Het groote raadsel Fawcett xd.’^ f f750.- Mjk°^^ f250.- SL^t fl25.-^r^^ fSO.-^r f40.- «r ^5 DORST! RADIO-PROGRAM VAN BRAMINGTON Het Rozen*Kasteel VRIJDAG 15 JULI vl VERHAAL VAR DEN DAG BLANKE INDIANEN 7 jaar in oerwouden Een volk zonder spreektaal Fawcetfi leventdoel Kathederbloempje ’n Prettig vooruitzicht Alleabonné’s FEUILLETON Sadl Zijn leven wat één groote voor bereiding tot zyn laatste ontdekkingsreis l Marie •Claire schrikte. Zaterdag 16 Juli Dood, gevlucht of in ge vangenschap AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL ge bet zoon M. 2.20 >9X138 MILAAN, 331 M. 1020 Dansmuziek. t >1 t*? gér over len we VOOR NADERE BIJZONDERHEDEN VER WIJZEN WIJ NAAR DEN KATHOLIEKEN RADIOGIDS HAMBURG, 372 M. 230 Grwmofqpnmu- ziek. 4.50 Concert uit Bad Nenndorff, door het Kurorkest, o. I. v. Ernst Augustus Bürer. 820 Noragorkest, o. 1. V. Adolf Seeker. 820 „Tanz lm Sommer", Noragorkest, o. L v. Adolf Seeker. 10.40 Dansmuziek. z’n cel opzoeken, •waker zoo gezellig 'J en ontplooide dan iheerUjk-schoone, wlt- Als de hitte aUes drooglegt, In t bijzonder onze keel. Dan ie drinken onze hobby En wij drinken graag te veel! En wij eten bijna drinkend En wü drinken voor en na, Want wij drinken als bezeten Bij een waterkuur in Spa! Wij verdrogen, dus wij drinken En beginnen ‘s morgens vroeg En al loopt het als een tapkraan, Is het toch nog niet genoeg! Waar we komen, waar we zitten,-. Binnenshuis of op terras Is het eerste woordje-dorstig En het tweede woordje' glas! En die dorst is een presentje. Dat je wet danvaarden moet. Want al is het onverstandig. Toch, het drinken doet j( goed! MARTI» BERDEN (Nadruk verboden) ROME, 441 M. 9.05 .FoHuto”, opera In drie actes, van O. Donizetti. KÖNIGWUSTERHAUSEN, 1635 Gramofoonmuziek. 4.50 Concert. BERLIJN. 41» M. 720 Rudolph Schmidt, piano, speelt ..Karnaval Op. 9”, van Schumann. Mijnheer de Saint-Meuron antwoordde niet terstond. Hij hield nog altijd het glas melk in da baad, alg kon Uü inei, besluiten het leeg ft» 830 in - V A R A 846 L4- O. Kleerekoper. Bruid (tot bruidegom): Zie eens alles wat hier staat, die prachtige meubels en dat an tieke zilverwerk, dat krijgen we als we gaan trouwen. r Bruidegom: En je mama.,.. Bruid; Ja, die ook natuurlijk. Professor (bij het geechiedenis-onderricht) Ik zal het nu slechts kort aanbalen, om er straks als wij 200 jaar verder zijn nog eens uitvoerig op terug komen. KALUNDBORG, 1153 M. 320 Concert, door Louis Prell's Instrumentaal ensemble. 520 Gramofoomjiuzlek. 8.45 Ragiobal voor de oudere generatie. Den volgenden dag werd Andy, met pientere oogjes en glimlachend, in de overvolle zaal ge bracht waar de notabelen van Bramington voor 't eerst van hun leven zouden recht spreken. Ook Martin Ford, met omzwachteld hoofd, was on der de menigte. Toen Andy hem zag, kon hü z'n lachen bijna niet houden. De zitting nam een aanvang. Aan getuigen was geen gebrek; trouwens Andy zelf dacht er zelfs niet over het hem ten laste gelegde te ont kennen. Integendeel, toen hij hoorde, dat hij tot twee maanden gevangenisstraf was veroor deeld. riep h(j: „Twee maanden! Meer niet? Kijk eens naar Ford, z'n hersens liggen bijna bui ten z’n hoofd. Maar twéé maanden?" ..Twee maanden herhaalde de rechter streng, en zieh tot, den bewaker wendend: „Breng hem weg. Mac-Rae”. woon lief gehad, en dus Is het zeer natuurlijk, dat zij zich met zijn geluk bezig hoddt. Deze woorden sprak hij met eigenaardlgen nadruk, terwijl hjj Marie-Clalre oplettend aan zag. Als het waar was, dat juffrouw d'AIbrégue aan mijnheer Elzéar de Marguenva een erfdeel zou natlaten, antwoordde het meisje op den- zelfden toon van zekerheid, dan weet zij reeds vooraf, wat de bestemming ervan zal zijn: hij koestert geen andere gedachte, dan eenmaal de schulden zijns vaders te betalen. Misschien zal zijn loopbaan als geneesheer hem na zeer lan gen tijd eindelijk in staat stellen, dit doel te bereiken. Onwillekeurig had zij de stem laten dalen, en de markies, die haar nog altijd aanzag, sprak met opmerkelijke zachtheid: Ik heb eenlgszins geloof geslagen aan de praatjes, die daaromtrent gingen, omdat Ik het zeer natuurlijk vond, dat juffrouw d'AIbrégue haar neef een gelukkigen huiselijken haard be reidde ophet Roze-Kasteel. Er was niet veel opmerkingsgave noodlg, om de diepe smart te bespeuren, die eensklaps uit Marie-Clalre’s oogen sprak, terwijl ze met ge wilde kalmte antwoordde: Aan zoo Iets kan ze niet voor hem denken, en hij zelf denkt er nog minder aan. Er is geen geluk, geen haard voor een zoon, die zulk een taak op zch genomen heeft. WEENEN, 517 M. 7.40 Muziek op twee vleugels. 10.35 populair concert door het Silvester Schieder orkest. PARIJS R-, 1725 M. 1220 Oramofootunu- ziek. 730 idem. PARIJS EIFFEL, 1446 M. 8 50 Radlotoo- neel ,Ja Conquète imprévue", operette in één acte. Op dit oogenblik werd de deur ronder het het minste gerucht geopend en de oude kamer dienaar trad als tersluiks binnen. Op een blad droeg hü een glas melk, daft hü op de tafel die na een zegenrijken veldtocht naar ztjn ge boorteplaats was teruggekeerd. Kleine bedragen aan geld, voldoende voor ta bak en 'een glaasje, vonden hun weg in zijn handen, en hü accepteerde ze met een zekere gratie, het beschouwend, alsof dit er nu een maal bij hoorde. HU had zoovel geld, dat hjj. wanneer hij dorst had, gerust een herberg kon binnen gaan en voor eigen rekening iets gebruiken. Maar dit laatste gebeurde maar zelden. Als het trof, dat hU de eenige bezoeker was, dan werd hetgeen hü gebruikte, altijd op de rekening van „het huis" gezet, en als er veel gasten waren, had hü moeite om zijn belofte, aan Mac-Rae ge daan, om nooit meer dan drie borrels te nemen, na te komen en nooit later dan negen uur thuis te zijn. Faw< wout Hoe dichter hjj. het doel van zijn tocht na derde, des te meer vertelden de Indianen, wier taal hij verstond, over de ruïnes. Bo vendien had hij In het gehelmarchief van Rio de Janeiro een document uit het jaar 1745 ge vonden. waarin het bestaan van een dezer ste den beschreven werd. Hij was reeds absoluut van haar bestaan overtuigd en volgens zijn meening lag deze stad op een eiland In een meer, dat vroeger een zeearm was en door een aardbeving verwoest zou zijn. De Indianen, die den toegang tot de ruïnes bewaakten, moesten afstammelingen zijn van degenen, waarover Alexander van Humboldt verteld had. deling, die misbruik gemaakt had van mijn ver trouwen, na eerst onzen naam bezoedeld te ehb- ben! Nu was het de beurt aan Marie-Clalre om op te schrikken. Wel klopte haar X hart van angst, maar dapper verdedigde zij Elzéar’s va der. 4 Mijnheer de Marguenva was geen ellen deling. zij ze vol moed. Al is hij eenmaal ge struikeld, al heeft hij zich door een dwaze hoop tot een daad van zwakheid laten verleiden, toch heeft hij dit door onverpoosden arbeid terug gekocht. Hü heeft zich zelf verbannen, en zon der hoop zich ooit geheel te kunnen vrijmaken, gaat hü onvermoeid door, zyn schuldeischers alles te zenden, wat hü verdient. Verrassing, vermengd met ongeloof, verscheen op het gelaat van den ouden man en deed hem eenige oogenblikken zwijgen. Estére de Marguenva werkt! sprak hü eindelijk. En met genoeg doorzetting en be kwaamheid om Weer te verdienen dan het da- gelüksch brood! Kunt u dat wel met volle ze kerheid zeggen? Ik heb het van Juffouw d’AIbrégue verno men, antwoordde Marie-Clalre op vasten toon. Weer bleef hü een tüd lang zwijgen en her nam dan: Valérie. ik wil zeggen juffrouw d'AIbrégue, heeft zich ten minste met de toekomst van zün zoon belast..’.... Ik heb hooren zeggen, dat zü een volmaakt type van gierigheid geworden is. maar ik wil haar wel de eer aandoen te ge- looven, dat zulks niet voor haar zelf alleen ge schiedtZü beeft Elzéar altijd taMenge- drinken, als ware deze allereenvoudigste daad een beslissende stap geweest. U hebt daar strakts iets gezegd, dat ik niet goed begrepen heb. U zei: .Als het waar was, dat Juffrouw d'AIbrégue haar neef een erfdeel zou nalatenZü zou inderdaad van haar geld een zeer rechtvaardig gebruik kunnen ma kenEn zü is daarin te meer vrü. daar ook zü mün neef een som geleend beeft, die haar waarschijnlijk nooit terug betaald zal worden. Als u meent, dat Ut ooits iets zal ontvan gen van hetgeen juffrouw d'AIbrégue kan be zitten. wat het ook zü, dan slaat u den bal deerük mis. riep Marie-Clalre haar onsdanks Het is tusschen ons vastgesteld, dat ik niets van haar zal genieten, dan den prijs van mün arbeid, want ik werk bü haar, voegde zü er fier aan toe. En ik heb geraden ja. ik durf het u zeggen, omdat u baar verkeerd beoordeeld ik het geraden, dat zü een verborgen doel na streeft, dat zü zich ten einde toe aan den man wijdt, dien zü bemind heeft. Nauwelüks waren deze woorden gesproken, of het meisje begon te beven. Was zü niet ten opalchte van tante Valérie te kort geschoten in loyauteit en kieschheid door aan een vreemde ling. een rijand te openbaren, wat zü meende ontdekt te hebben? En welke verborgen snaren had zü niet weer in bet gwonde hart daar vóór har doen weerklinken? Want zichtbare droef heid trok het bleeke gelaat van den markies samen, en eensklaps ontdekte zü een ander ge heim: de innerlüke, diepe oorzaak van dien on- verUOdelüken wrqk. ppplaatste om dan haastig en onhoorbaar Weer naar de deur te gaan. Laat de coupée inspannen, sprak rijn meester, om juffrouw de Solliès naar X Roze- Kasteel terug e brengen. Het zou inderdaad onhoffelük zijn de melk af te wijzen, die met zulk een bevallige liefdadigheid gebracht is. sprak hü, het glas opnemend. En ik van mün kant hoop, antwoordde het meisje eveneens glimlachend, dat u ons niet de beleedlging zult aandoen een anderen leveracier te_ zoeken. Het was, óf in zün binnenste zich een strijd verhief. Hü hield het glas in de hand en aar zelde te drinken. Dus zou juffrouw d’AIbrégue zich er toe geleend hebben de velnzerü van mün oude Rose te steunen, toegestemd hebben mü in het geheim te voeden? Waarom zou zü bet niet gedaan hebben? De donkere oogen van den markies blonken in de diepe kassen met een somberen gloed. Weet u dan niet, dat juffrouw d’AIbrégue en ik sedert jaren boos op elkander zün? Tante Valérie is op niemand boos, daar ben Ut,zeker van! riep het meisje levendig. Deze naam Valérie deed opeens den markies rillen, en zün beweeglük gelaat drukte een depe ontroering uit. Valérie! herhaalde hü. Op mün leeftüd hoort men zelden de voornamen uitspreken, in onze jeugd zoo gemeenzaam. Ja, wü hebben de re laties afgebroken, die vroeger zoo vrietedschap- pelük waren. Heftig verdedigde zü den ellen- LANGENBERG, 472 M. 1.20 Concert, door het Omroeporkest, o. 1. v. Merten. 2.55 Gra mofoonmuziek. 520 Vesperconcert. Bramington, een klein dorpje in West-Canada, had s'n gevangenis lang voor dat X z’n ge vangene had. Dat was dan ook de reden, waarom de arrestatie van den laatste zulk een belangrijke en welkome gebeurtenis was. Bramington had eigenlük heelemaal geen ge vangenis noodlg. De Inwoners waren het rustigste, aan de wet het meest gehoorzame volkje der wereld. De autoriteiten stonden er echter op en zoo werd de gevangenia gebouwd, een aardig, knus gebouw, met een mooie col lectie cellen en een veldwachter, die er op voor bereid was alles te doen wat de vrede in Bra mington verlangde. Gedurende twee Jaren eras de gevangenis geen enkele maal gebruikt voor het doel waarvoor re gebouwd was. Zooals begrüpelük. werd de be volking van Bramington ontevreden over dezen staat van zaken. Ze hadden nu ‘n gevangenis en het ding werd nimmer betreden; ze hadden een „bewaker” die niets anders deed dan een straatje omwandelen en s'n püpje rooken, eten en z'n moestuintje verzorgen. De situatie waa werke lijk belachelük. c WARSCHAU, 1411 M. 520 Zigeunermuziek. 6.40 Populaire en dansmuziek. 820 Popu lair concert, door het Philharmonieorkest van Warschau^, o. 1. v. St. Nawrot. 10.25 Piano recital. 11.10 Dansmuziek. Overste Fawcett was een buitengewoon knap ontdekkingsreiziger. Door den president werd de drager der gouden medaille van het Ko rt nlnklük Geografisch Genootschap gehuldigd om het enorm aantal kilometers, dat hü aan rivieren en bergen op kaart gebracht had. als ook om de ontdekking van de vele blanke Indianenstammen, welke vóór hem nog geen blank gezicht gezien hadden. Het leven van Fawcett is één voorbereiding geweest tot zün Wat zegt u daar? Zou het mogelük zün. dat zü zich nog voor dien ongelukkige op offert? Hü was haar niet waardig! Hoe ver standig en helderziend zü ook was. toch heeft zü zich door hem laten verblinden. Zü beminde hem. zei Marie-Clalre zacht, en heeft hü niet bewezen, dat er in hem een geestkracht woont, die eerbied afdwingt? De geheime droefheid toonde zich nog dui delijker in de trekken van den markies. Marie- Clalre kon er niet meer aan twüfelen: hü had Valérie bemind, en haat tegen zün neef sprong in den grond der zaak uit ijverzucht voort. Hü deed een poging om zich meester te wor den en begon onverschillig te spreken, als ver volgde hü een gewoon onderhoud. 't Is jaren geleden, sedert ik Valérie d'AI brégue gezien heb; ik kom zelden hier, en zü leeft zoo afgetrokken. Zü moet nog schoon zün. Haar gelaat had zulke heerlüke trekken, en dat verandert niet. X Is nog wel te zien, dat ze schoon ge weest is, zei Marie-Clalre, maar zü is aller treurigst verouderd. En toch, wanneer men haar gadeslaat, krijgt men den indruk, dat er slechts weinig noodlg zou zün om haar terug te geven, wat zorg en kommer haar ontnomen hebben; een beetje belangstelling in haar, de wensch éen bemind wezen aangenaam te zün, een weinig vreugde bovenal. Dus helpt zü dien ongelukkige bü het her stellingswerk, dat u zooeven noemde? BEROMUNSTER, 646 M. 820 Populair concert. 10.05 Dansmuziek. Andy werd weer naar z'n cel teruggebracht en de menschen verlieten met opgeheven hoof den en een glimlach van zelfvoldaanheid op de gezichten de zaal. Nu hadden ze eigenlük hun gevangene pas goed te pakken! En Andy? Ook hü was meer dan tevreden. Hü had steeds een hekel gehad aan werken, en hü waardeerde het, dat er nu voor hem gezorgd Werd, en dat hü geen zorgen had voor den dag van morgen. Het idee, vrü logies te hebben in een zindelüke, goed bewoonbare gevangenis, leek hem heelemaal geen smet te werpen op z'n persoonlijke waardigheid Daar hü een goeden kük op de menachelüke natuur en een beminnelijk karakter had. stond hü weldra op den besten voet met zün bewaker Mac-Rae. Toen hü een week opgesloten had ge zeten, mocht hü al vrü over de plaats loopen en Mac-Rae in zün tuin helpen. Onder z'n werk, zong hü het hoogste lied uit in het aan gename besef, dat hü niet meer behoefde te doen, dan hü zelf wilde. De vrouw en de kinderen van Mac-Rae moch ten hem ook graag HJden, en zoo werd het ge woonte, dat Andy des avonds in de keuken kwam, er z'n püpje rookte, z'n wonderlüke avon turen verhaalde of speelde op de oude viool van Mac-Rae. De plaataelüke autoriteiten stonden dit niet alleen oogluikend toe. maar ze keurden het goed, omdat Andy den goeden naam van hun dorp had bevestigd en het dus niet meer dan billük was dat hü het zoo aangenaam mogelük had. Een of twee kwamen zelfs af en toe eens een praatje met hem maken, en ten slotte, omdat ze wel wikten dat Andy er niet aan dacht weg te loopen, kreeg hü zelfs permissie om in X dorp te gaan. Andy begon dus op gezette tüden door de dorpsstraat te flaneeren en weldra was er geen bekender of meer geziene verschünlng in het heele dorp. Iedereen was trotsch op hem. of schoon niemand er de reden van had kunnen zeggen. Het leek wel of hü een generaal was. HILVERSUM. 1875 M. chaamsoefenlngen o. 1. 7.30 Idem. 8 uur Oramofoonmuziek. V.P. R.O. 10 uur Morgenwüdlng. V ARA 10.15 Arbeiders in de Continubedrüven. 12 uur Vara-septet o. L v. Is Eyl. 146 Verzorging van den zender. 2.15 IVAO-kwartiertje. 2.30 Oramofoonmuziek. 3 uur Uit de Ronde Jeugdbeweging. Nico Bloemendaal: „Het groote conferentiekamp van de A.J.C. en de Roode Nederzetting 3.05 Gramofoonmuziek. 3.15 Toespraak door A. Krelage. voorzitter van den Bond van Arbelders zangvereenlglngen in Ne derland 3.30 Vara-mandoline-ensemble o.71. v. Joh. B. Kok. 4 uur A. F. Müller: Arbbl- derssport. 4.15 Actueel allerlei uit de Arbei dersbeweging. te verzorgen door het N.V.V. 6 uur Schrammelkwlntet. 6.30 Literair half- 5 uur Kinderuurtje „De famüle de Boer". 6 uur Schrammelkwlntet. 6.30 Llteralrhalf- uuftje door A. M. de Jong. 7 uur Schrammel kwlntet. 730 Toespraak door A. de Vries. 7.45 Orgelspel door Johan Jong. 8 uur Zater. dagavondprogramma Vara-orkest, o. 1. v. Hugo de Groot; Teun de Klepperman. Vara-tooneel o J. v. Willem van Capellen en Willem Derby. Persberichten van het Persbureau Vaz Dias en Vara-varla. 11.15 Gramofoonmuziek. BRUSSEL, 509 M. 520 Concert, door bet Omroeporkest, o. 1. v. Arthur Meulemans. 7.05 Gramofoonmuziek. 9.20 idem. 1030 Dans muziek uit de Kurzaal te Ostende. Eens op een avond, toen hü weer verzeild ge raakt was in een kring van bewonderaars en 3 borrels in een te vlug tempo had genoten, sloeg hü ai^ voorzorgen in den wind en bleef tot diep in den nacht in de herberg. Hü ging niet vóór tweeén naar de gevangenis terug en eerst na het bakken van veel zoete broodjes en de stellige belofte, in X vervolg steeds op tüd binnen te zün. liet Mac-Rae den te-laat-komer binnen en mocht Andy w< die door de vrouw van den mogelük was gemaakt. Na deze gebeurtenis ging alles de eerstvol gende dagen weer van een leien dakje, totdat Andy opeens bemerkte, dat hü in groot gevaar verkeerde, verstrikt te worden in de net ten der liefde van een weduwe in het dorp, juf frouw Hewttqpn, een groote robuuste vrouw, die haar klein Inkomen vermeerderde door het hou den van een kruidenierswinkel. Ze was van An dy gaan houden den eersten keer reeds dat ze hem gezien had en ze was vrijgeviger tegenover hem dan iemand anders. Maar Andy, die niets van robuuste vrouwen hebben moest, was niet gek. Hü was al op z'n hoede, nog voordat zü. die het goed met hem meenden, hem voor haar waarschuwden. Juffrouw Hewltson verzocht hem af en toe een kopje thee te komen drinken en dat deed hü ook. Maar hü ging niet graag; de voorzich tigheid gebood hem niet te gaan, maar toch deed hü het. Evenals alle bemlnnelüke men schen. had ook hü z'n zwakke züde. Hoe meer hü haar leerde kennen, hoe minder hü er voor voelde haar man te worden. Maar hü was bang voor zich zelf. Hü vreesde dat ze hem ten slotte toch zou inpalmen. Op zekeren avond raadde Mac-Rae hem drin gend aan. toch voorzichtig te zün. .,Die vrouw wil je niet laten schieten," zei hü. ,,en als ze zich eenmaal iets in haar hoofd heeft gehaald zet ze het door ook. Maar ik zal je wat vertellen Andy". „Vertel op”. ,(Ze gaat weg. Ze verlaat Bramington binnen een paar weken. Maar ze zal vóór ze vertrekt, haar best doen je in te palmen. Blüf haar uit den weg, Andy, en als je haar op straat ziet aankomen, loop dan als een haas weg”. „En ik ben gedoemd binnen een Paar dagen de gevangenis te verlaten”, zuchtte Andy, „dan is mün straftüd om. Het is vermakelük te be denken, dat op het oogenblik dat ik in vrijheid gesteld zal worden, ik gevangen genomen zal worden door die vrouw. Alles loopt me tegen, David Ik geloof dat er een moellüke periode in mün leven aanbreekt. De duivel is los en ver volgt mü”. .Houd er den moed maar in!” raadde Mac- Rae hem; „je weet nooit hoe er nog redding «oor je komt. Het is jammer dat we elkaar moeten verlaten, maar wet is nu, eenmaal wet, en we hebben natuurlük geen recht iemand ge vangen te houden die s'n straf heeft uitgezeten”. Andy dacht een oogenblik na. „Denk je niet”, vroeg hü. „dat ze me hier willen houden, als ik kostgeld betaal? zooveel zal het toch niet kosten". „Geen denken aan", antwoordde Mac-Rae, „dat doen ze stellig niet’’. Andy was zeer temeer geslagen. In gepeins verzonken wandelde hü den volgenden dag door X dorp, zinnend op een uitweg en vurig ho pend. dat hü juffrouw Hewltson niet zou ont moeten. Het volgend oogenblik stond hü eensklaps stil. Daar kwam juffrouw Hewltson aan! Martin Ford, die juist uit z’n huls kwam, vertelde tat ter dat Andy zoo wit werd als een Ujk. Of dit nu het geval was of niet. Andy werd in leder geval door een panlschen schrik be vangen; even later kwam een schitterend idee bü hem op. Hü wist heel goed, dat, als hü juf frouw Hewltson toestond hem aan te spreken en hem uit te noodigen op een kopje thee, wat ze stellig doen zou. het spel dan voor hem verlo ren was. De weduwe kwam al nader en nader, hü zag reeds het zegevierend lachje op haar ge zicht! Toen zag hü ook Martin Ford, en dit gaf hem het idee. Zich omkeerend stapte hü regelrecht op den niets kwaadvermoedenden kleermaker toe. .Het spüt me erg, müniieer Ford”, sprak hü, greep den man bü z'n lurven en wierp hem voor den tweeden keer door z'n eigen glazen. Vüf minuten later, toen hü onderweg was naar het gemeentehuis, zei hü tegen z'n bewa ker: .Het was een reuzen-ldee van me. David. Ze zullen me dit keer zeker wel zes maanden geven”. „Ik geloof het ook wel", zei Mac-Rae. ,J)an kunnen we moot samen den tuin in orde ma ken. Maar als Je weer eens zoo iets doet, neem dan iemand anders dan dien armen Ford. Er zün heel wat jongere kerels die ik het graag run eens door de glazen gekeild te worden". „Ik zal er aan denken”, lachte Andy, .jnaar het trof nu Juist zoo dat hü het was. Ik moest die weduwe op de een of andere manier ont- loopen, David, en zóó was het mün eenige kans.” HUIZEN. 29S M. K R O 8 UUT Morgencon- cert. 10 uur K.R.O.-kunstenaeinble o. L v. Piet Lustenhouwer. 1130 Godsdienstig half uurtje door pastoor L. H. Perquin. 12 uur Politieberichten. 12.15 K.R.O.«extet o. 1. v. Plet Lustenhouwer. 1.45 Verzorging van den zender. 2 uur Gramofoonmuziek. 2 ?0 Kin deruurtje door mevr. Sophie Nuwenhuis van der Rüst en mej. Lidwlna Diepenorock. 4 uur Gramofoonmuziek. 5 uur Nederland als va- cantieland. causerie namens de A.V.V.V. Gramofoonmuziek 5.45 Esperantonleuwa. 6 uur A. v. Weerhorst: .Het recht van Espe ranto". 620 Journalistiek weekoverzicht door Paul de Waart. 6.40 Orgelconcert door Al- phons Dierssen. 7.10 Prof. A. Steger: .JapanschChineesch conflict". 730 Poli tieberichten. 7.45 Sportpraatje van de R. K. F. 8 uur Iwan Schustow met zün Balalaika-kapel. 830 „De schoenlapper", dramatisch schetsje in één bedrüf door G. N. (Het K.R.O.-kleln tooneel). 9 uur Nieuwsberichten van het Persbureau Vaz Dias. 9.15 Vervolg concert. 10 uur Wittebroods weken, een hoorspel-grapje door J. van H. Het KH.O.-kleln tooneel. 10.15 De kapel o. L v. Iwan Schustow. 11 uur .Het vaasje”, Co- medletje door T. S. .K RO.-klein tooneel". 11.15 Gramofoonmuziek. Het spoor leldie In beide gevallen naar nog niet verkende Braziliaansche moerasge bied. het oerwoud van de hoogvlakte in den staat Matto-Grosso, tusschen de zürivteren Xlngu en Tapajoz. welke zich storten in de Amazone. Als betooverd had Fawtett reeds rondgewandeld tusschen de chaotische ruïnes van een met muren omgeven stad. In deze ruïnes herkende hü de Cyclopische bouwwüze, welke men op zooveel punten der aarde aan treft. Het verlangen twee oude in Cyclopl- schen stül gebouwde steden te vinden, bracht itt er toe, zeven Jaren lang in de oer- m te vertoeven. Een oogenblik zoch hü voor Marie-Clalre een 'jb cache miren sjaal. Dat is er nog een .van mün moeder, sprak hü ontroerd. Het was een fün, .Indisch weefsel, nauwe lüks iets vergeeld, met wonderbaar borduur sel, waarvan de gouden draden nog in al haar pracht schitterden. Hü legde zelf het kleed om de schouders van het meisje, en met zooveel bezorgdheid, dat zü hem een dankbaren blik toewierp. Zü ging naar het venster en zag naar buiten. Neen, u kunt nog niet vertrekken, sprak hü onwillekeurig glimlachend; het regent te hard. Tk zal last geven om in te spannen. De bekende Frankforter geleerde prof. Richard N. Wegner is kort geleden teruggekeerd uit Oost-Bolivla. alwaar een expeditie onder zün leiding er in is geslaagd, de Surugua op te spo ren. Deze Surugua of .Moerasslakken" zün een volk, dat verblüf houdt tusschen de bronnen van den Rio Grande en den Rio Mamoré. De naam .jnoerasslakken” werd hun gegeven door de omwonende Indianenstammen. Volgens Wegner zün de Surugua niet ver want met de roodhuiden, maar we! met de be woners van de Zuidzee-ellanden. Zü leven nog in het steenén tüdperk en kennen slechts pri mitieve werktuigen. Hun woningen bestaan uit boomstammen, waarvan de takken zijn saamgevlochten. Het eenige huisraad is een soort mat, die dient om Op te slapen. In hun „dorp" bevindt zich een eeuwig vuur. Dit is niets anders dan een stuk smeulend hout, dat onder de aseh wordt bewaard. Deze maat regel werd ongetwijfeld genomen, omdat het vuurmaken van deze lieden een zeer lastige en tüdroovende bezigheid is. Vaatwerk kennen zij niet. Om water te scheppen, gebruiken zü groote bladeren. Klee- ren worden door hen evenmin gedragen. Zelfs de instinctmatige voorkeur voor alles wat blinkt en schittert schünt zich bü hen niet te hebben ontwikkeld. Maar het merkwaardigste van alles is, dat prof. Wegner maanden lang onder dit volk ver keerde. zonder dat hü ooit iemand een woord hoorde zeggen. Wel stieten zü rauwe geluiden uit, die zü Heten vergezeld gaan van bepaalde gebaren, maar spreken in den gewonen zin van het woord deden zü zeker niet. Het bleek zelfs, dat de Surugua niet In staat zün taalklanken te vormen, zooals Wegner heeft aangetoond. Na drie maanden studie was een overigens tamelük intelligente Inboorling er nog steeds niet in geslaagd een eenvoudig woord na te praten. Toen verscheen Andy Clarke en de situatie was gered. Andy zei. dat hü een Ier was. en misschien was dit ook wel zoo. In leder geval was hü erg Impulsief, goed gehumeurd, aange naam in den omgang en een geboren vechters baas. Nu, die Andy Clarke kwam dan op zekeren warmen zomeraavond in Bramington. en liet er volgens z'n eigen zeggen, den duivel los. Nog denzelfden avond gooide hü .Martin Ford, den kleermaker, een man van gewicht in X dorp, door z’n eigen raam. Ongeveer vüftig menschen waren getuigen van deze gebeurtenis, en ongeveer het dubbele aan tal volgde opgewonden en met schitterende oogen Andy, die door den „bewaker” naar de gevangenis werd gebracht. .Hoera!” schreeuwde Andy en eenige Jeugdige leden van de volksverzameling riepen X hem na. De oudere luitjes konden niet nalaten elkander van geluk de hand te drukken: nu had Bra mington toch elndelük zün gevangenel Het wa* een belangrijke avond; de geschie denis van X dorp werd in dezen avond gemaakt. Intusschen duwde de bewaker Andy in een der zindelüke en luchtige cellen. Andy was in een büzonder goed humeur. Hü had niet alleen een kosteHJke grap gehad, maar als de dingen den goeden kant opgingen, was. wat de onmlddeUüke toekomst betrof, z'n kostje gekocht. Hü zou niet behoeven te wérken en zlndelük gehuisvest wor den. Bramington zou er op letten dat hü be handeld werd zooals hü verdiende. ..Vooruit!" zei Mac-Rae, de bewaker, terwül hü hem een duw gaf, „vooruit, er in! Ga liggen en hou Je kalm!" .Je hebt gelük, vriend”, rei Andy; ,4k ben zoo moe als een hond! En als Je nu gauw weg gaat, kan ik misschien vergeten dat ik Je gezien heb. Ik zie Je morgen zeker wel weer". DAVENTRY, 1554 M. 130 Concert, door het Commodore Grand-orkest, o. L v. Joseph Muscant. 7.05 Vocaal concert. 7.50 Con cert, door het radiokoor. 10.10 Ketelbey-con- cert door het Radiokoor en het B.B.C.-Theater- orkest. 11.05 Ambrose en zün orkest. Wat is er waar in het bericht, dat de Zwit- sersche woudlooper Rattin Trapper, den ont dekkingsreiziger Overste Fawcett in het Bra ziliaansche Oerwoud ontmoet zou hebben? Is deze, sedert 1928 als verloren beschouwden man nog in het leven? En wat is er gebeurd met zün zoon en zün begeleider? Hoe verging het hun in deze zeven Jaren in de met riet begroeide moerasstreken? Zagen zü oude ste den en blanke Indianen? Is Fawcett een Li vingstone en zal hü zün Stanley vinden? De voortsnellende tüd heeft nagenoeg den man doen vergeten, die zeven Jaar geleden op den 21 sten Maart doordrong tot de moe- rtisgebieden van de Amazonerivler om ruïnes te Ontdekken en zoo mogelük den stam te vin den van blanke Indianen, en van wlen sedert niets meer gezien werd. Den 20sten Mei 1925 liet Overste Fawcett het laatst iets van zich hooren. Op 17 Sep tember 1927 kwam uit Lima het bericht, dat hü in het Braziliaansche oerwoud het idylli- ■re» leven van farmer zou lelden, doch in Ja nuari 1928 wist de Expeditie Dyott mede te deelen. dat hü door Indiaansche koppensnel lers gedood was. daar men bü een wilden stam een ingeschrompeld hoofd gezien en her kend had. Vier Jaren nu reeds geldt de dap pere man en zün begeleiders voor verloren en sinds dien Stelt de secretaris-generaal van het Britsche Koninklijk Geografisch Genootschap geen offlcieele pogingen meer in het werk tot zün redding. Algemeen werd de koppensnellers-veronder- stelllng aangenomen. Alleen mevr. Fawcett gelooft hieraan niet en zü beweert vanuit haar villa aan de Rivièra een regelmatig telepa- tisch verkeer met echtgenoot en zoon te on derhouden! Ook de groot-wild jager Stephens Rattin, die het oerwoud door en door kent en het al 14 jaren kris en kras doorkruist, meende, dat Fawcett en zün expeditie verloren waren. Doch, toen hü oostelük van de Mateiro en ten wes ten van de Xingu-rivier in een Indianen kamp. onverwacht door een in dierenvellen gekleeden blanke met een langen witten baard aangesproken werd, kreeg hü dadelük de over tuiging met overste Fawcett te spreken. De Engelsche consul-generaal in Sao-Paulo. wien hü het verzoek van den ouden man, om uit zün gevangenschap verlost te worden, overge bracht, geloofde dit ook stellig en telegra feerde naar het ministerie van Buitenlandse!» Zaken. Rattin werd oogenbHkkelük gehoord, in Downingstreet wilde men zekerheid hebben. Rattin wil thans met vier mannen naar het moerasgebied terugkeeren en hoopt dan binnen drie maanden Fawcett te kunnen bevrijden. Of dit hem gelukken zal? Toen Fawcett in 1925 met zün 21-Jarigen John en diens 23-jarigen studievriend Raleigh RlmeU op expeditie uittrok, was hü büna 58 jaar. Voor hun veldbedden, instru menten en den mogelüken buit werden draag baren medegenomen. Op de Indianen wilden ze een vredeUevenden indruk maken en ze hadden daarom geen wapens medegenomen. Al zeven volle jaren is nu het contact tus schen het drietal met de overige wereld ver broken. Naar het schünt heeft de Zwitser niet gezegd of hü den vader dan wel een der jongere leden der expeditie ontmoet heeft. De overste moet, als hü nog leeft nu 65 jaar, z’n zoon 28 en RlmeU 30 Jaar zün. Volgens ingenieur Courtevllle zou de overste in het Jaar 1926. het idyUlsche oerwoud-leven genieten, terwül Rattin thans beweert dat hü gevangene van een stam zou zün. Is dit laatste tenslotte de waarheid? En dan: wil de overste werkelük bevrüd worden en kan hü bevrüd worden? Zoo hü en de zünen gezond terugkeeren, dan zullen ze ker de Interessantste mededeelingen gedaan worden, welke ooit door een ontdekkingsrelzi- In reis verstrekt zün, en tevens zul- 1 vernemen, of het eigenlüke doel: oude steden en blanke Indianen te vinden, be reikt is. En al zou ook het raadsel van de Zuid- Amerikaansche oercultuur niet opgelost wor den, dan zou toch klaarheid gebracht worden in het Fawcett-raadsel. En dat interesseert ons op het oogenblik nog het meeste. laatste groote ontdekkingsreis. Zün ffienettüd in de koloniën, zün opmetlngswerk, zün ar cheologische en taalstudies maakten hem tot den man, die meer dan wie ook geschikt was dit groote avontuur te doorstaan. De zes eerste jaren na den oorlog werden door hem benut met proeftochten. Fawcett wilde blanke Indianen vinden en gedenkteekenen van ver vlogen, hoogstaande tot voor het Inkarük te ruggaande cultuur. Dat er in Zuid-Amerika vóór de Indianen blanke mannen woonden, is een algemeen volksgeloof en herhaaldelük werd dan ook mel ding gemaakt, dat echte blanke Indianen (geen Albino’s) gezien waren. De overblüfselen eener vóór-Indiaansche cultuur wilde hü opsporen, tegelük met het ras, dat de draagster van deze cultuur ♦eest moet zün. 1 -■ 1 11 1 1 - 1 - En Pietje de Bie, die met zijn Chineesch vriendinnetje In dezelfde klas zat. had stilletjes aan zijn kameraadjes honing uitgereikt. Zoo kwam het, dat al de Jongens even gek deden en dat de juffrouw verschrikt toezag. hoe er huls werd gehouden. Ze voerden de gekste goocheltoeren uit en balanceerden met Inktpotten, linlaals en boeken. Hoe de schooljuffrouw ook tot kalmte aan maan de, niemand luisterde er naar. Pietje de Ble, die de meeste honing had gegeten, deed de grootste toeren. Vijftien boeken droeg le met het grootste plezier een kwartier lang op zijn hoofd en als er niemand met een inktpot tegen hem aangevallen was, zou le misschien nog wel een uur hebben rondgetippeld.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1932 | | pagina 9