van het
„Noord-Hollandsch Dagblad”
Vrydax SU Ee bra ar I 19i8
Mo
Offergedachte en offergeest.
Drukwerk.
Modern
1
mODEI boek ter inzage.
229.
De „Antichrist”.
Apostolaat en retraite.
FFICIEEL KEBKBËBÏCHT
te
les»
I
Father LEFEBER,
Directeur.
;eld te geven tegen rente xoo*
t u ons ook zeer veeL
Lof
de
Hofplein Alkmaar.
Gust begreep niet, maar ging. Hjj zag i
verte een stuk mast boven de woelende
en daar hing de antichrist vastgeklemd als
de Christus aan het kruis. De Schelde
sprong steeds booger en hooger en schuimde
van woede; de stormvlagen smeten brokken
van rauwe kreten op den oever. Gust sprong
In aansluiting hierop, verzoekt men ons
opname van onderstaande circulaire, welke
door de Mariaveret-niging verspreid zal wor
den onder de leden van vrouwen- en meis
jescongregaties:
WIE DOET ER MEE?
Reeds meermalen bleek duidelijk, dat een
beroep op het edele hart, de hoogere gevoe
lens, de Christelijke lie’dc, zoowel van leden
als van buitenstaanders, niet te vergeefs
wordt gedaan.
Wjj bedoelen hier geen financieelen steun,
maar bet onthoudibgsoffer, gebracht om ar
me drankzuchtigen te redden.
Het is voor den mensch met booge en ern
stige levensopvatting zoo mooi, vooral met
een blik op den Gekruiste en bij de gedach
te aan de liefde van Jezus’ Goddelijk Hart,
’n offer te brengen, welnu breng in den H.
Vastentijd "n offer aan Christus van gehee-
le of gedeeltelijke onthouding van alcoho
lische dranken, indien gij om den een of an
deren reden, de Vasten niet kunt of behoeft
te onderhouden.
Neemt vrywillig op u, geen bier of w|jn te
gebruiken, ten einde daardoor aan te vullen,
wat door verzachting of het niet onderhou
den der vastenwet aan do boete en verster
ving ontbreekt.
Kardinaal Mercier zeide in Zijn bekende
Luiksche rede: „Gif Katholieken, die de
eischen der Christelijke boetvaardigheid
kent en die meent om gezondheidsredenen
u niet te kunnen onderwerpen aan de Vas
ten- en Onthoudingswetten, waarom coudt
gij op de dagen waarop gjj gebruikt maakt
van de kerkelijke dispensatie’s u het gebruik
van bier en wjjn niet kunnen ontzeggen?”
Wie uwer kan zich deze versterving niet
opleggen?
Sr'
Huisvader Zon (zon is in het Nedorlandsch
vrouwelqk, maar in het Bovenaardsch manne
lijk, net als in het Latijn en het Fransch), du»
Huisvader Zor was verleden w.-ek iuist van
zijn dagwerk binnenshuis gegaan. Zjjn vrouw.
Maan, kwam naar buiten om de aardappelen
af te gieten en keek eens naar beneden en
bleef toen even staren: Daar gaat ie alweer,
mompelde zjj.
„Wie gaat daar weer? Toe, schiet wat op.
Ik heb honger Vader Zon-had gesproken.
„Ja, zie je. Man, ik keek weer een» naar
dat nieuwe Missiehuis hieronder in Hoorn. En
toen ik wat verder keek, daar ergens in de
buurt van Amsterdam, toen zag ik dien Pater
Liefhebber met zjjn zware tasch natuurlijk op
pad. Ik kijk nooit ecus in een bus of tram 01
trein, of ik zie hem erin zitten. Die verdient
ook een zuur stukje brood, hoor”.
..Nu je het zegt. Vrouw, dan ken ik hem
ook. Is het er niet een met grjjs haar en een
donkere baard? (Maantje knikt.) Ja, hoe dik
wijls ik hem al niet gezien heb. Hjj schijnt
verlegen ook. Onlangs keek ik eens goed in
een coupé en toen trok hjj het gordijntje too.
Als ik goed gehoord heb. dan gaat hq dage
lijks op jacht, d.w.z. zoekt bij goede men-
sehen om zjjn werk voort te helpen. Of het
erg hard gaat? Ik bdtwjjfcl het.”
„Ja. Man, wat zjjn er een hoop die hem
best helpen konden. Kijk daar nu eens; die
en die en die.’' ->
,.J, houd maar op. Ik ken ze net zoo goed
als jij. Ik zie ze iederen dag. Maar ik zie toch
ook zoo nu en dan wel staaltjes van schooue
offerzin ook. Als we straks klaar zjjn met
eten, zal ik uitleggen waar je kjjken moet om
eens enkele bovenstebeste menseden te zien.”
En zoo keuvelden Man en Vrouw door. Ik
weet het van een vallende ster, die bet af
geluisterd had. 4
Nu kan men iemand „in het zonnetje zet
ten”, „naar de Maan loopen om sterretjes U>
plukken”, maar dat is allemaal boven mjjn
stand. Ik ben met een zonnestraaltje tevre
den. Wie zorgt daarvoor?
Mbsiehuis, Hoorn.
Postrek. 121)937.
Door ons geld 1
lang u leeft, helpt
bergen werden geworpen, aldus vertelt Stan
D., in de ..Msb.” Andere geslachten hebben op
’nen goeren morgen heele oorlogsbruggéh uit
de buurt van Antwerpen voor hun deuren
gevonden. Op andere tjjden werden de be
woners van dezen kant gewekt door zeeroo-
vers van allen landaard die nochtans dezelfde
gewoonte hadden 's nachts op bezoek te ko
men. Franschen, Engelschen. Russen, Noren,
Spanjolen, en nog andere vreemde snuiters.
In dezen hoek, waar de Schelde vroeger
invrat tot de klagende, donkere denneboe-
schen van Brabant hebben de landlieden vele
vreemde dingen zien gebeuren. Reusachtige
witte monsters. harder en taaier dan eiken
boomen zqn tegen de heuvels van Woens-
drecht gesmakt, zoo geweldig, dat heel de
wereld wankelde en het volk in do bosschen
vfuc.htte om er eerst uit te kruipen als de
gedrochten gesmolten waren.
Maar dat is reeds héél, héél lang geleden.
Veel, veel langer dan de tjjd1, toen men daar
dooie Watergeuzen en afgerammelde Span
jaarden opvischte en kapotgeschoten schui
ten, ak> dronkeman» schun weggezakt, aan
don wal sleepte en tot brandhout maakte
voor de soldaten van Mandragon, die hier
meer dan eens door de Schelde wilden bat-
sen. De boeren en visscherslui hebben op
zekeren dag, toen de Schelde woest en wro-d
I als een wild beest groote brokken van Zee
land inslokte, gezien hoe meer dan vijftig
daken vastgeklampt door volk en vee, op hun
aan hen. die geen lid zjjn van Maria-Veeree-
in de boot, maar niemand volgde.
.Laat hem verzuipen, den duivel, zeiden
de mannen; hq heeft reed» z<x>veel kwaad
gedaan in onze parochie.
Zoo is niet de leer van Onzen Heer, die
voor ons aan den Kruisbalk gestorven is,
riep de pastoor. Vooruit mannen in de boot
en toen bjj zag, dat er nog aarzeling was,
sloeg hjj een kruis, sprong zelf in de boot
naast den Gust en de anderen volgden hem.
1-ang, lang vochten de redders tegen de
aanstormende golven. Soms, als zq weer ver
der werden teruggeslagvn. dan zjj gewonnen
hadden, vielen hun armen slap en vooral
Gust, die bjj andere reddingstochten onver
moeid kon werden, moest nu telkens aange-
wakkerd worden door den pastoor, die ook
voortdurend den worstelenden antichrist
moed- toewuifde.
Daar kwam plots een waterberg aanroilen.
't Is afgcloopen, zuchtten de roeiers, toen
zij niemendal meer zagen dan woedend wa
ter
Neen, neen, riep de pastoor, zie, zie, hjj
hangt nog! Toe.... toe.... mannen, voor
uit!
En toen de redders opnieuw hun spieren
spanden, hoorden zjj door d^n huilenden wind
smeeken: „Onze vader, die in de hemelen
zjjt”.
Bidt hq? Ze scherpten de ooreti.Ja. ja,
hoort! en door de woeste stormzangen der zee
kwamen schreiende brokstukken van het
Wees Gegroet: „Moeder Gods.bid voor ona
zondaars.... nu en in het uur van onzen
dood".
Vooruit, mannen, vooruit, spoorde de
pastoor, in den nood ie zjjne ziele gered, la
ten wij zqn loven uit. den nood redden
En zq zochten het laatste van de krachten
in hun lijven om tegen de natuur te worste
len.
Weer deed de Schelde een sprong, woest
en hoog.
Een gil
In den avond toen de klokken het
inluidden, zeiden de dorpers: Zie,
Gust gaat weor naaTJde kerk.
Het laatste nummer van „De Kruisbanier”
bevatte onder bovenstaanden titel het vol
gende artikel:
Wanneer dit nummer in handen komt, staan
we voor de veertigdaagsche Vasten, en daar
mee is weer de tijd gekomen van propaganda
voor he idee der vrijwillige onthouding van
alcohol
Deze is vooral bedoeld buiten organisato
risch verband. Wjj vragen haar in ’t bijzonder
r-
niging of Kruisverbond en beroepen ons op
de bedoeling en den geest der Kerk, die hare
kinderen uitnoodigt om, indien zjj niet kun
nen vasten of zich van vlecechepijzen niet
kunnen onthouden, door goede werken het
ontbrekende aan te vullen.
Mocht het soms vergeten zqn of om an
dere redenen nog niet zjjn gebeurd, het is
nog niet te laat. Er is alles voor te zeggen
om het te doen.
De gedachte is zoo in-Katholiek op zich
zelf. En die vrijwillige onthouding, tijdelijk
aanvaard zal voor dezen of genen, misschien
wel voor meerderen een aanleiding zijn om
ermee door te gaan, en er. georganiseerd»
onthouding van te maken.
Tntusschen is er niets op tegen, om d<-zo
offergedachte en dezen offergeest n <g wat
verder door te voeren
Propaganda er voor ook bjj hen, die wél
de Vasten- en Dnthoudingewet nakomen, ie
geenszins misplaatst. De Vasten is nu een
maal voor allen een tqd van boete en ver
sterving. En bjj de propaganda onder de jon
geren denke men bijzonder aan onthouding
van alcoholhoudend snoepgoed.
Maar ook m eigen kring mag deze Vas-
ten-propaganda niet achterwege blqven. Zq
is mogeljjk op twee manieren en kan op
meerdere gronden worden gemotiveerd.
Eerstens de drank-onthouding. A fschaf -
eters en afschaffers kunnen worden uitgenoo-
digd tot vrijwillige geheelonthouding tot
Pascben.
Tweeden s de algemeene beoefening der
Christelijke versterving, zooals Z. H. Pius X
deze aan de drankbestrijders en dvankbeetrijd
ster» ,aanl>eval. om daaruit n.l. de Goddelij
ke genade te putten, die onzen strqd moet
leiden tot de zegepraal. Wjj zouden hier
kunnen noemen: niet of minder rooken in de
Vasten; geen of weinig bioscoopbezoek.
De onthouding van alcoholgcnot, hier aan
bevolen, kan ook uitstekend worden gemo
tiveerd ah reddlngsbemoeiing met drank
zuchtigen. Het aantal dezer slachtoffers js
legio, en de reddingsarbeid niet gemakke-
Ijjk: waarom er des te meer hulp van Boven
noodig is: en daarvoor die boete.
Diep is der drankzucht wee,
Kom. help en red mee!
Wat ons van dezen duivel red
Dat is onthouding en gebed.
Zalige Vasten!
Op den Aden verjaardag van de kroning
van Paus Pius XI. beeft Kardinaal Faulha
ber te Muncben ren rede gehouden, waarin
Z.E. aandrong op groote actie van katholie
ke zijde. In elk diocees, in elke parochie moet
de katholiek)- actie als gemeenschappelijk
werk georganiseerd worden Was vroeger de
leuze „Sociale arbeid", tegenwoordig moet
de leus zjjn „Apostolische arbeid”. Als mid
del daartoe wees dv kardinaal out op het
ret ral tewerk.
Bjj den aanvang van den vastentijd, ver
diende deze rede in breeden kring gelezen
en bekend gemaakt te worden. Ons katho
liek openbaar en privé loven, vereischt nood-
zakeiiik verdieping en grondige verbetering.
Te lang teren wij op ouden roem en uiterliike
schittering en glans kunnen niet wegcijfe
ren, dat wq aanmerkelijke verliezen te boe
ken hebben. Al zjjn er de laatste decennia,
vooral op sociaal gebied prachtige resultaten
bereikt, er zjjn teekenen, die ons doen den
ken aan het woord: „Something rotten”.
Apostolische arlieid! Dat woord verwjjst op
de eerste plaats naar Christus en naar hem,
die eens genoemd werd „wellicht do groot
ste man van het Christendom”.
ApostoUacho arbeid! De weg daartoe is
karaktervorming en cultuur der eigen ziel.
Deze vormen schoone zielen, die ook den
modernen mensch iets te zeggen heblien.
Op den eersten Zondag in de vasten, ver
haalt ona het Evangelie, dat Christus in de
eenzaamheid trok Daar in de woestijn ver
zamelde Hjj Zjjn heiligste krachten, om dan,
na een stilte van 40 dagen, in het openbaar
op te treden en alles in machtige en leven
wekkende activiteit te brengen.
Dat zoeken van de eenzaamheid bij den
aanvang van het grootsch, openbaar leven,
heeft zqn dierxren zin Wat deed de heilige
Paulus, de geweldige werelds postel, onmid-
delljjk na zqn hokeering? Hij ging in de
eenzaamheid. Jarenlang zwoegde hjj aan de
versterking van zjjn geestelijke krachten om
dan, als een loeiende, orkaan, de hojdengo-
den te vernietigen.
Hierin ie te zien de ware en onomstoot
bare wet voor bet zielenleven der menschen:
wie niet ter rechter tjjd zich terugtrekt in
de eenzaamheid en de stHte, verflauwt on
feilbaar. Zjjn leven wordt effen, verliest
kleur en tint.
Daarmede is tegeljjk de diepe beteekenis
van de retraite aangegeven. Een retraite is
een tjjd van ingetogenheid en tijden* een
retraite worden krachten ingenomen en zaad
gelegd voor een dergcljjken, christeljjken le
venswandel.
Voor eenige jaren zaten op de brugleuning
van een rivier in de omgeving van München
twee jonge menschen. Het meisje droeg nog
haar karnavalapakje. Na een dolle vasten
avondviering stond het jonge paar op Asch-
woensdag de rauwe werkelijkheid wreed voor
oogen en men weet niet om welke reden
de twee jonge menschen stortten zich van de
brug in bet water om een kwartier later
levenloos te worden opgehaald Tegelijker
tijd begaf een stemmige menigte zich ter
kerke, om zich het hoofd met gewijde asch
te laten bestrooien, door den vermanenden
priester: Gedenk, o mensch, dat gjj stof
zjjt en tot stof zult wederkeerefl. Misschien
heeft het hooren van het vreeseljjk gebeuren,
meer uitwerking op de zielen gehad, dan de
aangrijpendste vastenmeditatie, maar wan-
*eer die jonge menschen zich eenigen tqd
rustig bedacht hadden en de oogen eens naar
boven hadden geslagen!
Een ander beekl, schooner en opwekkender
moge voor ons ten voete worden u:ig»lqnd!
Over de vlakte komt een statige gestalte aan
getreden. Het hoofd draagt een duori. ‘n
kroon, een vunzige purperen mantel hangt
haar van de doorwonde schouders, en in de
handen draagt zjj een lantaarn. Nu staat zij
voor een huisje, de deur is versperd door
doornen en distels. Christus.want Hij is
het.... klopt aan, neigt vol spanning Zqn
hoofd en luistert, of Hq kan binnentreden en
welkom is. Of de deur geopend wordt, zien
wjj niet!
De hut van ons hart is wellicht begroeid
en versperd met distels en doornen. Willen
wjj apostelen zjjn, beginnen wjj dan met Hem
den toegang te openen tot ons hart en Hem
van harte welkom te heeten. Maranatha: Kom
Heer Jezus!
Alleen met Hem, zal het ons duidelijk wor
den, wat ons in bet privé en openhaar leven
te doen staat. Zjjn genade zal ons zjjn beste
leerlingen maken en apostelen tevens. Hjj
is het model en de leermeester zonder weer
ga, in de oefenschool van het apostolaat.
De leuze die Kardinaal Faulhaber ontwik
kelde, bezielde onzen eerbiedigen Bisschop,
toen hjj de pastoors van ons diocees oplegde
in hun parochies vereenigingen op te richten
met den titel „Leekqn-Apostolaat". Dat god
vruchtig genootschap! heeft, volgens bet Re
glement in de Prosynodus van 1927 ten doel
bevorderen van het katholieke
zjjne geledingen door leeken, en
de parochie-geesteljjkheid bjj te staan in ha
re werkzaamheden naar buiten.
Door den mood van onzen Bis.-X'-op klonk
dus reeds voor eenigen tjjd het woord van
den Heiligen Paulue: Ik smeek u, dat gjj u
beijvert om mjjn ware medewerkers te zjjn.
Keeren wjj to| de leuze „Apostolisch,- Ar
beid” dan komen wjj tot de conclusie: Apos
telen worden gevormd in oefen plaatsen van
het geestelijk leven, aan de voeten van Chris
tus zelf, in de retraitenhuizenj
De zomer was als een maagdeljjke lach
voorbjj gerold en de winter kroop Ijjk een
vuile slang over den aardklomp en nog altjjd
lag het schuitje in de kreeke. De dorpers wis
ten nog steeds niet hoe de vreemdeling heette
en vanwaar hjj gekomen was, maar men
kende zjjn gewoonte en zjjn goddelpozen
levensgang. Hjj vervloekte God, den pastoor
en alles wat heilig was. Meermalen hadden
de boeren het plan opgevat om den vreemde
ling te verjagen, doch zjj vreesden zjjn dui-
velsche macht. Mengelingen van wondere
verhalen gingen daarover van huis tot huis.
Bjj stormavond-, terwjjl de dorpers luister
den naar zjjn schoten, die boven het loeien
van den wind uitkletterden en het aantal
eeuden telden, dat hjj weer in zqn kajuit
zou bergen, spraken zjj met schuddende kop
pen over den helschen moed van den vreem
deling, die nooit bang was al spookte de
Schelde, dat heel haar wezen d’er van
schuimde. En dat op een schuitje, waar men
door het vooronder het licht van Bais en de
sterren aan den hemel kon zienl Dan vertel
den de boeren elkaar met vreezend ontzag
van de tooverachtige kracht van den vreem
deling, die geljjk een pastoor van veel vroe
ger jaren, den wind kon verzetten, die zjjn
tuk op roem en buit, zijn daar op den oever
gevallen om er te vechten voor Bergen op
Zoom, doch velen hebben hun dooie lichaam
moeten achterlaten in d ti Brabantschen
grond.
Maar eens heeft men daar den antichrist
gevonden.
Een schoone zomermorgen ging open. De
zon die zich kleeden ging naar den dag. kon
nog maar nauwelijks over de heuvels gluren
om zich te spiegelen in de Schelde, die
nog droomde in de nevels van den nacht,
toon de dorpelingen een zwaren. langen
geeuw hoorden. En als zij uit hun huize-
ken« op den berg keken naar den waterkant
zagen ze een grooten, ruigen kerel lui lig
gen als een Zeehond.
Enkele dorpers gingen langs hem benen
om zjjn wezen te zien en zjjn tale te hooren,
geljjk dat de gewoonte was, maar toen zjj
zjjnen kop zagen, vol borstelige haren en
kattensnorren met oogen Ijjk die der uilen
urt den stompen toren, schrokken zij zoo, dat
zjj nauweljjks tijd vonden een goeden mor
gen te wenschen. De vreemdeling antwoord
de niet. En dat was, volgens Brabantsche op
vatting nog slechter teeken.
Even later kwam de garde. De vreemde
ling bleef lui liggen, al starende met zjjn fel
le oogen in de morgenzon.
De garde sprak tot hem:
He vriend wa doede gjj hier.
Mijn haren drogen. Ik heb geen hand-
doeke, maar mijn lieve zuster de zon ie zoo
goed- tnjj te helfien en hjj schudde baard en
haren, zoo dat er van zqn gezicht niet* meer
te zien was dan een grijnslach, die den gar
de een ©ogenblikje deed rillen.
V'anwaar komde gjj?
Ik kom van daar en hij wees op een
klein schuitje, dat in een kreeke lag.
VVa doede van uwen stiel?
Ik ben een man d<T wetenschap zij al
leen is mjjn god en meester.
Hé. zei de garde en de vreemdeling her
haalde zjjn laatste antwoord.
Een rare snuiter dacht de garde, ofwel:
hjj is getikt, ofwel ’t is er eene, die meer
weet dan ik en hjj trok weg om zjjn overheid
te raadplegen.
De vreemdeling sprong dan overeind, ge
lijk een konqn, liep naar zjjn schuit, rommel
de wat aan boord, pakte een belger en begon
ofschoon 't verboden was, bot te steken voor
zjjn ontbjjt.
En weldra kroop er uit zjjn schouwke een
Took-slang in de strakke zomerlucht. Het
volk volgde met vreeze de doening van den
vreemde en toen het bjj de middagtjj zag
dat hjj zjjn zilveren zeilken opsjorde en
koers zette naar Antwerpen, zuchtte het
dorp: Goddank hjj trekt eruit.
Maar in de eerste klaarte van den volgen
den dag zagen de dorpers weer het witte zeil
in de kreek.
godvruchtige genootschappen van de paro
chies, in „Het, )e?kenapoetolaat” hei kern
punt gelegd wordt van bet retraitewwk.
Er is reeds meermalen gevraagd naar een
organisatie van het retraite werk. De beate
weg daartoe is door en in „Het Leckenapoe-
tolaat".
Rector F. HANSEN,
Retrartenbuis, Bergen.
ruim gevuld had met duivelscbe boeken, in
wel tien verschillende talen, onder zjjn bed
zakken vol vreemde gouden en zilveren stuk
ken geborgen had en dus de geheime kunst
wel kennen moest.
Sinds Kerstmis noemden hem de dorpers
den antichrist.
Dezen naam had hjj zich trouwens zelf ge
geven.
Op tweeden Kerstdag, terwjjl hjj in Oud-
Antwerpen <e drinken zat de dorper»
zagen met bewondering, dat hjj aan zjjn
zevende kruik ouwen bruine begon en een
groep mannen, die met hem aan de groote
tafel zaten, zóó trakteerde dat enkelen reeds
wegzonken spotte een der jolige boeren:
Ge zjjt 'ne beste kerel: ge lust 'm goed
en ge gunt een ander ook watte. Wjj zouwen
vrienden kunnen zjjn maar ge moest 'ne
keer naar de kerk komen.
Een ratel-vloek deed de glazen rinkelen on
dan begon de vreemdeling te spreken over
het thema: geen God en geen meester en ein
digde met de verklaring, dat hjj de anti-christ
was, gezonden om onder de eenvoudige boe
ren en vrsschera leerlingen en helpers te zoe
ken. Komt bjj mjj aan boord en ik zal u lee-
ren in weelde en geluk te leven zonder God
en zonder meester.
De Brabanders beefden van verontwaardi
ging. doch zjj vreesden de duiveleche macht
van dezen mensch, die veel slechter leer ver- i
kondigde dan de ketterjjen, welke door hun
voorouders telkens weer over de Schelde wa
ren terug geslagen.
En de antichrist kreeg slechts drie leerlin
gen: twee jongemannen en Gust, den armen
visecher, die zjjn levensweg reeds in vele
richtingen had gezocht, doch telkens teleur
gesteld wa« teruggekomen en nu ternauwer
nood droog brood kon winnen voor zijn
vrouw en de acht kleinen.
De jonkheden werden twee avonden, als zjj
van de schuit terugkeerden, door de wjjve-
kens van hun buurt afgerammeld, dat hun
ribben d’r van kraakten Zij waren genezen.
Toen bleef de Gust alleen over. Hij werd
de goede vriend van den antichrist: hjj ver
stond etteljjke woorden Fransch in Franschen
krjjgsdienst opgedaan en met hem kon de
vreemdeling spreken over verre landen en
volken, want Gust had de hooge zeeén be
varen. De band werd gesloten. De smeek
beden van z'n vrouw en de vermaningen van
den pastoor vlogen weg lijk de snelle avond-
vogefe over de Schelde: 's Zondags, in do
Mis. stond bet bankske van den Gust leeg,
al sinds Nieuwjaar.
De klokken waren uit Rome teruggekomen
en de kinderen zochten tusschen de bottende
struiken en in het bloeiende lenteland naar
cadeautjes. Na de Mis kwamen de arme
moeders bjj den pastoor om cadeautjes
voor hëtr kleintjes. De laatste was de. vrouw
van Gust, want de last van een jong leven
en de kommernis in het herte wogen zwaar.
Toen de jiastoor de geschenken in beuren
voorschoot deed, rolden tranen over heur
weggeteerde wangen.
Kom, kom Sjoke, zei de pastoor, hou
maar moed!
Ik kan niet meer, meneer, pastoor, ik
kan niet meer. De armoe is niks, maar zoo te
moeten leven
Betrouw, Sjoke, maande de pastoor.
Zjj schudde weifelend h.’t hoofd: vanmid- I
dag vertrekt hq met den antichrist, snikte zjj.
Waarheen?
Zjj haalde wanhopig de schouders op.
Laat hem gaan Sjoke en terwjjl hjj weg
is, zullen wij intusschen voor h< m
bidden, gjj en ik, gij en de kinderen. Betrou
wen, Sjoke, betrouwen! Hjj zal terugkomen
geljjk de verloren zoon.
Toen Sjoke de saeristj; verliet, struikelde
zjj van de twee trappekes en viel plat, plet
send op de steenen.
Och, Gottekes, Gust mjjn arm kinde.
en dan zei ze niets meer.
De zon, die de klokken in een klaar kleed
van goud uit Rome had teruggedragen, was
plots verdwesen en de gebroken lucht schok
te onder de slagen van den wassenden wind
De antichrist werkte in alle haast om het
schuitje uit de kreeke te krijgen, vloekend,
dat de Gust niet mee kon, nu zjjn vrouw met
gebroken been uit de kerk w as thuisgekomen.
Hjj had er zich zooveel van voorgesteld van
zjjn Paaschreis met den Gust naar Antwerpen
waar zjjn vrienden den eersten Brabantschen
buitenman met veel jdechtigheid in den god-
deloozen bond zouden binden.
Waren dat geen slechte voortcekenen g£en
waarschuwingen van hooger» het ongeluk in
de kerk en de plotse draai van bet weer?
Hjj grijnsde om zjjn bqgeloovige -gedachte
en sloeg zqn hand krampachtig tegen zjjn
borst, waar de geschreven verklaring van den
Gust kraakte. De antichrist lachte.en
liet zjjn tanden zien a^n den wind en de
golven, die steeds met meer macht aanrol
den.
De Schelde brulde en wierp zich op het
schuitje»
De antichrist is in nood, schreeuwde de
garde door het dorp.
Allen stormden naar buiten. De pastoor en
Oust, die zwjjgend bjj het bed der Ijjdende
vrouw stonden, keken elkaar recht in de
oogen.
Ga hem redden, Gust sprak de pastoor,
zeg aan de mannen, dat ik komen zal.
in de
zee
DKUKKtKIJ „ONS H L A LT’.
leletoon <33 en 633
den titel „Leekqn
:htig genootschap!
glei
net jjverig be
leven in al zjjt
