I
KING
II
■il
I
tTCet w^aal can den dag
kenden werktuig- en scheikundige, die door z n
groot fortuin in staat werd gesteld in leven te
wyden aan onderzoekingen en proefnemingen
van allerlei aard Er liepen geruchten van een
vernuftige uitvinding, door hem gedaan, die
groot opzien zou baren, als ze wereldkundig
werd, en waarvoor de regeerlngen van andere
rijken schatten zouden over hebben.
Vroeger had een zangeres het beter!
H
I
i
i
I
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
ROBINSONschoenen: Ongeloofelijk sterk
HET
GROOTE
AVONTUUR
l
1
Ongeloofelijk goedkoop
PEPERMUNT
ÏDe I
DINSDAG 7 FEBRUARI
uur
|B
I
Jan Kubelik’s handen
Turksche handelsbalans
Ski-po st zegels
IA
n
FEUILLETON
1
i.
Een dag moest 48
tellen
Hulp van de blanke
broeders
Wat de oorlog weg
maaide
Goud en platina in
Nieuw-China
Zonderlinge botsing in
,de lucht
Oude grafgewelven
op Sicilië
Wegenaanleg in Trans-
Jordanië
SLAVIN VAN HET
PUBLIEK
bijna volbracht, wat U
lukte, dat is waardeloos.
Um (ga? werk steeds geheel te vol
tooien, om Uw energie zoo voor-
deelig mogelijk te kunnen be
nutten, moet U altijd .fit" zijn.
U bereikt dit door het geregeld
gebruik van King-pepermunt.
Wat
bijna
h
ij
:.a.
1
Tchoundan-Nas»r oX Tciumdra-fiagar,
Gouvernante I
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
(Nadruk verboden).
groot e,
en
mijnheer Hellma u dan niet
Robbie en Topele speelden op het
i
makende zeeleeuwen van Freddy Vrij
dag. Doch Robbie was zeer roekeloos
4*
deze Polly in den nek trof.
„Oh, Robbie, wees toch voorzichti-
letje was, waaraan ze ook zou mes
doen en....
Met haar elastischen nek wierp te
den bal spoedig daarheen, waarvan
hü gekomen was. Robbie keek niet uit
i'J
kV
Topsy. Robbie antwoordde in t eerst
niet, maar toen hü weer op zijn bee-
mlj niets doen!” tergde zij. „Ik
aen stond riep hü terug: „Ik kon hem
wel gevangen hebben, als ik maar had
■•weten, dat die rare kat meespeelde.”
(Morgenavond vervolg)
van
0
zij alleen gescheiden
(Wordt vervolgd).
D Het hooge Indische rietgewas.
de
in het werpen van den bal naar Top
sy en spoedig ging de bal zóó ver. dat
strand met een grooten bal, welken
ze geleend hadden van de kunsten-
Benzine-vry en gratis!
MARTIN BERDEN
en werd op zijn rug geworpen.
„Waarom ving je hem niet op?” riep
ger,” riep Topsy, „je hebt de kat pijn
gedaan!”
Doch Polly dacht, dat het een spel-
313
M3
243
391
344
395
HO
254
973
175
551
330
579
157
438
107
306
357
863
398
856
795
165
770
269
397
726
318
788
578
326
902
315
De leden van den trotschen Indianenstam van
Irokeezen hebben de Canadeesche regeering om
hulp veraocht. De Irokeezen verklaren: „Niet
tegenstaande onze traditie in de kracht om te
lijden en te ontberen, kunnen wtf geen weer
stand bieden aan de gevolgen van de econo
mische crisis, zonder de hulp van onze blanke
broeders en zusters in Canada.”
een
den
46
29
50
09
02
19
37
42
95
88
16
73
45
«5
30
37
96
06
63
48
95
46
89
75
19
38
23
35
54
57
16
12
12
37
95
22
51
01
95
99
15
06
40
69
97
56
99
14
54
93
56
63
52
56
04
92
35
20
02
27
76
68
92
96
3»
95
37
11
10
33
59
38
54
80
87
Naar aanleiding van de goedkeuring door den
Poolschen Sejm van een regeeringsvoorstel tot
verzorging vanwege den Staat van de in Polen
bestaande oorlogskerkhoven en oorlogsgraven,
waarmee een door den Sejm ingestelde Commis
sie van Beheer zal worden belast, worden eenige
interessante cijfers omtrent deze oorlogsgraven
bekend.
Op Poolsch gebied zijn in afzonderlijke en in
massa-graven in totaal 1.300 000 soldaten be
graven, die gedurende den wereldoorlog en den
■oorlog tusschen Polen en Sovjet-Rusland zijn
gevallen. Er zouden in Europa volgens de gege
vens van den Sejm in totaal 10.255 oorlogskerk
hoven zijn, waarop zich bevinden 417.899 af
zonderlijke graven en 79.712 massa-graven. Op
deze kerkhoven liggen begraven in Frankrijk
1.350.000 gesneuvelden; in Polen 1.300.000 ge
sneuvelden; in Roemenië 800.000 gesneuvelden;
in Duitschland 321.000 gesneuvelden en in Italië
275.000 gesneuvelden.
Ten Noorden van Atrecht (Noord-Frankrijk)
zijn in Januari 179 Duitsche en 66 Fransche
soldatenlijken gevonden.
De bekende violist Jan Kubelik is, naar uit
Praag wordt gemeld, volkomen hersteld van de
gevolgen van het auto-ongeluk, dat hem eeni-
gen tijd geleden overkomen is.
Na een serie recitals in Praag zal hij een
toumée maken door de Rivièra.
Niet lang geleden is de verzekering van Ku
belik's handen van 60.000 tot 1 millloen gulden
verhoogd.
(ngezonden Mededeeling)
den volgenden dag door In de
Kltta, en zette daarna, tegen
33
43
4«
43
40
07
03
1*
01
34
43
43
4»
Men
zeggen
mijlen
Vinden
De
en
lend,
totdat
haar
hem
In
G.
i P.
ip-
st.
uk.
in-
st.
tig.
(Nadruk verboden)
Naar uit Palermo gemeld wordt, heeft men te
Caltagirone, ongeveer ter plaatse, waar on
langs belangrijke, archeologische vondsten wer
den gedaan thans een onderaardsch gewelf
gevonden, met een vijftigtal skeletten. Aan ver
schillende schedels waren nog sporen van ver
wondingen te herkennen. Men neemt aan, dat
dit de stoffelijke resten van gesneuvelde sol
daten zijn, en dat dit gewelf dateert van onge
veer 2000 jaar vóór Chr. De afmetingen van
het gewelf bedragen 2.50 M. x 2 M. X 1.50; het
bevindt zich onder een zandsteenen rots van
vroeg-tertiaire formatie, en men vermoedt, dat
zich in de omgeving nog meerdere graven be
vinden.
„Waar brengt ge ons heen, vriend?" had Pen-
nyless hem meermalen gevraagd.
De Oostenrljksche regeering heeft een netto
winst van 25.000 gulden gemaakt met de uit
gifte van de „ski-postzegels", welke ter gele
genheid van het internationaal ski-concours te
Innsbruck van 813 Januari voor een liefdadig
doel zijn uitgegeven.
De geheele oplaag van 50.000 zegels is op
4000 na geheel verkocht.
Deze 4000 zegels zijn achtergehouden voor de
deelnemers aan het concours en zijn alleen te
Innsbruck verkrijgbaar.
was
in
in
is.
olifanten
Zij passeerden
vermoeden van
Chandemagor.
Turkije heeft in 1932 een gunstige handels
balans gehad van meer dan 15 millloen Turk
sche ponden, tegen een millioen pond in 1932.
Tengevolge van de restrlctie-bepalingen en
verhooglng van het invoerrecht is de Invoer be
langrijk verminderd.
Daar de nieuwe minister voor Nationale Eco
nomie. Jelal Bey, eenige restrictie-bepallngen
heeft ingetrokken, zal de Invoer dit jaar weer
grooter worden.
by verlies van 'n
anderen vinger
Na groote moeilijkheden te hebben overwon
nen is het, naar Reuter meldt eenigen mijn
onderzoekers gelukt door te dringen in een ver
afgelegen vallei in Nieuw-China, waar, naar
hun ter oore was gekomen, de bodem platina
moest bevatten.
Met 12 inlandsche dragers hebben zjj een
levensgevaarlijken tocht van 190 K.M. onder
nomen door oerbosschen en moerassen, waar
zij verschrikkelijk te lijden hadden van bloed
zuigers. Toen zjj bij de vallei aankwamen, die
door inlanders scherp bewaakt werd, daar zij
mij weggelegd, al zijn het er niet vele.
De Inspanning en opwinding van het artlsten-
leven vergeet ik echter, wanneer Ik optreed.
Een echten kunstenaar of kunstenares zit het
spelen in het bloed. Zonder dat zouden wij bet
ook niet volhouden. Als wj) het beste geven,
wet wij geven kunnen, dan voelen wjj dat wU
een roeping hebben, dat wij andere menschen
de zorgen en de eentonigheid van het dage-
Itjksch leven moeten doen vergeten en dan
bewijzen wij ongemerkt ook onszelf deze wel
daad. En die roeping is voor de zangeres van
thans dezelfde gebleven als een halve eeuw ge
leden.
Zulke vacantledagen zijn er gelukkig nog voor
Het is een feit, dat in den loop
Der ttjden reeds beslist is.
Dat niets zoo bijdraagt tot geluk
Dan dat men optimist is!
Wel is men er van overtuigd.
Dat hier een groot tekort is;
Dus petje af voor 'n optimist,
Zooals een Henri Ford is!
Want Henri Ford is niet een man,
De olifanten volgden den weg die langs de
Hoegll leidt tusschen de beide spoorlijnen, van
welke de eene rechtstreeks naar Darjiling bij
de grens van Sikkim loopt, en de andere naar
Boerdoean, om van dAAruit zich te vertakken
over geheel het westelijk gedeelte van het „Em
pire.”
ZU liepen met gemak zestien kilometers per
uur en de hoedah's schommelden zoo eenigszins
•Is *n zeeschip.
Gemakkeljjk gezeten, of. liever gezegd: bijna
liggende. waren graaf de Solignac en zijn jonge
vrouw In een lichten slaap gevallen, terwijl de
beide zeelieden, gewend door alles been te sla
pen. zelfs zacht snorkten.
van dichtbijzonder er een
te hebben, de Fransche stad
waarvan
waren door de Hoegll.
in een kleine voorkamer, waar ze. onrustig op
•••4»0«4MW40Mt»»WW4t4M«»4000»»0*»,*,M,,,,’,,'l
i
Maanstad. is een der laatste overblijfselen van
Fransch bezit In Indlë.
Het heeft een Hindoe-bevolklng van bijna
vijf en twintig duizend menschen. In de onmld-
delljke nabijheid dezer stad ligt Tsjlnsoerah.
eertijds een Nederlandsche kolonie, die in 1826
voor ’n mooie som gelds verkocht weid aan
Engeland.
Op vijftienhonderd meter van Tsjlnsoerah
ligt, aan de Hoegh de stad van dien naam, die
met de eerstgenoemde één gemeente vormt van
veertig A vijftigduizend inwoners.
Zonder hun gang te vertragen bewogen de
olifanten zich over de brug bü Tsjlnsoerah en
sloegen den weg In die midden door het „jung
le” 1) loopt in oostelijke richting.
Ofschoon alles volmaakt kalm was. gaf de fa
kir, ondanks zijn natuurlijke koelbloedigheid,
duidelijk waarneembare teekenen van ongerust
heid.
Hij liet het troepje verschillende malen halt
houden, haalde dan het bamboe-laddertje van
den haak, liet het langs de flank van Scindiah.
zijn olifant, vallen, was met één clown-sprong
op den grond, ging plit op den buik liggen, met
zijn rechteroor tegen den bodem aangedrukt, en
luisterde angstig.
Vervolgens klom hij weer, vlug als 'n acro
baat, naar boven en zat dan, terwijl zijn beide
metgezellen sliepen, eenige oogenbliken diep
ernstig te peinzen.
Eindelijk en ten laatste begon de horizon zich
purper te kleuren en binnen weinige minuten
Maar als men geen provisie insloeg, veroor
deelde men zichzelf tot hongersnood.
De Engelschen. practlsch en gesteld op hun
gemak, zun er altijd te vinden. Zü reizen met
korte trajecten, op kosten van den staat, bren
gen alles mee wat zij meenen noodig te heb
ben: eetgerei, zilverwerk, beddegoed. wijn, ge
conserveerde levensmiddelen, toilet-artlkelen,
kortom al het noodige en het overbodige, en
leenen van de bungalow voor gebruik alleen de
vier muren. De geheimzinnige vrienden der
vluchtelingen hadden, ofschoon in alle haast,
het noodige kunnen medenemen. Onder In de
hoedah's hadden zü eenige levensmiddelen we
ten te bergen benevens een niet te waardee-
ren schat vier kleine Cambodja-matrassen,
die gemakkelljk te hanteeren zijn en weinig
plaats Innemen. Het verblijf in de bungalow
van Ramnagar was dus zoo comfortabel als ge
harde reizigers dit maar kunnen verlangen.
Overigens waren zij zeer vermoeid en vielen, na
een korten maaltijd in de hermetisch gesloten
kamers In een diepen slaap.
De dag ging voorbij ronder eenige gebeurte
nis van belang. Toen de zonnebrand zün groot
ste hitte had verloren, begaf men zich weer op
weg, in westelijke richting.
Uren en uren achtereen verrichtten de oli
fanten prachtig hun taak.
De afstand tusschen de vluchtelingen en hun
vijanden moest langzamerhand wel groot zijn
geworden, ofschoon de fakir herhaaldelijk, van
tijd tot tijd levendige ongerustheid toonde.
zooals dat in het Oosten het geval is stond
de gezichteinder in zacht gouden lichtgloed.
De zon kwam op.
De olifanten die. zonder onderbreking, meer
dan vijftig kilometer hadden afgelegd in drie
uren, begonnen te blazen.
midden in het „jungle”, dat wil
streek waar misschien op vijf
omtrek slechts één woning te
Die enkel maar beroemd is,
Omdat een auto, die het doet.
Speciaal naar hem genoemd is.
Ford heeft den sluier opgelicht,
Zag. dat de toekomst licht is.
Zoadat het menschdom inderdaad
Dien grooten man verplicht is!
Men staakt bij hèm, terwijl het ook
Met verkoop iet.wat mis is.
De handel ook krijgt niet gauw beet,
Wanneer er weinig visch is!
Maar klagen doet hij daarom niet,
Daar blijheid zijn devies is-
Hij scherpt zich door den tegenslag
En spot zelfs met de crisis.
Malaise, meent hij. loopt ten eind,
De toekomst brengt wat goed is,
Zoodat het laatste uit de flesch
Niet bitter smaakt, maar zoet is!
Het optimisme! dit is juist
Waarmee de mensch gebaat 1*.
Wanneer men eens zóó’n Fordje
kocht?
op gaat, stil staan, zet de ooren overeind,
kromt ryn slurf tot een halven cirkel en geeft!
teekenen van onrust en ontstemdheid.
Zijn mahoet tracht tevergeefs hem tot kalm
te en weer in beweging te brengen.
Het schrandere dier blytt onbeweeglijk als ‘n
rots.
OP
haar
zij. zjj
daardoor niet beleedigd gevoelen.
Dit onderhoud was ruim een week oud. en er
verliep geen uur waarop zij er niet aan terug
dacht. In een slapeloozen nacht kwam ze tot
een besluit. Het gebeurde was niet meer te her
stellen. maar zij zou in persoon vergeving vra
gen aan de menschen. tegen wie zü zich zoo
laakbaar gedragen had. Als zif die verkregen
had. meende zij. zou zij de verloren gemoeds
rust kunnen terugvinden.
Met den eerstvertrekkenden trein ondernam
zij de reis naar het dorp, in welke nabijheid het
buitengoed lag van den heer Leyslus, den be-
schrikt uit hun lichten slaap, grijj
telingen naar hun wapens en bere!
op een krachtlgen verdediging.
Ongelukkigerwijze kunnen zjj niets zien en
slechte lijdelijk wachten op de pótstng van man
tegen man. waardoor zij elBé minuut worden
bedreigd.
bleven uit zichzelf stilstaan
evenals postpaarden k>U een bekend» pleister
plaats.
„Dat Is hier de bungalow van Ramnagar,”
zei de fakir. „Wjj zijn waar we voorlooplg we
zen moetenlaten we afstappen.”
Zoo n bungalow was eertijds men zal 'er
nu. na de uitbreiding van het spoorwegnet in
Indlë. weinig meer vinden 'n soort hotel voor
reizigers, verre van de beschaafde en bewoonde
wereld.
Het werd gebouwd en onderhouden voor re
kening der Engelsche regeering en de beheer
der ervan was "n „khaneama” of kok. meestal
een aanmatigend personage, maar die later,
tengevolge van de toenemende concurrentie
der spoorwegen, 'n toontje lager ging zingen.
De meubileering was er sober en het nacht
verblijf kostte er In HoUandach geld bere
kend ongeveer twee gulden.
Het menu, altijd hetzelfde: Koffie, kip met
rijst en eieren, had hetzelfde tarief: twee gul
den.
De kippetjes waren mager, de rijst was duf,
de eieren van verdachte qualltelt....
haar voor heilig hielden, namen deze terstond
een vijandige houding tegen de Europeanen
aan. Niettemin wisten de blanken het vertrou
wen van de inlanders te winnen, doordat een
hunner met eenvoudige geneesmiddelen eenige
zieke Inlanders genas.
De toegang tot de vallei werd hun daardoor
vrijgemaakt en een terstond geopend onderzoek
toonde aan. dat de bodem uitgestrekte goud
en platina-lagen bevatte.
1111111111111 WEES OPTIMIST
De Irak Petroleum Maatschappij is voorne
mens. naar Reuter verneemt, een 160 K.M. lan
gen weg te doen aanleggen door het met lava
van vroegere vulcanlsche uitbarstingen over
dekte gebied van Trans-Jordanië.
De weg moet dienen voor het vervoer van de
geweldige hoeveelheden materiaal, noodig voor
den aanleg van de nieuwe pijpleiding. Wan
neer deze beide groote werken in vollen gang
zjjn. zullen daardoor 10.000 menschen werk
vinden.
De uitvoering van dit plan wordt van alle
zijden toegejuicht, daar het tot verbetering van
de levensomstandigheden der Bedoulnen-stam-
men In Trans-Jordanië zal lelden, van wie
thans velen tengevolge van voortdurende werk
loosheid met hongersnood bedreigd worden.
„Ik heb beloofd u ongedeerd dAArheen te
brengen waar de Poendits heerschen als sou-
vereine meesters., naar een van die oude tem
pels zoo groot als n stad en waar overvloed
is van alles, waar vrede en veiligheid heer-
scheh Daar zult gij veilig sijn tegen alle ach
tervolging, want de Engelsche politie kent de
geheime Inrichting ervan niet; die kennen al
leen wij en dat geheim bewaren wli met ie
grootste zorgvuldigheid. DAAr hebben de gr-xj'.e
vogelvrij-verklaarden van onze oorlogen een
ontoegankelijk toevluchtsoord gevonden en er
jarenlang kunnen leven.”
„Is dat ver wsg?”
..Minstens vier nachten rijden in galop.”
„Vooruit dan maar vier nachten rijden!”
zeide Pennyless die al de akelige avonturen,
welke hij sinds zjjn komst in Indlë beleefd had.
vergeten scheen te zijn.
Noch hij, noch zijn vrouw lieten hun goed
humeur in het minst ongunstig beïnvloeden
door het vooruitzicht van die nachtelljke ritten
vol ongemakken en zoo zwaar vermoeiend.
De tweede nacht verliep aonder eenlg voorval
van beteekenis.
Men bracht
bungalow van
zonsondergang, den toent voort.
De vluchtelingen bevonden zich toen op meer
dan honderdzestig kilometers van Calcutta.
Zij waren ongeveer vier uren op weg en had
den reeds sinds lang den spoorweg gekruist die
van Bombay naar Barakar loopt. ZU bevonden
zich te midden van het „jungle.”
Plotseling blijft Scindiah, de olifant die voor-
hetzelfde oogenblik doorflitst een licht
straal de duisternis, onmiddelluk gevolgd door
het geluld van een schot.
Dat schot komt van vlakbU, op eenige pas
sen afstand, uit een dicht bamboe-bosch langs
den weg.
Scindiah die gewond is, doet een snerpenden
kreet hooren en stormt nu opeens vooruit.
Maar thans volgen, van rechts en links, ver
schillende schoten.
De vluchtelingen zijn blijkbaar in een hin
derlaag gevallen.
Eenige kogels ketsen met het bekende droge,
doffe geluld tegen de wanden der hoedah's.
Thans zijn de belde olifanten geraakt, want
zij stooten woedende kreten uit. dat geluld het
welk men nooit vergeet, als men het eens ge
hoord heeft.
Door de losbrandingen van de geweren opge
schrikt uit hun lichten slaap, grupen de vluch-
zich voor
Da piloot van een transportvliegtuig van den
luchtdienst tusschen Amarillo In Texas en Okla
homa City onderging, naar Reuter meldt, een
vreemde gewaarwording, toen een havik recht
tegen het toestel aanvloog.
De groote vogel sloeg door de voorruit van
den cockpit, zoodat de glassplinters den piloot
in het gezicht vlogen en zijn bril van de vlleg-
kap werd afgeslagen.
HU bekwam eenige onbeteekenende verwon
dingen en kon de vlucht ongehinderd voort
zetten.
„Uwe gouvernante?” herhaalde het meisje
staarde de vrlendeUlke dame verbaasd aan.
,Ja. juffrouw Nora Winter. Is zif een zuster
van u? U gelUkt volstrekt niet op elkaar."
„Mevrouw.... ikbracht de bezoekster
uit.
Meenend. dat verlegenheid de oorzaak was
van dit vreemde doen, praatte de vrouw d< s
huizes luchtig verder. „ZU is een groote wande
ling gaan maken met de kinderen, maar het zal
mU aangenaam zijn, als u haar terugkomst
hier wilt afwachten. „Misschien wilt u hoed en
mantel afleggen?”
..Maar ik ben Nora Winter die bij u m betrek
king zou komen,” barstte het meisje eindelUk
uit.
„U?”
„Ja. ik. Heeft
veiteld.
„Wie is mUnheer Heilma?”
De heer, die is komen zeggen, dat ik mij door
hem had laten overhalen om....”
„U spreekt werkelijk In raadselen! Wat be
doelt u toch?”
Opmerkzaam geworden, stond de heer Leyslus
op van uit den hoek, waar hU had zitten lezen.
„Wat Is er?” vroeg hU naderbiikomend. Eenlg
misverstand tusschen de dames?”
„Ja. sprak z'n vrouw. „Juffrouw Winter, die ik
voor een familielid van onze huisgenoote hield,
vertelt me. dat zli zelve de Nora Winter is, die
bU ons in betrekking zou komen.”
Verbaasd keek de heer Leysius naar het meis
je. dat moeite had zien zelf te overtuigen, dat zjj
wakker was en niet droomde.
De heer des hulses was de eerste die weer
sprak.
„Ongeveer een week geleden kwam hier een
Juffrouw Winter, die we op sanraden van een
ouden kepnis. den heer Harder. schriftelUk had
den geëngageerd.
ZU nam terstond het onderwijs en de verzor
ging van onze kinderen op zich. Dit is wat ik
weet. Nu is de beurt aan u! Vertel ons nu, wat
u weet!”
ZU deed het. haastig, nerveus haar stem soms
uitzettend. ZU sloeg niets over, ontzag zich zelve
niet, legde het geheele geval bloot voor haar
verbaasde toehoorders.
Plotseling sloeg de heer Leyslus met z'n gg-
balde vuist op de tafel en riep uit: „Ik weet
het! Die brief! die brief!”
„Welke brief’" vroeg z'n vrouw.
„Ik werd door een onbekende gewaarschuwd,
dat er een complot werd gesmeed om mU m'n
geheimen te ontfutselen, om mUn uitvinding te
stelen en er In het buitenland een goeden prijs
voor te maken.”
„Zou je denken
„Wat kan het anders zun’ Ten minste als
deze jonge dame geen bedriegster of een krank
zinnige is.”
Htj liep naar de telefoon en belde de politie
op. Een onderzoek werd Ingesteld In de kamer
van de pas aangestelde gouvernante. Wat men
vond, was overtuigend.
In haar kotter lag een geheel arsenaal van In-
brekerswerktuigen. valsche sleutels en derge-
lUke. terwijl een begonnen brief, in een schrijf
map ontdekt, ook den laatsten twlffel bande.
Toen de pseudo-Nora Winter van d< wande
ling teruggekeerd, scherp ondervraagd werd,
viel ze door de mand, maar liet haar aangeno
men houding van uitdagende onverschilligheid
niet varen.
.Men kan
heb niets ontvreemd, zelfs geen poging daartoe
aangewend. Ik heb alleen voor een korten tüd
een anderen naam gedragen dan den mUne. M'n
chef, wiens ware naam ik nooit zal bekend ma
ken, heeft een fout begaan. HU had die zottin
niet vrU moeten laten in haar bewegingen."
„Ik zou u gaarne mijn dankbaarheid be wij
zen." zei de rijke uitvinder later tot de werke-
lUke Nora Winter. „Kan ik u ergens mee van
dienst zUn?”
„Och mUnheer. laat mij ondanks het gebeur
de bU u komen,” smeekte het jonge meisje; „ik
heb ervaring opgedaan en weet nu dat men niet
ongestraft tegen z'n geweten kan handelen. Ik
zal goedmaken, wat ik misdeed.”
En zoo geschiedde het.
Maar daaraan dacht Nora Winter niet, toen
ze op het bordes van het huls stond, hetwelk
het doel was van haar tocht.
Zenuwachtig, verlegen, zich klein voelend en
bü voorbaat terugschrikkend voor onvriende-
lUke woorden, die haar zouden worden toege
voegd. trok zij aan le blinkende schel na ist
de monumentale huisdeur
Aan den huisknecht reikte zli haar kaartje
over en verzocht hem te vragen, of de heer en
mevrouw Leyslus haar een oogenblik gehoor
wilden vcrleenen. ZU meende verwondering in
z'n oogen te lezen. HU liet haar binnen gaan
neer drubbe-
wacbtte,
de man
verzocht
te volgen,
een
vroolUke tuinka
mer vond zU de
menschen, voor wie zU zich vernederen ging.
Voorkomend trad mevrouw Leysius haar
tegemoet.
„Juffrouw Winter, uw naam doet mif vermoe
den dat uw bezoek eigenlijk niet óns geldt, maar
onze gouvernante.”
j y» dit blad slin ingevolge de versekerlngsvoorwaarden tegen f D/l/lfï bU levenslange gsheele ongeschiktheid tot werken door f by een ongeval met t bU verlies van een hand f 1 efC oU verlies van een Cft by een breuk van f jf
tic QDO/ITU? S nngsvsiisn versekerd voor een der volgende ultkeerlrgen I verlies van beide armen, belde beenen of belde oogen tÜV,- doodeiyksn afloop f een voet ot een oog f 1 duim of wijsvinger *Jt/«”been of arm f T(Z»~
Oitta Alpar vertelt het volgende omtrent haar
levenswUze:
Gaarne maak Ik gebruik van de gelegenheid
em eens op een meer ernstige wijze mUn beroep
te belichten, dat voor de meeste menschen
slechts één ding verelscht. n 1. goed zingen. Ik
zou mij in geen geval een anderen werkkring
wenschen; ik hang aan mUn werk met hart
en ziel maar zoo eenvoudig als velen denken
is het toch niet. Als een mooie stem voldoende
was. hoeveel zangeressen zouden er dan wel niet
zijn? In werkelijkheid zien wU. dat vrouwen met
goede stemmen, die bovendien werkelUk mooi
zUn en veelzUdlg begaafd, toch niet vooruitko
men, omdat haar iets ontbreekt, dat men moei
lijk kan omschrUven. maar dat zeker evenveel
doorzettingsvermogen en energie bevat als ar
tistieke gaven. Het gaat om de verovering van
het publiek, met welks bUval wU staan en val
len. en de methoden om dit te bereiken ver
schilden een halve eeuw geleden evenzeer van
de tegenwoordige als bijv de Fransch-Dultsche
oorlog van den wereldoorlog. In dien tUd had
een zangeres Inderdaad genoeg aan een fraaie
en geschoolde stem en een knap gezicht om de
gunst van het publiek te behouden. Tegenwoor
dig wordt van de kunstenares een zoo volkomen
toewUding aan haar kunst gevergd, dat men
ons werkelUk slavinnen van ons publiek zou
kunnen noemen.
De dag van een kunstenares uit het Jaar
1933 is gevuld met zooveel verplichtingen, waar
aan zU zich met het oog op haar beroep niet
kan onttrekken, dat zij van 's morgens vroeg
tot 's avonds laat geen oogenblik voor zichzelf
heeft: zü kan zelfs niet af en toe goed uit
slapen. En dat konden onze collega's van vroe
ger wél. Ze werden niet opgeschrikt door een
ratelende telefoon. Ze konden op hun gemak
hun maaltyden gebruiken. Ze konden uren be
steden aan het toilet maken, dat een genot op
zichzelf was. Ze hadden zelfs tijd voor een mid
dagslaapje, als zy daar lust In hadden en voor
allerlei dingen, die volstrekt niet noodig, alleen
maar pleizlerlg waren En nu? Urenlange con
ferenties met machtigen uit de tooneel- en
filmwereld, met mUn secretaresse over de be
langrijkste ingekomen brieven, met modistes
en hoedenmaaksters, dan weer dagen, waarin
er vrUwel voor niets anders tUd overbluft door
de besprekingen met librettisten en componis
ten, scenarloschrüvers en regisseurs, het po-
seeren voor fotografen, en dan moet men dik
wijls 's avonds nog optreden. Het is voor eerj
buitenstaander niet te begrUpen. hoeveel ener
gie en zenuwkracht het eischt om zulke dager,
door te komen. Ze zUn erger dan de weken, die
dan volgen met het werk in het filmatelier of
op het tooneel van 's morgens tot 's avonds.
Daarnaast hebben toch ook familie en ken
nissen recht op onzen tUd en. natuurlUk, het
publiek, dat autogrammen vraagt. Hoeveel tijd
dat op zichzelf kost heb ik noolfberekend, maar
wel weet ik, dat ik eiken dag 16 uur in actie
ben en dat voor mU de dag elgenlUk 48 uur
moest hebben. Want behalve al die dingen,
moeten wij nog aan sport doen om in goede
conditie te blUven. Het liefst rUd ik paard; dat
is nog een illusie uit mün kinderjaren geweest
en de verwezenlUklng Is mU niet tegengevallen.
Wat is het heerlUk om op een mooi dier, tot tn
het oneindige door te draven, aan niets te moe
ten denken, alleen maar te genieten van de
mooie omgeving! Er is elgenlUk geen sport, die
ik niet beoefen, maar by voorkeur zwem of
tennis ik.
NatuurlUk musiceer ik ook, terwUI Ik dage-
lijks zangles neem, want als een stem niet ont
wikkeld wordt, gaat zU achteruit. Zoo zou ik
ook lichamelijk ziek worden, als ik altijd in de
stad moest blUven. als ik nooit eens geheel vrU
kon zUn met alleen de natuur, de zon, het bosch
en de heerlijke geurige buitenlucht om mU heen.
aar geweten liet haar geen rust. ZU was
zóó bill geweest met het onmiddellUk
vinden van een nieuwe betrekking bü het
eindigen van haar werkzaam-zün in het vrlen-
delUke huis van den heer Harder, wiens beide
dochtertjes zü gedurende eenige jaren school-
wüsheld en Savoir-vivre had trachten bü te
brengen.
De meisjes Harder waren naar een kostschool
vertrokken en door bemiddeling van haar va
der. had zU. alleen schriftelUk onderhandelend,
een ander, aanlokkelijk arbeidsveld gevonden.
Jammer genoeg, kon men haar niet dadeUjk
verwachten zoodat zü 'ot een vacantlé van en
kele weken gedwongen was. ZU had een be
scheiden kamer gehuurd en haar tijd besteea
aan lezen, wandelen en 't In orde brengen van
haar garderobe.
Enkele dagen vóór den aanvang van haar
nieuw dienstverband had zich een heer bü haar
laten aandienen. Lichtelijk onthutst, hsd zü
op het haar gebrachte kaartje getuurd, en ein
delUk gezegd, dat zü den heer Heilma rou ont
vangen.”
Een rüztg. deftig heer trad binnen.
„Heb ik het genoegen. Juffrouw Winter te
ontmoeten" vroeg hü vleiend-beleefd.
,^fa, mUnheer?”
„Ik kom u spreken over een hoogst gewich
tige aangelegenheid gewichtig ook voor u.”
ZU bood hem een stoel aan en vroeg zich
verwonderd af. wat de vreemde, opdringerig-
vriendelüke man haar te zeggen kon hebben.
„Juffrouw Winter,” begon hij, ..Ik heb van u
gehoord, aooveel goeds over u gehoord, dat..1..”
„Van wien?" vroeg ze verbaasd.
„Dat doet er niet toel” antwoordde hü met
een listig lachte, dat zün woorden verzachten
moest. ,jk weet, dat u gouvernante bent geweest
over de dochtertjes van den heer Harder en de
wüze. waarop ge u van uw taak gekweten hebt,
ia. naar ik vernam, zóó boven allen lof verhe
ven. dat ik niets liever zou wenschen. dan mün
eigen, moederloos meisje aan uw zorgen te mo
gen toevertrouwen”
..Maar Ik heb al een nieuwe betrekking aan
genomen. mUnheer
,X>at weet ik. maar dat behoeft geen be
zwaar te zün.”
„Niet?"
„Als. wat ik u aanbied, u beter Hikt, kunt u
immers gemakkelük
„Neen. neen, dat zou unfair zlln."
.M'n lieve, jonge dame, uw gevoelens doen u
eer aan. maar vergeef mil m'n openhartig
heid ze zün niet op hun plaats in onze tegen
woordige maatschapini
En als Ik u drie, viermaal het bedrag biedt,
waarvoor u bil een ander aangenomen zUt. Is
het uw plicht, dit te aanvaarden, want de aan
vaarding van mtfn aanbod stelt u In de gele
genheid. uw toekomst te verzekeren, te sparen
voor uw ouden dag. die nog wel ver in 1 ver
schiet ligt, maar toch onvermüdelUk komen
moet. En als u aan mijn verwachtlng»n vol
doet. waaraan ik niet twlffel. zal ik u ook gaar
ne. ook als mün dochtertje volwassen is. als een
aangenomen huisgenoote. aan wier bllzUn men
gewend is. bil mil houden. Uw positie bü mU
zal dus een blüvende zlln. als u dit wenscht.”
In haar zorgvol beslasntje was „geld” een
machtige factor.
Zü streed een zweren strüd.
Opnieuw sprak ze, haar stem was minder
vast dan te voren „Het zou unfair zün.”
„Maar zeer menschelük,” glhnlachte de heer
Heilma.
„Ik durf niet, ik heb werkelijk niet den moed,
om menschen die me in goed vertrouwen aan
namen. op het laatste oogenblik teleur te
stellen.”
„Kent u de menschen?” vroeg hü-
„Neen, we onderhandelden schriftelUk."
„Des te beter! riep hü. als opgelucht uit. „Ik
zal dat zaakje wel opknappen. Ik zal naar den
heer Leysius zoo heet hü Immers? gaan en
hem de zaak uitleggen. Hü zal moeten toege
ven. dat uw belang vordert, mün aanbod bo
ven het züne te stellen. Zoo wordt u het schrij
ven van een onaangenamen brief bespaard. Af-
gesproken? Kom sla toe. Ik wil u met genoegen
drie maanden salaris vooruit betalen, dan kunt
u me niet meer ontglippen,” besloot hü schert
send zün betoog.
Ze was tenslotte, niet aonder gewetenswroe
ging. maar toch overtuigd, voor het aanbod be
zweken.
Nog veel hadden ze samen bepraat. Haar va-
cantle zou veertien dagen langer duren dan ze
zich had voorgesteld, maar de heer Heilma had.
ondanks haar protest, een bedrag voor de on
kosten daarvan gevoegd bü het vooruitbetaalde
driemaandelüksche salaris, zoodat zü daarom
trent geen zorg behoefde te hebben.
BU het afscheid had hü haar hand lang met
stevlgen drpk in de züne gehouden, haar scherp
onderzoekend in de oogen geblikt en gevraagd:
„Ik kan dus onvoorwaardelUk op u rekenen?”
„Ik zal op den bepaalden datum bij u komen
en alles doen wat tn mUn vermogen is, om uw
dochtertje een goede, degelüke opvoeding te
geven
Zün vraag en z'n onderzoekende blik waren
onaangenaam geweest, maar redeneerde
had dien twijfel verdiend, mocht zich
