5ïet u&fiaal <wm den iacj H I I I w Slechte tijd voor circuseigenaars ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN koopt, Als U toch schoenen HET GROOTE AVONTUUR \Het gele schoentje vraag dan ROBINSON DE KEERZIJiiiiiiiininiinifiiiu I^TENTOOHSTELUHG 27JAHdkRrE!?FE^PUARI. Griep, Influenza heeft om spoedig te herstellen, zün een paar Münhardt's Poeders Per stuk 8 ct.; doos 45 ct. BU Uw Drogist. Alle abonnê’s f3000»~ verUea armen?^lde beenen of belde oogenf750. doodelüken* afloop f250.- een^voet of een oog f 125»~ duim of wijsvinger f 40»“ anderen vinger WOENSDAG 1 FEBRUARI CONRADO IN NOOD fc 3 Hoe Berlijn hielp Een nobel gevangene Schraapzuchtig Schrikachtige leeuw FEUILLETON Gasten die men befer kan ontwijken Turksche officieren op zijn Engelsch s Geen zaak die zoo dubbel en duiare onder belcutingen valt alt een reizend „paardenspel” AANGIFTMOET, ÖP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL gang 'Nadruk verboden) c „Freddy Vrijdag had een heeleboel dingen weg te dragen van het strand. en hij dacht eens na, wat de handigste manier daarvoor sou zijn. „De oude Inktvisch zit Je uit te lachen,” aai Robbie tegen den zeeman. met doen kreeg. hU Ij moeite en gebroken stem aantwoordde B BI dien tijd had een heirleger van (Wordt vervolgd). ten» „Waarom?" weeg dese. „Er te toch niets belachelijks aan me, wel?” Wanneer men heerlijk zwiert, It 1 ijs voor u geen hinder. U praat slechts van festijn, Hetwelk de winter biedt. Maar, weet u, verderop, Dedr is de ijspret minder. Men houdt het ijs niet glad, Doch werkt met dynamiet! STAMBOEL, 31 Jan. (Reuter) De Turksche generale staf heeft voor de officieren een nieuw uniform voorgeschreven. Totdusver droegên de officieren een uniform gelijk aan dat der Duit- sche officieren, doch na een zorgvuldige studie heeft de generale staf besloten het Engeteche uniform in Turkije in te voeren, waarbij het dragen van boord en das mogelijk Is. De Turksche regeerlng heeft een wetsont werp opgesteld, waarbij bepaald wordt, dat ben zine een zeker percentage alcohol moet bevat ten en wel voorloopig 10 procent. Dit percentage zal geleidelijk worden opgevoerd. als er meer alcohol beschikbaar is. Zware straffen zullen worden toegepast op leder, die benzine verkoopt, welke geen 10 procent alcohol bevat en verschillende Volgens een bericht uit Wltrivier (Transvaal) veroorzaken leeuwen in de Naturellen-reserva- ten uit den omtrek heel veel last. De leeuwen- plaag In die streek komt feitelijk leder jaar op nieuw voor, doch zoo hevig als dit jaar Is het in jaren niet geweest. De inwoners houden hun kinderen zooveel mogelük in huls, daar het geen uitzondering Is, dat wanneer de kleinen zich op den weg begeven, of in de nabijgelegen bos- schen gaan spelen, zij door een leeuw worden overvallen. Onlangs nog werden twee kaffers, die belden op leeuwenjacht waren getrokken, door zulk een monster van achteren aangeval len, en hevig gewond eenlge uren later door hun kameraden opgenomen. Op één nacht kreeg de eigenaar van een boeren-erf, de heer Wol- hutor, bezoek van zeven jonge leeuwen. De man, die reeds in den avond met een geladen geweer in de schuur op den loer had gelegen om zoo mogelijk de kwelgeesten op de vlucht te jagen, schrok zóó hevig, dat hjj Ijlings de vlucht nam. toen zeven ondieren tegelijk kwa men aansluipen. Toen hij den volgenden mor gen naar zijn vee ging kijken, bemerkte hij tot zijn schrik, dat de leeuwen zeven zijner schapen hadden weggesleept, terwijl drie Jonge paardjes zoo afschuwelijk waren toegetakeld, dat hij de arme dieren moest afmaken. De boer heeft toen met eenlge buren de leeuwen achterna gezeten. Zij Hepen het dichtbegroeide boech in, waarbij het hun gelukte twee der leeuwen met hun ge weer te raken. De dieren liepen echter nog bloe dend verder. Eenlge kaffers gingen daarop de gewonde beesten achterna. Een der leeuwen werd door hen neergeschoten, doch de ander viel daarop een der achtervolgers aan, waar door deze zulke verwondingen opliep, dat htj spoedig daarna doodbloedde. Toen gelukte het den kaffers ook den anderen leeuw neer te schie ten. Na dit bloedig gevecht zijn de overige leeu wen niet meer teruggezien. ■••■■■■■••(••««••■•••«•••••••■••(•••■••Ml Verwondering had mistress MARTIN BERDEN 3 uu.mn.nn.uH J si en bedeesde ultdruk- oogen, toen zij haar ,Jk denk, dat t te, omdat je soo*n boel moet sjouwen,” meende Robbie. ophouden Freddy, terwijl hij plotseling een idee n de tennishallen te Wilmersdorf zijn sinds eenlge weken vreemdsoortige gasten onder - gebracht: hier woont het circus Conrado met zijn apen, leeuwen, tijgers. Ijsberen en •Hfanten. Conrado heeft een lange tournée achter den rug, die hem weinig inkomsten en veel verplichtingen bracht, en toen hij In Ber lijn aankwam met zjjn zeldzaam volkje, wist hij waarlijk niet meer hoe hü ook maar voor drie dagen aan voer voor zijn dieren moest hemen. Het te voor de clrcus-eigenaars een slechte *üd. Daarover kan ook Sarrasanl een woordje meepraten. Bij Sarrasanl vergeleken is Conrado’s circus eltcrst klein. Sarrasanl zwerft met een heele «ircus-stad door de wereld, heeft dieren uit alle hemelstreken in zijn groen-witte wagens groen en wit zijn de kleuren van de Saksische vlag en Sarrasanl is in Dresden geboren; en reist met volkeren van allerlei stammen. Sar rasanl heeft In normale omstandigheden maar liefst achthonderd man vast personeel.... Doch dezelfde kwaal die Sarrasani’s circus ten gronde richt, maakte het ook aan Conrado ónmogelijk, zijn circus op den duur te hand haven. Deze kwaal heet belasting. Of liever, belastingen, met nadruk op bet meervoud. Er Is geen zaak, die zoo dubbel en dwars onder allerlei belastingen valt, als een reizend circus. Sarrasanl heeft in de laatste jaren drie mll- Uoen betaald, enkel aan belasting.... Conrado kwam dus financieel uitgeput In Berlijn aan. Goede raad was duur. Menscben <ün nogal taal, maar dieren, vooral exotische dieren, kunnen ónmogelijk honger lijden., zü moeten op den bepaalden tijd hun bepaalde voer krijgen, anders wreken zü zich met slapte en ziekte en zieke dieren kosten vier malen sooveel aan onderhoud als gezonde. Conrado probeerde te vergeefs nieuwe credletbronnen aan te boren; hjj en'bljn personeel leden liever hanger, dan het ..kapitaal", hun dieren, te ver waar loozen; deze toestand duurde voort tot dat een goedgeluimde Berlljnsche journalist, die op jacht was naar copie. er achter kwam en een artikel wijdde aan het moedige circus Conrado Dit artikel ..sloeg in." De Berlljners zijn nog ■do kwaad niet. Zü hebben overigens een zwak hart voor dieren, wat wel bewezen wordt door het bestaan van meer dan een millioen honden la Berlijn. Wanneer men door de Diergaarde wandelt, ■let men de meeste bezoekers met sakken ge wapend. waarin zjj hun oude broodjes hebben opgespaard, of rauwe worteltjes, knollen en der- ■elljke meebrengen. Ook In het geval-Conrado behoefde geen bijzonder beroep op het publiek te worden gedaan: het kwam al heelemaal van zelf met levensmiddelen en zelfs met geldelijke ondersteuning aandragen. En Conrado vertelt, dat het heelemaal niet onkel de gegoede kringen waren, die per knecht erf per post hulp brachten, neen, de kleine man en de arbeider lieten vooral van zich hooren. Tenslotte stelde ook de directie van den Ber- Ukischen dierentuin belang in het noodlijdende circus, en stuurde er allereerst zijn dierenarts o* af. Deze, dr. Arendsee, onderzocht Conrado's dieren en kon hem de verzekering geven, dat ze ■let alleen niet geleden hadden van de crisis, maar zelfs in goeden staat verkeerden, met uitzondering van een IJsbeerdame. Daarop ging oen wagon met knollen en graanvoer uit de voorraadschuur van de Diergaarde naar de Wilmersdorf er Tennishallen, en de verscheu rende dieren werden met een half paard be dacht. Maar vjjf-en-twlntlg-honderd kilo voer ■fjn gauw verdwenen In een circus en de Dier- gaarde-dlrectle besloot om ook in de volgende dagen voor de voeding van Conrado's dieren te Borgen. Indien hij zelf er nog niet toe In staat was. Intusschen had ook Paula Busch, de direc trice van het Circus Busch te Berlijn, zich met Conrado In verbinding gesteld, en meende dat ■U wel enkele van zijn nummers In haar pro- gramma kon opnemen; men kan zich de Vreugde In het Conrado-circus voorstellen. Zoo te dus voor het oogenbllk een circus ge- (Ingezonden Mededeeling) Wanneer men lekker zwiert, De schaatsen aangebonden, Veel tochtjes maakt, omdat Er mooie bgnen zijn. Dan zegt men enthousiast, Verheugd en opgewonden: Het leven is slechts pret, De winter een festijn! Het offensief vangt aan! De Waal begint te kruien. Ijsschotsen drijven aan, Gedrongen op elkaar. Compact weert zich het ijs, Men hoort de noodklok luien, De dijken zijn te zwak. Dus dreigt er ook gevaar. „Waarde heer, wilt u een hulpeloos» wees bijstaan? Mjjn voogd, die, zooals Ik nu ontdekt heb, een laaghartige schelm te, wil mij dwingen met zijn zoon te trouwen, met het doel daar door de macht te behouden over mijn fortuin. Ik ben opgesloten In mijn kamer, en alle brie ven, die ik heb willen verzenden, worden onder schept. Over drie weken ben Ik meerderjarig en dan heeft mijn voogd niets meer te zeggen over mij of mijn bezittingen. Als ik maar hier van daan kan komen, dan heb Ik nog wel familie leden in de stad, die mij met blijdschap In hun huis zullen opnemen en beschermen. Wilt u me helpen? Zoo ja, wilt u dan de deur tusschen onze kamers ontgrendelen? Ik heb van mijn kant den sleutel al omgedraald. Wacht niet te lang meer, want mijn voogd, die in de kamer hier naast op den divan ligt te slapen, kan elk oogenbllk wakker worden. VIOLET GRAY. Öumiiin V—T GEOPEND VAM 10 VJ4-- 5 MJ« «H VAM 8 M M - 10 KM SLUITING ZONDAG SFEBR. 5u sh HU liet den ouden Inktvisch alles naar het kamp dragen, en deze hield spoedig op met lachen. „Pas op, dat je niets laat vallen, schreeuwde Freddy hem achterna, „of anders ga je zonder eten naar bedl" De inktvisch begon te morren over de manier, waarop hü behandeld werd. ,Jk had nooit gedacht, dat t zoover met me zou komen,” zei hü. .Takjes dragen. Stel je voor!” ,Jk begrijp niet, waar je je over be klaagt." zei Freddy. ,Je hebt toch nog vier poolen over otn mee te loopen (Morgenavond vervolg) Het ijs is favoriet! Een vriend bij koude dagen. Men ziet den schoenen kant, Geëffend, spiegelglad Maar doorgaans kennen zij. Die slechts de schaatsen dragen, Het groote onheil niet, Dat ódk het ijs omvat. In den dierentuin te Jacksonville (Florida) werd, naar Reuter meldt, een groote leeuw door schrik gedood, door het geraas van een vliegtuig, dat zeer laag over dezen tuin vloog. De leeuw werd hierdoor door zulk een schrik aangegrepen, dat hU zich met zooveel kracht tegen de tralies van zijn kooi wierp, dat hjj «Un nejs bra^. Tegen den aviateur zal waarschünlük vervolging worden Ingesteld. uren aan het doen van vruchtelooce pogingen. Het lichaam van Pennyless bleef roerloos, ge voelloos, 'verstijfd. „Op mjjn eer en geweten.” concludeerde ten slotte de dokter, .oneen Ik te kunnen verklaren dat hij dood te." .Maar wat te dan, volgens uwe meenlng, de oorzaak van dit ongeluk dat volstrekt niet te voorzien was en waarvan de gevolgen verschrik- kelUk kunnen zün?" „Dat weet Ik op het oogenbllk niet. Het zal bü de lijkschouwing wel blüken.” „Pas op, raak het lichaam niet aan. Het te dat van iemand, die In voorarrest zit en het be hoort ons niet toe.de wet is op dit punt for meel. WU hebben alleen recht op bet stoffelijk overschot van veroordeelden." „Dan zal ik het In observatie houden.” .Niet langer dan vier en twintig uren.” Met rij: „Dank u!....ponk u hartelük mijnheer, die mü uit naam van het vaderland dezen troost brengt".”.. te midden van mijn onbeschrjjfe- Ujke smart. En nu wil Ik hier vandaan ik wil hem zien! Dé beulen die hem mU ontnomen hebben, zullen mü niet langer durven tegenhou den.” OnderwUl was er een ordonnance-offlcler gekomen, gezonden door den militairen gouver neur. HU bracht een order over waarbU het con signe werd opgeheven en aan de passagiers van het jacht de communicatie met de stad werd toegestaan. Mistress Claudia liet aanstonds den eersten stuurman en Johnny roepen. Zü kwamen zonder een woord te spreken, stll- verdrietlg en diep terneergeslagen door den dood van hun meester aan wien zü zoozeer ge hecht waren. „Vrienden,” zei de Jonge vrouw met teedere zachtheid en ontroering. ..gaat met mU mede.. bewUst hem uw laatste diensten!” De stoere kerels beten zich op de lippen om niet In tranen uit te barsten en maakten zwü- gende een buiging. Daarna verlieten alle vier het jacht, waarop ten teeken van rouw, de vlag halfstok werd ge- heschen. Het rijtuig van den consul stond op de kade te wachten. Het bracht hen In vollen draf naar de gevangenis waar zü binnentraden vol woede en wanhoop. Gedurende Ja. de bedreiging der Poendlts deed zelfs de moedigsten sidderen. Want zU was niet gericht enkel en alleen tot de vijfhonderd gijzelaars die door hen waren aangewezen ingeval Pennyless zou komen te sterven, neen. zU hing ook. somber en vol ge heimzinnigheid over de geheele stad, die nu ze ker geteisterd zou worden door den verschrikkte- hjken geesel der pest. De Amerikaansche consul was hevig veront waardigd, sloeg een hoogen toon aan en verweet aan de autoriteiten hun schuldige nalatigheid. daarbU duldeUJk latende doorschemeren dat hü een misdaad vermoedde, bedreven door een on dergeschikten ambtenaar. geneesheeren aan het doodsbed van Pennyless nieuwe onderzoekingen gedaan en consult ge houden. Na zorgvuldig onderzoek waren zü tot het be sluit gekomen dat de gevangene dood was en er slechts overbleef hem te begraven. Verder had men, op last van hoogerhand. zich gehaast de akelige zaal, waar het stoffelUk overschot was neergezet, een weinig passend te r toffee ren. Het bd was bedekt met een Amerikaansche vlag, waarboven, fier en edel tot in den dood, het gebruinde hoofd van den kapitein uitkwam. Rondom het bed waren lichten ontstoken. terwUl de ruimte overigens was ingericht als „chapelle ardente”, als rouwkapel. BU het bed baden twee geestelüken: de aal moezenier van de gevangenis en zijn assistent. Toen de ongelukkige vrouw dit verblUf des doods btnnentrad slaakte zü een doffen kreet en barstte uit in tranen. ZU viel op de knieén, vate de verstuitte vin gers van haren dierbaren levensgezel beet en be dekte zUn Uskoud voorhoofd met kussen. ..George.... mUn arme lieve George,” prevelde zU met gebroken stem, „moet ik je zóó weer zien!" Ook de twee zeelieden waren diep bewogen en, nu en dan met moeite een hevlgen snik on derdrukkende. naast haar neergeknield, en zochten In hun, op dit punt niet al te gewillig geheugen, naar eenlge woorden van gebed, die zU geleerd hadden In hun klnnderjaren red. Maar voor hoelang? Sarrasanl te al soo dlkwUte gered. Men herinnert zich zUn optre den In Holland nog wel. Het ging Sarrasanl toen al niet goed, en In Antwerpen wachtte hem de bekende brand-catastroof. Er was telkens sprake van. dat Rusland het Sarrasanl-clrcus in zUn geheel zou koopen; maar ofschoon Sarrasanl zUn circus voor een aannemelUken prijs graag van de hand had gedaan, kwam het er niet van. Toen hU weer eens In zUn geboortestad Dresden zUn tenten had opgeslagen, kwam de fiscus. Sarrasanl moest en sou zUn belasting schulden betalen. En daar hu dit niet kon, namen de onvriendelijke autoriteiten een har den maatregel: zU lieten den watertoevoer naar het circus afsluiten. Men stelle zich de circus stad zonder water voor: de dieren brullend van dorst, geen mogelUkheid om de hokken te reinigen, om te koken, te wasschen het circus leek wel In staat van beleg. Doch intusschen hadden de vereenlglngen voor dierenbescherming officieel geprotesteerd en verschillende andere instanties sloten zich daarbU aan. Tenslotte begonnen de waterkranen weer te loopen. Maar dat was dan ook alles. Thans ont brak de proviand, het personeel kreeg zUn loon niet, en de stad wachtte verder op haar belas ting. Er werd bU Sarrasanl honger geleden. Toen het publiek hier achter kwam, stond het den grooten circusdirecteur onmlddellUk bU en de boerenvereenlglngen uit den omtrek zonden zooveel knollen en haver en groen naar de tentenstad, dat men voorlooplg niet bezorgd be hoeft te zUn voor den welstand van Sarrasani’s dieren. Overigens heeft Sarrasanl prachtige aanbiedingen uit Zuld-Amerika gekregen, en hu zou ae zeer graag nakomen, wanneer de over tocht niet zoo ontzaglUk kostbaar ware. HU hoopt dat de regeerlng hem een kans zal geven; „dit zou.” meent hU. ..niet enkel een cultureele. maar toch ook een sociale daad zUn.” Uit het bovenstaande zou men kunnen af telden, dat de dierenliefde de menschen veree- nlgt, maar dat te niet altUd zoo. Tusschen Sarrasanl en zUn collega Gleich heerscht al jaren lang een veete. en de con currentiestrijd schUnt deze op het hoogtepunt te hebben gedreven. Belden zUn op hun beurt naar de Internationale vereenlglng van varlété- dlrecteuren gegaan en hebben voorgesteld, den ander te schrappen. Thans zal een scheidsge recht de zaak beslechten, doch bet te niet on- waarschUnlUk dat de beide vijanden zich tot den Dultschen kadi wenden om in een reeks van processen hun strUd uit te vechten. Jammer! Want In een tUd. die van de circus directeuren de grootste Inspanning etecht. werken de ergernis en de opwinding van ouder lingen strijd nog ongunstiger dan anders, en met samenwerking sou men zeker vrij wat verder komen. „Verder moet ik aanstonds de justitie erbU halen en den consul-generaal der Vereenigde Staten met het geval In kennis stellen. MUn God!.... Wat 'n ongelukkige geschiedenis, on- mlddellUk na die bedreigingen van de geheime genootschappen I. Men zal zeggen dat wU hem hebben laten om komen.... en wat gaat er dan gebeuren met de ongelukklgen wier leven als waarborg moet die nen voor het züne?” En de schrik die zich had meester gesqaakt van den gevangente-dlrecteur, sloeg over op het ge heels personeel, verspreidde zich tegehjk met het nieuws van het gebeurde naar bulten, had weldra heel Calcutta lam geslagen. „HU te in observatie.” merkte de geneesheer op- ,Xoop naar de weerga met uw observatie.... Ik verlang en Ik etech dat gU. die bU rijn leven aan hem niet de noodlge zorg hebt kunnen of willen besteden, hem na zUn dood de eer be wUst, verschuldigd aan zUn positie en zUn for tuin. En wat bftreft de boodschap van dezen zonderlingen en compromitteerendeu dood aan de vrouw van. den kapitein, daarmede belast Ik mUzelven en heeft niemand anders te maken." En hU ging heen, hevig vertoornd, de Engel sche functionnarlssen, die meer en meer hun hoofd kwUt raakten, sprakeloos en wanhopig alleen latende. -HU liet zich naar het jacht brengen en kreeg daar, dank zUn diplomatiek karakter. onmlddel lUk toegang. Tot zUn groote Claudia de noodlottige tUding reeds vernomen. Bleek, met oogen zonder tranen maar blUk- baar brandende van koortsigheid, scheen de jonge vrouw flinker en meer vastberaden dan hU had durven hopen. Met den grootsten tact en allerhoffelUkst stelde hU zich tot haar algeheele beschikking en verzocht haar dringend hem de eer aan te doen zUn diensten te aanvaarden. „Ik ben,” zeide hU. „niet alleen een landge noot van u, maar ook de ambtelUke vertegen woordiger van ons groot en dierbaar vaderland. U staat van nu af onder de bescherming wan de AmerüM^nsche vlag en die bescherming zal u niet qpKeken, wat er ook gebeure.” MARSEILLE, 31 Jan. (Reuter) Voor de recht bank alhier heeft een 60-jarig man voor do 18de maal terecht gestaan wegens bedelarij in de straten. De politie heeft ontdekt dat deze bedelaar eigenaar was van een groot blok hulzen talrijke automaten, die hU in café's had geplaatst. Tot zUn verdediging voerde de man aan, dat ofschoon hU een rijk man scheen, de tUden zeer slecht waren, zelfs voor huiseigenaars, daar men de huur niet betaalt en de belastin gen hoog waren. Van hetgeen het bedelen hem opbracht, betaalde hU zUn belasting. De rechter, die hem tot acht maanden gevan genisstraf veroordeelde, merkte op dat hU voor acht maanden van zUn zorgen bevrUd zou zUn. waarop de man antwoordde, dat Integendeel zUn huurders voordeel van zUn afwezigheid zouden trekken en zUn huizen bewonen zonder de huur te betalen, zoodat zUn zorgen nu eerst begon nen. arry Harbour, op twee en twintig jarigen leeftUd, door den plotsellngen dood van z*n vader, alleen-eigenaar eener groote -fabriek te St. Albano in Vermont, begaf zich, om wat meer van de wereld te zien, op zekeren dag naar New-York. Daar aangekomen, ging hU naar mijnheer Whitman, die jarenlang de vertegenwoordiger van z*n vader was geweest, die verheugd was hem te zien en hem ten eten vroeg. Daar mUn- heer en mevrouw Whitman echter den middel baren leeftUd al gepasseer waren, vond Har bour hun gezelschap wel wat vervelend en was hU bh) weer te kunnen vertrekken. Toen ging hU riff achtereenvolgende avonden naar den schouwburg. Toen de zesde avond aanbrak, was zUn plezier daarin wel wat ver flauwd. HU besloot vroeg naar huls te gaan en eens flink uit te slapen. HU logeerde In een deftig hotel, waar de voortdurend wisselende kring van goed gekleede dames en heeren, die hU eerst met belangstel ling en genoegen had gade geslagen, hem nu z’n eenzaamheid des te meer deden gevoelen. Te voren had men hem gewaarschuwd legen spelers en vertrouwen Inboezemende heeren. en toen dus een oudachtig persoon met een eer waardig uiterlUk. dien hU in de gang tegen kwam, hem vroeg of het bulten regende, gaf hü slechts een haastig antwoord en Uep vlug door. Om tien uur ging hü naar z’n kamer op de zevende verdieping; ze had een groot raam, dat uitzag op Flfth-Avenue. HU voelde zich moe en slaperig, maar uit kracht der gewoonte ging hü eerst nog even zitten om de uitgaven van dien dag te berekenen en een glimlach speelde om z’n lippen, toen hü bemerkte, dat het be drag hooger was dan de maandelüksche toe lage, die hU vroeger van z’n vader ontving. Hij had juist het besluit genomen morgen verder te reizen naar Washington, toen er Iets vreemds gebeurde: een geel satUnen schoentje viel op zün schoot en rolde toen met een zochten plof op den grond. Z’n kamer was er een van een suite en In stinctmatig richtte Harbour z’n blik naar de ruit boven de deur waar naast hü zat en die toegang gaf tot de andere kamer. De deur was dicht en op slot, maar de ruit was een klein eindje open geschoven, en Harbour was er zeker van, dat dit niet het geval was geweest, toen hU de kamer binnenkwam. HU raapte het schoentje op en bekeek het nieuwsgierig met groote aandacht. Z’n hart be gon sneller te kloppen in het vooruitzicht van een mogelük avontuur. Er kraakte iets in den teen van het schoentje en toen hü er twee bevende vingers in stak, haalde hü een half velletje papier er uit te voorschUn, waarop in een füne dameshand het volgende stond ge schreven „Tast *n brancard komen en het lichaam aan stonds naar de zlekenafdeeling brengen,” beval de geneesheer. Met bevende hand opende de directeur, gehol pen door den dpler, het lot dat de belde kete nen met elkaar verbonden hield en tien minu ten later lag kapitein Pennyless op een bed In de zaal van de eerste verdieping bestemd voor de zieken onder de gevangenen. Daar kon de dokte"- op zün gemak zün onder- Boek Instellen in het bUzUn van den directeur, die vortdurend meer van streek raakte. De huid bleek volkomen gevoelloos, de leden waren totaal verstijfd, de pupillen onbeweeglük, er viel geen spoor van ademhaling waar te ne men, de bloedsomloop had opgehouden. Men probeerde alles wat maar mogelük was: wrijvingen onderhuldsohe Inspuitingen, kunst matige ademhaling, bewerking met electrlci- tett.... Alles vergeefsch. Men besteedde drie De Canadeesche polltle-autoritelten hebben een gevangene In vrijheid gesteld - wegens zün heldhaftig gedrag, toen het vliegtuig waarmee hü vervoerd werd. In het koude Noorden van Canada verongelukte. Het vliegtuig werd bestuurd door den uit den wereldoorlog bekenden vlieger Bill Spenoe. Be halve den gevangene, droeg het toestel nog drie passagiers. Nabü Northlands In Noord-Manlto- ba stortte het vliegtuig door een motordefect omlaag. Spance werd op slag gedood en de pas sagiers gewond. De gevangene wist zich, hoewel zün enkel gebroken was, uit het wrak te wrin gen en slaagde erin de passagiers te bevrijden en tegen de barre koude te beschermen. Daarna strompelde hü tüdens een feilen stormwind naar de dlchtstbUzünde Indlaansche nederzetting en organiseerde daar hulpverlee- nlng voor de achtergebleven passagiers, wier leven op deze wUze werd gered. Als beloonlng is de man onmlddellUk In vrij heid gesteld. Harbour zat op de punt van z’n stoel en staarde naar het satUnen schoentje in zün hand-.Toen drong het plotseling tot hem door, dat er een beroep werd gedaan op zUn ridder- hjkheld. Hü stond vlug op en schoof den gren del van zün deur. Oogenbllkkelük werd die ook van den anderen kant geopend, en een tengere gestalte In een los, licht geel gewaad, kwam de kamer binnen en grendelde de deur weer. ZU had een langen, donkeren mjRMel en een tasch bü zich en legde die op deyfstobl, dien Harbour net verlaten had. Er was king in de groote, blauwt gelaat, omljjst door blond krullend haar, naar den jongen man wendde. Deze zag haar met onverholen bewondering aan. „U bent zoo vftendelUk,” fluisterde zü. en legde haar hand op zUn arm! „Ik kon u zien door het raam boven de deur ik stond op een tafel en Ik kon aan uw gezicht zien dat u een hart hebt." „t Is werkelük niet de moeite waard, juf frouw.... Gray,” antwoordde Harbour en maakte een buiging. „Die oude voogd van u verdient een pak slaag, en niets zou mü aange namer zün dan hem er een toe te dienen." „O. maar, dat moet u niet doen,”- sprak ze fluisterend. „Het eenlge wat Ik wensch, te, zoo vlug en zoo ongemerkt mogelük van hem weg te komen." „Nu weest u maar niet bang; Ik zal nu geen scène maken, maar hem later wel eens afran selen. Arm kind, Iemand, die u slecht kan be handelen, moet wel een monster zün. Ik ben blü, dat Ik vanavond niet ben uitgegaan.” HU nam haar hand In de züne en drukte die bemoedigend. „Ik ook,” klonk het fluisterend antwoord. „Ik weet niet wat Ik gedaan zou hebben. O, Ik heb verschrikkelüke uren doorgehiaakt. Het is zoo lang geleden, dat iemand vrtendelük tegen me te geweest.” Zé dacht een oogenbllk na en her nam: „We moeten dadelük hier vandaan. Wan neer mün voogd wakker wordt en -ziet dat Ik HU wilde het lichaam van den kapitein zien en toen men hem daarbU had gebracht, vtel hü opnieuw uit in grove verwütingen aan het adres der Engelschen die, In den regel zoo aanmati gend tegenover vreemdelingen, zich thans dit alles moesten laten welgevallen. HU oefende fel kritiek uit op de procedure en op de eenzamè opsluiting en was woedend toen hü vernam dat men zün landgenoot aan een ketting had gelegd. Men verdedigde zich schuchter met een be roep op de veiligheid van den staat. .Ik heb lak aan uw staat en aan de veiligheid ervan,” antwoordde de consul met echt Ameri kaansche grofheid. „GU kunt voor mün part rechten hebben, maar gü hebt ook plichten, vastgelegd en omschreven door Internationale overeenkomsten.... En ge laat dat lichaam daar liggen op een ziekenhuisbed...* „O, dan zal ik hem wel gauw eens lachen.” zei niet In de kamer ben, stelt hü natuurlük direct een onderzoek In.” ZU deed den langen mantel aan en knoopte losjes een zwart kanten doekje, dat ze uit een van de zakken haalde, om haar hoofd. „Laten we de lift in de andere nemen,” zei ze. ,,Als u zoo vrtendelük zou willen zün me aan een taxi te helpen, zal ik u niet langer tot last wezen.” Ze zweeg een oogen- blik en ging toen aar zelend voort: „Het zal waarschünlük wel niet gebeuren, maar stel u eens voor, dat iemand ons onderweg wil uit vragen, wat zult u dan zeggen?" „Zeggen? Wel, Ik onderstel, dat het voor mü het eenvoudigste zou zün te zeggen, dat u mün vrouw bent,” antwoordde Harbour stoutmoedig en nam zün hoed van de tafel. Hü herinnerde zich eens gehoord te hebben, dat In den staat New-York een dergelüke ver klaring, gedaan In 1 büzün van getuigen, tot een huwelUk verplicht, maar de mogelUkheid dit lieve blondharige meisje tot levensgezellin te krijgen, leek hem nog zoo onaangen^un niet. .Misschien hebt u gelük," fluisterde zü lang zaam terwü! ze naar de deur ging, die Harbour haastig voor haar opende. Zü Uep den breeden gang In, maar deinsde verschrikt terug. Twee mannen, die buiten had den staan wachten, grepen haar stevig bü de armen. „Het helpt je niets, of je al tegenstribbelt, Kld; dat kun je net zoo goed laten,” zei de grootste der twee, op beslisten toon. „Wat beteekent die schandelüke behande ling?” vroeg Harbour, dreigend. „Laat die dame onmlddellUk los.... ze is mün....” „Als u soms van plan bent, die oude grap te verkoopen, dat zü uw vrouw te, kunt u zich de moeite besparen, münheer," viel de lange man hem kalm In de rede. „Zü is niemands vrouw en evenmin een dame.” En met rustige behendigheid pakte hü het blonde haar van juffrouw Violet Gray beet, dat, tot groote verbazing en consternatie van Har bour. In zün geheel losliet en een met gemilli meterd rood haar bedekt hoofd van een on misbaar mannelük gelaat onthulde. .Dat Is Mac-Manus, handig vertolker van vrouwenrollen en even handige hoteldlef,” ver klaarde de lange man. „We kwamen hem van avond vlak na ri diner op ’t spoor. Te oordeelen naar de zwaarte van zün tasch, heeft hü de kamers van deze verdieping flink onder han den genomen. MIst u zelf ook iets, münheer?" voegde hü er glimlachend bü. Harbour tastte onwillekeurig naar z’n vest zak en merkte dat z’n horloge verdwenen was. „Geef hem dadelük zün horloge terug, Kld” beval de inspecteur op strengen toon. „Ik ge loof waarachtig dat je een pasgeboren kind zou berooven, als je er kans toe zag.” De gevangene gooide een gouden horloge met ketting op de tafel neer en toen de eigenaar, beschaamd z’n eigendom weer bü zich stak, hoorde hü het knarsend geluld van de boeien, die om Mac-Manus’ smalle polsen werden ge sloten. De laatste had geen woord meer ge sproken vanaf het oogenbllk van z’n arrestatie, en toen hü werd weggevoerd, lag er een uitdruk king van onnavolgbare onverschilligheid op z’n onschuldig uitziend gezicht. Toen de deur achter het trio dicht" ging, Uep Harbour naar het raam, wierp een bUk naar bulten, sloeg zich daarna met de vuist voor t voorhoofd en mompelde: „Ezel, die Ik ben.”

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1933 | | pagina 5