Een Dominicaan als chirurg SIMP! I\ I APPII kl I: iet Erfdeel Sïrf wïAaal «wi cfcn dag DelfbdieJiaetie BLOESEM ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN ROBINSONschoenen Alleabonné’s KOOPT KATHOLIEKE BOEKEN EN GIJ BEVORDERT DE EIGEN CULTUUR I De voet spreekt: Geef mij maar A VRIJDAG 28 APRIL’ PATER THEODORIK Zijn verdienste Erkenning na 600 jaar 22 jaar zonder slaap Gama i Wordt vervolgd. De te late erfenis Engelsch«Argentijnsch handelsverdrag De goede voor nemens van Podtjagin Vrouwelijke consul* generaal VROUWENZORGEN Slechte teint - rheumatiek te dik altijd moe jaar geledtn dn ooorloopnr der modnmn chirurgie AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERU1K. DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL J beklag indie- (AdvJ Fr Freddy nam stilletjes de eieren van de tafel. Hij had alles gereed, toen Ivy zich weer omkeerde. i (United Press) toc-r (MUI geen licht F c 7 i pan te vullen. Toen Ivy’s rug afgewend was, lachte de zeeman in zich zelf en fluisterde Ivy had eenlge eieren klaargelegd om te koken bü de thee en as wendde zich tot Topsy, die juist met een em mer water kwam aandragen, cm de BJL BOEKH. EN UITG. VER. SINT JAN Freddy. „Ja, maar het zijn ook de eieren niet, dte ik koken wil." antwoordde De regeering van Chili heeft Gabriela Mistral aangesteld tot raai te Madrid, teneinde, aooals Een oude vrouw, die meer dan tien jaar in het stedelljk armenhuis van Ssekeshervar ver pleegd was, erfde van een verren bloedverwant een landgoed. Kort nadat zij de erfenis had gekregen, stierf de vrouw echter. Het waarde volle landhuis had zü aan het armenhuis ver maakt Het huis, waarin de groote ontdekkingsreizi ger Vasco da Gama te Lissabon werd geboren, aal, naar Reuter verneemt, publiek verkocht worden, ofschoon men nog hoopt dat de Portu- geeeche regeering het als sensationeel gedenk- teeken ml pankoopen. Het historische huls, dat dateert uit het begin van de 15e eeuw, staat aan de aee, in t noordelijke kustplaatsje Sines. Ivy. «Keen, je eieren zijn hier.- eel Fred dy. „Deze eieren zijn schildpadeleren.” „Ik heb nog nooit geweten, dat schildpadeleren rond weien,” ael Ivy. (Morgenavond vervolg). U laat me schrikken, MT. Ben. Is er tets gebeurd Toen Ivy naar haar eieren zocht, liet ze haar pan van verbazing vallen. „O Topsy," riep ze, „kük eens, de eieren zün veranderd in biljartballen." „Dat zijn geen biljartballen." zei Robbie in het oor: .Moet je eens op letten. We zullen een mop uithalen met Ivy en de eieren.” m Ogled woont, naar Reuter verneemt, een 77-jarige weduwe, die sedert 33 jaar geen oogenblik heeft kunnen slapen. Zij woont, door baar bloedverwanten verlaten, geheel alleen in een kleine donkere kamer. Vanaf haar jeugd lijdt zü aan bloedarmoede, waarbij een hart kwaal en zenuwstoring gekomen is, welke de slapeloosheid veroorzaken. Sedert 33 jaar be geeft zU zich lederen avond te bed, doch slaapt nimmer in, gaan, ging een kleine daarmee Cottage; huls af. Er brandde daaruit LONDEN, 37 April. (Eigen bericht). Heden is een voorloopige handelsovereenkomst on- derteekend tusschen Engeland en Argentinië. Jteae definitieve overeenkomst zou reeds in de' eerstvolgende dagen worden onderteekend. de dichteres consul-gene- de offldeele aankondiging vermeldt, een geestelijken band te vormen met het moederland. Gabriela Mistral, die de laatste acht jaar te Genève gewoond heeft, heeft als eigenaardig heid nooit een hoed te dragen, doch haar hoofd te bedekken met een eenvoudlgen zakdoek. Haar werken worden vaak op een ijjn gesteld met die van den Indischen filosoof Rabindra nath Tagore, 3-Fas Ingeslapen niF’weer. Wanneer zal die kwelling eens Indien deze vrouw voor elke klacht een apart middel genomen had, zou zü het erg druk heb ben gehad. En de lange tijd die noodlg zou zür* geweest, om voor dit alles een kuur te doen. Neen, ze nam maar één middel, en na zes weken zag zij alle klachten al verdwijnen. De eenvoudige verklaring Is, dat al haar klachten voortkwamen uit één zelfde oorzaak. Zij schrijft: „Sinds ik zes weken geleden Kruschen begon te nemen, is mijn gezondheid hard vooruitge gaan. Mijn teint, die er onfrisch uitzag, is nu helder en gezond geworden. Mijn ‘rheumatiek is bijna verdwenen. Twee maanden geleden was mijn gewicht 138 pond en gisteren woog ik op dezelfde weegschaal 138 pond. Deze gewichte- vermlndering heeft me wonderlijk veel goed ge daan, want ik voel me niet half zoo moe meer tegenwoordig en ik kan beter werken dan ik In maanden deed. Daarom sou ik Kruschen nooit meer willen missen." Mej. A. L. R. Zoovele kwalen, waarover de menschen kla gen vanaf .niet lekker voeten" tot acute rheumatiek kunnen veelal worden bracht tot één grond-oorzaak inwendige organen. in de voorkamers, maakte hij op, dat Mary Judson niet thuis was. Maar in de keuken brandde licht: Sarah Ellen moest er dus zijn. Hij ging er di rect op af. Uit h«t Engwlsch v«Z Joseph Hocking Toen Ben na een half uur het huls verliet, reed hij naar he* centrum van de stad, naar de Desbury Road. Het was een donkere, mistige avond en de straat was slecht verlicht, maar Ben scheen er den weg goed te ken Am Einde lijk kwam hij in een armoedige zijstraat. HU stopte, keek behoedzaam o«n zich heen en klopte daarna op een der deuren. Een slonzige vrouw, ongeveer dertig jaar oud. maakte de deur open. Is Mr. langham thuis? Ja meneer. Is hü alleen? Er is niemand thuis dan hü en ik. Komt u binnen alstublieft. Hij volgde de vrouw door een nauwe gang en trad een echte Yorkshire-keuken binnen. Voor het vuur zat een man die ongeveer vijf jaar ouder was dan hUzelf. HU zag er bleek en on gezond uit; was armoedig gekleed en toch was er iets opvallends in hem. Zijn kleine oogen schitterden; hü sag er buitengewoon intelli gent uit, als men hem goed opnam. Mr. Ben Briggs, riep hü uit. terwijl hij op- stond. HU keek Ben onderzoekend aan. Br was een angstige en tegelijk sluwe blik in sUn oogen. HU scheen zeer verwonderd over Ben’s bezoek, hoogst benieuwd naar de reden ervan. „Luister eens, hoofdconducteur," sprak de in- genleur tot Podtjagin, „aan uw gedrag tegen over dén zieken reiziger hebben alle aanwezigen zich geërgerd. Ik ben Ingenieur Presitskl en deze beer hier is een overste. Wanneer „Kort en goed, ik zal het drinken afleeren. Het Is nu tUd om verstandiger te worden. Men moet werken en z’n best doen. Als je geregeld je salaris ontvangt, dan moet je ook eerlijk, ijverig en nauwgezet je werk doen, met opoffe ring van rust en slaap. Due weg met de drank- flescht" Nadat de hoofdconducteur Podtjagin dese pre dicate tegen zich zelf gehouden had, bespeurde hU bU «ich zelf een onweerstaanbaren drang naar ambtelUke bezigheden. Het was al twee uur in den nacht, maar niet temin wekte hü de conducteurs en ging met ben de wagens door van den trein Moskou Leningrad, om de plaatsbewijzen te ccntro- leeren. .Kaartjes boeren!” riep hü en knipte daarbU lustig met z’n tan*. Half ingedommelde gestalten, slechts ondui delijk zichtbaar in bet halfduister, dat in de coupé’s heerschte, rezen op, schudden hun hoofd en reikten hun kaartjes over. „Uw kaartje, mUnheer!” zoo wendde Podt jagin zich tot een relriger in de tweede klasse, een mageren, knoklgen heer, die in een pels en een deken gehuld, in een aantal kussens verzonken lag. „Uw kaartje, münheer!" De magere heer antwoordde niet. HU lag In een diepen slaap. De hoofdconducteur pakte ham bü z’n schouders en herhaalde ongeduldig: „Uw kaartje, münheer!” Verschrikt opende de reiziger z’n oogen en keek Podtjagin ontzet aan. „Wat? Wie ia daar? Hè?" „Ik vraag helder en duidelijk uw kaartje! Alsjeblieft l~ „MUn hemel!" steunde de magere heer en trok een huilerig gezicht, ,4k lijd aan rheuma tiek.... drie nachten heb Ik niet geslapen; ik heb expres een slaappoeder Ingenomen en.... nu komt u met uw kaartje. Dat is wreed, on- menschelUk. Als u wist hoe ’n moeite Ik had om In te slapen, dan zou u me niet om aoo’n beuzelarij storenja, het is wreed. Waar heeft u m’n kaartje dan voor noodlg? Onzin!" Podtjagin dacht even na of hU zich belee dlgd zou voelen of niet en besloot zich belee dlgd te voelen. „Schreeuw zoo niet! Het is hier geen kroeg!” antwoordde hü- .Maar in een kroeg zijn de lui menschelüker,” meende de reiziger, hoestend. „Nou kan ik probeeren voor de tweede maal in te slapen. Overal in X buitenland heb ik gereisd en niemand heeft me daar naar een kaartje gevraagd, maar hier, alsof ze van den duivel - bezeten zün, overal en altUd." „Nou, ga dan voor mijn part naar bet bui tenland." bitste de hoofdconducteur. „Wat een domme boel la het hier," mopperde de reiziger. „Het is nog niet genoeg dat men ons met kachellucht, stiklucht en trekwinden lastig valt, JU wil iemand In je misplaatsten dienstijver heelemaal te gronde richten. Het kaartje moet hü met alle geweld hebben, die vent! En als het nog ter contróle was! Maar de halve trein reist zonder kaartjes!" „Hoor eens münheer,” riep Podtjagin, die nu driftig werd, „wanneer u niet ophoudt met schreeuwen en het publiek te storen, dan aal Ik mU genoodzaakt zien u op het volgende sta tion er uit te zetten en proces-verbaal van bet gebeurde op te maken.” „Dat is ongehoord!” riepen een paar andere reizigers, ..bet is ongehoord een zieke zoo las tig te vallen. Heeft die man dan geen hart?” .Maar hü scheldt zelf,” verweerde zich Podt jagin, die nu een beetje ging toegeven. „Nu goed dan, dan behoef ik het kaartje niet te zien.... zooals u wilt. Maar u weet toch zelf dat mijn dienst bet vordert. Wanneer mijn- orders niet zoo waren, dan natuurlijk.- U kunt het zelf den chef vragen. Vraag het maar, als u wilt” Podtjagin trok tot besluit de schouders op en verliet den zieke. Aanvankelijk had hU het ge voel dat hü beleedlgd en onbehoorlijk behan deld was. Nadat hij echter een paar wagens was doorgeloopen, voelde hjj een zekere onrust, grenzend aan gewetenswroeging. NatuurlUk, dacht hU. ik had den zieke niet moeten wekken, en toch treft mU geen schuld. De menschen daar denken dat ik bet uit over moed, uit verveling doe; ze weten niet dat de dienst het zoo voorschr üf tAls ze het niet willen gelooven. dan zal ik het hen den chef laten vragen. Aan bet eerstvolgend station stopte de trein vUf minuten. Vóór de derde bel trad in den wagen tweede klasse Podtjagin, met achter hem de stationschef met de roode pet. „Deze heer hier,” begon Podtjagin, „beweert dat Ik geen recht heb naar zUn kaartje te vra gen en voelt zich, beleedlgd. Ik verzoek u. chef, hem duldelUk te maken dat mün dienstorder mU voorecbrUft hem naar s’n kaartje te vragen. MUnheer*' ging Podtjagin voort, rièh tot den mageren heer wendend „u kunt den stations chef vragen als u me niet gelooft.” De zieke kromp ineen, alsof iemand hem ge stoken had, sloeg de oogen op, zette een klage lijk gezicht en Het zich achterover vallen tegen den rug van de kusaensbank. ,Jk bad nu een tweeden poeder Ingenomen en was juist ingeslapen, en daar ia hU waar achtig weer. Ik smeek je, heb toch medelijden met me.” „U kunt met den chef spreken. Ben ik in mjjn recht als ik naar bet kaartje vraag of niet?” JDat is niet uit te houden! Hier heb je mijn kaartje! Daar! Ik wil er nog wel aee bUkoopen, als Je me maar met rust laat. Ben je dan zelf nooit ziek geweest, gevoelloos menach?” „Dat gaat te ver, conducteur," merkte een beer in militaire uniform verontwaardigd op. Ben je daar zeker van? Volkomen zeker. En ben je er zeker van, dat wat misa Tre- vanion zag, rubber was? Ja, dat heb ik ten minste duldelUk ge hoord. En zei ze dat het bUna volmaakt was? Ja. ZU ael dat het soms week in den oven ging en er week weer uitkwam, maar soms ging het week in den oven en er kwam rubber te voonchUn. Sarah Ellen, vroerf Ban. weet JU waar die formule is? Sarah Ellen schudde van neen. Ik heb tets van een brandkast geboord, maar zeker ben ik er niet van. BU deze woorden baalde Ben zUn portefeuille te voorschijn en gaf baar een biljet van vUf pond. Hter heb je al vaat een voorschot, Sarah Ellen, en als je doet wat ik zeg en ik slaag in mijn plan, dan aal ik je nog vUftlg net zoo geven. VUftig van vUf ia twee honderd vUftlg, zuchtte Sarah Ellen. Ja, maar je moet heel voorztehtig zUn, de dames mogen volstrekt geen achterdocht krij gen. Je mag niet laten merken dat je ze be spiedt, maar bespieden moét je en je moet me allea overbrengen. Ik doe toch niets vei keer ds hiermee, is bet niet? Neen, je doet er geen kwaad mee en ar kan niets gebeuren. Onthoud dat. der Er il één zekere, veilige weg om Uw organen regelmatig aan t werk te houden de „kleine dagelljksche dosis" Kru schen Salts. Kruschen is een wetenschappelUke combinatie van zes minerale zouten, die Uw afvoerorganen aansporen tot betere werking en aldus alle afvalstoffen wegruimen, die Uw organisme verstoppen en bet bloed onzuiver maken. Kruschen heeft een zuiverenden en versterkenden invloed op den bloedsomloop, zoo- dat het elke vezel van Uw lichaam doorstroomt met tintelenden levenslust. Kruschen Salts is uitsluitend verkrijgbaar bU alle apothekers en drogisten t f OJO en f 1-80 per flacon. Stralends gezondheid voor één cent per dag. Ik wou je spreken over wat je me aan de telefoon vertelde, was het antwoord. Waar Is miss Judson? Ze is in het laboratorium. Ze ging er di rect weer heen nadat mies Trevanion was uit gegaan: ze schUnt erg opgewonden te sUn. Ik denk wel dat ze tot middernacht bezig zal zUn. Een half uur lang waren beiden in druk ge sprek. Ben ondervroeg Sarah Ellen over wat ze had afgelulsterd en liet haar teder woord her halen. Op één ding vooral drong hU aan. Zei ze dat miss Judson zeker was van de Uitvinding? Ja. en toch was ze er niet voldaan over. Ze zei, dat haar vader het in kleine beetjes had gemankt en nooit veel tegelUk. Maar het is wel waar, protesteerde Sarah ®kn. Ze zei dat het een geheim was. Ze Mm iets uit een la en Het het meisje het zien vroeg toen: wat Is het? en het meisje anL •txxdde: rubber. Welke kwaliteit? vroeg miss **ry verder. Prima kwaliteit, zei miss Nancy. zei miss Mary: ik heb het helpen maken, hielp de dingen koopen die er voor noodlg •*ren, ik was er bü toen het uit den oven zwam. Ben je er zeker van? vroeg Ben. Heel zeker. Miss Nancy was eerst onge- •ovig, maar later werd ze even opgewonden *b miss Judson. Ze hebben heel lang samen BMaat. Waarover? vroeg Ben. Ik weet het niet precies, maar ik geloof •v» iets dat miss Mary niet zeker wist. Toen *R*g Nancy Trevanion of ze een formule had iets. Kan dat uitkomen? Ja, formule. Wel miss Mary wilde het haar niet laten zien; as zei dat het te kostbaar was. Ben zweeg een oogenblik. Ik dank je voor dat nieuws. Sarah Ellen, zei hU, maar er is niets mee te beginnen. In leder geval heb ik het u verteld. Maar dat is niet alles. Een man die John Shawcross heet, kwam haar opzoeken, ik weet niet waar voor. Heb je niets afgelulsterd? Ik probeerde het wel, maar als miss Mary het had gemerkt, zou ze me er uit hebben ge gooid. In leder geval, toen hü was weggegaan, belde ze direct uw huls op. Daar komt miss Mary terug; ik kan niet langer praten. Bgp hing de telefoon op. Als er iets van waar was wat de meld bad gezegd, dan zou er stapn te verwachten rijn. Niet dat hü veel waarde hechtte aan die rubbergeschledenls, dat was nu al meer dan twintig jaar het ideaal van alle chemici. Maar hü kon de gedachte er aan toch niet van zich afzetten. HU herinnerde zich, dat de oude Amos door veten werd aangezien voor een soort genie en het was niet onmogelük dat nü geslaagd was In tets dat anderen niet hadden kunnen vol brengen. Rubber bestond uit een aantal be- standdeelen. die de scheikundigen hadden kunnen analyzeeren. Het was niet onmogeUjk dat iemand deze samenstellende deelen tot een goed geheel kon vereenlgen. Het was mo- gelük dat Mary Judson wilde voortzetten wat haar vader was begonnen. Als de oude Amos heer de formule bad nagelaten, zelfs al was PMUX 1UWIELEN loopen licht, zijn abeohiut betrouwbaar. Prijzen vanaf f. 49.50 HMPLEX MOTORRIJWIELEN vu n. 1.199.50 SIMPLEX MOTORRIJWIELEN 3 PK. f.205^_ méPLEX DRIEWIELERStl 39— SIMPLEX DRIEWIELERS met motor f.325.— I yn Italië, het oude land der groote pelgrims- 3 Itochten, ten zuiden van Napels, werd in de B *slfde eeuw de eerste artsenükundige school ns Europa gevestigd. Dit geschiedde in I M«no, gelegen aan de Thyrreensche aee. De fl phsts was gelukkig gekoeen. Een verrukkelUk Htoaat, als eerste en grootste eisch voor een I Zieltreffende behandeling van zieken! I Ouder de auspiciën van de Benedlctüner ebdü van Monte Cassino en onder bescherming a met steun van der wetenschap welgezinde jasten, bloeide de school van Salerno op ongc- I lende wijze en onder de geleerde artsen, die tm bet onderwijs en de practük deelnamen M menig priester. Vooral de namen van de B Benedictijner Paters Constantinus Africanus en Alpbonsus, Romualdus Guarna, Aartsbisschop nn Salerno en zün leerling Johannes van Sint Ptul, die omstreeks 1315 de Kardlnaalswaar- dgheld ontving, hadden groeten roem verwor- wn en zün het bewijs, dat de invloed van ge- leerde priesters niet gering is geweest. I Dese school van Salermo bewoog zich voor- I samelük op het terrein* van de inwendige ge- I neezkunde. Eenlgen Ujd later echter werd de I rhool van Bologna gesticht, die zich vooral toe- I legde op de studie der anatomie en chirurgie I en binnen korten tüd baanbrekend werd voor I de chirurgische wetenschap. Twee groote man- I nen vooral hebben zich door bun bekwaam- I beid grooten roem en groote verdiensten voor I bet menschdom en de wetenschap verworven. I Het waren Hugo van Lucca en de beste zUner I leerlingen: Theodorik. Belde namen zUn onaf- I Kheldelük aan de geschiedenis van de Bologner I Khool verbonden. I Hugo Borgoquoni werd omstreeks bet mld- I den der twaalfde eeuw te Lucca geboren en I ontving later den naam van zün geboorte- I plaats. Hü was een chirurgisch practlxün, d'e I den kruistocht der Bologneezen naar Syrié en I Egypte begeleidde en de belegering van de I Md Damlate in 1318 meemaakte, waardoor I hü In staat werd gesteld zün chirurgische ken- I nis aanzlenlUk te vermeerderen. Toen hü. bUna I bondeed jaar oud, stierf, liet hU vüf zonen I Khter, waarvan hü er drie in de medische I wetenschap opleidde. Laatstgenoemde zou een- I maal blsschop worden van Cervla bU Ravenna. I Oeen van drieën echter zou den naam van hun rader kunnen overtreffen. Dit zou weggelegd sjn voor Theodorik. den eenvoudlgen, uit Ca- talanië stammenden Dominicaan, die te Bologna kin theologische studie ging verrichten. Theodorik had steeds groote belangstelling getoond voor medische vraagstukken en vond in Hugo den voortreffelüken leeraar en onver- moeiden raadgever, die hem op bet gebied der chirurgie een uitstekend leidsman zou zUn. Dezen begaafden leerling wilde Hugo in alle geheimen van het vak inwüden- De leerling ■erkte dan ook met groote volharding en maakte zich de knepen van het vak volkomen eigen. De eerste poging om een handboek over chirurgie te schrüven ondernam Theodorik in 1N8. toen hü in Rome verbleef en door zün rriend Andreas dl Albalate tot deze onder- nemlng werd aangespoord. En zoo schreef hü een beknopt boekje, dat Andreas, toen hü tot Blsschop van Valencia werd benoemd, meenam Mar Catalanlë. Daar echter het boekje nog fragmentarisch was en Andreas hem bestorm de met verzoeken om het werk af te maken, lette hü zich tenslotte weer aan de schrijftafel en volbracht zün groote werk: een volledig handboek der chirurgie in de latünsche taal. Bet werd een van de beroemdste boeken uit éten tüd en, in vele talen overgezet, vond het een groote verspreiding. Nog twee origineele vertalingen van bet boek zün bewaard geble ven, een in Parijs en een in de bibliotheek van Gras. In deze plaats kwam het manuscript op de volgende wijze terecht: destüds beston den nauwe relaties tusschen de Habsburgers on de Kerk In Spanje en zoo kwam bet boek in Oostenrijk in banden van den pastoor der 8L Bartelomeuskerk In Frlsach, die bet ten geschenke gaf aan zijn vriend dr- Frans Eme- ttah in Troppau. Toen deze later tot derde ,^e chicaneert, anders kan ik me dat voort durend lastig vallen niet verklaren.” De stationschef trok den hoofdconducteur aan zUn arm en fluisterde hem met gefronst voorhoofd toe: „Laat hem toch met rust!" Podtjagin baalde s*n schouders op en verliet langzaam achter den chef loopend, den coupé. „Hoe kan men het dien mUnheer naar den sin maken,” dacht hü* „Ik roep voor s’n gemak den stationschef, opdat hü de zaak begrijpt en tot rust komt. Uit dankbaarheid scheldt bü me uit." Aan X volgende station hield de trein tien minuten stil. Vóór de tweede bel, toen Podtja gin aan X buffet stond en een kop koffie dronk, traden twee heeren op hem toe, de eene in de uniform van een ingenieur, de andere in mili taire kleedlng. De groote verdienste van Theodorik's weten schap ligt in sUn heelmethode, die aanmerke- lük afweek van de bestaande methodes. Des tüds bestond nJ- de valsche meenlng, dat men een wonde zoo lang mogelük open moest hou den en met zalfjes en alle mogelüke mengsels moest sulveren en bewerken, opdat men door een doorgevoerdde etterafschelding alle slechte elementen zou kunnen verwijderen. Men bleef dus de wond zoo lang mogelük koesteren en niet zelden had dit tot gevolg, dat verachrik- kelüke kwalen ontstonden, waarvan de eene de andere voortbracht. Dit allee leidde er vaak toe, dat een enkele wond door dese verkeerde behandtMng een reeks van stekten veroor zaakte. Theodorik nu toonde aan. dat bet verkeerd was de natuurlüke genezing van een wond te gen te houden, de ziekte te verlengen en het dichtgroeien van de wond tegen te houden Deze zienswijze wekte groot opzien onder de medici en zelfs groote consternatie en deze manmoedige bekentenis sou een totalen om mekeer brengen in de geneesmethode, al zou dit nog een tüd duren. Theodorik was ook de eerste chirurg, die bet verdooven toepaste en aanbeval in geval van een zware of pünlüke operatie. Dat wil zeg gen: hü was de eerste, die dit gebruik weer in eere bracht, want reeds de oude Grieken ver doofden bü zware behandeling, doch dit ge bruik was langzamerhand in vergetelheid ge raakt. Voor deze verdoovlng gebruikte men sponzen met narcotische plantensappen ge drenkt als opium, lyot.yamus, mandragora ea. De sponzen werden in gedroogden staat be waard en voor bet gebruik met warm water vochtig gemaakt. Geheel zonder gevaar was dese methode niet, maar bet was toch een grooten stap nader tot de moderne nareoee, die zoo heilzaam de wetenschap In de band werkt. Ook het juiste voeden van de patiënten bad de büzondere aandacht van Theodorik en hier mede bewees hü een helderen kük te hebben op de verhouding tusschen de ziekte en de kracht of het gebrek aan kracht om de ge wone spüaen te gebruiken. Maar vooral het feit, dat hü een bewerking van de wond met zalf enz. eenvoudig verbood. Maar hü ging nog verder en verkondigde moderne theorieën, die zün tüd Jaren en Jaren vooruitliepen. Onder andere blükt dit uit zün chirurgie van den buik. Hier openbaart zich pas goed de groote clinicus, de nauwgezette opmerker, die op grond van jarenlange ervaring volkome o nieuwe, nooit geboorde behandelingen voor schreef, die in flagrante tegenspraak waren met de tot dusver gevolgde practijken. Hü ad viseerde om buikwonden met rooden wün te desinfecteeren en te wasschen en de gekwetste darmen voorzichtig te reinigen of geheel met rust te laten en de wonde dicht te maken. Hier toonde hü zich voor de moderne chirurgi sche behandeling. Men sloeg echter zün advie sen in den wind en het zou nog zeshonderd jaar duren eer men de juistheid van zün theo rieën zou inzien. Al die zeshonderd jaar stond zün geniaal boek te verstoffen en te vergaan in de bibliotheken en pas door de nieuwe ont dekkingen van Lister, Semmelweiss en Pasteur zou het inzicht van Theodorik in eere worden hersteld. In zün tijd had men geen besef van het bestaan der bacteriën. Zün gandfesmetho- de was juist gericht op de bestrijdingder bac teriën, en hiermede bewees hü. hoezeer bü werkte zonder vooringenomenheid en hoe hü alleen na ernstige proeven zün conclusies trok. Indien men ooit van een groot man heeft kunnen zeggen, dat zün grootste verdiensten pas na zün dood zouden erkend worden, dan was bet wel Theodorik, die honderden jaren op erkenning heeft moeten wachten. Deze oot moedige zoon van den H. Dominicus ia de ware voorganger geweest van de meest moderne chirurgie. Nooit beeft hü zün vak beoefend uit zucht naar gewin, hetzü in den vorm van geld, hetzü in den vorm van roem- Alleen de liefde tot de wetenschap en de liefde tot de lüdende menschheid dreef hem naar de studie en de practük. Van hem kan in waarheid ge zegd worden, dat hü als een groot weldoener onder dé menschen is rondgegaan.... mgevallen vereeluuT’^vór een der mfgende ultknsringen f750.- doodaiükïï^^Lrioop f250»" een voet of een oog f 125.— duim o< wijsvinger f50.—^ta. at arm f40.- Xssr Wel, on* land mag dan al klein zifn, Maar het is toch wonder schoont Sn vooral tn date dagen Stélt het heel iets mool's ten toon. Eerst de weelde van de bollen, Die het kijkend oog verrast, En, aan heerlijke aroma Gaat de neus bepaald te gast! NO. de Betuwe in bloesem, Fleurig, kleurig, heerlijk, frisch. Met een pracht als in de tuinen Van weleer Semiramist Elke aanblik is een kiekje. Ieder kiekje een geheel. Ja, er is aan inspiratie Zelfs voor schilders een teveel! En als eens de kersen bloeien, Dan erkennen wij het graag: Wat ééns streeling voor het oog was, Wordt straks streeling voor de maag! MARTIN BERDEN (Nadruk verboden) ook. Maar boe moert hü bet aanleggen? HU luisterde naar het gebabbel van Jessie en Nancy en boorde zün vader zeggen dat Nancy niet voor X avonds laat mocht weggaan. Plotseling kreeg hü een inval. Toen zün va der met het meisje naar de bibliotheek was ge- hü ook de kamer uit. Hü haalde two seater uit (te garage en reed zoo vlug als hü tam naar Laburnum hü stalde de auto en ging op bet die niet volledig, zou Mary met 'haar goed ver stand, haar kennis en haar volharding best kunnen slagen. Hü wist, dat ze van Nancy was gaan houden, en dan zou ze, indien haar uit vinding zou slagen, zeker haar vriendin aan geld helpen om baar ideaal te verwezenlijken. NatuurlUk was het verhaal van Sarah Ellen verward en weinig overtuigend, maar hü was bang om meer te vragen. Misschien stond iemand af te luisteren wat hü aan de telefoon zei. Verder had John Shawcross haar opge zocht. Hü kende hem en vroeg zich af wat hü van Nancy wilde: waarochünlük kwam ze daarover zün vaders raad vragen. Ben verlangde er naar om Nancy te ont moeten, maar nog meer om het doel van haar komst te weten; hü voelde dat dit ook voor zün toekomst van belang was. Maar Nancy vertelde hem niets. Hü zag dat haar oogen schitterden, dat ze buitengewoon zenuwachtig was, maar hü merkte al spcedlg dat hü niets te weten zou komen. Hü wist, dat zün vader geen woord zou los laten van wat ae hem ge zegd had. en hü durfde er niet over te begin nen. Ben was weer tot over zün ooren verliefd toen hü haar daar zoo zag zitten. Wat een beeldig meisje toch! Wat een mooie teint, wat een levenslust, wat oen charme! Wat zouden de mannen hem benijden als hü héér tot vrouw kreeg. Want hü zou haar winnen, daarvan was hü nog meer dan anders overtuigd. Wat zou zün leven zonder haar zün? Maar hü moert handelen om zün doel te bereiken, en gauw lector in de chirurgie werd benoemd aan de medische faculteit van de Weensche unlver- alteit, gaf hü het boek ten geschenke aan het gesticht Bint Lambrecht In Stlermarcken. Dit werd In 1788 door Kelzer Joseph II opgeheven en moest zün bibliotheek van 80.000 boeken aan de unlversltelt van Gras afgeven. Welis waar werden de gedrukte boeken later terug gegeven, maar de handschriften, ook dat van Theodorik. bleven aan de unlversltelt. nen." .Maar heeren, ik.... Ik ben toch.... heeft toch," stotterde Podtjagin. ,4e uiteenzettingen wenschen we niet hoo- ren. Maar we waarschuwen je: als je niet je verontechuldiging aanbiedt, zullen we het voor dien reiziger opnemen." JVU, goed dan.... ik aal excuus vragen voor mijn part." Een half uur tater betrad Podtjagin weer den coupé. Hü had intusseben een excuus be dacht, dat den reiziger zou bevredigen en waarmee hü zich zelf niet kleineerde. Mijnheer wendde hü »*ch tot den zieke. „MUnheer 1” De zieke kromp Ineen en sprong op. „Wat is er?” ,Jk.... wat zou Ik ook weer zeggen?.... U behoeft zich niet beleedlgd te voelen....” 4toh.... geef me.... waterkermde de zieke en greep naar z*n hart. „Ik had een der de slaappoeder ingenomen, was ingesiapen en.... nu weer. Wanneer zal die kwelling eens eindigen?” „Ik.... hm.... pardon....” „Hoor eens. laat mü aan X volgend rtatlon er uit. Ik.... ik.... sterf!” „Dat is gemeen, afschuwelük!’* riep het pu bliek opgewonden. Er uit! den wagon uit, con ducteur, of we zullen je er uit zetten!” Als in wanhoop zwaaide Podtjagin met z’n armen in de lucht en verliet den wagon cm naar het dienstrütulg te gaan, waar hü zich aan de tafel neersette en uitriep: „Wat een publiek! Hoe kan men het zoo temend naar den zin maken! Z’n plicht doen en zich inspannen? Het moet zoover komen, dat men om niets meer geeft en zich aan den drank verstaaft. Doet men niets, dan zün ze woedend, doet men'Xrat, dan zün ze ook woe dend Het Is maar bet beste dat men drinkt.” En Podtjagin dronk een halve flesch wodka In een paar «telken uit en wierp daarmee alle goede voornemens aan arbeid, plicht en eerlijk heid over boord. IS VOOR VISCH T ALLERFIJNSTE WAT ER IS. -

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1933 | | pagina 15