Drie jaar jacht op zeespoken
r
RADIO-PROGRAM
DE BRILJANT
Hoeveel er ontkomen
DE VROUW
MET HET
MASKER
re
MAANDAG 15 AUGUSTUS
Kampioenschap
VERHAAL VAN
DEN DAG
Dinsdag 16 Augustus
HET ZOUTMEER
I
Nieuwe pogingen
Om een echtgenoot
man
Niet onduidelijk
Een goed begin
Op haar nummer gezet
n
De macht van het woord
*n Goede raad
De reden
FEUILLETON
V
i
te-
oo-
•rt-
be-
md
Bokkenschieten op zee
De weg naar het hart van den
gaat door de lucht
„ONTZOUTING” VAN
-
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
ST
13.00 Politie
niet
ten
spreken.”
Mag
stem;
de
ir-
BERLIJN, 419 M. 7.30 Populair concert.
2.20
orkest van den West-
8.50 Kamermu-
den
ring",
aei
(Wordt vervolgd.)
wrak langzaam
en
tart
a-
ur
Rechter: Bekent u schuld?
Beklaagde: Neen, mijn advocaat heelt mü
van mijn onschuld overtuigd 1
VOOR NADERE BIJZONDERHEDEN VER
WIJZEN WIJ NAAR DEN KATHOLIEKEN
RADIOGIDS
PABUS R-, 1725 M. 8.05 Gramofoonmu
zlek. 12.20 idem. 9.50 Kamermuziek
WEENEN, 517 M. 5.30 Gramofoonmuzlek.
10.50 Populair Concert.
da
*1.
iy-
let
len
ch
en
In
«-
re-
Waarvoor is toch dat kuiltje in mjjn hals,
pa? vroeg de kleine jongen.
Dat is voor later, als ge groot züt, ant
woordde pa; daar past dan precies het knoopje
van je boord in.
WARSCHAU, 1411 M. 520 Concert, door
het Philharmonf! orkest 10.45 dansmuziek.
BEROMUNStER, 460 M. 8.20 Symphonle-
concert; 10.05 Operette opvoering.
LANGENBERG, 472 M. 12.20 Populair
concert. 1.50 Concert. 5.20 Vesperconcert.
8 20 Dansen, door -
duitschen Omroeö,
MILAAN, 331 M. 8.50 „Lament* dl Galan
drino". operette in drie acten
ROME, 441 M. 9.05 Programma van Milaan
- ,'^i
tn
be
ok
it-
Gast: Kellner, vanwaar krijgt uw patroon
dezen wijn?
Kellner: Van Bordeaux, mijnheer.
Gast: Zoo. nu dien kan hü ook hier laten
maken, dan spaart hij nog de vracht.
ie
18
ie
n.
el
in
UI
gekomen de jacht te openen? Ik zal hA U
vertellen:
dit
td-
ib.
die
en
üe,
lag
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
Dikke dame, zich in den trein op bet volle
bankje b(jwringend:
We zitten opeen gepakt gelijk haring in
een ton.
Brombeer: Jawel.... en ge moest dan
ook begrijpen, dat er in een harington geen
walvlsch bij kan.
DAVENTRY, 1554
2.20 Gramofoonmuzlek.
het BBC-orkest. 11.20 B.B.C.-dansorkest.
„ncn tvppuuvi nep liinciciw. „auu, muicu
zelfs zoo, zou u dezelfde voldoening hebben van
een valschen steen, als van den briljant, die
zoo heerlijk in den ring aan uw vinger schit
tert?;
Maurice daalde af naar bet dorp, met de
herinnering aan die woorden nog in zijn hoofd.
Op een gegeven oogenblik bevond hij zich op
den smallen weg, te midden van een troepje
menschen. die eerbiedig langs den kant ston
den, met hun hoed in de hand. Hij keek op, en
begreep opeens de oorzaak. Een sierlijk rijtuig
kwam langzaam aangereden uit een der schit
terende lanen, die naar „Rulery” leidden. Er-
PARIJS, EIFFEL, 1448 M
ziek.
„Verder!" i’;
diamanten bijv.'
Een fijn glimlachje omgleed Boersma's mond.
„Namaken en in groeten voorraad beschik
baar stellen. Trouwens, wie zegt, dat drie kwart
van alle bestaande diamanten niet namaak of
valsch zijn?*
..Het toppunt!” riep Erkelens. ,JEn, Indien
cieele papieren te krijgen, anders gezegd:
willen met hem trouwen. Want Bancu is
ongehuwd aviateur en om zoo te zeggen: vrij
als een vogel in de lucht.
Onder de solliclteerende jonge meisjes be
vond zich ook mejuffrouw Esmlranda Polescu.
Zij deed reeds vele maanden vergeefsche po
gingen om de aandacht van den luitenant te
trekken, maar ze schoot niet erg op. Hij scheen
haar niet eens te zien. Eens had zij hem hooren
verkondigen, dat het record parachute-springen
voor vrouwen zoo belachelijk laag was.
De vrouw, die dat verbeterde, moest wel een
bijzonder mensch zijn, meende Bancu.
Men begrijpt, wat het gevolg van deze uit
lating was. Mejuffrouw Polescu stak zich in
vliegenierskleedlng. bond een parachute op haar
rug en nam bleek en bevend plaats achter haar
aangebeden luitenant die zelf zou sturen.
Zoo dikwijls Bancu naar zijn metgezellin om
keek (met een vragenden blik om te weten te
komen, of ze al boog genoeg waren) schudde
ze van neen en de luchtheld bleef zich dus
steeds in stijgende lijn voortbewegen. Tenslotte
begon Bancu zich te verbazen en eindelijk werd
hij ongeduldig. Hjj pakte de jonge dame beet
en met de woorden „spring dan toch, domme
gans!” gooide hij haar overboord.
Op deze wijze vestigde Esmlranda Polescu
een nieuw record (schoon ze nog nooit eerder
had gesprongen) en langs dezen weg kreeg zü
ook haar luitenant, in wier armen ze weer
bjjkwam, want ze was volkomen bewusteloos,
toen ze op de aarde arriveerde.
Zég. wat zou ik toch worden? Mijn ideaal
is om een loopbaan te hebben, waardoor ik in
staat zou zijn, mijn medemenschen gelukkig te
maken, hun goedheid en liefde te bewijzen,
troost te bieden en hulp te brengen. Dan zou
ik zoo echt in mijn element zijn.
Maar kerel, dan moet je beslist postbode
worden.
..HAMBURG, 372 M. -r- 1.35 Gramofoonmu
zlek. 230 idem. 4.50 Concert. 7.40 Militair
concert 10.40 Concert door het Noragorkest
nestina. in een eenvoudig witte mousseline ja
pon. en een zwarten hoed op, begaf zich naar
het dorp. Zü glimlachte vriéndelijk tegen de
onderdanige dorpsbewoners. De vereering bijna,
die uit hun houding sprak, en die onwillekeurig
deed denken aan den tijd van de lijfeigenen,
werkte onweerstaanbaar op Maurice’s gevoel
voor humor. Ook hij nam zijn hoed af, maar
zijn wijze van groeten was anders. Haar oogen
gleden langs hem heen, «onder iets te zien. Op
zijn beleefd ..goeden morgen" werd geen acht
geslagen. Zij raakte zelfs met haar vingers aan
haar japon, als was zjj bevreesd, dat die in het
voorbijgaan tegen hem aan zou komen. Toch
moest hij de volmaakte slankheid van haar
figuur bewonderen, en de fiere houding van
haar mooi gevormde hoofd.
Niettemin was hij zenuwachtlg, en slecht op
zijn gemak. Hjj had een gevoel, alsof een of
andere ramp hem boven het hoofd hing. Hü
zocht als het ware bescherming tegen een
nameloos wee. Opnieuw richtte hü zich naar de
vrije natuur, de heuvels op, omhoog, zoo ver
weg. als hij maar kon. Met kloppend hart, en
een scherpe pijn in zün zijde, klom hjj voort-
durend hooger. Ook hü vluchtte voor het onbe
kende.
Hü was vele mijlen verwijderd, toen daar be
neden in het dal op Rulery iemand over hem
sprak.
Tusschen haakjes, merkte Robert Anstey
op, terwijl hü over de koffietafel naar zijn gast
vrouw keek, wanneer begint die athletieke
jonge „hervormer” van je zün herschepplngs-
werk?
bij verlies van ’n
anderen vinger
raking gebracht met twee jongelui van onge
veer gelüken smaak; en een onderhoud tus
schen hen. op zekeren avond, had een zekere
vastheid gegeven aan zün plannen. Hü bracht
zich dat onderhoud weer te binnen, terwijl hü
zat te küken naar de smalle, blauwe streep
rook, die uit de schoorsteenen van .Rulery" op
steeg.
Zün leven besteden voor anderen, had hü
peinzend herhaald, het was de geestdriftige
van het kleine gezelschap geweest, die gespro
ken had ja, maar hoe?
Door hen te leeren, de leelüke dingen van
het leven als vuilnis te müden, en door hen te
helpen in hun zoeken naar al wat schoon Is.
En wat versta je onder „al wat schoon
is”? had hü gevraagd. Is dat eigenlük niet
voor iedereen wat anders?
Holdemess had zün knappen kop opgericht
hü, de jongen, met wlen hü op school ge
speeld had, en de vriend van zün rüpere jaren
In wezen niet, had hij kalm geantwoord.
Dat is een kwestie van inzicht, zelfs van
artistiek standpunt beschouwd als ik mezelf
tenminste een artiest mag noemen.
bestegen had. Onder hem strekte het land
zich uit als een schitterend mozaïek. .Rulerly”
met zün vele schoorsteenen en statige lanen,
en het dorp, verscholen achter een groep olmen,
was als een koele oase temidden van het land-
schap. Daarachter werden de heuvels rots
achtiger en woester, en eindigen in een kale uit
gestrektheid. Maurice keek neer op „Rulery” en
de rimpels op zün voorhoofd werden dieper,
toen de opeenvolgende gedachten hem voortdu
rend bestormden.
Jong als hü was, gezegend met een voortref
felijke gezondheid, vrü van alle stoffelüke zor
gen. en met de wereld vóór hem, vond Maurice
het leven niettemin een ongewoon ernstig iets.
Slechts enkele jaren geleden had hü de unl-
versitelt verlaten met een schitterenden graad,
een prachtig record als athleet, en een me
nigte vrienden. Wat moet hü nu doen met zün
leven? Dat was het vra.«stuk, dat hem drin
gend bezig hield. Hü was zielsbewust van zekere
gaven, waar hü onvermijdelijk rekening mee
moest houden, bü die keuze. Hü was bezield met
een diep godsdienstlgen zin. een ontzaglüke
sympathie voor den evenmensch. en een harte-
tochtelüke liefde voor al wat schoon is in het
leven, zonder dat hü daafbü de practische züde
van het leven uit het oog verloor.
Hoe een loopbaan te vinden, die deze onder
scheidene eigenschappen kon bevredigen? Een
leven van genoegen lokte hem in het geheel
niet aan. Persoonlijke eerzucht had hü niet Een
tydlang had hü gereisd, en hü was teruggeko
men met Rechts één bepaald idee in zün hoofd.
Het toeval had hem by zün terugkeer in aan-
Luitenant Bancu is de held van Roemenië.
Hü oefent het beroep uit van vliegenier en
overtreft'al zün collega’s. Ettelüke records
heeft hü op zün naam. En vele dames pro-
teeeren op haar beurt dien naam op hun offi-
ze
een
KALUNDBORG. 1353 M. 3.50 Omroepor
kest o. 1. v. Emil Reeeen. 10.20 Moderne
operettemuzleek door het omroeporkest, o. L V.
Emil Reeeen 11.06 Moderne dansmuziek.
KÖNIGWUSTERHAUSEN, 1S35 M.
Gramofoonmuzlek 4.50 Concert.
Nederland een tweede zegel
En ik zeg: verdiend is hèf,
Want ze hebben heel parmantig
Alle zeilen bij gezet!
Vrooltfk ging het Hollandsch scheepje,
Vliegend door een flinke bries
En degeen, die altijd koers houdt
Heeft dan zelden een verlies.
Al spoedig vernamen we, dat de Engelschen
ook een spokenjager hadden uitgerust nX de
„Terror.” maar dat is niet meer dan een dood
gewone torpedoboot, terwyl wjj er met een
pantserkruiser op uit «ün getrokken.
Ik moet nog vermelden, dat ik alleen werd
aangeworven, omdat ik zoo handig was drie
anderen voor hun beenen te kruipen. Met z’n
----- --.---i we ergens neergezet. Wü be-
we zeer
Kampioenschap, juist te water,
Is ook zeker consequent,
Want het water is van oudsher
Altijd nog ons element!
HUIZEE, 298 M. K R O 12.00 Politie
berichten 12.iö KRO.-trio, oJ.v. Plet Lus-
tenhouwer 1.46 Gramofoonmuzlek 2.00
Vrouwenuurtje door mevr. J. Killer Wlgman:
„De Optimistische vrouw*’ 3.00 Gramofoon-
musiek 330 Verzorging van den zender
4.Op last van den Minister van Waterstaat
afgestaan 5.10 KR.O.-orkest oXv. Johan
Gerritsen 7.10 mevr. J. M. 8terck Proot „Iets
uit de Mlddeleeuwsche toestanden 730 Po
litieberichten 7.45 Verbondaradio-kwar-
tiertje 8.00 K. R. O. salon orkest, o. 1. v.
Marinus van X Woud 9.15 Nieuwsberichten
van het Persbureau Vaz Dias 11.00 Gramo
foonmuzlek.
„Het spijt me. maar ik verkoop
Zelfs niet voor duizend gulden.”
„Daar kunt ge tien, twintig andere valsche
steenen voor koopen!” riep Erkelens.
„Dat la zoo en dat kan van Heersen ook doen.
Daarom verkoop ik hem niet.”
„Ik heb m’n zinnen op deler steen gezet,”
zei van Heersen. „Valsch of niet valsch, hü
bevalt me. Ik bied u duizend gulden."
„Dank Je!" aei Boersma kalm. „Het ia voor
mü geen kwestie van geld, maar het mooie
wat gü eraan ziet, heeft voor mü óók waarde.
Ik heb nog niemand getroffen, die niet ge
loofde dat hü echt was."
„Alle waar naar z’n geld!” riep van Heersen
zenuwachtig. ..Zeg vüftienhonderd gulden en
ik sla toe. Je kunt je weer even mooi aan
schaffen.”
„Het spüt me, maar ik doe er werkelük niet
Waarschijnlijk kent U de .JBHBcos.” $flet?
Iedere echte zeeman heeft dien naam wel eens
gehoord en de meesten vertellen, dat ze de be
treffende schuit hebben gezien. De .JBilllcos
was een Mexicaansche boot, die in het jaar
1848 door een typhoon werd overvallen. Masten
en Cakelage sloegen overboord en de bemanning
redde zich door het schip in allerijl te verlaten
Intusschen zonk de „Slllicos” niet en bleef meer
dan tachtig Jaar rondzwalken.
Op zekeren dag (December 1929) had er oen
ftün of meer onaangename ontmoeting plaats
tusschen de .Billlcos” en het Amerikaansche
passagiersvaartuig .Mac Kinley.” De botsin:?
had ernstige gevolgen, althans voor de .Mac
Kinley.” Het tachtig-jaar oude wrak drukte den
züwand van het nleuw-modische schip in en
dit laatste wist slechts met de grootste moeite
de dichtst bijzünde haven te bereiken.
Toen kwamen de autoriteiten op het Idee,
dat het zoo niet langer ging. Een kanonneer
boot werd de .JSlllicos” achterna gezonden,
maar die slaagde er niet in het spookschip in
te halen. Zes maanden geleden heeft de
„Terror”, onze collega, de oude „Billicos” in
den grond geboord.
Persoonlijk heb ik mü al dien tüd best ge-
amuseenh-maar er waren er. die zich gingen
♦fervelen.’ Dié hadden geen gevoel voor natuur
schoon en ontdekten niet, dat de eilanden van
de Stille Zuidzee de mooiste zün, die er bestaan.
Er gingen weken voorbü. dat we geen enkel
stuk wild ontmoetten, maar één keer schoten
we veertien spoken in acht dagen.
Interessant is het om zoon
Zooals ik zei: Honderd-en-veertig spoken.....
een heel aardige buit. Eén ding staat echter
vast: we hebben nog lang niet alle „vliegende
Hollanders” verdelgd. Eerstdaags trekken wü
er misschien op uit om het restje te vangen?
werd door tal van stroomjes. Hü waschte zich
in het koele, heldere water, kleedde zich ver
volgens ba zün leelüke, zwarte costuum. en ge
bruikte een sober ontbijt, terwijl hü water voor
de koffie kookte boven een spirituslampje. En al
dien tüd bleef hü küken naar de rozen, die nu
weer frisch zagen van het water, dat hü er
zorgvuldig over gesprankeld had? Zü schenen
hem in te fluisteren schoone dingen. Zü richt
ten zün gedachten zoo gemakkelük naar die we
reld van poëzie en gevoel, waarin hü gewoon
was te zwerven. En toch maakte hü zich telkens
ongerust, schrok hü bijna, van de beteekenis,
die hü klaarblükeüjk aan de komst van deze
bloemen moest hechten. Iemand had die rozen
daar toch moeten brengen. Ze vielen niet maar
zoo uit de lucht, en tuinen waren niet vlak
in de buurt. Was het een van de meisjes uit het
dorp geweest, die hem den vorigen middag ge
zien hadden? Zün wangen werden wederom
vuurrood bü die gedachte. Misschien deed hü er
beter aan, als hü hier wegging. Als er praatjes
kwamen, zou dat afbreuk kunnen doen aan zün
werk, en zulk een risico mocht hü niet loopen.
Diep in zün hart begroef hü die andere, zoete
gedachte, die thans toch niet verwezenlükt kon
worden. Hü wilde er geen oogenblik bü stil
staan.
M. 130 Concert.
7.40 Concert, door
aan boord.
Vier torpedo’s wajen noodlg om het *ege-
drocht te verslaan; Niemand kan verklaren,
waardoor het zoo moeilijk te een wrak te ver
nietigen. 2e lyken wel van staal en beton, in
plaats van hout.
Hevige avonturen hebben we eigenlük niet
beleefd. Alles ging ons vóór den wind, een paar
keer hadden we storm, maar dat had njet veel
te beteekenen. Een keer zaten we een beetje in
met een wrak, dat we ontmoetten. Het wkk een
schoener, heeiemaal zwart geschilderd en achter
leder luik was de mond van een kanon zicht
baar.
In het scheepsruim lagen drie skeletten, een
paar sabels en een leeggeschoten pistool. Waar
schünlük hadden we te doen met een Chlneesch
of Malaiach rooversschip.
-*t verwezenlükt kon
Hü wilde er geen oogenblik bü ®til
Na het ontbüt maakte hü een wandeling van
ongeveer een uur, over de heuvelen, en keek
toe. hoe de ochtendnevel uit de dalen wegtrok,
en het zonlicht zich over het land verspreidde.
Het was een heerlijke morgen.
Maurice nam tenslotte plaats op een rots
blok boven op do heuvelrü. WJ 100
sluiting met het Kurhaus
dansmuziek door Ambrose’s Blue Lyres 5.00
Pianorecital door mevr. H. Leopold-Draper
530 Kovacs Lajos en zün orkest, m. m.
da van Donk, zang: tusschenspel van gramo-
foonmuziek 7.30 causerie over Jougo Slavlë
door 8. D. Meren» 8.00 Omroeporkest o.l.v.
Nico Treep: ai^van Riemsdijk Veluwsche lied
jes; Hawaiian Three 10.00 Nieuwsberich
ten van het Persbureau Vaz Dias 10.10 Om
roeporkest 11.00 Gramofoonmuzlek door Jack
Hylton en zün orkest.
M W We* MV-a I vvw-SM VI -W--W- - j a
.Mooie kleeren? imiteer züde. bont en flu- graag afstand van. Laten we grer leta anders
spreken."
Erkelens nam van Heersen ter züde en sprak
heftig tegen hem. Doch deze schudde X hoofd.
„Nog één Bod. Boersma. Ik geef je er twee
duizend gulden voor.»
„Voor dien valschen steen?"
Boersma bewoog onverschillig de hand, aan
wier middelsten vinger een prachtige briljant
prükte.
„Die voldoening heb Ik,” zei hü rustig. ,JJe
steen is valsch.”
Hü legde den ring op tafel, die nu van hand
tot hand ging.
„Onmogelük!” riep de een.
„Een grap of een vergissing," zei de ander;
„die steen mo^ echt zün.”
Van Heersen hield hem het laatst vast en
scheen er noode van te kunnen scheiden.
„Als hü namaak is, dkn is hü buitengewoon."
meende hü. Mag Ik hem meenemen en thuis
onder de loupe houden?”
Boersnja knikte gemoedelük.
.JCuat -u gerust doen,” glimlachte hü-
Een half uur later stond van Heersen In een
groote juwellerszaak. Vooraf had hü zich ver
gewist. dat hü niet gevolgd werd.
De vakman hield den steen een oogenblik
voor het licht
„Een zuivere diamant en van groote waarde,"
luiSde z’n uitspraak.
„Beslist geen imitatie?"
„Uitgesloten. Wóu u hem verkoopen?”
.Misschien. Op hoeveel schat u z’n waarde?”
..Schatten? Hü moet gewogen worden. Maar
drie duizend gulden biedt elke handelaar u er
wel voor.”
„Ongelooflük.’1 zei van Heersen en liep op
gewonden den winkel uit. Twee andere juwe
liers. die hü raadpleegde, bevestigden de woor
den van den eerste.
„Die steen is volmaakt zuiver onder de loupe”,
zei hü den volgenden dag tot Boersma. „Hoe
kunt u hem valsch noemen? Hü schünt me een
groot bedrag waard.”
„Geen vijftig gulden, met
Boersma onverschillig.
„Gekheid, ik bied er u vüfhonderd voor.”
„Voor dien valschen steen?”
„Als u hem per se valsch wilt noemen, ja.”
Andere heeren voegden zich bü hen.
De ring bezat de algemeene belangstelling.
weel zóó goed, dat men ze niet van de echte
stoffen onderscheiden kan en maak deze voor
raad zóó groot, en den prüs zóó laag, dat leder
ze koopen kan. Rijkdommen? schrijf een prijs
vraag uit voor een uitvinding van kunstgoud
en Iaat dat in overvloed maken. Binnen een
jaar bestaat er niets meer waarover de een op
den ander nüdig of jaloersch kan zün.”
riep een stem; „kostbaarheden,
HILVERSUM, 1875 M. A VRO 8.00 Gra-
mofoonmuziek 9.00 Avro-kamerorkest, o.l.v.
Louis Schmidt 10.00 Morgenwüdlng 10.15
Gramofoonmuzlek 11.00 Vincent Berghegge
draagt voor Plaatsvervanger”, dóór F. de
Sinclair 1130 Avro-klein orkest oXv. Nico
Treep 1230 Gramofoonmuzlek 1.30 Van
Dük’s orlglneele Volendammers 2.15 rustpoos
voor het verzorgen van den zender 2^0 Aan-
te Schevenlngen;
vieren werden i
oefenden het kolentremmersambacht
verwante beroepen. Overigens waren
trots<^h, daar we (men vergeve de beeldspraak)
voor minstens drie jaar onder dak waren.
Ons doel in aanmerking genomen, is drie
jaar niet lang, want er drijven geen tientallen
maar honderden wrakken rond. Men moet ze
alleen weten te vinden. Gewoonlijk komen ze
i aanzellen. wanneer men de handen vol beeft
en er geen aandacht aan kan besteden. Wü
alleen d wz. de .Seneca” hebben honderd-
en-veertig wrakken in den grond geboord. En
hoeveel er ontkomendaar zullen we het
niet over hebben. Men zou het niet willen ge-
Looven. maar ook op aee kan men hokken
schieten.
Hoe zün de hooge heeren toch op het idee
„Van Heersen, je bent gek!” riep Erkelens
luid.
,Ja, voor dien steen,” zei van Heersen.
„Werkelük, Je doet me er een plezier mee.”
Boersma trok voorzichtig den ring van zün
vinger.
„We doen belden een dwaasheid,” zei hü-
„Enfin, de heeren zün mijn getuigen, dat je
er me toe noodzaakt.”
Den volgenden morgen liep van Heersen, nog
vóór hü tlagr kantoor ging, bü den Juwelier
aan.
„Ik wil den steen toch maar verkoopen,” zei
hü luchtig en legde den ring neer.
De Juwelier nam hem maar even op en glim-
lachte toen.
„Liever niet,” zei hü „Ate hetdlesndsre
was, dan graag.”
Ongeveer honderd jaar geleden stichtten
Mormonen aan de overes van X Zoutmeer hun
nieuw Jeruzalem. Salt Lake City. Dit Zoutmeer
is een van de meest zouthoudende binnen
wateren. Ofschoon in het meer dan 100 KM.
lange en 56 KM. breede meer veel zoet water
vloeit, bjüft het percentage zoutgehalte voort
durend hooger dan 20 pCt., waardoor het water
onbruikbaar te voor landbouwdoeleinden.
Dat maakte echter weinig uit. zoolang de be
volkingsdichtheid gering bleef. Waar zoet
water ontbrak, stond toch genoeg land ter be
schikking, dat een goede bewatering genoot,
vooral doordat de bü Salt Lake City uit
mondende Jordaan zoet water in overvloed aan
voerde van het Utahmeer, dat op 56 KM. af
stand ligt. Sedert, echter dit meer en de Jordaan
worden gebruikt voor bevloeiïng elders, zün de
burgers op zoek naar nieuwe waterbronnen, zij
het ook alleen voor de bevloeiïng van parken,
plantsoenen, tuinen en landerijen, die on-
middellük bü de fraaie en interessante stad
behooren.
Zoo is het begrüpelük, dat men thans het
plan heeft, het Zoutmeer te „ontzouten,” nadat
kleinere pogingen van dezen aard gelukt zün.
Waar een ver in het meer uitstekende land
tong een afdammen van ongeveer een derde
deel van het meer mogelük maakt, hoopt men
op deze wüze het probleem op te Iqssen, en de
tot nu toe onontgonnen gebieden aan de Weste
lijke oever te cultlveeren met behulp van het
zoet water. Op het oogenblik is men bezig met
het bestudeeren van de kwestie, of de toevloed
van zoet water in het af te dammen deel vol
doende zal zün voor een werkelijke ontzoutlng.
Het is namelük zeer de vraag, of zich niet in
de quartaire lagen van den meerbodem zout
lagen bevinden, die elke ontzoutingspoging ver
geef sch zouden maken, vooral waar het meer
te weinig loosing heeft. Ook indien er twüfel
blijft bestaan, is men echter besloten Iets te
wagen, alleen omdat uitvoering van het plan
aan duizenden werkloozen arbeid en verdienste
zou brengen.
Enkele oogenbllkken staarde hü ernaar, niet
kunnende gelooven. Dan gingen zün, gedachten
aan het werk. Hoe was hü aan die rozen ge
komen? Er moest iemand langs gekomen zün,
den vorigen dag en hoogstwaarschünlük
een vrouw Zün wangen werden vuurrood bü die
gedachte. Hü bukte, en nam het takje aarze
lend in zün hand. Het vertegenwoordigde voor
hem een züde van het leven, waarvan hü nog
maar weinig wist. De reeds verwelkende bloe
men waren zacht en geurig. Het kwam niet in
hem op, om ze weg te gooien of te vertrappen.
DU zou hü büna een heiligschennis gevonden
hebben Ze waren mooi, en hü hield van mooie
dingen.
Hü ging weer terug, voorbü de hut, naar een
Plaats, waar de boomen plotseling vaneen gin-
gen, en een kleine, nietgebruikte leigroeve lie-
«te®, waarin bet water frisch gehouden
„De oplossing van het sociale vraagstuk te
een kwestie van Imitatie,” zei Boersma luid, toen
dat onderwerp ter sprake kwam.
Hü was nog pas kort in de sociëteit, doch
had altüd de algemeene aandacht als hü een
onderwerp ter sprake bracht.
„Imitatie?” vroeg Erkelens, en zette de
schaakkonlngin meer op haar plaats. .Hoe
breng je die In verband met gegronde en onge
gronde ontevredenheid?”
.Juist, imitatie. Wat verlangen de menschen
o.a. van het leven? Lekker eten, niet waar?
Welnu. Ik beweer, dat het mogelük is, uit aard
appelen alles te halen en er alles van te ma
ken. Vleesch, visch. dure vruchten, de ultge-
zochtste diners. Men moet slechts de juiste
chemlche, bewerking toepassen. En aardappelen
zün er in overvloed.”
„Verder?* werd er geroepen.
BRUSSEL, 509 M. 5.20 Concert o. L v. Ka
rel Walpot. 8.50 Gramofoonmuzlek. 8.20
G*arert o. 1. v. Karei Walpot. 9.20 Concert
Tit net Casino te Knocke.
Heel prettig weer eens land onder z’n voeten
te hebben dat kunt U gelooven! Vooral wan
neer men drie jaar lang heeft rondgezworven
op den Stillen Oceaan. En dan zoo n raar werk
als het torpedeeren van spookschepen
Drie jaar geleden was er geen houden meer
aan. De „Internationale Zeeconferentie” had be
sloten, dat die weergasche wrakken nu eens
eindelük van de oppervlakte der zee zouden
worden gevaagd.
Met z n allen hebben we het regeeringsbureau
bestormd en een aantal van ons slaagden er in
op de monsterrol te worden geplaatst. Ook ik
behoorde tot de gelukkigen.
Holland dempt nu wel zijn water,
Maar*het heeft geen watervrees,
En wij durven wel den strijd aan
Gaat het om een water-race! -
S JF Ml dit blad zlin ingevolge de verzekeringzvoorwzarden tegen 9/)/)/) bü levenslange geheels ongeschiktheid tot werken door f Cf) bij sen ongeval mst f QCf) bij verUes van een hand 1 OC oü verlies van esn f Cf) bQ een breuk van jff)
dxllC UbOHHC S ongevallen vereekekl voor een der volgende ultkeeringen f verllee van belde armen, belde beenen of belde oogen *</(/•-doodelüken afloop f een voet of een oog A duim of wijsvinger J vV«-been of knul rUt"
Maar X geluk, dat kapitein Warren óverkwam,
wat ons niet beschoren. Warren -was heel arge
loos op de vischvangst gegaan in de buurt van
Groenland en zag opeens een wrak naderen.
Het was een Hollandsche boot. Hü doorzocht
het ding en wat was er aan boord? Niets meer
of minder dan zeer kostbare machines, die be
stemd waren geweest voor Rotterdam. Twintig
duizend Hollandsche guldens streek Warren op,
toen hü het schip veilig had geborgen.
We kunnen ons er wel op beroemen, dat wü
de „Wyer Sargent” onschadelük hebben ge
maakt. Volgens onze bereken Ingru moet dat
schip een keer of vijftig de aarde rond zün ge
weest. In lain vertrok het met een lading hout
Ernestine trok haar wenkbrauwen op.
Morgenavond geloof Ik. antwoordde zü.
Hü gaat op de hoeken van de wegen spre
ken. Ik denk, dat zün gehoor voornamelük tal
bestaan uit kinderen en kuikens.
Ik kan me niet begrüpen, set Anstey,
dat een vent, die zóó cricket kan spelen en
hü sloeg er even op losl zoo’n klungel kan
wezen in andere dingen.
Hü te nog erg jong, merkte Ernestine kalm
op en ik denk, dat bü ook een beetje van
Lotje is getikt. Ik hoop, dat Rulery hem een
lesje zal leeren. HU heeft het noodig.
Je veronderstelt dus niet, dat zün arbeid hter
met succes bekroond zal worden? aei Austin.
Er zal niemand komen, om naar hem te
luisteren, antwoordde Charles Bell met over
tuiging. De menschen in het dorp weten
allemaal, wat miss Atherton van zün komst
hier denkt. Dat zal zeker voldoende zün.
Ernestine stond op.
Laten we het hopen, merkte zü droogjes
op. -- Herinner jullie je allemaal, asjeblieft,
dat hier het Paleis van Ongedwongenheid te.
Doe jullie allemaal precies, wat je wilt, tot vüf
uur. Dan gaan we bridgen.
Lady May stond vlug op.
Ik weet wel, wat ik doe, aei sc Ik g*
rusten.
Anstey glimlacht*
Ik aal den middag in den rooentuin door,
brengen, zeide hü. Ik hebontwikkeling
noodlg
Zün Moe wil een pianist van hem maken,
niet waar?
Ja!
En wie zal hem les geven?
O, daarover te nog niet gepraat; men
laat al vast zün haren lang worden!
n
d
a
te naderen en te doorzoeken.
Want U begrüpt, dat het niet
aangaat om een willekeurig
vaartuig zoo maar te ver
nielen. Soms liggen er mar-
meladepotten in de kombuis,
een enkele keer treft men
waardevolle dingen aan.
Zoo kwam Plet met het beele «tel wolfjes thuis aan. Kjjk eens
Ble. In een wip stond moeder de Ble boven op tafel en riep
bijenwolfjes. mijn vriendjes zei Plet lachend tegen mevrouw de
bang uit; „Weg met die leeljjke dingen. Myn huls uit.” Nou. de
woUjes hadden er den echrik al in en liepen gauw naar bulten.
Pietje natuurlük met hen mee.
De bljenwolfjee wezen Pietje waar zé nun huls hadden. Het was
niet half zoo’n moale korf als waarin Pietje woonde. Onze vade>
durft niet in jullie korf te wonerj] zelden de wolfjes verlegen,
maar Pietje moest er om lacherfT Gi maar gerust met mij mee.
zei Pietje deftig en de wolfjes vonden dat wel leuk. Ze hadden
al zooveel over Jaap de Ble gehoord, dat ze erg nieuwsgierig wsren
