Voor Gramofoonliefhebbers I Al wat U noodig heeft om spoedig te herstellen van griep, influenza gevatte koude, zijn een paar Mijnhardt s Poeders. Per stuk 8 ct.; doos 45 ct. Bij Uw Drogist u&Aaal uan den dag I ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN Geen robbedoes ravot Zijn ROBINSONS kapot HET GROOTE AVONTUUR V i tramreisje\ VEGEN! UIIIIIIIIIIIIIHIIIIlIlnilU ZATERDAG 4 FEBRUARI Een officieele erkenning V Gentlemen-bedelaars Japans bevolking w. FEUILLETON I A T MOTORRIJWIEL HTOOHSTELLIHG Hoe Bonaparte zijn oorlogen financierde UTRECHT ZIEKENHUIS EN PENSION 27JAHVARPE5FEBPüARI. AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLUK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL DE KRUISVAARDERS VAN ST. JAN DOOR UW GIFTEN O'S. uit- een bewe gingen, waar zü aan „dat (Maandagavond vervolg) mee te voor niets ik ben. Ingezonden Mededeellng) hü leeft!.... (Wordt vervolgd). BKSt niet zooals MARTIN BERDEN (Nadruk verbaden) Met vaste hand ontdoet zü den flacon van de kurk en laat op haar hand een gedeelte van den Inhoud uitvloeien. Het is ’n groenachtig vocht, dat sterk ruikt, vluchtig en zeer doordringend hart met felle rende deze zonderlinge beiden leven en geluk t met een klein lepeltje druppel naar binnen vloeien, zorgvuldig dat niet de minste hoeveelheid CHARBIN. 3 Febr. (V. D.) Valevsky, de .ho ning" der bandieten van Charbln, die bijge naamd was .Al Capone van Mandsjoerüe”, is in een gevecht met een groot aantal politie agenten, waarbij hü als het ware doorzeefd werd met kogels, gedood. Valevsky terroriseerde de Russische kolonie te Charbln door tal van ontvoeringen, moorden en afpersingen. Broeders JST. JOANNES DE DEO" Opname van mannelijke patiënten van alle gezindten en leeftijd. den op- r- GEOPEND VAM 10vJ<.-5mj«. IHVAM 8aM.-10lUt SLUITING ZONDAG 5FEBB. 5a toch de Volgens juist gepubliceerde officieele statis tieken is de bevolking van Japan sinds Januari 1932 met bijna een mlllloen zielen toegenomen. Het totale bevo’klngscijfer van Japan was eind 1932 66.296.000, waarvan 33.321.000 man nen en 32.975.000 vrouwen. De bevolking van Tokio bedroeg bijna 5S mlllloen Inwoners, die van Osaka ruim 2% mll- lioen. Dan laat zij voor druppel er op lettende verloren gaat. Dit uiterst plicht. HU mocht geen passagier vervoeren, die het volgens tarief verschuldigde niet had be taald. Rondkijkend taxeerde de lange man het overige publiek. Niemand scheen genegen de rol van barmhartigen Samaritaan op zich te nemen en hü wendde zich opnieuw tot stumper. zUn stem tot streng vermanen PRAAG, 3 Febr. (Reuter.) De poUtie te Mo- ravska Ostrava heeft de leiders van laars-organisatie ontdekt, die een inkomen ble ken te hebben van 8 k 10.000 gulden per jaar. De bedelaars, die bij hun organisatie waren aangesloten, moesten minstens een gulden per dag in de kas storten, waarvoor zij kleeren. voedsel en onderdak kregen. De leden dezer vereeniging waren met deze regeling zeer te vreden en konden aardig wat sparen. Enkele hunner hadden op hun kamer een uitgebreide garderobe, en niet zelden gebeurde het. dat de bedelaars, na zich in avond-toilet te hebben gestoken, naar nachtclubs groote verteringen maakten. Daarna begint zü met dit vocht krachtig het Voor- en het achterhoofd te wrijven. De lucht wordt voortdurend sterker en büna bedwelmend. Zonder de voorzorgen die zij genomen heeft, zou de jonge vrouw zeker het bewustzijn heb ben verloren. Daar het vocht ongeloofelijk vluchtig blijkt-te ®Un. is ook haar hand spoedig droog. ZU neemt de flacon weer op, brengt dien on der de neusgaten van haar echtgenoot, en telt langzaam tot honderd. Welk een ontzettende angst! Hoe klopt haar en onregelmatige slagen gedu- Igheid, waarvan voor ogen! trouwe metgezellen en dappere vrien den... komt hier..,. mUn echtgenoot uw kapitein leeft! Verstaat gü mü? HU leeft!” ZU komen binnen louter uit gehoorzaamheid, maar ondanks een zoo besliste verzekering, aan dit wonder niet kunnende gelooven. Doch plotseling, bij het jien van Pennyless, ontsnapt hun een salvo van krasse zeemans uit drukkingen.Donders en duivels!!.... neen! andersomGod bless you, cap- Gandhi kent u als een wijze, Die het n\et den eenvoud houdt En de wereld wist te boeien Door zijn sjaal en met zijn zout. Want een ieder houdt van hartig En degene, die dit biedt. Weet bij voorbaat, dat hij daarmee Populariteit geniet. Vreugde is het zout des levens. Het geluk volmaakt den mensch. Ook voor dit soort zout te zorgen Hoort beslist tot Gandhi’s wensch Zijn methode is eenvoudig. Juist gezien ook, inderdaad: 's Menschen leven wordt gelukkig Door het vegen van de straat! Gandhi’s volgelingen vegen, Bezemen nu aan één stuk, En zij maken propaganda Schoone straten zijn geluk! Het idee is zeker practisch. Maar, wat ik er uit besluit: W\j zijn hier toch in het Westen Gandhi al reeds lang vooruit! TerwUl Robbie en Topsy achter eenige rotsen op de kust zaten, hoor den ze het geluid van een harmonica. ..Daar komt Freddy Vrijdag aan" ,Jk hoor Topsy.” sss assMsss asset sssssseseev es eest sasseee est ssssa \Een ....neen!.. tain!.... En de Provinciaal en de Yankee, beiden als krankzinnig van blijdschap, beginnen te dan sen. terwUl de jonge vrouw zich om den hals van haren echtgenoot werpt en snikt: „George! mün vriendmün Innig gelief de!.... Ik heb u dus teruggekregen!” De „doode". kapitein Pennyless. heeft zich in zün bed half opgericht tot een zittende houding, rekt de armen uit en balanceert heel prozaïsch met het bovenlUf. terwijl hU. niets begrijpende van de wilde vreugdekreten zijner vreuw die hem hebben doen ontwaken en van de büna „Gelieve deze kleine schadeloosstelling aan te nemen voor uw Wandeling van Zaterdagmiddag. Ik had een weddenschap aangegaan, om. zon der een cent op zak, speculeerend op de goed heid en het medelijden der menschen. die ik ontmoeten zou. een bepaalde route per trein, tram, en boot af te leggen Ik heb mUn wedden schap gewonnen, dank zij uw vriendelijk aan bod. om in mUn plaats een eind te voet te gaan. Naar uw naam en adres deed ik in het plaatsje, dat ons beider bestemming was, met goed ge volg onderzoek.” De onderteekenlng was die van een bekend acteur, een man in de kracht van z'n leven, die meester!Uk de kunst van grimeeren verstond. ,J1 Capone** te Charbin het Waadtland veroverd en lieten het als de oer- kantons der Tesslon, d. w. z. door landvoogden op ’n smadelUke wüze besturen. Het kwam a. d. ..genadige heeren van Bern" nu zeer gelegen, toen het nuchtere radicalisme van den Geneef- schen buur Calvin, de schoonste kerk van Zwit serland, de Gothisch-Romaansche kathedraal van Lausanne, van schatten en versierselen „zui verde”, die een waarde van ongeveer 2'/, mll lloen fres. vertegenwoordigden. Dezen rijkdom namen de heeren van Bern toen na de verove ring minzaam in ontvangst en hU bleef in him schattjïmers. tot op het einde der 18e eeuw de Franschen kwamen en dit bedrag voor het ons reeds bekende doel van Bona\>axte confls- ceerden. ster en de deur ten einde de lucht van het ge heimzinnige vocht te verdrüven. In het aangrenzend vertrek ziet zü de belde zeelieden fitten, verpletterd van smart en niets af wetende van hetgeen er gebeurt, maar de wacht houdende als trouwe waakhonden. En nu verwUdert zü de was uit de neusgaten en werpt de zijden doeken weg. Marius en Johnny zien haar verwonderd aan, den toestand steeds minder begrijpende en mee- nende dat zü waanzinnig geworden is, nu zü «egt: „MUn „Ik mee!” oude man aan. jSchouderopha - lend ging de con ducteur naar het voor ba Icon. HU wss van zins, als de tUd er voor gekomen was. zyh plicht te doen. De oude man bleef in zich zelf zitten praten en mopperen en het publiek wachtte vol span ning op de dingen die komen zouden. Toen de tram opnieuw stopte, gelastte de con ducteur den niet-betaler uit te stappen. Het jonge meisje, dat zwügend had toegezien en voortdurend in tweestrUd had verkeerd, was echter tot een besluit gekomen. Het eenvoudig ste zou zUn geweest, een plaatskaartje voor den ouden man te betalen, maarook voor haar beteekenden tachtig centen een bedrag, waar mee niet roekeloos kon worden omgesprongen! ZU moest helpen, mgar op een andere manier. In haar verbeelding zag zü den ouden sukkel langs den straatweg krulpen, daarnaast haar eigen vlugge, veerkrachtige schreden en zü vond dat als een van hen belden loopen moest, ztj daarvoor de aangewezen persoon was. niet hij. Ze stond op en sprak: „Ik zal uitstappen conducteur, dan kan die arme, oude man mijn kaartje krijgen.” .Maar „Kom. laat het daar nu maar bü en val hém niet verder lastig.” Haastig, hoogrood door het gekijk van vele verwonderde oogen. stopte zü den grijsaard haar kaartje tri de hand. HU stagielde z'n dank, waarbij hU haar een blik toewierp, die een won derlijken indruk op haar maakte, dan wipte zU luchtig naar buiten. De conducteur floot, de locomotief zette zuch tend aan; een oogenblik later was de tram uit het gezicht verdwenen en zU stond op den weg met het gevoel van iemand, die uit een zonder lingen droom ontwaakt. ZU had een stevige wandeling voor de borst, maar zou toch altUd nog eerder aankomen, dan men haar verwachtte. Haar opoffering was dus niet zoo heel groot geweest, dacht ze. Maar ze werd geplaagd door een onaangenamen lang zamerhand In haar opdoemenden twUfel, dien zü niet meer vermocht te bannen. Was zij de dupe geworden van haar eigen goedgeloovlgheld? Was de man wel inderdaad haar medeleden en offervaardigheid waard? Waarom had hU haar zoo zonderling aange keken? Had er spot in z'n oogen geblonken, toen hU z’n: God zal t u loonen, stamelde? ZU wist geen antwoord op die zich aan haar opdringende vragen. In den vroolijken kring barer vrienden vergat zU het gebeurde, maar toen zij 's avonds al’ in het haar aangewezen logeerkamertje zag zU opnieuw den elgenaardlgen blik der u kere oogen. die niet op hun plaats schenen ve zUn in het oude, gerimpelde gelaat. Twee dagen na haar thuiskomst van haar uitstapje ontving zü een pakje, dat een prach tige. rUk gevulde bonbonnlère inhield. Het begeleidend briefje, dat zü met strakke verwonderde oogen las, luidde: orgvuldlg stripte zU haar beste hand- i schoenen over haar van ktnide tintelende vingers, greep handtaschje "en parapluie. 1 van te voren gereed gelegd, verliet de kamer en daalde de stelle trap af. die haar voerde naar bulten, in de mistig-kille straat. Rillend dook zij dieper ij) haar opstaanden mantelkraag, terwijl ze haastig voortliep. Op haar frlsch gezicht straalde een uitdruk king van vroolUk verwachten. Aan den straat hoek gekomen, boog zü met een ruk het hoofd tegen den wind in, maar liep toch stevig door. Een blik op de klokwUzers van den stompvor- migen toren, die recht voor haar boven de huizenzee oprees, spoorde haar aan voort te maken. ZU bereikte het doel van haar tocht, het stoomtramstationnetje. dat klein, vuil, verwaar loosd tegen het groote spoorwegstation lag aan geplakt, juist tóen de op het perronnetje om drentelende conducteur z’n hand grabbelend over z'n goudgeknoopte jas deed dwalen, om het aan een touwtje bengelend fluitje te grUpen en naar zUn mond te brengen. Een paar vlugge stappen en zü stond op het platform. Een lang aangehouden, schril gefluit gaf den machinist het sein tot vertrekken. HUgend liet zü zich neervallen op de schraal- vervige bank, hoogst voldaan over het juist nog pakken van een vroegere tram dan die, waar mee zU haar komst had aangekohdlgd. Ze stelde zich de verbazing der haar wach tende vrienden voor. Ze zou bij hen komen bin nenvallen, als ze haar nog rustig in haar een zame huurkamer waanden, zich gereed makend voor de lange eentonige tramreis, die dan al achter de rug zou zUn. En zU zegende in stilte de goede bui van haar chef, die wist dat ze uitging en haar het laatste Zaterdagsche werkuurtje had geschonken. ZU zou nu den Zondag doorbrengen in den vroo- lijken kring van vrienden, inplaats van in haar saaie, eenzame, hooggelegen kamer. Na een half uur was de eerste stopplaats bereikt. Geholpen door den conducteur, heesch een oude, gebrekkige man zich naar binnen en zette zich op een vrijgekomen plaats tegenover haar. HU hUgde pUnlijk en in z’n donkere oogen bla ken angst en groote gejaagdheid op. ZUn oud gezicht was merkwaardig fUn beUjnd, zUn handen, wat groezelig, waren klein en goed gevormd; ondanks de schamelheid van zijn kleedlng. was er in zUn uiterlUk en zUn manie ren iets van de distinctie van een heer, en z’n jonge overbuurvrouw kon haar blikken bUna niet afhouden van het interessante gelaat, waarop het leven boekdeelen geschreven had voor de genen, die de kunst verstonden, dit moeilUk te ontcUferen schrift te lezen. ZU zag in den ouden man een levenden roman; zU verdiepte zich in de meest ulteenloopende gissingen, alle gegrond op het banale „betere dagen gekend hebben.” dat zich onmiskenbaar op zUn uiterlUk had gegrift. ZU kwam onver- anderlUk tot de conclusie, dat hü zelf geen schuld aan z'n achteruitgang kon hebben, waar door hU tot zoo n laag peil was gezonken. De conducteur kwam binnen, om van de bü de stopplaats Ingestapte passagiers betaling te eischen. „En U?" wendde hU zich tot den gebrekkigen grijsaard, „Ikik uitgekomen Partita in c klein van Bach iets rinden, dat geestelUk dezelfde beteekenis heeft en van klankmaterie geheel op het allerlaatste peil staat. Het werk werd eveneens uitgevoerd door Harold Samuel, die kort geleden naar Co lumbia overgegaan schUnt te zün (DX 437/8) Heel de kristallUnen klaarheid, die uit deze mu ziek straalt, is thans ook tn den klank zelf bereikt. Daardoor gaat er die edele en weldadige rust van uit, die wij in dezen moeilijken tjjd zoo van noode hebben. Kamermuziek zUn eigenluk ook de Branden- burgsche concerten van Bach, al hebben onze vertrekken niet de afmetingen van die der vor sten, waarvoor dergelUke werken indertud be stemd waren. Polydor brengt ons het tweede uit de reeks van zes. Herinnert ge u de eigen aardige combinatie van de solistisch gebruikte Instrumenten: fluit, hobo, trompet en vloot? Nu moet ge bedenken, dat de hier verelschke kla roen niet dezelfde ia als die uit het hedendaag- sche orkest; zU bestrijkt hoogere regionen en produceert Uier timbres, zoodat zü beter ge schikt is als artistiek partner van de andere speeltuigen, waarmee Bach haar liet musicee- ren. Een voortreffelUk koppel solisten waar van de fameuze trompetter Paul Spörri hier vooral genoemd moet worden onder aanvoe ring van den bekenden dirigent Alois Melichar laat deze vorstehjk blijde muziek met ware en warme muslceervreugde klinken (Polydor 27293/4). Het kan echter zijn, dat uw ooren thans niet staan naar Bach’s verhevenheden. Daarom even de aandacht voor een zeer goede zangplaat in een luchtiger genre. Schrik niet van den naam Tosti, want deze trawant der lichte Muze heeft enkele heel fUne liederen gemaakt. Daartoe re ken ik ook het melodieuze en stemmige .Ave Maria”, geen toonzetting van den liturgischen tekst, maar een stemmingsbeeld van een klein Italiaanse!) kerkje, zooals die zoo schilderachtig tegen de bergen liggen, welks, grijze steenen zoo wonderlUk harmonleeren met het rood der bloeiende oleanders. Ik kan het mü niet fraaier gezongen denken, dan zooals Fernando Gusso het deed met zün warme, voile en soepele bari ton (Decca M 428). Als een der voordeeligste oorlogen beschouw de de Corslcaan, wiens roem als een dwaalster rees en weer verdween. zUn tocht naar Egypte, die even vermetel als door het toeval begun stigd was. Het was In den zomer van 1798. toen hü zün troepen in oorlogskader onder aanvoering van zUn admiraal Brueys langs den fijnen neus van den Engelschen speurhond Nelson heen, van Toulon naar Alexandrië bracht, zUn troepen in Egypte deed landen, en nu verder op zUn ge- luksster vertrouwde. Maar boven de vloot, welker tot nu toe boo gelukkig aan de Engelschen ont snapt was, zweefde de ongeluksster. die zU bU Aboekir voor het eerst te zien kreeg. Tevoren, op de vaart van Toulon hierheen, had de vloot op bevel van Napoleon ’n schitterenden slag ge slagen. ZU overviel nl. de weerlooze Maltheser- ridders op Malta, waarvan het eigenlUke doel was. zich eenvoudig meester te maken van alle roerende goederen der Malthesers. een roof, die heel gemakke'.ijk uit te voeren was. De schatten der Maltha ridders werden op het vlaggeschlp „Oriënt” van den Franschen admiraal Bruyes geladen; zU zouden op de eerste plaats den roof tocht tegen Egypte financieren, verder nog veel grootscher plannen die de bezorgdheid der En gelschen wekten Indië!! Nelson zat in- tusschen ook niet stil. HU had meer geluk: den len Augustus versloeg hU bij Aboekir de Fran- sche vloot, de „Oriënt" vloog met zUn beman ning en de rijke schatten in de lucht, zoodat hier een streep gehaald werd door de „zelfver- zorging" op kosten van andere volkeren, een methode welke bU voorkeur door de Franschen vooral onder Napoleon met succes toegepast werd. Zooals onlangs bekend werd, heeft men Engeland aan de hand van juiste ge- gevel^^mtrent de ligging van het schip, af komstig van admiraal Wollard. plannen gemaakt om het wrak „Oriënt” te lichten, om de evën- tueele schatten der Maltheserorden te bergen. Het blUft echter de vraag, of de Franschen tich met het oog op dit plan niet in den geest der „Chambres de reunion” van hun „rol soleil” op het roofrecht zullen beroepen, dat indertud voor deze schatten gold Deze manier van financieren der Franschen. welke toen zoo jammerlUk mislukte, herinnert aan een andere onderneming van Bonaparte, van dezen om in den stUl der Versalller dic tators te spreken grootsten „oorlogsmisdadi ger”. Volgens Zwitsersche bronnen betreft het hier een voor dien tUd zeer groot bedrag van 2% millioen francs, de basis van den Staatsschat van het Kanton Bern, dat tot de rooflnvallen der Franschen het machtigste Kanton was. In 1636 hadden de „genadige heeren” van Bern scherpend. „Aan de volgende stopplaats stappen." „Neen, ik moet naar het eindstation." ..Dat kan niet.” ..Hoe moet ik er dan komen?" „Loopen!” ga hield stotterde de man onthutst. „Waar gaat de reis heen?” „Naarnaar het eindstation.” „Tachtig cent, als het u blieft.” „Ikik „Tachtig cent!” herhaalde de conducteur met forsche stem, tn de meening. dat zUn zonder linge passagier hem niet had verstaan. Aller oogen vestigden zich op het tweetal, den langen, rechtop staanden conducteur en den ver schrompelden. angstig naar zUn ondervrager óp- kUkenden passagier. „Tachtig cent,” sprak de man van het vak voor de derde maal, met meewarigheid in z'n toon door de blükbare verlegenheid en hulpe loosheid van den ouden stumpier. ..Die heb ik niet!" „Wablief?” „Die heb ik niet.” „Maar wat doet u dan in de tram?” „Ik moet mee. ik moet naar „U mag niet mee zonder betalen „Maar ik móet mee. ik móet. Ik weet wel, dat de tram geld kost, maar als ik het nu niet heb?” „Dan moet u loopen!” „Loopen? Zoover? Dan kan ik niet.” „Ja. dat is treurig voor u, maar daarvoor kan de trammaatschappu geen schade lUden!” ,Jk móet mee!” herbaalde de grijsaard op een toon van kindsche stUfhoofdlgheid. „Wie geen geld heeft, moet niet op reis gaan: die doet verstandiger als hU stilletjes thuis blUft." „Ik ga niet op reis. Op reis gaan doet men voor z'n pleizier. Is het soms een pleizier, als men bericht krUgt van het op sterven liggen van z’n eenlgen zoon, den eenige, die van zes kinderen overgebleven is?" En als men dan geen geld voor de tram heeft, zou men maar moeten loopen? Och. mUnhecr. laat mU toch meerUden! Als ik loopen moet, is mUn jongen immers dood, vóór ik bij hem ben! En ik wil hem zoo graag nog eens zien! En hU mU ook! Dat heeft de zuster uit het ziekenhuis mU geschreven. Laat me toch meegaan! Zoo’n trammaatschappu is toch rijk genoeg, om voor een enkele maal zoo’n ouden sukkel als nemen! De conducteur handen met het t ff f '3 on dit blad zün Ingevolge de veraekeringsvoorwaarden tegen Z by levenslange gebeele ongeschiktheid tot werken door f bij een ongeval met f O Cf} by verlies van een hand f 1 OC oy verlies van een f Cf} bij een breuk van f Af} by verlies van ’n Q00mi€ S ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerlngen verlies van beide armen, beide beenen ot belde oogen doodeiyken afloop SétJ l/.” een voet of een oog f A duim of wUsvlnger */</«**been of arm We" anderen vinger betikte in verlegenheid z’n potlood dat hU in de hand hield. Het was een lastig geval! HU voelde me delijden met den ouden man. die zulk een treurigen gang had te gaan. maar., plicht was den. wier macht en middelen inderdaad ontzet tend groot zUn. Zóó heeft een fakir...." By dit woord trad, zonder eenige complimen ten te maken en alsof hU een huisvriend ware, de fakir binnen. „Daar is hU!" zeide mistress Claudia naar den Hindoe wijzende met een verbazing, die niet ge heel vrU was van onbestemde vrees. De fakir werd gevolgd door drie mannen, die over hun armen inboorlingen-kleedingstukken droegen en verder wapenen en proviand mee brachten. Aangekomen bU het bed waarop Pennyless rustte, maakte de fakir de gebruikelijke buiging met de beide handen boven zün hoofd vooruit gestrekt en zeide kort: „Meester. gU leeft en zijt vrU en de ..ingewij den'’ hebben hun schuld betaald. Maar zU ach ten zich tegenover u nog niet van alle verdere verplichting ontslagen. GU hebt geduchte vü- anden en het zal niet lang duren of zU kennen het geheim van uw verdwUning. GU moet vluch ten.” „Maar ik weet niet waarheen!” „Vertrouw u toe aan mUn geleide; ik zal u brengen in een veilige omgeving, waar men u zal vergeten. Haast u! Trek een Indisch cos- tuum aan." „Maar dat wordt prachtig een romantische vlucht!” nep de jonge vrouw, die zich nu plot seling in staat gevoelde een geheel leger te trotseeren. ziekelijke uitbarstingen van teederheid rondom hem. op aarzelenden toon vraagt: „Wat gebeurt er. Claudia?.... Waar ben ik?...; Heb ik het alleen maar gedroomd dat ik gevangen en geketend was?”.... „Kapitein,'” riep de Franschman met een ge luid als van een bazuin, „dat is zoo waar als dat ik mUn kompas kenEn nog sterkerU bent gestorven en de Engelschen hebben u begraven en wU hebben u bewienden gU züt herleefd en als bewüs daarvan hebben wy het van dolle bhjdschap te pakken in onze bovenkamers.... Hé. Johnny?” Niet in staat verder een woord uit te bren gen, schudde de Amerikaan zün hoofd opzy en voorover als een marionet, terwijl zijn mond, saamgetrokken door een gevoel van onweer staanbare en byna komische verteedering, «Un puntbaardje grappig in beweging bracht. „Dan begryp ik er niets van.” hernam de ka pitein. „Ik ben volgens gewoonte in mün cachot in slaap gevallen, met heel veel last van de ket tingen. waaraan de heeren Engelschen goed ge vonden hebben mU vast te leggen, en ik wordt hier wakker ab ‘n vrü man!” „Ja, m'n vriend, vrü en levend." riep mistress Claudia op jubelenden toon. „En ik zal u spoe dig in bUzonderheden vertellen welke vreeseluke folteringen ik in ruün ziel heb geleden omdat ik niet geloofde u te zullen weerzien en meende te zulleh sterven door uw dood.” „Lieve Claudia, aaa u ben ik mUn herleving verschuldigd." „O, ik ben alleen maar het lUdelUk werktuig geweest van vreemde en geheimzinnige vrien- Van alle soorten muziek b de literatuur voor de kleine ruimte wel het meest geschikt om opgenomen te worden: klavierwerken, trio’s, kwartetten, ehz Niet alleen, omdat de micro foon zonder eenig tegensputteren die beperkte klankstroomen kan verwerken, maar ook. wijl de intieme sfeer van deze kunst het best har monieert met ons hulselUk milieu. Wanneer ik dan ook eens goed na ga. welke platen mU in den loop der Jaren het liefst zün geworden, dan zün het vooral de opnamen van kamermuziek. En daaronder heeft de Partita van Bach in Bes, gespeeld door Harold Samuel, een eereplaats. De uitgave His Master's Voice D 1053 en 1245 b reeds van eenige jaren her en voldoet mis schien niet meer geheel aan de tegenwoordige eischen van klankschoótl. Maar de toonkwalltelt mag toch niet steeds den doorslag geven. In gevallen ab dit dienen de waarde van het werk en de sublieme vertolking te beslissen. Voor mij althans zyn deze twee platen jaren lang edele vrienden geweest, waarnaar ik steeds gaarne weer luisterde. Wie echter persé een up to date vastleggings-technlek eischt, kan in de zoo juist Maar b het verbeelding? Heeft zU goed ge zien?.... Bedriegen hare oogen haar niet onder den invloed van het sterkprikkelende vocht? Het is alsof zich op de koonen van dit lük- achtig gelaat een roodachtig schünsel begint af te teekenen. Ja!.... ja!. het b waar!... het gelaat begint langzamerhand een bloe te krijgende lippen worden lichtrood die afschuwelyke doodsbleekheid verdwUnt. Jahet beloofde wonder gaat gebeuren de doode gaat tot het leven terugkeeren. Half stikkend ondef .de züden weefsels, die haar ternauwernood nog in staat stellen adem te halen, slaakt gravin de Sohgnic een langen zucht. Nu hoopt zü - - nu gelooft zü aan bet onmo- gelük geachte De foltering, doorstaan gedurende vier en twintig uren, b geëindigd. Thans, meer dan ooit, beeft zü al haar te genwoordigheid Van geest noodig. want zü moet handelen volkomen overeenkomstig de voor schriften en zonder aarzelen, op straffe dit lichaam, waarin het leven nog slechte nauwe lijks waarneembaar b. te dooden. Zü neemt den flacon onder den neus weg en laat in een glas twaalf druppeb vloeien van het geheimzinnige vocht. Zü doet er ongeveer drie lepels water bü, die aanstonds een mooie zeegroene kleur krijgen. Vervolgens brengt zü met de uiterste voor zichtigheid het gllnsterend-blanke staal van het mes tusschen de saamgetrokken kaken en ver wijdert die zacht van elkaar. „Leen mü de harmonica, en ik zal je laten zien, hoe Je het doen moet,” sprak Madge, zeer wüs kükende. Muriél gaf het Instrument Madge en deze bespeelde het met haar snavel. „Zie je wel," sprak Madge, Je er niet bü behoeft te zitten, zooab JÜ het dzed, Muriel.” „Misschien niet, doch ik kan zeggen, dat het mooier klinkt, JU het doet,” zei Muriel. „Neen, maar het staat beter," zeide Madge. gilllMIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIII delicate werk, dat buitengewoon groote handigheid en geduld vereischt, duurt büna een kwartier. Nauwelüks in staat adem te halen en geheel overdekt van zweet, met kloppend hart, dreigt de arme vrouw büna flauw te vallen. Er verloopen eenige minuten, van die ver schrikkelijke minuten doorleefd In doodsangst, en die iemand tien jaar ouder maken! En din dan wordt In de tragische stilte van dit vertrek, waar het werk der herleving plaats heeft, een zucht vernomen.... Een van die niet te beschrUven zuchten, maar die het meest gelükt op de zucht van een ontwakende pas-geborene en niet de gravin heeft die zucht geslaakt. Neenhü b het geweestde doode het roerlooze en vefstüfde lichaam, dat de En gelschen voor altijd opgesloten wanen in den nacht van het graf! Een tweede zucht, ietwat langer, ietwat ster ker, volgt en doet de borst van den kapitein op en neer gaan, daarna een derde, waarby de zware oogleden even omhoog gaan Een juichkreet ontsnapt aan de jonge vrouw; bügend, büna krankzinnig van vreugde roept zü uit: „HÜ leeft!mün George! O. mün God. ik dank u!” Overeenkomstig de aanwüzingen van den fa kir opent zü met een bruuske beweging het ven- STEUNT: ONS GIRONUMMER IS 23653 U helpt ons hierdoor jongens* zielen redden voor Chrlatua qr-K e gramofoon is de laatste jaren zoo alge- I meen en populair geworden, dat zü onge- ■*-< veer dezelfde cultureeie beteekenb heeft gekregen als het boek, dat op haar toch een voorsprong heeft van zooveel eeuwen. Doch daarover dezen keer niet uitgeweid Waar ik naar toe wil, b dit: hoe staat het in Nederland eigenlük met de officieele erkenning van het Instrument, dat honderdduizenden dagelüks in direct contact brengt met de werken der groote meesters? Over het algemeen nogal matig. Daar zün onze leidende muzlektüdschriften, die zich hardnek kig verzetten tegen een serieuze gramofoonru- briek, hoewel de vooraanstaande bultenland- sche periodieken nu hierin reeds jaren het voorbeeld gaven. Zelfs belai. -rijke wetenschap- pelüke uitgaven ab „Zweitausend Jahre Muslk auf der Schallplatte" (samengesteld door prof dr Curt Sachs) en de zoo grootsch opgezette „Columbia History of Music” (dhder leiding van Percy Scholes) werden door onze muziekbonzen over büna de geheele linie genegeerd. Het doet daarom goed, dat een tüdschrift van hoogen stand ab het St. Gregoriusblad thans officieel de beteekenis van de gramofoon er kent en bespreekt. In de reeks artikelen over hedendaagsche muziekpaedagogische stroomin- gen wüdt Job Smits W„ 8.J., eenige essays aan de hulpmiddelen bü het onderwijs in de geschiedenb der muziek. Hij geeft daarbü de gramofoon een eereplaats. Een klein citaat moge uw belangstelling richten naar deze opstellen, verschenen in de December-afleveringen van bet St. Gregoriusblad. ,J>e gramofoon in onze scholen? Wïj weten het: in vele scholen b de gramofoon nog een totaal onbekende ofwel een vreemde gaM. Deze terughoudendheid, die de gramofoon heeft moeten verduren in tegenstel ling met andere, veel duurdere hulpmiddelen, zooab de eplscoplsche en diascopbche projec- tieapparaten, de schoolfilmlnstallaties e.a., b slechts verklaarbaar door haar slechte reputatie van zooveel Jaren her, toen de oude cylinders en later de platte schUven nog zeer veel te wen- achen over lieten. Die tüd b echter thans voor- bü en, ofschoon er uit den aard der zaak altüd vooruitstrevende en altüd conservatieve school besturen zullen zün, vroeg of laat zal de gra mofoon in het schoollokaal even gewoon en vanzelfsprekend zün ab nu de landkaart of de geschiedenisplaat aan den muur Indien al thans inmlddeb geen technisch volmaaktere klankinstallattes zullen zün gebouwd.” De artikelen bevatten onder meer een geheel volledige, critbch besproken literatuuropgave over het breedvertakte onderwerp: verwüzlngen naar essays in tüdschriften, naar boeken, al bums en loose platen. ,De verhevenste werken van het menschelük genie, die wü toch zeker in de muziek moeten zoeken, zün neergelegd in enkele platen en rusten er vol geestelijke geheimenis, onvergan- kelük; en een kind van drie jaren kan ze dra gen in m handjes.” Aldus Maurice Maeter linck. geciteerd in de besproken artikelen. Waarlük, de officieele erkenning van de gramo foon begint te komen, wanneer dichters als Maeterlinck en geleerden ah Job Smits baar pleitbezorgers zün. moet u riep Robbie opspringende, hem de harmonica bespelen, Topsy keek rond, verwachtende den zeeman te zien komen, doch ze zag slechts de twee lepelaars. Muriel bespeelde de harmonica Madge stond maar tegen haar te la- &>en. „Waarom moet Je er bü zitten, beste?” zei Madge, „het staat zoo gek." „Ik zou jou wel eens willen zien spelen, zonder er btt te zitten.” snrak Muriel scherp.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1933 | | pagina 9