f50keerden
I
-Jet Erfdeel
Uit bwt Engeisch VM
Joseph Hocking
f 73.545.
3^ a^haal oan den daq
M
Generaal Ma op doorreis te Berlijn
Huiduitslag
D:
rOND'S
ONZE 228e UITKEERING
f
DE DOODVERKLAARDE
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
ROBINSONschoenen
Een feest voor je teenen
laat.
Nog steeds strijdlustig
WANNEER
DE NATUUR
HERLEEFT
Pond;
Rubber uit Acetyleen
aan
WAARMEDE
THANS
EEN
TOTAAL
BEDRAG
VAN
Telefoonbedrijf en de
crisis
De verzamelingen van
Morgan
Hongersnood onder de
kaffers
De ffe/e Hannibal vertélt: met 1300
man tegen 20.000 Japanner»
\ide\
LSM «BON
M--
en het jonge groen
U naai buiten roept,
doe dan altijd voor
ge uitgaat een weinig
Ponds Vanishing
Cream op Uw ge
zicht, want ook met
het zachte weer is
het een vereischte
Uw teere hifid te
beschermen.
■fc^fiÉtth^F <M
DE KRUISVAARDERS
VAN ST. JAN
DOOR UW GIFTEN
Btfred*-
ingevolge de voor onze abonnés geldende
gratis ongevallen verzekering aan den Heer
M. HANZEN, SCHOOLSTRAAT 144, MUIDEN
wegens een aan hem overkomen ongeval. Dit is
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UIT ER LUK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
aan onze verzekerde abonné s is uitgekeerd.
DIRECTIE VEREEN. KATH. PERS
ZATERDAG 29 APRIL
juf!
I
als Midge.
s1
bent geworden, be
zel ze zachtjes.
It
Htiiiii!
levenslange gel
lies van belde
Ben.
ner Je je nog. dat Je mevrouw Manvers zei, dat
ze heelemaal ongeluk had, even nadat ze je
r dan
bet
De Russische scheikundige Zelinsky is er In
geslaagd rubber te maken van acetyleen. In de
Sovjet-republieken zijn reeds verscheidene fa
brieken opgericht, die kunstmatig rubber ver
vaardigen met behulp van -alcohol. Zelinsky be
weert echter dat zijn systeem veel goedkooper
is. Men is reeds begonnen aan den bouw van
een fabriek, welke volgens het systeem-Zelinsky
zal werken.
Het Berlijnsch telefoonboek voor 1933. dat
binnenkort is verschenen, is heel wat dunner
dan de vorige uitgave. De economische crisis
beeft namelijk ook op de ontwikkeling van het
telefoonbedrijf een ongunstlgen Invloed uitge
oefend. Het aantal abonnés daalde verleden
jaar met 23 000 at 8S procent tot 283.000. Het
aantal hoofdaansluitingen onderging een da
ling met 17.000. Dit cijfer geeft echter geen juis-
ten Indruk van het aantal opgeaegde abonne
menten. daar de in 1932 nieuw aangesloten
abonné s erin zijn begrepen, terwijl het boven
dien slechts voor de hoofdaansluitingen geldt.
Uit de verdere mededeelingen van de Rijks-
posterijen blijkt, dat het grootste aantal opzeg
gingen uit de noordeluke en oostelijke wijken
van Berlijn afkomstig is, terwijl de cijfers voor
(Ingezonden mededeellng).
B- aan 1 eind
foor haar neer,
uit. „We moe-
1 moet weten,
dagnacht heb
OVI
het westen en het centrum slechts in geringe
mate zjjn gedaald. Hieruit valt weer af te lei
den, dat de werkloosheid en de er uit voort
spruitende gedaalde koopkracht talrijke kleine
ondernemingen, handwerkers en winkeliers
heeft genoodzaakt hun telefoonabonnement op
te zeggen. Ondanks deze ongunstige ontwik
keling zal de automatlseering van het Berlijn-
sche telefoonnet worden voortgezet. Van de
ruim tachtig telefoonkantoren zijn er reeds zes
en vijftig vol-automatisch. Men hoopt met de
automatlseering van het geheele net in 1936
gereed te zijn.
enfin.
doel Ik.”
Jiu, U kunt het zelf
Ellen; „ik ben niet meer
Z ta Jt wc* mcViUUW wlsill vei O fiprcvK.L, QxtriK
ik aan iets, dat ik haast vergeten heb. Herin-
wij heden uit verhaal had aangehaald?'
Geschiedenis van Madge"?”
Er was niemand in hun nal
dit vroeg. j
„Ja,” antwoordde ze.
Hjj leidde haar naar een
en
Ugde^fc
maken.
De langdurige droogte in Kaapland veroor
zaakt groote ellende onder de kaffers, daar de
oogst voor het meerendeel is mislukt. De toe
stand is verschrikkelijk: heele stammen lijden
honger, waarom een dringend verzoek om meer
steun aan de regeering werd gedaan. Naar aan
leiding hiervan zijn in verschillende streken
comités opgericht, welke den naturellen aan
voedsel en kleeren helpen, terwijl zij verder
voor een behoorlijken werkkring voor de man
nen zorgen. Deze comlté's, welke hoofdzakelijk
van particulieren uitgaan, ontvangen een sub
sidie van de regeering, doch deze subsidie blijkt
lang niet voldoende om al de noodlijdende na
turellen in hun ellende te kunnen bijstaan.
„Ja, dat herinner ik me
„Je zei, dat ze heelemaal abuis was over iets
in Je verhaal. Wat was dit eigenlijk?”
Er kwam een vreemde uitdrukking in de
oogen van den Jongen man. HU dacht even na.
,Jk weet niet, of ik het Je vertellen moet."
sprak hU; „als ik het doe, moet Je me beloven
niet boos te worden.”
„Wat ben Je geheimzinnig, lieveling. Maar
natuurlijk beloof ik het.”
Ze waren alleen op het terras. boog zich
tot haar over en fluisterde: ,Jk geloof. Ellen,
dat ik gelogen heb en dat nog wel tegen Jou.”
Je bedoelt, dat
„Ik bedoel dat Madge niet beter werd. Zü
stierf.
„Edward!”
.Ja. ik heb toen een leugen verteld, maar ik
wist wat ik deed. Ik kon me zoo goed indenken.
of die
zei zs
Zes maanden later zaten Edward Marrimer
en Ellen Blake als man en vrouw op het terras
van hun hótel en keken naar de zee. die zish.
voor hun oogen uitstrekte.
„Ik zal mevrouw Manvers altUd dankbaar
zUn.” sprak de schrUver. terwijl hü Ellen's hand
In de zUne nam. „Dien avond, aan het diner,
toen ik je zag, voelde ik dat ik niet langer
vrijgezel wilde bUjven.”
Een plotselinge herinnering scheen bü bet
meisje op te komen.
.Jiu je over mevrouw Manversspreekt, denk
MONSTERS
■wo,,., oetvaaft U u W-
xeadiaf vu 10 ct. porti Ma
POND S EXTRACT C*. AM. 344
AMSTERDAM.
Adre.:
even roman was,
km. of ze iets
als Madge was i
zU een wees; even als Madge was ze tweer en
twintig en even als Madge was ze door den
dokter naat zee gestuurd en had hjj haar ge
zegd. dat. als ze niet goed op zich zelf Mus te.
haar kwaal wel eens plotseling doodelulM*
worden.
Wel eigenaardig, dacht ze, dat haar 1^:
gezondheidstoestand volkomen op dien van
Madge geleek; haar kwaal was ook Madges
kwaal.
Ellen voelde zich zenuwachtig en opgewon
den. Het verhaal had haar in spanning ge
houden; hoe dan ook, ze zou en moest den af
loop weten, ze moest weten of Madge stierf of
beter werd. Kon het einde van het verhaal niet
een profetie van haar eigen toekomst wezen?
Nog zat ze in gepeins verzonken, toen eens
klaps een idee bij haar opkwam. Waarom zou
ze den schrijver niet vragen naar het einde
van Madge? Op die manier zou ze niet alleen
haar nieuwsgierigheid kunnen bevredigen. maar
ze zou ook in t bezit komen van een eigen
handig geschreven brief van een auteur.
VUf minuten later zat zij in haar kamer van
het Sanatorium en schreef:
„Weledele Heer Neem mij niet kwalUk, dat ik,
een vreemde. U lastig kom vallen, maar ik stel
veel belang in Uw verhaal: „De Geschiedenis
van Madge”, en zou U zeer dankbaar zUn, als
U me wilde meedeelen of Madge sterft of dat
ze beter wordt. De laatste pagina is gescheurd
uit het boek dat ik las. Ik ben zeer benieuwd
naar den afloop, omdat Madge s kwaal precies
de mUne is. Ik ben even oud en de dokters heb
ben mü hetzelfde gezegd als aan haar. U zult
aan het hoofd van dezen brief zien, dat ik in
een Sanatorium ben. Neem mü m’n schrijven
niet kwalUk. Ik zou U zeer dankbaar zijn, als
U me wijde antwoorden. Met mijn verontschul
diging voor de moeite die ik U veroorzaak.
Uw dankbare ELLEN BLAKE.
Verscheidene mannelUke en vrouwelijke de
tectives bewaken dag en nacht de litteraire
schatten van den bekenden Amerikaanschen
financier J. Pierpont Morgan, sedert een drie
maanden geleden een manuscript van onschat
bare waarde uit Morgan's bibliotheek werd ge
stolen. Bovendien loopt er dag en nacht voor
Morgan's huis in de Madison Avenue een poli
tieman. die ieder, die het huls wil naderen, on
dervraagt. De boeken, manuscripten en teeke-
nlngen-verzameling van Morgan wordt geschat
op een waarde van tien millioen gulden en be
schouwd als de kostbaarste ter wereld. Als de
financier een gedeelte zijner collectie voor het
publiek tentoonstelt, houden suppoosten met re
volvers de wacht, om diefstal te voorkomen.
Om toegang te krijgen tot deze tentoonstelling,
moet men een schriftelijk verzoek daartoe in
dienen, met vermelding van de redenen, waar
om men de collectie wenscht te zien. Wordt het
verzoek toegestaan, dan ontvangt men een ult-
noodlging, doch alvorens in de bibliotheek, welke
met zware Uzeren deuren is afgesloten, te wor
den toegelaten, moet men zich onderwerpen aan
een onderzoek aan den lUve.
Wasch de aangedane plaatsen mek warm
water en Purolzeep, droog daarna voor
zichtig af, doe er dan wat Purol op en strooi
daar overheen nog wat Purolpoeder. Her
haal dit eiken dag, zoolang het noódig is.
nlelzucht -
bU ongelul^Kt uit geraaMj In ^Bt geval was
het voor Fl^^Blak< een heele**teleurzt^yng7
dat zU bet veWMBVu niet ten einde b^pnezen
Met spanning had ze naar het einde verlangd
en nu moest haar nieuwsgierigheid onbevredigd
blUven.
,itn ik had zoo dolgraag geweten c
Madge nu sterft of Hat ze beter wordt,"
halfluid.
,De geschiedenis van Madge” door Edwa»
Marrimer, had het meisje zeer geboeid. deeBf
omdat het zoo'n knap gescAeven roman was. Iaën
deels omdat het haar voorkom, of «e iets u*t' Jllei
ha»r eigen leven las. Even als Madge was obk .tred
K. ot de jonge mannen die
■l blindheid moeten zün
J .DUS is
kunnen trol
De dokten
der.
„Geen en!
U ontmoet,
Overdag werk ik in de fabriek, zooals u
weet, en lederen avond ben ik er nog mee be
zig. maar ik ben nog geen stap verder geko
men, integendeel. Ik kan het op het oogenblik
In t geheel niet meer.
Ben zag hoe de zweettjgjippels op ’smans
voorhoofd stonden; hü scheen in een toestand
van groote opwinding.
Wat zou het je waard zjjn als je het ge
heim ontdekte?
Ties jaar van mijn leven?
Ik zal er je meer van vertellen, ging Ben
voort. Ik kan er niet absoluut voor instaan,
maar ik geloof wel dat het de waarheid is.
Mary Judson maakt op het oogenblik rubber,
alleen lukt het niet altijd. Ze zit vast, net als
jU voor twee jaar. Er hapert een kleinigheid
aan. en dit kan ze niet vinden.
Langham's oogen werden groot en glanzend
en Ben zag dat zijn handen beefden.
Wist ik maar precies hoe ze het doet, zei
h U heesch.
Weet je veel van scheikunde af? vroeg
Ik heb er altijd veel voor gevoeld, ant
woordde de man. en ik heb er voortdurend ver
der in gestudeerd. Ik heb lessen gevolgd aan
het Yorkshire-College en daar heb ik veel op
gestoken. Daarom ben ik r aar den ouden Amos
gegaan toen ik hoorde, dat hU iemand noodig
Had.
Weet je evenveel van scheikunde als Mary
Judson?
constateeren,” lachte
ziek. Het is een feit,
dat ik heelemaal beter ben.”
,Jk ben er zeer blU om.”
Ze spraken wel een half uur met elkaar.
Eer hU het huis verliet, vroeg hü haar, ot se
den volgenden middag met hem wilde gaan
naar een tentoonstelling van schilderijen, dfe
zeer de aandacht trok.
Ze keek hem met schitterende oogen aan.
„Graag,” zei ze zachtjes.
Vanishing
en Cold Cream
en is bUna ietwat teleurgesteld; deze
kleine, magere man. met het perkamen
ten Mongoolsche gezicht en de vele rim
pels in het voorhoofd is dus de beroemde gene
raal Ma, de held van den Nonni-slag! Maar
zijn oogen hebben een moedige uitdrukking en
als hü tegen de Japanners te keer gaat en zUn
kleine handen tot vuisten balt, maakt hU een
geheimzinnigen en grooten Indruk. In zün ge
volg bevinden zich drie Chineesche generaals
en verschillende hooge officieren, die allen bij
de gevechten in Mandsjoerije tot overschrijding
van de Russische grens werden gedwongen en
thans door Europa over zee naar China terug
willen.
Het is nauwelijks te gelooven: de zoo dikwUls
doodverklaarde zit thans in Europa met het wel
willende lachje van den Mongool, niet in lange,
blauwe broek en zwarte zUden blouse, zooals de
oorlogsberichtgevers hem schilderen, maar in
een modem colbertcostuum met slappen boord
en zwarte das.
De heeren van de delegatie van het Chinee
sche gezantschap aan den Kurfürstendamm te
BerlUn moeten voor tolk spelen, want generaal
Ma spreekt slechts Chlneesch. Men leest hem
een van die berichten voor, waarin Ma dood
wordt gemeld: ,JHj stierf als een held. De ge
neraal was door vele machlnegeweerkogels door
boord" staat er in. „Men vond op hem land
kaarten. papieren, zün opiumpUp en in de
band hield hü nog zün revolver”.
Ma houdt in plaats van de opiumpUp een
cigarette tusschen de vingers, lacht luid op en
zegt dan naar aanleiding van dit doodsbericht
en eveneens van de bewering, dat hü lezen
noch schrijven kon en een militaire autodidact
sou zUn: „Alles Japansche propaganda! Hier is
de wensch de vader der gedachte!” En als be-
wjjs schrijft hü snel in Chineesche letters zün
handteekening op een blad papier. „De Japan
ners haten mU doodelük, maar ik mag verze
keren. dat dit wederkeerig is. Dagelijks hebben
zU een dozUn vliegtuigen op mU afgestuurd, die
moesten nagaan, waar ik was en die mij dan
hun „bommengroeten" zonden. Dat is hun ook
gelukt een schrapnel heeft mü eens hier
verwond.” De generaal wUst daarbU snel op een
geheelde wond onder het linker oog. Daarover
is men een weinig verbaasd. Men heeft van de
verwondingen van den held uit den Nonni-slag
STEUNT:
ONS GIRONUMMER IS 23653
U helpt ons hierdoor jongena-
zielen redden «oor Chrletue
Wees niet dom, Wilfred, laat je niet door
hem in-<e luren leggen.
Ik zal voorzichtig zUn, EvelUn, verzekerde
Langham haar, terwUl hu de deur achter haar
sloot.
Wel. hoe gaat het ermee, langham? Ben
je opgeschoten?
Geen steek.
Bedoel je, dat je niets verder bent geko
men?
De man schudde het hoofd.
Luister eens, langham, ben wel eerlUk
tegenover mij geweest?
Waarom zou ik dat niet rijn?
JU hebt er genoeg reden voor, maar ik
heb reden er aan te twUfelen. Meer dan twee
jaar geleden, ging Ben rustig voort, kwam je
bU me en liet mU iets zien dat je rubber noem
de. Je vertelde me dat je het zelf had gemaakt
en welke moeilijkheden je erbU ondervonden
had. Daarna verklaarde je, dat je al die moei
lijkheden had overwonnen en net zooveel kon
maken als je zelf wou. Dat is toch de waar
heid, nietwaar?
Ja. antwoordde Langham, dat is de waar
heid.
Je hebt ook gezegd dat wat je ontbrak
alleen geld was en dat er dan veel te verdienen
zou zUn.
De ander knikte toestemmend.
Toen, ging Ben>voort. ben ik naar iemand
uit de rubber-industrie gegaan, die bet goed
onderzocht en eveneens verklaarde dat het
rubber was. Daarna brachten hg en ik en nog
Een korte massage
van Uw gelaat voor
ge gaat slapen met
Pond”s Cold Cream
sterkt Uw huid en
houdt haar jong.
Ze adresseerde den brief aan den uitgever
van Marrimer en wachte vol ongeduld op het
antwoord. Dit antwoord luidde als volgt:
„Geachte mejuffrouw. Ik zou Uw schrijven
eerder beantwoord hebben, als ik niet uitstedlg
was geweest en kreeg het eerst heden in han
den. Het doet mU genoegen U te kunnen mee
deelen. dat Madge niet alleen herstelde, maar
weer even flink en sterk werd als vóór haar
ziekte. Met de beste wenschen voor Uw eigen
gezondheid en spoedig herstel.
Hoogachtend EDWARD MARRIMER.
Een wonderlUk licht kwam in Ellen's oogen
en een nieuwe kracht doorstroomde haar li
chaam.
„Als Madge beter woedt,” mompelde zU. ^le
Ik niet in, waarom ik ook niet beter zou kun
nen worden."
Een week later, toen dr. Matthews z'n patiën
te woog, kon hU een uitroep van blUde verras
sing niet onderdrukken. 1
.Dat is prachtig," riep hU, „U is sinds de
vorige week ruim twee pond aangekomen.”
ZU lachte vroolUk.
„Ik heb me zoo gelukkig gevoeld," vertelde
ze hem.
„Geluk en opgeruimdheid.” zei de genees
heer, ,<zUn meer waard dan welke dokter ook!”
Zes maanden later verliet Ellen Blake geheel
genezen het sanatorium. Ze moest zich goed in
acht nemen, zei de dokter, maar als ze dat deed,
zou ze nog wel eens grootmoeder kunnen wor
den.
van de kamer en zette
„Gaat U zitten,” na
ten eens nader kenia
Juffrouw B.ake, datji
over dien brij^^f^St^stjjp^er
derd. dat U precies mtzélfde was
Ik heb me er dan ook over verbaasd, dat U....
dat U beter
wist, wat ik aeeo. ia aon me zoo goed indenken,
.hoe Je Je gevoelde en daarom.... daarom ver-
ï- telde ik je. dat ze beter was geworden. En ik
veronderstel^ dat mijn leugen je geholpen heeft
om beter te worden.”
Er was eert lange pauze.
Ellen was de eerste die weer sprak.
„Ik dank God," zei ze fluisterend, „dat de
laatste bladzüde er uit gescheurd was.”
■r vatTga-ajj
p ui,OM
trien dirt 5.
vrouw
_ede in het deftige huis van deze/dgme.
Op zekeren dag zei mevrouw Maurers: „Ik
hoop, kindlief, dat jé veel gelezen hebt. Edward
Marrimer, de bekende schrijver, komt van mid
dag hier dineeren; ik zal hem iets moeten zeg
gen over z’n werk. Maar ik heb nooit iets van
hem’ gelezen. JU wel? Zoo ja, dan had ik Staag
dat je me het een en ander vertelt, wat ik
tegen hem zeggen kan."
„Ik heb heel veel van hem gelezen, nep
Ellen opgewekt. „Al z'n verhalen zUn mooi; bet.
mooiste vind ik .De Geschiedenis van Madge",
omdat het einde zoo verrassend is. Iedereen
denkt namelUk dat Madge sterft, maar ze wordt
juist weer zoo gezond als vóór ze haar kwaal
had.”
„Prachtig!” lachte mevrouw Mauvers. „Nu
weet ik precies wat ik zeggen moet. HU tAi
denken, dat ik het heele verhaal gelézen heb.
Dank wel. Ellen!”
Met ongeduld verbeidde Ellen Blake het
oogenblik. waarop zU den schrijver zou leeren
kennen, die haar heur levenskracht, haar ge
zondheid had teruggegeven.
Aan het diner dien avond gebeurde er iets
vreemds. Ellen zat niet ver van Edward Mar
rimer. Van haar plaats af ving ze nu en dan
woorden op. die tusschen hem en de gastvrouw
gewisseld werden. Eén zin verbaasde haar ten
zeerste.
.Mevrouw Mauvers." hoorde zU Marrimer zeg
gen, „neem mU niet kwalUk, maar U is heele
maal abuis, heelemaal”
Waar kon dat betrekking op hebben. Even te
voren had zU mevrouw Manvers het verhaal
van Madge hooren aanhalen. Waarin weersprak
de schrijver haar, en dót zoo beslist?
Tot haar genoegen stelde mevrouw Marrimer,
toen de heeren de eetkamer verlieten, haar den
schrUver voor. Toen hU ha^r naam hoorde,
keek hU haar belangstellend aan.
„Neem me niet kwalUk, Juffrouw, dat ik het
U vraag, maar is U niet de dame, <f!e me van
uit Sawboume schreef over mijn verhaglJJe
tLen 141
van hgl verhaal Mit
Misschien was
'door den een^ot andex«A ?er
Luister, zei Ben. Weet je zeker dat het
gemaakt kAn worden?
Daar ben ik zeker van. Wat éénmaal ge
maakt kan worden kan den tweeden keer ook.
Maar is het mogelUk op commercleele basis
te produceeren?
Dat weet ik niet, zei de man. dat durf ik
niet te zeggen.
Men beweert, dat de oude Amos bet ge
maakt heeft voor zUn dood.
Denkt u dat ik dat niet wist? HU was het,
die mU heeft geleerd wat ik ervan weet.
Dat heb je me nooit gezegd.
Maar het is de waarheid. HU wist alleen
niet dat ik all»» wist. Ik was assistent op La
burnum Cottage, ik ben daar twee jaar ge
weest. Maar Amos Judson heeft het nooit kun
nen maken, dat wil zeggen: er haperde altUd
iets aan. en ik dacht dat ik het gevonden had.
Wat ik u liet zien, Mr. Ben, was werkelUlt rub
ber. Ik dacht dat mUn fortuin gemaakt was.
Ik zeg u. er ontbreekt maar weinig aan, maar
dat weinige kan ik niet vinden. Ik wou dat ik
het kon, o, was dat maar waar!
Langham liep de kamer onrustig op en neer.
Er waé even een stilte. Ben Brlggs moest den
ander wel gelooven. toen hU zUn onrustig en
opgewonden gezicht zag. Bovendien wist hU.
dat Langham er geen belang bU had. hem te
bedriegen; het was In geen geval denkbaar dat
hU het geld verduisterd had. dat hem was toe-
vertrouwd. En toch begreep hU het niet. Als X
I waar was wat langham beweerde, dat synthe-
jtische rubber te maken wm, dan moest dat ook Lden.
HOOFDSTUK Xm.
WILFRED LANGHAM
De vrouw, die de begroeting tusschen de
beide mannen had gadegeslagen, zette een stoel
klaar voor Ben en sexicof de hare ook lichter
bU het vuur. Het leed geen twUfel. dat zU bü
het onderhoud tegenwoordig wilde zUn.
Ik zou je graag alleen willen spreken.
Langham, zei Ben.
Ik heb geen geheimen voor mijn vrouw,
Was langham's antwoord.
Maar ik wet We kunnen vrijer uitspreken,
als we alleen zUn.
De vrouw keek angstig naar baar echtgenoot
en daarna naar Ben.
Waarom kan ik er niet bü bUjven? Ik aal
geen kwaad doen!
Het is in je voordeel, als we alleen zUn,
langham, hield Ben vol.
De vrouw keek opnieuw naar haar man en
Verliet daarop de kamer. Bü de deur fluisterde
Be hem toe:
in groote hoeveelheden en geregeld kunnen ge
beuren.
Luister eens. zei Ben. Ik heb goeden
grond om aan te nemen, dat Mary Judson rub
ber heeft gemaakt.
Langham keek hem aan.
Dat wist ik niet, fluisterde hü heesch.
Weet Jü iets van haar af?
Ik weet alleen, dat ze een goed verstand
heeft, en natuurlük heeft Amos haar bü sUn
dood veel aanteekeningen nagelaten. Hü beeft
mü er uitgegooid, omdat hü bang was dat ik
achter zün geheim zou komen, maar zün doch
ter heeft hü het natuurUjk verteld.
Denk je dat ze in staat is bet procédé te
ontdekken?
Langham dacht even na. toen ging hü voort:
Het is een verstandige vrouw en uitstekend
op de hoogte van scheikunde. Ze geloofde in
haar plannen, het sou niet ónmogelijk zün dat
het haar lukte.
Maar je zei. dat het niet op commercleele
basis kon gemaakt worden, zei Ben.
Ik ben er niet zeker van. Er is maar een
klein gebrek aan de formule? Als dat gevonden
wordt is alles mogelük.
Zou het dan wél op commercleele basis
gemaakt kunnen worden?
Hoor eens, meneer Ben. zooals ik u al ja-
ren geleden vertelde, bediagen de kosten maar
twee pence het pond, kunt dus zelf nagaan,
dat als het geheim gevonden wordt, er mil-
lioenen en millloenen verdiend kunnen woe-
Alle abonné’SonvmOten rerae^rtTOiwdesJnritoertvolgends ultkeSrtngénf3000. «erne»*™!?armenT^ide beenen ol belde oogen f 7S0t~ doodelükén* afloop f250.- f 125e" duim of w|j8vlnger
anderen vinger
Robbie en Topsy keken, hoe de zee
man zün,boot verfde en het duurde
niet lang ot Willie Woensdag ver
scheen ten tooneele.
„Geef je die boot een nieuwe verf-
Img?” vroeg Willie.
,Ja,” zei Freddy, „maar nu moet
Je die lepelaars me zien staan uit te
lachen. Je zou zeggen, dat ze nog
nooit gerien hadden, hoe je een boot
verft”
Uk zal je eens laten zien, hoe je
een eind aan moet maken," zei
Willie, „en ik zal je ook laten zien,
hoe je van hun hulp gebruik kunt
maken.**
gelezen en vraagt of dat de eenige wond is.
,4a”, antwoordt Ma, „dat is alles, maar mijn
paarden hebben ze onder mü weggeschoten."
Zes paarden werden door granaten gedood; de
ruiter werd daarbü echter nimmer gewond.
Men vraagt den generaal naar zifn heetste en
meest beteekenende gevecht in deze 15 maan
denlange worsteling tegen de Japansche over
macht. De generaal denkt niet lang na. Voor
hem was niet de slag aan de Nonnl-rivier do
meest beteeloenende, maar de slag aan de
Soeang Tsako.
.Met 1300 man streed ik tegen een overmacht
van 20 000 Japanners en Mandsjoerüers, drie
dagen en drie nachten lang Toen de slag be
slist was. telden wü nog slechts 100 man."
„En hoe heeft u zich daar gered?”
„Het was moellUk. wü waren als door een
Uzeren ring omgeven, maar in de duisternis
vond ik toch voor mü en mün honderd mannen
een mogelijkheid om te ontvluchten.”
In December van het vorige jaar had gene
raal Ma zich met de rest van zün getrouwen
op Russisch gebied moeten begeven. HU wil
thans via Berlijn en Hamburg over zee naar zün
vaderland terugkeeren. Alleneerst wil hU echter
naar een badplaats om voor zün maagllfden,
dat hü tüdens de krijgsoperaties heeft opgeloo-
pen. genezing te zoeken.
„En gaat u dan weer naar X front, generaal?"
Generaal Ma kruist de armen over de borst
en zegt: „Ja, de strijd zal niet eerder rusten
totdat mün landgenooten van de Japansche
onderdrukkers bevrUd zün. Ik ben vastbesloten
den strüd zoolang voort te zetten, tot de laatste
Japanner den Chlneeschen grond verlaten heeft
en mün 30 millioen landgenooten weder vrij
zün.”
geen reden, waarom Ik niet zou
Bn?” vroeg ze.
fopte haar lachend op den schou
ten ander geld bü elkaar, maar je hebt het
daarna nooit meer kunnen maken. Hoe kwam
dat?
Dat heb ik honderd keer verteld, ant
woordde de man.
Je hebt het verteld, maar ik kan geen ge
noegen met je verklaring nemen.
Ben keek den ander dreigend aan.
Iedere penny die er voor bestemd was, is
op, en je hebt er ons niets voor teruggegeven.
Is het geen tüd verspillen, daar weer over
te beginnen. Mr. Ben? U zelf heeft de rubber
gezien die ik heb gemaakt. U liet een professor
in de scheiunde onderzoeken en hü verklaarde
dat het waar was. Wat ik ook mag zün, ik ben
geen oplichter.
Maar waar is het geld gebleven?
Dat weet u even goed als ik. Het is uitge
geven aan experimenten.
En heb je het daarna’ opnieuw gepro
beerd?
Geprobeerd! riep de man uit. Gepro
beerd! Ik heb er dag en nacht aan gewerkt: ik
ben er mün verstand door kwijtgeraakt. Nie
mand was meer verbaasd dan Ik. dat bet mü
niet is gelukt.
En weet je zeker, dat je rubber hebt kun
nen maken?
Ik weet het zoo zektr als ik in deze kamer
zit.
Waarom kan je dan nu niet meer?
Ik weet het niet, ik weet het niet, Mr.
Briggs. Ik heb honderd keer opnieuw gepro
beerd en ik tan tot geen resultaat.
Willie aei den zeeman bet eene
einde van de boot vast te houden, ter
wijl hü zelf het andere greep. Toen
'namen ze de boot op en zetten deze
op de open snavels van de twee vo
gels.
„Nou, dat beeft ze moe gemaakt,"
Bel Willie, die bang was dat de zee
man hem zou vragen een handje te
helpen. Jk ga een dutje doen op bet
strand, terwül JU je boot verft. Je be
hoeft nou niet te bukken, terwül de
lepelaars je niet kunnen uitlachen
M
te
m
ie
