Voor onze gramofonisten
uttfiaal ucui den dnq
215e UITKEERING
f 72.155
I
I
Zevenhonderd-vijftig Gulden
II;
Eerste Hulp
=PUROL
i
!i|
o
n
Jj
I
1
DE BIC.
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
I
ROBINSON! Zoo’n
schoen
voor
HET
GROOTE
AVONTUUR
I
„echte” jongens
l
„echte”
••0
11
a
ïl
ZATERDAG 14 JANUARI
Onofficieele
Mozart-oerkiezingen
Dansen in Japan
Ook ondanks verbod
voor
een
Een voordeelig vliegje
van
uitgekeerd aan onze verzekerde abonné
DE DIRECTIE.
FEUILLETON
h
Een lange titel
9
I
4
fill
Om gebroken flesschen
nog te gebruiken
Twee en zeventig duizend
Een honderd vijf en vijf tig gulden
Een rauw of een gekookt
ei?
5
if
1
I
Uitkeering van
Aangifte moet, op straffe van verlies van alle rechten,
geschieden uiterlijk driemaal vier en twintig uren
na het ongeval
martin berden
{Nadruk verboden)
OE KRUISVAARDERS
VAN ST. JAN
DOOR UW GIFTEN
f Hoe Brummel
O
I I
lO
I Hl
;i> d
aan Mejuffrouw de M ed. P. A. v. <L BRANDT, 2e Breeuwers-
straat 1III te Amsterdam, wegens een aan haar echtgenoot
overkomen ongeval met doodelijken afloop.
Thans hebben wij
gezamenlijk bedrag
overwon I
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERUJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
I
F H
jis
Tl' fl
i-
klap.
Mozart al hoeren
kenner
bevallen
'1
Wat
van
duizenden
duizenden
en
I
Jk ook," gilde Ivy. „Vast een baal!
Help!!"
doodgezehrokken."
(Maandagavond vervolg)
(Ingezonden Mededeeling).
it
De
(Wordt vervolgd).
Toen kwam de oude tnktvisch proes
tend en snuivend boven water. Ter
wijl hij onder water was. had hij met
zUn acht lange armen de enkels .van
Is geen haal, maar mijn oude
vrind de Inktvisch!" zei Freddy ver
licht, „hU haalde maar een grapje met
ons uit!"
De offlcirele titel van Achmed m, Sultan van
Turkije, was:
verbazing, terwijl de eigenaren van het jacht,
na hun wapens aan den Franschman te hebben
teruggegeven, van de commandobrug afdalen.
Bij het zien van den jongenman en zijn met
gezellin die hen zoo menschllei end van den
dood gered hebben, knielen de Hindoes neer
met een zekeren godvruchtlgen eerbied, terwijl
zij hun handen in kelkvorm beven het hoofd
samenbrengen.
de vier opvarenden vastgehouden.
.t
STEUNT:
ONS GIRONUMMER IS 23653
U helpt ons hierdoor jongen*
Helen redden voor Chrlatw*
Om In het gezin aan groot en klein, dadelijk
hulp te kunnen verleenen bij Brandwonden en
Snljwonden en alle andere Huidverwon.ilngen,
is bet zoo veilig thuis altijd bij de hand te
hebben een doos of tube
TOKIO, 13 Jan. (Reuter) Ondanks ie ge
weigerde toestemming van de autoriteiten der
ünlverslteit, hebben de studenten der Keizer
lijke Hoogeschooi een dansclub opgericht. Of-
ficleele toestemming hiertoe was geweigerd,
daar men het dansen ,4n strijd achtte met de
principes van het studenten-leven."
De opvoeders In Japan hebben er reeds met
schrik op gewezen, dat het dansen onder de
Japansche jeugd In steeds toenemende mate
populair wordt.
Te Valparaiso, in den staat Indiana, kende de
rechtbank een zekere mrs. Eulah Harvey een
schadevergoeding van 1000 dollar toe, toen zij
een klacht aanhangig maakte tegen een spult-
waterondernemlng, omdat zij In een syphon
sodawater een vlieg had gevonden. Zij ver
klaarde, dat haar gezondheid hierdoor was ge
schokt en eischte schadevergoeding, die de jury
haar toekende.
Sla om een rauw ei overlangs een ring van
caoutchouc (reepje van een oude binnenband
v. e. flets) en eveneens om een gekookt el; hang
belde op aan een ijzerdraad, waarvan het uit
einde haakvormig is omgebogen en onder den
caoutchoucring doorgaat.
Wentel nu de beide eieren tusschen uw vingers
een aantal malen rond, zoodat de caoutchouc-
ringen evenveel slagen zjjn omgedraald en laat
ze daarna los.
Het gekookte el ral nu verscheidene malen snel
links en daarna rechts om draaien, terwijl hf
rauwe ei bijna terstond stilstaat. Dat komt,
omdat in het gekookte el de geheele inwendige
massa met de schaal samenhangt en met deze
mededraalt, terwijl men bij het rauwe el aan de
schaal alleen de wentelende beweging heeft
meegedeeld, zonder dat de inwendige vloeistof
hieraan deelneemt!
mlng. Allerlei gedachten speelden door zijn
hoofd. HIJ had eens gelezen hoe bet gebruik
van het groeten door het hoed afnemen ont
staan was: De lijfeigenen moesten hun hoofd
deksel oplichten om hun meerderen hun kaal
geschoren schedel te toonen. Mijnheer Brum-
mel concludeerde, dat. zoo de deftige mijnheer
al niet zUn lijfeigene eras geweest, hij zich toch
de mindere van hem had getoond door in dit
koude weer zjjn hoofd te ontblooten.
Onwillekeurig zette Joachim zijn borst voor
uit en daar dit hem een machtig gevoel gaf,
Uep hij nog een straatje om. voor hjj naar huls
ging.
En bjj lederen stap, dien Brummel deed, keerde
zjjn eigenwaarde meer en meer terug. HU zou
er nu eens een eind aan maken. Wat drommel
nog toe, hU was toch het hoofd van het gezin
en hU zou voortaan zijn gezag laten gelden.
EmaBMMMMWMMMMMMWMMMMaMnaMWMM
waart daar rond als "n echte
met ‘n besliste voorkeur voor
tnenschelüke prooi, wanneer die zich onder het
Op de volgende wijze kunt u nog eenlg nut
hebben van een flesch, waarvan de hals afge
broken is: Vul het onderste gedeelte zoo hoog
ais ge het wilt afsnUden, met olie; zet de flesch
op een tafel, die goed waterpas staat en dompel
dan t uiteinde van den gloelenden pook snel In
de olie; gij hoort het glas barsten en zult zien,
dat de flesch juist bij den vloeistofspiegel Is af-
gesneden. Op de beschreven wijze kunt u van
een gebroken glas een draaglijk glas maken; een
gewoon glas, waaruit van boven een splintertje
gebroken Is, kan In een' nieuw veranderd wor
den. Door achtereenvolgens wat olie uit de
flesch te.gieten en haar op de beschreven wUze
af te snUden. kan men bovendien een merk
waardige verzameling glazen ringen krijgen!
bewegen!"
Uk heb ook kramp." riep Robbie.
,Jn allebei mijn beenen!"
Uk geloof niet, dat het kramp ia,"
zei Topsy. „Ik voel iets, dat mijn en
kels vasthoudt!"
Li. J
letje, vergeleken met Mn keer deze Polonaise te
spelen. Denkt anders niet te licht over de mu
zikale waarde van deze muziek. Zij is van een
statigheid, die de roemruchte geboorte van
dezen dans alle eer aandoet. Hij werd Immers
gelanceerd als een defllee van den Poolachen
adel toen Hendrik de derde de troon besteeg.
BUna even monumentaal is Chopin's sonate
in bes klein opus 35 ZU bevat den beroemden
treurmarsch, die den volksmond verband liet
leggen tusschen onze Jantjes en een zeker na
tuurverschijnsel. Schandelijk banaal overigens,
zulke prozaïsche woorden te zetten onder de
heerlUke melodie van het Marsch-trio. Oe
merkt dat eens te meer, omdat Brailowsky spe
ciaal dit deel tot een wonder van klank en
zangerigheid maakte. Maar als pianistisch kun
nen moet men misschien den meesten lof heb
ben voor de In Train-bleu-tempo gespeelde fi
nale. (Polydor 95480/1).
ZUn deze stukken u echter te zwaar, dan
hebt ge aan de weemoedige .Valse d’adieux"
iets naar uw smaak. Zij werd gecombineerd
met de Etudes opus 25. no. 1 en 3 (Polydor
90197). Wel. als Ik bet goed naga, zou ik voor
mü me het eerst wagen aan het laatste plaatje.
Omdat Ik vooral die Etudes zoo bUzonder mooi
vind, In alle opzichten.
Robbie en Topsy hadden den zeeman
en Ivy overgehaald, mee te gaan roeien
op zee. Ze waren nog niet ver, at
Freddy Vrijdag ultte een alarmkreet.
Uk geloof, dat Ik kramp heb,"
schreeuwde hij. Uk kan mijn been niet
De overvloed
In dezen tijd
Is als een kwaad
Op zich.
En demonstreert
Zich ongekend.
Zoo nu weer met
De big!
De biggen zijn
In aantal groot,
Zoodat men er
Mee zit.
Terwijl men toch
Den smaak zoo roemt,
Gebraden aan
Het spit-
Men biedt ze aan
Voor niemendal.
De biggen wil
Men kwijt.
Maar niemand hapt
En hoe men zoekt
Er is geen mensch
Die bijt!
Er is te veel!
En ook al klinkt
De uitspraak soms
Wat gek:
De menschheid lijdt
In dezen tijd
Door een te veel.,..
Gebrek!
bereik bevindt van zUn met formidabele tanden
bezetten kaken.
De monsters die zich bewogen rondom deze
zonderlinge zwemmers, vergasten zich dan ook
op een feestmaal van zwart menschenvleesch.
Van tUd tot tijd zag men een der menschen,
die met uitgestoken armen om hulp riepen,
verdwijnen, na In de beenen te zUn gebeten en
vervolgens onder hartverscheurende kreten de
prooi te zUn geworden der monsters.
Anderen werden door de beesten met hun
staarten bewusteloos geslagen en dan midden
door gebeten. Het getal der slachtoffers nam
zóó ontstellend snel af en de vraatzucht der
dieren was zóó groot, dat er al spoedig geen
enkele van die menschen meer zou zUn over
gebleven.
Toch hadden eenigen hunner vrij gemakkelljk
kunnen ontsnappen.
Maar in plaats van te trachten den oever
te bereiken, bleven zU te midden van de rivier
rondom een kleine groep, die Iets scheen te
hebben opgevlscht of gered zooals soldaten
rondom het in gevaar verkeerende bataljons-
vaandel.
De jonge vrouw, die op de brug het vreese-
’Uke drama volgde, was er hevig door ontsteld
„George!" riep zU op dringenden toon.
.George. moeten we die arme menschen niet
helpen?"
,JU het en Ik denk het, Claudia", was het
antwoord.
„De reddingsboot uit met zee man!" klonk
onmlddellUk het commando.
Marina, de eerate-stuurman, deed op zijn ril-
I
-* r Ijnheer Joachim Brummel was een stak-
ker, een stumperd, een nul. Een eigen
A”A wil bezat hU al lang niet meer, omdat
hU dezen aan zUn vrouw had moeten afstaan
HU was een rasechte pantoffelheld, die zijn
vrijen Zaterdagmiddag vulde met boodschappen
voor zijn vrouw te doen en ‘s avonds om ties
uur nog met bet troetel-hondje een „straatje
om” moest maken.
Ook op het kantoor van de firma Bramson
Bramson. waar hU sinds twintig Jaren van
"z morgens negen tot 's avonds zes uur geest-
doodenden arbeid verrichtte, werd hU nauwe
lijks geteld.
En toch leefde er nog iets in hem. dat naar
verzet tegen zUn slapenden toestand zweemde;
verzet, dat hoofdzakelUk uit zün fantaste voort
sproot.
Want, fantasie bezat hU, al was het dan ook
niet veel.
Als hU zoo ’s avonds naar huis wandelde,
stelde hU zich voor, wat hU wel zou doen als
hU rUk en onafhankelUk was. Hoe hU tegen
den ouden Bramson zeggen zou. dat hU hem
een kalen opschepper vond, die „mooi weer"
speelde van een ander z*n centen. En hoe hU
de familie van zUn vrouw zou aanraden, voor
hun eigen kostje te zorgen. Deze geachte Jn-
stelling" meende namelUk. dat de Brummels
geen stuk eten 's middags door hun keel konden
krijgen zonder dat er een of ander hongerig lid
der familie aan tafel vertegenwoordigd was.
Soms maakte Joechlm onder het huiswaarts
keeren het vaste voornemen, thuis gekomen
eens den boel radicaal te veranderen, maar had
hU dan de deur geopend, dan verdreef de schel
le stem van zUn vrouw uit de keuken al zUn
moedige voornemens met: „doe de deur direct
dicht, want Je tocht hier het raam uit”, of .ga
oogenbllkkelük terug en veeg je voeten nog
sens".
Het gebeurde op een kouden winteravond. De
klok wees tien minuten over zes en dientenge
volge bevond Joachim zich op dat moment,
halverwege het kantoor en zUn huis, huiverend
in zUn dun regenjasje en de handen diep In
zUn zakken.
Een prachtige auto schoof hem langs den
trottoirband gerulschlooe voorbU; een paar me
ter voor hem. bU het gebouw van de „Natio
nale Bank", stond de auto plotseling stil en een
heer in een donkerblauwe winterjas stapte er
uit en wilde juist X gebouw binnengaan als zUn
oog op Joachim viel, die hem nu dicht genaderd
was.
BU wUze van groet nam de heer van den
auto zUn bolhoed af en verdween door de
draaideur.
De eerste oogenbllkken stond Joechlm als
versteend.
Kon het waar zijn? Had die deftige mijnheer
In hem een meerdere gezien? NatuurlUk was
het een vergissing geweest, maar toch....
Joachim liep verder in opgewonden stem-
veren fluitje aanstonds het noodsein hooren.
Het werk ging.' zooals men dat verwachten
kon, van een leien dakje en in een oogwenk
was de boot bU de bedreigde groep Inboorlin
gen. MerkwaardigerwUze schenen de beesten in
plaats van bun afschuwelUke Jacht te staken,
thans nog woedender te worden.
Hetzü dat een of andere geheime oorzaak
hun vraatzucht opwekte, zU gingen nauwelUks
uit den weg. toen de reddingsboot aankwam.
Het was hoog tUd!
Hoogstens nog een tiental Indiërs, totaal uit
geput, bulten adem en met verstijfde ledematen,
waren in het leven gebleven en hielden zich
met moeite boven water.
Ziende dat men hun te hulp kwam, aarzelden
zU niet de geheimzinnige voorwerpen, welke zll
tot den prUs van hun leven schenen te willen
redden, in de boot te werpen.
Vervolgens klampten zU zich aan boord vast
heschen zich met moeite haar binnen en vielen
->p de banken in zwUm.
Maar nu scheen de woede der ondieren, in
plaats van te verminderen, nog grooter te
worden.
Men ziet ze alle naar de reddingsboot zwem
men en daaromheen een dreigenden cirkel
"x
I
...j
een stukje ervan.
De Keizer: „Heeft a
pielen?"
Ditters: ..Reeds driemaal."
K.: „Hoe bevalt hU u?"
D.: „Zooals hU lederen
moet."
K.: Heeft u ook Clementi reeds gehoord?"
D.: „Die heb ik ook gehoord."
K.: ..Sommigen geven de voorkeur aan Mo
zart. Wat is uw meenlng?"
D.: „In Clementl's spel heeracht alleen het
kunnen. bU Mozart kunnen en smaak."
K.„Precies hetzelfde heb ik gezegd.
Vindt u van Moeart's crvnpozittes?"
D.: „Hij is onbetwistbaar een der grootste en
eorspronkelUkste genieën en ik heb tot nu toe
geen componist gekend, die een zco bewende-
renswaardigen rijkdom aan gedachten bezit. Ik
wenschte alleen, dat hU er niet zoo verkwistend
mee was. HU laat den toehoorder niet op adem
komen, want nauwelHka wU men nog even na
denken over een mo^le melodie of er volgt
reeds een andere, nog verrukkelUker, die de
vorige verdringt. En dat gaat zoo aan Mn stuk
door, zoodat men geen van deze schoonheden
onthouden kan
Ziehier, medegramofonist. precies het ideaal
van schUvenmuziek. Een rijkdom, dien men bU
het eerste aanhooren niet bevatten en onthou
den kan en dien men pas na veel spelen gees-
telUk geheel bezit. Dien rijkdom hebben belde
genoemde opera's van Mosart, om van zUn
en
vormen.
Het zUn er wel meer dan honderd, monster
achtig van grootte, doffe geluiden ultstootende.
zich oprichtende tot de helft hunner lichamen
en met hun geschubde en van vreeselUke
klauwen voorziene pooten zich vastklampen
aan den rand van bet scheepje, hun geweldige
Een hunner, die de leider schUnt te sjjn.
richt zich tot het jeugdig paar In slecht Engelsch
en zegt met heesche en van ontroering bevende
stem:
„Duizendmaal dank aan den Sahib die
de slaven van den goddehjken Brahma heeft
gered van de monsters der Hoegli en hun ver
oorloofd heeft uit de wateren op te halen het
driewerf heilig overschot van hun vereerden
meester!”.
„Dank aan de schoone blanke Izoo schoon
als de godin Lakmé.zoo blank als de heilige
lotus".
De kapitein en zijn gezellin keken den bloem-
rUk-sprekenden redenaar ietwat verbaasd aan.
niet goed begrUpend wat hU wilde zeggen.
Het was een man van moeilUk te bepalen
leeftijd, veeleer groot dan klein, mager als een
Hindoe-asceet en met een vreëmde en tamelijk
gelaatsuitdrukking de verpersoon-
lUklng van de grootste krachten en wilssterkte.
De jongeman antwoordde hem eveneens in
het Engelsch.
,4k acht mU gelukkig hulp te hebben kunnen
verleenen aan dappere mannen als gij en ik
betreur slechts Mn ding: dat ik u niet allen
b kunnen reddan”.
„Dat de Sahlb ons zUn naam gelieve te
zeggen, opdat wU weten wie de edelmoedige
man is aan wien wij eeuwige dankbaarheid
verschuldigd zUn".
,Jk ben kapitein Pennnyless”
Tal van mannen, blijkbaar uitgeput, zwommen
wanhopig rond in de troebele golven onder het
•laken van kreten van angst en van woede.
Van alle kanten omringd door de krokodillen
"n kleiner soort, maar even gevaarlUk als de
groote, die de „delta” of mondlngs-driehoek
van den Ganges bevolken en die bU honderd
tallen op den bodem of In het gras verborgen
liggen of ook wel bU laag water op den oever
•ehUnen te slapen, was de toestand van deze
ongelukklgen allerverschrikkelUkst.
De Ganges-krokodlllen zUn even sterk en snel
en wreed als de grootere van elders, van wie zU
•Uren verschillen door den bouw van hun
•malleren en langeren muil die aan de neus
gaten een eigenaardige zwelling vertoont.
Dit beest huist bU voorkeur in de rivieren van
Brttsch-Indlë,
•ëezehuimer.
„Gods Afgezant op Aarde, Heer van de hoe
ren van deze wereld. Beslisser over 's menschen
leven. Koning der Geloovigen en Ongeloovigen,
Koning der Konlngen, Keizer van het Oosten
en het Westen, Prins en Graaf van de meest
gelukkige constellatie, MajesteitelUke Ceasar.
regel van Roem, Toevlucht van al de menschen
der Wereld, de Schaduw van Gods Rust op
Aarde. Koning van Griekenland en Azië, en
Arabtë, en Perzlë, en Turkije, en Tartarlje, en
Arabia Felix, en Egypte, en Syrië, en Koer-
distan. en Georgië, Heer van de Witte en
Zwarte Zee en den Oceaan, van HongarUë.
WallachUe. Moldavië, Afrika, Algiers. Barba
rij*, enz., enz.
Heerschep over
landen!”
„Ik houd niet van dat soort grap
jes," zei Ivy bdeedlgd. „Ik ben me
overige maar voorloopig te zwijgen. Zullen wU
°°i: over dffie kostelijke werken naar onze
gramoflele luimen geheel kunnen beschikker.?
Dat hangt van u af! Het publiceeren van frag
menten er uit moet ge beschouwen als het
nemen van steekproeven. Gaan aria's en koren
van Mozart goed, dan denken de artistieke
leiders der maatschappijener is vraag naar
dien componist Pas dan sal men het wagen,
een volledige .Doc Giovanni” «n „Die Zauber-
fiote" uit te brengen. Beschouwt u de nieuwe
uitgave van Hls Master's Voice daarom als een
soort van volkstelling. Wie mee doet aan de
Mozart-verkiezingen zal er geen «pUt van heb
ben. Want hU krijgt als heerlUk souvenir het
prachtige koor „O Isis und Osiris" er. den mis
schien nog fraaier priestermarsch. Het eerste
nummer werd uitgevoerd door koor en orkest
van de BerlUnsche Staatsopera onder leiding
van Leo Blech. De marsch staat op rekening
van het BerlUnsche Philharmonische orkest,
doch de dirigent werd niet vermeld. Van klank
•teken deze twee nummers vele andere platen
de toet af. Een heele reeks redenen dus. met
ren stentor stem te roepen„Mozart-mlnnaars
voor!” HM.V. De 4404 wacht op u.
Hoe gek het ook lUkt. een componist als
Chopin is vele malen populairder dan Mozart.
Det is toch werkelUk eigenaardig. Mozart's mu-
riek heeft Juist het volkomen gezonde, natuur-
Ujke. dat zoo verfrlscht. Chopin's kunst is
meestal wat ziekelijk, zij is de uiting van een
diep melancholleken geest Men kan haar door
ren paradox het best zóó typeeren: de volko
men evenwichtige artistieke uiting van een
onevenwichtige ziel. Is het om de heerlijke
melodieën, dat men dat weemoedige voor lief
neemt, of heeft dat weemoedige juist een
aparte bekoring? Wel, ik heb ren groote liefde
en bewondering voor Chopin. Maar het blijft
me een raadsel, dat hU zooveel meer in trek
is dan Moaart, die artistiek toch zeker zUn
meerdere was.
Niets registreert zoo goed de vraag van het
muziekpubliek als de platenverkoop En deze
weerspiegelt zich weer in den aanmaak. Oe
kunt daarom zelf uw gevolgtrekkingen maken
uit de nieuwe serie van Alexander Brailowsky
bU Polydor. Ge kent dezen voortref feil] ken kun
stenaar toch, die als weinig anderen den vleu
gel voor de microfoon zóó wist te laten zingen
en klinken, dat het blikkerige van vroegere
opnamen geheel weg was? Maar bovendien is
Brailowsky een musicus van zeer groot formaat.
HU weet zUn stukken op te bouwen als Dudok
het deed met zUn Hllversumsch raadhuis,
waarnaar zelfs Japanners en Chlneezen kwa
men kUken. Neem uit de nieuwe collectie bUv.
de „Polonaise" in As groot opus 53 (Polydor
90195). ZU Is onder de musici beter bekend als
de „koffiemolen-Polonaise”, omdat de octaven
gangen vaa de linkerhand den pols tot een
soortgeiuke beweging nopen. Maar dat is ook
het eenlge punt van vergeUjking. Want voor
ren heel hotel koffie malen is een peuleschil-
muilen opensperrende, waaruit een verpestende
lucht naar bulten komt.
De toestand der scheepslieden en der Indiërs,
die pas door hen gered zUn. Is ontzettend.
De boot schokt en schudt onder de aan
vallen der ondieren, en dreigt elk oogenbltk
om te kantelen.
roeiers, ongewapend, werken uit alle
macht, doch huiveren voor die gapende muilen,
gereed hen te verslinden.
De kapitein, die het gevaar ziet, geeft een
kort commando door den roeper.
„Vooruit!.... Voorzichtig.... en zachtjesl"...
En aanstonds voegt hü erbij:
.Marius!.... de karabUnen”.
De eerste-stuurman heeft dit bevel verwacht.
HU had reeds drie repetitie-geweren
Winchesters gehaald, snelde naar de brug.
liep es, met handen en voeten tegenop, gaf den
kapitein 'n geweer, *n tweede aan de Jonge
vrouw en hield self het derde. Daarna begon
het drietal, op hetzelfde oogenblik dat het jacht
zUn koers hervatte, het vuur te openen. Men
was op ongeveer vierhonderd meter afstand van
de bedreigde boot.
Als één ontlading klonken er drie schoten
Nóg drie andere, weer drie andere. En zU
waren blijkbaar raak ook!
Men kon gedeeltelUk den loop der projec
tielen volgen; zU troffen doel met een zekerheid,
die aan de bemanning een kreet van bewon
dering ontlokte.
De boot, de matrozen, de rlvlermonsters
dit alles vormde een door elkaar woelende,
bijna niet te onderscheiden groep.
-r-^en betrekkelUk enkelen keer, dat Ik den
I 1 naam van Moean zie staan. raak Ik
altijd weer aan het mUmeren om niet
te zeggen piekeren. Op literair geb ed Immers
beeft Ikiitschland stsads zUn cultuur en zUn
klassieken geëerd, al begon dat soms pas nk
hun dood. Het aantal goedkoope edities van
Goethe. Schiller. Heine e. a. is waarlUk <m-
noodlg talrijk. Ook de gedrukte uitgaven van
Bach. Mozart. Beethoven ccncurrreren elkaar
dood. Doch voor het gramofoonrepertoire doet
men zUn schü ven vrienden een langdu ig handje
klap, wanneer er eens iets van Mozart ver
schijnt. Nu wil ik het neg niet eens hebben
over de plano-sonates en de -ymp onleën. Maar
wanneer men weet, hoeveel en wat voor Italiaan-
sebe opera's er volledig zUn opgenomen dan is
het een eeuwige schande, dat van zsn JJ n
Giovanni" en .JJie Zauberfldte” tot nu toe
slechts enkele fragmenten op de schijven wer
den gegrift Dit verwondert des te meer omdat
het muzikale soortelUk gewicht bU Morart zco
boog is. Ik bedoel daarmee de verhouding tus
schen lengte en inhoud, zulks in tegenstelling
met de lange monologen van Wagner in zijn
„Ring des Nlbe'ungen”, die veel en veel min
der geschikt zün. opgenomen te worden. Door
de gramofoon zUn de lengte en de speelduur
van de stukken meer in de aandacht komen
te staan dan daarvoor, daargelaten nog den
veranderden tUdgeest, die niet van breed
sprakigheid hou.1t Mozart nu heeft het ideale
soortelUk gewicht. Zün iets oudere tijdgenoot
Ditters von Ditteradorf vond het zelfs te zwaar,
zooals uit een interessant gesprek met keizer
Franz Jozef den tweeden blijkt, dat de com
ponist in zUn autobiographic opteekende. Hier
'‘I
j y '9 on dit blad zün ingevolga dz veraekeringsvoorwaarden tegen f M levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door f TC/J bij een ongeval met f VZfi by verlies van een band f 1 OU verllee van een f Cfl bfl een breuk van f Afl WJ verlies van m
Alle QDOflïie X ongeraUen veraekud voor een der volgende ultkeerlngen T verllee van belde armen, belde beenen of belde oogen f I JU.’ doodelijken afloop f een voet of een oog f 1 duim of erijsvlnger f tz<A“been of arm f TV»* anderen vinger
--- l »■■■- - -L '_LgL. .-■..■pi.i ..ij ———.2 ,-i- i
De geringste vergissing kon den dood tenge
volge hebben van die arme menschen. die
streden met den moed der wanhoop.
Maar de kogels kom^n aan met een verbluf
fende trefzekerheid. ZU raken de monsters mid
den in het lichaam, doen de hoornen schubben
uiteensplinteren, doorboren het zachte vleesch en
verbrUzelen de beenderen.
In minder dan dertig seconden drijven of
zinken er ren tiental doodelUk gewond en met
de meest vreemdsoortige bewegingen.
Het vuren duurt voort minder snel, maar
even moorddadig en veegt de waterruimte
schoon rondom de boot, die haar weg ver
volgt.
Daar het Jacht van den lege no ver gestelden
kant kwam, had de ontmoeting zeer spoedig
plaats en de rlvlermonsters, waaronder een
ware slachting was aangericht, terwijl de
overige verschrikt wegzwommen, lieten elndelU- -wreede
hun prooi ontsnappen
Weldra was de reddingsboot met haar be-
.ettlng aan boord geheschen. en kwamen de
Hindoes bloedend, uitgeput en druipend van
het water, tegen de scheepsladder opkruipen
In deze over
moedige stem
ming stapte hU
ren café binnen
en bestelde een
glas bier. Met
verrukking be
keek hU eenigen
tUd het bruisende vocht, dat hU ai sinds jaren
had moeten ontberen, en liet het tenslotte vol
stom genot naar binnen klokken.
HU was een ander mensch geworden, hjj was
als ontwaakt uit een Jarenlangen slapenden
toestand, die. daar zou hU voor zorgen, nimmer
meer terug zou keeren.
En na dit besluit genomen te hebben, stapte-.,
hU op. betaalde zUn vertering en spoedde zich
huiswaarts.
„Waar kom ju vandaan?" zoo ontving me
vrouw Brummel hem, op iedere lettergreep een
extra klemtoon leggend
„Ach, lieveen buna was Joachim weer
onderdanig geworden, maar dan plotseling
barstte hU los: „dat weet Ik zelf het beste, be
grepen!"
Het effect was ontzettend. ZUn echtgenoote
spalkte haar oogen zoo wUd open, dat Joachim
een oogenblik vreesde, dat ze uit hun kassen
zouden rollen; nog even duurde het voor zU
een woord kon uitbrengen en toen wist zU nog
niets beters te doen dan met ren lulden gil
flauw te vallen.
Op dit rumoer kwam haar moeder, die Juist
dien dag even was komen aanloopen en nu
een .stukje" zou mee eten, toegesneld en nadat
zU eenigen tUd de situatie had overzien, siste
ze tot Joachim: „haal een glas water, vrouwen
moordenaar I”
„Doe het zelf," antwoordde hU, in X geheel
niet getroffen door den toestand, waarin zUn
wederhelft verkeerde, daar hU reeds gemerkt
had. dat ze door haar oogleden naar hem keek.
Met het air van een diplomaat, die Juist een
leder overdonderenden volzin heeft gelanceerd,
stapte hU de kamer binnen, greep de krant en
poogde de berichten op hun kop te lezen
Nadat hU zoo een half uur gezeten had, steeds
maar bU zichzelf woorden mompelend, die hjj
straks zou zeggen, en er niemand hem zUn eten
kwam brengen, wandelde hU naar de km ken
en riep door de op een kier staande deur:
-hmehkrUg Ik nog iets te eten."
Het fluister-gesprek, dat binnen gevoerd werd,
hield oogenbllkkelük op, de deur vloog open
en ziedende van ingehouden toorn stond
schoonmama voor hem.
.Joachim.... ga je ontnuchteren!"
Een boosaardige grijnslach op het gelaat van
Brummel was het eenlg waarneembare resul
taat van haar goed geineenden raad.
Dan trad hU op haar toe, stak den wijsvinger
van zUn rechterhand in de hoogte--«nTatee—^
diep In de oogen kUkend fluisterde hU: .Tas
op.... pas op!"
Met een angstlgen gil schoot mama de keu
ken In, doch Joachim achtervolgde haar, steeds'
den vinger In de hoogte houdend, totdat hij
haar weer in de gang had en steeds maar
fluisterend: „pas op.... pas op.”
Nu wachtte hem nog een moellUke taak. Hfj
moest ZUn vrouw aan het verstand brengen,
dat hU voortaan de baas in'huis zou zUn
Het geheele gesprek weergeven, dat door hen
gevoerd werd, Is niet mogeUjk, daar dit te veel
plaatsruimte In beslag zou nemen.
Het is echter voldoende mede te deelen. dat
Joachim ontvangen werd met. „dronkaard.
bruut, ik ga naar mUn moeder toe." Ofschoon
zU. na dit gezegd te hebben, zich in een stoel
liet vallen om zich, volgens haarzelf „dood te
huilen", scheen zU daar toch vooralsnog geen
haast mede te willen maken.
Nu kwam Joachim echter aan de beurt en
nadat hU anderhalf uur lang onvermoeid had
geredeneerd, af en toe eenigszlns heftig wor
dend, doch over het algemeen kalm en rustig
argumenteerend. sloten zU tezamen een vredes-
verbond en besloten dezen gedenkwaardigen
avond met In „Suisse" te gaan soupeeren, daar
al de gerechten van dien middag koud of aan
gebrand bleken te zijn.
Brummel's veranderde levenstoestand werd
op rijn kantoor natuurlUk ook direct bemerkt.
Zeer veel hatelUkheden kreeg hU te incassee-
ren. Maar nadat hU negen maal in één week
iemand had aangeraden „op te passen" en drie
maal verzocht had mee naar buiten te gaan
om het als mannen „uit te vechten'', sloegen
de meenlngen in zUn voordeel om.
Langzaam, maar zeker, heeft Brumfhel tedere
achting voor zich gewonnen.
BU ren twist tusschen de twee compagnons
Bramson werd de oudste gedwongen zich terug
te trekken.
Tegen den dof-rooden gevel van het huls der
firma prUkt tegenwoordig een lang wit bord,
waarop met groote zwarte bloklettere het re
sultaat van 'Joachim's ontwaken staat opge-
teekend: Bramson Brummel
