et Erfdeel
vetóaal van den dag
Pionier der Volkenbondsgedachte
VREDESAPOSTEL
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
Draag ROBINSONschoenen
Alle abonné’s
Je kunt er fijn op tippelen!
WOENSDAG 26 APRIL
-I
Een nieuw radioverbod
van
Geen bedelaars!
Heerbaan naar Venetië
geopend
Alleen om de wereld
Droogte in Frankrijk
W apen vondst
r
Tegen de Duitschers
I
Waardig tijdgenoot
Hugo de Groot
Basil voor trana-atlantiache
vliegtuigen
a
I
I
Eén nieuwe bestemming
voor de Atlantique
[Het
I Krantenbericht
De Abbé Saint-Pierre, die in de
zeventiende eeuw Utrecht
wilde maken tot de
vredesstad -der ge-
heele wereld
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
den
i
deed
,Jk wist niet, dat ze ooit papegaaien
in een grabbelton deden”, merkte Wll-
niet kwalijk nemen. Ze wou ook eens
een greep doen, als ieder ander”.
„Maar waarom moet hij dan in mijn
vinger bijten?” bromde Freddy Vrij
dag. .Misschien dacht hij, dat het een
banaan
Willie
lachend.
was”,
zei
uiem
„Iedereen vergist zich wel eens. Waar-
eens vergissen”.
(Morgenavond vervolg).
ivoorwaarden tegen
HOOFDSTUK XII
Wordt vervolgd.
r
1
lie op.
„Ja, maar je kunt het die papegaai
De Japansche vlieger Anno is voornemens
dezen zomer een solovlucht te ondernemen om
de wereld. Hij zal de Zuidelijke route kiezen via
Indlë en China.
Zijn machine kan een snelheid ontwikkelen
van 225 K.M. per uur en is gebouwd voor drie
personen. Daar Anno echter alleen vliegt, wordt
de overblijvende ruimte metwbenzine-voorraad
bezet.
PARIJS, 25 April. (Reuter). In het grootste
gedeelte Van Frankrijk heeft het sinds 33 da
gen niet meer geregend en in vele plaatsen
ondervindt men moeilijkheden met de water
voorziening.
In midden- en Oost-Frankrijk heeft de vorst
veel schade toegebracht aan den oogst, vooral
aan de vruchtboomen en wijnstokken.
BEN BRIGGS' TELEFONISCHE
BOODSCHAP
de
na
I
1
l
(Ingezonden mededeeling)
stem
ben
hi
hi
m
01
di
C
s
o
h
WEENEN. 25 April «Reuter.)In een werklie
dentehuis heeft de politie een groote hoeveel
heid wapenen en munitie verborgen gevonden;
130 geweren en 15.000 patronen zijn in beslag
genomen. y
In het bekende Fransche luchtvaartblad „Les
Alles” heeft ingenieur Gayral een artikel ge
schreven over de bestemming van de „Atlanti
que".
De schrijver stelt de vraag, waarom men dit
afgedankte schip niet in het noordelijk deel
van den Atlantischen Oceaan zou vastleggen,
om als basis te dienen voor trans-atlantlsche
vliegtuigen.
Watervliegtuigen zouden bij de .Atlantique”
kunnen neerstrijken om brandstof in te nemeri
en zü zouden aan boord geheschen kunnen
worden als een grondig onderzoek wenschelük
is.
Men zou op het schip een katapult-lnstal-
latle kunnen maken om voor de vliegtuigen het
starten te vergemakkelijken.
Voorts zou men een radio-station op de „At
lantique" kunnen bouwen als hulp voor de
trans-atlantlsche vliegers.
Ir. Gayral zegt tenslotte van meenlng te zijn,
dat de tijd van de luxe-oceaanschepen voorbij
Is en dat bet transatlantische verkeer door
vliegtuigen zal worden onderhouden.
Er bestaat naar zijn meenlng groote twijfel
of de luxe-oceaanschepen in de toekomst hun
kosten zullen kunnen goedmaken.
11111111111111111111:
s
heeft hij de meenlng geuit, dat eerst twee
ui later Europa voor de door hem voor-
een mee
gezien dat Europa langzamerhand
voor dergelijke gedachten, niet zoo
Uit het Engelach van
Joseph Hocking
Maar bij de laatste woorden was zijn blozend
gezicht bleek geworden en zijn lippen beefden.
Maar je mag niet al je tijd aan vader ge
ven, riep Jessie.
Zal het onderhoud lang duren, meisje?
vroeg Elyah Briggs.
Neen, dat geloof ik niet, antwoordde Nan
cy, voor u is het niets belangrijks; voor mij
natuurlijk wel.
Is er vuur aan in de bibliotheek, moeder?
vroeg Mr. Briggs.
Ja. Je zei immers, dat Mr. Barraclough
vanavond zou komen.
Prachtig. We zullen de zaak even bespre
ken en dan hier terugkomen. En je moet hier
vanavond blijven, Nancy, je mag niet voor
middernacht terug naar Laburnum Cottage. Ik
zal Dixon zeggen, dat hij klaar staat met den
wagen. Waar ga jij heen, Ben?
Ik moet vanavond uit. antwoordde Ben,
een beetje zenuwachtig, en hij ging snel de ka
mer uit, terwijl Mr. Briggs en Nancy zich naar
de bibliotheek begaven.
De Tsjechoslowaaksche regeering heeft, naar
Reuter meldt, een decreet afgekondigd, waarbij
radio-programma's van buitenlandsche sta
tions, welke de orde en veiligheid zouden kun
nen verstoren, door een aanval te doen op den
Republikeinsch-democratischen vorm van de
constitutie, alleen in den familiekring van den
eigenaar van het ontvangtoestel mogen wor
den beluisterd, en niet in het publiek mogen
worden uitgezonden, hetzij op straat of in
openbare gelegenheden.
Bü overtreding van dit voorschrift wordt het
toestel in beslag genomen.
Zulk een radloverbod Is nog in geen enkel
ander land afgekondigd. Men neemt aan, dat
het gericht is tegen de nationaal-soclalistlsche
redevoeringen uit Dultschland en tegen de
radioprogramma’s uit Moskou, waarin de Tsje-
choslowaken aangespoord worden niet In te
schrijven voor de nieuwe leenlng, tot uitvoe
ring van publieke werken.
De autoriteiten te Stamboel hebbem in ver
band met de schrikbarende toename van bede
laars in de straten der steden, besloten hier
tegen krachtige maatregelen te nemen.
Voortaan zullen geen bedelende mannen,
vrouwen of kinderen zich meer op straat mo
gen vertoonen. De zieke en gebrekkige bede
laars zullen in werkhuizen worden onderge
bracht en de gezonde bedelaars zullen, als zij
zich aan bedelarij schuldig maken, in de ge
vangenis worden opgesloten.
’t Is nog heelemaal geen zomer
En nog verre weg van heet.
Niemand, die de hei bewandelt,
Loopt zich daarbij in het zweet!
Maar de grond kan toch wel droog zijn,
Drooggeblazen door den wind.
En dan is de hei zoodanig,
Dat het vuur zijn weg wel vindt!
Nu reeds lezen wij van branden
En waarachtig niet zoo mis!
Nu het weer niet eens zoo mooi is
En 't nog geen vacantie is
Dat belooft wat voor den zomer!
Als de mensch dan zorgloos-blij
Zonder erg zijn pijpje uitklopt
In de licht ontvlamb’re hei.
U doet zoo iets nóóit, natuurlijk.
Daar ik als netjes ken,
Maar het is die zorgelooze
En die veel gesmadi „men”!
't Is een kwestie van belèèfdheid.
Immers toch, wie morst of smijt
Peukjes, lucifers of pijpasch
Op een mooi gebloemd tapijt?
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
Mr. Elyah Briggs.
John Shawcross keek nadenkend voor zich
uit.
Elyah Briggs is een eerlijk man, zei hij.
Als hij belooft er niet over te spreken, kunt u
hem gerust alles vertellen wat ik u in vertrou
wen heb gezegd. Maar het moet onder de
striktste geheimhouding gebeuren.
25.
Nancy keek bedrukt. Ze moest Mary Judson
twee pond per week betalen voor kost en in
woning en ze bedacht, dat haar drie honderd
pond al aardig geslonken waren.
Ik heb het onaangename eerst verteld,
ging Shawcross voort. Ik weet dat het een
ónmogelijk laag salafis is en ik heb lang ge
aarzeld, voor ik bet u durfde te zeggen, maar
er is een andere kant aan de zaak. Zoodra we
zullen slagen, deelt u mede in ons succes.
Dat is heel vaag.
Dat moet ik toegeven. Maar ik zal bet u
uitleggen. We beloven u honderd pond per jaar
osn te beginnen, maar als we aan bet eind vsm
bet jaar bijvoorbeeld duizend pond overhou
den, zullen we u daarvan tien procent geven.
Ik heb een klein ontwerp bij me; wilt u bet
even doorlezen? Het is een fchetna van het
voorstel; we hebben vertrouwen in üw en in
tos werk kunt u dat vertrouwen deelen?
Nancy keek het papier zorgvuldig door. Het
was een overeenkomst voor twee jaar; gedu
rende dien tijd verbond ze zich uitsluitend te
werken voor
MILAAN, 25 April. (V. D.) Dinsdagochtend
is in aanwezigheid van den Kroonprins van
Italië de nieuwe, op bijzonder verlangen van
Mussolini aangelegde. 4000 M. lange en 20 M.
breede ertx» atweg ïn ggbrulk gesteld, welke
Venetië met het vaste land verbindt en daar
door ook een direct automobiel- en tramweg-
verkeer naar Venetië mogelijk maakt. Er is
een brug gebouwd welke uit 1276 bogen be
staat en waaraan sinds 1930 4600 arbeiders
hebben gewerkt. Een enorme auto-garage is
nog in aanbouw. Deze zal plaats bieden voor
wel 2000 auto’s en zal dus de grootste garage
zijn, welke in Europa bestaat-
De actiezegen de Joden in Dultschland heeft,
zoo verneemt Reuter, in New-York ten gevolge,
dat eigenaars van café’s het niet meer aan
durven Duitsche artlsten te engageeren, uit
vrees de uitgebreide Joodsche bevolking der
stad te beleedlgen. Lang voor de wettige toe
lating van bierverkoop met 32 procent alcohol,
was er een groote vraag naar zangers, muzi
kanten en andere artlsten, daar met den terug
keer van het bier ook het cabaret een opleving
kreeg.
Vooral Duitsche muzikanten werden aanvan
kelijk gevraagd en velen hadden hun contrac
ten reeds geteekend. doch met de vervolging
der Joden door de Nationaal-Sociallsten is al
les veranderd.
Duitsche artlsten worden geweerd en zelfs
het zingen van Duitsche liedjes wordt niet ge
duld.
en minachting van de zijde zijner mede-burgers
moeten ontvangen; hij is in correspondentie
getreden met Frederlk den Orooten, die hem
een fantast achtte; hjj is door tüdgenooten als
Rousseau, Leibnitz en anderen deels geprezen,
deels veroordeeld. Op zijn sterfbed, omstreeks
1745.hr
eeuwei
gestane denkbeelden vatbaar zou zijn;
nlng. die, - -
rijp wordt
geheel onjuist is gebleken.
Teneinde de nagedachtenis van dezen pionier
der Volkenbondsgedachte te eeren, heeft men
voor hem in zijn geboorteplaats, in het kleine
Salnt-Plerre l’Eglise een standbeeld opgericht.
Saint-Pierre l’Eglise is op korten afstand van
de machtige oorlogshaven Cherbourg gelegen,
een contrast, dat temeer opviel, omdat vanuit
Cherbourg de stoet der officieele gasten ver
trok. De Prefect toch van het Departement de
la Manche was voorzitter van het comité, dat
ach vormde voor de uitvoering dezer gedach
te; vooraanstaande Cherbourgsche ingezete
nen hebben de leiding gehad; de afgevaardigde
van Cherbourg in de Kamer, de heer Appell,
at voor bij de plechtigheden. En dat zijn’ er
vele. Want zoodra is het extratrelntje aange
komen, of onder leiding van de muziek begeeft
men ach naar het stadhuis. Nadat de burge
meester daar een welkomstwoord heeft gespro
ken, wordt het gebruikelijk bezoek gebracht aan
het monument der in den oorlog gesneuvelden.
Daarna ving het banket aan, waar reeds de
s’ulzen der welsprekendheid werden opengezet.
En eerst na afloop daarvan was de werkelijke
onthulling, ingeleid door een voortreffelijke
redevoering van den voorzitter van het comité,
dié ons den Abbé de Salnt-Plerre als mensch
en als politiek schrijver deed zien. En toen
daarna het standbeeld aan de gemeente was
overgedragen, ving Saint-Pierre l’Eglise aan
feest te vieren. Er was muziek en koraalmuziek
in de kerk; des avonds werden de huizen ver
licht en werd vuurwerk ontstoken Er heerschte
een geest van genoeglijke feestvreugde in dit
kleine Normandische dorpje, dat er wel heel
anders uitziet dan ten tijde, dat de Abbé de
Salnt-Plerre er leefde, en. als hij den langen
weg van Parijs daarheen ondernam, zeker niet
ten onrechte klaagde over de slechte wegen in
Normandie I
om zou een papegaai zich ook niet
uiimiiiiiHimu. HEIDEBRAND
öiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHHiiin
wood. Ze zou een minimum salaris van 100
pond genieten, maar als de zaken succes had
den, zou het salaris verhoogd worden in even
redigheid met de verdiensten. Als b.v. de winst
vier duizend pond per Jaar bedroeg, zou ze een
salaris van vijfhonderd pond ontvangen.
Wat vindt u ervan? vroeg Shawcross na
een lange stilte.
Het meisje bewaarde het stilzwijgen. Als ze
thuis gewoond had, zou ze het voorstel direct
aangenomen hebben, maar ze moest twee pond
per week betalen aan MAry Judson en dat zou
elke penny van haar salaris opslokken. Ze zou
geen cent bezitten voor zakgeld, en kleeren;
dus was het inderdaad een onaannemelijk aan
bod. Ze dacht er aan. dat haar vader duizen
den en duizenden had uitgegeven voor haar
opvoeding, en dat het salaris dat haar werd
aangeboden niet genoeg was om van té leven.
Het was vernederend en ze voelde er veel voor
om kort en goed te weigeren. Bovendien, wat
zou er van haar geliefkoosd plan komen op die
manier? Ze was haar nieuw leven begoruan
met het idee om Trevanlon Court terug te
koopen, en tot nu toe had ze nog niets bereikt.
En toch wilde ze niet weigeren. Ze dacht er
aan. dat ze acht maanden lang geen penny
had verdiend. Gedurende dien tijd had ze
moeten uitgeven zonder iets er bij te krijgen en
ze had geen betere vooruitzichten voor de toe
komst. Als ze Mr. Shawcross' aanbod weigerde,
had ze kans, dat ze elke penny die ze nog be
zat, zou interen. Honderd pond per jaar was
tenminste voldoende om te eten en een dak
de tinna Shawcross en Green-boven haar hoofd te hebben.
beurd, maar ik wilde u graag persoonlijk spre
ken. Ik heb uw raad noodig.
Over zaken?
Ja, als het mogelijk was, zou ik u graag
alleen willen spreken. Niet, omdat ik iemand
hier in huis niet vertrouw, maar ik heb ande
ren geheimhouding beloofd.
Ben had niets bijzonders gezegd; hij scheen
even verheugd over Nancy’s komst als de an
deren en hü luisterde oplettend naar elk
woord.
-j-v eter Lange was versuft, verslagen, niet tot
P* een enkel woord van verweer in staat.
Mistroostig als een hond, die een schop
heeft gehad, zonder zich van eenlg vergrijp be
wust te zijn, stond tij tegen den deurpost van
den wijd open hangar en keek verwonderd-
verschrikt in het opgewonden gezichtje van
Lily Stevens.
Met groote radheid van tong stortte zij de
fiolen van haar toom over zijn onschuldig
hoofd uit.
,Jk neem het je hoogst kwalijk I Je handel
wijze is onklesch en als het je bedoeling was
op die manier pressie op me uit te oefenen
heb Je je al heel leelijk vergist! Pressie? Ja,
maar naar den verkeerden kant. Je bent verder
van je doel af dan ooit, hou je dat voor gezegd!
En je hoeft niet te denken, dat ik vandaag
met je opstijg!”
„Maar Lilly!” protesteerde hij ontsteld. „Dat
meen Je niet.”
„Natuurlijk meen ik het; ik ga vandaag niet
met je op!”
„Praat geen onzin!” viel hij uit. „Het veld
is stampvol menschen, dat weet je even goed
als ik! En al die menschen zijn voornamelijk
hier gekomen om jou, om de beroemd geworden
Lily Stevens te zien opstijgen, de stoutmoedige
aviatrice. die
„Hou maar op! Die menschen daarbuiten zijn
me totaal onverschillig!”
.Maar het móet!” drong Peter aan. „Het
is contractbreuk, als je Je nu op ’t laatste mo
ment terugtrekt!”
De gevolgen zijn voor mijn rekening!” bitste
zij. „Maak jij je over mij maar niet ongerust!”
„Maar wat moet ik dan doen? Iedereen ver
wacht
„O, er zal wel iemand anders te vinden zijn'
Neem een van de mecaniciens mee, of bind een
pop op mijn plaats! Wat doet het er toe? Maar
dat gaat mij eigenlijk ook niet aan! Doe wat
Je wilt. Ik groet Je.”
Hij was zóó overstuur, dat hij luid bromde:
„Die verdkuren!”
Als een getergte kat sprong ze naar hem te
rug. haar oogen fonkelden, haar stem klonk
laag van drift: „Wat zeg Je daar? Kuren? Ik?
Heb ik kuren? Wil je soms beweren, dat het
geen infamie is, een dergelijk bericht in de
krant te lance eren? Of wil je me doen geloo-
ven, dat je er onschuldig aan bent? Je houdt
me voor wel heel onnoozel! Ik ken Immers je
malle vriendschap met dien journalist Bernard
Loos. De samenhang is duidelijk genoeg!"
„Maar Lily!” waagde hij sussend.
Zij was echter niet tot kalm toeluisteren in
staat.
„Hier, hier!" Ze duwde hem een verfrom-
felde krant onder den neus, vinnig de plaats
betikkend. waar de oplossing, van wat hem een
raadsel was, te vinden scheen: „Hier, zwart op
wit staat het! Je kunt voortaan zonder mij
vliegen.”
Zé wierp de krant op den grond en liep weg
met korte, kribbige pasjes, totdat haar gracieus
figuurtje om den hoek van den hangar was
verdwenen.
Toen raapte hij de krant op en las het be
richt, dat de oorzaak van haar diepe veront
waardiging was.
„Naar wij vernemen,” luide het, „zal de avia-
teur Peter Lange weldra in het huwelijk treden
met Lily Stevens, de stoutmoedige aviatrice, die
hem in de laatste maanden bij al z'n schitte
rend geslaagde demonstraties vergezelde. In
vllegkringen Interesseert men zich ten zeerste
voor het jeugdige paar, dat zoo uitstekend bij
elkaar past en we spreken den wensch uit dat
het echtpaar Lange evenveel succes mag heb
ben als Peter Lange en Llly Stevens.
De gelukkige Jongeman liet de krant vallen
en zuchtte diep. Geen wonder dat Llly woedend
was. Welke onhebbelijke, voorbarige kerel zou
nu weer z’n neus in zaken gestoken hebber.,
die hem volstrekt niet raakten? Natuurlijk was
hij, Peter Lange, verliefd op Llly. Dat had die
bemoeial goed geraden. Hjj had haar gevraagd,
maar zij had ontwijkend geantwoord. Ze hield
van hem, maar zij behoorde nu eenmaal niet
tot de op een huwelijk happige meisjes, die
met haar: „ja”, nauwelijks kunnen wachten,
totdat de pretendent z’n verklaring tot het einde,
toe heeft afgestoken. j
Hü was niet bang, dat haar weifelen „neen/
beteekenen kon. Hij had niet op een dadelijke
beslissing aangedrongen, maar haar tijd ge
laten om zeker van zich zelf te worden; hij
kon wachten tot het oogenblik gekomen was
om z'n aanzoek te herhalen.
En nu dit!
Het viel hem tegen, dat Lily hem van zulk
minderwaardig geknoei verdacht, maar haar
ergernis kon hü begrijpen. Die ergernis had ze
op niet zeer welwillende wijze geuit, maar hjj
wist dat ze nu eenmaal een drift kop Je was.
.Münheer Lange, het wordt uw tüd!" stoqyue
een stem hem in z’n triestig gepeins.
,Jk ben klaar,” antwoordde hü.
„Waar is Juffrouw Stevens?”
„Die gaat nlej mee."
„Wat zegt u?”
.Juffrouw Stevens gaat niet mee.”
.Maar wat beteeken^iat nu? Het publiek
verwacht toch haar te aën en
„Ik 'kan er niets aan doen; ze weigert mee
op te gaan en is weggeloopen.”
„Maar dat ismaar dat gaat toch maar
zoo niet. Wat moeten we nu doen?” lx
,Jk zal alleen gaan.”
„Is er dan niet iemand die
,Jk wil niemand mee hebben; ik heb aange
nomen te demonstreeren met Lily Stevens als
passagier; met een ander weiger ik; haar ken
en vertrouw ik; een ander zou m’n zelfver-
Boven dien, als de firma zou slagen, als haar
teekenwerk bekend zou worden, dan zou ze
deelen in de winst, en na twee Jaar zou ze vrü
zün en andere contracten kunnen maken met
groote firma’s.
Wat vindt u ervan? herhaalde Mr. Shaw
cross opnieuw.
Natuurlük ben ik u dankbaar voor uw
aanbod, begon het meisje, maaren ze be
dacht wat Elyah Briggs haar bad gezegd den
dag van haar vertrek: als je ooit mijn hulp of
mün raad noodig hebt, kom dan maar bü me.
Neemt u mün aanbod aan? vroeg de an
der.
Moet ik meteen een beslissing nemen?
Ik tou het liefste direct beginnen. Zooals
ik u zei, heb ik vertrouwen in uw werk en ik
sou zoo gauw mogelük willen beginnen.
Ik zal u binnen acht en veertig uur mün
besluit mededeelen, is dat goed?
Maar waarom wilt u wachten? U vertelde
me dat u zich met niemand verbonden had.
Dat is zoo, maar dat contract teekenen
beteekent me binden voor twee jaar tegen een
salaris waarvan ik niet kan leven. Ik vind het
heel vriendelük van u. maar u begrijpt dat dit
alles nieuw voor me is. terwül u er al weken
over hebt nagedacht. Ik kan niet zoo maar een
beslissing nemen. Ik moet eerst raad vragen.
Maar u zult toch niemand onze plannen
vertellen? vroeg Shawcross angstig.
Ik zal niets meer vertellen dan noodig is,
antwoordde het meisjes, en dan nog strikt
vertrouwelük.
Wlen wilt u om raad vragen?
p 13 Februari 1658, in een voor Frank-
Jrük roerlgen tüd. werd op het kasteel
van Saint Pierre de l’Eglise in het Nor
mandische. niet ver van Cherbourg verwüderd,
geboren Charles Irenée Castel de Saint Pierre.
Na zich aanvankelijk aan de wiskunde, later
aan letteren en rechten te hebben gewijd, ver
kreeg hü de functie van aalmoezenier bü de
Hertogin van Orleans en leefde daardoor in
den grooten kring van Parüs. De Spaansche
Successie-oorlog leerde hem den oorlog in al
zün afschuwelükheden kennen en deed hem
zoeken naar eene oplossing, waardoor deze als
uiterste middel zou worden vermeden. Er wordt
beweerd, dat de Abbé de Salnt-Plerre als
secretaris van den Abbé de Pollgnac tegen
woordig is geweest ter conferentie te Utrecht,
welke tot den Vrede van- Utrecht van 1713
heeft geleid. In hoeverre dit juist is, mag in
het midden worden gelaten, maar vast staat,
dat hü Utrecht beeft gekend, gelük blükt uit
de vooraanstaande plaats, die hü voornemens
was Utrecht te geven in het door hem ge
maakt ontwerp voor een bond der volkeren,
dat ten doel had den oorlog uit te bannen.
Ontwerpen van dien aard behooren wel is
Waar tot de zeldzaamheden der vrqegere
eeuwen, maar waren niet geheel nieuw. Reeds
in het begin der veertiende eeuw liet de Pa-
rüsche advocaat Pierre Dubois zich in die rich
ting hooren, en bekend mag worden veronder
steld, dat een tüdgenoot van Hugo Grotlus, dé
monnik Eméric Lacroix, eveneens te Parüs
wonende, een eerste ontwerp openbaar maakte,
dat geheel van elke politieke bijbedoeling mocht
worden vrügeacht. Indién het ontwerp van den
Abbé de Saint-Pierre in de reeks .tier plannen,
die wü in den loop der eeuwen kennen, eene
bijzondere plaats Inneemt, is dit te danken
eenerzüds aan den persoon van den ontwerper,
die zeker geen alledaagsche was; anderzüds in
de gedachten, die hü ontwikkelde. Bekend is.
dat hü zün denkbeelden Indeelde naar 12 „ar
ticles fondamentaux”, naar 8 .articles impor
tants" en naar 8, daarna komende .jkrtlcles
utiles”. Maar hü stelde zich niet tevreden met
eene organisatie, die slechts ten doel had de
gewelddadige oplossing van geschillen te voor
komen; hü wilde in haar de kiemen leggen
voor een daadwerkelüke internationale samen
leving. Hü was, zooals men hem onlangs beti
telde, een voorlooper van Wilson; hü was, eoo-
als iemand geestig opmerkte, „een in de acht
tiende eeuw verdwaalde tüdgenoot.” Bü hem
treft men b.v. bepalingen aan voor de instel
ling éan internationale bureaux voor de ont
wikkeling van aangelegenheden, die alle Sta
ten gelükelük aangaan, in het büzonder handel
en nüverheid. Hü wilde handelskamers stich
ten in de verschillende deelen van Europa,
teneinde de gemeenschappelüke uitwisseling
van producten te bevorderen. Zeer uitvoerige
bepalingen gaf hü ten aanzien van de wüze,
waarop niet alleen het bestuur van den bond,
door hem Senaat genoemd, zou beraadslagen
en handelen, maar ook omtrent de wüze, waar
op de internationale bureaux zouden werken.
Hü dacht zich een dwingende rechtspraak, en
ter uitvoering van de uitspraken een bonds-
leger, waartoe alle Staten een contingent zou
den büdragen, of waren zü daartoe niet bü
machte, door een aandeel in geld zouden af-
koopen.
Deze bond en dit leger en de besturende Se
naat wilde de Abbé de Saint-Pierre vestigen
in een Hollandsche stad, omdat de Hollanders
hem van alle volken door hun handel, hun
levensrichting, het meest Internationaal ont
wikkeld voorkwamen. Hü heeft dus reeds be
grepen, dat Holland het land van Grotlus mag
worden genoemd niet uitsluitend, omdat deze
groote geest er is geboren, maar omdat er iets
in zün denkwüze is, dat wü allen aannemen.
En als vredesstad stond bü hem op den voor
grond Utrecht, waar hü dus moet hebben ver
toefd, wül hü het kende. In Utrecht zou dus
de Senaat van den bond der volken zetelen;
van Utrecht zouden de boodschappen uitgaan
aan de gezanten of residenten, die deze Se
naat in alle staten zou aanstellen om toezicht
te houden op de uitvoering der senaatsbeslui
ten. Als bondsstad zou Utrecht versterkt wor
den, een afzonderlüke bezetting ontvangen,
terwül ieder der leden van den Senaat gedu
rende een week bü toerbeurt president zou zün
en tevens gouverneur van de vredesstad. Men
denke eens welk een positie Utrecht zou hebben
verkregen, wanneer inderdaad de uitvoering
van de denkbeelden van den Abbé de Saint-
Plerre mogelük zou zün geweest!
Maar hü was, ook in menig ander opzicht,
zün tüd vooruit. Tot het einde van zün leven
toe heeft hü de door hem voorgestane denk
beelden met groote warmte en kracht verde
digd. Hü heeft daarvoor heel wat boon en spot
Direct nadat Shawcross was weggegaan, bel
de Nancy Woodroyd op.
Met wie? vroeg de stem van Elyah Briggs.
Ik ben het, Nancy Trevanlon.
Nancy, kind, zei de Yorkshire-man. Je
klinkt me lieflük in mün ooren; waar
je al dien tüd geweest? Waarom ben je
zoo lang niet bü ons geweest?
Ik wou morgenavond bü u komen, ant
woordde Nancy.
Dat spüt me vreeselük. maar ik ben bezet,
juist morgen en overmorgen heb ik veel te
doen. Maar is het iets dringends?
Ja. antwoordde Nancy. Van groot belang.
Luister dan, wat ik doe. Ik zal de auto
sturen. Ik ben twee uur vrü en dan kun je nu
met mü praten.
Binnen het uur was Nancy op Woodroyd,
waar ze hartelük werd begroet door de heele
familie Briggs.
Je weet wel, hoe blü we zün. Je te zien,
Nancy, zei hü, en we zün een beetje boos, om
dat Je zoo weinig komt. Maar wat is er aan de
hand? Je ziet er opgewonden uit. Is er iets
gebeurd?
Neen, antwoordde Nancy, er is niets ge-
toch niet merken zou?
Juist toen ze
naar buiten trad,
verhief zich
reuzenvogel
een snellen aan
loop van
grond. Onder ge
juich steeg Pe
ep dit blad zijn Ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen f bü levenslange geheels ongeschiktheid tot werken door f 701 bü Mn ongeval met f 9C/1 bü verlies van een hand f 1 9C oü verlies van een f Cfl bü een breuk van bü verlies van 7»
ongevallen verzekerd voor oen der volgende ultkeerlngen «J verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen f t doodelüken afloop f een voet of een oog f x A<J»~dulm of wüsvlnger s */v«**been of arms tri/»” anderen vinger
Ivy liet ze in een ton grabbelen en
daar de ton van' Freddy Vrüdag was,
besloot ze hem de eerste kans te ge
ven.
„Noten, vruchten, hard gekookte
eieren, mooie schelpen en verschil
lende dingen van het vergane schip”,
zei Ivy, „maar let er op, dat Je niet
in de ton kükt, als Je Je hand er in
steekt”.
De zeeman deed dus een greep,
maar het was geen gelukkige greep.
Want toen hü zün hand uit de ton
haalde, had de papegaai zich er aan
vastgegrepen.
Ben Briggs’ vrienden plachten te zeggen:
Ben Briggs krügt altüd alles gedaan wat bü
wil. - w.
Misschien kwam dat, omdat hU zijn wil tot
nu altüd had doorgezet. Hü had een echt on-
versettelük Yorkshlre-karakter, hü gaf nooit
iets op, waarmee hü eenmaal begonnen was.
Hü was een klein-gebouwde, stevige Jonge
man, met een vast beraden gezicht. Hü had
geen kwaad hart, maar zün kennissen zeiden
toch wel ééns: Ben kon kwaadaardig zün als
de duivel, als hü het met iemand aan den stok
had.
Dus had hü geen oogenblik zün hoop opge
geven om met Nancy te trouwen. Wel is waar
had Nancy hem niet aangenoedigd, maar dat
veranderde niets aan Ben’s besluit.
Hü had tot nog toe alles bereikt, doordat hü
zün plannen zorgvuldig berekende. Hü was er
van overtuigd, dat hü begreep wat voor meisys
Nancy was. Even sterk van karakter als nu
zelf. Hü wilde op de hoogte blüven van alles
wat er met haar gebeurde en hü was er bW
om, dat ze nog niet was geslaagd een betrek
king te vinden als ontwerpster. Ben kende na
tuurlük Nancy’s teekeningen en hoewel hü
moest toegeven dat die büzonder mooi waren,
beweerde bü altüd, dat er geen zaken mee wa
ren te doen.
)eeeeM«ee«MseitseMssat,IIMm(tM(
ter Lange de lucht in, de zon tegemoet."
Lily’s scherpe oogen zagen, dat hü alleen was;
haar plaats was leeg, en zü gevoelde een stilte
voldoening, omdat hü niet had toegestaan, da;
een ander zich daarop neerzette. Ze keek de
omhoog zwevende machine na. die rustig, zeker
door de helderblauwe lucht vloog en op voor
genomen hoogte gekomen, een slerlüken cirkel
boven het vliegterrein beschreef.
Eensklaps een kreet uit honderden monden,
daarna gejuich!
De avlateur had een prachtige duikeling ge
maakt, die de toeschouwers een oogenblik In
ademlooze spanning had gehouden.
Weer schoot hü omhoog, liet zich dan vallen
als een op een zacht koeltje neerdwarrelend
boomblad, dat van zün steel is losgeraakt. Lily
Stevens voelde tot haar verbazing haar hart
wild bonzen van angst- Als zü bü hem was,
kende zü geen angst, maar nu ze hem zag,
alleen, daarboven in de wüde lucht, zonder
steun, zonder eenlg houvast, buiten bereik van
helpende handen, sidderde zü om hem.
„Peter Lange is vandaag goed op dreef!” klonk
een stem in haar nabüheid.
Zü zag den journalist Bernard Loos staan,
te urnen met eenlge andere heeren, die allen
behoorden tot hen, die toegang hadden tot het
enkel voor ingewüden bestemde deel van het
vliegterrein.
,Maav juffrouw Stevens!” riep hü ver
wonderd, ,4k dacht, dat u daarboven1 in de
lucht aan ’t tuimelen was en nu zie ik u opeens
hier in levenden Ujve vóór mü staan.”
Zü antwoordde niet, keek voortdurend om
hoog, drukte haar scherpe tandjes in haar lip
om een angstkreet in te houden. Wat bezielde
Peter toch om zoo roekeloos alle gevaren te
tarten? Hü buitelde en duikelde als een vogel,
die van louter levensvreugde de zonderlingste
tuimelingen maakt! Zü wist, dat hü z’n machine
in z’n macht had, maar van die macht had hü
altüd binnen zekere grenzen gebruik gemaakt.
Nu werden de grenzen verre overschreden. Hü
speelde met het gevaar, en met z’n eigen leven,
dat haar boven alles dierbaar was-
En het publiek juichte.
Als in een visioen zag zü den schitterenden
vogel plotseling neervallen, zag ze het vermink
te, gekneusde lichaam van den man, dien
zoo onvrlendelük had afgesnauwd en zü zag,
dat het te laat was om goed te maken, wat zij-
misdeed, te laat
Zü klemde de handen van angst ineen.
„Scheelt u iets, juffrouw Stevens?” vroeg do
journalist. „Toch geen vrees voor den koenen
vlieger? Nu zie ik, dat ik me niet vergiste, toen
ik dat berichtje de wereld inzond! Uw wangen
zün doodsbleek; de angst doet u sidderen.”
'Lily had van zün woorden maar enkele ver
staan.
.Plaatste u dat berichtje?" vroeg ze.
„Ja, bent u er boos om?”
„Wist Peter er van?”
.Natuurlük niet- Hü zou het mü verboden
hebben. Maar ik giste de waarheid en wilde
de eerste zün, die het interessante nieuwtje'
wereldkundig maakte! Maar wat is dat? Wat'
doet Peter nu? Zoo roekeloos zag ik hem nooit
Ohü Is gek
Llly zag het ook en hield het niet langer
uit. Zü rende naar de kleedkamer en viel op
een stoel en zat daar roerloos in haar angst.
Ze wist niet hoe lang ze daar zat’ met haar
wroeging, haar Uefde en haar berouw.
Zü ontwaakte uit haar halve bezwijming,
toen de deur van de kleedkamer werd open
gerukt- Ze Peter staan, ze klemde zich aan
hem vast, kuste hem, stamelde verontschul
digingen, lachte en snikte tegelük en hü fluis
terde haar toe, dat hü de gelukkigste aller
stervelingen was.
Buiten klonk de stem van Bernard Loos:
„Waarom drukte maken over een krantenbe
richt, dat waar, maar alleen een beetje voor
barig was.”
trouwen in gevaar brengen. Maar ik ben bereid
alleen op te stügen. Accoord?"
„In 's hemels naam dan; maar ik weet niet
hoe ik het zal moeten verantwoorden, dat
Peter Lange luisterde niet meer en elna nkL.
het toestel.
Llly Stevens had het vliegveld niet verlaten
toen zü In gloeiende verontwaardiging haar
koenen leider den rug had toegekeerd. Zü was
naar de kleedkamer gegaan om zich van haar
vliegpak te ontdoen en zü voelde, haar nuffig
hoedje voor den spiegel opdrukkend, dat h».*
woede volstrekt nog niet was bedaard. Even
doemde twüfel bü haar op. of Peter wel wer-
kelük schuldig was aan het voorbarig bericht*
Maar zü legde die inwendige stem het zwügen
op; ze was te boos om voor redeneerlng vat
baar te zün; ze zou zich in eigen oogen bela-
chelük maken, als ze nu reeds zachtere ge
voelens aan het woord liet.
Wat zou hü doen? Alleen gaan? Een ander
op haar plaats zetten, wat het kükende publiek
