Midden-Azië
Missieposten
v&Aaal oan cfcn dag
m
5^-
cOÖ’
erig? J
I
VICKS
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
De ROBINSONheerenmolière kost:
zwart f 4.50 - bruin f 4.90
Alle abonné’s
HET
GROOTE
AVONTUUR
WAAR BLUFT HET?
MAANDAG 6 MAART
en
CHINEESCH TURKE
STAN
1
Door vijanden omgeven
aan,
De afgedragen jas
Tom Mix en de film
18 millioen in het zadel verdiend
Sprinkhanenplaag
Treinroover gepakt
(Jongensmaten naar verhouding goedkooper)
FEUILLETON
c
Behandeling van
paarden
De Duittche Patere winnen slechts
drie of vier zielen per jaar
i
I
rU).
De-
het
op
ant
tyn
v VazoRu-
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
I Diamanten van
mevr. Lyall I
i
de
4
li
fe
e
(Morgenavond vervolg)
F
(Ingezonden mededeeelingï
om me flink te houden zonder te
hopeloos
scheen
(Wordt vervolgd)
vliegen
mannen
rs
rt
i
i
a
1-
g
n
!T
lg
«en
Zijn
ten
vei
len
oen
rte-
res-
na
derde
■otter.
s een
In
liman
egen-
ieuwe
rdam-
trad.
oven-
ster-
ble-
«wak
kamp
eerde
tour-
het
eidde
tstel-
be-
wist
lispel
een
één
n de
e te
lOg
■en
Igt
Ui-
ir-
te
31)
nd
in
ee-
oe-
lu-
ige
er-
>edig
Ra-
1 de
rras.
■ver
ten
man
het
ïus-
be-
die
ook
fen-
niiiiiiiiiniiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiniminiiiii
jO®0
juist uitnootilgen
weddenschap aan
te gaan. Ik heb
beweerd, dat ik
in een half uur
15 KM. zou rij
den. Neem van
middag je auto
levenslange geheele or
lies van belde armen.
..Neen, beste Marius", zeide hij. ..Goddank
nóg niet, maar het was de hoogste tijd, niet
waar? O. hoe dankbaar ben ik u en ook dezen
beiden heeren!”
IIUIU
Freddy Vrijdag was den geheelen
dag bezig verschillende dingen van het
vergane schip naar het kamp te bren
gen. Hij was zeer vermoeid na een
dag van hard werken, maar Ivy had
hem een gestoorden eend beloofd, als
hl) zijn taak volbracht had.
„Dit is de laatste vracht.” zei
Freddy, terwijl hjj voor de achttiende
maal in het kamp terug kwam. -Ik
ben doodmoe.”
„Dat zal wel.” zei Ivy. „Leg nu die
dingen maar neer, dan zal ik, je wat
gestoorden eend brengen. Dat zal je
goed doen.”
Freddy Vrijdag had nog niet lang
gezeten, of Ivy kwam er aan met een
stoofpan in haar hand.
i een onderhoud, dat de Dultache professor
dr. Thauren heeft gehad met pater Loy,
heeft laatstgenoemde zeer Interessante din-
verteld over de missie, waarbij hij de
b(j verlies nn
anderen vinger
de
op-
de
missionarissen te docülen, en putten zich uit in
bedreigingen.
Maar ook de verschillende godsdiensten zijn
een moeilijk te overwinnen tegenstand. Van de
Lamaisten hebben de missies weinig last, om
dat dezen afgezonderd in hun kloosters leven.
Maar de Mohammedanen zijn des te moellijker
en meermalen is het gebeurd, dat zy een be
keerling met den dood straften Benige malen
zijn ook de missies belegerd geworden en uit
geplunderd. Zij hebben ook kans gezien om m
de regeerlngen te komen, maar hoezeer zjj den
godsdienst ook vijandig gezind zijn, toch voelen
de missionarissen nog mindervoor de zuiver
Chlneeeche regeerlngen.
Uit Belgrado wordt gemeld, dat de politie er
na een opwindende jacht over het dak van
Europa's snelsteu trein, den Orient Erpress. tij
dens een vaart van 120 K M In geslaagd is een
berucht treinroover tè arresteeren. De man
maakte uitsluitend zijn i werk van dezen luxe-
treln, tijdens de reis van Parijs naar Istamboul.
De arrestatie geschiedde te Vmkovta
De politie verdenkt hem van het stelen van
Onvervaard stapte hij het gat binnen. Een
flauw-zoete lucht van vergaan gebeente, ver
mengd met een sterke^ fosforreuk sloeg hem
in het gelaat. Het was een hellende onderaard
sche gang van ’n meter breedte en op wier
bodem Pennyless snel voortgleed. Hij had in-
tusschen bijna onmiddcHUk het einde ervan
bereikt en kwam daar terecht op een bodem
van fijn zand. Men zou denken dat "het daar
volslagen duister moest zijn. maar, vreemd ge
noeg. er heerschte in dezen eigenaardlgen put
*en lichtschemering die, om zoo te zeggen,
beefde. In dien zin namelijk, dat zij gevormd
werd door ’n witachtigen damp, die opsteeg
kit de onder Pennyless’ voetstappen aange
laakte bodemlaag.
Hjj kon er bijna evengoed zien als op klaar-
achten dag.
Hjj dacht een oogenblik na en begreep nu
De - beroemde Fransche physicus, Edouard
Branty, de uitvinder van de naar hem genoem
de Brantysche,buizen, die in den eersten tijd
der draadlooze telegrafie algemeen gebruikt
werden. Is tot groot-officier in het Fransche-
eere-legioen benoemd.
Branty telt thans 87 jaren, Een correspon
dent. diezich haastte den ouden heer, die te
bed lag met griep, de blijde boodschap te bren
gen. kreeg op zijn gelukwensen ten antwoord:
..Wat goeds heb ik daarvan te wachten Mijn
familie mag er blij om zyn. mij persoonlijk was
het heel wat liever als mijn gezondheidstoe
stand beter was.”
Had Branty voor alle radio-apparaten. die
sedert de algemeene verspreiding van de radio
verkocht werden, ook maar een kleine provisie
gekregen, dan was hij thans meermalen mll-
lionnalr. In werkelijkheid is hij echter arm ge
bleven en hij liet ook niet na op zijn armoede
te wijzen, toen de correspondent vroeg, waar
om hij de roset van het eere-legioen niet
droeg. „Werp eerst een blik op mijn afgedra
gen jas,” zei hij bitter en dan zal de reden u
duidelijk worden.
Wanneer ik de roset van het eere-legioen in
het knoopsgat van de versleten jas zou dragen,
dan zou men my zeker arresteeren wegens on
geoorloofd dragen van eereteekensl"
Weer eens een keer te meer bljjkt uit dit
gesprek het vaak meelijwekkend lot van groote
uitvinders.
01111111111
Velen hebben zich natuurlijk
Dikwijls al de vraag gesteld,
Als zij eens wat kort bij kas zijn:
Ja, waar blijft dan toch mijn geld?
De ontvangsten worden minder,
Alle klanten zitten krap.
Want bij vroeger vergeleken
Is de situatie slap.
Ook de koersen der effecten
Zijn gekrompen, net als wol,
Dividendenlieve hemel,
Gelden lang niet meer voor vol!
Iedereen spreekt van tekorten,
Zoowel Staat als in privé
En wat eertijds zeer soiled was
Helt thans over naar puree.
Nooit nog klonk er zoo eenstemmig
En eensluidend het refrein:
’k Zou graag weten waar de centen
Allemaal gebleven zijn!
Naar de banken? maar dat kan niet,
Kijk eens naar Amerika,
Waar de groote banken springen,
D'eene voor, de ander na!
Over heel de wereldlinie
Komt men steeds meer geld tekort.
Zelfs ondanks, dat er nog heftig
Algemeen bezuinigd wordt.
En zoo dringt zich weer de vraag op,
In den aanhef reeds gesteld,
Als geen mensch het schijnt te hebben,
Ja. waar blijft dan toch het geld?
Want wat drommel, geld vervliegt niet
En je eet het niet als pap!
Weet u waar het is gebleven?
Maar dan zijt u deksels knap!
Want ofschoon men zit te gissen
En er soms luk-raak naar gooit:
Geld is iets, dat wordt verlóren,
Doch gevonden wordt het nóóit!
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
heen Is. Dit alles maakt het werk van de mis
sionarissen zeer moeilijk, maar zij hebben den
groeten troost, dat zij werken niet voor den tijd
maar voor de eeuwigheid. Dat maakt hen tot
groote optimisten en nog altijd blijft het waar,
dat een missionaris, die in veertig jaren Hjds
geen enkele bekeenng maakt, even verdienste
lijk, zoo niet verdienstelijker werk verricht dan
een missionaris, die er duizend per jaar maakt.
God alleen meet de waarde van zyn werk. De
missionaris voor zijn deel kan niet, meer doen
dan pogen met de verschrikkelijke mogelijk
heid, dat hij niet zal slagen.
cok aanstonds de oorzaak van dit verschijnsel
dat weldra verrassende gevolgen zou hebben.
Het waren eenvoudig fosfordeeltjes, fosfor-
ultstrallngen. veroorzaakt door die tallooze
heel of half verpulverde beenderen welke de
regens naar dezen putbodem hadden doen af-
drijven.
Niets eenvoudigere en meer natuurlijk!
Deze put had ongeveer drie meter breedte,
en de vorming ervan deed Pennyless vermoe
den dat, dank zij de zandachtige natuur van
den bodem, het niet moeilijk zou zjjn een uit
gang te graven onder de fundamenten-zelve
van den Toren.
Hy nep Manus en Jotxnny; dezen kropen de
gang in en waren weldra bij hem: Hij zette
hun met korte woorden zijn plan uiteen en zij
gingen aanstonds aan den slag.
Daar zy geen ander werktuig om te graven
hadden, deden zij het met hun handen en dat
gelükte vrijwel.
Pennyless berekende dat men. cm aan de
oppervlakte van den beganen bovengrond te
komen, ongeveer vijf meter op zyn hoogst zou
moeten graven. Rekening houdende met de
bodemgesteldheid kon men hopen het werk te
voleindigen in mineer dan vijf uren tijd.
De hitte, die in dit hol heerschte. was ver
stikkend. en de drie mannen ondergingen
daarbij de folteringen van den honger en van
den dorst. Het zweet liep tappelings langs hun
lichamen en somtijds dreigde de adem hun te
begeven'....
Doch dat ontmoedigde deze helden niet! Zjj
een waardevollen gouden sigarettenkoker, die
door konlng Alexander aan een Joego-Slavi-
schen minister cadeau is gegeven, alsmede van
het zakboekje van een directeur eener ver-
zekerinsmaatschapptj. voorzien van belang
rijke aanteekenlngen en van het ontvreemden
van juweelen.
De geheele bevolking In het gebied van de
oase van Tozeur is in actie om sprinkhanen
te vangen, die in groote menigten door den
wind uit het Noordelijk deel van de Sahara
worden gedreven.
Aangezien gezouten en geroosterde sprink
hanen voor de inlandsche bevolking een groote
lekkernij beteekenen, verschaft de regeering
gratis zout aan hen. die aan de sprinkhanen
vangst deelnemen. Men hoopt het aantal deel
nemers aan de vangst daardoor zoo groot te
maken, dat de sprinkhanenplaag wordt be
perkt.
Onder de Chineesche roovers is de grootste
wel de staat zelf. Hy heft belasting op belas
ting en die woedt met zweepslagen geïnd. Daar
waar men geen duit meer vermoedt, wordt een
gulden te voorechyn geranseld en wie van
staatszyde een leening wil aangaan, kan er op
rekenen dat hij minstens 300 pcfc—rente/fooet
betalen.
Om al deze redenen moeten de missionaris
sen en de christenen op hun hoede zyn. De
missie concentreert zich dan ook uit vrees voor
de roovers alleen in het hoofdstation en de
verwjjderd wonende christenen houden zich
kalm en zoeken het hoofdstalion liever niet op.
omdat zy weten, hoe gevaarlyk de weg daar-
mljnheer," antwoordde Convay. „kunt
I rvv» ma rolrnnnn
„Ik verwachtte niet anders," meende de di
recteur, „luister nu goed. Baar wat ik je zal
vertellen. Een jaar geleden bezorgde mij de
heer Lyall, die op het landgoed Camphill woont,
een 15 K.M. hier vandaan, een stel diamanten
sieraden, die aan z’n vrouw toebehooren, ten
einde die in mijn safe voor hem te bewaren. De
diamanten zyn yan buitengewone grootte en
van het zuiverste water. Gedeelteiyk zijn ze
gezet in armbanden en kleine sieraden, terwijl
de rest is byeengebracht in een gouden dia
deem. Tezamen vertegenwoordigen ze een
waarde van een half millioen dollars Ze zyn
cpgeborgen in een marekynen doos, die ik
geplaatst heb in de tweede brandkast aan derf
rechterkant van mijn safe. Ik vertel je dit alles
nauwkeurig, omdat het van bèlang is, dat je
weet, waar je ze moet vinden. Nu vermoed ik,
dat men te weten gekomen is waar de diaman
ten geborgen zyn. Den laatsten tyd is het her
haalde! yk voorgekomen, dat ongunstig uit
ziende individuen om de bank zwervend werden
gezien, terwijl juist vannacht iemand getracht
moet hebben In het gebouw te komen. Ik heb
tenminste sporen van geweld aan het slot van
de hoofddeur gevonden. Dat zou me op zich
zelf niet verontrusten. Want zelfs al komt men
In de bank, dan is de safe nog vrijwel tegen
iedere poging tot forceeren bestand. Maar jul^t
vanmorgen werd ik dooi*lnevrouw Lyall opge
beld. met verzoek het doosje met inhoud van
middag op Camphill te laten bezorgen, omdat
zy de diamanten hedenavond op een familie
feest wil dragen. Dat brengt me in moeilijk
heden Het is waarschijnlijk, dat de persoon of
personen die weten dat ik de diamanten hier
bewaar, ook weten, dat ze vanavond op het
landgoed moeten zyn, omdat ze misschien hun
inlichtingen van het personeel van den heer
Lyall hebben ontvangen. Ga ik nu zelf of zend
ik mtjn procuratiehouder, dan Is het hun dui
delijk genoeg en zou een aanhouding op dien
vrij eenzamen weg niet tot de onmogelijkheden
behooren. Ik heb dus omgezien naar iemand,
dien ik kon vertrouwen en ik meen in jou dien
man gevonden te hebben. Ik verzoek je dus m
den loop van den middag naar Campnil te
fietsen en daar het étui met inhoud aan myn
heer of mevrouw Lyall af te geven. Ik kan je
het doosje nu niet geven, omdat ik niet zeker
weet of Iedereen op 't kantoor wel vertrouw
baar ts. Ik geef je dus nu de sleutels van de
safe en van de brandkast en als we straks om
één uur sluiten, ga je even naar huis; je keert
dan terug en je gaat hier van achter het kan
toor binnen. Ik zal den portier zeggen, dat Je
toegelaten moet worden, omdat je iets voor my
op het privé-kantoor moet halen. Onthoud goed
wat ik je verteld heb omtrent de plaats van
het doosje: de tweede brandkast aan den rech
terkant van de safe. Breng me van avond een
verslag van je reis en een schriftelyk bewijs
van den heer Lyall, dat hy de diamanten heeft
ontvangen. En ga nu gauw weer aan je werk.
spanden zich in met al hun kracht, zonder een
enkele klacht te doen hooren: zonder een
oogenblik te aarzelen, gesteund door hun yze-
ren geestkracht, en gevoelden zich zelfs nog ge
stemd tot eenige scherts.
„Echt konynenwerk, hé, kapitein?.... Ik
wou dat ik 'n gebraden konijn voor me had
met 'n fyne flesch erby!.... Och. wat is het
lang geleden dat ik zóó geluncht heb
Zij groeven alt.jd maar door, en de grond
onder hen begon ongeveer eén meter ruimte
in het vierkant te geven, toen zij daarboven,
angst- cn hulpkreten hoorden, die door de
onderaardsche gang tot hen doordrongen.
„Wat is dat?" riep Marius.
„Het lykt wel alsof Patrick om hulp roept”,
zei de kapitein.
„Ik ga kyken.’’ antwoordde Johnny en hy
verdween met clowns-vlugheid in de buis.
Het knekelveldje betredende sidderde hy on
willekeurig voor het waarlijk angstwekkend
schouwspel, dat zich aan hem vertoonde.
De gieren, bemerkende dat het jonge ventje
alleen achtergebleven was en daar roerloos leg.
waren plotseling in massa op hem aangevallen
met hun scherpe piepkreten en het kind, doo-
delyk verschrikt, dacht er natuurlijk niet aan
stil te biyven liggen, zooals hem was aange
raden. maar deed het eenige wat hem te doen
stond: vluchten, heen en weer rennen over het
platform en luide om hulp schreeuwen. Pa
trick was reddeloos een prooi der vieze roof
vogels. die hem, razend van honger met sna
vels en klauwen zouden gaan bewerken, indien
rekening-courant en keek toen op:
,Jk zou al heel ondankbaar zyn, als ik u niet
metterdaad bewees, dat Ik alles voor de zaak
over heb. maar als er by ’t volvoeren van uw
opdracht, werkelyk levensgevaar voor mij be
staat, hoe zal het dan met moeder gaan,
als.... zooals u weet, is mijn vader overleden
en ben ik haar eenige kostwinner."
..Luister eens Convay,” hernam de directeur,
,4k hoop en verwacht, dat je de opdracht zult
volbrengen zonder kleerscheuren, maar dit
staat vast, als je ter wille van de bank letsel
mocht bekomen, maak je dan over je moeder
niet ongerust. Die wordt in ieder geval ver
zorgd."
„Dan mijnheer." antwoordde Convay. ..kunt
u geheel op me' rekenen.”
-r-^ e directeur van de Franco-Canadian Bank
I '1 te Montreal liep met groote stappen in
z’n privé-kantoor heen en weer By .wylen
stond hy een oogenblik stil en z’n blik gleed
door het glazen beschot over het ruime kan
toor, waar een veertigtal hoofden over de les
senaars gebogen zaten en veertig pennen over
het papier vlogen. Hy beschouwde zyn perso
neel een voor een en schatte in gedachte de
kwaliteiten van allen. Toen nam hy een besluit.
Hy ging voor z’n bureau zitten en belde: twee
korte tikken en drie lange. Een jonge man van
de rekening-courant-afdeeling stond op en liep
vlug en veerkrachtig naar het privé-kantoor,
waar hy na een kort tikje op de deur binnen
trad.
De directeur keek hem opmerkzaam
terwyl hy hem een stoel wees.
„Ga zitten. Convay. neem die rekening-cou-
rant voor je en kyk daar met aandacht in ter
wyl ik tegen je spreek. Wat ik je te vertellen
heb. heeft met dat stuk niets te maken, maar
er zyn oogen. die ons hier kunnen bespieden,
al kan niemand ons beluisteren. Doe dus als
of ik het over die rekening-courant heb. maar
luister intusschen goed naar wat ik je zeggen
zal”
Convay bedwong z’n verwondering en zette
zich voor de tafel, terwyl hy met den meesten
ernst z’n oogen op het papier gevestigd hield.
„Convay.” vervolgde de directeur. ,Jk heb
sinds het laatste halfüur al mn bedienden in
myn gcegt de revue laten passeeren. maar heb
er geen gevonden in wlen ik zooveel vertrouwen
durf stellen als in jou. Al heb ik me tot nu toe
rechtstreeks niet veel met je kunnen inlaten,
zoo weet ik toch dat je Je best hebt gedaan en
je degeiyk in de zaal( hebt ingewerkt. Maar wat
ik nu van Je vragen zal is een gewichtige
dienst, een zaak, waarby groote belangen op
het spel staan, waarby de bank met een aan
zienlijk bedrag betrokken is Dat er gevaar voor
je dreigt in die opdracht, misschien wel levens
gevaar wil ik niet voor je verhelen. Ik zal het
je dan ook niet 'kwalijk nemen als je liever
terug treedt; dan moet ik natuurlijk iemand
anders zoeken.”
Convay bladerde nog eenige seconden in de
..Arme jongen! Ge moet wel ergen dorst
hebben en veel lijden? Sprak de kapitein op
vragenden toon.
„Ja. mijnheermaar u ooken ik zal mijn
best doen
klagen
De gieren kwamen nu zelfs in den knekelput
en van alle kanten hoorden de drie
en Patrick de leeiyke piepende gelui
den om zich heen.
„Volg ons, vriendje.” ging Pennyless voort;
,.d4Ar zult ge ten minste gevrijwaard zyn te
gen de aanvallen van die afschuwelijke bees
ten. wier taaie volharding inderdaad aan bet
ongeloofelyke grenst.
„En ik neem een gedeelte van uw werk voor
myn rekening,” verklaarde Patrick met bijna
komiek zelfbewustzyn.
Alle vier daalden nu af in de onderaardsche
gang en begonnen, in deae benauwende omge
ving hygende. en met bebloede vingers het
zand uit te graven.
„Wat zijn we toch ezels!" riep Marius op
eens. „Ik bedoel", voegde hy er aanstonds by,
„niet u. kapitein, maan wij. Johnny en ik.”
„Dank je" zei de Yankee. „WéArom zyn we
ezels?"
..Wel we konden die heeren daarboven toch
wel verlossen van *n paar hunner genekte ka
meraden om met aoo*n lang stevig stuk been
en een breeden kop eraan te gaan werken als
boor en hamer tegelijk”.
„Ik ben biy. dat ik wat lekkers
voor je heb.” zei ze. Doch toen ze
haar vork in de pan stak om er een
stuk gestoofden eend uit te halen,
schrokken ze beiden.
..Maar dat is geen gestoofde eend.
dat Is een zeester,” riep Freddy uit.
„Nou, ik verzeker je. dat ik niet
weet, waar het vandaan komt.” riep
Ivy. „Ik heb haar er niet Ingedaan.”
Toen zag Freddy Willie Woensdag
lachen. „Waar lach jy om,” vroeg hy.
„Omdat ik den gestoofden eend heb
opgegeten,” zei hy. „en ik dacht, dat u
misschien wel eens visch zou willen
hebben voor een verandering.
Tom Mix. de koning der fllm-cowboys, heeft
zoo juist zjjn 360e film voltooid HU is getiteld
Rustlers Round-yp” en zal de laatste film zyn
van den filmspeler, die de harten van alle jon
gens tussch’en 7 en 70 in de héele wereld ver
overd heeft. Tom Mix wil zich nu- definitief
uit het filmbedrijf terugtrekken Reeds vóór
vier Jaar, toen de klankfilm kwam, scheen het
met de Cowboy-heerlijkheid k la Tom Mix
op de film uit te zijn. Terwyl alle Amerikaan-
sche Wild-Westspelers van het doek verdwe
nen, gelukte Tom Mix met zyn wonderpaard
Tony den bravoursprong over den luidspreker.
Zyn klankfilmen. waarvan hij er verleden jaar
alleen negen vervaardigde, zijn oude zw Ogende
„pictures". Een ernstige kwetsuur aan zyn lin
keroog, dat niet meer aan het scherpe licht
blootgesteld mag wórden, dwingt hem thans
zyn geliefkoosd Culver City, waar de meeste
filmen gemaakt werden, vaarwel te zeggen. Zijn
paard Tony, minstens even geliefd in de ge
heele wereld als hy zelf, is verleden herfst .al
op pensioen gesteld Mabel Russel Ward, de
wereldberoemde trapezekunstenares. is de ge
lukkige Cowboy-vrouw en thans wil hy niets
meer weten van de film. Een leven zonder paard
en vermetel rijden echter is voor hem geen le
ven en zoo is hy van plan omdat binnen
enkele maanden het circusseizoen begint in
allerijl een eigen soort Cowboy-revue samen te
stellen, waarmee hy dan in den herfst naar
Europa zal komen. d
Tom Mix is thans 53 jaar en heeft in den
loop zijner carrière het aardige vermogen van
18 millioen byeengereden
Bovendien heeft hy zich heelemaal opge
werkt. Zijn moeder was een Indiaansche van
den stam der Cherokeesen en na een armoedige
jeugd streed Tom Mix als vrywilliger in het
Engelsch Zuld-Afrikaleger. Na het einde van
den oorlog leerde hy ryden. zyn goede kyk op
paarden bracht hem spoedig in de Engelsche
remontedepots, waar hy zich zóó perfectlon-
neerde, dat hy. toen hy later in Amerika kwam,
daar den Cowboys uit Texas toonde, hoe men
met paarden moet omspringen Twee jaar la
ter joeg hy in Oklahoma, als aanvoerder van
de rijdende politie een troep bandieten na,
welke dramatische bezigheid hy llnea recta
thans in de film voortzet.
Multi-millionnair in het zadel, maar een
heerlyke natuurboy Toen in 1925 de Engelsche
konlng hem ontving, verklaarde hy hem. dat
de beroemde Engelsche ryweg de Rottin Row,
een „prachtige weg voor Zondagsruiters” was
wn In .JBavoy” herinnerde men zich nog van de
èere -ontvangst voor Tom Mix, dat de onmoge-
Ufye kerel op zijn Tony in de zaal" gestapt
kwam en op de kroonlichtere begon te schieten
Nu, men zal afwachten wat er in den herfst
by zyn komst gebeuren zal.
Dé bekende jockey Callaban te Tiffin (Ohio!
is voornemens zyn renpaarden, voordat de
rennen dit seizoen een aanvang nemen, te be
handelen met ultra-violette en infra-roode stra
len, waardoor hU de kans .op succes aanzienlyk
denkt te verhoogen.
Callaban zal daartoe een kamer voor kunst
matig zonlicht in zyn stallen laten bouwen. HU
is van meening dat paarden de behandeling
met deze stralen zelfs meer noodig hebben dan
menschen en zegt, dat de dieren daardoor
voortdurend „fit" zullen blijven. r
er niemand tusschenbeide kwam. Maar hoe dit
arme kind te helpen? Men kon niet by hem
komen en hy kon niet weg van het platform,
waarop hy wanhopige vluchtbewegingen
maakte.
Jonnny begon, ten einde de beesten te ver
schrikken, uit al de kracht zyner longen te
loeien, en daar dit middel volkomen faalde,
greep hy een stuk gebeente en smeet het te
midden van den glerentroep.
Het projectiel veroorzaakte onder de gevleu
gelde roovers en moordenaars een oogenblik
verwarring. Maar ook slechts een oogenblik!
Want onmiddelyk deden de monsters een
nieuwen aanval. Maar Johny begon niet enkel
opnieuw te loeien, doch hy greep nu met volle
handen uit den beenderenhoop ety slingerde
dit ongewone wapentuig met alle kracht om
hoog, zoodat liet telkens en. telkens weer de
gieren stoorde
Met een dybeen dat, na een der vogels te
hebben getroffen, op het platform viel, begon
nu ook Patrick zich te verdedigen en wild om
zich heen te slaan.
Maar de gieren bewogen zich nu als razen
den rondom hun prooi en streken steeds dich
ter langs het jongetje, zoodat hun vlerken hem
troffen.
Patrick scheen hopeloos verloren op het
oogenblik dat zyn hulpkreten en die van
Johnny Pennyless en Marius uit het hol
deden te voorechyn treden.
Dezen sidderden op hun beurt, ziende aan
welk doodelyk gevaar het ventje was blootge
steld zonder dat zij hulp konden bieden.
„Spring naar beneden, m n jongen, vooruit,
spring maar!” riep Marius hem toe.
„Maar dan valt hy te pletter", merkte de
kapitein op.
De Provencaal plantte zich met de beide
beenen zoo diep mogelyk in de krakende kne
kels, boog het bovenlichaam een weinig ach
terwaarts, spreidde <ie armen wit en riep op
nieuw:
„Vooruit, niet bang zyn, ik vang je wel op!
Ik sta hier zoo vast als 'n standbeeld.... Eén
....twee.... drie!"
In zyn doodsangst sloot het ventje de oogen
ep waagde den sprong In de diepte
Met zyn athleten-armen ving Marius hem
op. om zóó te zeggen: met een gemak alsof hU
nog geen tien kilo te dragen kreeg, en zeide op
goedlgen en bezorgden toon:
„Hebben ze je gebeten, m n jongen, die af
schuwelijke gedierten daarboven? Het ging
me aan m’n hart meer dan ik zeggen kan, je
by na hun prooi te zien worden
Het kind gevoelde al de hartelijkheid en de
toewijding die er gelegen waren in deze ont
roering en die vertrouwelijkheid, zoo vreemd
aan zyn Engelsche opvoeding.
En innig dankbaar sloeg hy de armen om
den hals van den Franschman en omhelsde
hem hartelyk.
beste
gen verteld over
leiding heeft In het hartje van Azië. n.L in de
missie Sinklang, die vrywel de grootste katho
lieke missie ter wereld is. Deze missie, die on
der Dultache paters staat, is ongeveer viermaal
zoo groot als Dultschland. Het werk der mis
sionarissen is buitengewoon zwaar en de resul
taten zyn niet zeer bemoedigend. In deze dicht
bevolkte streek komen per jaar slechts twee of
drie doopsels voor en dit is geen glansrijk ge
volg van de groote moeite die de missionarissen
zich geven. In de laatste dertig of veertig jaar
werden minder heidenen In de katholieke kerk
opgenomen dan het aantal Inwoners bedraagt.
Maar hoe mager de oogst ook is, de Propagan
da te Rome verklaarde, dat ook hier in dit
moeliyke gebied de waarheid van Christus
moest verkondigd worden.
Thans zyn in de geheele missie twaalf paters
op zeshonderd christenen, die over het geheele
gebied verspreid zUn. zoodat men volstrekt niets
merkt van het bestaan van het Katholicisme
in dit land.
Sinklang, of Chineesch-Turkestan, ligt mid
den In Ariè. ten Westen van China en ten
Noorden van Tibet. Van Sjanghai uit rydt de
sneltrein 48 uur naar het binnenland en daar
houdt alle beschaving op De reis moet verder
gemaakt worden met muilezelkarren en die
doen er 25 dagen over, tot zy in het hart' van
Kansu zyn aangekomen. Dan zyn er nog eens
vijftig dagen noodig om in de missie te komen,
weer met muilezelkarren. Van Europa uit kan
men rekenen op een traject van ongeveer vijf
maanden, voor men den missiepost heeft be
reikt'. De ongelukkigen. die deze reis hebben te
maken, worden dus wel op de proef gesteld,
maar sommigen worden wellicht beloond voor
hun moeizame pogingen, in tegenstelling met
de missionarissen, die zoo bitter weinig beloo-
mng krygen.
In totaal zyn er in dit missiegebied 12000
christenen en eenige duizenden catechumenen.
Kansu zelf is ongeveer even groot als Pruisen
en vormt de Noord- Westeiyke provincie van X
onmeteiyke China. De stemming in het missie
gebied Is niet ongunstig jegens de christenen,
noch jegens de Duitsche en Oostenryksche pa
ters. De Franschen en de Engelschen kan men
minder goed zetten in China, maar de anderen
komen deze streek gemakkelyk door op een
pas en soms zelfs op een naamkaartje. Natuur-
lyk geldt deze stemming alleen die van de auto
riteiten. want het volk bemoeit zich volstrekt
met met de politiek. Het volk is zeer slecht
ontwikkeld. Van de honderd mannen kunnen er
geen twintig lezen of schrijven en van de hon
derd vrouwen zelfs geen tien.
Kranten kennen zy met en wat de regeering
doet interesseert hen niet. De algemeene vijan
digheid tegen de Europeanen heeft haar oor
zaak. De tolgelden en de post wérden steeds
door de Europeanen in beslag genomen. En 't
ergste van alles, de oplumhandel. dien Engeland
in handen heeft, heeft groote ellende over Chi
na gebracht. In bovengenoemd missiegebied Is
meer dan een derde bedekt met opiumvelden,
die op last of althans onder dwang van de En-
gelschen werden aangelegd. Pater Loy heeft
soms dagenlang langs opiumvelden gereisd,
mets dan opiumvelden. De slachtoffers van dit
genotmiddel zUn op veertigjarigen leeftyd le
vende lyken geworden. De Chineezen hebben
dit verzchynsel dan ook als een hoon onder
vonden en hun haat tegen den Westerling is
lel en stug.
Men verbiedt den missies om land te koopen.
maar dit wil niet zeggen, dat daar geen mouw
aan te passen zou zyn. Men kan n.l. wel land
pachten en het is_maar een kwestie van han
digheid om via het pachten bezitter van den
grond te worden. Men noemt dit dan het pach
ten op de eeuwigheid.
Vooralde gouverneur of de mandaryn van
een streek kan veel voor of tegen de missie
doen Van hen hangt vrywel alles af. omdat zy
onbeperkt regeeren. Maar de grootste vijand
van het christendom is liet z.g. nieuwe heiden
dom. waardoor vooral de studenten en in het
algemeen de leerende jeugd worden vergiftigd.
Hier worden de socialisten en communisten ge
kweekt. die zeer vyandig staan tegenover de
missies. In iedere stad zit in de regeering een
communistisciie cel. althans in Zuid-China. en
deze zyn het Juist, die de missies zooveel moge
lyk trachten te dwarsboomen. Ze hitsen
menschen op, bekladden de muren met
schriften, die bet volk moeten overhalen
^Val^ m^r^eS f3000.-f750.- f250.- f 125.-2«"w^^ f 50.-^ f40.-
anders knoopt men misschien aan je lange
aanwezigheid op mUn kantoor vermoeden»
vast”
Frank Convay nam de sleutels, die hem over
tafel werden toegeschoven, zet eenvoudig: „Ik
zal het doosje bezorgen, mUnheer." en verwij
derde zich.
Direct na het sluitingsuur sprong hU op de -
fiets en peddelde door de drukke straten naar
huis. Onderweg reed hem een jongmensch tege
moet. dal hem met drukke, vroolUke gebaren
uitnoodlgde af te stappen.
„Ik zie je tegenwoordig nooit meer,” ael John
Rullway, ..sinds je ’t college verlaten hebt,
schUn je ook de sport vergeten te hebben.”
„Integendeel,” antwoordde Frank, ,Jk wou je
vanmiddag eens onze oude
i
en Ik neem m n
fiets en we zullen de proef nemen."
Aldus werd overeengekomen en Frank be
loofde cm drie uur aan de garage van zyn
vriend te zUn.
Alles liep zooals was af gesproken. Na het
eten ging Prank naar de bank, kwam zonder
moeilijkheden in *t privé-kantoor en vond in ce
aangeduide brandkast het étui. HU borg het
in s*n binnenzak en nam het mee naar huis.
Onderweg trof het hem. dat hy geregeld bet
getuf van een motorfiets achter zich boorde,
maar hy bereikte zonder tegenspoed z'n woning.
Toen hy deze een kwartier later verliet, ben
gelde een stevig pakje aan het frame van s*n
fiets. In de garage trof hy Rullway in verlegen
heid de motor weigerde en de chauffeur was
er niet. De volgende minuut lag Frank by den
wagen geknield om te zien wat er aan scheel
de. Hy was in zyn hart altyd een mécanlcien
geweest en had spoedig het gebrek gevonden.
Hij vroeg Rullway om wat olie en keek bet
mechanisme aan de onderzijde van het chassis
nog eens goed na. Toen de motor goed geolied
was, liep deze weer als te voren. Men sprak af,
dat Frank onmiddeliyk zou vertrekken en naar
Camphill zou rijden. Rullway zou hem een
kwartier later met den auto in matig tempo vol
gen en als alles goed ging, moest men na een
half uur by het landgoed zyn
Frank begaf zich op weg en had al spoedig
den buitenweg bereikt. Even had hy gemeend,
dat hy door een motorfiets werd gevolgd, maar
in het drukke stadsgedeelte had hy het geluid
spoedig uit het gehoor verloren. Intusachen vor
derde hy flink, ofschoon niet met zoo’n vaart
als men van de weddenschap wel zou ver
wachten.
Hy bad echter nog geen kwartier gereden,
toen hij in de verte achter zich het gestamp
van een motor hoorde. Omziende, onderscheidde
hy op den rechten, zonnigen weg een stofwolk,
wellicht een Kilometer achter zich. Toen boog
hy zich over het stuur en reed in snel tempo
verder, terwyl hy het geluid van den motor
meer en meer nader hoorde komen. Omziende,
ontdekte hy nu de motorfiets met zijspanwagen,
beide bereden, terwyl hlf nog een derden per
soon op de duo-zitting meende te onderschei
den. HU merkte echter al gauw, dat hy den
motor toch niet voor kon bhjven. HU kon dus
beter z'n krachten sparen en afstappen. Had
den de lieden op de motorfiets geen kwaad in
den zin, dan zouden ze hem eenvoudig voorby-
ryden. in 't andere geval kon hy zich zoo goed
mogelyk verdedigen. HU zette dus z'n fiets tegen
de heg en ging er naast staan. Maar de motor
fiets verminderde haar gang, vlak voor hem
werd ze tot stilstand gebracht en in een oog
wenk wierpen zich drie forsch gebouwde kerels
op den jongen man. Na een korte worsteling
werd hy op den grond geworpen en terwyl één
van z’n belagers hem met een revolver op de
borst in bedwang hield, doorzocht een ander
z’n zakken, en trachtte de derde het pakje van
de fiets los te maken. Men ontdekte al gauw,
dat zijn zakken niets bevatten van waarde,
zoodat al hun aandacht op het pakje aan de
fiets werd gevestigd. Maar dit was stevig met
ijzerdraad omwonden en met hetzelfde mate
riaal niet minder stevig aan den middenstang
bevestigd.
Na veel geworstel en geweld kreeg men ech
ter het pakje los, het drietal sprong op den
motor en verwijderde rich snel. Juist toen in de
verte het getuf van een auto rich liet hooren.
Prank liep naar het midden van den weg en
wuifde met z’n zakdoek, waarop Rullway
want deze was het al gauw z’n auto tot
staan bracht. Frank sprong naast hem in den
auto en riep hem toe dóór te rijden, omdat hU
beroofd was en ze wellicht de dieven nog kon
den inhalen, wier voertuig nog maar als een
kleine stip aan X einde van den weg te zien
was.
In 10 minuten was men by het landgoed,
waar Frank z’n vriend, tot diens verwondering,
verzocht te stoppen. Zonder nadere opheldering
te geven, kroop hy onder den auto, kwam er
met een pakje in de hand onderuit en verzocht
z’n vriend even te wachten, terwyl hy een bood
schap op het landgoed bracht
Vijf minuten later verscheen hy weer en deel
de zyn vriend in vertrouwen mede, dat hy en
kele kostbaarheden op het landgoed had be
zorgd. HU had, toen hy in de garage den motor
van den auto nazag, het pakje stevig aan den
onderkant van het chassis vastgemaakt en de
dieven hadden hem slechts beroofd van een
sigarenkistje, gevuld met wat tuingrint.
Toen Frank 's avonds aan i’n patroon de kwi
tantie van den heer Lyall bracht en hem z’n
wedervaren vertelde, prees deze hem om z'n
beleid en zorgde er voor dat hy aan de Franco-
Canadian bank een schitterende carrière
maakte.
