Voor Gramofoonliefhebbers venaal van I sl as N.V. Bij Pijnen en vele ongesteldheden, zullen U de hier genoemde genezende en pijnstillende I SN ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN Alleabonné N De vlammende anjelier oven UtMAM LA EN ROBINSONschoenen Alle jongens op school dragen \Dokter Dalmore’s patiënte •“£*1 Dalmore’s I patiente\ TELE FUN KEN ZATERDAG 24 DECEMBER tuk luk je» 't Margherita Salvi 1130 Zijn de Weeners galant? °P VERHALENDE ORKESTMUZIEK 1J >96 Naar het Duitsch van Paul Oskar Hoecker de» Mijnhardt’s Poeders FÉUILLETOh DE KRUISVAARDERS VAN ST. JAN DOOR UW GIFTEN ‘'aANGIFTE MOET.'oP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER ENTWINTIG UUR NA HET ONGEVAL i 23 dagen Dokter o rado. Als operateurs fungeerden ook ge- irMs.il ira. 's-Gravenhage deur in da eens een X. Catharina. zet de oude Bal vaster echter niets oogenbllk suite; dat zU een 1 den .(Wordt vervolgd) t den een anders wonen sington. Daarop ..Laten wij een wip maken op den rug van de reuzenschildpad stelde Robbie voor, terwijl hjj voor dat doel een plank te voorschijn haalde. „Maar deze schildpad ziet er heel anders uit, dan die, waarop Ivy laatst een ritje maakte. Weet Je wel zeker, dat het een schildpad is, Robbie?” „Natuurlijk,” zet Robbie. .Maar Je moet niet denken, dat alle scliildiiad- den er het hetzelfde uitzien, Topsy. „Ik. voel niet veel voor die wip,” zei Ivy. „Als ik jou was, ging ik er niet terugvond maal établissement, kookkunst Natuurlijk ging Bob den volgenden dag naar zijn patiënte zien, maar hij was verbaasd toen hij bij zijn komst ontdekte, dat mevrouw Town- Voice (C 2473/6). Natuurlijk betreden wij in gehoore de Grand „Dat i^ (Ingezonden mededeeling.) 6J6 L f<M L f 0.46 i f 0J6 /0J0 /OJO ■t a ct. yiiiNiiiiniiKERSTMIS Maar Robbie zat al op de plank en overreedde zijn nichtje, om op het andere eind te gaan zitten. Ze hadden nog niet lang gespeeld, toen ze bemerkten, dat de schildpad ondertusschen in het water was ge kropen. en Topsy had al doornatte voeten gekregen. Ivy gaf zoo'n gil, dat Freddy ten tooneele verscheen. „Help, help, de kinderen verdrln- - ken!” gilde Ivy. „De schildpad is met ze in hét water gekropen.” «.Natuurlijk," riep de zeeman uit. ook e^^zeeschildped.” Dtihsdagavond vervolg.) Grofé de instrumentatie van Gershwin s’.Rhap- ~_i Grofé ge- En een Ca- IIIIIIIIIIIIUIIIIIIIIIIH2 - terwijl hu Zijne Excellentie „Wat,” riep Bob, ..heeft ze u dat....” „Nee. niet gezegd, maar ik zeg het wel. Ga naar beneden en wordt het samen eens. Intus- schen kleed ik me én lunch beneden met Jelui mee!” „Maar uw rheumatiek.als dokter-..-” „Ga naar beneden .Hoe kom Je bij rheunute tiek! Ik voel me beter dan ooit.” Bob begreep er niets van, Susan evenmin. Maar tien minuten later waren ze beiden over gelukkig. bij verlies van 'n anderen vinger spoedig helpen: Mijnhardt’s Hoofdpijnpoeders Kiespij npoéders. Verkoudheidspoeders. Hoestpoeders. - Rheumatiekpoeders. Maagpoeders. - Pijnstillende poeders. *-zlen. Voorloopig bedankt echter en tot ziens.’’ Op poeders en doos staat de naam Mijnhardt. Let bij het koopen hierop! Prijs per poeder 8 ct. en per doos 45 ct. Verkrijgbaar bij Uw drogist. ■I Dezer dagen is-de beroemde sopraan Marghe rita Salvi wederom in. ons land opgetreden bij de Italiaansche Opera, die tot het einde van het jaar in functie blijft. Margherita Salvi is een Speansche, geboortig uit Madrid. Na haar studies te Barcelona trok zj naar Milaan, zonder ooit in een opera of op een concert te hebben gezongen. Zij nam lessen bij Toratl en trad voor het eerst in de cpt ra op in 1925 te Florence Na dit eerste succes trad zij op in Venetië in de ..Barbier van Sevilla”. OnmlddelUJij daarna verkreeg zij twee engagementen en nu volgden Milaan en Rome, waar zU het publiek met één slag ver overde. In 1926 reisde zij door Zuid-Amerika en zong in Buenos-Ayres. Montevideo. Rlo de Janeiro, enz., enz. In 1926 kwam zij voor het eerst naar Nederland, waar zij een ongekend succes behaalde. Toen kwam Napels aan de beurt en daarna Berlijn. Budapest en Boeka rest. Toen weer naar ZuM-Amerika en nadat het opera-gezelschap, waarin zjj optrad, ont bonden was, maakte zij een tournee door de Vereenigde Staten. Zes maanden lang trok zij volle zalen en nu hoort Nederland deze uiterst begaafde zangeres wederom zingen. STEUNT: ONS GIRONUMMER IS 23653 U helpt ons hierdoor jongen»- zielen redden voor Chrletua Toen het Kindje Was geboren En Het lag daar Heel tevreden, Hebben Jozef En Maria Het ’t eerste Aangebeden. Daarna kwamen Dan de herders Om het Kindje Te bekijken En om tevens Van hun eerbied En hun hulde Te doen blijken. En vervolgens Togen vorsten Naar Maria’s Kleine woning En zij brachten Daar hun hulde Als van koning Tot den Koning. En te/islotte Kwamen menschen, O zoo veel als Nooit te voren. Want zij wisten, Dat het Kindje Toch voor hén juist Was geboren. En men zag die Rijen menschen Door de eeuwen Heen verlengen In die rijen Zijn nu wij het, Die het Kindje Hulde brengen! (Nadruk verboden) MARTIN BERDEN üiiiiiifiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiuii!? ook al wat werd uitgerekt. Betrekkelijk kort en daardoor dubbel krachtig is het Imposante slot, een machtig gordijn van klank waarmee dit muzikaal scenario wordt afgesloten. Wanneer dit reisjournaal tot op de helft terug gebracht werd, zou hét ons drievoudig meer boeien. Want het bevat prachtige stukken. Doch zelfs het enthousiaste spel van Whiteman en zijn boys voor deze gelegenheid aanzienlijk uitgebreid kan ons de overmatige lengte niet doen vergeten. Moet ik Grofé’s Suite gemengd waardeeren. deze maand kwam een overbekend verhalend stuk uit, dat telkens weer onze liefde opwekt: de „Corlolan" van Beethoven. Het is mij ge bleken, dat velen deze muziek wel kennen, maar het episch verloop ervan niet, waarom dit hier beknopt volgt. Coriolanus was een Romelnsch patriciër uit de vijfde eeuw voor Chr„ beroemd om zijn dapperheid doch gehaat om zijn streng heid. Om zijn onderdrukking van de plebejers werd hjj tot ballingschap veroordeeld. Ver bitterd over deze miskenning zette hij de na burige Volskers aan tot een oorlog met Rome. Reeds spoedig bleken de Romeinen zwakker. Zij zonden priesters naar Coriolanus, om hun ouden stadgenoot tot vrede te bewegen, doch deze weigerde. Daarop trok een schaar van Ro- meinsche matrones, aangevoerd door de vrouw en de moeder van Coriolanus, naar de belege raars. Aanvankelijk had ook hun smeeken geen resultaat, doch eindelijk liet Coriolanus zich bewegen en sprak hjj tot zijn moeder de be roemd geworden woorden: „Gij hebt gekozen tusschen uw vaderland en uw zoon: ik zie af van mijn terugkeer." De onbuigbaarheid van het Coriolanus-karakter (eerste thema), het smeeken van de vrouwen (tweede thema) en het toegeven van de oude patriciërs (het ver tragend en stokkend eerste thema aan het slot) geven dit oud verhaal weer op een wijze, als alleen een Beethoven het kon. Willem Mengelberg en het Concertgebouw orkest speelden het werk voor de tweede maal voor Columbia 'LF 261). Dat zegt reeds genoeg, hoe populair dit stuk en de uitvoeren den zijn. En waar de kwaliteit van deze reprize technisch zeer veel beter is, zal ook deze uit gave velen interesseeren. Wie deze nummers te zwaar vindt, heeft aan het melodieuze „The holy city," gezongen door den beroemden tenor Richard Crooks, een aan minnige melodieusheid naar zijn gading (Hls Master’s Voice DB 1718). Tenslotte nog de aan dacht voor de voortreffelijke Nederlandsche zangeres Helene Ludolph, die Adam’s bekende „Cantique de Noël" combineerde met .Jerusa lem” IHis Master’s Voice B 4925). BW ADERVERKALKING van hersenen en hart kan door het dageluksch gebruik eener kleine doels natuurlijk „Franz-Josef-'-bltterwater bereikt wor den. dat de patiënt zonder sterk te persen, ont lasting heeft. Bij Apoth. en Drog. verkrijgbaar. een paar vertrekken.” Susan niets, weer voet En de speet toen naar kwam tante merkte wel degelijk, dat ze beiden er niet Voor uit durfden te komen, dat ze beslist op el kaar verliefd waren geworden. En den dag, dat Bob vertrok, durfde hij niet méér te vra gen, dan, of zij hem wilde schrijven wanneer lies van beide armen^ieide beenen of belde*‘oogen'F750. doodel ijken afloop 1250.- een voet of een oog H25. dHlm of wijsvinger f50. "been 's—js.fjo.- Tudene. een voorstelling In het Reinhardt Theater in Weenen had een dame haar man tel over de leuning van haar stoel gehangen. De dienstdoende politieagent beval haar den mantel in de garderobe af te geven, waarop de dame hem eenigszins ironisch hare verba zing er over uitdrukte, dat de politie zich met diergelijke futiliteiten bemoeide. Ofschoon de dame jong en aardig was. voelde de politieagent zich door deze aanklacht sterk in zijn eer aangetast en diende een aanklacht wegens be- lecdiging van een ambtenaar in. De weerspan nige senoone werd tot een geldboete van 15 shilling of 34 uur gevangenisstraf veroordeeld. Toen klopte mevrouw Townsend aan de deur, kwam binnen, en glimlachte. „O, nee," zei ze. „ik wordt heusch niet kindsch. Maar ik zal jelui iets vertellen en dan zul je me begrijpen. Toen Bob bloemen voor me plukte, en ik zjjn naam hoorde, begreep ik de gelijkenis, die Ik zag. Jaren geleden hield He van zijn vader; Maar ik Was dwaas; toen hij me vroeg, weigerde ik; ik wilde in mijn ijdelheid opnieuw gevraagd worden. en dan nog eens weer. Doch ik moest er voor boeten. En ikik heb nooit meer van iemand an ders kunnen houden. Ik mag dit zeggen. Bob, omdat je ouders beiden gestorven zijn, en ik je moeder kende, als de liefste vrouw voor Je vader. En toen JU op deze vreemde wijze in ons leven kwam, wilde ik beter oppassen, want Susan heeft in veel dingen mijn karakter. En daarom heb ik dit plan verzonnen, en toen ik zag, dat ze er onder leed, toen je weg was, begreep ik dat ze niet zoo dwaas zou zijn als ik. wanneer je toevallig terugkwam en haar vragen zou." Mevrouw Townsend zweeg, en glimlachte gelukkig. Bob Dalmore stond op. hij zag Susan even aan, en ging toen naar de tante. En hij kuste haar heel teeder en vol toewijding op het voor hoofd. En waarschijnlijk was voor mevrouw Townsend deze kus van Dalmore’s zoon haar schoonste vergoeding van het eenmaal zoo lichtzinnig afgewezen geluk. TELEFUNKEN «-(-ravanhAOft Huygenspark kinderen, het is maar het beste, dat mijn vrouw van deze heele affaire niets te weten komt. Afgesproken?’’ Ze beloofden het hem allebei. Daarop stapte hij in. de auto zette zich in beweging en meneer Erck wuifde nog eens vriéndelijk met de hand de achterbil)venden toe. sodie in blue” op zijn conto heeft. Wat C als componist waard was, wisten wij reeds ruimen tijd door zjjn „Mississlppi-suite.” nu worden onze indrukken versterkt door verhalend werk in grodten stijl: de „Grand nyon Suite.” een film in klank van het be roemde dal in het stroomgebied: van de Colo rado. Als operateurs fungeerden ook dit keer Paul Whiteman en zijn concertband. Het ge heel van drie platen circuleert door Hls Master s There we shall have a splendid festival! I will make the speech of the day. It is the day <Kom binnen dames en heeren We zullen nu schitterend feestje hebben. Ik zal de"| gewoon-aantrekkeltfks. feestrede houden. Het is de dag Verder kwam hij niet, want ze omringden hem en voerden een soort jubeldans rondom hem uit. Mr. Gabb hief daarbij een lied aan: „He is a jolly good fellow” en de beide meisjes stemden met hun heldere stemmen mee in. Het feestmaal muntte .meer uit door de vreugde van de aanzittenden dan door de kwa liteit van het menu. Ondanks zjjn sombere er varingen had Balthazar de leverantie toch weer opgedragen aan den gerant van het dorps- Maar de producten van diens t waren zelfs niet in staat de feest vreugde ook maar in het minst te bederven Zjj vierden immers niets minder dan de redding Met het glas in de hand de oude heer schonk een bessenwijn, waar wat in zat, zooals hij zei toastte Mr. Gabb op de jonge firma Lutz. Het was een fijne rede, vol zinrijke toe- Catharina’s wangen begonnen te gloeien bij zijn speech. Dat stond haar goed. Haar heele uiterlUk had vanavond iets aparts en buiten- In haar i groen-weer- schjjnende oogen schemerde iets dieps en don kers. maar de rood-blonde. aan de obren op genomen vlechten gaven aan haar lief" ernstig, verdroomd gezicht het geestige en levendige, dat daar zoo aantrekkelijk mee contrasteerde. En toen aan het eind van zijn woorden. Mr. Gabb dronk op de gezondheid van zijn jonge leermeesteres, boog Catharina, nog dieper blozend, het hoofd. „Vlammende Katchen.” thazar. bebagelUk lachend In het geluid van de bij het klinken zacht- rinkelende glazen mengde zich echter een ander geluid van glasgerinkel. «.Zou het beginnen te waaien?” vroeg Eva. Catharina was snel naar het venster geloo- pen „Het klonk, of er een ruit in de kas rin keldeOf niet?" Mr. Gabb was de laatste, die de kas verlaten had. Hu verzekerde, dat hij geen enkel raamp je vergeten had te sluiten. Weer luisterden ze. Een toen opnieuw gekletter van glas. „Er wordt ingebroken!” riep de oude Troilo. En haastig ijlde ljU op de lantaarn toe. die naast de deur stond.. Mr. Gabb had den stok van den ouden heer gegrepen en was al naar buiten gerend. Catharina volgde hem op den voet. Eva bleef een beetje bangelijk naast grootpapa loopen. „Daar moet hij zitten." fluisterde Catharina Canyon bij zonsopgang. Ofschoon wij op Ameri- kaanschen grond zijn, heeft dit geheel een nogal op-allend Duitsch cachet. Grofé is n.l bjj het „Woudleven" uit Wagners „Siegfried” en bjj „Tiefland” van Eugen d’Albert in de leer geweest. De leerling was zelfs ijveriger dan de meester. Want de Amerikaan heeft nog veel en veel meer spraakwater, dan de Duitscher, die er toch al rjjkelijk van voorzien was Zoo duurt deze zonsopgang twee piaatkanten ofte- jvel acht minuten en dat is voor „doing the ‘Grand Canyon" in vierentwintig- minuteh nog al veel. Maar dan ligt ook de weidsche woestijn voor ons open: „Painted Desert.” Muzikaal lijkt zij sappiger dan wij ons haar voorstellen, want Grofé musiceert hier in den trant van een’ meer of minder traditioneele pastorale. Doc> dat levert een fraai duo tusschen Engelsche hoorn en alt-saxophoon. Na ons aan deze zand vlakte zat gehoord te hebben, krijgen wij h^t verreweg beste deel van het werk: „Op pad” (On the trail). Het gezelschap reist per paard, zooals wij opmerken uit het geklikklak van de Chinese Templeblock’s en de weg is slecht, te oordeelen naar het hobbelend motief, dat Grofé uit .L’apprenti sorcler” van Paul Dukas be luisterde. Maar toch treft deze cavalcade door origineele effecten, o.a. de suggestieve glissandl der verschillende instrumenten. Ofschoon de naald pas een kwartiertje door de groef reisde, zijn we bjj het derde deel blijkbaar al een dag op weg: zonsondergang. Hier herinnert Grofé aan zijn eigen, oudere „Mississippi-Suite,” een aangenaam souvenir overigens. Het kampement, tegen den nacht opgeslagen, wordt overvallen door een onweer en hier is Grofé op zijn oor spronkelijkst. De eeuwen door hebben tal van componisten het laten onweeren. Maar Grofé heeft zijn eigen donders en bliksems gevonden en hij geeft dat weer met tamelijk eenvoudige middelen. Voor den toerist is elk onweer te lang, maar in een reisbeschrijving hebben we daar niet gauw last van. Het spijt mij echter te moeten zeggen, dat het meteorologisch relaas Catharina’s hart bonsde. Krampachtig hield te met haar rechterhand de pols van den ouden man vast. Door het venster zagen zU den oud-minister met zijn nichtje den tuin op en neer wandelen. Zij liepen aan den zonkani van de groote kas. Af en toe bleef Erck stil •taan en boog zich naar haar toe. Eva kwam nauwelijks tot den bovensten knoop van zijn vest. „Als Fallstatf met de Page”. „«Toot- vader Troilo. die langzamerhand, de gelaatsuitdrukking van L” nauwkeurig bestudeerde, zijn humor Waarover ze het nu hadden? Een paar lachte Eva „Wat die brutale aap nu ook nog te lachen heeft?" zei de oude Balthazar. Maar ■hij keek bijna liefkozend naar haar. Toen zij weer op bet huisje toekwamen, hoor de Catharina ze over Mr. Gabb spreken. Ev 8*4 een geestdriftige schildering van zijn ijver. spelingen. Allepn, die goed luisterde en aller wist, kon hooren, dat zij een weemoedigen grondtoon had. Die grondtoon was: afstand doen van Iets heel liefs! Eva merkte van die verborgen melancholie niets. Voor haar be stond er niets dan vreugde en geluk. Zij mocht met Mr. Gabb mee naar Londen! Ze zou daar wekenlang met hem samen zijn! En hij had haar al beloofd: hij zou ook zijn Intrek ne men in het boardinghouse van Mrs. Scarduff in Kensington! Mevrouw Townsend zag over het landhek send de tante van het meisje-bleek te-xUn, zoo naar de schitterende, lichtblauwe korenbloemen, maar het hek was gesloten, en zij voelde den, last van haar zestig jaren als een beslisten hinderpaal om toch die bloemen te bereiken. Toen kwam Bob Dalmore door de laait fietsen. Mevrouw Townsend hield haar hand Bob stapte af. „Zie die prachtige korenbloemen eens." zei mevrouw Townsend, „u is zoo "jong en lenig, ter wijl ik oud en rheumatisch ben. Zoudt u er wat voor me willen plukken?” „Natuurlijk.” zei Bob, „ze zjjn inderdaad schitterend!” En hij Klom over het hek en kwam wat later terug met een grooten bos lichtblauwe bloemen. „O, wat prachtig." lachte mevrouw Townsend. „Hoe is uw naam?” Ze zag hem aandachtig aan. en haar oogen kregen een nieuwen glans, toen ze op z’n antwoord zei: „Dalmore van Grave stone?" „Juist, daar kom ik vandaan” gaf hij toe. „Mijn naam is mevrouw Townsend, ik moet uw.... uw vader vroeger gekend hebben. VWas heel lief van u. een oudé vrouw te helpen.” Bob groette, stapte weer op z’n fiets, en de heerlijke zon deed hem spoedig hét geval ver geten. Hij genoot van het weer en floot een deuntje, en daar er niemand in de omgeving scheen te zijn, belde hij niet bij het passeeren van een rijweg. Doch Juist kwam van achter de boomen iemand uit dien zijweg, ook per flets, en om het onverwachte, werd er te laat geremd, de twee fietsen.hotsten tegen elkan der aan en de fietsers rolden over den weg. Bob zag in zjjn val, dat het mede-slachtof- fer een meisje was. en daar hij ongedeerd was. snelde hij haar te hulp. Haar gezichtje was bleek, toen hij haar overeind hielp. „Ik geloof dat ik mijn voet gekneusd heb,” zei ze, „maar t is mijn eigen schuld, ik had moeten bellen.” „Ja, maar ik ook,” antwoordde Bob, „t spijt me heusch heel erg.” Hij zag naar haar voet en zag de kleur van bloed op haar kousen komen. „Laat mij u even verbinden.” zei hjj, „ik ben toevallig dokter en heb altijd verband bjj me op. de fiets.” Zij wees naar een buitenhuisje voor aan den zijweg: „Daar woon ik. Nu u zich een patiënt verichaft heeft, moogt u me daar opereeren,” en steunend op zijn arm, hinkte ze naar het huis, en vertelde de dienstbode het ongeval en vroeg haar de fietsen te gaan halen. „Maar eerst wat warm water, en zien of u me ergens bij helpen kunt.” zei Bob tot het meisje. De wonde scheen niet ernstig. zoodat Bob kon constateeren„Binnen een paar dagen is het beslist -heelemaal over. Maar ik wil graag morgen nóg eens komen zien of infectie uit blijft... als ik mag.” „Natuurlijk. We zijn lot- genooten en ’t is uw plicht naar me om te hij al niet meer verbaasd was over het feit, dat mevrouw Townsend opmerkelijk koel en afzij dig deed. In tegenstelling daarmee scheen hem, thans nog meer dan gisteren, zijn patiënte, 8u-~„ san, een allerbekoorlijkst wezentje, en zijn be- op en J zoek duurde aanzienlijk langer dan zjjn ge woonte was in het ernstigste geval. Toen hij vertrokken was, merkte Susan op: „U was verschrikkelijk tegen hem, tante, en heusch taad hij seen schuld aan die aanrij ding." V „Ik houd niet van die vreemde kennisma kingen," zei de tante terughoudend, „ik hoop, dat ik hem tenminste niet heb aangemoedigd. En gelukkig, geloof ik, moet hij binnen Bob j Dien avond was er een groot feestmaal in „Chateau Balthazar.” Eerst had de oude heer aan de ultnoodiging de voorwaarde verbonden, dat Mr. Gabb onder geen omstandigheden in „dress’ mocht verschijnen. Maar hij had toch aan de beide jonge meisjes, die langzamerhand in de echte feeststemming waren geraakt, een paar con cessies moeten doen. Catharina wilde de kame: en de tafel met haar mooiste anjers versieren en dan konden ze toch niet in hun daagsche kleeren komen! En als zjj in hun mooie witte japonnetjes kwamen, dan moest Mr. Gabb toch minstens in smoking verschijnen! De oude heer liet zich bepraten. Maar toen zU ’s avonds, in gezelschap van Mr. Gabb. op Balthazars kasteel verschenen bleven zij sprakeloos van verbazing in de deur staan: Balthazar Troilo was in rok! En in 'wat voor een rok! Het leek wel een exemplaar uit een historische collectie! HU had een kinderlijk plezier in hun ver bluftheid. Aan de tafel staand, tikte hjj tegen zijn glas; „Come in, ladies and gentlemen! f* en wees naar de kleine glazen Noordzijde van de kas. Mr. Gabb haalde zijn sleutelbos uit den achterzak en opende zachtjes de tegenoverlig gende hoofddeur. Onderwijl waren ook de beide anderen aan gekomen. De oude Balthazar hield de branden de lantaarn omhoog. Haastig wees hU: „Daar naar binnen en jaag ze maar naar mij toe.” Terwijl zij de kas binnengingen, liep hu zoo vlug zijn oude beenen het toelieten, naar den anderen kant. Inderdaad, boven de kleine deur was *n ga* in den glaswand. Mr Gabb omklemde den stok vaster en wachtte. Binnen was de jacht in vollen gang Ze hoor den de stem van den ouden man en toen plot seling een verrasten uitroep van Catharina: .Het is Max! Max Krause, wat voer je daar boven uit?” Het schUnsel van de lantaarns kwam steeds naderbij. >- Plof daar viel een kort, rond voorwerp uit het gat in het zand. Mr. Gabb had den stok al opgeheven om toe te slaan; toen merkte hU opeens, dat het geen mensch was. wat daar viel, maar een reus achtige mand. Blijkbaar met kweekplanten gevuld! Weer gekletter. Glassplinters vielen op grond. Twee beenen werden zichtbaar, romp, een gezicht. Met een sprong was Max Krause grond. -f isschien is het niet aardig om juist bjj de aankondiging van een paar verhalen- Xv-t- de muziekstukken ovér het voor en tegen van dit genre te delibereeren. Want als u mijn oordeel vraagt, dan zeg ik in het alge meen: tegen. Om dan dadelijk met een heele rist uitzonderingen te komen, waarover ik u echter dezen keer alleen nieuwsgierig maak. Verhalende muziek: voor of tegen het is reeds een oud probleem, da*t al bij de Grieken aanleiding gpf tot vele en felle twisten. Toen dweepte de een met TImotheos. omdat deze zoo fljn op zijn harp het opkomen en tieren van een storm kon nabootsen. Maar anderen von den het een schande, de edele toonkunst zóó te misbruiken. Zoo zullen er ook over het jongste verhalende muziekstuk vurige en vinnige stemmen opgaan- voor of tegen. Ik bedoel de „Grand Canyon Suite” van Ferdie Grofé. Bewonderaars van Jazz kennen dezen musicus reeds lang. Zij we ten dat Grofé een van Whiteman s beste krach ten was, toen deze in 1923 New York veroverde met zijn Jazz-muziek. Ook wordt beweerd, dat zijn karaktere zijn mannelijke persoonlijkheid Geheimraad Erck bleef staan en nam Eva’s kin in zijn hand en hief haar hoofd omhoog Het lijkt me toe. dat je hier een beetje par tijdig begint te worden, kind”, lachte hij. Maar oomHet meisje was vuurrood SCWIn'delk geval ga je in Londen bU niemand dan bjj Mrs. Scarduff in Ken- n moet ik kunnen rekenen. Die ^P goed voor je zorgen. Het is ook dicht bjj de tentoonstelling.” In een paar korte zinnen vatte de heer Erck zijn hulp samen. Door bemiddeling van de Deutsche Bank zou hjj binnen drie dagen aan Catharina het geld overmaken, dat ze nog te kort kwam. Kon ze het voorschot direct na de tentoonstelling in Londen terugbetalen dan verlangde hij geen rente. Anders wilde hij een hypotheek als onderpand hebben. jïoe moet ik U toch danken, meneer Erck? zei Catharina, die groote tranen in de oogen 8Hii had al weer hoed en stok in de hand Het is van mij een uiting van dankbaarheid. 'kind zei Ni afwerend. Met een krachtigen handdruk nam hij afscheid van Balthazar Troilo. Daarop ging hij naar den auto die an derhalf uur had moeten wachten. HU star twee hoofden boven de jonge meisjes, die hem tot aan den wagen brachten, uit. „Als een held”, mompelde grootpapa ont roerd in zichzelf. Maar op datzelfde oogenbllk zet de heer Erck bulten tegen de beide meisjes: .Hoor es. haar voet heelemaal genezen zou zijn. Vier da gen achter elkaar was hij nu komen informee- ren, en hij vond dat zelf wel wat heel veel voor een voetwondje, en de kennismaking met zijn patiënte was toch wel wat al te kort, om meer te vragen! Het meisje aarzelde: „Ja. luister ’ns,” zei ze, „om de een of andere reden schijnt tante iets tegen Je te hebben. Bob. en ze heeft me verboden, Je dat te beloven als Je het zou vragen.” Jk begrijp er ook niets van,” zei Bob, „ze was toch vriendelijk genoeg, toen ik bloemen voor haar plukte. Maar ik zou niet willen, dat je haar zoudt plagen. We zullen du$ dan zoo - maar afscheid nemen.” En hu vertrok, half boos en half verwon derd. en hij hoopte, dat Susan toch zou be- besluiten ongehoorzaam te zUn. Maar de da gen gingen voorbij, en Susan schreef niet. Doch, wat Bob niet zag, ze leed er onder, en haar tante bemerkte dat maar al te goed. Toen, op een morgen, bleef mevrouw Town send te bed en verscheen niet bU het ontbijt. „Weer zoo’n aanval van rheumatiek:,” zei ze, Jk Yeloof, dat ik een dokter moest laten komen.” „Heel verstandig, tante," zei Susan, ,Jk zal dokter» Treble even opbellen." „Geen sprake van,” antwoordde tante, ,Je belt dokter Dalmore op. HU kan tegen lunch- tUd hier zijn/ het is maar even twintig kilo meter.” Het meisje kleurde tot in haar hals „Maar ik dacht, dat u dokter Dalmore niet kon uit staan!” „Dat heeft er niets mee te maken, dat hij geen goed dokter kan zUn. HU heeft je voet prachtig genezen.” En Susan belde Bob Dalmore op. „Of ik komen wil," hoorde ze hem ant woorden. ..onmlddeUük. al moest ik het heele eind loopen vóór lunchtijd!" Ruim een half uur later hield een nieuwe two-seater voor het buitenhuis van mevrouw Townsend stil, en eerst ruim vUf minuten later kwam doktef Dalmore, naar de zieke kUken. In bed zat de oude dame, heelemaal niet in de houding van een rheuipatische vrouw, en zij stak den vinger op tegen den dokter: „Bob Dalmore.” zei ze, „Je bent verliefd op mUn nicht! Bob kleurde.IkikJa, dat is zoo," bekende hU gelaten. .duist, en zU houdt van jou!” riep Bob, ..heeft ze u dat...."

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1932 | | pagina 9