Jeugdproblemen
Rusland
u&Aaal cwwi cfcn dag
T
i
I
I
4'
i
I
p:
GROCK
in
t
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
schoen
ROBINSON! Zoo’n
voor
GROOTE
AVONTUUR
J
Alleabonné’s ODgevallên verzekerd voor
HET
„echte” jongens
ij
„echte”
Al
ssnzj-. s^estsssiss: tssr^ffSO.- &^ss"“^ssf250.- -’,“4 f 12S.- tso.-tosr -•
DONDERDAG 9 FEBRÜARI
SOVJET-ONDERWUS
Droevige resultaten
I
i
Gevolgen
Daklooze vrouwen
«er
W erkelyke toestand
t
Record-waanzin
FEUILLETON
Werner Sonibart
t i
i
Goud-claims voor werk-
loozen
Ondersteuning in Chili
af geschaft
De scholen zyn overvol, doch het
leerplan staat op laag
niveau
li
i
Ifil
1
*J
11
i Eén inbreker
betrapt
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
hy
xzn
brengen.
De voorstelling
(Morgenavond vervolg)
vermoeden, iets vreeeelijks moest zijn
maakte,
38
We komen helpen," riep de
R4
i
t- 4’
I
•3W
X
•ntlgsten
een ge-
bet
kop
tm-
he-
B3
Ier
noemt en
.1 mensch
nadat hy vroeger had geschreven „Socialisme
en sociale beweging”. Zijn werk over bet ka
pitalisme la met groote geestdrift geschreven
en geeft een overzicht van den groei en den
bouw van het huidige economisch systeem. Bet
ia vooral de kapitallatische mensch, die de aan
dacht van den achrjjver wekt, de mensch, die
gedreven wordt door de geldzucht, vooral in de
tijden, waarin dé techniek heerscht.
Van de politiek was Sombart steeds afkeerig.
doch niettemin heeft hjj de laatste jaren duide
lijk te kennen gegeven, dat hjj sympathiseert
met de jongste beweging der rechtsen. Nooit
beeft hjj als hoogleeraar getracht de sympathie
en de gunst van zijn leerlingen te veroveren.
Het was hem alleen te doen om de verkondi
ging van zijn oprechte overtuiging en daarvoor
liet hy zich door niets beïnvloeden dan door
zijn eerlijkheid.
Van alle zijden heeft men het voornemen ge
maakt om Sombart met zijn as. a
verjaardag te huldigen. Hiertoe wei
denkboek ontworpen van meer dan 300 bladzij
den, waarin de namen voorkomen van talrijke
geleerden van allerlei richtingen.
crin
ge*-
gee-
ocdt
zal
1 in
het
iken
der
dat
seds
Uo-
nu-
oor
>en
rde
im,
Je
era
de
m
j
’■ff
en
«9
en
iet
let
rd
te-
la
veike
van
dar
i kri-
i bet
L
fan-
met
een
be
wees
ont-
Vok
mate
■t de
Iker-
J
len
Id
ea
te
en
be
sren,
door
■opa.
men
ligde
Insel
na’e
..Help!.... Help!,
stik.... M*n broer!.
it-
V*
ser
«-
xr
en.
nn
■n-
iet
•ds
tel
ar
zn
Robbie haalde drie van da aard
mannetjes over eens een ritje te ma
ken op den rug van een van Freddy’s
gedresseerde zeeleeuwen.
„Ze hebben nog nooit op een aee-
leeuw geraden," sprak Robbie, ..en
ik ben er van overtuigd, dat as bet
fijn zullen vinden’
„Maar ik geloof niet, dat de zee
leeuw het fijn zal vinden.” sprak
Ivy, ...kijk eens, hoe hl) ze aanstaart
en huilt.’
In Dultschland gaat men met eenlge plech
tigheid den zeventlgsten verjaardag vieren van
Werner Sombart, een leerling van Marx en
schrijver van bet boek „Modern kapitalisme’’.
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
(Ingezonden Mededeeling)
ot..
*M
Uiteraard wordt dit systeem het allereerst en
het krachtigst toegepast op de scholen, die nu
eenmaal tot de belangrijkste factoren behooren
tot vorming van de jeugd De scholen zijn dan
ook in Rusland vrijwel de eenlge bronnen voor
de jeugd. In andere landen zijn daar nog de
kerk, de familie en de sociale verscheidenhe
den. In Rusland zijn deze laatste ondenkbaar.
De kerken zijn uitgeschakeld en kunnen ma
terieel niet eens bestaan. Hun Invloed ia dus
vrijwel fictief en kan zich alleen In het geheim
doen gelden. Daar de privaat eigendom is afge
schaft en de staat het economische leven tot
zich heeft getrokken, heeft hU volle macht over
de sociale toestanden en tegelijkertijd over de
vorming van de Jeugd. Ook het familieleven
heeft zijn kracht voor het allergrootste deel
verloren sinds vader, moeder, zoon en dochter
gedwongen zijn hun arbeidstijd buiten de fa
milie door te brengen en mede te werken aan
den opbouw van den nieuwen staat. Zoo heeft
de almachtige staat het geheele leven der in
dividuen tot zich getrokken en heerscht hij op
permachtig.
■v In het-begin heeft men op de scholen maar
raak geëxperimenteerd. De leerprogramma's
wisselden voortdurend en tenslotte heet bet in
de officleele pers, dat men over de resultaten
zeer tevreden kan zijn. Het aantal schoolgaan-
den zoowel In het lager als in het hooger en
het universitair onderwijs Is sterk toegenomen.
De Iszwestija meent, dat de vooruitgang van
het schoolbezoek en dus van de cultuur op on-
gshoorde wijze heeft plaats gehad en zyn weer
ga nergens vindt. In een enorm tempo gaat het
onderwijs vooruit, aldus redeneert het blad, en
aan deze mededeeling knoopt het Duitsche ka
tholieke blad ..Germania' enkele beschouwingen
vast, die ons een kijk geven op de werkelijke
toestanden in de Russische scholen.
Grock, de clown, móet
Weer gaan spelen.
Daar de nood hem
Dit gebiedt.
De malaise,
Die óók optreedt,
Spaarde juist zijn
Spaarpot niet!
Wat hij met zijn
Grappen gaarde,
Bracht de crisis
Op de flesch.
Rentenier zijn
Is een nummer,
Dat hij niet gaf
Met succes!
Dus nu zoekt hij
Weer de planken.
En den strijd om
Het bestaan
Gaat hij voeren
- Met zijn grappen
En zijn koddig
Clownspak aan.
Grock zal spelen,
En volkomen
Met. zijn lot in
Harmonie
Want het leven
Was voor hem ook
Niet veel meer dan
Clownerie!
- -
.Meester,door* Rama te redden hebt gij hem
tot een toegewljden vriend gemaakt die u meer
dankbaarheid zal toonen dan menig mensch en
die u zal gehoorzamen met de trouw van een
hond.
De morgenschemering begon door te breken.
Pennyless en zijn vrouw hadden het ontzet
tende geraas van een half uur geleden en dat
gevolgd was geworden door een doodelljke ritte,
niet vergeten.
ZU besloten zoo spoedig mogelyk en langs den
koristen weg te vertrekken naar de plaats waar,
'naar zij
gebeurd.
Nu de arme Scindiah dood was. zou zijn ka
meraad Rama voortaan met het transport van
den kleinen troep belast worden.
De hoedah, die aanvankelijk bestemd was
voor den kapitein en zijn vrouw, zou ook plaats
verleenén aan de beide zeelieden.
Marius en Johnny bedankten voor deze in
hun oog al te groote eer en verklaarden heel
goed te voet te kunnen gaan.
Pennyless hakte met één woord den knoop
door.
„Ik heb hier te bevelen evenals op het Jacht,
nietwaar?’’
„Zeker, kapitein.’
dan beveel ik u bij ons aan boord te
komen.”
Het bevel werd opgevolgd. De mahoet van
Scindiah en de fakir, zeer primitief bekleed met
de „langoutl”, zoodat zij als eekhoorntjes door
alle gewassen en struiken heengleden. daaren-
„Wat is er?" hijgde Harringcate.
,Er Is een man binnen, een Inbreker! De
meid wis vrij vanavond en wij waren ook
niet thuis, dus heeft hij Ingebroken. De hoorde
hem in de hall, en hij ging naar de huis
kamer. Haal toch de politie!’’
„In dien tüd te ie met het zilver er tuaeph^n,
uit,” concludeerde Harringcate.
Opeens zei Teddy: „Heeft u telefoon?"
„In de hall." zei Harringcate, ..maar wie
gaat er nou daar telefoneeren als die kerel je
in 1 donker een klap kan geven? Houdt jelui
hier de wacht.” voegde hij er weinig opofferend
aan toe. „dan haal ik de politie!”
raasde Teddy over
het volkscommissariaat voor onderwijs bijzon
dere maatregelen trof om het onderwijs in alle
scholen met geweld op een hooger plan te
HET SPOORWEGONGELUK
Terwijl de#fakir met behulp van Marius,
Johnny en den mahoet de haken trachtten los
te krijgen die de hoedah nog aan het eadaver
van Scindiah vasthielden, vroeg Pennyless zijn
vrouw hem met haar toorts bij te lichten en be
sloot het avontuur te wagen.
Ds mahoet van Rama was van zijn hooge rit-
gemakkeljjken kant waren. Verreweg de groot
ste meerderheid kende de Russische gramma
tica niet. In een wetenschappelijk tijdschrift,
dat den titel draagt van „De wetenschappelijke
Arbeider’, komen een kleine 3000 uitspraken
voor van technische en landbouwkundige lee
raren. Dezen verklaren, dat hoogstens vijf pro
cent van de opgenomen studenten werkelijk
als voldoende bekwaam kunnen beschouwd
worden. Deze studenten maakten niet alleen
ernstige fouten tegen hun vak, maar konden
niet eens hun gedachten behoorlijk uitdrukken
in hun eigen taal. In de techniek heerscht een
groote onkunde, maar zelfs dat wat de studen
ten wél weten, te machinaal van buiten geleerd,
zonder eenig begrip of Inzicht. De Iswestlja
openbaart einde 1932 dat er in het gebied van
Moskou minstens 2000 leerkrachten te weinig
zijn, zelfs nadat ongeveer 1800 klaargestoomde
nieuwe leerkrachten beschikbaar waren gesteld.
In andere gebieden, aldus het blad, te het niet
beter gesteld met het onderwijs. Van de 2000
leeraren, die onderwijs geven In den Noord-
Kaukasus. zijn er 1700, die alleen de volksscho
len hebben bezocht en die dus verre van be
kwaam zjjn om onderwijs te geven, dat ze
zelf nauwelijks hebben ontvangen.
De toestand was einde 1932 zóó ernstig, dat
Een beroepepiantet heeft te Lourengo Mar
qués 61 uur en twee minuten onafgebroken ge
speeld en beweert hiermede het vorige record
van 60 uur en 33 minuten, dat op naam staat
van een Amerikaan, te hebben gebroken.
Terwijl hjj speelde werd hij voortdurend
gadegeslagen door twee doktoren, terwijl hij
kosteloos geschoren werd door een barbier.
De gouverneur-generaal van Portugeesch-
Oost-Afrika bracht hem tijdens het spelen jen
bezoek. T
Tenslotte raakte hl) echter uitgeput; zjjn
polsen zwollen op en de doktoren adviseerden
hem het spel te staken.
Bet Duitsche blad heeft nL niet alleen de
offlcleele Russische pers gelezen, maar ook de
vakliteratuur, die minder dan de officieele kran
ten tot het buitenland spreken. En in deze
onderwijs-periodieken ziet de toestand er eenigs-
zins anders uit dan de regeerlngspers wil doen
gelooven. De kwalitatieve prestaties van de
Russische scholen moeten zeer sterk gedaald zijn
sinds het sovjetsysteem de reorganisatie der
scholen ter. hand nam. Door de vernietiging
van het verleden, door de kunstmatige over
voeding der hoogescholen, waar t proletarische
element den boventoon voert, door de plaat
sing van proletarische krachten in het openba
re leven, alleen omdat het „proletarische’’ krach
ten zijn, is de algemeene volksontwikkeling
sterk gedaald. De volksscholen b.v. verkeeren In
een dusdanigen toestand, dat men hier nauwe
lijks nog kan spreken van onderwijs in welken
simpelen vorm dan ook. Er is gebrek aan scho
len, asm onderwijzend personeel, en de krachten
die beschikbaar rijn, zijn in vele gevallen on
bekwaam.
Nu zou men mogen gelooven met eenigen
kwaden wil, dat deze beweringen slechts be
weringen zijn, die op louter veronderstellingen
berusten, doch een aanhaling uit de Prawda
zal daar een ander Ucht op werpen.
Onze scholen, aldus ongeveer dit blad. d.wi.
de volksscholen en de middelbare scholen, mun
ten uit door een zeer laag niveau. Van deze
scholen zouden 60 studenten naar een techni
sche school overgaan. Er meldden zich 200 can-
dldaten. Van deze tweehonderd kregen slechts
elf candidaten voldoende voor alle vakken, 19
kregen voldoende In twee vakken, alle anderen
kregen onvoldoende, terwijl de opgaven aan den
kwaad humeur noodlg om ‘n onherstelbaar <m-
geluk te veroorzaken.
Met de hem eigen bewonderenswaardlge koel
bloedigheid probeerde Pennyless net vreemde
voorwerp te verwijderen; het was een kogel, die
zich genesteld had In het beenderen-weefsel.
Na veel en krachtig trekken en drukken en
wroeten bereikte bij zijn doel ten koste van heel
wat zweet.
De kogel kwam te voorschijn en had het beest
blijkbaar veel Pijn veroorzaakt, want onmlddel-
Ujk na de verwijdering ervan slaakte het een
lange zucht en scheen geheel opgelucht.
Het bracht het uiteinde van zijn slurf op de
wonde, haalde diep adem, wierp het bloed uit
en herhaalde dezelfde manoeuvre tot drie- of
viermaal toe.
Daarna hief hjj de slurf op. streek er zacht
mee over het gelaat, den hals en de handen van
Pennyless. alsof hij dezen wilde streelen. of lie
ver om de huiduitwaseming van den kapitein,
de lucht die aan leder mensch eigen en by allen
In etndelooae variaties verschillend is. in zich
op te nemen.
Pennyless van zijn kant streek zUn band over
het beweeglijke typische olifantslichaamsdeel
en sprak eenlge woorden tot den kolossus, die
de ooren opzette, als om het geluld dezer be
vriende stem goed te onthouden.
De mahoet was niet weinig verheugd en ver-
klaarde dat Rama. op deze wijze geholpen bijna
even goed zou kunnen loopen als te voren.
Wat den fakir betreft, hjj aside met ztfn be
kende keelstem;
boven, evenals de meeste Indiërs, onvermoeide
loopers, gingen te voet.
Hoe vlug zij ook trachtten voort te maken,
zij hadden toch nog ongeveer *n uur noodlg om
ter plaatse te komen. Wat de Europeanen ver
moed hadden was werkelijkheid.
Er was hier inderdaad *n spoorwegongeluk
gebeurd, des te erger omdat het had plaats ge
had midden In het .Jungle”, tusschen twee ver
van elkaar gelegen stations, en zonder hulp In
de omgeving.
Zij waren de eersten die aankwamen bij deze
verschrikkelijke massa wrakstukken, waaruit
hartverscheurende kreten, gejammer en doods-
gereutel omhoog stegen.
Beneden tegen een lage helling van den weg
lag, met de wielen In de lucht, de locomotief,
die bij haar val aan een Engelschen machinist
en een inlandschen stoker het leven gekost had.
Hier en daar zag men eenlge overlevenden
rondzwerven, die in hun toestand van verbijs
tering niet bU machte waren eenlge hulp te
bieden.
Zonder te gaan onderzoeken wat de toevallige
ot misdadige oorzaak van deze ramp was, zet
ten Pennyless, de twee zieheden en mistress
Claudia zich aan het werk om ten minste eenlge
der ongelukkige slachtoffers van een wreeden
dood te redden. ZU sagen er daarbij niet tegen
op hun kleederen te scheuren en hun handen
bloedig te schrammen.
Tervrijl ze aan het harde werk van het uit
elkaar halen der wrakstukken bezig waren,
maakt# Marius de opmerking;
kapitein.... dit is blijkbaar *n emigranten-
trein.... niets dan arme inlanders.... geen
enkele blanke
„Ik geloof bet ook....”
„Kapitein, kijk eens zonder u te willen
commandeeren. hoor! hoe mager ze zijn. Ge
raamten, hé?”
Inderdaad, het waren geraamten, vel oves
been, die daar rondliepen!
Maar er klonken voordurend ook kreten, hart
verscheurende kreten, van onder een wagon-
bordes, dat half in een anderen wagen was ge
drongen.
Het waren kreten van jonge «temmen en die
om hulp riepen in zeer goed Engelsch.
Pennyless en Claudia waren de eersten osn eg*
heen te loopen.
„Moed houden!
kapitein.
HU trachtte bet bordes ietwat omhoog te Udi-
ten, maar kon, ondanks zijn physieke kracht,
het niet eens in beweging krijgen.
„Johnny!.... Marius!.... gauw, jongens!-
riep hij den zeelui toe.
Nu zetten zU alle drie hun lichamen eronder
en probeerden te trekken en te tillen, zoodat
zü er bUna een ongeluk van dreigden te krij
gen; maar de massa bleef onbewegUJk.
En de kinderstemmen klonken voortdurend
Jammerlijker en werden ook zwakker.
Hebt medelijden.... Ik
Redt mijn broer!
(Wordt vervolgd)
Binnenkort zal de ChUeenscbe regeering zich
niet meer met de zorg voor de werkloosen be
hoeven te bemoeien. Men heeft den werkloozen
medegedeeld, dat in Chili iedereen zUn brood
met goudwasechen kan verdienen. In JuM as.
zal alle werkloozensteun ophouden.
Reeds de regeering van Carlos Davila had de
werkloozen aangespoord bezit te nemen van
de verlaten goud-claims en hun brood met
goudwasschen te verdienen. Daar In Chili de
staat den werkloozen onderdak en voedsel ver
schaft, bestond er aanvankeUJk echter bij de
werkloozen weinig animo om het risico van
het goudzoeken op zich te nemen. Intusschen
beproeven momenteel toch veertigduizend
werkloosen hun geluk en het verrassende resul
taat is, dat te er een heel goed broodje uit
slaan.
Bemoedigd door dit succes heeft de regeering
besloten, de overige honderdtwlntigdulzend
werkloozen van Chili door het intrekken van
allen steun er toe te dwingen hun onderhoud
zelf te verdienen. Met het meest primitieve ge
reedschap toegerust hebben de werkloozen tot
nu toe tweehonderd kilogram goud kunnen
winnen en de regeering gelooft, dat hun pro-
VeseeeesesseezaoaMeMgesseMeesseessseesssseasseeeon
huis in en verdween in de duisternis door de
deuropening.
Op het moment, dat Teddy zyn voetstappen
op het marmer van de hall hoorde weer
klinken. verstilde zijn moed. HU voelde zich
nu niet direct laf of zelfs angstig, maar in
brekers maken tegenwoordig direct gebruik van
wapens en je bent nooit zeker, dat ze je niet
bij toeval raken. Intusschen kon hU toch ook
niet teruggaan In de hall stond een deur aan.
Teddy liep op z’n teenen en luisterde. HU
hoorde een eigenaardig snuiven. Met een vlugge
beweging slipte hU binnen, sloot de deur achter
zich en hield zijn adem in.
De spanning was, als voor een hevig onweer,
zUn hart rende zUn horloge voorbU, en sloeg
een roffel. Toen stak hü een lucifer aan; plot
seling stortte hU zich op z’n slachtoffer
stoelen vielen om
De zeeleeuw bemerkte, dat hU de
aardmannetjes niet kwUt kon raken,
door tegen ze te huilen, dus besloot
hU maar naar den rand van
meertje te gaan en, met zUn
eerst, het water in te duiken.
De aardmannetjes schrokken zich
een aap en grepen elkaar vast, toen
ze van den rug van den zeeleeuw het
water in gleden. Ze moesten Freddy
er bU halen om ze te redden en de
aardmannetjes moesten niets meer
hebben vdn een ritje op den nig van
een zeeleeuw.
Mistress Claudia was de eerste die bU het
echUnsel van haar toorts een groot gezwel be
merkte. waaruit een straal paars bloed vloeide.
ZU gevoelde medelUden met het dier en zeide
tot haren echtgenoot:
„George, kUk eens.... hier.... dat arme
beest! Wat moet het Ujden! Zouden we er niets
aan kunnen doen?”
,Jk zal het eens probeeren.” antwoordde de
kapitein.
eddy had een beroerde eigenschap.
was in hooge mate verlegen. Overigens
was hij een patente kerel, en hij had
zelfs een knap ulterlijk, maar die verlegen
heid. die schroomvalligheid, dat gemis aan den
meest elementalren durf, maakte hem onbe
langrijk in de oogen van anderen en miserabel
voor zichzelf.
Tot op een dag er een plotselinge omkeer
kwam; Teddy werd een heel ander mensch
en „men" en „hU-zelf” voeren er wel bU-
Bet kwam door Mary, de dochter van meneer
Harringcate. den drogist van het stadje. Har
ringcate bezat, buiten Mary, een prachtzaak.
veel geld en een enorme dosis eigendunk. HU
was voorzitter van talrUke vereeniglngen. en
secretaris van diverse clubs. HU deed alles
„voor de goede zaak”, omdat hU ach dat ver
oorloven kon. en er veel over hem werd ge
praat. BegrijpelUk wendde men zich altüd tot
hem, omdat het niets kostte, maar hij was er
niet minder om gevleid. Maar Mary was ge
heel verschillend van haar vader, doch niet
daarom alleen was ze een schat. Voor Teddy
voldeed ze aan alle verwachtingen, welke men
maar van een meisje van ruim twintig jaar
kon hebben. Teddy had geen liefhebberijen en
geen vrienden, hij was ook geen lid van een
club ot vereenlging. tot men op een bepaalden
avond hem zich zag aansluiten by de plaatse-
lljke gemengde zangvereenlglng. De reden er
voor heeft nooit iemand geweten, buiten Teddy
zelf natuuriyk, want hU had een niet te be
palen stem hoogte: maar hij was een man. en
daar waren er niet te veel van in het koor, en
het aanzicht van een behoorlijk aantal zan
gers is ook wat waard. Teddy werd dus welkom
geheeten in de achterste rij van zangers en
werd verzocht vooral wijd zUn mond open te
doen, liefst tegeiyk met zUn naaste buurlui,
ook al kwam er geen of weinig geluld door.
Na de derde repetitie was het geluk met
Teddy, het regende na afloop. Eerst een enkele
druppel, toen een slagregen, en. Teddy had
z’n parapluie by zich. In een paar'passen was
hy naast Mary, die alleen naar huis ging.
Teddy schrok er eigenlUk van, toen hy zichzelf
hoorde zeggen: „Eh.... ik ga ook dezen kant,
miss - eh - Harringcate, eh misschien
eh kan ik u van dienst zyn.”
Mary keek hem onder het licht van een lan
taarn opmerkzaam en een ietsje verbaasd aan
„Dat is erg vriendelyk van u, maar weet u
wel heel zeker, dat u dezen kant uitmoet?”
„Absoluut zeker!” zei Teddy, en hU schrok
weer van zichzelf.
„Nu, ik vind het prettig. En u moet weten,
ik heb juist een nieuw hoedje op,” vertelde
Mary. En Teddy bewonderde het in de hef
tigste loftuitingen, zoodat Mary hem af en toe
vragend aanzag, wat Teddy knikkende knieën
bezorgde en hevig deed blozen. Maar toch
scheen het haar te amuseeren. en Teddy’s
eigenschap in aanmerking genomen, kon men
constateeren, dat hy zich over het algemeen
er uitstekend doorheen sloeg. En bU de vol
gende repetitie droeg Mary weer dat charmante
hoedje, en bracht Teddy haar na afloop weer
naar huis, hoewel het in X geheel niet regende.
En de volgende repetitie was ook een repetitie
van hun wandeling, en zoo werd dat repetee-
ren een gewoonte. En lederen keer wilde Teddy
baar by t afscheid nog iets zeggen, maar z’n
woorden bleven in z’n keel hangen. Toen op
den dertlenden avond dat hU haar thuis bracht,
bleef hy koppig staan, schraapte z’n keel en
duwde de weerspannige woorden met een on
gewone snelheid over z’n lippen: „Luister eens.
ik moet u nog iets zeggen, miss Harring
cate. Ik vind u allerliefst.” Het meisje keek
volmaakt verbaasd-ongeloovlg, doch Teddy
ging met onverstoorbare snelheid verder: „Ik
vind u het allerliefste meisje, dat ik ooit ge
zien heb! In alles! En 't kan me niets schelen
of u me nu nooit meer aankykt, want ik wil
het toch zeggen. Ik heb lak aan de heele*-
reld. en ik zeg wat ik wil. Ze kunnen me alle
maal vertellen hoe laat het is. en ik zal het
nou maar meteen allemaal Ineens zeggen: ik
houd van je!” Toen schoot er een prop in
Teddy’s keel, hy werd bleek en rood, hU voelde
z’n knieën knikken, en wachtte of hy soms
vallen zou.
„Dat vind ik heeL lief van je,” antwoordde
Mary, hem glimlachend aanziende, „en ik
vind jou den llefsten jongen, dien ik ken.” En
voordat Teddy die woordan kon verwerken,
ging ze op haar teenen staan, gaf hem een
kus en snelde door het tuinhekje naar binnen.
Teddy stond perplex, hy staarde op het leege
tuinpaadje, toen hU een vluggen stap hoorde
en een hand zwaar op z’n schouder viel:
„X Was donker, maar al had hy ook geen
hand voor de oogen kunnen zien, dan had hy
nog bU intuïtie gevoeld, dat het de hand was
nn papa Harringcate. „Vertel JU me eens,”
beval Harringcate norsch. „wat ben JU met 'ta’n
dochter van plan, hè!”
„N.... n.niets,” stotterde Teddy.
„Niets! En jelui staan mekaar te zoenen) Zeg
op. hoe heet je?”
Teddy maakte een vreemd geluid in z’n
keel, maar evenmin als op de zangrepetitle was
zooiets een klank te noemen.
„Nou, vlug wat!” commandeerde de drogist,
„je voelt je betrapt, hè? Nou, wat moet JU
myn dochter zoenen? Wat moet dat be-
teekenen?”
Welk antwoord Teddy hem zou gegeven heb
ben, als zUn stembanden weer zouden ge-
functlonneerd hebben, zal altyd een probleem
biyven, want op dat oogenbllk klonk uit het
huis een gil, welke angstig in de avondlucht
wegtrilde, en de heer Harringcate en Teddy
tegeiykertyd naar de huisdeur deden zien.
.JJa’s Mary!" schreeuwde Harringcate. „wat
gebeurt er met haar?” HU wierp het tuinhek
open, en hU en Teddy liepen naast elkaar het
paadje op. In de donkerte van de open huis
deur verscheen Mary en zoodra ze de beide
mannen zag, liep ze ontzet op hen toe.
ran 1
int
Ier
nd.
en.
Zgev w rasso11 wwa I ■- 1 w
- -11 'i
„Lak aan de politie!”
z’n zenuwen heen,
„X moet een hee-
le kerel zyn. als
ie my neerslaat!
Ik ga d’r in!' En
zonder een mo
ment te aarze
len, rende hy het
„Goddank!” herademde Harringcate, enkele
minuten later, toen Teddy hem binnen noo-
digde, ,Js ie weg?”
„Heelemaal!” verkondigde Teddy, .maar X
raam stond open, en hy ontsnapte. Ik greep
nog naar hem. maar hU verwondde me," en
hy hield den rug van z’n hand voor Harring
cate s neus, en liet een paar bloedende krabben
zien. Terwyi Mary Teddy's hand afwaschte,
ging Harringcate in z’n leunstoel zitten: „Ik
hoorde je vechten en stoelen omvallen, en ik
wou je net komen helpen, toen je al kwam
zeggen, dat je klaar met hem was.”
Teddy zweeg, hy had gevoel voor humor.
Alleen toen zyn«hand verbonden was, zei hy:
,-Nu, goeden nacht, meneer Harringcate!”
„Hee, hee," zei Harringcate, „waarom zoo’n
haast? Ik vind je een Hinken kerel! Ik noem
het een knap staaltje van moed, heel alleen
zoo n kerel beet te pakken, en uit het raam te
smijten. Zooiets noem ik gewoonweg dapper
heid!”
Mary was intusschen bU bet raam gaan
zitten, plotseling zag ze belangstellend op den
vensterdorpel. er waren vexsche afdrukken van
vuile hondenpooten. Ze knipoogde glimlachend
naar Teddy; hy knipperde volkomen rustig
terug.
„Ik zou je willen vragen om by ons te blij
ven soupeeren.” vroeg Harringcate.
„In orde,” zei Teddy, „ik biyf!” en zijn ver
legenheid had de dief op diens vlucht voor altijd
met zich meegenomen.
Zoo zou men door kunnen gaan met citaten
uit Russische bladen en tUdschriften. doch Is
dit nog noodlg na het bovenstaande? Bewij
zen deze aanhalingen niet voldoende, dat de
groote uitbreiding der scholen weliswaar heeft
plaats gehad, zy het ook in mindere mate dan
de Sovjet voorgeeft, maar dat zy minder
waardige waar aHeveren? Maar deze onkunde
is niet het ergste gevolg. Die bewijst alleen
maar, dat de Sovjets hebben gefaald in hun
streven. Wat erger is, zUn de moreele en gees-
teiyke gevolgen. De jeugdige hersens, die nog
niet hebben leeren denken, worden van af de
prilste jeugd reeds volgepropt met bolsjewisti
sche ideeën en dus voor altyd vergiftigd, zon
der dat daar een noemenswaardlg tegenwicht
tegenover staat. Het materialisme viert hoogty
en het idealisme wordt systematisch genekt.
De drie stadia der Jeugdorganisaties. nJ. de
Komsomols erf communistische Jeugdbonden,
omvatten de kinderen van 15 tot 23 >«r- de
Pioniers die van 10 tot 14 jaar; de Kinderen
der Octoberrevolutle die tot 10 jaar. Reeds de
kleinsten leeren zoo spoedig mogelyk hun lie
deren met refreinen ah dit: „wy gaan de
bourgeoise opaoeken en slaan hun de knoken
kapot". Als het kind tien jaar wordt, gaat het
over naar de brigadiers en moet het plechtig
beloven, dat het zal leven volgens de voor
schriften van Itenin en tot vervulling van de
wenschen van het proletariaat. De kinderen
verplichten zich, dat zy alle manschen, die in
hun omgeving tegen de Sovjet zUn dus ook
hun eigen ouders enz. zullen verraden. Zoo
gaat het door tot het kind naar de unlversiteit
kan en eenmaal daar aangekomen, wordt het
ook nog opgenomen in het roode leger, want
de militaire dienst is een onderdeel van het
universitaire onderwijs.
De conclusie uit dit alles te, dat de Russi
sche scholen minderwaardige krachten afleve
ren, die bovendien doordrenkt zyn van de com
munistische wereldbeschouwing, zonder dat de
meesten in staat zyn deze wereldbeschouwing
bewust en critisch aan te hangen. En van alle
tegengestelde wereldbeschouwingen leest de
jeugd alleen dat wat de censuur doorlaat, d.w.z.
vrywel niets. Van het oude Rusland weten de
jeugdige communisten niets en van alle oude
Russische deugden, die toch naast de ondeugden
bestonden, is niets meer overgebleven. Deze
toestand duurt reeds vyftien jaar en hoe lang
zal hy nog duren? Als dit nog lang duurt, dan
zal het resultaat zyn. dat de Russische staat
een verzameling armzalige geesten wordt en dat
de andere staten sullen moeten opknappen, wat
het bo'sjewlsme heeft vernietigd. Want het
kan niet anders, of een enorm rijk als het Rus
sische, moet den gang van zaken In de andere
landen der wereld beïnvloeden, zoodat juist die
andere landen, die nu tegenstanders zyn van
het Russische regime, later genoodzaakt zullen
worden bü te springen en te redden, wat wel
licht niet meer te redden te.
Men zou tegen deze redeneeringen kunnen
aanvoeren, dat de sovjet doo zyn eigen systeem
bezig te rijn graf te graven en dat zy lang
zaam maar zeker zelfmoord pleegt. Het lykt,
dat het niet zóó erg zyn kan, maar hoe men de
zaken ook bekykt, het kan niet anders, of de
sovjet wint de party en dar. is de wereld ver
loren, ofwel het verliest de party en dan zullen
de overige landen en vooral de Europeesche de
kastanjes uit het vuur moeten halen. Daarom
is een zooveelste aansporing tot bestryding van
het bolsjewisme niet overbodig, mits men dit
op de juiste wyze doet. Met te constateeren,
dat het in Rusland zoo slecht gaat, komt men
er niet. Noodlg is een juiste, doeltreffende eg
gezonde beetrydlng, die de euvelen van den
eigen tijd en het eigen land niet over het hoofd
ziet als overbodigheden of als toelaatbare wan
toestanden.
ductle tot op driehonderd kilogram kan ver
hoogd worden.
Deze tweehonderd kilogram vertegenwoordigt
alleen maar het wetteiyk aan de Chlleensche
Bank afgeleverde goud. Niemand weet, hoeveel
goud er aan smokkelaars en hamsteraars ver
kocht wordt. Alleen in de gotfdmynen van An-
dacollo werden In eenlge dagen tyds 17 goud
handelaars gearresteerd.
In Andacollo bevindt rich de grootste door
de werkloozen geëxploiteerde goudmUn. 7000
werkloozen vinden hier werk en ae hebben
zooveel verdiend, dat er zeer spoedig een echte
goudgraversstad ontstond, zooals we die kennen
in Callfcrtilë, Nevada en Alaska.
Ofschoon In Andacollo binnen betrekkelyk
korten tyd voor 500.000 Mark goud werd ge
dolven, te er geen enkele diefstal voorgekomen.
Dit succes der gouddelvers is des te verwon-
deriyker, als men weet, dat alle groote maat
schappijen. die opgericht werden om goud te
winnen, geld verloren hebben. Een Engelsche
maatschappU verloor reeds in 1890 3J4 mlllloen.
De goudwasschers werken vooral in het Noor
den van het land, waar zy echter met water
gebrek te kampen hebben. Men tracht thans
de werkloozen naar het Zuiden te lokken, waar
eveneens nog veel verlaten goudmUnen zUn.
(United Press)
tj ehalve de vernieuwing van de Industrie
t-S en den landbouw zoekt de Sovjetstaat ook
de vernieuwing te bewerken van de cul
tuur. die zy de proletarische cultuur noemt en
van den mensch, die zy den nieuwen mensch
noemt. Dit te het groote jeugd-probleem In
fiovjet-Rusland.
De staat zet hier zyn inzichten door met
dezelfde energie, waarmede hy den landbouw
reorganiseert en collectiviseert. Het te echter
heel wat gemakkeiyker hoe moeliyk het ook
is den landbouw in zUn ontwikkeling te
volgen dan na te gaan, in hoeverre de jeugd
zich ontwikkelt in de richting, die de staat
voorstaat. Den landbouw kan men in zyn
groei beoordeelen naar cyfers en naar oogsten,
de ontwikkeling der jeugd laat dit niet zoo ge-
makkeiyk toe.
Zooals men weet, staat het den sovjet-
mcnsch niet vry zich te uiten, zooals hy wil.
Zoowel de pers als alle andere cultuuruitingen
en niet het minst de literatuur en de film
richten zich naar de groote plannen van de
regeering en worden gedrongen in het harnas
der bolsjewistische cultuur. Alles loopt volgens
het vastgestelde systeem, dat juist daardoor
zoo krachtig la. Men kan dus moeliyk verwach
ten, dat onder de Russische jeugd verschillende
stroomingen en inzichten hun weg kunnen zoe
ken. ZU worden alle gestuwd in de richting
die tevoren wordt voorgeschreven.
Het toenemend aantal daklooze vrouwen te
Washington te op het oogenbllk een kwestie,
die by de bevoegde autoriteiten een onderwerp
van bespreking uitmaakt.
Volgens het aan de daartoe aangewezen Se
naatscommissie uitgebrachte rapport, bedraagt
het aantal zwervers In Amerika 1« mlllloen,
waaronder vele vrouwen en meisjes, wier aan
tal sneller toeneemt dan dat der mannen
De commissie wordt er in dit rapport op ge
wezen, dat voor de daklooze vrouwen tot dus
ver te weinig te gedaan. Van de genoemde IK
mlllloen zwervers zyn 11 procent jongemannen
beneden de 21 Jaar en ongeveer 7 procent
meisjes van denselfden leeftyd.
De commissie ontving ook een rapport van
de Southern Pacific Railroad, waarin ver
klaard wordt, dat in 1933 683.467 personen uit
de treinen zUn verwUderd. die trachtten te rei
zen zonder spoorkaartje. In 1929 bedroeg hun
aantal 79.215. Naar schatting der spoorweg
autoriteiten bestond 75 procent van de in 1932
verwijderde personen uit jonge menschen tus
schen 16 en 35 jaar.
plaats afgedaald, stond bU het beest en sprak
het vriendelyk toe.
Ook Pennyless kwam naderbU. streelde de
slurf die zich beurtelings oprolde en ontrolde en
haalde onder zyn ceintuur den kleinen dolk te
voorschyn.
HU zette de punt ervan op het gezwel en
sneed dit al zijn krachten Inspannende, met één
haal open.
Dat ging zeker niet zender gevaar.
Het was mogelyk dat de olifant de bedoeling
van deze bewerking, die zyn pUn nóg grooter
maakte, niet begreep, het geval onvrlendeiyk
opvatte, en in zyn woede den heelmeester als
een murw' geworden peen zou verpletteren on
der de kracht van zyn poot.
Maar Pennyless had niet zonder reder gere
kend op het instinct van het schrandere dier
BV de insnydlng met het steal deed Rama
een verschrikkeiyk geluld hoorén.
„Hoe Ink
Het dier begon te beven, doch bleef stil liggen.
Een enorme golf bloed kwam uit de wonde te
voorschyn.
pennyless stopte zyn vinger in de opening en
gevoelde een hkrd voorwerp.
Ondertusschen bleef de mahoet voortdurend
den olifant toespreken, terwyi de patiënt, be
vende en bibberende, hygde als *n locomotief.
Hoe dapper zU ook was, toch voelde Claudia
dat zy bleek werd bU het zien van het gevaar,
hetwelk haar man liep.
Want er was van den kant van den olifant
maar ’n enkel oogenbllk van misverstand et
