5,
EEN UITSTAPJE DAT GELD
KOSTTE
3b
DE ZOON VAN DEN EDELMAN --- 5
o
0
o
1
Van alles
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
o
E.UQD
De moeilijke keus!
WGt
v
-•KI
4
o
0
0
0
I
SS
lllllllllllllll
MET PLAATJES VAN JOOPIE
0
V
«-
l!lll!lllllllll!lllllllllilllllllllllll!llllllllll
K: -
IH
F l
I
daar geen getik op zUn
il
1
Wat een heerlijk hoekje was die Riviera!
Bijvoorbeeld:
Htl voelde rioh riek
BU voorbeeld:
ft
WIST JE DAT?
Weelde
s
GEDACHTEN LEZEN
En
en nog honderden bezoeken aaien of
liepen door de groote speet velen
7
130
T
is-
was
EINDE
-2- - - - -1
13
o
400
413
- 381
400
ai
Harmsen
zich
in..
ter
Je
len!
niet
Moeder zei: .Jan JU mag kiézen,
Zoek maar t fijnste taartje uit/"
Jantje voelde zich verlegen
En wat zei de kleine guit?
„Moet ik daar nu keu» uit maken
Uit die heele volle schaal?
Moeder, 'k vind dat reuzen moeWJk,
Want ik houd van allemaal/"
Want, dat wist hij, bij Moes' jaardag
Kwamen taartjes steeds te pas.
En nu moet je weten dat h(j,
O, zoo dol op taartjes was/
Laatst was Jantjes moeder jarig,
Nu, dat was in huis een feest.
Dagen lang was kleine Jantje
O. zoo lief en zoet geweest.
•J--
Eind’lijk was de dag gekomen.
Kleine Jantje was verheugd.
Niet alleen was Moesje jegig
Ook de taartjes brachten vreugd/
.Dat zou u denken," antwoordde Hubertus, uk oen oe zoon van den
beer van Montfoort Ik vertrouw dat u woord suit houden en mijn vader
bevrijden, die in den kerker zucht."
De heer van Vollenhoven was zeer verbaasd, maar hij had Hubertus
«Un wcord gegeven en moest bet dus houden.
Eenlge oogenblikken later had de ontmoeting plaats van vader en
zoon en toen de heer van Montfoort hoorde, dat hij aanstonds vrij zou zijn.
Btjv.: In gedachten is genomen 13.
Vermenigvuldigen met 4 =48
Doelen door 3 =24
Vermenigvuldigen met 5
Men neemt In gedachten: 8.
Vermenlgv. met 80
Tel op 72
Trek af 111
Tel on 39
Deel door 8
Deel door 10
Dit is ook het gedachte getal.
roode kleur winnaar ën toen streek onze
Hollander zijn geld op: de twintig francs
waren aangegroeid tot 5120 francs!
Verwonderd keek Harmsen dat spel
aan en toen Willemsen (zoo heette de
gelukkige winnaar) hem lachend zUn
winst toonde, zei hij: „Wat? Meer dan
5000 francs in enkele seconden verdiend!
Dat moet Ik ook eens probeeren!”
De beer van Vollenhoven echter bad nu begrepen, dat hl) wel verplicht
Hubertus voor de redding van zijn nichtje te beloonen.
HU liet der. Jongen edelman dus bij zich komen en zei:
„Zeg eens ventje, je moogt een wensch doen en als ik in staat ben
dia in vervulling te doen gaan, dan zal het werkelijk gebeuren."
„Goed." zei Hubertus, „maar weet u wel, wie ik ben?"
.Neen." zei de ridder, „maar Ik denk een boerenjongen uit den omtrek.”
eOlOIOIOIOIOIOIOIOIOIOIOIOIOIOIOIOI IOIOIOIOIOIOIOIOIOIOIOIOIOIOIOIOIOIIOIOIOI lOBOBOBOaOlOBOIOIOIOIOIOIOIOBOaQBO
En opgewonden ging hU naar den
ingang der zaal en wisselde een bankbil
jet van 50 Hollandsche guldens, waar
voor hl) 500 francs en later 25 fiches
van 20 francs kreeg. Evenals Willemsen
gedaan had. wierp ook hij 20 fr. op rood
en wachtte een oogenbllk tot het kogel
tje tot rust kwam. Zwart won en de
croupier haalde zijn 20 fr. weg. Toen
wierp hij 40 fr op rood en eenlge oogen
blikken later was ook dat weg: weer had
zwart gewonnen. Toen waagde hij 80
francs en hoopte van harte, dat hij zou
speelzalen, allen vol aandacht voor het
kogeltje in de roulette, dat onophoude
lijk tikte en geluk of ongeluk bracht.
Op den eersten den besten ieegen stoel
viel Harmsen neer en zette vol begeerlijk
heid zijn geld; doch de fortuin bleef hem
tegen, steeds weer verloor hij en toen
hU om 5 uur de deur van 1 Casino ach
ter zich toewierp, had hU 400 ver
speeld. alles wat hU bij zich bad!
Daar zat hij nu in het vreemde land,
zonder cent op zak en moedeloos en met
een afkeer van *t leven wierp hij zich
OVERNEMING UIT DEZE RUBRIEK ZONDER TOESTEMMING VERBODEN
Deelen door 10
3 aftrekken
Genoemd wordt dus 8.
Dan is T gedachte getal 8 4 3 13.
Neem een getal In gedachten.
Vermenigvuldig bet met 50. Tel bU die
uitkomst 72 bij; trek er daarna 111 af;
bjj de rest tel Je weer 39 op. Deze uit
komst deel je door 5 en dan weer door 10.
Welk getal heb je nu?
Het getal dat dan genoemd wordt is
dan ook het gedachte getal.
i’»’.
j '4
L.'
m. Leeftijd en geboortedatum raden.
Men vraagt in gedachte te nemen «Un
verjarlngsdatum. Vermenigvuldig deze
met 2; tel er 8 bij op; vermenigvuldig
die uitkomst met 50; tel bij die uitkomst
weer den leeftijd op en trek er dan weer
250 af.
Nu vraagt men naar de uitkomst.
'Van het verkregen getal geven de eerste
twee cijfers aan de rechterhand den leef
tijd van dien persoon en de andere cijfers
geven aan, op welken dag van een maand
hij Jarig te.
Jarenlang had Jan Harmsen als boek
houder op het kantoor in de groote
fabriek zijner woonplaats gewerkt. Hij
had het bedrijf zich zien ontwikkelen
en altijd weer meer klerken en typisten
werden door z’n patroon in dienst geno
men. om den geweldigen vloed van cor
respondentie te kunnen bedwingen, die
als T ware het kantoor der firma wilde
bestormen. Steeds drukker werden ook
de werkzaamheden van Harmsen, die op
alles een oogje moest houden en die op
het kantoor de verantwoording had. In
zijn Jonge Jaren kon hij best op tegen
dien vloed van werk; ook als man van
dertig, veertig jaar ging het nog heel
goed; maar daarna begonnen de zorgen
zóódanig op zjjn rug te drukken, dat
deze zich onwillekeurig kromde. Zijn
zwarte haren werden peperkleurlg en de
dames en heeren op het kantoor zeiden
zoo nu en dan tot elkaar: „Je kunt best
zien, dat Harmsen een dagje ouder
wordt."
BnnC
„Dan moet je er eens in komen, van
avond bijv, na t diner, dan zie je wer
kelijk, wat je nooit heb: gezien. Harm-
ren!” zoo zei een der belde heeren. „Een
pracht van toiletten! Graven en gra
vinnen, prinsen en prinsessen, gewezen
Russische grootvorslen, schatrijke Ameri
kanen 1 Dat m o e t Je vooral zien 1 En
dan die prachtige speelzalen, die roulet-
te-tafels, die koortsachtige oogen der
spelers! Maar.... a propos. Harmsen,
heb je wel eens zoo n roulette gezien?”
.Neen," antwoordde Harmcen, „ik heb
In mijn leven wel wat anders te doen
gehad, dan tan spelen te denken!
Maar.ik zou dat leven daar binnen
vanavond toch wel eens willen zien!”
Af gesprokenWe gaan er na 1 eten
heen!"
En om een uur of acht zien we onze
Hollanders in een der zalen van het
Casino, te midden der spelenden. De
oudste, die hier goed thuis scheen te zijn,
wees den beiden anderen allerlei merk
waardigs en liet ten slotte ook eens zien,
hoe dat roulette-spelletje wel ging.
In een der zalen had hjj eerst voor 500
francs fiches gekocht van 20 francs
waarde; daarmee werd gespeeld.
HU wierp zoo’n fiche op den rooden
kant der roulette-tafel (de andere kant
te zwart), de roulette werd gedraald, het
kogeltje er in geworpen en tik. tik, tik,
draaide het ding door de hokjes heen,
tot het bleef liggen in no. 17, een rood
nummer! De Hollander had gewonnen
en liet zijn winst staan. Weer draalde
het kogeltje en weer won rood. Nog
eens liet hij alles als inleg staan en won w
weer. Acht maal achter elkaar was de misschien is de fortuin me nu gunstig I"
Het raden van getallen, die men in ge
dachten genomen heeft, te dikwijls heel
aardig; bijvoorbeeld:
I. Men vraagt iemand een getal in ge
dachten te nemen Dit getal moet hU ver
menigvuldigen met 4 en dan de uitkomst
deelen door 2 Het dan verkregen getal
met 5 vermenigvuldigen en deze uitkomst
weer deelen door 10. Vervolgens 3 af
trekken.
Welk getal heeft hU nu?
Nu kun je het getal dat in gedachten
genomen te, vinden, door bU het getal
dat hjj u noemt, 3 op te tellen.
ZOSOBOBOBOBOBOBOBOBOBOBOBOBOBOBOBOBIOlÓlOIOIOIOIOIOIOIOIOIOIOIOIOIOIOIIOIOlOg lOIOIOIOIQIOIOIOIOIOIOIOIOIOlOiOlOl
brak hij in snikken uit Toen hu een half uur later naar bulten trad -m
bet vrije veld weer aanschouwde, was bU ten diepste ontroerd.
En nooit beeft de heer van Montfoort vergeten dat hij dit aan zijn
zoon te danken had en toen de konlng boorde wat er gebeurd was, werd
Hubertus tot ridder geslagen.
De persoon, wiens geboortedatum en
leeftUd men zal raden, is 9 Februari jarig.
Dus neemt hjj in gedachten 9.
Dit wordt vermenigvuldigd met 2, dus
2 x 9 18. HlerbU 5 optellen: 18 8
23. Met 50 vermenigvuldigen 80 x 33
1150 Hierbij den leeftUd optellen is
1161. HlerbU van aftrekken: 1181 350
911.
HU is dus op den 9den van zekere
maand 11 Jaar oud.
park, waarin de zeldzaamste bloemen en
planten bloeiden. Breede balkons grens
den aan de kamers en zalen op de bo
venverdiepingen en een pracht van
bloemen slingerde zich om de spijlen van
*t hekwerk. Harmsen stond met open
mond dit fraaie paleis aan te gapen.
Hij voelde bet zelf ook wel: maar tel
kens, als hU er aan dacht, schudde hU
die gedachte met geweld van zich af en
trachtte zichzelf te bemoedigen door aan
heel iets anders te denken: aan zUn
vrouw b.v., die weer zoo goed was opge
knapt na baar zware ziekte. Dikwijls ook
hielden zijn gedachten zich bezig met
zUn jongens, die zoo goed leerden en die
later zeker goede betrekkingen zouden
krijgen, beter nog dan hun vader! En
dan lachte Harmsen stil en vergat zUn
zenuwachtigheid. zUn gejaagdheid, zUn
hoofdpbnen en zUn krommen rug!
Maar eens kwam hU op een morgen
op het kantoor en was bleek over zijn
Ais er ooit een volk ter wereld ge
weest te. dat in weelde en overdaad
heeft geleefd, dan zUn het zeker de eude
Romeinen geweest. Hun keizer Nero MJ-
voorbeeld hield er niet minder dan dui
zend rijtuigen op na. die hU dikwijls
allemaal meenam. wanneer bjj op rato
ging.
ZUn muileze's hadden zilveren boef-
Uzers aan en zUn bedienden waren aast
goud overladen.
Het paleis bevatte overdekte zuilen
gangen. die meer dan 1500 meter lang
waren en dit kasteel bad tevens een
vestibule, zóó groot, dat er gemakkelUk
een standbeeld van hemzelf in kon staan
ter hoogte van 40 meter.
Poppea. de vrouw van Nero, bezat tan
kudde van 500 ezelinnen te Rome en
elders, die dagelUks de melk voor baar
baden moest leveren.
Het lievelingspaard van een anderen
keizer. Caligula, was ondergebracht in
een marmeren stal, terwijl de trog van
ivoor was.
En zoo tien we dan Harmsen op een
goeden morgen naar het Centraal.Sta
tion stappen en den trein pakken naar
Parijs Daar zou hU overnachten en den
volgenden dag verder reizen naar Nlzza.
Alles ging goed en welgemoed stapte
hU naar zUn hotel. Heerlijk scheen het
zonnetje en in de tuinen der villa’s
bloeide een pracht van bloemen.
„Hoe te 1 mogelUk!" riep Harmsen
onwillekeurig uit. „BU ons in Amsterdam
giert de koude Oostenwind nog langs de
grachten en doet de wandelaars dieper
in hun kragen wegduikenGeen
bloempje waagt het nog. haar kopje uit
de aarde te verheffen. En hier reeds
zoo’n bloemenpracht!"....
Reeds denzelfden middag besloot hU
dan ook een flinke wandeling te doen in
den omtrek der stad. HU keek zUn oogen
uit bij al het schoons, dat hier te be
wonderen viel. Hoe moot was alles bier
toch! Het was, alsof de vogeltjes hier
lieflUker zongen dan in het vaderland!
Alsof de bloemen hier zoeter geurden en
de vlinders zchlttender vleugels hadden!
Wat een heerlUk hoekje was die Ri
viera! Eén ding ontbrak hem nog maar!
Hoe graag had hU een vriend gehad, die
deelgenoot had kunnen zUn van al dat
schoonel Maar.... dat ging nu eenmaal
niet: al zUn vrienden en kennissen za
ten nog in den mist in *t trieste Amster
dam!
Tegen bet diner kwam hU In zUn hotel
terug. Een menigte gasten zat in de
lobby te genieten van *t heerlUke weer
en dronk vóór t eten een glaasje.
Harmsen zocht ook een tafeltje op en
bestelde een glaasje sherry. Nieuwsgierig
keek hU om zich heenallerlei talen
hoorde hU spreken Fransch, Engelsch,
Dultsch* Italiaanse!), Spaansch en nog
veel meer. De blonde Scandinaviër zat
hier naast den donkeren Spanjaard!
Wat een bonte mengeling van nationali
teiten! „Zouden er ook Hollanders zUn?"
dacht hU bU zichzelf. En zie alsof het
spel sprak, traden een paar beeren bin
nen, die druk Hollandsch boomden. Hoor
ze hadden het over de prachtige
natuur hier en over het wispelturige
Hollandsche klimaat. Ze gingen aan een
tafeltje zitten In zUn nabUheid en verga
ten alles om zich heen. Druk redeneer
den ze nu over koetjez en kalfjes en
hadden het ook over Monte-Carlo, waar
heen ze dezer dagen zouden vertrekken.
Het schenen een paar aardige lui te
zUn en Harmsen besloot om zich aan de
beiden voor te stellen en kennis met hen
te maken.
De vreemdelingen vonden het leuk,
hier nog een landgenoot aan te treffen
en aanstonds was men de beste vrien
den.
Harmsen vertelde, waarom hU hier ge
komen was en belde anderen zelden, dat
zU voor plezier op reis waren en dat re
overmorgen een paar daagjes nar.r
Monte-Carlo zouden gaan. .Daar is het
eerst mooi!” riepen beiden enthousiast
uit! „En veel gezelliger dan hier!"
En ze stelden Harmsen voor, met hen
mee te gaan. En zóó overtuigend wisten
ze te praten, dat Harmsen eindelUk toe
zegde, dat hU mee zou gaan. Het was
maar een klein stukje van Nizza naar
Monte-Carlo; maar onbeschrijflijk
schoon. De trein neemt hier als *t ware
een aanloopje om een heuvel te bestU-
gen, om ginds naar de vlakte af te dalen.
En *t uitzicht uit de coupé-raampjes
was allerheerlijkst. Harmsen genoot
volop, vooral nu hU vrienden had, aau
wie hij rijn Indrukken kon mededeelen.
HU voelde zich al veel beter: die hart
kloppingen waren lang niet zoo heftig
m e en die hoofdpUnen waren bUna ge
heel verdwenen!
.Monte-Carlo!" riep de conducteur en
onze drie Hollanders stapten uitp
Harmsen wist den weg niet, maar de
beide anderen, die hier al meermalen
geweest waren, kenden er elk hoekje en
wisten vooral, dat het hotel ..Bristol"
een der beste hotels ter wereld was.
Daar namen ze dus hun intrek en al
spcedlg maakten ze plannen voor den
volgenden dag: wandelingen, autotocht
jes, tramrelsjes wisselden elkaar af. En
de vreemdelingen hadden gelijk gehad:
het «ras hier nog schooner dan in Nizza
en druk vreeselUk! Van alle kanten
trokken de vreemdelingen door t stadje,
bezochten café’s, wandelden of maakten
autotochtjes. Doch het glanspunt van
het stadje, het Casino, waarin de we-
reldberuchte speelbank is gevestigd, trok
het meest de aandacht. Dat groote ge
bouw, dat een keizerlijk paleis had kun
nen zUn, gelegen te midden van een
gekleed te bed en weer kwamen die ake
lige droomen hem p'agen. Duivels
meende hU te zien, overal waarheen hU
zich wendde, duivels, die hem kwelden,
hem uitschudden en hem berooid langs
den weg Heten liggen. HU wilde schreeu
wen. dochschrikte op eens «rakker.
Hoorde hU
kamerdeur?
Ja; weer werd er heftig geklopt en nu
herkende hU ook de stem van Willemsen,
die vroolUk rtep: „Kom toch Harmsen.
er uit, het te reeds bU elven! Kom, «re
gaan wat wandelen, slaper!”
HU vermande zich en stond op. .4k
kom!" riep hU boos en maakte zUn klee-
ren in orde en was een poosje later in
de eetzaal, waar Willemsen met zUn
vriend hem opwachtten.
Dezen schrokken van zijn ulterlUk.
Diep lagen die slaperige oogen in hun
kassen en groote kringen had hij onder
de oogleden. Zenuwachtig trokken zijn
mondhoeken en «Un vingers bleven geen
oogenbllk stil, doch beefden en trokken
onophoudelUk. als had hU hevige koort
sen.
Verwonderd keek Willemsen hem aan
als wilde hU vragen, wat er in den loop
van den nacht toch «rel gebeurd kon
zUn.
Harmsen voelde die vragende oogen
op zich gericht; maar.... hU vraagde
het niet tekst en uitleg te geven. In eten
had hU geen trek, doch hU slurpte twee
groote koppen zwarte koffie achter el
kaar op.
EindelUk sprak Willemsen: „Zeg
Harmsen, ben je misschien van nacht
nog naar t Casino gegaan, nadat ik te
rug was gekomen?"
Harmsen keek op en zag de vragende
oogen scherp op hem gericht. Loochenen
zou niet gebaat hebben, want het was,
alsof die oogen van Willemsen tot diep
in de ziel konden lezen.
,Je,” bekende hU dan ook oprecht,
zonder zijn kennis aan te zien.
,JEn verloren?" examineerde dese ver
der.
„Ja!” was weer 1 antwoord, „vierhon
derd gulden! Alles ben Ik kwijt. Ik weet
me geen uitweg meer. Ik had zelfs geen
paar sou meer om mUn kop koffie te
betalen!"
Hoofdschuddend hoorde Willemsen
bet relaas van Harmsen aan en zei toen:
JZeg Harmsen; in den steek laten doe
ik je niet, natuurlUk. Maar.... schenken
doe ik je het geld ook niet meer. Anders
sou er nog alle kans zUn. dat Je voor
den derden keer In *t Casino ging. Luis
ter nu goed: ik zal je die 400 gulden zoo
dadelUk geven; maar JU teekent een
schuldbekentenis, waarin Je me belooft,
het geid in maandelUksche termUnen
van 80 terug te betalen. Te beginnen
zoo gauw Je weer aan het werk bent”
Dankbaar accepteerde natuurlUk
Harmsen en kreeg het geld.
Nog dienselfden avond vertrok de beer
Willemsen naar *t vaderland en Harm
sen ging naar Nissa terug om nooit meer
een voet m dat vermaledUde speelhol
Monte-Carlo te zetten.
HU bleef zUn maand uit aan de Riviera
en keerde toen werkeUJk veel beter naar
Amsterdam terug. Den bitteren bUsmaak
van de reis hield hU echter nog maanden
lang en telkens weer voelde hU dien dub
bel, als hU op den eersten der maand
zUn postwissel van vUftlg gulden aan den
heer Willemsen zond.
„Zonde van het geld,” mompelde hU
dan. ,Jk kan het in mUn gezin soo goed
gebruiken!"
Vooral de laatste maal ging het seer
moellUk. het geld op te brengen, want
ziekte in zUn gezin maakte groote onkos
ten noodzakelUk. a
HU schreef een langen brief aan Wil
lemsen en bedankte hem nogmaals voor
zUn goedheid, „maar," soo eindigde hU>
,Jk dank God. dat dese nare schuld af
behaald te! Nooit van mUn leven
roulette meer, hoe lang ik ook mag le
ven!"
Willemsen lachte bU *t ontvangen van
dat briefje en.... schreef terug, dat hU
Harmsen met dit besluit feliciteerde.
Tegelijk ook stuurde hU hem een chëque
voor *t bedrag van 400, dat Harmsen
soo trouw, in acht koeren, opgezonden
had.
Zoo eindigde dit retedrama nog goed
voor Harmsen. die voortaan zUn belofte
niet meer schond.
gebeele gezicht en bevend en zuchtend
was hU gaan zitten op zUn hoogen stoel
voor zijn lessenaar, vanwaar bU alles en
allen op bet kantoor kon overzien. HU
voelde zich ziek en zUn hart klopte, als
of het zou springen. „Lieve hemel, wat
sou ik nu hebben?” dacht de boekhou
der. „Z<ni mijn uur van heengaan al ge
komen zUn, terwUl ik nog zooveel kinde
ren heb, die mU nog niet kunnen mis
sen?"
En weer wilde hU denken aan iets
anders, aan wat prettlgers; maar het
gelukte ditmaal niet Akelig voelde hU
rich en iedere poging om te werken
mislukte. Daar verscheen de eigenaar
van de fabriek In het kantoor en zag *t
sUn getrouwen boekhouder dadelijk aan,
dat hU «lek was en sprak dezen vriénde
lijk aan:
.MUnheer Harmsen, ik zie. dat u zich
niet wel gevoelt. Gaat u nu dadelUk
naar huls en roep den dokter! Al soo
vaak heb ik u gezegd, dat u eens een
poosje vaeantie moest nemen; maar al
tijd weigerde u. omdat het te druk was
op *t kantoor. Nu zult ge eenigen tUd
vaeantie nemen, hoor! Desnoods twee
maanden! En niet eer komt u terug,
wnr n volkomen hersteld bent."
'x-uati Het mUnheer den auto voorko
men en Harmsen stapte in en reed naar
huis. Even later verscheen de dokter,
die den zieke eens flink onderzocht.
„Het komt wel weer In orde, Harm
sen.” sprak die. ummr het zal een heel
poosje duren! Deze week blUf je te bed
en dan.... ga Je een maandje naar het
Zuiden van Frankrük met zUn heerlijk
subtropisch klimaat. Dat zal je dan wel
weer heelemaal opknappen.”
„Op reis! En dan zóó lang! En heel
naar de Rlvlera?" riep Harmsen opge
wonden. JJat is ónmogelijk! Dat kost
me te veel! Nee. dokter, dat gaat beslist
niet!”
„Het moet,” hield dese vol. „En wat
moet, dat moet!"....
winnen. Maar.... swart was het ook
voor de derde maal. In een oogenbllk
was Harmsen zUn 500 francs kwUt en
opgewonden en senuwachtlg spoedde hU
zich weer naar het wisselkantoor om
nieuwe fiches te halen: hU moest zUn
geld terug hebben!
Weer begon het spel; weer
verloor de ongelukkige en
nog geen uur nadat hU tn
het Casino gekomen «ras,
was hU 200 kwUtl
Nu eerst drong het lot
hem door, wat er wel ge
beurd was: 200 gulden wa
ren weg, ‘n som geld, die
hU pas in een half jaar van
zUn salaris kon overhouden I
En dat «ras hU in zoo’n kor
ten tUd kwijt! En niets had
hu er voor genoten! Hoe
moest hU zUn hotelrekening
betalen!? Hoe moest hU het
eind van de maand halen?
En vol berouw en met
gBBg tranen in de oogen wendde
hU zich tot Willemsen en
g^— klaagde dien zUn nood. Deze
begreep den nood van zUn
landgenoot en sprak: „Zie
Harmsen; neem van mU die
200, die Je verspeeld hebt,
nu terug; ik schenk ae je.
Maar zweer dan tegelUk bU
zelf, nooit meer te spe-
BU mU komt het er
op aan, want ik heb
vrouw noch kinderen en een
heel goede betrekking. Bo
vendien kom ik hier gere
geld eenlge dagen in t Jaar
om te spelen: nu eens win
ik. dan weer verspeel ik;
maar ik raad niemand aan,
hier zUn geld te wagen.”
Daarna overhandigde hU
Harmsen de 200 en liet
dezen aan zUn gedachten
over. Nu. Harmsen zwoer
plechtig, dat hU niet meer
zou spelen en was geluk
kig. dat hU zUn geld weer terug had,
waarmee hU zjjn reis- en verblUfkosten
moest dekken.
Om een uur of elf ging Harmsen naar
zUn hotel en droomde *s nachts van ge
tallen. die je niet kunt uitspreken
allemaal francs, die hU had verloren. En
midden in den heerlUken sub-troplschen
nacht was hU opgestaan, omdat hU zoo
benauwd werd! HU ging op het balkon,
stak een slgM-et op en keek over de stad,
die daar in den rustlgen nacht lag te
droomen. Stil was het in de straten;
doch daar op den rand, waar het Casino
lag, heerachte nog volop leven. Alle
ramen van het prachtige gebouw waren
nog verlicht en onophoudelUk gingen
nog bezoekers in en uit. HU meende ook
nog de tonen der dansmuziek te hooren,
die uit het groote gebouw opklonken.
Zie, daar kwamen ook nog twee hee
ren op het hotel toe. Scherp keek hU uit
en.... Ja het waren de belde Hollanders,
die zUn geleiders geweest waren in 't
Casino, duidelijk herkende hU nu de
stem van den heer Willemsen. Die klonk
vroolijk en blU! HU had zeker geluk ge
had dezen nacht en nieuwsgierig riep hU
den heeren een groet toe en infor
meerde, hoe het spel was afgeloopen.
„Tachtig duizend francs heb ik gewon
nen,” werd er naar boven geroepen!
„Geluk gehad dus!"
„Tachtig duizend francs of achtdui
zend gulden heeft de geluksvogel met
niets doen verdiend!” zoo ging het door
zUn gedachten. .Neen ik houd het
niet uit! Zou ik nog eens probeeren?
Ik heb toch al mUn geld nog! Wie weet,
verliet het balkon, kleedde
aan en ging toen de stad weer
naar het Casino.
Opgewonden kwam hU er aan. Juist
sloeg de klok drie uur en nog honderden
bezoekers zaten of liepen door de groote
■Iav -
