Voor gramofoonliefhebbers BEZUINIG NIET E.R.K 1. wïAaal van den dag Hij dacht in een 'TJe^bcfieJ'Èioiie 1. Uit dei bioscoop 3 - ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN I ROBINSON! Zoo’n schoen HET GROOTE AVONTUUR I jongens „echte” HOESTBUI tc blijven 1 voor „echte” ZATERDAG 25 MAART Gouddorst in Rusland Geen lijfstraffen Verdoovende middelen Een geschenk der zee Shaw en bemiddeling d Nieuwe raceboot Tegen cadeaus Latijn Volksverzekering FEUILLETON Slecht beloonde zuinig heid LEVENSVERZEKERING MIJ. te Nijmegen Nassausingel 3 j Kapitaalsverzekering DE KRUISVAARDER VAN ST. JAI DOOR uw giften! HET GIST!HiHinuiiiiiiiiimiii BijBoeit - Gris» - Broacbitii - Aitkaa ‘“"■Abdijsiroop „Voor da Borat** f"“---j Willy graaft een kuil j AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL I steeds slecht uit voor óns, waarop bepaald bedoeld. ‘i behoorde natuurlijk by den den hem te lokken naar haar toe te komen. sa OB „Kom by me, lieve Pol,” zelde ze H E. - zacht, ,k<xn by Ivy.” Toen de papegaai de banaan zag. i verliet hy spoedig den stok. „Zie je. Ik wist wel, dat hij je ver laten zou, om by mij te komen,” zelde Ivy tot den zeeman. Doch niet zoodra had Pol de banaan zijn levenswijsheid wil putten uit de te pakken, of hij vloog weg op den stok van den zeeman. Freddy Vrijdag lachte. Hij kon het niet helpen. „Het was de banaan, niet jij, die den papegaai aantrok,” riep de zee- I man. ,Arme Ivy,” zei Topey. toen ze zag. hoe bedroefd Ivy keek. ,4a, nu was ik nog wel zoo vrien- delijk voor het beest," zeide Ivy met snikkende stem. (Maandagavond vervolg). Stotberriaan tt. Den Haag. e HET LAATSTE DUEL (Wördt wrvoijd). haft doch toen (Ingezonden Mededeeling). noozele Frau”. uren was alles gereed en ver- geëscorteerd door een peloton tippelt. Puszta”, rhythme voorzingt: De spaarzaamste man in heel Amerika is ge vonden en onverwijld naar de gevangenis ge bracht. Het is de 25-Jarige James Moore, te New- York, die kans heeft gezien vier maanden lang niet meer dan vijf dollarcents per dag uit te geven en zoodoende in die korte periode 600 dollar te sparen. Hij was namelijk cementmenger en wat hij daarmede verdiende, bracht hij ge regeld naar de spaarbank. 's Avonds waschte hij vaten in een restaurant, waar hij voor dien arbeid werd betaald met een stevigen maaltijd, twee stoet Bijkantoor: J. J. A. DU1JNSTEE, Juliana STEUNT: ONS GIRONUMMER IS 23653 U helpt ons hierdoor jongens zielen redden voor Christus Een Amerikaansche visscher vond in den At- lantischen Oceaan, op 15 mijlen afstands van de kust, een bonk amber, ter waarde van 12-500 dollar. Amber ontstaat in de ingewanden van een vlsch, een walvlsch, en Is een zeer gewild artikel voor de fabrikatie van parfumerieën. *t Was wel geen vlsch, maar de visscher beeft *t toch maar meegenomen. „Hij stond ook bjj het groepje, waarvan ik er twee engageerde”, zei Willy. „Maar ik dacht, dat twee man wel voldoende zouden zijn”. Fr&uleln L. was bijna ontploft van woede, toen ze begreep, dat ze er was ingeloopen. Maar ze heeft wraak genomen. *t Is een heele geschiedenis, die ik niet zoo een-twee-drie kan vertellen, maar ze is met Willy getrouwd”. Het gist thans in Amerika En werk'lijk niet zoo mis. Wijl alles wat daar gisten kan Er ook aan 't gisten is! Natuurlijk zegt u: ja, ik weet! Want in Amerika, Daar drukt de Staat met man en mdcht in de verkeerde richting. Een levensverzekering Ie een levensbehoefte. Sluit haar bij de :kt door een pllchte- den zuinigen Jonge ling aan het verstand bracht, dat de „subway” niet bedoeld is als hotel en die hem bekeurde! -Wv En de New-Yorksche rechter, die blijkbaar van oordeel was, dat men alles kan overdrijven. gaf Moore drie maanden tijd om er achter slot en grendel over na te denken, dat men zelfs met zuinigheid niet bulten de gevangenis kan blijven. waarop hij dan teerde tot den volgenden avond. Op Zaterdagmiddagen en des Zondags deed hij alles, om op strikt eerlijke manier Iéts bij te verdienen. Zijn haarknippen kostte hem niets, want hij liet zich op een kapperschool door de leerlingen als proefkonijn behandelen. Zeep, om zich te wasschen, werd vermoedelijk overbodig door den reinigenden Invloed van het vaten spoelen en geen zijner beroepen en bezigheden stelde hooge eischen aan zijn kleeren of linnen goed. Hoe deze model-jongeman in de gevan genis terecht is gekomen? Zeer eenvoudig: hij had ontdekt, dat het in de stations van den ondergrondschen spoorweg in New-York zeer goed en rustig slapen is, wanneer men niet te hooge eischen stelt. Daarom nam hij 's avonds geregeld een kaartje voor het kortste traject, i 5 cent en kroop daarmede onder de wol, of liever: in zyn tunnel! Doch hier werd hij onjdel getrouwen politieman, die De Sovjet-autorltelten hebben een expeditie uitgezonden om het gebied van Yakoetla In Si berië te exploreeren met het doel goud, tin en andere zeldzame metalen te vinden. De expeditie staat onder leiding van bekenden Ingenieur en geoloog Odinetz. Het betreffende district is nog niet In kaart gebracht en is nog slechte eenmaal bezocht. n.L dodr een expeditie onder leiding van pro fessor Obruchev, die mededeelde, dat in dit gebied goud en tin te vinden isr- De nieuwe expeditie onder leiding van Odi netz zal twee jaar in Yakoetla blijven. Russell Pasja, de commandant van de politie te Kalro en leider van het Centraal Bureau tegen het gebruik van narcotische middelen, heeft in zijn jaarverslag een krachtig beroep gedaan op de regeeringen van Egypte en Bul garije om den handel in verdoovende middelen op krachtige wijze te bestrijden. Een liefhebber van watersport heeft te Praag een nieuwe race-boot uitgevonden, die aan beide zijden van den boeg een vleugel draagt. Als de boot voldoende snelheid heeft ont wikkeld, blijft alleen de achtersteven In het water en wordt de boeg door de vleugels bij na geheel uit het water getrokken. Daar de weerstand van het water daardoor verminderd is, kan de boot een grootere snel heid krijgen dan andere race-booten. IS VOOR VISCH.T ALLERFIJNSTE WAT ER IS. S „Vele jarea «an de borat te sokkelen ea 's nachts hoestbuien die wel een half uur duurden, dat was mijn vroeger leven. Slapen deed ik weinig en eten, bo maar! Radeloos klaagde ik mijn nood aan een Duitacbe vriend. Deze raadde mi) Abdij siroop aan. Ik lachte erom, maar kocht dén volgenden morgen Abdijsiroop. Na gebruik van 3 lepels van dat wondermid del. voelde ik al verlichting en na 5 fies- schen was ik beelemaal genezen, zoodat ik mi) nu weer prettig voeL goed slaap, kortom een gelukkig mensch ben.” (Origiaed Mr ImegU L. k. M 's-H. Alom verkrijgbaar. Thans PI. 1.-, Fl. 1JM, F1.2.78 Gebruik buitenshuis Abdljslroop-Bonbons per doos 36 ct, per dubbele doos 60 et ABMJSHOOF MWaW (GsrtsMs AMIUirw»!^ allein die FUhrung Ubemimmt” (Odeon 117*7) Van de tien zinnen, die onze Dultsche dienst boden zeggen, begint er zeker één met „Bel uns en de daarop volgende vergelijking valt dan j men ge neigd is te vragen, waarom zy dan niet „Bei uns” gebleven zijn. In de film van de lichtende Poesta is Rosy Barsony geen gedienstige, maar als zy over „Bel uns in Budapest” begint* luls- Nadruk verboden) öiiMHiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiuiiiiiiiiiiiiiiiü Toen Ivy den papegaai zag zitten op het einde van Freddy's bamboestokje, liet ze den vogel een banaan zien, om Door vurige beoefenaars van de Latynsche Taal en kenners van de klassieke oudheid, waarvan de studie in Polen sterk is verbreid, is te Warschau een vereenlging opgericht voor de Internationalisatie van het Latijn, waar van de bekende Hellenist, Thadee Zelinskl, het voorzitterschap op zich heeft genomen. De talryke betuigingen van adhesie, die de vereenlging vanaf haar oprichting heeft ont vangen, toonen aan hoe groote belangstelling bet idee om het Latyn tot internationale taal te maken, in de Poolsche intellectueele wereld heeft opgewekt. De Turksche regeering heeft naar Reuter mededeelt, besloten aan de chocolade-fabri- kanten te verbieden by hun artikelen bons voor cadeaux te verpakken. Andere coupons, die de koopers der chocola de pryzen In geld beloven, mogen evenmin worden gebruikt. De regeering is van moping, dat de ver koopsprijs der artikelen niet mag worden be last door het byvoegen van bons voor ge schenken. die toch door het publiek zelf moe ten betaald worden. g haalde, als 'n trouwe echo: ,4a. daar is papa! Laten *ve hem gaan bevryden In een oogwenk zaten de belde kinderen te paard, de anderen eveneens, ook Berar wiens onderhoud met den „chef* zonder het gehoop te resultaat geëindigd was. ..Als ik maar een honderd man van mijn cow-boys uit New-Oil- Clty hier had. zou ik dat volkje wel klein krij gen”, mompelde Pennyless. .Maar”, ging hy op lulderen toon voort, „laten we toch probee- ren hen te bevryden”. Hy waarts middeliyk samenscholen en „halt!” riepen. Doch daar zy geen uniformen zagen het peloton was by de loopgraaf achtergebleven het getal der ruiters slechts klein was. namen zy een tameiyk vredelievende houding aan en klonjj de toon van hun commando niet vyan- dig. „De chef! Waar is de chef!” riep met donde rende stem Berar, die wist dat men op de Oos terlingen Indruk moet weten te maken om iets van hen te bereiken. Een reus, 'n gebronsde Inboorling, 'n pracht- type, forsch en dreigend van uiteriyk en hou ding trad naar voren, in de hand een Lee-chet- ford geweer houdende, dat hy ongetwyfeld had gevonden op het slagveld. By het zien van den fakir maakte hy een gebaar van verwondering, die hy echter aan stonds bedwong en zelde vervolgens: „Vrede zy u, Berar! Ik had niet gedacht het genoegen te hebben u hier te ontmoeten „Vrede zy u. Mahmoed! Deze dag. waarop Ik u mag wederzien. Is een gezegende dag.” „Wat wenscht gy van mU, Berar, en wat wil len deze vreemdelingen?" „Ik ben hun vriend en gids. Wy komen met u onderhandelen over den losprys van de bei de Engelsche officieren, die gy gevangen houdt”. Het voorhoofd en de blik van den chef wer den plotseling duister. „Ik wil daarover geen woord hooxen", zeide hy bruusk. Meer dan ooit achtte Pennyless het noodlg «yn identiteit niet kenbaar te maken en zyn bescheiden rol te blyven spelen van „gouver neur”. Hy werd daarom niet minder harteiyk ontvangen. Integendeel, terwyi het füne optre den en de lieftallige schoonheid van mistress Claudia allen by tooverslag voor haar wonnen. Wel verwonderde de resident zich erover dat Claudia en Mary zich met alle geweld wilden aansluiten by de expeditie, die met paarden en kameelcn de reizigers naar het kamp brengen zou althans zou trachten te brengen. Hy schilderde haar de gevaren, de doodeiyke ge varen. gepaard gaande met zulk een onderne ming. Doch dat alles was vergeefsch. Mistress Clau dia antwoordde eenvoudig: „O, ik vergezel myn man overal juist en vooral wanneer er ge vaar la.” De gemeenteiyke autoriteiten te Hangsjau hebben, naar Reuter mededeelt, een order uit gevaardigd waarby aan onderwyzers wordt verboden hun leerlingen llchamelyk te straf fen. Het gemeente-bestuur was van meenlng, dat opvoeding, speciaal op de lagere scholen, ge baseerd moet zyn op het principe van wfrbete ring door overreding in plaats van door llcha- meiyke tuchtiging. Voortaan zullen dus de onderwyzers gestraft -orden als zy hun leerlingen straffen. Hy verklaarde, dat de regeeringen van alle geciviliseerde landen er toe moesten overgaan den handel en het vervoer van narcotische middelen onder nationale misdaden te rang schikken. t In zyn jaarverslag behandelt Russen Pasja voorts ook de „narcotlca-baronnen van Europa” en hy verklaart dat het tyd is om hun iden titeit te onthullen. Als de tegenwoordige internationale samen werking tusschen de regeeringen zeven jaar geleden al had bestaan, zou de wereld be spaard zyn gebleven voor veel ellende en zou men mlllioenen ryker zyn. byna alle bekende persooniykheden op ver- trouweiyken voet te staan, waarmee ze zichaeU ■ichteiyk belacheiyk maakte. X Willy, die niet zoo moe was als ik, lachte sluw en betaalde de vertering. We moesten op dat groote terras gaan zitten zei hy. „&a jij vast, dan volg ik dadehjk. Ik heb nog wat te doen”. Ik vermoedde dat Willy een van zyn streken uitbroedde en ging. Ik nam een tafeltje tamely* dicht by frftuleln L. en even later verscheen Willy. Fraulein L. had zeer zichtbaar haak neus opgetrokken, toen ze ons zag. doch toen er opeens een dorpeling uit die streek het terras op kwam rennen in onze richting, volgde zy met belangstelling onze manipulaties. De dorpe ling kwam met veel plichtplegingen op ons tafeltje toe. de buigingen die hy maakte schenen niet op te houden. Toen wendde hy zich tot my. Of hy Herr Professor de hand mocht schuddender Herr was zoo 'n roemd mensch. hy had den edelen vader van Herr Professor nog'gekend Ik stond een oogenblik verstomd, maar een por in m'n ribben deed me de zaak eenigszins begrypen. Dat streek van Willy. Heel welwillend schudde Ik den braven dor peling de hand, klopte hem op den schouder, waarna hy met een gelukkigen lach om de lippen heen ging. Fraulein L. had t heele tafereeltje oplettend gadegeslagen. .Dat komt er van Leopold”, zei Willy harder dan noodlg was. .Ms je Incognito reist....” „Watte?” zei Ik, want Ik dacht, dat hy me Leopold genoemd had. Net kwam er weer een Inwoner aan. Zelfde type. Zelfde begroeting. Ik ook zelfde behan deling, waarna aftocht van den dorpeling met denzelfden gelukkigen glimlach. En toen kon Fraulein L. het niet langer uit houden. Ze zeilde op ons tafeltje af. „Ah, dat was charmantder Herr Profes sor LeopoldZe had al gedacht, sou hy het zyn of zou hy het niet zyn.... Zoo’n goede vermomming ook. Ja. ze had al zoo graag met Herr Professor willen kennismaken Ik speelde m’n rol zoo goed mogeiyk. gaf haar zelfs een autogram, terwyi Willy inwen dig schudde van plelzler. Ze liep er ook zoo prachtig In. Opeens verstarde de gryns op Willy’s gezicht. Er kwam een derde dorpeling op ons tafeltje toegeschoten. Hy wilde zeker ook Herr Profes sor de hand drukken. „Ah, de beroemde professor Leopold! Wat een groot geluk u te zien. Ik heb uw vader nog gekend, ja. lang geleden. Mag ik het voorrecht hebben professor de hand te schudden?” Dat werd ook hem toegestaan, maar de man ging niet heen met een gelukzaligen glimlach om den mond. Integendeel, hy bleef staan en vroeg, zich speciaal tot Willy wendend: „En nu krijg ik zeker ook m’n twee mark, hè?” y y et is misschien niet algemeen bekend, dat I—I by filmen van bepaalde maatschappyen het A A geluld geleverd wordt door grammofoon platen, In tegenstelling met andere procédés, waarby de klanken door middel van een foto- electrische cel opgewekt worden. Hoe deze blos- coopgrammofoons onze huiskamerinstrumentjes vér vooruit zyn weten echter alleen enkele kykers achter de schermen. Laat Ik u dezen keer wat vertellen over de ver beteringen, die de grammofoon in de klno onderging. Reeds jaren zocht men naar een nuttiger rendement van de plaatoppei vlakte. Men probeerde het herhaaldelyk door de groe ven en de tusschenschotjes smaller te maken een pas in ons land geïmporteerd merk brengt het voor de zooveelste maal als een verbysterende nieuwigheid maar steeds weer ervoer men, dat de plaat er belangryk eerder door versleet. Bchyven met grooter diameter hadden het practisch bezwaar, dat zy moeliyk hanteerbaar bleken. Er bleef dus slechts over, de draaisnelheid te verminderen. Onze hulsgrammofoons zijn gebouwd op een toerental van acht en zeventig per minuut. In de bioscoop heeft men echter thans instru menten. die zoowel met deze omloopsnelheid als met drie en dertig toeren per minuut kun nen draaien, waardoor in het laatste geval de speelduur meer dan verdubbeld is. zonder dat de kwaliteit van het geluid en de levensduur van de plaat er ook maar eenigszins onder lijden. Natuuriyk moeten dan ook de opnamen volgens deze omloopsnelheid gebeuren. Een tweede vinding is minstens even belang ryk en nóg eenvoudiger. Wanneer men micros copisch een gewone naald beziet, waarmee een plaat is bespeeld, dan biykt, dat deze danig Is afgesleten, tydens het spelen werd de naald steeds giover. De klankfilmfabrikanten die met grammofoonplaten werken kwamen op de voor de hand liggende gedachte, de spiraalvormige groeven op de plaat zóó te laten loopen. dat de naald vlak by het etiket wordt opgezet en steeds verder van de as af gaat, om by de manchet den gladden buitenrand te ein digen. Dit geeft een belangryk voordeel: in de groeven dicht by het etiket staan per centi meter naaldspoor veel meer golven dan aan den buitenkant. De taak van de naald is inge wikkelder, naarmate zy dichter by de as is Het bleek daarom gewenscht de naald <iAAr te laten beginnen, waar het meest van haar ge vergd wordt. Naarmate zy afsiyt behoeft zy dan grover werk te doen. De vraag is echter, of wy particulieren ooit van deze vindingen zullen profiteeren. Hoeveel duizenden apparaten, hoeveel mlllioenen platen zouden er niet onbruikbaar door worden? Alleen de kersversche grammofoonliefhebbérs zouden er van kunnen proflteeAn en daarop kan een dergeiyke revolutie In de industrie niet gebaseerd zyn. Nu we het toch over grammofoon en bioscoop hebben, neem ik meteen de laatste filmschlagers met u door, natuuriyk volgens de oorspron- keiyke bezettingen. Het zyn de voorboden van klinkende rolprenten, die we hier nog te wach ten hebben, hoewel ze reeds lang in elkaar gefabriekt werden. Oa slechts na: de eerste foto’s van Lilian Harvey in Amerika verschenen reeds, maar haar Dultsche film „Ich und die Kaiserin” was nog niet binnen onze grenzen te zien. De keizerin Is Mady Christians en wét voor een keizerin! Ge leert haar dadelyk ken nen uit het refrein van haar lied: „Aber kautn sind wir entre nous, und schaut uns kelner zu. 1st uns die Hofmoral ganz egal, ganz egal”. Uit het vervolg van deze onofflcieele procla matie merken -wy. dat er aan .het hof van deze keizerin het liefst gedanst wordt (Odeon 11796). Lilian Harvey is de kapster van deze genoegiyke keizerin en dat verontschuldigt het vergryp tegen de oervormen van de burgeriyke beleefdheid, zich zelf het eerst te noemen: Ik en de keizerin! Maar deze kapster Is tegen haar principale zelfbewuster, dan jegens den jongen man. met wlen zy in een dancing van Montparnasse een Engelschen wals danst, gelet op'haar confidenties: „Wie habe ich nur leben können ohne dich” en „Mlr 1st innerlich. mlch 1st ausserlich heut so mllllonar zu Mut” (Odeon 11779). Wie huidige klankfilms is even goed georiënteerd als een wereldreiziger per voet, die op de aan wijzingen van een atlas voor de lagere school Zoo ook In „Und es leuchtet die waarin Hosy Barsony ons op het van een zeer aangename foxtrott „Welcher Weg führt zum Glück weisz Ich ganz bestimmt. Wenn die Llebe ganz liet zyn paard 'n paar stappen achter- doen. trok den teugel aan en gaf het de sporen. Het beest steigerde en rende plotse ling met razend gew >ld m de richting van het gebouwtje: het vbloog er tegen aan, zoodat Pennyless een geduchten schok kreeg, maar., zitten bleef. De deur kraakte, liet los uit hare hengsels en viel op den grond Bleek, ternauwernood in staat zich op de been te houden, uitgeput door honger en dorst, sleepten de belde officieren zich voort naar den Ingang en zagen daar de ruiters en de dames-te-paard De majoor herkende eene van deze laatsten en riep zyn oogen nauweiyk kunnende geloo- ven, uit: „Mary.... myn lieve kind.... zie Ik u wer kelijk.... zyt gy hier?” ,4a papa!.. En kyk eens vader....” ..Patrick!.... myn soldaatje!” stamelde de rme vader, de oogen vol tranen. „Vader”, hernam het meisje, „gy ziet hier ook onze redders en weldoeners.... Naast Pennyless reed Berar. Beiden werden gevolgd door mevrouw Claudia, Mary en Patrick, johnny en Marius sloten den kleinen stoet. Het peloton arriveerde by de vooruitgescho ven loopgraaf, «aar de weinige soldaten on- ,De losprys zal enorm groot zyn, zooals er nog nbojt een aangeboden is...." „Neen! zeg ik u. De beide officieren zitten nu reeds vyftlg uren opgesloten en zyn veroor deeld tot den hongerdood". „Weigert gy een fortuin voor u zelf en voor uw stam?” „Ik weiger”. „Waarom?” „Omdat het leven dezer belde officieren bloedprys isDe Engelschen voeren tegen ons een verdelgingsoorlogzy verminken ons met Dum-Dum-kogels en behandelen ons als wildenZy zelf zyn wildenEn alle Britsche gevangenen, die in onze handen val len, zullen aldus sterven”. „Bedenk u eens. Mahmoed!" „Neen!.... Geen woord meer.... Keer naar het Britsche kamp terug.... laat die vreemde lingen, die ik niet kan aanzien zonder hen te haten, onmlddellyk vertrekken.... indlcn gy niet hun vriend waart, zou ik hen laten ver- koopen als slaven". Gedurende dit pyniyk gesprek, dat aan alle hoop den bodem scheen In te slaan, had Mary, onder een voor haar zelve onverklaarbaren In vloed, goed rondgekeken en een huisje bemerkt dat zy ook gezien had in haar hypnotischen toestand. Ja. ja, dit was het huisje, waar zy haren vader, In gezelschap van den jongen of ficier van zyn regiment, als gevangene had ge zien. zy kon zich nu niet meer bedwingen en riep uit: .Déar. déar is het.... daar heb ben ze papa opgesloten En ook Patrick her- s r erkeiyk”, zei Peter, terwyi wy op een Vy avond genoegiyk om zyn vrygezellen- haard zaten te dampen. .Jk ben geen viouwenhater, maar als je hékr had gezien!.... Dit zeggend, kneep hy zyn dgaret uit en stak een andere op. Hy heeft altyd de ge woonte gehad veel lucifers te verspillen. Toen hy echter onze vraagteeken-gezichten zag, was hy wel zoo vriendeiyk ons iets meer omtrent ..haarte vertellen. „Kyk, het zat zoo”, legde hy uit. „Twee jaar geleden maakten mijn neef Willy en ik een kleinen wandeltocht. Nee je kent Willy niet, maar dat hindert niet. In dien tyd was Willy een leuke jongen, nu ja, ook al de vyf en twintig ge passeerd, maar toch een leuke jongen. Hy was het ook die op het idee was gekomen om een voetreis te maken naar den Eifel. Het was zoo echt sportief, zei hy. en iedereen deed het. We moesten als echte „Wan- dervögel” er op uittrekken, gaan waar dé wind ons voerde. gekleed in het traditioneele costuum, korte broek, sportkousen, zware met yzerbeslagen schoenen en een sporthemd. Onze bagage zouden we in een rugtasch dragen Dat was zoo practisch, wist Willy te vertellen. Hy praatte zoolang en hy was een leuke Jongen dat ik er ten slotte in toestemde We gingen. Het weer was schitterend. Tot Keulen reisden we met den trein in een aparten coupé, want jk vond myn costuum niet bepaald elegant, al beweerde Willy, dat het echt sportief was. Na Keulen begon dr wandel tocht. En we hebben gewandeld! De stukken vlogen er af. lederen morgen voor dag en voor dauw trokken we er opnieuw op uit. Ik begon zelfs al aan de snydende riemen van de rugtasch te wennen, maar we zagen er bezweet, bestoven en grenzeloos vuil uit. toen we in Bad Neuenahr aankwamen. Ik was er nooit geweest, maar op het eerste gezicht van die badplaats, begon ik Willy al vast te verwyten. dat hy me in zóó’n toestand naar zóó’n plaats had gesleept. Bad Neuenahr het ligt aan de Ahr. een stroompje dat voorzien is van enkele echte en ontelbare kunstmatige watervalletjes Bad Neuenahr is deftig, styf, schoon, heeft pompeuze gebouwen, kwynende badgasten en hooghartige politieagenten. Ik maakte Willy duideiyk, dat dit geen plaats was voor ons en wonderlijk hy was het met me eens. We trokken dus door en rustten tegen den avond uit in een klein cafétje. van welks terras we Juist op dat van een grooter en deftiger restau rant konden kyken. Op dat bewuste deftige terras zat een dame van moeliyk te definieeren leeftyd. die uitblonk in opzichtigheid. Je moest haar wel zien, tenzy je blind was. We maakten een opmerking over haar ze kon het toch niet hooren! en de kellner die het wél hoorde lichtte ons zeer bescheiden in. De dame was Fraulein L., een vermaardheid, die zich er op beroemde met Zijn eigen dollar na! En als het niet de dollar is. Dan gist het in 't crediet, Want zuiver is het niet Op financieel gebied! Wanneer het echter dit niet is. Dan zéker commercieel. Want millionnairs en werkloosheid Z[jn daar nog veel te veel! Indien ook dit niet wordt Dan blijft nog Hollywood, Wijl de verlaging van het loon De sterren ondervoedt? Ach neen, dit alles is het niet. Ofschoon ‘t in gindschen Staat, Ondanks een machtig Roosevelt, Niet over rozen gaat! Doch wat u zeker weten zult, Het gist daar meer dan hier, Omdat men pas heeft toegestaan Het brouwen van het bier! MARTIN BERDEN teren we er alleen naar, omdat deze foxtrott zoo aardig Is, ook al door den pianist Hans Bund en zyn muzikale makkers (Odson 11797) „Ich bin der Hans lm OlUek” zingt Hans Albers in de film „Heut’ kommt’s drauf an”. Filmdeskundtgen zullen schadelik lachen en zeggen, dat Albers dat ook als particulier kan aanheffen, nademaal zyn er op los tornerschap hem een succes bracht, dat niet evenredig is met zyn artistieke talenten. Inzonderheid zyn stem band vermogen. Maar Hans is Hans Albers en de foxtrott en de tango uit deze „Boston- film” zyn goed, zoodat film en plaat (Odeon 11810) zeker succes zullen hebben. Wanneer in de film „Der grosse Bluff" be weerd wordt: .Man sagt, ich llebe dich”. dan weten we vry zeker, hoe diep dat gaat. Maai wat ge nog niet weet is. dat deze schoone woor den het tweemanschap Rotter en Grothe inspi reerden tot een sieriyke Boston, die Hans Paul sen met zyn dansorkest in vele huiskamers zal brengen (Odeon 11808). Temeer omdat de achterkant van deze plaat ingenomen wordt door een goede foxtrott. die overigens met de vee! misbruikte woorden „Kleine Frau” begint en voortzet met de even onbeschaamde als on- vraag „Warum bist du nicht meine Aan Bernard Shaw, die zich bevindt aan boord van de „Empress of Britain”, waarmede hy een reis om de wereld maakt, is een radio gram gezonden, waarin hem gevraagd wordt zyn bemiddeling aan te wenden tot bevrydlng van Tom Mooney, die in Californlë zyn levens lange gevangenisstraf ondergaat wegens den bomaanslag te San Francisco in 1916. Shaw heeft geantwoord bevreesd te zyn, dat zyn bemiddeling eenzelfde effect zou hebben als dat van den Engelschen schryver. Wells, in het geval Sacco en Vanzetti. Hy voegde eraan toe, dat ofschoon hy innig begaan is met het lot van Tom Mooney, hy het verzoek om bemiddeling van de hand moest wyzen. En ik", verklaarde Mary, „wil de eerste zyn om myn vader te omhelzen, wanneer hy in vrijheid komt, of mét hem te sterven, wan neer hy sterven moet. Zooals u verkiest", had de resident ten slotte gezegd, terwyi hy een bedenkeiyk gezicht zette. Binnen trok de lanclers. Het was middag. Men trok zonder een oogen blik verpoozing voort langs afschuweUJke we gen tot zeven uur in den avond. Men bracht den nacht door in tenten en vatte den tocht by het aanbreken van den dag. Eindeiyk bereikte men het Britsche expedi tiekorps. trok er door heen tot de laatste schild wacht was gepasseerd eu men zich bevond op slechts twaalf honderd meter stand! van de formidabel versterkte positie der Afridi’s. De vyand! Hen kon niet verder.... Pennyless vroeg nu zyn vrouw hem haar witten sluier te geven. Hy ontplooide dien boven zyn hoofd, zwaaide ermee en commandeerde: „Voorwaarts marsch! TaseeaeMeeeooeesssssssseeessssasseeetMMeeMsteeeeee' - on dit blad siln Inrevolre de ▼eraekerlMwroorwaarden tegen f Vfïfïfb MJ levenslange geheele onrachlktheld tot werken door f btf een ongeval met f DCfb by verlies van een hand 9C ©U verlies van een f by een breuk van f by verlies van *n A Ilp bOïlllC S ongevallen verzekerd voor een der volgende uitkeeringen 1 verlies van belde armen, belde beenen oï belde oogen f r doodeiyken afloop f een voet of een oog 1 luim of wysvinger f <z(/»*been of arm f TTl/»" anderen vinger „Mylord”, zei Pennyless, „wtj komen u be vryden of met u stervenProbeer u op te hyschen op het paard van miss Mary.... en gy luitenant, op dat van Patrick.... Vooruit! Vooruit!.... In vliegende vaart!....” Dat alles gebeurde in nog geen vyftlg se conden. In het eerste oogenblik van verbazing en verbystering had deze vermetele daad slechts vier of vyf percent kans van slagen. Daarom moest men haar wagen. Maar er was een demon die waakte! Een monster van wreedheid en hebzucht. Tsrwyi de Afridi's, hun hoofd kwijt, rond liepen. allerlei kreten uitstieten* elkaar ver dringend en hinderend, had hij een twintigtal vastberaden mannen om zich heen weten te verzamelen tusschen de loopgraaf en het thans half Ineengestorte gebouwtje. De vluchtelingen zagen zich omsingeld en twintig geweerloopen op hen gericht. Berar had dien demon het eerst herkend. „Blkanel!.alweer die vervloekte ellende ling!” gromde de fakir. ^)a, ik”, antwoordde de afvallige Brahmaan hoonend. Ook de anderen herkenden hun vervolger en doodsvijand en Pennyless haalde een revolver te voorschyn om hem neer te schieten. Doch hy, even laf als vu eed. verborg zich achter de ruggen der Afridi’s.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1933 | | pagina 9