5ïet u&fiaal <wm den iacj
H
I
I
I
w
Slechte tijd voor circuseigenaars
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
koopt,
Als U toch schoenen
HET
GROOTE
AVONTUUR
\Het gele
schoentje
vraag dan ROBINSON
DE KEERZIJiiiiiiiininiinifiiiu
I^TENTOOHSTELUHG
27JAHdkRrE!?FE^PUARI.
Griep, Influenza heeft om spoedig
te herstellen, zün een paar Münhardt's Poeders
Per stuk 8 ct.; doos 45 ct. BU Uw Drogist.
Alle abonnê’s f3000»~ verUea armen?^lde beenen of belde oogenf750. doodelüken* afloop f250.- een^voet of een oog f 125»~ duim of wijsvinger f 40»“ anderen vinger
WOENSDAG 1 FEBRUARI
CONRADO IN NOOD
fc
3
Hoe Berlijn hielp
Een nobel gevangene
Schraapzuchtig
Schrikachtige leeuw
FEUILLETON
Gasten die men befer
kan ontwijken
Turksche officieren op
zijn Engelsch
s
Geen zaak die zoo dubbel en
duiare onder belcutingen
valt alt een reizend
„paardenspel”
AANGIFTMOET, ÖP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
gang
'Nadruk verboden)
c
„Freddy Vrijdag had een heeleboel
dingen weg te dragen van het strand.
en hij dacht eens na, wat de handigste
manier daarvoor sou zijn.
„De oude Inktvisch zit Je uit te
lachen,” aai Robbie tegen den zeeman.
met
doen
kreeg.
hU
Ij
moeite en gebroken stem aantwoordde
B
BI
dien tijd had een heirleger van
(Wordt vervolgd).
ten»
„Waarom?" weeg dese. „Er te toch
niets belachelijks aan me, wel?”
Wanneer men heerlijk zwiert,
It 1 ijs voor u geen hinder.
U praat slechts van festijn,
Hetwelk de winter biedt.
Maar, weet u, verderop,
Dedr is de ijspret minder.
Men houdt het ijs niet glad,
Doch werkt met dynamiet!
STAMBOEL, 31 Jan. (Reuter) De Turksche
generale staf heeft voor de officieren een nieuw
uniform voorgeschreven. Totdusver droegên de
officieren een uniform gelijk aan dat der Duit-
sche officieren, doch na een zorgvuldige studie
heeft de generale staf besloten het Engeteche
uniform in Turkije in te voeren, waarbij het
dragen van boord en das mogelijk Is.
De Turksche regeerlng heeft een wetsont
werp opgesteld, waarbij bepaald wordt, dat ben
zine een zeker percentage alcohol moet bevat
ten en wel voorloopig 10 procent. Dit percentage
zal geleidelijk worden opgevoerd. als er meer
alcohol beschikbaar is. Zware straffen zullen
worden toegepast op leder, die benzine verkoopt,
welke geen 10 procent alcohol bevat
en
verschillende
Volgens een bericht uit Wltrivier (Transvaal)
veroorzaken leeuwen in de Naturellen-reserva-
ten uit den omtrek heel veel last. De leeuwen-
plaag In die streek komt feitelijk leder jaar op
nieuw voor, doch zoo hevig als dit jaar Is het
in jaren niet geweest. De inwoners houden hun
kinderen zooveel mogelük in huls, daar het geen
uitzondering Is, dat wanneer de kleinen zich
op den weg begeven, of in de nabijgelegen bos-
schen gaan spelen, zij door een leeuw worden
overvallen. Onlangs nog werden twee kaffers,
die belden op leeuwenjacht waren getrokken,
door zulk een monster van achteren aangeval
len, en hevig gewond eenlge uren later door
hun kameraden opgenomen. Op één nacht kreeg
de eigenaar van een boeren-erf, de heer Wol-
hutor, bezoek van zeven jonge leeuwen. De
man, die reeds in den avond met een geladen
geweer in de schuur op den loer had gelegen
om zoo mogelijk de kwelgeesten op de vlucht
te jagen, schrok zóó hevig, dat hjj Ijlings de
vlucht nam. toen zeven ondieren tegelijk kwa
men aansluipen. Toen hij den volgenden mor
gen naar zijn vee ging kijken, bemerkte hij tot
zijn schrik, dat de leeuwen zeven zijner schapen
hadden weggesleept, terwijl drie Jonge paardjes
zoo afschuwelijk waren toegetakeld, dat hij de
arme dieren moest afmaken. De boer heeft toen
met eenlge buren de leeuwen achterna gezeten.
Zij Hepen het dichtbegroeide boech in, waarbij
het hun gelukte twee der leeuwen met hun ge
weer te raken. De dieren liepen echter nog bloe
dend verder. Eenlge kaffers gingen daarop de
gewonde beesten achterna. Een der leeuwen
werd door hen neergeschoten, doch de ander
viel daarop een der achtervolgers aan, waar
door deze zulke verwondingen opliep, dat htj
spoedig daarna doodbloedde. Toen gelukte het
den kaffers ook den anderen leeuw neer te schie
ten. Na dit bloedig gevecht zijn de overige leeu
wen niet meer teruggezien.
■••■■■■■••(••««••■•••«•••••••■••(•••■••Ml
Verwondering had mistress
MARTIN BERDEN
3
uu.mn.nn.uH
J si
en bedeesde ultdruk-
oogen, toen zij haar
,Jk denk, dat t te, omdat je soo*n
boel moet sjouwen,” meende Robbie.
ophouden
Freddy, terwijl hij plotseling een idee
n de tennishallen te Wilmersdorf zijn sinds
eenlge weken vreemdsoortige gasten onder -
gebracht: hier woont het circus Conrado
met zijn apen, leeuwen, tijgers. Ijsberen en
•Hfanten. Conrado heeft een lange tournée
achter den rug, die hem weinig inkomsten en
veel verplichtingen bracht, en toen hij In Ber
lijn aankwam met zjjn zeldzaam volkje, wist
hij waarlijk niet meer hoe hü ook maar voor
drie dagen aan voer voor zijn dieren moest
hemen.
Het te voor de clrcus-eigenaars een slechte
*üd. Daarover kan ook Sarrasanl een woordje
meepraten.
Bij Sarrasanl vergeleken is Conrado’s circus
eltcrst klein. Sarrasanl zwerft met een heele
«ircus-stad door de wereld, heeft dieren uit alle
hemelstreken in zijn groen-witte wagens
groen en wit zijn de kleuren van de Saksische
vlag en Sarrasanl is in Dresden geboren; en
reist met volkeren van allerlei stammen. Sar
rasanl heeft In normale omstandigheden maar
liefst achthonderd man vast personeel....
Doch dezelfde kwaal die Sarrasani’s circus
ten gronde richt, maakte het ook aan Conrado
ónmogelijk, zijn circus op den duur te hand
haven. Deze kwaal heet belasting. Of liever,
belastingen, met nadruk op bet meervoud. Er
Is geen zaak, die zoo dubbel en dwars onder
allerlei belastingen valt, als een reizend circus.
Sarrasanl heeft in de laatste jaren drie mll-
Uoen betaald, enkel aan belasting....
Conrado kwam dus financieel uitgeput In
Berlijn aan. Goede raad was duur. Menscben
<ün nogal taal, maar dieren, vooral exotische
dieren, kunnen ónmogelijk honger lijden., zü
moeten op den bepaalden tijd hun bepaalde
voer krijgen, anders wreken zü zich met slapte
en ziekte en zieke dieren kosten vier malen
sooveel aan onderhoud als gezonde. Conrado
probeerde te vergeefs nieuwe credletbronnen
aan te boren; hjj en'bljn personeel leden liever
hanger, dan het ..kapitaal", hun dieren, te ver
waar loozen; deze toestand duurde voort tot dat
een goedgeluimde Berlljnsche journalist, die op
jacht was naar copie. er achter kwam en een
artikel wijdde aan het moedige circus Conrado
Dit artikel ..sloeg in." De Berlljners zijn nog
■do kwaad niet. Zü hebben overigens een zwak
hart voor dieren, wat wel bewezen wordt door
het bestaan van meer dan een millioen honden
la Berlijn.
Wanneer men door de Diergaarde wandelt,
■let men de meeste bezoekers met sakken ge
wapend. waarin zjj hun oude broodjes hebben
opgespaard, of rauwe worteltjes, knollen en der-
■elljke meebrengen. Ook In het geval-Conrado
behoefde geen bijzonder beroep op het publiek
te worden gedaan: het kwam al heelemaal van
zelf met levensmiddelen en zelfs met geldelijke
ondersteuning aandragen.
En Conrado vertelt, dat het heelemaal niet
onkel de gegoede kringen waren, die per knecht
erf per post hulp brachten, neen, de kleine man
en de arbeider lieten vooral van zich hooren.
Tenslotte stelde ook de directie van den Ber-
Ukischen dierentuin belang in het noodlijdende
circus, en stuurde er allereerst zijn dierenarts
o* af. Deze, dr. Arendsee, onderzocht Conrado's
dieren en kon hem de verzekering geven, dat ze
■let alleen niet geleden hadden van de crisis,
maar zelfs in goeden staat verkeerden, met
uitzondering van een IJsbeerdame. Daarop ging
oen wagon met knollen en graanvoer uit de
voorraadschuur van de Diergaarde naar de
Wilmersdorf er Tennishallen, en de verscheu
rende dieren werden met een half paard be
dacht. Maar vjjf-en-twlntlg-honderd kilo voer
■fjn gauw verdwenen In een circus en de Dier-
gaarde-dlrectle besloot om ook in de volgende
dagen voor de voeding van Conrado's dieren te
Borgen. Indien hij zelf er nog niet toe In staat
was. Intusschen had ook Paula Busch, de direc
trice van het Circus Busch te Berlijn, zich met
Conrado In verbinding gesteld, en meende dat
■U wel enkele van zijn nummers In haar pro-
gramma kon opnemen; men kan zich de
Vreugde In het Conrado-circus voorstellen.
Zoo te dus voor het oogenbllk een circus ge-
(Ingezonden Mededeeling)
Wanneer men lekker zwiert,
De schaatsen aangebonden,
Veel tochtjes maakt, omdat
Er mooie bgnen zijn.
Dan zegt men enthousiast,
Verheugd en opgewonden:
Het leven is slechts pret,
De winter een festijn!
Het offensief vangt aan!
De Waal begint te kruien.
Ijsschotsen drijven aan,
Gedrongen op elkaar.
Compact weert zich het ijs,
Men hoort de noodklok luien,
De dijken zijn te zwak.
Dus dreigt er ook gevaar.
„Waarde heer, wilt u een hulpeloos» wees
bijstaan? Mjjn voogd, die, zooals Ik nu ontdekt
heb, een laaghartige schelm te, wil mij dwingen
met zijn zoon te trouwen, met het doel daar
door de macht te behouden over mijn fortuin.
Ik ben opgesloten In mijn kamer, en alle brie
ven, die ik heb willen verzenden, worden onder
schept. Over drie weken ben Ik meerderjarig en
dan heeft mijn voogd niets meer te zeggen over
mij of mijn bezittingen. Als ik maar hier van
daan kan komen, dan heb Ik nog wel familie
leden in de stad, die mij met blijdschap In hun
huis zullen opnemen en beschermen.
Wilt u me helpen? Zoo ja, wilt u dan de
deur tusschen onze kamers ontgrendelen? Ik
heb van mijn kant den sleutel al omgedraald.
Wacht niet te lang meer, want mijn voogd, die
in de kamer hier naast op den divan ligt te
slapen, kan elk oogenbllk wakker worden.
VIOLET GRAY.
Öumiiin
V—T
GEOPEND VAM 10 VJ4-- 5 MJ« «H VAM 8 M M - 10 KM
SLUITING ZONDAG SFEBR. 5u sh
HU liet den ouden Inktvisch alles
naar het kamp dragen, en deze hield
spoedig op met lachen.
„Pas op, dat je niets laat vallen,
schreeuwde Freddy hem achterna, „of
anders ga je zonder eten naar bedl"
De inktvisch begon te morren over
de manier, waarop hü behandeld werd.
,Jk had nooit gedacht, dat t zoover
met me zou komen,” zei hü. .Takjes
dragen. Stel je voor!”
,Jk begrijp niet, waar je je over be
klaagt." zei Freddy. ,Je hebt toch nog
vier poolen over otn mee te loopen
(Morgenavond vervolg)
Het ijs is favoriet!
Een vriend bij koude dagen.
Men ziet den schoenen kant,
Geëffend, spiegelglad
Maar doorgaans kennen zij.
Die slechts de schaatsen dragen,
Het groote onheil niet,
Dat ódk het ijs omvat.
In den dierentuin te Jacksonville (Florida)
werd, naar Reuter meldt, een groote leeuw
door schrik gedood, door het geraas van een
vliegtuig, dat zeer laag over dezen tuin vloog.
De leeuw werd hierdoor door zulk een schrik
aangegrepen, dat hU zich met zooveel kracht
tegen de tralies van zijn kooi wierp, dat hjj
«Un nejs bra^.
Tegen den aviateur zal waarschünlük
vervolging worden Ingesteld.
uren aan het doen van vruchtelooce pogingen.
Het lichaam van Pennyless bleef roerloos, ge
voelloos, 'verstijfd.
„Op mjjn eer en geweten.” concludeerde ten
slotte de dokter, .oneen Ik te kunnen verklaren
dat hij dood te."
.Maar wat te dan, volgens uwe meenlng, de
oorzaak van dit ongeluk dat volstrekt niet te
voorzien was en waarvan de gevolgen verschrik-
kelUk kunnen zün?"
„Dat weet Ik op het oogenbllk niet. Het zal
bü de lijkschouwing wel blüken.”
„Pas op, raak het lichaam niet aan. Het te
dat van iemand, die In voorarrest zit en het be
hoort ons niet toe.de wet is op dit punt for
meel. WU hebben alleen recht op bet stoffelijk
overschot van veroordeelden."
„Dan zal ik het In observatie houden.”
.Niet langer dan vier en twintig uren.”
Met
rij:
„Dank u!....ponk u hartelük mijnheer, die
mü uit naam van het vaderland dezen troost
brengt".”.. te midden van mijn onbeschrjjfe-
Ujke smart. En nu wil Ik hier vandaan ik
wil hem zien! Dé beulen die hem mU ontnomen
hebben, zullen mü niet langer durven tegenhou
den.”
OnderwUl was er een ordonnance-offlcler
gekomen, gezonden door den militairen gouver
neur. HU bracht een order over waarbU het con
signe werd opgeheven en aan de passagiers van
het jacht de communicatie met de stad werd
toegestaan.
Mistress Claudia liet aanstonds den eersten
stuurman en Johnny roepen.
Zü kwamen zonder een woord te spreken, stll-
verdrietlg en diep terneergeslagen door den
dood van hun meester aan wien zü zoozeer ge
hecht waren.
„Vrienden,” zei de Jonge vrouw met teedere
zachtheid en ontroering. ..gaat met mU mede..
bewUst hem uw laatste diensten!”
De stoere kerels beten zich op de lippen om
niet In tranen uit te barsten en maakten zwü-
gende een buiging.
Daarna verlieten alle vier het jacht, waarop
ten teeken van rouw, de vlag halfstok werd ge-
heschen.
Het rijtuig van den consul stond op de kade
te wachten. Het bracht hen In vollen draf naar
de gevangenis waar zü binnentraden vol woede
en wanhoop.
Gedurende
Ja. de bedreiging der Poendlts deed zelfs de
moedigsten sidderen.
Want zU was niet gericht enkel en alleen tot
de vijfhonderd gijzelaars die door hen waren
aangewezen ingeval Pennyless zou komen te
sterven, neen. zU hing ook. somber en vol ge
heimzinnigheid over de geheele stad, die nu ze
ker geteisterd zou worden door den verschrikkte-
hjken geesel der pest.
De Amerikaansche consul was hevig veront
waardigd, sloeg een hoogen toon aan en verweet
aan de autoriteiten hun schuldige nalatigheid.
daarbU duldeUJk latende doorschemeren dat hü
een misdaad vermoedde, bedreven door een on
dergeschikten ambtenaar.
geneesheeren aan het doodsbed van Pennyless
nieuwe onderzoekingen gedaan en consult ge
houden.
Na zorgvuldig onderzoek waren zü tot het be
sluit gekomen dat de gevangene dood was en
er slechts overbleef hem te begraven.
Verder had men, op last van hoogerhand.
zich gehaast de akelige zaal, waar het stoffelUk
overschot was neergezet, een weinig passend te
r toffee ren.
Het bd was bedekt met een Amerikaansche
vlag, waarboven, fier en edel tot in den dood,
het gebruinde hoofd van den kapitein uitkwam.
Rondom het bed waren lichten ontstoken.
terwUl de ruimte overigens was ingericht als
„chapelle ardente”, als rouwkapel.
BU het bed baden twee geestelüken: de aal
moezenier van de gevangenis en zijn assistent.
Toen de ongelukkige vrouw dit verblUf des
doods btnnentrad slaakte zü een doffen kreet en
barstte uit in tranen.
ZU viel op de knieén, vate de verstuitte vin
gers van haren dierbaren levensgezel beet en be
dekte zUn Uskoud voorhoofd met kussen.
..George.... mUn arme lieve George,” prevelde
zU met gebroken stem, „moet ik je zóó weer
zien!"
Ook de twee zeelieden waren diep bewogen
en, nu en dan met moeite een hevlgen snik on
derdrukkende. naast haar neergeknield, en
zochten In hun, op dit punt niet al te gewillig
geheugen, naar eenlge woorden van gebed, die
zU geleerd hadden In hun klnnderjaren
red. Maar voor hoelang? Sarrasanl te al soo
dlkwUte gered. Men herinnert zich zUn optre
den In Holland nog wel. Het ging Sarrasanl toen
al niet goed, en In Antwerpen wachtte hem de
bekende brand-catastroof. Er was telkens sprake
van. dat Rusland het Sarrasanl-clrcus in zUn
geheel zou koopen; maar ofschoon Sarrasanl
zUn circus voor een aannemelUken prijs graag
van de hand had gedaan, kwam het er niet
van. Toen hU weer eens In zUn geboortestad
Dresden zUn tenten had opgeslagen, kwam de
fiscus. Sarrasanl moest en sou zUn belasting
schulden betalen. En daar hu dit niet kon,
namen de onvriendelijke autoriteiten een har
den maatregel: zU lieten den watertoevoer naar
het circus afsluiten. Men stelle zich de circus
stad zonder water voor: de dieren brullend
van dorst, geen mogelUkheid om de hokken te
reinigen, om te koken, te wasschen het circus
leek wel In staat van beleg.
Doch intusschen hadden de vereenlglngen
voor dierenbescherming officieel geprotesteerd
en verschillende andere instanties sloten zich
daarbU aan.
Tenslotte begonnen de waterkranen weer te
loopen. Maar dat was dan ook alles. Thans ont
brak de proviand, het personeel kreeg zUn loon
niet, en de stad wachtte verder op haar belas
ting. Er werd bU Sarrasanl honger geleden.
Toen het publiek hier achter kwam, stond het
den grooten circusdirecteur onmlddellUk bU en
de boerenvereenlglngen uit den omtrek zonden
zooveel knollen en haver en groen naar de
tentenstad, dat men voorlooplg niet bezorgd be
hoeft te zUn voor den welstand van Sarrasani’s
dieren. Overigens heeft Sarrasanl prachtige
aanbiedingen uit Zuld-Amerika gekregen, en hu
zou ae zeer graag nakomen, wanneer de over
tocht niet zoo ontzaglUk kostbaar ware. HU
hoopt dat de regeerlng hem een kans zal geven;
„dit zou.” meent hU. ..niet enkel een cultureele.
maar toch ook een sociale daad zUn.”
Uit het bovenstaande zou men kunnen af
telden, dat de dierenliefde de menschen veree-
nlgt, maar dat te niet altUd zoo.
Tusschen Sarrasanl en zUn collega Gleich
heerscht al jaren lang een veete. en de con
currentiestrijd schUnt deze op het hoogtepunt
te hebben gedreven. Belden zUn op hun beurt
naar de Internationale vereenlglng van varlété-
dlrecteuren gegaan en hebben voorgesteld, den
ander te schrappen. Thans zal een scheidsge
recht de zaak beslechten, doch bet te niet on-
waarschUnlUk dat de beide vijanden zich tot
den Dultschen kadi wenden om in een reeks
van processen hun strUd uit te vechten.
Jammer! Want In een tUd. die van de circus
directeuren de grootste Inspanning etecht.
werken de ergernis en de opwinding van ouder
lingen strijd nog ongunstiger dan anders, en
met samenwerking sou men zeker vrij wat
verder komen.
„Verder moet ik aanstonds de justitie erbU
halen en den consul-generaal der Vereenigde
Staten met het geval In kennis stellen. MUn
God!.... Wat 'n ongelukkige geschiedenis, on-
mlddellUk na die bedreigingen van de geheime
genootschappen I.
Men zal zeggen dat wU hem hebben laten om
komen.... en wat gaat er dan gebeuren met de
ongelukklgen wier leven als waarborg moet die
nen voor het züne?”
En de schrik die zich had meester gesqaakt van
den gevangente-dlrecteur, sloeg over op het ge
heels personeel, verspreidde zich tegehjk met
het nieuws van het gebeurde naar bulten, had
weldra heel Calcutta lam geslagen.
„HU te in observatie.” merkte de geneesheer
op-
,Xoop naar de weerga met uw observatie....
Ik verlang en Ik etech dat gU. die bU rijn leven
aan hem niet de noodlge zorg hebt kunnen of
willen besteden, hem na zUn dood de eer be
wUst, verschuldigd aan zUn positie en zUn for
tuin. En wat bftreft de boodschap van dezen
zonderlingen en compromitteerendeu dood aan
de vrouw van. den kapitein, daarmede belast Ik
mUzelven en heeft niemand anders te maken."
En hU ging heen, hevig vertoornd, de Engel
sche functionnarlssen, die meer en meer hun
hoofd kwUt raakten, sprakeloos en wanhopig
alleen latende.
-HU liet zich naar het jacht brengen en kreeg
daar, dank zUn diplomatiek karakter. onmlddel
lUk toegang.
Tot zUn groote
Claudia de noodlottige tUding reeds vernomen.
Bleek, met oogen zonder tranen maar blUk-
baar brandende van koortsigheid, scheen de
jonge vrouw flinker en meer vastberaden dan
hU had durven hopen.
Met den grootsten tact en allerhoffelUkst
stelde hU zich tot haar algeheele beschikking en
verzocht haar dringend hem de eer aan te doen
zUn diensten te aanvaarden.
„Ik ben,” zeide hU. „niet alleen een landge
noot van u, maar ook de ambtelUke vertegen
woordiger van ons groot en dierbaar vaderland.
U staat van nu af onder de bescherming wan
de AmerüM^nsche vlag en die bescherming zal
u niet qpKeken, wat er ook gebeure.”
MARSEILLE, 31 Jan. (Reuter) Voor de recht
bank alhier heeft een 60-jarig man voor do
18de maal terecht gestaan wegens bedelarij in
de straten.
De politie heeft ontdekt dat deze bedelaar
eigenaar was van een groot blok hulzen
talrijke automaten, die hU in
café's had geplaatst.
Tot zUn verdediging voerde de man aan, dat
ofschoon hU een rijk man scheen, de tUden
zeer slecht waren, zelfs voor huiseigenaars,
daar men de huur niet betaalt en de belastin
gen hoog waren. Van hetgeen het bedelen hem
opbracht, betaalde hU zUn belasting.
De rechter, die hem tot acht maanden gevan
genisstraf veroordeelde, merkte op dat hU voor
acht maanden van zUn zorgen bevrUd zou zUn.
waarop de man antwoordde, dat Integendeel zUn
huurders voordeel van zUn afwezigheid zouden
trekken en zUn huizen bewonen zonder de huur
te betalen, zoodat zUn zorgen nu eerst begon
nen.
arry Harbour, op twee en twintig jarigen
leeftUd, door den plotsellngen dood van
z*n vader, alleen-eigenaar eener groote
-fabriek te St. Albano in Vermont, begaf zich,
om wat meer van de wereld te zien, op zekeren
dag naar New-York.
Daar aangekomen, ging hU naar mijnheer
Whitman, die jarenlang de vertegenwoordiger
van z*n vader was geweest, die verheugd was
hem te zien en hem ten eten vroeg. Daar mUn-
heer en mevrouw Whitman echter den middel
baren leeftUd al gepasseer waren, vond Har
bour hun gezelschap wel wat vervelend en was
hU bh) weer te kunnen vertrekken.
Toen ging hU riff achtereenvolgende avonden
naar den schouwburg. Toen de zesde avond
aanbrak, was zUn plezier daarin wel wat ver
flauwd. HU besloot vroeg naar huls te gaan en
eens flink uit te slapen.
HU logeerde In een deftig hotel, waar de
voortdurend wisselende kring van goed gekleede
dames en heeren, die hU eerst met belangstel
ling en genoegen had gade geslagen, hem nu
z’n eenzaamheid des te meer deden gevoelen.
Te voren had men hem gewaarschuwd legen
spelers en vertrouwen Inboezemende heeren. en
toen dus een oudachtig persoon met een eer
waardig uiterlUk. dien hU in de gang tegen
kwam, hem vroeg of het bulten regende, gaf
hü slechts een haastig antwoord en Uep vlug
door.
Om tien uur ging hü naar z’n kamer op de
zevende verdieping; ze had een groot raam, dat
uitzag op Flfth-Avenue. HU voelde zich moe en
slaperig, maar uit kracht der gewoonte ging
hü eerst nog even zitten om de uitgaven van
dien dag te berekenen en een glimlach speelde
om z’n lippen, toen hü bemerkte, dat het be
drag hooger was dan de maandelüksche toe
lage, die hU vroeger van z’n vader ontving. Hij
had juist het besluit genomen morgen verder
te reizen naar Washington, toen er Iets vreemds
gebeurde: een geel satUnen schoentje viel op
zün schoot en rolde toen met een zochten plof
op den grond.
Z’n kamer was er een van een suite en In
stinctmatig richtte Harbour z’n blik naar de
ruit boven de deur waar naast hü zat en die
toegang gaf tot de andere kamer. De deur was
dicht en op slot, maar de ruit was een klein
eindje open geschoven, en Harbour was er zeker
van, dat dit niet het geval was geweest, toen hU
de kamer binnenkwam.
HU raapte het schoentje op en bekeek het
nieuwsgierig met groote aandacht. Z’n hart be
gon sneller te kloppen in het vooruitzicht van
een mogelük avontuur. Er kraakte iets in den
teen van het schoentje en toen hü er twee
bevende vingers in stak, haalde hü een half
velletje papier er uit te voorschUn, waarop in
een füne dameshand het volgende stond ge
schreven
„Tast *n brancard komen en het lichaam aan
stonds naar de zlekenafdeeling brengen,” beval
de geneesheer.
Met bevende hand opende de directeur, gehol
pen door den dpler, het lot dat de belde kete
nen met elkaar verbonden hield en tien minu
ten later lag kapitein Pennyless op een bed In
de zaal van de eerste verdieping bestemd voor
de zieken onder de gevangenen.
Daar kon de dokte"- op zün gemak zün onder-
Boek Instellen in het bUzUn van den directeur,
die vortdurend meer van streek raakte.
De huid bleek volkomen gevoelloos, de leden
waren totaal verstijfd, de pupillen onbeweeglük,
er viel geen spoor van ademhaling waar te ne
men, de bloedsomloop had opgehouden.
Men probeerde alles wat maar mogelük was:
wrijvingen onderhuldsohe Inspuitingen, kunst
matige ademhaling, bewerking met electrlci-
tett.... Alles vergeefsch. Men besteedde drie
De Canadeesche polltle-autoritelten hebben
een gevangene In vrijheid gesteld - wegens zün
heldhaftig gedrag, toen het vliegtuig waarmee
hü vervoerd werd. In het koude Noorden van
Canada verongelukte.
Het vliegtuig werd bestuurd door den uit den
wereldoorlog bekenden vlieger Bill Spenoe. Be
halve den gevangene, droeg het toestel nog drie
passagiers. Nabü Northlands In Noord-Manlto-
ba stortte het vliegtuig door een motordefect
omlaag. Spance werd op slag gedood en de pas
sagiers gewond. De gevangene wist zich, hoewel
zün enkel gebroken was, uit het wrak te wrin
gen en slaagde erin de passagiers te bevrijden
en tegen de barre koude te beschermen.
Daarna strompelde hü tüdens een feilen
stormwind naar de dlchtstbUzünde Indlaansche
nederzetting en organiseerde daar hulpverlee-
nlng voor de achtergebleven passagiers, wier
leven op deze wUze werd gered.
Als beloonlng is de man onmlddellUk In vrij
heid gesteld.
Harbour zat op de punt van z’n stoel en
staarde naar het satUnen schoentje in zün
hand-.Toen drong het plotseling tot hem door,
dat er een beroep werd gedaan op zUn ridder-
hjkheld. Hü stond vlug op en schoof den gren
del van zün deur. Oogenbllkkelük werd die ook
van den anderen kant geopend, en een tengere
gestalte In een los, licht geel gewaad, kwam de
kamer binnen en grendelde de deur weer. ZU
had een langen, donkeren mjRMel en een tasch
bü zich en legde die op deyfstobl, dien Harbour
net verlaten had. Er was
king in de groote, blauwt
gelaat, omljjst door blond krullend haar, naar
den jongen man wendde. Deze zag haar met
onverholen bewondering aan.
„U bent zoo vftendelUk,” fluisterde zü. en
legde haar hand op zUn arm! „Ik kon u zien
door het raam boven de deur ik stond op
een tafel en Ik kon aan uw gezicht zien dat
u een hart hebt."
„t Is werkelük niet de moeite waard, juf
frouw.... Gray,” antwoordde Harbour en
maakte een buiging. „Die oude voogd van u
verdient een pak slaag, en niets zou mü aange
namer zün dan hem er een toe te dienen."
„O. maar, dat moet u niet doen,”- sprak ze
fluisterend. „Het eenlge wat Ik wensch, te, zoo
vlug en zoo ongemerkt mogelük van hem weg
te komen."
„Nu weest u maar niet bang; Ik zal nu geen
scène maken, maar hem later wel eens afran
selen. Arm kind, Iemand, die u slecht kan be
handelen, moet wel een monster zün. Ik ben
blü, dat Ik vanavond niet ben uitgegaan.”
HU nam haar hand In de züne en drukte die
bemoedigend.
„Ik ook,” klonk het fluisterend antwoord. „Ik
weet niet wat Ik gedaan zou hebben. O, Ik heb
verschrikkelüke uren doorgehiaakt. Het is zoo
lang geleden, dat iemand vrtendelük tegen me te
geweest.” Zé dacht een oogenbllk na en her
nam: „We moeten dadelük hier vandaan. Wan
neer mün voogd wakker wordt en -ziet dat Ik
HU wilde het lichaam van den kapitein zien
en toen men hem daarbU had gebracht, vtel hü
opnieuw uit in grove verwütingen aan het adres
der Engelschen die, In den regel zoo aanmati
gend tegenover vreemdelingen, zich thans dit
alles moesten laten welgevallen.
HU oefende fel kritiek uit op de procedure en
op de eenzamè opsluiting en was woedend toen
hü vernam dat men zün landgenoot aan een
ketting had gelegd.
Men verdedigde zich schuchter met een be
roep op de veiligheid van den staat.
.Ik heb lak aan uw staat en aan de veiligheid
ervan,” antwoordde de consul met echt Ameri
kaansche grofheid. „GU kunt voor mün part
rechten hebben, maar gü hebt ook plichten,
vastgelegd en omschreven door Internationale
overeenkomsten.... En ge laat dat lichaam
daar liggen op een ziekenhuisbed...*
„O, dan zal ik hem wel gauw eens
lachen.” zei
niet In de kamer ben, stelt hü natuurlük direct
een onderzoek In.”
ZU deed den langen mantel aan en knoopte
losjes een zwart kanten doekje, dat ze uit een
van de zakken haalde, om haar hoofd.
„Laten we de lift in de andere
nemen,” zei ze.
,,Als u zoo vrtendelük zou willen zün me aan
een taxi te helpen, zal ik u niet langer tot last
wezen.”
Ze zweeg een oogen-
blik en ging toen aar
zelend voort: „Het zal
waarschünlük wel niet
gebeuren, maar stel u
eens voor, dat iemand
ons onderweg wil uit
vragen, wat zult u dan zeggen?"
„Zeggen? Wel, Ik onderstel, dat het voor mü
het eenvoudigste zou zün te zeggen, dat u mün
vrouw bent,” antwoordde Harbour stoutmoedig
en nam zün hoed van de tafel.
Hü herinnerde zich eens gehoord te hebben,
dat In den staat New-York een dergelüke ver
klaring, gedaan In 1 büzün van getuigen, tot
een huwelUk verplicht, maar de mogelUkheid
dit lieve blondharige meisje tot levensgezellin
te krijgen, leek hem nog zoo onaangen^un niet.
.Misschien hebt u gelük," fluisterde zü lang
zaam terwü! ze naar de deur ging, die Harbour
haastig voor haar opende.
Zü Uep den breeden gang In, maar deinsde
verschrikt terug. Twee mannen, die buiten had
den staan wachten, grepen haar stevig bü de
armen.
„Het helpt je niets, of je al tegenstribbelt,
Kld; dat kun je net zoo goed laten,” zei de
grootste der twee, op beslisten toon.
„Wat beteekent die schandelüke behande
ling?” vroeg Harbour, dreigend. „Laat die dame
onmlddellUk los.... ze is mün....”
„Als u soms van plan bent, die oude grap te
verkoopen, dat zü uw vrouw te, kunt u zich de
moeite besparen, münheer," viel de lange man
hem kalm In de rede. „Zü is niemands vrouw
en evenmin een dame.”
En met rustige behendigheid pakte hü het
blonde haar van juffrouw Violet Gray beet, dat,
tot groote verbazing en consternatie van Har
bour. In zün geheel losliet en een met gemilli
meterd rood haar bedekt hoofd van een on
misbaar mannelük gelaat onthulde.
.Dat Is Mac-Manus, handig vertolker van
vrouwenrollen en even handige hoteldlef,” ver
klaarde de lange man. „We kwamen hem van
avond vlak na ri diner op ’t spoor. Te oordeelen
naar de zwaarte van zün tasch, heeft hü de
kamers van deze verdieping flink onder han
den genomen. MIst u zelf ook iets, münheer?"
voegde hü er glimlachend bü.
Harbour tastte onwillekeurig naar z’n vest
zak en merkte dat z’n horloge verdwenen was.
„Geef hem dadelük zün horloge terug, Kld”
beval de inspecteur op strengen toon. „Ik ge
loof waarachtig dat je een pasgeboren kind zou
berooven, als je er kans toe zag.”
De gevangene gooide een gouden horloge met
ketting op de tafel neer en toen de eigenaar,
beschaamd z’n eigendom weer bü zich stak,
hoorde hü het knarsend geluld van de boeien,
die om Mac-Manus’ smalle polsen werden ge
sloten. De laatste had geen woord meer ge
sproken vanaf het oogenbllk van z’n arrestatie,
en toen hü werd weggevoerd, lag er een uitdruk
king van onnavolgbare onverschilligheid op z’n
onschuldig uitziend gezicht.
Toen de deur achter het trio dicht" ging, Uep
Harbour naar het raam, wierp een bUk naar
bulten, sloeg zich daarna met de vuist voor t
voorhoofd en mompelde: „Ezel, die Ik ben.”