2)
tep-
DE GEHEIMZINNIGE tante en nicht een vertrouwelijk gesprek zijn aangekomen en daar ik geen korrel- liedje van, dat je neus in een -wijngaard
C<<V>1>A«M l«A^1 A A ra AA La. ai A *1. a t- t— M J -
RAADGEVER een hartverscheurend briefje de ongeluk- zoeken....
za! er mets b,, ---
aan.
„Ja, maar....” zeide Nelly wij!
van haar eigen belang mede in de schaal wordt gescheld zou het doctor Knekel weinig hij ook de man was om zich aan
maar....
heugd, die lieve tante altijd bij hem te
dat gedaan, en zeide zij, dat zij heilig over- couranten op de tafel. Misschien waren halen 1die Subliem smijt ik de deur
was
„Waarom hebt gij getracht Milaan te
Tante Betsy wilde haar broeder zelf omdraaiende, vóór haar staan
Knekel dan bij u. Hij is arts en heeft
Met flikkerende oogen nep tij uit „Ik
doch vertoornde hem zoozeer, dat haar
Nelly was overgelukkig zij viel haar
„Twintig man in elk vertrek,
van
HOOFDSTUK VI.
Valentine, die eveneens eene Visconti
hartige d'Estes. De gedachte daaraan langs den muur behangen was. Een oude
„Wat, tante, hebt gij een geheim?”
Men deelde hem mede, dat de directeur
zij tn 't vertrek gebracht werd. Doch als
Je hij met een glimlach.
dan
iang
HOOFDSTUK IV.
Het was een soort van steeaen cachot, denng was koepelvormig en ontzettend en bedaard.
..I
aanbod van vriendschap trotsch was af
gewezen
binnenstroomen, glinsterde op een ivoren,
met juweelen ingelegde voetenbank.
De zaal was leeg maar toch liep Vis
conti zacht en omzichtig, als voelde hij
Glimlachend gaf Visconti terug „Zus
kostbaar. Ik zal je
is gegroeid dat de m enschen je uit
lachen, kan je hen toch niet kwalijk ne-
afhangt.”
„Wie het vermogen wil huwen,
zij in zijn macht en het zou hem een groo-
te
kunnen gevoelen, dat haar dood ook in
zijn macht stond. Doch zijn eerzucht was
nog grooter dan zijn trots of zijn haat.
wilt maken zeide Subliem.
„Het spijt mij wel, maar over
van mijn nicht is reeds beschikt,” was
het droge antwoord.
„Gij kunt erheen gedragen worden,”
voerde Visconti aan.
Met saamgedrongen handen in wan
hoop op en neder loopend, zeide zij i „Ik
had zij tante in haar vertrouwen geno-
men en haar den waren toestand van haar bijna.
„Dan moest iemand een telephonis-
te hebben." T j
„Kan ik 't dan helpen,” brulde mijn- eene hoed na de andere beter en nieuwer en
t te be
merken, dat zij allengs in gehalte en ook
ken maken, dan verwondert het mij vol
strekt niet meer, dat er zooveel signalemen-
ook van die jeugdige, hoopvolle jongelie-
den, die als directeur of kassier met de vroolijk lachend uit.
kas op den loop gaan. Neen, neen, mijn
jaren geleden. Helder en
laat bedekte, „gij wordt beleedigend, de canapé te gaan snuffelen...."
zonder dat uw beweren daardoor aan „Hé, tante, dat kon ik niet helpen,
mijn kunstverzameling verrijken I bijna op den grond neer.
„Hoe sterk is de wacht?” vroeg Vis-
moeten zien nep Visconti uit het raam conti.
terug-tredend, gevolgd door den kruipen-
„Och watdoet een liefhebbende tante
spoedig opgewonden rentenier, met een
de letters P. C. B. Tof nu toe heb ik het,
pakje zei gehaald nu kan ik helaas,
niet, daar ik nog te zwak ben. Er moet
reeds sedert laneeu tiid iets voor mii
conn Gian s ongeluSfcge zuster, welke
hij bespieden moest, en toen aan den
Duitschen graaf, die vijf dagen geleden
het paleis verlaten had
Zij kon met ontsnappen aan ’t bestaan
dat tij gedwongen was te lijden Conrad
bood, haar uitkomst aan en zij was be
reid die aan te nemen vijf dagen ge
leden I Ja graaf Conrad is dood, en nu
zal zij met den hertog van Orleans in 't
huwelijk treden 1 de Duitscher was
gek en hij heeft geen beter lot verdiend
dan dat van eyn gek I Ik denk met dat zij
er haar hart over zal breken als zij een
anderen uitweg kan vinden.
Hij keerde tot zijne papieren terug, nu
en dan naar de deur kijkend als om be
reid te wezen voor het immer geruisch-
looze binnentreden van den hertog.
Visconti had echter zijne schreden el
ders heengewend. Eenvoudig gekleed
liep hij bijna onopgemerkt door anderen
een binnenplein over naar een donkeren,
hoek, waar hij door een geheime deur
het sombere paleis weer binnentrad. Het
geheele gebouw was donker en geheim
zinnig. Iedereen liep er op de teenen,
angstvallig rondkijkend, als waren zij
bang voor hun eigen schaduw. Als Vis
conti dezen angst zag, glimlachte hij,
want hij vond het heerlijk gevreesd te
worden, menschenlevens in zijn hand te
voelen trillen, ermede te spelen. De deur
gaf toegang tot een lange steenen gang,
pen. De hooge, smalle vensters omsloten
prachtig gekleurde glazen, heiligen voor
stellende Van boven tot onder waren de
muren versierd met houtsnijwerk, man
nen. vrouwen, heiligen, martelaren,
bloemen en vogels, naief-blijde voorstel
lingen, prachtig uitgevoerd door de school
van Piccolo Pisano, hier en daar verborgen
achter zijden muurkleeden aan vergulde
roeden. In het midden lag een tapijt van
zacht purper, bruin en goud, waaraan
twee mannen hun geheele leven gear
beid hadden. Op het tapijt stond een lan
ge, lage tafel van prachtig, donker noten
hout, waaraan tweehonderd gasten konden
plaats nemen. Er stonden stoelen van
Onderweg had mijnheer Wijnmoer zich
in zooverre hersteld, dat hij op het groote
kantoor, waar wel een dozijn jongelui
Met voldoening zag hij echter haar zal de hulp aanroepen van den hertog
en van Orleans zelf 1”
Een bruidegom, die ik voor honderd
duizend florijnen heb gekocht I” schunp-
dat ondraaglijk is geworden. En ik zal
Achter haar stoel staand, half beslo- nogmaals trachten weg te komen 1”
ten haar overhoop te steken, bemerkte
met' schitterende oogen. Hij bleef stil- „Des te minder, daar gij er met uw hij opeens den ring aan haar vinger. Aan- jelief, gij zijt veel te kostbaar. ïk zal je
zwijgend tegen den muur aanleunen en eigen hoofd borg voor staat." Dit zeg- stonds veranderde de uitdrukking van niet laten gaan, want gij zijt mij veel te
dacht aan een zekeren wintertocht, vijf gende opende hij een der vele deuren, zijn gelaat. Glimlachend liet hij de op- veel wlard. Door uwe persoon zal ons
duidelijk zag hij welke toegang gaven tot het vertrek, en geheven hand weer zakken. Het was een geslacht aan het Koninklijke Huis
wederom het massieve kasteel op de rot- trad te midden der soldaten, die allen het ring met een paarl, waarop het wapen van Frankrijk verbonden worden. Uw echt-
sen boven Modena en op de stoep een «ilzwijgen bewaarden.
blond meisje, dat hem lachend nakeek
i „Ik wilde dat ik hem hier met een prop wijl een flauwe zonnestraal den ring
handen van te overtuigen, dat haar ker- in den mond tegen de deur kon aanzetten,” zijn hand deed schitteren. Toen sloeg standig zijn. De hertog van Orleans zal
ir^r dubbel zeker is. Indien Isotta d’Este om haar te hooren,” zeide de hertog. de deur weer dicht, de grendels werden een even goed echtgenoot wezen als graal
I Ik zou mij nog maar eens
bedenken, want gij hebt kans als Konin
gin van Frankrijk gekroond te worden.
En zoudt gij mij dan niet dankbaar wezen,
u voor den Duitschen graaf gered
de deur weer dicht, de grendels werden
„Zij ziet eruit alsof zij ervan zal ster- teruggeschoven en hij was verdwenen. Conrad
Doof voor iedere redeneering van zijn
verkeerde, over de zaak sprak, zij de be- zuster, die hoog en heilig verzekerde, dat
schade zou Subliem tot zulk een laaghartige wraak
zucht niet in staat was, greep de rentenier
Misschien had Subliem de zaak
meer grond tegen den doctor gebruik niet bij het rechte einde aangevat, moge- zigheid van zijne zuster niet te bemerken, de hand van Nelly te vragen,*ӎn Hur
je, dan moet je maar niet zoo veel drin-
Jet- ken.”
Hoe gevaarlijk het ook scheen, dat tante
:nd, Betsy haar broeder nu nog zoo eens de
„zal de postbeambte niet denken, dat ik les kwam lezen,, sprak zijn kwaad gewe-
zelf een snuifje neem ten hem toch niet geheel vrij, wat het vale
„O, gansje,” lachte tante, „hoe kan de gebruik van spiritualiën aangaat, en bleef
hjj bever uit de nabijheid van zijne zuster
„Als het maar niet ruiktsnikte Nelly als zij dit thema begon te behandelen.
Hoewel hij nooit rechtstreeks „cadaver'*
was, kon hij toch een stevig glas gebrul-
Tanta Betsy, 't moet gez?|d worden, tische neus hebben, en bovendien, die ken maar hij wist dat zij gelijk had,
„Wat heb ik er eigenlijk mee te ma- was wel een weinig egoïstisch en nam nooit menschen aan het postlantoor hebben geen als zij hem op de vernietiging van zijn
-lange pauze, iets in overweging, zonder het gewicht tijd ieder pakje te beruiken. Maar daar gezondheid opmerkzaam maakte, en hoe
riep er bij, de advertentie met de envelop in zijn
zak stekende, „het zal mij toch benieuwen
of men de onbeschaamdheid zal hebben,
plaats. Subliem had zijn aangebedene in tje meer heb, wilde ik u vriendelijk ver-
Vi-3rtvr»r«rVi^tirs»n r4 Krsofio d* n»i«alnV_
„De sn uf voor u van het postkantoor men dat is eens een goed lesje voor
te gaan halen," vulde Nelly schuchter
„Anders niets,” bevestigde tanty
te ontzinken en alleen de gedachte haar over gesproken. Hij was als altijd sy, mchtjelief over de wang strijkerfcli
aan Nelly gaf hem weer kracht. Hij be- vastbesloten, zijn eigen wil te doen T- 'A~ m-h» .i™
kende aan mijnheer Wijnmoer het tee- al het overige was hem totaal onverschil-
dere gevoel, dat hij voor zijn nicht koes- lig dat kon Nelly met haar zelve eens
terde, en voegde er bij, dat zijn liefde werd worden hij vond den man goed en daar-
beantwoord en hij het met Nelly volko- mede basta I In haar angst en verdriet man weten wat er in het pakket is
men eens was. 1
Mijnheer luisterde met evenveel aan- f
dacht, alsof de geheele zaak hem volstrekt minnend hartje geopenbaard.
niet aanging. Tanta Betsy, 't moet gezegd worden, tische neus hebben, en bovendien, die ken maar hij wist dat zij gelijk had,
gaarne wilde vragen, of te leggen. Nelly wist dit en had met echt zijn Gij kunt hem ieder oogenblik zien vrouwenpraatjes te storen, zoo wist zij
van (J.
zwakheid weten partij te trekken, toen
die verschijnen.” het toch door te zetten, dat menige flesch
,Ik ga al, tante nep Nelly, door die welke hij uit den rijkgevulden kelder liet
Gisteren nog was tante Betsy volko- zij naar haar kamer, maakte haastig haar der moederaarde terugwandelde. Daarom
was hij, wat zijn roode neus betreft,
tegenover zijn zuster geheel weerloos en
het speet hem nu, dat hij haar de boos
aardige advertentie had laten zien hij
HOOFDSTUK V. hield evenwel een ander wapen in gereed-
Toen tante Betsy de kamer haars broe- heid.
t „Was dat alles, wat ge me te vertellen
armen driftig op en neder. Betsy had een had vroeg Betsy droogjes.
----a. -u... „Neen, ik wilde je zeggen,” antwoordde
„dat je kennis moet
is geweest i
„Bevroren, jawel, in het hartje van den over zijn ooren zonken,
zomer merkte tante Betsy droogjes
dw?*k:i
G
«MstHm dacht
kige, mislukte afloop van zijn bMoek bij
mijnheer Wijnmoer medegedeeld oom-
jonkman gevoelde, dat de moed hem Hef zelf had er echter geen woord met
bij mij te
vriendje?” reeds aan den doctor had beloofd, was
„Aan dergelijke berekening heb ik erg genoeg, maar tante troostte haar zijn gelaatskleur ging van rood in blauw „Jawel, maar mijn hemel, wat heeft
in de verste verte niet gedacht, mijnheer met de verzekering, dat zij ook nog een over en van tijd tot tijd' greep hij met hij je nu weer gedaan V vroeg Betsy ver-
Wijnmoer. Is echter dit vermoeden een woordje had mede te spreken men moest een stuipachtige beweging naar zijn thans baasd.
van de gronden, om mijn verzoek niet ook zoo maar opeens niet alle hoop op- ontzettend opgezwollen, paarsch-rooden „Hij veroorloofde zich gisteren de
neus. In het begin scheeq hij de aanwe- vrijheid, de brutaliteit wil ik zeggen, mij
dat zij, ge- ik hem nul op het rekwest gaf, heeft de
J toorn, ellendeling zich door dien aanval op mijn
„In den Westelijken Toren," antwoord- zij alleen is, weent zij. Ik heb het door de borst wegens ingehouden snikken op
Je hij met een glimlach. „lederen dag ga deur heen geboord. Zij weent hartstoch- neder gaan, en de vaste lijn van haar
ik de kamer bezichtigen, waar zij gevangen telijk en roept haar man, om haar te ko- mond trillen.
zit om er mij van te verzekeren, dat het men redden.” Een oogenblik nog bleef hij staan, ter- te haar broeder. En hoe zoudt gij hem dat
geen droom is en om er mijne oogen en „Ik wilde dat ik hem hier met een prop wijl een flauwe zonnestraal den ring in vragen? Kom, zusjehef, ik zou maar ver-
kër dubbel zeker is. Indien Isotta d’Este om haar te hooren," zeide de hertog,
mij thans zou ontsnappen, doch dit is --
niet mbgelïjk en hij maakte zich bereid ven,” vervolgde de oude vrouw. „Doch
het vertrek te verlaten, doch bleef aan de zoover ik kan oordeelen, edele heer, en
deur staan met „Wees op uwe hoede, ik heb veel gevangenen bijgewoond, zult
Giannotto. Prinses Valentine, zou wel eens gij haar geest nimmer breken.”
kunnen trachten het paleis te ontvluchten. „Zij moet tot ver
langen der jongelui meer
doen dan voordeel.
„Ik kom strakjes wel eens terug, als ik hoed en stok en liep de deur uit, om zich
i meer gelegen kom," dit zeggende regelrecht
ik het vertrouwen van mijn chef, mijnheer doen,” voegde zij er bij, terstond gebruik wilde zij zich verwijderen.
Ansbein, bezit, zal hij mij bij de eerste makende van de dankbare stemming van
algemeene vergadering van aandeelhou
ders tot directeur der filiale voorstellen.”
„Maar hoe oud ben je wel vroeg
mijnheer Wijnmoer met een smadelijk
lachje.
„Acht en twintig jaar.**
„Hm Als ik hoor, dat zij zulke piep- postpakket voor mij zijn aangekomenopengebroken enveloppen, nam
jonge menschen tot directeur van ban- gij kent toch mijn klein geheimpje
hoog, doch donker, met een boven inge- hoog, zoodat men nauwelijks het fraaie
zet venster, dat, hoewel volkomen buiten uitgebeitelde hout kon zien, waarvan gou-
bereik, toch door een dik ijzeren hek be- den ketenen afhingen met juweelen lam-
schut was. De muren waren met ver
kleurde kleeden behangen, welke als ver
overde vlaggen, somber en slap neerhin
gen. Een groote donkere kist stond tegen
den muur en daarboven hing een lantaarn,
die aangestoken werd als *t donker was
geworden.
In 't zwart gekleed, scheen Visconti
daar bovenaan de treden staand, één
met de duisternis. Hij richtte zijn groote
grijze oogen recht op de gevangene, die,
in een boogen zwarten stoel gezeten, de
fijne handen op het verkleurde fluweel
der armen, de voeten op een houten bank
te liet rusten.
Schoon en edel van gelaat droegen
hare trekken den stempel van lijden purper fluweel in de hoeken. Het zon
nare oogen waren rood van gestorte tranen licht, dat door de geklaarde vensters kwam
Haar zacht goud-gele haar was onder een
witten sluier verborgen. De oogen neer
geslagen op een klein boek, dat op hare
knieën rustte, duidde zij zelfs met door
de minste trilling van haar hand aan, dat dat verborgen oogen hem bespiedden.
zij van Visconti's tegenwoordigheid be- Hij zette zich op een diepe vensterbank
wust was. neder en wachtte.
Inwendig woedend, wachtte hij, tever- Kort daarop, als in antwoord op een
geefs naar woorden zoekend om deze onuitgesproken bevel, scheidden de gor-
stilte te verbreken. Eindelijk trad hij lang- dijnen zich aan 't verste eind der zaal en
zaam het vertrek binnen, de oogen nog trad eene dame binnen. Het was Valentine
steeds op haar gericht. Zij sloeg echter de Visconti, de zuster van den hertog.
hare niet op en bleef doodstil zitten. Met Zij was gekleed in een gewaad van rood
onhoorbaren tred liep hij het vertrek en bruin met goud geborduurd, het roo
door, lichtte de kleeden langs den muur sige haar hoog opgekapt onder een gouden
op en klopte met zijn dolk tegen de stee- net, hetgeen haar fraaie hoofd goed deed
nen, wat echter geheel onnoodig was want uitkomen. Zij had de helderbleeke tint,
iedere poging tot ontvluchten zou krank- de wijde roode lippen en de volle gestalte
zinnigheid geweest zijn, en Isotta d’Este van een blonde Italiaansche, hield zich
statig rechtop en zou overal de aandacht
ken?” vroeg hij na een 1
„Waarom komt gij bij mij
„Omdat ik u t
gij mij met de hand uwer nicht gelukkig vrouwelijke scherpzinnigheid
unit mstsn rvirtii ta trol
de hand zij haar liefde voor Subliem bekende... gedachte verschrikt. Dit zeggende sloop halen, onontkurkt in den koelen schoot
t Ar A ra AA tA t A Y3 A *0 I 1 Ir 1* - aa 1 t— V. I J t -
men overtuigd geweest, dat doctor Kne- toilet en snelde voort, zonder te vermoe-
„Dat beweerde doctor Knekel ook, kei de beste partij voor Nelly was en den, dat zij door een werkman was ver-
zzzzr...." had zij zich voorgenomen hem te begun- jaagd.
„Wel, als gij het dus reeds wist,” viel stigen. Toen Nelly echter, een klein nood
de rentenier hem in de rede, „dan hadt leugentje gebruikende, haar nu verhaalde,
gij u deze weigering kunnen besparen.” hoe fraai SubUem hun toekomst had af-
„Daar ik zeker ben van de genegen- geschilderd, hoe hij er zich in had ver- ders binnentrad, liep deze, met gekruiste
Laid.... van de liefde uwer nicht,” heugd, die lieve tante altijd bij hem te -j— n-.... u-
repliceerde SubUem, „zoo hield ik mij hebben en hoe gelukkig hij zou wezen oogenblik tevoren de brievenbus geledigd,
gerechtigd dezen stap te doen, waarvan lederen avond zoo gezelUg een partijtje hij moest dus zeker iets onaangehaams Wijnmoer barsch, „da”” je' kennis moet
het wel of wee van twee menschenlevens met haar te mogen schaken.... toen was over de post hebben ontvangen, want trachten te maken met een anderen schaak-
afhangt.” tante opeens eene andere meening toe- opengebroken brieven lagen naast 8e speler, want die.... de duivel mag hem
„Wie het vermogen wil huwen, dat gedaan, en zeide zij, dat zij heilig over- couranten op de tafel. Misschien waren halen!.... die SubUem smijt ik de deur
ik mijn nichtje eens zal nalaten, moet ee?st tuigd was, dat Nelly alleen met SubUem de effecten, waarin hij speculeerde, aan- uit, als hij het hart heeft hier ooit weder
berde komen, begrijp je gelukkig kon worden. Dat oom haar hand merkehjk gedaald. efti voet in huis te zetten. Heb je me goed
reeds aan den doctor had beloofd, was Mijnheer Wijnmoer beefde van toorn, begrepen
maar tante troostte haar zijn gelaatskleur ging van rood in blauw „Jawel, maar mijn hemel, wat
ncu UW.UWU motl
ïkTa't* haar* overal *bëspiéden. Doch ik worden,” mompelde hij „zij moet op de de feestzaal ter overzijde. Onhoorbaar
’J - ‘raïrr.ra A.rr» rra l Arra r. r.ra r. J r. r^aA ta a a l».' ra A ra Ara «4 A aa, aa si a ra A ra Az«1a_
,s„ 13t houdtvoegde hij er smeeken. ter zich toevallen. eemgste menschelijke wezen, dat mij ooit
-Het was een groote, indrukwekkende medelijden en Uefde toonde! Wat is er
de scharnieren knarste, en liet vanaf ruimte. De vier ingangen in lederen met hem gebeurd
treden, de oogen over Isotta’s kerker muur een waren met donker purper- „Wat gebeurt er met dwazen, die Vis-
1 leef stilzwijgend voor zich heenwaren kleurige gordijnen afgesloten. De zol- conti in den weg staan vroeg hij kalm
t aan Valentine Vis-
schatten uit nei paleis van Mastino della
Scala I’ Met schitterende oogen leunde
hij over de tafel heen naar Giannotto
met omdat hij eenive waarde hechtte aan
wat deze er over dacht zijn secretaris
telde met meer dan de stoel, waarop hij
zat, want hij had he.n alleen maar genomen
om zijn handigheid als schrijver. Doch
Visconti, gevoelde oehoefte aan zijn
triomf lucht te geven
Giannotto schrok voor deze hartstoch
telijke vreugde terug
„Ik haatte dien man, Giunottol Ik wil
de, dat hij was blijven levetff om mijn haat
te voeden. Hij is de eemgste man. dien ik
ooit gehaat heb, omdat hij de eemgste
is, dien ik ooit gevreesd heb, de eemgste,
die mij dorst minachten Maar hij is ge
vallen, hij is dood zijn vrouw is in mijn
macht en door zijn ondergang heeft hij
mij hooger verheven, dan ik ooit heb
durven hopen
la zijn groote vervoering pakte hij
Giannotto bij den arm en trok hem naar
het venster toe, om hem te toonen, wat
er op liet voorplein gaande was. Soldaten
en dienstknechten waren bezig standbeel
den, gouden- en zilveren schotels, rijke
kleeden, glas, porcelein en wapenen Int de
karren en vanaf muilezels weg te drageh,
binnen de nauwe ingangen, welke toe
gang gaven tot het sombere paleis. Een
major-domo, geheel in ’t zwart gekleed,
stond er toezicht op te houden en gaf met
schelle stem bevelen. Een kleine troep verlicht door ruitvormige opemngen in
edellieden, welke van genoeg belang ge- den muur. Het was er kil en vochtig en
schat waren, om gespaard te blijven, ston- hij trok zijn mantel dichter om zich heen,
den met grimmig stilzwijgen toe te Zien Een tweede deur opensluitend, ging hij
naar het ontladen van de schatten, die uit een steenen trap op, waar 't pik donker
hunne paleizen kwamen, terwijl de groote was, uitkomende in een groot rond ver
pootten zoo wijd mogeUjk open stonden trek, met m 't midden een dikke pilaar, was geen vrouw om zich aan krankzinnig
om een stroom van soldaten toe te laten, welke de geweldige zoldering onder- heid over te geven. Toch was het hem eene getrokken hebben.- Zij kon tien jaren
Sommigen dreven gevangen voor zich steunde. Behalve een tafel en een zwart voldoening te zien dat zij zeker, dubbel jonger zijn dan haar broeder, doch
uit, welke stevig tezamengeketend wa- houten stoel met hooge leuning, was het zeker gevangen zat. Hij onderzocht ieder even groot van gestalte als hij.
ren anderen kwamen te paard naar bin- vertrek ongemeubeld. Dit was het ver- hoekje, ieder gaatje van het vertrek, af en
nen galoppeeren, beladen met allerlei trek der buitenste wacht van den vleugel, toe een blik op haar werpend,
soort van buit, werken van kunst, als in die voor gevangenis diende. Een man
zich zouden willen wreken over Delh die met massief ijzeren bouten beslagen was, keerde hij weer terug, waar hij nog- naar het altaar te begeven."
- -11 *2 ’^2 1--1 -J 2T' *-••••
zonder spreken, zulk een zelfbeheersching.
j Zij was rechtop en met opgeheven
Frans heette.
Betsy barstte in een luid gelach los.
„Daar heb je nu eens loon naar wer-
een snuifje ken 1” spotte zij. „Dat je zoo’n mooie
tante vertrouwelijk, neus hebt, is je eigen schuld. Dat komt aan de beurt kwamen. Wanneer een hem
- -g en te vettig ftheen, nam hij een
donkerrood gebat, terwijl zijn slaapade- blozende wang kneep, „zie je, lieve Nelly wij al lang en breed genoeg over gespro- ander oudje en droeg dit dan weder zoo
ren opzwollen en hij met een veelbeteeke- mijn kleine benoodigheid snuif kan ik met ken. lederen dag wordt je neus fraaier en lang totdat het, zoo mogelijk, nog slechter
nende beweging van zijn hand na^r de hier in de stad koopen, want het duurde het zal niet lang meer duren, of je kan er
deur wees. dan geen dag, of iedereen wist, dat uw niet meer mede op straat komen, tenzij je den al de hoeden
„Pardon, uw vriendje ben ik volstrekt tante van snuif houdt." hem in een zakje moet steken, zooals vroe- g.JJ
niet," antwoordde Subliem. Nelly knikte werktuigelijk, want plot- ger die man rondliep. Het is nu al een weder No. 1, en deze scheen hem dan
heid.... van de liefde uwer nicht,1
Della Scala gegraveerd stond en dien zij genoot zal geen Duitsche dwaas zijn,
Meteen scherpen blik links en rechts aan den derden vinger droeg haar trouw- doch de hertog van Orleans.
toen hij naar Milaan terugreed, nadat zijn kijkend, liep Visconti langs hen heen ring. Glimlachend bukte hij zich, hief
naar een jramer ter overzijde een klei- haar hand op en dacht „Zou zij dit stil- was, trad met woedenden blik naderbij
door haar geslacht, de hoog- ne ruimte, dat dof verlicht en met kleedjn zwijgend toestaan en zeide „Ik weiger een huwelijk aan te
w - Een oogenblik scheen zij zich te willen gaan, dat uw eerzucht zou dienen. Ik
vertoornde hem zelfs nu nog en hij haatte vrouw zat, met haar rug naar de deur, verzetten, want zij hield de Jijne vingeren weiger hulp te verleenen om uw troon te
Isotta d'Estes, de vrouw van Della Scala, gekeerd, aan een borduurraam te werken krampachtig samengekromd, totdat zij bevestigen. Liever dan een prins van uw
bijna nog meer dan haar man. Thans was doch stond tij Visconti’s binnentreden zich scheen te bedenken en haar hand keuze te huwen, zal ik uw naam door de
is -u‘ -- ?'oo- aanstonds op, als verwachtte zij hem, en slap in de zijne liet, slechts door een on- modder sleuren en in lompen gekleed
voldoening geweest zijn, als hij had maakte een diepe nijging. merkbare trilling verradend dat zij wist, neerhurken aan de poort van uw paleis.”
Gian Maria sloot de deur achter zich dat de ring haar ontnomen was. „Maar gij hebt geen keuze,” weerlegde
toe en vroeg aanstonds „Hoe maakt zij Zij legde de beroofde hand wederom hij met aangename stem.
't? Hoe gewent zij zich aan dit nieuwe op den fluweelen arm van den stoel ne- Met toenemende woede wegens hare
ïsötu d’Este was een kostbaar pand, vertrek der, de oogen stijf op het boek gevestigd, machteloosheid, riep zij uit „Ik weiger
om te dienen tegen de haren, ingeval dezen De oogen gencht op een binnendeur, Even zwijgend als hij binnengekomen den hertog te trouwen ik weiger mij
HOOFDSTUK IV.
Vcdentiiu.
Visconti ging even snel als hij gekomen dat ik
irnedenng gebracht was weer naar het paleis terug, thans naar heb
J *""T Opeens barstte Valentine in tranen uit
nï vêrliezèm als gü ook nog knieën neerzinken om mij om genade te trad hij binnen en het de gordijnen ach- met „Wat is er van hem geworden? Het
haar houdtvoegde hij er smeeken.”
Toen opende hij de zwarte deur, die
ritselde en hij was ver- op c.
twee
De blikken gericht op het' venster,
waar Visconti gezeten was, die haar be-
Zij scheen echter met bewust, dat hare wegenloos aankeek, vroeg Valentine, na
den brand verzengd, banieren, wapen- stond tegen den pilaar aangeleund, de eenzaamheid verbroken was, behalve derbij tredend „Waarom laat gij mij be-
rustingen, en nog veel meer. oogen op de trap gericht. Het kon nie- toen hij op een oogenblik langs haar heen spieden
„Kijk, Giannotto I Della Scala’s schil- mand anders wezen dan de hertog, die liep en zij den sleep van haar kleed naar 1. 2“
derijen, Della Scala's juweelen Wat zal aldus*naar boven kwam, en hij boog tot zich toetrok, als ware een leproos in hare ontvluchten met graaf Conrad vroeg
dit mijn kunstverzameling verrijken I bijna op den grond neer. nabijheid gekomen. hij. „Het was dwaas van mij u niet vroe-
Jammer, dat hij hier niet is, om 't aan te „Hoe sterk is de wacht?” vroeg Vis- De beweging beteekende niet veel, ger te laten bespieden.”
doch vertoornde hem zoozeer, dat haar Un niKKercnue oogen nep zij uit „iz
edele leven voor een oogenbhk in gevaar was. trachtte te ontkomen aan een bestaan,
den Giannotto, die de opmerking maakte heer. Allen uitgezocht wegens hun groot- daar zijn haat hem bijna overmeesterde.
„Maar gij hebt zijn vrouw, edele heer.” te en vertrouwbaarheid, en ik bewaak
„Ja Isotta d’Este zeide Visconti de deur. Ontsnappen is met mogelijk.”
„Des te minder, daar gij er met uw
De oogen gencht op een binnendeur,
Scala. was, antwoordde zij „Als ik bij haar ben maals naar haar omkeek, verbaasd over
„Waar hebt gij haar opgesloten, edele zit zij, zonder opzien en z--r- -'-
heer vroeg Giannotto met sluikschen steeds in haar gebedenboek te lezen. Zij
blik, waarop de hertog uit zijn overden- heeft nog geen woord gesproken sinds hoofd blijven zitten,
kingen werd wakker geschud. zij tn 't vertrek gebracht werd. Doch als T'
een addertje onder het gras lag.
„Daarom ontvang ik mijn Eindhover -
de uitnoodiging gevolg, door met een uit de eerste hand, poste restante, onder heêr Wijnmoer, „dat mijn neus bevroren hij s'-heen het in het geheel niet
a a raa aaa a M a V *a rara or to ,’ar!a*A„ O Ir* t C Mil P W 1 Ic I *1 t IC rtoat'raort 1 - —.’1 - 11 a a- 2 -1- Ia.
In dezen cirkelgang werd in zijn oog de
en vuiler dan zijn voorganger was. Had-
i zoo op de beurt af dienst
gedaan, dan nam de directeur der bank
„Mij ook goed, maar ga nu heen I” seling begon zij te vermoeden, dat er schandaal, zoo’n karbonkel van een neus bijna fonkelnieuw te zijn,
donderde mijnheer Wijnmoer.
De jeugdige aspirant-bankdirecteur gaf
aan
diepe buiging de kamer te verlaten.
heen weder vier Hjntjes met rood pot- verwacht.
„Dan zal ik wachten,” zeide mijnheer
Wijnmoer, en liet zich naar de spreek-
„Roode neuzen worden spoedig en kamer naast het kantoor geleiden, waar
Het was toch eigenlijk recht blijvend blank door Menyl etc.", las zijn de chef lieden van gewicht ontving. Het
opstaande, terwijl een Hcht rood zijn ge- zijn, Nelly., en onder het bekleedsel van dat doctor Knekel op het adres van het kwam. Deze was reeds een man op jaren,
J A AaAaa^ir Va a! a a IA A ara -I A O A ra A ra O to A A A A rra t TTO 10 A r Va«*,a»«a arArA.rt Va a ,4 —A A atAArAAraAAaA .a. _a - ir I
beweren daardoor aan
der broeders, hetgeen gemakkelijk kon afstak bij den ouden gedeukten hoed, dien
de gronden, om mijn verzoek niet ook zoo maar opeens niet alle hoop op- ontzettend opgezwollen, paarsch-rooden
toe te staan, dan kan daarvan met veel geven.
worden gemaakt, want hij heeft het hart lijk was hij wel wat bedeesd geweest, of wellicht verwachtte hij, aai a
uwer nicht nog in het geheel niet geraad- want daarmede kreeg men bij oom niets troffen dobr de majesteit varï zijn t w_
pleegd.” gedaan slechts door een krachtig op- rich in damp oplossen en spoorloos ver- bevroren neus trachten te wreken. Maar
„Dat is geheel iets anders bij doctor treden kon men hem imponeeren. dwijnen zou. Eindelijk bleef hij, zich snel ik weet wel wat ik zal doen,” voegde hij
Knekel dan bij u. Hij is arts en heeft Tante Betsy wilde haar broeder zelf omdraaiende, vóór haar staan en r-*~ J--j-
gedurende den korten tijd, dien hij hier eens over de zaak sprekenheden haar stampvoetend toe
woont, reeds eene belangrijke praktijk nog.... ja, nu maar dadelijk. „Nu, Wat moet jij hebben?”
verworven en is algemeen geacht. Gij Nelly was overgelukkig zij viel haar „Niets,” antwoordde Betsy, die ter- zoo’n vlegel van ’n jongen tot directeur
echter, vriendje, zijt een eenvoudig boek- tante om den hals, kuste haar en had geen stond begreep, dat, als zij in de stemming van een bank te maken.”
hou der tje.” woorden genoeg, om hare dankbaarheid waarin haar broeder op het oogenblik
„Dat wil zeggen, dat ik het voorloopig ait te druk!
ben," zeide SubHem door de credit
bank, waarbij ik ben aangesteld, wordt niet gaarne voor haar nichtzeide Betsy,
echter binnenkort eene fiHaalbank in „Maar terwijl ik met uw oom spreek,
het nabijgelegenopgericht, en daar zoudt gij mij ook een genoegen kunnen je dan meer gelegen kom,” dit zeggende regelrecht naar {iet kantoor van de voor-
J- u" J 1 -*>j- j----. schotbank te begeven, waar de onge-
„Blijf hier I” snauwde mijnheer Wijn- lukkige jonkman in betrekking was.
het meisje. moer, terwijl hij met zijn hand haar een
„Met alle Uefde, engel van een tante, stoel aanwees. „Je komt juist van pas 1”
Voor u ga ik door water en vuur." „Wat wil je dan van mij
„Dat verlang ik nu juist nietgij be- „Daar, lees eens hijgde mijnheer
hoeft alleen maar naar de post te gaan,” Wijnmoer, terwijl hij zijn Zuster naar zijn
antwoordde tante aarzelend. „Er moet een schrijftafel trok. Hij greep naar een der
er een aan de dubbele lessenaars zaten te wer
vel papier uit en hield het met een van ken, met die bedaardheid, welke den man
woede bevende hand voor Betsy’s oog. van zaken kenschetst, naar den directeur
„Nu ja, gij herinnert u toch, dat, ter- Het was een gevouwen kwarto vel post- van de bank, mijnheer Ansbein, kon vra
ten van voortvluchtige directeuren in de wijl gij mij gedurende mijn ziekte ver- papier. Juist in het midden was netjes eene gen. m
bladen staan. Gewoonlijk zijn het dan pleegde,.gij ontdekt hebt, dat ik.advertentie opgeplakt; vier lijntjes, met F' L. L.
„O, u bedoelt de snuifriep Nelly blauw potlood getrokken, en daarom- uit was, maar ieder oogenblik terug'werd
2 i...X-
’„StStilriep tante, angstig om zich lood, vormden er een sierlijk randje om-
nicht mag ik niet toevertrouwen aan een heen ziende, of er ook iemand stond te heen,
man, die zoo’n verleidelijke betrekking luisteren, „als mijn broeder dat eens „Roode neuzen worden spoedig en kamer naast het kantoor geleiden,*
bezit." hoorde I’
„Mijnheer Wijnmoer riep Subliem ondeugend van je, zoo nieuwsgierig te zuster. Dadelijk willen wij hierbij voegen, duurde niet lang, to*t de directeur terug-
----- -r-aaaaa WU 1UAU MJ, |«IC11,
briefje zich vergist had in de voornamen wiens net, zelfs elegant toilet zonderling
der broeders, hetgeen gemakkelijk kon afstak bij den ouden gedeukten hoed, dien
overtuiging gewonnen Leeft; integen- betuigde Nelly, „maar nu zal ik u eindelijk geschieden, daar de een Frits en de andere hij beleefd groetend afnam.
deel, *-“* -*fa Me Vao ot to •TF *1 t_ s_ t_
die eenmaal een aanzienlijkk vermogen te
deel, juist het bezit van een jonge dame, eens zeggen...."
„Beproef maar niet je te verontschul-
wachten heeft, zou het zekerst middel digen, je bent er nu eenmaal achter
zijn, mij te beletten de kas te schaken.” gekomen, dat ik wel eens een i
„Vriendje, je wordt brutaal," riep de neem,” fluisterde t
terwijl zij het jonge meisje vleiend in de van jou onleschbaren dorst, daar hebben te rossig
Zijn zwak voor „oude hoeden” was door
de geheele stad bekend en iedereen lachte
er om. Hij bezat ten minste een dozijn
van die prachtexemplaren, die afwisselend
