3ïet u&fwial aan den dag
I
T
'I
Voor gramofoonliefhebbers
Muzikale verstrooiing
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
ROBINSONschoenen
Een feest
HET
GROOTE
voor je teenen
V'
i;
AVONTUUR
Voor allen die Sukkelen
met Verstopping of moeilijken, tragen en
V? Alle abonné’s ongevallen verzekerd voor
Mijnhardt’s Laxeertabletten
onmisbaar. Werken vlug zonder kramp of
pijn. Bjj Apoth. en Drogisten. Doos 60 cent.
ZATERDAG 18 FEBRUARI
I
De waterrat
i
1
Fouten
li
De baby als generaal
De Eiffeltoren
De grootste babbelaar
FEUILLETON
M
•I
i
Slangen bewaken
juweelen
i
I
o
zu
ai
i Het verraden
\fa brieksgeheim
Mseeeeeveeeeeeeeeeeeeeeeeeeesvsteeevveeeveeeeees
*11
J-!
DE KRUISVAARDERS
VAN ST. JAN
DOOR UW GIFTEN
li
d
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
wordt.
i
Idee.'
van
Laat
eens zien....
8 sb
kleine
werd
door slechts
weg.
(Maandagavond vervolg)
een nieuw wachtwoord, open
dat.
na
BOB EN DE STERVENDE HINDOE
vluchtelingen hadden zich spoedig aan
De
(Wordt vervolgd)
valbrug bevond zich een ijzeren
(Ingezonden Mededeeling)
foon en bioscoop onophoudelijk
ian: dat weten
wat heel groot
■b. Ik alleen met
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
„Hebt u den heer Barry misschien uw toost
willen laten hooren?” vroeg With, glimlachend.
Lyndham sloeg woedend met de armen in de
lucht: ..Ezel dien Ik ben! Barry is zoon uit
muntend spreker, en ik vroeg z’n oordeel en
omdat ik weggeroepen werd, zat hü een half
uur met de verkeerde rol alleen!”
„En wat voor een rol!” vulde With aan.
Toen stond hij op. greep Lyndham lachend bij
den kraag en zei: „Hier heb ik den dader....
Wilt u dat ik hem arresteer?”
I
uit *n soort wachthuisje,
vastgemetseld, een tweede
hek,
ging.
Toen zij onder de laatste boog waren door
ontsnapte hun een kreet van verba-
With glimlachte. „Herinnert u zich nog hoe
die Dultsche krijgsgevangene het wachtwoord
te weten kwam, dat hem in staat stelde, nadat
hij ontsnapt was, een Amerlkaanschen post aan
den „Chemln des Dames” In Frankrijk, onver
hoeds te doen overvallen? Er zat een papegaai
in een kool bij onze mannen, die den Dultscher
bij z’n vlucht het woord: Patrie! achterna riep.
HU waagde het er op en het woord bleek een
sleutel te zijn, die op de Amerlkaansche loop
graaf paste."
„Jawel,” knikte Lyndham, „ziet u nu maar,
hoe u er achter komt.”
„Nog een vraag.” zei With rustig. „Komt er
we! eens iemand van de American-Motor-
Company hier?”
STEUNT:
ONS GIRONUMMER IS 23653
U helpt ons hierdoor jongens
zielen redden voor Chrlstue
2«wnmmn«nmnmKRACHT I
van uw
heid.
Wie in Parijs komt gaat eerst den Eiffeltoren
bezichtigen. Dat is een oude gewoonte en op
deze manier stelt deze merkwaardigheid van
Parijs om zoo te zeggen een verkeersstatistiek
van vreemdelingen voor.
In 1930 werd de toren door 588.000 vreemde
lingen bezocht. In 1931 door 830.000. daarna
daalde het vreemdelingenverkeer In de Selne-
stad sneL
Bewijs: De Eiffeltoren
340.000 personen bezocht.
Zelfs de brutaalste dief zal zich wel tweemaal
bedenken eer hü zijn hand in een cassette met
juweelen steekt, wanneer hü weet dat deze
door vergiftige slangen bewaakt wordt. Op
grond van deze veronderstelling heeft een dame
aan haar villa In het voornaamste gedeelte van
Londen het volgende opschrift laten brengen:
„Aan dieven en Inbrekers! Geeft acht! Mijn
juweelen worden door vergiftige slangen be
waakt.”
Dit is heusch geen loos alarm, zooals dikwijls
bjj de waarschuwing voor bijtende honden het
geval is. De slangen zijn werkelijk aanwezig.
Een bekende handelaar In reptielen heeft ze
aan de dame geleend en iedere week zendt h|j
voedsel voor de „waakslangen”. De gevaarlijke
dieren leven in een glazen kist, waarin een
tweede kist met de juweelen.
Ofschoon ze een waarde van honderdduizen
den vertegenwoordigen, is nog nooit een poging
aangewend ze te stelen.
hun nieuwe omgeving gewend. Zij ondergin
gen er zelfs alleen de bekoring van.
Pennyles en zijn mannelijke tochtgenooten
leefden er als groote heeren en mistress Clau
dia hield zich voortdurend bezig met Mary, die,
ofschoon aan den dood ontsnapt, hevig ge
kweld werd door schrikwekkende droombeelden
gedurende haren slaap.
De doorgestane schokken waren voor het
kind te hevig gewest. ZIJ woonde met de gravin,
die haar maar zelden eenige oogenblikken al
leen het, in één en hetzelfde vertrek.
De eerste nachten waren verschrikkelijk ge
weest. Het meisje woelde voortdurend zenuw
achtig en praatte onophoudelijk, alsof zij het
tafereel van den moordaanslag in den bazaar
opnieuw voor zich zag afspelen.
„Mamaatje, pas op!.... Daar is die man
weer!.... Niet steken!.... O God.... neen....
neen!.... Hij heeft zün dolk omhoog.,
bloed!.... Mmmaatjemamaatje!...
hoort mü niet meer.... zü is dood!”
De gravin trachtte het kind wakker te ma
ken en haar te kalmeeren. Maar Mary kreeg
dan hevige stuiptrekkingen. werd daarna
meestal bewusteloos en bleef dat uren lang.
Mistress Claudia wist geen raad. zü had bo
vendien geen enkel kalmeerend geneesmiddel.
Zij sprak er met haar man over, die op bet
denkbeeld kwam den fakir te raadplegen.
Deze liet zich maar zelden zien, doch was, na
van den kapitein een boodschap te hebben
ontvongen, aanstonds present.
onregelmatigen Stoelgang zijn
Men heeft dezer dagen geprobeerd vast te
stellen, wie in de laatste zittingen van het En-
gelsche Lagerhuis het meest gesproken heeft.
De room „de grootste babbelaar” geweest te zijn
is daarbij ten deel gevallen aan den afgevaar
digde Sir Stafford Cripps. Niet minder dan
374 kolommen van de officleele Mededeelingen
van het Lagerhuis zijn met redevoeringen van
dezen afgevaardigde gevuld. Op de tweede
plaats kwam Lansbury met 348 kolommen en
de schatkanseller Neville Chamberlain als der
de met 254 kolommen.
m 1
Ieder werkt maar, ieder oefent.
Ieder slooft zich uit in sport.
Want de droom, het ideale
Is het slaan van een record.
Steeds maar hooper, steeds maar
verder,
Als maar vlugger, en het gaat....
Tot, natuurlijk, tot je eenmaal
Op het hoogste topje staat!
Want er zijn tenslotte grenzen.
Eenmaal kom je aan het punt,
Dat je eerlijk moet getuigen.
Dat je niet meer verder künt!
En in vlugheid èn in krachten,
Lyndham sprong met een vloek van z’n stoel
en sloeg de dlctograaf de tafel af. ..Dat Is de
toost dien ik instudeerde den dag vóór Jack en
Mary trouwdenMaar waar Is dan
With legde kalmeerend z’n hand op Lynd
ham‘s arm.
„Wacht een oogenblik! De dag vóór Jack en
Mary trouwden welke datum was dat?”
Lyndham bladerde in z’n agenda. „Dertien
Maart."
„Kunt u nagaan of u dien dag bezoekers van
eenige beteekenis op uw kantoor ontving?”
vroeg With.
„Zeker kan ik dat Alle bezoekers worden ge
noteerd met het onderwerp en het resultaat
van het gesprek er b(j. „Hier is het register.”
Hij wees met den vinger langs de lijst van
bezoekers op 13 Maart, bleef steken bjj den
naam Eduard Barry, eersten ingenieur van de
American-Motor-Company en werd bleek om
den neus.
te hebben vervuld en u naar het onschend
baar toevlucht der poendits te hebben kunnen
leiden den doorluchten vriend der „tweemaal
geborenen.”
Fn ik, fakir,” antwoordde, met de hem
eigene onnavolgbare waardige hoogheid, de ka
pitein, „ik dank u voor uw toewijding. Gij zjjt
de man gewest van plicht, van trouw, van
vernuft en met ‘n goed hartNogmaals
dank! En ook aan hen wie ik. evenals aan u
het behoud der mijnen verschuldigd ben. ook
aan hen de betuiging mijner erkentelijkheid!”
Ontroerd, geheel veranderd, onherkenbaar
zonk deze vreemde man, dit fanatiek werktuig
van afschuwelijke misdaden en van sublieme
toewijding tegelijk, op de knieën, vatte de hand
van den kapitein, drukte daarop een eerbiedi
gen kus en hernam:
„Z hebben mil voor uwen dienst bestemd
zoolang gij hun gast zoudt zijn.... Ik blijf uw
slaaf, Sahib.... èn ik zal tevreden sterven op
den dag waarop hun hand mij zal treffen,
omdat ik den eed des bloeds heb geschonden,
gebaar van zorgeloosheid en ging voort:
,JEn veroorloof mij thans u te geleiden naar
de voor u bestemde vertrekken.”
De groep bewoog zich door een der vleugels
van het klooster over prachtige vloeren van
mozaïek en kwam in een groot paviljoen met
verschillende verdiepingen en welks vensters
uitzicht gaven op de boomen en de bloemen
van den tuin.
Wat de fakir gezegd had omtrent de Inrich
ting van dit verblijf was verre beneden de wer
kelijkheid gebleven.
Niet zoodra had de zeeman zijn
rug gekeerd, of Polly deed een
sprong naar de gebraden eend. Maar
de kat was niet vlug genoeg. Acht
kleine antilopen vormden een bar
ricade rond de kat en toen Polly langs
ze heen trachtte te komen, bogen ze
hun koppen en staken hun horens
naar voren als een rjj bajonetten.
Polly moest niets van die scherpe
punten hebben en met den staart
tusschen de beenen, Hep ze kwaad
Den volgenden morgen was With’s eerste
vraag: „Mijnheer Lyndham, hoeveel dlctogra-
fen hebt u?”
„Hoeveel dictografen?
vijf.”
„Zes,” zei With.
Lyndham keek rond, telde. .Keen.... vUt....*
„En een in de safe.” zei With.
.Ja ja. natuurlijk; dat is waar. Maar die ge
bruik ik nooit. Dat wil zeggen...."
„Nb," moedigde With aan, „voor mij behceft
u niets te verbergen. Wat hebt u op de rol ge
dicteerd die in de brandkast staat?”
„Het heele plan van dien nieuwen motor. Van
A tot Z. Geen letter staat er van op papier, uit
pure voorzichtigheid.”
„Zoo. zoo”. With haalde diep adem. „Wilt u
die rol eens voor mV laten aflropen?"
Lyndham keek verwonderd op. maar hij
opende de kast en bracht de rol in werking.
„Waarde bruid en bruidegom.” zei het toe
stel, „vergun ook mü. als lang-jarige vriend
ouders, bij deze feestelijke gelegen-
Ik herinner me. dat Lyndham me eens ge
roepen had om een communiqué voor mijn blad
te komen opnemen, en me Inplaats daarvan de
dlctograaf had toegeschoven: „Ik heb geen tijd,
ik moet weg. luister maar naar dat ding, het
bericht zit er in."
Lachend vertelde ik dit aan With, .ten het
komische van t geval was, dat hij me toen het
verkeerde toestel gaf: Inplaats van een beschrij
ving van een motor kreeg ik een liefdesverkla
ring te hooren; Ik weet niet aan wie. maar X
was heel dwaas. En intusschen was Lyndham
verdwenen en zat ik zonder kcpy. De kerel
heeft altijd zoo’n haast."
With had z’n hoofd met een ruk naar me toe
gekeerd toen Ik dit vertelde, maar hü zei alleen
op achteloozcn toon: Ja, vroeger bestonden
die toestellen nog niet: toen heb ik eens een
tresprek laten aflulsteren door een fonograaf,
die ik in een hoek van de kamer had gezet.
Maar die dingen krasten zoo.”
BU het afscheid nemen, zei hij nog: „mor
genochtend om tien uur bj) Lyndham; ik zal
hem opbellen.”
gegaan.
Voor hen lag een prachtige tuin met gale
rijen eromheen, een tuin vol boomen en bloe
men en zóó groot, dat men hem bijna niet
kon overzien.
In deze galerijen met haar rijk beeldhouw
werk en waar ontelbare vogels van allerlei
soort heen en weer fladderden, heerschte een
heerlijke koelte; men kreeg hier een gevoel
van kalmte en veiligheid, van sterkte en vrede
*n paradijs!
Voor de eerste maal sinds zijn ontmoeting
niet de vreemdelingen kwam er zooiets als ’n
glimlach spelen op het strakke bronzen masker
van den fakir en gaf daaraan een glimp van
menschelljke gevoeligheid.
„Dat ales staat u ten dienste. Bahlb." zelde
hij, met een breed gebaar wijzende op de groot-
en bijna onoverzienbare omgeving. „Zoolang
het u behagen zal deze plaats met uwe tegen
woordigheid te vereeren. zult gij hier in de
meest volstrekte veiligheid kunnen leven, want
zelfs de macht vanden Onderkoning houdt bij
den drempel dezer Heilige woning op! Een
keur van dienaren zal u omringen met de
meest toegewijde zorg. Gü zult hier njkelljk
worden gevoedgu zult hier al de verfijnde
gemakken vinden, waaraan de Europeanen zoo
zeer gehecht zijn, en alle afleiding die u het
leven aangenaam kan makenIk acht mij
gelukkig en ben er trotach op mijn opdracht
fakir voerde "n kort gesprek evenals zoo-
weldra ging de valbrug met ’n luid
van ijzerwerk omlaag.
Freddy Vrijdag had een gebraden
eend meegebracht voor de plc-nlc
op de heuvels, doch hoewel hij er
aan gedacht had, de borden mee te
nemen, had hij de messen vergeten,
om de eend In stukken te kunnen
snijden.
„Nu, dat is niet zoo erg, ik zal
wel gauw naar de keuken gaan, om
ze te halen,” zei Freddy vroolljk.
„Maar Polly kijkt, alsof ze van
plan is om met de eend er van door
te gaan, terwijl je weg bent," zei
Topsy.
„De kleine antilopen zullen wel
zorgen, dat dèt niet gebeurt", ver
klaarde Freddy.
,Ja zeker; herhaaldelük. We zijn concurren
ten, maar de verhouding is goed. We doen zelfs
meer dan eens genoeglijk zaken. Maar u be
grijpt, als een van die heeren hier is. dan zijn
de safe en mijn mond hechter dan ooit op slot
en dan zwerft er zelfs geen snippertje papier!”
„Natuurlijk, dat begrijp ik. Tot zoover be
dankt."
With besteedde twee dagen cm X kantoor te
bekijken, de omstandigheden te onderzoeken
waaronder Lyndham het slot van zijn brand
kast had gesmeed. Hjj liet zich de werking van
BU de schipbreuk van een Engelsch schip
trok een 17-jarige scheepsjongen door zijn
heldhaftig gedrag bUzonder de aandacht. HU
hielp alle anderen in de booten en werd ten
slotte dcor een stortzee zoo geweldig tegen den
groeten mast geslingerd dat z’n schedel ver
pletterd werd. De kapitein onderzocht hem.
maar bevond, dat hU zulke zware kwetsuren
opgeloopen had dat er geen denken aan was.
hem mee te nemen, HU stierf dan ook weinige
minuten later In de armen van den kapitein.
De levensgeschiedenis van dezen jongen is
niet zonder tragiek. Zün ouders waren al vroeg
gestorven en hU werd bU zün grootmoeder
grootgebracht, die echter geen baas van hem
ken worden.
Hi>’ bezat n.L zóó’n groote liefde voor' het
water, dat zU hem niet houden kon.
ZUn schoolkameraden noemden hem nooit
anders dan de waterrat. HU wenschte niets
vuriger dan op ze tee mogen gaan en tenslotte
kwam hü op het Idee ergens wat te stelen om
zoodoende noodgedwongen op een schip te
komen. HU liet zich betrappen en bekende
den diefstal, maar omdat hU door liet sche
meren dat hU het alleen gedaan had, om op
zee te komen, stuurde men hem niet hierheen,
maar naar een landbouwschool. Men dacht
hiermee paedagogisch te handelen.
HU kneep er echter tusschen uit en toen men
hem weer te pakken had, verklaarde hü
door schade wUs geworden dat hU zeer
gaarne naar deze school terug wilde. Om
paedagogische redenen zond men hem nu op
zee en hü was verrukt. Aan boord gedroeg hü
zich schitterend en allen waren vol lof over
zUn onbevreesdheid—on dapperheid! Hem was
een vroege zeemansdood beschikt, maar zUn
kameraden bewaren een llefdevolle herinnering
aan dezen echten waterrat.
sn in viugneta en in Krachten,
Of je fietst of vliegt of rent,
Ééns toch zal het je gebeuren,
Dat je uitgesproken bent.
En dat ééne is gekomen
In dien slaanden tak van sport,
Dien wij doorgaans boksen noemen,
Waar een mensch ge-knock-out
wordt.
Met Camera is het hoogste
In die bloedbadsport bereikt,
Daar er op gebied van spieren
Niemand is, die hem gelijkt.
Geeft Camera je een rondje.
Wel, dan staat de zaak aldus:
Dat je 't niet zult overleven,
Want hij slaat je mortibus!
Met dit dreadnought-klas gevaarte
!s het met records gedaan.
Tóch nog zal je menschen vinden,
Die zich gaarne latenslatin!
De bekende generaal Lee. die in 1754 van
Engelschen dienst naar den Amerlkaanschen
overging, was een grappenmaker, die er van
hield zün gasten beet te nemen, zonder met
hun gevoelens rekening te houden. Toen hU
eens met een ouden Schotschen majoor aan
tafel zat, zei hü, reeds eenigszins in stemming:
„Een fout moet u tnU vergeven, majoor, wan
neer ik volop zoeten wUn gedronken heb, kan
ik niet nalaten mU over de Schotten vroolUk
te maken."
„Ik wil u dat niet kwalijk nemen, generaal,”
antwoordde de majoor; „maar u moet dan ook
mün fout excuseeren.”
„En waarin bestaat die?” vroeg Lee.
„Hierin," antwoordde de majoor, „dat ik
iemand, wie hü ook zü, onbeleefd van mün volk
hoor spreken, mün Spaansch rietje nu juist
niet onzacht over de schouders leg.”
Lee was den verderen avond buitengewoon
beleefd.
zwUgend hun gids, die trouwens mei nei in
wendige deser vesting volkomen bekend scheen
te zUn.
Achter de
Zoodra men den voet in de vestibule van dit
paviljoen zette, ontwaarde men een Oostersche
weelde, die met elke beschrUving spotte.
’n Weelde van behangsels, tapijten, meube
len. tropheeèn, kunstwerken van alerlei aard..
Ieder der gasten had zUn particulier vertrek
met badkamer, bibliotheek, rookkamer en cu-
riositeitUen-verzameling.
Marius en Johnny, die ook nog altijd hun
Oostersch costuum droegen, keken telkens in
de spiegels, die hun figuren van het hoofd tot
de voeten weergaven en begonnen zich te ge
voelen als groote heeren.
„Het schijnt 'n klooster te zijn, hè?” merkte
de Franschman aan zijn metgezel op. *n Kloos
ter, waar men zich niet behoeft te vervelen
Donders, wat ’n fUne boel IJe zou denken
dat je op het yacht was.”
„Well! Well!.... het is hier bUna net als
in onze huizen met twintig verdiepingen: tele
foon. electricltelt. heete lucht, koud en warm
water.... bad op alle étages.... in orde," con
stateerde de droge Yankee.
„Het is een vesting, waar wU onzen vUanden
het hoofd zullen kunnen bieden," voegde Pen-
nyless er aan toe.
„En waar wU met' elkander gelukkig zullen
kunnen zijn, nietwaar kinderen?” zelde Clau
dia.
^Ja mevrouw, gelukkig met u. antwoordde
Mary, de jonge vrouw hartelUk omhelzende.
iiiiiitiiiiniiiiiiiiiiitiiiiiiniiiiiiniiiiniiË
egenwoordig amuseert men zien niet
meer, maar men wordt geamuseerd, doo-
den heelen zondvloed, dien radio, gramo-
over ons uit
storten. Misschien is de wereld der schimmen
nog wel de machtigste van de drie en zeker,
nu zU het belangrijkste attribuut van haar artis
tieke zusjes geannexeerd heeft: t geluld. Won
derlijk genoeg heeft de gramofoon van deze
schijnbaar concurreerende gebiedsuitbreiding
weinig last gehad. Integendeel, er ontstond een
geheele nieuwe branche op de schUvenmarkf
de filmschlager, waarvbor we nog steeds geen
fatsoenlUk Nederlandsch woord bezitten. Gra-
tnofoon en film zUn daardoor zoete zusjes ge
worden. die nooit meer met elkaar kibbelen,
maar samen zoet winkeltje spelen. Zoo wekt
de zwarte schUf bU het publiek reeds maanden
van te voren de belangstelling voor nieuwe rol
prenten. Andersom kqmt de groote vraag voor
een goeden filmschlager pas, nadat men door
het zien van de sterren en hun avonturen aan
die melodie tal van hevige gevoelens heeft ge
knoopt, die blUkbaar niet tot rust komen, voor
men die deuntjes een paar honderd keer -ge
hoord heeft. En dan verlangt men naar nieuwe
bewogenheden, om ook die weer op dezelfde
genoegelUke wUze kwUt te raken. Een kringloop
dus, als tusschen den borrel en de zoutjes
Het gevolg is geweest, dat de aanmaak van
filmschlagers in zulk een tempo moest gebeu
ren, dat er vaak maakwerk binnen kwam Gaat
men na, welke wijsjes er na een jaar nog zijn
bUJven hangen in ons geheugen, dan kan men
ze tamelijk wel op de vingers van één hand
tellen. Wel heeft het me verwonderd dat een
van de beste songs van dit jaar, nooit bijster
populair is geworden: „Niemand fragt uns" uit
„Die Grftfin von Monte Christo”. Allan Gray
schreef de fraaie tango-melodie op de wat zon
derlinge woorden van Reisch, die er overigens
weinig toe doen, en Barnabés von Géczy speelde
haar met zUn orkest zoowel voor de film als
voor de gramofoon (Parlophoon 48187).
De film „Eln blonder Traum” heeft twee
werkelijk heel goede wijsjes. Ik voor mU hoor
het liefst de zeer geslaagde slowfox .Jrgend wo
auf der Welt gibt's ein kleines bisschen Gillek,”
niet alleen om den scliralen troost van de woor
den de geregelde autobusdienst naar dat
Irgendwo moet nog komen maar vooral om
de heerlijk sleepende melodie. Wie van wat
fleuriger stemmingen houdt, kan zich vermeien
aan de vroolüke wijs van „Wir zahlen keine
Miete mehr,” waarin het ijle stemmetje van
Lilian Harvey om de soldateske keelklanken van
Willy Fritsch en Willy Forst fladdert als een
vlinder door het eikenhakhout. De orlgineele
bezetting levert Odeon (11684).
Nóg opgewekter is het marschlled uit jBtreep
door de rekening", de wielrennersfilm. die aller
lei dingen uit de wereld van de pedaalridders
onthulde, die men al lang wist en die blijkbaar
niet fnuikend zUn voor het enthousiasme, waar
mee men stayers en sprinters steeds weer toe
juicht. Heinz Ruhmann zong daarin, geëscor
teerd door een stel knapen met even machtige
•tem- en kuitspieren, den vroolUken marsch:
„Itnmer nur weiter”, die in deze tijden niet al
leen voor trapathleten toepasselijk is. weshalve
Odeon hem ook voor de nlet-peddelaars beschik
baar stelt (11712).
Voor kort was bet voldoende, wanneer een
filmster goed kon paardrijden en chauffeeren.
Het nieuwste is, dat de heeren ook moeten
kunnen vliegen, althans moeten doen alsof. Maar
wat van geen beroeps-piloot verlangd wordt: en
passant dienen zU ook nog een liedje aan te
heffen. Laat ik U echter geruststellen, dat dit
met de huidige techniek nagesynchroniseerd
wordt. Zoodat U niet te veel medelUden behoeft
te hebben met de luchtvaarders, die in de film
P. 1 antwoordt niet” als moderne Ikarussen
aanheffen „Flieger, grüsz mir die Sonne, grilse
mlr die Sterne und griisz mir den Mond
(Odeon 11750).
,XHe oder keine" heeft Gitta Alpar zoowel
In de film als privé tegen Gustav Fröhlich be
weerd en anderen beweren, dat in het laatste
geval het „keine" de slotkoers was. In de film
gaat het echter poëtischer toe, vooral wanneer
de heldhaftige verzekering haar hoogtij viert in
een smeltende tango „Wenn mann sein Herz
yerllert”, hoewel Gitta bet wat prozaïsche
achterdeurtje openhoudt, dat niemand weet,
waartoe dat leidt, zooals U kunt beluisteren op
Odeon 11706, die U tevens er van overtuigt, hoe
deze platina blonde Hongaarsche kan „Tauber-
en met haar stem.
Er ks echter nog wel wat anders onder de mo-
derne verstroolingsmuziek dan de filmschlager
wie de mobilisatie meemaakte weet, dat de
toenmalige jongelui pas vlak voor zU ’s avonds
jaat hun oogen dicht deden hun’sigaret weg-
legden. Het jongere geslacht schijnt op dat kri
tieke moment pas zijn saxophoon of ztfn trom
pet uit den mond te halen, wat misschien min-
der schadelijk is voor de gezondheid, maar
waarbij de studie meer in het gedrang komt.
En op de oogenblikken, dat de huidige hoop
van het vaderland niet blaast of toetert, luistert
zij naar de Jazz-producten van anderen, waar-
aan zQ hun laatste zakcentje besteden. Wat
ook weer zUn goeden kant heeft, want zonder
den verkoop van Jazz-platen zou de gramofoon-
industrie er op het oogenblik niet komen
Ons land heeft ook op dit gebied goed werk
geleverd en het buitenland erkende dit regel
recht. Herinner U slechts, dat het Nederland-
sche team „The Ramblers”, zich groepeerend om
en oriënteerend op den pianist Theo Uden Mos
man, met alleen werkte in het buitenland
Zwitserland, Dultschland. Zweden maar ook
voor uitheemsche radlo-microfoons musiceerde.
Kort geleden speelden zU voor de Engelsche
Decca een heele reeks platen. „Music in m>
fingers” was een der eerste uitgaven, een te be
scheiden bewering, want het vUftal heeft mu
ziek van top tot teen en niet het minst in hun
hart, zooals de welluidende en keurig rhythml-
sche klanken van deze plaat U laten hooren
i Decca 40308 Wilt ge een actueel Nederlandsch
geval, neem dan „China Town”, dat zich blU-
kens het grappige ..Pinda, Pinda" van den re-
frelnzanger in en rondom een van de Amster-
.damsche Bantammerstraten afspeelt (Decca
F 40309). Alle respect voor deze Hollandsche
jongens, die de verstrooilngsmuziek op een heel
wat hooger peil beoefenen dan een paar ge
slachten geleden onze voorvaderen het de clas-
sleke deden. Want het is nog niet zoo lang ge
leden, dat Brahms ja zeker, Johannes zelf
beweerde: „De Nederlanders kunnen lekker
eten, maar van muziek maken hebben zü geen
Alles was er in volmaakte orde gebleven,
blaar alles was er ook als dood, of ten minste
als in slaaptoestand. Het was ’n soort paleis
?an de .Achoone slaapster in het Bosch.” ’n
Plaats waar niemand toegang had behalve de
Poendits of de ingewüden tüdens hun pelgrims
tochten of ook de fakirs, wanneer zü op verre
afstanden hun geheimzinnige opdrachten
■oeaten gaan vervullen.
Niemand anders ter wereld kon deze omge
ving binnengaan zonder formeel bevel of ver
lof.
Vooreerst omdat de Engelschen wèl ervoor
•PPasten zich te mengen in de godsdienstige
aangelegenheden der secten en vervolgens wül
Ae éénige toegang verdedigd werd door een
teeks poorten en valbruggen. Vliegtuigen be
stonden er in dien tüd, waarin ons verhaal
•Peelt, nog niet!
Zoodra zü tegenover deze versterkte pagode I
Een oude traditie van het Bulgaarsche
koningshuis getrouw, is de pasgeboren Bul
gaarsche prinses dochter van konlng Boris
tot commandant-generaal van een Bul-
gaarsch regiment ruiters benoemd.
voorwaarden tegen Z bil levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door f 71T/) bU een ongeval met f Cfi bij verlies van een hand f 10P olj verlies van een f Cfi bU een breuk van Z Z/J bf) verlies van *n
op dit blad «ün Ingevolge oonvaaiden tegen (/(/.-yerUe» van beldeannenWde beenen of belde oogen T f DU,- doodeiyken afloop een voet of een oog f 140.-duim of wijsvinger J D (/."been of arm/ 4 V.- anderen vinger
ongevallen verzexera voor een acr ws&msAv o
-r yndham. de fabrikant van vliegmotoren,
I was een goede kennis van mü- HU adver-
teerde druk in de „New-Jersey Herald”,
waaraan ik verbonden was en ik bracht we]
eens een bezoek aan z’n fabriek om de stof op
te doen voor een artikel over den vooruitgang
der moderne techniek.
Eens vond ik den grooten motorenman in een
bepaald geprikkelde stemming, wat ik niet van
hem gewoon was.
Ik stak dadelUk van wal en vroeg ronduit:
„Waarover heb je zoo 't land?”
„Kan je 't aan me merken?” vroeg hü: „dat
is een slecht teekenIk word oudEnfin,
ja. ik heb X land, maar dat zal wel weer over
gaan.” HU zocht in een portefeuille met teeke-
nlngen en wilde me Juist aan stof voor mün
artikel helpen, toen hü opeens zei: „Wacht
eens..., ga op je gemak zitten en neem een
sigaret. Ik herinner me. dat je met James With
büzonder goed bevriend bent. Misschien krÜR
jp gedaan, dat hü zich met het volgende be
moeit, waarvan nog niemand iets weet.”
Ik spitste de ooren. benieuwd in wat voor
zaak ik nu weer zeu gemengd worden.
„KUk eens hier Tom." hernam Lyndhorn, er
worden in mün kantoor fabrieksgeheimen ver
raden. Gisteren is me gebleken, dat mün groot
ste concurrent, de American-Motor-Company.
een belangrüke verbetering aan een vllegmotor
in den handel brengt, die ik uitgedacht heb
Ze zün me even voor geweest. Natuurlük betee-
kent dat voor mü groote schade en ergernis.”
„Verdenk je iemand?” vroeg ik.
„Neen, ik zou niet weten wie. De uitvinding
is van mü. De teekeningen heb ik zelf gemaakt.
Niemand had ze nog gezien. Mün ingenieur niet,
mün teekenaars niet, niemand.”
HU wees op de zware üzeren deur van een
brandkluls. die bijna den geheelen achterwand
van zün kantoer besloeg.
„Die deur kan ik alleen openmaken met be
hulp van een zeer vernuftig en gecompliceerd
uurwerk, waarvan niemand anders dan ik het
geheim weet. En zelfs over het idee van de uit
vinding in X algemeen heb ik nooit met iemand
gesproken. Het merkwaardigste is, dat ik er
gens op een punt waar twee wrüvende vlakken
aanleiding zouden geven tot meer dan gewone
slütage. een smeermiddel van eigen vinding heb
aangewend, dat van elke andere gebruikelüke
samenstelling afwükt en.... dat hebben ze
óók toegepast Zoek JU nu maar uit!”
Ik moest mün onmacht bekennen, en kon dit
ook veilig doen, want Lyndham verwachtte van
mü niet, dat ik het geval ontraadselen zou. Hij
hoepte dat van With, den beroemden detective,
en ik beloofde hem dat ik mün vriend zou ver
zoeken z’n tusschenkomst .te verleenen.
„Liever geen politie,” zei Lyndham. „die is zoo
plomp."
James With was dadelijk bereid. „Als de da
der onder X personeel school.” meende hü. „dan
zou X een doodgewone polltle-zaak rijn, die me
ni:t interesseert. Maar dit is wel aardig om eens
uit te pluizen."
Hü begon met een bezoek te brengen aan
Lyndham. waarbü ik ook tegenwoordig was:
„Zoudt u eens willen luisteren, of ik alles
goed begrepen heb?" vroeg hü en vertelde tot
in de kleinste büzonderheden wat hü van mü
vernomen had. Lyndham maakte ons een com
pliment over ons geheugen.
„Zoo is X precies.” stemde hü toe.
„Wel. münheer Lyndham," zei With: „Het
geval riet er zóó eenvoudig uit. dat ik er op
X eerste gezicht niets van begrijp. Ingewikkel
de zaken geven veel meer punten tot houvast.
Maar laat ons eens redeneeren. In het geval dat
ons bezig houdt, ligt het eene uiteinde hier op
kantoor, het andere bU de Mqtor-Company.
Het eerste geeft niet veel te zi<
we al. Het tweede is een wel i
gebied om <af te werken. Hier hel^
u te maken; daar met al de personen uit het
heele bedrijf, en dat is wel wat veel."
waren aangekomen, moesten de vluchtelingen
afstappen en te voet gaan. Zü sloegen een over
dekten weg in. die veel te smal was om den
olifant te kunnen laten passeeren.
Na ongeveer honderd schreden te zün voort
gewandeld, stonden zü voor een met üzer be
slagen deur die één geheel scheen te vormen
met den massieven granieten muur.
Terwül Rama en zün mahoet ergens in de
buurt gingen rusten op ’n plek, die hun bekend
was, sloeg de fakir met 'n steen hard tegen de
deur, die een geluld gaf als dat van een gong.
Een tralievenstertje werd geopend en daar
achter kon men met moeite een menscheUjk
galaat waarnemen, waarin twee oogen gloeiden
als van een wild dier.
De fakir sprak eenige woorden in *n zeker
Hindoe-dlalect, waarop de deur geruischloos
wijd openging.
Achter de deur een nieuwe gang, die uit
liep op een breede gracht welke men passeerde
over een ophaalbrug.
De fakir deed eenige malen "n snerpend ge
fluit hooren, waarop
dat in den muur was
bewaker te voorschün kwam.
De 1-
even en
gerammel -- -
De vluchtelingen, door het zien van al deze
verdedigingsmaatregelen gerustgesteld, volgden
gids, die trouwens met het in-
het uurwerk uitleggen, liep in de brandkast
rond, keek naar de teekeningen. betestte de
wanden der kamer, nam geluldproeven. interea-
seerde zich voor allerlei kleinigheden en zei ten
slotte, dat hü een dag uit vlsschen ging.
„Ga je mee?” vroeg hü me.
Ik overtuigde mün hoofdredacteur, dat we In
dit seizoen een artikel over forellen-vangst
moesten hebben, en het was een prachtige,
zonnige dag toen ik in With’s gezelschap de
stof daarvoor opdeed. Eerlük gezegd, lagen we
meestentüds op onzen rug in het dichte gras
aan den waterkant, rookten pUpen en spraken
over literatuur, waarin James With goed thuis
was. Ik beschouwde ons kort uitstapje als een
welkome vacantle, en kreeg den indruk, dat het
mün vriend eveneens om een dag rust te doen
was. Maar avonds, in z’n auto, begon hü
hardop te denken, en toen begreep ik. dat hü
onder het geluler door het geval-Lyndham be
peinsd had.
„Mooi kantoor, f,T n-.„nr-n- -hui
hé van dien mo- TT-. --s
torkoning,” zoo
begon hl). ..En
modern Ingericht.
Al de nieuwe
machinesHoeveel dictografen had hü wel
staan?”
„Vier of vUf". ze! ik, achterovergeleund in de
veerende kussens. Ik gaapte; de zon had me
slaperig gemaakt.
„Precies zes." verbeterde With.
„Zoo, nu ik heb er niet precies op gelet. Ja,
hü dicteert zoo’n ding ,vol en gunt zich den
tüd niet om een nieuw/ rol op te zetten. Dan
neemt hü een ander toestel en praat maar
weer verder. Aan schrijven heeft hü X land.
Alles gaat In de dlctograaf: orders, berichten
voor de kranten, invallen van het oogenblik
En dan komt iemand van X personeel en krUgt
zoo’n rol mee; die zet hü op z’n eigen machine,
laat dat ding afloopen en hoort zoodoende met
de stem van den baas zelf wat deze te zeggen
heeft."
„Allervernuftlgst’ zei With, .ten X bespaart
zooveel tüd.”
HU zweeg even en ging toen voort: „We zul
len dus voorlcoptg maar een poging moeten
doen, om het eerste uiteinde wat steviger beet
te krijgen.”
„Alles goed en wel.” zei Lyndham, wat onge
duldig. ..maar u hebt nu duidelük genoeg ge
hoord. dat het eerste uiteinde daar in mUn safe
hü wees naar de üzeren deur „en hier in
mün hersens ligt” hü klopte met de vlakke
hand tegen z’n voorhoofd, en u zult toch wel
niet aannemen, dat de muren, of die stoel, of
mün inktkoker, het geheim verklapt hebben.”