Voor onze gramofunisten
f 72.955-
h'
fe’i
<Kct cttAaal can den dag
f750.keerden wij heden uit
k
ONZE 217e UITKEERING
li
II
Ook al Griep?
AKKER.CACHETS
I
I
NEEN!
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
Weg met de werkloosheid! Leve de
i
HET
GROOTE
AVONTUUR
Nederlandsche ROBINSONschoen
BS
trt
\Zoo’n kïeine\
heks
i
ZATERDAG 21 JANUARI
Melodische „spuiter**
Een tweeling
N
In de Bioscoop
Mevr. Roosevelt schrijft
VAN
TOTAAL BEDRAG
EEN
THANS
WAARMEDE
DE DIRECTIE
FEUILLETON
AWordt vervolgd.)
-M
t
’n
Malaise in de film
industrie
Haar boek vordert met 5000 woor
den per dag
ki 1
I I
I
it
DE KRUISVAARDERS
VAN ST. JAN
DOOR UW GIFTEN
Alle abonné’s ongevallen verzekerd
Een expeditie naar
Midden-Afrika
AKKERTJES"
j'H i
ingevolge de voor onze abonne s geldende
gratis ongevallen verzekering aan de erven van
wijlen den Heer A. A M. VAN DONGEN te
Amsterdam, wegens een ongeval met doodelijken
afloop. Dit is
1
f3000.’^^ £i£ono£E f750. a2oa«?ijk«ii*T afloop f250.” een voet of een oog fl25.~ duim of wjjsvinger f50.-^T^^f40.-
^AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
aan onze verzekerde abonné's is uitgekeerd.
verliezen
k 35%
734
er-
1
m.
BF-
a.
elk
rt-
l
(Maandagavond vervolg.)
i
dank zu deze maatregelen, rustig sla-
verliep volmaakt kalm en onge-
nacht
en inboorlingen-bedlenden, allen keurig ge-
ttnlformd, zoodat men bij een L
onwillekeurig denken moest aan
in
scenario’s.
ren
aU
Hlmmelhoch jsuchzend,
Zum Tode betrübt,
Glücklich allein
1st die Seele die liebt.
(Ingezonden Mededeellng)
nou al
de be-
I
op
eer
r0-
lan
I
:in-
rs.
net
I
ol-
rk.
of-
en.
er-
lb.
n 1
-vol
en.
ien.
op-
K.
Gz.
O.
38,
er-
be-
op
I
ed-
len
Ba-
Maar de zeeman had vergeten, dat
de ringen van rubber waren en dus
rekbaar. Toen Muriel dan ook hoorde,
wat de bedoeling van het spel was.
begon ze te schreeuwen, zoo hard ze
kon. Het rlngwerpen was natuurlijk
meteen uit.
Freddy hield zijn vingers In de
ooren.
„Als Muriel scheldt, gaat het nog
wat," zei hij. ..maar als ae gaat
schreeuwen, geloof ik. dat rlngwerpen
toch niet het ware middel is."
STEUNT.
ONS GIRONUMMER IS 23653
U helpt ons hierdoor jon o
xielen redden voor Chrl
De vrouw van den nleuw-gekozen president.
Roosevelt, ia, zoo meldt Reuter, bezig een boek
te schrijven, dat gereed zal zijn vóór 4 Maart
IA, den datum waarop Roosevelt officieel zijn
ambt aanvaardt en zijn echtgenoote de „first
lady in the land” wordt.
Men zegt, dat mevrouw Roosevelt vordert met
5000 woorden per dag.
De titel van het boek wordt: „It’s up to the
women” en handelt over de hedendaagache
Amerikaansche vrouw, haar positie in het tand
en wat rij practlsch kan doen om tot betere
toestanden te komen.
k aeg je. dat het onmogelijk lal"
„En ik herhaal je: het is de eenvoudigste
zaak van de wereld. Maar m'n lieve kind.
je dan drie grootmoeders?”
Kantoorjongen„Ja, ziet u. meneeréén
van mjjn grootmoeders was een tweeling.”
bezoek aldaar
1 de voorma
lige hofhouding van de thans afgezette .ra
jahs.”
Die hoofdpijn, dat gevoel van
ziek zijn en die pijnen overal
zullen dan snel verdwijnen met
V*J0**«« recept ven Apotheker Domen!
3
I
wiieiMeeeHH»
Mlentje: .Vader, wat doet u toch heel den
dag op kantoor?”
Vader (verdiept In het programma, ant
woordt zonder aandacht): „O, niets kind."
Mlentje: .Maar hoe weet u dan, wanneer
u klaar bent?”
de liefde heeft Tsjalkofskl nooit
j tuoschen
Onder leiding van den Spaanschen journa
list Hahdu, verslaggever aan de .Matin”, Is.
naar Reuter meldt, een expeditie naar Algiers
scheep gegaan.
Het hoofddoel der expeditie is de mogelijk
heid te onderzoeken van een directe luchtver
binding tusschen Algiers en Port Lamy. 600
mijl ten zuiden van het Tsjad-meer, alsmede
het aanleggen van een verkeersweg, waardoor
de reis van Parijs naar Fort Lamy, een afstand
van 2500 mijl, met zes weken verkort zou wor
den. Gedurende haar driemaandschen tocht zal
de expeditie dagelijks draadloos aan den Elffel-
toren haar standplaats opgeven en op deze
wijze, zelfs in de dorre eenzaamheid van de
woestijn, met Parijs in verbinding staan.
Mahdu wordt os. vergezeld door kapitein
Simon, van den Franschen geograflachen dienst
en door een groot aantal zeemlllciens, film- en
radio-opera teurs
De expeditie neemt twee zware tractors met
aanhangwagens mee. elk van 7 ton Inhoud, ten
einde een proef te nemen met deae zware ver
keersmiddelen, daar, waar voorheen slechts
lichte auto’s werden gebruikt.
Jtllllllllllllllllllllllfl
13
Zjjn nat”'-, was William Taylor.
In zjjn woning wemelde het van Engelsche
üaa
tijn
te).
1»
vensters, luikjes enz. werden zoodanig door elec-
trische geleidingen met elkaar verbonden, dat
•t niet mogelijk was zich ook maar door eene van
die openlngen
helsch concert
ontstaan.
Daarenboven
Durf je van die hoogte springen?
En wanneer men zoo iets vraagt,
Snapt u, dat het eergevoelen
En de ijdelheid je plaagt.
Welke jongen zou niet durven?
Reeds de vraag treft als een prik-
En dan zonder na te denken
Krijg je vlug het antwoord: ikf
Ja, dat ik en ik-bewustzijn
Bij de menschen speelt een rol.
’t Heeft een werking van champagne
Want het stijgt ze naar den bol.'
En zoo sprong hij van den toren
Zooals wijlen Schaffelaar.
En 't succes, waarnaar hij dook, lag
In het water voor hem klaar.
Vijf en zestig meter hoogte.
Noemt men zoo iets nu nog sport?
Heet het moed als zoo lichtvaardig
Met den dood gedobbeld wordt?
Moed? het zou wat! kerel durf je?
Ijdelheid! maar moed?loop heen!
Er behoort toch véél meer moed toe
Als men durft te zeggen: neen!
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
niiiiiitiiniiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiKiimiifniiiHiiiitaiiiiiniiii
wseseagMMsssseeeessMSseseesssMgaaMMagMSSss Z
‘l
bed liggen, gekleed in kamerjapon, met de hand
op zijn geladen revolver.
Ten einde den slaap te bestrijden had hij een
paar koppen sterke koffie gedronken, zoodat
zijn zenuwen en hersenen in actie bleven.
Er heerschte een drukkende hitte, ofschoon
de mechanisch bewogen ..panka” zonder ophou
den heen en weer ging. Er zat onweer in de
lucht en de zwaar met electiidteit geladen tem
peratuur miste haar uitwerking op het men-
scheiyk organisme niet.
De rechter had zich om tien uur ter ruste be
geven. Tegen middernacht voelde hij zich over
weldigd door een onbeschrijfelijke loomheid.
Het was geen toestand van waken en ook niet
een van slaap, maar iets benauwends en druk
kends. dat tot belde toestanden behoorde, dat de
zinnen gedeeltelijk onaangetast liet, maar het
lichaam als verlamde.
Hij hoorde m de verte eenlge donderslagen
en zag het in zjjn kamer nu en dan weerlichten.
De nachtlamp brandde rustig.
Plotseling deed een hevige windvlaag de boom
kruinen in het park schudden en joeg de blade
ren in wi)de klingen rond.
Het scheen den rechter toe dat de wind door
drong tot in de kamer, want de gordijnen be
wogen zich, het muskietengaas beefde en de
nachtlamp flakkerde alsof zij op het punt stond
uit te gaan.
De rechter had een vaag voorgevoel van ‘n
geheimzinnig en ontaettend dreigend gevaar.
Hjj wil schreeuwen, zich bewegen, het alarm
sein geven, om hulp roepen! Zijn tong, zijn le-
T T et was nog in den tjjd van de zwijgende
II film, dat onze bioscoopmusici uit de wer-
A A gen van Tsjalkofskl de pakkendste be-
geleidingsmuzlek haalden en sindsdien is deze
Russische meester van de melodie en van 'ttem-
»e-
dat heel dit bed volkomen van de kamerruimte
afsloot, was in den muur een dolk gestoken
midden door een stuk papier, waarop deze
woorden te lezen stonden:
„Stel kapitein Penny less op vrije voeten of
gij zijt binnen vier en twintig uur een lijk".
„We leven nu eenmaal in oorlogstijd: er korne
wat er komen moge,” was zyn eind-conclusie.
Aan niemand vertelde hij iets van het ge
beurde, ging rustig aan zijn werk en legde, na
afloop daarvan, de laatste hand aan nieuwe
voorzorgsmaatregelen. Anderen zouden mis
schien van slaapkamer verwisseld hebben; hij
wilde met alle geweld in dit vertrek blijven sla
pen. Hij legde contact aan tusschen het mus
kietengaas en de draden der electrlsche bellen
zoodat de geringste aanraking heel het bellen
complex moest in beweging brengen.
Toen dit gedaan was, nam hij zich voor den
geheelen nacht wakker te blijven en ging te
Daarenboven legde hij op zijn nachttafeltje
vlak bij het bed en naast zijn groc-glas een ge
laden prlma-Birmlngham-revolver neer en ging
toen,
pen.
De
St&dreeds wenschte Zijne Excellentie bij het
ontwaken zich zelf geluk met zijn vindingrijk
vernuft, toen hij plotseling een kreet slaakte
verbijstering en ontsteltenis. Boven zijn bed
en aan -
De groote Amerikaansche filmondernemln-
gen zijn volgens Reuter het nieuwe jaar be
gonnen met een, krachtige campagne om de on-
rttn
vermorsen. Hij rolde eenlge paren kousen open
die op herstelling wachtten, hij opende haar
naaidoos, onderzocht elk las'41- elk vakje;
resultaat: nihil!
..Nog één minuut!” zei de tergende stem
Zenuwachtig keerde hjj de mand om. zoodat
een regen van knoopen, spelden en ander naai
gerei over de tafel en op den grond rolde en
juist had hij minutieus maar nog steeds met
hetzelfde ongunstige gevolg den geheelen in
houd onderzocht, toen s’n vrouw haar horloge
wegborg met de woorden:
„De tijd is om. jongenlief!”
Wanhopig en beschaamd viel hij in een club
stoel neer, doch sprong weer op. omdat iets op
zjjn rug hem pijn deed. HIJ bekeek de rugleu
ning. doch vond niets. Maar toen z’n vrouw in
een schaterlach uitbarstte, kreeg hij een inge
ving.
Hij voelde niet zijn hand lang’ zjjn rug. ja.
daar kat iets. Nog steeds klonk het geschater
van zijn vrouw hem in de ooren.
„Keer je om!” riep ze hem eindelijk toe; hij
deed dat en nu nam zijn vrouw van zijn rug
een vastgespeld papiertje en in dat papiertje
zatde lang gezochte ring,
„Ik zou maar gauw plaatsen gaan bespreken,
mannetje."
.Maar ik begrijp niet, hoe dat daar
„O, heel eenvoudig! Ik spelde hem op je rug.
terwijl ik je een zoen gaf, toen je binnen
kwam!”
den, heel zijn lichaam is nu als verlamd, gelijk
dat pleegt te geschieden bij vreeselüke itacht-
merrles of bi; plotselinge hevige aandoeningen
die den mensch tegenover het gevaar volstrekt
machteloos maken.
TerzelfdertUd wordt de vlam in de nacht
lamp grootar.... steeds grooter.... steeds lan
ger en krijgt in plaats van haar gewonen pw*
relvorm. dien van een walmenden fakkel, die
reikt tot de zoldering.
Dón o ontzetting! uit den muur
zelf, vlak onder den waaier schijnt een ver-
sohrikkelUk spookbeeld op te rijzen.
Een man. bijna naakt, alleen bekleed met eeu
Indische heupbroek. glijdt onhoorbaar, als 'n
schim, over het dikke tapijt.
Het is een Indiër, brons 'van huid, mager,
lenig en met spieren als van staal.
Een onbeschrijfeUjk-wreede glimlach speelt
om zijn lippen zijn zwarte oogen schieten lich
tende foefor-stralenIs het inderdaad wei
een mensch? Is het niet veeleer een spookbeeld,
in den geest ontstaan door da verschillende
oorzaken van onweer, koorts, zenuwen, domme
ligheid F’
Om het even mensch of spooksel, de ver
schijning nadert het bed....
Rechter Taylor ziet in haar rechterhand ten
langen, smallen, scherpgepunten dolk met iet
wat golvend lemmet, en In haar linker een
zwarten halsdoek, een dier verschrikkelijke
weefsels, in wier zachte stof moord en dood
huizen.
Er werd bepaald .dat deze man flink bewa
pend zou slapen op een mat voor de deur van
het slaapvertrek zijns meesters, en dat de gan
gen zouden worden bezet met militaire bewa
king, door de dusgenaamde „Choeprassles” uit
Nepal, die sinds de bezetting door dé Engel-
schen trouwe en beproefde vrienden zijn ge
weest der Europeanen.
Niet tevreden met deze voorzorgsmaatrege
len, die. om zoo te zeggen, de actieve verdedi
ging vormden, liet de rechter ook nog het aan
tal electrlsche schellen vermeerderen waardoor,
in geval van nood, al dat weinig uitvoerend en
fettelijk overtollig personeel kon worden opge
roepen om hulp te verleenen.
Aiig openlngen van de slaapkamer: deuren.
Maar rechter Taylor liet, na van de eerste
ontroering te zjjn bekomen, niets blijken
HIJ borg den dolk met het papier weg in zijn
brandkast en inosipelde:
„Ze kennen mj niet als zij meenen mjj schrik
aan te jagen. Zoolang ik nog maar de minste
verdenking koester betreffende de onschuld
van kapitein Pennyless. blijft deze in arrest.
Misschien vermoorden ze me. maar ik zal mijn
plicht doen tot het uiterste."
Hij ging nogmaals persoonlijk constateeren
dat al de electrlsche schellen uitstekend werk
ten, kwam met zekerheid te weten dat het per
soneel niemand uitgezonderd goed ge
waakt had en peinsde verder In stilte over het
raadsel: hoe het mogelijk was geweest dat die
geheimzinnige en onheilspellende bezoeker bij
hem had kunnen binnendringen. HU begreep er
niets van.
Freddy Vrydag had ruzie gehad met
een van de lepelaars. Muriel wilde
haar aandeel niet nemen in het werk
in de Artis-keuken, en Madge ver
telde haar, wat ze daarvan dacht.
Toen werd Muriel woedend en begon
Madge uit te maken voor al wat leeiyk
is, zoodat ten*>tte Freddy tusschen-
beide moest kamen. Hij nam Muriel
mee naar het strand, en zei tegen
Robbie en Topsy, dat ze mochten gaan
rlngwerpen om Muriel's snavel.
^k zal haar dat schelden wel af
loeren,” zei hij. „Met al die ringen
kan zij haar snavel niet meer open
doen.”
perament een der populairste componisten
worden. Een meester van de melodie! Want
weinig andere toondichters hebben zulk een
schat van licht aansprekende en toch zelden
banale melodieën uit de voor slechts enkelen
toegankelijke diamantvelden der muziek ge
dolven als Tsjalkofskl. Maar niet alleen om de
hoeveelheid van deze bekoorlijke en meesleepen-
de vooizen staan wU verbaasd. Ook om de
kwaliteit, die slechts een enkele maai wat min
derwaardig aandoet.
Het geldt in de petroleum-lndustrie als een
feestelijk feit, wanneer er een „spuiter” wordt
aangeboor<|, tenminste in tijden van normale
consumptie. Zulk een „spuiter” van melodieën
was Tsjalkofskl. Ge kunt het ook hooren aan
de vaart van veel der thema's zelf. Daarin klinkt
de natuurlijke drang, dien wjj allen kennen,
wanneer w|i op een mooien voorjaarsdag langs
het nog stille strand stappen, al lukt het ons
niet dat gevoel in kunst om te zetten. Wij krij
gen dan door den invloefl van lucht en wind
een overmaat van energie, die ons zoo optimis
tisch stemt. Hoe zelden echter vinden wij gele
genheid, den dagelUkzchen last van het leven
op deze wijze uit te schakelen, zooals een sol
daat tijdens de rust van een tnarsch zUn ranael
losgespt en zich dan voor een korte stonde
vrijer voelt dan menigeen, die neg nooit de mili
taire bepakki: j op zijn sleutelbeenderen voelde
drukken. Maar wat de natuur ons slechts op
enkele vacantledagen van het jaar kan geven.
schenkt een componist als Tsjalkofskl ons in
veel van zijn stukken op een andere, doch
verwante, wijl bevrijdende wijze. Het wonder
lijke van het -geval is. dat deze kunstenaar als
mensch aan een melancholie leed, die hem een
der ongel ukkigsten van deze wereld deed zijn
Misschien slorpte het scheppen él zijn energie
op. zoodat hjj in tijden van arbeidsrust uit
reactie zich zwakker voelde dan menig and-r
Zóó gerekend was zijn kunstenaarschap een
marteling, daar de ons langs muzlkalen weg
geschonken levenskracht aan zijn eigen geeste
lijk welzijn onttrokken werd.
Goethe laat in zijn drama „Egmont” de jonge
Klaart Je zingen:
een weg tc banen zonder een
van electrlsche bellen te doen
kosten te beperken om weer in staat te
met winst te exploiteeren.
Op het oogenblik loopen de verliezen van
verschillende maatschappijen in de millioenen
dollars, zoodat de financieel geïnteresseerden,
die door de crisis hun kapitalen reeds hebben
zien verminderen, aandringen op bezuiniging.
Ofschoon de productiekosten der films een
zeer belangrijk aandeel in dit deficit hebben,
Ugt de kern van het vraagstuk in de wanver
houding tusschen de koeten der door de film
maatschappijen geëxploiteerde bioscopen en
fie daar binnenkomende recettes. Zelfs in
betere tijden heeft men op deze wanverhouding
nauwkeurig het oog gehouden en heeft deze
reden tot ernstige bezorgdheid gegeven.
In 1932 zijn de exploitatie-kosten der bios-
coopen reeds verlaagd, doch het bleek, dat de
inkomsten nog sneller daalden.
Drastische pogingen worden thans gedaan om
aan dezen ongunstlgen toestand een einde te
maken. Behalve bezuinigingen in de studio’s
hopen de filmdirectles meer publiek in hun
bioscopen te brengen door betere
betere regie en betere opnamen.
Vooral de maand December van hej vorige
jaar is zeer ongunstig geweest voor de film
industrie. De ontvangsten bleven 30
onder die van December 1931.
helft aan. HU keek eens naar s’n vrouw Deze
had op den divan plaats genomen en deed alsof
ze zat te handwerken, onbewust van wat er om
haar heen gebeurde.
Weer liep hij naar den schoorsteen, knielde
voor den haard en keek er in en om.
.Maak je handen maar niet smerig, manlief."
klonk het opeens spottend. „Het ligt niet in den
haard.”
HU stond weer op. keek oplettend de kamer
rond endaar op het tollettafeltje lag de
boel niet zoo ordelijk als hij dat van z’n vrouw
gewoon was. Haastig onderzocht hij alles wat
op het tafeltje lag; speldenkussen, fleschjes,
doosjes enz.
„Het ligt niet
op de toilettafel."
klonk het weer,
„noch in een van
de laden.”
HU hield op en
begon ijverig de
verschillende vloerkleedjes op te lichten.
„Doe dat niet, lieve," klonk weer de rustige
stem van s’n vrouw, „1 maakt zoo n stof in de
kamer Wat Je zoekt, ligt niet zoo laag, min
stens twee voet van den grond!”
Dat was een belangrijke wenk.
„Noch aan de muren,” hernam zij. terwijl ze
met de tanden een draad afbrak.
Komaan, dat gaf een aanzienlijke beperking
aan bet veld van onderzoek. Even nadenken;
niet op den grond, niet aan den zolder, noch
aan de muren, dus midden in de kamer. Daar
stond een rond tafeltje met een schemerlamp
en «enige boeken er op. Sapristi! HU kreeg een
ingeving! Haastig schroefde hij den brander
van de lamp los.
„Ik heb toch niet veel zin om de peer leeg te
vlsschen.” sprak hij. besluiteloos.
„Nu beantwoord ik beslist geen vragen meer.”
klonk het uit den mond van s’n vrouw.
O, dat was voldoende! HU liep met de lamp
naar de keuken, haalde den brander er af, goot
de olie' er uit wel sapristiede peer was
zoo leeg als «en trommel. HU keerde haastig
naar de kamer terug en keek nu mln of meer
schaapachtig rond. De Ujd ging voorbij. Hy
nam leder boek op en schudde het. zonder resul
taat HU keek met een blik vol achterdocht naar
z’n vrouw: „Wil je even opstaan, lieve?”
,Met genoegen!” Ze rees op van den divan en
bU onderzocht de sitting en de kussens, doch
geen spoor van den ring. Toen ze weer ging
zitten, keek ze op haar horloge.
„Nog tien minuten!”
Daar kreeg hU opnieuw een idee HU ruimde
de tafel leeg, keerde deze om en inspecteerde
bet onderstel nauwkeurig, doch vond niets dan
in een hoek een verlaten spinneweb. De tafel
werd weer op haar plaats gezet en de jonge
man keek hulpeloos, ten einde raad, de kamer
rond.
„Nog vijf minuten!” klonk het hem weer tar
tend In de ooren.
Ha! Een laatste glimp van hoop! Het werk
mandje van z’n vrouw! Tot nu toe had hU dit
genegeerd als te onwaanchUnlUk. doch hU
wist niet meer waar te zoeken. Z’n logica bet
hem in den steek en hU beging nu de domheid
hieraan de hem nog resteerende minuten te
De rechter voelde een rilling door zUn leden
gaan, toen hU dit wapen uit den muur getrok
ken en den Inhoud van het papier gelezen had.
Hij stond hier tegenover het werk van een
spookachtige macht waarvan niemand iets kon
begrijpen.
TerwUl hy sliep, was dus een vreemde, een
doodsvüand. erin geslaagd het stevig gesloten
huis binnen te dringen, het cordon van gewa
pende bedienden te pasaeeren, over bet lichaam
van den Sikh, die voor de deur lag, heen te
stappen, de kamer binnen te dringen ondanks
de electrlsche apparaten, het muskietengaas op
te lichten, den dolk In den muur te steken, het
gaas weer te laten vallen en te verdwynen
zonder dat iemand er wakker van was gewor
den.
En hU, de door die Verschrikkelijke onbe
kenden ter dood veroordeelde, was op genade
of ongenade overgeleverd geweest aan dezen
bandiet, die hem gespaard had en daarenboven
nog deze ontzettende bedreiging had achter ge
laten als uittarting!
Daar zjjn natuurlijk menschen genoeg, die,
onder deze omstandigheden, het heele huls in
rep en roer zouden hebben gebracht en aller
wegen onderzoekingen zouden hebben laten in-
niet
zelfs het kleinste,
zóó te verbergen, dat het niet door een be
kwamen speurder, zooals JU natuuriyk bent,
zou kunnen gevonden worden. Ik trek echter
deze bewering in twUfel en zeg, dat het zeer
gemakkeUJk is én mijn man én den detective
te foppen, ondanks s’n kennis der wiskunde.
Willen we wedden? Ja? Ik zal een kostbaar
kleinood, laat zien.... m’n trouwring” se
nam hem van haar vinger „verstoppen. We
gaan beiden de kamer uit, ik keer terug, en
nA een minuut, zegge, zestig seconden, mag Je
me volgen. Ik geef Je dan een half uur den tUd
om den ring te zoeken. Vind Je hem binnen
dien tyd, dan heb je gewonnen; zoo niet, dan
win ik. Ik zeg je vooruit dat ik winnen zal en
dat Je Je straf niet zult ontgaan! Stem je toe?”
Holtrop dacht even na.
„En wat zal de straf zUn?” vroeg bij.
„O. niet verachrikkelUk I Twee plaatsen in de
stalles voor de opera, van avond.”
„Nu goed. Maar laten we dan eerst een paar
voorwaarden stellen, want je hebt den tUd voor
het ondersoek zeer beperkt.”
„Wat? En de tüd voor het verbergen dan?
Eén minuut, maar!” hernam zy. Enfin. Ik zal
coulant zUn, want ik weet toch dat ik winnen
zal. Welnu, ik verbind we. den ring niet te
verbergen op mijn lyf. want Ik wil persoonlyk
niet In t onderzoek betrokken worden. Ik zal
hem ook niet verbergen in een spleet of naad
van kleed of meubelen, kortom, nergens waar
door het te voorschyn halen iets beschadigd
zou kunnen worden.
Stem je toe?
^Je zult hem toch in deze kamer verber
gen?" vroeg mUnheer Holtrop opstaande.
«Ja," zei se en stond eveneens op. „Ik zal
spelen voor gauwdief of smokkelaar, verdacht
in *t bezit te zyn van contrabande. Je volgt me
op de hielen en Ik heb slechts één minuut om
de smokkelwaar te verbergen. Je klopt na ver
loop van de minuut aan de kamerdeur, dan zal
ik roepen dat je binnen kunt komen
„En je zult me den ring dadelUk toonen als
mijn onderzoek geen resultaat heeft gehad?"
„Binnen twee minuten."
De Inspecteur lachte medelijdend.
,,’t Is onmogeiyk. kindlief," hield hy vol, ter
wijl hij naar de deur liep.
»’t Is de eenvoudigste zaak van de wereld,”
was het even stellige antwoord van het Jonge
vrouwtje. terwUl se met haar echtgenoot de
kamer uitging.
HU haalde z’n horloge te voorschUn en keek
naar den secondewijzer.
„Wacht nog even!Nu ga,” commandeer
de hij; ze liet hem den ring zien, opende de
deur, wipte vlug naar binnen en sloot de deur
weer dicht.
De heer Holtrop. de oogen op z’n horloge ge
richt. luisterde intusschen scherp naar het
minste gerucht, dat uit de kamer tot hem door
drong. Hjj hoorde heel duidelijk het ritselen
van krantenpapier en glimlachte. Daarna hoor
de hü heel eventjes den kolenbak aanraken en
onderscheidde de lichte voetstappen van s’n
vrouw, terwijl se door de kamer liep. Hjj telde
haar stappen, zonder nochtans een oog van
z’n horloge af te wenden, De tyd was om. In
een oogwenk was hU aan de kamerdeur en
klopte aan.
„Binnen!” klonk het onmlddellijk.
HU trad binnen en zag z’n vrouw, die hem
aan de deur met een spottend lachje wachtte.
„Ik hoop,” sel se, terwUl ze zUn arm om z’n
hals sloeg, „dat de prima donna in „Don Se-
bastlano” vanavond goed by stem zal zUn."
„Kom, kom," antwoordde hU met een dlenst-
gezlcht, „waar heb je het kostbaar kleinood ver
borgen, jou kleide heks?”
ZU boog spottend-beleefd en lachte: „U ge
lieve slechts te zoeken.”
HU liep recht op de tafel af; s’n ooren had
den hem niet bedrogen. Van de krant was een
hoekje afgescheurd. Toen liep hU naar den
schoorsteen. In den kolenbak lag een stukje
krantenpapier ineengefrommeld. Aha! Dat was
spoediger dan hy gedacht had. HU haalde het
papierballet Je uit den bak, deed het open
niets. Wacht, in een oogenblik was het glad
gestreken en aan den afgescheurden hoek ge
past. Ja, daar hoorde het, maar er ontbrak de
Het geluk van
gekend. Als kunstenaar slingerde hy
het hemelhoog juichen, wanneer de scheppings
drang hem beheerschte en de droefheid ten
doode ta oogenblikken van geestelijken stilstand
Hemelhoog jinchend begint het eerste piano
concert. Tegen den meesleependen inzet van
het volle orkest laat de solist zyn energieke
acccorden klinken Het is alsof een eenzame
wandelaar laags het strand gaat en door den
feilen tegenwind zifh levenskracht voelt toe
nemen. En wy. luisteraars, ondergaan het be
vrijdend vermogen van deze tot bewogen kunst
geworden energie. Ten doode bedroefd: In de
muziek vindt ge er slechts een zwakken weer
galm van Zooals een zwaar vergif, in een ge
ringe dosis aangewend, eén stimuleerenden in
vloed kan hebben, zoo is hier de zachte melan
cholie van het Andante tot een muzikaal toni
cum geworden.
De Jonge Poolsche pianist Arthur Rubinstein
een der vitaalste musici van onzen tyd
werd door Hls Master’s Voice uitverkoren, dit
eerste pianoconcert van Tsjalkofski te spelen,
begeleid door het Londensche symphonie-orkest
onder John Barbirolli. Misschien herinnert u
zich dankbaar dezen jongen dirigent door zyn
byzonder fraaie vertolking van Mozart’s .Jülne
kleine Nachtmusik” bij dezelfde maatschappij.
Ook voor een werk in grooten stUl als dit van
Tsjalkofskl bleek hij zeer getalenteerd: een
waardig partner voor .iemand als Rubinstein.
Zoo zUn deze vier platen (H M V. DB 1731'4)
tot een serie geworden, waarvpor de recensent
niets dan waardeering en bewondering heeft.
Waarvan hU in het publiek graag en zonder
eenig voorbehoud getuigt.
Een ander, terzelfder tUd voor de gramofeon
verschenen werk van Tsjalkofskl is als compo
sitie minder gaaf: de „Ouverture 1812”. Het is
een gelegenheidsstuk, geschreven voor de fees-
teiyke inwijding van de Verloseerskerk te Mos
kou (1881). De Ouverture begint met een gebed
om verlossing van Napoleon en zyn soldaten en
schildert dan de angst en de opwinding van
het volk. Flarden van de Marseillaise suggeree-
ren de komst der Franschen. Wat het langzame
middendeel beduidt, weten zelfs de beste Tsjal-
kofskl-kenners niet. Weer schetteren pistons
en trompetten de Oallische nationale hymne,
doch aan het slot neemt het Russische volks
lied in de bas de leiding, omspeeld door
machtige carillonklanken.
Men zou de „Ouverture 1812” de Russische
„Slag bU Waterloo” kunnen noemen. En aan
gezien dit populaire stuk nog stééds belang
stelling heeft, zal men het ultheemsch pendant
ervan zeker ook de noodlge aandacht beste
den. Temeer, omdat een der populairste dirigen
ten het uitvoerde: Leopold Stokowski, die het
orkest van Philadelphia tot een machtigen
klankorkaan deed worden. (His Master’s Voice
DB 1063/4).
Ook coder de zangplaten is er een, die net
groote publiek best zal bevallen. ZU brengt de
weinig bekende aria ,J3ellg sind. die Verfol-
gung tragen” uit „Der Evangellmann” van
Klenzl. gecombineerd met de overbekende en
zeer zangerige finale van het derde bedrijf uit
von Flotow’s Jfartha”: .Mag der Himmel
Euch vergeben”. voor solokwintet. koor en or
kest (His Masters Voice DB 1411). Marcel
Wittrisch de Tauber van de Voice trekt
hier aan de tenorale touwtjes, die tot een lasso
worden, waarmee het opera-publiek van den
ouderen stempel zich gaarqe en masse zal laten
vangen.
Patroon tot kantoorjongen: .Dat is
de derde keer, dat je vry vraagt om
grafenls van Je grootmoeder bU te wonen. Heb
zonder wiskunde
„Och. wat maal Ik om Jouw wiskunde! ’t Is
nonsens! 1 Is juist die wiskunde en soort-
gelyke dingen. die jullie mannen tot zulke
idioten maakt. Iedere vrouw met een theelepel
gezand verstand kan jullie om den vinger win
den.”
„Kindlief,” antwoordde de heer Holtrop. een
Jong, bekwaam inspecteur van den velllghelds-
dienet. „Je vergeet, dat Ik me Jaren lang be-
yverd heb. In mUn vak uit te munten; maar
Ik wil de discussie niet voortzetten, anders
„Heel goed,” viel s’n vrouw hem in de rede,
„Je kunt gemakkelyk de discussie afbreken;
woorden bewUzen niets. Er is echter nog een
andere weg om te zien wie geiyk heeft. Laat
ons de proef op de som nemen, hier en op dit
oogenblik.”
„Hoe kan dat nu?"
„Heel eenvoudig! JU beweert, dat het
mogelük Is een voorwerp.
OnmiddelUjk nadat de bedreiging hem be-
reikt had, deed Zijne Excellentie een aorgvul-
dige keuze uit het toch reeds met groote
voorzichtigheid saamgestelde personeel en gaf
de meest besliste en strengste bevelen en con
signes.
Onverbiddfeiyk werden alle Hindoes onthe
ven van hun vertrouwensposteu men gaf deze
aan Europeanen behalve de particuliere
kamerdienaar, een oud-soldaat van het Sikh-
reglment, ’n man uit de bergstreek, Iemand
van boven alle verdenking verheven toewijding
en trouw.
vernuft.
den binnenkant van het muskietengaas, stellen.
I
