Voor Gramofoonliefhebbers
I
Al wat U noodig heeft
om spoedig te herstellen van griep, influenza
gevatte koude, zijn een paar Mijnhardt s Poeders.
Per stuk 8 ct.; doos 45 ct. Bij Uw Drogist
u&Aaal uan den dag
I
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
Geen robbedoes ravot
Zijn ROBINSONS kapot
HET
GROOTE
AVONTUUR
V
i tramreisje\
VEGEN! UIIIIIIIIIIIIIHIIIIlIlnilU
ZATERDAG 4 FEBRUARI
Een officieele erkenning
V
Gentlemen-bedelaars
Japans bevolking
w.
FEUILLETON
I
A
T
MOTORRIJWIEL
HTOOHSTELLIHG
Hoe Bonaparte zijn
oorlogen financierde
UTRECHT
ZIEKENHUIS EN PENSION
27JAHVARPE5FEBPüARI.
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLUK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
DE KRUISVAARDERS
VAN ST. JAN
DOOR UW GIFTEN
O'S.
uit-
een bewe
gingen, waar zü
aan
„dat
(Maandagavond vervolg)
mee te
voor niets
ik ben.
Ingezonden Mededeellng)
hü leeft!....
(Wordt vervolgd).
BKSt
niet
zooals
MARTIN BERDEN
(Nadruk verbaden)
Met vaste hand ontdoet zü den flacon van de
kurk en laat op haar hand een gedeelte van den
Inhoud uitvloeien. Het is ’n groenachtig vocht,
dat sterk ruikt, vluchtig en zeer doordringend
hart met felle
rende deze zonderlinge
beiden leven en geluk t
met een klein lepeltje druppel
naar binnen vloeien, zorgvuldig
dat niet de minste hoeveelheid
CHARBIN. 3 Febr. (V. D.) Valevsky, de .ho
ning" der bandieten van Charbln, die bijge
naamd was .Al Capone van Mandsjoerüe”, is
in een gevecht met een groot aantal politie
agenten, waarbij hü als het ware doorzeefd
werd met kogels, gedood. Valevsky terroriseerde
de Russische kolonie te Charbln door tal van
ontvoeringen, moorden en afpersingen.
Broeders JST. JOANNES DE DEO"
Opname van mannelijke patiënten
van alle gezindten en leeftijd.
den
op-
r-
GEOPEND VAM 10vJ<.-5mj«. IHVAM 8aM.-10lUt
SLUITING ZONDAG 5FEBB. 5a
toch
de
Volgens juist gepubliceerde officieele statis
tieken is de bevolking van Japan sinds Januari
1932 met bijna een mlllloen zielen toegenomen.
Het totale bevo’klngscijfer van Japan was
eind 1932 66.296.000, waarvan 33.321.000 man
nen en 32.975.000 vrouwen.
De bevolking van Tokio bedroeg bijna 5S
mlllloen Inwoners, die van Osaka ruim 2% mll-
lioen.
Dan laat zij
voor druppel
er op lettende
verloren gaat.
Dit uiterst
plicht. HU mocht geen passagier vervoeren, die
het volgens tarief verschuldigde niet had be
taald.
Rondkijkend taxeerde de lange man het
overige publiek. Niemand scheen genegen de
rol van barmhartigen Samaritaan op zich te
nemen en hü wendde zich opnieuw tot
stumper. zUn stem tot streng vermanen
PRAAG, 3 Febr. (Reuter.) De poUtie te Mo-
ravska Ostrava heeft de leiders van
laars-organisatie ontdekt, die een inkomen ble
ken te hebben van 8 k 10.000 gulden per jaar.
De bedelaars, die bij hun organisatie waren
aangesloten, moesten minstens een gulden per
dag in de kas storten, waarvoor zij kleeren.
voedsel en onderdak kregen. De leden dezer
vereeniging waren met deze regeling zeer te
vreden en konden aardig wat sparen. Enkele
hunner hadden op hun kamer een uitgebreide
garderobe, en niet zelden gebeurde het. dat de
bedelaars, na zich in avond-toilet te hebben
gestoken, naar nachtclubs
groote verteringen maakten.
Daarna begint zü met dit vocht krachtig het
Voor- en het achterhoofd te wrijven.
De lucht wordt voortdurend sterker en büna
bedwelmend.
Zonder de voorzorgen die zij genomen heeft,
zou de jonge vrouw zeker het bewustzijn heb
ben verloren.
Daar het vocht ongeloofelijk vluchtig blijkt-te
®Un. is ook haar hand spoedig droog.
ZU neemt de flacon weer op, brengt dien on
der de neusgaten van haar echtgenoot, en telt
langzaam tot honderd.
Welk een ontzettende angst! Hoe klopt haar
en onregelmatige slagen gedu-
Igheid, waarvan voor
ogen!
trouwe metgezellen en dappere vrien
den... komt hier..,. mUn echtgenoot uw
kapitein leeft! Verstaat gü mü? HU leeft!”
ZU komen binnen louter uit gehoorzaamheid,
maar ondanks een zoo besliste verzekering, aan
dit wonder niet kunnende gelooven.
Doch plotseling, bij het jien van Pennyless,
ontsnapt hun een salvo van krasse zeemans uit
drukkingen.Donders en duivels!!.... neen!
andersomGod bless you, cap-
Gandhi kent u als een wijze,
Die het n\et den eenvoud houdt
En de wereld wist te boeien
Door zijn sjaal en met zijn zout.
Want een ieder houdt van hartig
En degene, die dit biedt.
Weet bij voorbaat, dat hij daarmee
Populariteit geniet.
Vreugde is het zout des levens.
Het geluk volmaakt den mensch.
Ook voor dit soort zout te zorgen
Hoort beslist tot Gandhi’s wensch
Zijn methode is eenvoudig.
Juist gezien ook, inderdaad:
's Menschen leven wordt gelukkig
Door het vegen van de straat!
Gandhi’s volgelingen vegen,
Bezemen nu aan één stuk,
En zij maken propaganda
Schoone straten zijn geluk!
Het idee is zeker practisch.
Maar, wat ik er uit besluit:
W\j zijn hier toch in het Westen
Gandhi al reeds lang vooruit!
TerwUl Robbie en Topsy achter
eenige rotsen op de kust zaten, hoor
den ze het geluid van een harmonica.
..Daar komt Freddy Vrijdag aan"
,Jk hoor
Topsy.”
sss assMsss asset sssssseseev es eest sasseee est ssssa
\Een
....neen!..
tain!....
En de Provinciaal en de Yankee, beiden als
krankzinnig van blijdschap, beginnen te dan
sen. terwUl de jonge vrouw zich om den hals
van haren echtgenoot werpt en snikt:
„George! mün vriendmün Innig gelief
de!.... Ik heb u dus teruggekregen!”
De „doode". kapitein Pennyless. heeft zich in
zün bed half opgericht tot een zittende houding,
rekt de armen uit en balanceert heel prozaïsch
met het bovenlUf. terwijl hU. niets begrijpende
van de wilde vreugdekreten zijner vreuw die
hem hebben doen ontwaken en van de büna
„Gelieve deze kleine schadeloosstelling aan te
nemen voor uw Wandeling van Zaterdagmiddag.
Ik had een weddenschap aangegaan, om. zon
der een cent op zak, speculeerend op de goed
heid en het medelijden der menschen. die ik
ontmoeten zou. een bepaalde route per trein,
tram, en boot af te leggen Ik heb mUn wedden
schap gewonnen, dank zij uw vriendelijk aan
bod. om in mUn plaats een eind te voet te gaan.
Naar uw naam en adres deed ik in het plaatsje,
dat ons beider bestemming was, met goed ge
volg onderzoek.”
De onderteekenlng was die van een bekend
acteur, een man in de kracht van z'n leven, die
meester!Uk de kunst van grimeeren verstond.
,J1 Capone** te Charbin
het Waadtland veroverd en lieten het als de oer-
kantons der Tesslon, d. w. z. door landvoogden
op ’n smadelUke wüze besturen. Het kwam a. d.
..genadige heeren van Bern" nu zeer gelegen,
toen het nuchtere radicalisme van den Geneef-
schen buur Calvin, de schoonste kerk van Zwit
serland, de Gothisch-Romaansche kathedraal
van Lausanne, van schatten en versierselen „zui
verde”, die een waarde van ongeveer 2'/, mll
lloen fres. vertegenwoordigden. Dezen rijkdom
namen de heeren van Bern toen na de verove
ring minzaam in ontvangst en hU bleef in him
schattjïmers. tot op het einde der 18e eeuw
de Franschen kwamen en dit bedrag voor het
ons reeds bekende doel van Bona\>axte confls-
ceerden.
ster en de deur ten einde de lucht van het ge
heimzinnige vocht te verdrüven.
In het aangrenzend vertrek ziet zü de belde
zeelieden fitten, verpletterd van smart en niets
af wetende van hetgeen er gebeurt, maar de
wacht houdende als trouwe waakhonden.
En nu verwUdert zü de was uit de neusgaten
en werpt de zijden doeken weg.
Marius en Johnny zien haar verwonderd aan,
den toestand steeds minder begrijpende en mee-
nende dat zü waanzinnig geworden is, nu zü
«egt:
„MUn
„Ik
mee!”
oude man aan.
jSchouderopha -
lend ging de con
ducteur naar het
voor ba Icon. HU wss
van zins, als de tUd er voor gekomen was. zyh
plicht te doen.
De oude man bleef in zich zelf zitten praten
en mopperen en het publiek wachtte vol span
ning op de dingen die komen zouden.
Toen de tram opnieuw stopte, gelastte de con
ducteur den niet-betaler uit te stappen.
Het jonge meisje, dat zwügend had toegezien
en voortdurend in tweestrUd had verkeerd, was
echter tot een besluit gekomen. Het eenvoudig
ste zou zUn geweest, een plaatskaartje voor den
ouden man te betalen, maarook voor haar
beteekenden tachtig centen een bedrag, waar
mee niet roekeloos kon worden omgesprongen!
ZU moest helpen, mgar op een andere manier.
In haar verbeelding zag zü den ouden sukkel
langs den straatweg krulpen, daarnaast haar
eigen vlugge, veerkrachtige schreden en zü vond
dat als een van hen belden loopen moest, ztj
daarvoor de aangewezen persoon was. niet hij.
Ze stond op en sprak: „Ik zal uitstappen
conducteur, dan kan die arme, oude man mijn
kaartje krijgen.”
.Maar
„Kom. laat het daar nu maar bü en val hém
niet verder lastig.”
Haastig, hoogrood door het gekijk van vele
verwonderde oogen. stopte zü den grijsaard haar
kaartje tri de hand. HU stagielde z'n dank,
waarbij hU haar een blik toewierp, die een won
derlijken indruk op haar maakte, dan wipte zU
luchtig naar buiten.
De conducteur floot, de locomotief zette zuch
tend aan; een oogenblik later was de tram uit
het gezicht verdwenen en zU stond op den weg
met het gevoel van iemand, die uit een zonder
lingen droom ontwaakt.
ZU had een stevige wandeling voor de borst,
maar zou toch altUd nog eerder aankomen, dan
men haar verwachtte. Haar opoffering was dus
niet zoo heel groot geweest, dacht ze. Maar ze
werd geplaagd door een onaangenamen lang
zamerhand In haar opdoemenden twUfel, dien
zü niet meer vermocht te bannen.
Was zij de dupe geworden van haar eigen
goedgeloovlgheld? Was de man wel inderdaad
haar medeleden en offervaardigheid waard?
Waarom had hU haar zoo zonderling aange
keken? Had er spot in z'n oogen geblonken, toen
hU z’n: God zal t u loonen, stamelde?
ZU wist geen antwoord op die zich aan haar
opdringende vragen.
In den vroolijken kring barer vrienden vergat
zU het gebeurde, maar toen zij 's avonds al’
in het haar aangewezen logeerkamertje
zag zU opnieuw den elgenaardlgen blik der u
kere oogen. die niet op hun plaats schenen ve
zUn in het oude, gerimpelde gelaat.
Twee dagen na haar thuiskomst van haar
uitstapje ontving zü een pakje, dat een prach
tige. rUk gevulde bonbonnlère inhield.
Het begeleidend briefje, dat zü met strakke
verwonderde oogen las, luidde:
orgvuldlg stripte zU haar beste hand- i
schoenen over haar van ktnide tintelende
vingers, greep handtaschje "en parapluie. 1
van te voren gereed gelegd, verliet de kamer
en daalde de stelle trap af. die haar voerde
naar bulten, in de mistig-kille straat. Rillend
dook zij dieper ij) haar opstaanden mantelkraag,
terwijl ze haastig voortliep.
Op haar frlsch gezicht straalde een uitdruk
king van vroolUk verwachten. Aan den straat
hoek gekomen, boog zü met een ruk het hoofd
tegen den wind in, maar liep toch stevig door.
Een blik op de klokwUzers van den stompvor-
migen toren, die recht voor haar boven de
huizenzee oprees, spoorde haar aan voort te
maken.
ZU bereikte het doel van haar tocht, het
stoomtramstationnetje. dat klein, vuil, verwaar
loosd tegen het groote spoorwegstation lag aan
geplakt, juist tóen de op het perronnetje om
drentelende conducteur z’n hand grabbelend
over z'n goudgeknoopte jas deed dwalen, om het
aan een touwtje bengelend fluitje te grUpen en
naar zUn mond te brengen.
Een paar vlugge stappen en zü stond op het
platform. Een lang aangehouden, schril gefluit
gaf den machinist het sein tot vertrekken.
HUgend liet zü zich neervallen op de schraal-
vervige bank, hoogst voldaan over het juist nog
pakken van een vroegere tram dan die, waar
mee zU haar komst had aangekohdlgd.
Ze stelde zich de verbazing der haar wach
tende vrienden voor. Ze zou bij hen komen bin
nenvallen, als ze haar nog rustig in haar een
zame huurkamer waanden, zich gereed makend
voor de lange eentonige tramreis, die dan al
achter de rug zou zUn.
En zU zegende in stilte de goede bui van haar
chef, die wist dat ze uitging en haar het laatste
Zaterdagsche werkuurtje had geschonken. ZU
zou nu den Zondag doorbrengen in den vroo-
lijken kring van vrienden, inplaats van in haar
saaie, eenzame, hooggelegen kamer.
Na een half uur was de eerste stopplaats
bereikt.
Geholpen door den conducteur, heesch een
oude, gebrekkige man zich naar binnen en zette
zich op een vrijgekomen plaats tegenover haar.
HU hUgde pUnlijk en in z’n donkere oogen bla
ken angst en groote gejaagdheid op.
ZUn oud gezicht was merkwaardig fUn beUjnd,
zUn handen, wat groezelig, waren klein en goed
gevormd; ondanks de schamelheid van zijn
kleedlng. was er in zUn uiterlUk en zUn manie
ren iets van de distinctie van een heer, en z’n
jonge overbuurvrouw kon haar blikken bUna niet
afhouden van het interessante gelaat, waarop
het leven boekdeelen geschreven had voor de
genen, die de kunst verstonden, dit moeilUk te
ontcUferen schrift te lezen.
ZU zag in den ouden man een levenden roman;
zU verdiepte zich in de meest ulteenloopende
gissingen, alle gegrond op het banale „betere
dagen gekend hebben.” dat zich onmiskenbaar
op zUn uiterlUk had gegrift. ZU kwam onver-
anderlUk tot de conclusie, dat hü zelf geen
schuld aan z'n achteruitgang kon hebben, waar
door hU tot zoo n laag peil was gezonken.
De conducteur kwam binnen, om van de bü
de stopplaats Ingestapte passagiers betaling te
eischen.
„En U?" wendde hU zich tot den gebrekkigen
grijsaard,
„Ikik
uitgekomen Partita in c klein van Bach iets
rinden, dat geestelUk dezelfde beteekenis heeft
en van klankmaterie geheel op het allerlaatste
peil staat. Het werk werd eveneens uitgevoerd
door Harold Samuel, die kort geleden naar Co
lumbia overgegaan schUnt te zün (DX 437/8)
Heel de kristallUnen klaarheid, die uit deze mu
ziek straalt, is thans ook tn den klank zelf
bereikt. Daardoor gaat er die edele en weldadige
rust van uit, die wij in dezen moeilijken tjjd
zoo van noode hebben.
Kamermuziek zUn eigenluk ook de Branden-
burgsche concerten van Bach, al hebben onze
vertrekken niet de afmetingen van die der vor
sten, waarvoor dergelUke werken indertud be
stemd waren. Polydor brengt ons het tweede
uit de reeks van zes. Herinnert ge u de eigen
aardige combinatie van de solistisch gebruikte
Instrumenten: fluit, hobo, trompet en vloot? Nu
moet ge bedenken, dat de hier verelschke kla
roen niet dezelfde ia als die uit het hedendaag-
sche orkest; zU bestrijkt hoogere regionen en
produceert Uier timbres, zoodat zü beter ge
schikt is als artistiek partner van de andere
speeltuigen, waarmee Bach haar liet musicee-
ren. Een voortreffelUk koppel solisten waar
van de fameuze trompetter Paul Spörri hier
vooral genoemd moet worden onder aanvoe
ring van den bekenden dirigent Alois Melichar
laat deze vorstehjk blijde muziek met ware en
warme muslceervreugde klinken (Polydor
27293/4).
Het kan echter zijn, dat uw ooren thans niet
staan naar Bach’s verhevenheden. Daarom even
de aandacht voor een zeer goede zangplaat in
een luchtiger genre. Schrik niet van den naam
Tosti, want deze trawant der lichte Muze heeft
enkele heel fUne liederen gemaakt. Daartoe re
ken ik ook het melodieuze en stemmige .Ave
Maria”, geen toonzetting van den liturgischen
tekst, maar een stemmingsbeeld van een klein
Italiaanse!) kerkje, zooals die zoo schilderachtig
tegen de bergen liggen, welks, grijze steenen zoo
wonderlUk harmonleeren met het rood der
bloeiende oleanders. Ik kan het mü niet fraaier
gezongen denken, dan zooals Fernando Gusso
het deed met zün warme, voile en soepele bari
ton (Decca M 428).
Als een der voordeeligste oorlogen beschouw
de de Corslcaan, wiens roem als een dwaalster
rees en weer verdween. zUn tocht naar Egypte,
die even vermetel als door het toeval begun
stigd was.
Het was In den zomer van 1798. toen hü zün
troepen in oorlogskader onder aanvoering van
zUn admiraal Brueys langs den fijnen neus van
den Engelschen speurhond Nelson heen, van
Toulon naar Alexandrië bracht, zUn troepen in
Egypte deed landen, en nu verder op zUn ge-
luksster vertrouwde. Maar boven de vloot, welker
tot nu toe boo gelukkig aan de Engelschen ont
snapt was, zweefde de ongeluksster. die zU bU
Aboekir voor het eerst te zien kreeg. Tevoren,
op de vaart van Toulon hierheen, had de vloot
op bevel van Napoleon ’n schitterenden slag ge
slagen. ZU overviel nl. de weerlooze Maltheser-
ridders op Malta, waarvan het eigenlUke doel
was. zich eenvoudig meester te maken van alle
roerende goederen der Malthesers. een roof, die
heel gemakke'.ijk uit te voeren was. De schatten
der Maltha ridders werden op het vlaggeschlp
„Oriënt” van den Franschen admiraal Bruyes
geladen; zU zouden op de eerste plaats den roof
tocht tegen Egypte financieren, verder nog veel
grootscher plannen die de bezorgdheid der En
gelschen wekten Indië!! Nelson zat in-
tusschen ook niet stil. HU had meer geluk: den
len Augustus versloeg hU bij Aboekir de Fran-
sche vloot, de „Oriënt" vloog met zUn beman
ning en de rijke schatten in de lucht, zoodat
hier een streep gehaald werd door de „zelfver-
zorging" op kosten van andere volkeren, een
methode welke bU voorkeur door de Franschen
vooral onder Napoleon met succes toegepast
werd. Zooals onlangs bekend werd, heeft men
Engeland aan de hand van juiste ge-
gevel^^mtrent de ligging van het schip, af
komstig van admiraal Wollard. plannen gemaakt
om het wrak „Oriënt” te lichten, om de evën-
tueele schatten der Maltheserorden te bergen.
Het blUft echter de vraag, of de Franschen tich
met het oog op dit plan niet in den geest der
„Chambres de reunion” van hun „rol soleil” op
het roofrecht zullen beroepen, dat indertud voor
deze schatten gold
Deze manier van financieren der Franschen.
welke toen zoo jammerlUk mislukte, herinnert
aan een andere onderneming van Bonaparte,
van dezen om in den stUl der Versalller dic
tators te spreken grootsten „oorlogsmisdadi
ger”.
Volgens Zwitsersche bronnen betreft het hier
een voor dien tUd zeer groot bedrag van 2%
millioen francs, de basis van den Staatsschat
van het Kanton Bern, dat tot de rooflnvallen
der Franschen het machtigste Kanton was. In
1636 hadden de „genadige heeren” van Bern
scherpend.
„Aan de volgende stopplaats
stappen."
„Neen, ik moet naar het eindstation."
..Dat kan niet.”
..Hoe moet ik er dan komen?"
„Loopen!”
ga
hield
stotterde de man onthutst.
„Waar gaat de reis heen?”
„Naarnaar het eindstation.”
„Tachtig cent, als het u blieft.”
„Ikik
„Tachtig cent!” herhaalde de conducteur met
forsche stem, tn de meening. dat zUn zonder
linge passagier hem niet had verstaan.
Aller oogen vestigden zich op het tweetal, den
langen, rechtop staanden conducteur en den ver
schrompelden. angstig naar zUn ondervrager óp-
kUkenden passagier.
„Tachtig cent,” sprak de man van het vak
voor de derde maal, met meewarigheid in z'n
toon door de blükbare verlegenheid en hulpe
loosheid van den ouden stumpier.
..Die heb ik niet!"
„Wablief?”
„Die heb ik niet.”
„Maar wat doet u dan in de tram?”
„Ik moet mee. ik moet naar
„U mag niet mee zonder betalen
„Maar ik móet mee. ik móet. Ik weet wel, dat
de tram geld kost, maar als ik het nu niet heb?”
„Dan moet u loopen!”
„Loopen? Zoover? Dan kan ik niet.”
„Ja. dat is treurig voor u, maar daarvoor kan
de trammaatschappu geen schade lUden!”
,Jk móet mee!” herbaalde de grijsaard op een
toon van kindsche stUfhoofdlgheid.
„Wie geen geld heeft, moet niet op reis gaan:
die doet verstandiger als hU stilletjes thuis
blUft."
„Ik ga niet op reis. Op reis gaan doet men
voor z'n pleizier. Is het soms een pleizier, als
men bericht krUgt van het op sterven liggen
van z’n eenlgen zoon, den eenige, die van zes
kinderen overgebleven is?" En als men dan geen
geld voor de tram heeft, zou men maar moeten
loopen? Och. mUnhecr. laat mU toch meerUden!
Als ik loopen moet, is mUn jongen immers dood,
vóór ik bij hem ben! En ik wil hem zoo graag
nog eens zien! En hU mU ook! Dat heeft de
zuster uit het ziekenhuis mU geschreven. Laat
me toch meegaan! Zoo’n trammaatschappu is
toch rijk genoeg, om voor een enkele maal zoo’n
ouden sukkel als
nemen!
De conducteur
handen met het
t ff f '3 on dit blad zün Ingevolge de veraekeringsvoorwaarden tegen Z by levenslange gebeele ongeschiktheid tot werken door f bij een ongeval met f O Cf} by verlies van een hand f 1 OC oy verlies van een f Cf} bij een breuk van f Af} by verlies van ’n
Q00mi€ S ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerlngen verlies van beide armen, beide beenen ot belde oogen doodeiyken afloop SétJ l/.” een voet of een oog f A duim of wUsvlnger */</«**been of arm We" anderen vinger
betikte in verlegenheid z’n
potlood dat hU in de hand
hield. Het was een lastig geval! HU voelde me
delijden met den ouden man. die zulk een
treurigen gang had te gaan. maar., plicht was
den. wier macht en middelen inderdaad ontzet
tend groot zUn. Zóó heeft een fakir...."
By dit woord trad, zonder eenige complimen
ten te maken en alsof hU een huisvriend ware,
de fakir binnen.
„Daar is hU!" zeide mistress Claudia naar den
Hindoe wijzende met een verbazing, die niet ge
heel vrU was van onbestemde vrees.
De fakir werd gevolgd door drie mannen, die
over hun armen inboorlingen-kleedingstukken
droegen en verder wapenen en proviand mee
brachten.
Aangekomen bU het bed waarop Pennyless
rustte, maakte de fakir de gebruikelijke buiging
met de beide handen boven zün hoofd vooruit
gestrekt en zeide kort:
„Meester. gU leeft en zijt vrU en de ..ingewij
den'’ hebben hun schuld betaald. Maar zU ach
ten zich tegenover u nog niet van alle verdere
verplichting ontslagen. GU hebt geduchte vü-
anden en het zal niet lang duren of zU kennen
het geheim van uw verdwUning. GU moet vluch
ten.”
„Maar ik weet niet waarheen!”
„Vertrouw u toe aan mUn geleide; ik zal u
brengen in een veilige omgeving, waar men u
zal vergeten. Haast u! Trek een Indisch cos-
tuum aan."
„Maar dat wordt prachtig een romantische
vlucht!” nep de jonge vrouw, die zich nu plot
seling in staat gevoelde een geheel leger te
trotseeren.
ziekelijke uitbarstingen van teederheid rondom
hem. op aarzelenden toon vraagt:
„Wat gebeurt er. Claudia?.... Waar ben
ik?...; Heb ik het alleen maar gedroomd dat
ik gevangen en geketend was?”....
„Kapitein,'” riep de Franschman met een ge
luid als van een bazuin, „dat is zoo waar als dat
ik mUn kompas kenEn nog sterkerU bent
gestorven en de Engelschen hebben u begraven
en wU hebben u bewienden gU züt herleefd
en als bewüs daarvan hebben wy het van dolle
bhjdschap te pakken in onze bovenkamers....
Hé. Johnny?”
Niet in staat verder een woord uit te bren
gen, schudde de Amerikaan zün hoofd opzy en
voorover als een marionet, terwijl zijn mond,
saamgetrokken door een gevoel van onweer
staanbare en byna komische verteedering, «Un
puntbaardje grappig in beweging bracht.
„Dan begryp ik er niets van.” hernam de ka
pitein. „Ik ben volgens gewoonte in mün cachot
in slaap gevallen, met heel veel last van de ket
tingen. waaraan de heeren Engelschen goed ge
vonden hebben mU vast te leggen, en ik wordt
hier wakker ab ‘n vrü man!”
„Ja, m'n vriend, vrü en levend." riep mistress
Claudia op jubelenden toon. „En ik zal u spoe
dig in bUzonderheden vertellen welke vreeseluke
folteringen ik in ruün ziel heb geleden omdat ik
niet geloofde u te zullen weerzien en meende te
zulleh sterven door uw dood.”
„Lieve Claudia, aaa u ben ik mUn herleving
verschuldigd."
„O, ik ben alleen maar het lUdelUk werktuig
geweest van vreemde en geheimzinnige vrien-
Van alle soorten muziek b de literatuur voor
de kleine ruimte wel het meest geschikt om
opgenomen te worden: klavierwerken, trio’s,
kwartetten, ehz Niet alleen, omdat de micro
foon zonder eenig tegensputteren die beperkte
klankstroomen kan verwerken, maar ook. wijl
de intieme sfeer van deze kunst het best har
monieert met ons hulselUk milieu. Wanneer ik
dan ook eens goed na ga. welke platen mU in
den loop der Jaren het liefst zün geworden, dan
zün het vooral de opnamen van kamermuziek.
En daaronder heeft de Partita van Bach in Bes,
gespeeld door Harold Samuel, een eereplaats.
De uitgave His Master's Voice D 1053 en 1245
b reeds van eenige jaren her en voldoet mis
schien niet meer geheel aan de tegenwoordige
eischen van klankschoótl. Maar de toonkwalltelt
mag toch niet steeds den doorslag geven. In
gevallen ab dit dienen de waarde van het werk
en de sublieme vertolking te beslissen. Voor mij
althans zyn deze twee platen jaren lang edele
vrienden geweest, waarnaar ik steeds gaarne
weer luisterde. Wie echter persé een up to date
vastleggings-technlek eischt, kan in de zoo juist
Maar b het verbeelding? Heeft zU goed ge
zien?.... Bedriegen hare oogen haar niet onder
den invloed van het sterkprikkelende vocht?
Het is alsof zich op de koonen van dit lük-
achtig gelaat een roodachtig schünsel begint
af te teekenen.
Ja!.... ja!. het b waar!... het gelaat
begint langzamerhand een bloe te krijgende
lippen worden lichtrood die afschuwelyke
doodsbleekheid verdwUnt.
Jahet beloofde wonder gaat gebeuren
de doode gaat tot het leven terugkeeren.
Half stikkend ondef .de züden weefsels, die
haar ternauwernood nog in staat stellen adem
te halen, slaakt gravin de Sohgnic een langen
zucht.
Nu hoopt zü - - nu gelooft zü aan bet onmo-
gelük geachte
De foltering, doorstaan gedurende vier en
twintig uren, b geëindigd.
Thans, meer dan ooit, beeft zü al haar te
genwoordigheid Van geest noodig. want zü moet
handelen volkomen overeenkomstig de voor
schriften en zonder aarzelen, op straffe dit
lichaam, waarin het leven nog slechte nauwe
lijks waarneembaar b. te dooden.
Zü neemt den flacon onder den neus weg en
laat in een glas twaalf druppeb vloeien van het
geheimzinnige vocht.
Zü doet er ongeveer drie lepels water bü, die
aanstonds een mooie zeegroene kleur krijgen.
Vervolgens brengt zü met de uiterste voor
zichtigheid het gllnsterend-blanke staal van het
mes tusschen de saamgetrokken kaken en ver
wijdert die zacht van elkaar.
„Leen mü de harmonica, en ik zal
je laten zien, hoe Je het doen moet,”
sprak Madge, zeer wüs kükende.
Muriél gaf het Instrument
Madge en deze bespeelde het met haar
snavel.
„Zie je wel," sprak Madge,
Je er niet bü behoeft te zitten, zooab
JÜ het dzed, Muriel.”
„Misschien niet, doch ik kan
zeggen, dat het mooier klinkt,
JU het doet,” zei Muriel.
„Neen, maar het staat beter," zeide
Madge.
gilllMIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIII
delicate werk, dat buitengewoon
groote handigheid en geduld vereischt, duurt
büna een kwartier.
Nauwelüks in staat adem te halen en geheel
overdekt van zweet, met kloppend hart, dreigt
de arme vrouw büna flauw te vallen.
Er verloopen eenige minuten, van die ver
schrikkelijke minuten doorleefd In doodsangst,
en die iemand tien jaar ouder maken!
En din dan wordt In de tragische stilte
van dit vertrek, waar het werk der herleving
plaats heeft, een zucht vernomen....
Een van die niet te beschrUven zuchten,
maar die het meest gelükt op de zucht van een
ontwakende pas-geborene en niet de gravin
heeft die zucht geslaakt.
Neenhü b het geweestde doode
het roerlooze en vefstüfde lichaam, dat de En
gelschen voor altijd opgesloten wanen in den
nacht van het graf!
Een tweede zucht, ietwat langer, ietwat ster
ker, volgt en doet de borst van den kapitein op
en neer gaan, daarna een derde, waarby de
zware oogleden even omhoog gaan
Een juichkreet ontsnapt aan de jonge vrouw;
bügend, büna krankzinnig van vreugde roept zü
uit:
„HÜ leeft!mün George!
O. mün God. ik dank u!”
Overeenkomstig de aanwüzingen van den fa
kir opent zü met een bruuske beweging het ven-
STEUNT:
ONS GIRONUMMER IS 23653
U helpt ons hierdoor jongens*
zielen redden voor Chrlatua
qr-K e gramofoon is de laatste jaren zoo alge-
I meen en populair geworden, dat zü onge-
■*-< veer dezelfde cultureeie beteekenb heeft
gekregen als het boek, dat op haar toch een
voorsprong heeft van zooveel eeuwen. Doch
daarover dezen keer niet uitgeweid Waar ik
naar toe wil, b dit: hoe staat het in Nederland
eigenlük met de officieele erkenning van het
Instrument, dat honderdduizenden dagelüks in
direct contact brengt met de werken der groote
meesters?
Over het algemeen nogal matig. Daar zün onze
leidende muzlektüdschriften, die zich hardnek
kig verzetten tegen een serieuze gramofoonru-
briek, hoewel de vooraanstaande bultenland-
sche periodieken nu hierin reeds jaren het
voorbeeld gaven. Zelfs belai. -rijke wetenschap-
pelüke uitgaven ab „Zweitausend Jahre Muslk
auf der Schallplatte" (samengesteld door prof
dr Curt Sachs) en de zoo grootsch opgezette
„Columbia History of Music” (dhder leiding van
Percy Scholes) werden door onze muziekbonzen
over büna de geheele linie genegeerd.
Het doet daarom goed, dat een tüdschrift van
hoogen stand ab het St. Gregoriusblad thans
officieel de beteekenis van de gramofoon er
kent en bespreekt. In de reeks artikelen over
hedendaagsche muziekpaedagogische stroomin-
gen wüdt Job Smits W„ 8.J., eenige essays
aan de hulpmiddelen bü het onderwijs in de
geschiedenb der muziek. Hij geeft daarbü de
gramofoon een eereplaats. Een klein citaat moge
uw belangstelling richten naar deze opstellen,
verschenen in de December-afleveringen van
bet St. Gregoriusblad. ,J>e gramofoon in onze
scholen? Wïj weten het: in vele scholen b de
gramofoon nog een totaal onbekende ofwel een
vreemde gaM. Deze terughoudendheid, die de
gramofoon heeft moeten verduren in tegenstel
ling met andere, veel duurdere hulpmiddelen,
zooab de eplscoplsche en diascopbche projec-
tieapparaten, de schoolfilmlnstallaties e.a., b
slechts verklaarbaar door haar slechte reputatie
van zooveel Jaren her, toen de oude cylinders
en later de platte schUven nog zeer veel te wen-
achen over lieten. Die tüd b echter thans voor-
bü en, ofschoon er uit den aard der zaak altüd
vooruitstrevende en altüd conservatieve school
besturen zullen zün, vroeg of laat zal de gra
mofoon in het schoollokaal even gewoon en
vanzelfsprekend zün ab nu de landkaart of de
geschiedenisplaat aan den muur Indien al
thans inmlddeb geen technisch volmaaktere
klankinstallattes zullen zün gebouwd.”
De artikelen bevatten onder meer een geheel
volledige, critbch besproken literatuuropgave
over het breedvertakte onderwerp: verwüzlngen
naar essays in tüdschriften, naar boeken, al
bums en loose platen.
,De verhevenste werken van het menschelük
genie, die wü toch zeker in de muziek moeten
zoeken, zün neergelegd in enkele platen en
rusten er vol geestelijke geheimenis, onvergan-
kelük; en een kind van drie jaren kan ze dra
gen in m handjes.” Aldus Maurice Maeter
linck. geciteerd in de besproken artikelen.
Waarlük, de officieele erkenning van de gramo
foon begint te komen, wanneer dichters als
Maeterlinck en geleerden ah Job Smits
baar pleitbezorgers zün.
moet u
riep Robbie opspringende,
hem de harmonica bespelen,
Topsy keek rond, verwachtende den
zeeman te zien komen, doch ze zag
slechts de twee lepelaars.
Muriel bespeelde de harmonica
Madge stond maar tegen haar te la-
&>en. „Waarom moet Je er bü zitten,
beste?” zei Madge, „het staat zoo
gek."
„Ik zou jou wel eens willen zien
spelen, zonder er btt te zitten.” snrak
Muriel scherp.