I
Sïrf wii&aal oan den ia$
veertiende tree was ingesmeerd. HM smeerde toen
de rest van de verf op de tiende, elfde, twaalfde
en dertiende trede en toen was de pot schoon
De jonge generaal Tsjang-Hsue-Liang
t
I
I
niiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiii
DEEL
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
HET
GROOTE
AVONTUUR
Uw eigen winkelier verkoopt
ROBINSONschoenen
(Ingezonden Mededeeling)
Alleabonné’s ong^vaUtm1 veresJuSu voor een der
SWSLÏÏS* XSFoSZ f750.-Mk0^^ f250.- f 125.-2W-^14^ f 50.-^
Snelleman
als verver J
DINSDAG 10 JANUARI
LIEFF
Wat zal hij gaan doen
i
Peter Relchensperger
ddags
Napoleon IQ herdacht
Vóór zestig jaren overleden
JDIÈ
ht
FEUILLETON
•JÉ
:i
Gekleurde verhalen over hem doen
de kern van waarheid moei
lijk meer terugvinden
3BER VAN
VLIEGEN
Een van de grootste katholieke
voormannen uit den befaam-
den Kultuurkamp
n. «e®J
ch Mt®
IB'
I
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERUJK DRIE.MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
m
H
o
f
i
wagentje
kon
M pte;
Muriel
zich
Dus
ière Ml
naar
beneden komen. Zij draalde een beet-
ver
belden
I
4Wordt vervolgd).
je rond om te zien. wat ier gebeurd
was, maar deed geen poging om de
kinderen naar beneden te helpen.
angstig vast, maar gelukkig bleef het
vastzitten, toen het den top bereikt
bad, en zoo moest Muriel wel
inde M
stem*
acüscks
led ka*
r K»
opridr
eenigm
ptn.
1 Pt*
Pt*
10P P*
i P<*
ptn.
’’den
rok-
i de
lods
De moerd ka den baser.
ZtJ begon met Ietwat bevende stem en bijna
plechtlg-langzaam. den brief voor te lezen, die
weldra zonder dat zM zich in het minst daar
van bewust waren! voor hun toekomst van
■oo tragische* Invloed sou zijn.
en
jaar
z(jn
ÏOOt
met
e
ach-fs*
(en ia
Raus*
r-w.il
ipt*;
-Schot
‘gavoud
-s aas.
ur bletf
38
Ram*
uimhrgs
n.
pttu 1
ring
rnhagoi
i nu op
d. Obz
n ten
slecht»
m
eer tot
Scboa
en door
lenburg,
leid,
ska
ten.
irie-
gen, welke majoor Lennox dringend noodig had
en die hij zijn vrouw verzocht zoo spoedig mo-
gelijk te gaan koopen en ze hem dan te sturen.
„Laten we dan maar dadelijk gaan, mama;
dadelvk naar Calcutta, stelde Patrick voor.
„Gauw! Het wagentje.de paarden!"... riep
Mary, op het electriach belletje drukkende.
Ua, ventje, je hebt gelijk".
Een kwartier later reden zij In Vollen galop
over den Circular Road en waren weldra In de
binnenstad van Calcutta.
Het was ongeveer zes uur 's avonds.
De drukte, die gedurende de heete uren van
den dag sterk geluwd was, begon te herleven.
Op de breede, stoffige wegen vm het een
geweldig voertuig- en tramverkeer en daartus-
schendoor grimmelde het van voetgangers met
zwarte gezichten en witte pakken, zwarte druk-
gestlculeerende handen en zwarte vlugge beenen.
De Inboorlingen loopen In wolken van stof.
De Europeanen zouden zich de oogen uit het
hoofd schamen, indien zij niet in een rijtuig
of te paard zaten.
Het openbaar verkeer is op sommige oogen-
bUkken kolossaal in deze Oostersche stad, waar
Europa of liever Engeland en AsM op zoo
merkwaardige wijze samenleven.
Ge ziet er paleizen, monumenten, galerijen
met kolommen, vergulde hekken, pleinen, plant
soenen. kerken, trams, electrische lichtmasten,
veelkleurige reclameblljetten. elndelooze boule
vards, schitterende magazijnen, de Esplanade,
dien prachtigen wandelweg, waar allerlei soor
ten van tropischen plantengroei In overvtoedl-
ian-
lan-
ver-
P is
ffsel
ifgelegf
i. waar-
ie won-
nemen
ster te-
had,
io«-
edi-
alle
der-
i en
Ujk-
van
en.
het
i der
3m-
jeen
aoeg
ntn-
dat
allee
zijn.
MUS
der-
be-
ver-
i de
weg, en spoedig had ze de kinderen
uit bun benarde positie bevrijd.
(Morgenavond vervolg)
allerlei uitspattingen. Volgens anderen heeft hij
en
van
openbaar. De dertlg-mllUoen Chlneezen
Mandsjoerije en het mlllloen daarvan dat
Helping woont, doen over hem allerlei verhalen,
maar hebben hem nooit gezien. Die verhalen
zijn zoo gekleurd, dat de kern van waarheid er
moeilijk meer In terug te vinden is.
Volgens sommigen is de maarschalk aan het
opium verslaafd en gaat hM zich te bulten aan
De Dultache Pers heeft dezer dagen herdacht
een van de grootste katholieke voormannen uit
den befaamden Kultuurkamp, Peter Relchens
perger. voorganger van den grooten Windhorst
en stichter vin de Dultache katholieke partij het
Centrum. Relchensperger stierf aan het einde
van het jaar 1882 na een zeer vruchtbaar le
ven, dat geheel in dienst had gestaan van de
katholieke belangen In Dultschland. Hij was
Rijnlander van geboorte, doch na zjjn voorbe
reidende studies kwam hij als zoovelen naar
Berlijn om in de hoofdstad van het Rijk zjjn
werkzaamheden te verrichten.
Toen hij in Berlijn kwam woedde de kamp op
zjjn hevigst. Pas was de Aartsbisschop van Keu
len door den Prulslschen staat gevangen gene
men en het bewustzijn der Rijnlanders en in he
algemeen der katholieken had een geduchten
knauw gekregen. In November 1852 werd de ka
tholieke fractie in Pruisen opgericht en nu
kwam het oogenblik waarop Relchensperger pas
goed aan het werk kon gaan. Het oude Rljn-
tegenbeweging
weer wat lenig
heid in z’n rug-
spleren te bren
gen.
Hij schrok en
stopte onmlddel-
Ujk.
s reed»
van M
11 uur
n da
t giert»
en md
oog
probte*
tot op
veree-
tomend»
ihnisda
die ma*
sen. D»
wyl v«s
verbin-
k
kwamri
ip. vu
«lemedt
ereidkd
pgestdd
rUl ae\
üng vUj
volgen*!
van m
ameng»*
WM<*
dlr. Al
:ey. M
J. Drt*
r- J-2
•J—x rie Zijn de dingen die men aan eiken be-
1 zoeker van Pelplng toont: den Tempel
des. Hemels met zijn enorme wlt-mar-
meren altaar; de Verboden Stad w«r de hei
lige draken leven, opgesloten in een labyrinth.
deze gewoonte sinds langen tijd afgeleerd
te zijn particuliere leven een toonbeeld
deugd.
Volgens velen zou Tsjang-Hsue-Llang voort
durend in de vrees leven van vermoord te zul
len worden. Zijn ziekte van het vorig Jaar zou
voortgekomen zjjn uit vergiftigd fruit dat hij ten
geschenke ontvangen had. Anderen echter zeg
gen. dat hij leed aan den typhus, die toen vele
slachtoffers maakte.
Het vorig jaar, toen er een conflict uitbrak
tusschen de Mandsjoes en de Russen, ontving
Tsjang-Hsue-Llang allerlei beloften van de
nationalistische Nankln-regeertng, op voorwaar
de, dat hjj haar ter zijde sou staan In den strijd
tegen de Sovjet. De maarschalk vond goed dat
enkele divisies van zijn leger in het veld traden
Een Russisch legerkorps echter maakte korte
metten met deze vijanden en toen de jouma-
listen en vreemde waarnemers ter plaatse arri
veerden, was er al lang geen oorlog meer. De
maarschalk moest alle vredesvoorwaarden aan-
nemen.
Toen in 1931 de Japanners MandsjOerjje bin
nen drongen, bleken de aanbiedingen van Nan
kin niet in staat om Tsjang-Hsue-Uang te
vermurwen. Japan zet zijn veroveringstocht on
gestoord door en heel China wraakt den gene
raal, die werkeloos blijft toezien.
Ter zelfder tijd Is de Japansche propaganda
er op gericht hem schuldig te stellen aan den
tegenstand, dien hun troepen ontmoeten in
Jehol. in Mandsjoerije' en rondom Mnekdan
Chlneezen en Japanners zjjn het er zoo over
eens, dat de maarschalk iets moet doen en hij
schijnt van plan te zijn aan dezen gemeen-
schappelijken wensch te gemoet«te komen.
Einde Augustus kondigde hij plote zijn af
treden aan. In offlcleele kringen verwekte dit
nieuws een groote beroering en men sprak zelfs
van een militair gerechtshof, dat over de plich
ten van den maarschalk oordeelen zou. Er ge
beurde echter niets en Tsjang-Hsue-Llang bleef
op zijn post.
Zijn leger omvat ongeveer 200 duizend man.
die zich na de catastroof van Mandsjoerije m
veiligheid hebben weten te brengen, en legert
in de provincie Hopeh. De manschappen zijn
hem zeer toegewijd. De officieren verklaren
openlijk, dat zij zich aan de plundering zullen
overgeven, wanneer hij hen verlaat.
De groote vraag is nu maar wat TSjang-
Hsue-Llang doen zaJ. Degene, die daarop een
afdoend antwoord geven kan, zou China een
grooten dienst bewijzen.
Mevrouw kwam boven aan de trap en hield
den zakdoek voor haar neus. „Wat een vreese-
IMke verflucht," riep ze naar beneden. „Ben je
klaar, man?”
„Ja", antwoordde hM. „t ia klaar, ‘t Ziet er
prachtig uit. t Glimt als een spiegel, zie je T?"
„Kom je eten?" vroeg Mien, en een blik op do
trap werpend, gaf ze dadelijk toe: „Ja. t zag
er keurig uit, hoor! Een verver had het....”.
Verder sprak ze niet en hield zich aan den
deurpost vast; ze streek zich met de hand over
de oogen en keek naar beneden. Ze trachtte iets
tc zeggen, doch eerst na herhaalde poging mocht
het gelukken.
„Jan!" klonk
was. Acht dagen later viel de stad, tengevolge
van het verraad van den radjah van Blthour
in de handen der opstandelingen. Mijn vader
stierf terwMl hM mM wilde beschermen. Mijn
moeder werd vermoord en ik zelf werd door
anderen verstopt tusschen gordijnen en ont
snapte aldus aan de woede der moordenaars.”
Met gespannen aandacht en tranen in de
oogen hadden de kinderen naar dit eenvoudige
en toch zoo ontstellende verhaal geluisterd.
De moeder schepte even adem en hervatte
vervolgens met zacht-bevende stem de voor-
lezing:
„Geruimen tijd liet ik mM behandelen als "n
wezenloos voorwerp en gedurende vele jaren heb
Ik niet geweten hoe Ik eigenlijk gered was ge
worden Thans moet ik u alleen nog maar me-
dedeelen door welk een wonderbaar toeval het
fortuin van mMn vader teruggevonden is; hoe
hier, midden in een woeste streek, te midden
van gewapende rebellen, kostbare documenten
van onbetwistbare echtheid mM in handen zMn
gekomen. Het toeval of liever: de Voorzienigheid
heeft de gebeurtenissen zóó geleld, dat onze
armoede van nu af tot het verledene behoort en
dat de Lennoxen weer tn hun ouden goeden
doen komen te verkeeren. OM zult al die docu
menten vinden bM het hier geteekende plan en
ze natuurlMk bewaren met de uiterste zorg.”
Verbaasd en niet wetende wat te zeggen of te
denken, bekeken de jonge moeder en de kin
deren vluchtig al die papiertjes. De brief, over
vloeiende van de Innigste liefdesbetuigingen,
eindigde met een opeommlng van allerlei dln-
het mMnheer Snelleman tegen,
die zich achterover stond te buigen om door die
I.,,,,,,.,.,,,,,,,»..,,,,.,,*,.*'
'I,jin," herhaalde ze zacht door het keldergat,
„hoe moet je hoe moet je nou boven
kommen?”
..Hè?” vroeg mMnheer Snelleman.
boorlingen, onder wie men zich hier nu een-
maal bewegen moest.
Alle drie stapten uit en traden. terwMl het
rijtuig zMn plaats In de file Innam, het gewel
dige gebouw binnen, waar van-alles-en-nog-wat
te koop was.
Patrick gaf zyn zusje een arm en
volgden hun moeder.
De inboorlingen, die langs de uitstallingen
slenterden, gingen eerbiedig voor hen opzM- Me
vrouw Lennox begaf zich naar de afdeellng der
confectle-goederen.
Juist op dat oogenblik kwam een tamelijk
goedgekleede Inboorling daaruit.
HM zag de trotsche Engelsche dame niet, die
niet wilde of niet kon uit den weg gaan en
duwde haar tamelMk bruusk opzM. zich daarbM
half omwendende.
Zooeis reeds gezegd werd, leggen den Engel-
schen, zelfs de besten en. om het zóó eens uit
te drukken: de meest democratisch-voelenden
tegenover de Inlandsche bevolking hunner ko
loniën een minachting aan den dag. die verre
gaande is. Voor hen behooren die schepsels met
zwarte, gele of roode huid niet tot de menach-
held. ZU dulden hun aanwezigheid slechte met
tegenzin en stellen hen beneden hun UeveHngs-
beesten: honden of renpaarden. In één woord:
de Inboorling is een onrein beest, dat zorgen
moet zoo ver mogelMk van den Europeaan ver-
wMderd te blijven. De Engelsche dames laten
daarbM nog den vrijen loop aan haar vrouwe-
Hjke zenuwachtigheid, zoodat h* a r afkeer van
den inboorling zich vaak openbaart op ontstel
lende wijze.
Want bat te nu uit met de vergulde armoede,
waarin het huisgezin van den hertog van Rich
mond leeft te midden der omgeving van Gar
den-Reach, die ternauwernood passen sou aan
een mijner onderofficieren. GM «eet niet wat Ik
geleden heb, van mijne prilste jeugd at over
geleverd aan de zorg van betaalde personen.
MMn ouders, dat weet gM wèl, kwamen om het
teven bM het verschrikkelMke bloedbad van
Cswnpour; mMn vader was toen veertig jaar,
de noodlottige leeftijd voor mannen in onze
familie. HM was kolonel van het 24e regiment
en leidde het leven van een .grand seigneur”
die een heelen kring rondom zich vormt en zMn
stand schitterend ophotidt. Ik was toen 'n dreu
mes. Het regiment lag In garnizoen te Cawn-
pour, dat door de opstandige Clpayers belegerd
werd. Van bet begin af aan had mMn vader
alles voorsten: de zwakheid van den generaal-
cornmandant, het verraad van Nana Sohlb, tot
zelfs de te late komst van Havelock.
„Om op alles voorbereid te zMn had hM een
groot gedeelte van zijn fortuin omgezet in kost
baarheden, voor het meerendeel in edelsteenen.
hem geleverd door een rijken Parsl-koopman,
wlen hM het leven had gered. De waarde van
die steenen bedroeg meer dan een mlllloen pond.
Het kistje, van sterk hout, zoo 9bed als onver-
gankelMk. en waarin hM dien schat deponeerde,
werd verborgen op een veilige plaats; de Parasl,
een eerlijk en rechtschapen man, beloofde mMn
vader het geheim ongeschonden te zullen be
varen. zoodat altes onder dit opzicht in orde
„Ik zal Ivy maar eens roepen," zei
Topsy, .anders komen we nooit be
neden.” Gelukkig was Ivy niet
de Pransche nationale vergadering en hM
haaitte zich naar Parijs om zMn slag te stean.
Toch deed hM voorzichtig HM bleef kalm te
midden der revolutlonnalre woelingen, waar
door zijn populariteit aanmerkelijk steeg en aan
het einde van IMS werd hM zelfs tot staats
president gekozen. Nu was de weg naar het kei
zerschap geheel open en reeds in 1853 achtte
hM het geschikte oogenblik gekomen om zijn slag
te slaan. HM legde een senaatsbesluit aan het
volk voor en het volk gnf toe. Op 3 December
had de plechtige kroning plaats tot keizer Na
poleon m.
De Europeesdhe vorsten waren weinig Inge
nomen met den nieuwen keizer, dien zM nog
steeds als een echten Bonaparte beschouwden,
truv langzamerhand werd de nieuwe keizer
toch algemeen' erkend. Intusscben Icon hM er
niet h. slagen een vrouw van vorste lij ken
bloede t*. trouwen, zoodat bM zich met een
Spaansche gfairih moest tevreden stellen.
Twintig jaar lang beeft Napoleon III als
keizer van Frankrijk geregeerd. ZMn taak ein
digde bM den oorlog met Dultschland In 1870.
Na den grooten slag bM Sedan gaf Napoleon
zich over aan den Dultschen keizer, die hem
gevangen nam en naar Wilhelm Höhe liet over
brengen. Kort daarna verklaarde de Pranoche
volksvertegenwoordiging de dynastie der Napo
leons voor vervallen. Napoleon kon nu vrij uit
gaan en vestigde zich In Engeland, waar hM
zestig jaar geleden overleed. Het grootsche tMd-
perk, door Napoleon I Ingezet, eindigde hier
mede op minder grootsche wijze.
ee-
niet
dóet, moéten we t toch laten doen, en boven
dien. die Is bruin.”
Da s een pracht-ldee!” Juichte Snelleman. „en
Je hebt wel een beetje gelik wat dien vuilnis
bak betreft. Die kan nog wel mee.”
Toen hM een oogenblik later de keldertrap be
keek. sprak hM verwijtend: .Maar Mien. JM bent
op alles zoo overdreven zindelijk en netjes: hoe
kun je nu een dag langer met soo’n trap zitten?
Trek nu mk» oude keukenschort aan anders
bederft je heele pak.” zei Mien „Kom. hier,
dan ml ik het van achteren vastmaken."
De heer Snelleman glunderde, verdween een
oogenblik later in het keldergat en begon de bo
venste trede dik met verf te bestrijken.
.Mlen!” riep hM. „als Ik het er dik op smeer,
hoeft het maar één keer, denk je niet?"
,Ja”, antwoordde Mien, die er ook geen ver
stand van had
„t Mot toch eerst in de grondverf”, waagde
het dienstmeisje.
„Kind." zei de heer Snellman, die het hoorde:
„wees JM stil. Jij hebt geen verstand van ver
ven: absoluut niet!”
En hM verfde, hM verfde dik De heele joo’
moest op. HM had licht uit het betrallede kelder
raam. De trap was veertien treden. Mijnheer
Snelleman had twee volle uren dik geverfd. De
zestig centen aan verf waren bijna op en de
UU het kamp van Chakdara, September.
Lieve vrouw, lieve kinderen!
jOe hebt u nooit af gevraagd waarom wM st»
arm rijn ondanks onze afkomst. GM hebt er
nooit op gezinspeeld enkel en alleen uit lief
de tot mM. om mM geen pMn te doen door nut-
telooze vragen.
Toch beeft onze positie, waargnder gM het
meest te IMden hebt gehad, steeds mMn leven
versomberd. Maar nu kan ik elndeUjk spreken
sn u daarbM, voor de eerste maal, toeroepen:
.Moed gehouden, lieve vrouw an kinderenl”
Gisteren was het zestig jaar geleden, dat.
Napoleon lil In Engeland overleed. HM was een
neef van Napoleon den Grooten. en de zoon
van LodewMk Napoleon (Konlng van Rolland)
en Hortense de Beauhamals, stiefdochter van
Lodewyk I.
Toen de Konlng van Rome, Napoleon’s eenlgst
kind, gestorven was. werd de latere Napoleon
III beschouwd als het voornaamste familielid
der Bonaparten, hoewel hM niet bepaald uit
muntte door de groote eigenschappen van zMn
voorganger.
Nadat de groote Napoleon gevallen was,
woonde de jongeman eenigen tijd bM zMn moe
der te Thurgau, waarna hM artillerle-offlcler
werd. Eenmaal zoover zMnde. trok de prins naar
Italië, om deel te nemen aan den opstand In
de Romagna, waarna hM als officier in Zwlt-
serseben dienst trad. Nu begon bM er aan te
denken de macht in Frankrijk tot zich te trek
ken. Daartoe zette hM een campagne op touw,
waarin hM vele soldaten wist aan te vuren een
door hem ontworpen staatsgreep te steunen.
Deze aanslag mislukte en de prins werd gevan
gen genomen en naar Amerika verbannen. Toen
zijn moeder stierf, kwam hM naar Europa terug,
doch hM bleef te lang naar den zin van de
Pransche autoriteiten in het vaderland, die
eischten, dat hM onmlddellljk weer zou ver
trekken. HM deed het echter niet, maar ging
naar Engeland, waar hM een pro-Napoledn-
beweging inzette.
In 1840 werd het stoffelijk overschot yan
Napoleon naar Frankrijk overgebracht op het
oogenblik. dat de stemming In dit land geheel
ten gunste van Napoleon was. Hiervan profi
teerde de prins, door met een aantal getrouwen
naar FrankrMk over te steken. Het viel echter
tegen en hM moest onverrichterzake terugkee-
ren. Het duurde niet lang of bM werd met zMn
mannen gevangen genomen en tot gevangenis
straf veroordeeld, bestaande In de levenslange
opsluiting in de vesting Ham. Doch reeds in
1848 wisten zMn aanhangers na eenlge vergeef-
sche pogingen hem te doen ontvluchten,
waarna hM als metselaar verkleed naar Enge
land overstak.
In 1848 brak de revolutie uit en nu «tegen
de kansen. De prins werd gekozen tot Ud van
landsche zelfbewustzijn, dat gelijk staat met het
katholieke zelfbewustzMn. was wederom in hem
gevaren en met alle kracht, die in hem was, gaf
hM zich aan zMn taak.
Vrijwel alle fundamenten moesten opnieuw
worden gelegd en het was Peter Relchensperger,
die deze taak te volbrengen had. bMgestaan door
zMn broer August. Deze twee, van wie men
August den inspirator noemde en Peter den man
van de practMk, hebben elkaar gesteund in den
strijd, die zoo zegenrijk is geëindigd voor het
katholicisme.
Toen hM de zestig gepasseerd was. trad Wind
horst meer en meer op den voorgrond. Reichen-
sperger gaf zeer ongaarne de leiding aan hem
over, hoewel hM «Mn verdiensten volledig er
kende, doch Windhorst was genialer dan zMn
voorganger en zoo lag het voor de hand, dat
hM de leider zou worden der Duitsche katholie
ken. Trouwens de ouder wordende Reichen-
sperger had sinds eenigen tijd meer en meer
afgezien van bet leiderschap In verband met
zMn leeftMd. zoodat het Windhorst niet moellMk
kon vallen de teugels over te nemen.
Op ruim tachtlgjarigen leeftMd overleed Pe
ter in 1892. Thans herdenkt het katholieke
Dultschland hem dankbaar.
-a r Mnheer Snelleman had vacantie en ver-
lyl veelde zich gruwelijk. HM kon niet eens
In den tuin, want het regende en hM
slenterde van voor naar achter en van achter
naar boven.
„Man. ga toch naar beneden." riep mevrouw
Snelleman. die met de meid de slaapkamer op
orde bracht.
„Wat moet ik beneden doen?" bromde Snelle
man, danig uit z'n humeur; .ik heb niks te
doen; k heb immers vacantie!" eindigde hM
sarcastisch. I
„Nou, trek dan een vacantie-gezicht! Je loopt
te kMken als "n uil in doodsnood. Ga wat lezen!"
„Tt Heb niks Ite lezen."
„Ga danliou gaan dansigaren halen,”
zei ze, ten einde raad.
Haar echtgenoot haalde de schouders op en
stapte maar weer naar beneden. Daar ging hM
voor de tuindeuren staan en zag met ergernis
naar de blaasjes, die de groote regendroppels
tn de plassen vormden. HM keek ook naar het
latwerk van *t priëel. en toen hM dat zag. dacht
hM: „Wat ziet dat er toch alles verveloos uit.
Je zou In staat zMn. zelf met verfpot en kwast
te gaan rondloopen." Ja", vroeg hM rich zelf af:
„sou er hier niet wat te v^yen vallen?”
HM verliet z'n standplaats voor de tuindeuren,
ging naar de keuken, nam den vuilnisbak, draal
de dien in z'n handen rond en ontdekte daarop
enkele schrammen. Vóór hM het echter waagde
dit met gepasten ernst z'n vrouw onder *t oog
te brengen, keek hM nog eens in de keuken rond,
of er ook iets was dat er haveloozer uitzag dan
de vuilnisbak Een oocenblik dacht hM er aan.
de keuken zelf onderhanden te nemen, maar
dit stoutmoedig plan Het hM maar liever varen.
Toen klom hM weer eens naar boven.
„Zeg Mlen”. begon hM met diplomatieke voor
zichtigheid. .keg Mlen. heb Je er wel eens op
gelet, hoe die vuilnisbak er uit ziet?"
.De vuilnisbak?" vroeg mevroifw Snelleman
verbaasd. Ja. gewoon, net als alle andere vuil
nisbakken. Waarom?"
„In de verf, bedoel ik,” zei Snelleman. ,Jn de
verf."
.De verf,” antwoordde mevrouw, „wel. die Is
groen.”
„Ik bedoel." legde Snelleman ongeduldig uit.
„Ik bedoel dat de vuilnisbak er vreesriijk have
loos ultelet en dat hM noodig opgeschilderd moet
worden."
„Zeg vroeg Mlen. ben je stapel? Tt Heb hem
nog geen maand in huis.”
.HM zit vol krasen.” hield Snelleman koppig
vol. „en Ik ga hem verven, t Is hoogst noodza-
kelljk. Je geneert je voor de buren t Is me ver
leden week al opgevallen”, loog hM-
Mevrouw smeekte hem niet te gaan verven, ze
bezwoer hem. dat er iets verschrikkelMks rou
gaan gebeuren., ze schilderde de noodlottige ge
volgen vim het verven door Iemand, die geen
verver, maar wel kleurenblind was. maar de
heer Snelleman antwoordde op al haar beden
kingen, dat hM verf ging halen en ging naar
beneden.
Tien minuten later kwam hM met blM gelaat
terug, in de handen een grooten pot bruine verf.
Z'n vrouw keek er In en lachte, lachte, dat haar
de tranen over de wangen rolden. Haar man.
verwonderd over die onverwachte uitbarsting
van vroolMkheld. keek haar als een toonbeeld
van onnoozelheld aan.
Toen vroeg Mien: .Mensch, wat heb je ge
vraagd?”
„Vuilnisbakken verf.”
.Dat heb je er nou van als Iemand, die zoo
vreeselMk kleurenblind te als JM. verf gaat koo
pen. Dat te bruin, man. en onze vuilnisbak is
groen."
.Kan me niks schelen," zet Snellenum. die z'n
slecht humeur weer voelde opkomen. „Ik vind
bruin mooier dan groen en ik schilder hem
bruin. Afgeloopen."
Toen kreeg Mlen een Idee, dat misschien red
ding kon brengen.
.Man”, zei ze lief, en legde haar hand op «71
Behouder.
MMnheer Snelleman zette even z'n verfpot
neer en keek z'n vrouw argwanend aan.
„Weet je wat je met die verf veel beter teint
verven, als je nu absoluut verven wilt?"
Het pleizler voor het verven van den vuilnis
bak was er voor mMnheer Snelleman al half af.
nu hM verkeerde verf had meegebracht,
vroeg hM gretig: ..Nou?”
.De keldertrap.” antwoordde mevrouw,
wichtig: „dat is noodig. want als je t nu
dat zoo geheimzinnig te als de surprise-doosjec
waarmee de kooplui van Kanton leuren; en den
Chlneeschen Muur, die, zooote bekend 1* voor
een wereldwonder geldt.
Oordeelt men echter den bezoeker waardig
om met bizondere onderscheiding behandeld te
worden, dan noodlgt men hem uit voor een be
zoek aan Tsjang-Hsue-Llang. den jongen ge
neraal, over wlen men voortdurend boort
ken.
DlkwMte beschrijft er te avonds een driemo-
tortg verkeersvliegtuig groote kringen boven de
Tartaarsche stad. Het volk zegt, dat de jonge
maarschalk veel van vliegen houdt en «reeg
de zuivere, vrije lucht Insnuift.
Tsjang-Hsue-Llang bezit twee vliegtuigen, die
dag en nacht klaar staan om op te stijgen en
hem naar Parite. Moekou of Monte Cario te
brengen, wanneer dat noodig zou blMken.
ZMn piloten zMn twee Amerikanen, die men
nooit ziet drinken of deelnemen aan eenlge
openbare feestelMkheid; men zegt, dat hun
toelagen fabelachtig zMn en in goud worden
betaald.
In de Hatamen-atraat de Morrison Street
der Engetechen kan men nu en dan een
compagnie Infanterie uit Hatiem. in het Zuiden
der stad, aten oprukken. De soldaten zijn allen
van een fllnken lichaamsbouw en kenbaar als
Mandsjoes. ZM dragen een khakl-uniform vim
goede znit en hun idtnwring Is gloednieuw
Om bet goede marebeeren en het volmaakte
richten zou men ze op eenigen afstand voor
Engelsche recruten aanzien. Dit te de IMfwacht
van den generaal, die tot heden nog niet daad-
werkelMk hoefde op te treden.
De „big 400" van Pelplng pleegt zich te ver-
eenigen in bet paleis van Tsjang-Hsue-Llang
De groote salon te dan schitterend verlicht er.
vol. Een Russisch orkest geeft met volle longen
een cosmopollttech programma Bedienden in
blauwe livrei zoeken hun weg tusschen de gas
ten en dragen een onwaarschijnlMk aantel bor
den en schalen te gelijk naar de keuken. Er
hangt veel tabaksrook, die tn wolken door den
salon drijft.
Een dichte groep genoodlgden verdringt zich
om de eereplaateen. Men zegt, dat dit de vrien
den van den maarschalk zbn. Tsjang-Hsue-
Llang is niet aanwezig. Zjjn broer, chef van
den generalen staf, pleegt hem. te zamen met
zijn andere legerleiders, bjj openbare gelegen
beden te vervangen.
Er zijn ook vrouwen aanwezig. Haar japon
nen zoeken een middenweg tusschen de modes
van Parijs en van Sjanghai. De mooiste zijde ter
wereld wordt gedragen door heel kleine, fljne
Oostersche vrouwen, die tot den harem van den
geheimzlnnlgen generaal behooren.
Wanneer men tot Tsjang-HSue-Llang wil
worden toegelaten, moet men om een audiëntie
verzoeken en van te voren weet men nooit of
men oogenhiikkelljk of in den loop van den dag
of pos na een week bM hem aal worden toege-
joten.
Zjjn secretaris is een Amerikaan. HM verze
kert gaarne, dat de maarschalk zeer omafhan-
kelMk denkt en zich niet makkelijk laat beïn
vloeden. Volgens een ouden Chlneeschen func
tionaris. die in den dienst der Nankln-regeertng
was en den vader van Tkjang-Hsue-Liang
kende, bezit hM een uitgebrelde klassieke
moderne ontwikkeling. HM ie dertig
oud en beeft aangename trekken. In
voorkomen ia niets van een athieet en selfs
niets van een soldaat.
HM spreekt geen Engetech. maar verstaat het
weL HM verschijnt slechts zeer zelden in bet
van
gen rijkdom te bewonderen vallen.
In deze omgeving van de meest geraffineerde
beschaving beweegt zich de menigte inboorlin
gen, zenuwachtig, druk-doende. altijd gehaast,
tenger van lichaamsbouw, mager, gebronsd-van-
kleur als de poorten van de pagoden.
Honderden en honderden equipages bewegen
zich door dfte kriewelende menschenmemgte.
Dat alles bestraald door een fel licht, geeft een
panorama te zien eenig ter wereld met de meest
verrassende en moeilijk te beschrijven tegen-
glITI
Bespannen met twee sterke pony’s bewoog t
rMtuigje, waarin lady Lennox en haar kinderen
zaten, zich vliegensvlug zooate bet stands
bewustzijn der Europeanen het dAAr etecht
tusschen de dichte menigte.
De koetsier scheen ozu. naar het voorbeeld
van al zMn vakgenooten. Indiërs evenals hM-
een boosaardig pleizler er in te vinden zMn span
zoo wild mogelMk te laten voort jakkeren en ver
kneuterde zich in den schrik en in het uiteen
stuiven der menigte, veroorzaakt door zijn bru
tale manier v^j rijden.
Zonder zich in het minst te bekommeren om
die menigte, die geen kreet van protest deed
hooren en niet het geringste blMk van afkeuring
gaf, keken de jonge vrouw en Patrick en Mary
onbewogen toe met een Inderdaad onbegrijpe-
Hjke onverschilligheid bM zulke goede en teer
hartige wezens!
Weldra hield bet rijtuigje stil voor een kolcs-
salen bazar, waar de menigte in- en uitstroom
de, een nieuwsgierige menigte, meer kMkers dan
koopers zooals overal ter wereld en voor
het overgroote gedeelte kwalljk-riekende m-
.Moe kom je nou boven?" klonk het iets lui
der.
.Drommels!" riep hM. „drommels, dat kan
niet. Daar heb ik niet aan gedacht."
„Over de trap kan niet, hoor!" riep mevrouw.
En als een echo kwam het in den diepen kel
der; „over de trap kan niet!”
MMnheer Snellemans ging op den rand van
het kolenhok zitten en dacht na. HM keek rade
loos rond naar de getraliede vensters en zag
thans de zon. schMnend met vriendelMk licht in
z’n tuin. Toen keek hM naar de trap en slaakte
luid een verwenschlng. Mevrouw stond boven en
luisterde sidderend.
„Ha!" hoorde ze na tien minuten stilte.
„Kun je boven komen?" vroeg ze hoopvol^
„Ja”, riep mMnheer Snelleman. .Door den
voorkelder.”
„Dan moe’, je op Je buik kruipen door al dat
griezelig gedierte, en er staat water ook", spie
gelde mevrouw hem vreeselijk voor.
Kan me niet schelen!" riep Snelleman als
een held, „dan kruip ik op m’n bulk door het
griezelig gedierte. Die trap kun je nou niet op!"
Jan, denk er om. er is geen licht. Dan zal ik
in de kast in de gang het luik open doen. Kruip
daar maar naar toe.
MMnheer Snelleman was al op weg. HM had
zich achter in den kelder door een opening ge
wrongen en bevond zich het volgend oogenblik
te midden van gas- en waterleidingbuizen. Het
was nat en hM moest toch absoluut op z’n bu k
gaan liggen en naar de lichte plek krulpen, die
het intusschen door Mien geopend luik in het
duister wierp. Ook meende hM iets te bemerliën
van het „griezelig gedierte” waarvan Mlen had
gesproken. Toen mMnheer Snelleman zich in de
gangkast vlak naast den gasmeter oprichtte, en
uit het luik stapte, sprong mevrouw twee passen
terug, want mMnheer Snelleman was niet meer
mMnheer Snelleman. HM was een vieze, smerige
landloopec, die bM eiken stap een zwarten afdruk
op de wit gelakte gang naliet.
„Manriep mevrouw uit de verte. ,^a naar de
badkamer enZe voleindigde niet, want er
werd gebeld en mMnheer Snelleman was al voor
de helft de trap op.
Toen ze hem zag gaf het dienstmeisje een gil
en wilde terug ’oopen naw de keuken.
.Hier kind, doe open, er wordt gebeld", ge
bood mevrouw.
Met een angztlgen blik naar boven, liep bet
meisje naar de voordeur.
.Kolen!" klonk een zware mannenstem.
,Hë?“ zei mevrouw. Toen viel ze bp een stoel
neer.
„Op 1 gewone plaassie. mevrouw?" vroeg de
man. „Neen, neen”. hMgde mevrouw Snelle
man. „niet in den kelder, kunt u morgen asje
blieft niet terug komen? De keldertrap is pas
geverfd.”
.Heen mevrouw, dAt gaat onder deze omstan
digheden niet, ziet u”. verklaarde de zwarte ko
lendrager. Ons verhaal speelt in den distri-
butletMd .Anders zou ik zeggen: graag, maar
nou zit iedereen te branden op een mudje kolen
en m’n baas mag voor het kolenbureau niet
tweemaal met dezelfde kolen bM iemand gaan,
ziet u".
MMnheer Snelleman stond te rillen boven aan
de trap. Z’n werk van de laatste uren, z’n keu
rig werk, en dan z’n onderaardschen tocht, dit
alles zou te vergeefs geweest zMn. HM vloog naar
beneden en stond het volgend oogenblik voor
den kolenman.
„Allemachtig”, schrok de man. „wat is dat
voor een kerel?"
^3e komt niet in den kelder met je zwarte
pooten, begrepen?" bulderde de heer des huizes
buiten zich zelf
.Maar man", kalmeerde mevrouw, „wie weet
wanneer je nü weer kolen kunt krijgen, t Is
vreeselMk. maar eigenlMk kun Je toch beter nu
die trap laten bederven dan van den winter
dood vriezen".
„Ga je gang, menschen", zei mMnheer Snelle
man, dof.
En de knip der badkamer werd juist den
binnenkant dichtgeschoven toen zich de «eerste
zwart-bestoven voet van den kolenman krachtig
plantte op de bovenste pas geverfde trede van
de keldertrap.
t Afl bM verlies vin
anderen vinger
De el gaat heen,
De maat schijnt vol.
Juist door haar groot
Te kort.
Doordat zij door
De metermaat
Verdrongen is
En wordt.
Het kleine is
Tn omen tijd
Niet bijster meer
In tel-
WIJ wenschen méér,
Wij willen niet
Gemeten bij
De el!
De el ts ons
Te ouderwetsch
En het verwend
Publiek
Wil enkel in
Musea of
In het salon
Antiek!
De kleine maat
Wordt afgeschaft,
De meter geeft
Den stoot.
Doch als je weer
De mdde ziet
Schijnt soms een el
Te groot!
MARTIN fiERDEN
(Nadruk verboden)
Freddy VrMdag had een
gemaakt, dat door de lepelaars
worden getrokken en Robbie en Top
sy hadden een heelen dag plezier, met
zich langs bet strand te laten rijden.
trok, omdat ze den wed
strijd met Madge gewonnen had. en
Robbie dacht, dat ze vlugger zoU vlto-
gen dan Madge
Maar op een dag vloog Muriel over
een rots, er niet aan denkende, dat
zM een wagentje achter zich asm haul.
Zoo reed het karretje tegen de rots
op. Robbie en Topsy klemden
