H Het hart van Midden-Azië Sïrf ue^Aaal cfcfi daj I Een foutje in de uitspraak ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN ROBINSONschoenen zijn prima Nederlandsch fabrikaat De vlammende anjelier NAAR DE POOL! DINSDAG 20 DECEMBER Fortuinen uit postzegels Geheimzinnig land Honden huilen Ludwig Devrienct- VET echt Vliegongeluk Griezelige zeemonsters de KT FEUILLETON EPEN DONKER MONGOLIË r- Missionarissen op slagvelden Naar het Duitsch van Paul Oskar Hoecker Hier worden meneehen door honden verscheurd 1 erdem euwe eteld leter maal t>cn ver- uegd Doodkisten als cellen Y ia. hoor, heeft van erlo- Wist U2..Z AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL - wonen, is 1840 en enkelengeweldigen kan." sf exmeecW in de» BS IX en I «w bekM>n katholieke lortis. van- rei men hem sün Immoreel te van aan en dan het idee van Met Iedere poet verwachtte Catharina bericht van Geheimraad Erck. Het waa toch aeer waar schijnlijk, dat de brief van den ouden Trollo PARUS. IS Dec. (V. D.) Naar uit Villacou- blay wordt gemeld Is aldaar hedenmiddag een autoglrovliegtulg neergestort. De piloot, Pierre Martin, was op slag dood. had, te rich etbakkar, och wr- wet tal |k vonnis ie of «n jnrechter e schade n in sün De op- Het iber, een :rs. open van dk brutslen U gulden Ing rijn, •«et nik sen boete tot een dden op Nioolaas bepalln- tterdsm- hebben engehou- 150 pro- gemaakt, oor da begrijpen Idige be de lange welke op col- van ideld het e terecht e 's-Grt- om vier i de VI*- 1 met da ns art. I koek- en Zondag» 2 uur. achte tot loeg ben nnls de tende. ak heden gen. tot ver- Izing vu -=> ivenhage. wijzen. ngen nden op os, hoo- re..." 4 den Wke i ge- In deze wdie niet konden ritten en ook niet languit liggen. Het weinige voedsel, dat zjj kregen en dat ook wel eens werd vergeten, kregen zjj door een ope ning van de kist. Om de twee of drie weken werd met de hand in totaal 500 af- na lit^ te rijn, zoek. Van de 1 d. zegel zijn ilechts 2 exemplaren bekend. Een school - Mongolië is een land van mysterie en ver schrikking. Behalve de menschenetende honden zijn er nog andere vreemdsoortigheden die we even willen vertellen. We hebben alten wel eens gelezen van gruwden, die nu. maar vooral in oude tijden gebeurden in de donkere onbekend heden van de gevangenissen. Maar wat te zeg gen van de gebruiken in de heilige stad Oerga, de hoofdstad van Mongolië. In deze stad staat Mn gevangenis, waarin een paar doodskisten als cel worden gebruikt. Deze kisten zjjn enge- veer 120 M. lang en 00 <uM. breed, ruimten waren gevangenen opgesloten. MARTIN BERDEN (Nadruk verboden) Alle ubonne’SanSVnMen verzekerd voor aan zit." .Dan moet je maar tegen hen zeggen: compli ment van den ouden Balthazar en jullie zijn een stelletje ossen en ezels." In woede spuwde hij op den grond. - Eva. die boven aan het slaapkamerraam bezig waa haar lokken te frlseeren voor den Zondag werd nog altijd tollet gemaakt! had brokstuk ken van het gesprek opgevangen. Zij maakte voort, om zoo gauw mogelük beneden te zljn^ Toen ze de gekleurde plaat zag. was ze ver bluft, hoe natuurlijk de afbeelding was. „Het is. alsof je hem plukken kunt!" riep ze uit. En ze streek er over heen, als om zich te overtuigen, dat het geen reliëfdruk was! „Heeft mr. Oabb' hem al gezien?" „Die komt pas na de kerk." „Dan ga ik hem tegemoet", riep Eva enthou siast. „Dat moet ik hem laten zien." Het was, alsof er in allemaal een nieuwe geest gevaren was. Zelf* mr Gabb was uitbundig voor zijn doen. Ondanks rijn zwart pak. had hü zich van bulten af over de vensterbank geslingerd en zat er nu op met bungelende beenen! „Look here! It Is wonderful. Really very won derful. AM in Engeland zoo lets verscheen, dan kwam er nog denselfden dag een groothandelaar en bood u voor teder plantje drie shilling six pence.” Eva straalde. „Dat sou een goed resk> ztfn! Honderdduizend hebben we er, geloof Ik." „Niet sooveel Maar toch wel ruim drie tachtig duizend.” Catharine zuchtte. (Wordt vervolgd) schthrii' van loor hen 1 werden bevis» waarbij waart»- riing Freddy Vrijdag liet Robbie eens zien, hoe hij kon springen met be hulp van een langen bamboe pols stok. en Robbie was niet tevreden, voordat de zeeman hem geleerd had. hoe bet moest. Robbie begon met over rotsen en kleine hoornen te springen; daarna zei hij. dat hij wil de probeeren over Edwin, de giraffe, heen te springen. ,4e bent nog niet volleerd genoeg, om dat te kunpen,” zei Freddy. Maar Robbie was er niét van af te bren gen. ,4Ü kunt het ook,” aet hij, „en ik wil X eens probeeren." Robbie maakte een pracht-sprong. en het leek werkelijk, of hij er over zou komen- Reeds maanden woedt er tusschen en Paraguay een verbitterde strijd, Maar ongelukkig bleef zjjn trui ha ken aan één van de horens van de giraffe, juist op het oogenbllk, dat hij den stok wegwierp, en daar ging hij nu. „Waarom blijf Je daar boven?” In formeerde de zeeman. „Omdat Ik er niet schreeuwde Robbie. „Zie nu wel, dat je nog niet over Edwin heen kunt springen," zei de zeeman. „Had maar naar mU ge luisterd!” „O, help Robbie toch liever om er af te komen,” vroeg Topsy. JTjj zal nu wel beter oppassen; bovendien, de giraffe schijnt er ook niet erg op ge steld te zfjn," geloof Ik. (Morgenavond vervolg.) Zjjn hond is zijn trouwe makker en de be- nker «n verdediger van zijn tent of zjjii ka ravaan. Deze honden zijn i groot, sterk en schrander, maar zij worden bloeddorstig opgevoed, want nauwelijks is een Mongool overleden, of zijn Ujk wordt voor de honden geworpen, omdat de Mongolen gelooven dat in het lijk van een Mongool de booze geest vaart, soodat het Ujk zoo spoedig mogelijk moet vernietigd worden. Dit gebeurt op zeer eigenaar dige wijze, men legt nJ. het lijk op een platte kar, die dan over hobbelige wegen wordt ge reden, in de hoop (en de zekerheid) dat het eraf zal vallen. De koetster mag niet omkijken, want dan komt de booee geest in hem. Boms ook wordt bet lijk bulten de menschengemeenschap’ gebracht en daar aan de honden prijsgegeven. Ben andere gewoonte la het Ujk In de woestijn te laten liggen, wanneer een Mongool tijdens een tocht om het leven komt. De Karavaan trekt dan verder om niet in de nabijheid te moeten biijven. De honden vliegen altijd wel op het Ujk af, omdat zü steeds Iets te weinig voedsel krij gen, waardoor hun bloeddorst niet weinig wordt aangewakkerd. Met tientallen gelijk vallen zjj soms een Ujk aan. dat nog een uur te voren een levend mensch was. Rond kloosters zwerven soms honderden .dieren in de hoop lijken van overleden mon- Tiiken te kunnen attrapeeren. Intussqhen ver slinden zij voedselresten die uit het klooster worden geworpen. Het spreekt vanzelf dat zoo’n kudde honden den vrede om klooster en kerk danig verstoort. Wil men een kerk of klooster bezoeken, dan dlext men dus gewapend te zijn met een geweer of minstens een knuppel om rich een weg dwars door de bloeddorstige movers te kunnen banen. Het gevaar is bovendien niet denkbeeldig, dat men zelf door de dieren zou worden verscheurd, als zjj gerulmen tijd zonder voedsel zjjn geweest. i Kent gjj, lezer, griezeliger beesten aan inkt visschen? Ze zijn er niet. Dat wil zeggen: niet meer. In de oudste tijden kende men den dynoeaurus. maar die maakte meer een Indruk van geweldigheid dan van griezeligheid. Toch z|jn er vroeger dieren geweest die min stens zoo griezelig waren als de Inktvisschen. Dit monster, dat sinds lang is uitgestorven, leek in de verte wel Iets op een Inktvlsch. Het had twee reuzen-oogen, grijparmen van ver schrikkelijk formaat en een grooten snavel, die dreigend gebogen was. Dit was het beruchte soort der „Nautilolden". waarvan de geraam ten bewaard werden In het Smlthonlan Insti tution te Washington. Naast deze monsters leefden kleinere wezens van dezelfde familie, die eenlge gelijkenis toonen met onze bekende krabben. ïn ontzaglijke groepen hebben deze monsters geleefd, ja zelfs was hun aantal grooter dan dat van eenlg ander diersoort. Zjj leefden zelfs heel lang en nog zjjn hier en daar soorten gevonden, die aan deze monsters herinneren. Doch hun ondergang oeglnt in het tijdperk van de steenkool, toen groote gebieden van het Noordelijk halfrond met uitgestrekte moeras sen waren bedekt. Hoe zü precies zijn uitgestor ven Is moeilijk na te gaan. Deze studie is een wijze van de Nautilolden was vrijwel gcHjk aan die van de tegenwoordige inktvisschen. Zij grepen hun prooi met hun lange grijparmen en bewogen zich voort door het ingehaalde water met groote kracht uit hun achterlijf te spuiten. Met hun sterke harde snavels ver slonden rij de prooi levend. De Nautilolden kwamen voornamelijk voorin de Noordelijke Ijszee, het Noorden van den Atlantischen Oceaan en den Orooten Oceaan en de noordelijke «ee-armen van Europa, Azië en Amerika. Doch ook In het Zuidelijke Ala bama heeft men enkele overblijfselen van fos sielen van dit merkwaardige en gevreesde see- m '«ter gevonden. i to in Mttf W» I door slacNdf- WOK* hem op een van de plaatsen, die hjj op zijn terugreis in Europa aandeed, zou bereikt heb ben. En als de heer Erck, die zich haar vader lijken vriend had genoemd, van haar moeilijk heden hoorde, zou ze zeker op zijn hulp kun nen rekenen, meende zij. Op een Zondagmorgen liet de oude Balthazar, zooals gewoonlijk, de vaktijdschriften, waarop hij geabonneerd was. door de werkvrouw naar het huls van Catharina brengen Ze zou er, in de moedelooze stemming, waarin ze nu was, wel geen oog in geslagen hebben, als er niet oen briefje bjj was geweest, waarop haar buurman de woorden had gekrabbeld: ..Hesdorffer's „Gar- tenwelt” is vandaag buitengewoon Interessant. Zoodra Ik geschoren ben, kom Ik bjj jullie Pret- tlgen Zondag!” UK het tijdschrift, dat bovenop lag, viel een gekleurde plaat; „Nieuwe Anjersoorten.” En het midden van de plaat, waarop in uitstekenden kleurendruk verschillende nieuwe soorten ston den afgebeeld. werd gevormd door de natuur getrouwe reproductie van een prachtig exem plaar van ..Vlammende Kitchen.” In den bjj de plaat behoorenden tekst, werd elk der nieuwe soorten uitvoerig besproken en ook aan Catharina's bloem was een belang stellende beschouwing gewijd. Vooral de gleed, rijkdom en kleur, de weelderige vormschoonheid werden aeer bewonerd. „Goeie morgen, Catrientje’, riep de oude Balthazar met zijn kraalstem naar binnen. HU stond bulten voor het open venster en steunde met zijn beide ellebogen op da vensterbank. HU meer dan voor een nieuw, waar misschien risico laatste aanmaning.* zegt Iemand. ..Zeker,” murmelt Schlemiel, „natuurlijk.” en legt den hoorn op het toestel. „Nu óók nog de telefoon Op dit oogenbllk wordt hü voor de tweede maal opgebeld. .Dier Zelf és Co.” meldt een stem. „U bent onï gerecommandeerd door mr. Bovenloop, on zen rechtskundigen adviseur. Kunt U dadelijk even bü ons komen?” „Natuurlijk." zegt Schlemiel, „gaarne, met het grootste genoegen. Wat Is er aan de hand?" ..Nou." gaat de stem voort, „uit den lessenaar van onzen procuratiehouder la elfduizend gulden gestolen. Mr. Bovenloop heeft als particulier- detective aanbevolen. U komt dus? Ons kantoor is op de Nleuwegracht no. 102 Schlemiel draalt een oogenbllk. „Wel natuur- lUk,” zegt hU dan. ,Jk kom terstond.” Tien minuten later staat hij voor het huls Nleuwegracht 102. Een vrouw Is berig de «loep te schuren. „Zelf te Co„” vraagt Schlemiel en zet zijn gericht in crlmlnallstlsche plooien. .dat uit ruwe olie ongeveer 200 verschillen de producten, waaronder asphalt en kauwgom, gewonnen werden? ....dat de Turksche regeering tot een eoo- nomlsch drie-jarenplan voor den opbouw dér Turksche industrie wil overgaan? ....dat de meer dan zes K.M lange brug tusachen San Francisco en Oahland de langste brug der wereld zal warden? ....dat een nieuw Instrument den automobi list aanwljst hoeveel kilometer hjj met sün wagen per liter benzine kan afleggen? ....dat de grootste sterrenkijker het mogelUk maakt den loop van ongeveer 300 biljoen ster ren na te gaan? dat het stadsdeel TZjapei te Sjanghai, dat door de Japanners in puin Is geschoten, in modernen stijl weer zal wordén opgeboqwd? ....dat reeds Julius Caesar in zekere stréken In de omgeving van het Circus Maximus te Rome alleen één richtingsverkeer had toege staan. omdat het verkeer daar te druk waa? (United Pr*M>. Schlemiel En dan segt hl). Loeris eens even bü me!" Loeris komt. Als hü Schlemiel onderzoeken den blik riet, beglnt-le al te beven. „Nou. beken JU nou maar heel erg gauw," segt Schlemiel. -Als Je dadelijk opbiecht, dan zal je chef misschien nog van 'n gerechterlijke ver volging afrien. Beken-J« niet en komen de spieën niet op de proppen, dan laat ik Je terstond op bergen.” Loeris begint te janken. Dan valt-ie half van sün stokje en dén bekent-le en wijst de plaats aan. waar hij de elfduizend gulden heeft ver stopt. Schlemiel krijgt vijfhonderd pop honorarium, betaalt zijn telefoonrekening, zoekt in de tele- oonglds ónder de letter B en belt mr. Bovenloop op- ,Mün naam Is Schlemiel” zegt-le „Schle-mlel! U hebt ml] bü de firma Zelf te Co. als particu lier detective aanbevolen. Mag ik vragen hoe.. .Den kleine gêhoorfout,” onderbreekt mr. Bo venloop. „Ik heb de firma Zelf te Co. den detective Ze ml el z. van Zaandam aan bevolen. Ik hóóp, dat U geen bijzondere onaan genaamheden hebt ondervonden?" „O, neen.” zegt Schlemiel „ik heb er verder geen onaangenaamheden door gehad. Integen deel. Inmiddels houd Ik mü aanbevolen, mr. Bovenloop! Dank een i als haal rden deze door lam- had zes met keek haar met vroolük-gllmlachende oogen aan en produceerde met behulp van zjjn zwarte sigaar enorme rookwolken. Dat was een bewüs, dat hü In zün humeur was. „Schitterend, hé?” „O. grootpapa! En wat een prachtige illustra tie! Het lijkt wel echt." Ze hield de plaat nog steeds In de hand. „Kijk, hoe natuurgetrouw de kteurnusmee gereproduceerd ia, de overgang van de donkere tint aalmkleur tot vlammend geel. Het lijken wel vlammen, waar de wind door loeit!” De oude man was buitengewoon In zijn schik. JKfjk eens, nu laeft ze weer heelemaal op! Het geluk hoeft je ook maar weer zün pink te ge ven, hé? Toen ik dat zag, dacht ik, daar moet je in elk geval toch op de een of andere manier wel voerdeel van hebben.' „AM Ik een* direct naar Frankfort ging? Mis schien bieden ze nu meer. Dan loont het ten minste, om snijbloemen te verkoopen en het brengt geld In het laadje.” Balthasar moest van dien snübjoetnenverkoop niet veel hebben, ,4e bederft den prü* voor la- ter.” Catharina haalde met een treurig lachje de schouders op. -Voor later? Kan ik den prijs dan op pril houden? Mijn advocaat segt; bü gsdwon» gen verkoop vormen ds biedende handelaars een vaste combinatie, waar niemand tusschenkomt. Dan betalen se twee, drie pfennig voor een plantje, onverschillig of het een nieuwe special!» telt te Of lang bekend marktgoed. Integendeel, voor een bekend soort betalen se eerder nog ■JUtchen!" Ret was Victor’s stem. Vragend, smeekend, klonk de half-lulde roep. Ze bleef staan. Victor Troilo had zün zwarten theatermantel openhangen Daaronder had hü sün rok aan. In Min linkerhand had hü een chapeau-claque, in MJn rechter een zakdoek. Daarmee had hü waar- •ohünlük zün voorhoofd afgewtscht. Catharina dat hü opgewonden was; misschien had hü *»wd gzloopen. Ja, Victor?" zei ze, zoo kalm als het haar »>o«elük was. Hü slikte.' sün stem liet hem in den ^teek. Maar elndeUjk vond hü woorden en zei dan aarzelend en met gesmoorde stem: „Misschien ••het goed. dat het toeval ons vandaag samen- teengt; Kitchen. Ik.... ik heb Je al van het rinsteriiini af eevolad." BOUvia zonder dat officieel de oorlog Is verklaard Het Vica riaat van de Chaco, aldus meldt Agentia Fldes uit Tarüa Culvo. ligt midden in de noorde- lüke zone der krijgsoperaties en de troepen die naar het Zuiden trekken moeten dit gebied passeeren. Er zün twee bloeie parochies van Chsragua en Vil waar de soldaten naar de veel omstreden gren zen trekken, waar man onder een moordend heet klimaat, in een dor en zandig terrein, geheel afgesloten van water een verbitterden strijd moet voeren. De Franclscaansche missionarissen hebben hun best gedaan de verschrikkingen van den oorlog zooveel mogelijk te verminderen en te «citavlften. De Apostolische vicaris Mgr Vlglani heeft aan den Genera len Staf zün diensten aangeboden en ook al zün missionarissen heb ben zich bereid verklaard om de zielzorg van de soldaten waar te nemen. Drie missionarissen sün aangesteld als aalmoezenier en onmlddeUijk naar het front vertrokken. De bisschep vgn Sucre Mgr. Plerinl en ook de andere bis schoppen hebben de missieposten ingericht tot hospitaal om de gewonden op te nemen: de katholieke missieposten sün de eenlge die aan de eiachen van een modern Ingericht hospitaal voldoen. Een postaegelcoUectle, zooals er In heel de wereld maar zeer enkele bestaan, wordt te Londen in veiling gebracht. Het is de gewel dige verzameling van wijlen den heer Manus te Ba&rn. die hier onder den hamer komt en al wat leeft in de wereld der philatelic, zal met weemoed zien, hoe hier het levenswerk van een grandioos vsrsamelaar onder de meest biedenden wordt verdeeld, naar alle windstre ken der aarde wordt verspreid. Deze wereld der philatelic Is wel een zeer merkwaardige agglomeratie. Alle verschillen tusschen oud en jong, tUMChen arm «n rijk, tusachen hoog en laag, sün er ten «enenmale ultgewlacht. Hier geldt als eenlge waardemeter uitsluitend bet album, soms 'ook slechte een luttel cahier, met de kleurige zegeltjes. Zie waar ge wilt, in New York. In Londen, in Parü». in Amsterdam aan den N.Z. Voorburgwri. waar eiken Woensdagmiddag, weer of geen weer, de schare der geestdriftige verzamelaars büeen- dromt en gij zult er de stelling van het ge lijk recht voor allen voor oogen gestaafd vin den. Het zal dan ook niemand verwonderen, dat konlngen en keizers behooren tot de wereld der phllatellstcn. Een der Ijverigste verza melaars te konlng George van Engeland, die den grondslag voor zün verzameling tientallen jaren geleden legde, toen hü nog als offlcler- ter-zee op de Britsche oorlogsmarine in West- Indlë diende en er geen flauw eenmaal de kroon van zullen dragen. Konlng speciaal toegelegd op en acht, lullig pre paar ekers zich ords. n om ran ecies ten... Heden is het honderd Jaar geleden, dat een der meest beroemde Dulteche tooneelspelers, Ludwig Devriendt, la overleden. Hü werd ge boren op U December 1184. als zoon van epn züdehahdelaar en was bestemd voor dé koop- marischap. Hü was selfs een korten tüd als zoodanig werkzaam; doch de ontmoeting met het tóoneel deed hem onmlddellük van Inzicht veranderen. Op een zakenreis te Leipzig name- lük bezocht hü op een avond den schouwburg, waar dé destijds beroemde acteur Ocksenhei- mer optrad. De jonge Devriendt werd zoodanig door zün spel aangegrepen, dat hü besloot eveneens tooneelspeler te worden. Zoo gezegd, zoo gedasn en hij sloot zich aan bü een rei zend tooneelgezelschap onder den naam Herz berg. Hü debuteerde In het tooneetetuk ..De bruid van Messina” en had een enorm succes. Dit was In 1804. In 1807 trad hü in het huwe lijk en daarna nog eenlge malen. HU was' be rucht om sün losbandigheid. Ja, men sou kun- nen zeggen, dat zün moraliteit everi .groot" was als sün talent. In 181> trad hü voor het eertt op Ui Berlijn Hü werd met Mn slag be roemd en la dit gebleven. I voortdurend waarschuwde tej leven. Hü trok er zich echter suerf volkomén ultgéput door zün zonden op 20 December 1832. Het satirische element, dat zün particuliere leven beheerschte, beheerschte ook zün kunst en dit gaf hem ook de inspiratie tot *Un ge weldig spel. Zün grootste roem behaalde hü In de vertolking van Shakespeare en sün «tem miste nooit de diepe ontroering, die wekte bü den toehoorders, zoodat zü alle buigzaam heid bezat, om iedere buigzaamheid tot haar recht te laten komen. niet meer in staat om te ,taan' dten enk«len keer dat ze dan eens uit hun pünïüke duisternis mogen komen. Maar het gebeurt zelden, dat een gevangene bet jaren volhoudt, want na een paar jaaren soms na een paar maanden zün de lichamen zoozeer verzwakt, dat zü In den wister deod- vrlezen, wanneer de temperatuur daalt tot soms vijftig graden onder nul. **7* JJ*1 ***rÜP°n' deze practüken, die kUnken- Andere wreedheden niet ultslulten. Zoo zün er gevangenen, die aan zulke korte kettingen gebonden zün, dat zü zich nau welijks kunnen bewegen en bü het mlnX X zel worden zü gefolterd op de wiee.de wijze, waarvan alleen de Oosterlingen het droevig ge heim bezitten. i.,?1 helUge st,d Oerga woonde In oer-oude tüden de „levende Boeddha”, de heilige persoon van den Lama-godsdienst. De legende verhaalt nJ. dat de geest van Boeddha steeds bezit neemt van een pasgeboren kind, zoodra de levende lama Is overleden. Is dit oogenbllk aange- •wuv m «jn Ka- k<?lep' dan verzamelt men de namen der pas- prachtlge dieren, ?'bo™ne?. °P W***)®» «n het lot maakt uit. wie de uitverkorene zün zal. Dit la van enorme beteekenls voor de Mongolen en daarom heeft de Sovjet, die Mongolië had veroverd, destijds verboden, den Lama te kiezen. Men rekende er n.l. op, dat men deze godsdienstige gebruiken zou kunnen sabotteeren om daarna meer macht op de Mongolen te kunnen uitoefenen. De dui zenden pelgrims, die den Lama komen opzoeken zouden, aldus meende de Sovjet, gemakkelijker te bewerken zijn, wanneer de grootste oorzaak van solidariteit, de godsdienst n.l., zou weg genomen zün. In de bekende film Storm over Azië", van Pudowkin, kan men zien, hoe luister rijk de Lamafeesten zün en hoe de Engelsche bezetting om hetzelfde doei als dat der Sovjets, precies het tegengestelde doen. Zü wonen n.l. officieel het feest bü om op deze wijze een vriendelijke gezindheid voor de bevolking te toonen. Deze film hekelt dan ook de tactiek der Britten, maar vergeet te vermelden, dat de methode der Sovjets nog juist Iets onrechtvaar diger en zeker onmenschkundlger is. Vroeger, meer dan nu, was Mongolië het land der geheimzinnigheden. Thans, nadat de Sovjet staat zich In Mongolië heeft ingedrongen, Is er wat meer over dit land bekend, maar helaas zün het niet steeds zeer verkwikkelijke zaken die om aandacht vragen. Er zün nog vele duis ternissen in dit hart van Azië. In zoon geval gaan' de honden tactisch en gevaarlijk te werk. Zü beginnen In een wijden luing om het slachtoffer heen te loopen. Eén hond heeft de leiding en als de kringloop lang genoeg heeft geduurd, valt de leider plotseling aan, waarna alle honden volgen. De eenlge manier tot redding van het vee ge lijf Is zoo snel mogelük den leider en nog een paar andere hon den neer te schieten. Dan houdt de aanval op. want de honger drijft de honden er toe zich op de lijken te werpen en ze te verscheuren. Het gebeurt vaak, dat een paard wordt aangevallen door een bende honden. Het paard echter kent Mtean met een felllooee -eekerheld den weg, dien bet gaan moet. Het ontloopt den strijd eenlgen tijd en wacht het oogenbllk af, dat enkele honden tegelijk aanvallen. Dan keert het zich plotseling om en doet Jén trap In het midden vanlhet groepje aanvaller», met het gevolg, dat minstens één hond wordt geraakt. Een geschreeuw kondigt aan, dat het beest of gedood of gewond Is en dit Is voldoende voor de collega's om den aanval op het paard te staken en met verwoede kracht den levenden of dooden confrater op te peuzelen. Vleesch. vleesch en nog eens vleesch. zie daar wat deze lieve dieren dag en nacht zoeken. Op .van de moeilijkste uit de geschiedenis van de de markten waar vleesch wordt verkocht slui pen zü rond naar afval en als de kans schoon en de afval te klein Is. wagen zü wel eens een aanval op de versche voorraden. Het zal wel waar zijn dat deze dieren voor treffelijke wakers zün. Iedere Mongool heeft dan ook overdag zün hond aan een ketting en alleen 's nachts wordt hij losgelaten. Hij kan zich overal op het erf bewegen, maar kan dit niet verlaten, omdat het erf door een palissade is omgeven. Wee echter de man. die het wagen zou het erf te betreden. Hü heeft alle kans, dat hü het niet levend verlaat. vermoeden van een wereldrijk George heeft het vergaren van postzegels van zün eigen enorm rjjk en in dit opzicht heeft hü de schitterendste col lectie, die men zich maar denken kan. büeen gebracht. Niet slechte de zegels zelf bezit hü voorsoover dit mogelük was complete vellen gebruikte en ongebruikte tegelük maar ook de ontwerpen ervoor sieren zijn verzameling. Een der pronkstukken wordt gevormd door de In waterverf uitgevoerde ontwerpen voor de eerste Britsche postzegels van één penny en twee pence, die sir Rowland HUI In ontwierp. Een ander pronkjuweel van 's-konlngs lectie 1* de vermaarde twopence-zegel Mauritius van 1847. Destijds bezat het eiland nog geen eigen postzegels, een leemte, die overduidelijk aan het Ucht kwam ter gelegen heid van.een bel dat lady Garnrn, de vrouw van den gouverneur, wilde geven en waarvoor Invitaties moesten worden rondgezonden. Een vaardig horlogemaker bracht redding in den nood. Hü ontwierp zegels van 1 en 2 d. en maakte er drukken van. Vrüwel alle zegels raakten, gebruf* - - - nog slechts 2 exemplaren bekend. Een school jongen In Bordeaux ontdekte ze op een oude envelop en bezorgde aldus aan zün ouders een voordeeltje van f 30.000. De zegel van 2 d., waarvoor konlng George op een In 1004 ge houden veiling het lieve bedrag van 50.000 liet neerteUen, werd door den oorepronkelljken briefje, dat eenmaal Oma zoo gelukkig had gemaakt. De envelop bracht 7500 op <m Is thans meer dan 50 000 waard. Een groote rariteit te ook een postzegel met den kop van.lord Baden-Powell, den lei der der padvindsrsbewegtng Baden-Powell werd tüdens den boerenoorlog In Mafeklng bele gerd en ontwierp bü wijze van kertswül een eigen postzegel, waarop hü In *«n soeelschc bui ook zün eigen „kop” liet aanbrengen In plaats van dien van sün wettige souverelne. Koningin Victoria was weinig tngenomen met deee concurrentie en ook haar opvolger. Ko- ning Edward VII. was er maar weinig over gesticht. Maar konlng George vatte de zaak van den verzamelaarskant op en hü rustte niét, alvorens hü «en der zeven «egeltjes meer waren er niet van in omloop gebracht te pak ken had. De tüd heelt nu eenmaal alle wonden. (Ntdruk verboden). Als dat Loeris niet geweest te, meneer, dan'kan Je mü Hlmalaja noemen.” „Goed. goed, knikt Schlemiel en gaat de stoep op. De procuratiehouder van Zelf ék Co. ontvangt hem. -Dit te de lessenaar." zegt-ie „Het slót te geforceerd." „Aha.” lacht Schlemiel en In specteert het «lot, .als dat Loeris niet geweest Is. dan kunt U mü Hlmalaja noemen. Hebt U misschien een bediende, die Loeris heet?” De procuratiehouder ia erg bleek geworden. ..Jazéker," flutetert-ie. „onse kantoorknecht heet Loeris. Maar hoe weet U Hoe te het mo gelük. dat U....?" „Ben Ik detective of ben ik het niet?" vraagt „Brengt U dien „Tweede êtazle." zegt de vrouw en houdt op met X schuren. „O. U bent eeker van de politie?” Jawel," knikt Schlemiel Jk ben van de politie." „Nou," zegt de vrouw, „dat kan toch geen mensch anders geweest zün dan Loeris." „Wat?" vraagt Schlemiel. „Wie?" „Nou, die dat geld geklauwd heeft,” lacht de vrouw. JDle heeft al meer op sljn kerfstok, me neer de inspecteur. En sinds gisteren rulkt-le naar cognac en anders maar naar gewone jajem. ,Jk.... ik...." Hü zocht naar woorden. Zij zag zün vertrokken gezicht niet en niet de vertwijfelde uitdrukking in zün oogen. Haar scheen het maanlicht vol In het gezicht hjj stond in de schaduw. Alleen bet witte overhemd was fel zichtbaar in de zwarte gedaante. „Het ga Je goed, Victor", sel se kalm. HU maakte nog een beweging, als wilde hü haar tegenhouden. Maar, als bevreesd voor een aanraking met hem. trok se haar hand snel terug. „Het beste. KMchen”, kwam büna onhoorbaar over sün lippen. Rechtop, ernstig, ongenaakbaar, ging ze aan hem voorbü en boog den in het donker llggenden weg naar haar terrein In. Met diepe teugen ademde ze de nachtlucht In. Haar hart klopte hevig.haar polsen hamerden. Het had haar bovenmenschelüke Inspanning gekost, om met hem te praten en niet te schreien. Nu voelde ze zich als bevrijd van een zweren last. Maar het trillen van haar knieën werd soo hevig, dat se tastend langs den tuinmuur haar weg moest vervolgen. Met droge, open oogep, waaruit de slaap ge weken was, lag se nog lang In bed en dacht over de ontmoeting na.... Vandaag pas hadden zü afgtrekiind. *beem*ntm bèlde'oogen f 7S0»~ dSoddÜkê^^ftopp f 2S0»“ een *voet of oog f 12S» dulss ot wijsvinger f50.-^r^r^ f40.- ïïUssr^Tr .Zoo” „Ja. Ik wilde je namelük wat zeggen.” Zü haalde de schouwers op. ,Jk wist niet.. Klik eens. KStchen, Ik ben daar net in het Kurhaus geweest. Morgen beginnen de tennis matches. Daar komt Iedereen. Dat wil zeggen: ik -doe niet mee Maar kennissen van mü- En ik heb gehoord, dat de Engetochman, je weet wel afgesegd heeft. En daarbü werd gesproken over een onaangename zakelüke aangelegen heid." Hü veegde zün voorhoofd weer met den sakdoek af. ,Jk erger me er ook aan. Kitchen, beusch. Ik heb aan de heele geschiedenis geen schuld.” HU haalde diep adem. ,Jk ben zoo blü, dat Ik dat nog even heb kunnen zeggen.” Haar gezichtsuitdrukking veranderde niet. Star, koel, onbeweeglük, zag zü hem aan. „En wat heb Je nog meer te zeggen, Victor? vröee re op ü’kouden toon. Verder? Verder niets, helaas. Want ik heb nog geen Invloed op de zaken bü ons. Als het naar mün zin ging Ja, Ik kan niet ander» doen dan je zeggen, dst het me echt verdriet doet, dat het zoo geloopen te.” Zoo doet het je verdriet?” Zü richtte zich trots op. .Jk verlang geen medelijden. Victor. Want mün medslüden met jou te veel grooter jouwe met mü *Un kan. Ate je er een had, hoe groot het te.... wel. dan stxi Je van schaamte in een mulzegaatje voor me wegkruipen." Kitchen!” Het was een doffe kreet Hü wm xoo opgewonden, dat hü niet spreken kon. Ts.t me nu verder gaan, Victor." e telefoon belt. Schlemiel neemt den hoorn 1 om te antwoorden. „Ate U niet morgenvroeg vóór 13 uur de telefoon betaald hebt, dan moeten we U tot onze »püt van het net afvoeren. Dit te de et voornaamste bezit van een Mongool zün paard, zün hond en zün vrouw. Dit te weliswaar geen compliment aan het •dres van de vrouw, maar men vergete niet dat een Mongool tenslotte een Mongool en dat hü voer sün levensonderhoud eer een paard en een hond dan een vrouw noodlg heeft. De Mongool loopt nooit, doch zit steeds te paard, op jacht naar schapen, geiten en zelfs kameelen. Of een paard dus nuttig te voor hem! dierenwereld. Zeker is, dat. als zü waren blü- ven bestaan, onze diersoorten van thans een heel ander beeld souden hebben vertoond. Toch heeft men na veel studie enkele ver onderstellingen kunnen formuleeren. Aan het einde van een bepaald tüdperk leefden een soort haaien waarvan men de fossielen heeft gevonden die vermoedelijk de jonge Nau- tiloiden of hun eieren hebben vernietigd. Hier ligt waarschünlük een der voornaamste oorza ken van den ondergang. De groote monsters konden zeker niet door deze haaien worden bedreigd, maar des te funester was de jacht op de eieren en de jonggeborenen. Een familielid van de Nautilolden was de Nautilus. Evenals zün groote broer zette deze vlsch een soort kalk af, waardoor op den lan gen duur een kalken schelp om zijn lichaam heen groeit, die wel een mlddellün bereikt van twintig tot vüf en twintig c.M., terwül de lengte vaak meer dan vier meter bedroeg. Door middel van deze schelpen konden de Nautilolden zich drijvende houden op iedere hoogte van de zee. behalve In de diepste ge deelten. Het soortelük gewicht van deze schel pen was vermoedelük minder dan het soorte lük gewicht van water, zoodat de dieren ger makkeluk konden stügen en dalen. Bü voor keur bewogen zü op den bodem der zee. In de modder van den zeebodem heeft men enkele malen overblüfseien gevonden van de weeke deelen van het lichaam, dat zich later tot een soort rotssteen verhardde. De levens- verzamelaar voor een paar dubbeltje» verwor- ven. Fortuinen sün in den loop der tüden door posteegelveraamelaar» en -handelaars verdiend. Stanley Gibbons, een der vermaardste han delaars op dit gebied, kocht eens te Plymouth van een paar stoere zeerobben een heelen zak vol postzegels, die zü uit Kaapstad hadden mee gebracht Van de 75, die Gibbons hun In een nobele bul ultbetaalde. gingen de heeren on- verwUld aan den swier Waren re verstandig geweest, dan hadden van de opbrengst de rest van hun leven kunnen doorzwieren; hun baaltje bevatte namelük de beroemde drie hoekige postzegels van de Kaap de Goedé Hoop. Gibbons, die re per stuk uitverkocht, maakte er al een kleine f 40.000 voor thans zün ze reeds een paar ton waard. In 1847 schreef een rekere heer Hough in den staat Virginia een verliefd briefje aan zün verloofde In dien selfden staat. Op de envelop werd een zegel geplakt, ontworpen ooor den gouverneur van den staat en afwükend van de latere offlciéele postzegels der Vereenlgde Staten. In 1907 vond Hough's kleindochter tusschen een stapel ouden rommel het minne briefje, dat eenmaal Oma zoo gelukkig had WUt u frisch en luchtig Ruim en rustig en riant? Waar de bodem u steeds toeglanst Als de zuiverste brillont? Waar de grond nog kéêl goedkoop De belasting uiterst laag? Sn waar u volstrekt geen last hebt Van die nare auto-plaag? Waar de Noorderzon u toeschijnt Als een gouden aureool? Vestig u dan in de vrije. Witte streken van de Pool’ Zóó luidt ongeveer de, oproep. Sn u trekt een vreemd gezicht. Want die oproep is warempel Zoo tot u als mi) gericht! De promotors van de Poolstreek Vinden echter dit geval Heelemaal niet too onmoog’lijk Sn volstrekt nog niet zoo mal. Want het vliegtuig is de hope. Die men in ontginning ziet. Want het vliegtuig wordt de tramlijn Van en naar net Poolgebied.’ Het prospectus is natuurlijk Geflatteerd, zooals het most.. Het versacht beslist de winters Sn de zomert maakt het goed! Nu, al is dan in Europa Nog voorshands geen plaatsgebrek, Moog’HJk komt dan wel de Poolstreek In de toekomst meer in trek. Als u.ja, *t is niet persoonlek! Anders vraag ik u pardon, Als u ook eens mocht verhuizen Met, misschien, de Noorderzon!

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1932 | | pagina 7