Een vredelievend generaal
H
l
“STANDARD*
Met ROBINSON aan
Alleabonné’s
kun je uren lang gaan
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN {f&ï/jciClt WUt (fort
M O T
WILT GIJ OP DE HOOGTE BLIJVEN?
LEEST WAT ROOMSCHE BOEKEN SCHRIJVEN
WOENSDAG 3 MEI
r
BOLIVIA’S STRIJD
Vrede vóór alles
De misdaad in de V.S.
Paderewski
Nationale bloem
Geen renteverlaging
Ja, hoe zit dat eigenlijk?
Een handleiding
De garantie van een wereldmerk is
meer waard dan lange gesprekken.
i feg
O i L:?:
x- «<- <-*
De Duiteche generaal Kundt aan
voerder van het Bollviaansche
bonden diedênboekje. De coupon verliest'
^\op TjX 1933 haar ge^ighei^
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
I
Hermine’s
Geheim
-I----
---U--
I
r-'f
voorsteUen, denk Ik," zel Freddy.
„Zoo Is het,” antwoordde Robbie.
„Maar dat wiel Is niet rond," zei
zullen jullie laten zien, hoe een cirkel
kan worden gemaakt.”
deed.
Freddy liet Murial en Madge komen
en vertelde hun, wat ze moesten, doen.
De lepelaars maakten daarop twee
prachtige cirkels, door van hun snavel
gebruik te maken als van een passer.
„O, het is gemakkelijk,zelde Rob
bie, „om een cirkel te maken als Je
sen passer hebt”
(Morgenavond vervolg)
1
maakt
4?
HOOFDSTUK XV.
EXPERIMENTEN
r
31
en
(Wordt vervolgd).
1
1
de zeeman, „wil maar even wachten,
dan zal ik de lepelaars halen. Die
Voor Juffrouw Egel is het leven
dikwijls niet erg gemakkelijk. Als
zü ’s avonds gaat wandelen, moet
zij voortdurend goed oppassen,
want overal dreigt gevaar.
„Zie je wel,” zet de zeeman, „hoe
4
je het doen moet?”
Heb je de biceps van een gorilla
wel eens gezien? Wie zotï er niet
graag een grqoten broer hebben,
die zoo sterk is als deze gorilla,
die zijn gezin zoo goed verdedigt.
Over de avonturen van den egel en den gorilla kun
je lezen in een mooi boekje, dat je kunt krijgen,
als je negen bons uit de Quaker-bavermoutpakken
verzamelt. Maar als je de coupon hieronder met
vijf bons naar ons toestuurt, krijg je het boekje
veel eerder. Op deze manier kun je een aantal
verschillende boekjes krijgen. Stuur dus de coupon
en vjjf bons mèt je naam en adres aan: The Quaker
Oats Company, Postbus 905, Rotterdam.
R.K. Boekh.
en Uitg. Ver.
Sint Jan.
in bet
derde
De
ste
notitie van
geen enkel
hem echter
een
sprak ze:
Nog een uur.
hij
naar
van
Ze pro-
Er was
lukken?
zou die
vragen
aard
leed;
1
1
1
1
1
Tot bestrijding van de misdaad in de Ver-
eenigde Staten heeft kolonel Ooddard, een des
kundige op wapengebied en universiteitsprofes
sor in de politieke wetenschap het voorstel ge
daan, eiken goeden Amerikaanschen burger
zijn eigen poll tie-man te laten zijn en uit te
rusten met een revolver.
Door den eerzamen burger te bewapenen, zal
men. aldus kolonel Goddard, den misdadiger
ontwapenen, want hij zal zich dan nog wel eens
bedenken alvorens van zijn vuurwapen gebruik
te maken en het ongehoord aantal moorden in
Amerika ongeveer 12.000 per jaar zal ver
minderen.
Niet het instrument, maar de persoon is ge
vaarlijk. zegt kolonel Ooddard en een verbod
op het dragen van wapen, omdat zij den dood
kunnen veroorzaken, is even onlogisch als wan
neer men om dezelfde reden het autorijden zou
verbieden.
Daarom propageert kolonel Ooddard op het
oogenbllk In de wetgevende vergadering van II-
Robble was bezig een fiets In het
zand te maken met behulp van een
stuk hout.
(Ingezonden Mededeellng
Judson sprak automatisch, haar ge
weren weg. ze keek met een glazigen,
afwezigen blik naar den oven.
Na een pauze, die oen eeuwigheid scheen,
Ujkt verbazend veel op elkaar, ant-
langzaam, en toch schijnt er
een klein verschil te zijn,...
Wat voor verschil?
Ik weet het niet.... Maar dit. en ze wees
naar de Para-rubber, schijnt iets levends te
z(jn, en het jouwe is dood.
Op de vragen van het Kamerlid Kampschöer
betreffende spoedige verlaging van de rente der
aan de gemeenten ingevolge de Woningwet ver
leende Ryksvoorschoten voor den bouw van
arbeiderswoningen, hebben de Ministers Ruys
de Beerenbrouck en De Oeer om. geantwoord,
dat tot verlaging der bedoelde rente vooralsnog
niet kan worden overgegaan, omdat de voor
schotten, op grond van de Woningwet aan de
gemeenten verstrekt, gemiddeld 4,64 pet. rente
doen, hetgeen, in verband met de rente, die het
Rijk voor zijn leenlngen betaalt, eer laag dan
hoog is te noemen.
Wt bet Engelsch van
Joseph Hocking
Handleiding bij de aangifte voor de Vermo
gensbelasting en Rykslnkomstenbelasting 1933
1934.
In den middag van den eersten Mei ontvin
gen wij reeds deze bekende handleiding van
de Beursdrukkerij, Warmoesstraat 117119,
Amsterdam. Het Is voor de veertigste maal, dat
deze uitgave, welke werd begonnen door wijlen
den heer Arnold de Vita, den vroegeren direc
teur der BeursdrukkerU, verschijnt.
elkaar bestrijden konden. En toen In 1928 een
Paragueesch legertje een Bollviaansch fort over
viel en vernietigde en het uitbreken van een
oorlog onvermijdelijk leek, was Kundt's terug
keer naar Bolivia voldoende om de rust te her
stellen en verder bloedvergieten te voorkomen.
Maar ook by de binnenlandsche twisten trad
hij sussend op en vaak met succes.
Men kan eigenlyk niet met volle juistheid
spreken over een Dultsche legerleiding in Bo
livia, want Kundt is reeds meer dan tien jaar
lang Bollviaansch onderdaan, niet alleen vol
gens de wet, maar oqk naar zijn hart. En toen
men in 1928 een beroep op hem deed, heeft hij
de regeerlng gehoorzaamd, om te bewyzen, dat
hy ook in moeiiyke tyden het nieuwe vaderland
van dienst wilde zijn, zonder daaraan bjjzon-
dere condities te verbinden. By zyn aankomst
in La Paz werd hy dan ook met gejuich ont
vangen en zelden is de wil van een volk zoo
treffend tot uiting gekomen als hier. Hy kwam
als raadgever der regeerlng en een uur later
was hij opperbevelhebber van het leger, dat hy
met recht het zijne kon noemen en dat onder
moeiiyke omstandigheden den toegang tot den
oceaan niet alleen, maar bovendien het recht
op den Paraguay-stroom moest verdedigen.
Want het was niet alleen Paraguay, maar vrij
wel alle naburige landen, die de Juistheid der
grenzen betwistten.
De meening van den generaal is nog steeds,
dat Bolivia juridisch recht heeft op den Chaco
en is er van overtuigd, dat Bolivia alles gedaan
heeft om den oorlog te voorkomen, niet één
maat doch doorloopend en dat onder groote
offers, maar dat alle pogingen op den onwil
der tegenstanders afgestuit zyn. Pas kort ge
leden heeft Parguay Immers geweigerd in te
gaan op de bemiddelingsvoorstellen van de In
ternationale Commissie te Washington en door
het terugroepen van zyn gezant zijn weigeren
de houding onderstreept, zoodat Bolivia wel
genoodzaakt is zijn recht te handhaven door
het leger.
Onder deze omstandigheden heeft Kundt de
taak op zich genomen het leger bij zijn ope
raties in het Chaco-gebled te leiden, om te
trachten zoo spoedig mogelijk tot een bevredi
gende oplossing te komen en het steeds op
laaiend ve:zet te dempen. Maar hy is niet
gewoon officier. Hij is ook kolonisator en dit
bewees hy door zijn nederzettingen in den
Chaco, waurby hij een groote zorg voor het
welzijn van het volk aan den dag legt en vóór
alles zyn werkzaamheden op den vrede richt
en op de toenadering der volken. zyn groote
ervaring, zyn uitgebreide en grondige kennis
van landen, volken en menschen maken hem
tot een beteekenlsvollen factor. Daarom zal de
naam van generaal Kundt voor altyd met dien
van Brazilië verbonden biyven en daarom ver
wacht men van zyn arbeid de uitelndelijke op
lossing van het conflict met Paraguay. Want
ook in dat land klinkt de naam van Kundt niet
in de eerste plaats als een trompetstoot, maar
als het geluid van een vredesklok.
En zoo ziet men, dat een generaal niet al
leen beelden van oorlog en vernietiging behoeft
op te roepen, maar zonder bloedige wapens kan
vechten voor den vrede. Och, waren alle gene
raals zoo....
linois een wet waarby aan eerzame burgers
verlof gegeven wordt ter bescherming een re
volver by zich te dragen en waarbij aan beken
de misdadigers het in bezit hebben van wape
nen verboden wordt.
bloemen van de kaoliang, het voornaam-
landbouw- en voedingsproduct van
Mandsjoerye, is, naar Reuter verneemt, offi
cieel gekozen tot de nationale bloem van den
nieuwen staat Mandsjoekwo.
Twee in elkaar gestrengelde kaoliangstengels
vormen voortaan het nationaal embleem van
Mandsjoekwo.
Van ouds is de kaoliang reeds het stapelpro-
duct.van het Mandsjoerijsche volk, zooals. de
rijst voor China.
In het voorjaar zijn de velden in Mandsjoe-
rije volledig wit van den bloesem der kaoliang.
Goeden nacht, en wel bedankt voor het
thuisbrengen.
Je zult het nooit kunnen, nooit, herhaal
de hij, terwijl hij zonder groet wegreed.
Nancy stond eenlge seconden peinzend voor
de deur voor ze binnenging. Evenals den eer
sten keer van zijn huwelijksaanzoek had hy die
woorden als een voorspelling geuit. Ze huiver
de ondanks zichzelf.
Maar zoodra ze de deur geopend had, ver
dween dit angstige gevoel.
Nancy. Nancy, riep Mary Judson opge
wonden uit. ik heb het gevonden, bet te ge
lukt!
wat te gelukt?
Wat te gelukt?
ik heb rubber gemaakt...* Het te nog
rooit zoo goed geslaagd. Kom mee, dan zal ik
je het laten zien!
Ze volgde precies elk van Mary’s bewegingen
en ze zou het zonder zich te vergissen hebben
kunnen nadoen. Nu was het werk volbracht,
tenminste dat dacht Nancy. Maar op het laat
ste oogenbllk had Mary een brulnultziend poe
der over het mengsel gestrooid.
Wat is da£? vroeg Nancy.
Mary Judson gaf geen antwoord.
Wat is dat? herhaalde het meisje.
Ik mag je het niet vertellen. Nancy, ik
durf het niet.
Is het belangrijk?
Ja, heel belangrijk.
Vertel me dan wat het Is.
Nancy was even koortsachtlg-nerveus gewor
den als de ander, maar Mary gaf geen ant
woord. Hoewel ze haar de methode had laten
zien, durfde ze haar niet alles toevertrouwen.
Twee uur en twee en dertig minuten, fluis
terde ze zoolang moeten we wachten.
Waartoe dient die electrische stroom?
Om het mengsel te verhitten.
Hoeveel volt te het?
Tweehonderd vyftlg. Nu niet meer pra
ten: we moeten af wachten.
Gedurende de volgende twee en een half uur
besefte Nancy hoe hard het te te wachten. Het
eerste half uur ging vlug voorbij, maar daarna
duurde iedere seconde een eeuwigheid,
beerde te lezen: het was onmogelijk.
een chaos in haar denken. Zou het
Wat zou er gaan gebeuren? Waarom
kleverige massa in rubber veranderen? Wat ge
beurde er in dien oven? Het was een onmoge-
lyke geschiedenis, die niet meer beteekenis
had dan de hocus-pocus van een kermisklant.
En waarom eigenlijk zou het niet mogelijk
zijn? Mary Judson had verzekerd, dat het rub
ber dat op tafel lag, eenlge uren geleden door
haar was bereid. Haar hoofd bonsde, haar ze
nuwen waren tot het uiterste gespannen, de
minuten kropen om
Het eerste uur was eindelijk verstreken.
Ik ga naar huis om me wat bij het vuur
te wannen, dacht Nancy, die huiverde van
kou.
Maar ze verroerde zich niet. Ze scheen vast
geketend aan haar plaats. Ze was bang dat er
iets gebeuren zou, terwijl zij er niet bij was.
Kon ze maar wat doen! Maar ze had alleen te
wachten. Ze probeerde aan allerlei dingen te
denken: aan haar meisjesjaren, aan de St. An
drew school, aan de unlversltelt. maar het ge
lukte haar niet haar gedachten te conoen-
t ree ren. Alles hing af van deze scheikundige
proef, die onder haar oogen gebeurde. Ze keek
op haar horloge. Het stond stil; ze had verge
ten het op te winden.
Hoe laat te het?
Kwart voor drieën.
Natuurlijk.
Mary
dachten
Mary Judson beefde van opwinding, terwijl
haar oogen schitterden.
Ik ben er den heelen avond mee bezig ge
weest, zei ze heesch.
Vertel me er alles van....
Neen, je moet het zelf zien. Ik heb de be-
standdeelen afgewogen en ze precies zoo ge
mengd als mijn vader deeden dit keer is
het gelukt! Sinds mijn vaders dood te het nooit
zoo goed geslaagd als vanavond.
De handen van de vrouw beefden, haar stem
klonk schor.
Is het
vink binnentrad.
Met een hoofdbeweging nam zij
z’n tegenwoordigheid, maar sprak
woord; haar donkere oogen flitsten
de vraag toe: „Wat doet u hier?”
Hij antwoordde niet op die onuitgesproken
vraag. Ook by mevrouw Loovink scheen de ani
mo tot het voeren van een gesprek beneden het
vriespunt te zijn gedaald. Met een paar beleefd
heidswoorden nam hij afscheid.
Van af dien dag bemerkte hy duldeiyk Her-
mine’s streven om een onderhoud tusschen haar
moeder en hem te voorkomen en, deels uit ver
zet tegen haar, deels uit medeiyden met de
arme vrouw, die hem, als hy langs het raam
liep, wenkte, zooals een schipbreukeling een
voorbyvarend schip tracht te praaien, zocht hy
naar een gelegenheid, om een praatje met de
oude ziel te maken, zonder de bevriezende at
mosfeer, door Hermine’s tegenwoordigheid in t
leven geroepen.
Juffrouw Hermlne stapte op een morgen In
de tram, die de buitenwijken met de stad ver
bond, voorzien van een reismandje. Inkoopen
doen, vermoedde hy. Ongetwyfeld waren die
inkoopen hoog noodzakelyk én niet geschikt om
aan anderen te worden opgedragen, anders zou
den ze hem niet de kust vrygelaten hebben.
Schynbaar onopzetteiyk drentelde hy den
tuin, groette beleefd de voor het raam zit
tende mevrouw Loovink, die hem onmiddeliyk
naar binnen wenkte. Hy gaf aan haar ultnoo-
diging gehoor, maar kon niet verhinderen dat
een onaangenaam gevoel van schuldbewustzyn
hem bekroop
„Onzin!” prevelde hy, de openstaande huis
deur binnenstappend. „Hoe kan er nu van in
discretie sprake zyn, waar de oude dame naar
myn gezelschap schynt te verlangen?”
Mevrouw Loovink begroette hem met zicht
bare blijdschap.
Neen, er Is geen verschil tusschen.
Kun Je het nog eens maken? vroeg Nancy,
na een nieuw zwijgen.
Ik zal het voor je oogen doen! Ik zal het
nu maken.
Maar je bent veel te vermoeid.
Vermoeid! Ik voel geen moeheid meer.
Let op.
Eenige minuten later was Nancy haar onder
houd met Elyah Briggs en Ben’s huweiyksaan-
zoek vergeten. Al haar liefde voor schei
kundige experimenten ontwaakte in haar en
ze was nu even enthousiast als de ander. Bo
vendien, als het Mary gelukte, zou ze Ben’s
woorden kunnen logenstraffen, en dan....
Ze keek oplettend toe, terwyi Mary Judson
de bestanddeelen afwoog. Het waren doodge
wone stoffen, glycose, theriakel. Het mengsel
werd in een yzeren pan gegoten en daarna in
een electrtechen oven geschoven.
Luister, fluisterde Mary, Ik zal op den
stroom letten; in achttien minuten heeft het
de Juiste temperatuur. Dan moet het er twee
uur in staan en dan.... de stem stierf weg in
een fluistering.
Is dat alles? vroeg Nancy.
Ik zal het deksel er vast over leggen, ging
de vrouw voort, en dan hebben we niets te
doen dan te wachten.
Het ergste in de wereld te wel te moeten
«achten, geduldig, rustig af wachten. Het leek
Nancy of haar toekomst afhing van de volgen
de uren. Gedurende het mengen van de stoffen
was Nancy kalm en zeker van zichzelf geweest.
niet beter, als Je eerst wat rust
neemt? vroeg het meisje. Ik zie dat Je óp bent
het is niet verstandig, nu weer naar het la
boratorium te gaan.
Ik kan niet rusten, antwoordde Mary
ik zou geen oog dicht doen. Oa nu dadeiyk met
me mee, ik zal het Je laten zien.
Nancy voldeed aan haar verzoek. Zoodra ze
laboratorium waren gekomen, veran-
Mary Judson In dc wetenschappeiyke,
koele vrouw die ze altyd was.
Kyk, zei ze, op een bruine stof wyzend,
dit heb ik vanavond gemaakt
Nancy bekeek het crittech. Het leek op rub
ber, maar toch was het meisje niet overtuigd;
er rees een twyfel in haar op.
Mary, begon ze, Je zei. dat van de rub
ber die je vader heeft gemaakt, eens drijfrie-
De gemeenteraad van Lausanne heeft den
beroemden pianist Paderewski benoemd tot
eereburger der stad.
Paderewski - - -
huis, waar
doorbrengt.
men zyn vervaardigd. Ben Je daar heel zeker
van?
Twyfel je aan myn woorden? vroeg de
vrouw.
Dat weet je wel beter, antwrordde het
meisje, je bent net zoo min in staat te lie
gen als de maan te grijpen, maar iedereen kan
zich vergissen. Weet Je heel zeker, dat die drijf
riemen waren gemaakt van de rubber van je
vader?
De vrouw keek een oogenbllk zwygend voor
zich uit.
Ik heb daar zelf ook dlkwyis aan gedacht,
ging ze voort. Ik vroeg me af, of Joe Flet
cher het maar gezegd heeft om myn 'ader
plelzler te doen en toch gewone rubber ge
bruikt heeft. Ik had het Jlm graag gevraagd,
maar hy te ook gestorven, meer dan een jaar
geleden. In ieder geval heb ik dit gemaakt; en
ze vrees naar de stof op de tafel.
Heb je hier natuuriyke rubber by de hand?
vroeg het meisje.
Ja, hier is het.
Nancy vergeleek de twee soorten zorgvuldig.
Je kunt ze ternauwernood van elkaar on
derscheiden, is het niet? vroeg de vrouw
trotsch.
Het
woordde Nancy
zou
den
haar
toen hy dit niet
vervolgde
zy op geheimzln-
nigen fluister
toon: ..Myn man
IK'SW -
y had het goed getroffen, buitengewoon
goed. Zn kamer had twee ramen, die een
wyden kyk gaven op veld en bosch; een
derde raam, op zy van het huls, gunde een blik
in den landeiyken tuin. Het huisje zelf lag aan
den buitensten ring van een niet onaardig pro
vinciestadje. By z’n aankomst had hy mevrouw
Loovink even gezien en gegroet. Verder zag hy
niemand dan juffrouw Hermlne. de dochter des
huizes, door wie hy bediend werd en op wie de
leiding der huishouding geheel scheen te rusten.
Hy begon juffrouw Hermlne dan ook jnet be
langstelling gade te slaan en zich te verdiepen
in vragen en onderstellingen omtrent haar ka
rakter en levenservaring.
Op een middag bracht zy voor de lunch een
extra smakelyk schoteltje mee en hy begon:
„U verwent me. juffrouw Hermlne,” licht
schrikkend van den voornaam, die hem over de
lippen glipte.
„U bedoelt?" vroeg ze koel-beleefd.
„Wel, alles wat u me voorzet is zoo buiten
gewoon smakelyk."
„Het doet me genoegen, dat het eten naar
uw zin iaj’ luidde haar vormeiyk antwoord, op
yzigen toon' gegeven.
Den volgenden dag beging hy de onhandig
heid een in z’n kamer geplaatste bloemenvaas
om te gooien. Op zyn verzoek kwam ze toeloo-
pen, gewapend met een dweil, om het op den
grond gestroomde water op te tippen.
„Wat bezorg ik u een last!” sprak hy veront
schuldigend, terwyi hy keek naar d’r handige
bewegingen.
„Last behoort by kamer-verhuren,” weerde
ze koel af, „We moeten daarvan leven en dus
willig de lasten accepteeren.
„Maar het is toch zeker geen gewoonte, dat
uw huurders bloemenvazen omgooien en daar
door overstroomlngen doen ontstaan," schertste
hy.
„Een ongeluk kan iedereen overkomen,” luid
de haar effen antwoord.
Haar stugheid maakte hem korzelig, temeer
omdat hy intuïtief voelde dat die aangeleerd,
niet aangeboren was. Hij gevoelde neiging Jiaar
door elkaar te schudden. Maar hy deed het niet.
Twee dagen later kwam de werkvrouw, die
hy in tie morgenuren soms zag rondploeteren,
hem haastig roepen; mevrouw Loovink was on
gesteld en verzocht hem, als medicus, haar by-
stand te verleenen. Hij ging mee naar de huis
kamer van moeder en dochter en bracht de
oude dame, die over benauwdheid klaagde, spoe
dig tot kalmte.
Als een kind, dat om een gunst bedelt, vroeg
ze: „Blijf me wat gezelschap houden.”
„Ik.... ik weet niet....” weifelde hy, over
leggend wat juffrouw Hermlne daarvan zeg
gen zou,
„Ik ben zooveel alleen,” klaagde mevrouw
Loovink, „dag in dag uit zit ik hier in myn
leunstoel by het raam u weet immers dat ik
niet goed meer loopen kan? met niemand om
eens met my te praten.”
„Maar uw dochter
„Die heeft geen tyd zich met my te be
moeien. O, ze is een goed meisje; ze kan het
niet helpen, ze moet werken en verzorgt my
best, maar ik heb zoo weinig aanspraak aan
haar. Doe me het genoegen wat te blyven, nu
u eenmaal hier bent."
Hy zette zich op een laag stoeltje dicht by
haar en wilde met een banaliteit over den
mooien zomer een gesprek beginnen, toen de
deur geruischloos openkierde en Hermlne Loo-
OD dit blad slln Ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen f by levenslange gebeele ongeschiktheid tot werken door f by een ongeval met f by verllee van een hand f 1 OC oy verllee van een f Cfi by een breuk van f Aby verlies van "n
Ahg—ellen verzekerd voor een der volgende ultkeerlngen J (/(/(ƒ•-verllee van belde armen, belde beenen of belde oogen f doodeiyken afloop een voet of een oog f JAVe duim oX wysvlnger «/l/«“been at armf Trl/e" anderen vinger
zy babbelde druk over haar dekte, over huls-
houdeiyke aangelegenheden, over vroegere zo
mergasten en gaf hem nauweiyks tyd nu en
dan een belangstellende «nmerklng te plaatsen.
Maar toch scheen het hem toe dat zy iets op
het hart had, waarmee ze niet goed dadelyk
voor den dag durfde komen.
Hy vergiste zich niet.
Zich naar hem toebuigend en haar stem dem
pend. xprzuchtte zy plotseling in aansluiting
op een pas geëindigd verhaal over menschen,
dié hy niet kende:
„Ook ik heb heel wat doorgemaakt!’’
„Ja, mevrouw?”
„Ik heb meer ellende ondervonden dan me
nigeen, die klaagt en moppert, maar ik heb ge
leerd myn leed in stilte te dragen, zonder op
roerigheid.”'
Ze hield even op, biykbaar verwachtend dat
zit in de gevangenis!”
„Het is heusch waar,” bevestigde zy met een
klankje van triomf in d’r stem, om z’n ont
stelde verbazing.
„Verschrlkkeiyk!”
„Zegt u dat wel!”
„Maar wat....?"
„Z’n naam is niet Loovink. Ik laat me hier
Loovink noemen. Dat doe ik om de schande, die
aan zyn naam kleeft, niet over te brengen op
my en op Hermlne. Myn man heet Bouman.
Kent u dien naam?”
Hy kende den naam van dien schurk, die
bedriegiyke bankbreuk had gepleegd en tal-
ryke gezinnen tot den bedelstaf had gecoacht,
die. toen hy het masker had moeten laten val
len, onbeschaamd op z’n schurkenstreken en
z’n langdurige straffeloosheid had gepocht.
„Ik zie,” hernam de oude dame, „dat u van
hem gehoord hebt; de heele wereld heeft van
hem gehoord. Daarom hebben we ons in dit
kleine stadje opgeborgen onder myn meisjes
naam. M'n arme Hermlne werd ook zwaar ge
troffen. Haar verloofde schreef haar af. Hy
wilde niet met de dochter van een misdadiger
trouwen, zy heeft me verboden met lemaqd
over het verleden te spreken; ze is zoo bang,
dat men hier onzen werkelyken naam zal lee-
ren kennen, dat men ons dan schuwen zal en
wy geen huurders voor de kamers meer zullen
vinden. Ach, wat een verschrikkelijken tyd heb
ik doorleefd heb. Stel u voor...," 4
Haar woordenvloed was niet te stuiten. Hy
luisterde naar het uitvoerige, alle byzonderhe-
dend, door woorden van zelfbeklag onderbroken
verhaal, dankbaar, toen hy elndelyk kon heen
gaan.
Des middags trad Hermlne by hem binnen.
Het fonkelen van haar oogen vertelde hem da
delyk dat zy wist!
„Het is u dus geluktl” siste zy. „Het te u
gelukt ons geheim uit te vorschen. Uw Indringen
in onze huiskamer was dc eerste schrede. Ik
had u voor een gentlemau gehouden Oa nu
maar heen en verkondig het van de daken, dat
we de vrouw en de dochter zyn van een ge
vangenisboef! Ontneem ons het schamele stuk
brood maar, dat we verdienen. Dag in dag uit
ben ik op myn post geweest! Ik weet immers
dat mh arme moeder niet geheel toerekenbaar
meer te, ten minste op dpt punt. Zy kan niet
laten over haar ellende te klagen en daarom
moet ik voorkomen dat er iemand tot haar
doordringt, als ik er niet by ben. Andere huur
ders van onze kamers zyn gevoeliger geweest
dan u. Zy begrepen dat ik geen toenadering
wenschte. Maar menschen als u schynt men
dat te moeten toeschreeuwen, eer ze het be-
grypen."
Ze zweeg, maar bleef hem met een blik vol
minachting aanzien. Hy had haar laten uit
spreken, was alleen wat bleeker dan anders toen
hy antwoordde:
„U bent hard tegen my geweest; ik zal u
daar geen verwyt van maken, omdat ik weet
dat u ongelukkig bent. Maar wilt u me eens
zeggen wat ik had moeten doen, toen uw moe
der my in myn kwaliteit van medicus liet roe
pen, omdat ze ongesteld was? Had ik haar ver
zoek moeten weigeren
„Heeft moeder
„Ja, de eerste maal dat ik uw huiskamer be
trad, was het om uw moeder, die benauwd
was.
„Vermoedeiyk een voorgewende aan val..
„Dat is mogeiyk, maar dat kon ik niet voor
uit weten.”
„U hebt geiyk,” sprak ze op zachter too®
„Ik heb u te hard beöordeeld. Ik dacht....
Vergeef my. Het is zoo verschrlkkeiyk, dat ik
zoo op moeder moet passen, dat maakt de el
lende voor my nog moeiiyker te dragen. ZU
heeft toegestemd, om haar meisjesnaam aan
te nemen, maar wat helpt dat, als ze tegen
iedereen....? Ik heb u hard toegeschenen, mis
schien begrypt u nu de reden daarvan: u weet
myn geheim; wilt u het bewaren? Ik smeek u
er om!"
zy nam z’n vasten, stilzwygenden handdruk
als een belofte aan.
-j-^e stryd om den Oran-Chaco in Zuld-
I 1 Amerika, tusschen Bolivia en Paraguay.
heeft nog steeds de aandacht der wereld
en zal dit voorloopig wel blyven behouden. Maar
by na nergens is de belangstelling voor Zuld-
Amerika zoo groot als in Duitachland, dat in
dat verre land een byzonder geschikt afzetge
bied vindt voor de talryke niets om handen
hebbende Dultschers uit alle rangen en standen.
De Dultschers zyn bekend om hun zucht naar
emigreeren. Het zit hun in het bloed en niets
doen zy liever dan den edelen wedstryd te voe
ren met de andere landen in de wereld om de
superioriteit van de naties.
Inderdaad hebben de Dultschers in den loop
der eeuwen hun naam verbonden aan Bolivia.
In de vroegste tyden hebben verschillende Duil-
sche ontdekkingsreizigers Zuld-Amerlka door
kruist, met name het land van Slmnn Bolivar
en zy doen het nog. Van tyd tot tyd duikt een
Dultsche ,J"orscher” op, die een film uit Zuld-
Amerlka meebrengt, daarmede de steden van
Europa afreist, een speech houdt vóór, onder en
na de film en dan verdwynt in de heilige over
tuiging, dat hy zyn hoorders volledig ver-
zuld-amerikaniseerd heeft.
Het is vooral generaal Hans Kundt, die
Duitschland in Bolivia vertegenwoordigt en die
midden in de Bollviaansche beweging staat. Ge
neraal Kundt ging in 1911 voor het eerst naar
Amerika, naar Bolivia’s hoofdstad La Paz, als
chef van een militaire missie, die tot taak had
het Bollviaansche leger te reorganiseeren. Dit is
steeds een byzondere eigenschap der Dultschers
geweest. Zy waren het volk, die de Chlneesche
soldaten hebben leeren vechten en daarby heb
ben ze 1 werkeiyk niet gelaten.
Als we de Dultsche pers gelooven mogen is
Kundt er in geslaagd een keurkorps van officie
ren te vormen en een perfect leger, dat geheel
op Dultsche leest is geschoeid. De discipline
van het Bollviaansche leger moet voorbeeldig
zyn. en is een vreugde voor iedereen, die het
militarisme als een ideaal ziet! Met trots ver
meldt dan ook de Dultsche pers, dat ieder
vreemdeling die Bolivia bezoekt, wordt getroffen
door de prachtige organisatie van het leger en
dat de buitenlandsche journalisten deze organi
satie de noodige aandacht in hun publicaties
waard vinden.
Kort voor den wereldoorlog kwam Kundt
naar Duitschland terug, waarna hy meerdere
malen van zich deed spreken door daden, die
men in een oorlog nu eenmaal grootsch pleegt
te noemen. Dit verhoogde den goeden naam,
dien hy in Bolivia reeds had en na den oorlog
werd hy wederom uitgenoodigd naar Zuid-
Amerika terug te keeren, om de eenmaal be
gonnen taak tot het gewenschte einde te bren
gen. Daarna was hy tot 1930 in Bolivia werk
zaam.
Van een Dtriteehen generaal maakt men
meestal een voorstelling als van een brutalen,
meedoogenloozen sabelwellustellng. Deze gene
raal echter heeft in Zuld-Amerlka een repu
tatie gewonnen van een X>vlalen, beleefden man
van de wereld. Rustig en bezonnen met open
en eeriyke oogen, die waariyk niet alleen door
den militairen bril keek. En juist zyn rustig en
bezadigd optreden was van beteekenis voor de
warmbloedige bewoners van het Zuideiyke Bo
livia. Hy heeft nooit den oorlog gepredikt en
zyn taak steeds beschouwd als dienende om
een leger sterk en paraat te maken ter ver
dediging van bet volk, niet ter aanranding
van een ander volk. Hy beschouwde een goed
leger als een garantie voor den lieven vrede.
Dat een vyandig sterk leger deae garantie zon
der meer wegneemt, zag hy niet in, maar dit
gemis aan inzicht vermindert niet zyn vrede
lievende bedoeling.
Toen dan ook het groote conflict met Para
guay uitbrak, gaf hy te kennen, dat hy niet-
begrijpen kon, hoe kinderen van één moeder
een der wielen
heeft in Zwitserland een land-
hy een groot deel van het jaar
,X>it moet zeker