3ïet u&fwial aan den dag I T 'I Voor gramofoonliefhebbers Muzikale verstrooiing ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN ROBINSONschoenen Een feest HET GROOTE voor je teenen V' i; AVONTUUR Voor allen die Sukkelen met Verstopping of moeilijken, tragen en V? Alle abonné’s ongevallen verzekerd voor Mijnhardt’s Laxeertabletten onmisbaar. Werken vlug zonder kramp of pijn. Bjj Apoth. en Drogisten. Doos 60 cent. ZATERDAG 18 FEBRUARI I De waterrat i 1 Fouten li De baby als generaal De Eiffeltoren De grootste babbelaar FEUILLETON M •I i Slangen bewaken juweelen i I o zu ai i Het verraden \fa brieksgeheim Mseeeeeveeeeeeeeeeeeeeeeeeeesvsteeevveeeveeeeees *11 J-! DE KRUISVAARDERS VAN ST. JAN DOOR UW GIFTEN li d AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL wordt. i Idee.' van Laat eens zien.... 8 sb kleine werd door slechts weg. (Maandagavond vervolg) een nieuw wachtwoord, open dat. na BOB EN DE STERVENDE HINDOE vluchtelingen hadden zich spoedig aan De (Wordt vervolgd) valbrug bevond zich een ijzeren (Ingezonden Mededeeling) foon en bioscoop onophoudelijk ian: dat weten wat heel groot ■b. Ik alleen met MARTIN BERDEN (Nadruk verboden) „Hebt u den heer Barry misschien uw toost willen laten hooren?” vroeg With, glimlachend. Lyndham sloeg woedend met de armen in de lucht: ..Ezel dien Ik ben! Barry is zoon uit muntend spreker, en ik vroeg z’n oordeel en omdat ik weggeroepen werd, zat hü een half uur met de verkeerde rol alleen!” „En wat voor een rol!” vulde With aan. Toen stond hij op. greep Lyndham lachend bij den kraag en zei: „Hier heb ik den dader.... Wilt u dat ik hem arresteer?” I uit *n soort wachthuisje, vastgemetseld, een tweede hek, ging. Toen zij onder de laatste boog waren door ontsnapte hun een kreet van verba- With glimlachte. „Herinnert u zich nog hoe die Dultsche krijgsgevangene het wachtwoord te weten kwam, dat hem in staat stelde, nadat hij ontsnapt was, een Amerlkaanschen post aan den „Chemln des Dames” In Frankrijk, onver hoeds te doen overvallen? Er zat een papegaai in een kool bij onze mannen, die den Dultscher bij z’n vlucht het woord: Patrie! achterna riep. HU waagde het er op en het woord bleek een sleutel te zijn, die op de Amerlkaansche loop graaf paste." „Jawel,” knikte Lyndham, „ziet u nu maar, hoe u er achter komt.” „Nog een vraag.” zei With rustig. „Komt er we! eens iemand van de American-Motor- Company hier?” STEUNT: ONS GIRONUMMER IS 23653 U helpt ons hierdoor jongens zielen redden voor Chrlstue 2«wnmmn«nmnmKRACHT I van uw heid. Wie in Parijs komt gaat eerst den Eiffeltoren bezichtigen. Dat is een oude gewoonte en op deze manier stelt deze merkwaardigheid van Parijs om zoo te zeggen een verkeersstatistiek van vreemdelingen voor. In 1930 werd de toren door 588.000 vreemde lingen bezocht. In 1931 door 830.000. daarna daalde het vreemdelingenverkeer In de Selne- stad sneL Bewijs: De Eiffeltoren 340.000 personen bezocht. Zelfs de brutaalste dief zal zich wel tweemaal bedenken eer hü zijn hand in een cassette met juweelen steekt, wanneer hü weet dat deze door vergiftige slangen bewaakt wordt. Op grond van deze veronderstelling heeft een dame aan haar villa In het voornaamste gedeelte van Londen het volgende opschrift laten brengen: „Aan dieven en Inbrekers! Geeft acht! Mijn juweelen worden door vergiftige slangen be waakt.” Dit is heusch geen loos alarm, zooals dikwijls bjj de waarschuwing voor bijtende honden het geval is. De slangen zijn werkelijk aanwezig. Een bekende handelaar In reptielen heeft ze aan de dame geleend en iedere week zendt h|j voedsel voor de „waakslangen”. De gevaarlijke dieren leven in een glazen kist, waarin een tweede kist met de juweelen. Ofschoon ze een waarde van honderdduizen den vertegenwoordigen, is nog nooit een poging aangewend ze te stelen. hun nieuwe omgeving gewend. Zij ondergin gen er zelfs alleen de bekoring van. Pennyles en zijn mannelijke tochtgenooten leefden er als groote heeren en mistress Clau dia hield zich voortdurend bezig met Mary, die, ofschoon aan den dood ontsnapt, hevig ge kweld werd door schrikwekkende droombeelden gedurende haren slaap. De doorgestane schokken waren voor het kind te hevig gewest. ZIJ woonde met de gravin, die haar maar zelden eenige oogenblikken al leen het, in één en hetzelfde vertrek. De eerste nachten waren verschrikkelijk ge weest. Het meisje woelde voortdurend zenuw achtig en praatte onophoudelijk, alsof zij het tafereel van den moordaanslag in den bazaar opnieuw voor zich zag afspelen. „Mamaatje, pas op!.... Daar is die man weer!.... Niet steken!.... O God.... neen.... neen!.... Hij heeft zün dolk omhoog., bloed!.... Mmmaatjemamaatje!... hoort mü niet meer.... zü is dood!” De gravin trachtte het kind wakker te ma ken en haar te kalmeeren. Maar Mary kreeg dan hevige stuiptrekkingen. werd daarna meestal bewusteloos en bleef dat uren lang. Mistress Claudia wist geen raad. zü had bo vendien geen enkel kalmeerend geneesmiddel. Zij sprak er met haar man over, die op bet denkbeeld kwam den fakir te raadplegen. Deze liet zich maar zelden zien, doch was, na van den kapitein een boodschap te hebben ontvongen, aanstonds present. onregelmatigen Stoelgang zijn Men heeft dezer dagen geprobeerd vast te stellen, wie in de laatste zittingen van het En- gelsche Lagerhuis het meest gesproken heeft. De room „de grootste babbelaar” geweest te zijn is daarbij ten deel gevallen aan den afgevaar digde Sir Stafford Cripps. Niet minder dan 374 kolommen van de officleele Mededeelingen van het Lagerhuis zijn met redevoeringen van dezen afgevaardigde gevuld. Op de tweede plaats kwam Lansbury met 348 kolommen en de schatkanseller Neville Chamberlain als der de met 254 kolommen. m 1 Ieder werkt maar, ieder oefent. Ieder slooft zich uit in sport. Want de droom, het ideale Is het slaan van een record. Steeds maar hooper, steeds maar verder, Als maar vlugger, en het gaat.... Tot, natuurlijk, tot je eenmaal Op het hoogste topje staat! Want er zijn tenslotte grenzen. Eenmaal kom je aan het punt, Dat je eerlijk moet getuigen. Dat je niet meer verder künt! En in vlugheid èn in krachten, Lyndham sprong met een vloek van z’n stoel en sloeg de dlctograaf de tafel af. ..Dat Is de toost dien ik instudeerde den dag vóór Jack en Mary trouwdenMaar waar Is dan With legde kalmeerend z’n hand op Lynd ham‘s arm. „Wacht een oogenblik! De dag vóór Jack en Mary trouwden welke datum was dat?” Lyndham bladerde in z’n agenda. „Dertien Maart." „Kunt u nagaan of u dien dag bezoekers van eenige beteekenis op uw kantoor ontving?” vroeg With. „Zeker kan ik dat Alle bezoekers worden ge noteerd met het onderwerp en het resultaat van het gesprek er b(j. „Hier is het register.” Hij wees met den vinger langs de lijst van bezoekers op 13 Maart, bleef steken bjj den naam Eduard Barry, eersten ingenieur van de American-Motor-Company en werd bleek om den neus. te hebben vervuld en u naar het onschend baar toevlucht der poendits te hebben kunnen leiden den doorluchten vriend der „tweemaal geborenen.” Fn ik, fakir,” antwoordde, met de hem eigene onnavolgbare waardige hoogheid, de ka pitein, „ik dank u voor uw toewijding. Gij zjjt de man gewest van plicht, van trouw, van vernuft en met ‘n goed hartNogmaals dank! En ook aan hen wie ik. evenals aan u het behoud der mijnen verschuldigd ben. ook aan hen de betuiging mijner erkentelijkheid!” Ontroerd, geheel veranderd, onherkenbaar zonk deze vreemde man, dit fanatiek werktuig van afschuwelijke misdaden en van sublieme toewijding tegelijk, op de knieën, vatte de hand van den kapitein, drukte daarop een eerbiedi gen kus en hernam: „Z hebben mil voor uwen dienst bestemd zoolang gij hun gast zoudt zijn.... Ik blijf uw slaaf, Sahib.... èn ik zal tevreden sterven op den dag waarop hun hand mij zal treffen, omdat ik den eed des bloeds heb geschonden, gebaar van zorgeloosheid en ging voort: ,JEn veroorloof mij thans u te geleiden naar de voor u bestemde vertrekken.” De groep bewoog zich door een der vleugels van het klooster over prachtige vloeren van mozaïek en kwam in een groot paviljoen met verschillende verdiepingen en welks vensters uitzicht gaven op de boomen en de bloemen van den tuin. Wat de fakir gezegd had omtrent de Inrich ting van dit verblijf was verre beneden de wer kelijkheid gebleven. Niet zoodra had de zeeman zijn rug gekeerd, of Polly deed een sprong naar de gebraden eend. Maar de kat was niet vlug genoeg. Acht kleine antilopen vormden een bar ricade rond de kat en toen Polly langs ze heen trachtte te komen, bogen ze hun koppen en staken hun horens naar voren als een rjj bajonetten. Polly moest niets van die scherpe punten hebben en met den staart tusschen de beenen, Hep ze kwaad Den volgenden morgen was With’s eerste vraag: „Mijnheer Lyndham, hoeveel dlctogra- fen hebt u?” „Hoeveel dictografen? vijf.” „Zes,” zei With. Lyndham keek rond, telde. .Keen.... vUt....* „En een in de safe.” zei With. .Ja ja. natuurlijk; dat is waar. Maar die ge bruik ik nooit. Dat wil zeggen...." „Nb," moedigde With aan, „voor mij behceft u niets te verbergen. Wat hebt u op de rol ge dicteerd die in de brandkast staat?” „Het heele plan van dien nieuwen motor. Van A tot Z. Geen letter staat er van op papier, uit pure voorzichtigheid.” „Zoo. zoo”. With haalde diep adem. „Wilt u die rol eens voor mV laten aflropen?" Lyndham keek verwonderd op. maar hij opende de kast en bracht de rol in werking. „Waarde bruid en bruidegom.” zei het toe stel, „vergun ook mü. als lang-jarige vriend ouders, bij deze feestelijke gelegen- Ik herinner me. dat Lyndham me eens ge roepen had om een communiqué voor mijn blad te komen opnemen, en me Inplaats daarvan de dlctograaf had toegeschoven: „Ik heb geen tijd, ik moet weg. luister maar naar dat ding, het bericht zit er in." Lachend vertelde ik dit aan With, .ten het komische van t geval was, dat hij me toen het verkeerde toestel gaf: Inplaats van een beschrij ving van een motor kreeg ik een liefdesverkla ring te hooren; Ik weet niet aan wie. maar X was heel dwaas. En intusschen was Lyndham verdwenen en zat ik zonder kcpy. De kerel heeft altijd zoo’n haast." With had z’n hoofd met een ruk naar me toe gekeerd toen Ik dit vertelde, maar hü zei alleen op achteloozcn toon: Ja, vroeger bestonden die toestellen nog niet: toen heb ik eens een tresprek laten aflulsteren door een fonograaf, die ik in een hoek van de kamer had gezet. Maar die dingen krasten zoo.” BU het afscheid nemen, zei hij nog: „mor genochtend om tien uur bj) Lyndham; ik zal hem opbellen.” gegaan. Voor hen lag een prachtige tuin met gale rijen eromheen, een tuin vol boomen en bloe men en zóó groot, dat men hem bijna niet kon overzien. In deze galerijen met haar rijk beeldhouw werk en waar ontelbare vogels van allerlei soort heen en weer fladderden, heerschte een heerlijke koelte; men kreeg hier een gevoel van kalmte en veiligheid, van sterkte en vrede *n paradijs! Voor de eerste maal sinds zijn ontmoeting niet de vreemdelingen kwam er zooiets als ’n glimlach spelen op het strakke bronzen masker van den fakir en gaf daaraan een glimp van menschelljke gevoeligheid. „Dat ales staat u ten dienste. Bahlb." zelde hij, met een breed gebaar wijzende op de groot- en bijna onoverzienbare omgeving. „Zoolang het u behagen zal deze plaats met uwe tegen woordigheid te vereeren. zult gij hier in de meest volstrekte veiligheid kunnen leven, want zelfs de macht vanden Onderkoning houdt bij den drempel dezer Heilige woning op! Een keur van dienaren zal u omringen met de meest toegewijde zorg. Gü zult hier njkelljk worden gevoedgu zult hier al de verfijnde gemakken vinden, waaraan de Europeanen zoo zeer gehecht zijn, en alle afleiding die u het leven aangenaam kan makenIk acht mij gelukkig en ben er trotach op mijn opdracht fakir voerde "n kort gesprek evenals zoo- weldra ging de valbrug met ’n luid van ijzerwerk omlaag. Freddy Vrijdag had een gebraden eend meegebracht voor de plc-nlc op de heuvels, doch hoewel hij er aan gedacht had, de borden mee te nemen, had hij de messen vergeten, om de eend In stukken te kunnen snijden. „Nu, dat is niet zoo erg, ik zal wel gauw naar de keuken gaan, om ze te halen,” zei Freddy vroolljk. „Maar Polly kijkt, alsof ze van plan is om met de eend er van door te gaan, terwijl je weg bent," zei Topsy. „De kleine antilopen zullen wel zorgen, dat dèt niet gebeurt", ver klaarde Freddy. ,Ja zeker; herhaaldelük. We zijn concurren ten, maar de verhouding is goed. We doen zelfs meer dan eens genoeglijk zaken. Maar u be grijpt, als een van die heeren hier is. dan zijn de safe en mijn mond hechter dan ooit op slot en dan zwerft er zelfs geen snippertje papier!” „Natuurlijk, dat begrijp ik. Tot zoover be dankt." With besteedde twee dagen cm X kantoor te bekijken, de omstandigheden te onderzoeken waaronder Lyndham het slot van zijn brand kast had gesmeed. Hjj liet zich de werking van BU de schipbreuk van een Engelsch schip trok een 17-jarige scheepsjongen door zijn heldhaftig gedrag bUzonder de aandacht. HU hielp alle anderen in de booten en werd ten slotte dcor een stortzee zoo geweldig tegen den groeten mast geslingerd dat z’n schedel ver pletterd werd. De kapitein onderzocht hem. maar bevond, dat hU zulke zware kwetsuren opgeloopen had dat er geen denken aan was. hem mee te nemen, HU stierf dan ook weinige minuten later In de armen van den kapitein. De levensgeschiedenis van dezen jongen is niet zonder tragiek. Zün ouders waren al vroeg gestorven en hU werd bU zün grootmoeder grootgebracht, die echter geen baas van hem ken worden. Hi>’ bezat n.L zóó’n groote liefde voor' het water, dat zU hem niet houden kon. ZUn schoolkameraden noemden hem nooit anders dan de waterrat. HU wenschte niets vuriger dan op ze tee mogen gaan en tenslotte kwam hü op het Idee ergens wat te stelen om zoodoende noodgedwongen op een schip te komen. HU liet zich betrappen en bekende den diefstal, maar omdat hU door liet sche meren dat hU het alleen gedaan had, om op zee te komen, stuurde men hem niet hierheen, maar naar een landbouwschool. Men dacht hiermee paedagogisch te handelen. HU kneep er echter tusschen uit en toen men hem weer te pakken had, verklaarde hü door schade wUs geworden dat hU zeer gaarne naar deze school terug wilde. Om paedagogische redenen zond men hem nu op zee en hü was verrukt. Aan boord gedroeg hü zich schitterend en allen waren vol lof over zUn onbevreesdheid—on dapperheid! Hem was een vroege zeemansdood beschikt, maar zUn kameraden bewaren een llefdevolle herinnering aan dezen echten waterrat. sn in viugneta en in Krachten, Of je fietst of vliegt of rent, Ééns toch zal het je gebeuren, Dat je uitgesproken bent. En dat ééne is gekomen In dien slaanden tak van sport, Dien wij doorgaans boksen noemen, Waar een mensch ge-knock-out wordt. Met Camera is het hoogste In die bloedbadsport bereikt, Daar er op gebied van spieren Niemand is, die hem gelijkt. Geeft Camera je een rondje. Wel, dan staat de zaak aldus: Dat je 't niet zult overleven, Want hij slaat je mortibus! Met dit dreadnought-klas gevaarte !s het met records gedaan. Tóch nog zal je menschen vinden, Die zich gaarne latenslatin! De bekende generaal Lee. die in 1754 van Engelschen dienst naar den Amerlkaanschen overging, was een grappenmaker, die er van hield zün gasten beet te nemen, zonder met hun gevoelens rekening te houden. Toen hU eens met een ouden Schotschen majoor aan tafel zat, zei hü, reeds eenigszins in stemming: „Een fout moet u tnU vergeven, majoor, wan neer ik volop zoeten wUn gedronken heb, kan ik niet nalaten mU over de Schotten vroolUk te maken." „Ik wil u dat niet kwalijk nemen, generaal,” antwoordde de majoor; „maar u moet dan ook mün fout excuseeren.” „En waarin bestaat die?” vroeg Lee. „Hierin," antwoordde de majoor, „dat ik iemand, wie hü ook zü, onbeleefd van mün volk hoor spreken, mün Spaansch rietje nu juist niet onzacht over de schouders leg.” Lee was den verderen avond buitengewoon beleefd. zwUgend hun gids, die trouwens mei nei in wendige deser vesting volkomen bekend scheen te zUn. Achter de Zoodra men den voet in de vestibule van dit paviljoen zette, ontwaarde men een Oostersche weelde, die met elke beschrUving spotte. ’n Weelde van behangsels, tapijten, meube len. tropheeèn, kunstwerken van alerlei aard.. Ieder der gasten had zUn particulier vertrek met badkamer, bibliotheek, rookkamer en cu- riositeitUen-verzameling. Marius en Johnny, die ook nog altijd hun Oostersch costuum droegen, keken telkens in de spiegels, die hun figuren van het hoofd tot de voeten weergaven en begonnen zich te ge voelen als groote heeren. „Het schijnt 'n klooster te zijn, hè?” merkte de Franschman aan zijn metgezel op. *n Kloos ter, waar men zich niet behoeft te vervelen Donders, wat ’n fUne boel IJe zou denken dat je op het yacht was.” „Well! Well!.... het is hier bUna net als in onze huizen met twintig verdiepingen: tele foon. electricltelt. heete lucht, koud en warm water.... bad op alle étages.... in orde," con stateerde de droge Yankee. „Het is een vesting, waar wU onzen vUanden het hoofd zullen kunnen bieden," voegde Pen- nyless er aan toe. „En waar wU met' elkander gelukkig zullen kunnen zijn, nietwaar kinderen?” zelde Clau dia. ^Ja mevrouw, gelukkig met u. antwoordde Mary, de jonge vrouw hartelUk omhelzende. iiiiiitiiiiniiiiiiiiiiitiiiiiiniiiiiiniiiiniiË egenwoordig amuseert men zien niet meer, maar men wordt geamuseerd, doo- den heelen zondvloed, dien radio, gramo- over ons uit storten. Misschien is de wereld der schimmen nog wel de machtigste van de drie en zeker, nu zU het belangrijkste attribuut van haar artis tieke zusjes geannexeerd heeft: t geluld. Won derlijk genoeg heeft de gramofoon van deze schijnbaar concurreerende gebiedsuitbreiding weinig last gehad. Integendeel, er ontstond een geheele nieuwe branche op de schUvenmarkf de filmschlager, waarvbor we nog steeds geen fatsoenlUk Nederlandsch woord bezitten. Gra- tnofoon en film zUn daardoor zoete zusjes ge worden. die nooit meer met elkaar kibbelen, maar samen zoet winkeltje spelen. Zoo wekt de zwarte schUf bU het publiek reeds maanden van te voren de belangstelling voor nieuwe rol prenten. Andersom kqmt de groote vraag voor een goeden filmschlager pas, nadat men door het zien van de sterren en hun avonturen aan die melodie tal van hevige gevoelens heeft ge knoopt, die blUkbaar niet tot rust komen, voor men die deuntjes een paar honderd keer -ge hoord heeft. En dan verlangt men naar nieuwe bewogenheden, om ook die weer op dezelfde genoegelUke wUze kwUt te raken. Een kringloop dus, als tusschen den borrel en de zoutjes Het gevolg is geweest, dat de aanmaak van filmschlagers in zulk een tempo moest gebeu ren, dat er vaak maakwerk binnen kwam Gaat men na, welke wijsjes er na een jaar nog zijn bUJven hangen in ons geheugen, dan kan men ze tamelijk wel op de vingers van één hand tellen. Wel heeft het me verwonderd dat een van de beste songs van dit jaar, nooit bijster populair is geworden: „Niemand fragt uns" uit „Die Grftfin von Monte Christo”. Allan Gray schreef de fraaie tango-melodie op de wat zon derlinge woorden van Reisch, die er overigens weinig toe doen, en Barnabés von Géczy speelde haar met zUn orkest zoowel voor de film als voor de gramofoon (Parlophoon 48187). De film „Eln blonder Traum” heeft twee werkelijk heel goede wijsjes. Ik voor mU hoor het liefst de zeer geslaagde slowfox .Jrgend wo auf der Welt gibt's ein kleines bisschen Gillek,” niet alleen om den scliralen troost van de woor den de geregelde autobusdienst naar dat Irgendwo moet nog komen maar vooral om de heerlijk sleepende melodie. Wie van wat fleuriger stemmingen houdt, kan zich vermeien aan de vroolüke wijs van „Wir zahlen keine Miete mehr,” waarin het ijle stemmetje van Lilian Harvey om de soldateske keelklanken van Willy Fritsch en Willy Forst fladdert als een vlinder door het eikenhakhout. De orlgineele bezetting levert Odeon (11684). Nóg opgewekter is het marschlled uit jBtreep door de rekening", de wielrennersfilm. die aller lei dingen uit de wereld van de pedaalridders onthulde, die men al lang wist en die blijkbaar niet fnuikend zUn voor het enthousiasme, waar mee men stayers en sprinters steeds weer toe juicht. Heinz Ruhmann zong daarin, geëscor teerd door een stel knapen met even machtige •tem- en kuitspieren, den vroolUken marsch: „Itnmer nur weiter”, die in deze tijden niet al leen voor trapathleten toepasselijk is. weshalve Odeon hem ook voor de nlet-peddelaars beschik baar stelt (11712). Voor kort was bet voldoende, wanneer een filmster goed kon paardrijden en chauffeeren. Het nieuwste is, dat de heeren ook moeten kunnen vliegen, althans moeten doen alsof. Maar wat van geen beroeps-piloot verlangd wordt: en passant dienen zU ook nog een liedje aan te heffen. Laat ik U echter geruststellen, dat dit met de huidige techniek nagesynchroniseerd wordt. Zoodat U niet te veel medelUden behoeft te hebben met de luchtvaarders, die in de film P. 1 antwoordt niet” als moderne Ikarussen aanheffen „Flieger, grüsz mir die Sonne, grilse mlr die Sterne und griisz mir den Mond (Odeon 11750). ,XHe oder keine" heeft Gitta Alpar zoowel In de film als privé tegen Gustav Fröhlich be weerd en anderen beweren, dat in het laatste geval het „keine" de slotkoers was. In de film gaat het echter poëtischer toe, vooral wanneer de heldhaftige verzekering haar hoogtij viert in een smeltende tango „Wenn mann sein Herz yerllert”, hoewel Gitta bet wat prozaïsche achterdeurtje openhoudt, dat niemand weet, waartoe dat leidt, zooals U kunt beluisteren op Odeon 11706, die U tevens er van overtuigt, hoe deze platina blonde Hongaarsche kan „Tauber- en met haar stem. Er ks echter nog wel wat anders onder de mo- derne verstroolingsmuziek dan de filmschlager wie de mobilisatie meemaakte weet, dat de toenmalige jongelui pas vlak voor zU ’s avonds jaat hun oogen dicht deden hun’sigaret weg- legden. Het jongere geslacht schijnt op dat kri tieke moment pas zijn saxophoon of ztfn trom pet uit den mond te halen, wat misschien min- der schadelijk is voor de gezondheid, maar waarbij de studie meer in het gedrang komt. En op de oogenblikken, dat de huidige hoop van het vaderland niet blaast of toetert, luistert zij naar de Jazz-producten van anderen, waar- aan zQ hun laatste zakcentje besteden. Wat ook weer zUn goeden kant heeft, want zonder den verkoop van Jazz-platen zou de gramofoon- industrie er op het oogenblik niet komen Ons land heeft ook op dit gebied goed werk geleverd en het buitenland erkende dit regel recht. Herinner U slechts, dat het Nederland- sche team „The Ramblers”, zich groepeerend om en oriënteerend op den pianist Theo Uden Mos man, met alleen werkte in het buitenland Zwitserland, Dultschland. Zweden maar ook voor uitheemsche radlo-microfoons musiceerde. Kort geleden speelden zU voor de Engelsche Decca een heele reeks platen. „Music in m> fingers” was een der eerste uitgaven, een te be scheiden bewering, want het vUftal heeft mu ziek van top tot teen en niet het minst in hun hart, zooals de welluidende en keurig rhythml- sche klanken van deze plaat U laten hooren i Decca 40308 Wilt ge een actueel Nederlandsch geval, neem dan „China Town”, dat zich blU- kens het grappige ..Pinda, Pinda" van den re- frelnzanger in en rondom een van de Amster- .damsche Bantammerstraten afspeelt (Decca F 40309). Alle respect voor deze Hollandsche jongens, die de verstrooilngsmuziek op een heel wat hooger peil beoefenen dan een paar ge slachten geleden onze voorvaderen het de clas- sleke deden. Want het is nog niet zoo lang ge leden, dat Brahms ja zeker, Johannes zelf beweerde: „De Nederlanders kunnen lekker eten, maar van muziek maken hebben zü geen Alles was er in volmaakte orde gebleven, blaar alles was er ook als dood, of ten minste als in slaaptoestand. Het was ’n soort paleis ?an de .Achoone slaapster in het Bosch.” ’n Plaats waar niemand toegang had behalve de Poendits of de ingewüden tüdens hun pelgrims tochten of ook de fakirs, wanneer zü op verre afstanden hun geheimzinnige opdrachten ■oeaten gaan vervullen. Niemand anders ter wereld kon deze omge ving binnengaan zonder formeel bevel of ver lof. Vooreerst omdat de Engelschen wèl ervoor •PPasten zich te mengen in de godsdienstige aangelegenheden der secten en vervolgens wül Ae éénige toegang verdedigd werd door een teeks poorten en valbruggen. Vliegtuigen be stonden er in dien tüd, waarin ons verhaal •Peelt, nog niet! Zoodra zü tegenover deze versterkte pagode I Een oude traditie van het Bulgaarsche koningshuis getrouw, is de pasgeboren Bul gaarsche prinses dochter van konlng Boris tot commandant-generaal van een Bul- gaarsch regiment ruiters benoemd. voorwaarden tegen Z bil levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door f 71T/) bU een ongeval met f Cfi bij verlies van een hand f 10P olj verlies van een f Cfi bU een breuk van Z Z/J bf) verlies van *n op dit blad «ün Ingevolge oonvaaiden tegen (/(/.-yerUe» van beldeannenWde beenen of belde oogen T f DU,- doodeiyken afloop een voet of een oog f 140.-duim of wijsvinger J D (/."been of arm/ 4 V.- anderen vinger ongevallen verzexera voor een acr ws&msAv o -r yndham. de fabrikant van vliegmotoren, I was een goede kennis van mü- HU adver- teerde druk in de „New-Jersey Herald”, waaraan ik verbonden was en ik bracht we] eens een bezoek aan z’n fabriek om de stof op te doen voor een artikel over den vooruitgang der moderne techniek. Eens vond ik den grooten motorenman in een bepaald geprikkelde stemming, wat ik niet van hem gewoon was. Ik stak dadelUk van wal en vroeg ronduit: „Waarover heb je zoo 't land?” „Kan je 't aan me merken?” vroeg hü: „dat is een slecht teekenIk word oudEnfin, ja. ik heb X land, maar dat zal wel weer over gaan.” HU zocht in een portefeuille met teeke- nlngen en wilde me Juist aan stof voor mün artikel helpen, toen hü opeens zei: „Wacht eens..., ga op je gemak zitten en neem een sigaret. Ik herinner me. dat je met James With büzonder goed bevriend bent. Misschien krÜR jp gedaan, dat hü zich met het volgende be moeit, waarvan nog niemand iets weet.” Ik spitste de ooren. benieuwd in wat voor zaak ik nu weer zeu gemengd worden. „KUk eens hier Tom." hernam Lyndhorn, er worden in mün kantoor fabrieksgeheimen ver raden. Gisteren is me gebleken, dat mün groot ste concurrent, de American-Motor-Company. een belangrüke verbetering aan een vllegmotor in den handel brengt, die ik uitgedacht heb Ze zün me even voor geweest. Natuurlük betee- kent dat voor mü groote schade en ergernis.” „Verdenk je iemand?” vroeg ik. „Neen, ik zou niet weten wie. De uitvinding is van mü. De teekeningen heb ik zelf gemaakt. Niemand had ze nog gezien. Mün ingenieur niet, mün teekenaars niet, niemand.” HU wees op de zware üzeren deur van een brandkluls. die bijna den geheelen achterwand van zün kantoer besloeg. „Die deur kan ik alleen openmaken met be hulp van een zeer vernuftig en gecompliceerd uurwerk, waarvan niemand anders dan ik het geheim weet. En zelfs over het idee van de uit vinding in X algemeen heb ik nooit met iemand gesproken. Het merkwaardigste is, dat ik er gens op een punt waar twee wrüvende vlakken aanleiding zouden geven tot meer dan gewone slütage. een smeermiddel van eigen vinding heb aangewend, dat van elke andere gebruikelüke samenstelling afwükt en.... dat hebben ze óók toegepast Zoek JU nu maar uit!” Ik moest mün onmacht bekennen, en kon dit ook veilig doen, want Lyndham verwachtte van mü niet, dat ik het geval ontraadselen zou. Hij hoepte dat van With, den beroemden detective, en ik beloofde hem dat ik mün vriend zou ver zoeken z’n tusschenkomst .te verleenen. „Liever geen politie,” zei Lyndham. „die is zoo plomp." James With was dadelijk bereid. „Als de da der onder X personeel school.” meende hü. „dan zou X een doodgewone polltle-zaak rijn, die me ni:t interesseert. Maar dit is wel aardig om eens uit te pluizen." Hü begon met een bezoek te brengen aan Lyndham. waarbü ik ook tegenwoordig was: „Zoudt u eens willen luisteren, of ik alles goed begrepen heb?" vroeg hü en vertelde tot in de kleinste büzonderheden wat hü van mü vernomen had. Lyndham maakte ons een com pliment over ons geheugen. „Zoo is X precies.” stemde hü toe. „Wel. münheer Lyndham," zei With: „Het geval riet er zóó eenvoudig uit. dat ik er op X eerste gezicht niets van begrijp. Ingewikkel de zaken geven veel meer punten tot houvast. Maar laat ons eens redeneeren. In het geval dat ons bezig houdt, ligt het eene uiteinde hier op kantoor, het andere bU de Mqtor-Company. Het eerste geeft niet veel te zi< we al. Het tweede is een wel i gebied om <af te werken. Hier hel^ u te maken; daar met al de personen uit het heele bedrijf, en dat is wel wat veel." waren aangekomen, moesten de vluchtelingen afstappen en te voet gaan. Zü sloegen een over dekten weg in. die veel te smal was om den olifant te kunnen laten passeeren. Na ongeveer honderd schreden te zün voort gewandeld, stonden zü voor een met üzer be slagen deur die één geheel scheen te vormen met den massieven granieten muur. Terwül Rama en zün mahoet ergens in de buurt gingen rusten op ’n plek, die hun bekend was, sloeg de fakir met 'n steen hard tegen de deur, die een geluld gaf als dat van een gong. Een tralievenstertje werd geopend en daar achter kon men met moeite een menscheUjk galaat waarnemen, waarin twee oogen gloeiden als van een wild dier. De fakir sprak eenige woorden in *n zeker Hindoe-dlalect, waarop de deur geruischloos wijd openging. Achter de deur een nieuwe gang, die uit liep op een breede gracht welke men passeerde over een ophaalbrug. De fakir deed eenige malen "n snerpend ge fluit hooren, waarop dat in den muur was bewaker te voorschün kwam. De 1- even en gerammel -- - De vluchtelingen, door het zien van al deze verdedigingsmaatregelen gerustgesteld, volgden gids, die trouwens met het in- het uurwerk uitleggen, liep in de brandkast rond, keek naar de teekeningen. betestte de wanden der kamer, nam geluldproeven. interea- seerde zich voor allerlei kleinigheden en zei ten slotte, dat hü een dag uit vlsschen ging. „Ga je mee?” vroeg hü me. Ik overtuigde mün hoofdredacteur, dat we In dit seizoen een artikel over forellen-vangst moesten hebben, en het was een prachtige, zonnige dag toen ik in With’s gezelschap de stof daarvoor opdeed. Eerlük gezegd, lagen we meestentüds op onzen rug in het dichte gras aan den waterkant, rookten pUpen en spraken over literatuur, waarin James With goed thuis was. Ik beschouwde ons kort uitstapje als een welkome vacantle, en kreeg den indruk, dat het mün vriend eveneens om een dag rust te doen was. Maar avonds, in z’n auto, begon hü hardop te denken, en toen begreep ik. dat hü onder het geluler door het geval-Lyndham be peinsd had. „Mooi kantoor, f,T n-.„nr-n- -hui hé van dien mo- TT-. --s torkoning,” zoo begon hl). ..En modern Ingericht. Al de nieuwe machinesHoeveel dictografen had hü wel staan?” „Vier of vUf". ze! ik, achterovergeleund in de veerende kussens. Ik gaapte; de zon had me slaperig gemaakt. „Precies zes." verbeterde With. „Zoo, nu ik heb er niet precies op gelet. Ja, hü dicteert zoo’n ding ,vol en gunt zich den tüd niet om een nieuw/ rol op te zetten. Dan neemt hü een ander toestel en praat maar weer verder. Aan schrijven heeft hü X land. Alles gaat In de dlctograaf: orders, berichten voor de kranten, invallen van het oogenblik En dan komt iemand van X personeel en krUgt zoo’n rol mee; die zet hü op z’n eigen machine, laat dat ding afloopen en hoort zoodoende met de stem van den baas zelf wat deze te zeggen heeft." „Allervernuftlgst’ zei With, .ten X bespaart zooveel tüd.” HU zweeg even en ging toen voort: „We zul len dus voorlcoptg maar een poging moeten doen, om het eerste uiteinde wat steviger beet te krijgen.” „Alles goed en wel.” zei Lyndham, wat onge duldig. ..maar u hebt nu duidelük genoeg ge hoord. dat het eerste uiteinde daar in mUn safe hü wees naar de üzeren deur „en hier in mün hersens ligt” hü klopte met de vlakke hand tegen z’n voorhoofd, en u zult toch wel niet aannemen, dat de muren, of die stoel, of mün inktkoker, het geheim verklapt hebben.”

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1933 | | pagina 9