n nieuwe
^mantel
Onder rood schrikbewind.
I
„ONS BLAD”
I
1
No. 98.
Woensdag 17 April 1929.
23e Jaargang.
DE OPLOSSING DER ROMEINSCHE KWESTIE.
F
VRAAGT SPOOR/MOSTERD
de economische malaise In Weenen en... de doodonschuldige
Socialisten.
FEUILLETON.
Geld!
fc
-
Bureau: HOF 6, ALKMAAR - Telefoon
Advertentieprijs
Aan alfa abonné’s wordt op aanvrage gratis een polis verstrekt, welke hen verzekert tegen ongevallen tot een bedrag van f 3000.—f 750.—f 250.f125,150.f40.
Abonnementsprijs
Fer kwartaal voor Alkmaar.
Voor buiten Alkmaar ...••asss«f 2.85
Met Geïllustreerd Zondagsblad i f 0.60 hooger
onto ALKMAAR 104863
per plaatsing
III.
Aan de. rivier.
25
Tussefaen Read mg en Oxford
ite werkloos-
zy aan de
NOG EVEN:
AMSl EKDAM:
Nieuw end ijk 225 229
UTRECHT:
Oude Gracht 151.
F
-41
.SS
GIRO ALKMAAR 104863
NOORD-HOLLANDSCH DAGBLAD
eerlijke poging om geleidelijk een naar da
omstandigheden redelijke woniiighutir vast
te stellen.
Doordat de socialisten nooit tot een nieuwe
regeling bobben willen medewerken, hebben
de Huurwetten precies de tegenovergestelde
uitwerking gekregen van wat de cliristelyk-
•oe.iale regeering er indertijd van verwacht
te.
Moeten we onzen rooden vriend op nog
meer leugentjes en trucjes betrappen?
Voor vandaag hel>lK'n we genoeg van hem,
L. S.
een ruit, de schaduw rees eensklaps op en
verbreed® zich op het gordijn.
Hester, Hester! riep hy zacht. En toen
zy het gordyn terzijde schoof, opende hij het
raam, en stonden ze tegenover elkaar; bei
den bleek, hygend, opgewonden
Je hebt wat van hem gohoord, je hebt
hem gezien, riep ze zenuwachtig. Is er goed
nieuws?
Ja, Hester, ja, antwoordde bü en sprong
de kamer binnen.
sche bloemen; een winkel, tevens postkan
toor, waarin men alles kon krijgen, en een
landelijke slagerswinkel, met een veranda en
een tuin er voor, maakten het geheele dorp
uit.
De pastori® stond dicht by de kerk en de
tuin daarvan grensde aan het kerkhof, ter»
wijl welige slingers klimrozen over den la
gen, steeuen muur hingen, die den hof der
dooden scheidde van den hof dor levenden.
Het kerkhof was een der schoonste in En
geland, want do oude Rector had het lief en
had er de vyf en dertig jaren, die hy hier
stond, de grootste zorg aan gewyd. Nergens
konden de rozen voller en de veronica’s
schooner staan dan op deze vredige rust
plaats aan de rivier.
Het land in den omtrek behoord® aan
iemand van ouden adel, die ryk genoeg was
om zijn bezitting te vrijwaren voor speco-
latie-bouw. Hij dacht er evenmin aan die
grasvlakten, waarover hij reeds zestig jarya
lang op zijn Schotsch paardje had rondge
draafd, in lapjee bouwgrond te verbrokkelen
of de dichte hagen van meidoorn en kam
perfoelie met nieuwe wegen te doorsnijden,
om daarlangs lichte en dichte villa's te bou
wen, ais om zijn rechterhand af te hakken.
(Wordt yervolgAk
Tusschen Reading en Oxford ligt een
dorpje aan de rivier, door het naar buiten
trekkende menschdoni tot nog toe zoo goed
als vergeten. Ret ligt buiten de route van
het spelevarend publiek, en zelfs een veer
boot is een zeldzame verschijning aan dezen,
met wilgen begroeiden over. By de bocht,
waar de rivier een ondiepen inham maakt,
staat de kerk met zyn vierkanten toren en
schilderachtig kerkhof. Deze kerk, een on
regelmatige ry ouderwetsche, lage huisjes,
mot overhangende stroodAken en kiezel-
steenmuren, half verscholen achter de rozen,
kamperfoelie en klimplanten, omringd door
mooie tuinen, verlevendigd door de schit-
Opeuingswoord van Mr. A. Baron
van Wijnbergen.
De heer Mr. A. Baron van Wijnbergen
sprak hierna het openingswoord, waaraan het
volgende is ontleeend: -
Het was de 17e December 1888, nat de
katholieken van Nederland bij inondo van dr.
Sol sepman, grootecher en zaliger gedachto-
ris, hun waardig, kraclrtig protest uitspra
ken tegen de ontneming der wereldlijke sou-
vere.niteit aan den Paus.
En thans, na 40 jaren, syn wederom NesrJ
iaisls katholieken eaamgokomen, hier in <le-'
zelfde zaal, waar Schaopman sprak, thans
niet otn te protesteeren, maar om te jubi-
leeren, thans om uiting te geven aan hun ge
voelens van vreugde en dankbaarheid, nu de
goede Gcd wilde geven, wat jarenlang door
o<! katholieke wereld af gebeden werd. Toen
de mare tot ons kwam, dat de oplossing der
Romeinsche kwee te- een feit geworden was,
een >plOK-ing door den Paus aanvaard en der
halve onvoorwaardetjjk juist en goed, ging
aanstonds de oproep der Bisschoppen tot het
katitoheko volk om saam met hen te konten
vieren deze voor ganseb de wereld, in liet
bijzonder voor de katholieke wereld, boogiM
gewichtige gebmirtenis, om het open
lijk uit te opreken, dat de Nederinndnobe ka-
t'.oneken zoo van ganscher harte mede jube
len met Hem, dien zy zoo gaarne „Vader"
noemen om openlijk gotargenis af te leg*
gen van bun hartetoebelijke liefde, bun on
verzwakte trouw, hun kinderlijke gehoor
zaamheid jegens den Paus.
En wanneer ik de vele geestelijke en we
reldlijke autoriteiten hier aanwezig, van harte
welkom heet, dan begrijpt gij, dat ik tot één,
geheel in het bijzonder my ricihten mag en
moet.
Vervolgens richtte baron van Wyubergea
zich in het Fraaech tot Z.Exc. Mgr. L. Schi-
oppa. De vertaling van deze woorden luidt
aks volgt:
Een woord van oprecht welkom tot U,
Monseigneur Scbioppa. Was Uw aanwezig
heid op den Katholiekendag te Maastricht
verleden zomer reeds een uitgelezen eer voor
Het was reeds laat, toen by Scotland Yard
verliet, waarop hy naar het Park ging en
daar eenigen tyd doelloos rondzwierf; zyn
hersens werkten koorteachtig en zyn zenu
wen waren hevig geschokt. Het eene oogen-
blik dacht hy met schrik aan het lot van
Davenport, bet volgende was hy weer ge-
ueel vervuld met Hester en zyn afgewezen
liefde. Hy was verward, besluiteloos, ver
vuld van medelijden met de vrouw die hij
liefhad, vol teeder meegevoel voor de be
swaren, die hem kleingeestig en dwaas voor
kwamen in de wereld, zooals hy die kende.
Hy had medelijden met de eenvoudigheid,
die deugd om baars zelfs wille beoefende,
voorwaar een vreemd verschijnsel in deze
groote aondige stad.
Uit het Park komende, ging
Jermyn s luide lach had iets spottende,
toen hjj deze beschuldiging boorde. I
Zoo gaat het altijd, zei hy, eerst vraagt
men raad en dan vaart men tegen zyn raad
gever uit. Je moest immers dien indringerl-
gen, ouden vader uit den weg ruimen. Ik gaf
je slechts oen idee aan de hand, hoe dat kon;
en au noem je my een Mephisto en jezelf een
moordenaar.
Onder vroolyke scherts lachte hij Gerards
gemoedsbezwaren weg.
Gerard, die reeds lang tot de leer der ont
kenning overhelde, luisterde naar hem en
juichte zyn sermoen toe, waarvan de tekst
„ik” luidde en de bewijsvoering op zelfbevre
diging berustte.
Nog geen half uur daarna was Gerard
reeds weer in Rosamond Road. Boven het
ijzeren hekje, dat den kleinen voortuin om
gaf, keek een bos zonnebloemen uit, opdoe
mend uit den laag hangenden dauw, bleek
geel in het staal-kille morgenlicht.
De lamp brandde nog in de voorkamer
en hij zag de schaduw van Hester’s gestalte
op het gordyn. Ze zat met haar ellebogen
op tafel geleund, het gezicht in de handen
begraven en hij begreep, dat ze weende of
geweend had.
Onbewust dat de. da^ reeds was aauge-
broken, had zy de lamp nog niet uitgedaan.
Bovenaan stond het raam open, doch het
onderste gedeelte was dicht. Hjj tikte tegen terende kleuren va* mia-of-moer ouderwet,!
wereld om te leven, niet om to slapen.
Gerard trof Jermyn aan als de ziel van
het gezelseliap, aan een soupeetje, waarbij
de manieren der dames, ofschoon ze niet
precies tot de beste kringen behoorden, en
in de Heptachord of in de Sensorium niet
zouden ontvangen worden, onberispelijk
waren, zoo onberispelijk zelfs, dat de party
vervelend zou zyn geweest zonder de tegen
woordigheid van Justin Jermyn. Zyn hel
dere lach en levendigheid wekten de vroo-
lykheid op van zyn tafelgenooten, waardoor
dn champagne meer opwindend werkte dan
hij anders zou hebben gedaan.
Een fameus wyntje, hé? vroeg hy vroo-
lyk. 't Is een nieuw merk: „Fin de Siècle”,
de eenige wyn, waar ik om geef.
Gerard dronk veel van het nieuwe merk.
Al was bet vitriool geweest hy zou het heb
ben gedronken, in de hoop de gedachte aan
Nicholas Davenport kwyt te raken. Einde
lijk was het soupeetje afgeloopen, en jeugd
en dwaasheid zwierden in een zaal er naast
op de tonen eener Strauss-wals. Hij stak zijn
arm door dien van Jermyn en troonde hem
mee naar buiten in het stille St. James Park.
Hier vertelde hjj zyn verleider allee wat
er gebeurd was, hy noemde zichzelf een ver
rader, misschien wel een moordenaar.
Maar *t is jouw schuld eigenlijk, zei hjj, je
hebt me op de gedachte gebracht, jjj hebt
me tot een eHeDdeMBg imsMU
INDRUKWEKKENDE VERGADERING TE UTRECHT.
Onder auspiciën van den Algomeeuen Ne-
derlandevhen Katlroliekendag werd heden
middag in de zaal van „Tivoh" te Utrecht
een vergadering gehouden, ter viering van
de oplossing der Romeinsche kwestie.
Volg geestelijke en wereldlijke autoriteiten
woonden deze plechtige en indrukwekkende
bijeenkomst by, welke werd geopend met het
zingen van het „Sacerdos et Pontifex” van
Joh. Winnubet, door een koor, begeleid door
een orkest.
Vervolgens begroette Z. D. H. de Aarts
bisschop, namens Eet Doorluchtig Epïseo-
paat, den Pauseljjken Internuntius, Zijn Exc.
Mgr. L. Schioppa, met een in bet Franscb
gehouden toespraak, waarvan de vertaling
als volgt luidde:
Toespraak van Z. D. H. den Aarts
bisschop tot Z. Excellentie den
Internuntius.
Excellentie.
Wy wenschen U het welkom toe in deze
plechtige vergadering, door liet bestuur der
Nederlandscbe Katholiekendagen bijeenge
roepen, ten einde de opioeoing der Romein
sche Kwestie te vieren, en wy danken U
harteljjk onze uitnoodiging om ze by te wo
nen te bobben aanvaard en zoo den luister
van deze vergadering te verhoogen door Uwe
tegenwoordigheid als vertegenwoordiger van
den persoon des Pausen.
Excellentie, het is bjjna veertig jaar gele
den, dat de katholieken in deze zelfde zaal
vereenigd waren en dat baar muren toen
weergalmden van de vurigste protesten tegen
de beleediging, de rechten van den Opper
herder aangedaan door bet overweldigen
zyner staten.
De stem van onzen oneterfeiyken Sdiaep-
man, die herstel voor de beleediging eiechte
en door zijn welsprekendheid zyn geheele ge
hoor meesleepte, die stem is uitgedoofd even
als die van de meesten van allen, die daarop
antwoordden door de levendigste betuiging
van bun diepe verontwaardiging.
Maar bun geest is niet uitgedoofd. Hy ie
levend gebleven, die christelijke en Room-
ttche geest, zooals Uwe Excellentie heeft
kunnen vaststellen van den dag af dat Zy in
ons land de functie van Apostolisch Inter
nuntius vervult.
Vooral heden zal Uwe Excellentie bet kun
nen constateeren, nu de katholieken van Ne
derland, hier door hun verschillende organi
saties vertegenwoordigd en onder bet voor
zitterschap van hun Bisschoppen, opnieuw
hun kinderlijke gehechtheid aan den H. Va
der zullen toonen door hun blydo geestdrift
om hetegeiukkige einde van de ernstige cri
sis, die sedert bjjna zestig jaren de katho
lieke wereld bedroefde.
Mogen wy trouw bljjven aan onze roem
rijke traditie door ons altijd de verknochte
zonen van den Plaatsbekleeder van Jezus
Christus te toonen en zoo in bet voetspoor
treden onzer vaderen, die zeMs niet voor bet
offer van bun bloed terugdeinsden, toen het
er op aankwam, den godèdienst en de belan
gen de»> Pausen te verdedigen.
Van 19 regels fl.M> elke regel meer f 0.25. Reden» pc.
regel f 0.75 voor de eerste paginavoor de overige pagina's f 0 J0 g
Rubriek „Vraag en aanbod” bij vooruitbetaling p_
f 0.60 per advertentie van 5 regels iedere regel meer f 0.12.
kenvernietigd door den oorlog en de inflatie
en verspeculeerd. De cMateüjk-sociale re
geering en de ondernemers hebben door hun
praktijken het buitenlandsch kapitaal ajge
schrikt. Vergeefs is getracht van de mil-
liarden, die Duitschland tot herstel en uit
breiding van zjjn productie toevloeiden, een
bescheiden stroompje naar Oostenrijk af U»
leiden”.
Is-ie niet kostelijk?
De „Bund” kwam onder kurateele van Mr.
Zimmerman, zeer juist.
Maar waarom?
Omdat het kapitaal-sehictende buitenland
de rooie heeren in Oostenrijk, die als echte
bolsjewieken heel weinig eerbied toonden
te gevoelen voor eens anders eigendom, niet
vertrouwde I
En als we zien lK>e de heeren zelfs thans
nog lak hebben aan huiseigendom, dan
kunnen we dat achterdochtige buitenland
niet heelemaal ongeljjk geven.
Aan mannen ais Mgr. Seipe), waarin men
vertrouwen mocht stellen, is het te danken,
dat het buitenland het er eindelijk op ge
waagd heeft. En als het buitenland er nog
eens toe overgaat, aan Oostenrijk geld te
leenen, dan zal dit geschieden ondanks de
socialisten!
Onze geëerde tegenst;uider is bljjkbaar
niet heel goed op de hoogte; daarom zal het
hem deugd doen, als hy er eens een vrijen
Zondag aan besteedt om bet „Verslag” te
lezen, dat Mr. Zimmerman ever de tosten-
ryksohe saneering en haar voorgeschie
denis heeft uitgabracht, en waarin een
vernietigende critiek geleverd wordt op het
roode bewind in Oostenrijk. Hjj kan het boek
bestellen by de Nstionalbank in Weenen.
waarmede weer nieuw geld gekweekt zou
kunnen worden!
Het gevolg is, dat zoowat de geheele par
ticuliere bouwnijverheid stil staat, gevolg
enorme werkloosheid, geen winst voor den
ondernemer, geen loon voor den werkman^
alleen maar werkloozen, die gesteund
moeten worden uit de openbare kas.
Gevolg ook: een nog steeds voortdurende
woningnood, welke al heel wat zelfmoorden
op z’n geweten heeft.
Alleen de gemeente Weenen bouwt, schrik
barend veel, met ontzettende sommen, welke
zjj zóómaar van de burgerjj afvordert (zelfs
de armlastige moet er van zjjn bedeeiings-
Groschen aan meêbetalenen er wordt
niet voor geleend, neen, heel de bouw wordt
contant afbetaald, zoodat het huidige, toch
alreeds zoo zwaar belaste geslacht moet
dokken voor vele volgende geslachten.
Men kan rekenen, dat de gemeente Wee
nen jaarlijks voor 100 millioen schilling
verbouwt.
En het resultaat?
Roode autoriteiten moeten den laatsten
tjjd zélf toegeven, dat op deze wjjze de wo-
ninjiKKxl nooit gelenigd zal raken!
Ziedaar nu het meest typeerend voor
beeld van mislukking der roode economie.
Ziedaar de straf dergenen^die zich ver
tegen de natuurlijke, economische
Waar de socialisten doodonschuldig waren
aan do economische malaise, moest er een
zondebok opgescharreld worden.
Eu wat lag er nu méér voor de hand, dan
dat de ohristelyk-socialen bestemd zouden
worden om met alle zonden zwaar bela
den de woestijn ingestuurd te worden?
Om te demonstreeren, hoe schandelijk de
eerste rechtsche regeering na de revolutie
zich van haar taak kweet, vertelt de M-Re-
dacteur zoo losjes weg:
„Maar het eind zou den last dragen: de
„Bund” kwam onder kurateele van Mr. Zim
merman
En elders
„Het economisch leven van Oostenrijk
vertoont nog steeds een beeld van verval.
De kapitalen, noodig om de industrie een ge
moderniseerde uitrusting te geven, ontbre-
zetteu
wetten.
Al houden de Oostenrjjksche socialisten
het land dus nog voortdurend in crisistoe
stand, al schakelen zjj ook een geweldig
groot doel van bet nationaal vermogen voor
de productie uit, al zien zjj met eigen oogen,
dat daaruit rechtstreeks de groot
beid voortkomt, al onttrekken
gemeenschap bovendien voor woningnood
s. d. enorme kapitalen, welke bjjna ge
heel onproductief bljjven en al ontnemen zj)
daardoor aan handel en industrie de eerst-
noodige middelen om te kunnen floreeren en
de bevolking aan 't werk te zetten, toch
is de M-Redacteur hevig op ons vertoornd,
als wjj zjjn Austro-Marxistische vrienden in
één adem noemen met de conomisehe malaise
daarginder!
Maar met toorn alléén kon hjj 't voor zjjn
lezers niet klaarspelen en daarom nam hjj
ook thans zjjn toevlucht tot enkele leugen
tjes en lieve trucjes van het bekende genre.
gesmade Huurwetten op 7 December
werden afgekondigd door de christelgk-eo-
ciale regeering, én wel, niet alleen voor
Weenen, maar voor heel het land.
Dat maakt den indruk, alsof wjj on
kundig als we moeten zijn vechten tegen
onze eigen partjjgenooten.
Dom, niet waar?
Och. arme lezer van „Het Volk”, die ook
hiér weer in vliegt!
Zeer zeker: mode onder christelyk-sociaal
bewind werden de Huurwetten ingevoerd,
maar.... als tjjdeljjke noodmaatregel en
bovendien waren de Huurwetten toen een
Uit het Park komende, ging hjj «nar de
Small Hours, een dub, waar hjj kans had
Jenny* to vinden, die zeiden vóór het krie
ken van den dag naar bed ging.
«r- 't Ia al lang genoeg cm van October
tot Maart met kaarslicht naar bed te moeten
geen, aei Jermyn, die verder beweerde dat
alk mensch, die meer dan drie of vier uren
Van de vier en twintig versliep, zjjn tjjd
schandelijk verspilde. Wy sjjn menschen,
alaapdieren, zei hg, en wjj Min on deze
Het lust ons niet, thans nog weer uitvoe
rig te gaan betoogen, dat en waarom de
Oostenryksche, en vooral de Weensche so
cialisten de huidige economische malaise in
Oostenrijk, en vooral in Weenen, op hun
roode geweten hebben, voorzoover die ma
laise niet nog een nawerking van den wereld
oorlog is.
Een ieder, die maar een greintje verstand
heeft van de wetten der economie en het
een en ander van de nieuwe Oostenrjjksche
„geschiedenis” afweet, begrijpt terstond
ook zonder dat hjj een uitvoerig betoog be
hoeft dat de socialisten^daarginds de
schuldigen moeten zjjn.
Zjj toch hebben het ^rnnoyit willen ont
zien en het lag geheel in bón lijn, dit zjj
weigerden een „kapitalistische” maatschappij
weder mee op te bouwen^ daarin lag juist
hun kracht, dat zjj het socialisme m praktijk
wilden trachten te brengen, én in de ge
geven omstandigheden mochtep^rtfn konden
zy als halve of heele bolsje^rtten ook niet
anders handelen. r-
De praktische toepassing van de socialis
tische leer verdraagt zich echter ten eenen-
male nog allerminst mot moeizamen weder
opbouw van een uitgehongerden staat, waar
bij men geheel aangewezen is op de booze
wereld rondomme, wefite nu eenmaal prjjs
stelt op ontwikkeling in de natuurlijke eco
nomische orde.
Het was de ongure „plicht” der socialisten,
zich daartegen te verzetten, en ze hebben
zich met waarljjk niets ontziende, taaie vol
harding van hun „plicht” geAweten.
Maar.dan moeten zjj er zich ook niet over
vertomen wanneer de boel economisch in 't
honderd loopt an dan mogen zjj ook niet boos
worden, wanneer men hun verwjjt, dat ze
succes gehad hebben en de wederopleving
van handel, nijverheid, enz. in de natuurlijke
economische orde sterk hebben verhinderd.
De M-Redacteur nu weigert het „succes"
van zjjn par tijgenoot en daarginds te erken
nen; hjj schaamt er zich zelfs over, en hjj
-werpt alle verantwoordelijkheid voor den
ongelukkigen gang van zaken opde
christelyk-socialeu, op degenen dus, die er
voortdurend naar gestreefd hebben, de toe
standen to saneeren en die juist daarom door
de socialisten gescholden werden en nog
worden als menschen zonder hart.
Alleen in het verwarde brein van een in
uiterste verlegenheid^ geraakten rooden jour
nalist kan het maar opkomen b.v. een Coljjn
te verwijten, dat hjj door zjjn saneerings- en
bezuinigingsdaden indertijd de economische
malaise hier te lande bevorderd zou hebben!
't Is kl te zot!
Stellen we daartegenover de gedragingen
der Oostenryksche socialisten: opzettelijk
hebben zjj den terugkeer naar de normale
economische orde verhinderd:
dank zjj hun toedoen is het vrjjwel totale
huizenbezit tot op den huidigen dag nog
nagenoeg geheel onteigend-
Welk een geweldig Jfroot .deel .van het
nationaal vermogen, dat voortdurend weer
sjjn geld opbrengen «noest, is daardoor ko
men weg te vallen! En op onteigende huizen
wordt ook niet bjj voorkeur crediet gegeven,
Met den hem eigen zin voor correctheid
■uggereert de M-Redacteur zjjn lezers, dat wjj
een unfairen blunder geslagen zouden heb
ben door „de verantwoordelijkheid voor het
treurig lot der arbeiders in een ekonomisch
en politiek door ehristeljjk-socialen gere
geerd land op het aociaal-demokratisch ge
meentebestuur vsn Weenen” af te wentelen,
en later constateert hjj triomphantelyk, dat
in een bepaalde periode van het vorig jaar
de werkloosheid in Weenen vergeleken
bjj een jaar tevoren afgenomen tros, ter-
wjjl deze ia de rest van Oostenrijk was ge
stegen.
We moeten de kwestie eventjes zuiver
stellen:
we hebben natuurlijk niet beweerd, dat het
roode gemeentebestuur van Weenen aan-
oprakeljjk zou zjjn voor den nood in de reet
van Oostenrijk, maar wel, dat het gemeente
bestuur b.v. door zjjn belastingheffing werk
loosheid veroorzaakt, en overigens dat
de socialisten waarvan de meeaten en de
„grootsten” natuurlijk in Weenen zetelen,
verantwoordelyk zjjn voor de algemeen® ma
laise in den lande, b.v. door hun huurwet-
ten-politiek.
En nu M.-’s fortuintje: dat Weenen met
zjjn werkloozencjjfer in het vorig jaar eens
even „gunstig” afstak tegenover „de reet
van Oostenrijk”.
Vriend M. heeft zich te vroeg verheugd:
in dit voorjaar nog bedroeg het aantal work-
loozen in Weenen rond 95.000, een cijfer,
dat voorheen nimmer bereikt werd.
Maar ook indien het waar was, dat W’ee-
nen zoon prachtig figuur maakte tegenover
de rest van Oostenrijk ten opzichte van de
werkloosheid, dan behoefden wy ons daar
over nog niet te verbazen:
waar de socialisten door hun houding in
het parlement de particuliere bouwnijver
heid in het land onmogelyk maken, daar
bouwen zij in Weenen maar lukraak onge
acht de ontzettende kapitalen, welke zij
daarvoor aan handel en industrie onttrekken
»u waardoor zy ten slotte meer werkloos
heid veroorzaken.
Leuk gevonden is verder ook M.’s trucje,
als hij constateert, dat de door ons zoo hevig