Macht
den reclame-truc
van
H
SIMPLEX lABPIEki h
et Erfdeel
wtóaal aan den dag
UW BOEKENKAST ZEGT WIE GIJ ZIJT
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
ROBINSONschoenen
zijn Uw
beste vrienden
BAD NAUHEIM-^r-^.TuS
f3000.verlies
^gfh^ f3000.-b£l^^^ ^S^f750.- f250,- f 125.-^r^^ fSO.-^r ^^f40.-
MAANDAG 1 MEI
MALLE GEVALLEN
De kolenvoorraad in de
wereld
Vliegende president
Een „overeenkomst”
Holland in Hongarije
De strijd in Noord-China
Vermaak in Andorra
Alle abonné’s
Zorg baart vernuft
Een flinke vrouwelijke
minister
O
Herinneringen aan de
Fransche revolutie
Wat voor on» Nederlander»
belachelijk lijkt, heeft
elder» eucce»
I Het geluk
dat komt i
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
I
(Morgenavond vervolg.)
(Ingezonden Mededeellng).
WOO1
(Wordt wrvolod).
WAAROP BEN EN NANCY HUN HOOP
HADDEN GEVESTIGD
trei
en wanhopig.
Ook de zonderlinge gedragingen van den be
roemden Italiaanschen dichter d'Annunzio heeft
men geruimen tüd als reclame gezien, vooral
toen hij de verklaring publiceerde, dat hU in
een visioen ervaren had, dat hij nog slechts een
korten tijd op aarde zou verblijven. Sindsdien
trok hij zich in alle eenzaamheid terug en nu
Ben Fransch-Spaansch syndicaat heeft een
huurcontract van 75 jaar verworven op een stuk
grond in Andorra, teneinde aldaar een groot
Casino, hotels, golf-links en tennisvelden aan
te leggen, waarmde de kleine republiek een
centrum van vermaak en spel zou worden.
Aan een tweede syndicaat zou concessie ver
leend zijn zijn, voor de ontwikkeling der uitge
strekte hydro-electrische hulpbronnen van het
land.
Pogingen om van Andorra een centrum van
Internationaal verkeer te maken en het buiten-
landsch initiatief aan te wakkeren, stuitten tot
dusver steeds op het verzet van den bisschop
van Urgel, welk verzet thans, na de „onbloe
dige revolutie" der jongeren op 14 April jl
zijn kracht verloren heeft.
Ui* hot Engelsch vm
Joseph Hocking
De revolver-helden van
donische revolutionnairen
fla te verdeelen na een
dette.
De belde groepen zijn
hij
Als
ZOU
Hij
De kolenvoorraad van Engeland Is volgens
nieuwe onderzoekingen in 900 jaar, de Duitsche
in 1400 jaar. de Amerikaansche pas na onge
veer 2000 jaar uitgeput.
R.K. BOEKB. EN UITG. VER. SINT JAN
uit zjjn boek voor te lezen aan het opdringend
publiek. Hij zou er geen boek méér om ver-
koopen, maar hij sou met Amsterdamschen
hoon overladen worden en met een proces-ver-
baal naar buis gaan....
géén iftanier willen noemen. Maar bekend was
hü in een enkelen dag.
Jaren geleden
■chrijver Sticj|to:
weinig succeXflli
PEKING, 1 Mei. (Eigen bericht). De Chl-
neesche troepen zijn erin geslaagd na zeer
zware gevechten twee steden in Noord-China
op de Japanners te heroveren. Om het bezit
van een derde stad wordt nog gevochten. De
Chlneezen hebben ongeveer 5 K.M. ten zuiden
der Japansche linies aanzienlijke versterkingen
aangelegd en willen den grootsten tegenstand
bieden. (United Press).
twee groepen Mace-
hebben besloten So
lange bloedige ven-
Freddy Vrijdag was seer tevreden
over zichzelf, toen hü een houten
bank had gemaakt vpor Ivy en de
kinderen, zoodat ze er op zitten kon
den. als ae aan bet strand kwamen.
„Zij is natuurlijk wel niet soo com
fortable als een leunstoel." zet de zee
man, „maar zij houdt bet langer uit."
.Het is prachtig, hoor," verklaarde
Ivy. „we komen morgen met onze boe
ken, daar kun jé zeker van zijn.”
j j -
*’“v“ reuter Spec. v. luwend
stekten. Pr. in overeenst. met tjjdaomat. verlaagd.
De man antwoordde niet, hij bleef in t vuur
staren.
Ik zal je een voorstel doen, begon Ben op
nieuw. Ik zal je een goede som betalen en
dan zullen we het oude contract voortzetten.
EnZ als bet mij niet lukt? sei de man.
Df houd niet van dreigen, was Ben's ant-
-y Maar ik kan niet hebben, dat iemand
F beduvelt. Je begrijpt me, nietwaar? Tot
s dan.
■n ging terug naar Woodroyd. Hij besefte
(at al zijn vorige plannen bij dit nieuwe in het
niet zonken. Voor Nancy's onderhoud met zijn
vader vreesde hjj niet: dat stond natuurlijk
in verband met John Shawcross* aanbod. Hjj
kende Shawcross en wist, dat hij op kleine
schaal cretonnes en andere gekleurde stoffen
fabriceerde. Waarschijnlijk wilde hij Nancy’s
teekeningen gebruiken. Maar dat maakte hem
niét ongerust. Hjj wist dat Nancy op deze ma
nier haar ideaal nooit sou verwezenlijken. Er
was geen ontwerper in Leeds, die meer dan een
paar honderd pond per jaar verdiende, en er
was geen sprake van dat ze ooit tien duizend
pond sou overhouden op die manier.
Maar synthetische rubber was Iets anders.
Als Mary Judson met behulp van haar vaders
formule erin sou slagen het te vervaardigen,
waren er millioenen mee te verdienen.
HU reed langzaam door de verlaten straten.
Zjjn eenige hoop om Nancy te winnen was ge
grond op haar niet-slagen. Als se de tiendui
zend pond aonder zijn hulp sou kunnen krü-
«en, SM aUe Mms verloren. Bn als m veen
Roosevelt zal de eerste „vliegende president”
der Vereenlgde Staten wogden.
Reuter verneemt uit militaire luchtvaartkrin
gen, dat een groot drie-motorig vliegtuig op
het oogenbllk wordt verbouwd en uitgerust voor
het persoonlijk gebruik van den president.
Dat vliegtuig zal plaats bieden aan zeven
personen, waaronder twee piloten en er zal
een speciale afdeellng voor het personeel tn
zijn, alsmede een bergplaats voor kleeding-
stukken, terwijl het tevens* voorzien zal zijn
van een draadlooze ontvang -en zend-Installa
tie, zoodat de president ook gedurende zUn
vliegtochten in onafgebroken verbinding kan
blUven met zjjn ambtenaren.
De motoren hebben reeds proefgedraaid, zoo
dat het vliegtuig spoedig in gebruik zal kun
nen worden genomen.
Meer. Maar zij heeft haar vaders aanteey
tamingen en de beste preparaten van Le^ds
Als ik die papieren maar in handen kon -krij
gen
Waarom zou dat niet kunnen? vroeg Ben.
Wat bedoelt u daarmee? vroeg de man
achterdochtig.
Waarom kun je miss Judson je diensten
niet aanbieden? Ze kent je immers van Jaren*
geleden?
Hieraan had de man blijkbaar niet gedacht.
HU keek zwijgend in het vuur en zei toen voor
zich heen: Inderdaad, waarom sou dat niet
kunnen?
Luister, zei Ben, terwijl hü opstond.
zooals ik je heb gezegd ben ik er niet van over
tuigd, dat je eerlUk tegenover mij hebt gehan
deld, het heeft me veel moeite gekost je tegen
een vervolging te beschermen. Waarom zou Jü
niet kunnen wat Mary Judson kan? eindigde
hij veelbeteekenend.
woonde in Duitschland de
wiens revolutionnaire werken
len. ZUn vrouw nam zich voor
Lr man beroemd te maken en
ióord door zich een dolk in het hart
fcj succes was nihil. Iedereen be-
hmSfti „truc” en zij stierf roemloos
De mist was een beetje opgetrokken en
het rijden viel Ben veel gemakkelUker dan in
het begin van den avond.
Ben reed langzaam. De afstand tusschen
Woodroyd en Laburnum Cottage was niet
meer dan twee mijlen en hü wilde den rit zoo
lang mogelük rekken. HU waa nog nooit zoo
nerveus geweest; de avond van zijn liefdesver
klaring waa niets geweest hlerbU vergeleken.
De vrouwelUke minister van Arbeid in de
nieuwe regeering der Ver. Staten, miss Frances
Perkins, heeft sedert zU in functie trad, niet
minder dan 2000 voorstellen ontvangen van
burgers, die meenden het middel gevonden te
hebben om het land uit de huidige depressie te
helpen. In een interview met Reuter verklaarde
minister Perkins, dat zü het een belangwek
kend feit vond, dat de burgers zich zoo sterk
bezighielden met de 'middelen tot verbetering
van den toestand.
Enkele van de voorstellen die zü ontvangen
heeft zijn zeer drastisch, doch in sommige zit
we), iets goeds. Als haar eigen meenlng gaf zij
te kennen dat er op groote schaal openbare wer
ken moesten worden uitgevoerd, waartoe binnen
enkele baanden 2 A 3 billloen dollar ter be
schikking zal worden gesteld.
Met dit geld zullen geen monumentale wer
ken wprden altgevoerd, doch alleen werken die
een verhooging van den levensstandaard ten
gevolge hebben. Zoo zullen nieuwe wegen, rlo-
leeringswerken, telefoon- en electrische licht-
lUnen naar de kleinere dorpen worden aange
legd. Bovendien zullen goedkoope huizen met
badkamers worden gebouwd.
De minister is van meening dat hierdoor niet
alleen de werkloosheid belangrijk zal afnemen,
doch dat tevens de algemeene toestand zal ver
beteren.
dat zU hem tegen den beweeglUken, kleurigen
achtergrond van pratende, gebarende menschen
bUna als iets onwezenlUks voorkwam. Haar han
den lagen in haar schoot stil en onbeweeglijk,
enkel de schuchtere avondwind speelde door de
weelde van haar vol en donker haar. Over de
oogen daalden de lange wimpers, alsof zü het
geheim, dat daarachter brandde, wilden .verbezi
gen vóór deze wereld. Maar Achter deze rust.
Achter dit schijnbaar ln-zich-zelf-besloten zün
wist hü warm en levend den klop van het bloed.
„Zullen we wat wandelen?"
„Goed.” stemde zü toe en sloeg de glanzende,
1
s 5
TssessssessssgsMSBMeBMZsessatsszzBSBBseMBMWMnr
In het Nationaal Theater van Boedapest
heeft de eerste opvoering plaats gehad van het
blüspel „Het meisje uit den vreemde", van Mar-
jay en Somogyi, dat een groot succes is .ge
worden.
Het stuk behandelt een llefdes-geschiedenis
van een jong Hongaarsch meisje, dat in de na-
oorlogsjaren als leidster met een klndertreln
naar Nederland komt.
De Hongaarsche pers roemt het stuk vooral
om den voortref felük ultgebeelden Holland-
schen geest, die eruit spreekt.
De HoMandsche familiekring, zegt een blad,
is aJi.w. overgenomen uit een roman van de
Nederlandsche schrijfster Jo van Ammers-
Kueller en de opofferende goedheid der Hol
landers, vrü van alle egoïsme, komt in het stuk
duldelük tot uitdrukking.
Op een verkooping te Parijs is het boekje,
waarin de kamerdienaar van Lodewük XVI,
Clary, de waschlüstjes van den koning bühleld.
gedurende diens gevangenisschap in de Temple,
verkocht voor 3900 francs. Het boekje bevat ook
het waschgoed van de koningin en er blükt wel
uit, hoezeer de linnenkast van de gevangene
Marie Antoinette was afgenomen.
Een brief, welke door de zuster van den ko
ning, madame Royale, was geschreven aan me
vrouw Procqüet de Chanterenne, bracht 4350
francs op.
Ook andere souvenirs aan de Fransche re
volutie brachten goede prijzen op. Zoo werd
een geborduurd vest van Marat verkocht voor
2550 francs. Een driekleurig vest van Robes
pierre, dat de woorden „Leef vrü of sterf; de
Natie; Wet’’ draagt, ging voor 6000 francs weg.
Een rood-wit-blauwe sjerp van Camille Des-
moulin kostte 3600 francs en een paar hand
schoenen. beschilderd met een vrouwenhoofd, de
„Revolutie" symboliseerend, bracht 3200 tr. op.
groepen een plaats hebben, waar zü rustig
kunnen loopen, Bonder gevaar doodgeschoten
te worden, want als aanhangers van beide
groepen elkaar ontmoeten is schieten onver
mijdelijk.
Hoewel het dragen van vuurwapens is ver
boden. hebben honderden een geladen revolver
of pistool in den zak, veelal de gevaarlüke
.Parabellums”.
Het jongste vuurgevecht heeft in een van de
drukste straten van Sofia plaats gehad.
Alle gewapenden schoten naar hartelust, ter-,
wül de „rustige burgers" verschrikt wegvlucht
ten of zich plat voorover op den grond wier
pen.
SIMPLEX RIJWIELEN loopen licht, zijn absoluut betrouwbaar. Prijzen vanal f. 49.50
SIMPLEX MOTORRIJWIELEN PK. f. 199.50 SIMPLEX MOTORRIJWIELEN 3 PK. f.265.
SIMPLEX DRIEWIELERSf. 139SIMPLEX DRIEWIELERS met motor f. 325
Den volgenden dag dacht Ivy aan
de nieuwe bank aan zee.
„Kan, Robbie en Topsy, laten we
naar het strand gaan en op Freddy
Vrüdag’s bank zitten."
Doch toen ae bü de bank kwamen,
schrok Ivy erg. De heete zon bad
Freddy’s bank doen krimpen en de
bank was geheel uit haar modeL
„Oh, kük eens,” riep Ivy.
„JÜ kan er op gaan zitten, als je
wil,” zei Robbie, „maar ik ga op bet
strand zitten."
nog leeft hü als een geheimzinnig vorst op zün
wonderlijk kasteel. Enkele dagen geleden tracht
te zelfs een bericht in de kranten te sluipen, als
zou de dichter overleden zün, een bericht, dat
nog denzelfden dag werd tegengesproken.
Een nogakThsmakelljke reclame was die van
den schilder Diefenbach. die met enkel; leerlin
gen in monnikspijen gehuld op een wagentje
door Weenen en München rondreden om de
aandacht te trekken. Een collega van hem schil
derde zün huis knalrood, verscheen aan bet ven
ster op de eerste verdieping in een zuinige blee
ding en sprak de menigte van nieuwsgierigen
toe, waarbü hü het voornemen te kennen gaf,
dat hü uit liefdesverdriet en -uit melancholie
uit het raam zou springen. Het gevolg was, dat
een aantal menschen het huis binnendrong en
hem van zün dwaze voornemen afhielpen door
een reeks van zün schilderijen te verkoopen.
Een Parljsch schilder, Murgot genaamd, liet
op een tentoonstelling een zelfportret ophangen,
waarop hü een gemaskerde dams een dolk in
het hart stootte. Het bestuur der tentoonstelling
kwam er aan te pas en verbood.het schilderij,
maar het "gevolg was, dat een legertje op sen
satie beluste dames naar bet atelier van den
schilder stroomde om het doek te zien en
om hun portret te laten schilderen. Murgot
was in minder dan geen tüd een beroemd en
schatrijk man.
Aan het hoofd der reclame-ziekte staat in-
tusschen Amerika. Zoo trok in de straten van
Chicago een groep luidruchtige jongelui rondsdle
plotseling aan 't vechten sloegen, waarna een
hunner op de straat neerviel. De politie ver
scheen en droeg den doode weg. Midden op de
straat werd hü echter weer levend en ging
rechtovereind op de baar zitten, terwül hü het
lachend publiek uit zün jongste boek voorlas.
De ingenieuze schrijver werd onmlddellUk ge
ëngageerd bü een groot dagblad.
Voor ons Nederlanders, die niet zoo gemak-
kelijk onder den Indruk komen van dergelüke
mln of meer lugubere en smakelooze grappen,
klinken deze verhalen een beetje onaannemelük,
maar als we even bedenken, welke onzinnig
heden niet verzonnen worden door de reclame
agenten der filmsterren, dan behoeven we alle
bovengenoemde trucs niet onmogelük te achten.
Intusschen, in ons nuchter land zouden deze
grapjassen al heel weinig succes hebben. Stel
u eens voor, dat een jeugdig Nederlandach ro
manschrijver reclame voor zün boek zou willen
maken door zich op een doodsbaar naar den
Dam te laten brengen en daar een hoofdstuk
de volgelingen van
Ivan Mlhaloff, ook wel de „ongekroonde ko
ning van Macedonië” genoemd, en de volge
lingen van Protogueroff.
Deae overeenkomst Is gesloten, opdat beide
was nog de eenige op het hotelterras.
Achterover leunend staarde hü weg over
den róezigen boulevard naar de zee, dien
avond eenCYoerlooze, glinsterende spiegel. Zóó
rustig, bükans zóó bedachtzaam had hü ze in al
die weken niet gezien. Er was ternauwernood
eenige beweging te bespeuren. Enkel op het
strand braken met lange, regelmatige tusschen-
poozen de kleine, lage golven, een deinend, wie
gend spel. Maar toch, ondanks deze rust en
stilte, was boven het jachtend, krüschend ru
moer der straat haar stem merkbaar, rulschend
en eentonig, een bedwelmend zingen
Langzaam dwaalde zün blik weg van deze
elndelóoze onbewogenheid, bleef rusten op het
gekrioel van menschen en auto’s onder hgm en
hü bedacht met een plotseling stügenden wee
moed dat dit zün laatste avond zou zün; mór
gen zou zün werk hem weer opeischen, hefti
ger, intenser dan ooit tevoren. En.... dat dit
de laatste avond zou zün met May.
Zü hadden elkander ontmoet gedurende de
eerste week van zün verbluf in deze badplaats,
en logeerden in hetzelfde hotel, zü met haar
vader, een eenzelvig oud man. hü alleen om te
rusten van de vermoeienis en de beslommerin
gen, die het vergane jaar hem hadden gebracht.
Aan tafel waren zü tegenover elkaar geplaatst.
Al dadelük werd hü getroffen door een koele,
welhaast afwerende uitdrukking, die rond haar
mond zich had vastgezet, en die zü, menigmaal
tevergeefs, trachtte te verbergen. Toen zü op
stond. had hü haar onwillekeurig nagekeken,
getroffen door haar hooge, slanke en trotschc
gestalte naast den gebogen, kleinen grüsaard.
die haar vader was. Twee avonden later waren
zü met elkaar in aanraking gekomen, dank zü
een wederzUdschen vriend. Sindsdien ging er
geen dag voorbü. of zü spraken elkander en
langzamerhand gedurende deze luttele weken
was tusschen hen beiden een vertrouwdheid, een
genegenheid gegroeid, welke hü, dat wist hü
onherroepelük, slechts noode kon missen. Ook
hü was voor haar méér dan een ggfvoon vriend
gewórden. Hü bemerkte het somtüds aan den
toon, waarop zü schünbaar onbeduidende din
gen wist te zeggen. Haar stem kon dan een don
keren klank hebben, die na-sidderde in zün hart
en in het gebaar, waarmede zü af en toe op hun
wandelingen zün arm kon nemen, een gebaar
dat hem door de eenvoudigheid, door de sim
pelheid büna als een in-bezit-nemen voorkwam,
voelde hü den angst om deze nieuwe genegen
heid te moeten verliezen. Ze moest veel ge
leden hebben, May.... En nu was het de laat
ste avond.
Dienzelfden morgen had hü van zün mede
directeur een telegram ontvangen, dat orunid-
dellüke overkomst noodzakelük maakte. Dade
lük had hü het aan May laten lezen. Zü had
hem even aangëzien met haar wonderlüke, grüze
oogen, dAn had zü het hem zwijgend terugge
geven.
Toen zü opstond van de ontbüttafel was: „Dus
onze laatste avond” alles geweest, wat zü zel-
de. Maar in deze weinige woorden had zü zich
verraden.
’s Middags had hü haar niet'gezien. Hü wist,
dat zü met haar vader een autorit maakte en
deze tijd had hem eindeloos lang geleken. Ook
aan het diner bleven haar plaats en die van
haar vader onbezet. En büna angstig, onrustig
als een jongen, had hü zich afgevraagd, of hü
haar wprkelük nog wel spreken zou.
Langzamerhand had het terras zich gevuld.
Büna alle plaatsen waren bezet. Uit het hotel
klonk de zachte, vleiende muziek van het or
kestje. Rondom hem gonsde het geluid van pra
tende, lachende menschen. Een vreemde onrust
was over hem gekomen. Zou hü May nog zien?
Het was al negen uur; gewoonlük kwam zü
eerder.... maar ze zei toch: onze laatste avond.
Even herhaalde hü de woordenonzelAAt-
ste.... avond.... ónze. Hü koesterde ze In zün
gedachten als een kostbaren schat. Mümerend
staarde hü weer over het water. Morgen zat hü
weer op zün bureau, kon hü de afgunstige
praatjes van Demmink, zün collega, weer aan-
hooren. Demmink, die altüd op alles en iedereen
wat had aan te merken.... kon hü weer luis
teren naar het gezanik van het personeel, hun
tallooze. kleine grieven en in de gejaagdheid
van zün bestaan zou deae zomerdroom wellicht
spoedig teloor gaan.
„Ik ben laat!”
Met een ruk sprong hü op. May stond achter
hem: ze reikte hem haar hand; een koele,
smalle hand. Dan zette zü zich naast hem.
„We kregen onderweg panne, dat nam eenl-
gen tüd.”
Even bleef het stil tusschen hen beiden. HU
wist, dat hü nü niet over de gewone, dage-
lüksche dingen kon spreken. En wat dan? Al
tüd had hü alleen geleefd en een schroom weer
hield hem nu om te spreken over dAtgene, wat
tusschen May en hem nog nooit was uitgespro
ken. Van terzüde keek hü haar aan. Haar ge
laat was zoo rustig en in deze rust zoo verheven.
wüde avondcape
om zich heen.
Achter haar aan
schrüdend zag
hü. hoe zü aller
blikken tot zich
trok. Haar gang
wastrotsch, maar
lenig, alsof in lederen tred haar veerkracht zich
ternauwernood wist te verbergen.
Dan liepen zü langs het water. Er was hier
geen geluid, enkel de nabüe zee. monotoon Hü
voelde, hoe een beklemming in hem rees, Rlsof
een vreemde hand zün keel dichtschroeide en
tegelükertüd wist hü, dat hü niet maar zonder
meer van haar kon weggaan. Hü nam haar arm
en met de vertrouwdheid van dit gebaar, den
zachten druk van haar arm tegen den zünen.
was het alsof hü wederom zün woorden terug
vond en alle andere zaken vermüdend. begon
hü dadelük over datgene, waarvan hü wist, dat
het hun beiden het diepst aanging.
,KÜk” zei hü. .Als ik hier zoo met jóu loop.
May. dan zou ik me kunnen indenken, dat het
wel altüd zoo geweest is en dat het ook geen
einde behoeft te nemen. Met deze gedachte ben
ik de laatste weken geheel vertrouwd geraakt. Ik
heb dikwüls bü mezelf gedacht: vroeger, lang
geleden, moet je haar al eens ontmoet hebben.
Ik geloof, dat JU mü en ik jou volkomen aanvul
en deze weinige weken hier zün me heel lief
geworden; je hebt me geholpen tot rust te*ko-
men en ik kan nü weer beginnen. Natuurlük, ik
zou jé willen vragen of hier werkelük geen einde
aan behoeft te komen. Maar zie, je, May, Ik heb
altüd lang gewikt en overwogen voor ik tot een
besluit kon komenen tenslottewat weten
jü'en ik van elkaar?”
Even hield hü op. Hü voelde, dat de banaliteit
van deze laatste woorden misplaatst was; ter
sluiks keek hü naar haar, maar niets op haar
gelaat verried haar gedachten. Dan ging hü
verder:
„Ik had dat laatste niet moeten zeggen, na
tuurlijk niet; wü weten misschien meer van
elkaar dan vele anderen, die jarenlang naast
elkaar leven. Maar ik ben zoo bang, May, dat
Als we bü elkaar bleven, de droom verloren zou
gaan. Als ik nu morgen weg ben, zal ik altüd
moeten terugdenken aan deze weken met jou.
Ze behooren tot het beste van mün leven en
in het andere geval: je sou me mee maken In
mün werk, humeurig dikwüls, bezet door alle
mogelüke en onmogelüke zaken en al heel gauw
zou dé droom uit ons leven verdwünen. Er zou,
onmerkbaar eerst, een lichte'- verwijdering tus
schen ons ontstaan, we zouden naast elkaar
leven en het zou misschien ondraaglük worden.”
Hü zweeg en hü wist, dat alle woorden die hü
gesproken had, nutteloos en overbodig waren
geweest. Hü voelde hoe hü er den angst voor
het geluk mee trachtte te maskeeren. Zoo was
het altüd in zün leven geweest. Hü was bang
het geluk, wanneer het binnen zün bereik lag,
te grüpen. En met praten, met redeneeren had
hü het probeeren te verklaren. Maar hier hielp
het niet
Naast zich hoorde hü een zachten lach. Ver
wonderd keek hü naar haar en In hetzelfde
oogenbllk voelde hü Wtar arm rond zün hals
en haar mond, haar zachten mond op zün
lippen.
„Jongen, wat prAAt je veel!” was haar eenig
antwoord, en met deze simpele woorden ver
dwenen al zün bezwaren en wist hü elndelük,
dat er somtüds oogenblikken In een levan zün,
dat het geluk zélf de handen uitstrekt en néémt,
wat zich niet wil geven.
een nieuwe gedachte schoot plotseling door
zün geest. Was het mogelük, dat Nancy op een
ander verliefd was? Was dat de reden waarom
ae hem, Ben Briggs, een blauwtje had laten
loopen?
Ik zou dien kerel vermoorden, mompelde
hü, maar ik kan niet gelooven dat het daar
om is.
Hü wist zeker, dat er niemand in Cornwall
was van wien Nancy hield; Jessie had hem
daaromtrent gerust gesteld. Ze had van Nancy
verteld, dat ze nooit flirtte maar had ze mis
schien iemand in Leeds ontmoet waarvan ze
hield?
Meer dan één jongeman had den laatsten
tüd enthousiast over haar gesproken. Hü wist
dat er een heel stel verliefd op haar was ge
raakt. Maar hij kon niemand bedanken, die
hem in de schaduw stelde en wien zou kunnen
gelukken wat hem niét gelukt was. Zün tegen
stander was geen man het was de moreele
erfenis die haar vader haar had nagelaten!
Het sloeg middernacht toen hü de kamer
binnenkwam, waar het licht nog volop brandde.
Hü vroeg zich af ot ze al zou zün wegge
gaan. Toen hü de deur binnenkwam, vroeg
zün vader hem: Ben Jü het, Ben? Kom je
uit de garage?
Ja. ik kom er juist vandaan.
Is Dizon daar?
Neen.
Waar kan die vent toch ritten! riep
Etyah. Ik gaf hem order den wagen klaar te
Nancy liet hem goed merken, dat de heer Ben
Briggs niets büzouders voor haar beteekende
en hü voelde dat hü Bonder haar niet kon le
ven, dat de heele wereld hopeloos en vervelend
was zonder haar.
Het is werkelük vriendelük van u, aei
Nancy koel-beleefd. Ik meende het niet erg,
toen ik tegen uw vader zei dat ik het niet ver
velend vond om naar huis te loopen.
Dit was voor Ben een goede gelegenheid ozn
het gesprek te beginnen.
Het is heelemaal niet vriendelük, set hü
heesch. Ik ben blü dat ik deze kans gekre
gen heb. Ik vind het niet prettig....
Wat? Niet prettig om me thuis te bren
gen? Het Is wel wat laat, dat moet ik toegeven.
Je weet wel dat het daarom niet is, ant
woordde Ben. De zou niet willen, dat je al
leen zoo laat op straat moest loopen. Ik vind
het niet prettig, te weten dat je de kantoren
afloopt om werk te zoeken, alsof je een handels-
relziger was.
Dat zal ik nooit meer behoeven te doA.
aei Nancy.
Is er dan iets büaooders gebeurd?
Ja. Ik heb een baantje aangenomen.
Er volgde een stilte op deae woorden.
Den moet ik je zeker wel geluk wenachen.
begon hü.
Natuurlük!
Maar ik vind het afachuwelük, dat je een
betrekking hebt aangenomen.
succes zou hebben zou ze bü hem terugkomen
uit liefde voor het oude tehuis.
Maar zün gevoel van eigenwaarde was toch
geschokt. Hü begreep nog altüd niet waarom
Nancy niet op hem verliefd was. Was hü niet
de getapete jongen uit heel Leeds? Was
niet de beste partü uit de heele stad?
Mary Judson het geheim ontdekt had
Nancy heelemaal onafhankelijk worden,
dacht aan hetgeen Sarah Ellen hem had ver
teld Mary Judson had Nancy beloofd het oude
tehuis terug te koopen als haar plannen luk
ten. Mary bezat haar vaders aanteekenlngen
en waarom zou de dochter niet volbrengen wat
de vader was begonnen?
Hü bedacht nog iets anders. Mary Judson
had Nancy meegenomen naar het laboratorium
en haar in alles ingewüd. Was het niet moge
lük dat ze haar als asistente zou gebruiken?
Zün zuster Jessie had dikwüls over Nancy's
voorliefde voor scheikunde gesproken en ver
teld, dat de professor in Cambridge haar als
een veelbelovende leerlinge beschouwde. Zou
den die twee niet de kleinigheid ontdekken,
waarover Langham gesproken had?
Toen Ben Woodroyd had bereikt, was hü in
een wanhopige stemming. Hü zwoer dat hü
iedere Hinderpaal uit den weg zou ruimen. Hü
was verschrikkelük jaloersch, niet op een an
deren man, want die was nog niet in het spel,
maar op de synthetische rubber en op het ge
vaar dat daarvan voor hem te duchten was.
Neen, hü zou zich door niets laten tegen-
hovden hü zou aelfs zoo ver gaan, dat bühouden om kwart voor twaalf.
“T T Tie een taoniek zou willen schrijven over
yy de verschillende manieren van reclame-
v v maken, zoowel voor handelsartikelen
als voor.... personen (waaronder de re
clame voor zichzelf, niet te vergeten)
zou een paar nummers van een cou
rant noodig hebben. Het verschünsel „re
clame” zooals dat in den modernen vorm tot ons
spreekt, neemt bezit van de straat, de courant,
bet tüdschrift en de brievenbus. De reclame is
zelfs in staat een bepaalde industrie te vervor
men tot een aanloop naar het verkrügen van een
of ander begeerd artikel, dat niets met bedoelde
industrie te maken heeft. Zoo zuchten b.v. de
sigarettenfabrikanten sinds jaren onder den Igst
der cadeaux, die den verkoop van sigaretten
moet bevorderen. Wie ooit een blik heeft gesla
gen achter de schermen der cigaretten-
industrie, heeft daar tot zün verbazing kunnen
zien, dat een fabrikant wiens beroep het is si
garetten te vervaardigen en deze aan den man
te brengen, in den tegenwoordigen tüd meer
uren per dag besteedt aan het uitzoeken en be-
heeren van zün cadeaux dan aan de fabricatie
van zün artikel. Er zün mannen, die een be
paald merk rooken om keukengerei voor hun
vrouw te kunnen verdienen of een snoezig klok
je, of een fiets voor den oudsten en een vlie
genden Hollander voor den jongsten zoon. Men
wascht zich met een bepaalde zeep, omdat het
verbruik daarvan kans biedt op een armband
of een taschje voor t meisje, op een polshorloge
of een doos bonbons. Men eet een bepaalde
soort bonbons, omdat men daarbü een doos zeep
cadeau krügt eii men koopt een bepaald merk
koffie om een doosje napolitains toe te kunnen
krijgen. j
Dit alles is reclame en- als u ’t mü vraagt,
geloof ik, dat alle fabrikanten liever vandaag
dan morgen een eind aan deze situatie willen
maken, want zü zullen toch liever in hun eigen -
vak zeep of sigaretten willen maken en ver
koopen dan in een vreemd vak te moeten uit
puzzelen waar zü het goedkoopst terecht kunnen
voor horloges, lepels en vorken en kinderspeel
goed. Maar zü kunnen niet! Zü zitten eraan
vast, zoolang er één op de honderd is, die het
'cadeau-stelsel blüft huldigen en daarmee een
Voorsprong heeft op de anderen.
Iedere nieuwe reclame-zet kweekt volgelingen
en maakt de oorspronkelijkheid tot den meest
begeerden truc. Als men eenmaal het succes van
„toch voordeeliger” heeft geconstateerd, dan
laat men in snelle opeenvolging deze leuzen
los: „toch beter”, „toch goedkooper” enz. Wie
„even tüd” heeft gehad voor een bepaalde si
garet, kan hoogstens een maand later ergens
lezen, dat hü, wil hü voor een goed rooker door
gaan, „den heelen dag” een ander merk zal
moeten rooken. En zoo kan men blüven rede
neeren en eindeloos glossen maken op het
reclame-wezen, waarbü men b.v. op het terrein
van de film de vermakelijkheid ten top zou kun
nen voeren.
Maar nu de persoonlüke reclame, de reclame
die sommige menschen voor zichzelf maken.
Men heeft de reclame van den man, die zün
naam zooveel mogelük in de krant wil hebben,
de reclame van hen die lüstaanvoerders zün bü
de veikiezingen en die dus in ontelbare hoeveel
heden in woord en beeld tegen reclamezuilen en
op het straatasphalt pronken enz. Al deze men
schen worden echter door de reclame gedragen
krachtens een bepaalde functie, een bepaalde
bekwaamheid of bfteekenis en hun persoon
neemt slechts indirect aan deze reclame deel.
Heel anders staat het met lieden, die niets
sün en niets kunnen en toch hun naam bekend
willen zien. In de geschiedenis zün deze namen
talrijk, maar ook in onzen tüd kennen we voor
beelden. Zoo is daar b.v. eene Duitsche dame.
Rosa Meller. een journaliste, die het vorige jaar
naam maakte door het publiek te willen wüs
maken, dat zü in haar werkkamer overvallen
was. In de oudheid was er eens een jongeling
in Athene, die op één dag en met één slag be
roemd werd. Het wak in den werkelüken zin
een slag, die hem bekend maakte n.1. de slag,
dien hü op straat toebracht aan het gelaat van
het toenmalige staatshoofd. Een goedkoope ma-
ni^r,. zal men zeggen en wü zouden het zelfs
Het hindert niet, Mr. Briggs, zei Nancy's
stem. Ik kan best naar huis loopen.
Om dit uur! Ik denk er niet aan. Weet je
zeker, dat Dixon er niet is, Ben?
Alles is donker in de garage.
Ik zal dien ellendigen kerel wel eens de
les lezen, zei Mr. Briggs kwaad. Ik heb
Nancy beloofd, dat hü haar met den wagen
zou thuis brengen.
Is dat alles? riep Ben verheugd. Ik zal
met plezier naar Laburnum
miss Trevanion
Cottage rijden.
Ja? dat is heel vriendelük van u. ant
woordde Nancy.
Eenige minuten later haalde Ben zün auto
opnieuw uit de garage, en met Nancy aan zün
züde reed hü den weg op.
Ik zal het nog eens probeeren. dacht hü.
terwül hü den weg naar de stad Insloeg.
46
HOOFDSTUK XIV
