IK
w^Aaal wm den
Augustus
een
Februari
dag minder
een
meer,
VICKS
W VapoRus
,1
I
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
ROBINSONschoenen
Alleabonné
HET
GROOTE
AVONTUUR
Uw eigen winkelier verkoopt
1
Voorkom Influenza
\Een
mislukte
aanval
3
ia
XWWrerel«MOTORR‘JWIEL
^UFTEHTOOHSTELLIHG
27JAHUARPE5FEBRUARI.
VRIJDAG 3 FEBRUARI
DE SCHRIKKELDAG
FEUILLETON
Goudvisschen tegen de
malaria
Een verandering enkel en alleen
om aan de ijdelheid van een
keizer te behagen
De strijd in het Saar-
gebied
De „Verboden Stad” in
Peking
KON HAAR HANDEN NIET
OPBEUREN
Wanhopig door rheumatiek
Ontstaan van den naam
Sprokkelmaand
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
(Adv.)
kostbaar
grootte
DlckJimmy.schreeuwde
(Nadruk verboden)
hebben
wat
zee-
rle-
pen de tweelingen.
de
nu
lep Selby uit „kapitein Le
en
1
(Ingezonden Mededeeling)
dezen spookachtigen
van
(Wordt vervolgd).
I
„Het aardmannetje heeft den
dem uit het vat geslagen," verklaarde
niet
in
De beroemde „Verboden Stad" in Peking, die
onder het bewind der Mandsjoe-keizers voor het
volk altijd gesloten bleef en die zelfs sedert het
bestaan der republiek alleen gebruikt werd door
de Chlneesche presidenten en hun gasten, wordt
binnenkort voor het publiek opengestela.
In het Winterpaleis van de verboden stad zal
een openbaar zwembad worden aangelegd, dat
thans reeds in aanbouw is en het eerste zwem
bad wordt in de oude keizerstad.
Om het bad worden groote tribunes gebouwd
voor toeschouwers, zoodat ook zwemwedstrijden
kunnen worden gehouden.
De inrichting zal geheel naar modem model
zijn en vermoedelijk in Mei as. in gebruik wor
den genomen.
mannetjes teruggestuurd,
had. Sta toch stil met die
Heden repen, morgen lente.
Dan weer nat en daarna wind,
Zóó maakt steeds een jaargetijde
Zich het beste onbemind.
Ook het pijltje van het weerglas
Is de kluts volkomen kwijt.
Want om ién dag juist te richten.
Krijgt het absoluut geen tijd.
Wijst het regen, wel, dan waait het.
Wijst het wind, dan waait het niet.
Haalt het mooi weer.vast en zeker.
Dat het oude wijven giet.
Oaat u 's morgens uit in rubber,
Daar u het niet wagen dorst
Dan zult u de zon zien schijnen
Als een Ethiopisch vorst!
Maar wanneer u nu van huis gaat
Met uw beste spullen aan.
Ach, dan blijkt de Niagara
Ook in Holland te bestaan.
Niets is toch zoo wispelturig
Als het weer in dezen tijd.
Was ook zóó maar uw verkoudheid.
Maar die raakt u nu niet kwijt!
op
de
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
voorkoi
weinig
heet water le emellen en ia
te ademen, ot door keel ea
borat 'a nachts in te wrijven
iniiiiiiNiiiiniiniRHAPSODIE
Freddy Vrijdag boos, „en we
al niet veel vaten hier op het eiland."
„Waarom haal je hem er niet uit?"
riepen Loetje en Loutje tegelijk.
„Waarom zleh jullie niet eens,
je kunt doen?” antwoordde de
man. „Je hebt daar nu al lang genoeg
met Je handen in Je zakken staan toe-
kijken. Vooruit, laat een van jullie het
aardmannetje eruit halen!"
„Dat zullen we beiden doen,"
(Morgenavond vervolg)
En op hetzelfde oogenblik hoorde zjj de stem
van een Hindoe, duidelijk herkenbaar aan den
schorren toon, deze woorden spreken:
houden, edele vrouwe, uwe vrienden
man.... voor u het
voor ons belden het
der beweging vermindert. Niet
baant men zich een weg door
en wilden plantengroei, te midden
s
z
s
niiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
Grijp in zoodrs U gast niezen; ernstige com
plicaties kunnen voorkomen worden door een
Vicks VapoRub ia
„Weet gij nu goed wat gij doen moet?”
,Ja, zeer goed." antwoordde de jonge vrouw.
..In ordel Laat dan alles zijn gang gaan.”
En nu bootste hij met ongeloofelüke juistheid
het geluld na van den „boelhoel,” den Hindoe-
nachtegaal.
Van alle kanten kwamen, als uit den grond
opgerezen, ontelbare zwarte gedaanten toeloo-
pen.
In een oogwenk werden de jonge vrouw, de
twee zeelieden en het lichaam van den kapitein
opgenomen door sterke handen en maar met
allen eerbied weggedragen.
„Stil! Stil!”....
Zij kropen belden in het vat, Loetje
aan de eene, en Loutje aan de andere
zijde. ZU waren echter alle twee zoo
verlangend, het aardmannetje te pak
ken, dat zij te diep kropen, en er niet
meer uit konden.
„We zitten vast," schreeuwden
tweelingen in wanhoop.
„Waar zou dat aardmannetje
toch al dien tijd zitten?” vroeg Top-
sy.
„Nog steeds in het vat,” antwoordde
de zeeman. ,Jk geloof, dat ik nu niet
alleen het aardmannetje uit het vat
moet halen, maar Loetje en Loutje
ook.”
„Moed
waken!”
En plotseling gleed een vlugge schaduw de hut
binnen en vertoonde zich in het volle licht.
,De fakir!" riep gravin de Sollgnac. den man
herkennende, die op het jacht geweest was.
„Uw toegewijde dienaar,” zei het vreemde
personage neerknielende in devote houding.
HU stond echter weer aanstonds op. en met
vlammenden blik de doodgravers aanziende,
ging hij voort:
„En gU, voert de bevelen uit!"
Zij waren met hun zessen inboorlingen. ZU
namen hun gereedschappen en gingen naar bui
ten, vergezeld door den fakir.
De jonge vrouw bleef, gezeten In een rieten
stoel, achter, alleen met Marius en Johnny, die
te midden van al die vreemde en schokkende
gebeurtenissen niet meer wisten hoe zU het
hadden.
Na verloop van een kwartier van tragische
stilte verscheen de fakir opnieuw.
„Edele vrouwe," zelde hü op gedempten toon,
„gelieve mü te volgen.”
De gravers hadden de doodkist uit den kuil
gehaald en het deksel ervan losgeschroefd.
Het verstijfde lichaam van kapitein Penny lees
was bU het licht der sterren vaag te onder-
scheiden.
„Geen geluld!.... Geen woord!” verzocht de
fakir op eerbiedigen, maar beslisten toon. „Hebt
gU den flacon?"
Allen gaan thans een veel kleiner vertrek bin
nen, te midden waarvan een bed staat met, als
matras, strooken van rotting.
Eerbiedig legt men het lichaam van den kapi
tein daarop neer en allen verwijderen zich, uit
gezonderd de Jonge vrouw en de fakir.
„En nu. mevrouw zegt hU kortaf, ..moet gU
zoo snel mogelük handelen.... Doe wat Ik u ge
zegd heb, en uw echtgenoot zal u worden terug
gegeven.... U vindt hier al wat u ncodlg
hebt.... Wees niet in het minst bevreesd! Uw
toegewijde slaven houden scherp de wacht en
uw veiligheid is volstrekt verzekerd."
Daarna zonder een wederwoord of eenig
TUNIS. (Reuter) De regeerlng over
weegt een plan, om goudvisschen te gebruiken
bU de bestrUdlng van de malaria. Den afgeloo-
pen zomer is in Tunis een ernstige malaria-
epldemle uitgebroken als gevolg van de groote
overstroomlngen. waardoor talrUke meren en
plassen zUn ontstaan, waarin de malaria-bacU-
len voortwoekeren.
Men heeft nu voorgesteld in deze meren en
plassen goudvisschen uit te zetten, die de ma-
laria-larven en muskieten zouden opeten.
De eenlge moeilijkheid is gelegen in de groote
vluchten watervogels, welke de goudvisschen op
zullen eten. tenzU beschermende maatregelen
worden genomen.
Een ander voorstel is, om vliegmachines over
de moerassen chemlca’iën in poedervorm te
laten strooien, om de bacillen te verdelgen.
De schaduwen bewegen zich in galop over den
doodenakker en hebben in minder dan een mi
nuut den ringmuur ervan bereikt.
Er worden ladders tegen gezet, men klimt er
tegen op, daalt er aan den anderen kant weer
langs af en bevindt zich nu geheel buiten.
De Jonge vrouw en de twee zeelieden laten
zich hun onvrijwillig transport in de duisternis
maar welgevallen ponder één kreet, zonder een
protest, zonder eenlge beweging.
Dat duurt zóó een goed uur.
Maar de mannen en de aflossingen zün zoo
talrUk, dat de doorloopen afstand wel zeer groot
moet zijn.
ElndelUk komt de zwijgende, vlugge, hUgende
menigte onder een omgeving van hooge, som
bere boomen.
De snelheid
zonder moeite
struikgewas
Hoe dichter men de volksstemming in het
door de Franschen bezette Saargebied nadert,
des te sterker kan men van deze zijde een voor
bereidenden strijd waarnemen. Nadat in 1927
het blad „Neuer Saarkurier", dat Fransche pro
paganda voerde, moest opgeheven worden, om
dat de redacteuren de een na den ander naar
Frankrijk verhuisden, is thans nog slechts één
blad in het Saargebied. dat op de zijde der
Franschen is. Dit is het „Saarlouteer Journal”
In de laatste jaren toonde het blad zich op
vallend „neutraal”. Tot de medewerkers behoor
den verschillende Duitsche superpaclfteten en
men nam destijds reeds aan. dat bü de nadering
van de verkiezingen het blad zUn neutrale hou
ding spoedig zou laten varen. Reeds bü de ge
meenteraadsverkiezingen in November van het
vorig Jaar was deze manoeuvre te bespeuren. De
groote moeilijkheid voor dit blad is het ver
krijgen van medewerkers uit het Saargebied zelf,
want leder Saarbewoner. die zijn medewerking
zou toezeggen, is aan de algemeene verachting
van de medebewoners prijsgegeven.
Zoo geschiedde het dus. dat de Franschen
voor hun medewerkers slechts minderwaardige
krachten konden verkrijgen In den laatsten tijd
hebben zij alle moeite gedaan om nieuwe krach
ten te verwerven, doch slechts één man van
naam hebben zü aan zich kunnen verbinden,
n.l. dr. Pelen, vroeger redacteur van een libe
raal blad, daarna van een sociaal-democrattech.
daarna weer van een communistisch, en ten
slotte bUna van een natlonaal-soclallstlsch. Dit
laatste is echter niet doorgegaan, omdat de
nationaal-soclallsten niet toehapten. HU heeft
zelfs pogingen gedaan tot oprichting van een
separatistisch blad in Saarbrücken, maar ook
dit is mislukt. Thans doet hü precies het tegen
overgestelde van wat hü eerst wilde en sluit
zich aan bü de Fransche propaganda. Deze
man was ook de oprichter van wat men in het
Saargebied als een schandaal beschouwde, n.l.
van de .JBaarspiegel”, die op dit oogenblik ge
drukt wordt in de drukkerij van het Fransche
propagandablad. Dit blaadje publiceert vaak
een separatistisch getint artikel, dat blUkbaar
In de kaart der Franschen wil spelen.
Al deze moeite, aldus verzekert men ons uit
Saarbrücken. zal vergeefsch zUn en dit zal af
doende blüken, wanneer de verkiezingen zullen
hebben plaats gehad. Dan zullen ook de sterkste
pogingen afstuiten op den wil van het volk en
deze wil zal zich manifesteeren In vrijwel hon
derd procent overwinning van den waren geest
der Saarbewoners.
Toen Julius Caesar in 706 „ab urbe condlta”
(na de stichting van Rome) en dus 46 jaar
vóór de geboorte van den Verlosser een einde
maakte aan den chaos, die in den loop der
eeuwen opnieuw op het gebied der tUdrekenlng
was ontstaan, bepaalde hU, dat elk vierde jaar
een schrikkeljaar zou zün, waarbU de schrik
keldag in de maand Februari zou komen te
vallen. Februari telde toen 29 dagen en dus
30 in de jaren.. dat men een schrikkelmaand
had. Pas de Udelheld van keizer Augustus had
de merkwaardige regeling ten gevolge, die wij
nu nog kennen, waarbU Februari in gewone
jaren slechts 28 en in schrikkeljaren 29 dagen
telt. Men had namelUk de vUfde maand. Quln-
tllls, van het Romeinsche jaar ter eere van
Julius Caesar in Julius (ons Juli) herdoopt en
om keizer Augustus te behagen, besloot men
later ook de zesde maand, Sextills, naar laatst
genoemden keizer Augustus te noemen. Er
school echter toch nog een addertje onder
het gras de maand Julius telde namelUk 31
dagen, terwUl de in Augustus te herdoopen
maand Sextills er maar 30 had. OngetwUfeld
zóu keizer Augustus zich grovelijk beleedlgd
achten, wanneer men hem een maand wUdde
met een dag minder dan de naar zUn grooten
voorganger genoemde maand. En dus plukte
men van Februarlus een dag af en plakte hem
aan Augustus. Dit had op zUn beurt tot gevolg,
dat men moest besluiten, de na Augustus nog
komende maanden van het jaar, wat het aan
tal dagen betreft, om te wisselen. Bentember
telde namelUk 31 dagen (October 30, November
31 en December 30), daar men anders drie op
eenvolgende maanden van 31 dagen elk zou
hebben gekregen. Zooals men dus ziet, een
feltelUk volkomen overbodige verandering. enkel
en alleen om aan de Udelheld van keizer Au
gustus te behagen
.Wat den schrikkeldag zelf aangaat, deze werd
niet zooals nu aan het eind van Februari ge
plaatst, doch ingelascht tusschen den 24sten
en den 25sten dag der maand. Van Maart of
naar achteren gerekend, was de 25ste Februari
(bU een totaal van 29 dagen) de zesde van
Maart af, sexto calendas zooals de Romeinen
zeiden. Den ingelaschten schrikkeldag gaf men
geen apart nummer, doch noemde hem „bi-
sexto calendas", tweemaal zesde dus, opdat de
góden niet zouden bespeuren, dat menschen-
handen aan him tUd hadden zitten, prutsen!
Ook Februari heeft een in onbruik geraken-
den Nederlandschen naam Sprokkelmaand.
Over het ontstaan van dezen naam zUn de ge
leerden het, evenmin als over den naam Louw
maand voor Januari, eens. Het gemakkelUkst
brengt de vo'ksetymcdogie den naam in ver
band met het sprokkelen van hout. Anderen
daarentegen houden vol, dat Sprokkelmaand is
ontstaan uit Sporkelmaand, waarbU dan wordt
gedacht aan een ouden vorm „sporkllle", na
melUk het spoor van koude, dat nog van den
winter is overgebleven.
maar...." zei Lebrun
naar den man met de lantaarn.
„O, hü?” lachte Selby, terwUl hü een sigaret
opstak. ,J>U is een van m'n assistenten. Onher
kenbaar niet? Ja. hU verstaat z'n vak! En JU
dacht dat le niet stilstond met die lamp! Maar
hU gaf mUn mannen voortdurend seinen met
dat licht. Overigens is het jouw fout weer, een
man in dienst te nemen met zoon baard; en
al dacht je slim te zün iemand te kiezen, die
stom is, was dat nu ons voordeel en bovendien
stond hü natuurlUk steeds achter het jicht en
hadden wU in dezen mist de beste kansen!
Maar nu weet Je alles, 't te tUd om in te ruk
ken. De andere mannen zullen nu ook wel ge
reed zün, dus naar de auto’s! Voorwaarts
marsch, kapitein!”
n tegenstelling met verleden Jaar is ditmaal
de zoo Juist begonnen maand Februari geen
schrikkelmaand. De staart van het Jaar.
waarin wU het genoegen hebben te leven. 1933
dus, Is nu eenmaal niet door 4 deelbaar en dus
zullen wU met slechts 28 dagen genoegen moe
ten nemen. Zooals alles in onze wereld, heeft
ook dit zUn voor- en nadee'en. Wie zUn trac-
tement per maand geniet, behoeft in Februari
niet een heelen dag, den 29sten namelUk, „voor
niets” te werken, terwUl daarentegen dag- en
weekloontrekkers zich een .strop" zullen moe
ten getroosten. Bankiers, die verleden jaar over
het geld van hun cliënten één extra dag kon
den beschikken, zonder er extra-rente voor te
betalen, spoorweg- en trammaatschappüen, die
in 1932 een dag extra-vervoer hadden, zU allen
zullen het dus in 1933 zonder dezen schrikkel
dag moeten doen.
Wat de maand Februari zelf betreft, evenals
Januari, zouden wU haar in het Rome dei
a'lereerste decennia vergeefs hebben gezocht.
Het Jaar eindigde volgens de door Romulus ge
troffen regeling in December en het nieuwe
Jaar begon pas weer In Maart. In de daartus-
schen gelegen wintermaanden lagen de Ro
meinsche legioenen werkeloos in hun winter
kwartieren. De uitbreiding van het jeugdige
rUk, dat eenmaal zou uitgroeien tot het mach
tigste impel lum, dat de wereld ooit heeft ge
kend, stond aller verdriet een paar maanden
stil en dus achtte men het ook doelloos namen
te geven aan die paar ongeluksmaanden, die
men zoo zonder eenig behoorlUk wapenfeit
moest laten ver’oopen. Het jaar telde 304 dagen
en daarmee uit. Dat de zon het blUkbaar beter
wist, van zulke kleinigheden trok een recht
geaarde Romein uit die eerste tUden zich geen
steek aan.
Numa PompUius, Rome's tweede konlng. die
van 716 tot 673 voor Christus regeerde, trok er
zich echter wel wat van aan. HU begreep, dat
het zoo niet langer ging en daarom voegde bU
aan het Jaar in totaal 51 dagen toe. terwUl hU
de periode tusschen December en Maart tn
twee maanden. Februarlus en Januarius, split
ste. De volgorde der twee maanden was destUds
dus net andersom dan nu: voorafgaande aan de
eerste maand van het Jaar. Maart, werd Januari
geplaatst, terwUl Februari aan den staart. De
cember, werd gehangen. De maanden telden
toen afwisselend 29 en 30 dagen, tn totaal dus
354 dagen, waaraan men één extra-dag. den
355sten, toevoegde, daar men meende, dat een
oneven aantal dagen geluk zou aanbrengen.
Ongeveer drie eeuwen lang bleef dit zoo, tot
dat men in 432 voor Christus de maanden Ja
nuari en Februari plaatste In de volgorde, die
wU nu nog kennen: Januari, Februari, Maart,
enz. pit kwam ook beter irtt met de bedoeling
van den naam Februarlus, die blUkbaar in ver
band staat met de „februatlo”, de reiniging bü
de Romeinen. De oude Romeinen brachten
namelUk tegen den aanvang van het (bü hen
In Maart beginnende) nieuwe jaar offers aan
hun góden, ter bevordering van de zlelerust der
afgestorvenen en ter ultwisschlng van de schuld
der nog levenden, zoodat het logischer was de
aan Maart voorafgaande maand Mensis Fe-
bruarius oftewel Relniglngsmaand te noemen.
de meest strikte geheimhouding aan en verzocht
haar geen poging te doen om te weten te komen
hoe de zending haar had bereikt.
ZU begreep dat één enkel onvoorzichtig woord
voldoende was om het succes van een door
zulke geheimzinnige en stoutmoedige vrienden
uitgedacht en uitgevoerd plan te doen misluk
ken.
ZIJ bewaarde dan ook het stllzwUgen erover,
zelfs tegenover haar meest getrouwe dienaren
en spande al haar geestkracht in om met lUde-
lUk zij het dan ook folterend geduld den
loop der gebeurtenissen af te wachten.
Men weet het overige van af het oogenblik
dat de Amerlkaansche consul haar van het jacht
begeleidde naar de gevangenis, in gezelschap
van de twee zeelieden, tot dat waarop zü over
vallen werd door een alleszins verklaarbare be
wusteloosheid.
Men neemt niet ongestraft deel aan een der
gelijk treurspel en in zulke omstandigheden!
En dan was daar die verschriklelijke gedach
te, die haar elk oogenblik kwam folteren:
.Maar de Engelsche doctoren gelooven toch
zeker dat hü dood is!.... Hun wetenschap is
die der beschaving en deze wetenschap kan hem
onmogeUJk het leven terug gevenIk zelf ge
loof óók dat hü dood is.Ach, mUn God, als
GU toch eens voor ons een wonder deed.... of
anders ook mü maar uit dit leven wegnaamt."
Toen zU. na weer bU kennis te zUn gekomen,
de vrlendeUjke. zorgzame gezichten der belde
zeelieden over zich gebogen zag, stond zU op en
zelde op vastberaden toon:
,We moeten handelen!"
„Niet openen zonder eerst den brief te heb
ben gelezen.”
Deze brief, insgelüks op perkament geschre
ven. vormde het laatste omhulsel en zat aan den
flacon vast met een groot zegel van Ms.
ZU verbrak dat zegel, hetwelk de „drie handen
rondom de lotus-bloem” vertoonde, en begon
met de grootste aandacht en nieuwsgierigheid
te lezen.
Het was een lange brief, keurig geschreven.
Daarin werd haar mededeeling gedaan van al
hetgeen er in de gevangenis had plaats gehad,
bepaaldelUk met haren echtgenoot. Er stonden
bovendien zeer duldelUke en zeer uitvoerige
aanwijzingen in betreffende den Inhoud van den
flacon en het gebruik dat zü ervan moest ma
ken. Wat zU las deed haar bUna duizelen! ZU
had al haar geestkracht noodlg om zich zelf
meester te blUven bU het vernemen van zóóveel
■onderlings en ongeloofehjks. Men beval haar
teeken af te wachten opent hü de deur en
verdwijnt.
Geheel alleen gelaten met het roerlooze, ver-
stUfde en koude lichaam van haren echtgenoot,
verzamelt mistress Claudia al haar moed, haar
helderheid van geest, haar wilskracht.
De kapitein ligt star alsof hü slaapt. ZUn ge
laat dat zichtbaar wordt tusschen de plooien
van de blauwe met zilveren sterren bezaaide
vlag, welke rondom het lichaam gedrapeerd te.
schUnt van wit marmer. De oogen zUn gesloten,
en de lippen, halfgeopend, laten het glazuur
der tanden dóórschemeren.
De Jonge vrouw staart naar hem met een uit
drukking van onultsprekelUke liefde en hoop en
fluistert:
„George!.... m'n 'leve
leven.of anders.
liefst de dood!”
En nu haalt zU. zonder een oogenblik tUd te
verliezen, uit den zak van haar Japon den zil
veren flacon te voorschUn en zet dien op een
tafeltje aan het hoofd-einde van het bed.
waar nog verschillende andere dingen staan,
onder andere een zilveren blad met verschei
dene stukjes witte was, een geheel zilveren mee,
glazen, een karaf met water en eenlge zUden
doeken.
Overeenkomstig de haar gegeven aanwUzin-
gen wrUft de gravin tusschen haar vingers een
weinig was om het zacht te maken. Vervolgens
sluit zU daarmede hare neusgaten hermetisch
dicht en bindt om haar mond twee doeken over
elkaar.
Óoet nu weer zelf de huishouding
Tien maanden lang leed deze vrouw. Tien
maanden lang worstelde zU om haar rheumatiek
té overwinnen. En toch, toen zU eenmaal het
Juiste middel had gevonden, hoefde zU niet lang
meer op het succes te wachten. Gedurende zes
weken „de dagelUksche dosis” Kruschen Salts
en haar strUd was gewonnen. Een „ongeloofe-
lUk wonder” noemt zU het. ZU schrUft:
„Ongeveer 12 maanden geleden kreeg ik een
aanval van rheumatiek en wel zoo kwaadaar
dig, dat ik er door misvormd werd En ik was
nog maar 32 jaar. Tien maanden lang probeerde
ik van alles en ik werd beschouwd als een ho
peloos geval. Soms kon ik dagenlang mUn
handen -liet tot mUn hoofd opbeuren. Toen
dacht ik aan Kruschen Salts. Een ongeloofelUk
wonder! In zee weken tUd was ik in staat mUn
huishouding weer zelf te doen en voor mUn
kinderen te zorgen. Ik heb nooit meer eenlge
teekenen van een terugkomen der rheumatiek
bemerkt." Mevr. M
De werking van „de kleine dagelUksche doels"
Kruschen Salts Is even eenvoudig als doeltref
fend. De verschillende zouten in Kruschen drU-
ven zacht de opgehoopte afvalstoffen en urine
zuur, die Uw pUnen veroorzaken, langs den
natuurlUken weg uit het lichaam. De pUnen
lermlnderen, de stUve gewrichten worden weer
lenig, gezwellen verdwUnen. Indien U trouw
bluft aan de kleine dagelUksche dosis Kruschen
zullen de afvoerorganen tot regelmatig functlon-
neeren aangespoord worden, zoodat het lichaam
inwendig schoon blUft. Zoodoende krUgt het
kwaadaardig urinezuur geen kans meer zich
ooit weer op te hoopen. U blUft vrU van rheu
matiek.
Kruschen Salts ia uitsluitend verkrUgbaar bU
alle apothekers en drogisten k 0.90 en 1.60
per flacon. Stralende gezondheid voor één cent
per dag.
waarvan zich een laag, nauwelUks zichtbaar
bouwwerk bevindt.
De middengroep
stoet houdt stil.
De mannen, die het lichaam van Pennyless en
die mistress Claudia, Johnny en Marius over
brengen, gaan het gebouw binnen, dat wUd
openstaat.
Het drietal, niets begrUpende van hetgeen
er met hen gebeurt, wordt neergezet op den
bodem, die belegd is met dikke tapUten.
Overal schitteren lichten, die hier, in de met
Oostersche weelde gemeubileerde ruimte, een
helderen dag scheppen.
„GU beiden blUft hier!" zegt de fakir, die plot
seling voor hen staat, tot de beide zeelieden. „En
gU. edele vrouwe, gelieve mU te vergezellen.”
HU opent een der zU wanden en geeft een tee
ken aan de mannen, die het lichaam van kapi
tein Pennyless hebben getransporteerd.
„Treurig! En dat zag er in de club uit, of ie
over duizenden te beschikken had. Daarom ver
telde Je zeker zoo met nadruk, dat de giften
aan je souper in geld moesten zUn en niemand
van den ander wist, hoeveel ie wel gaf!”
Selby zweeg in alle talen.
,KUk eens.” zei de kapitein, ,JU bent de
laatste van het gezelschap en Je hebt me koffie
gepresenteerd vóór ik de kou in moest. Daarom
zal ik Je. vóór ik Je bU dat andere stelletje
wachtenden plak, ook 'ns wat vertellen. Veer
tien achtbare bestuursleden en wetsontdulkers
staan daar verderop bU elkaar. Allemaal von
den ze de brug afgesloten, allemaal gaven ze
een fooitje, om er toch door te mogen. En ze
mochten, maar zü ook alleen. Alle andere lui
werden door mUn
zoodat ik vrU spel
lamp. Dick."
„Dus.” zei Selby
tenslotte, „je
wachtte
Iemand
dub?”
„Geen denken
tan.” zei de kapi
tein grijnzend, „ik
had voor die cluo
al zooiets gehoord en ben 'ns polshoogte gaan
nemen. JU hebt me alles nauwkeurig verteld en
ik zon dus meteen weg om m'n maatregelen te
nemen.”
Selby zuchtte: ,,'tls duldelük, maar wat deed
je met de menschen, die van den anderen kant
kwanten?”
„Daar is ook een afsluitboom over den weg,
met één van m'n mannen, die een soortgelUk
smoesje maakte, en niemand doorliet,” lachte
Lebrun.
„O, en als nu 'ns een der bestuursleden was
gaan vechten?” vroeg Selby nieuwsgierig.
„Ze begrepen dat zoo iets niks uithaalde. We
zün hier met z'n drieën en BUI is een prüsbok-
ser, en dan houden een stuk of vüf man het
gezelschap nog aan den praat.”
„Maar die prijsvechter is er toch niet meer?"
merkte Selby op.
„O. die is den buit in ‘n valies bergen. Daar
zit nu alles bU elkaar gepakt. Hou die lamp
toch stil,'stommeling..Nu zün er toch geen
vragen meer, nietwaar?” vroeg de kapitein sar
castisch.
Selby trad iets terug uit den llchtschUn, op
hetzelfde oogenblik kwamen twee mannen na-
derbü.
„Wel, wat moeten Jelui hier,” schreeuwde Le
brun, „terug naar waar ik je gestuurd heb. Ik
heb Je gezegd bü elkaar te blüven tot ik je
verlof gaf door te gaan. Hei Bill, breng die
kerels 'ns terug op hun plaats!”
„We denken er niet aan.” gaf een van hen
ten antwoord, „en nu vlug je handen op, an
ders....” En meteen knalde scherp een schot
en viel de revolver van Lebrun, die hü snel te
voorschUn had gehaald, kletterend op de stee
nen
„BUI....
Lebrun en hü greep naar z'n schouder, „vlug,
ik ben geraakt!”
„Doe geen 'moeite," zei Selby rustig, „buiten
Dlck zün al Je mannetjes gechloroformeerd,
't Was een groote fout van je, kapitein, om je
slachtoffers hun zakdoeken te laten houden. In
ieder zakdoek was een buisje chloroform ver
borgen...."
„Sergeant,” vervolgde Selby, „doe den kapitein
eens even een paar armbanden cadeau, en zün
de auto's al aanwezig?”
„Jawel meneer, ze wachten vóór de brug.”
„En zün de wakers aan de twee afsluitboomen
ónder arrest?" .Allebei meneer.” „Hebben
ze nog gevochten?” „Slechts één, meneer,
maar die vond m’n vuist te bard en ging er bü
liggen!” UK
.Ja, 't is een beroerd geval, kapitein," zei
Selby daarop tot den ontstelden Lebrun, „in-
tusschen heb ik me nog steeds niet voorgesteld
vanavond. Ik had ook iets over jou gehoord en
ging ook 'ns polshoogte nemefrln de club. MUn
naam is inspecteur Hugh Selby, en al de be
stuursleden zün mijn mannén, die voor de
gelegenheid zoolang geld van Scotland Yard
hadden meegekregen."
„Pardon." onderbrak hem Lebrun, „maar hoe
kende u mü? We hebben elkaar nog nooit ont
moet!"
„Och. de Yard heeft altijd gegevens en iemand
die den top van den pink van zün rechterhand
mist, is wel te herkennen." lichtte Selby hem in.
„Maar waarom heb Je dan al die comedie
gespeeld?” vroeg Lebrun. ,Je had me toch di
rect kunnen ap-esteeren?"
„Kük 'ns," antwoordde Selby, „dat is zoo
óns systeem. Er zou nóg iemand kunnen zün
met een verminkten pink, nietwaar? En dan
hebben we Je nu op heeterdaad betrapt en
tegelijk op deze manier, zonder bloedvergieten
en zelfs gerucht te maken, waarvan je sou
geschrokken zün, de heele bende ingerekand.
op één namaar die is nu al in Bowstreet
veilig opgeborgen!"
Lebrun zag hem even verwonderd aan.
„Ja, ik bedoel Dick!” legde Selby nader uit.
.Maar.... maar...." zei Lebrun en keek
e rookzaal van de club was geheel bezet.
I 1 toen Hugh Selby binnentrad, en na
even om zich te hebben heengezien, naar
een vrüen fauteuil in een hoek der zaal ging.
Aan de andere züde van het tafeltje zat een
eenlgszlns magere heer, met een snor en bree
ds schouders, het type van een officier uit den
oorlog. Hü keek een beetje weifelend naar Sel
by en glimlachte stroef.
..Ben ik soms in den verkeerden fauteuil ge
vallen?" vroeg Hugh Selby, „als u soms op
iemand wacht
Ehdat deed ik. Maar het is te laat
geworden. BlUft u gerust zitten".
..Dank u,” sei Hugh en riep een kellner. „Wat
mag ik u aanbieden?” vroeg hü- ..Mü een glas
bier en een slaatje."
„Voor mü wat koffiesterke koffie”, zeide
de ander. „Ik ken uw club niet.” ging hü ver
der, ,Jk ben ook geen Ud. misschien kom ik er
zelfs niet voor in aanmerking. Kunt u me daar
over inlichten?”
.JMt is heel gemakkelUk". zei Hugh. .Alle
leden zün als gewone lui begonnen en hebben
zich door eigen kracht omhoog gewerkt. Dat is
de voorwaarde om lid te kunnen zün. En dat ze
zoozeer verschillen van parvenu’s en dat soon
lui, zit alleen hierin, dat ze nimmer hun een
voudige afkomst vergaten of vergeten."
„Dat is al zeer Interessant", meende de an
der. .jnUn naam is kapitein Marcel Lebrun; ik
ben dus een indringer. Ik wacht nu al meer dan
een half uur op een vriend, die hier met mü
afsprak, maar ik wanhoop of hü nog komen
zal. Intusschen, als u me nog meer zoudt wil
len vertellen, het Interesseert me büzonder."
Hugh accepteerde 'n sigaret en vervolgde: „Er
is niet veel anders te vertellen, behalve dan, dat
u Juist op den stlchtingsverjaardag van de club
bent gekomen. Dat is tevens de verjaardag van
den oprichter, en dan is het voorschrift, dat
geheele bestuur nog 's avonds laat büeenkomt.
aan de overzüde der rivier, over de Parstone
Bridge, in een klein en onaanzienlUk cafétje
aan een eenzamen landweg, waar onze stichter
zün eerste zaak begon. Daar hebben we dan
ook vanavond ons jaarlüksch souper.
„En natuurlUk een uitgebreid en
souper”, merkte kapitein Lebrun op.
„Integendeel. We krügen een maaltUd. zoo
als onze voorzitter dien-in vroeger Jaren ge
bruikte. En na het souper verzamelt de pen
ningmeester de giften van de bestuursleden,
welke worden geschonken aan lieden, die hard
en eerlük zwoegen, om hun een kans te geven
eveneens te komen waar wü nu zün. Als bü-
zonderheid geldt, dat alle giften in geld of pa
pier worden gedaan, zoodat de afkomst niet
kan worden nagegaan, noch de grootte van
ieders gift.”
„Dat noem ik origineel", lachte de ander, „en
hoe lang duurt dat souper dan wel?"
„We beginnen precies 10 uur”, antwoordde
Hugh Selby, ..maar vanavond misschien iets
later, want de mist wordt hoe langer hoe dik
ker en voor Parstone Bridge moeten de wagens
stoppen. Daar wordt de weg te smal en moeten
we loopen." En daar zün nieuwe kennis alles
even interessant vond, vertelde Hugh verder
over de plaats en ligging van het café, hot aan
tal bestuursleden, en de büzondere gebruiken
aan tafel, tot kapitein Marcel Lebrun opmerkte:
„Ik praat nu al een half uur met u, en ik vond
het hoogst Vangenaam, maar ik mag niet langer
een Indringer zün, nu mün vriend wegblijft”.
Daarop namen zü afscheid en Hugh Selby gins
vergenoegd en voldaan de bridge-zaal binnen.
Van de club naar Parstone Bridge was met
een auto maar vüf minuten rijden, doch Selby
deed er dezen avond wegens den dichten mist
wel twintig minuten over. Hü zette z'n wagen
achter verschillende andere, die reeds eerder
gekomen waren en ging de treden van de hoo
ge steenen brug op. Juist bovenaan zag hü óe
doorgang versperd door een houten boom waar
op „gesloten" stond.
„Wat te er aan de hand?” vroeg Selby, txW
eén waker uit den mist opdook.
„Er te T gat gevallen ongeveer in het mld-
den van de brug, meneer," vertelde de waker.
„En het te zoo donker, dat men bUna niets kan
zien. En nu die mist nog! Overdag kun Je t
nog bekUken, maar nu vond de politie het be
ter het verkeer maar af te sluiten."
„Hoelang te dat al?” vroeg Selby.
„Zoo ongeveer een half uur, meneer, maar we
hebben toch nog een paar menschen doorgelaten
die beweerden beslist door te moeten voor een
dringend souper, hoewel ik daar niks van be-
grüp.
„Toch te dat zoo. want ik moet er ook heen.
Misschien wil je voor mü ook een uitzondering
maken?” antwoordde Selby en greep in z'n
broekzak.
„Och, waarom niet, meneer. Dank u wel. me
neer!” zei de waker. Beneden aan de brug zag
Selby de volgende lantaarn vaag in den mist
glanzen. Meer was er op den donkeren weg niet
te zien. tWas koud en Selby huiverde toen hU
verder ging.
Nauwelüks had hü een eindje geloop», of
voor hem zag hU plotseling een carbid-lantaam
door den mist stralen. Een klein mannetje met
een baard hield de lantaarn voor hem uit en
richtte den schün recht op hem. Selby zag ach
ter de lantaarn nog twee of drie mannen schim
mig samenkomen. Een ervan stapte naar voren
binnen den lichtkring.
„Neen maar,” riep Selby uit „kapitein Le
brun Dat te toevallig."
„Wat bliksem
„Handen op,” commandeerde Lebrun. „On
derzoek hem nauwkeurig BUL En JU, Dick,
houdt die lamp toch stil. Je staat ermee le
zwaaien als een gek.... Nou wat heeft ie?”
„■n SchUntJe baarNiet te vergelüken met
die anderen. Maar een paar bankbiljetten, wat
zUvergeld, een gouden horloge en een gouden
potlood!”
f Aft bU verlies van 1»
f anderen vinger
s trn dit blad «tin Ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen bü levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door f '7Cfi bü een ongeval met f OEft bü verlies van een hand f 1 OE bü verlies van een f Efl OU een breuk van
f cmgevallen verzekerd voor oen dar Volgende ultkeerlngen «ƒ(/(/(/•-verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen J t *JU*~ doodeiyken afloop J een voet of een oog J 1 duim of wijsvinger J «J(/.”been of arm
la
a
n
GEOPEND VAM 10 VJC-5MM. SM VAM 8mm.~I0mm
SLUITING ZONDAG 5FEBR. 5u HM.