Het verhaal Jan van Vaders oude paraplu 4 (De Pelikaan Van alles wat ONZE. DE REISVEREENIGING VAN JAN MUIL Leeuwaard J I B. L. N. S. r 4 c 4 EB- ir%i\ S/Wx Onkosten: 1.50. OVERNEMING UIT DEZB RUBRIEK ZONDES TOESTEMMING VERBODEN 3 Neen oudje, uoo beantwoordde vader dien verwijtenden blik weg smijten In den vuilnisbak M. zoo Door N. 8. GEZICHTSBEDROG DE STAARTSTER een doch Bet mijn paxaplute in den standaard achter J r Weled Heer A Apotheker te B. lang overstropmd was. 'Talen der inboorlln- .jouwd waren, leefde Hoogachtend C. kellner 1/h. Hotel ..Het Bruine Paard" te Venlo. bloeien, zal ik jullie eens waarschuwen Jk heb een voorstel." zei Relndert „Als de notulen voorgelezen zijn, gaan we nog een uurtje wandelen." ..Goed." klonk het van alle kanten en een half uurtje later woord. ..Ze lijken veel op aardappelbloe- men (figuur 1). Erg lastig is het. dat de tomaat zoo vaak ziek wordt en dan sterft de heele plant af. En nuen nu weten jullie allee wat ik weet.” ..Waar komt de tomaat eigenlijk van daan?” vroeg Tilly nieuwsgierig. „O, fa. dat weet ik ook nog: uit Amerika; vóór den oorlog waren versche tomaten hier nauwelijks bekend, en nu eten heel wat menschen ze zelfs rauw. Maar daar moet ik niets van hebben. Wel houd ik van to matensoep. Als de tomaten in onze kassen pen eenlge terug geer en daar beeft u uw paraplu achter gelaten. Zoo gauw ik dit merkte, heb ik ze Ingepakt en aan uw adres afgeaonden Ik hoop, dat u ae in goeden welstand mag ontvangen. In de gang. b(j de voordeur, daar stond ze BI oer» VA» Iets verder stonden verscheidene made liefjes. ..Die waren het vorig jaar ook wel te vinden,” irsrkte Henk op. Henk -vas er voor, om maar wat katjes mee te nemen. Het was wel aardig, om nu eens van het begin af mee te maken, hoe ze zich ontwikkelden. Vooral de ga gel vertoonde dikke knoppen (figuur 4>. Die zagen er uit, of ze niet veel kamer- warmte meer noodlg hadden, om open te gaan Eindelijk kwamen ze aan het vlool- tjesboech. zooals de meisjes het dichterlijk gedoopt hadden. Het was de eenlee plek In den omtrek, waar Maartsche viooltjes groeiden «figuur 51. Henk was erg be- OPLOSSING: LEGPTJZZLE MET DOMINOSTEENEN Wanneer zoudt eind van Nu L. net als de staart lang is. Eenvoudig, he? ♦I Vader lachte dan maar en beloofde, dat hij wel eens een nieuwe zou koopen, als hij er ten minste aan dacht. Maar.nij was de heele club op het pad. Veel was er bulten nog niet te zien. Maar echt winters zag het er ook niet meer uil Toos had al gauw een paardenbloem ontdekt, die ze als een merkwaardigheid aanwees. gen er ken water, diep krioelde er viel genoeg Er was echter één vogel die mijn bijzon dere aandacht trok. Er waren honderden van die groote witte vogels en als ik ze zoo deftig in de verte zag zwemmen dacht ik onzen Hollandschen witten zwaan te zien, hetwelk mij ten zeerste verwon derde. want zwanen bezitten wij niet in het hartje van Afrika. Ik stuurde mijn kano in de richting van die vogels en ik zag mij verplicht om van opinie te ver anderen, want het waren witte pelikanen. Er bestaan honderden grapjes, die be rusten op gezichtsbedrog. Vandaag wij ik jullie er nog eens een paar vertoonen: Kijk eerst maar eens naar het plaatje hiernaast. Wanneer je dit gedaan hebt, moeten jullie me maar eens vertellen welke schuine lijn de langste is. Ik wed, dat je lijn AE een heel eind lan ger vindt dan Hjn A—D. Maar dan beo je het leelijk mis. Want als je het secuur met een passer nameet, zul je zien, dat ze allebei precies even tang zijn. Meet bet maar na als je het niet gelooven «U. In de gang dicht bij de voordeur, daar stond ze. vaders oude paraplu, in den Koperen standaard. Trotacn en fier stonj ze daar tusschen eenlge wandelstokken en nieuwere paraplu's met wie ze kon praten «ver den ouden ujd! het rood gekleurde puntje van zUn-««navel heelt onzen voorvaderen het verkeerde Idee ge geven, dat de pelikaan haar kuikens voert met haar eigen bloed. De moeder pelikaan slikt de visch niet door, maar laat ze afzakken tn dien groeten zak on der haar snavel. Wanneer zij naar jon- Mijnheer. U hebt de vorigg week een paar dagen in het hotel ..Het Bruine Paard” gelo- mooi niet, want de groote snavel den zwaar gebogr» bovenrand was In verhouding tot het lichaam en de zak onder den snavel, uitgerekt we gens de menigte vlsschen. die er in za ten, hielp niet mee om haar bevallig te De touwtjes werden losgesneden. Een groot vel wit crêpe papier werd zichtbaar en vader dacht al: .Zoo dat is heel netjes verpakt." Voorzichtig werd het pa pier opzij geschoven endaar lag te weer voor vaders oogeh. de oude, getrouwe paraplu I o Vader schrok er van en in zijn boosheid wilde hij én de mooie doos én de oude getrouwe maar op 't fraaie crêpe-papler lag een briefje en dat moest vader toch eerst eens lezen. Het luidde: nieuwd of er bloemen te vindea zouden zijn. Van een kennis had hu gehoord, dat dezen omstreeks Kerstmis nog bloemen geplukt had tn zjjn tuin. Voorzichtig wer den de blaadjes opzij geduwd en jawel, aan korte stengels vonden ze direct flu- weelpaarse bloemetjes. Kees wilde ze plukken, maar Ada hield zijn hand tegen. ..Laat ze zitten, ze zijn zoo mooi." Met dien uitroep waren de anderen het ook eens en dus bleven de bloemen gespaard. Onder het zingen van een vroolijk lente liedje werd de terugtocht volbracht. En leder ging naar huls met het gevoel, dat hij het eerste ontwaken van de lente had waargenomen. lucifer voorbij den staart, al naar de ster vier of vijf lucifers lang is. Je legt dien lucifer met den kop naar bulten als je de andere met de Kop pen naar binnen gelegd hebt of omge keerd. Degene met wlen je dit grapje uit gehaald hebt, zal zeer verwonderd zijn en het nog een^ probeeren. nu met een ander getal, maar tot z’n groote verba zing komt het dan weer uit. De oplossing is natuurlijk doodeenvou dig: ..Ik zal dan,” begon Jan op echte spre- kersmanier. lezend van een papiertje: „fk zal dan spreken over den tomaat. De to maat is een vrucht van de familie der nachtacbadeachtlgen. Die familie omvat zeer vergiftige planten, zooals Bella Don na. tabak, doornappel, aardappel en der- gelijke.” Hier maakte Kees even een be weging, alsof hij wou protesteeren. .Ja ook de aardappel is vergiftig." ging Jan voort. Maar, omdat we alleen den knol eten, waarin zich geen vergif bevindt, merken wij het niet. De ultloopers. die nu aan de aardappels ziet, als je eens even thuis in den kelder gaat kijken, zijn weer vergiftig. Maar nu de tomaat zelf; dit is een voorbeeld van een niet vergif tige onder de vergiftigen. De bes is zeer goed eetbaar (figuur 11. De bes is het offlcieele woord voor wat ..men” de to maat noemt. Jullie kent natuurlijk net beste de gewone ronde tomaat. Maar wist je. dat er ook een peervormige tomaat (figuur 31 is? En soms is de tomaat ook geel. Wij weeken de tomaat hoofdzake- lijk in kassen. Een enkele maal gelukt het wel in de kouden grond, maar dan moet het al een heel beschut plekje zijn." ..Hoe zien tomatenbloemen er eigenlijk uit?" vroeg Toos. „Geel," was het ant- i rij op met gebogen nek, terwijl groote snavel horizontaal in de Van dertien lucifertjes leg je op tafel een staartster, zooals ik je hierboven met prentje aangeef 't Aantal punten van de ster kan je ook nog uitbrelden. Hun aantal komt er niet op aan. als je maar zorgt dat de staart van 4 of 5 lu cifers aan een dier punten vastzit. Nu vraag je Iemand uit het gezelschap om een willekeurig getal te bedenken en vervolgens commandeer je hem om bij het eind van den staart te beginnen te tellen en dan door te tellen, de punten der ster langs. Als ie tot het gedachte getal uitgeteld beeft voor zichzelf natuurlijk moet ie weer terugtellen. „Gelukkig,” dacht moeder. „uu zijn we van dat vieze ding af, een opruiming in den standaardI” „Prachtig I” mompelde vader. ..Daar kost me dat oude ding nog 1.50 plus natuurlijk nog een fooi voor den eerlijken kellner. Ik wou, dat die eerlijke man op de Mookerhelde zat!" En nu keek vader toevallig naar den knop van de oude paraplu. Het was net. of die hem verwijtend aankeek. „Neen oudje.” beantwoordde vader dien verwijtenden blik jiu verlaat je me niet weer. Je krijgt je oude plekje weer terug in den standaard. Het was ondank baar van me. je als een onirat meubel achter te laten".... En nu staat ze weer In onzen standaard en vertelt zeker 's nachts aan haar vrien den van de avonturen, die ze beleefd heeft in het hotel „Het Bruine Paard” te Venlo ster ook niet met rusthet oude zijden scherm, dat vroeger zeker heel mooi had geglansd, was nu dof en groen en begon hier en daar bedenkelUk te slijten: gaten kwamen er in zoo groot als rljksdaalden en de oude baleinen (echte, hoor!» ram melden bedenkelijk, als de paraplu werd opgezet. Het kon niet langer zoo. vond vader nu ook; hij zou het ding maar hier of daar achterlaten, dan was hij het kwijt en dan was de doorn uit het oog van moe der ook meteen verdwenen. Het was echter voor valer ook een heel besluit dat beloof ik je, te moeten schelden van een zoo goeden, ouden vriend, die hem zooveel jaren trouw had gediend en die ook zijn vader zooveel tijd veilig door de herfstregens naar huis had geloodst. Enfinalles wat niet meer mee kon. moest nu eenmaal weg. dat was zoo s we relds loop. Vader zou dus de paraplu tn het eerste het beste hotel achterlaten, waarin hij zou logeeren! Een paar dagen na dit manhaftig be sluit moest hij op reis, naar Venlo heel en eerst eenlge dagen later zou hij terug- keereneen prachtgelegenheld dus. Van den trein stapte vader naar een hotel, liet zich zijn kamer aanwijzen, zette zijn koffer daar neer en plaatste de oude paraplu in den stan daard beneden tn de vestibule. Vlot Ile- de zaken in Venlo van stapel en dagen daarna besloot vader om te gaan. Met den kellner rekende hij af. nam zijn koffertje ter hand, doch liet zijn paraplu in den standaard achter. Toen hij langs zijn oude vriendin heenging, blikte hu ze nog eens met een meewarig lachje aan en ging toen op weg naar net station: zie zoo. zijn oude be steedster was hij kwijt! Een nieuwe pra- plu koopen? Och. waarvoor? Het was im mers prachtig weer en de zomer stond voor de deur. Gelukkig kwam vader in zijr woon plaats terug, groette moeder en ging toen naar zijn apotheek om te zien, of alles er naar behooren ging; vader was name lijk apotheker tn een niet zoo groote stad. „Enje paraplu, man" zei moeder een poosje later. „Is die weg?” „Ja," sprak vader, „achtergelaten in het hotel te Venlo. Die zal je wel nooit meer zien.” En even later lachte hij nog weemoedig, toen hij aan 't goeie oudje dacht. i gebeurde dit. want de voorraden in onze apotheek moesten natuurlijk telkens aan gevuld worden. Dezen Keer echter bracht de besteller niets anders dan één groot pak: een lang werpige doos was het! „Wat kan daar nu in 's hemelsnaam inzitten?" dacht vader. ..Misschien zend een of andere fabrikant wel een monster van nieuwe instrumenten! Gauw even zien!” langs den staart terug tellen, kwam je terecht bij het —in den staart. kom je daar dus niet uit, maar zooveel lucifers verder op de ster. meer van de reeds dikwijls daarna, maai land in een Kano, daar het geheele land voor maanden Hier en daar, v? op hoogten nog volk en de worstenboomen sta- nog nu en dan hun kruin boven een bewijs, dat het land niet te onder den waterspiegel lag. Het dien tijd van vlschvogels. want voor hen te verorberen. zwemvliezen hadden, scheen er minder op aan te komen, want zij zaten daar heel op hun gemak. Eerst draalden zij in een cirkel boven den boom, brachten hun vleugels boven hun lichaam te sa men, rekten hun pooten recht voor zich uit en streken neer op een of andere tak. Dan plaatsten zij hun kop schuin en kromden hun nek. zoodat de punt van hun snavel hun borst aanraakte. Het duurde niet lang of zij rekten zich uit, klapten hun vleugels om het water er uit te schudden en namen een minder bevallige positie aan met hun borst voor uit. De vogel gunde zich niet veel rust, want omhoog stonden weer de twee groote vleugels en hU wipte met ge strekte pooten van den boom en spreidde zijn vleugels met een vlucht van bijna twee meter en zeilde weg De vogel die eerst zoo aantrekkelijk scheen, was toen zoo met niet Want, zie je. die oude tijd was veel beter en veel genoeglijker dan de tegenwoor dige: daar wisten die nieuwe parapluutjes van tegenwoordig, met haar schermpjes groot als een paddenstoel, nu eens niets van. Dat was haar geheim, daarvan kon zij alleen wat vertellen. En wanneer het nu zoo stil was in de groote duistere gang, zoo midden tn den nacht, dan bo gen de knoppen der wandelstokken zich en de knoppen der nleuwerwetsche para- plutjes om te luisteren naar de interes sante vertellingen van vaders oude paraplu Vader hield ook van zijn oude regen scherm; hij had het geërfd van zijn va der; maar moeder.... nee. die hield hee- lemaal niet van het ding. Zoo n ouder- wetsche besteedster”, mopperde ze dik wijls tegen vader; „ik schaam me om met je uit te gaan, als je dit oude mirakel nog weer meeneemt." GaatftaJr ,’e Eenlge jaren geleden bevond ik mij in het land Oenjolo. dicht bij het groote Victoria Nyanza. het grootste zoet-water- oude wereld. Ik was er geweest en herhaaldelijk toen trok ik door het vlogen hun groote snavel lucht stond. Hun pooten trokken zij wel terug, maar niet zoo erg als kraanvogels dit gewoon zun te doen. Hun vlucht in de lucht duurde niet lang, want zood.a zij op centen afstand van mij ware::. Zoodra mijn boot te dicht bjj hen kwam. met nen. Weer anderen zag ik opvliegen naar die worstenboomen en dat zij pooten met 66. „Met een beetje overleg klimmen we daar gemskkelijk in,” zei Bruin de Beer, „als we elkaar maar een beetje helpen, dan gaat het best.” maar wanneer ie nu bij den staart geko men is, moet ie langs de sterpunten ver der gaan. Hij zal dan bij een bepaalden lucifer uitkomen, afgezien welk getal of ie ge dacht heeft. Dat la n.1. de vierde of vijfde 67. En warempel. Langzaam gingen ze naar boven. De klimpartu duurde wel lang, maar zoo kwamen ze toch wel waar ze wezen wilden. Voor de apotheek bleef de wagen van slokten zij met kop en staart naar bin- Van Gend en Loos staan. Dat was niets blzonders: meerdere keeren per maand 65. Onderweg ontmoette Bruin de Beer een anderen beer, die onder aan een paal stond, waarin allerlei lekker nijen hingen. streken zij weer op het water neer en zetten hun vischvangst door. Er viel ge noeg te eten want groote en kleine visch Moeder had echter buiten den waard gerekend, want wat gebeurde er op een goeden keer? dacht er nooit aan en zoodoende behield de ouwe paraplu haar eereplaats in den standaard. Maar de tand van den tijd, die niet ophoudt aan alle wereldsche dingen voort durend te knagen, liet vaders besteed- gen voert.^taigt zij haar nek, brengt den snavel mew^h^xxie punt tot haar borst en brengt^BWk manier de visch weer op en voert haar kuikens. Geen wonder dat die rood-gekleurde punt van haar snavel aan bloed deed denken.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1930 | | pagina 7