Het raadsel der „doodende stralen
RADIO-PROGRAM
ONDERZOEKINGEN VAN
MARCONI
Het
Rozen*Kasteel
EEN POKER*
SPELLETJE
- REIS-KRABBELS -
VRIJDAG 29 JULI
99
VERHAAL VAN
DEN DAG
Zaterdag 30 Juli
Een nieuwe vinding?
Marconi
Kruis en scepter
De parapluie
Geen tijd
Proost I
FEUILLETON
-*•
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
collega
een
bereiken.
ML:
230
Lar
MILAAN, 331 M.: 7.50 Gramofoonmuziek.
I
kunnen innemen Deze tegenwoordigheid
geest nam alle aanwezigen voor hem In.
VOOR NADERE BIJZONDERHEDEN VER
WIJZEN WIJ NAAR DEN KATHOLIEKEN
RADIOGIDS
Berlijn, «19 ML: 8.30 Populair concert
13.50 Dansmuziek door de Waldemar Hasz-
Kapel.
heel treurig. Alles Is bleek en
Jlt uur is nog het mooiste van
zulk een dag, en deze treurnis stemt geheel
met Elzéar’s gedachten overeen. Het zonnige
landschep, dat de vader zoozeer beminde, zou
thans den soon niet welgevallig kunnen «Un.
PARUS EIFFEL, 1446 M: 9 00 Radlo-tooneel
.Machine", bijspel In een acte van Léon Néll
„Le Testament", blijspel in 5 episodes van
Jean Chevre „I<e Bluff k la mode”.
PARU8 RADIO, 1735 ML: 8.05 Gramofoon
muziek 7.30 Idem 9.50 Concert door een
doedelzak-trio.
het Persbureau Vaz Dlas
Voetbalmededeellngen 10.30
3.00
door
1 dat
vroolUke, ouderwetsche binnenhuis, vol
steeds meer. Ik behandelde hem toe-
r ziekte was ongeneeslljk en hij be-
gevallen
hoorde
D<
trek
34
past
bleo
OP
ding
Hi
Mas
11 I
S«v«
aan
eeni
ZO1
sterer
uur e
Misset
der F
worde
Groer
uur U
Lof t
Maris
tie.
WC
DO
7 uu;
Sacra
de G
licoh
«stu
iltgei
sur. j
word<
*s av<
wordt
legen
heilig
en ni
H. B
VR
Uitrei
in de
te ku
de le
na dl
Schot
aan
ZA
de b
half
Marl
Va
kan
aoekt
Wal
diept
hoeve
UJke
hebbe
schen
broos!
«orgel
tUdek
maak
zoo zv
spoed
zijn a
wel v
van c
wat v
heeft
eigen
den v
De r<
noodii
op or
de UJt
noodz
geest
onzer
De ve
onder
duw I
herva
beziel
geest'
heen?
sen, i
«iet?
wij oc
Wal
dat i
Vadei
Vadei
dien v
Daart
toe n
gaan
»Hc
heerst
naar
ziel Ji
die ut
REGEN
Laffe wolken
En de boomen
En de wegen
Glimmend nat.
Ook de wegjes,
Steil oploopend,
Om te klimmen
Zijn te glad!
En men wandelt.
Onderwijl men
Over breede
Plassen stapt.
Want de tochtjes
Zijn al lang reeds
Uit de plannen
Weggeschrapt!
Telkens schuilen
Voor de buien
Wordt beoefend
Als een spel.
Zóó toch maakt men
Den terugkeer
Eiken dag naar
Zijn hotel!
En daar schrijft men
Prentbriefkaarten
Mooi en prachtig
Voor het oog.
En wat zegt ut
Regent Regent
Neen, waar ik zit
Is het droog!
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
LANGEN BERG, 472 M.: 1.50 Concert 2.55
Gramofoonmuziek 5.20 Vesperconcert
12.20 Gramofoonmuziek (Jazzmuziek).
DAVENTRY, 1554 M.: 1.50 Concert door het
Commodore Grand orkest oJ.v. Joseph Mus-
cant 3.50 Concert 7.50 Concert 10.10
Concert door het B.B.C.-Orkest. afd. E„ o.l.v.
Joseph Lewis 1138 Dansmuziek, Ambrose en
zijn orkest.
E«
vere
Kim
8t.
HAMBURG, 372 M.2 30 Gramofoonmuziek
4.50 Concert uit Bab Nenndorf d. het Kur-
orkest oJ.v. Ernst August BUrge 7.40 Con
cert op snaar-inMrumenten door het Norag-
orkest oJ.v. AdolfSexkler 10.40 Dansmuziek
11.30 Idem.
Het volgende voorval bU de kroning van
Rudolf I ot keizer (op 25 October 1273) is wel
een bewijs van zijn godsvrucht.
Het gebruik wilde, dat de keizers, zoodra
hun de kroon was opgezet, aan de aanwezige
vorsten plechtig de leenen uitdeelden, BIJ Ru
dolfs kroning had men ongelukkigerwijze geen
scepter bij de hand, die volgens het leenstelsel
onvoorwaardelUk verelscht was. Dientengevolge
ontstond een ernstig dispuut, of een keizer
zonder scepter leenen kon geven of niet. Toen
nom Rudolf een crucifix en gebruikte dat in
plaats van den scepter, waarbij h(j zeide: Een
teeken door hetwelk de wereld verlost is ge
worden. zal toch wel de plaats van een scepter
van
Zoodra de Redoutable het anker heeft laten
vallen, gaat hij aan wal, en bij het licht der
ondergaande zon slaat hij den welbekenden,
geliefden weg in.
De vensters in den gevel van het kasteel zijn
reeds verlicht. Rozen omlijsten de deur, klim
men tegen de muren op, slingeren zich om bet
balkon en hangen in lange vlechten omlaag. En
op den drempel hervindt hij opeens de vreugde
der jonkheid, de hoop zijner betere dagen.
Marle-Clalre draagt den rouw over den dood
van hem, die haar vader had moeten worden,
maar zonder een woord te zeggen heeft Valérle
haar een gele roos op de borst gestoken, als
een glimlach te midden der droefenis. En El
zéar's hart zwelt van dankbaarheid bij de ge
dachte, dat een machtige Hand haar hier heeft
gebracht, onttrokken aan een schUnleven van
nietsdoen, voorbereid door de zlelsterkende ver
heffing van dezen huize en dat alles om zijn
taak te bekronen, zijn harde, treurige jeugd te
besluiten, hem te helpen de aardsche loopbaan
vreugdevol te vervolgen.
Ernstig, maar gelukkig zien ze elkander weer.
Wel zweeft het beeld van hem, dien ze met
teederheld wilden omringen, nog om hen heen,
maar de liefde heerzcht en verheldert de toe-
komst.
Valérle zendt hen naar den tuin, door dui
zenden sterren verlicht; zelf wandelt ze op het
terras en schouwt naar de velden. Nu eens
zoekt baar blik de stille plek, waar Estéve de
Marguenave in vrede rust, dan weer ziet ee
naar den bebloeraden gevel van haar eigen oude
woning.
Het salon is verlicht en prijkt met een over-
Paardenarts (tot zijn nieuwen assistent)
„Neem deze buis, doe die vol met dat poeder,
steek haar dan in den bek van het paard en
blaas er hard in.”
Tien minuten later komt de assistent terug,
allerlei leelUke gezichten trekkend.
„Wel. wat is er?”
„Het paard heeft het eerst geblazen.**
kende lichtende punt In het groen: 'het Rozen-
Kasteel.
Maanden zijn verloopen, de droefheid heeft
haar scherpste kanten verloren. Als een balsem
op de wonde was hem de liefde van Marle-
Clalre, en de gedachte, dat zijns vaders innige
wensch, het geboorteland weer te zien, ver
vuld was, verzacht zijn verdriet. Bovendien, hjj
is Jong, en hoe meer hij geleden heeft, des te
vuriger verzucht hU naar het geluk, dat hjj
lang ónmogelijk waande, en door het onver
wachte overlijden van zijn vader onderbroken
werd.
De zon zal weldra ondergaan; doch den gan-
schen dag heeft zU zich niet vertoond, en dat
is in dit land a,'
grijs en vochtig
Juffrouw Bellamy regeerde in het pension als
onbestreden heerscheres. Ze was een magere,
grijze dame met een smal, scherp geteekend
gelaat en oogen, die eens bijzonder mooi moesten
zijn geweest, doch die nu verborgen waren
achter een lorgnet en ontsierd werden door een
heerschzuchtlgen blik. In weerwil van de sporen
eener vroegere schoonheid, maakt zU geen aan-
genamen Indruk en men kon zich niet voorstel
len, dat de foto’s In haar album, die haar voor
stelden als bloeiend, bekorend meisje en knappe
jonge vrouw, werkelijk van haar waren.
Er woonden in het pension uitsluitend men
schel) van haar leeftijd. Een oude, gepenslon-
neerde kolonel, weduwnaar, een echtpaar, dat
rentenierde, een onderwijzeresje van middel
baren leeftijd, een vrljge >1 van om en bU de
vijftig jaar. die er goed bU zat, twee zusters, die
vroeg grijs en verouderd waren en aan elkander
hingen als parkieten en dan de echtgenoote van
een kapitein, die het alleen niet kon uithouden
en daarom de gezelliger omgeving van zoo’n
huls vol menschen zocht. Allen voegden zij zich,
glimlachend, morrend of gelaten, naar den wil
der heerschzuchtlge juffrouw Bellamy, die het
overigens met allen goed voorhad en alleen te
bemoeizuchtig was.
Eén van de dingen, waarover ze telkens
opnieuw weer begon te mopperen, was het kaar
ten. Men hield er van, na het diner een par
tijtje bridge te spelen en „dat kon er nog mee
door," volgens Juffrouw Bellamy. Maar de
kapiteinsvrouw was dol op poker en dat kon
geen genade vinden in de oogen van de oude
juffrouw. Men pokerde dus achter haar rug, als
zU haar schaarsche kennissen of familieleden
bezocht en als ze het merkte, begon ze een
preek over de verderfelijkheid van kaarten in
het algemeen en van poker in het bijzonder.
JZe heeft een kaartcomplex,” zet de vrijgezel
altijd.
Misschien was dat waar. Dat haar gemopper
op kaarten dieper ging dan wat bemoeizucht
en excentriciteit, vermoedde niemand. Dat een
wond, die nooit geheel genezen was en door
een leven heen bleef branden, verborgen was
onder deze eigenaardigheid, vertelde ze nooit aan
iemand.
Dertig jaar geleden was ze een mooi, bekoor
lijk en lief meisje geweest, vol levenslust. Maar
een meisje, opgevoed door een vader, die mili
tair was en er militaire beglppen omtrent eer in
prentte. Ze was geheel en al een soldatendochter
Toen ontmoette zij, tijdens een bezoek aan een
badplaats met haar vader een moeder bezat
zU niet meer den man, dien zij nooit meer
kon vergeten. Het was een buitenlander. Hij
heette José Brandez, was opvallend knap, in
nemend, bereisd, geestig, sportlef en een van de
typen, tegen wie men een vaag wantrouwen kan
koesteren bU hun afwezigheid, doch van wie men
moet houden, zoodra ze verschijnen. Zelfs kapi
tein Bellamy, die het geen ideale schoonzoon
vond en lang niet tevreden was met de liefde,
die hij onder zijn oogen zag ontluiken tusschen
de Jonge menschen, Het zich overhalen, zijn toe
stemming te geven, hoewel hij zonder iets slechts
over José te vernemen, toch ook slechts zeer
vage inlichtingen omtrent hem had kunnen
krijgen. Veel familie bezat José blijkbaar niet,
hij leefde van een erfenis, die hjj van een of
anderen verren bloedverwant had gekregen, kort
om, de kapitein was verre van gerust, maar hij
was te verstandig om niet te begrijpen, dat hij
het leven van zijn dochter zou verwoesten als
hU weigerde.
Bellamy was zeer welgesteld later verloor
hij in den crisistijd veel van zijn bezit de Jonge
Rosemary was een uitstekende partij, ze ver
keerden in de beste kringen en leefden luxueus.
José was met al deze menschen van fortuin en
standing op den besten voet. Hij werd door hen
gewaardeerd, omdat hU alles zoo goed deed:
dansen, zwemmen, tennissen en vooral ook
kaarten. Men speelde veel bridge en poker en
José verdiende heel wat daaraan, want hij speel
de beter dan wie ook.
Het was twee dagen voordat Rosemary zou
vertrekken met haar vader. Ze straalde van ge
luk, toen sU zich dien avond kleedde voor een
partijtje bij kennissen.
Het was een besloten gezelschap en de avond
verliep zeer gezellig. Men speelde poker. Rose
mary. die zelden meekaarte, musiceerde met een
kennis, toen een opschudding aan een der
pokertafeltjes haar aandacht trok. Ze zag tot
haar ontsteltenis haar vader opstaan, doodsbleek,
coni
kleinste interview hem al hindert en hjj zich
om deze reden aan elk onderhoud onttrekt.
BU toeval gelukte het een mUner Engelschen
collega’s van de markiezin Marconi het vol.
gende ter oore te komen:
Marconi is kort geleden met zUn werkzaam
heden gereed gekomen en geheel volgens »’n
gewoonte verlaat hU Engeland, zonder van ie
mand afscheid te nemen. HU vertrekt dan naar
Genua waar de beroemde „Elettra” de boot,
waarop hU de laatste tijden zooveel proeven
nam hem reeds wacht.
Wanneer bU den grooten geleerde de drang
tot uitvindingen ontwaakt, is het vertrek van
Engeland naar Italië altijd bijzonder overhaast.
Dit jaar is Marconi als bU tooverslag uit
Londen verdwenen en in belanghebbende Lon-
densche kringen doen dan ook de meest ult-
eenloopende geruchten over de wonderlijke proe
ven van den Itallaanschen uitvinder de ronde.
Van bet hotelpersoneel werd ik gewaar, dat
Marconi een enorme hoeveelheid nieuw.aange
schafte apparaten meenam NatuurlUk gaan
dees voorbereidingen met de grootste gehelm-
sinnigbeld gepaard, doch juist dit houdt in
wetenschappelijke kringen der Briteche hoofd
stad de aandacht op ondubbelzinnige wU«e ge
spannen.
Bekend is, dat Marconi sedert jaren proeven
met de korte golf uitzendingen neemt en op
dit gebied geweldige resultaten gereikt heeft
Wanneer hU met zUn proefnemingen gereed
■al zUn. zullen deze jn de bestaande telefoon
ongetwUfeld groots veranderingen te weeg
brengen en sullen ook de methodes van het
doorgeven der nieuwsberichten belangrijke wU-
BRUSSEL, 509 M.: 13.20 Concert door het
Max Alexys-orkest 1.30 Vervolgconcert
5.20 Concert door het omroeporkest oJ.v. Jean
Kumps 6.20 Gramofoonmuziek. Bach-pro-
gramma. ter herdenking van den sterfdag van
den componist 8.20 Solistenconcert door
mevr. Husson en Léon Guller 8.50 Gramo
foonmuziek 9.20 Uitzending van het „Franco
Belgisch” gala-concert uit de Kurzaa] te Ost
ende.
KgNIGSWUSTERHAUSEN, 1635
Gramofoonmuziek 4.50 Concert.
Maar dat is een heel oud zoodje en lang
niet mooi! Roze? Nu jawarm roze, maar
knapjes verkleurd en bevlekt I Toch ziet het er
gastvrU uit, net als een goede grootmoeder
Ik zal er wel aan wennen, maar het is heele-
maal niet het tooverpaleis van mijn droomen.
Toen ze naderbU kwamen, werd ze plotseling
stil.
Ik ben bepaald bang, zei se. Als ik haar
eens tegenstond, of sU me veel te modern vond?
Bleek waren haar wangen, toen se uit het
rijtuig stapte en de verschrikkelijke juffrouw
d’Albrégue tegemoet trad. Maar in vijf minuten
speelde zich een onverwacht verschijnsel af.
Ondanks de wetten der sympathie, of liever,
volgens de leer, dat de uitersten elkander aan
trekken, ontstond er tusschen deze strenge, be
droefde. gesloten vrouw en dit dartele kind, dat
zich zelf geheel toonde, zoowel ten voor- als
ten nadeele, een plotselinge, onweerstaanbare
genegenheid. Juffrouw d’Albrègue voelde dade
lijk een moederlijke liefde voor Marie-Claire’s
jongste zuster, en nog geen half uur was er
verloopen. of Josette gaf haar uit eigen bewe
ging een kus en verklaarde met grappigen ernst,
dat zU belden het wonderwel eens waren.
Er gaat echter nog iets anders gebeuren, dat
Marle-Clalre nauwelijks had durven hopen.
Dit kind, opgevoed In een platvloerache omge
ving, gewoon het genoegen als eenlg doel des
levens te beschouwen, het geld als de voor
naamste drijfveer ervan, ondergaat in de sym
pathieke, heilzame beginselen van dit huls een
volslagen ommekeer. ZU bespeurt, dat ze de
natuur bemint en bet best kan stellen zonder
winkelbezoek, overvolie wandelplaatsen en jacht
Van China uit begon de parapluie haar zege
tocht door de wereld. Vandaar drong «U naar
Indiè door en van Indië naar Griekenland.
Pythagoras, de groote wiskundige beschutte, zoo
verhalen de oude schrijvers. zUn hoofd met
een scherm tegen de zonnestralen.
BU de Romeinen was een parapluie of para
sol een voorwerp van groote waarde en onder
de bruidsgeschenken van een rUke patriclërs-
dochter vond men steeds zulk een nuttig in
strument. Onder de geschenken, die Antonius
Cleopatra aanbood, behoorde ook een para
pluie.
Het eerste land van Europa, waar zU zich
Inburgerde, was Portugal; het duurde niet lang,
of men zag ze ook in Engeland en in het
midden der zeventiende eeuw kwam zU in
FrankrUk en-Dultschland
Zoo’n oude parapluie was een heel vrachtje
gewoonlük woog ze vijf, zes pond. TUdens de
groote revolutie duldde de kleur der parapluie
de partü van den drager aan; zoo zag men
witte, groene, roode en blauwe.
HILVERSUM, 1875 M.: 8.00 V.A.R.A. TUdseln
en Gramofoonmuziek 9.00 Amsterdamse!)
Sollsten-Kwintet o.l.v. Loe Cohen V.P.R.O.
10.00 Morgenwudlng V.A.R.A. 10.15 Uitzen
ding voor arbeiders in de Continubedrijven
12.00 Vara-septet oJ.v. Is. Eyl 1.45 Verzor
ging van den zender 2.15 I.vA.C.-kwartier
tje 2.30 Gramofoonmuziek 3.00 Arbelders-
sport door Dr. B. Luza 330 Henriette Davids
in haar repertoire, afgewisaeld door gramo
foonmuziek 4.15 Actueel allerlei uit de ar
beidersbeweging, te verzorgen door het N.V.V.
430 Gramofoonmuziek 4.45 Uit de roode
jeugdbeweging, te verzorgen door de Arbeiders
Jeugdcentrale 5.00 Gramofoonmuziek 5.30
Orgelspel 6.30 Klnderuur ,JJe familie de
Boer" 730 Gramofoonmuziek 7.45 Toe
spraak door J. jde Vries, voorzitter van de
V.A.R.A 8.00 Zaterdagavond-programma
Vara-orkest o.l.v. Harry Wlggelaar Vara-
tooneel oJ.v. Willem van Capellen 10.00 Pers
berichten Van I
Vara-varia
Orkest 11.00 Gramofoonmuziek.
„Kijk eens, Bob, wat gaat-ie
nou doen?"
„WaarAhijnliJk zijn antenne
aarden."
zlglngen ondergaan. HierbU zal het echter niet
blUven.
Vorig jaar werd bekend, dat de korte golf
vlsschen en vogels kan dooden, zonder er zelfs
mede in directe aanraking te zijn geweest. Dit
jaar zal Marconi niet rusten vóór hU het raad
sel der „doodende stralen” heeft opgelost.
Markiezin Marconi vertelde voorts, dat
haar echtgenoot binnenkort een nieuwen tocht
onderneemt. Zoodra de boot geheel is inge.
richt, zal met de nieuwe proeven een aanvang
worden gemaakt.
Ook mocht ik een onderhoud hebben met
een der grootste experts der F. 8. F. uit Lon
den. één van Marconi’s beste vrienden, die
met de bijzonderheden der nieuwe uitvinding
reeds volkomen op de hoogte is. ,X>e markies
houdt zlqh dit Jaar bezig met de oplossing van
het vraagstuk der doodende stralen,” vertelde
hU mij. „Natuurlijk «Un deze uiterst gevaar-
lUke proeven van het grootste gewicht.”
De vinding van den geleerden Italiaan is nog
niet in wetenschappelijke kringen doorgedron
gen, doch, afgaande op de activiteit, welke de
geleerde aan den dag legt, mogen wij als vast,
staand aannemen, dat hU zijn doel zeker zal
Mijn opinie is dan ook, dat het
eerstvolgend bezoek van Marconi aan Londen,
de grootste wetenschappelijke onthullingen van
dezen tijd met zich brengen zal.
dien<
H eW der i
volgt
mins
Ge gr
in ter
Ms
een
meis
nen
de v
de i
W
Dc
Vr
Zs
naar elegantie en gemak. Ze verbluft met ge
noegen in de ruime, wel wat kale kamers van
het Rozen-Kasteel. Ook het werkzame leven
daar trekt haar aan. Ze voelt roeping boerin te
worden en vraagt allereerst als een gunst het
melken van kunstbloemen te mogen leeren.
In deze werkzame, steeds rustig bezige om
geving, in de ongedwongenheid van dit vrUe,
natuurlUke leven bereidt Josette zich onge
merkt tot een nieuw bestaan voor, dat geheel
en al van dat barer Asters verschillen zal
xi.T--
Het eskadèr is Je Tciulon binnengevallen, en
met een verrekijker ziet Elzéar naar het be-
vloed van rosen, door haar zelf gerangschikt.
Door de open vensters ziet ze de oude familie
portretten, de erfeWke snuisterijen, heel dat
lieve, vroolUke, ouderwetsche binnenhuis, vol
van de herinneringen haars levens. Dan heffen
haar oogen zich op tot de tweede thans don
kere verdieping, waar de rouwkransen gevloch
ten worden. En ze bedenkt, dat haar huls een
waar beeld van ons leven is.
Maar in de diepe stilte hoort zU de stemmen
opklinken van de wezens, aan wie heel beur
hart is toegewU<U Reeds zooveel Jaren beeft ze
opgehouden haar verloren geluk te betreuren,
dat ze zich thans bUna verheugt te zien, hoe
op de bouwvallen van haar leven een jonge
liefde is opgebloeid.
Morgen 11 Marie-Claire’s vreugUe volkomen
zUn: dan komt Josette weer terug. Van den
eersten dag af heeft deze het Rozen-Kasteel
lief gekregen, en met de strenge bewoonster
ervan de harte lijks te vriendschap gesloten.
Reeds bU voorbaat glimlacht Valérle over dit x
Jonge, vroolUke schepseltje, dat, na in de denne-
boomen en onder den bergwind de gezondheid
hervonden te hebben, thans terugkeert om den
zachten, zoeten invloed van het Rozen-Kasteel
te genieten.
Dan een blik werpend op de toekomst der
gelieven, die, zichzelf van egoïsme beschuldi
gend, tot haar terugkeeren, dankt «U God.
haar de genade geschonken heeft haar plicht
getrouw te blUven; en nog meer voelt zU ach
Hem verschuldigd, nu HU haar, als gedachte
nis aan het verledene, in dit Jonge huishouden
een nieuwe taak heeft opgelegd.
EINDE.
Het aan de JBtrand" in Londen gelegen
Maroonl-hula. de zetel van het Marconi concern,
geleek de laatste weken een bijenkorf.
Professtr Marconi, die kort geleden een
maand in Landen doorbracht, werkte dien tijd
eiken dag met koorteachtlgen Uver in de labo,
ratorta van het concern.
Toevallig gelukte het mU den beroemden
leerde in het luxueuse Splendid Hotel, waarhU
met markiezin Marconi is afgestapt, meer
van nabU gade te slaan en het viel mU op
hoe buitengewoon gesloten deze wereldbekende
man is. In «Un jeugd waren reeds verhalen
over «Un groote zwijgzaamheid in omloop. MUn
Engelache collega deelde met mU de vaste
overtuiging, dat de vele gezegden, die men den
geleerde toeschrUft, abaoluut niet van hem af.
komstig «Un.
ZUn particuliere secretaris, met wlen ik
kort onderhoud had, bevestigde mU. dat Mar-
dermate in «Un Werk opgaaf, dat het
KALUNDBORG, 1153 M: 12.20 Uitzending
uit restaurant „Wivex” 5.20 Gramofoonmu
ziek 3.20 Het omroeporkest oJ.v. Emll Ree-
sen 8.30 Idem 1130 Dansmuziek u. .Rltz”.
„Gaan wU allen naar den hemel?” vroeg de
anderwUzeres.
„Allemaal niet.” zei Jantje.
„Waarom niet, wie dan niet,” vroeg de on-
derwUzeree.
„Nou bUvoorbeeld mUn vadsr.” zei Jantje.
„Waarom Juist je vader niet, ventje?” vroeg
de onderwijzeres.
„Wel juffrouw, m*n vader zegt altijd, hU kan
niet uit z’n zaken.”
WARSCHAU, 1412 M.: 5.20 Populair concert
7.05 Dansmuziek 8.20 Populair concert door
het Philharmonic -orkest van Warschau oJ.v.
St. Nawrot 10.25 Chopln-recital 11.10
Dansmuziek.
BEROMtiNSTER, 460 M.: 7.50 Populair con
cert. 8.20 Clther-muziek 10.05 Idem 10.25
Dansmuziek.
HUIZEN, 296 M.: 8.00 KRO -morgenconcert
10.00 K.R.O.-kunstensemble oJ.v. Plet Lus
ten houwer. 11.30 Godsdienstig halfuurtje door
pastoor L. H. Perquln OP. 13.00 Politiebe
richten 12.15 K.R.O.-sextet oJ.v. Piet Lus-
tenhouwer 1.45 Verzorging zender -
Gramofoonmuziek 3.30 Klnderuurtje
Mevr. Sophie Nuwenhuis van der RUst 4.00
Gramofoonmuziek 5.15 Esperanto-nieuws
door P. Heilker 5.30 Gramofoonmuziek
6.10 Journalistiek weekoverzicht door Paul de
Waart 6.30 Gramofoonmuziek 7.10 Cau
serie 730 Politieberichten 7.45 Sport-
praatje fan de R.K.F. 8.00 Cabaretprogram-
ma 11.00 Gramofoonmuziek.
Marle-Clalre, was haar eerste woord, ik
zal je eens wat zeggen, heel lief voor mUn moe
der is het niet; maar ik ben verrukt haar een
tijdje te kypaen ontsnappen en jou alleen te
zien. Welk een onverwacht landschap van
Marseille afl Ik weet nog niet, of het mU be
valt, maar ik begin het reeds lief te hebben,
want het zal de hjst van een andere, nieuwe
Josette zijn
ZU ging in het rijtuigje zitten en stak haar
arm door dien van Marle-Clalre.
Weet je wel, zei ze vertrouweUJk, dat ik
erg bang voor juffrouw d’Albrègue ben? Mama
beeft vroeger zooveel leelUks van haar verteld I
Ik denk, antwoordde Marle-Clalre, dat je
we! op mU kunt vertrouwen; ik ken haar en
heb haar innig lief. Is het al niet heel goed
van baar je te roepen, terwUl ze pas een zwaar
verlies geleden heeft en in diepe rouw is, «oo-
dat ieder ander in haar plaats behoefte aan
stilte en eenzaamheid zou hebben?
Ik «al probeeren ook treurig te «Un. sprak
Josette terneergeslagen.
O neenl riep Marle-Clalre lachend; wees
je «elf, de Josette, van wie ik zooveel houd, en
naar wie ik haar heb doen verlangen.
O, welk een prachtig llchtl Men zou zeg
gen. dat de hemel van goud is en siddert! Wat
is dat nu? Sinaasappelen aan de boomen? Dat
heb ik nog nooit gezien! *t Is al te mooi! Maar
elgenlUk is het toch het geboorteland van mUn
vader, en dus ben ik ook een Provenfaalsche
Gedurende den ganschen tocht babbelde ze
als een ekster en stond opeens verwonderd, toen
as in de verte het Rozen-Kasteel bespeurde
*t Stelde haar zeer te leur.
Marie-Oalre greep de beide handen der oude
dame.
O, wat bent u toch goed! Al te goed!
Maar alles heeft u aoo geschokt, u Ujdt er nog
onder. Zou een tijd van rust en stilte niet beter
voor u «Qn?
Mefdevol ziet Valérle haar aan; «U heeft al
besUitheid, al haar vastberadenheid te-
ruggevonden.
Neen, Marle-Clalre, wat ons met ons zelf
Stt dïr'ZZ
balsem Trouwens mUn spUt is van een heel
anderen aard, dan u vermoedt.
Maar Josette Is aoo vroolUk, zoo luidruch
tig! aagt Marle-Clatre, geslingerd tusschen het
genoegen haar zuster terug te zien en de vrees
haar oude vriendin hinderlUk te zUn.
Zooveel te beter, dat aal me wat afleiding
geven. Schrijf haar dezen avond nog.
Jaaetti kwam, toevertrouwd aan een vriendin,
dte juist naar Toulon vertrok.
J Jf I '3 op dit blad «Un ingevolge de vereekeringsvoorwasrden tegen f bU levenslange geheel® ongeschiktheid tot werken door f bU een ongeval met f bij verlies van een hand f 1 ptZ oU verlies van een f Cft bU een breuk van f Efi bU verilee van *n
UbOtlïlG S ongevallen veraakem voor oen der volgende ultkeerlngen t verilee van belde armen, béide beenen ot belde oogen tOU» doodelUken afloop f een voet of een oog s duim of wijsvinger f «Jve been of armf “Ve anderen vinger
met vlammende oogen. HU keek José aan, die
eveneens seer bleek was. Een zonderlinge stilte
ontstond, de muziek verstomde, aller oogen waren
op dis belden gericht.
,Jk geloof, dat de zaak duidelUk genoeg is,"
zei kapitein Bellamy met een stem, die van User
scheen. ..Rosemary, geef meneer Brandez zjjn
ring terug."
Rosemary stond aU versteend! José wendde
«Un gelaat naar haar toe, dat knappe, innemen
de gezicht. Een gefluister ging rond, Rosemary
ving woorden op en begreep. José had gewonnen
en gewonnenen opeens was er een kaart
een kaart, die niet bU het spel be-
een kaart, die uit aUn mouw viel,
volgens den kapitein.
Rosemary, als in een benauwenden droom, liet
langzaam den ring van haar vinger glUden, deed
eenlge stappen, als een slaapwandelaarster, naar
haar verloofde, en gaf hem den ring. HU boog,
wendde zich af en verliet bet vertrek. Denzelf-
den avond nog vertrok hU-
Nooit spraken Rosemary en haar vader meer
over hem, maar zU sloeg alle verdere huwelUks-
aanzoeken af. Na den dood van haar vader bleef
zl alleen, welgesteld, in weerwil van hun flnan-
cieelen achteruitgang. Ze reisde veel en vestigde
zich tenslotte in dit pension, waar zU de een
zaamheid van haar bedorven leven trachtte te
vullen met de levens der anderen.
Op een morgen kwam in het pension een
nieuwe gast, die aan tafel juffrouw Bellamy
begroette als een bekende. „Herkent U mU
niet? WU hebben eens, jaren geleden, In het
zelfde hotel gelogeerd. U was er met Uw
vader....”
Ze verbleekte een weinig, want ze herkende
hem. Als In een vreeselUk visoen zag ze weer
die scène, het speeltafeltje, de ontzette gezich
ten rondom, José.... den ring. HU was er bU
geweest.
ZU herstelde zich echter en begroette hem
op kalmen toon.
„Zoodra ik Uw naam las, dacht ik wel, dat
U het was.” zei de nieuwe gast, een beschaafd
en aangenaam man, dokter, weduwnaar, die zich
uit de praktUk had teruggetrokken.
Het duurde lang, voordat Juffrouw Bellamy op
eenigszlns vertrouwelUken voet met hem kwam.
Ze ontweek hem, hU wekte in haar herinne
ringen en een pUn, die zU niet verdragen kon.
Eens echter, toen zU ziek was en hU haar be-
«ocht en behandelde, kwam zU ertoe, vrijer met
hem te spreken.
„Dat U mU nog herkende, na al die jaren, zich
mU nog herinnerde,” zei ze.
,4a, om de waarheid te zeggen.... br waren
toen eenlge.... emoties....” HU aarzelde.
Ze keek hem strak aan. „U meent die scène
bij het jx>keren? Ja, hebt U dat niet vergeten?
Ik ook niet." Ze lachte even, kort.
„Het was een vreeselüke vergissing, die Uw
vader beging,” zei hU-
Juffrouw Bellamy kwam eenlgszins overeind
in bed. Ze was eensklaps zeer bleek. „Hoe
meent U?”
„Wel.... ik kan begrijpen, dat hU geneigd was,
evenals wU allemaal, den vreemdeling, van wien
wU weinig wisten, te verdenken, maar....” HU
stokte. „Heeft Uw vader het U dan niet verteld?”
„Hoezoo?” het kwam bUna onhoorbaar over
haar lippen.
„Wel, ik schreef het hem, zoodra ik het wist.
U herinnert zich misschien Bert, de zoon van
onze gastvrouw destijds? HU was een van de
spelers. De jongen werd een jaar later ziek. Het
vererf
valllg.
greep dat tenslotte. Op een dag biechtte hü mU.
dat hU het was geweest, die valsch speelde. HU
was in schulden geraakt en ten einde raad ge
weest. Ik schreef onmiddellUk aan Uw vader en
kreeg den brief nooit terug, dus ik veronder
stelde, dat hU ervan wist.”
..Een Jaar later?” Juffrouw Bellamy pUnigde
haar hersens. Ze herinnerde zich.... een Jaar
na de vreeselUke scène, was haar vader een tUd
op reis geweest. HU was teruggekomen, somber
en in zichzelf verzonken. Nooit had hU iets
gezegd. Had hU getracht José te vinden? Had
hU hem gevonden en had José geweigerd terug
te keeren naar het meisje, dat geen vertrouwen
in hem had gehad, dat hem had verloochend?
Twee brandende tranen liepen over het gelaat
van de oude juffrouw. De dokter zei onthutst:
„Ik had het U niet moeten vertellen, maar het
was zoo lang geleden
Ze schudde langzaam het hoofd. „Neen dokter,
ik dank U. Het heeft me bitter en bard ge
maakt, dat ik niet kon genezen van dit verdriet
en mUzelf toch niet wilde toestaan, het te be-
weenen. Nu mag ik erom schreienv het doet
mU goed.”
Juffrouw Bellamy is onbetwist heerscheres in
het pension, maar zU is het, omdat allen daar
haar oprecht genegen zUn. Haar mooie oogen
stralen zacht en melancholiek, doch altijd vrien-
delUk achter de glazen van haar lorgnet. Ze is
zonnig en opgewekt en soms komt er over haar
verouderd gelaat een uitdrukking van weemoedig
verlangen, van verterende smart, die het onzeg
baar mooi maakt. Iedereen zegt altijd: men kan
nog seer goed zien, dat zU dezelfde is als dat
mooie, lieve meisje op haar foto's
Maar kaarten doet men nog slechts, als zU
op bezoek is bU een van haar vele bekenden,
die haar vaak en dringend uitnoodigen en bU
wie zU de beminde „tante” van kinderen en
volwassenen Is. Want men heeft haar eens zoo
zeer zien verbleeken, toen zU kaarten zag, heeft
haar zoo smartelUk hooren snikken, voordat zU
het vertrek uitvluchtte, dat niemand haar meer
dit leed zou willen aandoen, dat allen begrUpen:
er schuilt een oude wond, die nooit genezen zal,
onder dezen afkeer, die een gril leek.
(Nadruk verboden).
ROME, 441 M.: 1030 Concert.
WEENEN, '17 M.7.25 Solistenconcert o.l.v.
Winkler 830 Cabaretavond 1035 Dans
muziek.
Pietje had al gauw een pc* goede lUm. sooht de schaar op waarmee
hU het papier 1» vorm knipte en begon het te beetrUken. Daarna
ging ie sell op hot papier liggen en ontdekte tot zUn plezier, dat
hot papier, net ale »Un eigen vleugels, aan hem vast bleef sltten.
MS* een bUJ geslnht ging le naar «Un vader.
248.
„Wat moet dat." vroeg Jaap de Ble verwonderd. .Dit le toch vlleger-
papler,” «el Pietje lachend. Tesen eoolete kon vader de Ble niet.
HU lachte even hard als Pietje sell, maar waarechuwde hem te«e-
lUkertUd. dat het niet eonder ongelukken af sou loopen. We sullen
wel een* MJken of dat uitkomt....