De Schatkamer R|_. J wist ze den eigenaar vm L s stelling in zjfc bex: ttmg. Zü d kan Mtde wangen uit, haar „Verona is gevallen Della Scala op Beschaamd aldus De ste- tot aan leen in het al 23 jaar tn tische njde van het leven Een half Scbotacbe Door W. van Haarlem. ide steden en forten, welke iten met wanhoop trachtten te behouden, zich ia handen van Delta :tnan zeer zeker geld noodig **1 dat hij het belachelijke sentimenteele idee in zijn kop ge niet liefhad, aai hof, te midden Plotseling struikelde Nance over een der steenen, gaf 'n angstigen gil, en viel op den harden weg, waar door eenige steenen de helling af rolden en met veel lawaai in het wa ter terecht kwamen. Snel stond Nance weer op, en hoorde dan plot seling een stem „Verduiveld 1 Suffert dat je. Zonder acht op haar bezeerde hand te slaan keerde Nance zich naar den spreker. De hengel was nu weer geheel recht, want de visch, opgeschnkt door de vallende stee nen in het water, had zich van het aas los gerukt. Beiden staarden elkaar verlegen aan. Dan glimlachte de visscher en liep snel langs den glibbengen u beleefd excuus," be- had er géén idee van Nu, eerlijk.... ik weet Ik ben ig, dat ik u beleedigde maar kon het hcusch niet helpen. Als u niet zoo’n lawaai gemaakt had, dan zou l eeas czn gróoten visch gevangen hebben,” cd hij verwijtend. wandeling kwam ooit aantrekkelijk worden Die het durft uitspreken, steek „En Visconti dacht dat hij stil aan 't hof ik overhoop 2.222_.‘j „Luister, edele heer", zeide Giannotto, Juister" en toen hoorden zij, te midden it en vrees 'lucht gaf, geschrei van de bedreigde stad. ‘t lachen en *t zingen „Verona is gevallen Della Scala is op Van het half dozijn uitgekozen sol- licuanten voor de betrekking, die de heer Herbert Crimson aange boden had, was Nance Bell de «enige met wie hij meer dan enkele minuten sprak. Het onderhoud duur de bijna een half uur. Ten slotte bood hij haar de betrekking aan, en vertelde haar dan, toen ze zijn aan bod geaccepteerd had, waarom hij haar gekozen had.Eerst schommel- de hij een weinig op z’n grooten draaistoel been en weer het on derhoud vond plaats in zijn weelde rig ingericht privé-kantoor te Lon den vouwde zijn dikke korte handen om z’n knie en staarde dén met z’n levendige bruine oogen in de hare. JDat is bet dus, juffrouw Bell. U gaat voor mijn rekening voor zaken naar Schotland, doch het zal u eer der een heerlijk vacantiereisje toe schijnen. Uw getuigschriften waren heel goed. Ik heb uw vorigen werk gever opgebeld en hij vertelde me, dat hij zeer over u tevreden was en u slechts noodt had kunnen missen. Om u de waarheid te zeggen, ik heb u eenvoudig genomen, omdat u een heel aantrekkelijke persoonlijkheid bent* en voorts omdat u nog jong bent en heel erg knap ook.’’ Nance bloosde tot achter haar •oren doch de heer Crimson scheen dit niet te willen merken. „Deze hoedanigheden zijn juist heel nuttig voor me meer dan de zakenkennis die u mocht hebben. Nu dan Ik zal de meer belang rijke punten nu gaan bespreken, en als u om eenigerlei reden idee hebt zich nog terug te trekken, kunt u dit gerust doen. Ik heb u reeds gezegd dat ik u ten volste moet kunnen vertrouwen, begrijpt u F’ Nance knikte. „Ja mijnheer Crimson,” zei ze. weet natuurlijk nog niet of ik uw vertrouwen waardig oen, maar ik beloof u, dat ik over alles het diepste stilzwijgen zal bewaren.” Hii keek haar doordringend aan. „Ik geloof u,” zei hij langzaam, ^anders zou ik bet u niet gaan ver tellen.” Hij leunde terug in zijn stoel, stak een sigaar aan, en staarde dan peinzend naar dejjlauwe rookwolk jes. Er was een oogenblik stilte. Dan begon hij. „In een eenzamen hoek van Berkhamstead niet ver van de kust, ligt een oud kasteel dat den naam dtaagt van Wilston-castle, en dat ik in bezit wensch te hebben,” zei hij. „Het behoorde aan een man, dien ik voor het eerst op een mijner zakenreizen in Indié ontmoette. Hij was een Ier en heette O ’Connell. Hij was een tamelijk eigenrfijze, oude man, doch we werden vrien den en later bezocht ik hem eenige malen op zijn kasteel. Neen, dat is een wel wat t$ mooie naam, want het is niet meer dankten ruïne te genwoordig. O* Connell woonde daar alleen, behalve een getrouwd paartje, waarvan de vrouw bij hem als huishoudster en de man als knecht diende. Ze heetten Waldrid- ge meen ik, en zijn misschien nog wel op het kasteel. Nu, er zijn maar een zestal kamers, die be woond. kunnen worden en erg ar moedig gemeubileerd zijn. Het hoofdgedeelte van het gebouw is schitterend gelegen op den top van een steile rots, ligt geheel nutteloos en kan niet meer hersteld worden. Op zekeren avond echter stierf O’ Connell door een trap van zijn paard. Hij was een heel arm man en leefde altijd bescheiden, en hij liet niets anders na dan de halve ruïne en de weinige meubelen er in- Roy Peltrish, zijn neef, een jongeman van omstreeks 30 jaar, heeft de ruïne met de meubelen gekregen. Peltrish was vroeger zee-officier. ten gevolge van een verwonding ■iet meer voor dqn dienst geschikt was. Hij verblijft nu naar bet schijnt op Wilston-Castle. Men heeft mij verteld, dat hij even arm is als zijn oom was en net genoeg heeft om door het leven te komen. Ik heb u al gezegd, dat ik de ruïne hebben wil, en u zal zich wellicht al afge vraagd hebben waarom I” „Juist 1” zei Nance glimlachend. Hü lachte grimmig. „Ik ben bang dat ik u teleur moet stellen,” ging hij verder. „Wat u te hooren krijgt is hcusch niéts romantisch. Alleen zeg ik u, dat ik van die plek ben gaan hou den, en dat ik altijd hevig verlangd heb een romantisch en historisch huis in Schotland te bezitten. Het ongelukkige echter is, dat de jonge Peltrish met van plan is het te ver- koopen, en dat heeft mijn verlangen nog doen toenemen.” „Hebt u hem een bod gedaan F' vroeg Nance. „JaIk ben naar Schotland ge gaan speciaal om er met hem over te spreken. Het lukte me echter niet, maar ik sprak met den ouden notaris die de zaken voor Peltrish waar neemt. Die gaf me te verstaan, dat de jongeim had, doch dat hij het haald heeft om Wüston-Castle "te blijven houden, omdat zijn oude oom O’ Connell hem verzocht had steeds op het kasteel te blijven wonen. Ze kenden elkaar nauwelijks. Ik geloof, dat ze elkaar eens jaren ge leden ontmoet hebben. En ze wa ren zeker niet verzot op elkaar, want ik boorde O’Cohnell zeiden over zijn neef praten.” Crimson schoof] zijn stoel terug, stond dan op, wande 1de eenige malen van het venster naar de deur en bleef dan voor Nance’s stoel staan. „Uw taak is nu, Peltrish te leeren kennen, en te trachten hem over te halen, het kasteel te verkoppen. Zoo van buittn af gezien zijn de muren en de grond met meer dan 15.000 gulden waard, en als hij wil kan hij het me voor dien prijs laten. Maar als het noodzakelijk is, zal ik veel hooger gaan.” „Hoe hoog dan wel,” vroeg Nance belangstellend. Hij keek fronsend naar z’n si gaar. „Ik wensch niet meer geld te besteden dan hoogst noodzakelijk is,” zei hij zakelijk. „Het moet ons al heel erg tegenloopen als hij meer dan 25.000 gulden vraagt, maar u ziet welk een vertrouwen ik inu stel, juffrouw Bell, ik wil des noods tot 30.000 gulden gaan. Ik zal u goed voor uw werk beulen, on danks het feit, dat het misschien niet eens resultaat oplevert. U gaat natuurlijk niet te werk als een zaken vrouw. U komt daar als een rijk tounste, ik zal u genoeg geld mee geven. en vindt de oude ruïne dan een L.erlijke plaats, zóó móói, dat u een onweerstaanbaar verlangen krijgt om het te koopen. U be grijpt me toch F’ „Ik denk het wel „U most me goed begrijpen, dat is hoogst noodzakelijk. Zoo als ik ge zegd heb, kunt u zich desgewenscht nog terugtrekken, doch u hebt m’n aanbod geaccepteerd, en dat betee- kent ook, dat u, indien gewenscht, dezen jongen man ook'n beetje moet trachten te verblinden. Ik zal u be talen voor uw blikken en.hm. voor uw aantrekkelijkheid. Nut” Nance’s brein werkte vlug. Hoe het kwam wist ze niet, maar ze hield niet van hem. Van den anderen kant bood hij haar eenige weken gemakkelijk werk aan, waar voor hij haar ruimschoots wenschte te betalen. Drie weken lang was ze al zonder werk geweest, zonder geld en si te Londen. Ze was nimmer de roman - leven gekend. aan kasteel in de anden beloofde so- ben elkaar nog ncx-zt tevoren ont moet, is 't welt” „Neen," zei ze. „Maar ik verblijf in hotel „Continental,” en ze pra ten daar natuurlijk heel veeL Ik was zoo vermoeid van Londen, dat ik maar naar Schotland gekomen ben. en toen herinnerde ik me Berk hamstead, omdat iemand me enkele jaren geleden vertelde dat bet een van de mooiste plaatsen aan de westkust was. De menschen m het hotel spraken over uw won derschoone ruïne. Ze vertelden mk dat die heel bezienswaardig was. Maar ze zullen dan toch wel eea beetje overdreven hebben. Wilston- Castle kan immers geen ruïne zija als u daar w<>nt r’ Peltrish had haar nauwkeurig opgenomen terwijl ze sprak. Ze was erg slank, had dikke bruine haren, diepe blauwe oogen en een frissche kleur op de wangen. „Wat ze u van Wilston-Castle verteld hebben is min of meer waar,” zei hij. „Er zijn maar «en paar kamers waarin men wonen. Ik voor mij ben er genoeg mee, en als ik me wat een zaam gevoel ga ik jagen en vis- schen. Ik heb het kasteel tot dusver aan geen enkelen vreemdeling kun nen laten zien, als u dus komen wüt, beat u de eersteWilt u, juffrouw.” „Mijn naam is Bell I” vertelde ze hem. „Ik geloof niet, dat ik u of uw huishoudster behoef lastig te val len om mijn hand. *t Heeft niets te beteekenen. Maar ik zou heel graag bet kasteel willen zien, di rect als *t mogelijk is.” Ze ging met hem mee, en was heel beminnelijk toen de heer van Wilston-Castle haar door zijn rota- kasteel leidde, en hair de schitteren- de vergezichten liet zien, vanaf de ge kan teelde muren en de schilder achtige maar gevaarlijk uitziende torentjes. Meer dan *h uur lang slenterden ze door de bouwvallen, zelfs door dringend tot een verafgelegen vteu-i gel van de ruïne, waar vroeger de kerkers waren geweest, doch nu, zooals Peltnsh haar vertelde, de eenige bezoekers de muizen en rat ten waren. Ze eindigden hunne wandeling in dat gedeelte van den voorhof, dat John Waldridge, in den loop der jaren, in een mooien tuin vol kleurige bloemen, had we ten om te scheppen. „Een betooverend oud slot, niet waar. waa Peltrish het met haar eens. „Het doet me denken aan het gezegde „Als muren eens kon den spreken.” Er zijn vele sages ovet Wilston-Castle in oude geschied kundige boeken. In de oude da gen werd hier veel gevochten an net kasteel werd meer dan eens be legerd. Houdt u er niet vaat” „Er van houden F’ herhaalde Nance, en staarde vol bewondering, terwijl ze sprak, naar de hooge mu ren en wallen, nu donker rood ge kleurd door de ondergaande zon. „Ik heb nog nooit zóó iets ge zien 1 *t Lijkt wel een kasteel uit een sprookjesboek....” Hij bracht haar terug naar den weg die naar het dorp leidde, atak dan zijn hand uit en terwijl hij haar vriendelijk in de oogen keek, zei hü: „Ik trek me niet veel van de étiquette aan, juffrouw Bell, ca a s u dit ook niet doet, komt u dan zdo dikwijls als u wilt naar Wilston- Castle. 't Is wel niet groot maar er zijn veel bezienswaardigheden. U hebt misschien nog kennissen hier in het hotel F’ Ze schudde het hoofd. „Neen,” zei ze, Jk ben net ab n geheel alleen, 'k Dank u wel toezegging dat ik op uw ig wandelen. Gedurende de dagen die nu volg den werkte ze voor de belan gen van den beer Crimson. Met bewonderenswaardigc vaardigheid wist ze dea eigenaar van Wilston- Castle te overtuigen van hast belaag oever op haar toe. „Ik vraag gon hij. „Ik dat het... niet wat ik zeggen moet, bang, dat ik u l 22_2 het hcusch niet helpen. Als u niet ik voor 't eerst in langen tijd een--- zei „’t Spijt me erg,” zei Nance. „Ik weet niet veel van visschen, maar ik veronderstel dat 't een heele teleur stelling voor u was, om deze forel te moeten laten gaan. U hebt mij excuus gevraagd, nu doe ik het u!” Ze vroeg zich af of deze bruin gebrande sterke man niet Peltrish zijn kon, met wien ze kennis moest maken. Plotseling merkte hij haar geschaafde en bloedende vingers op en floot zachtjes voor zich heen, „Goede hemel,” zei hij dan, „u hebt uw hand bezeerd terwijl u viel. Gaat u maar met me mee, dan kan mijn huishoudster u wel verbinden. Ik woon hier vlak bij in een betoo verend oud slot, Wilston-Castle geheeten. Mijn naam is Peltrish.” Herbert Crimson zou de rou tine van zün tijdelijke em ployés als tooneelspeelster erkend moeten hebben, toen ze antwoord de „Mijnheer Peltrish, van Wilston Castle Maar is het niet luite nant F' wAües wat u maar wüt," ant woordde Peltrish. we heb- 4 I-.rAia-i. de aandrang om te weigeren mee te gaan, binnendringen. zich aan het altaar vast te klampen, zich Beschaamd aldus gesnapt te zijn, was op den grond te werpen, wat *t dan ook dc page opgestaan. Hu was nog zeer jong zü doch til weigerde e -- --5— 2“---- Zij wwt dat hij Zija vader vermoord had toen Giannotto hem toevoegde „Sol l— hertog durft haar met aanrahu en t aal mantiek en 'ook: ze had verandering van lucht noo< Op een zachten avond wandelde Nance, die haar intrek in „Hotel Continental" had genomen, over dc beuvelachtige heide in de richting van Wilston-castle. Halverwege kon ze de oude to rentjes van het kastéél reeds zien, en een verlangen naar avonturen greep haar aan. O, als alles naar wensch ging 1 Als ze maar een eenigszms aanne melijk excuus kon vinden, om met Roy Peltrish in aanraking te komen en hem te bewegen de ruïne aan haar te verkoopen. Hoe anders en heerlijk zou de toekomst er dan voor haar uitzien 1 In ieder geval, zou ze het beloof de honorarium van Crimson ont vangen terwijl ze een wettelijk bekrachtigde overeenkomst hadden gesloten, dit, als de verkoop ge schiedde door haar tusschen- komst, zij een aardig douceurtje zou ontvangen. Na een Unge Nance, meer dan in haar licht japonnetje, haar don kerbruinen fluweel en hoed en witte schoenen, bij een zacht kabbelend stroompje, dat zich in vele bothten en kronkelingen door het bergland schap voortbewoog. Ze moest al haar aandacht be steden aan de los verspreide steenen over den weg, en zag daardoor niet een slanken blonden jongeman, ongeveer een twintig meten van haar af, met een lichten hengel in de hand, die op dit oogenblik zwaar naar beneden boog. Een groote forel speelde met het aas aan de lijn, en de visscher doorleefde spannende oogenblikken. geld en lig. HOOFDSTUK XIV. Dt SchtrmuUtUnt bil it Wett-PoeK. Masono della Scala lag met zijn troepen i klein gehucht op een heuvel met een sterk gebouwd, doch onbelang rijk kasteel. Ongeveer 10 mijlen verder lag Brescia, in handen van het leger van Julia die eerst Vero- l was aange- dom óf te diplomatiek om hare minachting daad vraeselijk nieuws I trokken en het Visconti die geheel onvoor- Wte zou er de feestzaal mee durven bén- bereid was, bijna ontnomen had, Het Dc feestzaal was thans geheel gevuld aantreden T alarm aan valentine’s huwelijksfeest, was gasten waren aangezeten Toen be- Iedereen deinsde er voor terug. nog juist op tijd geschied. Met bijna bo- Giannotto zich, achter de dienaren „*t Zou gewisse dood zijn”, fluisterde vetunenschelijke geestkracht had Visconti j Gunnotto zeide glimlachend I binnen twee uren tijds de muren weten te haar worden met een echtgenoot, dien zij en de pracht van de feestzaal scheen dit „De hertog draagt wapens die hun doel bewapenen en de stad in staat van verde- ■aètet a_an »oe varuiainH vmwwwwtrl w,,t“ **iy> Hesman knevstees— uieumee mtcuen” Miging gCSttló. *T*OCh W3S het ltSCT Óft* van vreemden, ver van dé struikelde over sen gedaante die op Op dit oogenbljk openden de gordijnen hertog van Verona slechts op vijfden mijlen L J__ 1ch en trad een der bedienden naar bui afstands van Milaan en kwam met den dag te laten dwingen. Zij stond op, met wan- lentine's page die er zat te weenen. ten, zoodat Giannotto, die zich haastig dichterbij. Visconti was plotseling neerge- hoop op hart trekken. „Arme gek 1" mompelde Giannotto., 2 -- - Haar scherp aanziend, bleef Visoonu „Weascht gij uwe betrekking ook te ver- op twee gezichten aan 't verste eind der heid tot een toestand van trachten. liezen evenals uw hart T” en hij liep met tafel dat van Visconti, lachend zege- den en domeinen achter „Kom” zetdc hij oogtuaal^ «dt hertog -vAJ -- -w van Orleans wacht op u het feest is ge reed.” voor uw l grond mag den werkte ze voor niet wisten wat er gebeurd was. -zich verdey voort in de zaal „Dat is een leugen nep Visconti met bend gebouw, dat zich donker en ge- en m het paleis krioelde de vrooüjke me- gmg. doch haar hart brandde van oproe- „Toch zal ik nog een poging Gun- wagen om vrij te komen,” ging het in haar _"t lange gang door- sea Valentine betreft, zij is veilig on wel liepen, viel haar blik, evenals kort geleden 1, bezig met hare vrouwen te die van haar broeder, op Isotta’i kerker. „Ik kom met berichten, welke de her- JZo» de hertog van Orleans willen bespied hart geringste bewe- ,J8n ik zal haar ook bevrijden.” voegde tog aanstonds hooren moet”, viel een man wachten, Visconti, _tot ik nog sen edeler -r w- i--j. - -- Met een glimlach van voldoening zag uit de kleine menigte die steeds sangroeide krankzinnige tarting welke hare geheels ij vandaan, en war komt houding vertolkte, bleef Visconti haar af naar de feestzaal, de schoonste en trots- „Ik drink t van u dat hü uiiji. rus gij uau uwe gen wilt eindigen, dan hebt gij hier t iemand moet dit slechte benchi isconu gaan overbrengen.” Juist had hij dit gezegd, toen een doods- bleeke bediende binnentrad met„Edele nottto\ sluwe om te gehoorzamen een heer, er is seker iets vreeslijks gebeurd het knaap met schrandere oogen die landvolk trekt de poorten binnen en er a --Tinaniek in de stad r Je boodschappers zijn nog sast te- naar den ingang der zaai en zag, tuseeben ---.H9VUVU, UW «I UB |VIUI)I„U UWWUU VD gC- op werden uitgezonden, met nieuws daanten, welke zich naar voren drongen. ezoenen, edele teer.” Terwijl de man „De hertog van Orleans!” riep Viscon- r noe aan *t spreken whs, drong een bende ti uit, waarop de gasten zich wederom ver- voik, soldaten en bedienden het vertrek hieven. Valentine was eveneens opgestaan en riep met bezielde oogen en gloeiende -'—t glas opheffend J3e l F Bij de eerste woor- den welke zü gesproken had staarden allen stille en angstige verwachtingen kunnen de met een groote menigte verschrikte men- hem aan en toen dc verschikte ,22_ 12 ,1J L -1 worden. Van alle kanten klonken er on- de kreet, die, niemand wist waar, begon- iuksbenchten. nen was, zich verder voort in de zaal t „Brescia heden morgen, bij *t aanbre- „Verona is gevallen 2222_ _2_2_, „Dat is een leugen nep Visconti met gloeiende van zegepraal, op de stad neer donderende stem uit. „Het is een leugen I ’alentine, de terden eveneens. Met een bleek gelaat en viel.” Z - ‘i een kleed van rood satijn linkerzijde van haar broeder aan zijn der d'Estes zat brak het van Giannotto’s was rijk versierd met paarien rechterkant zat haar bruidegom, de her- lippen. toen haar broeder binnentrad.' met zwakke oogen en een wegloopende fluisterend aan rL2 2 2 leur van witte togen op de altaarffappen. vuldig met behulp van pomade en warme van de feestzaal door. Visconti was nog in weg naar Milaan F Mn m s«M«a m «éttve brullen «tin <nnr rMwmteeestftnAe'si Aam# Hmm ViecontL in punten gedraaid en zijn 'wangen met zeggen wie zou ’t wagen hem èr mee in Slechts één enkele maal had Valentine versctMihg hep hó rtteerhin de njetr bui- zü wist ook. dat hij de oudate met was. Zü hrister F Het geluid kwam steeds naderbij haar -1- i-1-1u---- rde hem te gehoorzamen- en de geheimschrijver ging aan "t naaste ven I kwamen tartend» woorden op hare venster nieuwsgierig naar buiten leunen. T wien her zoo hard viel zwijgend én eer- lippen, welke echter bestierven toen zü Verscheidene ruiters en soldaten met daarbuiten wachten om den slag te hooren teedtg neer te buigen voor dezen man, die hem aanzag. Zü gevoelde wel, dat het ijde- vlammende toortsen naderden haastig, vallen, dleeu gesteund op zijne misdaden rot Ie dwaasheid was, hem te weerstaan of te terwijl er vensters geopend werden en 2_ deze macht was opgeklommen. Voor hen blijven weigeren Zü was ia zijne macht menschen begonnen fasen en weer te houden zoodra"de hertog weet' was dit huwelijk een vermdenag, een be- Toen zij weer sprak, was het met half in ijlen. r - leediging aan de Fransche kroon waar tranen verstikte, gestamelde nederige „Een ot ander slecht nieuws’ zesde en 't voor VisoMti een tnomf, de kromng van woorden: „Gtan”, fluisterde gij, „Gun Giannotto. oogen en ooren inspannend. vel was tik heb u nog nooit iets gevraagd Thans waren kreten van woede dig, Verona ts gevallen Hu bevond zich m een geniale stem- dit huwelijk vind ik vreeselijk.” Zij zweeg duideUjk hoorbaar en kon Gunnotto mtng en bleef in zun omgang glimlachend even en trad toen met smeekende oogen in het toortshcht een troep landlieden on- Het rumoer en 't wapengekletter op U. voor Tisso waan, Jsem toevoegende, dat naar hem roe.„Gian denk tens na derscheiden met pak en zak beladen, man- voorplein drong zwak door in de feest te inderdaad een groote concessie aan Naarmate Visconti verder ttx meer dan een Franschman, die brauwen en de schouders veelseggend op- Valentine trad terug en ging tegen den tusschen de gordijnen door van de feest- daten vieren ter uwer eere feest, edele haaide, zoodra de roode sleep van den muur staan als om steun te zoeken. Met zaal in de donkere wachtkamer vallen heer, en thahs zullen wij de gezondheid hertogelijken mantel uit het gezicht ver- bitterheid en schaamte dacht zü aan Con- Men hoorde lachen ea ’t klinken van gla- drinken van mijne zuster.” dwenen was rad, aan zijne liefdesbetoogingen, aan haar zen en een stem die met begeleiding van Valentine’s borst hijgde. Wie was hü Te midden der dichte menigte bevond Md> d»’ ZÜ den Franschen prins nooit een luit een Fransch liedje zong. De page om haar aan zijn trots en hebzucht te Zich ook Giannotto, immer gereed voor zou huwen en hü was vrij al ver- balde de vuisten eh maakte zich bereid durven opofferen t Zij zou het niet dul- bet oog van zijn meester. De pages oot- scheidene dagen was hü vrij en toch weg te gaan, toen Giannotto hem toevoeg- den Was zij met eveneens eea Visconti t slaand, wenkte de hertog hem naar zich f**! noch teeken van hem ver- de „Blüf, blijf. Als gij dan toch uwe da- Ab een droom hoorde zü, dat men hare toe en vroeg: „Geen benenten van Verona nomen. gen wilt eindigen, dan hebt gij hier kans gezondheid dronk, ab in een droom zag zij of van Mantua T” Visconti wiern de deur der kaoel wüd ’rant iemand moet dit slechte bericht aan den half idioten blik van den hertog van „Neen, edele heer, mets.” open en ontbood vanuit de wachtkamer Visconti gaan overbrengen.” Orirnne. die haar met vage bewondering „Niets T De boodschappers zün laat den page zijner zuster. Valentine zag, hoe Ju*»t had hij dit gezegd, toen een doods- aanzag. Toen bemerkte zü opeens Gsao- --H-t-L ci—u J-x- -i-i-xu„k. =?ttto s sluwe géiaat en verstond wat hü haar fluisterend kwam toevoegen. Opeens schitterde hare oogen met sen zekere bedoeling. Zü wendde haar blik Dodi tham u kün’veel menschen, die er de gordijnen door, witte gezichten en ge- Hü Üaitte haar sleep op en Vbcoati n‘et °P werden uitgezonden, met nieuws daanten, welke zich naar voren drongen. 7 Buiten hyr deur aangekomen, edele tees.” Tenrijl de man „De hertog van Orleans!” riep Viscon- op de omtrekken van een vooruitzie- hielden de soldaten bewegenloos de wacht not aan ’t spreken whs, drong een bende ti uit, waarop de gasten zich wederom ver- r -L- J-L Jr- L7— «oidaten en bedienden bet vertrek hieven. Valentine was eveneens opgestaan den blauwen zomerhemel nifte. Stilzwijgend zette zij zich in bewe- binnen. 1* lis van Isotta. ging, doch haar hart brandde van oproe- „Zachtjes aan, ovb« mcuocu xeiuc *•-- “*k T”“ wacht daar «er- ngen haat. „Toch zal ik nog een poging Giannotto die trachtte hun opgewonden hertog van Orleans waarop Gian- wagen om vrij te komen,” ging het in haar kreten te doen bedaren door naar de gor- -- ide „Wat pnn- hart om, en toen zü de lange gang door- dijnen van de feestzaal te wijzen met J2)e haar met i 2’2 ’2222_22“, ,-^La hertog". bezig met hare vrouwen te die van haar broeder, op Isotta's kerker. „Ik kom met berichten, welke de her- „Zou de hertog zijner met een verkropt gemoed bij. Hü was dien avond m een gulle 'stemming 'Visconti haar voor hem uitgaan, do trap waren gü benchtgn t”r vroeg Giannotto. j dat hij „Sinds 't aanbreken van den dag ben ik haar overwonnen en tot gehoorzaamheid al op de vlucht om mijn leven te redden Verona Z""Ik ben een dienaar van het garnizoen van conti 1 ik drink op den moedigen man, De sierlijke hovelingen stroomden bin- Brescia, Brescia is gevallen 'Z riep de man die qp dit oogenblik op Milaan aantrekt kleuren en juweelen. uit. op I-27— 2—2 ..Brescia F herhaalde Giannotto als nog hooger, wendde minachting neer op de ver- versteend, „Brescia is gevallen F* thten en de wufte oppervlak- „Ja, in handen van Della Scala". Met' BrtU!K3----------- -doen hem iets terug te ge gende hovelingen door, de meeaten behoo- weigerde hem te gehoorzamen- en de geheimschrijver ging aan ’t naaste ven F rende ro« den trotechen Franschen adel. Er kwamen tartend» woorden op hare venster nieuwsgierig naar buiten leunen. Bevend en sidderend bleet da menigte wien het zoo hard viel zwijgend én eer- lippen, welke echter bestierven toen zü Verscheidene ruiters -*-- - medtg neer te buigen voor dezen man, die hem aanzag. Zü gevoelde wel, dat het ijde- vlammende toortsen naderden haastig, vallen. illeea gesteund op zijne misdaden tot Ie dwaasheid was, hem te weerstaan of te terwijl er vensters geopend werden en „Al dat zingen en lachen zal wel op- Jrze ^micht was opgeklommen. Voor hen blijven weigeren Zü was ia zijne macht menschen begonnen bean en weer te houden zoodra de hertog weet”, zeide de j:. 22— z" nz zzz: 2_2 2_ 222man uit Brescia, toen een ander hijgende aan de Fransche kroon waar tranen verstikte gestamelde nederige „Een of ander slecht nieuws’zesde ea geheel ia flarden ham in de redt kwam jcostti eea tnomf, dc kromag van woorden: „Gtan”, fluisterde zij, „Gian Giannotto, oogen en ooren inspannend. vallen met „De hemel zij Mil—n gena- tijn eerzucht was ik heb u nog nooit iets gevraagd Thans waren kreten van woede Verona eevallen Hü bevond ach m een geniale stem- dit huwelijk vind ik vreeselijk.” Zij zweeg duidelük hoorbaar ming en bleef in zün omgang glimlachend even en trad toen met smeekende oogen ia bet toortshcht een troep landlieden on- Het rumoer en 't wapengekletter op het voor Tiaro steen, hem toevoegende, dat naar hem roe. „Gian denk eens na derscheiden met pak en zak beladen, man- voorplein drong zwak door in de feest- hij dien avond mocht gaan waar hij wenacb- heb medelijden F nen die vee voor zich uitdreven en soida- zaal en Visconti bleef een oogenblik luis te mderdaadeen groote concessie aan „De hertog van Orleans wacht op u,” ten met stoffige, gehavende kleeren. terend zwügen. Valentine luisterde nok den broer, dien hü alles had ontnomen zeide Visconti nogmaals met een glim- „Dat moet zeker slecht nieuws wezen, en dacht aan Conrad. Doch het rumoer Naarmate Vóconti verder toog, was er lach. „Wilt gij met toestaan, dat ik u naar vrees ik fluisterde hij en bleef ang- verstierf weer en Visconti wendde zich wenk- hem toe leidt” stig wachten. Een helle lichtstraal kwam met een lach tot d’Orléans „Mijne so.- Valentine trad terug en ging tegen den tusschen de gordijnen door van de feest- daten vieren ter uwer eere feest, edels haalde, roodra de roods sleep van den muur staan ab om steun te zoeken.^Met zaal in de donkere wachtkamer vallen beer, en thahs zullen wü de gezondheid rad, aan zijne liefdesbetoogingen, aan haar zen en een stem die met begeleiding van Valentine’s borst hijgde. Wie was hü 1 zij den Franschen prins nooit een luit een Fransch liedje zong. De page om haar aan zijn trots en hebzucht te maakte aich bereid durven_opofferen T Zij zou het niet dul- te gaan, toen Giannotto hem „Blijf, blijf. Ab gij dan toch uwe da rten van Verona nomen. Visconti wierp de deur der kapel wijd waat “mand moet dit slechte >en en ontbood vanuit de wachtkamer Visconti-u- r -r-r,-Jn page zijner zuster. Valentine zag, hoe I'”— v maar waarom zouden zü Zich ook haasten T het bloed dezer naar dc slapen joeg toen Della Scala zou zich nog niet in het veld hü opvloog kunnen bevinden,” voegde Visconti er blonde knai met een glimlach bij. haar met een romantische genegenheid „Indien hü zich inderdaad daaraan zou aanbad, waar zij dikwijb om geglimlacht wagen, edele heer", zeide de geheimachrij- had. Dqdi thans ver met effen stem. Zü stonden in een der Hü üaitte haar sleet groote ramen en Visconti richtte de blik- bood h«r de hand. I streng tegen afteezende i „Zorg er voor, dat c dubbeld wordt,” zeide notto zinspelend antwoi bidden^ P^Bconti trok een ring van zün vinger. iets wat zelden voorkwam, merkte i Giannotto met bitterheid op. «te van allen, die daar aanwezij „Dit b voor ut— moeite”, zeide hü- hü was er thans van overtuig! „Thans onteb ik u van uwe bespieding. I Zij zou met makkelijk onder mijtne oo- gedwongen had. gen kunnen ontkomen en dan haar F bruidegom, die op haar wacht I Laat de nen, een zee van masten weten, dat ik thans de bruid ga ha- Gezeten aan het hoofd der tafel, zag Vis ten F conti met i Visconti hep een lange gang af en bleef wijfde gezichten staan voor een deur, welke door twee sol- kigheid zijner gasten. Met verwilderde blikken keek Giannot- dooden F daten bewaakt werd een wacht, welke „Nog geen berichten F' vroeg hü flui- to ongeloovig in 't rond, hü voor de vertrekken van züne zuster had sterend aan Giannotto, die achter zijn opgasre ld Bij zijn gerwschloos naderen stoel stond „nog geen nieuws uit Fer- traden zij terug en openden de dubbele rara t" deur, door welke Visconti binnentrad en „Ni snel de verlaten wachtkamers doorliep bijna donker de roode tempen verspreid- JZachtjea aan, beste menden”, kreten te doen bedaren door naar de gor- bertog”. „Ik kom met berichten, welke de her- tnet een besmeerd, wit gezicht in de rede, feestdronk voorstel F* Haar stem klonk 22 2 zegepralend en wegens hare woorden, de naar voren tredend. krankzinnige tarting welke hare gaheele „Waar komt gr -- -- J’ -- verbaasd aanstaren, op iemand, die Bneda en i heeft durven nemen, Vis- a op dit oogenblik op Milaan aantrekt op Mastino della Scala Zij rees haar giet 2 wendde zich om. wierp Tiet voor Visconti’s voeten neer en zeide t „Het is waar, en nu moogt gij er mij om Met een gesmoorden kreet had Visconti 2>ella Scala in Brescia riep hü uit reeds de hand aan zijn dolk geslagen, toen droomt I” d’Orleans zich op hem wierp en hem bü hans»was echter het vertrek gevuld de polsen beetgreep. Visconti zag eerst -- *--J-gasten, die Toen zette met, edele heer. Wij 1 ippers ieder oogenblik verwach- schen, die met tegengehouden konden 1 tot hü de kapel bereikt had. Het was er ten. t __2‘22_ 222 .22 bijna donker da roode tempen verspreid- De groote zaal lag in een gloed van geluksberichten. den meer schaduw dan lacht. Er was bij- kaarslicht, dat duizendvoudig door het „22 2 2.2 na reen kleur te zien op de hooge be- prachtige glaswerk en zilver op de tafel ken van den dag stortte Della Scala zich, schilderde glazen Onder een der ven- werd weerkaatst. gloeiende van zegepraal, op de stad neer sten, het hoofd geleund taeen den ge- De robijnen op Valentine’s hate edut- welke hem binnen twee uren in handen Mijn zuster is plotseling krankzinnig ge- beeidhouwden muur, zet Vi2 “7 2:2 2__: handen luetelooe m den schoot gevouwen, flikkerende oogen was zij gezeten aan de haar kax an robijnen. Zij bleef onbeweeglijk zitten, tog van Orleans, een sierlijk jongmensch Terwijl de menigte in de wachtkamer van de plotselinge stilte, het wilde angst- toen haar broeder binnentrad. met zwakke oogen en een wegloopende fluisterend aan ai---1 --J* 1 De kucht was zwaar van wierook en den kin. Zijn dunne, blonde haar was zorg- klonk er nog steei „Wü wachten op u7 Valentine”, 'telde ijzen'in stijve krollen'gekapt, zijn snor zalige onwetendheid wie dorst *t hem Visconti. in punten gedraaid en zün wangen met zeggen wie zou ’t wagen hem tr mee in Twee van hare kamervrouwen traden rood aangestreken. kennis te gaan stellen. nat 't duister naar voren en fluisterden hem Slechts één enkele maal had Valentine Giannotto begreep wel dat de val van toe, dat zij mots van de prinses gedaan hem aangezien en verder geen acht meer Brescia het laatste moest wezen van een konden krijgen. Hij duidde hun echter aan op hem geslagen. Zij liet de blikken waren reeks ongelooflijke feiten, welke zoo snel te Seno, een zich te verwijderen en zeide met zachte over de schitterende, lange tafel, welke hadden moeten plaats hebben. Om een i- asem de stem van iemand, die zijn zin zich tot aan den ingang, tegenover haar stad te nemen zoo dicht bü Milaan, moest u gekregen beeft „Kom Valentine I Denk uitstrekte, terwijl een groote menigte te- Della Scala wel de eene overwinning na de Brescia, aan bet heerlüks leven, dat zich vanaf keien pages en andere bedienden de gasten andere behaald hebben, elkander zoo snel Gonzaga. Het was slechts een paar weken heden voor u opent. Misschien wordt gij voorzagen. De Fransche hertog onder- opvolgend, dat Visconti het niet had kun- geleden, sinds Della Scala, die- nog wel eens koningin van Frankrijk." hield zich met Visconti en scheen óf te nen vernemen vóór dit laatste feit. Inder- na genomen had, op Milaan Vaicntme Visconu geleek echter m on- (222_22‘ fnuik baren trots sn vastheid van wil te op te merken, veel op haar broeder, dan dat zü zich ge- 2 dwee naar zün willekeur zou schikken, alle ZÜ haatte zün tirannie en verafschuwde ftf dit huwclük. Welk een leven zou dit voor cm, n—r de wachtkamer. Na den luister men en Gianno aan eea verwaand, verarmd vertrek zoo donker, dat hij binnenkomen- nimmer missen”. -2_i van vreemden, ver van de struikelde over een gedaante die op 22 _22,_ haar ligen land T Zij weigerde ex zich toe den grond neergehurkt zat. Het was Va- zich en trad een der bedienden naar bui- afstands van Milaan en kwam met den dag ---~zzzz. Vz, 2 J_2 22„ 2’ 2 22" 2’ 2 ^xme gek mompelde Giannotto., voorover boog, juist een bkk kon werpen stort van een hoogte van trotsebe zeker- „Wenscht gü uwe betrekking ook te ver- op twee gezichten aan *t verste eind der heid tor een toestand van gevaar. liezen evenals uw hart T” ea hü liep met tafel dat van Visconti, lachend zege- den en domeinen achter Milaan een schimplach langs hem heen Aan- pralend, onbeschaamd schoon, en dat van Turijn, evenals Pavia en Piacenza be is ge- stonde bleef hü echter staan, want hü Valentine, bleek en getrokken, met een boorden hem nog toe doch van Brescia meende in de verte een geluid vu stem- gevaarlijke flikkering in de oogen. Toen tot Verona en van Modena tot au Lom- Vooc een oogenblik scheen haar haat men en opwinding te vernemen, wat neg vieten de gordijnen weer toe en kreeg bardije bevond bet geheels tand, behalve voor hem haar te overmeesteren, een wü- slechts zwak door de open vensters kwam Giannotto een plotselinge ingeving. een paar v--- „Laat het au mij over, soede vrienden.” Visconti’s ipt te zijn, was m hü trad de feestzaal binnen. C z _zz 7ZZZ „Prinses Valentine zal het bericht ver- Scala en zün verbondenen, te gehoorzamen, en voelde zün leed diep. Nog snikte hij meltten F was *t in hem opgekomen. „De ---c^-1 I --- -1---*2 1 UFerdt twroefgd).

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1926 | | pagina 7