Een Dominicaan als chirurg
SIMP! I\ I APPII kl I:
iet Erfdeel
Sïrf wïAaal «wi cfcn dag
DelfbdieJiaetie
BLOESEM
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
ROBINSONschoenen
Alleabonné’s
KOOPT KATHOLIEKE BOEKEN EN GIJ BEVORDERT
DE EIGEN CULTUUR
I
De voet spreekt: Geef mij maar
A
VRIJDAG 28 APRIL’
PATER THEODORIK
Zijn verdienste
Erkenning na 600 jaar
22 jaar zonder slaap
Gama
i
Wordt vervolgd.
De te late erfenis
Engelsch«Argentijnsch
handelsverdrag
De goede voor
nemens van
Podtjagin
Vrouwelijke consul*
generaal
VROUWENZORGEN
Slechte teint - rheumatiek te dik
altijd moe
jaar geledtn dn
ooorloopnr der modnmn
chirurgie
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERU1K. DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
J
beklag indie-
(AdvJ
Fr
Freddy nam stilletjes de eieren van
de tafel. Hij had alles gereed, toen
Ivy zich weer omkeerde.
i
(United Press)
toc-r
(MUI
geen licht
F
c
7
i
pan te vullen.
Toen Ivy’s rug afgewend was, lachte
de zeeman in zich zelf en fluisterde
Ivy had eenlge eieren klaargelegd
om te koken bü de thee en as wendde
zich tot Topsy, die juist met een em
mer water kwam aandragen, cm de
BJL BOEKH. EN UITG. VER. SINT JAN
Freddy.
„Ja, maar het zijn ook de eieren
niet, dte ik koken wil." antwoordde
De regeering van Chili heeft
Gabriela Mistral aangesteld tot
raai te Madrid, teneinde, aooals
Een oude vrouw, die meer dan tien jaar in
het stedelljk armenhuis van Ssekeshervar ver
pleegd was, erfde van een verren bloedverwant
een landgoed. Kort nadat zij de erfenis had
gekregen, stierf de vrouw echter. Het waarde
volle landhuis had zü aan het armenhuis ver
maakt
Het huis, waarin de groote ontdekkingsreizi
ger Vasco da Gama te Lissabon werd geboren,
aal, naar Reuter verneemt, publiek verkocht
worden, ofschoon men nog hoopt dat de Portu-
geeeche regeering het als sensationeel gedenk-
teeken ml pankoopen. Het historische huls, dat
dateert uit het begin van de 15e eeuw, staat
aan de aee, in t noordelijke kustplaatsje Sines.
Ivy.
«Keen, je eieren zijn hier.- eel Fred
dy. „Deze eieren zijn schildpadeleren.”
„Ik heb nog nooit geweten, dat
schildpadeleren rond weien,” ael Ivy.
(Morgenavond vervolg).
U laat me schrikken, MT. Ben. Is er tets
gebeurd
Toen Ivy naar haar eieren zocht,
liet ze haar pan van verbazing vallen.
„O Topsy," riep ze, „kük eens, de
eieren zün veranderd in biljartballen."
„Dat zijn geen biljartballen." zei
Robbie in het oor: .Moet je eens op
letten. We zullen een mop uithalen
met Ivy en de eieren.”
m Ogled woont, naar Reuter verneemt, een
77-jarige weduwe, die sedert 33 jaar geen
oogenblik heeft kunnen slapen. Zij woont, door
baar bloedverwanten verlaten, geheel alleen in
een kleine donkere kamer. Vanaf haar jeugd
lijdt zü aan bloedarmoede, waarbij een hart
kwaal en zenuwstoring gekomen is, welke de
slapeloosheid veroorzaken. Sedert 33 jaar be
geeft zU zich lederen avond te bed, doch slaapt
nimmer in,
gaan, ging
een kleine
daarmee
Cottage;
huls af.
Er brandde
daaruit
LONDEN, 37 April. (Eigen bericht). Heden
is een voorloopige handelsovereenkomst on-
derteekend tusschen Engeland en Argentinië.
Jteae definitieve overeenkomst zou reeds in
de' eerstvolgende dagen worden onderteekend.
de dichteres
consul-gene-
de offldeele
aankondiging vermeldt, een geestelijken band
te vormen met het moederland.
Gabriela Mistral, die de laatste acht jaar te
Genève gewoond heeft, heeft als eigenaardig
heid nooit een hoed te dragen, doch haar hoofd
te bedekken met een eenvoudlgen zakdoek.
Haar werken worden vaak op een ijjn gesteld
met die van den Indischen filosoof Rabindra
nath Tagore,
3-Fas Ingeslapen
niF’weer. Wanneer zal die kwelling eens
Indien deze vrouw voor elke klacht een apart
middel genomen had, zou zü het erg druk heb
ben gehad. En de lange tijd die noodlg zou zür*
geweest, om voor dit alles een kuur te doen.
Neen, ze nam maar één middel, en na zes
weken zag zij alle klachten al verdwijnen. De
eenvoudige verklaring Is, dat al haar klachten
voortkwamen uit één zelfde oorzaak. Zij schrijft:
„Sinds ik zes weken geleden Kruschen begon
te nemen, is mijn gezondheid hard vooruitge
gaan. Mijn teint, die er onfrisch uitzag, is nu
helder en gezond geworden. Mijn ‘rheumatiek
is bijna verdwenen. Twee maanden geleden was
mijn gewicht 138 pond en gisteren woog ik op
dezelfde weegschaal 138 pond. Deze gewichte-
vermlndering heeft me wonderlijk veel goed ge
daan, want ik voel me niet half zoo moe meer
tegenwoordig en ik kan beter werken dan ik
In maanden deed. Daarom sou ik Kruschen
nooit meer willen missen." Mej. A. L. R.
Zoovele kwalen, waarover de menschen kla
gen vanaf .niet lekker voeten" tot acute
rheumatiek kunnen veelal worden
bracht tot één grond-oorzaak
inwendige organen.
in de voorkamers,
maakte hij op, dat Mary Judson niet
thuis was. Maar in de keuken brandde licht:
Sarah Ellen moest er dus zijn. Hij ging er di
rect op af.
Uit h«t Engwlsch v«Z
Joseph Hocking
Toen Ben na een half uur het huls verliet,
reed hij naar he* centrum van de stad, naar de
Desbury Road. Het was een donkere, mistige
avond en de straat was slecht verlicht, maar
Ben scheen er den weg goed te ken Am Einde
lijk kwam hij in een armoedige zijstraat. HU
stopte, keek behoedzaam o«n zich heen en
klopte daarna op een der deuren. Een slonzige
vrouw, ongeveer dertig jaar oud. maakte de
deur open.
Is Mr. langham thuis?
Ja meneer.
Is hü alleen?
Er is niemand thuis dan hü en ik. Komt u
binnen alstublieft.
Hij volgde de vrouw door een nauwe gang en
trad een echte Yorkshire-keuken binnen. Voor
het vuur zat een man die ongeveer vijf jaar
ouder was dan hUzelf. HU zag er bleek en on
gezond uit; was armoedig gekleed en toch was
er iets opvallends in hem. Zijn kleine oogen
schitterden; hü sag er buitengewoon intelli
gent uit, als men hem goed opnam.
Mr. Ben Briggs, riep hü uit. terwijl hij op-
stond.
HU keek Ben onderzoekend aan. Br was een
angstige en tegelijk sluwe blik in sUn oogen.
HU scheen zeer verwonderd over Ben’s bezoek,
hoogst benieuwd naar de reden ervan.
„Luister eens, hoofdconducteur," sprak de in-
genleur tot Podtjagin, „aan uw gedrag tegen
over dén zieken
reiziger hebben
alle aanwezigen
zich geërgerd. Ik
ben Ingenieur
Presitskl en deze
beer hier is een
overste. Wanneer
„Kort en goed, ik zal het drinken afleeren.
Het Is nu tUd om verstandiger te worden. Men
moet werken en z’n best doen. Als je geregeld
je salaris ontvangt, dan moet je ook eerlijk,
ijverig en nauwgezet je werk doen, met opoffe
ring van rust en slaap. Due weg met de drank-
flescht"
Nadat de hoofdconducteur Podtjagin dese pre
dicate tegen zich zelf gehouden had, bespeurde
hU bU «ich zelf een onweerstaanbaren drang
naar ambtelUke bezigheden.
Het was al twee uur in den nacht, maar niet
temin wekte hü de conducteurs en ging met
ben de wagens door van den trein Moskou
Leningrad, om de plaatsbewijzen te ccntro-
leeren.
.Kaartjes boeren!” riep hü en knipte daarbU
lustig met z’n tan*.
Half ingedommelde gestalten, slechts ondui
delijk zichtbaar in bet halfduister, dat in de
coupé’s heerschte, rezen op, schudden hun hoofd
en reikten hun kaartjes over.
„Uw kaartje, mUnheer!” zoo wendde Podt
jagin zich tot een relriger in de tweede klasse,
een mageren, knoklgen heer, die in een pels
en een deken gehuld, in een aantal kussens
verzonken lag. „Uw kaartje, münheer!"
De magere heer antwoordde niet. HU lag In
een diepen slaap. De hoofdconducteur pakte
ham bü z’n schouders en herhaalde ongeduldig:
„Uw kaartje, münheer!”
Verschrikt opende de reiziger z’n oogen en
keek Podtjagin ontzet aan.
„Wat? Wie ia daar? Hè?"
„Ik vraag helder en duidelijk uw kaartje!
Alsjeblieft l~
„MUn hemel!" steunde de magere heer en
trok een huilerig gezicht, ,4k lijd aan rheuma
tiek.... drie nachten heb Ik niet geslapen; ik
heb expres een slaappoeder Ingenomen en....
nu komt u met uw kaartje. Dat is wreed, on-
menschelUk. Als u wist hoe ’n moeite Ik had
om In te slapen, dan zou u me niet om aoo’n
beuzelarij storenja, het is wreed. Waar
heeft u m’n kaartje dan voor noodlg? Onzin!"
Podtjagin dacht even na of hU zich belee
dlgd zou voelen of niet en besloot zich belee
dlgd te voelen.
„Schreeuw zoo niet! Het is hier geen kroeg!”
antwoordde hü-
.Maar in een kroeg zijn de lui menschelüker,”
meende de reiziger, hoestend.
„Nou kan ik probeeren voor de tweede maal
in te slapen. Overal in X buitenland heb ik
gereisd en niemand heeft me daar naar een
kaartje gevraagd, maar hier, alsof ze van den
duivel - bezeten zün, overal en altUd."
„Nou, ga dan voor mijn part naar bet bui
tenland." bitste de hoofdconducteur.
„Wat een domme boel la het hier," mopperde
de reiziger. „Het is nog niet genoeg dat men
ons met kachellucht, stiklucht en trekwinden
lastig valt, JU wil iemand In je misplaatsten
dienstijver heelemaal te gronde richten. Het
kaartje moet hü met alle geweld hebben, die
vent! En als het nog ter contróle was! Maar
de halve trein reist zonder kaartjes!"
„Hoor eens münheer,” riep Podtjagin, die nu
driftig werd, „wanneer u niet ophoudt met
schreeuwen en het publiek te storen, dan aal
Ik mU genoodzaakt zien u op het volgende sta
tion er uit te zetten en proces-verbaal van bet
gebeurde op te maken.”
„Dat is ongehoord!” riepen een paar andere
reizigers, ..bet is ongehoord een zieke zoo las
tig te vallen. Heeft die man dan geen hart?”
.Maar hü scheldt zelf,” verweerde zich Podt
jagin, die nu een beetje ging toegeven.
„Nu goed dan, dan behoef ik het kaartje niet
te zien.... zooals u wilt. Maar u weet toch
zelf dat mijn dienst bet vordert. Wanneer mijn-
orders niet zoo waren, dan natuurlijk.- U
kunt het zelf den chef vragen. Vraag het maar,
als u wilt”
Podtjagin trok tot besluit de schouders op en
verliet den zieke. Aanvankelijk had hU het ge
voel dat hü beleedlgd en onbehoorlijk behan
deld was. Nadat hij echter een paar wagens
was doorgeloopen, voelde hjj een zekere onrust,
grenzend aan gewetenswroeging.
NatuurlUk, dacht hU. ik had den zieke niet
moeten wekken, en toch treft mU geen schuld.
De menschen daar denken dat ik bet uit over
moed, uit verveling doe; ze weten niet dat de
dienst het zoo voorschr üf tAls ze het niet
willen gelooven. dan zal ik het hen den chef
laten vragen.
Aan bet eerstvolgend station stopte de trein
vUf minuten. Vóór de derde bel trad in den
wagen tweede klasse Podtjagin, met achter
hem de stationschef met de roode pet.
„Deze heer hier,” begon Podtjagin, „beweert
dat Ik geen recht heb naar zUn kaartje te vra
gen en voelt zich, beleedlgd. Ik verzoek u. chef,
hem duldelUk te maken dat mün dienstorder
mU voorecbrUft hem naar s’n kaartje te vragen.
MUnheer*' ging Podtjagin voort, rièh tot den
mageren heer wendend „u kunt den stations
chef vragen als u me niet gelooft.”
De zieke kromp ineen, alsof iemand hem ge
stoken had, sloeg de oogen op, zette een klage
lijk gezicht en Het zich achterover vallen tegen
den rug van de kusaensbank.
,Jk bad nu een tweeden poeder Ingenomen
en was juist ingeslapen, en daar ia hU waar
achtig weer. Ik smeek je, heb toch medelijden
met me.”
„U kunt met den chef spreken. Ben ik in
mjjn recht als ik naar bet kaartje vraag of
niet?”
JDat is niet uit te houden! Hier heb je mijn
kaartje! Daar! Ik wil er nog wel aee bUkoopen,
als Je me maar met rust laat. Ben je dan zelf
nooit ziek geweest, gevoelloos menach?”
„Dat gaat te ver, conducteur," merkte een
beer in militaire uniform verontwaardigd op.
Ben je daar zeker van?
Volkomen zeker.
En ben je er zeker van, dat wat misa Tre-
vanion zag, rubber was?
Ja, dat heb ik ten minste duldelUk ge
hoord.
En zei ze dat het bUna volmaakt was?
Ja. ZU ael dat het soms week in den oven
ging en er week weer uitkwam, maar soms ging
het week in den oven en er kwam rubber te
voonchUn.
Sarah Ellen, vroerf Ban. weet JU waar die
formule is?
Sarah Ellen schudde van neen.
Ik heb tets van een brandkast geboord,
maar zeker ben ik er niet van.
BU deze woorden baalde Ben zUn portefeuille
te voorschijn en gaf baar een biljet van vUf
pond.
Hter heb je al vaat een voorschot, Sarah
Ellen, en als je doet wat ik zeg en ik slaag in
mijn plan, dan aal ik je nog vUftlg net zoo
geven.
VUftig van vUf ia twee honderd vUftlg,
zuchtte Sarah Ellen.
Ja, maar je moet heel voorztehtig zUn, de
dames mogen volstrekt geen achterdocht krij
gen. Je mag niet laten merken dat je ze be
spiedt, maar bespieden moét je en je moet me
allea overbrengen.
Ik doe toch niets vei keer ds hiermee, is bet
niet?
Neen, je doet er geen kwaad mee en ar
kan niets gebeuren. Onthoud dat.
der
Er il één zekere, veilige
weg om Uw organen regelmatig aan t werk te
houden de „kleine dagelljksche dosis" Kru
schen Salts. Kruschen is een wetenschappelUke
combinatie van zes minerale zouten, die Uw
afvoerorganen aansporen tot betere werking
en aldus alle afvalstoffen wegruimen, die Uw
organisme verstoppen en bet bloed onzuiver
maken. Kruschen heeft een zuiverenden en
versterkenden invloed op den bloedsomloop, zoo-
dat het elke vezel van Uw lichaam doorstroomt
met tintelenden levenslust.
Kruschen Salts is uitsluitend verkrijgbaar bU
alle apothekers en drogisten t f OJO en f 1-80
per flacon. Stralends gezondheid voor één cent
per dag.
Ik wou je spreken over wat je me aan de
telefoon vertelde, was het antwoord. Waar
Is miss Judson?
Ze is in het laboratorium. Ze ging er di
rect weer heen nadat mies Trevanion was uit
gegaan: ze schUnt erg opgewonden te sUn. Ik
denk wel dat ze tot middernacht bezig zal zUn.
Een half uur lang waren beiden in druk ge
sprek. Ben ondervroeg Sarah Ellen over wat ze
had afgelulsterd en liet haar teder woord her
halen. Op één ding vooral drong hU aan.
Zei ze dat miss Judson zeker was van de
Uitvinding?
Ja. en toch was ze er niet voldaan over.
Ze zei, dat haar vader het in kleine beetjes
had gemankt en nooit veel tegelUk.
Maar het is wel waar, protesteerde Sarah
®kn. Ze zei dat het een geheim was. Ze
Mm iets uit een la en Het het meisje het zien
vroeg toen: wat Is het? en het meisje anL
•txxdde: rubber. Welke kwaliteit? vroeg miss
**ry verder. Prima kwaliteit, zei miss Nancy.
zei miss Mary: ik heb het helpen maken,
hielp de dingen koopen die er voor noodlg
•*ren, ik was er bü toen het uit den oven
zwam.
Ben je er zeker van? vroeg Ben.
Heel zeker. Miss Nancy was eerst onge-
•ovig, maar later werd ze even opgewonden
*b miss Judson. Ze hebben heel lang samen
BMaat.
Waarover? vroeg Ben.
Ik weet het niet precies, maar ik geloof
•v» iets dat miss Mary niet zeker wist. Toen
*R*g Nancy Trevanion of ze een formule had
iets. Kan dat uitkomen?
Ja, formule.
Wel miss Mary wilde het haar niet laten
zien; as zei dat het te kostbaar was.
Ben zweeg een oogenblik.
Ik dank je voor dat nieuws. Sarah Ellen,
zei hU, maar er is niets mee te beginnen.
In leder geval heb ik het u verteld. Maar
dat is niet alles. Een man die John Shawcross
heet, kwam haar opzoeken, ik weet niet waar
voor.
Heb je niets afgelulsterd?
Ik probeerde het wel, maar als miss Mary
het had gemerkt, zou ze me er uit hebben ge
gooid. In leder geval, toen hü was weggegaan,
belde ze direct uw huls op. Daar komt miss
Mary terug; ik kan niet langer praten.
Bgp hing de telefoon op. Als er iets van
waar was wat de meld bad gezegd, dan zou er
stapn te verwachten rijn. Niet dat hü veel
waarde hechtte aan die rubbergeschledenls, dat
was nu al meer dan twintig jaar het ideaal
van alle chemici. Maar hü kon de gedachte er
aan toch niet van zich afzetten.
HU herinnerde zich, dat de oude Amos door
veten werd aangezien voor een soort genie en
het was niet onmogelük dat nü geslaagd was
In tets dat anderen niet hadden kunnen vol
brengen. Rubber bestond uit een aantal be-
standdeelen. die de scheikundigen hadden
kunnen analyzeeren. Het was niet onmogeUjk
dat iemand deze samenstellende deelen tot
een goed geheel kon vereenlgen. Het was mo-
gelük dat Mary Judson wilde voortzetten wat
haar vader was begonnen. Als de oude Amos
heer de formule bad nagelaten, zelfs al was
PMUX 1UWIELEN loopen licht, zijn abeohiut betrouwbaar. Prijzen vanaf f. 49.50
HMPLEX MOTORRIJWIELEN vu n. 1.199.50 SIMPLEX MOTORRIJWIELEN 3 PK. f.205^_
méPLEX DRIEWIELERStl 39— SIMPLEX DRIEWIELERS met motor f.325.—
I yn Italië, het oude land der groote pelgrims-
3 Itochten, ten zuiden van Napels, werd in de
B *slfde eeuw de eerste artsenükundige school
ns Europa gevestigd. Dit geschiedde in
I M«no, gelegen aan de Thyrreensche aee. De
fl phsts was gelukkig gekoeen. Een verrukkelUk
Htoaat, als eerste en grootste eisch voor een
I Zieltreffende behandeling van zieken!
I Ouder de auspiciën van de Benedlctüner
ebdü van Monte Cassino en onder bescherming
a met steun van der wetenschap welgezinde
jasten, bloeide de school van Salerno op ongc-
I lende wijze en onder de geleerde artsen, die
tm bet onderwijs en de practük deelnamen
M menig priester. Vooral de namen van de
B Benedictijner Paters Constantinus Africanus en
Alpbonsus, Romualdus Guarna, Aartsbisschop
nn Salerno en zün leerling Johannes van Sint
Ptul, die omstreeks 1315 de Kardlnaalswaar-
dgheld ontving, hadden groeten roem verwor-
wn en zün het bewijs, dat de invloed van ge-
leerde priesters niet gering is geweest.
I Dese school van Salermo bewoog zich voor-
I samelük op het terrein* van de inwendige ge-
I neezkunde. Eenlgen Ujd later echter werd de
I rhool van Bologna gesticht, die zich vooral toe-
I legde op de studie der anatomie en chirurgie
I en binnen korten tüd baanbrekend werd voor
I de chirurgische wetenschap. Twee groote man-
I nen vooral hebben zich door bun bekwaam-
I beid grooten roem en groote verdiensten voor
I bet menschdom en de wetenschap verworven.
I Het waren Hugo van Lucca en de beste zUner
I leerlingen: Theodorik. Belde namen zUn onaf-
I Kheldelük aan de geschiedenis van de Bologner
I Khool verbonden.
I Hugo Borgoquoni werd omstreeks bet mld-
I den der twaalfde eeuw te Lucca geboren en
I ontving later den naam van zün geboorte-
I plaats. Hü was een chirurgisch practlxün, d'e
I den kruistocht der Bologneezen naar Syrié en
I Egypte begeleidde en de belegering van de
I Md Damlate in 1318 meemaakte, waardoor
I hü In staat werd gesteld zün chirurgische ken-
I nis aanzlenlUk te vermeerderen. Toen hü. bUna
I bondeed jaar oud, stierf, liet hU vüf zonen
I Khter, waarvan hü er drie in de medische
I wetenschap opleidde. Laatstgenoemde zou een-
I maal blsschop worden van Cervla bU Ravenna.
I Oeen van drieën echter zou den naam van hun
rader kunnen overtreffen. Dit zou weggelegd
sjn voor Theodorik. den eenvoudlgen, uit Ca-
talanië stammenden Dominicaan, die te Bologna
kin theologische studie ging verrichten.
Theodorik had steeds groote belangstelling
getoond voor medische vraagstukken en vond
in Hugo den voortreffelüken leeraar en onver-
moeiden raadgever, die hem op bet gebied der
chirurgie een uitstekend leidsman zou zUn.
Dezen begaafden leerling wilde Hugo in alle
geheimen van het vak inwüden- De leerling
■erkte dan ook met groote volharding en
maakte zich de knepen van het vak volkomen
eigen. De eerste poging om een handboek over
chirurgie te schrüven ondernam Theodorik in
1N8. toen hü in Rome verbleef en door zün
rriend Andreas dl Albalate tot deze onder-
nemlng werd aangespoord. En zoo schreef hü
een beknopt boekje, dat Andreas, toen hü tot
Blsschop van Valencia werd benoemd, meenam
Mar Catalanlë. Daar echter het boekje nog
fragmentarisch was en Andreas hem bestorm
de met verzoeken om het werk af te maken,
lette hü zich tenslotte weer aan de schrijftafel
en volbracht zün groote werk: een volledig
handboek der chirurgie in de latünsche taal.
Bet werd een van de beroemdste boeken uit
éten tüd en, in vele talen overgezet, vond het
een groote verspreiding. Nog twee origineele
vertalingen van bet boek zün bewaard geble
ven, een in Parijs en een in de bibliotheek
van Gras. In deze plaats kwam het manuscript
op de volgende wijze terecht: destüds beston
den nauwe relaties tusschen de Habsburgers
on de Kerk In Spanje en zoo kwam bet boek
in Oostenrijk in banden van den pastoor der
8L Bartelomeuskerk In Frlsach, die bet ten
geschenke gaf aan zijn vriend dr- Frans Eme-
ttah in Troppau. Toen deze later tot derde
,^e chicaneert, anders kan ik me dat voort
durend lastig vallen niet verklaren.”
De stationschef trok den hoofdconducteur
aan zUn arm en fluisterde hem met gefronst
voorhoofd toe: „Laat hem toch met rust!"
Podtjagin baalde s*n schouders op en verliet
langzaam achter den chef loopend, den coupé.
„Hoe kan men het dien mUnheer naar den
sin maken,” dacht hü* „Ik roep voor s’n gemak
den stationschef, opdat hü de zaak begrijpt en
tot rust komt. Uit dankbaarheid scheldt bü
me uit."
Aan X volgende station hield de trein tien
minuten stil. Vóór de tweede bel, toen Podtja
gin aan X buffet stond en een kop koffie dronk,
traden twee heeren op hem toe, de eene in de
uniform van een ingenieur, de andere in mili
taire kleedlng.
De groote verdienste van Theodorik's weten
schap ligt in sUn heelmethode, die aanmerke-
lük afweek van de bestaande methodes. Des
tüds bestond nJ- de valsche meenlng, dat men
een wonde zoo lang mogelük open moest hou
den en met zalfjes en alle mogelüke mengsels
moest sulveren en bewerken, opdat men door
een doorgevoerdde etterafschelding alle slechte
elementen zou kunnen verwijderen. Men bleef
dus de wond zoo lang mogelük koesteren en
niet zelden had dit tot gevolg, dat verachrik-
kelüke kwalen ontstonden, waarvan de eene
de andere voortbracht. Dit allee leidde er vaak
toe, dat een enkele wond door dese verkeerde
behandtMng een reeks van stekten veroor
zaakte.
Theodorik nu toonde aan. dat bet verkeerd
was de natuurlüke genezing van een wond te
gen te houden, de ziekte te verlengen en het
dichtgroeien van de wond tegen te houden
Deze zienswijze wekte groot opzien onder de
medici en zelfs groote consternatie en deze
manmoedige bekentenis sou een totalen om
mekeer brengen in de geneesmethode, al zou
dit nog een tüd duren.
Theodorik was ook de eerste chirurg, die bet
verdooven toepaste en aanbeval in geval van
een zware of pünlüke operatie. Dat wil zeg
gen: hü was de eerste, die dit gebruik weer in
eere bracht, want reeds de oude Grieken ver
doofden bü zware behandeling, doch dit ge
bruik was langzamerhand in vergetelheid ge
raakt. Voor deze verdoovlng gebruikte men
sponzen met narcotische plantensappen ge
drenkt als opium, lyot.yamus, mandragora ea.
De sponzen werden in gedroogden staat be
waard en voor bet gebruik met warm water
vochtig gemaakt. Geheel zonder gevaar was
dese methode niet, maar bet was toch een
grooten stap nader tot de moderne nareoee, die
zoo heilzaam de wetenschap In de band werkt.
Ook het juiste voeden van de patiënten bad
de büzondere aandacht van Theodorik en hier
mede bewees hü een helderen kük te hebben
op de verhouding tusschen de ziekte en de
kracht of het gebrek aan kracht om de ge
wone spüaen te gebruiken. Maar vooral het
feit, dat hü een bewerking van de wond met
zalf enz. eenvoudig verbood. Maar hü ging nog
verder en verkondigde moderne theorieën, die
zün tüd Jaren en Jaren vooruitliepen.
Onder andere blükt dit uit zün chirurgie
van den buik. Hier openbaart zich pas goed de
groote clinicus, de nauwgezette opmerker, die
op grond van jarenlange ervaring volkome o
nieuwe, nooit geboorde behandelingen voor
schreef, die in flagrante tegenspraak waren
met de tot dusver gevolgde practijken. Hü ad
viseerde om buikwonden met rooden wün te
desinfecteeren en te wasschen en de gekwetste
darmen voorzichtig te reinigen of geheel met
rust te laten en de wonde dicht te maken.
Hier toonde hü zich voor de moderne chirurgi
sche behandeling. Men sloeg echter zün advie
sen in den wind en het zou nog zeshonderd
jaar duren eer men de juistheid van zün theo
rieën zou inzien. Al die zeshonderd jaar stond
zün geniaal boek te verstoffen en te vergaan
in de bibliotheken en pas door de nieuwe ont
dekkingen van Lister, Semmelweiss en Pasteur
zou het inzicht van Theodorik in eere worden
hersteld. In zün tijd had men geen besef van
het bestaan der bacteriën. Zün gandfesmetho-
de was juist gericht op de bestrijdingder bac
teriën, en hiermede bewees hü. hoezeer bü
werkte zonder vooringenomenheid en hoe hü
alleen na ernstige proeven zün conclusies trok.
Indien men ooit van een groot man heeft
kunnen zeggen, dat zün grootste verdiensten
pas na zün dood zouden erkend worden, dan
was bet wel Theodorik, die honderden jaren
op erkenning heeft moeten wachten. Deze oot
moedige zoon van den H. Dominicus ia de ware
voorganger geweest van de meest moderne
chirurgie. Nooit beeft hü zün vak beoefend
uit zucht naar gewin, hetzü in den vorm van
geld, hetzü in den vorm van roem- Alleen de
liefde tot de wetenschap en de liefde tot de
lüdende menschheid dreef hem naar de studie
en de practük. Van hem kan in waarheid ge
zegd worden, dat hü als een groot weldoener
onder dé menschen is rondgegaan....
mgevallen vereeluuT’^vór een der mfgende ultknsringen f750.- doodaiükïï^^Lrioop f250»" een voet of een oog f 125.— duim o< wijsvinger f50.—^ta. at arm f40.- Xssr
Wel, on* land mag dan al klein zifn,
Maar het is toch wonder schoont
Sn vooral tn date dagen
Stélt het heel iets mool's ten toon.
Eerst de weelde van de bollen,
Die het kijkend oog verrast,
En, aan heerlijke aroma
Gaat de neus bepaald te gast!
NO. de Betuwe in bloesem,
Fleurig, kleurig, heerlijk, frisch.
Met een pracht als in de tuinen
Van weleer Semiramist
Elke aanblik is een kiekje.
Ieder kiekje een geheel.
Ja, er is aan inspiratie
Zelfs voor schilders een teveel!
En als eens de kersen bloeien,
Dan erkennen wij het graag:
Wat ééns streeling voor het oog was,
Wordt straks streeling voor de maag!
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
ook. Maar boe moert hü bet aanleggen?
HU luisterde naar het gebabbel van Jessie en
Nancy en boorde zün vader zeggen dat Nancy
niet voor X avonds laat mocht weggaan.
Plotseling kreeg hü een inval. Toen zün va
der met het meisje naar de bibliotheek was ge-
hü ook de kamer uit. Hü haalde
two seater uit (te garage en reed
zoo vlug als hü tam naar Laburnum
hü stalde de auto en ging op bet
die niet volledig, zou Mary met 'haar goed ver
stand, haar kennis en haar volharding best
kunnen slagen. Hü wist, dat ze van Nancy was
gaan houden, en dan zou ze, indien haar uit
vinding zou slagen, zeker haar vriendin aan
geld helpen om baar ideaal te verwezenlijken.
NatuurlUk was het verhaal van Sarah Ellen
verward en weinig overtuigend, maar hü was
bang om meer te vragen. Misschien stond
iemand af te luisteren wat hü aan de telefoon
zei. Verder had John Shawcross haar opge
zocht. Hü kende hem en vroeg zich af wat hü
van Nancy wilde: waarochünlük kwam ze
daarover zün vaders raad vragen.
Ben verlangde er naar om Nancy te ont
moeten, maar nog meer om het doel van haar
komst te weten; hü voelde dat dit ook voor
zün toekomst van belang was. Maar Nancy
vertelde hem niets. Hü zag dat haar oogen
schitterden, dat ze buitengewoon zenuwachtig
was, maar hü merkte al spcedlg dat hü niets
te weten zou komen. Hü wist, dat zün vader
geen woord zou los laten van wat ae hem ge
zegd had. en hü durfde er niet over te begin
nen.
Ben was weer tot over zün ooren verliefd
toen hü haar daar zoo zag zitten. Wat een
beeldig meisje toch! Wat een mooie teint, wat
een levenslust, wat oen charme! Wat zouden
de mannen hem benijden als hü héér tot vrouw
kreeg. Want hü zou haar winnen, daarvan was
hü nog meer dan anders overtuigd. Wat zou
zün leven zonder haar zün? Maar hü moert
handelen om zün doel te bereiken, en gauw
lector in de chirurgie werd benoemd aan de
medische faculteit van de Weensche unlver-
alteit, gaf hü het boek ten geschenke aan het
gesticht Bint Lambrecht In Stlermarcken. Dit
werd In 1788 door Kelzer Joseph II opgeheven
en moest zün bibliotheek van 80.000 boeken
aan de unlversltelt van Gras afgeven. Welis
waar werden de gedrukte boeken later terug
gegeven, maar de handschriften, ook dat van
Theodorik. bleven aan de unlversltelt.
nen."
.Maar heeren, ik.... Ik ben toch.... heeft
toch," stotterde Podtjagin.
,4e uiteenzettingen wenschen we niet hoo-
ren. Maar we waarschuwen je: als je niet je
verontechuldiging aanbiedt, zullen we het voor
dien reiziger opnemen."
JVU, goed dan.... ik aal excuus vragen
voor mijn part."
Een half uur tater betrad Podtjagin weer
den coupé. Hü had intusseben een excuus be
dacht, dat den reiziger zou bevredigen en
waarmee hü zich zelf niet kleineerde.
Mijnheer wendde hü »*ch tot den zieke.
„MUnheer 1”
De zieke kromp Ineen en sprong op.
„Wat is er?”
,Jk.... wat zou Ik ook weer zeggen?....
U behoeft zich niet beleedlgd te voelen....”
4toh.... geef me.... waterkermde de
zieke en greep naar z*n hart. „Ik had een der
de slaappoeder ingenomen, was ingesiapen
en.... nu weer. Wanneer zal die kwelling eens
eindigen?”
„Ik.... hm.... pardon....”
„Hoor eens. laat mü aan X volgend rtatlon
er uit. Ik.... ik.... sterf!”
„Dat is gemeen, afschuwelük!’* riep het pu
bliek opgewonden. Er uit! den wagon uit, con
ducteur, of we zullen je er uit zetten!”
Als in wanhoop zwaaide Podtjagin met z’n
armen in de lucht en verliet den wagon cm naar
het dienstrütulg te gaan, waar hü zich aan de
tafel neersette en uitriep:
„Wat een publiek! Hoe kan men het zoo
temend naar den zin maken! Z’n plicht doen
en zich inspannen? Het moet zoover komen,
dat men om niets meer geeft en zich aan den
drank verstaaft. Doet men niets, dan zün ze
woedend, doet men'Xrat, dan zün ze ook woe
dend Het Is maar bet beste dat men drinkt.”
En Podtjagin dronk een halve flesch wodka
In een paar «telken uit en wierp daarmee alle
goede voornemens aan arbeid, plicht en eerlijk
heid over boord.
IS VOOR VISCH T ALLERFIJNSTE WAT ER IS. -