Het raadsel der „doodende stralen RADIO-PROGRAM ONDERZOEKINGEN VAN MARCONI Het Rozen*Kasteel EEN POKER* SPELLETJE - REIS-KRABBELS - VRIJDAG 29 JULI 99 VERHAAL VAN DEN DAG Zaterdag 30 Juli Een nieuwe vinding? Marconi Kruis en scepter De parapluie Geen tijd Proost I FEUILLETON -*• AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL collega een bereiken. ML: 230 Lar MILAAN, 331 M.: 7.50 Gramofoonmuziek. I kunnen innemen Deze tegenwoordigheid geest nam alle aanwezigen voor hem In. VOOR NADERE BIJZONDERHEDEN VER WIJZEN WIJ NAAR DEN KATHOLIEKEN RADIOGIDS Berlijn, «19 ML: 8.30 Populair concert 13.50 Dansmuziek door de Waldemar Hasz- Kapel. heel treurig. Alles Is bleek en Jlt uur is nog het mooiste van zulk een dag, en deze treurnis stemt geheel met Elzéar’s gedachten overeen. Het zonnige landschep, dat de vader zoozeer beminde, zou thans den soon niet welgevallig kunnen «Un. PARUS EIFFEL, 1446 M: 9 00 Radlo-tooneel .Machine", bijspel In een acte van Léon Néll „Le Testament", blijspel in 5 episodes van Jean Chevre „I<e Bluff k la mode”. PARU8 RADIO, 1735 ML: 8.05 Gramofoon muziek 7.30 Idem 9.50 Concert door een doedelzak-trio. het Persbureau Vaz Dlas Voetbalmededeellngen 10.30 3.00 door 1 dat vroolUke, ouderwetsche binnenhuis, vol steeds meer. Ik behandelde hem toe- r ziekte was ongeneeslljk en hij be- gevallen hoorde D< trek 34 past bleo OP ding Hi Mas 11 I S«v« aan eeni ZO1 sterer uur e Misset der F worde Groer uur U Lof t Maris tie. WC DO 7 uu; Sacra de G licoh «stu iltgei sur. j word< *s av< wordt legen heilig en ni H. B VR Uitrei in de te ku de le na dl Schot aan ZA de b half Marl Va kan aoekt Wal diept hoeve UJke hebbe schen broos! «orgel tUdek maak zoo zv spoed zijn a wel v van c wat v heeft eigen den v De r< noodii op or de UJt noodz geest onzer De ve onder duw I herva beziel geest' heen? sen, i «iet? wij oc Wal dat i Vadei Vadei dien v Daart toe n gaan »Hc heerst naar ziel Ji die ut REGEN Laffe wolken En de boomen En de wegen Glimmend nat. Ook de wegjes, Steil oploopend, Om te klimmen Zijn te glad! En men wandelt. Onderwijl men Over breede Plassen stapt. Want de tochtjes Zijn al lang reeds Uit de plannen Weggeschrapt! Telkens schuilen Voor de buien Wordt beoefend Als een spel. Zóó toch maakt men Den terugkeer Eiken dag naar Zijn hotel! En daar schrijft men Prentbriefkaarten Mooi en prachtig Voor het oog. En wat zegt ut Regent Regent Neen, waar ik zit Is het droog! MARTIN BERDEN (Nadruk verboden) LANGEN BERG, 472 M.: 1.50 Concert 2.55 Gramofoonmuziek 5.20 Vesperconcert 12.20 Gramofoonmuziek (Jazzmuziek). DAVENTRY, 1554 M.: 1.50 Concert door het Commodore Grand orkest oJ.v. Joseph Mus- cant 3.50 Concert 7.50 Concert 10.10 Concert door het B.B.C.-Orkest. afd. E„ o.l.v. Joseph Lewis 1138 Dansmuziek, Ambrose en zijn orkest. E« vere Kim 8t. HAMBURG, 372 M.2 30 Gramofoonmuziek 4.50 Concert uit Bab Nenndorf d. het Kur- orkest oJ.v. Ernst August BUrge 7.40 Con cert op snaar-inMrumenten door het Norag- orkest oJ.v. AdolfSexkler 10.40 Dansmuziek 11.30 Idem. Het volgende voorval bU de kroning van Rudolf I ot keizer (op 25 October 1273) is wel een bewijs van zijn godsvrucht. Het gebruik wilde, dat de keizers, zoodra hun de kroon was opgezet, aan de aanwezige vorsten plechtig de leenen uitdeelden, BIJ Ru dolfs kroning had men ongelukkigerwijze geen scepter bij de hand, die volgens het leenstelsel onvoorwaardelUk verelscht was. Dientengevolge ontstond een ernstig dispuut, of een keizer zonder scepter leenen kon geven of niet. Toen nom Rudolf een crucifix en gebruikte dat in plaats van den scepter, waarbij h(j zeide: Een teeken door hetwelk de wereld verlost is ge worden. zal toch wel de plaats van een scepter van Zoodra de Redoutable het anker heeft laten vallen, gaat hij aan wal, en bij het licht der ondergaande zon slaat hij den welbekenden, geliefden weg in. De vensters in den gevel van het kasteel zijn reeds verlicht. Rozen omlijsten de deur, klim men tegen de muren op, slingeren zich om bet balkon en hangen in lange vlechten omlaag. En op den drempel hervindt hij opeens de vreugde der jonkheid, de hoop zijner betere dagen. Marle-Clalre draagt den rouw over den dood van hem, die haar vader had moeten worden, maar zonder een woord te zeggen heeft Valérle haar een gele roos op de borst gestoken, als een glimlach te midden der droefenis. En El zéar's hart zwelt van dankbaarheid bij de ge dachte, dat een machtige Hand haar hier heeft gebracht, onttrokken aan een schUnleven van nietsdoen, voorbereid door de zlelsterkende ver heffing van dezen huize en dat alles om zijn taak te bekronen, zijn harde, treurige jeugd te besluiten, hem te helpen de aardsche loopbaan vreugdevol te vervolgen. Ernstig, maar gelukkig zien ze elkander weer. Wel zweeft het beeld van hem, dien ze met teederheld wilden omringen, nog om hen heen, maar de liefde heerzcht en verheldert de toe- komst. Valérle zendt hen naar den tuin, door dui zenden sterren verlicht; zelf wandelt ze op het terras en schouwt naar de velden. Nu eens zoekt baar blik de stille plek, waar Estéve de Marguenave in vrede rust, dan weer ziet ee naar den bebloeraden gevel van haar eigen oude woning. Het salon is verlicht en prijkt met een over- Paardenarts (tot zijn nieuwen assistent) „Neem deze buis, doe die vol met dat poeder, steek haar dan in den bek van het paard en blaas er hard in.” Tien minuten later komt de assistent terug, allerlei leelUke gezichten trekkend. „Wel. wat is er?” „Het paard heeft het eerst geblazen.** kende lichtende punt In het groen: 'het Rozen- Kasteel. Maanden zijn verloopen, de droefheid heeft haar scherpste kanten verloren. Als een balsem op de wonde was hem de liefde van Marle- Clalre, en de gedachte, dat zijns vaders innige wensch, het geboorteland weer te zien, ver vuld was, verzacht zijn verdriet. Bovendien, hjj is Jong, en hoe meer hij geleden heeft, des te vuriger verzucht hU naar het geluk, dat hjj lang ónmogelijk waande, en door het onver wachte overlijden van zijn vader onderbroken werd. De zon zal weldra ondergaan; doch den gan- schen dag heeft zU zich niet vertoond, en dat is in dit land a,' grijs en vochtig Juffrouw Bellamy regeerde in het pension als onbestreden heerscheres. Ze was een magere, grijze dame met een smal, scherp geteekend gelaat en oogen, die eens bijzonder mooi moesten zijn geweest, doch die nu verborgen waren achter een lorgnet en ontsierd werden door een heerschzuchtlgen blik. In weerwil van de sporen eener vroegere schoonheid, maakt zU geen aan- genamen Indruk en men kon zich niet voorstel len, dat de foto’s In haar album, die haar voor stelden als bloeiend, bekorend meisje en knappe jonge vrouw, werkelijk van haar waren. Er woonden in het pension uitsluitend men schel) van haar leeftijd. Een oude, gepenslon- neerde kolonel, weduwnaar, een echtpaar, dat rentenierde, een onderwijzeresje van middel baren leeftijd, een vrljge >1 van om en bU de vijftig jaar. die er goed bU zat, twee zusters, die vroeg grijs en verouderd waren en aan elkander hingen als parkieten en dan de echtgenoote van een kapitein, die het alleen niet kon uithouden en daarom de gezelliger omgeving van zoo’n huls vol menschen zocht. Allen voegden zij zich, glimlachend, morrend of gelaten, naar den wil der heerschzuchtlge juffrouw Bellamy, die het overigens met allen goed voorhad en alleen te bemoeizuchtig was. Eén van de dingen, waarover ze telkens opnieuw weer begon te mopperen, was het kaar ten. Men hield er van, na het diner een par tijtje bridge te spelen en „dat kon er nog mee door," volgens Juffrouw Bellamy. Maar de kapiteinsvrouw was dol op poker en dat kon geen genade vinden in de oogen van de oude juffrouw. Men pokerde dus achter haar rug, als zU haar schaarsche kennissen of familieleden bezocht en als ze het merkte, begon ze een preek over de verderfelijkheid van kaarten in het algemeen en van poker in het bijzonder. JZe heeft een kaartcomplex,” zet de vrijgezel altijd. Misschien was dat waar. Dat haar gemopper op kaarten dieper ging dan wat bemoeizucht en excentriciteit, vermoedde niemand. Dat een wond, die nooit geheel genezen was en door een leven heen bleef branden, verborgen was onder deze eigenaardigheid, vertelde ze nooit aan iemand. Dertig jaar geleden was ze een mooi, bekoor lijk en lief meisje geweest, vol levenslust. Maar een meisje, opgevoed door een vader, die mili tair was en er militaire beglppen omtrent eer in prentte. Ze was geheel en al een soldatendochter Toen ontmoette zij, tijdens een bezoek aan een badplaats met haar vader een moeder bezat zU niet meer den man, dien zij nooit meer kon vergeten. Het was een buitenlander. Hij heette José Brandez, was opvallend knap, in nemend, bereisd, geestig, sportlef en een van de typen, tegen wie men een vaag wantrouwen kan koesteren bU hun afwezigheid, doch van wie men moet houden, zoodra ze verschijnen. Zelfs kapi tein Bellamy, die het geen ideale schoonzoon vond en lang niet tevreden was met de liefde, die hij onder zijn oogen zag ontluiken tusschen de Jonge menschen, Het zich overhalen, zijn toe stemming te geven, hoewel hij zonder iets slechts over José te vernemen, toch ook slechts zeer vage inlichtingen omtrent hem had kunnen krijgen. Veel familie bezat José blijkbaar niet, hij leefde van een erfenis, die hjj van een of anderen verren bloedverwant had gekregen, kort om, de kapitein was verre van gerust, maar hij was te verstandig om niet te begrijpen, dat hij het leven van zijn dochter zou verwoesten als hU weigerde. Bellamy was zeer welgesteld later verloor hij in den crisistijd veel van zijn bezit de Jonge Rosemary was een uitstekende partij, ze ver keerden in de beste kringen en leefden luxueus. José was met al deze menschen van fortuin en standing op den besten voet. Hij werd door hen gewaardeerd, omdat hU alles zoo goed deed: dansen, zwemmen, tennissen en vooral ook kaarten. Men speelde veel bridge en poker en José verdiende heel wat daaraan, want hij speel de beter dan wie ook. Het was twee dagen voordat Rosemary zou vertrekken met haar vader. Ze straalde van ge luk, toen sU zich dien avond kleedde voor een partijtje bij kennissen. Het was een besloten gezelschap en de avond verliep zeer gezellig. Men speelde poker. Rose mary. die zelden meekaarte, musiceerde met een kennis, toen een opschudding aan een der pokertafeltjes haar aandacht trok. Ze zag tot haar ontsteltenis haar vader opstaan, doodsbleek, coni kleinste interview hem al hindert en hjj zich om deze reden aan elk onderhoud onttrekt. BU toeval gelukte het een mUner Engelschen collega’s van de markiezin Marconi het vol. gende ter oore te komen: Marconi is kort geleden met zUn werkzaam heden gereed gekomen en geheel volgens »’n gewoonte verlaat hU Engeland, zonder van ie mand afscheid te nemen. HU vertrekt dan naar Genua waar de beroemde „Elettra” de boot, waarop hU de laatste tijden zooveel proeven nam hem reeds wacht. Wanneer bU den grooten geleerde de drang tot uitvindingen ontwaakt, is het vertrek van Engeland naar Italië altijd bijzonder overhaast. Dit jaar is Marconi als bU tooverslag uit Londen verdwenen en in belanghebbende Lon- densche kringen doen dan ook de meest ult- eenloopende geruchten over de wonderlijke proe ven van den Itallaanschen uitvinder de ronde. Van bet hotelpersoneel werd ik gewaar, dat Marconi een enorme hoeveelheid nieuw.aange schafte apparaten meenam NatuurlUk gaan dees voorbereidingen met de grootste gehelm- sinnigbeld gepaard, doch juist dit houdt in wetenschappelijke kringen der Briteche hoofd stad de aandacht op ondubbelzinnige wU«e ge spannen. Bekend is, dat Marconi sedert jaren proeven met de korte golf uitzendingen neemt en op dit gebied geweldige resultaten gereikt heeft Wanneer hU met zUn proefnemingen gereed ■al zUn. zullen deze jn de bestaande telefoon ongetwUfeld groots veranderingen te weeg brengen en sullen ook de methodes van het doorgeven der nieuwsberichten belangrijke wU- BRUSSEL, 509 M.: 13.20 Concert door het Max Alexys-orkest 1.30 Vervolgconcert 5.20 Concert door het omroeporkest oJ.v. Jean Kumps 6.20 Gramofoonmuziek. Bach-pro- gramma. ter herdenking van den sterfdag van den componist 8.20 Solistenconcert door mevr. Husson en Léon Guller 8.50 Gramo foonmuziek 9.20 Uitzending van het „Franco Belgisch” gala-concert uit de Kurzaa] te Ost ende. KgNIGSWUSTERHAUSEN, 1635 Gramofoonmuziek 4.50 Concert. Maar dat is een heel oud zoodje en lang niet mooi! Roze? Nu jawarm roze, maar knapjes verkleurd en bevlekt I Toch ziet het er gastvrU uit, net als een goede grootmoeder Ik zal er wel aan wennen, maar het is heele- maal niet het tooverpaleis van mijn droomen. Toen ze naderbU kwamen, werd ze plotseling stil. Ik ben bepaald bang, zei se. Als ik haar eens tegenstond, of sU me veel te modern vond? Bleek waren haar wangen, toen se uit het rijtuig stapte en de verschrikkelijke juffrouw d’Albrégue tegemoet trad. Maar in vijf minuten speelde zich een onverwacht verschijnsel af. Ondanks de wetten der sympathie, of liever, volgens de leer, dat de uitersten elkander aan trekken, ontstond er tusschen deze strenge, be droefde. gesloten vrouw en dit dartele kind, dat zich zelf geheel toonde, zoowel ten voor- als ten nadeele, een plotselinge, onweerstaanbare genegenheid. Juffrouw d’Albrègue voelde dade lijk een moederlijke liefde voor Marie-Claire’s jongste zuster, en nog geen half uur was er verloopen. of Josette gaf haar uit eigen bewe ging een kus en verklaarde met grappigen ernst, dat zU belden het wonderwel eens waren. Er gaat echter nog iets anders gebeuren, dat Marle-Clalre nauwelijks had durven hopen. Dit kind, opgevoed In een platvloerache omge ving, gewoon het genoegen als eenlg doel des levens te beschouwen, het geld als de voor naamste drijfveer ervan, ondergaat in de sym pathieke, heilzame beginselen van dit huls een volslagen ommekeer. ZU bespeurt, dat ze de natuur bemint en bet best kan stellen zonder winkelbezoek, overvolie wandelplaatsen en jacht Van China uit begon de parapluie haar zege tocht door de wereld. Vandaar drong «U naar Indiè door en van Indië naar Griekenland. Pythagoras, de groote wiskundige beschutte, zoo verhalen de oude schrijvers. zUn hoofd met een scherm tegen de zonnestralen. BU de Romeinen was een parapluie of para sol een voorwerp van groote waarde en onder de bruidsgeschenken van een rUke patriclërs- dochter vond men steeds zulk een nuttig in strument. Onder de geschenken, die Antonius Cleopatra aanbood, behoorde ook een para pluie. Het eerste land van Europa, waar zU zich Inburgerde, was Portugal; het duurde niet lang, of men zag ze ook in Engeland en in het midden der zeventiende eeuw kwam zU in FrankrUk en-Dultschland Zoo’n oude parapluie was een heel vrachtje gewoonlük woog ze vijf, zes pond. TUdens de groote revolutie duldde de kleur der parapluie de partü van den drager aan; zoo zag men witte, groene, roode en blauwe. HILVERSUM, 1875 M.: 8.00 V.A.R.A. TUdseln en Gramofoonmuziek 9.00 Amsterdamse!) Sollsten-Kwintet o.l.v. Loe Cohen V.P.R.O. 10.00 Morgenwudlng V.A.R.A. 10.15 Uitzen ding voor arbeiders in de Continubedrijven 12.00 Vara-septet oJ.v. Is. Eyl 1.45 Verzor ging van den zender 2.15 I.vA.C.-kwartier tje 2.30 Gramofoonmuziek 3.00 Arbelders- sport door Dr. B. Luza 330 Henriette Davids in haar repertoire, afgewisaeld door gramo foonmuziek 4.15 Actueel allerlei uit de ar beidersbeweging, te verzorgen door het N.V.V. 430 Gramofoonmuziek 4.45 Uit de roode jeugdbeweging, te verzorgen door de Arbeiders Jeugdcentrale 5.00 Gramofoonmuziek 5.30 Orgelspel 6.30 Klnderuur ,JJe familie de Boer" 730 Gramofoonmuziek 7.45 Toe spraak door J. jde Vries, voorzitter van de V.A.R.A 8.00 Zaterdagavond-programma Vara-orkest o.l.v. Harry Wlggelaar Vara- tooneel oJ.v. Willem van Capellen 10.00 Pers berichten Van I Vara-varia Orkest 11.00 Gramofoonmuziek. „Kijk eens, Bob, wat gaat-ie nou doen?" „WaarAhijnliJk zijn antenne aarden." zlglngen ondergaan. HierbU zal het echter niet blUven. Vorig jaar werd bekend, dat de korte golf vlsschen en vogels kan dooden, zonder er zelfs mede in directe aanraking te zijn geweest. Dit jaar zal Marconi niet rusten vóór hU het raad sel der „doodende stralen” heeft opgelost. Markiezin Marconi vertelde voorts, dat haar echtgenoot binnenkort een nieuwen tocht onderneemt. Zoodra de boot geheel is inge. richt, zal met de nieuwe proeven een aanvang worden gemaakt. Ook mocht ik een onderhoud hebben met een der grootste experts der F. 8. F. uit Lon den. één van Marconi’s beste vrienden, die met de bijzonderheden der nieuwe uitvinding reeds volkomen op de hoogte is. ,X>e markies houdt zlqh dit Jaar bezig met de oplossing van het vraagstuk der doodende stralen,” vertelde hU mij. „Natuurlijk «Un deze uiterst gevaar- lUke proeven van het grootste gewicht.” De vinding van den geleerden Italiaan is nog niet in wetenschappelijke kringen doorgedron gen, doch, afgaande op de activiteit, welke de geleerde aan den dag legt, mogen wij als vast, staand aannemen, dat hU zijn doel zeker zal Mijn opinie is dan ook, dat het eerstvolgend bezoek van Marconi aan Londen, de grootste wetenschappelijke onthullingen van dezen tijd met zich brengen zal. dien< H eW der i volgt mins Ge gr in ter Ms een meis nen de v de i W Dc Vr Zs naar elegantie en gemak. Ze verbluft met ge noegen in de ruime, wel wat kale kamers van het Rozen-Kasteel. Ook het werkzame leven daar trekt haar aan. Ze voelt roeping boerin te worden en vraagt allereerst als een gunst het melken van kunstbloemen te mogen leeren. In deze werkzame, steeds rustig bezige om geving, in de ongedwongenheid van dit vrUe, natuurlUke leven bereidt Josette zich onge merkt tot een nieuw bestaan voor, dat geheel en al van dat barer Asters verschillen zal xi.T-- Het eskadèr is Je Tciulon binnengevallen, en met een verrekijker ziet Elzéar naar het be- vloed van rosen, door haar zelf gerangschikt. Door de open vensters ziet ze de oude familie portretten, de erfeWke snuisterijen, heel dat lieve, vroolUke, ouderwetsche binnenhuis, vol van de herinneringen haars levens. Dan heffen haar oogen zich op tot de tweede thans don kere verdieping, waar de rouwkransen gevloch ten worden. En ze bedenkt, dat haar huls een waar beeld van ons leven is. Maar in de diepe stilte hoort zU de stemmen opklinken van de wezens, aan wie heel beur hart is toegewU<U Reeds zooveel Jaren beeft ze opgehouden haar verloren geluk te betreuren, dat ze zich thans bUna verheugt te zien, hoe op de bouwvallen van haar leven een jonge liefde is opgebloeid. Morgen 11 Marie-Claire’s vreugUe volkomen zUn: dan komt Josette weer terug. Van den eersten dag af heeft deze het Rozen-Kasteel lief gekregen, en met de strenge bewoonster ervan de harte lijks te vriendschap gesloten. Reeds bU voorbaat glimlacht Valérle over dit x Jonge, vroolUke schepseltje, dat, na in de denne- boomen en onder den bergwind de gezondheid hervonden te hebben, thans terugkeert om den zachten, zoeten invloed van het Rozen-Kasteel te genieten. Dan een blik werpend op de toekomst der gelieven, die, zichzelf van egoïsme beschuldi gend, tot haar terugkeeren, dankt «U God. haar de genade geschonken heeft haar plicht getrouw te blUven; en nog meer voelt zU ach Hem verschuldigd, nu HU haar, als gedachte nis aan het verledene, in dit Jonge huishouden een nieuwe taak heeft opgelegd. EINDE. Het aan de JBtrand" in Londen gelegen Maroonl-hula. de zetel van het Marconi concern, geleek de laatste weken een bijenkorf. Professtr Marconi, die kort geleden een maand in Landen doorbracht, werkte dien tijd eiken dag met koorteachtlgen Uver in de labo, ratorta van het concern. Toevallig gelukte het mU den beroemden leerde in het luxueuse Splendid Hotel, waarhU met markiezin Marconi is afgestapt, meer van nabU gade te slaan en het viel mU op hoe buitengewoon gesloten deze wereldbekende man is. In «Un jeugd waren reeds verhalen over «Un groote zwijgzaamheid in omloop. MUn Engelache collega deelde met mU de vaste overtuiging, dat de vele gezegden, die men den geleerde toeschrUft, abaoluut niet van hem af. komstig «Un. ZUn particuliere secretaris, met wlen ik kort onderhoud had, bevestigde mU. dat Mar- dermate in «Un Werk opgaaf, dat het KALUNDBORG, 1153 M: 12.20 Uitzending uit restaurant „Wivex” 5.20 Gramofoonmu ziek 3.20 Het omroeporkest oJ.v. Emll Ree- sen 8.30 Idem 1130 Dansmuziek u. .Rltz”. „Gaan wU allen naar den hemel?” vroeg de anderwUzeres. „Allemaal niet.” zei Jantje. „Waarom niet, wie dan niet,” vroeg de on- derwUzeree. „Nou bUvoorbeeld mUn vadsr.” zei Jantje. „Waarom Juist je vader niet, ventje?” vroeg de onderwijzeres. „Wel juffrouw, m*n vader zegt altijd, hU kan niet uit z’n zaken.” WARSCHAU, 1412 M.: 5.20 Populair concert 7.05 Dansmuziek 8.20 Populair concert door het Philharmonic -orkest van Warschau oJ.v. St. Nawrot 10.25 Chopln-recital 11.10 Dansmuziek. BEROMtiNSTER, 460 M.: 7.50 Populair con cert. 8.20 Clther-muziek 10.05 Idem 10.25 Dansmuziek. HUIZEN, 296 M.: 8.00 KRO -morgenconcert 10.00 K.R.O.-kunstensemble oJ.v. Plet Lus ten houwer. 11.30 Godsdienstig halfuurtje door pastoor L. H. Perquln OP. 13.00 Politiebe richten 12.15 K.R.O.-sextet oJ.v. Piet Lus- tenhouwer 1.45 Verzorging zender - Gramofoonmuziek 3.30 Klnderuurtje Mevr. Sophie Nuwenhuis van der RUst 4.00 Gramofoonmuziek 5.15 Esperanto-nieuws door P. Heilker 5.30 Gramofoonmuziek 6.10 Journalistiek weekoverzicht door Paul de Waart 6.30 Gramofoonmuziek 7.10 Cau serie 730 Politieberichten 7.45 Sport- praatje fan de R.K.F. 8.00 Cabaretprogram- ma 11.00 Gramofoonmuziek. Marle-Clalre, was haar eerste woord, ik zal je eens wat zeggen, heel lief voor mUn moe der is het niet; maar ik ben verrukt haar een tijdje te kypaen ontsnappen en jou alleen te zien. Welk een onverwacht landschap van Marseille afl Ik weet nog niet, of het mU be valt, maar ik begin het reeds lief te hebben, want het zal de hjst van een andere, nieuwe Josette zijn ZU ging in het rijtuigje zitten en stak haar arm door dien van Marle-Clalre. Weet je wel, zei ze vertrouweUJk, dat ik erg bang voor juffrouw d’Albrègue ben? Mama beeft vroeger zooveel leelUks van haar verteld I Ik denk, antwoordde Marle-Clalre, dat je we! op mU kunt vertrouwen; ik ken haar en heb haar innig lief. Is het al niet heel goed van baar je te roepen, terwUl ze pas een zwaar verlies geleden heeft en in diepe rouw is, «oo- dat ieder ander in haar plaats behoefte aan stilte en eenzaamheid zou hebben? Ik «al probeeren ook treurig te «Un. sprak Josette terneergeslagen. O neenl riep Marle-Clalre lachend; wees je «elf, de Josette, van wie ik zooveel houd, en naar wie ik haar heb doen verlangen. O, welk een prachtig llchtl Men zou zeg gen. dat de hemel van goud is en siddert! Wat is dat nu? Sinaasappelen aan de boomen? Dat heb ik nog nooit gezien! *t Is al te mooi! Maar elgenlUk is het toch het geboorteland van mUn vader, en dus ben ik ook een Provenfaalsche Gedurende den ganschen tocht babbelde ze als een ekster en stond opeens verwonderd, toen as in de verte het Rozen-Kasteel bespeurde *t Stelde haar zeer te leur. Marie-Oalre greep de beide handen der oude dame. O, wat bent u toch goed! Al te goed! Maar alles heeft u aoo geschokt, u Ujdt er nog onder. Zou een tijd van rust en stilte niet beter voor u «Qn? Mefdevol ziet Valérle haar aan; «U heeft al besUitheid, al haar vastberadenheid te- ruggevonden. Neen, Marle-Clalre, wat ons met ons zelf Stt dïr'ZZ balsem Trouwens mUn spUt is van een heel anderen aard, dan u vermoedt. Maar Josette Is aoo vroolUk, zoo luidruch tig! aagt Marle-Clatre, geslingerd tusschen het genoegen haar zuster terug te zien en de vrees haar oude vriendin hinderlUk te zUn. Zooveel te beter, dat aal me wat afleiding geven. Schrijf haar dezen avond nog. Jaaetti kwam, toevertrouwd aan een vriendin, dte juist naar Toulon vertrok. J Jf I '3 op dit blad «Un ingevolge de vereekeringsvoorwasrden tegen f bU levenslange geheel® ongeschiktheid tot werken door f bU een ongeval met f bij verlies van een hand f 1 ptZ oU verlies van een f Cft bU een breuk van f Efi bU verilee van *n UbOtlïlG S ongevallen veraakem voor oen der volgende ultkeerlngen t verilee van belde armen, béide beenen ot belde oogen tOU» doodelUken afloop f een voet of een oog s duim of wijsvinger f «Jve been of armf “Ve anderen vinger met vlammende oogen. HU keek José aan, die eveneens seer bleek was. Een zonderlinge stilte ontstond, de muziek verstomde, aller oogen waren op dis belden gericht. ,Jk geloof, dat de zaak duidelUk genoeg is," zei kapitein Bellamy met een stem, die van User scheen. ..Rosemary, geef meneer Brandez zjjn ring terug." Rosemary stond aU versteend! José wendde «Un gelaat naar haar toe, dat knappe, innemen de gezicht. Een gefluister ging rond, Rosemary ving woorden op en begreep. José had gewonnen en gewonnenen opeens was er een kaart een kaart, die niet bU het spel be- een kaart, die uit aUn mouw viel, volgens den kapitein. Rosemary, als in een benauwenden droom, liet langzaam den ring van haar vinger glUden, deed eenlge stappen, als een slaapwandelaarster, naar haar verloofde, en gaf hem den ring. HU boog, wendde zich af en verliet bet vertrek. Denzelf- den avond nog vertrok hU- Nooit spraken Rosemary en haar vader meer over hem, maar zU sloeg alle verdere huwelUks- aanzoeken af. Na den dood van haar vader bleef zl alleen, welgesteld, in weerwil van hun flnan- cieelen achteruitgang. Ze reisde veel en vestigde zich tenslotte in dit pension, waar zU de een zaamheid van haar bedorven leven trachtte te vullen met de levens der anderen. Op een morgen kwam in het pension een nieuwe gast, die aan tafel juffrouw Bellamy begroette als een bekende. „Herkent U mU niet? WU hebben eens, jaren geleden, In het zelfde hotel gelogeerd. U was er met Uw vader....” Ze verbleekte een weinig, want ze herkende hem. Als In een vreeselUk visoen zag ze weer die scène, het speeltafeltje, de ontzette gezich ten rondom, José.... den ring. HU was er bU geweest. ZU herstelde zich echter en begroette hem op kalmen toon. „Zoodra ik Uw naam las, dacht ik wel, dat U het was.” zei de nieuwe gast, een beschaafd en aangenaam man, dokter, weduwnaar, die zich uit de praktUk had teruggetrokken. Het duurde lang, voordat Juffrouw Bellamy op eenigszlns vertrouwelUken voet met hem kwam. Ze ontweek hem, hU wekte in haar herinne ringen en een pUn, die zU niet verdragen kon. Eens echter, toen zU ziek was en hU haar be- «ocht en behandelde, kwam zU ertoe, vrijer met hem te spreken. „Dat U mU nog herkende, na al die jaren, zich mU nog herinnerde,” zei ze. ,4a, om de waarheid te zeggen.... br waren toen eenlge.... emoties....” HU aarzelde. Ze keek hem strak aan. „U meent die scène bij het jx>keren? Ja, hebt U dat niet vergeten? Ik ook niet." Ze lachte even, kort. „Het was een vreeselüke vergissing, die Uw vader beging,” zei hU- Juffrouw Bellamy kwam eenlgszins overeind in bed. Ze was eensklaps zeer bleek. „Hoe meent U?” „Wel.... ik kan begrijpen, dat hU geneigd was, evenals wU allemaal, den vreemdeling, van wien wU weinig wisten, te verdenken, maar....” HU stokte. „Heeft Uw vader het U dan niet verteld?” „Hoezoo?” het kwam bUna onhoorbaar over haar lippen. „Wel, ik schreef het hem, zoodra ik het wist. U herinnert zich misschien Bert, de zoon van onze gastvrouw destijds? HU was een van de spelers. De jongen werd een jaar later ziek. Het vererf valllg. greep dat tenslotte. Op een dag biechtte hü mU. dat hU het was geweest, die valsch speelde. HU was in schulden geraakt en ten einde raad ge weest. Ik schreef onmiddellUk aan Uw vader en kreeg den brief nooit terug, dus ik veronder stelde, dat hU ervan wist.” ..Een Jaar later?” Juffrouw Bellamy pUnigde haar hersens. Ze herinnerde zich.... een Jaar na de vreeselUke scène, was haar vader een tUd op reis geweest. HU was teruggekomen, somber en in zichzelf verzonken. Nooit had hU iets gezegd. Had hU getracht José te vinden? Had hU hem gevonden en had José geweigerd terug te keeren naar het meisje, dat geen vertrouwen in hem had gehad, dat hem had verloochend? Twee brandende tranen liepen over het gelaat van de oude juffrouw. De dokter zei onthutst: „Ik had het U niet moeten vertellen, maar het was zoo lang geleden Ze schudde langzaam het hoofd. „Neen dokter, ik dank U. Het heeft me bitter en bard ge maakt, dat ik niet kon genezen van dit verdriet en mUzelf toch niet wilde toestaan, het te be- weenen. Nu mag ik erom schreienv het doet mU goed.” Juffrouw Bellamy is onbetwist heerscheres in het pension, maar zU is het, omdat allen daar haar oprecht genegen zUn. Haar mooie oogen stralen zacht en melancholiek, doch altijd vrien- delUk achter de glazen van haar lorgnet. Ze is zonnig en opgewekt en soms komt er over haar verouderd gelaat een uitdrukking van weemoedig verlangen, van verterende smart, die het onzeg baar mooi maakt. Iedereen zegt altijd: men kan nog seer goed zien, dat zU dezelfde is als dat mooie, lieve meisje op haar foto's Maar kaarten doet men nog slechts, als zU op bezoek is bU een van haar vele bekenden, die haar vaak en dringend uitnoodigen en bU wie zU de beminde „tante” van kinderen en volwassenen Is. Want men heeft haar eens zoo zeer zien verbleeken, toen zU kaarten zag, heeft haar zoo smartelUk hooren snikken, voordat zU het vertrek uitvluchtte, dat niemand haar meer dit leed zou willen aandoen, dat allen begrUpen: er schuilt een oude wond, die nooit genezen zal, onder dezen afkeer, die een gril leek. (Nadruk verboden). ROME, 441 M.: 1030 Concert. WEENEN, '17 M.7.25 Solistenconcert o.l.v. Winkler 830 Cabaretavond 1035 Dans muziek. Pietje had al gauw een pc* goede lUm. sooht de schaar op waarmee hU het papier 1» vorm knipte en begon het te beetrUken. Daarna ging ie sell op hot papier liggen en ontdekte tot zUn plezier, dat hot papier, net ale »Un eigen vleugels, aan hem vast bleef sltten. MS* een bUJ geslnht ging le naar «Un vader. 248. „Wat moet dat." vroeg Jaap de Ble verwonderd. .Dit le toch vlleger- papler,” «el Pietje lachend. Tesen eoolete kon vader de Ble niet. HU lachte even hard als Pietje sell, maar waarechuwde hem te«e- lUkertUd. dat het niet eonder ongelukken af sou loopen. We sullen wel een* MJken of dat uitkomt....

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1932 | | pagina 10