Voor gramofoonliefhebbers
J
D
BEZUINIG NIET
E.R.Kte Nijmegen Nassausingel 3
iet Erfdeel
PUROUW
Dooi 30 en 60 ct. Bij Apoth. en Drogisten,
wtóaal van den dag
'yfbcfie-J'&iotie
0
Schoonmaak,^.
HANDEN^W
ruw, rood of betcha- y I
digd, worden weer vlug f
gaaf en zacht met w»^SX
DE STEM
Bewerkingen
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
Met ROBINSON aan
kun je
IT
Alle abonné’s
uren lang gaan
S'
Hongersnood in China
Synchroon-klokken
4-5.000 boeren ver
bannen
Rusland-Spitsbergen
Mannen vaker ziek dan
vrouwen
Blanke Pygmeeën
Een schrijversbosch
Onderwijs in Spanje
LEVENSVERZEKERING MIJ.
Bt?
Volksverzekering
Kapitaalsverzekering
n
r
f»
Joseph Hocking
DE KRUISVAARDERS
VAN ST. JAN
DOOR UW GIFTEN
KWALITEITEN ,=g=
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Het graf van
een dappere 1
mj|i
AM
k
I
ze
(Maandagavond vervolg).
bM.
Bijkantoor: J. J. A DUIJNSTEE, Juliana
Stolberglaan «2, Den Haag.
tehuis
Maar
voor
l
li.
(Wordt vervolgd).
heel
met
morgen was
nieuwsgierig.
i waar. Want Nancy was even voor
Paddington aangekomen en moest
haasten om op tüd In King's Cross
tegen de maatregelen der Sovjet-regeering ge
kant blijken te zün.-.
landschep baadde in zonlicht, toen de
door
(Ingezonden Mededeeling).
van den tooneelschrijver
te Vlüeneuve-les-Lot nabij Avig-
naar Reuter verneemt, een bosch
van
Cd
rte
nt.
De heele bevolking van drie landelijke distric
ten in het Kubangebied is, bij wijze van straf,
naar het uiterste Noorden verbannen, aldus de
„Kölnlscbe Zeitung". De laatste volkstelling geeft
als het aantal bewoners van deze streek 45.000
zielen aan. Deze massa-verbanning zou door de
Moskovische bladen zijn doodgezwegen, terwijl
de dagbladen te Rostow aan de Don op een in
het oog vallende plaats de verordening der auto
riteiten publiceeren. waarbij alle mannen, vrou
wen en kinderen van de districten Poltawskl.
Urupsk en Medviedevsky, zonder eenige uitzon
dering van huis en hof verbannen worden en
hun bezittingen aan voormalige leden van het
Roode Leger en andere loyale elementen worden
geschonken De te Ro.stow verschijnende bladen
beweren, dat de uitgewezen bevolking zich aan
weerspannigheid en voorts, twaalf jaar geleden,
aan gewelddaden tegenover de soldaten van het
Roode Leger zou hebben schuldig gemaakt. De
zware straf zou zijn bedoeld als een heilzaam
ge
verborg,
kunnen
van
zou
om.
hebben
stond
altijd
moet
Drie Fransche onderzoekers, die per vlieg
tuig een expeditie hebben ondernomen in het
hart van Afrika, verklaarden bij hun terugkeer
te Marseille, naar Reuter meldt, dat zij na te
Dakar in Senegal te zijn geland en vla Oao
het binnenland te zijn ingereisd, tenslotte net
bijna onbekende gebied der blanke Pygmeeën
bereikt hebben.
Deze vormen een zeer primitief ras menschen,
ongeveer 90 cM lang met enorm groote hoof
den. Zij hebben lichte huidskleur, houden zich
afgezonderd van andere stammen e* leven
van, de jacht op olifanten en antilopen.
niet wandelen”,
op weg toog.
„Neen, maar
liever een ritje
numiiiiiiitiiiiiiinniiiim
Een tragisch
Zijn
eere
in de verkeerde richting. Een levensverzekering to een
levensbehoefte. Sluit baar bij de
braadpan
er boven
Uit het Engelsch van
STEUNT:
ONS GIRONUMMER IS 23653
U helpt ons hierdoor jongena
zielen redden «oor Chrletu.
MOSKOU. 8 April. (Reuter) Begin Mei zal
het Sovjetschip .Juschar” vanuit Leningrad
naar Spitsbergen vertrekken en voortaan een
regelrechten dienst onderhouden tusschen
Moermansk en Spitsbergen voor passagiers- en
vrachtverkeer.
De ttem. klinkt bij den eenen mensch
Onmuzikaal en schor.
Doch bij een ander is zij schoon
Als bas of als tenor.
Op markten klinkt zij dikwijls heesch,
Maar in de opera.
Daar zegt men bij een vol geluid.
Een stem bij Gods gen&!
De stem kan zacht en teeder zijn,
Gebiedend en beslist.
Maar krijschend en onaangenaam,
Wanneer men schreeuwt of twist!
De stem vermaant, zij prijst of laakt,
Neemt aan, verhoogt, ontslaat.
Zij leent zich tot het wijze woord
En onzin, die men praat!
De stem is klagend en ’t verdriet
Maakt, dat zij soms verstomt.
Ook kan de stem de oorzaak zijn,
Dat men tot rijkdom komt!
Het resultaat is velerlei,
De waarde varieert,
Omdat zij zoo afhank’lijk is
Van wie haar exploiteert.
Doch hoe verschillend zij ook is
Van waarde, klank of toon,
’t Zij, dat zij klinkt als fluisteren
Of als een saxofoon,
En of de eigenaar dier stem
Een pauper is of rijk,
In één geval toch is de stem
Aan andere gelijk!
Want, zelfs de stem, die anders zwijgt.
Verwekt dan resultaat;
En, u begrijpt, het is de stem,
Die straks ter stembus gaat!
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
Ja, antwoordde Jessie. Ik geloof dat de
Trevanions eens menschen van beteekenis wa
ren geweest in West-Engelandmaar ze heb
ben alles verloren. Uit wat Nancy me schreef,
heb ijp begrepen, dat haars vader huis vtr-
kocht moest worden om de schulden te betalen
•n nu moet ze zelf haar brood verdienen.
Wat, schooljuffrouw of zoolets worden?
Ik denk, dat ze een betrekking als leerares
zal zoeken
Zooveel
merkte Mrs.
ieder meisje
ze kijkt, alsof ze
maakt”, zei Freddy.
Ivy was niet gelukkig, eer ze een
schildpad tot haar lievelingsdier
gemaakt had. Polly, de kat”, zei
ze, „was te groot, om aan een riem
te loopen” en waar de kans op een
hond al gering was, meende ze, dat
evengoed tot Ueve-
te lelden was. Ma&r
dat haar schildpad
Toen laat In den avond de trein de zwartbe-
rookte stad Leeds binnenreed voelde Nancy
In de provincie Sjensl, in het N.W. deel van
China heerscht, naar Reuter verneemt, op het
oogenblik een verschrikkelijke hongersnood ten
gevolge van het feit, dat de laatste oogsten
volkomen mislukt zijn.
Buitenlanders, die In het geteisterde gebied
trachtten eenige hulp aan de slachtoffers te
verleenen. deden den correspondent van Reu
ter erbarmelijke mededeelingen over den nood
der bevolking.
Naar schatting worden minstens twee mil-
Uoen menschen met den hongerdood bedreigd
en bevinden vier mlllloen menschen zich in een
toestand van uitersten nood.
De uitg^hongerde Chineezen sterven in groe
ten getale^en diegenen hunner familieleden
die nog In leven blijven zijn te arm om rieten
matjes te verschaffen ter bedekking van de
lijken.
De huizen zijn grootendeels afgebroken en
het materiaal verkocht, waardoor de bewoners
in staat gesteld worden eenlg voedsel te koo-
pen, dat zü temidden der armzalige ruïnes
verorberen.
De primitieve landbouwwerktuigen en het
eenvoudige kookgerei zijn reeds sedert lang
alle verkocht en in vele dorpen hebben de be
woners alle honden en ezels opgegeten.
De nood Is zóó verschlkkelijk hoog gestegen,
dat vaders hun dochtem als slavinnen verkoo-
pen.
Daar werktuigen ontbreken, Is het niet mo
gelijk kuilen te graven voor de lijken, zoodat
deze overal verspreid liggen, ten prooi aan
wilde dieren.
ik geef de hoop niet op, had de
jonge Beel gezegd, toen hij was heengegaan,
en ik zal nooit met een ander trouwen. Maak
u niet van mü los, miss Nancy, en vergeet niet,
dat één woord van u me onmiddellijk naar u
toebrengt. Kunt u mU niet een klein beetje
hoop geven?
Nancy had haar hoofd geschud.
Toch beschouw ik dit niet als het laatste
woord tusschen ons, «iad hU volgehouden.
Ik zal steeds blijven hopen en zorgen, dat uw
plaats als meesteres van Trevanion Court al
tijd voor u openblljft.
TerwUl de trein voortsnelde dacht ze ook aan
haar afscheid van John Trefry John had geen
woord van liefde gesproken, zelfs geen toespe
ling op zUn diepere gevoelens gemaakt: hU had
baar alleen maar herinnerd aan haar belofte
om zich tot hem te wenden als zü behoefte
had aan een vriend. Kr kwamen tranen in haar
oogen en haar lippen trilden, toen ze dacht
aan den blik, dien zü in zUn oogen gezien had.
Arme droomerige, onpractlsche John! Ze wist,
dat hü altUd een vriend voor haar zou blijven,
maar haar droom om Trevanion Court nog
eens te bezitten, kon' niet vervuld worden door
hém!
zou kunnen komen. Zelfs om meesteres In haar
oud tehuis te blijven en de belofte aan haar
vader in te lossen, kon ze dat offer niet bren
gen.
graf van een dappere. Onwillekeurig had Ik
,-nUn hoed afgezet.
„Vreemd!" fluisterde Jack.
„Allerminst vreemd, meneer”, zei een zachte
vrouwenstem achter ons.
Wü keerden ons gelüktüdig om en zagen een
deftige, oude dame met zilvergrijs haar en lieve
oogen. ZU leunde op een eenvoudigen, zwarten
wandelstok.
„In het geheel niet vreemd, meneer", ging
zU .voort, „want mUn vriend Charles Thompson
stamde uit een oud, dapper geslacht. Ook zUn
vader was een menschenredder. En Charles was
mijn beste vriend.”
Het was ontroerend de warme genegenheid
en het tikje trots te hooren, die in de stem
van de oude dame weerklonken. Ik kon zien, dat
het goed deed over haar vriend te spreken en
onwillekeurig
vroeg ik me zelf
af, hoeveel waar
dig gedragen leed
zU achter het
masker van haar
vriéndelijk
zicht
Wat
stellen
Wat
ack en ik hadden al een paar uur door de
prachtige omgeving gezworven, zoodat we
moe waren toen we weer in de nabUheid
van huizen en menschen kwamen. De duin
streek leent zich voor zwerftochten uitstekend.
Bovendien waren we beiden echte natuurvrien
den en we hielden van wandelen.
„Een huls”, zei Jack, wijzend naar een groot,
statig gebouw, dat half uit een donker denne-
bosch te voorschijn kwam.
.Een kasteel", verbeterde ik en werkelUk, toen
we dlchterbU kwamen bleek het. dat ik niet te
sterk overdreven had. Wel was het geen mid-
deleeuwsch roofslot, dat voor ons lag. maar
het had er veel van weg. De hooge. sombere
voorgevel was versierd met zwaar beeldhouw
werk en een groot aantal torentjes priemden
In de lucht. Een gracht omgaf het gebouw, dat
welhaast uitgestorven leek. Over de gracht
leidde een ophaalbrug naar een hooge poort.
Verder om het huls lagen kleine woningen voor
het dienstpersoneel, stallen en een prieeltje.
„Probeer eens of je dat bouwsel kunt thuis
brengen”, zei Jack.
U moet weten, dat ik me er eenigermate op
laat vóórslaan, verstand te hebben van archi
tectuur. Het was een soort sport geworden om
van leder oud huls de eeuw te bepalen waarin
.iet gebouwd was.
Doch met den besten wil van de wereld kon
ik dat in dit geval niet uitvinden. Het leek
wel of de architect van dit bouwwerk zün hoofd
was kwijtgeraakt en alle bekende bouwstUlen
door elkaar had gehaspeld.
Over één ding waren Jack en ik het roerend
eens: het gebouw was somberder dan welk
doodsch huls uit de vorige eeuw ook. Welke
indruk nog versterkt werd door de totale afwe
zigheid van menschen.
Op een grasveldje dicht bü de gracht staken
we de stokken in den grond en lieten ons be
haaglijk achterover vallen. De middagzon gaf
nog wat warmte en we rustten uit.
Opeens liet Jack een zacht gegrom hooren
Ik keek op, want dit was bü hem het teeken.
dat hU iets had ontdekt.
„Wat is er?” vroeg Ik.
Als antwoord wees hü naar een plek aan den
rand van het grasveldje.
„Een graf”, zei hU-
We kwamen wat naderbU. Inderdaad, het wAs
een graf. De denneboomen overschaduwden een
zware zerk, die door den tUd verweerd was en
een groenachtig ulterlUk had gekregen. Aan het
hoofdeinde stond een rechtopstaande, fraai be
werkte marmeren plaat, waarop we lazen:
„Hier rust mUn vriend Charles Thompson.
HU was de laatste van een roemrUk geslacht.
Met gevaar voor eigen leven redde hU twee
kinderen van een wissen dood,
ongeval maakte een eind aan zUn leven,
nagedachtenis zal bij mü in hooge
blUven."
Zwijgend bleven we staan, ontroerd bü het
den trein naar Leeds te pakken. ZU was ver
drietig en vermoeid en alhoewel zü bij een
oude schoolvriendin ging logeeren, voelde ze
zich erg eenzaam en verlaten. Met een be
droefd hart was ze van Trevanion Court weg
gegaan dien morgen en toen ze tegen een der
pilaren van de zuilengang geleund stond en
haar blik nog eens had laten glijden over de
omgeving, die haar zoo lief was. had zU een
gevoel alsof haar hart breken zou. Het scheen
het eind van alles. Ze was vroeg opgestaan en
alle kamers nog eens doorgeloopen met het be
sef, dat ze haar niet meer toebehoorden. De
meubels waren den dag na den verkoop alle
maal al weggehaald. De menschen verwonder
den zich er over, dat ze tot den allerlaateten
dag gebleven was. De oude Adam Trebllcock
zou huisbewaarder blUven tot de jonge Jack
Beel zUn intrek in het huls zou nemen en de
oude man had zoolang een kamer voor Nancy
Ingericht tot ze naar Leeds zou vertrekken.
U zult wel blü >Un weg te kunnen gaan,
zei de oude man op droevigen toon, toen hü
haar dien morgen het ontbUt bracht. Het lUkt
mij dje hier van kind of aan geweest is, net
een graf. Ik kan me niet herinneren....
Zeg maar niets meer, riep het meisje uit,
terwijl ze de tranen wegveegde Ik kan het niet
verdragen.
Nee. het is vreeselUk voor u. vreeselUk,
gaf de oude man toe. En ook vreeselUk voor
mU- Ik geloof ook niet dat ik het lang zal ma
ken. Nu meneer dood Is en u weggaat, heb ik
niemand meer om voor te leven.
een schildpad
lingadier op
Ivy bemerkte,
niet al te hard vooruit kwam. Bijna
trok ze haar kop er af. toen ze pro
beerde haar wat harder te laten loo
pen. „Je kon toch eigenlijk wel
weten, dat een schildpad Je nooit
kan bUhouden”, zei Freddy Vrijdag.
„Maar morgen
deren.”
op dit blad zHn ingevolge de verzekerlngsvoorwaarilen tegen 9/1/1 ft bM levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door 7C/) bU Mn ongeval met OtT/ï bü verlies van een hand f 1 9C °U verlies van een Cfl bij een breuk van jf/l bü verlies van *n
ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeeringen «Jl/l/l/-- verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen f doodelijken afloop f een voet of een oog f 14U,“dulnioï wijsvinger J W»~been of armf Ws* anderen vinger
wU ons ten slotte voor
al dat verscholene verdriet!
deze oude dame ons niet
kunnen vertellen! OngetwUfeld had zU c®*1
romantisch leven achter zich. Waarom woonde
zU In dat sombere huis? Wie was deze Charles
Thompson, dat hU de genegenheid van deze
lieve vrouw, die zonder twUfel een schoonheid
was geweest, had kunnen winnen?
WU betuigden de dame onze oprechte deel
neming. ZU sprak niet verder over haar ge
storven vriend en wU eerbiedigden dit stll-
zwUgen.
Na een laatsten blik op het graf gingen wU
heen.
ZU knikte ons vriendelUk toe en liep dan lang
zaam verder in de richting van het doodsche
gebouw, waar zU haar laatste dagen in stille
rust sleet.
Onze moeheid was vergeten.
,,'n Eigenaardige plaats voor een graf, vind
je niet?” merkte Jack op.
Ik knikte. Het was een vreemde plaats, maar
het begon nu j>as goed tot mU door te dringen.
Een eindje verder ontmoetten we een tuinman.
Jack sprak hem aan en vroeg of hU in dienst
was van de oude dame uit het huls van' de vele
bouwstUlen.
,Ja”, zei de man, die ons oplettend aankeek.
En toen voegde hU er bij; „Ik zag u bU het graf
van Thompson.”
„Waarom ligt dat graf zoo dicht bü het huls?"
vroeg Jack.
„Och, de oude freule wil hem dicht bU zich
hebben. Ze heeft veel geld uitgegeven om aoo*n
mooie marmerplaat te krijgen. Nou, ik moet
zeggen, het was goed ras, zuivere St. Bemard-
hond, vader Caesar van Hout, moeder Constan
tine op Loo ten Zomeren, echte afstammelingen
van de menschenredders uit het St. Bernard-
klooeter. Charles Thompson werd overreden door
een auto, toen hU met de freule boodschappen
had gedaan. X Mandje had hU in zUn bek. Ja,
't was een braaf beest.”
Volgens statistieken, gepubliceerd door de
Feministische beweging, zUn mannen vaker ziek
dan vrouwen.
Deze statistiek Is gebaseerd op de cijfers van
de verzekeringsmaatschappijen, die aantoonen.
dat tegenover 40 vrouwen, 48 mannen ziek
zUn.
Als een vrouw eenmaal ouder is dan 20 jaar,
nemen de ziektegevallen hoe langer hoe meer
af. terwUl bU mannen boven de 30 jaar de
ziektegevallen toenemen.
Liszt in zUn beroemde Hongaarsche Rhapao-
dieën gebruikte. Maar wat is de tudgeest ver
anderd. Het pathos verdween, de virtuositeit ver
fijnde. de fantasie kreeg een grooter en per-
soonlQker aandeel. De wonderjongen Yehudl
Menuhin speelde het stuk voor de Voice en
heeft daarmee eens te meer bewezen, van een
verbluffend veeizUdlgen aanleg te zUn. Hoe is
het mogelUk, dat een mensch van zeventien
Jaar én de sobere, krachtige ernst van Bach’s
dubbelconcert (Hls Master’s Voice D 1718/») en
het virtuoos raffinement in Ravel's Zigeuner-
weergeven. (Hls
fantasie zóó meesterlijk kan
Master's Voice DB 1786/7).
Richard Tauber zong twee liederen van
Schubert, waarvan de oorspronkelijke piano
partij bewerkt is voor orkest. „FOel!” roepen
de dogmatische kunstrechters.
„Wacht even!” protesteert de onbevangen
luisteraar. Want de manier, waarop de begelei
ding van het beroemde „BUndchen” geïnstru
menteerd is, moet boven allen lof genoemd wor
den. Daarentegen is de orkestratie van „Der
Doppelg&nger” maar matig gelukt, daar de
pianopartij er zich slecht toe leent. Belde liede
ren zUn echter van zang zoo iets verrukkelUks.
als zelfs Tauber zelden gaf (Odeon 4523).
Op het landgoed
Lugne-Poe
non wordt,
aangelegd van boomen, die geschonken zUn
door verschillende schrUvers en dichters.
Bernhard Shaw zond een eikenboom met
het opschrift „Even stroef en knoestig als ik
zelf”. Maeterlinck heeft twee taxisboomen ge
geven van zUn landgoed te Nice met het ver
zoek hen te noemen .Maeterlinck” en ,J3ely-
sette”, Gerhardt Hauptmann zond twee pUn-
boomen uit Hommeren, die vrU van invoer
rechten Frankrijk mochten worden ingevoerd.
Elke boom zal den naam van den schenker
krijgen, zoo vertelde Lugne-Poe en met den
aa/ïolant is reeds een begin gemaakt.
De Fransche schrUversvereeniging schonk
twee reusachtige ceders en Alfred Savoir een
zilverspar.
is daar niet mee te verdienen,
Briggs zuchtend op: ze zag in
een toekomstige bruid voor Ben
en als echte Yorkshire-vrouw kon ze Ben niet
toestaan een meisje zonder geld te trouwen.
Arme meid, vervolgde ze, ze zal wel erg ver
drietig zjjn nu ze haar vader verloren heeft en
vermoeid ook. Van Comwal naar Leeds In één
dag! Ze zal zich in Londen ook hebben moeten
haasten.
Dat was
Vijven in
zfch erg J
toen hU het rijtuig nakeek. Liever kind bestaat
er niet. Als het toch eens gebeurde zoools zU
zegt!
Het
trein door Cornwall reed en met betraande
oogen zag ze de groene velden en het frlssche
bladerdak der boomen; ze had een gevoel alsof
ze haar hart achterliet.
Ze had geen flauw idee wat ze ging doen,
hoe haar toekomst zUn zou. Ze bezat driehon
derd pond, dat was haar heele rijkdom. Ze had
haar oude tehuis vaarwel gezegd en nu leek X
haar alsof er niets meer was om voor te leven.
Toen de trein Plymouth voorbU was. gaf ze
zich over aan haar gedachten over alles wat
den laatsten tUd gepasseerd was. over alles
wat Trevanion Court voor haar beteekende en
wat voor mogelUkheden de toekomst wel in
haar schoot mocht bergen voor haar.
Den vorigen avond was de jonge Jack Beel
nog bU haar geweest en had getracht haar te
overreden om te blUven. HU was voor zUn doen
waarlUk welsprekend geweest.
Waarom gaat u toch weg. miss Nancy,
had hU aangedrongen. U kunt uw heele leven
lang blUven. o, als u toch maar voor goed wil
de blUven. Ik vereer u, ik draag u op mUn han
den en nog nooit heeft een ander meisje zoo
veel voor mU beteekend. Op den duur zal ik
een rijk man zUn en ik zal u alles geven wat u
maar verlangen kunt.
Nancy was ontroerd geweest door den hei
ligen ernst en oprechtheid van den man. maar
neen, er was geen sprake van, dat se hiertoe
zün kunstrechters, die starweg beweren:
elke bewerking is uit den booze. Deze
opinie gaat uit van het standpunt, dat de
scheppende Kunstenaar op zijn gebied een feil-
joos wezen Is, dat zelf altijd het beste weet,
wat het wil. Met allen eerbied voor de groot
meesters der muzen moet toch opgemerkt wor
den, dat de zielkunde van den produceerenden
mensch toch niet zoo simpeltjes Is. Van de
♦eirijke voorbeelden uit de geschiedenis, die ik u
zou kunnen noemen, neem ik er een uit onze
naaste omgeving. Het is reeds weer een kleine
tien jaar geleden, dat Sem Dresden voor een
concours ik meen, dat van Amstels Werkman
voor de hoogste eereafdeeling het verplichte
koornummer schreef. Daaraan danken wU een
van de fraaiste werken uit onze eigen literatuur
voor mannenkoor: ..Boerenfeest”, op den lul-
mlgen tekst van Brederode, een Jan-Steen-
tafereeltje in muziek. X relaas van Arent Pieter
Gysen en Mleuwes, Jaap en Leen die met Klaas
jen en Kloentjen naar Vinkeveen trokken en
hoe het gezellige uitje eindigde in een bloedige
vechtpartij. De schitterende partituur, waartoe
deze tekst Dresden inspireerde, gaf o.a. precies
de tempi aan, wat bU een zeer bewust kunste
naar als hU hoort. De verschillende dirigenten,
die het met hun koren moesten zingen klaagden
stuk voor stuk, dat enkele passages onmogelUk
zoo snel genomen konden worden, als de com
ponist ze had voorgeschreven. Maar ieder hield
zich eraan, behalve Frederik J. Roeske. die
door zUn jarenlange ervaring den moed had,
enkele onderdeelen langzamer te nemen. Wat
hem na afloop de royale erkenning van Dres
den bezorgde. „MUnheer Roeske, u hebt gelUk
gehad.”
Dit meeningsverschil tusschen scheppend en
uitvoerend kunstenaar betrof slechts een
kleinigheid. Maar er zijn ook gevallen, waarin
de reproducent met meer prlncipieele verande
ringen geljjk heeft gehad. Men meene echter
niet, dat elke bewerking te verdedigen is.
Integendeel, er zUn heel wat meer dan erger
lijke transcripties.
Neem bUv. het „Ave Maria” van Schubert,
dat door Wilhelm tot een acrobatische boeren
gelegenheid werd gemaakt. Een bewerking, die
nog onlangs door een van de knapste violisten
van dezen tUd voor een der beste gramofoon-
maatschappUen gespeeld werd!
Zelfs Bach ja zeker, Johann Sebastian
heeft veel aan bewerkingen gedaan. Zoo ver
werkte hU vioolconcerten van Vivaldi tot
klavlerconcerten. HU deed dit yoor een muziek
gezelschap van Lelpzlger studenten, dat hu
leidde. En daar hU zelf de klavlernartlj ver
zorgde. schjjnt hU deze. Improviseerend veran
derd te hebben. In het concert in a klein voor
vier klavieren kon dat natuurlUk niet; daar
voor moest hU alles opteekenen en hier merken
wU in tegenstelling met de soloconcerten
dat Bach de oorspronkelijke vioolloopjes ver
anderde in echte klaviergangen. Het werk Is
eveneens van Vivaldi en oorspronkelUk een con
cert voor vier violen. Telefunken brengt het
op twee platen (SK 1317/8). Van het viertal
pianisten want het stuk werd helaas niet op
davecymbels gespeeld heeft alleen Leonid
Kreutzer bü ons algemeene bekendheid. Een
moellüke taak voor de microfoon, deze batterü
van vleugels. Doch wanneer ge de opnamen van
dit fraaie stuk met een zacht naaldje door
neemt, zult ge alle bewondering hebben voor
de Ingenieurs, die deze technische puzzle oplos
ten. Op de vierde zijde staat het langzame deel
uit Vivaldi’s concert voor vier violen en wel
in de origlneele bezetting.
Toch houd ik meer van den origineelen Bach
zooals wU die in het Adagio uit het vioolcon
cert in E groot kunnen beluisteren. Telkens
wanneer Ik dit stuk hoor moet ik denken aan
het oude Beiersche volkslied „Der Himmel hangt
voll Gelgen”. Aan den titel wel te verstaan,
want in het gedichtje gaat het heel lustig toe.
bü Bach echter is een volheid van muziek die
de rust en de beweeglükheid heeft als van een
aquarium. George Kulenkampf verzorgde de
aolopartü- Zün kleine, maar lyrische en .per-
soonlüke toonproductle is Ideaal voor dit ver
stilde stuk (Telefunken F 1193). Hoe veelzUdlg
deze violist is kunt ge hooren In het tweetal
genrestukjes: „Tambourin chlnols" van Krelsler
en de slepende „Tango” van Albénlz (Tele
funken B 1319).
Ook „Tzigane" van Ravel is in zekeren zin
een bewerking, hoewel het scheppend element
erin overheerscht. Het stuk is een virtuooze fan
tasie op thema’s en loopjes in den stül van
zigeunermuziek. Ge hoort o.a. fragmenten van
gestyleerde Czardas. Een zelfde procédé dus als
Sedert de invoering van het uunrerk met
slinger ’door onzen grooten landsman Chris
tiaan Huygens, Is er geen uitvinding op het
gebied der tüdaanwüzing, welke van zoo in-
grüpenden aard Is en die zoo vérstrekkende ge
volgen zal kunnen hebben, als de uitvinding van
de synchroonklok. Hoewel van vrü recenten
datum, Is het toch moeilük vast te stellen, wie
het eerst op de geniale gedachte Is gekomen.
X tjjdregelwerk, den slinger of het echappement
het hart van elke klok daaruit te verwij
deren, om dan tienduizenden of zelfs honderd
duizenden van deze klokken te laten besturen,
in precies hetzelfde tempo, door de machines,
welke In de electrlsche centrales wisselstroom
opwekken. Machines van 10.000 P.K. en nog
meer, functionneeren thans als moederklok voor
tallooze nevenklokken de synchroonklokken
en dat met een nauwkeurigheid, welke ver
geleken kan worden met die der beste praecisle-
uurwerken!
Dat is alleen mogelük omdat het rhythme
wordt aangegeven door de wisselingen der
stroomrichting, welke hU den wisselstroom 100
keer per seconde plaats vinden, en wfelke door
een daarop reageerend synchroonmotortje in de
klokken worden omgezet in de beweging van
seconde-, minuten- en uurwijzer. Zoodat men
met goed recht kan beweren, dat de synchroon
klokken eigenlük geen klokken zün. Men kan
ze eerder beschouwen als huishoudehjke electri-
sche toestellen met motoraandrüvlng en dan
munten zü diarln ook uit. dat hun verbruik
het allergeringste is, dat wü kennen, namelük
1 A 3 Watt! Hierdoor onderscheiden de syn
chroonklokken zich principieel van alte klokken. voorbeeld voor andere streken, welke nog altUd
welke weliswaar ook door electridtelt worden
aangedreven, maar die ieder •voor ziph een tüd-
regellnrichting bezitten. Het voordeel van deze
electrlsche klokken ligt alleen in het feit, dat
men ze nimmer behoeft op te winden. De syn
chroonklok daarentegen, uit hoofde van haar
uitersten eenvoud van constructie, welke repa
raties vrijwel ultslult,is voorbestemd om het
betrouwbare tüdaanwüslnstrument te worden
voor iedereen. Hoe dikwüls hoort men niet van
een bezoeker de vraag: „Gaat deze klok goed?’
Die vraag Is bü ,de synchroonklok overbodig.
Smelt er een zekering door, dan staat de syn
chroonklok natuurlUk ook stil, maar afgezien
hiervan loopt zü steeds en kan zü niet anders
dan den tüd aangeven met ben nauwkeurigheid,
welke wü tot nu toe slechts bü zeer goede en
dure uurwerken kennen.
Daar Nederland het eerste land in Europa is.
waar alle electriclteitsbedrüven zich hebben in
gesteld op het leveren van stroom, welke voor
synchroonklokken Is geschikt, kan men zeggen
dat de electrlciteit ons thans naast licht, kracht
en warmte, ook den tüd levert.
Het Bpaansche parlement heeft, naar Reuter
verneemt, op het oogenblik een hervorming in
onderzoek op het onderwüsgebied, speciaal
voor de Spaansche Unlversitelten, waarbü men
zich eenigszlns wil richten naar het Engelsche
stelsel en den studenten meer „team-geest” bü
wil brengen.
De leeftüd waarop studenten tot de universl-
teiten kunnen worden toegelaten, zal, indien de
voorgestelde hervormingen worden aangenomen,
worden verhoogd van 15 tot 17 jaar en den
Minister van Onderwüs wordt de bevoegdheid
verleend om docenten over wier prestaties onte
vredenheid heerscht, te pensionneeren.
Het geregeld houden van openbare lezingen
aan de unlversitelten zal worden Ingevoerd en
het aantal examens per cursus een maat
regel die de studenten het best bevalt wordt
I van dertig op twee verminderd.
zich volkomen uitgeput en somber gestemd
door de vermoeiende reis en het trieste land-
schap, dat ze de laatste uren was doorgereden.
O, wat ben Ik blü, dat jp er bent, waren
de woorden waarmee ze werd begroet,‘toen de
trein in Leeds stopte. Geef me nog een kus!
ik ben toch zóó büj!
De stormachtige begroeting door haar oude
schoolvriendin monterde Nancy op: er kwam
een zonnig gevoel in haar van onder vrienden
en veilig te zün.
Ik ben blü, dat je niet in het zwart bent,
babbelde Jessie verder. Het maakt de men
schen zoo somber, vind ik. Maar ik begrüP
daarom best wat er in je omgaat, eindigde ae
hartelük.
Vader heeft gevraagd om het niet te doen.
Jessie begreep, dat op deze mededeeling geen
antwoord paste. Maak je maar niet druk over
je bagage, zei ze, daar zorgt Fletcher wel voor.
Ze nam haar mee naar den uitgang van het
station, waar een mooie Rolls-Royce stond te
wachten.
Ik denk, dat het hier niet zoo mooi te als
in Cornwall, maar bet te toch een mooie en
prettige stad Leeds.
Ofschoon het tegen tienen Hep, was het no*
niet donker. De dagen waren nu op hun langst.
Den volgenden morgen was Ivy
natuurlUk heel nieuwsgierig, wat
de zeeman met de schildpad zou
doen. Zeer verbaasd was ze. toen ze
zag, dat Freddy kleine wieltjes had
bevestigd aan haar braadpan en
de schildpad stond er boven op.
De zeeman had een touw bevestigd
aan de braadpan en het eene einde
gaf hü aan Ivy.
.Maar de schildpad kan toch zoo
zei Ivy, terwUl
Zeg dat niet, Adam. Je moet hier toch zün
als ik terugkom.
Als u terugkomt, miss Nancy?
Ja. als ik terugkom. Want ik kóm terug,
Adam. Je weet dat tk een optie heb om het
huis over vüf jaar terug te koopen?
De oude Adam zuchtte. NatuurlUk had hü
van deze optie gehoord en als iedereen deze
bepaling als waardeloos beschouwd. Hoe zou
zün jonge mesteres, hoe knap ze ook was, Tre
vanion Court terug kunnen koopen?
Je moet er met niemand over praten,
ging het meisje voort; maar je kunt er op re
kenen. dat ik terugkom.
Ja, miss.
Je hebt genoeg gespaard om te kunnen
leven, niet?
Ja, miss, en ik wil u dit wel zeggen, wien
münheer ook niet betaalde. mU deed hü het
geregeld. De menschen zeiden er het hunne
van, dat hü mü aanhield, maar ik was er blü
Hü was een Trevanion en de Trevanions
altüd een butler gehouden. Daarom
hü er ook op. om, arm als hU was, mU
te houden. Gelük had hU; In dit huls
een manspersoon In dienst zün en ik
kostte hem niet veel. O. het zal toch zoo ake
lig zün als u weg bent, miss Nancy t
Dag, beste, oude vriend, zei ze. toen er
een rijtuig voorkwam om haar naar het station
te brengen. Ja, geef me maar een kus alsof ik
nog een klein meisje was, en denk erom, houd
je flink en sterk voor mü!
God zegene haar, snikte de oude baas,
