l Een Ie* voor parvenu’*. t ijs verpakt was, kansen berekenend, ter- deur open. „Welnu, Theodoor, denk na, en tracht „Je schijnt het thuis beter gewend te tün me kaod hebben als de pijlen van den Zuid- 1 en Meren handschoenen geharnast had. 1 En nu begon de graaf »o overtuigend ketel. zijn vrouw, opziende. zóó xijn hand beefde. De pasta, welke in dwenen en een slechtensmaak voor haar toilet stond in verweerde letters boven de deur. Toen de mandeerde voor het coiffeeren en gn- op het voorhoofd, waar hij een klonk er een jachtroep van een uil, „Zeer goed," antwoordde de graaf nachtelijke geluiden weer klonken gerecommandeerd „gn u mijnheer F' een naar een een Nauwelijks zestig jaar oud, dachten J1. ,r. door," zei hij tot hem, „voor jij bij mij begon dan ook met een flater. Ben klein briesje streek als een lief- in dienst trad, was Je toen met bij een Het ovetje laat zich raden, maar de< "les droeg ’uchten. Den volgenden dag wetten demeuwe kaartjes in het vuur geworpen werd de naam teruggebracht tot Hoogenerger. De beide echtgenooten leerden os daar uit, dat men niet boo ger moetrtiegen dan zijn vteugeb lang zijn. Toen sprak zij ..Ga heen asjeblieft en dadelijk,' gaan om weer van kleeren te verwisselen; dus jt behoeft vgn dit zaakje geen rap- gevondcn had, doch verder Heef alles rustig en donker. De graal hield woord drie wekw later kwam hij hen met een nieuw bezsri ver teren en hun het heugelijke meuvs bren- „Een kleinigheid, dame, een paar een- ff „Heb je honger, dan kun je wat te eten krijgen," vroeg mevrouw Wilkins. Hij mompelde iets,, dat op etn toe- een veelkleurig een veeg helder „Is hij erg jonj; V' „Hij 'is zoowat van denzelfden leeftijd mijnheer ik u van Over de brug, de terrassen op, j^|fd hebben uitgezien. Kreunend van spelen. „U mocht voor een armen man wel een Despardez,” zei hij uiterst voldaan. De Franschman legde de hand op hart, boog beleefd en zei, terwijl M| bedongen cautie in zijn zak liet glijden: „Is meneer tevreden Dat doet mij zóó gnmeeren, dat uw zonder werk en ik heb een zieke vrouw toeschouwers buiten ia het donker eigen broer u niet zou herkennen. Wil en acht bloeien van kinderen....’* mom- zeer ongunstigen, om met te zeggen ten snelde heen om een rijtuig t» In1», „Hm," zei Theodoor en zette groote oogen op, „’jiijnheer begrijpt, dat ik I de daarvan mets kan wetenMisschien, ’d, in dat een zeer vleiend} uitnoodiging, hem hij haar huishoudgeld gaf, strikte orden zend, gegeven, dat er geen cent van voor het bedelvolk mocht worden besteed. H d mijnheer Wilkirs toen naar Brid- peligen, zwarten baard, ongekamd roe- get gekeken, dan zou hij zich hebben sig zwart haar, een bouffante om zijn laten raden door de vijandige manier nek, een totaal veranderd gezicht, moest waarop zij een natte stokdweil hanteerde, hij openhartig bekennen, dat hij zich zelf en veilig het hazenpad hebben gekozen, met herkende. Maar hij stond toevallig met zijn gea cht i en t het raam om naar vlijt groote, zich vlua te voorschijn, me toedoen en in de diepste stilte, ging de demonische brein werkte, alsof het in Toen kwam er, als een schaduw, een wijl het alle bizonderhedpn van het af- als mijnheer, etn vijftiger. voortbewegende figuur schuwelijke plan nog eens goed naging, Hoogenberga w»i al diep in de vijftig, ie zich els een geatver- alles bedenkend nog ja, alles was voor- tngpr Theodoor, schijmng over den witten weg voort- zien, er schuilde nergens een foot spoedde. En daar dook Rw zwarte gevaarte van bedelvolk interesseeren. Nu is er een commissie gevormd om de wake- en haalde uit verschillende doezen een ge- Ook he» spraakap- bntin, mijnheer was een klant en paraat hinderde hem geducht bij het eten, zoo denkende streek hij met zijn'magere Hij moest dus oppassen en deed alleen -■»- -...I.... 1-- alsof hij at, waarop mevrouw Wilkins, Daarna bracht hij peinzend den wijs- zijn getreuzel aanziende, met vrouwelijke I den „ar/nen werke- den voor u....” i „Neen, geen onbekenden voor mij," Mijnheer viel de graaf hem in de rede, „meer dan eens lieb ik u in de opera gezien, waar - mevrouw uitschitterde door den goeden smaak har er toiletten.” Mevrouw boog diep en kleurde van pleiner. „Mijnbeer de graaf is al te goed, te beleefd,” stamelde zij. „Daarbij staat u als rijk te boek,” ver volgde de graaf, „welnu, heft de fortuin de afstanden niet op Dat is ook een adel dom Mijnheer Hoogenberger praatte hee langer hoe meer op zijn gemak en zé: „We zouden zoo gelukkig zijn, indien u met mevrouw de gravin ons de bmge eer zoudt willen aandoen, op een otzer avonddiners tegenwoordig te zijn maar het is misschien vermetel..." „Wel neen, zeer graag neem 1) het aan I Maar dan moet u een jaar waciten,” mevrouw de gravin is op het oog.nblik op de badreis. „Daarbij neem ik uv voor stel op één voorwaarde. aan.” „Spreek, mijnheer de graaf." „Dat u op uw beurt een dergehke uit noodiging ruit aannemen." „O, gaarne, u is al te beleefd 1. „Dat is dus afgesproken," zei <e graaf en stond op, drukte hen hartelijk l< hand en verliet al buigend het salon, leen hij vrouw „Van nu af behooren we ot de groote wereld „Mijnheer den graaf Van Breedeburg,” kend, heen om de tram te halen. 1 Hij vond dien dag toevallig weinig te volgens weer naar zijn huis terug om haar doen op zijn kantoor, en zei dus zijn uit te lachen en het geld te toonen, dat eenigen bediende, dat hij, zoodra het hij haar zou aftroggelen. Want dat zij ochtendwerk was afgeloopen, wel naar hem geld zou geven, als hij er om vroeg, huis kon gaan, als hij wilde. stond vast. Daardoor zou hij haar het be- Fhtters het zich dit geen tweemaal wijs leveren, dat hij geen ongelijk had, zeggen en was om halfeen verdwenen, toen hij beweerde, dat zij zich door icder- Om één uur sloot mijnheer Wilkins een liet bedotten. zijn kantoor om koffie te gaan drinken; Hij gaf den artiest zijn kaartje» adres, daarna ging hij een wandelingetje maken 1 en richtte zijn schreden naar een nauwe morgen straat, waar 1 keltje staan bleef. en gravin ot* tuinknecht en onze keu kenmeid zijodie u een onwaardige come- gespeelt hebben „Wat zou er aan de hand wezen,” dacht pen en.... hm.... eh.... Flitters, je Wilkins verwonderd, terwijl hij zich zou me bizonder verplichten, als je mw* een boog zich voor beide echtgenooten en Voor hij aan het hek van zijn achter- de kom gedaan of hij hoorde een verward te zeggen, dat ik uw salaris honderd meeren van heeren in allerlei vermom- tuin kwam, had hij onderweg wel vijf- gegons van stemmen voor het hyis het liep gedachteloos paar 1 het buiten te lijken. kens „Eensklaps ging er uit meer dan vijf- scheut van pijn. „Dan,” vervolgde hij, gulden per jaar wilde verhoogen voor uw "1 en accuratesse," zei mijnheer Wil- kreunend door een plotselinge beleefdheids- „Frans, Kee 1’ „Wat beteeent dat schandaal," riep mijnheer Vai Hoogenberger woedend. w„Dat beteeent," antwoordde deban- Hij nep zijn kamerbediende. „Theo- niet, hoe het gesprek te beginnen. Hij kier GeldSk„dat uw zoogenaamde graaf mingen. tien malen moeten stilhouden, om Meneer Wilkins keek de straat op en even uit te proesten maar nu was neet en wipte toen schielijk het winkeltje kritieke oogenblik aangebroken hij haal- binnen. Er was niemand in dan de oude de diep adem, sloeg zich manmoedig op tig kelen een kreet op. „Diér, kijk, daar zou ik u willen verzoeken «ven'mee te Franschman zelf, die buigend en in zijn de borst, liep schuifelend het kleine is hij, daar is hij." rijden om mij bij het uitstappen ts.hel- handen wrijvend van achter de toonbank laantje door en rukte hard aan de bet vandaan kwam. „Een verkleeding, mijnheer? Als ’t u zijn vrouw in zijn over- kantoor nemen, tegen donker naar huis - .- - lij tegen zes uur thuis zou gaan om zijn vrouw beet te nemen, dar hem den genadeslag, door een grooten mandje uit de brandkast. Op het gerinkel van het zilvergeld war* Mevrouw Wilkins deed zelf open. „Zou ik u om een kleinen onderstand ijlings van het raam terug trok. Hij ver- vrouw Wilkins mijn 'ongeluk zou willen blieft," antwoordde het heertje op de mogen vragen, dame Ik ben smid van gat, dat zijn gezicht in den vollen schijn meededen onder 't rijden van den tram vraag van mijnheer Wilkins Antoine mijn vak, maar ik loop al een half jaar van het gaslicht boven zijn tafel op de gevallen, begrijp je, Flitters?" Despardez zal u zóó gnmeeren, dat _uw zonder werk en ik heb een zieke vrouw toeschouwers buiten in het donker een „Met alle genoegen, meneer," en Hit* L om niet te zeggen ters snelde heen om een rijtuig te hal» mijnheer zoo goed zijn mij maar te vol- pelde de pseudo-werkeloose met grove spookachtigen indruk moest maken, toen volkomen bereid om desnoods te zeggen, Mevrouw wilde zelfs een vaste plaats in d*3 met de gouden speld 1 En dan mijn afstammelingen waren an een roemrijk geslacht. Ditmaal kendvde trots van den Mevrouw Hoogenberger had zich weer oud-koopman geen gtnzen en tn ver- hetstdd. „Doe dat toch met," vermaande voering riep hij uit^ij zijn van adel!” Onmiddellijk het hFesn honderd kaar- Hgt was een regenachtige November- diaan in zijn krijgsdos kon er met fan- Een plakaat in de uitstalkast ver kon- dag en reeds vrij donker, toen hij, de tastischer dtgde den voorbijgangers, dat de eigenaar stilste straten kiezend, den weg naar K costumes verhuurde voor tooneelvoor- zijn buiten, even buiten de stad, bijna een op'en maakte aansteken om zich te rei- kwartier voor zijn.... stellingen, balmasqués etc. en zich recom- half uur loopens van zijn kantoor insloeg, mgen, maar nauwelijks had hij water in Flitters, ik was al een poosje van plan u met behulp jas, zei dat komen en liep, aldoor inwendig grinne- naar zijn kantoor terugkeeren, om zich emmer vuil water óver hem heen leeg T. Z te wasschen en te verkleeden en dan ver- te gooien en wierp de deur achter hem in den 'de agenten een en ai aandacht. het slot. „Ik veronderstel, heeren, dat ik een Kletsnat, terneergeslagen en gekneusd kleine opheldering dien te geven, ik. krabbelde hij overeind. Langs allerlei hm!.... èh!.... ik ben omwegen voortsluipende bereikte hij partijtje geweest èheen soort eindelijk zijn kantoor, en trad, naar hij maskerade.... enne..,, hm I toen ben meende onopgemerkt, binnen. H.'j sloot ik nat geworden en hm l hier heen ge- de deur en viel uitgefiut op een stoel. -- „Groote góden,, wat zie ik er uit,' mompelde hij, zijn gezicht in het spie- port te maken.” geitje boven zijn schrijftafel ziende. „O, dat's in orde meneer, u kunt op Alle kleuren waren dooreengeloopen en ons rekenen," en voorbij defileerend grillig mengelmoes van stre- sloeg elke agent de eene hand helmwaartt i van zijn zwarte pruik za- terwijl hij de andere dichtkne^ over een „Drommels,' waarom Mijnheer Radney’s gezicht zoo een zekeren plattegrdnd met een rood alleen was, „dat is de moeite waard nat was van de transpiratie, en er hing kruisje is aangegeven. Maar de zaak is niet gemakkelijk.... ik sen eigenaardige lucht, welke aan den Iets, wat op een dier gelijkt, kruipt moet Frans, zien te spreken, hij zal dierentuin deed denken. op de volgende week werd vat gast el?. „*t Zij zoo,” zei mijnheer Peedeburg, zeide hij, „van af „dien dag zullen wij er zijn, zijn waarde -‘-22Hij stopte heer Van Hoogenberger. -J Hij had gezegd „Van" Hogenberger. „Helaas,” zei de es-kopman, „u Daarna snelde hij naar mevrouw en geeft me een titel, die m4 nA toekomt.” zei „Vlug, vlug, Mathilde, zoek je rijkste „U is te nederig, uw aanien, uw ma- toilet uit Mijnheer de graaf Van Bree- nieren, alles spreekt den beeheidcn oor- deburg komt 1 Hij heeft het beloofd, hij sprong tegen, dien rij meek te hebben, kom'; morgen al 1” Daarbij de naam ugerierger ts niet „Groote deugd,” riep mevrouw Hoo- alledaagsch. Wij hebben irde geschiede-s werkeloozen dronkaards, 1 landloopers. Als ik mijn zin had, ik zou vergevorderden staat van slijtage, schijn. I yHir mijnheer Wilkins „ze zou" ging „O ja, schoon zijn ze, mijnheer al paar centen over hebben. U zou ze niet verloren in een onverstaanbaar geknor, wat ik heb is kraakzindelijk," antwoordde missen en ik zou er heel wat meer aan terwijl hij aanstalten maakte om naar de hij op den critischen bhk, waarmede de hebben dan aan dit en meteen liet ■tad en zijn kantoor te gaan. Nu gevoelde klant het rommeltje monsterde. hij den lepel zóó hard in het bord vallen, zijn vrouw juist sympathmmoor de onge- Daar dit bij een opmerkzame be- dat een groote vlek erwtensoep op me- iukkigen, die in weerwil van al hun moeite schouwing het geval bleek te zijn, be- vrouw Wükins’s schoon wit tafellaken nergens werk konden bekomen, vooral sloot mijnheer Wilkins de plunje aan te spatte. met het oog op hun arme vrouwen en kin- trekken. Toen werd de goede vrouw .boos, deren, en zond er zelden een met ledige ,.“2- - - - handen weg. Maar haar man, die dit wist, zijn, hier even plaats te nemen,' Hij gaf den truest zijn kaartjeUn adres, beloofde het gehuurde pak den volgenden morgen te zullert laten bezorgen en ver- hij voor een onooglijk win- trok. Aaa het kantoor gekomen sloop vormde een t hij schielijk binnen, draaide de deur op pen de haren „Despardez, Parfumeur et Perruqmer,” slot en wachtte zoo tot een uur of vier, ten in bosjes aan elkaar gekleefd. Eén In- blanken rijksdaalder. „Wil u zoo goed zijn, meneer Flitters, om terwijl ik die natte kleeren uittrek, pijn stond hij eindelijk een rijtuig te bestellen I *t Moet over een en.... meneer als een slimme knecht, wist, dat een beetje vleierij met schaadt. „Goed,” berram de ex-koopman. „Ik Het was mijnheer Radney, wiens korte Stax voor hem op, in slaap verzonken, zou zeer graag in betrekking komen met vncaatie om was, en die nu weer verder zonder licht. mijnheer den graaf Van Breedeburg ging met zijn bezigheden hier. De schaduw gleed haastiger voort, en er geloof je, dat hij een uitnoodiging van Hij kwam aan de eenzame hut en het klonk een dof, krachug spingeluid van ons zou aannesnen.” schuurtje, dat hij gehuurd had en, weer datgene wat hij droeg, alsof het dier wist, - - met die algeheele afwezigheid van ieder dat het oogenblik haast daar was. geitnd, glipte hij naar binnen en was zoo aan het gezicht onttrokken. Het eerste, schaduw, tot deze onzichtbaar wat hij deed, was een lucifer aanstrijken de schaduw van het huis. persoonlijk w vfhandigdIndien mijn- m een kaars aansteken. Het raam van de En nu wordt het masker van ijzerdraad heer me tijd v rij geven om as te denken kamer, waarin hij stond, was bedekt «et met den lederen halsband uit een binnen- Mfe gordijn van een dikke, donkere stof, zak genomen en over het bleeke gelaat het middel te vinden om te slagen.... waardoor geen enkele lichtstraal naar getrokken. Weer klinkt de roep van den en indien i'k tevreden over je ben, zal buiten zou dringen. Het was zeer heet jachtuil, als de moordenaar rondom het jij het ook zijn, ik zal je loon verdubbelen!" daarbinnMs wat misschien de reden was, huis sluipt naar een zeker raam, dat op „DrommiJs,” zei Thodoor, toen hij 1 houden, dat je hier thuis bent, je ten drukken van het friste papier, waarop en hun grootste genoegen was, moet je eenvoudig, maar smaakvol kite- vermeld stond „Möheer en mevrouw t aan- Van Hoogenberger.’ Het duurde lang Eindelijk was de foote dag gekomen; - I i 11 11 wvw»f saajms. gsKsz^n «mum»* wu irnjc;!, die er eindelijk in toestemde zijn medaille iedereen wist welkefroote eer de familie en bonzen. Wilkins stond ontzet, toen da deur eensklaps krakend bezweek en drie po litieagenten zijn kantoor binnenstorm- dèn, gevolgd door zijn eigen bediende; die hen gewaarschuwd had, toen hij een poosje tevoren toevallig het huis voorbij komende, er eén inbreker had zien bin nengaan. Eer de verbijsterde man een woord kon uitbrengen, hadden de agenten hem bij den kraag gepakt. Jij verweerde zich heftig en deed wanhopige moeite om los te kometi daarom legden zij hen> spra keloos van verbazing en niet al te zoetjes ook, op zijn rug op den grond en deden hem de handboeien aan. Terwijl de agenten met bediends de brandkast inspecteerden, kreeg de ver onderstelde inbreker gaandewgi spraak terug. Na eenige vergeefse gingen staagde hij er in, het india toestel met zijn tong los te werken, draaide zijn hoofd otn, zoodat het uit zijn mond viel, haalde diep adem en zei eenvoudig! „Mijnheer Flitters.” Flitters keerde zich schielijk om en keek verwonderd naar de geboeide gestalte op den vloer. „Meneer Flitters, mag ik u vragen wat ik gedaan heb, om qp zulk een wijze behandeld te worden en in mijn eigen kantoor nog wel En beschilderd gezicht met roode verf op de punt van den neus zag sneekend naar hem op. „God zegen me't Is de patroon," stamelde Flitters terugdeinzend. t Doet me genoegen, dat u het ein delijk ontdekt, meneer Flitters, ofschoon ik moet toegeven, dat ik min af meer veranderd ben.” „Heeren,” zei Flitters, zich tot de agenten wendend, „'t spijt me, dat ib h voor niemandal moeite heb veroorzaakt, maar dat is mijn patroon, mijnheer Wil kins." De agent, die den gewaagden inbreker had geboeid, floot zachtjes, terwijl hij zijn gevangene bevrijdde, oprichtte en ia een stoel zette. „Dank je,” zei mijnheer Wilkins la- koniek. „En wees nu zoo goed, meneer Flitters, me een glaasje cognac in t: schen ken uit de flesch in mijn kast.” Flitters snelde naar den hoek van het vertrek en kwam dadelijk met de hoog landsknecht uit de middel- noodige stimulans aan, waarna Wilkins eeuwen en dreef dien met haar honderd- met een natte spons de restanten verf van zestig pond zwaarte den vijand r«ht tus- zijn gezicht wiesch, zijn valschen baard schen de heupen midden in den rug. en pruik afdeed en eindelijk weer op Tegen zulk een schok was mijnheer Wil- zichzelf begon te gelijke, met uitzondering kins niet bestand en zijn evenwicht ver- van een buil boven zijn linkeroog. was zóó kezend duikelde hij met een vaart het Terwijl de agenten zich eveneens met ben,” en meneer Wilkins werkte zich hij wilde het pak kleeren mee naar zijn stoepje af in den tuin. „een hapje” versterkten, haalde Flitters, un zijn vrouw in zijn over- kantoor nemen, tegen donker naar huis Eer hij zich kon oprichten, gaf Bridget op verzoek van zijn patroon, het geld- nij tegen zes uur thins zou gaan om zijn vrouw beet te nemen, dar hem den genadeslag, door een «rooten mandie uit de brandkast. beetje stijf in zijn stadshouding. Hij »ch heftig roe hen Je buigen en -- - --i wa.w .v. 1 SU 1--- „Ik zal er eens met Theodoor, mijn drukte hen bijna vriendschappelijk de kier en zijn v»uw eensklaps uitriepen Over tien minuten zou er mets anders kamerknecht over spreken,” zei mijnheer hand. Toen de eerste t2ccfd.u.;;± - ’dan sterrelicht wezen en precies tien Hoogenberger en tikte met den wijs- woorden gcgnsseld waren, heerschte er minuten later dook er een groote schaduw, vinger op het voorhoofd, waar hij een een oogenblik diepe stilte. Mijnheer die een ot ander groot voorwerp droeg, idéé scheen te hebben gevonden.Hoogenberger, die erg verlegen was, wist wat zoowel een mand als een valies kon tiin, in den nacht op. Ben klein briesje streek als een lief- in dienst trad, was Je toen met bij een „Ik hoop, mijnheer de graaf, dat u 1 jtooning over die donkere hade. Eenmaal zekeren heer Van Breedeburg het steeds goed maakt," en hij voegde die klonk er een jachtroep van een uil, ver „Mijnheer den graaf Van Breedeburg,” erbij „Sinds ik u voor het laatst gezien weg, bij Luvadrum. Allerlei fantastische verbeterde de knecht.... „Juist mijnheer, heb.” nachtelijke geluiden weerklonken tus- ik heb zelfs een getuigschrift van meneer schen de varens en eens kwam et uit de den graaf, dat iedereen mag lezen, en met een glimlach^die iets spottende had, verte een kreet van schrik en 'wanhoop, waardoor ik bij u toen een wreede Irezel zijn slachtoffer ben.” „Uitmuntend, zooals u zigt, „Ik ben dat niet vergetenBn wat de graaf, en veroorloof mij dat is bet voor een man, die heer Van Breeds- harte ^por de groote eer dank zeg, dat Er was niet meer medelijden in het hart burg V' u ons hebt willen bezoeken, ons, die zich van den moordenaar dan bij den bepelsdcn „Een beste man, en en voornaam, maar op geen titels kunnen beroemen, noch op iager va# den nacht. Dat prachtige en toch niet trotsch.” een roemrijk verleden, we zijn onbeken- Maar meneer zei beslist neen. „Je laat je te gauw beetnemen, vrouw lief. Die kerels kunnen je alles op de mouw spelden, wat ze maar willen, ten koste van jouw goedhartigheid en van nfljn beurs," makte hij op, terwijl hij zijn laarzen aantrok. Menea Wükins liep naar de vijftig en had min of mea last van zwaarlijvig heid; de inspanning gaf hem dus een ge schikte aanleiding om even te zitten uit blazen, terwijl zijn vrouw de-courant op- •nam. Eensklaps schoot hem een gedachte door het hoofd, die daar mogelijk met het bloed door het bukken in was opge stegen. Hoe het zij, hij begon te grinniken plezier, maar ik verwachtte niet anders, en eindelijk luidkeels te lachen. Niemand heeft oeig onvoldaan het salon „Wat nut Iets zoo grappigs,” vroeg van Antonie Despardez verlaten. Wacht, „J. „»w..nu zal ik uw eigen kleeren nog even in- „O ja, een mop, die ik in de krant heb pakken.” gelezen je zult hem wel zien, als ik weg Mijnheer Wilkins’ plan tua en daar verbeterd door een te steken. adellijken bezoeker in het groote salon n» e<n »ur met iet diner gewacht te „Al was het mar een baron, een gewo- af. Zij moesten wel veel geduld hebben, hebben, verschenk de zoo vurig va- - - - -1 wad de deur titels en namen nep, keken allen naar Theodoor meld- de deur. Mi;nh< de graaf moest een wZ22j maar „Een graaf zou beta njn...." Op hetzelfde oogenblik verscheen de niet zoo zijn gemhn, die ag links deed „Zeker, zeker, maar dat zou dan wel hooge bezoeker op den drempel. Hij was en een slechtensmaak voor haar toilet van zelf komen. Als wij eenmaal maar tamelijk groot, glad geschoren gezicht en scheen te hebbe. Toch haastte iedereen D< maan was vroeg opgekomen en betrekkingen ma baroane^ hebben aan- een beetje stijf in zijn stadshouding. Hij »ch heftig roe hen te buigen en ea- vadween nu si haast achter de hade, geknoopt, zal de andere adel wel volgen.” boog zich voor beide echtgenooten en biedig de handte drukken, toen de ban welke zich bij den horizon afteekendc. met hakende. Maar hij stond toevallig met zijn gek'cht Ten slotte gaf de Franschman hem nog naar, de deur. een india rubba toestelletje in den mond, .Als u me een kwartje geeftik ga waardoor zijn spraak een geheel andaen voor geen cent minda. kUnk kreeg en de vermomming was Nauwelijks waren de woorden uitzijn Wmpleet. mond, of een ijskouden stortvloed in den „U is bepaald een genie, monsieur vorm van den kletsnatten dweil, stroom de tusschen zijn nek en bouffante langs ha zijn rug en sneed hem bijna den adem af. de Eer hij zich kon omdraaien, richtte Bridget de stok ongeveer op de mania van een ma ha oog op hun arme vrouwen en kin- trekken. „ZiezooWil mijnhea nu zoo goed evenals Bndget, de pootige „meid al- - vroeg leen, die hem van het eerste oogenblik itad haar juist den vongen avond, toen de Franschman, op een scheerstoel wij- op wantrouwige wijze had gadegeslagen. 2 Mevrouw Wilkins zei me», maar deed Daar mijnhea Wilkins geen baard bedaard de d«w| open. droeg, had de artist een ruim veld voot Toen sprak zij Mevrouw Wilkins had namelijk een zijn kunstvaardigheid. Toen de klant „G. paar gulden mea gevraagd en was zoo een uurtje tater opstond en in den spiegel zij wees naar de deur, openhartig geweest te zeggen, waaron^ de gedaanteverwisseling zag een stop- Mür meneer zei beebet neen. pehgen, zwarten baard, ongekamd roe- saes de ijzeren punten da pijlen in etn gewerkt en haast zich nu naar huis. lw”d' een donkerroode poeda, ongevea na gstioeg om een twee-en-een-hslve-cents- stuk ts bedekken. Hiervan maakte hij etn soort pasta ma behulp van wet vaseline, en toen, als een ba anten, ontsloot hij' een deur en ging reeds over, zich uit den handel terug te gen^erga, die moest gaan zitten, door nis da veatiende Veirw en Karei Van deed, klonk et een doffe bons, en daarna voering van dat plan nog kwam vahaas- „Wees kalm en bedaard.... Denk daden." eau vlug geluid als b.v. ha plotseling ten. Nu begon een nieuw leven. Alles lieva na, hoe we hem ha schitterendst En nu begon de graaf ioo overtuigend neerUten van een jaloezie, gevolgd door wad rijk en weelderig ingcncht, men zullen ontvangen!.... Welk pak zal te redeneaen, dat boe echtgenooten •en gems, ah dat van een over kokende huurde dienstboden en kocht een auto, ik aandoen I De zwarte jas en de rijden nia langa aan twijfden, dat uj de kael. F* ^22 2 J J Hij bleef een tien minuten in deze ka- de opera hebben, ofschoon zij wamg medaille van de tentoonstelling?" ma en toen hij terugkeade, was zijn van muziek kende en telkens ma hevige gelaat ongewoon bleek, en de kandelaar hoofdpijn thuis kwam. In zijn hand beefde. De pasta, welke in In den winta hielden de echtgenooten zij haar echtgenoot, „je moet et rekening ha schoteltje geweest was, was nu va- Hoogenbaga dikwijls recepties en gaven mte houden, dat je hia thuis bent, je ten drukken van het fitste papia, waarop dwenen diners i_ 1- Hij ging wea aan de tafel zitten, nam den gasten hun kostbaarheden te laten ^en. Vooral je medaille moet je ma een flesch uit zijn zak en nam daar een zien en daarmee te pronken. Maar te doen, dat past met.” Hf? langen teug uit. Toen haalde hij uit een midden van die feesten hadden de echt- ea hievrouw haar man overtuigd had, talrijke gasten zaterreeds aan de tafel, enveloppe een kehrige plattegrond van genooten toch over één ding spijt, name- -- 2 2_ Stax House. De enveloppe was, in getypte lijk dat zij onda hun genoodigden geen de kast te laten. Hoogenbaga sou te beurt vallen Den volgenden dag om één uur in den met ongeduld wacrte men de komst da Eenige dagen lata za Theodoor tot bedekt met allala voorwerpen, zitten, dikke leder van zijn handschoenen heen zijn meesta Indien mijnhea een uit- wil schrijven, en mij ze laten ren om mijn hea zijn plan ten uitvoa te brengen." een ijseren punt voorzien en ma een klein Er woedt iets bij de opening gehouden. Mijnhe a Hoogenberga ijlde naar zijn bosje veaen aan ha andere einde. Reizi- Een zacht, heel zacht gekhk weerklinkt kantoor <m schreef in mooie letters en vertrokken was, za mijnhea zijn gets, cf een museum-oppassa, zou deze en dan gaat et een houten luikje in de hoogdravende zinnen de uitnoodiging. -J‘ «tpóiaardige voorwerpep onmiddellijk her- doos omhoog. De brief was belachelijk, zelfs zot, maar Een haastig geluid, alsof a doode bla- mijnhea Hoogenberga was a de man Amerikaanschen Indiaan de soort, daen over een stoep waaien, ertslaag, met naar, dit te voelen en Thedboor welke altijd in een gesloten doos bewaard dof gegrom en dan stilte, terwijl de groote vaklaarle, dat hij onberispelijk was. worden ma een bedrukt bordje erop, schaduw de doosopneemt, de tarasse Twee uur later kwam hij met ha ant- dM ze ip geen geval aangeraakt mogen afspnngt, het beekje over en zich bijna woord terug met geschreven maar gen, dat de gravin van de reis Buts was «orden. dubbel buigend, als een haas van Stax mondeling, van mijnhea den graaf gekomen. Mijnhea en mrvroiw Hoo- Nadat hij zijn handen in een paar dikke vandaan rent» Van Breedeburg, die beloofde, den vol- genberga drongen a op aan, dt hij zelf Wat was dat? Een klagelijk gaoep genden dag reeds hem met een bezoek den dag van ha diner zou besalen, die welke geheel ondoordringbaar waren voor Of slechts een da geluiden van de heide te verteren. Welk een succes In zijn eventueele prikken cf krabben Wat het ook zij, de schaduw gaat vlugga vreugde drukte mijnhea zijn knecht de begon mijnhea Radney ma een penne- voort. Mijnhea Radney heeft zijn taak af- hand. ,Mijn vriend,” i heden is je loon vadubbeld.” 1*2 hem ten rijksdaalda inde hand! „Datis al va:« een kleinigheid l” over de vaanda ja, het raam staat we£ helpen Mijnhea Radney ging aan een tafeltje, ruim twee'voa open, hij kan ha door ha «rj-Lj-um Tn z4," L> 1»^ - .-4—^r~ -~ea ontsloot een lade daarvan en haalde er voelen. Binnen is alles stil, behalve ha noodiging een bundeltje vroolijk gekleurde pijlen zwakke geluid van iemand, die adem- bezorgen, zal ik alles probeai trit. Elk was ongeveer een voet lang, van haalt. Er wordt iets bij de opening gehouden. enveloppe een keunge plattegrond van genooten toch over één ding spijt. latten, aan hem in den habag geadres- enkel adelijk persoon telden, om daarmee ■aard, de plattegrond was zijn eigen wak hun kennissen ca vrienden de oogen tut namiddag wachtten de echtgenooten hun hoogt, adellijke beoekers af. Eindelijk, en was andae hand. In het midden van een tjes af te wachten, die haar heer gemaal Het levendige oude mannetje haalde hem eep bord erwtensoep en een dikke zich mocht willen verwaardigen haar mee ietwat weifelend de schouders op, toen snee brood voorzette. te dalen, zooals hij somtijds deed. De- de klant zijn verlangen te kennen had Nu wu hij alles behalve hongaig, en want er kwam mets, en na de krant van vaardigheid in iets heel anders te moeten zijn kin zou druipen en strepen in het binnen en van buiten te hebben mgezien, toonen. Een landloopa blanketsel maken. wiap hij haar met een uitdrukking van Enfin, mijnhea was een klant en paraat hindade hem geducht bij ha eten, minachting- -* alsof hij at, waarop mevrouw Wilkins, kat rondsluipend op zijn laarzen met rub- mijnhea en mevrouw Hoogenbaga a de achtakama binnen. Toen hij dit trekken, toen een groote erfenis de uit- een al te hevige ontroering aangegrepen. Hoogenberga, bekend m zijn groote dood, klonk a een doffe bons, en daarna voering van dat plan nog kwam vahaas- „Wea kalm en bedaard.... Denk daden.” adellijken bezoeka in ha groote salon n* een karna was een kruis geteekend met roode ne baron," za mevrouw Hoogenberga maar ha staat voornaam lang op zich te wachte personen, foen de bediende hun iakt. tot haar man, „wat zouden die anderen laten wachten. Om drie uur - L Toen hij zijn geheugen wea opgefrischt nijdig worden en wat zouden wij in ea en van het salon geopend en had, scheurde mijnhea Radney het ding aanzien stijgen in de groote wereld de: „Mijnhea de graaf Van Breedeburg!” gunsbgen indrulop allen maken, in heel kleine stukja. Toen blia hij de kaars uit, ontsloot de voordeur en keek in den nacht naar buiten. Op de proef gesteld Een vazamelmg pruiken van allala lengte en kleur, hia en daar opgehangen, ten maar om brood te koop en.... Menea Wilkins had zijn ontbijt ge- gaven het vertrekje een zondaling voor- uuttigd en liep nu, zijn jarenlange ge- komen. woonten volgend, nog even het ochtend- „Wat is a wel van uw begeeren blad door. Zijn vrouw, de bedaardheid Wenscht u iets voor een bal-masqué stemming moest gelijken en werd in zijn in persoon, zat tegenova hem de nieuw- of tooneelcostuum eigen keuken gelaten, waar ^ijn vrouw Het levendige oude mannetje haalde hem eep bord erwtensoep en een dikke te dalen, zooals hij somtijds deed. De- de klant zijn verlangen te kennen had Nu wm hij alia behalve hongerig, cc zea morgen wachtte zij echter tevagrefs, gegeven, want hij had gedacht, zijn kunst- bovendien bevreesd, dat de soep langs Aas MA «Ia «AM J - L. t A-aa. - - binnen en van buiten te hebben mgezien, toonen. Een landloopa!.... Enfin, mijnhea was een klant neer. j „Bah,” zei hij kortaf en op een toon vinger door zijn weligen haardos, van walging, „’t is compleet misselijk, r 2 _2 2 X°^s sommige menschen zich voor dat vinger aan zijn voorhoofd, snelde toen scherpzinnigheid wea naar den uitersten hoek van ba vertrek looze” doorgrondde. ---Lr— -1—MA WA. loozea van warm eten en brandstof te lapte pilo broek, een gerafeld wollen vest zijn, man," wilde zij juist sarcastisch op- voorzien. En wat zijn de zoogenaamde en een va kleurden jekka met diverse maken, toen de noodlijdende wakman dfoné^ards, luilakken, gaten tn winkelhaken, een en ander in met een vaongehjkt air zijn rol begon r te voor- te „Hm,” zei mevrouw Wilkins, hem van top tot teen opnemend.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1924 | | pagina 7