Eiffel en de Eiffeltoren
w^Aaal can den daq
IJSBLOEMEN
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
koopt,
Als U toch schoenen
De vlammende
anjelier
Een motor-
I
I
Lm
vraag dan ROBINSON
avontuur
Alle abonné’s “^r^S ff750.-f250.- f125.-S^n^i^ f50.-^r f40.-
WOENSDAG 14 DECEMBER
Amerika annexeert
de Zuidpool
De G.P.OE. is jarig
De heldin van den
wervelstorm
De Franschen in het
Saargebied
S
Wist U dat?
FEUILLETON
r
Een telefoniste redt honderden
het leven
Ter herdenking van het feit,
Alexandre Gustave Eiffel,
op 15 December 1832
werd geboren
Naar het Duitsch van
Paul Oskar Hoecker
^AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
J.
hU
zei
i
stormweer
vacantle.'
zal zUn
dï
(Morgenavond vervolg)
wijl ze In een stoel ging zitten.
naar
,.Ik
Zl
Love! Fifteen!"
VUL
beetje zijn nood willen klagen."
(Wordt vervolgd)
O
nd
ij»
eft
er-
De menschelUke haren zjjn door de geleerden
in niet minder dan 21000 verschillende klassen
en soorten ingedeeld.
Naar aanleiding van de verkiezingsuitslagen
in het Saargebied, hebben de Franschen, die
deze Dultsche landstreek nog steeds bezet
houden, merkwaardige redeneeringen gevoerd.
Hoewel 99.03 pet. der bevolking Duitsch gestemd
heeft, beweren de Franschen toch tevreden ft
zjjn over den uitslag, hetgeen ongetwijfeld van
een groote bescheidenheid getuigt. ZU beweren
verder dat de uitgebrachte stemmen op Duitsch-
land niet veel zeggen, omdat velen, ja duizen
den eenvoudig niet gestemd hebben. Men dient
echter in aanmerking te nemen, dat bij al'.e
verkiezingen enkele duizenden niet stemmen,
geenszins omdat zij zich vóór of tegen een
bepaalde richting willen verklaren, maar om
dat het publieke en vooral politieke leven hen
volkomen onverschillig laat. Zoo was het ook
in het Saargebied en zeker is het voorbarig te
beweren, dat de nlet-stemmers aldus deden.
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
SiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiHiiiiiiiiuuiiiiniiiiiniiiiiiiiiiiiiiii
Ivy rende naar het kamp en kwam
terug met een hoepel. Dien stak ze den
kameel in den bek. en Lorre zette zich
behaageiyk erin neer.
„Het is een drukke dag voor Fllppity
Flop”, zei de zeeman, toen ze met hun
allen over den heuvel reden.
„Ik ben benieuwd, of het hem niet
kan schelen, den papegaai op die ma
nier mee te dragen", zei Robbie.
„Och, zoolang Lorre niet te veel
tegen hem kletst, zal het wel gaan*,
meende de zeeman.
„Kun je niet een beetje opschikken
voor Lorre", vroeg Ivy, „Ik geloof, dat
de papegaai het heerlijk zou vinden
een ritje te maken op den kameel”.
„Er is geen plaats op Fllppity Flop”,
zei Topsy. „Dat zie je zelf toch ook
wel”.
„Je kunt hem toch wel ergens tus
schen stoppan”, drong Ivy aan.
„Ik zou niet weten hoe", zei Topsy.
„Hij kan een anderen keer wel eens
mee.”
„O, ik weet er al iets op", riep Ivy
uit. „Wacht nog een minuut".
(Ingezonden Mededeeling).
„Zoo. meen je dat in ernst, KEtchen?"
„Zeker."
..Dan zal ik je eens wat vertellen, kindje Dan
hou je nog altijd van Victor, van dien kwa
jongen.”
De wat ruwe toon van den ouden Balthazar
kwetste haar niet. Geen spier in haar gezicht
vertrok. Het was, alsof zij diep binnen In zich
zelf. In haar hart, haar Innigste gedachten be
luisterde. Dan gleed er Iets als een schaduw
van diepe bekommering voor haar oogen.
.Misschien hebt u gelijk, grootpapa. Maar
het Is geen zonnige liefde, die wil kussen en
omhelzen.” Ze haalde zwaar adem en balde de
vuisten. ..Neen, ik zou hem bfj de schouders
willen pakken en hem door elkaar rammelen...
Hij heeft mUn heele leven bedorven.”
Een paar seconden stond ze zoo het hoofd
naar voren gebogen en met gebalde vuisten....
Toen verslapte de spanning en ze drukte haar
gezicht in de handen.
,^rme meid.” zei de oude Balthazar en maakte
een welsprekende beweging met de rechterhand.
„Over de knie nemen moest men den kwajen
aap en hem vUf en twintig op zjjn broek geven!"
ElndelUk kwam Catharina tot bedaren. ZU gaf
den ouden man de hand en vroeg hem of hU
niet boos wilde zUn, dat zU hem zelfs midden
in den nacht met haar zorgen kwam lastig
vallen.
„Hou je maar kalm, het komt wel weer in
orde," zei hU sussend en klopte haar op den
schouder. „Het komter alleen maar op aan
te zorgen, dat de caroussel op het goede
plaatsje bU je stilstaat. En dan al je moed bU
De grUs-witte tennisbanen vlogen door de
klaar-blauwe Septemberiucht met een regelma
tig klikklak,, klikklak. Verder was er geen geluid.
In de villawijk sliep alles nog.
Het kostte mevrouw Rettberg dagelijks een
groote zelfoverwinning als zU. in het halfduister
nog. gewekt werd om te tennissen. Maar als ze
maar eerst weer op haar post voor het net
was. dan had ze er geen spUt van opgestaan
te zijn. Er was zoo'n reine, klare herfstige
koelte In den morgen; ze voelde zich zoo frisch
als in haar meisjesjaren. De paar uren slaap,
die ze zichzelf te kort deed, hielden haar lichaam
slank. En dat beschouwde ze óók nog als een
voordeel. Haar heele levenstaak was op het
oogenbllk geen andere dan te zorgen, dat ze niet
dikker werd! Als ze in training bleef zooals
tot nu toe, dan kon ze minstens nog een jaar
of vijf voor rijf-en-twintig doorgaan....
En het was toch zoo amusant en spannend
van zUn schrijftafellamp, dat hu aan het
schrijven gegaan was. Haar hart klopte. In het
donker kleedde ze zich uit en stapte in bed. Eva
draalde onrustig heen en weer. Angstig luis
terde Catharina. Het leek haar soms, of het
meisje in haar slaap praatte. Misschien had ze
wel koorts. Ze wilde opstaan en den thermo
meter zoeken. Maar de oververmoeidheid legde
zich als een zwaren last op haar. Ze had geen
kracht meer om uit bed te komen.
En toen ze nauwelijks Ingeslapen was, ratel
de de wekker weer.
Men zal de plannen der Amerikaansche geo-
graphische vereenlging met spanning volgen,
want het gaat immers niet alleen om de op
lossing van geographisch-wetenschappelijke
kwesties, maar om de definitieve beslissing van
de eigendomskwestie van de steenkolenlagen en
andere minerale schatten waaraan het Zuid
poolgebied zoo rijk is en waarom de Vereenlgde
Staten. Engeland. Noorwegen, Australië en Ar
gentinië reeds zoo lang ruzie maken.
elkaar nemen en hopsa, je springt er maar in.”
.Ik spring er vast naast,” zei ze. haar oogen
afvegend. „Het loopt me nu allemaal tegen. Nu
is Éva oob nog ziek geworden. Morgen moet
ik met haar naar den dokter. En Mr. Oabb
vindt, dat het komt, omdat ik haar niet vol
doende te eten heb gegeven.”
„En ondanks je slechte menu's, wil hU met je
trouwen? Wat een«*noed heeft die Mr. Oabb!”
„Hoe moet ik dat nu tegenover Geheimraad
Erck verantwoorden? HU heeft het meisje naar
me toe gestuurd, dat ze hier goed gezond sou
worden. En nu zegt de dokter op stuk van za
ken misschien, dat ze ondervoed is. Och, ik zie
zoo tegen alles op."
De oude Balthazar had nauwelUks meer naar
de laatste woorden geluisterd. HU hield den
wijsvinger in de hoogte. „Catrientje ik heb het
gevonden."
„Ja?” Ze zag hem angstlg-onderzoekend aan.
..Nou ga je naar den overkant, je gaat aan
je schrijftafel zitten en je begint een brief naar
BerlUn. Meneer Erck. Geheimraad Erck, moet
je uit de piepzak helpen. Vooruit, die wordt
vannacht nog aangepompt.”
Catharina zuchtte. „Och neen, grootpapa. Ik
geneer me dood. Hoe zal hU het opnemen...."
„Als een goede gelegenheid om weer aan je
goed te maken, wat zUn ezel van een advocaat
IndertUd aan je verprutst heeft. Dus, Juffer
tje. wil je schrijven of niet?”
„Ik durf niet.”
„Goed dan. hazenhartje. Oa maar naar huis
en kruip in je mandje. Dan schrijf ik hem »elf.”
TOen ze weer thuis was.zag ze, in het licht
Het getuigt van een optimisme, dat men in'
men tUd werke’.Uk frappant mag noemen
ach dat niet zonder gevaar is. omdat het
hoogst vUandehjken voet leeft met de wer-
je uit te hooren. HU heeft me alleen maar een
A X —XX— nrlllzs» Hocron
Jz'un nood. Arme jongen, Is hU er zoo naar
aan toe?"
MOSKOU, 10 December In de geheele
Sovjet-Unie zal men op 19 December den 15en
stlchtlngsdag vieren van de beruchte „Tscheka",
die later „O. P. Oe" werd, dit is: de politieke
politie. Lenln heeft ongeveer zes weken na het
In bezit nemen der macht deze organisatie ge
sticht. Door haar talrijke arrestaties en terecht
stellingen heeft deze organisatie een buitenge
woon gevreesden naam gekregen, die in de ge
schiedenis verder zal leven. Op den verjaardag
der G. P. Oe Is het gewoonte, dat alle bladen
den lof dezer organisatie zingen, omdat zU het
staatsmiddel ter onderdrukking van tegenrevo-
lutle is. (ZU moesten bet eens niet doen!)
v (United Press)
Begin 1933 willen de Amerikanen in allen
■nst definitief de Zuidpool veroveren, beslag
ggen op het land aldaar, dat twee jaar
deden door Admiraal Byrd doorvorscht werd
i verder zoo mogelUk het probleem omtrent
et bezit van het Zuidpoolgebied tot oplossing
-Oh, toen!” riep Catharina int- „Ba had hU
loen verwacht, dat ik....?"
-Herinner je je het nu?"
-Osar had ik toch nooit een aanzoek achter
kunnen zoeken."
-Andere meisjes zouden bet vlugger hebben
••merkt."
als Je zoo iets al een beetje verwacht.
je eigen hart ook een woordje meespreekt."
-O zoo. En dat is bü jou niet het geval?"
«Heen, grootpapa”, zei ze opephartlg ,Jk ben
"Uitengewoon gesteld op Mr. Oabb. Zoo iets
y* °P een broer, in wlen men veel vertrouwen
.neeft. Maar ik zou mU hem niét als mUn man
kunnen voorstellen."
rj*1 jammer. KAtchen. Dat spijt me voor
Jullie allebei. Ik had me jullie beiden zoo graag
paartje voorgesteld.
Catharina leunde achterover tegen de leu-
van de canapé. ZU hield haar handen
voorradig en als ik die nu bestel zult u er een
paar dagen op moeten wachten, misschien wel
een week.” Dora protesteerde, maar het bleef
zWtU1?i^ moeten bhJven,”zei .Jlmmy
sarcastisch.
„Moeten?” zei ze kwaad, ..maar ik wil niet."
Ze wandelden uit de garage weg.
„Weet je.” zei Jimmy. ,Xüt dorp was alles be
halve volmaakt, voor JU kwam. Nu is het vol
maakt."
„Dat gaat te ver,” snerpte Dora, „wie geeft
je verlof om .JU” te zeggen?”
„Och. als het toeval je een metgezel toe
zendt, wa^r je een overheerlUke week mee te
gemoet gaat, van wandelingen en pic-nics,
dan.
„Hou op," spitste Dora opnieuw, doch ze
zuchtte, en terwUl ze hem nog eens aanzag.
gaf ze haar protest maar op. Een uur later
zond ze een telegram van verhindering naar
Bridgeport.
En toen ze, na een heerlijke wandeling rond
het dorp, een kostelUk avondeten met heerlijk
fruit en een
geestig gesprek
onder de boomen
voor de hoeve in
een behaaglUken
schommelstoel,
eindelUk naar
bed toe ging en
onder haar dekens lag. vroeg ze zich verwon
derd af. of ze daar nu zoo maar verliefd was
geworden op een indringerigen vreemdeling. En
toen ze 's morgens wakker werd, had ze een
gevoel alsof ze elgenlUk dankbaar was voor
haar motor-pech.
.Maar, t duurt hoogstens een week, tot de
motor klaar is.” zei ze lachend tegen hem. toen
hU bU het ontbijt haar een schitterend plan
ontvouwde voor tochten in de komende dagen.
Maar voor zichzelf bekende ze, dat het de mooi
ste vacantle zou worden, die ae ooit beleefd
had. En gek. maar Jimmy was heelemaal niet
meer stuursch of buffelachtig, integendeel, sinds
zU besloten had te blUven. was hU volkomen
veranderd in een charmanten. geestlgen en ga
lanten metgezel.
tegen een kampioen als Mr. Oabb te spelen....
-It's your turn to serve."
„Are you ready? Play!”
..Gone!"
..Play!
„Play!”
„Int Catch him! That’s a good!"
..Be quick! Oh what a pity! A war I"
De partner van de Deensche gezelschaps
dame kwam gewoonlUk pas aanzetten als de
eerste partU al gespeeld waa Nu eena was het
Feustell. dan weer een van de Amerikaansche
vrienden, soms weer een geheel nieuwe, Mr.
Gabb nog onbekende persoonlijkheid. Het was
verbazend, hoe mevrouw Rettberg steeds weer
nieuwe aanbidders vond, die bereid waren In de
vroege, koele ochtendschemering in tennlaccs-
tuum op de flets of in den auto naar den Am-
selberg te komen, om *n uurtje in haar nabijheid
te zUn. Ze speelde inderdaad schitterend; het
was een genot haar rake ballen te zien. En een
dubbel genot was het, haar spel met den jon
gen Engelschman gade te slaan. Maar net was
niet zoozeer sportieve belangstelling, die de her
ren zoo matlneus deed rijn, als wel jalousie.
Ze vertrouwden elkaar niet en mevrouw Rett
berg evenmin. Hield ze ben allemaal voor den
gek? Of had ze in het geheim baar keus al be
paald? Wie was dan de gelukkige?
omdat zU anti-Dultsch of pro-Fransch zouden
zUn geweest.
Men mag dan ook gevoeglijk aannemen, dat
de redeneering der Franschen is Ingegeven
door een tendens die allerminst rekening
houdt met de waarheid en met de feiten. En
deze waarheid is. dat 99.06. dat wil dus zeggen,
rijwel 100 procent der kiezers vóór Dultsch-
nd hebben gestemd.
Men zal toch moeU Uk kunnen volhouden,
st in weerwil van deze cUfers het grootste
uital Saargebiedbewoners toch pro-Fransch
Frankrijk zelf en in de eerste plaats de be
tters van de Dultsche streek, gelooven ech-
r aan deze verklaring met een heldenmoed.
Ie zelfs de volstrekte onmogelUkheden aan-
Na een volmaakt kopje thee te hebben ge
dronken. gingen Dora en Jimmy naar de
garage, waar een Hercules aan een smidsvuur
stond. HU was smid, mecanicien en monteur
tegelUk en alleenheerscher in zUn vak.
„X Is een ernstig geval, miss.” zei hU.
heb geen onderdeelen van dit soort motor
o
linge schaduwen rond. Maar die ontpopten zich
later als volkomen dronken Zweedse he offi
cieren.”
..Komen er verliefde paartjes hier?”
Ma. hoort u eens meneer de journalist, ik
mag elgenlUk niet uit de school klappen
maar, onder ons gezegd, vele provincialen op de
huwelUksreis doen onze stad aan en beklimmen
dan natuurlUk den toren."
Intusschen is het donker geworden. Duizen
den lichten fonkelen beneden ons. Ik daal met
mUn zegsman, den heer L. J. Vullaume, naar
de eerste verdieping af. We betrappen zonder
het te willen een tweetal keuvelende jongelui.
„Sluiten, dames en heeren!" roept de heer
Vullaume.
Naar aanleiding van de Elifel-herdenklng
beeft een onzer Parijsche medewerkers een be-
aoek gebracht aan den beer J. L. Vullaume,
personeelchef van den Eiffeltoren. HU schrijft
hierover het volgende: >b
Ik behoefde maar tot de derde verdieping te
gaan om den man aan te treffen, die mU vol
ledige Inlichtingen kon geven. Tn een Amerl-
kaansch blad had ik nJ. gelezen, dat een bur
ger, die levensmoe was, het record toren-
sprlngen op zUn naam wilde brengen. HU stortte
nch derhalve van Empire State Building cn
legde in luttele seconden 405 M. af. Dit, en het
verzoek om iets onalledaagsch over den Eiffel
toren mede te deelen. brachten mU er toe mUn
licht bU den personeelchef van laatstgenoemd
bouwwerk op te steken.
Die stelde me onmiddellUk gerust met de
verklaring: „Sinds 14 Juli 1931 hebben er geen
ongelukken als de door u bedoelde plaats ge
had. Het Was eeu^Russische prinses, die toen
ten eind aan haar bestaan maakte. Eerst veer
tien dagen later vonden we haar op bet dak
van het restaurant beneden.
.Moe kunt u merken, dat een b zoeker m;t
vreemde plannen rondloopt?"
„Dat is moellUk te zeggen. Men heeft daar
toe een intuïtie noodig
JJe candldaten voor den sprong hebben dus
•en gelegetheidsgezlcht?”
Ma.hoe zal ik t zeggenOnlangs kwam
hier een dame briefkaarten koopen; ze ging
zitten en begon haar testament te schrijven.
Ze was jong, knap en elegant. Later zat ze te
bullen. Ik bleef dicht bU haar In de buurt. Ik
vroeg haar of ze ziek was en ae antwoordde,
dat ze zich best voelde. Op het oogenbllk. dat
ze wilde springen, hield ik haar tegen. Juist
kwam uit de lift een man aanrennenik her
inner me nog. dat hU het „Legioen van Eer"
droeg. De dame stortte zich in zUn armen en
ik weet zeker, dat ze aan dien sprong niet ge
storven is. Sedert ik een bewakingsdienst heb
Ingesteld. zUn levensmoede menschen hier aan
een verkeerd adres."
„Wordt de toren ’s nachts bewaakt?” vroeg ik.
Mawel. op de tweede waakt een portier en
•P de eerste ook een."
„ZUn er wel eens spoken gezien?"
„Neen.... Een keer waarden er drie zonder-
„Ik ben bang, dat hU heel erg veel van je
houdt. En het heeft hem bitter verdriet ge
daan, dat Je hem een blauwtje hebt laten loo-
pen. Maar na zoo iets kun je hem toch niet
met fatsoen aanpompen, vind je ook niet?”
Catharina was zuchtend opgestaan. „En wil
hU nu weg?” vroeg ze aarzelend
„Neen. ZUn woord heeft hU Je gegeven, zei
ÜU en daarvan kan hem nu eenmaal niets af
brengen.”
„Buitengewoon. Buitengewoon. Ik kan me er
nog steeds niet goed indenken.”
.Cathrientje. zeg me eens eerlUk: Waarom
wiï Je hem niet hebben? Is er iemand anders?"
„Och neen, grootpapa. Zoo’n wispelturige na
tuur ben ik niet. Ik geloof niet, dat ik ooit
weer van een man zal kunnen houden."
HAVANNA (Cuba) De heldin van de groo
te typhooncatastrofe van Santa Cruz del Sur
Is de telefoonjuffrouw Terres Acosta. Eerst kort
geleden zUn détails over haar opofferende
plichtsvervulling. waarvan zU het slachtoffer
werd, bekend geworden. Toen de eerste berich
ten over den aanstormenden orkaan en over
den springvloed binnenkwamen, bleef zU op haar
post. ZU telefoneerde alle abormé's op en waar
schuwde hen. ZU riep haar verloofde naar het
kantoor en zond hem weg. om overal te waar
schuwen, tot de orkaan de stad bereikte en
alles vernietigde. BU het oprulmlngswerk vond
men haar met haar verloofde in de nabUheld
van het schakelbord.
Ook elders werden zulke heldendaden verricht.
BUvoorbeeld te bïuevita, waar de gezusters Urbay
nog op tUd de nabUstaande stad Puerto Tarafa
waarschuwden en op haar post bleven, toen het
dak reeds boven haar hoofden was weggerukt.
(United Press)
De winter vraagt om sympathie.
Omdat hij ook wel voelt,
Dat hij met kou en sneeuw en Vs
Genegenheid bekoelt.
Hij biedt ons dus, met koud gebaar.
Zijn ijs-bouquetje aan,
Opdat zijn naam in aller hart
Vriendschapp’lijk komt te staan!
Maar hit moment, waarop hij ons
Die bloemenhulde biedt,
Is ongeschikt en brengt hem juist
Nog mèèr in miserediet! -
Wij staan dan op het koude zeil
En rillen gunsch ontzet,
Want ach, de overgang is groot
Zóó uit het warme bed!
Wij klappertanden en wij zien.
Verkleumd, de bloemen staan
In ijs-kristallen bloeiende.
Van kleur en geur ontdaan.
Wij blijven, maar ook letterlijk.
Bij dezen aanblik koud
Omdat een ijsbloem-hulde zich
Steeds reflexief verhoudt!
Het wordt een echt Amerikaansche onderoe-
Ing. In den zomer van 1933 zal aan den rand
in het Zuidpoolgebied, daar waar twee jaar
ng het kamp „little Amerika" van admiraal
yrd stond, een echte expedltiestad in de Us-
oestUn verrijzen, die over alle comfort van
odeme steden, van een llchtnet tot een vlieg-
iven beschikken zal en die voor den duur van
-4 jaar het centrum van de werkzaamheden
•r Amerikaansche expeditie zal vormen. Na
ur lijk zullen ook enkele gropte Poolfllmen ge
aaid worden. waarbU men zich geenszins tot
etenschappelUke filmen zal beperken, maar
ook bekende filmspelerz en speelsters zal mee
nemen om zoo avontifurlUk mogelUk ontspan-
nlngsfilmen af te kunnen draaien. Het resul
taat van deze filmen zal. naar men hoopt, zeer
veel bUdragen tot financiering der expeditie,
want men zal wel meer dan 6 mlllloen gulden
voor deze onderneming noodig hebben.
Daarbü komt nog de groote vraag, wie de
onderneming leiden zal. want admiraal Byrd
heeft een afwUzend antwoord gegeven op de
vraag of hU de leiding der expeditie op zich
wilde nemen, daar zUn gezondheidstoestand
door de inspanning en de ontberingen van vroe
gere expeditiejaren al te zeer geleden heeft. Ad
miraal Byrd heeft zUn ouden kameraad
Lincoln Ellersworth voorgesteld en daar
mee een naam in het geding gebracht, die een
goeden klank heeft. Ellersworth was Immers
zelf reeds van plan een vliegtocht naar het
Zuidpoolgebied te maken, een onderneming van
fantastische vermetelheid, die echter nu door
een dergelUke groot opgezette expeditie werke-
lUkheid kon worden.
voor de oogén „Wat loopt dat nu allemaal on
gelukkig samen”, riep ze op verdrietigen toon.
„Het is alsof alles tegen me samenspant.”
De oude Balthazar stak nogmaals zUn zwart
sigarenpeukje aan en wierp haar, terwyl de
opvlammende lucifer zUn mager gezicht ver
lichtte, een schalkschen blik toe.
gn de schade Is niet te repareeren. Ca
thrientje?"
„Och, grootpapa
Het kwam er zoo troosteloos, zoo ontmoedigd
uit. dat hU direct een afwerend gebaar maakte.
„Wees maar niet bang, ik wil je geen pUn doen.
HU heeft me ook geen -opdracht gegeven, om
IOC
«r
A. O. Eiffel werd op 15 December 1831
DUon geboren. Op zUn twintigste jaar
bU naar de kunst- en industrieschool en di
pa was hu werkzaam als Ingenieur. VUf-
twintig jaar lang stond hU aan het hoofd
een fabriek voor brugbouw te Levalois-Pei
HU muntte bUzonder uit in het ontwerpen
lealiseeren van Uzer-constructles, vooral ta
gen, zooals b.v. de groote brug over de
ronne bU Bordeaux, het viaduct bU Viannc
Castello en dat bU Thonet (beide op de
Bnzsuire-Toun). Voorts bouwde hU de t
ever den Duero bU Oporto en over de Tru;
bU St. Flour. Het stationsgebouw te Pestl
ook van hem, evenals het ParUsche pavtlj
voor de tentoonstelling van 1878 en de dr:
bare koepel op den toren van het observi
num te Nice. HU gaf ook eenlge werken
techniek In het licht.
ZUn beroemdste schepping is de z.g. EU
toren, een gevaarte van 300 M. hoog, dat hl
bet jaar 1889 op het Champs de Mars in
Selnestad deed verrijzen. Het geheel rust
betonblokken en heeft een grondvlak van
vierk. meter. De blokken aan den Selnekant
veertien meter dik. die aan de beide anc
rijden niet meer dan negen. De toren weegt
t milloen KG Op Iedere c.M.2 bodem rust
S KO. Het eerste platvorm bevindt zich op een
hoogte van 57 M. Het tweede is aange
bracht op 115 M. BU 190 M. vereenlgen de
vier stUlen zich tot een enkele, waarna het
derde platvorm op 276 M. hoogte volgt Hier
rijn de vertrekken voor wetenschappeluke doel
einden. Het electrische zoeklicht hangt daar
weer boven. BU den top is een balcon gebouwd,
dat dus 300 M. van den grond verwijderd is
en dat langs een wenteltrap is te bereiken.
Zeventl^ionderd twee-en-negentlg treden lel-
oen nslr het hoogste punt, maar de bestU-
ging van den toren wordt door liften verge-
makkeUjkt. De wUdte van de slingerbeweging.
- die de top bU stormweer maakt, bedraagt
slechts 15 cM.
Een kapitaal van frs. 6.500.000 werd aan den
bouw ten koste gelegd. Sedert 1909 is de toren
staatseigendom. HU bewijst diensten bU weer
kundig, astronomisch en phystsch onderzoek.
Voorts is er een' station voor draadlooze tele
grafie in gevestigd, door middel waarvan de
juiste rijd kan warden overgeseind en last not
least Is de „Tour-Eiffel" ook een radio-ontvang-
en ultzendstation, dat gebruik maakt van de
14453 M. golf. Wanneer de hemel onbewolkt
is kan men, op den top staande, zeventig kilo
meter in het rond van het omliggende land
uen.
Dora en Jimmy leunden over de noolzolder-
deur en zagen naar de ondergaande zon. „We
hebben geweldig gewerkt,” zei Jimmy.
Ma. hooien is toch zwaar werk." zuchtte Dora
En even later zuchtte ze opnieuw. Jimmy zag
tersluiks naar haar. Dora zuchtte nog eens:
,X>tt is de laatste avond, dat ik de zon ach
ter den heuvel zie verdwUneri."
Veertien dagen waren omgevlogen en Dora
moest den volgenden morgen terug naar
Londen
„Ik denk, dat ik morgen ook weg ga
naar Londenmet jou,” zei Jimmy lang
zaam.
„Waarom?” vroeg ze, JU hebt nog een week
vacantle.
„Dat is zoo,” zei hU. .maar ik denk dat de
boerderij een sterfhuis zal zUn na morgen
ochtend."
Dora bloosde.
Me vindt me natuurlUk weer ruw. en net een
kwajongen. Ik ben zeker erg egoïstisch," zei hU-
,Khik vond het prettig." zei ze zacht.
,2Ae je, Dora, vanaf het oogenbllk, dat ik je
zag. was ik verliefd op je. Maar ik vond het
zoo klnderachtlg en hopeloos voor mezelf. En
toch zou Ik nooit van iemand anders meer
kunnen houden, en misschien wil JU
HU keek haar zoo hulpeloos aan, dat ze in
een lach schoot Jimmy voelde zich nog meer
verward. Dora zag hem aan; was dat nu de
man. die zoo ruw was, en was dat er de reden
voor? En opeens, spontaan, legde ze haar arm
om zUn schouder en kuste hem
Mlmmy,” zei ze, „vertel me niet verder Ik
geloof, dat we beiden hetzelfde hebben mee-
gemaakt.”
Toen volgde er een stilte'.'"
„En we zullen weer de aan zien ondergaan
achter den heuvel." zei Jimmy tenslotte, ,x>ver
een paar maanden. Maar dan Is het hfer nog
volmaakter! Dan is het lente, en zUn we op
onze huwelUksreis!”
„O.” juichte Dora, „en ik dank het aan die
motor-pech!”
Jimmy lachte nog eens, precies als twee we
ken geleden ditmaal. Twee weken, het sche
nen twee uren!
,Jk weet elgenlUk nog steeds niet, wat die
motor mankeerde," zei Dora, wantrouwend op
eens.
,JCUk eens." bekende Jimmy. ,Jk wilde zoo
graag dat je bleef, en die smid is een vriend
van me. en hU wilde me wel helpen, en
was elgenlUk niets aan je motor.”
„En hU moest onderdeelen hebben?"
„Nee. hU zei. dat hU geen onderdeelen had.
en ils hU ze bestelde....**
„O," riep ze uit, .maar de motor liep toch
niet? En ik heb alles geprobeerd, en JU toch
ook! En JU kon hem toch ook niet op gang
krijgen.”
„Juist," zei Jimmy, „dat kwamKUk,
zie je, Dora, de beste en nieuwste motor loopt
nu eenmaM niet op een leege benzinetank!”
„Nee. maar. begon Dora, doch Jimmy
kuste haar laatste protest voor goed weg
ora Mayfair stond midden op een stoffi-
1 Igen landweg ba den snlkheeten zonne-
schUn aaii 'n spikspllnternleuwen motor te
rommelen. Naast haar lagen allerlei gereed
schappen en sleutels, en met een grooten
schroevendraaier in de hand stond ze tusschen
de bougies te peuteren. Hopeloos zag ze den
weg af. of er net iemand naderde, die haar
zou kunnen helpen. En ze was bUna ten einde
raad ën op het punt te gaan hullen om haar
hulpeloosheid, toen ze in de verts' lemapU zag
aankomen. Ze wachtte gelaten en hoopvol. Het
was evenwel geen motorrUder. zelfs geen fiet
ser, maar een wandelaar, een sterke, jonge ke
rel, met een heerlUk gebruind gezicht en een
geestige schittering in zUn oogen. De hitte
scheen hem niet te deren en hU stapte, of hU
van plan was nog tien kilometer verder te
loopen.
Dora zuchtte, en zette nUdig opnieuw haar
schroevendraaier tusschen de cylinders. HU
kwam op haar toe: „Hallo!” riep hU,
.moellUkheden zie ik?” En hU zag van Dora
naar den motor, en toen weer naar Dora, maar
zoo lang en aandachtig, dat ze ervan bloosde.
„Als u er verstand van heeft,” zei ze, ,J1U
liep prachtig 'én soepel, maar een vUftlg meter
terug begon hü' te stotteren en precies hier
gaf bU den geest
HU trok zUn jas uit, zocht een sleutel uit en
begon aan den motor te werken, terwUl Dora
aan den wegrand ging zitten, en hU keek
steeds ernstiger.
,,’t Is een fonkel-nleuwe motor,"
opeens.
Ma,” bekende ze. ,,’t Is m*n eerste tocht. Ik
kocht 'm vorige week om op vacantle te gaan.”
„Komt u van ver?” vroeg hU.
„Van Londen.” zei ze, „en Ik moet naar
Bridgeport, waar Ik kamers heb gehuurd.”
„*t Is toch erg.” zei hU. „hoe onbezonnen
meisjes zUn. NauwelUks kunnen ze 'n beetje
rijdeh, of 'ie koopen zonder overleg maar een
motor, waarvan ze niet het minste verstand
hebbep. Er kan niets gebeuren, of ze zitten
hopeloos In het nauw en weten geen raad!”
,Jk moet zeggen, u Is de ruwste man dien
ik ooit ontmoette, en ik geloof, dat u zelf *m
ook niet op gang kunt brengen!"
„Inderdaad, Ik kan het niet." gaf hU toe.
„Zie je wel; Ik wist dat het iets ernstigs
was! Wat moet Ik beginnen!"
„We zullen dien wagen naar ‘t dorp rijden,
t is maar een paar kilometer. Kom maar mee.”
en meteen ppfcte hU het gereedschap bU el
kaar. terwUl hU daarna den motor over den
landweg duwde. Dora was nUdig opgestaan, en
liep in haar slechtste bui naast hem, niet be
grijpend, dat ze hem niet eens even de waar
heid zei over zUn buffelachtig gedrag en waar
om ze zonder vertel naast hem liep over den
stoffigen weg. Ze had zelfs geen oog voor het
schitterend landschap en bemerkte niet eens
hoe ze steeds meer moe werd van hun wande
ling. Ten slotte zei ze:
„Zou tk binnen een paar uur verder kunnen?'
„Ik weet het niet,” antwoordde hU voorzich
tig, „is dat noodzakelUk?”
„Nu noodzakelUk.” gaf ze toe, „dat niet,
maar Ik heb voor vanavond mUn kamers be
steld.”
„We zullen de opinie van den reparateur
eerst ’ns hooren,” zelde hU. „overigens, daar
u op vacantle is, komt het niet zoo nauw.”
Ma zeker komt het nauw,” antwoordde ze
scherp, ,Jk houd er niet van mUn vacantle In
de war te zien loopen.”
„Ik ben op vacantle hier In het dorp,” ver
trouwde hU haar toe. "X Is ’n stukje van den
hemel en maar weinigen weten het. Bluft u
hier, er is nog een kamer vrij op de hoeve waar
Ik logeer. En juffrouw Dubbing zal het prettig
vinden nog een gast te hebben.”
„Ik wil verder naar Bridgeport en
,,’s Morgens krUg je eigengebakken brood en
pap. en eieren, en je plukt je eigen aardbeien
en ander fruit uit den boomgaard en je slaat
Je eigen room voor de koffie...'?"
,,’t Kan me allemaal niets schelen. Ik blut
geen minuut langer dan noodig is."
,J)a4ft zUn we er,” wees hU en zU stapten
even later het dorp binnen. „Kom even bin
nen hier en rust wat uit, dan ga ik naar de
eenlge garage in ons paradijs.”
'„Nee.” protesteerde ze, maar zag zich zelf
reeds een boerderUpoort binnengaan en voor
haar lag een tuin vol van de mooiste bloemen
en daarachter een boerderij, vóó idyllisch en
schilderachtig, dat ze even verwonderd was.
„Enfin,” schikte ze zich, „X kan niet langer
duren dan een paar uur en ik ben ook elgen
lUk echt moe.”
Haar metgezel had haar In een heerlijk frls-
sche en landehjke keuken gebracht, waar Dora
onmiddellUk werd overgenomen door een boe
rin met een gezicht stralend van gezondheid
en tevredenheid, die Dora's hart meteen voor
zich Inpalmde.
„Ik zal den motor even wegbrengen," zelde
haar gezel, ..hm!, wat Ik zeggen wil, u heeft
me uw naam nog niet genoemd."
„Do..:.” begon zU. en dan met een laatste
poging van zelfrespect: .Miss Mayfair.”
„Dora,” zei hU critlsch, „dat is de mooiste
van alle namen, die Ik ken. Ik heet Jimmy
Chambers."
„Nee maar,” begon Dora weer, doch ze
zweeg en vond X beste maar te lachen, ter-
