Het verhaal
Jan
van
Vaders oude paraplu
4
(De Pelikaan
Van alles wat
ONZE.
DE REISVEREENIGING VAN JAN MUIL Leeuwaard
J I
B. L. N. S.
r
4
c
4
EB-
ir%i\
S/Wx
Onkosten: 1.50.
OVERNEMING UIT DEZB RUBRIEK ZONDES
TOESTEMMING VERBODEN
3
Neen oudje, uoo beantwoordde vader dien verwijtenden blik
weg smijten In den vuilnisbak
M.
zoo
Door N. 8.
GEZICHTSBEDROG
DE STAARTSTER
een
doch Bet mijn paxaplute in den standaard achter
J r
Weled Heer A
Apotheker te B.
lang overstropmd was.
'Talen der inboorlln-
.jouwd waren, leefde
Hoogachtend
C.
kellner 1/h. Hotel
..Het Bruine Paard" te Venlo.
bloeien, zal ik jullie eens waarschuwen
Jk heb een voorstel." zei Relndert „Als
de notulen voorgelezen zijn, gaan we nog
een uurtje wandelen." ..Goed." klonk het
van alle kanten en een half uurtje later
woord. ..Ze lijken veel op aardappelbloe-
men (figuur 1). Erg lastig is het. dat de
tomaat zoo vaak ziek wordt en dan sterft
de heele plant af. En nuen nu weten
jullie allee wat ik weet.”
..Waar komt de tomaat eigenlijk van
daan?” vroeg Tilly nieuwsgierig. „O, fa.
dat weet ik ook nog: uit Amerika; vóór
den oorlog waren versche tomaten hier
nauwelijks bekend, en nu eten heel wat
menschen ze zelfs rauw. Maar daar moet
ik niets van hebben. Wel houd ik van to
matensoep. Als de tomaten in onze kassen
pen
eenlge
terug
geer en daar beeft u uw paraplu achter
gelaten. Zoo gauw ik dit merkte, heb ik
ze Ingepakt en aan uw adres afgeaonden
Ik hoop, dat u ae in goeden welstand mag
ontvangen.
In de gang. b(j de voordeur, daar stond ze
BI oer» VA»
Iets verder stonden verscheidene made
liefjes. ..Die waren het vorig jaar ook wel
te vinden,” irsrkte Henk op.
Henk -vas er voor, om maar wat katjes
mee te nemen. Het was wel aardig, om
nu eens van het begin af mee te maken,
hoe ze zich ontwikkelden. Vooral de ga
gel vertoonde dikke knoppen (figuur 4>.
Die zagen er uit, of ze niet veel kamer-
warmte meer noodlg hadden, om open te
gaan Eindelijk kwamen ze aan het vlool-
tjesboech. zooals de meisjes het dichterlijk
gedoopt hadden. Het was de eenlee plek
In den omtrek, waar Maartsche viooltjes
groeiden «figuur 51. Henk was erg be-
OPLOSSING: LEGPTJZZLE
MET DOMINOSTEENEN
Wanneer
zoudt
eind van
Nu L.
net
als de staart lang is.
Eenvoudig, he?
♦I
Vader lachte dan maar en beloofde, dat
hij wel eens een nieuwe zou koopen, als
hij er ten minste aan dacht. Maar.nij
was de heele club op het pad. Veel was
er bulten nog niet te zien. Maar echt
winters zag het er ook niet meer uil Toos
had al gauw een paardenbloem ontdekt,
die ze als een merkwaardigheid aanwees.
gen
er
ken
water,
diep
krioelde
er viel genoeg
Er was echter één vogel die mijn bijzon
dere aandacht trok. Er waren honderden
van die groote witte vogels en als ik ze
zoo deftig in de verte zag zwemmen
dacht ik onzen Hollandschen witten zwaan
te zien, hetwelk mij ten zeerste verwon
derde. want zwanen bezitten wij niet in
het hartje van Afrika. Ik stuurde mijn
kano in de richting van die vogels en ik
zag mij verplicht om van opinie te ver
anderen, want het waren witte pelikanen.
Er bestaan honderden grapjes, die be
rusten op gezichtsbedrog. Vandaag wij ik
jullie er nog eens een paar vertoonen:
Kijk eerst maar eens naar het plaatje
hiernaast. Wanneer je dit gedaan hebt,
moeten jullie me maar eens vertellen
welke schuine lijn de langste is. Ik
wed, dat je lijn AE een heel eind lan
ger vindt dan Hjn A—D. Maar dan beo
je het leelijk mis. Want als je het secuur
met een passer nameet, zul je zien, dat
ze allebei precies even tang zijn. Meet
bet maar na als je het niet gelooven «U.
In de gang dicht bij de voordeur, daar
stond ze. vaders oude paraplu, in den
Koperen standaard. Trotacn en fier stonj
ze daar tusschen eenlge wandelstokken en
nieuwere paraplu's met wie ze kon praten
«ver den ouden ujd!
het rood
gekleurde puntje van zUn-««navel heelt
onzen voorvaderen het verkeerde Idee ge
geven, dat de pelikaan haar kuikens
voert met haar eigen bloed. De moeder
pelikaan slikt de visch niet door, maar
laat ze afzakken tn dien groeten zak on
der haar snavel. Wanneer zij naar jon-
Mijnheer.
U hebt de vorigg week een paar dagen
in het hotel ..Het Bruine Paard” gelo-
mooi niet, want de groote snavel
den zwaar gebogr» bovenrand was
In verhouding tot het lichaam en
de zak onder den snavel, uitgerekt we
gens de menigte vlsschen. die er in za
ten, hielp niet mee om haar bevallig te
De touwtjes werden losgesneden. Een
groot vel wit crêpe papier werd zichtbaar
en vader dacht al: .Zoo dat is heel
netjes verpakt." Voorzichtig werd het pa
pier opzij geschoven endaar lag te
weer voor vaders oogeh. de oude, getrouwe
paraplu I o
Vader schrok er van en in zijn boosheid
wilde hij én de mooie doos én de oude
getrouwe
maar op 't fraaie crêpe-papler lag een
briefje en dat moest vader toch eerst eens
lezen. Het luidde:
nieuwd of er bloemen te vindea zouden
zijn. Van een kennis had hu gehoord, dat
dezen omstreeks Kerstmis nog bloemen
geplukt had tn zjjn tuin. Voorzichtig wer
den de blaadjes opzij geduwd en jawel,
aan korte stengels vonden ze direct flu-
weelpaarse bloemetjes. Kees wilde ze
plukken, maar Ada hield zijn hand tegen.
..Laat ze zitten, ze zijn zoo mooi." Met
dien uitroep waren de anderen het ook
eens en dus bleven de bloemen gespaard.
Onder het zingen van een vroolijk lente
liedje werd de terugtocht volbracht. En
leder ging naar huls met het gevoel, dat
hij het eerste ontwaken van de lente had
waargenomen.
lucifer voorbij den staart, al naar de
ster vier of vijf lucifers lang is.
Je legt dien lucifer met den kop naar
bulten als je de andere met de Kop
pen naar binnen gelegd hebt of omge
keerd. Degene met wlen je dit grapje uit
gehaald hebt, zal zeer verwonderd zijn
en het nog een^ probeeren. nu met een
ander getal, maar tot z’n groote verba
zing komt het dan weer uit.
De oplossing is natuurlijk doodeenvou
dig:
..Ik zal dan,” begon Jan op echte spre-
kersmanier. lezend van een papiertje: „fk
zal dan spreken over den tomaat. De to
maat is een vrucht van de familie der
nachtacbadeachtlgen. Die familie omvat
zeer vergiftige planten, zooals Bella Don
na. tabak, doornappel, aardappel en der-
gelijke.” Hier maakte Kees even een be
weging, alsof hij wou protesteeren. .Ja
ook de aardappel is vergiftig." ging Jan
voort. Maar, omdat we alleen den knol
eten, waarin zich geen vergif bevindt,
merken wij het niet. De ultloopers. die
nu aan de aardappels ziet, als je eens
even thuis in den kelder gaat kijken, zijn
weer vergiftig. Maar nu de tomaat zelf;
dit is een voorbeeld van een niet vergif
tige onder de vergiftigen. De bes is zeer
goed eetbaar (figuur 11. De bes is het
offlcieele woord voor wat ..men” de to
maat noemt. Jullie kent natuurlijk net
beste de gewone ronde tomaat. Maar wist
je. dat er ook een peervormige tomaat
(figuur 31 is? En soms is de tomaat ook
geel. Wij weeken de tomaat hoofdzake-
lijk in kassen. Een enkele maal gelukt
het wel in de kouden grond, maar dan
moet het al een heel beschut plekje zijn."
..Hoe zien tomatenbloemen er eigenlijk
uit?" vroeg Toos. „Geel," was het ant-
i rij op met gebogen nek, terwijl
groote snavel horizontaal in de
Van dertien lucifertjes leg je op tafel
een staartster, zooals ik je hierboven met
prentje aangeef 't Aantal punten
van de ster kan je ook nog uitbrelden.
Hun aantal komt er niet op aan. als je
maar zorgt dat de staart van 4 of 5 lu
cifers aan een dier punten vastzit.
Nu vraag je Iemand uit het gezelschap
om een willekeurig getal te bedenken en
vervolgens commandeer je hem om bij
het eind van den staart te beginnen te
tellen en dan door te tellen, de punten
der ster langs. Als ie tot het gedachte
getal uitgeteld beeft voor zichzelf
natuurlijk moet ie weer terugtellen.
„Gelukkig,” dacht moeder. „uu zijn we
van dat vieze ding af, een opruiming in
den standaardI”
„Prachtig I” mompelde vader. ..Daar
kost me dat oude ding nog 1.50 plus
natuurlijk nog een fooi voor den eerlijken
kellner. Ik wou, dat die eerlijke man op de
Mookerhelde zat!"
En nu keek vader toevallig naar den
knop van de oude paraplu. Het was net.
of die hem verwijtend aankeek.
„Neen oudje.” beantwoordde vader dien
verwijtenden blik jiu verlaat je me
niet weer. Je krijgt je oude plekje weer
terug in den standaard. Het was ondank
baar van me. je als een onirat meubel
achter te laten"....
En nu staat ze weer In onzen standaard
en vertelt zeker 's nachts aan haar vrien
den van de avonturen, die ze beleefd heeft
in het hotel „Het Bruine Paard” te Venlo
ster ook niet met rusthet oude zijden
scherm, dat vroeger zeker heel mooi had
geglansd, was nu dof en groen en begon
hier en daar bedenkelUk te slijten: gaten
kwamen er in zoo groot als rljksdaalden
en de oude baleinen (echte, hoor!» ram
melden bedenkelijk, als de paraplu werd
opgezet. Het kon niet langer zoo. vond
vader nu ook; hij zou het ding maar hier
of daar achterlaten, dan was hij het kwijt
en dan was de doorn uit het oog van moe
der ook meteen verdwenen. Het was
echter voor valer ook een heel besluit
dat beloof ik je, te moeten schelden van
een zoo goeden, ouden vriend, die hem
zooveel jaren trouw had gediend en die
ook zijn vader zooveel tijd veilig door de
herfstregens naar huis had geloodst.
Enfinalles wat niet meer mee kon.
moest nu eenmaal weg. dat was zoo s we
relds loop. Vader zou dus de paraplu tn
het eerste het beste hotel achterlaten,
waarin hij zou logeeren!
Een paar dagen na dit manhaftig be
sluit moest hij op reis, naar Venlo heel
en eerst eenlge dagen later zou hij terug-
keereneen prachtgelegenheld dus.
Van den trein stapte vader naar een
hotel, liet zich zijn kamer aanwijzen,
zette zijn koffer daar neer en
plaatste de oude paraplu in den stan
daard beneden tn de vestibule. Vlot Ile-
de zaken in Venlo van stapel en
dagen daarna besloot vader om
te gaan. Met den kellner rekende
hij af. nam zijn koffertje ter hand, doch
liet zijn paraplu in den standaard
achter. Toen hij langs zijn oude vriendin
heenging, blikte hu ze nog eens met een
meewarig lachje aan en ging toen op weg
naar net station: zie zoo. zijn oude be
steedster was hij kwijt! Een nieuwe pra-
plu koopen? Och. waarvoor? Het was im
mers prachtig weer en de zomer stond
voor de deur.
Gelukkig kwam vader in zijr woon
plaats terug, groette moeder en ging toen
naar zijn apotheek om te zien, of alles
er naar behooren ging; vader was name
lijk apotheker tn een niet zoo groote stad.
„Enje paraplu, man" zei moeder
een poosje later. „Is die weg?”
„Ja," sprak vader, „achtergelaten in het
hotel te Venlo. Die zal je wel nooit meer
zien.”
En even later lachte hij nog weemoedig,
toen hij aan 't goeie oudje dacht.
i gebeurde dit. want de voorraden in onze
apotheek moesten natuurlijk telkens aan
gevuld worden.
Dezen Keer echter bracht de besteller
niets anders dan één groot pak: een lang
werpige doos was het!
„Wat kan daar nu in 's hemelsnaam
inzitten?" dacht vader. ..Misschien zend
een of andere fabrikant wel een monster
van nieuwe instrumenten! Gauw even
zien!”
langs den staart terug
tellen, kwam je terecht bij het
—in den staart.
kom je daar dus niet uit, maar
zooveel lucifers verder op de ster.
meer van de
reeds dikwijls
daarna, maai
land in een Kano, daar het geheele land
voor maanden
Hier en daar, v?
op hoogten
nog volk en de worstenboomen sta-
nog nu en dan hun kruin boven
een bewijs, dat het land niet te
onder den waterspiegel lag. Het
dien tijd van vlschvogels. want
voor hen te verorberen.
zwemvliezen hadden, scheen er minder
op aan te komen, want zij zaten daar
heel op hun gemak. Eerst draalden zij in
een cirkel boven den boom, brachten
hun vleugels boven hun lichaam te sa
men, rekten hun pooten recht voor zich
uit en streken neer op een of andere
tak. Dan plaatsten zij hun kop schuin
en kromden hun nek. zoodat de punt
van hun snavel hun borst aanraakte.
Het duurde niet lang of zij rekten zich
uit, klapten hun vleugels om het water
er uit te schudden en namen een minder
bevallige positie aan met hun borst voor
uit. De vogel gunde zich niet veel rust,
want omhoog stonden weer de twee
groote vleugels en hU wipte met ge
strekte pooten van den boom en spreidde
zijn vleugels met een vlucht van bijna
twee meter en zeilde weg De vogel die
eerst zoo aantrekkelijk scheen, was toen
zoo
met
niet
Want, zie je. die oude tijd was veel beter
en veel genoeglijker dan de tegenwoor
dige: daar wisten die nieuwe parapluutjes
van tegenwoordig, met haar schermpjes
groot als een paddenstoel, nu eens
niets van. Dat was haar geheim, daarvan
kon zij alleen wat vertellen. En wanneer
het nu zoo stil was in de groote duistere
gang, zoo midden tn den nacht, dan bo
gen de knoppen der wandelstokken zich
en de knoppen der nleuwerwetsche para-
plutjes om te luisteren naar de interes
sante vertellingen van vaders oude
paraplu
Vader hield ook van zijn oude regen
scherm; hij had het geërfd van zijn va
der; maar moeder.... nee. die hield hee-
lemaal niet van het ding. Zoo n ouder-
wetsche besteedster”, mopperde ze dik
wijls tegen vader; „ik schaam me om met
je uit te gaan, als je dit oude mirakel nog
weer meeneemt."
GaatftaJr ,’e
Eenlge jaren geleden bevond ik mij in
het land Oenjolo. dicht bij het groote
Victoria Nyanza. het grootste zoet-water-
oude wereld. Ik was er
geweest en herhaaldelijk
toen trok ik door het
vlogen
hun groote snavel
lucht stond. Hun pooten trokken zij wel
terug, maar niet zoo erg als kraanvogels
dit gewoon zun te doen. Hun vlucht in
de lucht duurde niet lang, want zood.a
zij op centen afstand van mij ware::.
Zoodra mijn boot te dicht bjj hen kwam.
met
nen. Weer anderen zag ik opvliegen naar
die worstenboomen en dat zij pooten met
66. „Met een beetje overleg klimmen we daar gemskkelijk
in,” zei Bruin de Beer, „als we elkaar maar een beetje
helpen, dan gaat het best.”
maar wanneer ie nu bij den staart geko
men is, moet ie langs de sterpunten ver
der gaan.
Hij zal dan bij een bepaalden lucifer
uitkomen, afgezien welk getal of ie ge
dacht heeft. Dat la n.1. de vierde of vijfde
67. En warempel. Langzaam gingen ze naar boven. De
klimpartu duurde wel lang, maar zoo kwamen ze toch
wel waar ze wezen wilden.
Voor de apotheek bleef de wagen van slokten zij met kop en staart naar bin-
Van Gend en Loos staan. Dat was niets
blzonders: meerdere keeren per maand
65. Onderweg ontmoette Bruin de Beer een anderen beer,
die onder aan een paal stond, waarin allerlei lekker
nijen hingen.
streken zij weer op het water neer en
zetten hun vischvangst door. Er viel ge
noeg te eten want groote en kleine visch
Moeder had echter buiten den waard
gerekend, want wat gebeurde er op een
goeden keer?
dacht er nooit aan en zoodoende behield
de ouwe paraplu haar eereplaats in den
standaard.
Maar de tand van den tijd, die niet
ophoudt aan alle wereldsche dingen voort
durend te knagen, liet vaders besteed-
gen voert.^taigt zij haar nek, brengt den
snavel mew^h^xxie punt tot haar borst
en brengt^BWk manier de visch weer
op en voert haar kuikens. Geen wonder
dat die rood-gekleurde punt van haar
snavel aan bloed deed denken.