I
f i
I
II
II
I
„ONS BLAD”
Bureau: HOF 6, ALKMAAR. Telefoon:
I
I
No
POSTGIRO 104861
I
Nu
FEUILLETON.
MISDAAD EN STRAF.
UIT DE PERS.
N.V.V. Contra S.D.A.P.
Vrijdag 31 Jali 1033
persoon-
I
POSTGIRO 104861
Wï I
A^ertontieprijsi
Van 1—5 regd* 11.25; elke regel meer f 0.
per regel f 0.75; Rubriek «Vraag en aanb
uitbetaling per plaatsing f 0.60.
f 400,—, f 200,—, f 1OO,—, f 60,—, f 35,—,
Abonnemontsprqot
Pér kwartaal voor Alkmaar
Voor buiten Alkmaar f 2 85
Met Oeflluatreerd Zondagsblad 0 60 f booger.
kan alle abonné‘8 wordt op aanvrage gratis een polis verstrekt, welke hen verzekert tegen ongevallen tot een bedrag van f 500,
---5 r -- ---
(Wordt vervolgd)
BRIEVEN UIT FRANKRIJK»
BUITENLAND.
F
I
ADflUMSTRATm No. 4S3
REDACTIE Na. 333
de
een
atie eischt
te verwer-
wekl
den
UIT HET DUITSCH.
men
wel
De
waa
bitter
NOORD-HOLLANDSCH DAGBLAD
wat „Het Volk” op
weert, spreekt het N.
tegen. Men weet, dat het af beid «congres, door
van
van
Zy mogen je hard toeschijnen, maar zij
behelzen de waarheid, antwoordde zjj koel.
En als dtt het geval was, dan wordt aan
u door dit verzoek toch de meest mogelijke
voldoening verschaft. j
Daar Henk ik anders over. Frederik! Zoo
M I
ffil
te vreezen, waarin grootendeels ongeorganfc
seerde arbeiders werkzaam zijn.
In bet Saarbekkeu.
De stakende mijnwerkers in het Saargebied
zullen Zaterdag beraadslagen over het ophef
fen van de staking, aangezien hen zekere
loonsverboogingen zijn toegezegd. Men ver
wacht dat zjj tot hervatting van den arbeid
zullen besluiten.
niet langer tevreden met dat voor eigen ge
bruik verkregen eigendom, maar beijveren
zich de daarnaast in staatspapier belegde
duitjes eveneens in grondbezit om te zetten.
En de groote kapitalisten trachten, voor
zoever een deel van hun vermogen niet over
de grenzen in veilige haven is gebracht en
ondanks de thans voorgeschreven eed wel
niet zal terugkeeren, dat -in aankoop van
uitgistrekte terreinen en landhuizen te be
leggen. -
De vraag overtreft dan ook ver het aan
bod. Bretagne spant den kroon, maar ook
in de naaste omgeving van Parijs is dit het
geval. Landgoederen on kasteden, die jaren
lang om een kooper vroegen, zien zich thans
van vele zijden begeerd.
Ik ken villa’s die in één jaar tijd driedub
bel in pryg zyn gestegen. In> mijn naaste
omgeving ligt een kasteel dat binnen en
kele maanden driemaal van eigenaar is ver
wisseld, die zonder er gewoond te hebben^
met woekerwinsten het telkens weer van de
baad heeft gedaan.
En nog is het vet niet van de ketel. Dat
koopen om met winst aanstonds te verkoo-
pen, is echter uitzondering. Men koopt om
te beleggen. Een ieder houdt wat hij heeft,
en aïieen gedwongen Iquiidaties zijn aan de
orde. V an daar, dat zoo weinig te koopen
valt.
De pachtprijzen houden natuurlijk geljjkeif
tred mot die koopsommen. En de pachtboe
ren, die reeds in moeiiyke conditie verkee-
ren door gebrek aan arbeidskrachten, heb
ben het zwaar te verantwoorden.
Het hoogst bedenkelijke van geheel dezen
toestand is, dat een reactie op den duur niet
kau uitbljjven. Deze zal des te eerder intre
den, naarmate Caillaux er beter en vlugger
in slaagt fiuancieele orde op de zaken te
stellen en zekerheid worden, als doof hen in
derdaad werdt-teruggekcerd tot den gouden
standaard.
De cpgedreven landprjjzen zullen zich dan
niet weten te handhaven. Zekel niet als de
thans in omloop gebrachte 4 goudbons
blijken een solide kapiaalbelegging te vor
men.» De vraag naar onroerend goed moet
op ejn bepaald oogenblik afnemen, waar van
een loonend productief maken bij de tegen
woordige prijzen geen sprake is. Het kan
niet uitblijven of de waarde-vermindering
der onroerende goederen, zal velen een even
gedachten schok geven, als de beursjopie-
ren het nuj’eeds' doen en die zij angstvallig
hebben vermeden. Alleen zjj die tijdig hun
winst weten aan te nemen, zoolang de
hausse aog duurt, zullen bij deze transacties
hebben verdiend.
Zou de Staat eventueel bij al deze onreëele
prijs verhoögingen nog zijde hebben gespon
nen, de ramp zou niet groot zijn.
Maar dit z<fl niet het geval zyn, omdat in
werkelijkheid over geheel Frankrijk - de
grond in gcudwaarde niet beduidend hooger
is dan vóór den oorlog. De intrinsieke ka-
pitaalwaarde zal blijken geen gelijken tred
te hebben gehouden met de onredelijke be
dragen in papieren geld voor de gronden,
voor de onroerende goederen in het alge
meen, betaald. Eb hierop alleen komt het
aan als normale tijden zullen zijn aange
broken.
Het is inderdaad niet gemakkelijk in deze
tijden kapitalist te zijn en te blijven, al is
Het tegendeel daarom nog niet begeerlijk.
Misschien zijn de ouderwetsche bewonde
raars van een spaar-kous nog het beste af.
Z’j ontbreken trouwens nog altijd niet.
En zeker zy, die gouden vóór-oorlogs-
munteu heimelijk hebben verborgen, zijn tal
rijker dan men vermoedt.
De kunst is alleen er gebruik van te ma
ken. waar dit wetteljjk is verboden.
Maai- dat is een ander vraagstuk ,dat met
ong onderwerp van onroerend goed, hoe on
roerend de wet den gouden Louis ook heeft
verklaard, niets heeft uit te staan.
Parjjs, 29 Juli 1925.
Mr. P. v. S.
eischen stellen niet alleen, maar daarvoor
een krachtige actie ontwikkelen bovendien.”
Vliegen zal moeilijk de geesten, die hg
heeft opgeroepen en daarna nog geërgerd,
kunnen bezweren. Hij heeft’ trouwens de
„agitatie” tegen Coljjn reeds ingezet, zij bet
tot dusver met een belachelijk resultaat.
Maar willens of niet willens, de „agitatie”
zal worden doorgezet, „ongeacht met welke
plannen de Regeering komt.”
Al verklaarde Colijn het program der 3.
D. A. P. tot regeeringsprogram, toch zou
er „agitatie” worden gemaakt, want door
agitatie moet ontevredenheid' worden ge-
.t, en van ontevredenheid moeien de roa-
het hebben!
In het Roergebied.
De malaise in den Roermijnbouw neemt
nog steeds grooter afmetingen aan. Wegens
de afzet-crisis moet de Deutseh-Lirxemb.
Bergwerk» und Hütlen A.G. eerlang twee
mijnen sluiten. In'verband daarmee heeft zij
tegen de 4000 beambten en arbeiders opge
zegd.
In Engeland.
De vergaderingen van de vertegenwoor
digers in de mijnindustrie duren nog voort,
doch er is geen beslissing gevallen.
Het is uitgelekt, dat de mijneigenaars gis-
terenmi'ddag ’n aanbod hebben gedaan, waa?-
bij de waarborg, dat de minimumloonen voor
elk district percentsgewijs zouden worden
vastgesteld wordt gegeven, doch de verte-
tenwoordigers der mijnarbeiders verwierpen
dit voorstel als een uitbreiding van het oor
spronkelijke voorstal, waarin geen waarborg
werd aangeboden.
Dc Engelsche mijneigenaars hebben een
verklaring in het licht gegeven, waarin zij
den eisch om een minimum nationaal loon
te handhaven, verwerpen. Zjj wijzen er daar
in op, dat in Juni gemiddeld een verlies
van 2 sh. per ton kolen is geleden en dat
tal van mijnen zouden moeten sluiten, in
dien een nationaal minimumloon gehand
haafd bleef.
Baldwin had weder een samenkomst met
de mijnwerkers en de mijneigenaars afzon
derlijk in een laatste poging om een basis
voor rechtstreek sche onderhandelingen te
vinden.
Te voren had Baldwin met de minister»
van arbeid en mijnwezen en met den eersten
lord der admiraliteit, Bridgeman, den offi-
cieelen bemiddelaar geconfereerd.
Cook, de secretaris der mijnwerkersfede-
ratie, verklaarde: „Dc toestand is heden
somberder dan ooit. Ik koester geen hoop,
het uitbreken der mynwcrkersstaking mor
gennacht nog te kunnen voorkomen.”
Het Trades Union Congress, heeft met al
gemeen» stemmen besloten, aan de mijnwer
kers eiken mogelijken steun deelachtig te
doen worden, ook in financieel opzicht, en
ook in den vorm van een heffing in ieder
district.
Een bijzondere gedelegeerdenvergadering
van den bond van transport- en spoorweg
arbeiders had gedurende twee uren een con
ferentie met een comité uit het Trades
Union Congress, ten einde de gemeenschap
pelijke houding in verband met de steun-
verleening te bepalen. Besloten werd, dat
alle vakvereenigingen, die bij het transport
en de distributie van steenkool zijn geïnte
resseerd, v^naf Vrijdag middernacht zullen
weigeren, transporten Engelsche steenkool,
van welken aard ook, te vervoeren en geen
steenkool, die uit het buitenland mocht wor
den aangevoerd, aan de consumenten te
doen toekomen» Ook het transport en de
distributie van steenkool voor huisbrand-
doeleinden zullen eveneens en wel Zaterdag
middag worden stopgezet
DE STRIJD IN MAROKKO.
Het Journal meld uit Fez, dat Caiid Al>-
besslem Eloeriggli van de stam der Bent-
oeriaghd, een gezworen vijand van Frank
rijk, zijn onderwerping heeft aangeboden.
Uit de verhalen van gevangenen lijdt het
geen twijfel of Abd-el-Krim zal zijn laatste
kaart tegen Wezzan uitspelen; maar de
Franschen hebben hun maatregelen geno
men.
roerde, vroeg zij eensklaps op koelen toon:
Wanneer zijn die studiën bij W’ohlfahrt ten
einde?
Morgen, mama.' antwoordde Alfred.
Je hebt door die herbaalde bezoeken dat
meisje in opspraak gebracht; daar had je
van te voren wel aan mogen denken.
De oogen van den schilder begonnen toor
nig te fonkelen; hjj trok de wenkbrauwen
dreigend samen en moest zich bedwingen,
toen hij zeide:
Ik weet vau wie deze booze praatjes uit
gaan; het zou een zegen voor ons allen zijn,
als die familie Gosebrink dit huis verliet.
Maak je niet driftig, antwoordde zij op
spotteaden toon, terwijl zjj van tafel op«
stond. Al zyn die booze praatjes louter ver
zinsels, zij liggen toch voor de hand. Wan
neer een jong heer uit den hoogen stand
dagelijks een jong schoon meisje bezoekt,
dat hij toch niet huwen kan, dan heeft men
zich niet te verwonderen over zulke babbe
larij. Wanneer je er hinder van hebt, staak
dan die bezoeken en het gebabbel zal spoe
dig van zelf ophouden.
Daarop verliet zjj de' kamer, nog vóór Als
fred daarop kon antwoorden.
Dat was weder eens een flink onweer, zet
de kapitein, terwijl hij zijn glas volschonk.
Bij mij te huis was ook onweer aan da
lucht, maar ik ben van den regen in den
drop gekomen.
Heeft zij werkelijk berouw? vroeg zij twij
felend.
Zij heeft mij verzocht, dat ik u in haar
naani om vergiffenis zou -vragen.
Dat verzoek'komt wel wat laat; berouw,
dat te laat komt, heeft geen waarde.
Maar mama.
Stil, laat mij uitspreken, vervolgde zij
streng. Wanneer je meer menschenkennis
bezat, zou je het doel van dit verzoek reeds
geraden hebben. Zoolang de geheimraad
leefde, had zij goede inkomsten en kon
trotshc op anderen neërzien; nu hij dood is,
ziet men naar hulp uit, bij het kleine wedu
wenpensioen kan Schraalhans spoedig keu
kenmeester worden. Zij denkt nu met be
zorgdheid aan de toekomst van haar doch
ter en nu zou zij gaarne hebben, wat zij
vroeger versmaadde; dat hoopt zij door dit
verzoek weer te verkrijgen.
Dat zijn harde woorden, mama, zei de ka
pitein.
spoedig kan ik de hatelijke woorden niet
vergeven en vergeten, die mij zijn overge
bracht.
Vergiffenis moet men schenken aan ieder
een, die er om vraagt, zeide Alfred, pijnlijk
aangedaan door de hardheid zijner mama.
Dat jij het zoo wenscht, begrijp ik zeer
goed, want je bent op de hand van Arthur.
Maar Arthur is niet te beklagen, hij had al
les vooruit kunnen zien en ons veel erger
nis besparen.
Toch niet, mama, zeide Frederik zacht.
Toen Arthur zich verloofde met Hedwig,
dacht niemand aan de mogelijkheid van den
twist, die kort daarna ontstond.
Des te erger! Reeds dat geheimhouden
van die verloving zou reden genoeg zijn om
mijn toestemming te weigeren; het bewijst,
dat ik het vertrouwen van mijn zoon niet
bezit. Hij had mij vooraf moeten raad
plegen, en-ik geloof dat ik dan mijn toe
stemming niet geweigerd zou hebben, want
Hedwig rieb ik altijd mogen lijden, zij heeft
een anderen aard dan haar moeder. Nu
staan de zaken heel anders en je zult
hoop ik wel toogeven, dat ik daar geen
schuld aafi heb.
Frederik schudde misnoegd het hoofd en
Alfred haalde de schouders op, alsof hij
wilde zeggen, dat het bestrijden van zulk
een hardnekkigheid toch nuttelooze moeite
was.
Toen nietuand venter dit onderwerp asn»
44.
Alfred knikte en ging heen om den dok
ter, die juist gekomen was, bij het lijk te
brengen. Menschelyk vernuft vermocht
hier niets meer; de dokter haalde medelij
dend de schouders op en daar Hedwig intus-
schen was thuisgekomen, kon hij niet nala
ten binnen te gaan om de dames te troosten
met de verzekering, dat de geheimraad een
snellen en zachten dood gestorven was.
Alfred slaakte een zucht van verlichting,
toen hij zich kon verwijderen uit de woning,
waar rouw «ta droefenis zoo plotseling waren
binnengedrongen. Nauwelijks in zijn atelier
gekomen werd hij aan tafel geroepen, zoodat
hij geen tijd had gehad om te bedenken in
welke bewoordingen hij zijn verloving aan
zijn mama zou bekend maken.
De generaalsweduwe was weder eens in
een booze luim. Arthur wae bij zijn verloof
de en had zich bij zijn mama laten veront
schuldigen zonder er acht op te slaan, dat
zij van zQne verloving niets wilde weten.
Met Alfred wisselde zij geen woerd zjj
keek hem slechts eenmaal lang en scherp
aan, toen hij de spijzen tcrugschoof zonder
er iets van te gebruiken.
Tegen het dessert kSram de kapitein. Zijn
mama begroette hem roet een trotschen
DE KUNST ZIJN GELD TE BELEGGEN.
Het is niet alleen een kunst in deze we
reld geld te bezitten, het is vooral in onzen
fegenwoordigen tijd een kunst het zoodanig
te beleggen, dat men eenigen kans heeft het
te behouden.
De moeilijkheid is inderdaad niet gering.
De Franscbe spaarders, die hun duitjes in
Staatspapieren hebben ondergebracht, weten
•r van mee te spreken. Zoolang de rente be
taald wordt, behoeven zij niet al te ongerust
te zijn, al is het verre van aangen&ma de ka-
pitaalwaarde te zien dalen. En voor een
staking van couponbetaling is werkelijk nog
geen vrees. Dat neemt niet weg, dat zjj, die
vóór den oorlog den voorkeur gaven aan
effectenbezit, thans hun oog hebben geves
tigd op onroerende goederen, landerijen en
huizen om hun kapitaal vast te leggen.
Het verschijnsel is niet nieuw en heeft
zich steeds voorgedaan in tijden van crisis.
Men vergeet daarbij al te gemakkelijk, dat
de door groote vraag kunstmatig opgedre
ven prijzen van onroerende goederen, veelal
voor ben op een debacle uitloopen.
De gewaande zekerheid wordt duur be
taald, als men in komende tijden van finan
cieel herstel, gedwongen is te verkoopen,
terwijl men gedurende vele jaren een uiterst
matige rente heeft gemaakt.
Dit Is niet de eenige schaduwzijde van
dien vraag naar onroerend goed en de nood-
zakeljjke prijsstijging, de woningnood wordt
er eveneens door bevorderd en de huurprij
zen er tot in het oneindige door verhoogd.
De landprjjzen zijn wel het meest onrust
barend gestegen in het laatste jaar. Het
bewind van oe kartel Regeering is daaraan
niet vreemd. Naarmate het vertrouwen in
bet financieel beleid meer werd geschokt,
nam de vraag naar grondbezit toe.
Ongetwijfeld, in 1918, na den wapenstil
stand is de waarde van den grond reeds ge
stegen, maar langzaam aan begonnen de
prijzen zich te stabiliseeren. Het bleef bjj
een verdubbeling, hoogstens bg een verdrie-
dubbeling der Vóóroorlogs-prgzen.
Hier en daar zelfs viel een daling te be
speuren. En indien wjj rekening houden met
de waarde-vermindering van den franc, dan
blijkt het landbezit in 1924 een hoogst be
langrijke vermindering van kapitaalwaarde
te hebben ondergaan.
Ongeveer 70 milliard vóór den oorlog,
werd deze in 1924 volgens officieels cijfers,
hoogstens geschat op 125 milliard papieren
francs of wel 35 milliard goudfrancs. Van
verrijking was derhalve geen sprake.
Waarbij kömt dat de gunstige valuta in
andere landen, menig onroerend goed in
vreemde handen beeft doen overgaan. Zoo
sterk zelfs dat een wetsontwerp door de
Kamer werd aangenomen om die eigendoms-
vejkrijging door vreemdelingen aan strenge
bepalingen te onderwerpen. De Senaat
schijnt niet genegen daarmee in te stemmen,
zoedat dit onweerswolkje van de lucht is,
te méér nu de tegenwoordige Regeering
eveneens weigig hoog met deze maatregelen
wegloopt.
Frankrijk heeft nu eenmaal buitenlandschc
werkkrachten noodig en imi
de mógelijkheid onroerend g<
ven.
Keeren wij terug tot ons eigenlijke onder
werp. Sedert eeq. jaar ruim is een groote
verandering ingetreden die, ik zeide het
reeds, samenvalt met de politieke gebeur
tenissen in Frankrijk.
Zoo goed als in ieder departement zjjn
thans de grondprijzen tot het vierdubbele
van voor 1914 gestegen. Meer en meer is
men vaste goederen gaan beschouwen als
het eenige onwankelbare bezit, dat momen
teel gevrkwaard is tegen hooge schommelin
gen van de beurs.
De kleine spaarders en vooral de land
bouwers, wier illusie het steeds is geweest,
een eigen huisje met tuintje te bezitten, zijn
HET VEIL1GHEIDSVERDRAG.
De Berlijnsche correspondent
„Daily Telegraph” kreeg gisteren
„hooge, gezaghebbende Duitsche
lijkheid” de volgende verklaring:
Frankrijks streven om te blijven staan op
het recht, afzónderlijke sancties te mogen
treffen, moet stellig de onderhandelingen
over het veiligheidspact doen mislukken.
Een pact, dat aan Frankrijk dat recht zou
verlcêffen, beeft geen waarde voor Duitsch-
land en zal nooit door Duitschland worden
onderteekend.
Deze Duitsche zienswijze is aan het Fo
reign Office te Ixmden bekend en op dien
grond twijfelt men in Duitschland aan de
mededeelingen van de Parijsche pers, vol
gens welke de Engelsche regeering bereid
zou zyn, Frankrijks wensch in deze kwestie
tegemoet te komen. Engeland heeft de recht
vaardigheid van den Duitschen eisch steeds
erkend, volgens welken een veiligheidspact
gegrondvest moet zjjn op het principe der
onvoorwaardelijke wederkeerigheid. Dit
principe zou niet verzekerd zijn, wanneer
Frankrijk in de gelegenheid zou zijn, sancties
tegen Duitschland te nemen, zonder tevoren
het geschil aan arbitrage te onderwerpen.
Men is er in Duitschland over verwon
derd, dat men in Frankrijk een passage uit
de jongste Duitsche nota in dien zin uitlegt,
dat Duitschland de bekorting van den bezet-
tingstermgn voor Rijnland eischt. Zulk een
oogmerk is nooit in het brein der Duitsche
regeering opgekomen. Duitschland hoopt
slechts dat, wanneer de wrgving tusschen
Duitschland en frankrijk vermindert, op een
later tijdstip een vriendschappelijke overeen
komst tot stand zal komen, waardoor de on
aangenaamheden der bezetting, worden ver
minderd en zoo mogeljjk de duur iets kan
worden bekort. De alinea uit de Duitsche nota
die te Parjjsis uitgelegd als een eisch tot
verkorting der bezetting, was slechts een ant
woord op de uitweidingen van Briand, waar
in deze een afzien van iedere verandering
der bestaande verdragen verlangde. Duitsch
land wil slechts zijn duidelijk recht betuigen
om gebruik te maken van de in het vredes
verdrag mogelijk gemaakte gelegenheid tot
verdragwgziging.
Volens de Matin” is de indrujt, gewekt
door de memorie betreffende het veiligheids
pact, wglke do Britsche zaakgelastigde aan
den Quai d’Orsay overhandigd heeft, gunstig.
Men mag thans een accoord tusschen beide
landen betreffende het antwoord aan Duitsch
land verwachten.
DE TOESTAND IN HET MIJNBEDRIJF.
In Amerika.
Een te Atlantic City gehouden verga
dering van eigenaars der Amerikaansche
anthracictmijnen heeft besloten, niet in te
gaan op den eisch der werklieden betreffende
een verhooging der loonen met 10 pCt. Als
reden der afwijzing wordt door de eigenaars
aangevoerd, dat sedert in April 1924 de
prijs voor Amerikaansche anthraciet is ver
laagd een vijfde gedeelte moest worden
verkocht met een verlies van 50 a 55 dollar
cent per ton. Ook hebben do eigenaars de
concurrentie der gewone steenkoolmijnen
hoofdknik en wees hem op den ledigen
stoel van Arthur om daarop plaats te ne
men.
„Dat is een vreeselgke gebeurtenis,” be
gon hy, terwijl hij ging zitten. Heden gezond
en morgen
Wij zijn allen sterfelijk, viel zij hem koel
in de rede.
Dat is een bekende waarheid, mama, ant
woordde de kapitein, en men zou voor zioh'
zelf geen zachter dood kunnen begeeren,
maar het is toch hard voor de overblijven-
den, zop plotseling man en vader te moeten
verliezen.
Nu, voor zijn vrouw zal het verlies niet
zoo ^root zgn; de geheimraad was bjj zijn
leven in zijn eigen huis een nul, waarmee
niemand rekening hield, zeide de generaals
weduwe schouderophalend, terwjjl zij eenige
tafelrozgnen van een tros plukte.
Als u de droefenis van zijn vrouw had ge
zien, zou uw oordeel wel anders luiden,
mama, sprak Alfred.
Komediespel, mgn jongen! Het kost wei
nig moeite, de menschen te verblinden, en
men wil niet gaarne ongevoelig schijnen. Je
kent de wereld nog niet, en daarom is het
gemakkelgk je te misleiden.
Neen, mama, ofschoon ik van de
schen het beste geloof, kan ik toch
leugen van waarheid onderscheiden,
droefheid van mevrouw Therstappen
niet cehtiicbeld. anders zou zü niet
,.De Tjjd" schrijft:
In zgn jongste nummer geeft „Het Volk”
zich alle moeite, om Sten huis en het N. V. V.
tot de kleinst moglgke proporties terug te
tot de kleinst mogelijke prroporties terug te
brei.gen. Het couflidt is echter openbaar, en
de eerste bladzijde be-
V. V. op een volgende
-Ak_!J-J-
het roode NederL Vakvereenigingsverbond
gewild de inzet is van den strijd. Welnu,
„De waarheid is deze, beweert „Het
Volk” dat op verzoek van het bestuur van
het N. V V. de ontwerpen zoowel van ons
verkiezingsprogram als van ons strijdprogram
aan dat bestuur zijn toegezonden, opdat het
zgn wenschen daaromtrent zou kunnen ken
baar maken. Een lijstje met voorstellen om
trent wijziging en aanvulling kwam daarop
in. Hierop is gevolgd een mondelinge be
spreking tusschen de commissie uit het par
tijbestuur, die de programs voorbereidde en
een delegatie uit het bestuur van het N. V.
V. Bjj die bespreking werd, behoudens een
enkel ondergeschikt punt, volledige overeen
stemming bereikt. Het resultaat was van
dien aard, dat wij in de vakpers, het orgaan
van het N.V.V. inbegrepen, slechts met groe
ten lof van de beide programs der S. D. A.
P., zooals zij ten slotte door ons partijcon
gres vastgesteld werden, hebben zien gewa
gen.”
En wat verklaart hiertegenover het N. V.
V. in ’t zelfde nummer -van „Het Volk”?
„Over het overleg dat heeft plaats gehad
omtrent het verkiezing»- en strjjdprogram
zullen we maar niet veel zeggen. Inderdaad,
het is zooals Vliegen heeft geschréven: „Het
N. V. V. is gehoord”. Overleg in de gewo
ne beteekenis heeft noeh bg de opstelling van
de programma's, noch bij de vaststelling
plaats gehad. We hebben ze even ter inzage
toegezonden gekregen. Gelegenheid voor
een behoorlijke behandeling was er niet, noch
in hei Ver Fondsbestuur, noch met het Par
tijbestuur. Van „bekokstoven” gesproken!”
„Het Volk” noemt deze voorstelling „le
gende”, maar wie der strijdende partijen,
die in haar propaganda beiden niet kieseh- j
keurig zyn op het stuk der waarheid, ver
spreidt de grootste legende?
Vliegen zal in geen geval den onstuimigen
Sten huis gemakkelijk aan den band krijgen.
Deze wil ten koste van alles het congres, door
de S. D. A. P. geweigerd, doordrijven en
schrijft:
„Wg erkennen natuurlijk het recht van de
Party, om zich aan een dergeljjk congres te
onttrekken. Vliegen ontkent niet, dat het N.V.
V. een eigen congres mag houden. Hy zegt
het althans. Het zou ook een ietsje onbe
scheiden zijn van de Partij, wanneer zjj zich
op het standpunt plaatste, dat wij daarvoor
de toestemming van de party zouden moeten
▼ragen. Neen, zegt Vliegen, congresseeren
moogt gij wel, maar van het vraagstuk van
het onderwys, het militairisme en de volks
huisvesting, daarvan blijft gij af, ook wan
neer dé SJi.A.P. weigert aan zoo’n congres
deel te nemen. Wij stonden paf, toen we de
ze instructies lazen. Practisch komt het stand
punt van Vliegen hierop neer, dat de Vak
beweging deze zaken zelfs niet bespreken
mag, tenzy de Party bereid is tot samen
werking.”
Wat Stenhuis dan wil? Meer agitatie, ster
ker opbieden tegen de alles belovende werf
kracht van de communisten.
„Wij zyn van meening schrijft hij ver
der dat een ononderbroken agitatie en
propaganda in het land noodzakelijk zal zijn,
om ryat S. D. A. P. en N. V. V. beiden eischen
doorgevoerd te krijgen.
Naar de meening van het N. V. V. moet
de arbeidersbeweging, ongeacht met welke
plannen de Regeering komt, haar eigen
Briand heeft gisteren den grootvizier vah
den sultan van Marokko en een anderen
hoogen Marokkaanschen waardigheidsbe-
berouw hebben over de beleediging, die zjj
u heeft aangedaan.
Weder keek de dame haar zoon doordrin
gend aan. maar nu met een spotachtigen
trek om de lippen.
Heeft zij werkelijk berouw? vroeg zij twü-
