DE NAGEMAAKTE
SCHOONZOON
JS. W*k'hT’1 20oeven om---- --
V X -M M HM mü»
a
„Gij verdenkt du*
a
een b«d»cnde
met
ein werd bezorgd
den raadsh«r. 0-
een Zurlauben aldus aan de kaak te stel-
:g hier ei
we
k
die zijn moeder en
uit, dat deze mcarcoratio (gevangenne-
„Hm Gij wilt me toch met in zulk een
„Ei, ei. C’est boa. Natuurlijk ben ik ter-
mij met meer naar de Tempi* brengt, hoe- en de groote speelkameraad hadden het
burger der stad te sparen een mid- huis met gehoord worden. En ook hoop de heer Zurlauben voorloopig haar gast bij zich zeï. En met verbazing sloeg hij
eg in te slaan ik, dat gij alle lichtzinnige grappen ach- was, wierp zij Seppeli een zegevierenden het spel van man en kind gade.
huisarrest in plaats van Tempis, tot terwege laat. Dergelijke zeden en gewoon- blik toe, welken haar man gelukkig niet Natuurlijk begreep de listige man heel
estrenge raad zijn oordeel geveld heeft ten, slechte gewoonten eens cavaliers, zijn bemerkte. Toen haastte zij zich met be- spoedig de bedoeling van den baron.
lat is m elk geval te verdedigen. En wij in onze eenvoudige woning niet ge- hulp van Seppeli een kamer in gereedheid „Hij wil ach op die manier aangenaam
tetters t/ters WaJchta-til wend t_. «a^a-4a» aa TYT„ aaa
manier aangenaam v
wend.'
vaar voor stoeten of vallen eene wande
ling in de runate maakte, somwijlen nog
ik thans met u mee gaan, al zijn et nog
voorwaarden, aan verbonden,
geleden F
„Op wiens oevei F
„Op bevel van den burgemeester Letter
woordmgen, gaf hij zijne verwondering te
kennen over zulk een onwettige behande
ling
men.
Alleseerst vroeg hij Zurlauben, hem de
goed h
kinderjaren.
r. achter en schreed op de deur van het
zadhu» toe.
„Plaats voor 1
Schumacher F pep een bode en de bur-
„Een eerlijk burger kan anders alleen op in de raadszitting den toorn zijner beeren w
collega's door de eene of andere smadelijke want Schumacher” verkocht, evenals
op het uitdrukking had gev ekt. Eene opsluiting tijds zijn vader, Haller-zout, dat hij
hij.
ouw Verdels kreeg moed. „Ja F
hoopvol, „je vader heeft ze je
as hief zijn hoofd standvastig
op, greep beide vrouwen stevig ia de
armen en staarde vast naar een onaan
genaam uitwenden man, die hem op
«u.
WO
,,v-' ging naar Melbourne,” zei de
vrouw, „mijn arme jongen F
K aas schraapte deelnemend zijn
kee’.
„Z'rn vader stierf een week nadat hij
uitz.'i de,” vervolgde de ander. „En
drie .unden later ging het schip van
mijn ngen naar den kelder. Twee
jaar d na, gek die ik ben, trouwde ik
weer. Ik weet met, waarom ik u dit alles
vertel, ’t Komt misschien omdat u mij
aan i em herinnert I”
„O praat u maar raak,” zei Klaas
joed'artig, „ik heb toch niets te doen F
Hij stak een derde cigaret op, en, in
een aandachtige houding zittend, luis
terde hij naar een opsomming van huise
lijke twisten, waar de man der vrouw
reeds de ‘hoofdrol in speelde. On-
dertusschen wenschte hij zich zelven
geluk, dat hij maar vrijgezel gebleven
was.
„Sinds ik Verdels trouwde, kan ik
mijn ziel mijn eigendom niet meer
noemen,” zei het huwelijksslacht-
offer toen ze opstond om weg te gaan.
.Als mijn, arme jongen nog maar ge
leefd had, zou alles anders geweest
zijn. Zun vader liet het huis en de
meubeltn aan hem, en ik geloof vast,
dat tn’n tweede man mij daarom
trouwde. Dat en het beetje geld wat ik
bezat. Nu verkoopt hij wat van de
meubelen van mijn jongen. Daarom
ben ik hier gekomen.... ik kon het
niet langer aanzien F
„Misschien komt hij wel weer eens
terug,” zei Klaas. „Je kunt nooit we
ten
J ffrouw Verdels schudde het hoofd.
„U zal geen slaapplaats voor me
hebben voor een paar nachten,” ver
onderstelde Klaas, haar aanziend.
Weer schudde de vrouw ontkennend
het hoofd.
„’t Geeft nik* hoor," zei de jonge
man. „Ik wou liever bij u blijven, dan
in een of ander beroeps kosthuis. Ik
mag u graag. ’t Zou anders een mop
wezen als ik naar uw, huis ging en uw
man vertelde, dst ik uw zoon was, hè I"
gelaat van haar echtgenoot kijkend.
„Alles, behalve een stoel in de keu
ken, en drie traproeden F zei Annie.
„Je kan spreken als je wat gevraagd
wordt, jongedame,” grauwde haar
stiefvader.... „Toen wij trouwden
hebben we ieder onze fheubelen bij
elkaar gedaan zoodat het onmo
gelijk uitgemaakt kan worden, wat van
ie moeder, en wat van mij is. Niemand
kan dat
„Als dat zoo is, mag je alle keuken
stoelen en traproeden hebben,” zei
Klaas edelmoedig. „Hoe dan ook, ik
wil niet zoo overhaast te werk gaan,
en als ik naar Australia ga, gaan moe
der en Annie met me mee.”
„Mat- Annie gaat trouwen,” ui
Verdels haastig. „We hebben wel een*
woorden met elkaar gehad.... maa*
ik ken een goede dochter, zoodra it*
ze zie.”
„Trouwen?” echode Klaas, zijn
arm een weinig losmakend. „Me
wien
„Een jongemanJan Waller
heet-ie F zei Verdels.... „Een joe
gen die er goed bijzit, en *n bestt
vriend van me.”
„O I” zei Klaas begrijpend.
„Ik heb een schitterend idee, da
misschien wel een suprise voor je is,”
vervolgde Verdels heel snel sprekend
nu. „Ze moeten hier in komen wonen,
’t spaart weer zooveel huishuur uit.”
K^aas zag hem ontmoedigd aan.
,,’t Zou een goed begin voor hen
zijn,” vervolgde de welwillend* Ver
dels.
Klaas wist zich met veel moeite 'be
daard te houden.
„Ik moet hem eerst zien,” zei hij
kort. „*t Kon wel eens gebeuren, dat ik
mijn toestemming niet gaf."
,JEh 1" vroeg Verdels opschrikkend
„En Anme...."
,,’k Zal er over nadenken,” onder
brak Klaas hem, met een handgebaar.
„Anme is pas negentien, en om te trou
wen heeft ze mijn toestemming noodig
als hoofd van de familie. En als ze
trouwt wil ik niet, dat haar man in
mijn stollen zit, van mijn tafels eet, in
mijn bedden slaapt, mijn traproeden
verslijt, zichzelf behelpt met mijn..”
„Hou ie kalm Piet,” zei juffrouw
Annie. Klaas schrok en verloot bijna
den draad van het gesprek.
„Ik moet hem eerst zien,” gei hij,
„*t kan een goeie kerel zijn, meer ook
niet."
Hij dronk zijn thee verder in stilte,
gaf dan als hoofd der familie den ge-
makkelijken stoel een geheiligd
meubelstuk aan Verdels, en begon
dezen zoodanig te bekijven, dat hij zich
mjeihjk meester kon blijven.
„We zullen nog maar geen veran-
ringen maken,” zei Klasseer is ruimte
voor ons
het met elkaar eens zijn, zal 't’best
lukken. Morgen zal ik naar een baan-
tje uit gaan zien."
Hij sliep dien nacht in de voorka
mer en vond den volgenden morgen
reeds een tijdelijke betrekking, en
werkte om een goeden tndruk te ma
ken den geheelen dag door. Hij kwam
vuil en vermoeid thuis en wilde zich
juist naar de keuken begeven toen
Verdels hem binnen riep.
„Mijn vriend Jan Waller,” zei hij
trotsch en wees naar een slanken, blon
den jongeman met een goed-onder-
houden knevel.
Klaas schudd» hem de hand.
„Mooi weert” zei Jan Waller.
„Schitterend,” zei de ander,; „ik
kom direct als ik mi) gewasschen
heb.... we zullen er dan wel (even
over p at. i F
„We a i juist een wandeling ma
ken F on tk Wallet hem.
„Pra: b vond Klaas. „Dat is veel
gezonaer dan een ganschen avond in
huis te uiten koekeloeren. Als ;t
wacht tot ik mij gewasschen en wat ge
geten heb, ga ik met jullie mee.”
„Met met ons mee.” vroeg Wal
ler, na een oogenblik stilte.
Klaas knikte. „Ja.... ik ken je nog
niet,” legde hij uit, „en als hoofd der
familie moet ik zien boe je je gedraagt.
Feitelijk had je mijn toestemming
moeten vragen alvorens met haar uit
wandelen te gaan, maar omdat ieder
een dacht dat ik verdronken was, zal
ik daar maar niet meer over spreken."
„Mijnheer Verdels kent me heel
goed,” zet de verliefde jongeling
woest.
„Ik heb niets met hem te maken,”
besloot „broerlief,” en hij kan ook
iemands karakter niet beoordeelen. Je
doet maar gewoon met je vrijerij, net
als of ik er niet bij ben. Probeer-’t
maar en denk er niet aan dat ik op je
let Wee» zoo natuurlijk mogelijk,
Juffrouw Verdels schrok op, liet
zich weer op de bank neervallen, en
nam zijn arm in haar bevende vingers.
„Als.... als....” zei ze aarzelend
.als je eens kwamen net deed
alsof je mijn zoon was.”
Klaas Hansen staarde haar verbaasd
aan en begon dan hartelijk te lachen.
„Niemand zou 't weten,” vervolgde
de ander vlug. „We kwamen hier
wonen, nadat hu uitgezeild was en zijn
zusje was toen pas tien jaar. Ze zou je
ach toch met kunnen herinneren.”
Klaas zei, dat hij er met aandacht,
en staarde vastbesloten over de zee. Al
haar argumenten en smeekbeden lieten
hem onbewogen, en hij was juist van
plan op te stappen, en haar zijn deel
neming te betuigen, toen ze plots op
schrok en Haar arm door den zijnen stak.
„Daar komt je zuster aan.” riep ze
uit. Klaas verbleekt» en akeek haar
verbaasd aan
„Ze heeft me je arm vast zien hou
den,” vervolgde juffrouw Verdels
fluisterend, ,,’t Is de eenige manier
waarop ik het verklaren kan. Denk er
aan, dat je naarr. Piet Groot is en haar
naam Annie.”
Klaas bleef haar ontsteld aankijken,
en vestigde zijn oogen verrast op het
meisje, dat naderde. Het scheen ón
mogelijk, dat ze de dochter van juf
frouw Verdels was, en in zijn opwin
ding zei hij het bijna.
Anme,” zei haar moeder op zenuw-
achtigen toon. „Anme, hier is je broer
Piet!”
Klaas stond schaapachtig op, en
voelde tot zijn verbazing twee paar ster
ke meisjesarmen om zijn hals en twee
harteiijke kussen op z’n wangen.
Eerst nu was Klaas’ besluit geno
men.
„O.... Piet,” zei juffrouw Anme
en begon zacht te schreien.
„O.Piet,” zei juffrouw Verdels,
het voorbeeld harer dochter volgend
„Daar, daar F zei Klaas.
Hij zette beiden op de bank, en ging
tusschen hen mzitten, met om elk een
arm. Er was mets in het gezicht dan
een paar zeilen ver op zee, en hij liet
het lieve kopje van juffrouw Anme
ongestoord op zijn schouders rusten.
Als eenigst kind voelde hij nu, hoe
heerlijk het was een. zuster te
hebben.
„Waarom kwam je niet eerder
thuis,” fluisterde het meisje.
Klaas schrok op en keek een weinig
scheel naar den rand van zijn hoed
Dan keerde hij zich naar Annie’s moe
der alsof htj van haar een antwoord op
die vraag verwachtte.
„Hij leed schipbreuk," zei deze.
„Ja.... schipbreuk,” knikte Klaas
„En hij kreeg hersenkoorts, doordat
hij zoo lang in t water bleef,” vervolg
de juffrouw Verdels.
„Ja.'t is wonderlijk wat water al
met doen kan zout water,” beves
tigde Klaas Juffrouw Anme zuchtte^
en kuste de hand, die om haar midde’
geslagen was. Klaas kleurde, en drukte
haar liefkoozend tegen ziCh aan.
Geholpen door juffrouw Verdels
werd zijn geheugen weer een weinig
opgefnscht en op zachte stem ver
telde hij, hoe hij aan de aanvallen van
hersens koorts had weten te ontsnap
pen. Dat zijn geestelijke vermogens nog
perfect in orde waren, bleek wel hieruit,
hoe goed hij de gebeurtenissen uit
zijn ‘4“
zuster vertelden, wist te herinneren.
Hij gaf er zelfs een of twee van hem
zelf ten beste, die gebeurden, toen zijn
zuster nog maar twee jaar oud was.
„En nu,” zei juffrouw Verdels op
bevenden toon, „moeten we je stief
vader het heuglijke nieuws vertellen.”
Klaas stemde toe en door beiden
ondersteund wandelde hij langzaam
terug. Toen ze in een straat waren ge
komen met nette huizen, bleef juf
frouw Verdels plotseling stilstaan en
uitte een lichten kreet. Aan een kant
stond een groote verhuiswagen.
„Daar heb je het,” nep ze uit.
„Wat?” vroeg de „weergevonden,
zoon.”
„D« meubelen, waarover ik het met
je had. De meubelen, waar je arme
vader zoo aan gehecht was, omdat ze
eens aan zijn grootvader behoorden.
Hij verkoopt het aan Zwart, ofschoon
ik hem gesmeekt en gebeden heb, het
met te doen F
Klaas moedigde zichzelf met *n
diepen zucht aan. „Mijn meubelen
vroeg hij.
Juffrouw Verdels kreeg moed. „Ja F
zeize 1
nagelaten.”
Klaas Hansen had het schip met
wederzijdsch goedvinden verlaten, en
de gehee.e bemanning sloeg met ver
lichting zijn vertrek gade. Na eenige
had hij zich voor de afwisseling aan
laten monsteren op een kustvaarder
en vervulde daar, wijl de schoener
Curlew geen scheepstimmerman noo
dig had, de functie van kok. Klaas had
tarn uiterste best gedaan en de bij
voeglijke naamwoorden, die de dank
bare bemanning hem achterna nep,
waren het resultaat. De kapitein en
de st -urman knikten de in het uit
denken van scheldwoorden vin
ding: tee zeelieden aanmoedigend toe,
terwijl Klaas met den koffer langs
de kade voortsjokte. Hij bracht zijn
«offer naar het zeemanshuis, «n geens
zins terneergeslagen om dezen plot-
selingen tegenslag nam hij plaats voor,
het restaurant, van waar hij een prach
tig uitzicht over de zee had, en trachtte
met een sigaret tusschen de lippen
plannen voor de toekomst te maken.
Hij sloot de oogen, en opende ze plots,
toen een vrouw van middelbaren leef
tijd iet een vriendelijk doch zorg
zaam gelaat, op het andere eind van de
bank had plaats genomen.
„Mooi weer, hè zei Klaas, een
andere sigaret opstekend.
De vrouw knikte en liet haar oogen
droevig over de zee dwalen.
„Hebt u wel eens gekookt of ge
bakken vroeg Klaas na eemgen tijd.
„Ja F luidde het verwonderde ant
woord. „Maar waarom vraagt u dit?”
„Ik wou graag weten hoe lang een
biefstuk gebraden moet worden,” zei
Klaas, ,,’t Is maar uit nieuwsgierigheid.
Ik kook toch nooit meer F
Hij verhaalde van zijn ondervindin
gen tijdens de laatste dagen, en daar
hij in de vrouw een belangstellend toe-
hoordster vond, praatte hij ook over
zich zelf, zijn reizen, en wat hij van
plan was te doen.
„Ik heb mijn zoon op zee verloren,”
zet de vrouw met een zucht, „U lijkt
precies op hem."
Klaas’ oogen kregen een zachte uit
drukking. ,.’t Spijt me, ’t spijt me dat u
her ren hebt, bedoel ik F
nk wel dat hij er nu als u uitge-
tir - ebben," zei de ander, „’t is
fl - i jaar geleden 1 Hij was juist
ze' v orden.”
- na een kleine berekening
kn-- - .Zoo oud ben ik precies,” zei hij
'•art ben ik vijfentwintig ge
nen drempel staande, vol verbazing,
van hoofd tot voeten opnam. Daar hij
hun armen nog in de zijne geklemd
had, leverde het tuinhek nogal eenige
moeilijkheden op, doch door een han
dige manoeuvre van Klaas wisten ze
binnen te komen en wachtten nu in hei
voortuintje tot juffrouw Verdel» zou
beginnen te spreken.
.J’iet," zei ze ten slotte, „dit is je
stiefvader."
Klaas, die niet goed wist, hoe hij zich
bij zulk een gelegenheid houden moest,
maakte zijn rechterarm los en stak een
hand uit.
„Goeien avond, stiefvader F zei hij
opgewekt.
Verdels deed een stap terug en keek
hem wantrouwig aan.
„Wewe dachten, dat je ver
dronken was,” bracht hij eindelijk uit.
„Ta bijna," zei Klaas.
„We dachten 't allemaal,” vervolgde
Verdels met tegenzin. „Iedereen dacht
’t. Hij ging even op zij, om een kleinen
vuurtooden man door te laten, die met
een klem bureau in z’n armen geklemd
en geholpen door z’n knieèn naar het
hek toe strompelde. Klaas dacht na.
„Hallo,” zei hij plots, „gaat u ver
huizen moeder
Juffrouw Verdels snoof verdrietig
en schudde het hoofd.
„Hè?" vroeg Klaas, met een
verwonderde uitdrukking op het
gelaat, „wat doet die kerel dan met
mijn meubelen?”
„Eh?" brabbelde Verdels, „wat?"
„Wat doet die vent met mijn meu
belen, zeg ik F herhaalde Klaas nijdig.
Verdels zwaaide vervaarlijk met z’n
linkerarm. „O dat is in orde," zei hij
kort, „hij heeft ze gekocht. Je moeder
weet er van F r
„Niks m orde,” zei Klaas. „Hier.-
breng dat terug en die stoelen ook F
De kooper. die met veel moeite het
bureau juist in den wagen had gekre
gen, kwam terug, het zweet met zijn
nouw van het voorhoofd vegend.
„Wat«s er?” vroe- hij.
Klaas liet het aan zijn .jtiefvader"
over te antwoorden, nam het bureau
van den wagen, en kwam er mee naar
het huis terug. Verdels en de kboper
gingen bij zijn nadering uiteen, en
Klaas verbreedde de kloof, door met
het bureau tusschen hen in te gaan.
Hij plaatste het in de voorkamer en
ging terug voor de stoelen. Met dne
tegelijk kwam hij weer aan, en werd
niet zonder reden door den veront
waardigden kooper een stekelvarken
genoemd. Nadat Zwart vertrokken
was, bevond Klaas tot zijn verlichting,
dat Verdels niet in een stemming was
om hem te ondervragen, en het verhaal
van zijn ontsnapping en terugkeer ah
een onaangename gebeurtenis had ge
accepteerd Zóó onaangenaam zelfs,dat
hij er bijna q^et van hooren wilde.
„Ik hqpp, met dat je na al die jaren
teruggekomen bent om onplezierig te
zijn,” merkte hij bij de thee op.
„Zelfs al wilde ik, kon ik toen met
onpleizierig zijn,” verklaarde Klaas.
„We zijn hier heel f gelukkig ge
weest ik en je moeder en je zuster,”
vervolgde Verdels, „nietwaar Marie F
„Jaantwoordde zijn vrouw ze-
nuwaêhtig. „En ik hoop dat je het
zelfde zult zijn" zei Verdels. „Je
maakt het je hier maar zoo genoeglijk
mogehjk, tot je weer naar zee gaat.”
„Dank je,” zei Klaas, „maar ik voel
niets meer voor de zee. Scheepstim
merman is mijn vak, en men heeft
mij meer dan eens gezegd, dat ik aijn
geluk aan de kust beproeven mist.
Trouwend ik wens^h moeder en Annie
niet meer fe verliezen.”
Hij omvatte Annie’s middel, en trok
haar hoofd op z’n schouder, terwijl
juffrouw Verdels hem nerveus aan
keek.
„Men heeft me verteld dat er groote
vraag naar scheepstimmerlieden in
Australië is,” zei Verdels, zijn best
doende zoo kalm mogelijk te spreken.
,,’t Is wonderlijk daar. Een goede
timmerman kan daar in tien jaar zijn
fortuin maken."
Klaas knipoogde naar zijn „moe-
der”en luisterde in een aandachtige
houding oa.ir Verdels.
„Natuurlijk is er een moeilijkheid,"
zei hij lan zaam, ah zijn „stiefvader"
de voordeelen en genoegens van tim
meren in Australië hem breedvoerig
uitgelegd had.
„Moeilijkheid?” zei de ander.
„Ja geld om mee te beginnen F
zei Klaas. „Zonder geld vang je niets
aan. Ik vraag me af, hoeveel dit huis
en de meubelen wel op zouden bren
gen. *t Is toch allemaal van mijn, niet
moeder
„B-b-bijna alles,” stamelde juf
frouw Verdek. Mar het ontstemde
teravond heb ik den heer baron Fidei ne mijn woord van eer
„Afgesproken.”
„Ja, afgesproken Men had mij in Zug, kinderen wat dat kleine volkje zeer spoe- met de kleine Caecüia, onderwijl
wat zeg ik, in de heele wereld geen aan- F,!1.21-*“L L
genamer verblijfplaats kunnen aanbieden, schap tusschen die beiden gesloten. een bank gezeten waren en zich onledig
Mij overkomt eenzelfde gevoel als eene „Mevrouw Schumacher, ik bied mij aan hielden m« naaiwerk. Nu en dan wierp
arme ziel, die uit het vagevuur ten Hemel als kindermeisje, opdat ik mijn brood niet moeder of dochter een blik op't spel der
hield hardnekkig staande, dat Heinrich stijgt. Dank, dank, mijn lieve, beste, zwar- m ledigheid ete,” zei de baron lachend, ongelijke speelgenooten en lachte vroolijk
Zurlauben in vnjheid gesteld moest wor- te, witte schoenmaker 1" „Op voorspraak mijner kleine vriendin met de kleine mee. De vrouwen hadden
den. Eindelijk liet hij zich echter op drin- „Nu, mijn woning mag allicht zoo hui- Zezilleli, hoop ik, dat de heer Schumacher Schicker den rug toegekeerd en de kleine
gend smeeken van den burgemeester over- selijk genoemd worden als de Tempis,” mij niet meer naar de Tempis brengt, hoe- en de groote speelkameraad hadden het
halen met zonder tegenstreven en uit- antwoordde Schumacher. „Kom dan maar wel ik beken, niet heelemaal onschuldig te too druk dat ook zij geen van beiden den
drukkelijk te kennen gevende, dat hij het mee in Godsnaam. Maar dat spotlied op zijn.” bezoeker bemerkten.
den heer baron, uwen oom, mag in mijn Toen mevrouw Schumacher hoorde, dat „Parbleu Zurlauben” sprak Schicker
het gerechtvaardigde misnoegen van
rengen advocaat. o
„Het was slechts scherts, en ik wist niet
hoogge- verblijfplaats behoorlijk te vermaken. En Seppeli, die bij deze woorden rood werd klommen. Volgens zijne
pen vaster opeen.
..’t Is goed F zeid» hij eindelijk.
meer op het kasteel vertoeven.”
VII. IEN VOLKSVERLEIDER.
In den loop van denzelfden voormiddag
vrvMit C" i —i
-r var. Baar
ga Schumacher.
verdediging bij man en vader bemidde- Josue Schicker was toenmaak de er-
den parti) der ^zoogenaamde „Linden”,
Li Schicker was haasti
„Gij schijnt u daar in die uitgezóchte eens, wie daar achter mij stond,” sprak woning des heeren 1
in den Timpi» Toch zal u
te brengen, vanwaar men een vrij uitzicht maken bij moeder en dochter.” Wantrou-
- &--.*• ue ,u viocgci uc gravin iusr u,
stad heeft, bied ik hem mijn huis als ver- sprak Heinnch Zurlauben lachende. „Ik -.hen Oud- en Nieuwstad vormende. On- dan toch nog
- -i.fplaats aan. Ik wil hem meenemen zal mijne handelwijze naar uw
jezicht zetten
Bovendien, ik ning welke de beste manier was om
en
elden. .Als de raad inzage van de boe-
eesloten werd, zoodat deze zonder ge- met ver van de „Schans”, welke toren aanteekeningen juist zijn. Ik heb deze* pa-
genegen zijn, toe te stem-
w:ntverbintenis met Zurlau-
tigen wenk, althans volgens hare mee- ben *t Is waar, Heinrich en oom Fidel
ndjne woning. Wij hebben een be- richten, en zoo’n ernstig
rJ’jk korten afctand --,L
het geen opzien baart. Ik zou denken, heb eene zeer gewichtige zaak met u te eene vereeniging met den vroolijken, voor-
i ezr de burgemeester, dat het uwe bespreken. En hoe eerder, hoe liever. Ma$ namen man te bewerkstelligen.
den. Eindelijk liet hij zich echter op drin-
L
halen met zonder tegenstreven en uit
afleen deed, om het aanzien van den eer
sten I
delweg
..Huisarrest r
de gestrenge raad zijn oordeel geveld heeft ten,
dat is in elk geval te
wijl de heer Zurlauben van Walchwijl
het oogenblik geen eigen woning in i
s ?t_ 12— _1_
..‘.fplaats aan. Ik wil hem meenemen zal mijne handelwijze naar uw gedrag derwijl gaf zij hare dochter memgen nut- men in een echtverbintenis met Zurlau-
ndjne woning. Wij hebben een be- richten, en zoo’n ernstig gezicht zetten t 1•- ’---
jand af te leggen, zoo- als een Karthuizer monnik. Bov<
„Natuurlijk qualis rex, tails rex had in den tuin, vroeger de gracht tus- wend vroeg hij zich af „Zou Schumacher
1 zijn thans vijanden maarik begrijp
r- niets van de zaak. Ik wil Schumacher
de burgemeester, dat het uwe bespreken. En hoe eerder, hoe liever. Mag namen man te bewerkstelligen. aanstonds een polsen.” Wordt wvolfi)
plein en in de Hoogstraat hooren
«rwaa vii va vaas
men gelijx, mijn waarde raadsheer, en der Is me dat een behandeling Harder,
Doctor juris antwoordde Gallus Letter :_d„, d-
ietwat verlegen zijn doos om en om draaien en de zoete Seppeli het ook hooren 1 Als
de. „Maar ik zou met weten, waar voor <L; Bussaró uuj u
het noodig is, om dit zaakje m een buiten- de „Gvggehre” toestond. Seppeli
-schien de vrouw van den raadsheer ook,
net heden. - J
.e raaosJeden zaken doen Bovendien is hun huis en wij konden dan over de nau- de huismoeder, die spoedig ter plaatse
--- a-a-v-ia elkaflder 5prtken.- L2,rr_,
En andermaal zong hij met zijne hooge met den rouwmoedigen zondaar, tot zijne rijn collei
verdediging bij man en vader bemidde- Josue I
lend optraden, verdween langzamerhand kende aanvoerder der „Harten”, de tegen-
„Ho, ho 1 Mijnheer Zurlauben F riep strengen advocaat. o «tier spits Fidel Zurlauben stond.
tig de trap van de
Schumacher opge-
i .trd gewoonte wierp
hij even een blik in de woonkamer, een
-------- u een Maar dit gezegde deed de gramstorig- helder verlicht vertrek, dat in verbi....iM
meer dan verdiend, kamer aanbied,-waar de meubileering wel heid van den nauwgezetten vader opnieuw stond met de „Laube”' -
sfjtaf. aan «d xoo rijk SS.** C***-f--— f-i. ll..i_ iu»ll»a a^a_.
rn?r^*° °£ov*rmorgen eene oproeping ge- „Corpi di Bacchc F riep de zanger in van het kleine meisje eene uitbarsting. Zij te van de woning inneemt en zich
schieden -ijn stikdonker verblijf. „Wiens stem hoor had de pop in den arm en kroop van c.
-1* verzoek u, de oproeping zoo spoe- ik daar Zijt gij het, de zwarte schoenma- trap af naar den winkel jvwant zij had va- achterzijde van het tolhuis met zijn go-
en ue rna*en’ “t’tootd- ker Gij Mij des te liever, omdat gij door ders stem gehoord en wilde hem volgens thische torentjes uitstrekt. De kamer was
de de heer Schumacher op beslisten toen, mijn braven oom gehaat wordt. Pardon gewoonte goeden dag zeggen. lee8 maar van de „Laube” klo: k een
K---- a-u .u a---Dag Ditth bibbeldï de Ueiae Ued e? htt vroolljlu gehch Vïn een kln<t
engel des lichts dit voorgebergte der stak vader de mollige handjes toe. „Ti-ti- „Hè - ringt Schumacher een lied met de
- 2. LX- 7 djeB
het beeld in de ernstigen man daartoe waarlijk met be-
Hij liep door de kamer naar de deur der
en uitroepcn van verbazing hoerde Schu- vaar lijke tegenstander
n had. Toen riep
den gevangene aan den raadsheei daartoe veriof geeft, of is
„Ik ga met u, om den heer Zurlauben van Bossard, d>en ik reeds met de sleutels eerlijke practijken inzake het Bourgondi-
Z--1-c--sche zout vroeg Schumacher tenslotte.
Bossard langs de donkere trappen naar de „Onverbeterlijke, lichtzinnige jonge* Hebt gij bewijzen voor die verdenking
donkere ruimte onder het steile dak. man F bromde de raadsheer Anders kan ik u slechts aanraden, hem ne-
Daar wares een paar vertrekken uit Schumacher gebood den gecangenbe- Jerig otn vergeving te vragen
„Ja. Ik houd staande, dat Fidel tegen
recht ea billijkheid heeft weten te bewer-
1__1 toegestaan
hij :egen«wer de ge-
meer.te niet eerlijk handelde, wijl hij de
winst tg eigen zak stak en de zoutzendin-
gen vaa den gezant van Frankrijk kwi-
Gelijkvloers zag men de zoutkamermeester en raad van de gemeente Zug.”
Gij zult verwonderd staan kijken, welk»
--van burgemeester van
Walchwijl ontnemen. Dan zeg ik liever
Va banc^ie l Hij moge de schande verant-
woorden, welke bij het onderzoek op enz»
de deur familie valt. Ik verzoek u echter dringend
mijne verwanten zooveel mogeljk te ver-
«rhtwi.a
-Gij moet mij in deze zaak de handem
- Zurlauben speak Schu
macher ernstig. „Anders zie ik er van af,
uwe verdediging op mij te nemen.”
„Goed, goedDoe wat gij wik En als
gu den hoogmoedigen heeroom aan de
kaak stek, zooveel te liever F riep Hein-
afge- de papieten
en- u 2wijgg«l -
■ngenbewaarder degrendc sop zij schoof wederqpi naar den Tempis terug te bren- maakte «ne lijst van aar.teekeningen,
„Zij zullen het teneden op het raadhuis- gen 1 Ik duld volstrekt niet, dat gij met en dan eene verklaring vragend» omtrent
-- a. tr---r« mijne dochter op een -—i 7^
wilt verkeeren F
tajn donkere oogen en van
heer beleefd groetten
„Is bet waar, dat men den opper-burge-
Tenpis heeft gezet vroeg Schumacher dikke eiken balken getimmerd. Een dier waarder de deuren te openen en venlosse’
vertrekken besloeg het middelste gedeelte en verlaste hepen naar beneden, naar een wcia
^Jagraadige heer Nog geen kwartier van de ruimte en had geen vensters. Was zijdeur en kwamen in de Hoogstraat, ken, dat hem de zout handel
jene zich m eene stikdonkere ruimte, rung van den raadsheer. Zoodoende be-
--- —„ivoor-
t miwder vroohike vertrek zijne bijgamers gezien, de nieuwe voorloopige Z
24*uren doorgebracht, als mj geiangems eerde met de woorden: „Wij, burge-
eer- Hier zijn de afschriften uit zijr. journaal.
---- -------j Uit C„ WWM
m den Tempis gold overigens volstrekt Oostenrijk ontving. In groote steenen bak- groote sommen genoemd wosden. Hier
met voor eene onteerende zaak. Gewoon- ken La,;en het fijne keukenzout en het gro- rijn ook de bewijzen van zijn willekeur c~
Ujk schonk de gevangenbewaarder tegen ve. dat vbor het vee ?ebr-uk' werd. Het ‘zu.-lit inZ-iKe de verdeeling der bond»7
een goed drinkgeld den straffeling het magazijn bevond zich in den kleinen AL F vw_
voorrecht dat de deur slechts halverwege toren tegen den noordelijken stadsmuur, ken verbngt, zal men bemerken, dat mijn
gewoonlijk de .ioutbus” genoemd werd, pieren al een paar dagen lang ia den zak.
De verkoop m het klein werd bezorgd maar kor tot dezen morgen niet besluiten
JJ: J v-_ vln den raadsh«r. Op c:
bezighe- door een gat in het dak, dat echter meestal het oogenblik. dat Hemnch Zurlauben len. Ook dacht ik altijd, dat hij met onge-
v— heutsn luik voorzien r.~. “ris- mot rijn bevrijder de wcamg bianeatrad, negen was, met mij eene oveseenkomst
samenrot. Hier zal naar recht en wet ge- rich Zurlauben was dit voorrecht even- hoorde men hare heldere stem in den “n te gaan. In plaats daarvan liet hii mil
hlCatll irOFcÉfl. knwf tr» <*rw! k^.1 A^aa -..-I.-1 -aUa— «4-, tl.
-•- Lzvwva ’«ai uuagv wuiau jcuxu u«i UC KCT31C IU 4 «ai p 13 WC
^kezinven hebt ge vrij spreken meester had Bossard de deur heelemaal Schumacher liet staan en haastig de deur raad het ambt
doch 't gaat met aan, hier voor het raadnuis t
te hoop te loopen, om bedreigingen naar man vertoornd wasHij begreep heel poni
1e hoofdgn van het bestuur te slingeren goed, dat <wn T hem die ott\
„De eieer Schumacher hee't gelijk I” poets
iprak de oude kopendager. Wk kart. „Wij luide
ruers”, op die „verraders”, belovende hun crediet F nep heer Heinnch Zurlauben en „Gij moet mij
de hem aangedane beleediging betaald te wilde met de lieve verkoopster schertsen, vrij late», heer Zi
Om zijn gemoed te luchten, zong, ja stigen blik van het meisje gewaar
J25T. uïf i u _a ecn J3oor’ °°ra had en trommelde gelaat van den raadsheer,
de eikenhouten deur als '*7„' -
an bij het schoone vers wijl hij .de wenkbrauwen fronste, Jk rich Zurlauben uit en reikte den advocaat
-ri afge- de paperen over.
de ge- legde belofte Ik zou veel trek hebben, u Zwijgend zag deze de afschriften in en
nu
-- - - -VIUUHH
vertrouwehjken voet woord of getal, Een onheilig vuw flikker-
de af en toe in zijn donkere oogen cs vas
„Maar, mijn beste heer Schumacher oogenblik tot oogenblik perste hij de lip-
jw erliart» pen VaStCT Opeen.
„Ik ben geen vriend van schertsen tus- „'t Is goed F zeide hij eindelijk. „Baron
een onschuldig bur- Zurlauben zal allicht geen twee maanden
oom' b,ro0 bij scherpzinnigheid met ontgaat, dat ik u ik thans met u mee gaan, at zijn er nog Schumacher had den baron intusschen
yt teest open.nk bespet. Nu zit hij in den door dezen voorslag een dienst bewijs F voorwaarden, aan verbonden, waaraan uitgenteodigd op de studeerkamer tt ko-
1 D* burgemeester sprak zijnen dank uit, eerst voldaan moet worden Moet ik som-
D' kruisvuur van vragen en antwoorden maar wenschte in u,n hart, dat deze ge- wijlen nog een protocol onderteekenen,
r nooit de stad Zug waarbij ik verklaar, uwe woning met te geheel» geschiedenis omtrent het voorge-
nep hij Bcssars en beval zullen verlaten, voor de gestrenge raad vallene van den vorigen avond zoo nauw-
hem den gevangene aan den raadsheei daartoe veriof geeft, of is het voldoende, keung tnogelijk mede te deelen.
"tuner jenadigen heer Schumacher ter bewaking uit te leveren die verklaring uit te spreken in het bijzijn „Gij verdenkt dus uwen oom van co-
ruuC7e' raads- af te halen," zeide Schumacher en volgde hoor rammelen?”
„Onverbeterlijke, lichtzinnige jonge1
man F bromde de raadsheer.
Schumacher gebood den gehangen be Jeri
vertrekken besloeg het middelste gedeelte en verloste hepen naar beneden, naar een
de eikendeur gesloten, dan bevond de ge- Schuins tegenover deze deur stond de wo- werd. Verder, dat hu
vangt2
----Menig raadsheer der goede stad Zug reikten beiden, door slechts weinige
Bn den baron Zurlauben had in dit --L
_~Dat vreemd," sprak Schumacher. 24 al 2x1
bevel van den raad in T entpts worden ge
let. Is de burgemeester Letter op het
raadhuis
„Jawel, gestrenge heer F
„Bravo Leve de neer Schumacher
iepen enkelen
„Zij zuUer ens met tyranniseeren
schreeuwden anderen.
„Verdedig de rechten der burgers I"
kk*k het riders. ---
„Dat zal tk doen, lieve medeburgers, een vrijen blik op maan of sterren had door de dochter
4aar gaat naar huis, naar uwe J---1-- a.. au.,.u„cu
den, opdat^men met zegge, dat het volk van een houten luik voorzien was. Hein- met zijn bevnider de woning binnentrad.
to wet ge- rich Zurlauben was dit vooitecht even- hoorde men hare heldere stem u, ucn umu. ,u r—.it- uaarvan net nij mu
“*r kunt ge cp rekenen wel ontzegd. Op bevel van den burge- winkel reden genoeg, dat de eerste m de Tnnpis werpen en wil mij door den
SRI Tri' r> w mrï W VI H W A L a— —a A ID A A AA 1 - - .1 C aL. - 1 a - e. a a„ Jl i
m moogt ge zeg .-en. wat ge oirbaar achtmoeten sluiten.
- --- --4 Men zou denken dat de adellijke jonge-
'den van het bestuur te slingeren F goed, dat
èfeer Schumacher hee‘t gelijk F poets geb;
kunnen hem vertrouwen. Hij zal wel han
delen zooais bet ’t beste is Kalm en be
iaard zijn Dat is 1 I Z_
vrienden 1 ik zou op mijne grijze haren
me’ gaarne een rood» kap geplaatst zien
van den winkel opende.
Seppeli was juist bezig een boer een
id of wat zout voor het vee af te ww-
t oom Fidel en Letter hem die gen en had, met den rug naar
gebakken hadden en schold daarom staande, den gast met bemerkt.
op die „ellendige Fransche solde- „Mij ook een pond veezout, maar op schoone».
op die „verraders”, belovende hun crediet nep heer Heinnch Zurlauben
het parool En lieve zetten. Maar dat brak hem op, toen hij den ang
Om zijn gemoed te luchten, zong, ja stigen blik van het meisje gewaar werd
schreeuwde hij luid liet spotliedje, dat hij eneen oogenoiik later het vertoornde
rader na. het plein voor het raadhuis ver- met de vuisten op de eikenhouten deur als „Mijnheer Zurlauben,” zeide deze ter-
'ieten. stapte Schumacher btnnen en zocht <m rl» mm t» j
£*eF^'“'Semees'er. Zoo schold en zong de gevangene, toen moet u herinneren aan dé zoo even
•m?ar tn duideIi>ke be- de raadsheer de cel naderde en L J
am - - -
kennen over zulk een onwettige behande-
_,.Hm Jawel Formaluer hebt u volko- schreeuwde Zurlauben, „en hagel en don-
nog harder, dat de raadsheer Schumacher Een onschuldige scherts.'
dat kalf Mozes, die Bossard mij nog maar schen een cavelier en een onschuldig bur- Zurlauben zal allicht geen twee monden
- -en mis- gei meisje
gewone vergadering te behandelen. En schien de vrouw van den raadsheer ook, Zurlauben beloofde natuurlijk zeer be-
net heden op een marktdag, nu de mees- stegen wellicht tot bij het dakvenster van rouwvol, zich beter te gedragen. En wijl
‘e raadsleden zaken doen I Bovendien SC IteSSM AM aa»a» 1» A a AA A - AAAAA A^ a„Aa„ A^a Ia a a AA Afaa A -— A A J - Aaa aaIaaAaa
het meer dan zeker, dat de meerderheid we straat i
uwer collega’s toestemming verleent, nu E„
de heer baron Fidel het verzocht. En stem verdediging bij man en vader 'bemidde- Josue
daarom meenden wij volkomen gerech- „Fi-donc I Fi-donc Fidelio
tigd te zijn mterpretando. zooals gij, hee- Fidel, fi-donc Fidel F
ren rechtsgeleerden, u uitdrukt, den heer Zuixuu», f
Heinrich Zurlauben provisioneel in den Schumacher, toen hij de deur genaderd
Tempis te zetten. Hij heeft het door zijne was.
grievende beleediging, onzen l „o.
achten voorzitter, den heer oud-burge- dat in den Timpis I Toch zal u het mis- tot achter de ooren.
meester en secretaris meo mdicio vol- schien met onaangenaam zijn, als ik u een Maar dit gezegde deed de gramstorig- helder verlicht vertrek, dat in verbi,
eens mijn gevoelen meer daa verdiend, kamer aanbied,«waar de meubileering wel heid van den nauwgezetten vader opnieuw stond met de „Laube”; een houten g_ierii
indien u er evenwel op staat, dan zal tegen zoo rijk is.” ontwaken. Gelukkig verhinderde de komst welke tot op dezen dag nog de volk breed-
„overmorsen eene oproeping ge- „Corpi di Baccho F riep de zanger in van het kleine meisje eene uitbarsting. Zij te van de woning inneemt en zich in een
schieden. zijn stikdonker verblijf, „wiens stem hoor had de pop in den arm en kroop van de rechten hoek om den toren heen tot de
„Ik verzoek u, de oproeping zoo spoe- ik daar Zijt gij het, de zwarte schoenma- trap af u—, d<.u wiukri »«- -~L.L*. .«Ihu» am
Pa.”’ i 7' pl' des bever, omdat gij door ders stem gehoord en wilde hem volgens thische torentjes uitstrekt. De kamer
„En in uw eigen belang druk ik den wensch met zwart, maar wit heet u, omdat gij als
uit, dat deze incarcorMio (gevangenne- een c_^ --- --- lue. „,,-u-
mmg), welke jk vo,strekt illegalis (onwet- hel betreedtWat brengt gij voor goeds li zoet (ge)beden en zij vouwde de handjes kleine dacht Schicker.
tig) beschoup. onmiddellijk herroepen „Verandering van kamer, als ge er mets en keek aandachtig naar het beeld in de ernstigen «un daartoe wa
WOru' ic- u .l op tegen hebt I -nis.waarvoor 't zwakke kaarshcht brandde, kwaam geacht
„Hm Gu wilt me toch niet in zulk een „Ei, ei. C’est bo». Natuurlijk ben ik ter- De vader nam het kind op den arm en I----r -WUi u»r
’°Sriri?et,b«d brengen, geeerde heer col- stond bereid, uwe woning als gevangenis zeide „Braaf Zizilleli ook voor vader bid- galerij en Zag thans in den versten hoek,
lega stotterde de burgemeester „Gis- te beschouwen. Ik geef daarop heel gaar- den F Toen moest de kleine den vreem- tusschen toren en tolhuis niet den raad»-
teravond heb ik den heer baron Fidel ne mijn woord van eer !M deling de hand geven. heer, maar baron Heinnch Zurlauben. De
mijn woord gegeven, zijn woesten neef da- „Afgesproken.” Heinrich Zurlauben was een vriend van gevangene zat op den grond en speelde
delijk nu laat ons zeggen in voorarrest. „Ja, afgesproken Men had mij in Zug, kinderen wat dat kleine volkje zeer spoe- met de kleine Caecilia, onderwijl mevrouw
dat is toet, wel geoorloofd te.wat zeg ik, in de heele wereld geen aan- dig bemerkt. Daarom was alras de vriend- Schumacher en hare oudste dochter op
jTC> I FI 1 JUS IS CChtCr een V»»«A»<«Aan aam1a.a^4aa> aaLaa ...„a>aLaa J.*a IaaJJa— 1 aÏ_ aam IwamI» ^AVAteAM «smaaaa aa „.'„L I i_'_
strafgevangenis en geen bewaarplaats voor
de lui in voorarrest.” sprak Schumacher en
------a. f aaaw «f/v’w.v.ag, -- ---AA. VI
verscheen, en Seppeli, die medebjden had bezoriit de advocaat Schicker
