H
Het hart van Midden-Azië
Sïrf ue^Aaal cfcfi daj
I
Een foutje in
de uitspraak
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
ROBINSONschoenen zijn prima
Nederlandsch fabrikaat
De vlammende
anjelier
NAAR DE POOL!
DINSDAG 20 DECEMBER
Fortuinen uit postzegels
Geheimzinnig land
Honden huilen
Ludwig Devrienct-
VET
echt
Vliegongeluk
Griezelige zeemonsters
de
KT
FEUILLETON
EPEN
DONKER MONGOLIË
r-
Missionarissen op
slagvelden
Naar het Duitsch van
Paul Oskar Hoecker
Hier worden meneehen door
honden verscheurd
1
erdem
euwe
eteld
leter
maal
t>cn
ver-
uegd
Doodkisten als cellen
Y ia.
hoor,
heeft
van
erlo-
Wist U2..Z
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
-
wonen,
is
1840
en
enkelengeweldigen
kan."
sf
exmeecW
in de»
BS
IX
en
I «w
bekM>n
katholieke
lortis. van-
rei men hem
sün Immoreel
te van aan en
dan het
idee van
Met Iedere poet verwachtte Catharina bericht
van Geheimraad Erck. Het waa toch aeer waar
schijnlijk, dat de brief van den ouden Trollo
PARUS. IS Dec. (V. D.) Naar uit Villacou-
blay wordt gemeld Is aldaar hedenmiddag een
autoglrovliegtulg neergestort. De piloot, Pierre
Martin, was op slag dood.
had,
te
rich
etbakkar,
och wr-
wet tal
|k vonnis
ie of «n
jnrechter
e schade
n in sün
De op-
Het
iber, een
:rs. open
van dk
brutslen
U gulden
Ing rijn,
•«et nik
sen boete
tot een
dden op
Nioolaas
bepalln-
tterdsm-
hebben
engehou-
150 pro-
gemaakt,
oor da
begrijpen
Idige be
de lange
welke op
col-
van
ideld het
e terecht
e 's-Grt-
om vier
i de VI*-
1 met da
ns art. I
koek- en
Zondag»
2 uur.
achte tot
loeg ben
nnls de
tende.
ak heden
gen.
tot ver-
Izing vu -=>
ivenhage.
wijzen.
ngen
nden
op os,
hoo-
re..."
4 den
Wke
i ge-
In deze
wdie niet
konden ritten en ook niet languit liggen. Het
weinige voedsel, dat zjj kregen en dat ook wel
eens werd vergeten, kregen zjj door een ope
ning van de kist. Om de twee of drie weken werd
met de hand in totaal 500 af-
na
lit^ te rijn, zoek. Van de 1 d. zegel zijn
ilechts 2 exemplaren bekend. Een school -
Mongolië is een land van mysterie en ver
schrikking. Behalve de menschenetende honden
zijn er nog andere vreemdsoortigheden die we
even willen vertellen. We hebben alten wel eens
gelezen van gruwden, die nu. maar vooral in
oude tijden gebeurden in de donkere onbekend
heden van de gevangenissen. Maar wat te zeg
gen van de gebruiken in de heilige stad Oerga,
de hoofdstad van Mongolië. In deze stad staat
Mn gevangenis, waarin een paar doodskisten
als cel worden gebruikt. Deze kisten zjjn enge-
veer 120 M. lang en 00 <uM. breed,
ruimten waren gevangenen opgesloten.
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
Alle ubonne’SanSVnMen verzekerd voor
aan zit."
.Dan moet je maar tegen hen zeggen: compli
ment van den ouden Balthazar en jullie zijn
een stelletje ossen en ezels." In woede spuwde hij
op den grond. -
Eva. die boven aan het slaapkamerraam bezig
waa haar lokken te frlseeren voor den Zondag
werd nog altijd tollet gemaakt! had brokstuk
ken van het gesprek opgevangen. Zij maakte
voort, om zoo gauw mogelük beneden te zljn^
Toen ze de gekleurde plaat zag. was ze ver
bluft, hoe natuurlijk de afbeelding was.
„Het is. alsof je hem plukken kunt!" riep ze
uit. En ze streek er over heen, als om zich te
overtuigen, dat het geen reliëfdruk was! „Heeft
mr. Oabb' hem al gezien?"
„Die komt pas na de kerk."
„Dan ga ik hem tegemoet", riep Eva enthou
siast. „Dat moet ik hem laten zien."
Het was, alsof er in allemaal een nieuwe geest
gevaren was. Zelf* mr Gabb was uitbundig voor
zijn doen. Ondanks rijn zwart pak. had hü zich
van bulten af over de vensterbank geslingerd en
zat er nu op met bungelende beenen!
„Look here! It Is wonderful. Really very won
derful. AM in Engeland zoo lets verscheen, dan
kwam er nog denselfden dag een groothandelaar
en bood u voor teder plantje drie shilling six
pence.”
Eva straalde. „Dat sou een goed resk> ztfn!
Honderdduizend hebben we er, geloof Ik."
„Niet sooveel Maar toch wel ruim drie
tachtig duizend.” Catharine zuchtte.
(Wordt vervolgd)
schthrii'
van
loor hen
1 werden
bevis»
waarbij
waart»-
riing
Freddy Vrijdag liet Robbie eens
zien, hoe hij kon springen met be
hulp van een langen bamboe pols
stok. en Robbie was niet tevreden,
voordat de zeeman hem geleerd had.
hoe bet moest. Robbie begon met
over rotsen en kleine hoornen te
springen; daarna zei hij. dat hij wil
de probeeren over Edwin, de giraffe,
heen te springen.
,4e bent nog niet volleerd genoeg,
om dat te kunpen,” zei Freddy. Maar
Robbie was er niét van af te bren
gen. ,4Ü kunt het ook,” aet hij, „en
ik wil X eens probeeren."
Robbie maakte een pracht-sprong.
en het leek werkelijk, of hij er over
zou komen-
Reeds maanden woedt er tusschen
en Paraguay een verbitterde strijd,
Maar ongelukkig bleef zjjn trui ha
ken aan één van de horens van de
giraffe, juist op het oogenbllk, dat
hij den stok wegwierp, en daar ging
hij nu.
„Waarom blijf Je daar boven?” In
formeerde de zeeman.
„Omdat Ik er niet
schreeuwde Robbie.
„Zie nu wel, dat je nog niet over
Edwin heen kunt springen," zei de
zeeman. „Had maar naar mU ge
luisterd!”
„O, help Robbie toch liever om er
af te komen,” vroeg Topsy. JTjj zal
nu wel beter oppassen; bovendien, de
giraffe schijnt er ook niet erg op ge
steld te zfjn," geloof Ik.
(Morgenavond vervolg.)
Zjjn hond is zijn trouwe makker en de be-
nker «n verdediger van zijn tent of zjjii ka
ravaan. Deze honden zijn i
groot, sterk en schrander, maar zij worden
bloeddorstig opgevoed, want nauwelijks is een
Mongool overleden, of zijn Ujk wordt voor de
honden geworpen, omdat de Mongolen gelooven
dat in het lijk van een Mongool de booze geest
vaart, soodat het Ujk zoo spoedig mogelijk moet
vernietigd worden. Dit gebeurt op zeer eigenaar
dige wijze, men legt nJ. het lijk op een platte
kar, die dan over hobbelige wegen wordt ge
reden, in de hoop (en de zekerheid) dat het eraf
zal vallen. De koetster mag niet omkijken, want
dan komt de booee geest in hem. Boms ook
wordt bet lijk bulten de menschengemeenschap’
gebracht en daar aan de honden prijsgegeven.
Ben andere gewoonte la het Ujk In de woestijn
te laten liggen, wanneer een Mongool tijdens een
tocht om het leven komt. De Karavaan trekt
dan verder om niet in de nabijheid te moeten
biijven. De honden vliegen altijd wel op het Ujk
af, omdat zü steeds Iets te weinig voedsel krij
gen, waardoor hun bloeddorst niet weinig wordt
aangewakkerd.
Met tientallen gelijk vallen zjj soms een Ujk
aan. dat nog een uur te voren een levend mensch
was. Rond kloosters zwerven soms honderden
.dieren in de hoop lijken van overleden mon-
Tiiken te kunnen attrapeeren. Intussqhen ver
slinden zij voedselresten die uit het klooster
worden geworpen. Het spreekt vanzelf dat zoo’n
kudde honden den vrede om klooster en kerk
danig verstoort. Wil men een kerk of klooster
bezoeken, dan dlext men dus gewapend te zijn
met een geweer of minstens een knuppel om rich
een weg dwars door de bloeddorstige movers
te kunnen banen. Het gevaar is bovendien niet
denkbeeldig, dat men zelf door de dieren zou
worden verscheurd, als zjj gerulmen tijd zonder
voedsel zjjn geweest. i
Kent gjj, lezer, griezeliger beesten aan inkt
visschen? Ze zijn er niet. Dat wil zeggen: niet
meer. In de oudste tijden kende men den
dynoeaurus. maar die maakte meer een Indruk
van geweldigheid dan van griezeligheid.
Toch z|jn er vroeger dieren geweest die min
stens zoo griezelig waren als de Inktvisschen.
Dit monster, dat sinds lang is uitgestorven,
leek in de verte wel Iets op een Inktvlsch. Het
had twee reuzen-oogen, grijparmen van ver
schrikkelijk formaat en een grooten snavel, die
dreigend gebogen was. Dit was het beruchte
soort der „Nautilolden". waarvan de geraam
ten bewaard werden In het Smlthonlan Insti
tution te Washington. Naast deze monsters
leefden kleinere wezens van dezelfde familie,
die eenlge gelijkenis toonen met onze bekende
krabben.
ïn ontzaglijke groepen hebben deze monsters
geleefd, ja zelfs was hun aantal grooter dan
dat van eenlg ander diersoort. Zjj leefden zelfs
heel lang en nog zjjn hier en daar soorten
gevonden, die aan deze monsters herinneren.
Doch hun ondergang oeglnt in het tijdperk
van de steenkool, toen groote gebieden van het
Noordelijk halfrond met uitgestrekte moeras
sen waren bedekt. Hoe zü precies zijn uitgestor
ven Is moeilijk na te gaan. Deze studie is een
wijze van de Nautilolden was vrijwel gcHjk
aan die van de tegenwoordige inktvisschen. Zij
grepen hun prooi met hun lange grijparmen
en bewogen zich voort door het ingehaalde
water met groote kracht uit hun achterlijf te
spuiten. Met hun sterke harde snavels ver
slonden rij de prooi levend.
De Nautilolden kwamen voornamelijk voorin
de Noordelijke Ijszee, het Noorden van den
Atlantischen Oceaan en den Orooten Oceaan
en de noordelijke «ee-armen van Europa, Azië
en Amerika. Doch ook In het Zuidelijke Ala
bama heeft men enkele overblijfselen van fos
sielen van dit merkwaardige en gevreesde see-
m '«ter gevonden.
i to in
Mttf
W» I
door
slacNdf-
WOK*
hem op een van de plaatsen, die hjj op zijn
terugreis in Europa aandeed, zou bereikt heb
ben. En als de heer Erck, die zich haar vader
lijken vriend had genoemd, van haar moeilijk
heden hoorde, zou ze zeker op zijn hulp kun
nen rekenen, meende zij.
Op een Zondagmorgen liet de oude Balthazar,
zooals gewoonlijk, de vaktijdschriften, waarop
hij geabonneerd was. door de werkvrouw naar
het huls van Catharina brengen Ze zou er, in
de moedelooze stemming, waarin ze nu was,
wel geen oog in geslagen hebben, als er niet oen
briefje bjj was geweest, waarop haar buurman
de woorden had gekrabbeld: ..Hesdorffer's „Gar-
tenwelt” is vandaag buitengewoon Interessant.
Zoodra Ik geschoren ben, kom Ik bjj jullie Pret-
tlgen Zondag!”
UK het tijdschrift, dat bovenop lag, viel een
gekleurde plaat; „Nieuwe Anjersoorten.” En het
midden van de plaat, waarop in uitstekenden
kleurendruk verschillende nieuwe soorten ston
den afgebeeld. werd gevormd door de natuur
getrouwe reproductie van een prachtig exem
plaar van ..Vlammende Kitchen.”
In den bjj de plaat behoorenden tekst, werd
elk der nieuwe soorten uitvoerig besproken en
ook aan Catharina's bloem was een belang
stellende beschouwing gewijd. Vooral de gleed,
rijkdom en kleur, de weelderige vormschoonheid
werden aeer bewonerd.
„Goeie morgen, Catrientje’, riep de oude
Balthazar met zijn kraalstem naar binnen. HU
stond bulten voor het open venster en steunde
met zijn beide ellebogen op da vensterbank. HU meer dan voor een nieuw, waar misschien risico
laatste aanmaning.* zegt Iemand.
..Zeker,” murmelt Schlemiel, „natuurlijk.” en
legt den hoorn op het toestel. „Nu óók nog
de telefoon
Op dit oogenbllk wordt hü voor de tweede
maal opgebeld.
.Dier Zelf és Co.” meldt een stem. „U bent
onï gerecommandeerd door mr. Bovenloop, on
zen rechtskundigen adviseur. Kunt U dadelijk
even bü ons komen?”
„Natuurlijk." zegt Schlemiel, „gaarne, met het
grootste genoegen. Wat Is er aan de hand?"
..Nou." gaat de stem voort, „uit den lessenaar
van onzen procuratiehouder la elfduizend gulden
gestolen. Mr. Bovenloop heeft als particulier-
detective aanbevolen. U komt dus? Ons kantoor
is op de Nleuwegracht no. 102
Schlemiel draalt een oogenbllk. „Wel natuur-
lUk,” zegt hU dan. ,Jk kom terstond.”
Tien minuten later staat hij voor het huls
Nleuwegracht 102. Een vrouw Is berig de «loep
te schuren. „Zelf te Co„” vraagt Schlemiel en
zet zijn gericht in crlmlnallstlsche plooien.
.dat uit ruwe olie ongeveer 200 verschillen
de producten, waaronder asphalt en kauwgom,
gewonnen werden?
....dat de Turksche regeering tot een eoo-
nomlsch drie-jarenplan voor den opbouw dér
Turksche industrie wil overgaan?
....dat de meer dan zes K.M lange brug
tusachen San Francisco en Oahland de langste
brug der wereld zal warden?
....dat een nieuw Instrument den automobi
list aanwljst hoeveel kilometer hjj met sün
wagen per liter benzine kan afleggen?
....dat de grootste sterrenkijker het mogelUk
maakt den loop van ongeveer 300 biljoen ster
ren na te gaan?
dat het stadsdeel TZjapei te Sjanghai,
dat door de Japanners in puin Is geschoten,
in modernen stijl weer zal wordén opgeboqwd?
....dat reeds Julius Caesar in zekere stréken
In de omgeving van het Circus Maximus te
Rome alleen één richtingsverkeer had toege
staan. omdat het verkeer daar te druk waa?
(United Pr*M>.
Schlemiel En dan segt hl).
Loeris eens even bü me!"
Loeris komt. Als hü Schlemiel onderzoeken
den blik riet, beglnt-le al te beven.
„Nou. beken JU nou maar heel erg gauw,"
segt Schlemiel. -Als Je dadelijk opbiecht, dan zal
je chef misschien nog van 'n gerechterlijke ver
volging afrien. Beken-J« niet en komen de spieën
niet op de proppen, dan laat ik Je terstond op
bergen.”
Loeris begint te janken. Dan valt-ie half van
sün stokje en dén bekent-le en wijst de plaats
aan. waar hij de elfduizend gulden heeft ver
stopt.
Schlemiel krijgt vijfhonderd pop honorarium,
betaalt zijn telefoonrekening, zoekt in de tele-
oonglds ónder de letter B en belt mr. Bovenloop
op-
,Mün naam Is Schlemiel” zegt-le „Schle-mlel!
U hebt ml] bü de firma Zelf te Co. als particu
lier detective aanbevolen. Mag ik vragen
hoe..
.Den kleine gêhoorfout,” onderbreekt mr. Bo
venloop. „Ik heb de firma Zelf te Co. den
detective Ze ml el z. van Zaandam aan
bevolen. Ik hóóp, dat U geen bijzondere onaan
genaamheden hebt ondervonden?"
„O, neen.” zegt Schlemiel „ik heb er verder
geen onaangenaamheden door gehad. Integen
deel. Inmiddels houd Ik mü aanbevolen, mr.
Bovenloop! Dank
een
i als
haal
rden
deze
door
lam-
had
zes
met
keek haar met vroolük-gllmlachende oogen
aan en produceerde met behulp van zjjn zwarte
sigaar enorme rookwolken. Dat was een bewüs,
dat hü In zün humeur was. „Schitterend, hé?”
„O. grootpapa! En wat een prachtige illustra
tie! Het lijkt wel echt." Ze hield de plaat nog
steeds In de hand. „Kijk, hoe natuurgetrouw de
kteurnusmee gereproduceerd ia, de overgang
van de donkere tint aalmkleur tot vlammend
geel. Het lijken wel vlammen, waar de wind
door loeit!”
De oude man was buitengewoon In zijn schik.
JKfjk eens, nu laeft ze weer heelemaal op! Het
geluk hoeft je ook maar weer zün pink te ge
ven, hé? Toen ik dat zag, dacht ik, daar moet
je in elk geval toch op de een of andere manier
wel voerdeel van hebben.'
„AM Ik een* direct naar Frankfort ging? Mis
schien bieden ze nu meer. Dan loont het ten
minste, om snijbloemen te verkoopen en het
brengt geld In het laadje.”
Balthasar moest van dien snübjoetnenverkoop
niet veel hebben, ,4e bederft den prü* voor la-
ter.”
Catharina haalde met een treurig lachje de
schouders op. -Voor later? Kan ik den prijs dan
op pril houden? Mijn advocaat segt; bü gsdwon»
gen verkoop vormen ds biedende handelaars een
vaste combinatie, waar niemand tusschenkomt.
Dan betalen se twee, drie pfennig voor een
plantje, onverschillig of het een nieuwe special!»
telt te Of lang bekend marktgoed. Integendeel,
voor een bekend soort betalen se eerder nog
■JUtchen!"
Ret was Victor’s stem. Vragend, smeekend,
klonk de half-lulde roep.
Ze bleef staan.
Victor Troilo had zün zwarten theatermantel
openhangen Daaronder had hü sün rok aan. In
Min linkerhand had hü een chapeau-claque, in
MJn rechter een zakdoek. Daarmee had hü waar-
•ohünlük zün voorhoofd afgewtscht. Catharina
dat hü opgewonden was; misschien had hü
*»wd gzloopen.
Ja, Victor?" zei ze, zoo kalm als het haar
»>o«elük was.
Hü slikte.' sün stem liet hem in den ^teek.
Maar elndeUjk vond hü woorden en zei dan
aarzelend en met gesmoorde stem: „Misschien
••het goed. dat het toeval ons vandaag samen-
teengt; Kitchen. Ik.... ik heb Je al van het
rinsteriiini af eevolad."
BOUvia
zonder
dat officieel de oorlog Is verklaard Het Vica
riaat van de Chaco, aldus meldt Agentia Fldes
uit Tarüa Culvo. ligt midden in de noorde-
lüke zone der krijgsoperaties en de troepen die
naar het Zuiden trekken moeten dit gebied
passeeren. Er zün twee bloeie
parochies van Chsragua en Vil
waar de soldaten naar de veel omstreden gren
zen trekken, waar man onder een moordend
heet klimaat, in een dor en zandig terrein,
geheel afgesloten van water een verbitterden
strijd moet voeren.
De Franclscaansche missionarissen hebben
hun best gedaan de verschrikkingen van den
oorlog zooveel mogelijk te verminderen en te
«citavlften. De Apostolische vicaris Mgr Vlglani
heeft aan den Genera len Staf zün diensten
aangeboden en ook al zün missionarissen heb
ben zich bereid verklaard om de zielzorg van
de soldaten waar te nemen. Drie missionarissen
sün aangesteld als aalmoezenier en onmlddeUijk
naar het front vertrokken. De bisschep vgn
Sucre Mgr. Plerinl en ook de andere bis
schoppen hebben de missieposten ingericht tot
hospitaal om de gewonden op te nemen: de
katholieke missieposten sün de eenlge die aan
de eiachen van een modern Ingericht hospitaal
voldoen.
Een postaegelcoUectle, zooals er In heel de
wereld maar zeer enkele bestaan, wordt te
Londen in veiling gebracht. Het is de gewel
dige verzameling van wijlen den heer Manus
te Ba&rn. die hier onder den hamer komt en
al wat leeft in de wereld der philatelic, zal
met weemoed zien, hoe hier het levenswerk
van een grandioos vsrsamelaar onder de meest
biedenden wordt verdeeld, naar alle windstre
ken der aarde wordt verspreid.
Deze wereld der philatelic Is wel een zeer
merkwaardige agglomeratie. Alle verschillen
tusschen oud en jong, tUMChen arm «n rijk,
tusachen hoog en laag, sün er ten «enenmale
ultgewlacht. Hier geldt als eenlge waardemeter
uitsluitend bet album, soms 'ook slechte een
luttel cahier, met de kleurige zegeltjes. Zie waar
ge wilt, in New York. In Londen, in Parü». in
Amsterdam aan den N.Z. Voorburgwri. waar
eiken Woensdagmiddag, weer of geen weer, de
schare der geestdriftige verzamelaars büeen-
dromt en gij zult er de stelling van het ge
lijk recht voor allen voor oogen gestaafd vin
den.
Het zal dan ook niemand verwonderen, dat
konlngen en keizers behooren tot de wereld
der phllatellstcn. Een der Ijverigste verza
melaars te konlng George van Engeland, die
den grondslag voor zün verzameling tientallen
jaren geleden legde, toen hü nog als offlcler-
ter-zee op de Britsche oorlogsmarine in West-
Indlë diende en er geen flauw
eenmaal de kroon van
zullen dragen. Konlng
speciaal toegelegd op
en
acht,
lullig
pre
paar
ekers
zich
ords.
n om
ran
ecies
ten...
Heden is het honderd Jaar geleden, dat een
der meest beroemde Dulteche tooneelspelers,
Ludwig Devriendt, la overleden. Hü werd ge
boren op U December 1184. als zoon van epn
züdehahdelaar en was bestemd voor dé koop-
marischap. Hü was selfs een korten tüd als
zoodanig werkzaam; doch de ontmoeting met
het tóoneel deed hem onmlddellük van Inzicht
veranderen. Op een zakenreis te Leipzig name-
lük bezocht hü op een avond den schouwburg,
waar dé destijds beroemde acteur Ocksenhei-
mer optrad. De jonge Devriendt werd zoodanig
door zün spel aangegrepen, dat hü besloot
eveneens tooneelspeler te worden. Zoo gezegd,
zoo gedasn en hij sloot zich aan bü een rei
zend tooneelgezelschap onder den naam Herz
berg. Hü debuteerde In het tooneetetuk ..De
bruid van Messina” en had een enorm succes.
Dit was In 1804. In 1807 trad hü in het huwe
lijk en daarna nog eenlge malen. HU was' be
rucht om sün losbandigheid. Ja, men sou kun-
nen zeggen, dat zün moraliteit everi .groot"
was als sün talent. In 181> trad hü voor het
eertt op Ui Berlijn Hü werd met Mn slag be
roemd en la dit gebleven. I
voortdurend waarschuwde tej
leven. Hü trok er zich echter
suerf volkomén ultgéput door zün zonden op
20 December 1832.
Het satirische element, dat zün particuliere
leven beheerschte, beheerschte ook zün kunst
en dit gaf hem ook de inspiratie tot *Un ge
weldig spel. Zün grootste roem behaalde hü In
de vertolking van Shakespeare en sün «tem
miste nooit de diepe ontroering, die wekte
bü den toehoorders, zoodat zü alle buigzaam
heid bezat, om iedere buigzaamheid tot haar
recht te laten komen.
niet meer in staat om te
,taan' dten enk«len keer dat ze dan
eens uit hun pünïüke duisternis mogen komen.
Maar het gebeurt zelden, dat een gevangene
bet jaren volhoudt, want na een paar jaaren
soms na een paar maanden zün de lichamen
zoozeer verzwakt, dat zü In den wister deod-
vrlezen, wanneer de temperatuur daalt tot soms
vijftig graden onder nul.
**7* JJ*1 ***rÜP°n' deze practüken, die
kUnken- Andere wreedheden niet
ultslulten. Zoo zün er gevangenen, die aan zulke
korte kettingen gebonden zün, dat zü zich nau
welijks kunnen bewegen en bü het mlnX X
zel worden zü gefolterd op de wiee.de wijze,
waarvan alleen de Oosterlingen het droevig ge
heim bezitten.
i.,?1 helUge st,d Oerga woonde In oer-oude
tüden de „levende Boeddha”, de heilige persoon
van den Lama-godsdienst. De legende verhaalt
nJ. dat de geest van Boeddha steeds bezit neemt
van een pasgeboren kind, zoodra de levende
lama Is overleden. Is dit oogenbllk aange-
•wuv m «jn Ka- k<?lep' dan verzamelt men de namen der pas-
prachtlge dieren, ?'bo™ne?. °P W***)®» «n het lot maakt uit.
wie de uitverkorene zün zal. Dit la van enorme
beteekenls voor de Mongolen en daarom heeft
de Sovjet, die Mongolië had veroverd, destijds
verboden, den Lama te kiezen. Men rekende er
n.l. op, dat men deze godsdienstige gebruiken
zou kunnen sabotteeren om daarna meer macht
op de Mongolen te kunnen uitoefenen. De dui
zenden pelgrims, die den Lama komen opzoeken
zouden, aldus meende de Sovjet, gemakkelijker
te bewerken zijn, wanneer de grootste oorzaak
van solidariteit, de godsdienst n.l., zou weg
genomen zün. In de bekende film Storm over
Azië", van Pudowkin, kan men zien, hoe luister
rijk de Lamafeesten zün en hoe de Engelsche
bezetting om hetzelfde doei als dat der Sovjets,
precies het tegengestelde doen. Zü wonen n.l.
officieel het feest bü om op deze wijze een
vriendelijke gezindheid voor de bevolking te
toonen. Deze film hekelt dan ook de tactiek
der Britten, maar vergeet te vermelden, dat de
methode der Sovjets nog juist Iets onrechtvaar
diger en zeker onmenschkundlger is.
Vroeger, meer dan nu, was Mongolië het land
der geheimzinnigheden. Thans, nadat de Sovjet
staat zich In Mongolië heeft ingedrongen, Is er
wat meer over dit land bekend, maar helaas
zün het niet steeds zeer verkwikkelijke zaken
die om aandacht vragen. Er zün nog vele duis
ternissen in dit hart van Azië.
In zoon geval gaan' de honden tactisch en
gevaarlijk te werk. Zü beginnen In een wijden
luing om het slachtoffer heen te loopen. Eén
hond heeft de leiding en als de kringloop lang
genoeg heeft geduurd, valt de leider plotseling
aan, waarna alle honden volgen. De eenlge
manier tot redding van het vee ge lijf Is zoo snel
mogelük den leider en nog een paar andere hon
den neer te schieten. Dan houdt de aanval op.
want de honger drijft de honden er toe zich op
de lijken te werpen en ze te verscheuren. Het
gebeurt vaak, dat een paard wordt aangevallen
door een bende honden. Het paard echter kent
Mtean met een felllooee -eekerheld den weg, dien
bet gaan moet. Het ontloopt den strijd eenlgen
tijd en wacht het oogenbllk af, dat enkele
honden tegelijk aanvallen. Dan keert het zich
plotseling om en doet Jén
trap In het midden vanlhet groepje aanvaller»,
met het gevolg, dat minstens één hond wordt
geraakt. Een geschreeuw kondigt aan, dat het
beest of gedood of gewond Is en dit Is voldoende
voor de collega's om den aanval op het paard
te staken en met verwoede kracht den levenden
of dooden confrater op te peuzelen.
Vleesch. vleesch en nog eens vleesch. zie daar
wat deze lieve dieren dag en nacht zoeken. Op .van de moeilijkste uit de geschiedenis van de
de markten waar vleesch wordt verkocht slui
pen zü rond naar afval en als de kans schoon
en de afval te klein Is. wagen zü wel eens een
aanval op de versche voorraden.
Het zal wel waar zijn dat deze dieren voor
treffelijke wakers zün. Iedere Mongool heeft
dan ook overdag zün hond aan een ketting en
alleen 's nachts wordt hij losgelaten. Hij kan
zich overal op het erf bewegen, maar kan dit
niet verlaten, omdat het erf door een palissade
is omgeven. Wee echter de man. die het wagen
zou het erf te betreden. Hü heeft alle kans, dat
hü het niet levend verlaat.
vermoeden van
een wereldrijk
George heeft
het vergaren
van postzegels van zün eigen enorm rjjk en in
dit opzicht heeft hü de schitterendste col
lectie, die men zich maar denken kan. büeen
gebracht. Niet slechte de zegels zelf bezit hü
voorsoover dit mogelük was complete vellen
gebruikte en ongebruikte tegelük maar ook
de ontwerpen ervoor sieren zijn verzameling.
Een der pronkstukken wordt gevormd door de
In waterverf uitgevoerde ontwerpen voor de
eerste Britsche postzegels van één penny en
twee pence, die sir Rowland HUI In
ontwierp.
Een ander pronkjuweel van 's-konlngs
lectie 1* de vermaarde twopence-zegel
Mauritius van 1847. Destijds bezat het eiland
nog geen eigen postzegels, een leemte, die
overduidelijk aan het Ucht kwam ter gelegen
heid van.een bel dat lady Garnrn, de vrouw
van den gouverneur, wilde geven en waarvoor
Invitaties moesten worden rondgezonden. Een
vaardig horlogemaker bracht redding in den
nood. Hü ontwierp zegels van 1 en 2 d. en
maakte er
drukken van. Vrüwel alle zegels raakten,
gebruf* - - -
nog slechts 2 exemplaren bekend. Een school
jongen In Bordeaux ontdekte ze op een oude
envelop en bezorgde aldus aan zün ouders een
voordeeltje van f 30.000. De zegel van 2 d.,
waarvoor konlng George op een In 1004 ge
houden veiling het lieve bedrag van 50.000
liet neerteUen, werd door den oorepronkelljken
briefje, dat eenmaal Oma zoo gelukkig had
gemaakt. De envelop bracht 7500 op <m Is
thans meer dan 50 000 waard.
Een groote rariteit te ook een postzegel met
den kop van.lord Baden-Powell, den lei
der der padvindsrsbewegtng Baden-Powell werd
tüdens den boerenoorlog In Mafeklng bele
gerd en ontwierp bü wijze van kertswül een
eigen postzegel, waarop hü In *«n soeelschc
bui ook zün eigen „kop” liet aanbrengen In
plaats van dien van sün wettige souverelne.
Koningin Victoria was weinig tngenomen met
deee concurrentie en ook haar opvolger. Ko-
ning Edward VII. was er maar weinig over
gesticht. Maar konlng George vatte de zaak
van den verzamelaarskant op en hü rustte
niét, alvorens hü «en der zeven «egeltjes meer
waren er niet van in omloop gebracht te pak
ken had. De tüd heelt nu eenmaal alle wonden.
(Ntdruk verboden).
Als dat Loeris niet geweest te, meneer, dan'kan
Je mü Hlmalaja noemen.”
„Goed. goed, knikt Schlemiel en gaat de
stoep op. De procuratiehouder van Zelf ék Co.
ontvangt hem. -Dit te de lessenaar." zegt-ie
„Het slót te geforceerd."
„Aha.” lacht
Schlemiel en In
specteert het «lot,
.als dat Loeris
niet geweest Is.
dan kunt U mü
Hlmalaja noemen.
Hebt U misschien
een bediende, die Loeris heet?”
De procuratiehouder ia erg bleek geworden.
..Jazéker," flutetert-ie. „onse kantoorknecht heet
Loeris. Maar hoe weet U Hoe te het mo
gelük. dat U....?"
„Ben Ik detective of ben ik het niet?" vraagt
„Brengt U dien
„Tweede êtazle." zegt de vrouw en houdt op
met X schuren. „O. U bent eeker van de politie?”
Jawel," knikt Schlemiel Jk ben van de
politie."
„Nou," zegt de vrouw, „dat kan toch geen
mensch anders geweest zün dan Loeris."
„Wat?" vraagt Schlemiel. „Wie?"
„Nou, die dat geld geklauwd heeft,” lacht de
vrouw. JDle heeft al meer op sljn kerfstok, me
neer de inspecteur. En sinds gisteren rulkt-le
naar cognac en anders maar naar gewone jajem.
,Jk.... ik...." Hü zocht naar woorden.
Zij zag zün vertrokken gezicht niet en niet
de vertwijfelde uitdrukking in zün oogen. Haar
scheen het maanlicht vol In het gezicht hjj
stond in de schaduw. Alleen bet witte overhemd
was fel zichtbaar in de zwarte gedaante.
„Het ga Je goed, Victor", sel se kalm.
HU maakte nog een beweging, als wilde hü
haar tegenhouden.
Maar, als bevreesd voor een aanraking met
hem. trok se haar hand snel terug. „Het beste.
KMchen”, kwam büna onhoorbaar over sün
lippen.
Rechtop, ernstig, ongenaakbaar, ging ze aan
hem voorbü en boog den in het donker llggenden
weg naar haar terrein In.
Met diepe teugen ademde ze de nachtlucht In.
Haar hart klopte hevig.haar polsen hamerden.
Het had haar bovenmenschelüke Inspanning
gekost, om met hem te praten en niet te
schreien.
Nu voelde ze zich als bevrijd van een zweren
last. Maar het trillen van haar knieën werd
soo hevig, dat se tastend langs den tuinmuur
haar weg moest vervolgen.
Met droge, open oogep, waaruit de slaap ge
weken was, lag se nog lang In bed en dacht
over de ontmoeting na.... Vandaag pas hadden
zü afgtrekiind.
*beem*ntm bèlde'oogen f 7S0»~ dSoddÜkê^^ftopp f 2S0»“ een *voet of oog f 12S» dulss ot wijsvinger f50.-^r^r^ f40.- ïïUssr^Tr
.Zoo”
„Ja. Ik wilde je namelük wat zeggen.”
Zü haalde de schouwers op. ,Jk wist niet..
Klik eens. KStchen, Ik ben daar net in het
Kurhaus geweest. Morgen beginnen de tennis
matches. Daar komt Iedereen. Dat wil zeggen:
ik -doe niet mee Maar kennissen van mü- En
ik heb gehoord, dat de Engetochman, je weet
wel afgesegd heeft. En daarbü werd gesproken
over een onaangename zakelüke aangelegen
heid." Hü veegde zün voorhoofd weer met den
sakdoek af. ,Jk erger me er ook aan. Kitchen,
beusch. Ik heb aan de heele geschiedenis geen
schuld.” HU haalde diep adem. ,Jk ben zoo blü,
dat Ik dat nog even heb kunnen zeggen.”
Haar gezichtsuitdrukking veranderde niet.
Star, koel, onbeweeglük, zag zü hem aan.
„En wat heb Je nog meer te zeggen, Victor?
vröee re op ü’kouden toon.
Verder? Verder niets, helaas. Want ik heb
nog geen Invloed op de zaken bü ons. Als het
naar mün zin ging Ja, Ik kan niet ander»
doen dan je zeggen, dst het me echt verdriet
doet, dat het zoo geloopen te.”
Zoo doet het je verdriet?” Zü richtte zich
trots op. .Jk verlang geen medelijden. Victor.
Want mün medslüden met jou te veel grooter
jouwe met mü *Un kan. Ate je er een
had, hoe groot het te.... wel. dan
stxi Je van schaamte in een mulzegaatje voor
me wegkruipen."
Kitchen!” Het was een doffe kreet Hü wm
xoo opgewonden, dat hü niet spreken kon.
Ts.t me nu verder gaan, Victor."
e telefoon belt. Schlemiel neemt den hoorn
1 om te antwoorden.
„Ate U niet morgenvroeg vóór 13 uur
de telefoon betaald hebt, dan moeten we U
tot onze »püt van het net afvoeren. Dit te de
et voornaamste bezit van een Mongool
zün paard, zün hond en zün vrouw. Dit
te weliswaar geen compliment aan het
•dres van de vrouw, maar men vergete niet dat
een Mongool tenslotte een Mongool en dat hü
voer sün levensonderhoud eer een paard en een
hond dan een vrouw noodlg heeft. De Mongool
loopt nooit, doch zit steeds te paard, op jacht
naar schapen, geiten en zelfs kameelen. Of een
paard dus nuttig te voor hem!
dierenwereld. Zeker is, dat. als zü waren blü-
ven bestaan, onze diersoorten van thans een
heel ander beeld souden hebben vertoond.
Toch heeft men na veel studie enkele ver
onderstellingen kunnen formuleeren. Aan het
einde van een bepaald tüdperk leefden een
soort haaien waarvan men de fossielen heeft
gevonden die vermoedelijk de jonge Nau-
tiloiden of hun eieren hebben vernietigd. Hier
ligt waarschünlük een der voornaamste oorza
ken van den ondergang. De groote monsters
konden zeker niet door deze haaien worden
bedreigd, maar des te funester was de jacht
op de eieren en de jonggeborenen.
Een familielid van de Nautilolden was de
Nautilus. Evenals zün groote broer zette deze
vlsch een soort kalk af, waardoor op den lan
gen duur een kalken schelp om zijn lichaam
heen groeit, die wel een mlddellün bereikt
van twintig tot vüf en twintig c.M., terwül
de lengte vaak meer dan vier meter bedroeg.
Door middel van deze schelpen konden de
Nautilolden zich drijvende houden op iedere
hoogte van de zee. behalve In de diepste ge
deelten. Het soortelük gewicht van deze schel
pen was vermoedelük minder dan het soorte
lük gewicht van water, zoodat de dieren ger
makkeluk konden stügen en dalen. Bü voor
keur bewogen zü op den bodem der zee.
In de modder van den zeebodem heeft men
enkele malen overblüfseien gevonden van de
weeke deelen van het lichaam, dat zich later
tot een soort rotssteen verhardde. De levens-
verzamelaar voor een paar dubbeltje» verwor-
ven.
Fortuinen sün in den loop der tüden door
posteegelveraamelaar» en -handelaars verdiend.
Stanley Gibbons, een der vermaardste han
delaars op dit gebied, kocht eens te Plymouth
van een paar stoere zeerobben een heelen zak
vol postzegels, die zü uit Kaapstad hadden mee
gebracht Van de 75, die Gibbons hun In een
nobele bul ultbetaalde. gingen de heeren on-
verwUld aan den swier Waren re verstandig
geweest, dan hadden van de opbrengst de
rest van hun leven kunnen doorzwieren; hun
baaltje bevatte namelük de beroemde drie
hoekige postzegels van de Kaap de Goedé
Hoop. Gibbons, die re per stuk uitverkocht,
maakte er al een kleine f 40.000 voor
thans zün ze reeds een paar ton waard.
In 1847 schreef een rekere heer Hough in
den staat Virginia een verliefd briefje aan zün
verloofde In dien selfden staat. Op de envelop
werd een zegel geplakt, ontworpen ooor den
gouverneur van den staat en afwükend van
de latere offlciéele postzegels der Vereenlgde
Staten. In 1907 vond Hough's kleindochter
tusschen een stapel ouden rommel het minne
briefje, dat eenmaal Oma zoo gelukkig had
WUt u frisch en luchtig
Ruim en rustig en riant?
Waar de bodem u steeds toeglanst
Als de zuiverste brillont?
Waar de grond nog kéêl goedkoop
De belasting uiterst laag?
Sn waar u volstrekt geen last hebt
Van die nare auto-plaag?
Waar de Noorderzon u toeschijnt
Als een gouden aureool?
Vestig u dan in de vrije.
Witte streken van de Pool’
Zóó luidt ongeveer de, oproep.
Sn u trekt een vreemd gezicht.
Want die oproep is warempel
Zoo tot u als mi) gericht!
De promotors van de Poolstreek
Vinden echter dit geval
Heelemaal niet too onmoog’lijk
Sn volstrekt nog niet zoo mal.
Want het vliegtuig is de hope.
Die men in ontginning ziet.
Want het vliegtuig wordt de tramlijn
Van en naar net Poolgebied.’
Het prospectus is natuurlijk
Geflatteerd, zooals het most..
Het versacht beslist de winters
Sn de zomert maakt het goed!
Nu, al is dan in Europa
Nog voorshands geen plaatsgebrek,
Moog’HJk komt dan wel de Poolstreek
In de toekomst meer in trek.
Als u.ja, *t is niet persoonlek!
Anders vraag ik u pardon,
Als u ook eens mocht verhuizen
Met, misschien, de Noorderzon!