3W uttAaal nan den daq
I
I
I
I
I
I
j
De ex-kroonprins op Wieringen
D
I
I
DE SPONS
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
Alle jongens op school dragen
ROBINSONschoenen
e
r
r-
I
I
I
I
I
De vlammen
anjelier
Dick
DONDERDAG 1 DECEMBER
IN DE PASTORIE
Werkloosheid in Rusland
Een nieuwe weldaad
Zti
De cholera in China
uur
Godsdienstonderwijs
Manie voor vuurwapens
Bezoekers
n
n
(Wordt vervolgd»
Goede dagen voor het
voormalig eiland
Hoe burgemeester Peereboom den
gast op zijn gemak trachtte
te brengen
Het Katholicisme in
Zwitserland
FEUILLETON
^nmHiiiiHiinmnmiinmiiiniiffli
-1 Naar het Duitsch van
i s Paul Oskar Hoecker
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
IIINIIIIIIIIIIIIIIIII
zocht toen naar sporen in de
en
weg.”
ge-
siiie
'Morgenavond vervolg)
Ziehier dus de mise-en-scène. X Spel kan
nu
beginnen.
der
(Ingezonden Mededeelingi
16
e
0
1. wordt beleefd verzocht, den
bü burgemeester Peereboom
Heele naties
bezeten ge-
van
van
zcide
Kerstfeest,
voor
over
een
een
maar
moest
i
i
werd
itho-
godsdienstoefening wettelük geoorloofd
Barcelona (K.W.P.).
De Bisschop van Barcelona heeft, bepaald,
dat onder de H. MIs die door de geloovlgen
het drukst bezocht wordt, ovfr geheel het land
dezelfde les uit den Catechismus zal worden
verklaard. Hierdoor zal men meer eenheid
verkrijgen In het godsdienstonderricht en zul-
den ex-kroonprins ba
kamer Ingericht, met
kamertjes voor zijn adjudani
meegedeeld, dat hij In het begin vah de vol
gende week zou verschijnen. Een adres gaf hü
niet op. de kaart was op het eiland Wight ge
post. Dus afschrijven kon Catharina niet meer
Toen hü arriveerde, geraakte ze bijna In ver-
Wle ringen,
ten slotte de
Zuidkust van
is, na al zijn
•uwe verbljjf-
an hjj schiet de vlieg dood.”
Een manie voor vuurwapenen!
zjjn er door de eeuwen heen van
weest, en haar dichters maakten ej dan helden
dichten op. en kregen hiervoor op hun beurt
standbeelden
nKiitiiiiiiitiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiniiiiiiiiititiiniiiiKiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiii
bfj verlies van ’n
anderen vuiger
Kent u soms mijnheer PtreRt?
Nu.het is de groote naam
Van een Italiaansch senator.
Economisch zéér bekwaam.
En een man, ook met ideeën,
Fantasie en veel verstand,
Lijk men in de laatste tijden
Wel meer aantreft in dat land.
En Pirelli sprak: wat drommels’
Maar dan, in het Italiaansch.’
Al die reuze-oorlogsschulden
Fnuiken slechts het ondermaansch!
Niemand kan zijn schuld betalen.
Want geen enkel land heeft geld,
Iets, hetgeen ook voor de toekomst
Niet zoo heel veel goeds voorspelt.
Neem een spons, en veeg het leitje
Met de oude schulden schoont
Want dan ademt heel de wereld
Weer wat op en wordt gewoon.
En dan tevens is de crisis
Mét*de'schulden naar de maan.
Want malaise zónder schulden
Heeft geen reden van bestaan.'
Ja, de spons.’ dat is het middel,
Dat men ons op school reeds leert,
Als wij op het bord gaan dj f ren
En wij cijferen verkeerd!
En op dit afdoende middel
Wijst opnieuw Pirelli ons.
De remedie voor de wereld
Zit dus simpel in.... een spons!
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
Juist toen Freddy Vrijdag gesproken
had, hief Polly haar kop uit het zand
op.
„Daar! Ik vertelde je al, dat het
geen boom was,” zei de zeeman. ,5i*t
was de staart van die arme Poily.
ging hij voort. „Ze moet gedurende
al dien tijd in dien vreeselüken zand
storm- bulten zijn geweest.”
„Hoe zullen we haar uit het zand
trekken?"
„Ik hoor Salomo den ballonvogcl
dezen kant opvliegen,” zei Robbie,
„misschien kan hjj ons hier allen wel
uit optillen.”
belt Dultsch, ’n Hebreeuwsch-ultzlende Journa
list. in lange jas met astrakan-kraag en op
slagen, met een dito muts „Op speciaal verzoek!
Siwantse Agentia Fldes)De missie van
Siwantse, die langen tijd bevrijd bleef van de
cholera, die in geheel den omtrek heerachte, is
thans ook besmet geworden. De missionarissen
hebben alle mogelijke moeite gedaan om Je
epidemie te localiseeren. In 1* dagen tijd heeft
Pater Rutten per automobiel 1287 KUometer
af gelegd en in alle dorpen, waar hij kwam, een
Injectie ingediend aan alle hulsgenooten, waar
zich een geval van cholera had voorgedaan.
Maar past u op, het dier bijt.” En tevergeefs
tracht hü „de wacht” vóór de pastorie voorbij
te stevenen.
„Hekkie!’ roept ineens de politieman. En
.floep! Met één sprong vliegt het dier op hem
af, kwispelstaart, likt hem de hand. De vreemde
Tersman had X.... gehuurd; in een welbeken
de kroeg. De veldwachter kijkt hem ver
nietigend aan; de journalist druipt geslagen
af. Gelach der jonge Wleringer lanterfanters!
Er komt 'n onbekende ruiter aangedraaid.
„De prins heeft dit paard gekocht.” zegt hl),
□e veldwachter monstert hem even en ant
woordt: „Ja, maar, er is geeneens 'n stal bij de
pastorie....” En oolljk kijkt ie eens de lucht
in.
•n Bakkersjongen wordt aangehouden: zün
schort is véél te wit. Zoolets Is volkomen onge
woon op Wieringen. HU spreekt overigens
slechts Fransch.... Terug, vort! Iemand, die
een veelkleuren papegaai naar „de pastorie”
wil brengest wordt beleefd verzocht, den vogel
maar bü burgemeester Peereboom af‘ fe
ge'
die zich geregeld voordeden bü het herhaalde
lijk verhuizen der geloovigen. De bisschop heeft
een beroep gedaan op alle predikanten om
hun volledige medewerking, zoodat de kerken
een ware hoogeschool voor godsdienstleer mo
gen zijn.
oude heer, „over een paar n|He gen
en de velden liggen vol frissche
kleinere kamen, die voor prinsen gevolg be
stemd zijn. Eeh armelijke, krakende trap voert
u naar een lage eerste verdieping, eigenlijk
een soort „gestyleerde” zolder. DéAr heeft men
zeer fatsoenlijke slaap-,
kaa^tegenover twee dito
Hjj trad in de deur en mat met zün oogen
den afstand. „Neen, dat was toch te ver om
lederen ochtend in plama naar toe te wande
len.”
BU den smid ontdekte hij uéit-bouwvalllge
oadkulp. HU hielp zelfs mee haar onUer het oud
roest vandaan te halen. Een kleine delegatie
van kamerver huursters met gevolg was hem op
eerbiedigen afstand achterna gegaan. Ze hadden
een soort trust gevormd. Een Engelschman. die
zoo'n mooie jas droeg en lederen ochtend in bad
wilde, moest twintig Mark in de maand meer
betalen. Ten laalste^tesloot Mr. Gabb met juf
frouw Rabe, een oudere zuster van den smid
die in een aardig vriendelük huisje in een groo-
ten tuin achter de smederij woonde, een mon
deling contract, waarin niets onvermeld bleef,
schoenen poetsen, heet water, eiken dag twee
schoone handdoeken, iedere week schoon bed-
degoed, bü het ontbUt twee zachte eieren....
„AU right”, zei hU en gaf de oude Juffrouw
een hand.
Tot nu toe had In dit kwartier de assistent
van den landmeter gehuisd, die zelf zün schoe
nen poetste en niet alleen aan badwater, maar
aan water in het algemeen de meest bescheiden
eisdhen stelde. Met twintig Mark in de maart?!
was het verschil ternauwernood betaald! Tegen
den aomer moest hü vast en zeker worden op
geslagen. Hoe kwam zoo’n buitenlander op het
zonderlinge Idee hier op het dorp zün tenten
op te slaan? ZUn heele persoon hoorde In Wies
baden thuis, in een van de grootste hotels' Wat
moest hü hier? Wat zocht hü hier? Toen de
smidsknecht de keurige bagage bracht en een
Mark fooi kreeg, was de heele buurt het er
over eens. dat men hier met een ’n beetje, zon
derling. maar absoluut-deftig personage te doen
had!
Juffrouw Rabe kwam met een formulier, dat
de' nieuwe gast voor de politie moest invullen.
Naam, leeftUd, plaats van geboorte, nationali
teit. godsdienst, alles gaf hij duidelijk op. Alleen
zijn beroep liet hij oningevuld
„De politie wil ook weten wat U bent, mijn
heer”. schreeuwde Juffrouw Rabe hem In het
oor. Ze schreeuwde, omdat ze overtuigd was dat
de Engelschman haar Dultsch dan beter ver
stond.
Mr. Gabb stak bedaard zUn korte püPje kan.
Hij lachte genoeglUk. „Wat ik ben. Juffrouw
Rabe? Ik ben nog heelemaal niets. Ik ben nog
pas aan het leeren en. wil wat worden. Zegt U
dat maar tegen d epolltie.”
„Dus Student? Waar studeert U?”
„BU juffrouw Luta. Aan den overkant. Be-
grUpt U? Weet U wat. vult U maar doodgewoon
in: tuinknecht. Zoo zal het wel goed zUn.
„Tuinknecht?"
HU knikte en blies dikke rookwolken uit. Zon
der zich verder om het verblufte gezicht van
zUn hospita te bekommeren, begon hü zün kof
fers uit te pakken.
's Avonds trok hü zün smoking aan en wan
delde hU naar de kweekerU van juffrouw Cate
rina Lutz, die hem te eten had gevraagd.
In de kleine wonln-, eet- en ontvangkamer zat
de jonge „vrouw des huizee” tussoben grootva
der Trlolo en Juffrouw Eva Stuckradt, de vo-
ladys had de familie Ledbury leeren ken-
-j- nen bü oude vrienden van haar ouders,
en de kennismaking was een hechte
vriendschap geworden, zoodat het vanzelf spre
kend was. dat de Ledbury's ook haar verzocht
hadden tegen Kerstmis naar hun familieslot,
BarhlUs. te komen, om met de andere gasten
der familie het Kerst- en Nieuwjaarsfeest te
vieren. Vol vreugde had ze de verre reis aan
vaard, en ze voelde zich in X geheel niet teleur
gesteld. toen ze aan een klein stationnetje ver
een
uur
om
„Ik wou dit hopfjje wel naar den kroonprins
brengen”, spreekt 'n vreemdeling den veldwach
ter van Wieringen aan. HU is onderdanig, brab-
Ze wilde zich er eerlük rekenschap van ge
ven, welke gevoelens dit bU haar wekte. Neen,
jaloezie was het niet, wat ze voelde.
„Ik heb er alleen maar verdriet van!" zei ze
tot zichzelf.
Mevrouw Rettberg wist zich heel gemakkelük
te bewegen, was erg mooi, misschien wel ge-
vaarlUk mooi, en ze was een van die vrouwen,
die mannen betooveren en tot dwaasheden
kunnen brengen. Ze waa ook heel intelligent.
Dat had Catharina vaak gemerkt, als ze met
n<ar sprak over den aanleg van baar tuin en
de nieuwe ideeen over tuinaanleg. Maar van
"**r karakter moest Catharina niets hebben.
had behalve Victor Trollo, nog een heel
legertje van aanbidders. De eene tenniste met
andere haalde haar in zün auto of
rutuig, weer een ander ging met haar naar de
«Pera of met haar wandelen Wel had ze meest
al de Deensche gezelschapsdame bU zich, maar
lontaire, aan de voor vier personen gedekte te-
fel.
Balthazar Trollo rookte een gruwelüke groote.
dikke, zwarte sigaar. De heele kamer hing vol
rook. Telkens als de oude heer kwam, vroeg hü
beleefd: „Het hindert den Jongen dames zeker
niet, als ik een sigaartje opsteek en een paar
trekjes doe?” NatuurlUk zeiden ze dan niet
neen. Het zou ook niet* gegeven hebben, want
de sigaar was al opgestoken, vóór het beleefde
verzoek ten einde was gebracht!
De aanblik van het helder-witte overhemd en
fde smoking bracht den ouden man büna buiten
‘zich zelf. Hjj wreef met de hand over zUn onge
schoren kin.
„Ik dacht, Catarientje, da je ons op een
avondboterham gevraagd had en ik heb in mUn
onschuld ook een fleechje van mUn bessenwijn
van het vorige jaar meegebracht, maar je krUgt
gewoon een doodschrik, als je de menschen In
zulke hofkleedU ziet verschijnen", zei hU op zjjn
grimmigsten toon.
Caterina zei halfluid tegen hem: „De Engel-
schen weten nu eenmaal niet beter. HU is vree-
seTUk grappig en in den tuin kan hU werken als
drie goed betaalde Bonnenberger arbeiders.”
„Met dit mooie pakje aan? Dat kan ik me
levendig voorstellen! Hjj had buitengewoon veel
plezier van zUn eigen mop. Maar toch kwam
hü den heelen kvond. gedurende den eenvoudlgen
en smakelUken maaltüd zün eerste verbazing
niet heelemaal te boven.
Bern <(K. W. P.)
In 1755 vaardigde de Regeerlng van het Kan
ton Zurich een decreet uit. waarou aan alle
protestanten die terugkeerden tot de oude
Moederkerk of die met een katholieke vrouw
in het huwelUk traden,, het burgenecht r
ontnomen. Eerst 50 Jaa later werd een kal
lieke
verklaard. In 1873 werden de katholieken ge
dwongen al hun kerkgebouwen af te staan
aan de oud-katholieken.
Na een eeuwenlang UI den is de katholieke
kerk in Zwitserland eindelUk een tudperk van
nieuwen bloei Ingetreden. In de stad Zürich
zUn ihans niet minder dan zeven parochies
waarin zich een rUk katholiek leven heeft ont
wikkeld.
Ook in Genève heeft het katholicisme heel
veel vervolgingen moeten lijden. De opleving
van den katholieken godsdienst was In deze
stad vooral te danken aan Abbe Carry, die op
den vooravond van den dag, waarop de kerk
van de Notp? Dame, die 40 jaar In bezit was
geweest van de oud-katholieken, aan de Room-
'chen zou worden teruggeschonken, plotseling
kwam te overlijden.
AbBe Carry zou dien dag de feestpredikatie
houdenmaar God had anders beschikt.
ZUn werk leeft evenwel voort in Genève, en de
‘nvloed dien de katholieke tegenwoordig be
zitten hebben zij voornamelUk te danken aan
het werk van dezen grooten socialen priester.
t
Een 27-jarige man is. wegens het doodschie
ten, van drie vrouwen, veroordeeld geworden
tot opsluiting in een gesticht voor misdadige
krankzinnigen. Maandenlang was hü In ebser-
vatie geweest bU den geneesheer van de gevan
genis, waar hü In voorarrest gezeten heeft, en
deze verklaarde voor de jury, dat de man een
groot gevaar is voor de maatschappü, daar hü
PARIJS fK.W.P.). Het tUdschrtft „La vie
economique a Moskou", bevat enkele beiang-
rijke gegevens omtrent de werkloosheid In Sov
jet Rusland, waaraan wU het volgende ont-
leenen.
In de meeste fabrieken zün meer arbeideis
aangesteld dan noodlg is. In de textielindustrie
b.v. werken nog altüd 17 procent werklieden
meer dan volgens een gezonde bedrüfspolitlek
bevorderlük zou zün. De menschen loopen el
kaar soms in den weg. hetgeen een belemme
ring is om de productie zoo hoog mogelük op
te voeren. Het rendement is ook slechts 60 tot
70 procent. In andere takken van industrie
wordt soms nog geen 50 procent bereikt van de
normale productie, terwül toch het aantal on-
geschoolde arbeiders 38 procent hooger is dan
het maximale aantal dat toelaatbaar is. Dien
tengevolge zün de kostprijzen voor de produc
ten buitengewoon hoog en het tewerkstellen
van overtollige arbeidskrachten drukt dan ook
geweldig zwaar op de geheele bevolking.
Op zekeren dag, toen Robbie en
Topsy nfet den zeeman uit waren
werden ze overvallen door een hevi-
gen ‘zandstorm en moesten beschut
ting zoeken in een kleine grot.
Toen de storm büna - ‘over was.
waagden zU zich uit de grot om hun
weg naar het kamp te vervolgen,
doch ze hadden door het door den
storm opgejaagde zand te waden.
,Kük eens naar dien grappigen
boom, die daar in het zand groeit,”
merkte Robbie op.
„Ik denk niet, dat het een boem
Is,” zei Freddy. „Ik heb er tenmin
ste nooit zoo een gezien.”
naar
hoekje
waarom de Ledbury's nu eigenlük
Noordeiük Canada een
neergezet, en of er nog meer passagiers zouden
Instappen, en .of die ook gasten zouden zün
op Barhllls. Ten slotte stapte een oude heer
in met grooten. grüzen baard en ging zitten
in het hoekje tegenover haar. Hü had levendige,
vriendelüke oogen. die steeds schenen te lachen
en voelde zich In 't lokaaltje blijkbaar direct
op z'n gemak. En juist voor 't vertrek van
het treintje stapte ook nog een Jongeman in,
die vlak naast den ouden heer ging zitten.
Hü had een groote bos mistletoe bü zich en
twee paar sneeuwschoenen. welke hü onder de
bank wegschoof, 't Was een flfhke jonge kerel
met een glunder, charmant gezicht en Gladys,
die van ’t reizen wat slaperig geworden was.
soesde met half open oogen, en dacht hoe
leuk 't zou .zün als hü ook tpt de gasten zou
behooren. Hü was vast geestig en origineel en
zeker zou hü heerlük kunnen dansen, en dan
send in haar gedachten* onder de sloome ca
dans van den trein sufte ze verder in. Ze
da Aste'en de oude heer vormde een heerlüke
éénmans-jazzband. tot ze opeens wakker
schrok. Het treintje stopte* aan eerv verlaten
stationnetje en er stapten geen reizigers in.
.Alles is inderdaad zoo we t gaarne zien.”
zelde de
Kerstmis
sneeuw.”
„Ja,” antwoordde de jongeman, „en juist het
aanstaand Kerstfeest brengt nu reeds over al
les die sfeer van romantiek, waarin je de
vreemdste en ongewoonste dingen als vanzelf
een „manie voor vuurwapenen" heeft. ZUn
moeder deelde mede, dat hü sinds zün negende
jaar geld van zün ouders gestolen had om er
vuurwapenen van te koopen, en zUn hjiis-dqkte-,
die hem van zijn geboorte af kende, zelde dat
de beklaagde een goedhartig man is, die geen
vlieg kwaad zal doen. „Maar,” voegde hü er
aan toe, „geef hem ^en geweer in zün handen,
paar bü me heb...." maar de oude heer on
derbrak hem lachend„Maar ik zou er ook
niet op wegkomen, als u ze had. Gaat u gerust
en stuur mü het rütulg naar Moorshlre want
dat zal misschien niet meen op ons geWacht
hebben.”
Gladys en Alfred hadden een verrukkeUJken
'tocht door'de heerlüke, tintelende sneeuw
velden en het doel was bereikt voor
bemerkt hadden, en door de tante van
hun gastvrouw. allerharteJükst werden
gen. Hun verdere vacantle op Ra*h’lls was
een groot feest van onderlinge gezelligheid en
huiselüke vreugde. En wat het dansen betreft:
de oude heer speelde geen Jazzband, maar
Gladys danste wel met Alfred, en niet eenmaal,
maar vrüwel voortdurend. En op Kerstavond
,Wat een heerlük
Sneeuw, een familie
slot. mistletoe, romantiek, zelfs Dick Turpin,
en
„En?” v/oeg hü.
2>ü bloosde: „Och, ik weet het niet. JU?"
„Ja zeker." zelde hü. „romantiek, Dick Tur
pin. en twee Jonge menschen. die....’
zagen elkander In hun lachende oogen:
„Accoord." zelde Gladys en stak haar arm
door den zünen. r
itmiiimniiiiiiiiie
a
I
sprekend haast kunt aanvaarden.
„U bedoelt zoolets als vroeger jaren
beurde.” glimlachte de oude heer, „maar dan
zouden we nu in een postkoets zitten en over
een besneeuwden weg rüden. en dan zou Dick
Turpin ons moeten opwachten In een holte
van dien weg en ons dreigen om ons bezit
over te geven of ons leven er bü in te schie
ten." En hü lachte 'n prettlgen lach, terwül
hjj- er aan toevoegde: „maar zooiets kunnen
wü in onze moderne tüden niet meer verwach
ten.” Doch nauwelijks had hü dat gezegd: of
zwaar remmend stond het treintje stü en een,
-« w a
Gladys tot. hem:
nietwaar?
nam. dat ze hier moest overstappen in
locaal-trelntje, dat haar gedurende twee
door de verlaten sneeuwvelden zou trekken,
dan tenslotte in Moorshlre haar te kunnen
afzetten, waar een rijtuig zou wachten om haar
't slot te brengen. Gladys zat in een
van den eenlgen wagon en peinsde
zoover in
familieslot hadden
J 11 1 on mt blad ziln Ingevolge de verzekerlngevoorwaarden tegen Z 7/1/1/1 bü levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door f 7Cfl bü een ongeval met f bü verlies van een hand f 9C DU verlies van een f Cfl bü een breuk van f SfS
AllC QOOtltlt 3 ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerlr.gen f «J verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen f t OU.’ doodelüken afloop f A eén voet of een oog f duim ot wü»vinger J «/(/.“been of arm* tU.*
man was gevolgd en I Turpin
hij antwoordde
hü thans han-
boef zün wa-
dat was nu ook niet het type, dat bepaald als
een beschermster kon worden beschouwd. t
Intusschen had Catharina niet zoo heel veel
tüd om zich met andere dingen dan met haar
kweekerU bezig te houden Haar zaken weiden
hoe langer hoe omvangrljker en dreigden haar
over het hoofd te groeien Daarbü kwam, dat
ze zware geldzorgen had.
Balthazar T.oilo had haar al met ^000 Mark
geholpen, waarmee ze een deel van de rekening
van Wentzel had kunnen betalen. Dat de Main-
zer firma, die de üzeren geraamten voor de
kassen had geleverd, uitstel gaf, daarvoor zou
de trouwe, oude aannemer wel zorgen. Dat
was ook dringend noodig. want ze bezat op het
oogenbllk geen stuiver bedrüfskapltaal _meer.
Wentzel bezorgde haar nog een paar opdrach
ten voor tuinaanleg in de buurt, wat tenminste
weer wat contanten inbracht. Ze moest daarbü
zelf flink de handen uit de mouwen steken,
want een noot personeel kon ze er niet op na
houden. Haar hulptroepen bestonden uit een
ouden tuinarbelder. die nog daglooner bü haar
vader was geweest, twee leerjongens, juffrouw
Stuckradt, een allerliefste, maar niet bepaald
vakkundige volontaire, die de Geheimraad uit
Berlün naar haar toegestuUrd had en.... Mr.
Gabb.
De aanstaande landheer uit Leicester had
haar plotseling op een briefkaart heel lakoniek, .verschillende plaatsen, waarheen züi
wachten
sneeuw.
„Dat’s jammer," zei hü. ,se gebruiken ook
sneeuwschoenen. Maar voor een kampioen in
dat werk zün'ze toch nog wel in te halen!”
En hü startte, de achtervolging was begonnen.
Plotseling hield hü zün vaart in en keerde
een eindje terug. Daar zag &U in, de sneeuw,
dat de sporen zich scheidden. „Om langs een
omweg weer bü elkaar te komen," meende hü-
„maar wien zal ik volgen?” HU besloot naar
den aard van zijn karakter, het spoor recht
hem uit te volgen. Niet lang snelde hü
de sneeuwvelden, toen hü in de verte
man op sneeuwschoenen zag gaan. „Dat
is er tenminste één," merkte ,hü op, „en hü
kan niet eens goed met sneeuwschoenen over-
Doch ook de man voor hem zag zün
achtervolger en hü schreeuwde: „Wat moet
dal; ik heb Je toch gezegd, dat we ieder een
kant zouden opgaan en morgen samenkomen!"
Onmiddellük gaf
de achtervolger er
zich rekenschap van, Tlirb
dat hü dus waar-
schünlük den hoofd- rr\
man was gevolgd en J, UTDin
hij •venschte zich bü i
voorbaat geluk. HU
nam een snel besluit,
niet, maar begreep, dat
delen moest vóórdat de
pen kon grüpen. HU snelde recht op hem toe
en gaf hem onverwacht met alle kracht een
geweldigen slag tegen de 'kin. Het was een
formidabele knock-out!- De roover zakte op het
zelfde oogenbllk totaal versuft in elkaar. In
m.nder dan geen tüd waren 'zün zakken ge-
foilleerd en was al X ges'tolene naar de zakken
van den achtervolger verhuisd. „Daar kom Ik
gelukkiger aan. dan ik dacht, maar intusschen
Ik heb mün doel bereikt!” Zonder naar zün
slachtoffer nog om te zien, ondernam hü den
terugtocht. Met vreugde werd hü door de wei
nige menschen van het locaal-trelntje be
groet. Toen hü den ouden Brimstone zün be-
zij teruggaf, seide deze weinig, doch zün oogen
lachten welsprekend. Men stelde zich aan el
kander thans officieel voor en alle drie bleken
Inderdaad gasten voor Barhllls te zün. „Intus-
st hen me de tocht best bevallen." verklaarde
Alfred Ridley. ..en het is jammer dat u niet
met sneeuwschoenen overweg kunt, miss Gla
dys, want ik ken dit terrein op m’n duimpje
en in een half uur zouden we op Barhllls
zün."
„Maar ik kan er wel mee overweg." verklaar
de Gladys. „Ik leerde het In Zwitserland?’
„Wat zonde." zei Alfred, „dat Ik maar twee
twüfellng. Hü zag er met zün lange, modieuze
ulster, zUn Schotsche reispet en zün keurjge
schoenen uit als een van de allerchicste gasten
van het Grand Hotel. Waar moest hü hier In
Sonnenberg onderdak komen en eten? En wat
moest hü wel denken van dit armzalige, nog
niet eens heelemaal goed geordende kweekerü-
tje; hü die aart het bedrijf van Dutton gewoon
wasl Het liefst had ze hem gesmeekt direct wéér
In de taxi te stappen, waarmee hij geCThnen was
en in een van de hotels In Wiesbaden logies te
bestellen. Want daar hoorde hü thuis....
Maar mr. Gabb was er de man niet naar om
zich sjxiedig te laten afschrikken. De bagage
%erd voorlooplg bulten neergezet en hü bekeek
op zijn gemak de heele jonge onderneming
Daarbü begroette hü kort en Joviaal den ouden
Balthazar Trollo, door even aan de pet te tik
ken.
Hü vond de belde nieuwe kassen, waarvan het.
glaswerk nog niet eens voltooid was, erg doel
matig, bezichtigde met aandacht den mesthoop,
liet zich de werking van tje verwarming en den
watertoevoer uitleggen, en daarna, door een van
de leerjongens begeleid, ging hü °P zoek om in
de omgeving een onderdak te vinden.
De leerling moest voor tolk spelen, want ’hoe
goed Mr. Gabb ook Dultsch geleerd had, het
Bonnenberger dialect verstond hü niet. Op de
Un adjudant
hem voerde, vroeg hü allereerst naar het bad en
de verblufte kanierverhuursters deelden hem
mede, dat hü in het Sanatorium Dietenmtlhle
net zoo veel baden kon nemen, als hU maar
wilde.
Sjanghai (Agentia Fldes).
De groote weldoener van de Chineesche mis
sten mr. Lo Pa Hong, heeft aan het hospitaal
een groote kapel laten bouwen, die tevens zal
dienen als parochiekerk.
Het werk werd aanbesteed vo<* 160.000 gul
den. ’Alle onkosten van bouw en Inrichting wer
den door den edelmoedigen Chinees betaald.
learstsensatle-pers.
„Ach. wat,” valt daarop weer de jonge
eilandbewoner, „al is er onder die hooge staf-
xeneralen in X oorlogskamp ook nóg zooveel
voorgevallen, zóó bedorven als hü af geschil
derd wordt, kan toch de kroonprins niet zün.”
Nu komen eerst recht de praatjes, de schan
daaltjes uit den oorlogstüd los. En dat, terwül
de Oude Bols in die eerste November-maand in
het overigens bezadigd Wieringen zelfs met
speciale zendingen uit Amsterdam werd aAn-
’evoerd. Vanwegp al die journalisten en tal
rijke nieuwsgierige bezoekers, natuurlük.
Om elf uur is X politle-uurtje op Wieringen.
In die dagen van den winter 1918/18. wanneer
de vulkachel roode wangen had en de petro-
'elampen walmden, werd daaraan echter weinig
de hand gehouden. Burgemeester Peereboom
keek toen zoo gauw niet. Er kwamen dan ook op
"e meest ongebruikelüke uren nog vreemde-
'Ingen aan, vooral Amerikanen en Engelschen.
Een jonge Dultscher, die zonder een cent op
zak van Amsterdam naar Van Ewüksluls was
komen loopen. wachtte twee dagen in Ooster-
land. om zich toch maar peraoonlük te kunnen
overtuigen, dat d<\ex-kroonprins Inderdaad
'elf hier woonde. En niet zün dubbelganger
'ooals de malle Amerikaansche bladen schreven
Eene of andere Amerikaansche zonderling had
zelfs kans gezien, om eenlge sigaretten stompjes
net een gekroondee „W” erop machtig te
worden
Spoedig moest er nu ook een waterleiding
'tomen op Wieringen, natuurlük met een eigen
pompstation. In de oude, kille pastorie werd
een comfortabele badkamer Ingericht. Dat werd
den jongen Kuiper opgedragen. HÜ was daar
'n soort van monteur en zeker wel de éénige
op Wieringen, die zoolets ingewikkelds klaar
kon spelen.
Juffrou* Gorter, die In E noordeiük dorpje
Den Oevtr een 'bescheiden winkel In koloniale
waren houdt, kan zich erop beroemen, de kroon-
nrinses Ctecilie later te logeeren gekregen te
hebben. Zoodoende kwam zü ook met hem
zelf persoonljKln aanraking. Als „de Hohen-
zollerns” zoo de hulsgenooten rond de
theetafel gezeten waren, was X toch wel op
vallend, hoe minzaam en toch ook nuchter
kroonprins Wilhelm kon zünl „Héélemaal geen
verbeelding," zegt triomfantelük juffrouw
Gorter. „Je kunt gerust over alles met den
kroonprins babbelenhü begrüpt direct je
standpunt. Soms las ik hem een of ander
berichtje, dat misschien voor hem belang kon
hebben, uit „de Wleringer Courant” voor. Dan
vroeg hü: „Mag ik u dat nu óók eens In E
Hollandse!) voorlezen. Juffrouw? En dat deed
hü wit goed; al kon je natuurlük direct wel
hooren^ dat hü -,toch ’n Dultscher was
e kleine dorpspastorie, de eenlge ouder-
wetsche predikantawoning van Wieringen,
te Oosterland, zou vliegensvlug door de
regeerlng en op haar koeten in orde gemaakt
worden. Gemeubileerd en wel werd ze gehuurd
voor 2400 gulden per Jaar, welke véél te hooge
som een prachtig buitenkansje werd voor de^
gereformeerde gemeente aldaar. En toen aUes
er klaar was, werd de ex-kroonprins van Roer
mond naar Wieringen .overgebracht”. In een
gereserveerde le klasse coupé ging de reis over
Utrecht en Amsterdam CB.
De pers had er natuurlük de lucht van ge
kregen en zoowel Nederlandsche als buitenland-
sche journalisten verdrongen zich bü aankomst
van den voormallgen krexmprins rond diens
wagon. Twee names-journalisten, Amerikanen
blijkbaar, nemen brutaalweg even In den coupé
tegenover hem plaats. Ze spreken den reiziger
aan als „Herr Hohenzollern”. Ze vragen hem,
ot de reis door Holland hem goed bevallen is,
zeggen hem, dat hü zoo bleekjes ziet! Maar
Wilhelm zet er zich luchthartig over heen, deelt
wat kroonprtnselüke sigaretten rond, ontvangt
zelfs nog 'n soort ovatie
Over Enkhulzen, en nlqt over Behagen en
Ewüksluls, om daar verder te gaan met de
motorboot van den postdienst op Wieringen,
gaat de reis verder. Maar in Enkhulzen >s
de verwachte speciale Zulderzee-boot er nog
niet Men vermoedt, dat de boot vanwege net
zware weer in den dikken mist vertraging
hee.t gekregen. Ondertusschen bereidt het
West-Frlesche volkje van Enkhulzen, den wei
nig poptflalren man, die zoo opgewekt wist te
spreken van een .Jriachen, fröhllchen Krieg,"
géén al te prettlgen wachttüd. En wanneer een
inderhaast gerequlreerde sleepboot het kleine
gtzelschap aan boord heeft genomen, om erger
te voorkomen wellicht, en erin is geslaagd,-de
verdwaalde boot ergens van een zandbank af
t. sleepen, dan.... kan men Wieringen in den
donkeren nacht, met dien killen, ondoordring-
baren November-mist, héélemaal niet vinden.
Men keert dan den boeg, ten einde raad, maar
naar Medemblik. Er is echter geen proviand
aan boord! Niemand had er op een overnachten
aan boord blükbaar gerekend. Men behelpt zich
dus. zoo goed en zoo kwaad als het gaal. En
den volgenden morgen, bü het krieken van
den nieuwen dag, die door wlntersche zonne
stralen wat opgevroolükt wordt, kan de rijks-
boot eindelUk koers zetten naar
Tegen den middag loopt mem
kleine haven van Haukes, op de
Wieringen, binnen. De kroonprbA I
oorlogsjaren, behouden in zünTllei
plaats 'n miniatuur eilandje aangekomen,
ender befchermlng van de Nederlandsche vlag.
Héél Wieringen is ultgeloopen voor deze hlsto-
r.sche gelegenheid! E Krioelt van kinderen op
klompen. Overal dringen ondernemende jour
nalisten en fotografen naar voren Maar geen
enkele onvertogen kreet wordt hier gehoord. Alle
toeschouwers branden slechte van nieuwsgierig
heid. En daar stapt nu ook burgemeester Pee-
reboom met een hoffelUken groet op den ex-
kroonprins toe.
„Welkom, uwe hoogheid!" zegt hü in goed
Dultsch. En na een dubbelen handdruk gaat
hü voort: „Onze menschen hier zün beste
lui. Zü zullen u het leven op Wieringen zeker
niet onaangenaam maken, Hoogheid. Vandaag
zun ze natuurlük wat zenuwachtig: er gebeurt
hier op ons eiland nooit wat. U moet ze hun
nieuwsgierigheid vergeven! Begeeft u echter
maar ongedwongen en vrij onder onze lieden
en u zult dan eens zien, hoe spoedig u vriendin
maken zult."
Van de Wleringer haven is X nog wel
met het rijtuig, naar de pastorie van
land. Deze ligt in een zijstraat, rechts van de
kerk. Voor het tj-pisch Gereformeerd bedehuis
liggen in het nabije perspectief verschillende
windmolens. De nusse huisjes van de gemeen-
tekom zün er wat laag en onaanzlenlük; de
I*stO£ie, oud. sedert langen tüd onbewoond cn
erg verwaarloosd, vertegenwoordigt hier het
„deftige” element.
De huisdeur ligt in ’t midden. Links vindt
men de eetkamer, waarachter de ex-kroonprins
zyn studeervertrek zal inrichten. Aan den
anderen kant van de smalle gang liggen 'n paar
„dan komt X wel In orde!”
i herbergen op Wieringen zitten alle dageè
ipvol. Erwtensoep dampt rond de gropte
kluiven In de diepe borden der hongerige
vreemdelingen, in „Café-Restaurant Koster'".
')èt rendez-vous der journalisten op Ooster
land.
„Zou de kroonprirws hier óók komen?” vraagt
er een.
.JBmakelUk!" roept glunderend de herbergier
naar links en rechts. ,Eet maar lekker. We
houden voor den kroonprins heusch nog ge
noeg over
„Voor mün part laten ze hem verhongeren.”
roept Ti klein cholerieke Franschman achter
z’n glaasje Oude Bols uit. Hollandschec pers-
óroeders doen op Wieringen telkens dienst als
tolk. Gewaagde grappen op „Wilhelm von
Wieringen” maken de rondte. Doch daartegen
komt een echte Wleringer. in colbert en dub
belen boord, met kracht op. „Voor mü Is hü
een slechte weinig sympathiek personage.
Maar niemand van ons'zal hem daarom lastig
vallen, hoewel we ook niet»naar Hauken gaan
'oopen, onj hem aan te gapen. Hü zou. waar-
'chtlg, óók nog gaan denken, dat hü een Inte
ressante persoonjükheid is, waartegen wü moe-
en opküken
t „Waarom heeft jullie regeerlng hem rflet naar
onbewoond) Schokland getransporteerd? Dat
noeH tóch zoo langzamerhand wel weg....”
„WUson zal géén vrede willen erkennen,
tenzü „de Kleine Willy” uitgeleverd worde.”
brult een dikke Amerikaan, *n mannetje van de
oogenbllk later drongen twee mannen binnen,
die op de drie reizigers hun revolver richtten
en voor him gezicht onder hun pet een zwart
masker droegen. En terwül de aanvoerder hun
geld en voorwerpen van waarde opvorderde,
werden, eveneens onder bedreiging met een re
volver. door twee andere roovers de machinist
en de conducteur in het coupeetje gedreven en
werd hun in een hoek een plaats gewezen.
De oude heer was In X geheel niet ver
schrikt en njet zün lachende oogen zelde hü:
„De moderne Dick Turpin heeft ons te pak
ken, het verleden is toch heden geworden,” en
onderwül gaf hü den roover een gouden hor
loge. een etui waarin een prachtig parelsnoer
bleek verborgen, en tenslotte een portefeuille,
waaruit de roover een aanzlenlük pakketje
bankpapier te voorschün bracht.
Zelfs Gladys voelde zich minder zenuwach
tig bü de woorden en de kalmte van den ouden
heer en gaf haar kleine bezittingen, hoewel
wat vreesachtig, aan den bandiet over. Den
jongeman schenen de roovers niet te vertrou
wen. want hü had de speciale bewaking van
den zwügenden mede-bandlet. die hqjp zün re
volver tegen X hoofd gedrukt hield. Niettegen
staande dat, gaf hü üzig kalm, zonder een
woord te spreken of een roekeloos gebaar te
maken sün horloge en geld af.
Toen gaf de hoofdman hun nog de ernstige
waarschuwing, zich niet te bewegen geduren ’e
de eerste twintig minuten en voerden zü den
machinist ?n den conducteur weer weg Nau-
welüks echter was de moderne Dick Turpin
vertrokken, of de oude heer zelde: „Het spüt
me, dat ik waarschünlük de oorzaak ben van
deze onaangenaamheden. Ik ben namelük
Brimstone, de millionnair. en het is van mü
bekend dat ik nooit op reis ga zonder een-
belangrijk bedrag aan geld. Onze Dick Turpin
schünt dat te hebben geweten en waagde zün
kans. Hoewel ik nimmer nog beroofd werd, fs
het ditmaal voldoende om u niet te kunnen
schadeloos stellen voor hetgeen u er bü hebt
Ingeschoten, en ook mün gastvrouw op Barhllls
zal haar Kerstgeschenk moeten missen Maar
wat gaat u doen.” wendde hü zich tot den
jongen man. die zün bos mistletoe onder de
bank weghaalde en daarna een paar der
sneeuwschoenen te voorschün bracht
„Met een revolver te^u je hoofd, doe Je niet
veel, maar ik denk er niét over die schavuiten
zoo maar te laten glippen. Ik ga voor hen
ook 'ns Dick Turpin spelen!” En de protesten
den ouden heer, noch de waarschuwing
Gladys, dat een der boeven den trein .len de ernstige bezwaren worden ondervangen
misschien bewaakte tot die weer weggereden
was. hielden hem van zün plan terug.
Bulten den trein overtuigdeé^hü zich, dat
geen der bandieten er meer was. en de ma
chinist werkte aan een nieuw vuur. HU waar
schuwde, dat men op zün terugkomst moest
