l
Een Ie* voor parvenu’*.
t
ijs verpakt was, kansen berekenend, ter-
deur open.
„Welnu, Theodoor, denk na, en tracht
„Je schijnt het thuis beter gewend te
tün
me
kaod hebben als de pijlen van den Zuid-
1
en
Meren handschoenen geharnast had.
1
En nu begon de graaf »o overtuigend
ketel.
zijn vrouw, opziende.
zóó
xijn hand beefde. De pasta, welke in
dwenen
en een slechtensmaak voor haar toilet
stond in verweerde letters boven de deur.
Toen de
mandeerde voor het coiffeeren en gn-
op het voorhoofd, waar hij een
klonk er een jachtroep van een uil,
„Zeer goed," antwoordde de graaf
nachtelijke geluiden weer klonken
gerecommandeerd „gn u mijnheer F'
een
naar een
een
Nauwelijks zestig jaar oud, dachten
J1. ,r. door," zei hij tot hem, „voor jij bij mij begon dan ook met een flater.
Ben klein briesje streek als een lief- in dienst trad, was Je toen met bij een
Het ovetje laat zich raden, maar de<
"les droeg ’uchten. Den volgenden dag
wetten demeuwe kaartjes in het vuur
geworpen werd de naam teruggebracht
tot Hoogenerger. De beide echtgenooten
leerden os daar uit, dat men niet boo
ger moetrtiegen dan zijn vteugeb lang
zijn.
Toen sprak zij
..Ga heen asjeblieft en dadelijk,'
gaan om weer van kleeren te verwisselen;
dus jt behoeft vgn dit zaakje geen rap-
gevondcn had, doch verder Heef alles
rustig en donker.
De graal hield woord drie wekw later
kwam hij hen met een nieuw bezsri ver
teren en hun het heugelijke meuvs bren-
„Een kleinigheid, dame, een paar een-
ff
„Heb je honger, dan kun je wat te eten
krijgen," vroeg mevrouw Wilkins.
Hij mompelde iets,, dat op etn toe-
een veelkleurig
een veeg helder
„Is hij erg jonj; V'
„Hij 'is zoowat van denzelfden leeftijd
mijnheer
ik u van
Over de brug, de terrassen op, j^|fd
hebben uitgezien.
Kreunend van
spelen.
„U mocht voor een armen man wel een
Despardez,” zei hij uiterst voldaan.
De Franschman legde de hand op
hart, boog beleefd en zei, terwijl M|
bedongen cautie in zijn zak liet glijden:
„Is meneer tevreden Dat doet mij
zóó gnmeeren, dat uw zonder werk en ik heb een zieke vrouw toeschouwers buiten ia het donker
eigen broer u niet zou herkennen. Wil en acht bloeien van kinderen....’* mom- zeer ongunstigen, om met te zeggen ten snelde heen om een rijtuig t» In1»,
„Hm," zei Theodoor en zette groote
oogen op, „’jiijnheer begrijpt, dat ik
I de daarvan mets kan wetenMisschien,
’d, in dat een zeer vleiend} uitnoodiging, hem
hij haar huishoudgeld gaf, strikte orden zend,
gegeven, dat er geen cent van voor het
bedelvolk mocht worden besteed.
H d mijnheer Wilkirs toen naar Brid-
peligen, zwarten baard, ongekamd roe- get gekeken, dan zou hij zich hebben
sig zwart haar, een bouffante om zijn laten raden door de vijandige manier
nek, een totaal veranderd gezicht, moest waarop zij een natte stokdweil hanteerde,
hij openhartig bekennen, dat hij zich zelf en veilig het hazenpad hebben gekozen,
met herkende. Maar hij stond toevallig met zijn gea cht
i en t
het raam om naar vlijt
groote, zich vlua
te voorschijn, me
toedoen en in de diepste stilte, ging de demonische brein werkte, alsof het in
Toen kwam er, als een schaduw, een wijl het alle bizonderhedpn van het af- als mijnheer, etn vijftiger.
voortbewegende figuur schuwelijke plan nog eens goed naging, Hoogenberga w»i al diep in de vijftig,
ie zich els een geatver- alles bedenkend nog ja, alles was voor- tngpr Theodoor,
schijmng over den witten weg voort- zien, er schuilde nergens een foot
spoedde. En daar dook Rw zwarte gevaarte van
bedelvolk interesseeren. Nu is er
een commissie gevormd om de wake- en haalde uit verschillende doezen een ge-
Ook he» spraakap-
bntin, mijnheer was een klant en paraat hinderde hem geducht bij het eten,
zoo denkende streek hij met zijn'magere Hij moest dus oppassen en deed alleen
-■»- -...I.... 1-- alsof hij at, waarop mevrouw Wilkins,
Daarna bracht hij peinzend den wijs- zijn getreuzel aanziende, met vrouwelijke
I den „ar/nen werke-
den voor u....” i
„Neen, geen onbekenden voor mij,"
Mijnheer viel de graaf hem in de rede, „meer dan
eens lieb ik u in de opera gezien, waar -
mevrouw uitschitterde door den goeden
smaak har er toiletten.”
Mevrouw boog diep en kleurde van
pleiner. „Mijnbeer de graaf is al te goed,
te beleefd,” stamelde zij.
„Daarbij staat u als rijk te boek,” ver
volgde de graaf, „welnu, heft de fortuin
de afstanden niet op Dat is ook een adel
dom
Mijnheer Hoogenberger praatte hee
langer hoe meer op zijn gemak en zé:
„We zouden zoo gelukkig zijn, indien u
met mevrouw de gravin ons de bmge
eer zoudt willen aandoen, op een otzer
avonddiners tegenwoordig te zijn
maar het is misschien vermetel..."
„Wel neen, zeer graag neem 1) het
aan I Maar dan moet u een jaar waciten,”
mevrouw de gravin is op het oog.nblik
op de badreis. „Daarbij neem ik uv voor
stel op één voorwaarde. aan.”
„Spreek, mijnheer de graaf."
„Dat u op uw beurt een dergehke uit
noodiging ruit aannemen."
„O, gaarne, u is al te beleefd 1.
„Dat is dus afgesproken," zei <e graaf
en stond op, drukte hen hartelijk l< hand
en verliet al buigend het salon, leen hij
vrouw „Van nu af behooren we ot de
groote wereld
„Mijnheer den graaf Van Breedeburg,”
kend, heen om de tram te halen. 1
Hij vond dien dag toevallig weinig te volgens weer naar zijn huis terug om haar
doen op zijn kantoor, en zei dus zijn uit te lachen en het geld te toonen, dat
eenigen bediende, dat hij, zoodra het hij haar zou aftroggelen. Want dat zij
ochtendwerk was afgeloopen, wel naar hem geld zou geven, als hij er om vroeg,
huis kon gaan, als hij wilde. stond vast. Daardoor zou hij haar het be-
Fhtters het zich dit geen tweemaal wijs leveren, dat hij geen ongelijk had,
zeggen en was om halfeen verdwenen, toen hij beweerde, dat zij zich door icder-
Om één uur sloot mijnheer Wilkins een liet bedotten.
zijn kantoor om koffie te gaan drinken; Hij gaf den artiest zijn kaartje» adres,
daarna ging hij een wandelingetje maken 1
en richtte zijn schreden naar een nauwe morgen
straat, waar 1
keltje staan bleef.
en gravin ot* tuinknecht en onze keu
kenmeid zijodie u een onwaardige come-
gespeelt hebben
„Wat zou er aan de hand wezen,” dacht pen en.... hm.... eh.... Flitters, je
Wilkins verwonderd, terwijl hij zich zou me bizonder verplichten, als je mw*
een
boog zich voor beide echtgenooten en
Voor hij aan het hek van zijn achter- de kom gedaan of hij hoorde een verward te zeggen, dat ik uw salaris honderd
meeren van heeren in allerlei vermom- tuin kwam, had hij onderweg wel vijf- gegons van stemmen voor het hyis
het liep gedachteloos paar 1
het buiten te lijken. kens
„Eensklaps ging er uit meer dan vijf- scheut van pijn. „Dan,” vervolgde hij,
gulden per jaar wilde verhoogen voor uw
"1 en accuratesse," zei mijnheer Wil-
kreunend door een plotselinge
beleefdheids- „Frans, Kee 1’
„Wat beteeent dat schandaal," riep
mijnheer Vai Hoogenberger woedend.
w„Dat beteeent," antwoordde deban-
Hij nep zijn kamerbediende. „Theo- niet, hoe het gesprek te beginnen. Hij kier GeldSk„dat uw zoogenaamde graaf
mingen. tien malen moeten stilhouden, om
Meneer Wilkins keek de straat op en even uit te proesten maar nu was
neet en wipte toen schielijk het winkeltje kritieke oogenblik aangebroken hij haal-
binnen. Er was niemand in dan de oude de diep adem, sloeg zich manmoedig op tig kelen een kreet op. „Diér, kijk, daar zou ik u willen verzoeken «ven'mee te
Franschman zelf, die buigend en in zijn de borst, liep schuifelend het kleine is hij, daar is hij." rijden om mij bij het uitstappen ts.hel-
handen wrijvend van achter de toonbank laantje door en rukte hard aan de bet
vandaan kwam.
„Een verkleeding, mijnheer? Als ’t u
zijn vrouw in zijn over- kantoor nemen, tegen donker naar huis - .- -
lij tegen zes uur thuis zou gaan om zijn vrouw beet te nemen, dar hem den genadeslag, door een grooten mandje uit de brandkast.
Op het gerinkel van het zilvergeld war*
Mevrouw Wilkins deed zelf open.
„Zou ik u om een kleinen onderstand ijlings van het raam terug trok. Hij ver- vrouw Wilkins mijn 'ongeluk zou willen
blieft," antwoordde het heertje op de mogen vragen, dame Ik ben smid van gat, dat zijn gezicht in den vollen schijn meededen onder 't rijden van den tram
vraag van mijnheer Wilkins Antoine mijn vak, maar ik loop al een half jaar van het gaslicht boven zijn tafel op de gevallen, begrijp je, Flitters?"
Despardez zal u zóó gnmeeren, dat _uw zonder werk en ik heb een zieke vrouw toeschouwers buiten in het donker een „Met alle genoegen, meneer," en Hit*
L om niet te zeggen ters snelde heen om een rijtuig te hal»
mijnheer zoo goed zijn mij maar te vol- pelde de pseudo-werkeloose met grove spookachtigen indruk moest maken, toen volkomen bereid om desnoods te zeggen,
Mevrouw wilde zelfs een vaste plaats in d*3 met de gouden speld 1 En dan mijn afstammelingen waren an een roemrijk
geslacht. Ditmaal kendvde trots van den
Mevrouw Hoogenberger had zich weer oud-koopman geen gtnzen en tn ver-
hetstdd. „Doe dat toch met," vermaande voering riep hij uit^ij zijn van adel!”
Onmiddellijk het hFesn honderd kaar-
Hgt was een regenachtige November- diaan in zijn krijgsdos kon er met fan-
Een plakaat in de uitstalkast ver kon- dag en reeds vrij donker, toen hij, de tastischer
dtgde den voorbijgangers, dat de eigenaar stilste straten kiezend, den weg naar K
costumes verhuurde voor tooneelvoor- zijn buiten, even buiten de stad, bijna een op'en maakte aansteken om zich te rei- kwartier voor zijn....
stellingen, balmasqués etc. en zich recom- half uur loopens van zijn kantoor insloeg, mgen, maar nauwelijks had hij water in Flitters, ik was al een poosje van plan u
met behulp
jas, zei dat
komen en liep, aldoor inwendig grinne- naar zijn kantoor terugkeeren, om zich emmer vuil water óver hem heen leeg T. Z
te wasschen en te verkleeden en dan ver- te gooien en wierp de deur achter hem in den 'de agenten een en ai aandacht.
het slot. „Ik veronderstel, heeren, dat ik een
Kletsnat, terneergeslagen en gekneusd kleine opheldering dien te geven, ik.
krabbelde hij overeind. Langs allerlei hm!.... èh!.... ik ben
omwegen voortsluipende bereikte hij partijtje geweest èheen soort
eindelijk zijn kantoor, en trad, naar hij maskerade.... enne..,, hm I toen ben
meende onopgemerkt, binnen. H.'j sloot ik nat geworden en hm l hier heen ge-
de deur en viel uitgefiut op een stoel. --
„Groote góden,, wat zie ik er uit,'
mompelde hij, zijn gezicht in het spie- port te maken.”
geitje boven zijn schrijftafel ziende. „O, dat's in orde meneer, u kunt op
Alle kleuren waren dooreengeloopen en ons rekenen," en voorbij defileerend
grillig mengelmoes van stre- sloeg elke agent de eene hand helmwaartt
i van zijn zwarte pruik za- terwijl hij de andere dichtkne^ over een
„Drommels,'
waarom Mijnheer Radney’s gezicht zoo een zekeren plattegrdnd met een rood alleen was, „dat is de moeite waard
nat was van de transpiratie, en er hing kruisje is aangegeven. Maar de zaak is niet gemakkelijk.... ik
sen eigenaardige lucht, welke aan den Iets, wat op een dier gelijkt, kruipt moet Frans, zien te spreken, hij zal
dierentuin deed denken.
op de volgende week werd vat gast el?.
„*t Zij zoo,” zei mijnheer Peedeburg,
zeide hij, „van af „dien dag zullen wij er zijn, zijn waarde
-‘-22Hij stopte heer Van Hoogenberger.
-J Hij had gezegd „Van" Hogenberger.
„Helaas,” zei de es-kopman, „u
Daarna snelde hij naar mevrouw en geeft me een titel, die m4 nA toekomt.”
zei „Vlug, vlug, Mathilde, zoek je rijkste „U is te nederig, uw aanien, uw ma-
toilet uit Mijnheer de graaf Van Bree- nieren, alles spreekt den beeheidcn oor-
deburg komt 1 Hij heeft het beloofd, hij sprong tegen, dien rij meek te hebben,
kom'; morgen al 1” Daarbij de naam ugerierger ts niet
„Groote deugd,” riep mevrouw Hoo- alledaagsch. Wij hebben irde geschiede-s
werkeloozen dronkaards, 1
landloopers. Als ik mijn zin had, ik zou vergevorderden staat van slijtage,
schijn. I
yHir mijnheer Wilkins „ze zou" ging „O ja, schoon zijn ze, mijnheer al paar centen over hebben. U zou ze niet
verloren in een onverstaanbaar geknor, wat ik heb is kraakzindelijk," antwoordde missen en ik zou er heel wat meer aan
terwijl hij aanstalten maakte om naar de hij op den critischen bhk, waarmede de hebben dan aan dit en meteen liet
■tad en zijn kantoor te gaan. Nu gevoelde klant het rommeltje monsterde. hij den lepel zóó hard in het bord vallen,
zijn vrouw juist sympathmmoor de onge- Daar dit bij een opmerkzame be- dat een groote vlek erwtensoep op me-
iukkigen, die in weerwil van al hun moeite schouwing het geval bleek te zijn, be- vrouw Wükins’s schoon wit tafellaken
nergens werk konden bekomen, vooral sloot mijnheer Wilkins de plunje aan te spatte.
met het oog op hun arme vrouwen en kin- trekken. Toen werd de goede vrouw .boos,
deren, en zond er zelden een met ledige ,.“2- - - -
handen weg. Maar haar man, die dit wist, zijn, hier even plaats te nemen,'
Hij gaf den truest zijn kaartjeUn adres,
beloofde het gehuurde pak den volgenden
morgen te zullert laten bezorgen en ver-
hij voor een onooglijk win- trok. Aaa het kantoor gekomen sloop vormde een t
hij schielijk binnen, draaide de deur op pen de haren
„Despardez, Parfumeur et Perruqmer,” slot en wachtte zoo tot een uur of vier, ten in bosjes aan elkaar gekleefd. Eén In- blanken rijksdaalder.
„Wil u zoo goed zijn, meneer Flitters,
om terwijl ik die natte kleeren uittrek,
pijn stond hij eindelijk een rijtuig te bestellen I *t Moet over een
en.... meneer
als een slimme knecht,
wist, dat een beetje vleierij met schaadt.
„Goed,” berram de ex-koopman. „Ik
Het was mijnheer Radney, wiens korte Stax voor hem op, in slaap verzonken, zou zeer graag in betrekking komen met
vncaatie om was, en die nu weer verder zonder licht. mijnheer den graaf Van Breedeburg
ging met zijn bezigheden hier. De schaduw gleed haastiger voort, en er geloof je, dat hij een uitnoodiging van
Hij kwam aan de eenzame hut en het klonk een dof, krachug spingeluid van ons zou aannesnen.”
schuurtje, dat hij gehuurd had en, weer datgene wat hij droeg, alsof het dier wist, - -
met die algeheele afwezigheid van ieder dat het oogenblik haast daar was.
geitnd, glipte hij naar binnen en was zoo
aan het gezicht onttrokken. Het eerste, schaduw, tot deze onzichtbaar
wat hij deed, was een lucifer aanstrijken de schaduw van het huis. persoonlijk w vfhandigdIndien mijn-
m een kaars aansteken. Het raam van de En nu wordt het masker van ijzerdraad heer me tijd v rij geven om as te denken
kamer, waarin hij stond, was bedekt «et met den lederen halsband uit een binnen-
Mfe gordijn van een dikke, donkere stof, zak genomen en over het bleeke gelaat het middel te vinden om te slagen....
waardoor geen enkele lichtstraal naar getrokken. Weer klinkt de roep van den en indien i'k tevreden over je ben, zal
buiten zou dringen. Het was zeer heet jachtuil, als de moordenaar rondom het jij het ook zijn, ik zal je loon verdubbelen!"
daarbinnMs wat misschien de reden was, huis sluipt naar een zeker raam, dat op „DrommiJs,” zei Thodoor, toen hij
1 houden, dat je hier thuis bent, je ten drukken van het friste papier, waarop
en hun grootste genoegen was, moet je eenvoudig, maar smaakvol kite- vermeld stond „Möheer en mevrouw
t aan- Van Hoogenberger.’
Het duurde lang Eindelijk was de foote dag gekomen;
- I i 11 11 wvw»f saajms. gsKsz^n «mum»* wu irnjc;!,
die er eindelijk in toestemde zijn medaille iedereen wist welkefroote eer de familie
en
bonzen.
Wilkins stond ontzet, toen da deur
eensklaps krakend bezweek en drie po
litieagenten zijn kantoor binnenstorm-
dèn, gevolgd door zijn eigen bediende;
die hen gewaarschuwd had, toen hij een
poosje tevoren toevallig het huis voorbij
komende, er eén inbreker had zien bin
nengaan.
Eer de verbijsterde man een woord kon
uitbrengen, hadden de agenten hem bij
den kraag gepakt. Jij verweerde zich
heftig en deed wanhopige moeite om los
te kometi daarom legden zij hen> spra
keloos van verbazing en niet al te zoetjes
ook, op zijn rug op den grond en deden
hem de handboeien aan.
Terwijl de agenten met bediends de
brandkast inspecteerden, kreeg de ver
onderstelde inbreker gaandewgi
spraak terug. Na eenige vergeefse
gingen staagde hij er in, het india
toestel met zijn tong los te werken, draaide
zijn hoofd otn, zoodat het uit zijn mond
viel, haalde diep adem en zei eenvoudig!
„Mijnheer Flitters.”
Flitters keerde zich schielijk om en keek
verwonderd naar de geboeide gestalte op
den vloer.
„Meneer Flitters, mag ik u vragen wat
ik gedaan heb, om qp zulk een wijze
behandeld te worden en in mijn eigen
kantoor nog wel En
beschilderd gezicht met
roode verf op de punt van den neus zag
sneekend naar hem op.
„God zegen me't Is de patroon,"
stamelde Flitters terugdeinzend.
t Doet me genoegen, dat u het ein
delijk ontdekt, meneer Flitters, ofschoon
ik moet toegeven, dat ik min af meer
veranderd ben.”
„Heeren,” zei Flitters, zich tot de
agenten wendend, „'t spijt me, dat ib h
voor niemandal moeite heb veroorzaakt,
maar dat is mijn patroon, mijnheer Wil
kins."
De agent, die den gewaagden inbreker
had geboeid, floot zachtjes, terwijl hij
zijn gevangene bevrijdde, oprichtte en ia
een stoel zette.
„Dank je,” zei mijnheer Wilkins la-
koniek. „En wees nu zoo goed, meneer
Flitters, me een glaasje cognac in t: schen
ken uit de flesch in mijn kast.”
Flitters snelde naar den hoek van het
vertrek en kwam dadelijk met de hoog
landsknecht uit de middel- noodige stimulans aan, waarna Wilkins
eeuwen en dreef dien met haar honderd- met een natte spons de restanten verf van
zestig pond zwaarte den vijand r«ht tus- zijn gezicht wiesch, zijn valschen baard
schen de heupen midden in den rug. en pruik afdeed en eindelijk weer op
Tegen zulk een schok was mijnheer Wil- zichzelf begon te gelijke, met uitzondering
kins niet bestand en zijn evenwicht ver- van een buil boven zijn linkeroog.
was zóó kezend duikelde hij met een vaart het Terwijl de agenten zich eveneens met
ben,” en meneer Wilkins werkte zich hij wilde het pak kleeren mee naar zijn stoepje af in den tuin. „een hapje” versterkten, haalde Flitters,
un zijn vrouw in zijn over- kantoor nemen, tegen donker naar huis Eer hij zich kon oprichten, gaf Bridget op verzoek van zijn patroon, het geld-
nij tegen zes uur thins zou gaan om zijn vrouw beet te nemen, dar hem den genadeslag, door een «rooten mandie uit de brandkast.
beetje stijf in zijn stadshouding. Hij »ch heftig roe hen Je buigen en
-- - --i wa.w .v. 1 SU 1---
„Ik zal er eens met Theodoor, mijn drukte hen bijna vriendschappelijk de kier en zijn v»uw eensklaps uitriepen
Over tien minuten zou er mets anders kamerknecht over spreken,” zei mijnheer hand. Toen de eerste t2ccfd.u.;;± -
’dan sterrelicht wezen en precies tien Hoogenberger en tikte met den wijs- woorden gcgnsseld waren, heerschte er
minuten later dook er een groote schaduw, vinger op het voorhoofd, waar hij een een oogenblik diepe stilte. Mijnheer
die een ot ander groot voorwerp droeg, idéé scheen te hebben gevonden.Hoogenberger, die erg verlegen was, wist
wat zoowel een mand als een valies kon
tiin, in den nacht op.
Ben klein briesje streek als een lief- in dienst trad, was Je toen met bij een „Ik hoop, mijnheer de graaf, dat u 1
jtooning over die donkere hade. Eenmaal zekeren heer Van Breedeburg het steeds goed maakt," en hij voegde die
klonk er een jachtroep van een uil, ver „Mijnheer den graaf Van Breedeburg,” erbij „Sinds ik u voor het laatst gezien
weg, bij Luvadrum. Allerlei fantastische verbeterde de knecht.... „Juist mijnheer, heb.”
nachtelijke geluiden weerklonken tus- ik heb zelfs een getuigschrift van meneer
schen de varens en eens kwam et uit de den graaf, dat iedereen mag lezen, en met een glimlach^die iets spottende had,
verte een kreet van schrik en 'wanhoop, waardoor ik bij u
toen een wreede Irezel zijn slachtoffer ben.” „Uitmuntend, zooals u zigt,
„Ik ben dat niet vergetenBn wat de graaf, en veroorloof mij dat
is bet voor een man, die heer Van Breeds- harte ^por de groote eer dank zeg, dat
Er was niet meer medelijden in het hart burg V' u ons hebt willen bezoeken, ons, die zich
van den moordenaar dan bij den bepelsdcn „Een beste man, en en voornaam, maar op geen titels kunnen beroemen, noch op
iager va# den nacht. Dat prachtige en toch niet trotsch.” een roemrijk verleden, we zijn onbeken-
Maar meneer zei beslist neen.
„Je laat je te gauw beetnemen, vrouw
lief. Die kerels kunnen je alles op de
mouw spelden, wat ze maar willen, ten
koste van jouw goedhartigheid en van
nfljn beurs," makte hij op, terwijl hij
zijn laarzen aantrok.
Menea Wükins liep naar de vijftig
en had min of mea last van zwaarlijvig
heid; de inspanning gaf hem dus een ge
schikte aanleiding om even te zitten uit
blazen, terwijl zijn vrouw de-courant op-
•nam.
Eensklaps schoot hem een gedachte
door het hoofd, die daar mogelijk met
het bloed door het bukken in was opge
stegen. Hoe het zij, hij begon te grinniken plezier, maar ik verwachtte niet anders,
en eindelijk luidkeels te lachen. Niemand heeft oeig onvoldaan het salon
„Wat nut Iets zoo grappigs,” vroeg van Antonie Despardez verlaten. Wacht,
„J. „»w..nu zal ik uw eigen kleeren nog even in-
„O ja, een mop, die ik in de krant heb pakken.”
gelezen je zult hem wel zien, als ik weg Mijnheer Wilkins’ plan
tua en daar verbeterd door een te steken. adellijken bezoeker in het groote salon n» e<n »ur met iet diner gewacht te
„Al was het mar een baron, een gewo- af. Zij moesten wel veel geduld hebben, hebben, verschenk de zoo vurig va-
- - - -1
wad de deur titels en namen nep, keken allen naar
Theodoor meld- de deur. Mi;nh< de graaf moest een
wZ22j maar
„Een graaf zou beta njn...." Op hetzelfde oogenblik verscheen de niet zoo zijn gemhn, die ag links deed
„Zeker, zeker, maar dat zou dan wel hooge bezoeker op den drempel. Hij was en een slechtensmaak voor haar toilet
van zelf komen. Als wij eenmaal maar tamelijk groot, glad geschoren gezicht en scheen te hebbe. Toch haastte iedereen
D< maan was vroeg opgekomen en betrekkingen ma baroane^ hebben aan- een beetje stijf in zijn stadshouding. Hij »ch heftig roe hen te buigen en ea-
vadween nu si haast achter de hade, geknoopt, zal de andere adel wel volgen.” boog zich voor beide echtgenooten en biedig de handte drukken, toen de ban
welke zich bij den horizon afteekendc.
met hakende. Maar hij stond toevallig met zijn gek'cht
Ten slotte gaf de Franschman hem nog naar, de deur.
een india rubba toestelletje in den mond, .Als u me een kwartje geeftik ga
waardoor zijn spraak een geheel andaen voor geen cent minda.
kUnk kreeg en de vermomming was Nauwelijks waren de woorden uitzijn
Wmpleet. mond, of een ijskouden stortvloed in den
„U is bepaald een genie, monsieur vorm van den kletsnatten dweil, stroom
de tusschen zijn nek en bouffante langs
ha zijn rug en sneed hem bijna den adem af.
de Eer hij zich kon omdraaien, richtte
Bridget de stok ongeveer op de mania
van een
ma ha oog op hun arme vrouwen en kin- trekken.
„ZiezooWil mijnhea nu zoo goed evenals Bndget, de pootige „meid al-
- vroeg leen, die hem van het eerste oogenblik
itad haar juist den vongen avond, toen de Franschman, op een scheerstoel wij- op wantrouwige wijze had gadegeslagen.
2 Mevrouw Wilkins zei me», maar deed
Daar mijnhea Wilkins geen baard bedaard de d«w| open.
droeg, had de artist een ruim veld voot Toen sprak zij
Mevrouw Wilkins had namelijk een zijn kunstvaardigheid. Toen de klant „G.
paar gulden mea gevraagd en was zoo een uurtje tater opstond en in den spiegel zij wees naar de deur,
openhartig geweest te zeggen, waaron^ de gedaanteverwisseling zag een stop-
Mür meneer zei beebet neen. pehgen, zwarten baard, ongekamd roe-
saes de ijzeren punten da pijlen in etn gewerkt en haast zich nu naar huis.
lw”d'
een donkerroode poeda, ongevea na
gstioeg om een twee-en-een-hslve-cents-
stuk ts bedekken.
Hiervan maakte hij etn soort pasta ma
behulp van wet vaseline, en toen, als een
ba anten, ontsloot hij' een deur en ging reeds over, zich uit den handel terug te gen^erga, die moest gaan zitten, door nis da veatiende Veirw en Karei Van
deed, klonk et een doffe bons, en daarna voering van dat plan nog kwam vahaas- „Wees kalm en bedaard.... Denk daden."
eau vlug geluid als b.v. ha plotseling ten. Nu begon een nieuw leven. Alles lieva na, hoe we hem ha schitterendst En nu begon de graaf ioo overtuigend
neerUten van een jaloezie, gevolgd door wad rijk en weelderig ingcncht, men zullen ontvangen!.... Welk pak zal te redeneaen, dat boe echtgenooten
•en gems, ah dat van een over kokende huurde dienstboden en kocht een auto, ik aandoen I De zwarte jas en de rijden nia langa aan twijfden, dat uj de
kael. F* ^22 2 J J
Hij bleef een tien minuten in deze ka- de opera hebben, ofschoon zij wamg medaille van de tentoonstelling?"
ma en toen hij terugkeade, was zijn van muziek kende en telkens ma hevige
gelaat ongewoon bleek, en de kandelaar hoofdpijn thuis kwam.
In zijn hand beefde. De pasta, welke in In den winta hielden de echtgenooten zij haar echtgenoot, „je moet et rekening
ha schoteltje geweest was, was nu va- Hoogenbaga dikwijls recepties en gaven mte houden, dat je hia thuis bent, je ten drukken van het fitste papia, waarop
dwenen diners i_ 1-
Hij ging wea aan de tafel zitten, nam den gasten hun kostbaarheden te laten ^en. Vooral je medaille moet je ma
een flesch uit zijn zak en nam daar een zien en daarmee te pronken. Maar te doen, dat past met.” Hf?
langen teug uit. Toen haalde hij uit een midden van die feesten hadden de echt- ea hievrouw haar man overtuigd had, talrijke gasten zaterreeds aan de tafel,
enveloppe een kehrige plattegrond van genooten toch over één ding spijt, name- -- 2 2_
Stax House. De enveloppe was, in getypte lijk dat zij onda hun genoodigden geen de kast te laten. Hoogenbaga sou te beurt vallen
Den volgenden dag om één uur in den met ongeduld wacrte men de komst da
Eenige dagen lata za Theodoor tot
bedekt met allala voorwerpen, zitten, dikke leder van zijn handschoenen heen zijn meesta Indien mijnhea een uit-
wil schrijven, en mij ze laten
ren om mijn
hea zijn plan ten uitvoa te brengen."
een ijseren punt voorzien en ma een klein Er woedt iets bij de opening gehouden. Mijnhe a Hoogenberga ijlde naar zijn
bosje veaen aan ha andere einde. Reizi- Een zacht, heel zacht gekhk weerklinkt kantoor <m schreef in mooie letters en vertrokken was, za mijnhea zijn
gets, cf een museum-oppassa, zou deze en dan gaat et een houten luikje in de hoogdravende zinnen de uitnoodiging. -J‘
«tpóiaardige voorwerpep onmiddellijk her- doos omhoog. De brief was belachelijk, zelfs zot, maar
Een haastig geluid, alsof a doode bla- mijnhea Hoogenberga was a de man
Amerikaanschen Indiaan de soort, daen over een stoep waaien, ertslaag, met naar, dit te voelen en Thedboor
welke altijd in een gesloten doos bewaard dof gegrom en dan stilte, terwijl de groote vaklaarle, dat hij onberispelijk was.
worden ma een bedrukt bordje erop, schaduw de doosopneemt, de tarasse Twee uur later kwam hij met ha ant-
dM ze ip geen geval aangeraakt mogen afspnngt, het beekje over en zich bijna woord terug met geschreven maar gen, dat de gravin van de reis Buts was
«orden. dubbel buigend, als een haas van Stax mondeling, van mijnhea den graaf gekomen. Mijnhea en mrvroiw Hoo-
Nadat hij zijn handen in een paar dikke vandaan rent» Van Breedeburg, die beloofde, den vol- genberga drongen a op aan, dt hij zelf
Wat was dat? Een klagelijk gaoep genden dag reeds hem met een bezoek den dag van ha diner zou besalen, die
welke geheel ondoordringbaar waren voor Of slechts een da geluiden van de heide te verteren. Welk een succes In zijn
eventueele prikken cf krabben Wat het ook zij, de schaduw gaat vlugga vreugde drukte mijnhea zijn knecht de
begon mijnhea Radney ma een penne- voort. Mijnhea Radney heeft zijn taak af- hand. ,Mijn vriend,” i
heden is je loon vadubbeld.” 1*2
hem ten rijksdaalda inde hand! „Datis
al va:« een kleinigheid l”
over de vaanda ja, het raam staat we£ helpen
Mijnhea Radney ging aan een tafeltje, ruim twee'voa open, hij kan ha door ha
«rj-Lj-um Tn z4," L> 1»^ - .-4—^r~ -~ea
ontsloot een lade daarvan en haalde er voelen. Binnen is alles stil, behalve ha noodiging
een bundeltje vroolijk gekleurde pijlen zwakke geluid van iemand, die adem- bezorgen, zal ik alles probeai
trit. Elk was ongeveer een voet lang, van haalt.
Er wordt iets bij de opening gehouden.
enveloppe een keunge plattegrond van genooten toch over één ding spijt.
latten, aan hem in den habag geadres- enkel adelijk persoon telden, om daarmee
■aard, de plattegrond was zijn eigen wak hun kennissen ca vrienden de oogen tut namiddag wachtten de echtgenooten hun hoogt, adellijke beoekers af. Eindelijk,
en was
andae hand. In het midden van een
tjes af te wachten, die haar heer gemaal Het levendige oude mannetje haalde hem eep bord erwtensoep en een dikke
zich mocht willen verwaardigen haar mee ietwat weifelend de schouders op, toen snee brood voorzette.
te dalen, zooals hij somtijds deed. De- de klant zijn verlangen te kennen had Nu wu hij alles behalve hongaig, en
want er kwam mets, en na de krant van vaardigheid in iets heel anders te moeten zijn kin zou druipen en strepen in het
binnen en van buiten te hebben mgezien, toonen. Een landloopa blanketsel maken.
wiap hij haar met een uitdrukking van Enfin, mijnhea was een klant en paraat hindade hem geducht bij ha eten,
minachting- -*
alsof hij at, waarop mevrouw Wilkins,
kat rondsluipend op zijn laarzen met rub- mijnhea en mevrouw Hoogenbaga a
de achtakama binnen. Toen hij dit trekken, toen een groote erfenis de uit- een al te hevige ontroering aangegrepen. Hoogenberga, bekend m zijn groote
dood, klonk a een doffe bons, en daarna voering van dat plan nog kwam vahaas- „Wea kalm en bedaard.... Denk daden.”
adellijken bezoeka in ha groote salon n* een
karna was een kruis geteekend met roode ne baron," za mevrouw Hoogenberga maar ha staat voornaam lang op zich te wachte personen, foen de bediende hun
iakt. tot haar man, „wat zouden die anderen laten wachten. Om drie uur - L
Toen hij zijn geheugen wea opgefrischt nijdig worden en wat zouden wij in ea en van het salon geopend en
had, scheurde mijnhea Radney het ding aanzien stijgen in de groote wereld de: „Mijnhea de graaf Van Breedeburg!” gunsbgen indrulop allen maken,
in heel kleine stukja. Toen blia hij de
kaars uit, ontsloot de voordeur en keek in
den nacht naar buiten.
Op de proef gesteld Een vazamelmg pruiken van allala
lengte en kleur, hia en daar opgehangen, ten maar om brood te koop en....
Menea Wilkins had zijn ontbijt ge- gaven het vertrekje een zondaling voor-
uuttigd en liep nu, zijn jarenlange ge- komen.
woonten volgend, nog even het ochtend- „Wat is a wel van uw begeeren
blad door. Zijn vrouw, de bedaardheid Wenscht u iets voor een bal-masqué stemming moest gelijken en werd in zijn
in persoon, zat tegenova hem de nieuw- of tooneelcostuum eigen keuken gelaten, waar ^ijn vrouw
Het levendige oude mannetje haalde hem eep bord erwtensoep en een dikke
te dalen, zooals hij somtijds deed. De- de klant zijn verlangen te kennen had Nu wm hij alia behalve hongerig, cc
zea morgen wachtte zij echter tevagrefs, gegeven, want hij had gedacht, zijn kunst- bovendien bevreesd, dat de soep langs
Aas MA «Ia «AM J - L. t A-aa. - -
binnen en van buiten te hebben mgezien, toonen. Een landloopa!....
Enfin, mijnhea was een klant
neer. j
„Bah,” zei hij kortaf en op een toon vinger door zijn weligen haardos,
van walging, „’t is compleet misselijk, r 2 _2 2
X°^s sommige menschen zich voor dat vinger aan zijn voorhoofd, snelde toen scherpzinnigheid
wea naar den uitersten hoek van ba vertrek looze” doorgrondde.
---Lr— -1—MA WA.
loozea van warm eten en brandstof te lapte pilo broek, een gerafeld wollen vest zijn, man," wilde zij juist sarcastisch op-
voorzien. En wat zijn de zoogenaamde en een va kleurden jekka met diverse maken, toen de noodlijdende wakman
dfoné^ards, luilakken, gaten tn winkelhaken, een en ander in met een vaongehjkt air zijn rol begon
r te voor- te
„Hm,” zei mevrouw Wilkins, hem van
top tot teen opnemend.