van het
I
„Noord-Hollandsch Dagblad”
c
Ne 5»
Vrijde* 30 December 13'47.
I
De Romeinsche Quaestle.
I
Het Retraltenhuls te
Bergen.
'n Gelukkige Oudejaarsavond
door HENK VAN DDRDT
’n Sprookje van Oude Jaar.
u
9
I
1
OFFICIEEL KERKBERICHT
thuis.” Toen moest de oude kantoorschrjjvm
wel gehoor geven aan het vriendelijke vet
roek van zjjn patroon. Eenige oogenblikken
later gleed de Ruick-wagen reeds weg doot
de avondstille straat.
noemt hij het KerkelHk bezit: „*t patrimonium
der armen": of getuigt hij: „Ik heb niet de
zorgen voor eigen goederen, doch de gaven
der armen heb ik alleen ter verdeeling on»,
vaneen." Sicilië behoefde slechts 1 <35 van N»
opbrengst van den oogst als belasting aan
den pans te brengen.
Deze toestand echter bracht van «elf mede,
dat de Paus steeds meer belang kreeg hjj den
politieken toes’and Ttalë: dat ‘t steeds meei
een plicht werd voor den Paus zich met do
poli’ieke toestanden in te laten om aan de
Kerk het rustig bezit harer goederen te vee
zekeren: dat de Paus steeds meer de aange
wezen bemiddelaar werd voor ’t TtaHaansche
vo’k bij de fcroote moeilijkheden der groote
volksverhuizingen, die in de 4de eeuw een
aanvang namen.
Vooral in de 5de eeuw kwamen de Bar
baren onder het zwakke bestuur der West-
Romeinsche Keizers naar Wëst-Enropa op
dringen. Reeds in 410 werd Rome door d«
Hunnen onder Alarik geplunderd; nog in de
zelfde eeuw eeuw, in 452 stond de geduchte
,.geesel Gods" Atilla voor de poorten v»..
Rome, doch werd vóór dè inname door Paus
Leo I tot aftocht bwogen.
Enkele jaren later is Italië weer ’t tooneei
van nieuwen strijd, waarin ’t Westersch Ro-
meinsche Rijk ten gronde gaat, doch weldra
de Oost-Gotben ëen nieuw Rijk stichten, dat
weer vernietigd werd door den Oosterschen
Keizer Justianus in 555.
In deze voor Italië zoo droeve tijden be
schouwden de Pau<en het als hun plicht be
middelend op te treden voor het Italiaanse!,'»
volk: door hun onafgebroken steun aan de
armen verwierven zii de liefde van dat volk,
dat de Pau-en als zijn beste beschermers en
voorsprekers beschouwde.
Tegelijkertijd werd echter ok de politieke
invloed der Pausen steeds grooter.
Van keizer Justiniaan kregen de bisschop
pen van Italië het recht om met de voor-
naamsten uit 't volk de stadhouders der kei
zerlijke provincies en de stedeliike beambten
te kiezen; de ambtenaren, die zich veelal aan
afpersing schuldig maakten, ter verantwoor
ding te roepen wegens hun bestuur, en toe
zicht uit te oefenen on hun rechtspraak. Zoo
ging reeds onder ’t Byzantjjnsch bestuur de
Paus, de voornaamste der bisschoppen, een
voorname plaats innemen.
Nog veel grooter werd die invloed sinds in
588 de I ongoharden in Noord-Ttalië een ko
ninkrijk konden stichten en weMra dreigden
geheel Italië te veroveren. HerhaaldelijK
smeekten nu de Pausen om hulp in Byzan
tium (Constantinoneh en traden zjj in naam
van het Italiaahsche volk in onderhandeling
met de Txmgobarden. Zoo veelvuldg werden
,deze bemoeiingen, dat reeds Pan» Gregorius
de Groote zich afvraagt, „of de Paus het
ambt van Opperherder, of dat van wereldlijk
vorst uitoefende"; zoozeer nam door de her-
haalde bemiddeling der Pausen bun invloed
toe, dat reeds Gregorius II in *t begin der
„Ziezoo, van Vlijmen, we zjjn er al."
De oude man stond op. liet zich hjj het uit-
stappei do, r den patroon helpen, en keek
met verbazing rond.
...Maar.... maar...." stotterde hjj, „ik
moet hier niet wezen, u hebt zich vergist 11»
de straat, meneer."
Toen ging op hetzelfde oogenblik de deu,
van een eenvoudige woning open, en 'n jongt
vrouw kwam naar buiten.
..Vader”, sprak ze ontroerd, „wilt ge niei
binnenkomen? Kunt ge ons vergeven. dat
we zoo hard tegen u geweest.Hy greep
de hand van zjjn dochter en drukte die ste
vig.
Toen gingen ze naar binnen en 'n oogen
blik later zat de oude vader als verdofrl
onder de groote vreugde van dien avond -
tuaschen zijn schoonzoon en zijn dochter en
met 'n kleinkind on iedere knie.
Ook de heer Hcynen was even h’nnengc-
kornen om te gen*e»en van de vreugde, die h’j
zijn on’'en van Vljjmen, zjjn trouwen klerk,
bereid bad.
„Zeg. van Vljjmen". zei hjj, „ziet ge nu wel,
dat ge ’t jaar niet slecht moet noemen, zoo
lang het nog niet geheel om is!”
Hoe zjjn patroon daar nu ineens aan kwam,
neen.... dat begreep van Vlijmen heelemaai
niet. En even verbaasd zag hjj het aan, hoe
beschaamd zijn dochter het het hoofd boog,
toen zjjn patroon haar Rij 't vertrek toe
wenschte, dat zjj den Oudejaarsavond nog
dikwjjls met haar man en haar vader zou mo
gen vieren.
Maar 'n heerlijken Oudejaarsavond had vat.
Vljjmen!
8ste eeuw feiteljjk de wereldlijke vorst vaa
het Ducatus Romanus geworden was. Ter
zelfder tjj'l bepaalde zich de belangstelling
der Oostersche keizers voor Italië tot het hef
fen van zware belastingen, terwyl zjj de ven.
dedig'ttg van Italië aan do door de steden ge
vormde burgerwachten overlieten. Nog
steels werde» hun vertegenwoordi-rers in
,d»aiië erkend, doeh de kerkelijke politiek der
Oostersche keizers, die hun strijd tegen d"
beelden ook in Italië wilden doorvoeren en
herhaal leljjk den Paus gevangen zetten,
moes» noodzakeliik tot een afscheiding van
het Westen voeren. Onder Paus Zacharias
(741-52) ginren de Romeinen er toe over
een Romeinsche provincie onder eigen be
stuur te vormen; geen keizerlijke vertegen
woordiging durfde zich nog in de stad te ver
tonnen: men beschouwle «’en Paus als den
aangewezen .vertegenwoordiger der Respr.-
blika Romans (de Romeinsche Staat).
Ten slotte wendde zich Paus Stephanus II,
alerwaarschiinlijkst in overleg met keizer
Constantjjn V jn 752 tot Pepijn de Korte,
koning der Franken om steun te<zen den Tz»n-
•-ohnrdenkoning Aistulf Door gezanten vat.
Periin begeleid, reis te de Paus in Nov. 753
z"lf Haar Gst’ië. om Pepijn uit te nofrii-en de
Kerk en de Romeinen tegen de Ion»nl>'",'l-»tt
te bosehermen Do een vcr<rader:ng d«r R::ks-
<-roo‘en te Oiiercv on Rsns-hda» 754 ’«-el
P «plu» de plechti»e toez'*»,rit»», dat *t gebic.l
dat de PrnnVpn on Aistulf ronden veroveren
aan den Paus, niet a's leen, doch als sonva-
rein »eh:—4 zot» worden af»c«*asn. R»i **en
eer<»e tocht in 754 zwoor Aistulf, in zijn
boo*Isfad Pavia in»es’oten. dat hii al het ge
roofde zou foru"<»even: weldra echter brak
hii zijn woord, belegerde Rome on e|«ch<*
zelfs de ui*’evering van den Raus. Woloron,
trok nu Periin de Al-en over, versloeg
Aistulf en lielegerde ooniouw Pavia Dn «len
eisch van een gezantschap uit Rvzantium. dat
van Pepün de veroverde steden onojschte.
antwooride de vorst met een weigering et.
verklaarde, onder cede, dat hij alleen ter Hel
de van den H Petrus en ter vergiffenis zijner
zonden den veldtocht ha l ondernomen en dat
hij vo- en schatten gelds zijn te Quercy
aan den Petrus gedane belof’e zou herroe-
pen. D« ,i’>t van St. Denis te Parijs ontving
dan ook van Peoiin de ondracht. de heroverde»
steden in het bezit vn Paus Steuhanu» te «tel
len. Deze trok daarop naar Rome, waar hjj
op het graf van St. Petrus de sleutels der be
doelde steden neerlegde en een acte, waarbjj
Pepijn deze schonk aan Nt. Petrus en diena
opvolgers. Door deze schenking, die omvatte
Ravenna met nog 21 andere steden. t
het iaar 758 de kerkcjüke Staat gesticht. F.eu
poging der Txmgobarden, om d* schenking
van Penfin te vernietigen werd veriMeld door
Ka re] den Grooten. die in een •»eldtoeb» in
774 ’t Txmgobarilische Riik vemieti<»de en de
schenking van Penjjn be vestigde en no» nt-
breidde Door het herstel van het Westerscho
keizerrjjk n ’t ’aar 800. kreeg vol*-e«« «’e b<—
doe’in» van Pans Ten Dl de gan«nhe Kurk,
doch bijzonder de Romeinsche Kerk een be
stormer in den keizer van het H. Roomsche
Rjjk.
Aan welke wisselvalligheden der politiek,
aan welke inwendige beroeringen de Korke-
li’ke staat in den loon der tilden onderworpen
moge geweest zijn, hoe vaak ook de Room-
sohe keizers «iep Paus hebben bestreden.
tot aan de Fransche revolutie is de schenking
van Pepjin gebleven en zoowel voor de Kerk
als voor F.urona een zegen «'ebleken.
(Sint .lansklokken). H. v. d. KAMP
Ontstaan der Pauseljjke Staten.
Door de overweldiging der pauseljjke Sta
ten in 1870 werd een monarchie vernietigd,
die om meerdere redenen de meest eerbied
waardige was van alle Staten van Europa.
Geen enkele Europeeeche Staat rust op zoo
hechte grondslagen, heeft een zoo rechtma;!-
gen oorsprong, zoo'n rocmrjjke geschiedenis,
zoo'n eeuwenoud verleden.
Onder den drang der omstandigheden, zon
der dat de Pausen ook maar 't minste door
eerzucht werden geleid, hebben de opvolger*
van den H. Petrus ook een tjjdeljjk bestuur
verworven, dat volgens de leiding der Voot-
zienigheid van groote betcekenis is gewor
den voor de vrjjheid en onafhankelijkheid del
Kerk.
Na de groote overwinning van keizer Cou
stantjjn op Maxentius in 312 vaardigde deze
reeds 't volgende jaar uit het beroemde E liet
van Milaan, dat voor de katholieke Kerk een
geheel nieuwe periode inluidde.
Na drie eeuwen van vervolging kreeg de
Kerk nu volkomen wetteljjke vrjjheid en te
vens gelijkstelling met den vroegeren heiJei»-
schen staatsgodsdienst. Daarenboven werden
op last des keizers alle geroofde kerkeljjke
goederen teruggegeven en daarmede erkend
het recht der Kerk op het bezit van tjjdeljjk*
goederen. Belangrjjker was nog in dit edict
de erkenning door den Staat van den rechts
toestand der Kerk, als een volkomen maat
schappij, die op het terrein van hare recht
matige belangen en bemoeiingen geheel zelf
standig ie. Tevens wérden later door Con
stantjjn de kerkeljjke goederen vrjjgestel 1
van belasting en aan de geestelijkheid be
paalde inkomsten aangewezen.
Naast deze vrjjheid kreeg de Kerk weldra
ook politieken invloed. Reeds Constantjjn gaf
in 333 aan de bisschoppen het 'recht ook in
burgerlijke zaken op te treien als rechters
namens den Staat; hun vonnis zou, met uit
schakeling van beroep op den keizer, binder»,
de kracht hebben.
Bovendien verlegde Constantjjn den zetel
van 't keizerrjjk van Rome naar Byzantium
(Constantinopel), terwijl ook zjjn opvolgers
voor 't Westersch-Romeinsche Rjjk niet lat»
ger Rome tot Residentie kozen. Zeker kot.
zoo *t primaat van den Paus gemakkeljjkei
tot ontwikkeling komen, doch ook om andere
redenen trad de Paus in Italië steeds meer op
den voorgrond.
Door rijke giften der geloovigen was spoe
dig na 313 het tjjdeljjk bezit van verschillet,
de kerken, doch vooral van de Kerk vat.
Rome sterk uitgebreid. Reeds in *t jaar 6tN>
was het z-g. Patrimonium Petri ft eigen bezit
van Sl Petrus) zoozeer toegenomen, dat de
Paus om zijn bezittingen in Italië, Sicilië, Cor
sica, Sardinië en G«Hië (Frankrijk) de rijkste
grondbezitter der wereld geworden was. t
Was onder den paus goed wonen. Uitdruk
kelijk waarschuwde h.v. Paus Gregorius «Ie
Groete de rectores zijner bezittingen: „Wf
dulden niet, dat de schatkist der Kerk doot
schandelijk gewia worde bezoedeld"; elders
Plechtig hadden de tonen van het „Tu
Deum Tjnidamus" in julielemlen zang lang*
de gewelven «Ier kerk geklonken. Het p'as ’u
machtig lof en danklied grwi»est aan* den Al
machtige. Die in het onde jaar Ziin kin leren
had bijgestaan in Ijj len en nood, in zongen ei>
kommernissen, in blijdschap en voorsnos»»;
Nn was het Dudeiaar«lof uit en spoedden d-»
menschen zich uit de kerk haastig huis
waarts, waar straks op bljjile wijze hét oude
iaar roti worden ultgevienl. De oude heet
Vlirmen was een van de laatste kerkbezo«
kers die het Go«Miuie verlieten. Zeker hi>
voelde zich nu weer sterker na de woordei.
▼an den |ui«toor, die een treffen len preek
had gehouden en er op gewezen had, dat al
de zorgen en ’t verdriet van ’t oude jaar
thans achter den rug lagen en dat O. L. H»*r
daarover Zijn zegen had laten gaan. En I*»
bet nieuwe iaar zou Hjj Zjjn kinderen we»)«
niet vergeten ondanks mogeljjki» boprot»
vingen en wederwaardigheden. Ind:en de
menschen zich nederig aan Zjjn wil zullen
aansluiten, zullen zij daarvoor ook wordeu
beloond. Deze woorden had van Vljjmen ont
houden. Maar toch toen hjj thuis kwam,
tp z’n stille kamer, had hij 'n oogenbl’k gw
buiverd hij de ge-lachte aan Oudeiaarsavotin.
die zon heel leeg voor hem zou zijn..''.. Hjj
zou maar vroeg naar bed gaan: als hjj in z’n
eentje zoo bleef zitten, zou hij zich spoislig
rerve'en. De krant kon ie nog wel even in
zien. Hij «tak zijn piin aan en liegon te lezen.
Een kwartier kon hjj zoo hebben gezeten,
toen er aan de deur werd eekhv't. 'vie kon
dat zijnen dan bh hem.... Hij ver
wachtte vanavond niemand. Van Vlijmen
stond van z’n «toel op. liep naar de deur en
opende die. In hef duister zag hjj een heer
staan, die hem met een harteliiken groet d<
hand drukte. Nn zag van Vljjmen, dat hjj
voor zjjn oudsten patroon stond.
„Komt u binnen, meneer, en neemt t»
plaats", zei hjj vriendeljjk. Aanstonds toonde
de oude van Vlijmen zich weer den onderge
schikte, maar z’n patroon weerde lachend z’n
goe«i bedoeld beleefdheid af. „Neen, van Vlij
men". zei hjj. Jk kom niet bjj u op bezoek,
maar ik kom u vragen, of u niet liever hjj ml]
thnis Dndejaarsavond komt vieren. Ge rit
hier zoo alleen dat ’s niks gedaan. Natuut
Ijjk wil u aan mjjn verzoek, gehoor geveu,
nietwaar?"
„Maar meneeru Is al te vriendeljjk
„Kom kom, van Vljjmen. geen bezwaar,
boor. U wordt thuis verwacht en gaat du»
me mee."
D” uitvluchten van den trouwen klerk,
verwtochten niets bjj den pstroon. „Trek nn
▼ing nw jas aan, meneer van Vimmen", ver
*)C*B hfl, „de auto staat voor wfl zfln soo
Aan de „Hanze”-ledea.
Zooals de Rooster der retraite van het
retraitenhuis te Bergen aangeeft, zal van
58 Februari aldaar een retraite gegeven
worden voor de leden, heeren der R. K. Mid
denstands Vereeeniging De Hanze” vooral
Noord-Holland.
De afd. Bergen. N.H.. is tot het voorstel
gekomen, om de Heeren van de „Hanze" van
N.-H.. gezamenlijk ter retraite uit te noodk
gen, opdat hen, die ongeveer op dezelfde
maatschappelijke hoogte staan en dezelfdu
plichten en belangen hebben, de groote waar
heden van het geloof in eenige dagen van
afzondering klaar en duidelijk zullen knhnen
worden voorgehouden. Zoo zal men wel be
kenden ontmoeten in de uren van ontspan
ning, maar wordt vooral de mogelijkheid ge
schapen, dat oefeningen worden gehouden
aangepast aan de leden, de deze retraite zul
len bjjwonen.
Laten alle afd. hun best doen, dat dezo
retraite bezet is tot de laatste plaas. De afd.
Bergen begin met 5 leden, laat ieder afd. zor«
gen voor een evenredig getal. Van Bergen
berint de victorie!!
Houdt U overtuigd, dat niet wjj U uit-
noodieen. maar dat God U naar de retraite
leidt. Hij heeft U ieU te zeggen. Probeert het
eens, gij zult ondervinden, hoe heerlijk een
retraite is.
Leden van de R. K. Middenstandsver. „De
Hanse" g9 zilt a”en van Mute welkom.
F. flansen. Rector, retr.huis.
Zoo juist had de klok in de kantoorafdee-
!ing vijf uur geslagen. Als op commando sloe
gen de klerken hun boeken dicht, gaven het
schrijfmateriaal in de kasten cn laden oen
plaats en verlieten haastig het vertrek, na
elkaar eerst 'n harteljjk-gul ..zalig uiteind»!"
te hebben toegewenscht. Enkele oogenblik-
ken bleef h«n nog rumoerig druk inldo gang,
waar de jongelui haastig hun jassen «aantrok
ken en hoeden opzetten en vrooljjk schert
sten. blij in 't vooruitzicht van 'n genoeglij
ken Du lejaarsavond en een heerlijken vrjjen
Nieuwsjaarsdag.
De oude boekhouder, de heer Van Vlijmen,
was nu nog alh-en in de kantoorafdecling en
had het personeel met weemoed z:en heen
gaan, terwjjl hjj nog over z’n werk zat gebo
gen. Hij had hun vrooliikheid van uit de gang
in z’n ooren hooren klinken. Even daarna
was 't stil geworden, toen de laatste klerk
met 'n .«mak de deur achter zich had toogo-
trokken. Dch ja de ’ongeljii moesten wol
in blijde stemming zjjn n ze 't heerliik voor
uitzicht hadden. gezelH" Dudoiaar-«avond t«
gaan vieren in den hiiiseliiken krin<». of thuis
hy hun verloofde. Hij mi«gunde hun niet «lat
genoegen: ze verdienden bet w« l na de druk
ke in«nannende kantooruren, die hun geest
gespannen hield hii 't in»-»»wikkelde werk, dal
correct moest worden af<»rievcrd. Maar voo»
hem zou 't weer «til en eenzaam zyn als hij
thni«kwam.... Daar was niemand die h«»m
met liefde ontvangen en mot hem 't blij geluk
van ’t huiseliik leven deelcn zon. N»en. vont
hem waren geen gelukkige da«»en meer wea
gelegd: het onde jaar zou droevjg eindh-en
bet nieuwe iaar zon de heerlijke, warme zou
van het geluk voor hem niet laten ongaan.
Dch. dat zii. »iie z’n zorgen en z’n geluk
altiid met hetn ha«l gedeeld, nu reeds «A
heengegaan. Waarom had ze hem moeten
verlaten, idc hij niet mjssen kon. en nu.
nu vooral niet.... En dan.... d’e getrouw'!
was. en schijnbaar gelukkig leefde, zou zt>
haar vader nog langer aan zijn lot overlaten
al» bestond hij niet meer voor haar
De oude heer v.an Viymen Uiog dieper het
hoofd: lang bleef hjj zoo zitten peinzen.i
over liet schrijnende leed, het hittere veu
driet. dat hij op zjjn ouden dag moest «Ra
gen.... terwijl hl!’n «lochter had, die wi*t.
dat haar vader alleen stond Jn 'l leven et»
naar haar verlangde als 'n kind naar zjju
moedelr.
Toen van Vljjmen opstond loosde hjj eet,
depen zucht en lui'lop sprak hjj. Lik m! maat
gaan...» D. G«mL. Ieef«le m'n vrouw nog
maar.... en was m’n dochter...." Maar hy
schudde hef hoofd, als twnfeble hij aan 'u
vervulling van zijn wensch. Hjj kleed«le zic.ti
aan en verliet het kantoor, niet vermoeden«i,
dat de deur van het privókantoor, waar In
oudste patroon zat te schrjjven, op 'n kiei
•tond.
Door Hendr. M. Smits.
Op zekeren achemerachtigen Ouderjaars-
avond keerde baas Hakkers, moe en afgemat
van het zware werft, dat hjj den dag verri.-ht
had, ontevreden huiswaarts. Hjj was een
arme houthakker, die met hard werken zjjn
groot gezin moest onderhouden. Zijn huisje
stond aan den rand van ’n groot bosch en
in dat bosch moest hjj iederen dag hout
hakken.
„HA" mompelde hjj In zichzelve, „wat heb
ik toclt 'n ongelukkig, armzalig leven. Met al
m’n zwoegen en werken word ik niets rjjk er.
Waarom moet er zooveel verschil zjjn tus-
sefeen rjjk en arm....?"
Ja waarom....? Ach. de man ver
trouwde niet op O. L. Heer en bleef daa-om
ontevreden. Al mokkendp kwam baas Hak
kers op 'n groot open vlak van het bo«ch en
plotseling zag hij 'n zeer schoone dame naar
hem to»komen. Zii droeg een lang wit kh-ed
en ’n krans van bloemen op het golvende
haar. Even was haas Hakkers ge’ch’okken,
toen de dame hem naderde. Deze merkte dit
wet, en daarom knikte ze hem vriendeljjk to»».
Toen ze hjj hem gekomen was. zei ze.
„Goeden avond, beste man. No» zoo iaat
in 't bosch. en »1at on Oudejaarsavond?"
„Ia. dame", antwoordde de hon’hakker.
„ik heh va»«daag hout gehakt. Bt !>en zeer
vermoeid en keer nn huiswaarts. M’n bestaan
is el!en«’i«r: het gaat zoo da» aan da» en het
nieuwe iaar zal wel niet veel beters b«-en»en".
..Uw lot l« te hckla»en. beste man", her
nam de dame. ..Maar daarom moogt ge niet
zoo morren. O. L. Heer wil dat zoo hehliet,.
Als ge al'cs geduldig onneemt. zal uw loon
veel grooter zijn dan alle aardsche ri’kf'om.
To"h wil ik n wel helpen in uw armelijk be
staan. S-reekt slechts 'n wensch uit.
„O. edele dame, a's 't kan: met 'n beetje
geld ben ik al tevreden. Rijk te zijn verlang
ik niet." f
„Uw wen-»ch wordt vervuld. Neëm het
deksel van het soepketeltje, dat ge in nw
hand draagt."
Hakkels wierp de sprokkels van z’n ru»
en gretig lichtte hij het deksel on. O vreugd!
het wa« geheel gevuld met blinkende goud-
etnokken.
De dame keek glimlachtend naar den ver
baasden man en deze was het eerste oogen
blik te verbluft om ty|af te bedanken.
In het luxueus ingericMe salon «at me
vrouw Heynen. de echtgenoot^ van den pa
troon. in gezelschap van haar zoon. Ze had
den het signaal van den ano gehoord en even
later «tond de sierlijk-gebouwde wagen vooi
de defti»e woning stil. Aanstonds ging me
vrouw Hevnen naar de huis leur en terwijl z»
die ooendo. stond haar man met «len oudet»
heer heer van Vlijmen reeds op het liordea.
..Zoo. ziin «laar de heeren. van harte wel
kom. hoor?” begroette zjj de beide mannen.
Toen van Vlijmen mevrouw zoo hoorde spr«t
ken. drong 't even weer piinlük I ij hem op,
hoe heerljjk het toch Is een ei»en tehuis tt
bezitten, waar de liefde van man en vrom*
één is. en er het hniseliik geluk hechter ei.
sterker maakt. Weer moest hij nu aan ziin
vrpuw denken, die was heer«»egaan en hen»
had achter»elaten, met al z«n verdriet eu
zor» over haar ziin dochter.
..vie je. van Vliimen". deed de ga«*heet
hem onschrikken. ..ook wij vieren den Du Ie
iaar«avond maar heel kal»”n|f>»i In 'n kleinen
krin» maar toch zeker met mn droevig «i»
eenzaam als gii daar zat Kom. laten we 'n
[da« drinken on «iw gelukkigen levensavond,
m’n waardn en zet nn maar eens alle zorgen
v n af hoor’" -
Hoe kon nw*neer H«»vnen nu zoo pra’cn.
w»st hii dan tot....? En 't word den onlet,
man te maohti». In plaats van te drinker,,
zotte hii mof »ron»o moeite zijn glas neer ei.
hrah in hefi» snikken nit....
Wat is dat nu?” vroeg de ’-■'er Hevnen
sohiinhaar verbaasd. ..Zit er w»l in «ion weg?
Kom. onwe ion»en. vertel 'f ons eens....
misschien kunnen we 'r wol wat aan doen'
Do bnrtolt'l-hoi'’ van z’n »a«t.heor ’-racht van
Vlümen vrjj «noedi» op ziin gemak. En n i
kwam het verhaal van al z’n verdriet. ho«
diep en wreed de dood van zijn vrouw hem
geschokt had.... en hoe zijn eenige dochter
zich in 't minst niet bekommerde, maar ’n»
aan z’n lot overliet. En zii was toch de eenig
overgeblevene van vier kinderen.... Alle*
vertelde hij hjj voelde, «iat 't hem go»»1
deed, bjj anderen zjjn leed te mogen uitsore-
ken het leed, dat-ie zóólang reeds alléét
had moe'en dragen..., En toen hij eindelijn
uitgesproken was. «tonden er tranen in d».
oogen van beide «lamos en keken de firmai»
ten ernstig voor zich uit.
„Nu. van Vljjmen. dat Is alles heel hard
voor u". sprak de onde heer Heynen. ,.maa.
ik behoef n toch tritor wri niet te herinnerei,
aan 't voorbijgaande van aardsche smart. Uw
vrouw zult ge zeker hierboven temgzien.
en uw kind, nw dochter,..., welnu ze kau
zich immers nog beteren.”
Mismoedig schudde de oude klerk het
hoofd.
„Verlies den moed niet, van Vlijmen I U
moet sterk zjjn en u er tegen inzetten. Kom.
drink nn nw glas wjjn leeg, straks breng ik tl
weer thuis."
Nog langen tijd bleef het gezelsc.han bjjeen
In opgewekte stemming werd eindeljjk hart-j-
liik afscheid van rikaar genomen en het
bleek nu vooral, hoe treffend de goede ver
houding was tusschen van Vlijmen en zjjn su
perieuren. Toen gleed de auto weer voort
door de stille straten »ler stadswijk en van
Vljjmen voelde zich opgewekter dan ooit.
„Is het zoo goed, beste man?" vrwg.zjr.
Hartelijk dank, dame.” «ei Hakkers", „maar
tn’n keteltje is zoo kleiti. Thuis heb ik nog
'n groote kan «taan zou ik die mogen ha'en?7,
„Ge kunt gaan maar kom spoedig terug".
Zoo vlu» als-ie maar eenigszins kot», liep
de oude Hakker naar zjjn huis en keerde
spoedig terug met ’n groote kan. Wat 'n
massa geld zou daar in gaan; mixschen wel
voor heel z’n leven genoeg.
De damd had geduldig zjjn komst afge
wacht ze stond onder ‘n breedgetakten eik,
en toen Hakkers naderbij gekomen was, sprak
te: „Zet de kan voor m'n voeten en uw
wen«ch wordt weer vervuld".
Geen oogenblik aarzelde Hakkers, hjj
plaatste de kan voor haar voeten neer en
xie: tegeljjkirtjjd was ze tot aan den rand
gevuld met goudgeld. Sjonge wat ‘n macht
geld, wat 'n uitkomst!
Zonder de schoone vrouw te danken, wilde
Hakkers nu de kan opnemen, en er mee naar
huis gaan. Maar jawel, dat viel tegen! De kan
was zoo zwaar, dat-ie ze onmogoljjk alleen
kon dragen.
„Schoone dame, ach help me", zuchtte
Hakkers. Maar tot 'n hevige schrikt zag-ie
dat ze plotseling verdwenen was. Wat nu
gedaan? Goede raad was duur. Daar schoot
hem ’n mooi idee te binnen.... ziin vrouw
en een van zjjn zoonljes zouden hem kunnen
helnen. Weer liep hij naar huis en vertelde
daar wat er gebeur»! was.
„Maar laten we v<»ortmaken„ zei Hak
kers. er kunnen wel strooners in het !>oxeh
zijn.... en als ze dan de kan z:en. gaan ze
’r mee vandoor. Dat is zeker!” Vlu» gin» ’t
drietal naar de of en plek in 't bosch: geluk
kig de kan stond er nog. Maar wat was
dat nu....? Welk •■en bittere teleurstelling!
De kan was leeg.... en in het soepketeltie
was no«» 'n weinig soep, de Hakkers 's mid
dags had ovcrgehou'len. De onde man kon
wel schreien van spjjt. Er was echter niets
akn te doen, en daarom keerde hij weer met
z’n vrouw en zoontje naar huis terug.
Pit kwam nu door Hakkers' begeeri»heid;
het was zjjn elpen schuld en hij had er mee
geleerd om voortaan tevreden te zijn, met
hetgeen O. L. Heer hem schonk.
Telken jare op Omlejaa»navond gaat hjj
naar de open plek in het bosch mrtar de
schoone dame heeft hjj nooit weer gezien.
