VOOR DE HUISKAMER
De Adder van Milaan
HET BOKHARA-KABPET.
NUMMER 48
ZESDE JAARGANG 1926
1
T
R,J
1
zoo hevig, dat ’t hem bijna verstikte.
De weinige soldaten, welke aan Mas-
voort kruipend
sefte alleen maar dat hij Isotta in de armen
zetten een vreemde wind, griezelig.
bij die
liep
hoerde het zeker met.
„Isotta I" nog geen antwoord.
Zij durfden niet.
„Luister I hij maakt de deur open. De
Jfll«Ir kavael m»*
gis-
lu heb ik
in de hal een klein kleedje liggen, oud
—i vroeg:
Hij wilde
dalla Scala.
door de soldaten naar het balkon gesleept
werd, waar zij hem lieten liggen. Een van
wonden. Toen ver
een
1 gul-
Wij
drinken.”
Warner.
Een stem schreeuwde
van mij afen toen kruisten
ken die van Visconti. De daad
volbracht. In wilden'angst voor
vreeselijke uitdrukking was Visconti te
ruggetreden tegen den muur aan. Zijn
hand tastte naar zijn dolk. De anderen
waren als voor eene verschijning naar alle
hoeken van het vertrek heengestoven.
„Lafaards 1" gilde Visconti, „gij zijt
tien tegen één, Houd hem tegen Een
fortuin voor wie hem afmaakt 1"
Mastino had hem bijna beet nog een
oogenblik Doch Visconti viel, en kroop
langs den muur voort, vervolgd door die
grijpende handen. Toen blonken een
DE HU1S-VUEG.
Gast: „Kcllner, d’r rit een vlieg in
m’n portie ijs.”
De Kellner: „Rustig laten zitten en
bevriezen. Dat is een lesje voor hem,
gisteravond zat hij ook al in de soepl"
IN DEN KAPPERSWINKEL.
Praatgraag barbier tot slachtoffer:
„Ik boor, mijnheer, dat ze op Mars
nog altijd probeeren met ons te
spreken."
Het slachtoffer: „Dat zijn dan zeker
de barbiers daarl"
BEGRIJPELIJKE VRAAG.
Vrouw. „Ik lees daar, dat er in
Frankrijk ook vrouwelijke journalisten
zijn."
Man (redacteur): „Zoo en boe staat
het daar dan met het redaetie-
geheim?
'de „Houd hem kwam de soldaat met een vertrokken ge-
zijne blik- laat weer binnen en liet de deur aanstaan.
I was bijna i-Het is mij niet mogelijk!” stamelde
Mastino’s hij r blind en toch nog worstelend is
het geen menschelijk wezen meer
„Doe de «leur dichtgilde Visconti,
die waggelend tegen de Lana aanviel,
want op dat oogenblik zag hij een lijk
kleurig gelaat met uitgedoofde oogen en
een bloedigen hals slechts een enkel
oogenblik toen verdween de vreeselijke
verschijning en viel in het duister neer.
Er heerschte een vreeselijke stilte
welke eindelijk door Visconti verbroken
werd. „Zijn wij soms een troep gekken, of
oude wijven?” riep hij rondziend uit.
twaalftal zwaarden en kwamen de sol daJ „Hij is hier gekomen om mij te vermoor-
ten van het naaste vertrek binnenstormen.
Er heerschte wilde verwarring.
„Dood hem 1" gilde Visconti. De kreet
die van Della Scala opging, toen zij hem
omringden, deed hun 't merg in de been
deren stollen.
Tien tegen één. En ’t was noodig. Het
bloed begon te stroomen.
„Gian Visconti I Gian Visconti I”
MODERN.
„Hoe, Anna, wil je dan dat* we op
hel punt van failliet te gaan nog een
groot diner geven?"
Vrouw: „Ja, we willen minstens eer
vol ondergaan."
Warner zou dien dag niet thuis ko
men voor de lunch, daar hij met’n
vriend Tomlin iets over zaken te be
spreken had.
Tomlin begroette hem met buiten
gewone vreugde. „Kerel raad eens
wat begon hij direct. „Ik heb
meevallertje van vijftienhonderd
den. Hier, steek een sigaar op.
zullen er een flesch wijn op d
„Zoo, zoo 1” antwoordde
„Toch geen legaatje?”
„Welnee 1” sprak Tomlin. „Je kent
toch Hawdon Ja Welnu diefwas
teren zoo per toeval bij me. Nu he
i
ding rood met zwart, zooiets als hand-
geweven. Die Hawdon nu bekeek di
rect toen hij binnenkwam dat ding met
buitengewone opmerkzaamheid.
„Hoe kom je aan dat kleedje vroeg
hij. Om je de waarheid te zeggen lag
het daar al zoolang als we getrouwd
waren en eerlijk gezegd was ik vergeten
wie ons indertijd dat ding had cadeau
gedaan.
„Dat is een zeer waardevol stuk,”
sprak hij.
Ik dacht natuurlijk, dat hij een loop
je met me nam en juist het tegenover
gestelde bedoelde. Toen noemde hij
een naam „echte Bokhara” of zooiets
eta hij scheen werkelijk serieus te zijn.
Hij vroeg of hij het voor me mocht ver-
koopen, waann ik direct toestemde,
omdat het mij onverschillig is, of daar
nu een echte Bokhara ligt of een touw-
weefsel.
En wat denk je nu Vanmorgen
komt Hawdon naar me toe en vraagt
een kwitantie van vijftienhonderd
gulden. Ik keek natuurlijk eerst Of ik
gek was. Doch toen hij met de bank
noten op tafel kwam had ik hem te ge-
looven en hier zit ik nu met mijn mee
vallertje.
Toen Warner dien middag weer
naar kantoor wandelde, bouwde hij
luchtkasteelen. Werkelijk, veronderstel
nu eens, dat dat karpet, dat zijn schoon
moeder zou zenden ook een echte Bok
hara was. Het was toch ook rood met
zwart zooals hij zich herinnerde.
Warner verliet het kantoor vroeger
dan gewoonlijk, dien avond. Op zijn
weg huiswaarts liep hij eerst naar de
openbare leeszaal. Daar was natuur
lijk een verhandeling over waardevolle
karpetten. Hij had dat ook spoedig ge
vonden en zocht naar de Bokhara
weefsels. Alles wat hieromtrent ge
schreven stond, grifte hij in zijn brein,
zoodat hij onmiddellijk zou kunnen
oordeelen, indien dat ding arriveerde
Zijn vrouw deelde hij nog niets me
de, van den bof welke waarschijnlijk
boven hun hoofd hing, wel trachtte hij
nog meer van haar te weten te komen
over het karpetje.
„Herinner je nog eens goed, lieve.
Wat voor kleur en wat soort weefsel
was dat kleedje in je vaders kantoor,”-
vroeg Warner onder het diner.
Zijn vrouw doorzocht haar geheugen
nog eens goed.
Ja, zij was overtuigd, het was rood
en zwart, terwijl aan den achterkant in
het weefsel twee licht blauwe strepen
liepen, die aan den bovenkant in een
paar figuurtjes eindigden.
„Kan je je misschien nog herinneren
of er een merk op stond
Weer doorzocht zijn vrouw haar
brein.
„Was daar niet zooiets op als Bokha
of zooiets
„Je arme vader is met langer, "schreef
Warner’s schoonmoeder. „Ik denk
dat 't erg prettig voor jullie zal zijn, 'n
persoonlijk aandenken aan hem te heb
ben. Daarom zal ik dat karpetje zen
den je herinnert je nog wel, dat op
zijn kantoor, heeft gelegen. Ik ver
trouw, dat het je vaders aandenken
levendig zal houdea^"
Zij zaten aan de ontbijttafel m hun
keurig gemeubilee’de villa, die zij
hadden kunnen betrekken sinds
Warner was gepromoveerd tot chef bij
zijn makelaarsfirma. Zijn vrouw reikte
hem den brief over.
„Aardig!” sprak Warner. „Erg vrién
delijk van moeder ons dat te zenden.
Je herinnert je nog wel dat karpet, niet
waar
„Heel vaag!” antwoordde zijn vrouw.
„Het is geloof ik een heel klein karpetje
en reeds oud ook, in rood en zwart.”
„Wel als het rood met zwart is, kun
nen wij het slecht bij dit meubilair ge
bruiken."
„Wij kunnen het misschien in de
slaapkamer leggen F' stelde zijn vrouw
voor.
den en wij hebben hem gedood is daar
iets in Ga, nu zien of hij werkelijk dood
is.”
Sidderend kwam een van hen naar
buiten en kwam aanstonds weer binnen
met, „Hij beweegt niet meer, edele heer
hij is dood.”
De angstige pages brachten meer licht
in de kamer zonder hcht dont Vie-
KAN NIET VERSTAAN.
Dagelijks is de mensch in de gele
genheid te constatceren, hoe weinig
bestendig alle aardsche dingen rijn.
Hij kan leeren berusten in zijn loL-
ook zelfs dan, wanneer hem geen ge
braden vogels in de lucht rondvliegen.
Een Duitsche arbeider is echter in
Amsterdam op een zeer bijzondere
wijze achter de zooeven omschreven
waarheid gekomen.
Toen hij in Amsterdam, de stad met
haar deftige, hooge, statige koop
manshuizen ronddoolde, viel hem een
bijzonder mooi huis op, een huis zoo
mooi, als hij er nog nooit tevoren één
had gezien.
Langen tijd keek hij naar dat huis.
Op het dak stonden zes schoorsteenen.
In de muren waren in sierlijke omlijs
tingen ramen gevat, welke nog groo-
ter waren, dan de deur van zijns va
ders huis.
Toen hij genoeg het gebouw had be
wonderd, kon hij het niet nalaten een
voorbijganger er over aan te spreken.
„Goede vriend,’’ zeide hij, „kunt gij
misschien zeggen, hoe de eigenaar van
dat prachtige huis heet."
De aangesprokene, die vermoedelijk
iets belangrijkers had te doen en onge
lukkigerwijs net zooveel Duitsch ver
stond, als onze Duitscher Hollandsch,
dat wil zeggen, in bet geheel niet, zeide
kortaf:
„Kan niet verstaan! en liep door.
De Duitscher wist niet, wat de man
had gezegd en dacht, dat hij den naam
van den bewoner had medegedeeld.
Die mijnheer Kannietverstaan moet
wel erg rijk zijn, meende hij.
TOEWIJDING.
Jonge dame (tot een heer, die haar
ten huwelijk vraagt): „Heeft u geen
betrekking? Doet u heelemaal niets?’’
Heer: „Neen; ik wilde mij geheel
aan u wijden.
gezten.”
P::2
van een verkoophuis, waar men tegen
zijn karpetje opbood, duizendde
hamer Hopte. Tweeduizend de ha
mer Hopte weer, wie meer dan twee
duizend De laatste Hop was van de
meid op de deur der slaapkamer met
droom verstoorde. Dién middagc
lunchtijd liep Warner even bijHa'
don aan. Hij moest zeker weten. Daar
gekomen vertelde hij, dat een echte
Bokhara van Australië naar hem onder
weg was. Het was een erfstuk van zijn
schoonvader en zooals hij gehoord had,
had dit Heedje een goede waarde.
Hawdon vroeg og hij ook wist hoe
het weefsel was en de kleuren. Jawel,
dat kon Warner predea vertellen en
hij dreunde de in de leeszaal gevon
den beschrijving van de Bokhara kar
petten op.
Hawdon moest toegeven, dat dit
alles stemde en zegde toe, dat de.r ze
ker een goede prija voor te maken zou
zijn. De fantastische Warner vergat,
dat hetgeen hij had opgenoemd, slechts
in zijn verbeelding béstond.
Na lunchtijd wandelde Warner terug
naar zijn kantoor in de meest opge
wekte stemming. Er was geen twijfel
mogelijk. Het Heedje, dat naar hem
onderweg was, was waardevol en be-
teekende op zijn minst een duizend
gulden extra. Op kantoor gekomen
zorgde hij er voor dien avond enkele
urenvroeger weg te kunnen gaan.
Ie nu nog den laatsten twijfel
weg hebben en zou zelf naar het ver
koophuis van Croste gaan.
Daar gekomen stelde hij zich direct
in verbinding met een chef.
»»Op welke conditie denkt u, kunt u
een echt Bokhara karpet in de verkoo-
ping nemen begon Warner met een
air van gewicht.
„Hebt u het Heedje bij u vroeg
de chef.
„Neen F' antwoordde Warner.
„Ja ziet u, alle zwart met roode kar
petten zijn nog geen Bokhara’s.”
De man bedoelde dit als een vrien
delijke terechtwijzing, doch Warner
vatte vuur.
„Mijnheer 1" sprak hij, „U behoeft
me niets omtrent de echte Bokhara’s
te leeren. Daarbij, het kleedje is reeds
door een expert als echt gewaarmerkt.
Ik kom hier als eenen klant en wensch
de condities te hooren.”
Warner deed het magnifiek en de
chef begon te buigen als een knipmes.
„Vraag wel excuus, mijnheer, be
gon de man,doch Warner hief zijn hand
op, dat hij nog niet was uitgesproken.
„Luister mijn kleedje is rood met
zwart met enkele lichtblauwe werkjes."
De man wierp een verbaasden blik
op Warner en verontschuldigde zich.
Hij zou even den directeur zelf er over
spreken.
Warner wachtte tot hij terug kwam.
Even lat» werd hij vriendelijk uit-
genoodigd, in het kantoor van den di
recteur te komen, die juist een expert,
professor Strong, bij zich had.
Warner werd naar het privékantoor
van de hooge heeren geleid.
„Ik heb begrepen,” sprak de jongere
man met een blik op Warners kaartje,
„dat u in het bezit is van een zeer waar
devol karpet. Wij kunnen u geluk-
wenschen. U is de bezitter van een der
fijnste Bokhara’s. Over de condities
wil ik nu nog niet spreken.”
„Indien het u niet te veel moeite is,
Mr. Warner,” begon professor Strong,
zouden wij gaarne enkele bizonderhe-
den over dit groote bezit van u ver
nemen."
Warner, thans geheel getraind in het
opnoemea.der eigenschappen van de
Bokhara karpetten, deed ook hier een
trouw verslag van zijn wetenschap van
de in zijn verbeelding hem toebehoo-
rende Bokhara.
De oude professor knikte.
„Ik zou zeggen, er is geen twijfel mo
gelijk.”
„Ja en wat u nog het meest zal in-
teresseeren,” vervolgde Warner, „aan
den onderkant loopen twee lichtblauwe
strepen, die aan de goede zijde ver
schillende figuren in deze Heur te voor
schijn roepen."
Dit laatste had een buitensporige
uitwerking. De beide tegenover hem
zittende heeren sprongen als bij too-
verslagop. „Licht blauw,” kreet de
professor.
„Ja 1” antwoordde Warner.
„En acht figuurtjes aan den boven
kant?”
„Mogelijk F sprakWarner. „Zoo ge
heel nauwkeurig neb ik ze niet geteld.”
Professor Strong wierp een blik op
„Hij is niet dood I” riep Visconti met
half gesmoorde stem uit. „Een stad voor
wie nem buiten gaat afmaken l” Doch
„Een man die"reeds half dood is F’ riep
hem de
Deze was weer opgestaan bij den muut,
„Dood hem 1 dood hem l” riep hij in wil
den angst, want hij was er niet zeker van
pas. Die dat zij die gedaante,' welke naar hem toe
--worstelde, ooit zouden kunnen over-
i, meesteren dat dit een gewone, men-
r schelijke gedaante was of een mensche-
te werken. Hij was uitgereden om Vis- lijke stem, welke aldus zijn naam uit-
-.s-• 'IJ-
„Laten zij hem dooden 1” schreeuwde
DE TELEFOON.
Zij: „De telefoon ia een groot*
sociale factor.”
Hij: .^Zekert We zouden geen noti
tie van de lui hiernaast genomen heb
ben, als we hun telefoon niet hadden
willen gebruiken.”
het donker en in den slagregen.
„De prins vroeg er een.
verder dan den ingang durf ik niet gaan."
„Wien hebt gij daar gezien
„i^eu aueep iuj e*
huilen als eene vrouw. Santa Maria ik
zou -
„Gelooft gij dat de prins gek geworden
is?”
„De pnns is gek, of fluisterend
„bezeten.”
Wederom vervielen de manschappenen
stilzwijgen, dat alleen verbroken werd door
*t geplas van den regen. Eindelijk vroeg
!ed7nkt”gi]“dar’Vgekomen’is?" tegen den grond iloeg.
„Visconti „Ik weet den weg!” herhaalde Mastino
„Natuurlijk, Visconti.maar wat zou en het witte
midden van winc ---
trouwring, Petio het is zeker de totdat de ruiter met zijn vracht in het gloed buiten verblindde het licht binnen Met ingehouden adem bleef Visconti
ing geweest, die haar overhandigd duister verdween. Mastino’s oogen. luisteren doch een oogenblik daarna
verblijf van een of anderen edelman, dat
door den brand van Novara beschenen
werd.
Mastino bracht zijn paard in 1
19) vreeselijke rit had het arme dier uitgeput.
Voor zich uitstarend naar de vlammen,
Hij legde zijn schild neer en liep met den, het lijkkleurige gelaat van Mastino begon Mastino’s brein weer min of meer
Ta Scala. 1 ZZZ
.Mijn vrouw I” nep hij met schorre conti te zoeken Visconti was hier. Hij gilde,
„x-aien 41; neiu uwucu suuccuwu*
Visconti nogmaals. Doch de Lana be-
'j
wendde zich niet eens om.
„Visconti 1 Visconti F’ Honk het nog-
een breed balkon leidde met lange gla- maals of....” toen geschuifel i
zen deuren van een verlicht vertrek. Ja voortsleepen van een zwaar lichaam dat
het was hier en nergens stond een door de soldaten naar het balkon i
wacht Visconti was hier 1 en voor -- -
een oogenblik werd het vuur van Masti- hen hoorde hem kreunen doch hij
no’s ziel aangeblazen tot gloeiende hitte, bloedde uit twintig wonden. Toen ver-
Toen steeg hij af en legde Isotta neer, lieten zij hem en sloten de deur.
-„Is hlJ- doocj vroeg visconti angstig
rondziend.
Daar de groote candelaber omver ge-
daa directeur, die ook met verbaasde
oogen zat toe te luisteren.
„Mijnheer, de Bokhara welke in Uw
bezit is, is een echte Khanate Bokhan.
De sultan heeft daar zelf geknield zijn
gebeden op verricht. Acnt van deze
karpetten zijn in het geheel vervaar
digd. Ik heb de geheele historie hier
omtrent bestudeerd. Tot zes heb ik in
de verschillende werelddeelen kunnen
terugvinden, doch van de laatste twee
is het spoor zoek geraakt.”
Warner was verrukt. Ja het was vast,
hij was in het bezit van een fortuin door
dat Heedje.
„Zoodra het aankomt," vervolgde de
profesaor, „bewijst u me dan de groote
eer en laat mij ’t als den eersten man in
Europa onderzoeken. Het moet een
buitengewone waarde hebben."
Dit bracht Warner op het terrein
waarop hij wezen wilde. „Natuurlijk
zal ik het u direct laten onderzoeken
antwoordde hij, „doch om op de waar
de terug te komen, waarop schat u
het
„Het heeft een enorme waarde, wel
licht drie of vier maal honderdduizend
gulden. Ik zelf zou dat ér voor geven,
doch er zullen misschien anderen zijn
die hooger bieden.”
De eerstvolgende dagen leefde War
ner als *t ware in de wolken. Hij
droomde van fabelachtige rijkdom en
weelde. Zijn vrouw had hij nog niets
van de in zicht zijnde verandering van
hun toestand verteld. Wat hij zich
echter had aan te schaffen, deed hij nu
grootscheeps. Dat waren ten eerste
duizend sigaren. Vroeger bestelde hij
ze bij het kistje van vijftig. Dit was
nu onnoodig, daarbij had dé kwaliteit
een enorme verandering ondergaan.
Zijn leven leek hem een droom. Hij
stond nog in tweestrijd of hij zelf
een makelaarsfirma zou beginnen of
nog maar even zou afwachten.
Den volgenden morgen, nadat hij de
sigaren had ontvangen kwam hij weer
opgeruimd aan de ontbijttafel. Zijn
vrouw wachtte hem reeds op met een
tweeden brief van moeder uit Australia
Warner voelde zich zenuwachtig
worden als bij een naderend onheil.
Hij las den brief terwijl zijn vingen
trilden. De rekening van tweehonderd-
vijftig gulden voor sigaren begon voor
zijn oogen te dansen.
„Mijn lieve kinderen F' luidde de
brief.„Ik ben van gedachten vefanderd.
Het Heedje bleek achjeraf te oud om
er zooveel geld voor over te hebben
om het op te zenden. Ik heb het aan
een uitdrager voor drie gulden ver
kocht. Doch per postpakket ontvan
gen jullie de bewerkte sigarenkist,
welke altijd aan vaders rechterhand
op zijn bureau stond. Ik ben overtuigd,
dat je daar meer mee gepleizierd bent
dan met dat oude Heedje.”
„We zullen daar voortaan de siga
ren in bewaren merkte Warner op,
zich zoo goed mogelijk herstellende.
Na een eind verder te rijn geven
deld, kwam de Dultecher aan het LI.
Daar lagen vele schepen, een deser
schepen vooral trok rijn opmerkzaam
heid, het we. een schip, dat kortge
leden uit Oost-Indië was terugge
keerd en dat nu werd gelost. Kisten
en balen lagen in grooten getale op
den wal en steeds nieuwe partijen
worden uit het schip gedragen.
Aan een der bootwerkers, die juist
een groot vat op den wal voortrolde,
vroeg onze vriend, wie de man wel
was, voor wien al deze waren be
stemd waren,
„Kan niet verstaan!" luidde het
antwoord. Geen wonder, dacht toen
de Duitscher, dat de mijnheer Kanniet
verstaan in zoo'n prachtig huis woont.
Hij zette zijn wandeling voort en
dacht bij zichzélf, wat ben ik toch
een arme drommel, vergeleken
rijke menschen. Terwijl hij zoo
te piekeren en zeer jaloersch waa op
dien mijnheer Kannietverstaan, zag hij
dat juiat een lijkstoet in de verte
langzaam naderde.
Vier in zwarte kleederen gehulde
paarden met pluimen op hun kop trok
ken een dof-zwarte lijkwagen voort.
Een groot aantal rijtuigen volgde. Def
tige, hoog-gehoede bidders gingen
mede in den stoet.
In de verte luidde een klok.
Wie zal dat wel zijn, dacht de Duit
scher.
Aan iemand, die evenals hij naar den
lijkstoet stond te kijken, vroeg hij, wie
het was, die daar werd begraven.
„Kan niet verstun," werd hem ge
antwoord.
Een paar tranen welden uit de oogen
van den Duitacher.
„Arme Kannietverstaanl" riep hij
uit, „wat heb je nu aan al je rijkdom
men? Wat mij ook wacht; sterven heb
jij reeds achter den rug. Mij zal men
evenals jou grafwaarts rijden.’*
Met deze gedachten in rijn hoofd,
volgde hij den stoet tot aan het kerk
hof, waar hij de Hst, die het stoffelijk
overschot van Kannietverstaan bevat
te, in de groeve zag wegzinken. Door
de aan het graf in het Nedorlandsch
uitgesproken lijkrede, waarvan hij geen
woord verstond, was hij moer geroerd
dan door menige Duitache, welke hij
vroeger had gehoord, zonder er acht
op te slaan.
Eindelijk ging hij met eea verlicht
gemoed verder en trad een restau
rant binnen, waar men Duitsch sprak.
Met grooten eetlust verorberde hij
een heerlijk stuk Hollandsche kaas
en als hij later weer eens ontevreden
was over zijn lot, dacht hij steeds aan
den Amsterdamschen mijnheer Kan-
nietvetstaan, aan diens prachtige huis,
diens rijkdommen, diens vloot van
schepen.... en diens grafl
den weg!" zeide hij. i
„Neem eenigen van ons met u mee nend. Een oogenblik daarna was het gor- „Het is wreed genoeg geweest.”
smeekte Tomaso. „O mijn heer!”dijn door een reuzenvuist neergerukt en 1”J
Doch Della Scala dreef zijn paard zoo stormde Mastino naar binnen, zonder rieP Visconti uit, ,£tn stad een fortuin
blootstelde. derophalend en gezicht trekkend trad
„Waar was Visconti? Niet ver weg een ruwen soldaat naar voren met ge
paard spoedde zich te want ’t was inderdaad Visconti, die de trokken zwaard. Hij opende de deur,
hij gedaan hebben midden van wind en regen voorwaarts, deur zelf had geopend. Doch na den schoof :ets terug en trad naar buiten.
„De t:*.J -- «*-- ----- - -• -
trouwring geweest, die haar overhandigd duister verdween.
werd toen zij den draagstoel instapte die Uren lang reed Della Scala voort in de
was vergiftigd Zij deed hem dus aan haar achting van Novara, zijn vrouw tegen zijn
vinger de arme ziel kuste hem mis- borst aangeleund. Toen bespeurde hij
schien wel, hij was vergiftigd.” plotseling een rooden gloed in de lucht.
„Dus zij ging levend op reis en nu zijne gedachten waren slechts op een
ligt zij daar dood Arme vrouw F’ enkel punt gevestigd ViscontiHij
De soldaten mompelden iets en sloegen dacht niet meer na noch het verleden
een kruis. Hunne gedachten waren som- noch de toekomst hadden verder eenige
ber. beteekenis voor hem. Dieper en dieper
„Als het maar weer licht werd verzonk hij in een nachtmerrie. Hij be
luchtte er een. sefte alleen maar dat hij Isotta in de armen
„Als er maar wat lucht kwam lucht droeg en dat zij dood was. Ook dat hij
niet deze benauwde rukwinden. Een uitgereden was om Visconti te zoeken
helsche hitte I” meer niet.
„Stil 1" De gloed werd steeds scheller, met
Welk een regen I De wind kwam op- puntige vlammen.
zetten -<• een vreemde wind, griezelig. „Een stad die in brand staat,” zeide
De takken der kastanjeboomen zwiep- Mastino werktuigelijk. De woorden had-
ten kreunend op en neder.' den geen meening voor hem. Doch hier
„Stil I luister wat is dat was licht als hij licht noodig had gehad
God vergeve mij mijne zonden 1 Wie om Visconti te zoeken. Hoewel de brand
komt daar een mijl ver weg was, verlichtte de schelle
Zij hoorden voetstappen een hand gloed de pilaren aan den ingang van een
aan den ingang van hun tent de prins 1 buiten en een begroeiden muur waarvan
Aanstonds sprongen zij op, doo- de bloemen vreemd en spookachtig leken,
delijk verschrikt bij wat zij aanschouw- als met bloed overgoten het zomer-
„Js l nu je het zegt, meen ik wal iets
dergelijks op den achterkant te hebben
Dien nacht droomde Warner reeds
karpetje opbood,
:r Hopte. Tweedui:
aaas-a luvpic WCCI, W1C IUC1
duizend De laatste klop
thee om zeven uur, het geen zijn mooien
T\JL._ Oïll
IW-
terugfluisterde als versteend,
kus. Toen liep hij
j aan en was bloots-
Doch daar dacht hij niet aan.
r gek
God had hem hierheen geleid.
zijn paard met een paar woorden toespre
kend. De gloed der brandende stad ver-
verlichtte alles en legde een rooskleurig
Het onweer was over. Er viel nog een ter >n 't vertrek, flauw verlicht door een
-- - -*■* 2j aan
richtte het op zij was dood dood. Wat doet zij buiten riep Della Scala stonds op. Mastino vond een beschut
Wederom vielen de gordijt
bij den kreet die weer klonk
dragers van schrik ineen.
Isotta d'Este was dood.
Mastino was op den grond neer ge
zonken, bewusteloos lag hij niet ver van
zijn gehavend schild in den schellen gloed
der ondergaande zon.
HOOFDSTUK XXXIII.
HET ONWEER.
zachten tred over het gras naar haar toe.
De witte gordijnen in de felle zon ver-
blindden zijne oogen. Zijn hart klopte stem uit „geef mij mijne vrouw
„Angstig en onbeholpen zagen de sol- ingegeven hij was er zeker van. Lang-
nader, greep den dichtsbij staande bij de last voort, door den ingang.
,^ij is misschien te moe zeide Mas- en weer onder den uitroep „Waar is
ik haar nier gekocht en duur betaald
Tomaso vloog de tent binnen, klets-
hij zich over haar heer 1 ik zal u naar haar toebrengen.
heen, dat hare oogen gesloten waren,
hare lippen half geopend en
ring droeg. Groote God
Hij wendde haar hoofd naar zich toe en
spoedde zich weg, gevolgd door plekje onder eenige struiken, waar hij met
deze uit: „T" -J-
let is erger dan en de kap van haar mantel over haar ge- had als een leeuw gevochten zij waren
-•-
„Is hij dood vroeg Visconti nogmaals,
„Ër waren er vijftien oil hem te doo-
>r« tf <va«z4a z4a T -lm Ai»
lante was hier gekomen om Visconti af te ma- het bloed afveegde, dat op zijn hand ge-
Het onweer had zich opgestapeld en „Jezus bescherm ons 1” Honk’tin de vloog Mastino hem aan, wurgde hem, en vreesd van de deur weg.
was eindelijk losgebarsten. De regen viel tent. „Wat doet hij? Waar gaat hij heep?" liet het lijk geruischloos neerzakken. -Stil wat is dat?” vroeg Visconti,
in dikke druppels neer en verluchtte de „Houdt hem tegen! houd hem tegen!' Toen luisterde hij hoorde daar bin- angstig uitkijkend, „wat was dat?”
hitte geenszins, terwijl de maan spook- gilde Tomaso naai hen toe hollend. „Hij nen een lach en eene stem het was Er klonk iets op het balkon Via-
achtig heenscheen door jagende wolken, gaat Visconti zoeken!” Visconti I Della Scala keek in ’t rond, conti’s gelaat werd grijs. „Hij leeft
De weinige soldaten, welke aan Mas- „Dan is het beter dat wij er ons met Hoe zou hij hem kunnen bereiken? Hij en zij werden met nieuwen angst be-
tino’s zijde gebleven waren, zaten in een mee bemoeien!" antwoordde een van hen. snakte ernaar Visconti’s bloed warm over vangen. De Lana trachtte iets te zeggen,
handen te voelen loopen doen kon niet.
aanstonds I „De deur is niet goed gesloten
„Welk een gloed De soldaten zullen fluisterde Visconti met schorre stem.
zeide Visconti. „Laat iemand de deur stevig dicht doen
„Doch wij gaan de stad weer opbouwen, Doch niemand bewoog zich niemand
de Lana wij zijn rijk genoeg.” dorst, uit bijgeloovigen afschuw.
„Wij hebben daar juist buiten de mu- Toen klonk het alsof iemand viel als-
ren iets afschuwelijks gevonden zeide iemand zich met moeite voortsleepte
dijn door
naar het witte paard toe. Mastino was met een bos roode linten erin een hand,
„lzc piu» vhb—ch aan den stijg- anders mets, een mooi gevormde hand.”
„Ik ben naar zijn tent toe geweest, doch beugel vastklampend riep Tomaso uit: „Gij hebt altijd van die griezelige ver-
--- -J-’- -u. -L2:_ J
gen vroeg tot het onweer over is zeide Visconti.
r 1 Langzaam voortkruipend I- -
Mastino trok Isotta dichter naar zich Mastino een der glazen deuren en dacht genadeslag te geven
L. _L_ Zij durfden niet.
i keek met verwilderde blikken op doch lachtte aanstonds want dc deur „Luister 1 hij maakt de deur open. De
- werd geopend, en het gordijn dat ervoor Lana, ik beveel u en hij wees met
„Visconti ligt voor Novara ik weet hing half opzij geschoven, een «ritte bevende hand naar buiten. Doch de Lana
mouw en een fijne hand met ringen too- schudde ’t hoofd en zeide met afschuw, c
nonrj Tenet nzx^A-UI.'L L«* tc u/woa/4 (VoMAner
i Met verwilderde oogen in *t rond ziend
---- -™.j naar binnen, zonder rieP Visconti uit, „Een stad een fortuin
soldaten, die diep in de tent zat plotseling met de sporen aan, dat Tomaso een oogenblik te denken waaraan hij ach voor wie medelijden wil toonen Schou-
„Kijk!” riep een van hen uit.’ met getrokken dolk de stoep op. Hi) had bevend als een riet.
•---- waren er vijfden hem te doo-
Hij den zeide de Lana, die met een rilling
spat was. Niemand anders sprak "zij
hing. Zijn witte paard hinnikte hem toe. doch voor hij eenig geluid kon geven selijk afschuwelijk en zij traden be-
Jezus bescherm ons Honk’tin de vloog Mastino hem aan, wurgde hem, c= -J J* J-
regen viel tent. „Wat doet hij? Waar gaat hij heep?" liet het lijk geruischloos neerzakken.
rr*.j; L
hitte geenszins, terwijl de maan spook- gilde Tomaso naaf hen toe hollend. „Hij nen een lach en eene stem
-a_ ee’jw.-
„Dan is het beter dat wij er ons met Hoe zou hij hem kunnen bereiken Hij en zü werden met "nieuwen angst be-
of twee tenten, die open stonden om lucht „Ik zou niet in zijn buurt komen jongen; zijne
toe te laten. Ruw en grof als zij waren had hij is gek bezeten! misschien door aanst
de vreeselijke gebeurtenis hen diep ge- den duivel!"
troffen en zaten ze stil en fluisterend bij „Dat kan mij niet gehelen!" nep To- niet veel buit maken,'
elkaar. maso in uiterste wanhoop uit. „Hij moet
De witte draagstoel schemerde als een niet zoo heenrijden hij heeft zijn wa-
lichtplekje in het duister en de soldaten penrusting niet aan het zal zijn dood
kropen sidderend ineen bij de gedachte wezen! Neen! hij zal zoo met heengaan!
aan hem, die zich daar alleen bevond in mijn heer! mijn arme heer!” Hij vloog een andere stem, ,^en menschenhand er w*fd aan de deur gerammeld.
reeds opgestegen. Zich aan den stijg- anders mets, een mooi gevormde hand.'
-uit:
Niet nu edele heer 1 wacht tot mor- halen daar heb ik een afschuw van,” memand bewoog zicL
„Den knaap hij zat er alleen te gij zijt ongewapend 1” Langzaam voortkruipend betastte de hertog uit„en niemand om
Z ”__k T F*
daar niet graag de wacht houden toe, tot haar hoofd op zijn schouder lag, „Hier zal ik zien binnen te komen,”
- J n en 1' - --•.■-••-i.—
Tomaso néér.
:nd, en het gordijn dat ervoor Lana, ik beveel u
wist het God of de duivel had het hem
„Isotta Hij zeide het zoo zacht zij dated elkander aan. Doch Mastino trad zaam stapte het paard met den dubbelen woog zich evenmin ais Visconti hij
nader, greep den dichtsbij staande bij de last voort, door den ingang, waar geen
borst, en schudde hem als een hond heen wacht stond, totaan een stoep welke naar
,^■1] >s iuu».uisu luw «cuv cu weel under ücn umuep „Waar is
tino tot zich zelf en opende de witte gor- zij Wat hebt gij met haar gedaan Heb
.dijnen. i'
Daar lag zij op de zijden kussens.Waar is zij
„Isotta liefste!” zijn stem beefde. l
Lag zij in onmacht? Haar hoofd was van nat, erbarmelijk om aan te zien. „O, edele
i hem afgewend. Toen hij zich over haar heer 1 ik zal u naar haar toeb
heen boog zag hij door hare lange krullen Ga met mij mee, edele heer kom 1”
J pjjj snj]5te Mastino liet de hand zafc-
eene hand ken en bleef staan.
aan haar keel de hand welke zijn trouw- „De edele vrouw ligt nog in haar draag- schijnsel op het schoone, doode gelaat, worpen was, heerschte er een half duis-
stoel zeide een der soldaten. H"* ‘2’ 2. *7. -,'*1** J-7
„Buiten? in den regen? schurk! zachte regen, doch deze hield ook aan- paar doffe kaarsen aan den muur en den
“^2* cfrxnric «p bxch-t gloed van buiten. Niemand antwoordde
Wederom vielen de gordijnen toe, doch uit, en spoedde zich weg, gevolgd door plekje onder eenige struiken, waar hij met Visconti. Zonder een woord te spreken
krompen de Tomaso. Snikkend nep deze uit „Ik aandoenlijke teederheid Isotta neerlegde betastten de soldaten hunne wonden. Hij
kan het niet aanzien! H<‘ J‘ J
de dood. Mijn heer, mijn arme heer I” laat trok. „Ik kom
De soldaten volgden Mastino met de hij haar toe met een
oogen. 772 “72 *7~ 2 Z-'.l
„Kijk! Hij heeft haar eruit genomen!" geen wapenrusting
Verschrikt drongen ze elkaar terug toen hoofd. Doch daar c
Mastino met een slanke witte geda:
in zijn armen naar zijn paard toetrad, en ken o
haar zacht en teeder over den zadel neer- Er kwam een soldaat de stoep af stonden als vastgenageld. Het was vree-
hing. Zijn witte paard hinnikte hem toe. doch voor hij eenig geluid kon gei “t“‘‘--
„Jezus bescherm ons 1” klonk 't in de vloog Mastino hem aan, wurgde hem, en
„Houdt hem tegen! houd hem tegenl' Toen luisterde hij hoorde daar bin- angstig uitkijkend,
Ide Tomaso naaf hen toe hollend. „Hij nen een lach en eene stem het was Er klonk iets op
