VOOR DE
niiiiiiioiiiii HiLiiJiiiiniiiiiiiiiHiHiiiiisiS
NUMMER 36
e
s
EEN GELUKSKIND.
Het oude klavier.
UIT DE
MOPPENTROMMEL
DERDE JAARGANG 1924
yiiiniinniiiiniiip uiiin hm ti thmiiiiiiiiiiiiiiiiii iiimrciiioinn:rrimiiiiiiiiiiiinnn iiiiiiiiieh’miiiiiiiiiix
55
i
«Me
■teM
SS
1
en
tuig, dat, zooals ik van mijn over-
daarian dacht, voelde mevrouw von Wel-
dat je zoo blijft voortweenen f' riep tante
nu,
dat
baar en toch kon zij menigmaal een
Tien minuten later rolde het rijtuig
„Een gelukskind ia zij toch," Mi me-
VV W4 r O g
.waarom wil je me door je weigering uit gaarne hoorde, omdat ze met elkander barstte zij dus. toen zij weer tevergeefs -
vuur er mee I Zoo gaat het
en
Hij zag naar boven plotseling overviel en er geheel anders urine da» Mate.
De secretaris tegenover ons....”
„Goed,” zei ik snel „we zullen er
HAAR WENSCH WERD NIET
VERVULD.
rechtvaardigheid van het lot.
Mevrouw von Weken was eene vrien
din van gravin Ferna zij waren als zus
iets opgegroeid en hadden'in hare meis-
VOLKOMEN VEILIG.
Dokter „Waarom heb te dat varken
dicht bij je kamer, boer Jans 1"
Jans „Waarom zou ik met V
Dokter „Omdat dit zeer ongezond
BIJ HET ZWEMMEN.
Soldaat (die bij het duiken te veel watei
nfek aan de andere zijde van den oceaan
vernomende krant zeeg op zijn bord
eer, 't kopie, dat hij juist aan zijn lippen
vilde brengen, viel in scherven op den
rond, hij uitte een kreet en verborg toen
ijn gelaat in beide banden
Mary, zijn vrouw, verroerde zich niet,
a, ondanks de smart van haar echtgenoot
glimlachte zij
„Mary I” snikte hij.
Geen antwoord.
„Mary, mijn zaken.
„Wat deren me uw zaken, ik bemoei
me met mijn huishouding I” en ze rees op
om 't vertrek te verlaten.
*t verwijt griefde hem diep....hij
ijlde haar achterna, trok haar aan zijn
borst, smeekte vergiffenis voor de on-
heusefeheid. die hij eenmaal had begaan,
en toen vertelde hij haar alles hoe hij
aanvankelijk met- succes had gedobbeld,
hoe 't zachtjes aan bergaf begon te gaan
hoe die afgrond wijder en gapender werd,
totdat eindelijk dien morgen het bericht
eener 1 - -
deelen hem 't schrikbeeld van een onver
der muziek is nonsens."
„Ik bedoel harmonie, die geen leven
maakt."
HUISKAMER
e
Vetvlekken, boter-, reuzel-, olievlek
ken verdrijft men door ze te wrijven met
een doek in naphta gedoopt. Ook alcohol
wordt somtijds hiervoor gebruikt.
bemoeien, niet waar Maar komaan, de
zaak is afgedaan zooals ik wenschte
't tegenovergestelde raakt ons niet. En nu
mijn provisie," ging zij op schalkschen
toon voort en keek hem uitdagend aan.
Een hartelijke omhelzing betaalde de
EEN AANNEMELIJK MOTIEF.
Dame „Maar mijnheer van Kalveren
10e komt het toch dat de gehuwde heeren
zoo weinig cansen op onze sotrées
Van Kalveren „Dat zal ik u verklaren,
mffrouw wij mannen moeten zoo dik
wijls naar ce pijpen onzer echtgenooter
De muziekmeester lachte en vroeg
„U wilt het zeker als antiquiteit hebben
geschat
„Hoezoo 1" vroeg ik.
„Wel, ik denk,” antwoordde hij, „dat
u 't als muziekinstrument wel geen waar-
ik ben twintig- de zult toekennen."
Ik dacht bij me zelf hij weet, dat ik
NUTTIGE WENKEN.
Het is goed voor lijders aan maag
darmen en zwaarlijvigen om veel sinaas
appelen te gebruiken.
De eerste indruk, dien wg van habë
„Mijn God, vraag je dat nog had tegemoet. Hedy liep naar 't venster ja, sneeuw en in Milaan reden m schaasaea.
deït uitgeroepen. „Italië is het beloofde ’t was Walter’s regiment, dat daar
Zij had moeielijke tijden doorleefd. Nu land der kunst. En wanneer wij hier tus-
Vert- en vermsvlekken gaan weg met
terpentijn, waarbij men ook wat alcohol
kan voegen. Zijn ze nog versch en nat,
dan kan men ze ook grootendeels doen
verdwijnen door wrijven met turf of met
kruim van hard brood.
Ook wagensmeervlek ken kan men met
terpentijn doen verdwijnen, zooals men
pek- en teervlekken kan doen verdwijnen
met terpentijn op alcohol.
ge gehuwd
(De beschuldigde zucht.)
Rechter „Dus gehuwd.”
„Ja, dat zal ik doen!” antwoordde deze.
Hedy had gelachen en meende Zij staarde Hedy na, die met het groote
bouquet de kamer verliet.
Florence, 28 Februari.
„Liefste Tante Uit Mama's beseven
„Dat heeft hij er nu van. Zij lacht hem zult gij reeds hebben vernomen. dat wij
i reis
getroost hij zich nog zulk een uitgave. God hebben gehad. En dan heeft mama nog
ge moeder met trots op hare zoons wijzen «e dagen.”
Zij alleen wist, hoe moeilijk het haar wer-
ONZE SCHOOLJEUGD
De onderwijzer had den inval der
Duitschers n België behandeld. Plotse
ling vroeg hij aan een der leerlingen, die
naar het hem voorkwam, met had op
gelet „Antoon, zeg jij me eens, waar
door zijn de Duitschers ia België kunnen
komen
Antoon (verschrikt, doch niettemin
gevat) „Door *n luikje meneer!”
Onderwijzer (geraakt)„Wat bedoel
je daarmee f”
Antoon „Wel meneer, u vertelde zoo-
even dat ze door Luik zijn gekomen en dat
Luik slechts een kleine doorgang is van
Duitschland naar België Luik is dus
maar *n luikje.”
De onderwijzer was tevreden en vond
het leuk, dat Luik maar 'n luikje was.
EEN OPOFFERING.
Mijn dochter heeft gezegd dat ik ma
tiger zijn moet, dat ik te veel dnnk en dai
daarom geen geneesmiddel mij kan hel
pen. 't Is hard, maar als t dan met anders
Ik ben daar onlangs reu. JTm witn mxt’en“opofterênTit’' zal ik
nog het minst vinden.
RECHTERLIJKE DIAGNOSE.
den beschuld‘«d*) ”Z1)’ dansen, da/'wij^te' moe zijn" om' ook op
soirees nog tt dansen."
MüNCHHAUSEN IN CANADA.
Een Gasconjer was aan het vertellen
„Neen maar, zoo koud als het in Canada
kan wezen daar hebt ge geen voorbeeld zaTik bi mijn tweede ontbijt mijt,
van. 1J-1-i—
.mij een beer tegen. Schielijk haal ik mijn
pistool voor den dag, doe er kruit in en.
daar heb ik mijn kogels verloren I Wat
te doen Fluks besloten, spuw ik in den
loop en..het vocht was in een oogwenk
bevroren, ik haal den haan over, brand
los en de beer tuimelt in de sneeuw."
VERGEEFLIJKE DWALING.
Een protesor de man is al lang aan
de wetenschap ontvallen was zoo weste
lijk leeiijk. dat de studenten hem in der
regel „de baviaan” noemden en dat hi;
zelf die merkwaardige gelijkenis nooit
verloochende, moge blijken uit het an den
onverklaarbare feit, dat hij een tijd lang
een aap bezat, die in de vestibule van zijn
woning verblijf hield.
Op zekeren dag kwam een boer, om
den professor te consulteeren de hoog-
leeraar behoorde umelijk tot de medische
faculteit
Ternauwernood was onze boer in huir
gelaten en verwijderde de meid zich om
den man aan te dienen, toen de aap op
zeer indringende wijze naar den eenvou-
digen landbouwer toekwam deze werd
door die onverwachte ontmoeting zoo
verschrikt, dat hij een vreeeelijk lammer-
geschrei aanhief.
De professor spends haastig de deur
van zijn studeerkamer, om te zien wat er
aan de hand was.
Maar nauw had.de boer zijn aangezich'
om den hoek van- de deur gezien, of hit
begon zoo mogelijk nog harder te schreeu
wen.
„Hemel, daar heb ie den oude ook
schreeuwde hij, en hals over kop nam hij
de vlucht
van ’t afscheid het bouquet dat zij toe
nemen wilde en in de hand hield, wel U|
den grond zij zonk op een stoel neder en
barstte in tranen uit. Zij kon hare smart
niet bedwingen het werd haar te wee om
het hart.
„Hedy, waar ben je, ’t is tijd,” nep gna
Ferna.
„Hedy," nepen moeder en tante." Hedj
schreidg, zonder tot bedaren te kunnei
komem Spoedig ontdekte men haar, u
een diepen leunstoel heergedoken.
„Om Godswil wat is er toch Hedy?
riep de Graaf, die mede nader trad.
Hedy snikte steeds door zonder te kut
nen antwoorden.
„Mijn God, mijn God, zoo heb ik Hed
nog nooit gezien,” klaagde de Grawn wan
hopig. „Lieveling, spreek toch, wat deer
ie?”
„Ach, mama, ik kan niet op reu gaan,
ik kan met,” snikte Hedy.
„Is zij ziek?” vroeg de Graat
„Ik weet het niet, Hedy, wat scheel
eraan
„Niets, mets Zij snikte weder.
„Maar er moet toch iets zijn dat u hin
dert. Kom Hedy, vrees verstandig en zeg
ons wat u zoo bedroeft."
Hedy kon. met „verstandig” zijn Hedy
snikte etj weende slechts.
„Mijn God, kind I al je reisbenoodigd-
Ueden. die bekrompen zijn van geest
een zijl ais de slak De slak ziet mets dan zijo
van eigen huisje en denkt, dat het grootst
•«van bet heelal
5. Je helder verstand -
6. Je mannelijke on
en ie verliest haar
De achting voor lezelt en ie ver
liest die.
8 Je gevoel van kwaad en goed en je
verliest dat.
9. Je zelfbeheersching en je verliest
die
10. Je huiselijke welvaart en je ver
liest deze.
11. Het geluk van je vrouw -- en »e ver
liest dat
12. De rechten van je kinderen en ja
verliest ze.
13. De eer van ie vaderland en ie ver
liest haar.
14. Je eigen ziel ep je verliest ook hëte.
Voorwaar een rekening zonder batig
saldo.
WAT KQST DE JENEVER
Je geeft daarvoor
1. Je geld en ie verliest het.
2. Je tijd en ie verliest hem.
3. Je goeden naam en je verliest hem.
4. Je gezondheiden ie verliest die m
5. Je helder verstand gn jg verliest het. -*s
lelijkheid
ijsbaan vermaken en dan zijn er nog zoo
vele partijen in Februari Papa zegt wel,
dat ik nog te jong ben, maar enfin.’
„Wat is dat alles vergeleken bij een win
ter in Italië I Wij benijden je allen daar
om.”
Toen lachte Hedy weder.
„Je benijdt mij iets, wat je niet eens
kent. Nu, nieuwsgierig ben ik ook, dat
moet ik bekennen.
En nu zou zij morgen op reis gaan. *t
Was haar vreemd te moede, *t was alsof
zij iets had vergeten, iets zeer belangrijks,
dat zij toch met vergeten mocht.
„Ik kan mij er toch nog niet recht over
verheugen", zeide zij den laatsten morgen
tot haar kamenier.
„Ach, freule, de vreugde komt van zel
ve," meende deze.
Tra-ra-ra I klonk het 'uit de verte bij
het paleis, 't Was de muziek van het gar-
deregiment, waarbij Walter stond, die
haar als ’t ware eed afscheidsgroet
bracht.
Hedy’s oogen werden beneveld. Het
werd haar zwaar om het hart.
„Mijn God, kind I" riep gravin Ferna,
die even in de kamer kwam, geheel ver
schrikt, „wat is dat Je hebt tranen
in de oogen.”
Tante Welten, die met de Gravin tn
de kamer trad, omhelsde Hedy, die haar
gelaat aan de borst barer moederlijke heden zijn reeds gepakt jfhet gaat toch niet.
hoop ik. dat er recht muzikale mannen
om haar komen zullen en ik weer rusi
u> mijn huis krijg Mijn vrouw is ook al
menig keer voorde nieuwe piano gaan
zitten en dan geeft het natuurlijk dis
harmopieIntusschen I
Zeer zeker komt er een tijd, waarin
alle nieuwe zaken van onzen tijd heel
ouderwetsch zullen zijn en de achter
kleinkinderen mijner dochten zullen
zeker haar handjes eens warmen aan de
eens zoo prachtige piano zooals wij
aan overgrootmoeders klavier.
talen.”
Hedy zag op en zij die gewoonlijk tante
genoemd werd haalde een kaartje uit het
bouquet en zette haar lorgnet op om beter mij hier, ik smeek u, laat mij hier I"
te kunnen lezen. Toen gebeurde iets wat nog nooit ge-
„Neen, maar dit is van Walter beurd was. De Graaf zag zijn dochtei
van Walter 1” met gefronst voorhoofd aan en zeide
Zij moest gaan zitten, zoo beving haar „Dat is kinderachtig, Hedwig, schaam je!’
de schrik. Hedy had snel haar tranen ge- Hedy kromp ineen. Op zulk een toon
droogd en stond lachend en met een blos had nog nooit iemand tot haar geapro-
van genoegen op het lief gelaat midden ken, „Hedwig” had men haar nog nooii
in de kamer, het fijne neusje in de theero- genoemd. Haar tranen waren eensklaps
zen stekend, terwijl zij over hare bloemen gedroogd.
haar tante schalks aanzag. „Sta op en wees verstandig, aan de reis
Welten schudde het stond reeds gepakt in de woning der Fer- „Niet boos zijn, tantelief I Kan ik het is niets meer te veranderen,” Mi de Graal
hoofd. Dat kind was ook haar innig dier- na’s, *t reisplan was ontworpen en Hedy’s helpen, dat Walter zulke domheden op kalmen toon. „Wij gaan op reis voor
ciscostuum was gereed. Honderden be- doet Ik zie hem niet meer, want hij heeft uw genoegen.”
zucht met onderdrukken over de on- zwaren die zich steeds voordoen, wanneer mij gezegd, dat hij heden den gebeden
zij 't minst gelegen komen, waren uit dag dienst had, en nu brengt hij zeker hier- met de reizigers weg.
den weg geruimd en nu zou men werke- mee nog een afscheidsgroet, maar gij
ujk vertrekken, naar het Zuiden. moet hem voor mij zeggen, dat ik boos ben vrouw von Welten. „Haar eerste leed is
..Jij gelukskind zei tante Welten, „jij over zijn verkwisting." eene reis naar Italië
jesjaren kef en leed met elkander gedeeld gelund zeiden ook hare vriendin-
Toen waren zij beiden gehuwd Graai ueu I"
Ferna en de ritmeester von Welten waren ook, de reis naar Italië toch werkelijk
beiden ridderlijke en nobele figuren, doch heerlijk was. Doch hoe meer de dag van
vriendin verborg dat je zoo blijft voortweenen f” risp tante
„Kind, kind, zie toch eens riep deze, Welten.
„daar brengt Johan een bouquet, lieve Doch ook de herinnering aan de ge-
hemel, een bouquet als een molenrad, en pakte reisbenoodigdheden bracht Hedy
geheel van theerozen en violen. Ach, de met tot kalmte. De Graaf legde zijne hand
arme ouders, die dien onzin moeten be- op haren schouder.
„Antwoord, kind, ben je ziek?”
Zij schudde het hoofd.
„Neen, neen, maar ik wil met weg, laat
ds lang om een nieuwe zijden japon Echtgenoote „Over den kalfskop
gevraagd, maar tevergeefs de man bleef la tortue »an gisteravond, beste man.”
vrouw, „luister eens jij bent niet muzi- man over haar heen, als ze die thans gee' onverbiddelijk. Eindelijk besloot zij haar
kaal en ik ben het ook niet, en toch leven geworden toetsen aansloeg hoe menig- -oevlucht te nemen tot tranen, waartegen,
we samen in de gelukkigste harmonie..” maal zag ze lachend naar hem op, als ze
„Nu, goed!” antwoordde ze snel een vroolijke melodie speelde, die I
mijn humeur brengen Harmonie zon- er op gedanst hadden En nu In 't haar verzoek had herhaald, in tranen los
„Maar Marie,” riep de dokter, „ben .nunëahe van onze Hollandsche ver
De beste van alle verkrijgbare piano's je nu heelemlil mal geworden Denk dedipngsstellmg zeker mislukken, want
werd gekocht vraag niet voor hoe- je, dat waar je lief stemmetje en
„Och watAlsof muziek leven maakt..vq,e'
--■- -aanvang genomen. Weet je wat tranen zijn? Ik heb ze meer-
„Goed,” zei ïk snel „we zullen er Mijn dochters oefenen zich 's morgens, malen onderzocht. Zij bestaan uit
geen ruzie over maken ik zal er eens 's middags en 's avonds, en als ze eenmaal weinig phosphorzure kalk, chlorine
riioeliik over nadenken Teselük viel arristea oo dat instrument zijn geworden, jodium en water. Z'*da»r »'le? I”
„En wanneer ge volwassen zijt, gaat ge tal dikwijls viel, hun stand op te houden
met ons naar Italië,” had graaf Ferna tot en elke ontbering, die zij zich moesten
zijn 15-jarig dochtertje gezegd, als moest getroosten, woog haar dubbel zwaar op
hij haar nog een geschenk voor de toe- het hart.
komst beloven bij de menigte kostbaar- Ferna had gemakkelijk vier zoons bij
heden, die vóór haar op de fraai versierde het leger kunnen hebben, zonder dat de-
tafel stonden, toen zij haar jaarfeest vierde, zen of hij zelf op eemgszins minder weel-
Hedy was uitgelaten van vreugde ge- dengen voet hadden behoeven te leven,
weest, had haren eersten waaier, met Mevrouw von Welten schaamde zich er
haar overige geschenken bloemen, arm- vaak over, wanneer deze gedachte bij haar
banden, boeken enz. door elkander ge- opkwam, en toch drong zij zich memg-
worpen, haren mops met een bonten maal aan haar op, wanneer zij getuige was
muts versierd en vroolijk rondspringend, van den overvloed en de weelde, die in
uitgeroepen „Ja, papa, wanneer ik groot het buis der Ferna’s heerschte. Behalve
ben, reizen wij naar Italië, het moet heer- deze opwellingen van jaloerschheid, die
zij echter telkens met kracht onderdrukte,
bestormden haar dikwijls nog apdere vrees
de Graaf bezat «en groot vermogen, terwijl vertrek naderde, des te ernstiger werd nog uit 1 Mijn arme jongen en daarvoor in alle opzichten esn voorspoedigs
de ritmeester zich met een matig inkomen zij gestemd. t J J 1
moest behelpen. „Waarom zie jelui er nu allen zulk een zij dank, dat zij afreist en dat Walter niet 't ergste verteld; thra bate ik eswMvel
De pleegzusters kwamen zoodoende in geluk in, dat ik van hier ga, waar het heden dienst had.” verlof bekomen, u alles mm wemteaid
zeer verschillende levensMnstandigheden. toch ook zoo schoon is en ik alle menschen Tegen den middag stond bet rijtuig te melden. Luister dua
Na eemge jaren stierf da heer von Wel- kan «n liefheb vroeg zij aan een harer voor de deur. Daar klonk weder de mili-
tan «n «p de schouders der weduwe rustte beste vriendinnen. taire muziek van het einde dar straat hun kregen, was die van een tenitacteaQ
thans de zware taak voor de opvoeding u”’
harer vier zon«a te zorgen. deze uitgeroepen. „Italië is het beloofde ’t was Walter’s regiment, dat daar aan- Ik dacht bij mij zelf dan hadden wij
Zij had moeielijke tijden doorleefd. Nu land der kunst. En wanneer wij hier tus- kwam, het moest de straat doortrekken, thuis ook kunnen zien ik aai bat ecteaar
waren da vier „jongens” officier en me- schen sneeuw en ijs zitten, wandel jij Hedy boog zich uit het venster, zij her- niet, omdat ik het voor papa naai wilda
vrouw von Welten mocht ate eene gelukki- tusschen de palmen en beleeft de schoon- kende onder de vele officieren Walter, weten, die zich zoo geheel rete«M* «evnridt
Hjj zag naar boven plotseling overnej en ar geheel anders uteMg duw Mwte.
„Maar ik kan m»j ook uitstekend oo de Hedy het overklemmend gevoel der «MSg»--. I" d*n Dom te M-lawi var» iwama kt>w-
het mij in, dat er op de rommel kamer nog
een klavier uit de nalatenschap mijner
ouders moest staan, dat eenmaal de trots
en de weelde mijner ^overgrootmoeder
had uitgemaakt Ik kan mij haar nog heel
goed herinneren ze was een oude vrouw
en ik een heel kleine knaap. Het kla
vier stond in de groote kamer en de ooms
speelden er altijd „Lieber Augustin'
op. Maar ze moesten heel stil in een hoek
gaan zitten als de oude vrouw op den
mooie n stoel voor 't klavier ging zitten
Dan zong ze ons oude volksliederen voor,
sloeg met haar magere handen op de
toetten en vroeg ons ten laatste, boe we
t vonden. Dan riepen we allen tegelijk
Mooi 1 O, heel mooi I Want we wisten
dat we daarvoor een dubbeltje kregen.
Hoelang is dat geleden en hoe lang
staat het klavier boven op de rommel
kamer, want na haar toonde niemand van
de familie eenigen aanleg te bezitten, be
halve mijn dochters Waarom zou ik
dus een piano koopen, daar we reeds een
hevige daling in de Orinocco-aan- instrument hadden, waarop mijn over-
grootmoeder zoo uitstekend speelde?
mijdelijk faillisement toonde. En heviger Ik ging naar boven op den zolder. Daar
dan te voren vloeiden de tranen langs zijn stond de oude rammelkast met een ge-
wangen. broken poot en een gebarsten klankbord.
Zij ziet hem strak aan„Ik zal *t lot Ik liet ze omzichtig naar beneden bren-
met ie dragen..maar zweer me, dat je gen ze kraakte en dreigde óp elke trede
voortaan nimmer meer in zaken zult in stukken te vallen. Een meubelmaker
speculeeren, zweer *t me bij je liefde.” lijmde den gebroken poot vast en toen
Hij hief de beide vingers omhoog en liet ik den musicus komen, die van mijn
zwoer dochters pianisten zou maken en toonde
Toen omhelsde zij hem en zeide: „Dan hem met zelfvoldoening het antiek speel-
zal je niet failliet gaan, ik zal je helpen.” tuig, dat, zooals ik van mijn over
zij .en half ongeloovig, half met grootmoeder dikwijls had hooren ver
hoop vervuld ziet hij haar aan. zekeren, het beste en het fraaiste van
„Ik. Die twintigduizend Orinocco’s, toon was, dat ze ooit had ontmoet
die je in de liefhebberij waant te hebben,
hebben je ten val gebracht, niet waar
„Helaas ja.”
„’t Tegendeel van liefhebberij is contra
mine, is ’t niet
„Zeker..maar.
„Hoe ik ’t weet
duizend dollars in de contramine voor
denzelfden prijs, als je ze la hausse niet muzikaal ben en hij wil den draak
waart. Je bent quitte.” met me steken. Ik antwoordde dus
„Juweel riep Arthur verrukt uit. „Mijn beste mijnheer. Wees zoo goed
„En als ik nu eens verloren had en jij dit degelijk instrument te stemmen en
hadt gewonnen? wat zou je dan wel ge- dan maar dadelijk een aanvang met het
zegd hebben, Arthur, over mijn specu- onderricht te maken.”
larie.De musicus ging eens om 't instrument
Hij bleef 't antwoord schuldig. heen, keek me een poos vragend aan en
„Dat ik me met mijn huishouden in schoot toen in een schaterlach.... Ik
plaats van met de Beurs had moeten wenschte dat mijn grootmoeder er bij
was geweest.
„Pardon," zei hij eindelijk „maar dat
instrument daarronduit gezegd
is niets meer waard dan...."
„Dan vroeg ik.
„Brandhout."
vordering en tevens beloofde Arthur, haar Dat was ronduit gesproken en ter be-
elken dag getrouw bericht over zijn zaken krachtiging zijner uitspraak sloeg hij
te zullen geven....zij zou zijn raadsman krachtig op de toetsen. Tegen zulk een
zijn. bewijs was niets in te brengen. Ik stop
te mijn ooren toe, vroeg hem uit te schei
den en verzocht hem op 't zelfde ©ogen
blik najij een nieuwe piano met alle mo
gelijke* gepatenteerde nieuwigheden en
Waarom, dacht ik bij mijzelf, zal je verbeteringen voor me om te zien.
een nieuwe piano aanschaffen en nog De muziekmeester ging mijn vrouw
wel een heel dure, terwijl boven op zolder triomfeerde en ik beschouwde thans het
nog het oude klavier staat eenmaal zoo hoog geschatte zorgvuldig
De hemel mag ’t weten I Ik ben er te- verpleegde en bewaarde instrument. Wat
jen, maar mijn vrouw laat zich nóch zou zoo dacht ik mijn overgroot
door mijn vertoogen nóch door de sa- moeder wel zeggen, als ze wist dat haar
tires onzer spotbladen van haar idee af- achternichtjes haar handen aan u warm
brengen onze dochters moeten muzikaal den Haar man kocht het speeltuig voor
irorden. haar in de eerste jaren van haar huwelijk
De gemeente-secretaris tegenover ons hij wilde haar op haar verjaardag er mee
'aat zijn kinderen muziek-onderricht ge- verrassen en liet ’t 's morgens heel vroeg
ven en wat de gemeente-secretaris en m de kamer plaatsen, waar ze samen ont-
zijn vrouw kennen, dat kunnen wij sinds beten. Dat was lang, heel lang, voordat ik
lang. Bovendien behoort de muziek tot ter wereld kwam maar de oude vrouw
een fatsoenlijke opvoeding. Dit is haar vertelde me die geschiedenis dikwijls en
gevoelen en daartegen kan ik inbrengen, met tranen in de oogen en ook zonder
wat ik wil, dat helpt niets. En wie mijn dat kan ik me de blijdschap der jonge
vrouw kent, weet, waarom ik toegeef. vrouw over dat lief geschenk heel leven-
„Mina,” zei ik laatst nog tegen mijn dig voorstellen. Hoe dikwijls boog haar
lijk wezen op reis te zijn
Sedert zijn vier jaren verioopen, zij was w
in dien tijd tot een bevallige jonkvrouw aanjagende gedachten.
opgegroeid. Vooreerst maakte zij zich ongerust over
Hedy Ferna was het eemg overgebleven de toekomst harer geliefde Hedy, 't was
kind van een rijken vader en eene hef- toch niet onmogelijk, dat haar karakter
hebbende moeder. Hare oudere zusters tn den bedwelmenden overvloed van geluk
waren woeg gestorven Des te inniger zich verkeerd sou ontwikkelen, en als zij
waren haar ouders aan haar gehecht en daaraan dacht, voelde mevrouw von Wel-
van haar eerste levensjaren was Hedy als ten iets, dat naar trots zweemde, haar
'n bijzonder kleinood beschouwd, voor wie zonen toch waren gehard in den strijd des
de wereld op zich zelve n(et schoon genoeg levens, de ontberingen en moeiten hadden
was, waarom men haar nog met bloemen hunne karakters uitstekend gevormd. En
moest versieren. Gelukkig was Hedy door dan bekroop haar dikwerf de angst, dat
deze verafgodende liefde met bedorven, een harer zoons, bij hun vertrouwelijken
zij bleef eenvoudig en lieftallig en met omgang met de familie, op het aanvallige
slechts hare ouders, maar ook alle anderen wezen gescharmeerd zoude raken,
met wien zij in aanraking kwam, hadden „Zij trouwt natuurlijk een prins,” zeide
haar innig lief. Wie vermocht ook weer- mevrouw von Welten dikwijls bij zich
its id te bieden aan dit lieftallig kind des zelve „moge mij de beproeving bespaard
geluks, dat, behalve alle andere heerlijke blijven, dat een mijner jongens eene hope-
gaven, nog in h:t bezit was van een paar looz« liefde voor haar opvat!”
vroolijk stralende oogen en een vriéndelijk „Een mijner jongens,” zeide zij maar?’
innemend lachje. Walter, haar oudste, meende zij eigenlij k.
„Het wordt mij dikwijls angstig om het Hij kwam trots alle moederlijke waar-
hart, wanneer ik u aanzie, Hedy,” zei hare schuwmgen, het meeste bij de Ferna’s
tante Welten. „Het leven leidt ons nu een- en beklaagde zich er dikwijls over, dat
maal met langs rozen en gij, mijne kleine hij de eemge was, die door Hedy soms
beveling, zijt zoo aan zonneschijn gewoon, onvriendelijk werd behandeld, en bet
dat ik met weet hoe ge, als eenmaal droc- moederhart maakte zich daarover onge-
vige dagen voor u aanbreken, u daarin rust.
zult kunnen schikken.” Maar nu, den Hemel zij dank, zou het
„Droevige dagen lachte Hedy nu, ernst worden met de Italiaansche reis, dan
„waarom zouden er droevige dagen moe- was zij aan Walter’s oogen onttrokken,
ten komen De groote, met koper beslagen koffei
Mevrouw von Welten schudde het stond reeds gepakt in de woning der Fer-
EEN KALFSKOP.
Banker Illusius „Ziet gij, waarde
vriend, zoo gaat het als men met een uit
stekende »rouW trouwt, wij leven, zooals
de dichtei zegt t „twee zielen en een ge
dachte.” Ik heb thans over haar gespro
ken, let nueens op of zij in ditzelfde ©ogen
blik ook niet over mi) gesproken heeft.”
(Zich tot rijn vrouw wendende, die in
gesprek ismet haar vriendin) „Waarover
De vrouw van een dokter had dezen hebt gij «ooeven gesproken. Amalia
ds lang om een nieuwe zijden japon T
naar haar door een vriendin was gezegd.
hij geen man bestand is. Op zekeren dag leeft gariikt) „Bkh. dat smaakt slecht!'
Ondsrofficier-badmeeseer: „Dat is maai
i goed osk ah ’t lekker smaakte zou de
„Maar Marie,” riep de dokter, „ben nunëaae van onze Hollandsche ver
i al je dan zopen jullie onze polders nog (keg
de pianolessen hebben een vleien nist baat, tranen zullen helpen
aanvang genomen.
