ballingschap
T
ZADELHOFF
KING
Koningen in
Sïet vcïAaal van cfcn dag
GELDERSCHE
ROOKWORST
MERK
De voet spreekt: Geef mij maar
ROBINSONschoenen
Alle abonné’s
PEPERMUNT
De vlammende g
anjelier
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
Het
rose lint
MAANDAG 2 JANUARI
Verdwenen winst
Kerkramen als reclame-
vlakten
gezegend
Eerlijk blijft eerlijk
Het „Huis der Zon**
Volk zonder land
SOMMIGEN ZEER
VERARMD
Met de heerlijke, opwekkende
eigenschappen van het edele
natuurproduct en onder contröle
van het laboratorium: Dr. van
Hamel Roos Hormens. Adam.
INDERDAAD IETS FIJNS
imB>lll—FEUILLETON
Naar het Duitsch van
Paul Oskar Hoecker
Anderen met millioenen
De naam Eerlijk verplicht tot
eerlijkheid
I
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
-kerken
opmerkingen
dat
hoe
een reddingsgordel ge-
Topsy,
bruikt moest worden, om te voorko
men, dat Iemand In zee verdronk. HU
had
schip gehaald en. Rphhte en Topsle
beproefden ze belden.
eens probeeren, of
we de kat er een aan kunnen doen,”
zei Robbie.
„Ik vind, Polly kan ze wel beiden
aan hebben, omdat ze zoo lang is,”
„Het
zei de zeeman, terwUl hü de kat er
een om deed.
I
nauwelijks
stond de arme
(Morgenavond vervolg).
(Wordt verwodgdk.
I
teerden,
niet
ac
re pe-
ze
Freddy Vrijdag toonde Robbie en
b(J verlies van ’n
anderen vinger
„cabinet particulier", waar hU al eenige uren
i.ad doorgebracht!
„Maar hoe is die kwajongen er dan toch in
vredesnaam toe gekomen, om juist meneer Vic
tor Troilo te noemen?"
oude heer daar, die had het gevraagd.
Toen ze me gepakt hadden. Anders zouden ze
de politie halen als ik niet direct bekende, dat
meneer Victor Trollo me gestuurd had. En toen
heb Ik het maar bekend."
„En wat heb je tegen je moeder gezegd?”
schreeuwde de heer Krause Sr.
De zoon ontvluchtte hullend zUn vader onder
de beschermende vleugelen van de gestrenge
politie.
„Tk dank u, meneer Trollo," zei de burge
meester beleefd, „dat u de moeite hebt ge
nomen hierheen te komen. Nu zal ik ook nog
uw moeder en uw oom moeten vragen hier te
komen en ze een verhoor laten afnemen en
dan zal de rest wel In orde komen, denk ik.
Ik stel me zoo voor, dat meneer of mevrouw
zoo een beetje schertsend zullen hebben ge
sproken, zooals men dat wel eens meer doet:
Hé, dat zou me wel een daalder waard zijn,
om dit of dat te hebben! Dat een kwajongen
dan een paar maanden later een formeele
Inbraak op touw zet 0At kunnen ze toch
nooit bedoeld hebben!"
„En ik verlang schadevergoeding," schreeuw
de vader Krause woedend ertusschen door.
Victor hield de tanden opeengeklemd. HU
wilde door geen beweging van zün gezicht laten
merken, dat hjj van de moraliteit van denbeer
sigaren bewaarde en waaruit Victor In zUn jon
gensjaren er maar één en die nog maar half
gerookt had. grootvaders kast, waarop de
appels rijpten
Koekoek, koekoek! De oude klok was er dus
ook nog altüd.
Victor klopte aan en de scherpe oude stem
kraaide: ..Binnen!”
HU zat in zün leunstoel. Het beeld van jaren
her. Alleen had hü nu een stok naast zich, om
soms, als het noodig was, bü het ópstaan op
te steunen.
In Taschkent (Russisch Mlddel-Aziè), heb
ben de medewerkers van het geo-taboratorium
onder leiding van den hello-technicus Trofl-
now, een „Huis der zon" opgericht. Het huis
zal zoowel In den winter als in alle andere
jaargetijden verlicht en verwarmd worden door
zonnestralen. die door speciale apparaten in
warmte-energie omgezet worden. Het huls be
schikt over een „zonneketel" en een „zonne
bal". Binnenkort zal in Taschkent een insti
tuut voor hello-technlek geopend worden.
De Sovjetbladen maken daar melding van
onder het opschrift: „De zon wordt In dienst
van het socialisme gesteld".
Voor Elise was het een geweldige teleurstel
ling. toen Victor haar uitvoerig verhaalde op
welke wijze de directeur het stuk in ontvangst
had genomen.
De jonge man moest al z’n geestkracht aan
wenden om weer met moed aan X werk te
gaan en bouwstoffen te verzamelen voor een
tooneelstuk in drie bedrUven uit den tUd van
Lodewük XIV.
„Als ik maar wist,” zei hü tot z’n vrouw, „dat
In een der stadswUken van Hamburg, Veddel.
is een groote zlgeunertroep. die zich op een
tocht door de landen van Europa bevindt, ge
legerd.
De zigeuners kwamen blUkbaar uit Macedo
nië. zün door Roemenië en Russische gebieden
getrokken, daarna door Polen en ondanks de
scherpe grenscontröle kwamen zü in Dultsch-
land, om door Zuid-FrankrUk naar Span.'e te
trekken. ZU waren tot Straatsburg gekomen,
toen de Fransche autoriteiten hun daar de
doorreis verboden; zü moesten dus over de
Duitsche grens terug, trokken doo» het RUn-
land, Westfalen en Hannover en legden het
laatste gedeelte tot Hamburg per spoor af, waar
ZU totaal zonder middelen aankwamen. Van
Hamburg uit werd de troep, bestaande uit 40
mannen, vrouwen en kinderen, naar het sta
tion Veddel afgeschoven, waar zich de emt-
grantenloodsen der Hapag bevinden. Het
Ueberseehelm, dat over de loodsen beschikt,
weigerde de opname der zigeuners, ten
gevolge waarvan het heele gezelschap naar een
open plaats aan de schietbaan in Veddel werd
gedirigeerd. Hier liggen de vrouwen en kinde
ren in eenige halfveracheurde open tenten,
schreien, slechts schamel bekleed, in de koele
nachten van kou en trachten zich aan het
kampvuur te verwarmen, de mannen kampee-
ren in de open lucht.
De Hamburgsche politie verzocht den Pool-
achen consul om hun terugbrenging naar Po
len, omdat zü van daar kwamen; de Poolsche
consul trok de schouders op: daar zU uit Rus
land, Roemenië of elders komen, hebben wjj
niets met de zaak te maken. De autoriteiten
van Hamburg zullen intusschen toch probeeren
het nomadenvolk naar Polen af te schuiven;
vooreerst zal de troep per spoor naar de Pool-
■che grens getransporteerd worden.
Rispeter een gansch ander idee had dan de
burgemeester.
„Ik heb nog één verzoek." zei hjj „Als u al
het materiaal bU elkaar hebt, wilt u dan zoo
goed zün aan juffrouw Lutz direct een juiste
uiteenzetting te geven van den werkelijker!
gang van zaken? Ik vind het een buitengewoon
hinderlUke gedachte, door haar voor zoon ge-
meene daad te worden in staat geacht."
„Dat spreekt vanzelf, meneer Trollo. Het zal
waarschijnlijk vandaag nog kunnen gebeuren.”
„Och kom." zei Victor, niet weinig verstoord,
„wil je nu dat ik den directeur van het theater
Laury. een degelijk man, myn stuk zal aan
bieden met een lintje er om, net als een school
jongen zün gelukwensch op grootvaders ver-
‘aardag? Dat zou bespottelUk wezen. Jullie
vrouwen hechten veel te veel waarde aan on
beduidende dingen."
Er volgde een kibbelpartU. verwUtingen.
tranen enz., gevolgd door verzoening, nadat
Victor z’n ongeluk erkend had. Voor hij uit
ging, moest hij beloven, den directeur het
handschrift aan te bieden met het lintje er
om. Victor was vol goeden moed en twijfelde
geen oogenbllk aan z’n succesbü den direc
teur. maar dat lintje hinderde hem! Zou de
directeur het niet bespottelUk vinden? Natuur
lijk, hoe kon dit anders?
HU werd uit z’n overpeinzingen gewekt door
de t.«reaullste, die riep: „MUnheer Victor
Charbonneau.
HU volgde den portier, die hem het bureau
binnen Het van mUnheer Tirmin, den gevrees-
den directeur van het theater.
De jonge schrUver trad vrijmoedig binnen,
maar was een weinig uit het veld geslagen over
de koele wijze waarmee hU werd ontvangen.
..Brengt u mtj een stuk?” was de eerste vraag.
Victor overhandigde den directeur z’n hand
schrift met het rose lint er om.
„Hoeveel bedrUven en welk genre?”
„Een blUspel in één bedrijf, getiteld:
Schild."
De heer Firmin dacht er een oogenbllk over
om
maar
vakken, die naast z’n schrijftafel stond,
wierp de rol er in.
Daarin werden
Al deze wachtenden zaten op de banken tegen
den muur of Hepen onrustig heen en weer. ledei
had een geheim, en er werd geen woord gespro
ken; de meesten keken droefgeestig voor zich,
of naar de bureaulist*, in de hoop, dat eindelijk
hun nummer zou afgeroepen worden,
Victor Charbonneau zelf was vol moed en
zelfvertrouwen. HU had geen aanbvvelensbrief
aan den Directeur bU zich, maar allc-n de
vrucht van zUn arbeid in den vorm eer.er idyUe.
waarin een heldenrol voorkwam, getiteld „Het
Schild" (in één bedrUD. HU had het stuk z’n
vrouwtje Elise voorgelezen, die het een mees
terstuk vond, en op mooi, stevig papier in het
net overgeschreven had. Daarna wikkelde hü
het stuk in een krant en rolde het op.
„Wacht even.” zei Elise, ,Jk zal het wat pre
sentabel maken.”
mun stuk gelezen werd, maar het zal nooit uit
dit vervloekte kast te voorschijn komen, daar
ben ik zeker van.”
Dit laatste was echter met het geval. Na drie
maanden ontving hü een kort briefje van den
directeur, waarin deze hem verzocht eens aan
te komen. HU voldeed onverwijld aan dit ver
zoek en verpam tot z’n verbazing, dat zün stuk
reeds gerepeteerd werd en binnen eenige dagen
opgevoerd zou worden. Op denzelfden avond
zou de eerste opvoering plaats hebben van een
modern blijspel in drie bedrUven, waarvan men
veel succes verwachtte.
Op het vernemen van deze gelukkige tijding
was Charbonneau in de wolken van blUdschap.
„Ik wist het wel.” blufte hü tegen z’n vrouw,
„als mUn werk maar eerst gelezen werd, zou
men het wel naar waarde schatten, en nu ben
ik op den goeden weg."
Intusschen koelde
z’n geestdrift aan- i
merkelijk af door de
stroeve houding, van 1
den heer Firmin en
5,
Op den terugweg werd hü voortdurend ge
kweld door de vraag, waarom grootvader juist
hem, als den eenige van de drie die er voor in
aanmerking kwam, voor den aanstichter had
gehouden? Waarom nfet zün stiefmoeder, die
hu toch nooit had kunnen uitstaan? Waarom
niet Rispeter, waardoor de verwijdering tus
schen de beide families toch pas onherstelbaar
was geworden? Leefde in den ouden man zulk
een blinde, onverzoenlijke haat juist tegen
h e m? Wat had hü hem dan elgenlUk gedaan?
In een gedrukte stemming Hep hU verder.
BU bet hek zag hü achter de heg de appel-
boomen met bun breede takken in grootvader s
tuin. Tegen de gele en bruine en paarse herfst
tinten van de zonnebloemen en de rudbeckta
en de herfstasters. die hoog opgeschoten wa
ren, stak verweerd-wit de muur van het kleine
huisje af, waar zün grootvader woonde.
Sinds verscheidene jaren had hu de kleine
woonkamer niet meer gezien, waar op de kast
een paar dozijn appels lagen te rijpen. Hand in
oen de jeugdige keizer van China, Hsuan
Fung uit Peking vluchtte, was hjj te on
ervaren om zich ook maar eenigszins om
materieel; dingen te bekommeren. HU dacht
er niet aan, schatten mee te nemen en ook
meende hU spoedig terug te kunnen keeren.
Deze hoop bleek echter üdel en er kwam een
tUd. dat deze jonge vorst, die in pracht en
weelde opgegroeid was, in nood geraakte.
Ook de ex-koningin Natalie van Servië leefde
HT’tfltêl’st behoeftige omstandigheden, want het
arme, kleine land kon met den besten wil niet
veel opbrengen. ZU is toen in een Fransch
klooster getreden.
In 1918 verUet Sultan Mohammed TurkUe
en nam haast niets meer mee dan de kleeren
die hU juist droeg. HU begaf zich naar San
Remo en Nlzza. maar terwUl hü hier vroeger
hooggeëerd werd, moest hU al spoedig onder
vinden, dat men thans geen notitie meer van
hem nam en dat hem de middelen ontbraken
om zUn wenschen te vervullen. Tenslotte was
het zoo armoedig met hem gesteld, dat hü de
rekening van zijn wasch niet eens meer betalen
kon en slechts door de hulp van een rUken
Amerikaan werd hü gered.
Toch bleven de omstandigheden. waarin hü
verkeerde, verre vanrooskleurig, ja het was
zelfs zóó ellendig met hem gesteld, dat, toen
hU in 1926 stierf, de kist met zün Hjk door de
schuldelschers in beslag genomen werd. Pas
toen de schulden betaald waren, kon de be
grafenis plaats hebben. Dat hü op verschillende
wijzen getracht heeft in zün levensonderhoud
te voorzien, blUkt uit een brief, die zich onder
zUn nagelaten papieren bevond. Deze brief be
vatte het aanbod van een ParUsch tooneel-im-
presario. die Mohammed met zUn vrouwen in
een revue-cabaret onder den titel „Achter de
coulissen van den harem” zou willen laten op
treden.
Koning Alfons van Spanje heeft in de Kar-
patben oen kasteel gekocht HU vermoedde
hoogstwaarschUnlUk het lot, dat hem wachtte:
In ieder geval had hü tevoren reeds groote
sommen bü Engelsche en Fransche banken ge
deponeerd. Bovendien was hü een uitstekend
zakenman, die door speculaties zün vermogen
voortdurend wist te Vergrooten. Momenteel
wordt zün bezit op pijn. 18 miUioen gulden ge
schat.
Ex-koning Manuel van Portugal, die eenigen
tUd geleden in den ouderdom van 42 jaar stierf,
had geen gemakkelUk leven. In Februari 1908
hij was toen nog geen 20 moest hü het
aanzien, hoe zün vader en zün broer vermoord
werden en hü zelf besteeg den troon In voort
durende vrees, eveneens het slachtoffer van een
aanslag te worden.
Twee jaar later reeds brak de revolutie uit
en Manuel verUet het land. Maar de republiek
betaalde hem tenminste ieder Jaar een be
paalde som geld uit als hü van alle aanspraken
op den troon afstand deed.
De jonge koning George van Griekenland,
die meestal in Londen vertoeft wanneer hü niet
aan de Rivlèra is, heeft genoeg om te leven en
behoeft dus geen acte van afstand te teekenen
om zich een jaarlijksch inkomen te verzekeren.
Hu verklaart echter trotsch, dat hü zich zijn
on dit blad zijn ingevolge de vereekeringevoorwaartlen tegen f Qflflfl bij levenslange gebeele ongeschiktheid tot werken door f b(j een ongeval met f Otf) bij verlies van een hand f 1 OC OU verlies van een f Cfl t>tj een breuk van f
ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerlngen J üUUV.' verlies van béide armen, belde beenen of belde oogen f t VU." doodehjken afloop uU.' een voet of een oog J A duim of wijsvinger f s/<Z«~been of arm f TV.”
Maar Polly kwam te dicht bU den
rand van de rots en zU verloor haar
evenwicht. Voor Freddy ^iaar kon be
reiken, rolde ze naar beneden op de
.cddingsgordels, die er uitzagen als een
paar autobanden.
Topsy slaakte een-kreet.
„Oh. sj?oc Polly,” riep ze versla
gen uit.
..Polly is gered, zoodra ze de zee
bereikt,’’ aei Freddy. JJan zul je eens
zien, hoe de reddlngsgordels iemand
drUvende houden.”
bet handschrift maar direct te weigeren,
bezon zich, opende een groote kast met
en
Een ItaHaansch officier had besloten naar
Monte Carlo te vertrekken, om daar den slech
ten toestand van zUn financiën wat te verbe
teren. Een ..waarzegster", wie hU om raad
vroeg, versierkte hem in zUn plan, door te
vóórspellen dat hü bepaald geluk zou hebben.
Dat was van des te grooter beteekenis voor
hem. omdat hU zich al zoo lang bezig gehou
den had met bet samenstellen van een „win-
systeem". HU nam zün oppess^ mee op reis.
Met dezen jongen was het een eigenaardige
geschiedenis. HU was met den officier, die van
een landgoed kwam, tesamen opgegroeid en
innige kameraadschap had beide’ jongens ver
bonden Ook thans was hun verhouding zeer
vriendschappelijk en zU onderscheidden zich
eigenlUk alleen hierin, dat de oppasser een pün-
lük spaarzame jongeman was. terwUl de offi
cier een eenigszins verkwistende natuur bezat.
ZU begaven zich dus samen op reis en geluk
kig ging alles naar wensch.
De officier won reeds den eersten avond....
won haast voortdurend. HU had een gelukkig
gesternte en als welgesteld man keerde hü in
zün hotel terug, waar hü zün oppasser direct
alles vertelde.
Duizend plannen smeedden beiden. De mo-
geUjkheid werd onder het oog gezien ‘t vader-
lük erfgoed weer terug te koopen. de oppasser
was het liefst denzelfden avond nog naar huls
gegaan Maar de officier was niet te bewegen
Monte Carlo reeds te verlaten. Na zoo n goed
begin wilde hü de „gelukserie" toch uitspelen.
Den anderen morgen sliep hü tot tegen den
middag. Toen hü elndelük ontwaakte, was zün
eerste beweging een greep naar de portefeuille,
waarin hü al de bankbiljetten gepakt had.
Maar de portefeuille was er niet meer. HU
herinnerde zich toch beslist haar op het nacht
kastje gelegd te hebben, vlak bU zün hoofdkus
sen. Waar zou ze dan zün? Hü belde om zün
oppasser, niemand verscheen. Toen hü ook na
een half uur niet te zien was. kreeg de officier
argwaan. Hü doorzocht nu de beide kamers die
hü met den oppasser bewoond had. grondig en
kwam toen tot de overtuiging dat de jongen
er met de winst vandoor was.
Alle mooie plannen lagen in duigen. Arm en
zonder geld als daags te voren zat hü daar
weer..,, slechts een groote teleurstelling rijker:
de teleurstelHng, dat hü zich in zün oppasser
had kunnen vergissen.
Een informatie bU den hotelhouder bracht
aan het Ucht dat de oppasser werkelük reeds
in den vroegen morgen vertrokken was en de
hotelrekening voor zich en zUn heer betaald
had. De kaart voor de terugreis vond de offi
cier ip zün jaszak.
Er bleef hem dus niets over dan naar zün
garnizoen terug te keeren. De officier had nu
juist geen vriendelük gezicht, toen hü zün
woning betrad. Maar wie schetst zün verba
zing. toen hü daar door zün oppasser verwel
komd werd. De getrouwe had uit zorg dat zijn
meester het geld weer op het spel zou aatten,
met de heele winst de vlucht genomen, om het
voor zün meester in veihgheid te brengen. Ver
van de speelbank was de verleiding immers
niet zoo groot meer. Dat de officier zich dank
baar betoonde, kan men zich wel indenken.
ZU rommelde in een lade, en naaide er een
mooi rose lint uit te voorschün. dat ze om
het handschrift bond en met een sierlüken
knoop vastmaakte.
„Ziezoo, manlief!” riep ze triomfeerend uit.
terwijl ze hem het handschrift terugcaf, ,jóó
moet je het den directeur aanbieden;
maakt beter indruk.”
recht niet laat afkoopen en wacht op het
oogenbllk. dat zün volk hem op den troon
terugroept.
De ex-sjah van Perzië, Achmed. is verleden
jaar in Parüs gestorven. Hij was pas 32 Jaar.
Als knaap van 11 Jaar besteeg hü den troon
en behield dien 14 jaar lang. Toen begaf hü
zich op reis naar Parüs. waar het hem zóó goed
beviel, dat hü zün terugkeer naar Perzië tel
kens weer verschoof. En daar men het ginds
twee jaar lang heel goed buiten een koning
gesteld had. veranderde men dezen toestand in
een permanenten en zette den sjah af. Nu kon
de jonge sjah onbezorgd zün leven tot het einde
voortzetten.
Het leven van den KaUf Abdoel Medjid. die
in 1924 TurkUe verliet en een deel van zijn
harem meenam. is voor velen een groot raad
sel.... Men meent beslist te weten, dat hü op
Europeesche Banken geen tegoed had en ook
niet ‘óver meegenomen contanten beschikte,
toch leidt hü in Nlzza het leven van een rük
man. Hoe dat in elkaar zit. weet niemand.
Ook Tukaji Rao III, de maharadja van In
dore. die in 1926 gedwongen werd af te treden,
omdat hü zün UeveHngsdanseres had laten
„verdwünen”. wat in Europa en Amerika heel
wat sensatie verwekte, is door een gehelmzin-
nlgen sluier omgeven.
Hü begaf zich naar Europa en nam behalve
kostbare juweelen ongeveer 100 mlllioen aan
contanten mee. zoodat hü Ook in ballingschap
nog kon „leven”.
Hier leerde hü de Amerikaansche Nancy Mll-
ly kenneri. die hü. ofschoon zü van aUe kanten
gewaarschuwd werd, overhaalde zün vrouw te
worden. En men zegt, dat zü nog geen spüt
heeft gehad van haar besluit.
-a r ünheer de Directeur te spreken?”
I y I „Hoe is uw naam?”
•*’TX „Victor Charbonneau, schrijver vantoo-
neelstukken.”
„Goed. Ik zal u inschrijven en zoodra ge aan
de beurt züt, zal ik u roepen, maar er zün 42
bezoekers die u voorgaan."
Victor Charbonneau, een jonge man van vüf
en twintig Jaar met oogen vol uitdrukking, be
sloot zich in de omstandigheden te schikken en
nam op de bank in de wachtkamer plaats. Hü
had een rol papier in de hand.
De korte samenspraak werd gehouden in de
vestibule van het Theater-Laury, tusschen den
jongen auteur en de bureaullste, een juffrouw,
die meteen een wakend oog hield op de talrijke
solUcitanten. hoofdzakelük bestaande uit acteurs
die een plaats zochten en auteurs, die kwamen
informeeren naar de vruchten van hun arbeid,
reeds sedert maanden ter lering gezonden; an
deren, op wier gelaat teleurstelling te lezen
stond, kwamen hun geweigerde stukken terug
halen. Ook waren er sommige jonge Heden vol
illusies, die in den eenen zak van hun goed
toegeknoopte Jas een aanbevelingsbrief en een
blijspel in drie bedrijven of iets van dien aard
bü zich droegen, dat, naar hun vaste overtui
ging, geweldige sensatie in de wereld zou ma
ken.
geven, grootpapa en om u zelf om een verkla*
ring te vragen."
Balthazar Troilo knikte hoonend. .Je wilt me
zeker komen vertellen, dat jü niet de aan
stichter bent van dien boevenstreek."
,Ja, grootpapa
„Ik ben niet van plan aan te hooren. wat voor
nieuwe leugens en schurkenstreken jullie drieën
nu weer uitgebroed hebben. Begrijp je me?
■Versta je me? Een fijn heer ben je, hoor je.
Niet alleen, dat je het meisje laat ritten. Neen,
nadat het arme ding zichzelf omhoog gewerkt
heeft, nadat se met hard ploeteren en vlüt en
liefde en toewijding vooruit gekomen is, daar
licht je haar een beentje, dat dat smerige stel
haar alles afsnoepen kan
„Het is niet waar, grootpapa.... k smeek
u.
.Je snavel zul je dicht houden, hoor je. Jij
bent de ergste van hen allemaalWant JU draagt
nog de verantwoordelükheid voor den eerlüken
naam van je vader en je grootvader. WUt zün
dc anderen? Vreemde eenden In de bijt! Daar
heb ik niks mee te maken. Maar in plaats, dat
jü probeert door fatsoenlük te werken vooruit
te komen, in plaats dat je probeert met haar
op een lün te komen, daar ga je heen en stuurt
een jongen galeiboef uit jullie nobele affaire
en er wordt ingebroken..o Jü. Jü. jü-...",
„Eén woord, grootpapa!" schreeuwde Victor
vol vertwijfeling, pogend den woordenvloed van
den ouden man te overstemmen. ..Hoor me toch
even aan: de jongen heeft toch straks bü den
commissaris alles bekend
Neen, heb ik gezegd, maar daar waren nog
vel andere leerjongens,-die een konden be-
gorgen. En daarop zei meneer Voor ieder
plantje gaf hü een daalder. En toen heeft
hü weer gelachen.”
„Zoo. zoo. Gelachen heeft hü.” De commls-
garis was vlak voor den jongen komen staan.
„Heb je toen werkelük gemeend, dat hü het
goed zou vinden, dat jü avonds Iaat
als een misdadiger zou inbreken en een groote
wianrt zou meenemen?”
Mit verviel opnieuw in zün koppig zwijgen.
Maar des te sterker werd de welsprekendheid
van den vader. Zoo, nu was de waarheid da»
toch uitgebracht! En of meneer Trollo nu nog
wou beweren, dat de jongen niet was opge-
"*DetBurgemeester moerde dea Rünschlppers
•moten mood met eat wwWg B«M te»
Dat heeft een arme kellner in de Roemeen-
sche stad Cernowltz bewezen.
Op zekeren dag ontving Sigismund Eerlük
in het koffiehuis, waar hü lederen dag de gas
ten zwarte koffie tegelijk met het Cerno-
witzer dagblad serveerde, een mededeeling van
de Bank, dat voor hem uit Amerika de som
van 400.000 Lei ingekomen was. Zooals hü
wasmet de witte schort nog voor
rende Eerlük naar de Bank en brak zich onder
weg het hoofd, met de vraag, wie hem dit reu
zenbedrag wel overgemaakt kon hebben. Hü
herinnerde zich wel de namen van enkele m<in-
nelüke bloedverwanten, die in vroegere jaren
naar Amerika vertrokken waren. Zeker had een
van hen goed geld verdiend en had op een
mooien dag of misschien wel in zün ster
vensuur den neef of kleinzoon Sigismund met
een legaat bedacht. De Bank, die den kellner
Eerlük als eerlük kende, betaalde hem de
400.000 Lel direct uit en als rijk man begaf de
kellner zich op den terugweg naar huls.
Ondertusschen vielen hem de schulden in die
hü hier en daar in de stad had en hü Hep di
rect bü den kleermaker, den schoenmaker en
bü den huisbaas aan. om z’n rekeningen te
vereffenen. Zoo betaalde hü ongeveer 30.000
Lel uit. Met een goed geweten verscheen hü toen
weer in het koffiehuis, maar nu als betalend
gast, die, aan het buffet staande, zün oud-
collega’s het eene rondje Zulka na het andere
offreerde De stemming had in den avond reeds
een groote hoogte bereikt: het buffet was door
de stamgasten van -Eerlük omlegerd;zü
hadden er genoegen in rich door den kellner
te laten tracteeren, toen opeens.... de deur
opengestooten werd en een heer naar binnen
stormde, die zich als de handelsreizlger Sigis
mund Eerlük uit Cernowltz voorstelde Eerlük
No. 2 had den heelen dag de stad rondgeraasd
om Eerlük 1 te vinden, want op de Bank was
het bü vergissing aan den kellner Inplaats van
aan den reiziger uitbetaald. Daar stond nu de
kellner Eerlük in uitgelaten feeststemming, de
dikke portefeuille op de borst, waarnaar de han
den van den vertwüfelden, rechtmatlgen eige
naar zich uitstrekten. En rie.... het bleek, dat
de belde Eerlük’s hun namen niet voor niets
droegen. Nadat de reiziger zich door getuigen
als rechtmatige eigenaar bewezen had. en de
kassier der Bank, die uit zün bed gehaald werd,
zün vergissing toegegeven had, gaf de kellner
eerlük de rest van het geld aan den reiziger
terug en deze laatste van zün kant, in de
vreugde, dat het geld niet verloren was, deed
afstand van het ontbrekende bedrag, dat In
tusschen met een paar duizend Lei vermeerderd
was.
De edelmoedigheid der beide eerlüke Eerlük’s
maakte Indruk op de overige aanwezigen: zü,
die zoo juist nog de gasten van den kellner
geweest waren, organiseerden nu een geïmpro
viseerde huldiging voor de eerlükheid, waarbü
de belde „verUezers” de gevierde gasten waren.
de aangeboden stukken be
waard. Victor wierp er een blik in en kon een
kreet van verbazing nauwelijks bedwingen;
handschriften van allerlei omvang waren er in
opgestapeld, waarvan vele reeds geel geworden
en met stof bedekt. Een kille huivering voer
Victor door de leden, toen hü zün rol in dien
afgrond zag verdwünen, z’n onbekend meester
stuk, waarop hü al z’n hoop gevestigd had.
MUnheer Firmin sloot de kast weer en gaf
den bezoeker door een gebaar te kennen, dat
de audiëntie afgeloopen was.
Eenige oogenblikken later
Charbonneau op straat.
koelde
aan-
de
van
en
de onverschillige ma
nier, waarop de
teurs de rollen
terwUl
de minste notitie van z’n
maakten: de regisseur deed het strikt noodige,
maar ook niet meer. Victor begon in te zien,
dat hü daar niet in tel was en men zün stuk
slechts genomen had om een gat te stoppen,
zooals men het noemt, alleen geschikt om als
voorstuk te dienen, vóórdat het elgenlüke stuk
begon.
Op den avond der eerste voorstelling namen
de zaken een onverwachten keer. Het stuk in
drie bedrUven, waarop de directeur vast ge
rekend had, viel als een baksteen, terwUl dat
van Charbonneau een onverwacht succes had.
Het beleefde meer dan honderd opvoeringen.
De rollen werden door tooneelspelers van den
eersten rang vervuld, en er werdén nieuwe dé
cors en costumes gemaakt. Charbonneau was
nu geheel en al thuis in het Theater-Laury. De
directeur behandelde hem voorkomend, zelfs
vriendschappelük, terwUl de acteurs hem res
pecteerden en de actrices hem toelachten.
De pers was hem even gunstig gezind als het
pubHek en alle bladen zongen zün lof.
Op zekeren morgen toonde Elise hem met
een geheimzinnig glimlachje een artikel in een
der voornaamste bladen, van den volgenden
inhoud:
„Waarvan soms succes en roem afhangen.”
.Het publiek gaat in dichte drommen naar
het Theater-Laury. om de opvoering bü te wo
nen van „Het Schild”, van den genlalen schrij
ver Charbonneau, die zeker nooit vermoed
heeft aan welk onbeduidend toeval hü z’n suc
ces te danken heeft. De anecdote is wel de
moeite waard gepubliceerd te worden en werd
ons medegedeeld door mijnheer Firmin, den
directeur van genoemd theater.”
„Wü laten hier diens niededeeUng volgen:
„Toen het stuk In drie bedrijven ter op
voering gereed was, waarvan ik zeker succes
verwachtte, kwam ik tot de bevinding, dat er
een nieuw voorstukje ontbrak. Er was haast bü
en ik opende de kast, waarin de aangeboden
handschriften bewaard worden; onder de tal
rijke manuscripten, welke sinds jaar en dag
de lering verbeidden, trok een zekere rol mijn
aandacht, daar er. in tegenstelling met de an
dere. een rose Hnt om heen gebonden was en
ik nam die er uit, om de eenige reden, dat he»
lint mün eandacl trok. Het was „Het Schild”
door V Charbonneau Ik las het. en moet op
recht bekennen dat ik er bü oppervlakkig» le
zing de schitterende eigenschappen niet in ont
dekte. die bü bet publiek zulk een groote waaf1-
deering vonden M..ar nu zün m’n oogen ge
opend er ik wensch mezelf geluk, dat ik on-
viUekeurig zoo n goeden greep deed.”
„Wonderbaar spel van het toéval,” liet de
schrijver van het artikel er op volgen, „het bui
tengewoon succes en misschien de geh-ele toe
komst van den gental-n schrijver heeft hü te
danken tan een eenvoudig rose lint."
„Welnu, manlief." ze! Elise, „heb ik ongelijk
gehad, toen ik je handschrift zoo netjes op
knapte?”
„Zeker niet," lachte Victor, vrouwen
hebben altüd gelük. zelfs dan. en vooral dan.
als ae schünbaar ongeluk hebben.”
„Goeden middag, grootpapa.”
Balthazar Troilo zei geen woord. Hü rekte zün
hoofd op zü zün hals was lang en dun, de
scherp na»r voren stekende neus snoof in de
lucht en het was een booze blik, dien de
kleinzoon uit de oogen van den grootvader op
ving.
I angzaam kwam Victor naderbij ..Neemt u
me niet kwalük, grootpapa, dat ik zoo maar bü
u kom binnenvallen. Maar ik moet u spre
ken.”
Weer zwügen. Dan kwam er een zacht gefluit
over de lippen'van den ouden man. De inner-
lüke opwinding zocht een uitweg. .Er uit!”
schreeuwde hü plotseling. En snel stond hü op.
De stok met harde bewegingen op den grond
stampend, kwam hü een paar passen in de
richting van zün onwelkomen bezoeker. Vol
grimmlgen haat staarde hü hem met zün
groote, strenge, met bloed-beloopen oogen aan.
Jk kom alleen maar om u een verklaring te
„Laat ons nu
hand was hü er dlkwüls met Kétchen binnen
gekomen, ofschoon ze wisten dat grootvader m
een verschrikkelük humeur was. omdat hü weer
juist twist had gehad met Victor’s ouders.
En toch gelukte het hun kinderlüke brutali
teit dan altüd weer een paar lekkere appels en
een vriendelük woord van bet bevel om ge
droogde pruimen te gaan sorteeren. Want aan
dit verantwoordelüke werk was meestal een
feestmaaltüd onder vier oogen verbonden!
Er overviel hem een soort heimwee naar den
geur van de appelen in de kleine, vriendelüke
kamer.
Ach, had hü nu maar hand in hand met
zün aardige, Ueve kameraad van toen daar
kunnen binnenkomen en den kinderschrik uit
zün stoute-kinderjaren goeden dag kunnen
zeggen en zün hart eens bü hem uitstorten!
Had hü zün eigen leven soens niet bedorven?
En wiens schuld was het?
De züne alleen?
Er kwam een koppig protest in hem op:
Grootvader had werkelijk deze smadelüke ver
denking tegen hem gekoesterd?
Neen, dat wilde hü geen uur langer op zich
laten ritten.
En zoo gebeurde het, dat Victor Troilo het
welbekende tulnpcortje opende tingeling ging
het. net als bü den kruidenier aan den over
kant, maar slUen een beetje schriller en
spoedig daarop voor de deur van grootvaders
kamertje stond. Grootvaders kamertje, met den
gezelligen ouden leunstoel bü het raam, de
enorme kist, waarin bü zün rewizchtige zwarte
twee reddlngsgordels van het
Een der schoonste en oudste kerken van
Engeland, de kathedraal van St. Nicolas m
New-Castle, heeft in de laatste jaren ontzet
tend veel te Ujden van schadelüke insecten,
oie in het houtwerk groote verwoestingen heb
ben aangericht. Het betreft hier de klopkever
(anoblum pertinax) en zün meer bekende ver
want, de houtworm, wiens sporen men zeer
vaak ziet in oude meubels. Voor de restauratie
werken werden 20 000 pond uitgetrokken. De
wanden van het schip en het koor, het dak en
het altaar moesten totaal vernieuwd worden.
Een deel der kerk is nu weer voor het pubHek
operjgesteld De vernielende invloed der kevers
en wormen richtte zich vooral tegen het eiken
hout dat uit de 14e eeuw dateert en voor den
bouw van het dak gebruikt wordt en nu totaal
vernield is.
De restauratiewerken werden zeer consciën
tieus uitgevoerd, ieder stuk hout werd micros
copisch onderzocht en, wanneer het vermolmd
ol aangevreten was door nieuw vervangen.
Spleten en scheuren werden met cement ge
vuld. De Kathedraal is wel de eenige kerk
der wereld waarvan de ramen om zoo te zeg
gen als reclamevlakten gediend hebben. Ver
schillende van deze ramen nJ. zün door een
burger der stad New-Castle. den apotheker
Gasnett gefundeerd. Deze man stond bekend
cm zün vrijgevigheid. Gasnett heeft zich zelf
en zün werk op deze ramen. 16 In getal, voor
gesteld. Op het eerste staat zün apotheek, op
het andere zün flesschen en buisjes en op
het derde kan men den naam van zün firma
lezen.
Andere kerkramen vertoonen historische ge
beurtenissen, b v. de Kroning van Jacob en
Karel I en den wapenstilstand tusschen En-
teland en Schotland in de 15e eeuw. De kerk
klokken behooren. eigenaardig genoeg, niet aan
ae kerk maar aan de gemeente. Vroeger wer
den ze gebruikt om de gemeentenaren het sein
voor den arbeid te geven of hen voor een
vergadering büeen te roepen.
