IK w^Aaal wm den Augustus een Februari dag minder een meer, VICKS W VapoRus ,1 I ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN ROBINSONschoenen Alleabonné HET GROOTE AVONTUUR Uw eigen winkelier verkoopt 1 Voorkom Influenza \Een mislukte aanval 3 ia XWWrerel«MOTORR‘JWIEL ^UFTEHTOOHSTELLIHG 27JAHUARPE5FEBRUARI. VRIJDAG 3 FEBRUARI DE SCHRIKKELDAG FEUILLETON Goudvisschen tegen de malaria Een verandering enkel en alleen om aan de ijdelheid van een keizer te behagen De strijd in het Saar- gebied De „Verboden Stad” in Peking KON HAAR HANDEN NIET OPBEUREN Wanhopig door rheumatiek Ontstaan van den naam Sprokkelmaand AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL (Adv.) kostbaar grootte DlckJimmy.schreeuwde (Nadruk verboden) hebben wat zee- rle- pen de tweelingen. de nu lep Selby uit „kapitein Le en 1 (Ingezonden Mededeeling) dezen spookachtigen van (Wordt vervolgd). I „Het aardmannetje heeft den dem uit het vat geslagen," verklaarde niet in De beroemde „Verboden Stad" in Peking, die onder het bewind der Mandsjoe-keizers voor het volk altijd gesloten bleef en die zelfs sedert het bestaan der republiek alleen gebruikt werd door de Chlneesche presidenten en hun gasten, wordt binnenkort voor het publiek opengestela. In het Winterpaleis van de verboden stad zal een openbaar zwembad worden aangelegd, dat thans reeds in aanbouw is en het eerste zwem bad wordt in de oude keizerstad. Om het bad worden groote tribunes gebouwd voor toeschouwers, zoodat ook zwemwedstrijden kunnen worden gehouden. De inrichting zal geheel naar modem model zijn en vermoedelijk in Mei as. in gebruik wor den genomen. mannetjes teruggestuurd, had. Sta toch stil met die Heden repen, morgen lente. Dan weer nat en daarna wind, Zóó maakt steeds een jaargetijde Zich het beste onbemind. Ook het pijltje van het weerglas Is de kluts volkomen kwijt. Want om ién dag juist te richten. Krijgt het absoluut geen tijd. Wijst het regen, wel, dan waait het. Wijst het wind, dan waait het niet. Haalt het mooi weer.vast en zeker. Dat het oude wijven giet. Oaat u 's morgens uit in rubber, Daar u het niet wagen dorst Dan zult u de zon zien schijnen Als een Ethiopisch vorst! Maar wanneer u nu van huis gaat Met uw beste spullen aan. Ach, dan blijkt de Niagara Ook in Holland te bestaan. Niets is toch zoo wispelturig Als het weer in dezen tijd. Was ook zóó maar uw verkoudheid. Maar die raakt u nu niet kwijt! op de MARTIN BERDEN (Nadruk verboden) voorkoi weinig heet water le emellen en ia te ademen, ot door keel ea borat 'a nachts in te wrijven iniiiiiiNiiiiniiniRHAPSODIE Freddy Vrijdag boos, „en we al niet veel vaten hier op het eiland." „Waarom haal je hem er niet uit?" riepen Loetje en Loutje tegelijk. „Waarom zleh jullie niet eens, je kunt doen?” antwoordde de man. „Je hebt daar nu al lang genoeg met Je handen in Je zakken staan toe- kijken. Vooruit, laat een van jullie het aardmannetje eruit halen!" „Dat zullen we beiden doen," (Morgenavond vervolg) En op hetzelfde oogenblik hoorde zjj de stem van een Hindoe, duidelijk herkenbaar aan den schorren toon, deze woorden spreken: houden, edele vrouwe, uwe vrienden man.... voor u het voor ons belden het der beweging vermindert. Niet baant men zich een weg door en wilden plantengroei, te midden s z s niiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiii Grijp in zoodrs U gast niezen; ernstige com plicaties kunnen voorkomen worden door een Vicks VapoRub ia „Weet gij nu goed wat gij doen moet?” ,Ja, zeer goed." antwoordde de jonge vrouw. ..In ordel Laat dan alles zijn gang gaan.” En nu bootste hij met ongeloofelüke juistheid het geluld na van den „boelhoel,” den Hindoe- nachtegaal. Van alle kanten kwamen, als uit den grond opgerezen, ontelbare zwarte gedaanten toeloo- pen. In een oogwenk werden de jonge vrouw, de twee zeelieden en het lichaam van den kapitein opgenomen door sterke handen en maar met allen eerbied weggedragen. „Stil! Stil!”.... Zij kropen belden in het vat, Loetje aan de eene, en Loutje aan de andere zijde. ZU waren echter alle twee zoo verlangend, het aardmannetje te pak ken, dat zij te diep kropen, en er niet meer uit konden. „We zitten vast," schreeuwden tweelingen in wanhoop. „Waar zou dat aardmannetje toch al dien tijd zitten?” vroeg Top- sy. „Nog steeds in het vat,” antwoordde de zeeman. ,Jk geloof, dat ik nu niet alleen het aardmannetje uit het vat moet halen, maar Loetje en Loutje ook.” „Moed waken!” En plotseling gleed een vlugge schaduw de hut binnen en vertoonde zich in het volle licht. ,De fakir!" riep gravin de Sollgnac. den man herkennende, die op het jacht geweest was. „Uw toegewijde dienaar,” zei het vreemde personage neerknielende in devote houding. HU stond echter weer aanstonds op. en met vlammenden blik de doodgravers aanziende, ging hij voort: „En gU, voert de bevelen uit!" Zij waren met hun zessen inboorlingen. ZU namen hun gereedschappen en gingen naar bui ten, vergezeld door den fakir. De jonge vrouw bleef, gezeten In een rieten stoel, achter, alleen met Marius en Johnny, die te midden van al die vreemde en schokkende gebeurtenissen niet meer wisten hoe zU het hadden. Na verloop van een kwartier van tragische stilte verscheen de fakir opnieuw. „Edele vrouwe," zelde hü op gedempten toon, „gelieve mü te volgen.” De gravers hadden de doodkist uit den kuil gehaald en het deksel ervan losgeschroefd. Het verstijfde lichaam van kapitein Penny lees was bU het licht der sterren vaag te onder- scheiden. „Geen geluld!.... Geen woord!” verzocht de fakir op eerbiedigen, maar beslisten toon. „Hebt gU den flacon?" Allen gaan thans een veel kleiner vertrek bin nen, te midden waarvan een bed staat met, als matras, strooken van rotting. Eerbiedig legt men het lichaam van den kapi tein daarop neer en allen verwijderen zich, uit gezonderd de Jonge vrouw en de fakir. „En nu. mevrouw zegt hU kortaf, ..moet gU zoo snel mogelük handelen.... Doe wat Ik u ge zegd heb, en uw echtgenoot zal u worden terug gegeven.... U vindt hier al wat u ncodlg hebt.... Wees niet in het minst bevreesd! Uw toegewijde slaven houden scherp de wacht en uw veiligheid is volstrekt verzekerd." Daarna zonder een wederwoord of eenig TUNIS. (Reuter) De regeerlng over weegt een plan, om goudvisschen te gebruiken bU de bestrUdlng van de malaria. Den afgeloo- pen zomer is in Tunis een ernstige malaria- epldemle uitgebroken als gevolg van de groote overstroomlngen. waardoor talrUke meren en plassen zUn ontstaan, waarin de malaria-bacU- len voortwoekeren. Men heeft nu voorgesteld in deze meren en plassen goudvisschen uit te zetten, die de ma- laria-larven en muskieten zouden opeten. De eenlge moeilijkheid is gelegen in de groote vluchten watervogels, welke de goudvisschen op zullen eten. tenzU beschermende maatregelen worden genomen. Een ander voorstel is, om vliegmachines over de moerassen chemlca’iën in poedervorm te laten strooien, om de bacillen te verdelgen. De schaduwen bewegen zich in galop over den doodenakker en hebben in minder dan een mi nuut den ringmuur ervan bereikt. Er worden ladders tegen gezet, men klimt er tegen op, daalt er aan den anderen kant weer langs af en bevindt zich nu geheel buiten. De Jonge vrouw en de twee zeelieden laten zich hun onvrijwillig transport in de duisternis maar welgevallen ponder één kreet, zonder een protest, zonder eenlge beweging. Dat duurt zóó een goed uur. Maar de mannen en de aflossingen zün zoo talrUk, dat de doorloopen afstand wel zeer groot moet zijn. ElndelUk komt de zwijgende, vlugge, hUgende menigte onder een omgeving van hooge, som bere boomen. De snelheid zonder moeite struikgewas Hoe dichter men de volksstemming in het door de Franschen bezette Saargebied nadert, des te sterker kan men van deze zijde een voor bereidenden strijd waarnemen. Nadat in 1927 het blad „Neuer Saarkurier", dat Fransche pro paganda voerde, moest opgeheven worden, om dat de redacteuren de een na den ander naar Frankrijk verhuisden, is thans nog slechts één blad in het Saargebied. dat op de zijde der Franschen is. Dit is het „Saarlouteer Journal” In de laatste jaren toonde het blad zich op vallend „neutraal”. Tot de medewerkers behoor den verschillende Duitsche superpaclfteten en men nam destijds reeds aan. dat bü de nadering van de verkiezingen het blad zUn neutrale hou ding spoedig zou laten varen. Reeds bü de ge meenteraadsverkiezingen in November van het vorig Jaar was deze manoeuvre te bespeuren. De groote moeilijkheid voor dit blad is het ver krijgen van medewerkers uit het Saargebied zelf, want leder Saarbewoner. die zijn medewerking zou toezeggen, is aan de algemeene verachting van de medebewoners prijsgegeven. Zoo geschiedde het dus. dat de Franschen voor hun medewerkers slechts minderwaardige krachten konden verkrijgen In den laatsten tijd hebben zij alle moeite gedaan om nieuwe krach ten te verwerven, doch slechts één man van naam hebben zü aan zich kunnen verbinden, n.l. dr. Pelen, vroeger redacteur van een libe raal blad, daarna van een sociaal-democrattech. daarna weer van een communistisch, en ten slotte bUna van een natlonaal-soclallstlsch. Dit laatste is echter niet doorgegaan, omdat de nationaal-soclallsten niet toehapten. HU heeft zelfs pogingen gedaan tot oprichting van een separatistisch blad in Saarbrücken, maar ook dit is mislukt. Thans doet hü precies het tegen overgestelde van wat hü eerst wilde en sluit zich aan bü de Fransche propaganda. Deze man was ook de oprichter van wat men in het Saargebied als een schandaal beschouwde, n.l. van de .JBaarspiegel”, die op dit oogenblik ge drukt wordt in de drukkerij van het Fransche propagandablad. Dit blaadje publiceert vaak een separatistisch getint artikel, dat blUkbaar In de kaart der Franschen wil spelen. Al deze moeite, aldus verzekert men ons uit Saarbrücken. zal vergeefsch zUn en dit zal af doende blüken, wanneer de verkiezingen zullen hebben plaats gehad. Dan zullen ook de sterkste pogingen afstuiten op den wil van het volk en deze wil zal zich manifesteeren In vrijwel hon derd procent overwinning van den waren geest der Saarbewoners. Toen Julius Caesar in 706 „ab urbe condlta” (na de stichting van Rome) en dus 46 jaar vóór de geboorte van den Verlosser een einde maakte aan den chaos, die in den loop der eeuwen opnieuw op het gebied der tUdrekenlng was ontstaan, bepaalde hU, dat elk vierde jaar een schrikkeljaar zou zün, waarbU de schrik keldag in de maand Februari zou komen te vallen. Februari telde toen 29 dagen en dus 30 in de jaren.. dat men een schrikkelmaand had. Pas de Udelheld van keizer Augustus had de merkwaardige regeling ten gevolge, die wij nu nog kennen, waarbU Februari in gewone jaren slechts 28 en in schrikkeljaren 29 dagen telt. Men had namelUk de vUfde maand. Quln- tllls, van het Romeinsche jaar ter eere van Julius Caesar in Julius (ons Juli) herdoopt en om keizer Augustus te behagen, besloot men later ook de zesde maand, Sextills, naar laatst genoemden keizer Augustus te noemen. Er school echter toch nog een addertje onder het gras de maand Julius telde namelUk 31 dagen, terwUl de in Augustus te herdoopen maand Sextills er maar 30 had. OngetwUfeld zóu keizer Augustus zich grovelijk beleedlgd achten, wanneer men hem een maand wUdde met een dag minder dan de naar zUn grooten voorganger genoemde maand. En dus plukte men van Februarlus een dag af en plakte hem aan Augustus. Dit had op zUn beurt tot gevolg, dat men moest besluiten, de na Augustus nog komende maanden van het jaar, wat het aan tal dagen betreft, om te wisselen. Bentember telde namelUk 31 dagen (October 30, November 31 en December 30), daar men anders drie op eenvolgende maanden van 31 dagen elk zou hebben gekregen. Zooals men dus ziet, een feltelUk volkomen overbodige verandering. enkel en alleen om aan de Udelheld van keizer Au gustus te behagen .Wat den schrikkeldag zelf aangaat, deze werd niet zooals nu aan het eind van Februari ge plaatst, doch ingelascht tusschen den 24sten en den 25sten dag der maand. Van Maart of naar achteren gerekend, was de 25ste Februari (bU een totaal van 29 dagen) de zesde van Maart af, sexto calendas zooals de Romeinen zeiden. Den ingelaschten schrikkeldag gaf men geen apart nummer, doch noemde hem „bi- sexto calendas", tweemaal zesde dus, opdat de góden niet zouden bespeuren, dat menschen- handen aan him tUd hadden zitten, prutsen! Ook Februari heeft een in onbruik geraken- den Nederlandschen naam Sprokkelmaand. Over het ontstaan van dezen naam zUn de ge leerden het, evenmin als over den naam Louw maand voor Januari, eens. Het gemakkelUkst brengt de vo'ksetymcdogie den naam in ver band met het sprokkelen van hout. Anderen daarentegen houden vol, dat Sprokkelmaand is ontstaan uit Sporkelmaand, waarbU dan wordt gedacht aan een ouden vorm „sporkllle", na melUk het spoor van koude, dat nog van den winter is overgebleven. maar...." zei Lebrun naar den man met de lantaarn. „O, hü?” lachte Selby, terwUl hü een sigaret opstak. ,J>U is een van m'n assistenten. Onher kenbaar niet? Ja. hU verstaat z'n vak! En JU dacht dat le niet stilstond met die lamp! Maar hU gaf mUn mannen voortdurend seinen met dat licht. Overigens is het jouw fout weer, een man in dienst te nemen met zoon baard; en al dacht je slim te zün iemand te kiezen, die stom is, was dat nu ons voordeel en bovendien stond hü natuurlUk steeds achter het jicht en hadden wU in dezen mist de beste kansen! Maar nu weet Je alles, 't te tUd om in te ruk ken. De andere mannen zullen nu ook wel ge reed zün, dus naar de auto’s! Voorwaarts marsch, kapitein!” n tegenstelling met verleden Jaar is ditmaal de zoo Juist begonnen maand Februari geen schrikkelmaand. De staart van het Jaar. waarin wU het genoegen hebben te leven. 1933 dus, Is nu eenmaal niet door 4 deelbaar en dus zullen wU met slechts 28 dagen genoegen moe ten nemen. Zooals alles in onze wereld, heeft ook dit zUn voor- en nadee'en. Wie zUn trac- tement per maand geniet, behoeft in Februari niet een heelen dag, den 29sten namelUk, „voor niets” te werken, terwUl daarentegen dag- en weekloontrekkers zich een .strop" zullen moe ten getroosten. Bankiers, die verleden jaar over het geld van hun cliënten één extra dag kon den beschikken, zonder er extra-rente voor te betalen, spoorweg- en trammaatschappüen, die in 1932 een dag extra-vervoer hadden, zU allen zullen het dus in 1933 zonder dezen schrikkel dag moeten doen. Wat de maand Februari zelf betreft, evenals Januari, zouden wU haar in het Rome dei a'lereerste decennia vergeefs hebben gezocht. Het Jaar eindigde volgens de door Romulus ge troffen regeling in December en het nieuwe Jaar begon pas weer In Maart. In de daartus- schen gelegen wintermaanden lagen de Ro meinsche legioenen werkeloos in hun winter kwartieren. De uitbreiding van het jeugdige rUk, dat eenmaal zou uitgroeien tot het mach tigste impel lum, dat de wereld ooit heeft ge kend, stond aller verdriet een paar maanden stil en dus achtte men het ook doelloos namen te geven aan die paar ongeluksmaanden, die men zoo zonder eenig behoorlUk wapenfeit moest laten ver’oopen. Het jaar telde 304 dagen en daarmee uit. Dat de zon het blUkbaar beter wist, van zulke kleinigheden trok een recht geaarde Romein uit die eerste tUden zich geen steek aan. Numa PompUius, Rome's tweede konlng. die van 716 tot 673 voor Christus regeerde, trok er zich echter wel wat van aan. HU begreep, dat het zoo niet langer ging en daarom voegde bU aan het Jaar in totaal 51 dagen toe. terwUl hU de periode tusschen December en Maart tn twee maanden. Februarlus en Januarius, split ste. De volgorde der twee maanden was destUds dus net andersom dan nu: voorafgaande aan de eerste maand van het Jaar. Maart, werd Januari geplaatst, terwUl Februari aan den staart. De cember, werd gehangen. De maanden telden toen afwisselend 29 en 30 dagen, tn totaal dus 354 dagen, waaraan men één extra-dag. den 355sten, toevoegde, daar men meende, dat een oneven aantal dagen geluk zou aanbrengen. Ongeveer drie eeuwen lang bleef dit zoo, tot dat men in 432 voor Christus de maanden Ja nuari en Februari plaatste In de volgorde, die wU nu nog kennen: Januari, Februari, Maart, enz. pit kwam ook beter irtt met de bedoeling van den naam Februarlus, die blUkbaar in ver band staat met de „februatlo”, de reiniging bü de Romeinen. De oude Romeinen brachten namelUk tegen den aanvang van het (bü hen In Maart beginnende) nieuwe jaar offers aan hun góden, ter bevordering van de zlelerust der afgestorvenen en ter ultwisschlng van de schuld der nog levenden, zoodat het logischer was de aan Maart voorafgaande maand Mensis Fe- bruarius oftewel Relniglngsmaand te noemen. de meest strikte geheimhouding aan en verzocht haar geen poging te doen om te weten te komen hoe de zending haar had bereikt. ZU begreep dat één enkel onvoorzichtig woord voldoende was om het succes van een door zulke geheimzinnige en stoutmoedige vrienden uitgedacht en uitgevoerd plan te doen misluk ken. ZIJ bewaarde dan ook het stllzwUgen erover, zelfs tegenover haar meest getrouwe dienaren en spande al haar geestkracht in om met lUde- lUk zij het dan ook folterend geduld den loop der gebeurtenissen af te wachten. Men weet het overige van af het oogenblik dat de Amerlkaansche consul haar van het jacht begeleidde naar de gevangenis, in gezelschap van de twee zeelieden, tot dat waarop zü over vallen werd door een alleszins verklaarbare be wusteloosheid. Men neemt niet ongestraft deel aan een der gelijk treurspel en in zulke omstandigheden! En dan was daar die verschriklelijke gedach te, die haar elk oogenblik kwam folteren: .Maar de Engelsche doctoren gelooven toch zeker dat hü dood is!.... Hun wetenschap is die der beschaving en deze wetenschap kan hem onmogeUJk het leven terug gevenIk zelf ge loof óók dat hü dood is.Ach, mUn God, als GU toch eens voor ons een wonder deed.... of anders ook mü maar uit dit leven wegnaamt." Toen zU. na weer bU kennis te zUn gekomen, de vrlendeUjke. zorgzame gezichten der belde zeelieden over zich gebogen zag, stond zU op en zelde op vastberaden toon: ,We moeten handelen!" „Niet openen zonder eerst den brief te heb ben gelezen.” Deze brief, insgelüks op perkament geschre ven. vormde het laatste omhulsel en zat aan den flacon vast met een groot zegel van Ms. ZU verbrak dat zegel, hetwelk de „drie handen rondom de lotus-bloem” vertoonde, en begon met de grootste aandacht en nieuwsgierigheid te lezen. Het was een lange brief, keurig geschreven. Daarin werd haar mededeeling gedaan van al hetgeen er in de gevangenis had plaats gehad, bepaaldelUk met haren echtgenoot. Er stonden bovendien zeer duldelUke en zeer uitvoerige aanwijzingen in betreffende den Inhoud van den flacon en het gebruik dat zü ervan moest ma ken. Wat zU las deed haar bUna duizelen! ZU had al haar geestkracht noodlg om zich zelf meester te blUven bU het vernemen van zóóveel ■onderlings en ongeloofehjks. Men beval haar teeken af te wachten opent hü de deur en verdwijnt. Geheel alleen gelaten met het roerlooze, ver- stUfde en koude lichaam van haren echtgenoot, verzamelt mistress Claudia al haar moed, haar helderheid van geest, haar wilskracht. De kapitein ligt star alsof hü slaapt. ZUn ge laat dat zichtbaar wordt tusschen de plooien van de blauwe met zilveren sterren bezaaide vlag, welke rondom het lichaam gedrapeerd te. schUnt van wit marmer. De oogen zUn gesloten, en de lippen, halfgeopend, laten het glazuur der tanden dóórschemeren. De Jonge vrouw staart naar hem met een uit drukking van onultsprekelUke liefde en hoop en fluistert: „George!.... m'n 'leve leven.of anders. liefst de dood!” En nu haalt zU. zonder een oogenblik tUd te verliezen, uit den zak van haar Japon den zil veren flacon te voorschUn en zet dien op een tafeltje aan het hoofd-einde van het bed. waar nog verschillende andere dingen staan, onder andere een zilveren blad met verschei dene stukjes witte was, een geheel zilveren mee, glazen, een karaf met water en eenlge zUden doeken. Overeenkomstig de haar gegeven aanwUzin- gen wrUft de gravin tusschen haar vingers een weinig was om het zacht te maken. Vervolgens sluit zU daarmede hare neusgaten hermetisch dicht en bindt om haar mond twee doeken over elkaar. Óoet nu weer zelf de huishouding Tien maanden lang leed deze vrouw. Tien maanden lang worstelde zU om haar rheumatiek té overwinnen. En toch, toen zU eenmaal het Juiste middel had gevonden, hoefde zU niet lang meer op het succes te wachten. Gedurende zes weken „de dagelUksche dosis” Kruschen Salts en haar strUd was gewonnen. Een „ongeloofe- lUk wonder” noemt zU het. ZU schrUft: „Ongeveer 12 maanden geleden kreeg ik een aanval van rheumatiek en wel zoo kwaadaar dig, dat ik er door misvormd werd En ik was nog maar 32 jaar. Tien maanden lang probeerde ik van alles en ik werd beschouwd als een ho peloos geval. Soms kon ik dagenlang mUn handen -liet tot mUn hoofd opbeuren. Toen dacht ik aan Kruschen Salts. Een ongeloofelUk wonder! In zee weken tUd was ik in staat mUn huishouding weer zelf te doen en voor mUn kinderen te zorgen. Ik heb nooit meer eenlge teekenen van een terugkomen der rheumatiek bemerkt." Mevr. M De werking van „de kleine dagelUksche doels" Kruschen Salts Is even eenvoudig als doeltref fend. De verschillende zouten in Kruschen drU- ven zacht de opgehoopte afvalstoffen en urine zuur, die Uw pUnen veroorzaken, langs den natuurlUken weg uit het lichaam. De pUnen lermlnderen, de stUve gewrichten worden weer lenig, gezwellen verdwUnen. Indien U trouw bluft aan de kleine dagelUksche dosis Kruschen zullen de afvoerorganen tot regelmatig functlon- neeren aangespoord worden, zoodat het lichaam inwendig schoon blUft. Zoodoende krUgt het kwaadaardig urinezuur geen kans meer zich ooit weer op te hoopen. U blUft vrU van rheu matiek. Kruschen Salts ia uitsluitend verkrUgbaar bU alle apothekers en drogisten k 0.90 en 1.60 per flacon. Stralende gezondheid voor één cent per dag. waarvan zich een laag, nauwelUks zichtbaar bouwwerk bevindt. De middengroep stoet houdt stil. De mannen, die het lichaam van Pennyless en die mistress Claudia, Johnny en Marius over brengen, gaan het gebouw binnen, dat wUd openstaat. Het drietal, niets begrUpende van hetgeen er met hen gebeurt, wordt neergezet op den bodem, die belegd is met dikke tapUten. Overal schitteren lichten, die hier, in de met Oostersche weelde gemeubileerde ruimte, een helderen dag scheppen. „GU beiden blUft hier!" zegt de fakir, die plot seling voor hen staat, tot de beide zeelieden. „En gU. edele vrouwe, gelieve mU te vergezellen.” HU opent een der zU wanden en geeft een tee ken aan de mannen, die het lichaam van kapi tein Pennyless hebben getransporteerd. „Treurig! En dat zag er in de club uit, of ie over duizenden te beschikken had. Daarom ver telde Je zeker zoo met nadruk, dat de giften aan je souper in geld moesten zUn en niemand van den ander wist, hoeveel ie wel gaf!” Selby zweeg in alle talen. ,KUk eens.” zei de kapitein, ,JU bent de laatste van het gezelschap en Je hebt me koffie gepresenteerd vóór ik de kou in moest. Daarom zal ik Je. vóór ik Je bU dat andere stelletje wachtenden plak, ook 'ns wat vertellen. Veer tien achtbare bestuursleden en wetsontdulkers staan daar verderop bU elkaar. Allemaal von den ze de brug afgesloten, allemaal gaven ze een fooitje, om er toch door te mogen. En ze mochten, maar zü ook alleen. Alle andere lui werden door mUn zoodat ik vrU spel lamp. Dick." „Dus.” zei Selby tenslotte, „je wachtte Iemand dub?” „Geen denken tan.” zei de kapi tein grijnzend, „ik had voor die cluo al zooiets gehoord en ben 'ns polshoogte gaan nemen. JU hebt me alles nauwkeurig verteld en ik zon dus meteen weg om m'n maatregelen te nemen.” Selby zuchtte: ,,'tls duldelük, maar wat deed je met de menschen, die van den anderen kant kwanten?” „Daar is ook een afsluitboom over den weg, met één van m'n mannen, die een soortgelUk smoesje maakte, en niemand doorliet,” lachte Lebrun. „O, en als nu 'ns een der bestuursleden was gaan vechten?” vroeg Selby nieuwsgierig. „Ze begrepen dat zoo iets niks uithaalde. We zün hier met z'n drieën en BUI is een prüsbok- ser, en dan houden een stuk of vüf man het gezelschap nog aan den praat.” „Maar die prijsvechter is er toch niet meer?" merkte Selby op. „O. die is den buit in ‘n valies bergen. Daar zit nu alles bU elkaar gepakt. Hou die lamp toch stil,'stommeling..Nu zün er toch geen vragen meer, nietwaar?” vroeg de kapitein sar castisch. Selby trad iets terug uit den llchtschUn, op hetzelfde oogenblik kwamen twee mannen na- derbü. „Wel, wat moeten Jelui hier,” schreeuwde Le brun, „terug naar waar ik je gestuurd heb. Ik heb Je gezegd bü elkaar te blüven tot ik je verlof gaf door te gaan. Hei Bill, breng die kerels 'ns terug op hun plaats!” „We denken er niet aan.” gaf een van hen ten antwoord, „en nu vlug je handen op, an ders....” En meteen knalde scherp een schot en viel de revolver van Lebrun, die hü snel te voorschUn had gehaald, kletterend op de stee nen „BUI.... Lebrun en hü greep naar z'n schouder, „vlug, ik ben geraakt!” „Doe geen 'moeite," zei Selby rustig, „buiten Dlck zün al Je mannetjes gechloroformeerd, 't Was een groote fout van je, kapitein, om je slachtoffers hun zakdoeken te laten houden. In ieder zakdoek was een buisje chloroform ver borgen...." „Sergeant,” vervolgde Selby, „doe den kapitein eens even een paar armbanden cadeau, en zün de auto's al aanwezig?” „Jawel meneer, ze wachten vóór de brug.” „En zün de wakers aan de twee afsluitboomen ónder arrest?" .Allebei meneer.” „Hebben ze nog gevochten?” „Slechts één, meneer, maar die vond m’n vuist te bard en ging er bü liggen!” UK .Ja, 't is een beroerd geval, kapitein," zei Selby daarop tot den ontstelden Lebrun, „in- tusschen heb ik me nog steeds niet voorgesteld vanavond. Ik had ook iets over jou gehoord en ging ook 'ns polshoogte nemefrln de club. MUn naam is inspecteur Hugh Selby, en al de be stuursleden zün mijn mannén, die voor de gelegenheid zoolang geld van Scotland Yard hadden meegekregen." „Pardon." onderbrak hem Lebrun, „maar hoe kende u mü? We hebben elkaar nog nooit ont moet!" „Och. de Yard heeft altijd gegevens en iemand die den top van den pink van zün rechterhand mist, is wel te herkennen." lichtte Selby hem in. „Maar waarom heb Je dan al die comedie gespeeld?” vroeg Lebrun. ,Je had me toch di rect kunnen ap-esteeren?" „Kük 'ns," antwoordde Selby, „dat is zoo óns systeem. Er zou nóg iemand kunnen zün met een verminkten pink, nietwaar? En dan hebben we Je nu op heeterdaad betrapt en tegelijk op deze manier, zonder bloedvergieten en zelfs gerucht te maken, waarvan je sou geschrokken zün, de heele bende ingerekand. op één namaar die is nu al in Bowstreet veilig opgeborgen!" Lebrun zag hem even verwonderd aan. „Ja, ik bedoel Dick!” legde Selby nader uit. .Maar.... maar...." zei Lebrun en keek e rookzaal van de club was geheel bezet. I 1 toen Hugh Selby binnentrad, en na even om zich te hebben heengezien, naar een vrüen fauteuil in een hoek der zaal ging. Aan de andere züde van het tafeltje zat een eenlgszlns magere heer, met een snor en bree ds schouders, het type van een officier uit den oorlog. Hü keek een beetje weifelend naar Sel by en glimlachte stroef. ..Ben ik soms in den verkeerden fauteuil ge vallen?" vroeg Hugh Selby, „als u soms op iemand wacht Ehdat deed ik. Maar het is te laat geworden. BlUft u gerust zitten". ..Dank u,” sei Hugh en riep een kellner. „Wat mag ik u aanbieden?” vroeg hü- ..Mü een glas bier en een slaatje." „Voor mü wat koffiesterke koffie”, zeide de ander. „Ik ken uw club niet.” ging hü ver der, ,Jk ben ook geen Ud. misschien kom ik er zelfs niet voor in aanmerking. Kunt u me daar over inlichten?” .JMt is heel gemakkelUk". zei Hugh. .Alle leden zün als gewone lui begonnen en hebben zich door eigen kracht omhoog gewerkt. Dat is de voorwaarde om lid te kunnen zün. En dat ze zoozeer verschillen van parvenu’s en dat soon lui, zit alleen hierin, dat ze nimmer hun een voudige afkomst vergaten of vergeten." „Dat is al zeer Interessant", meende de an der. .jnUn naam is kapitein Marcel Lebrun; ik ben dus een indringer. Ik wacht nu al meer dan een half uur op een vriend, die hier met mü afsprak, maar ik wanhoop of hü nog komen zal. Intusschen, als u me nog meer zoudt wil len vertellen, het Interesseert me büzonder." Hugh accepteerde 'n sigaret en vervolgde: „Er is niet veel anders te vertellen, behalve dan, dat u Juist op den stlchtingsverjaardag van de club bent gekomen. Dat is tevens de verjaardag van den oprichter, en dan is het voorschrift, dat geheele bestuur nog 's avonds laat büeenkomt. aan de overzüde der rivier, over de Parstone Bridge, in een klein en onaanzienlUk cafétje aan een eenzamen landweg, waar onze stichter zün eerste zaak begon. Daar hebben we dan ook vanavond ons jaarlüksch souper. „En natuurlUk een uitgebreid en souper”, merkte kapitein Lebrun op. „Integendeel. We krügen een maaltUd. zoo als onze voorzitter dien-in vroeger Jaren ge bruikte. En na het souper verzamelt de pen ningmeester de giften van de bestuursleden, welke worden geschonken aan lieden, die hard en eerlük zwoegen, om hun een kans te geven eveneens te komen waar wü nu zün. Als bü- zonderheid geldt, dat alle giften in geld of pa pier worden gedaan, zoodat de afkomst niet kan worden nagegaan, noch de grootte van ieders gift.” „Dat noem ik origineel", lachte de ander, „en hoe lang duurt dat souper dan wel?" „We beginnen precies 10 uur”, antwoordde Hugh Selby, ..maar vanavond misschien iets later, want de mist wordt hoe langer hoe dik ker en voor Parstone Bridge moeten de wagens stoppen. Daar wordt de weg te smal en moeten we loopen." En daar zün nieuwe kennis alles even interessant vond, vertelde Hugh verder over de plaats en ligging van het café, hot aan tal bestuursleden, en de büzondere gebruiken aan tafel, tot kapitein Marcel Lebrun opmerkte: „Ik praat nu al een half uur met u, en ik vond het hoogst Vangenaam, maar ik mag niet langer een Indringer zün, nu mün vriend wegblijft”. Daarop namen zü afscheid en Hugh Selby gins vergenoegd en voldaan de bridge-zaal binnen. Van de club naar Parstone Bridge was met een auto maar vüf minuten rijden, doch Selby deed er dezen avond wegens den dichten mist wel twintig minuten over. Hü zette z'n wagen achter verschillende andere, die reeds eerder gekomen waren en ging de treden van de hoo ge steenen brug op. Juist bovenaan zag hü óe doorgang versperd door een houten boom waar op „gesloten" stond. „Wat te er aan de hand?” vroeg Selby, txW eén waker uit den mist opdook. „Er te T gat gevallen ongeveer in het mld- den van de brug, meneer," vertelde de waker. „En het te zoo donker, dat men bUna niets kan zien. En nu die mist nog! Overdag kun Je t nog bekUken, maar nu vond de politie het be ter het verkeer maar af te sluiten." „Hoelang te dat al?” vroeg Selby. „Zoo ongeveer een half uur, meneer, maar we hebben toch nog een paar menschen doorgelaten die beweerden beslist door te moeten voor een dringend souper, hoewel ik daar niks van be- grüp. „Toch te dat zoo. want ik moet er ook heen. Misschien wil je voor mü ook een uitzondering maken?” antwoordde Selby en greep in z'n broekzak. „Och, waarom niet, meneer. Dank u wel. me neer!” zei de waker. Beneden aan de brug zag Selby de volgende lantaarn vaag in den mist glanzen. Meer was er op den donkeren weg niet te zien. tWas koud en Selby huiverde toen hU verder ging. Nauwelüks had hü een eindje geloop», of voor hem zag hU plotseling een carbid-lantaam door den mist stralen. Een klein mannetje met een baard hield de lantaarn voor hem uit en richtte den schün recht op hem. Selby zag ach ter de lantaarn nog twee of drie mannen schim mig samenkomen. Een ervan stapte naar voren binnen den lichtkring. „Neen maar,” riep Selby uit „kapitein Le brun Dat te toevallig." „Wat bliksem „Handen op,” commandeerde Lebrun. „On derzoek hem nauwkeurig BUL En JU, Dick, houdt die lamp toch stil. Je staat ermee le zwaaien als een gek.... Nou wat heeft ie?” „■n SchUntJe baarNiet te vergelüken met die anderen. Maar een paar bankbiljetten, wat zUvergeld, een gouden horloge en een gouden potlood!” f Aft bU verlies van 1» f anderen vinger s trn dit blad «tin Ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen bü levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door f '7Cfi bü een ongeval met f OEft bü verlies van een hand f 1 OE bü verlies van een f Efl OU een breuk van f cmgevallen verzekerd voor oen dar Volgende ultkeerlngen «ƒ(/(/(/•-verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen J t *JU*~ doodeiyken afloop J een voet of een oog J 1 duim of wijsvinger J «J(/.”been of arm la a n GEOPEND VAM 10 VJC-5MM. SM VAM 8mm.~I0mm SLUITING ZONDAG 5FEBR. 5u HM.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1933 | | pagina 5