Een vredelievend generaal H l “STANDARD* Met ROBINSON aan Alleabonné’s kun je uren lang gaan ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN {f&ï/jciClt WUt (fort M O T WILT GIJ OP DE HOOGTE BLIJVEN? LEEST WAT ROOMSCHE BOEKEN SCHRIJVEN WOENSDAG 3 MEI r BOLIVIA’S STRIJD Vrede vóór alles De misdaad in de V.S. Paderewski Nationale bloem Geen renteverlaging Ja, hoe zit dat eigenlijk? Een handleiding De garantie van een wereldmerk is meer waard dan lange gesprekken. i feg O i L:?: x- «<- <-* De Duiteche generaal Kundt aan voerder van het Bollviaansche bonden diedênboekje. De coupon verliest' ^\op TjX 1933 haar ge^ighei^ AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL I Hermine’s Geheim -I---- ---U-- I r-'f voorsteUen, denk Ik," zel Freddy. „Zoo Is het,” antwoordde Robbie. „Maar dat wiel Is niet rond," zei zullen jullie laten zien, hoe een cirkel kan worden gemaakt.” deed. Freddy liet Murial en Madge komen en vertelde hun, wat ze moesten, doen. De lepelaars maakten daarop twee prachtige cirkels, door van hun snavel gebruik te maken als van een passer. „O, het is gemakkelijk,zelde Rob bie, „om een cirkel te maken als Je sen passer hebt” (Morgenavond vervolg) 1 maakt 4? HOOFDSTUK XV. EXPERIMENTEN r 31 en (Wordt vervolgd). 1 1 de zeeman, „wil maar even wachten, dan zal ik de lepelaars halen. Die Voor Juffrouw Egel is het leven dikwijls niet erg gemakkelijk. Als zü ’s avonds gaat wandelen, moet zij voortdurend goed oppassen, want overal dreigt gevaar. „Zie je wel,” zet de zeeman, „hoe 4 je het doen moet?” Heb je de biceps van een gorilla wel eens gezien? Wie zotï er niet graag een grqoten broer hebben, die zoo sterk is als deze gorilla, die zijn gezin zoo goed verdedigt. Over de avonturen van den egel en den gorilla kun je lezen in een mooi boekje, dat je kunt krijgen, als je negen bons uit de Quaker-bavermoutpakken verzamelt. Maar als je de coupon hieronder met vijf bons naar ons toestuurt, krijg je het boekje veel eerder. Op deze manier kun je een aantal verschillende boekjes krijgen. Stuur dus de coupon en vjjf bons mèt je naam en adres aan: The Quaker Oats Company, Postbus 905, Rotterdam. R.K. Boekh. en Uitg. Ver. Sint Jan. in bet derde De ste notitie van geen enkel hem echter een sprak ze: Nog een uur. hij naar van Ze pro- Er was lukken? zou die vragen aard leed; 1 1 1 1 1 Tot bestrijding van de misdaad in de Ver- eenigde Staten heeft kolonel Ooddard, een des kundige op wapengebied en universiteitsprofes sor in de politieke wetenschap het voorstel ge daan, eiken goeden Amerikaanschen burger zijn eigen poll tie-man te laten zijn en uit te rusten met een revolver. Door den eerzamen burger te bewapenen, zal men. aldus kolonel Goddard, den misdadiger ontwapenen, want hij zal zich dan nog wel eens bedenken alvorens van zijn vuurwapen gebruik te maken en het ongehoord aantal moorden in Amerika ongeveer 12.000 per jaar zal ver minderen. Niet het instrument, maar de persoon is ge vaarlijk. zegt kolonel Ooddard en een verbod op het dragen van wapen, omdat zij den dood kunnen veroorzaken, is even onlogisch als wan neer men om dezelfde reden het autorijden zou verbieden. Daarom propageert kolonel Ooddard op het oogenbllk In de wetgevende vergadering van II- Robble was bezig een fiets In het zand te maken met behulp van een stuk hout. (Ingezonden Mededeellng Judson sprak automatisch, haar ge weren weg. ze keek met een glazigen, afwezigen blik naar den oven. Na een pauze, die oen eeuwigheid scheen, Ujkt verbazend veel op elkaar, ant- langzaam, en toch schijnt er een klein verschil te zijn,... Wat voor verschil? Ik weet het niet.... Maar dit. en ze wees naar de Para-rubber, schijnt iets levends te z(jn, en het jouwe is dood. Op de vragen van het Kamerlid Kampschöer betreffende spoedige verlaging van de rente der aan de gemeenten ingevolge de Woningwet ver leende Ryksvoorschoten voor den bouw van arbeiderswoningen, hebben de Ministers Ruys de Beerenbrouck en De Oeer om. geantwoord, dat tot verlaging der bedoelde rente vooralsnog niet kan worden overgegaan, omdat de voor schotten, op grond van de Woningwet aan de gemeenten verstrekt, gemiddeld 4,64 pet. rente doen, hetgeen, in verband met de rente, die het Rijk voor zijn leenlngen betaalt, eer laag dan hoog is te noemen. Wt bet Engelsch van Joseph Hocking Handleiding bij de aangifte voor de Vermo gensbelasting en Rykslnkomstenbelasting 1933 1934. In den middag van den eersten Mei ontvin gen wij reeds deze bekende handleiding van de Beursdrukkerij, Warmoesstraat 117119, Amsterdam. Het Is voor de veertigste maal, dat deze uitgave, welke werd begonnen door wijlen den heer Arnold de Vita, den vroegeren direc teur der BeursdrukkerU, verschijnt. elkaar bestrijden konden. En toen In 1928 een Paragueesch legertje een Bollviaansch fort over viel en vernietigde en het uitbreken van een oorlog onvermijdelijk leek, was Kundt's terug keer naar Bolivia voldoende om de rust te her stellen en verder bloedvergieten te voorkomen. Maar ook by de binnenlandsche twisten trad hij sussend op en vaak met succes. Men kan eigenlyk niet met volle juistheid spreken over een Dultsche legerleiding in Bo livia, want Kundt is reeds meer dan tien jaar lang Bollviaansch onderdaan, niet alleen vol gens de wet, maar oqk naar zijn hart. En toen men in 1928 een beroep op hem deed, heeft hij de regeerlng gehoorzaamd, om te bewyzen, dat hy ook in moeiiyke tyden het nieuwe vaderland van dienst wilde zijn, zonder daaraan bjjzon- dere condities te verbinden. By zyn aankomst in La Paz werd hy dan ook met gejuich ont vangen en zelden is de wil van een volk zoo treffend tot uiting gekomen als hier. Hy kwam als raadgever der regeerlng en een uur later was hij opperbevelhebber van het leger, dat hy met recht het zijne kon noemen en dat onder moeiiyke omstandigheden den toegang tot den oceaan niet alleen, maar bovendien het recht op den Paraguay-stroom moest verdedigen. Want het was niet alleen Paraguay, maar vrij wel alle naburige landen, die de Juistheid der grenzen betwistten. De meening van den generaal is nog steeds, dat Bolivia juridisch recht heeft op den Chaco en is er van overtuigd, dat Bolivia alles gedaan heeft om den oorlog te voorkomen, niet één maat doch doorloopend en dat onder groote offers, maar dat alle pogingen op den onwil der tegenstanders afgestuit zyn. Pas kort ge leden heeft Parguay Immers geweigerd in te gaan op de bemiddelingsvoorstellen van de In ternationale Commissie te Washington en door het terugroepen van zyn gezant zijn weigeren de houding onderstreept, zoodat Bolivia wel genoodzaakt is zijn recht te handhaven door het leger. Onder deze omstandigheden heeft Kundt de taak op zich genomen het leger bij zijn ope raties in het Chaco-gebled te leiden, om te trachten zoo spoedig mogelijk tot een bevredi gende oplossing te komen en het steeds op laaiend ve:zet te dempen. Maar hy is niet gewoon officier. Hij is ook kolonisator en dit bewees hy door zijn nederzettingen in den Chaco, waurby hij een groote zorg voor het welzijn van het volk aan den dag legt en vóór alles zyn werkzaamheden op den vrede richt en op de toenadering der volken. zyn groote ervaring, zyn uitgebreide en grondige kennis van landen, volken en menschen maken hem tot een beteekenlsvollen factor. Daarom zal de naam van generaal Kundt voor altyd met dien van Brazilië verbonden biyven en daarom ver wacht men van zyn arbeid de uitelndelijke op lossing van het conflict met Paraguay. Want ook in dat land klinkt de naam van Kundt niet in de eerste plaats als een trompetstoot, maar als het geluid van een vredesklok. En zoo ziet men, dat een generaal niet al leen beelden van oorlog en vernietiging behoeft op te roepen, maar zonder bloedige wapens kan vechten voor den vrede. Och, waren alle gene raals zoo.... linois een wet waarby aan eerzame burgers verlof gegeven wordt ter bescherming een re volver by zich te dragen en waarbij aan beken de misdadigers het in bezit hebben van wape nen verboden wordt. bloemen van de kaoliang, het voornaam- landbouw- en voedingsproduct van Mandsjoerye, is, naar Reuter verneemt, offi cieel gekozen tot de nationale bloem van den nieuwen staat Mandsjoekwo. Twee in elkaar gestrengelde kaoliangstengels vormen voortaan het nationaal embleem van Mandsjoekwo. Van ouds is de kaoliang reeds het stapelpro- duct.van het Mandsjoerijsche volk, zooals. de rijst voor China. In het voorjaar zijn de velden in Mandsjoe- rije volledig wit van den bloesem der kaoliang. Goeden nacht, en wel bedankt voor het thuisbrengen. Je zult het nooit kunnen, nooit, herhaal de hij, terwijl hij zonder groet wegreed. Nancy stond eenlge seconden peinzend voor de deur voor ze binnenging. Evenals den eer sten keer van zijn huwelijksaanzoek had hy die woorden als een voorspelling geuit. Ze huiver de ondanks zichzelf. Maar zoodra ze de deur geopend had, ver dween dit angstige gevoel. Nancy. Nancy, riep Mary Judson opge wonden uit. ik heb het gevonden, bet te ge lukt! wat te gelukt? Wat te gelukt? ik heb rubber gemaakt...* Het te nog rooit zoo goed geslaagd. Kom mee, dan zal ik je het laten zien! Ze volgde precies elk van Mary’s bewegingen en ze zou het zonder zich te vergissen hebben kunnen nadoen. Nu was het werk volbracht, tenminste dat dacht Nancy. Maar op het laat ste oogenbllk had Mary een brulnultziend poe der over het mengsel gestrooid. Wat is da£? vroeg Nancy. Mary Judson gaf geen antwoord. Wat is dat? herhaalde het meisje. Ik mag je het niet vertellen. Nancy, ik durf het niet. Is het belangrijk? Ja, heel belangrijk. Vertel me dan wat het Is. Nancy was even koortsachtlg-nerveus gewor den als de ander, maar Mary gaf geen ant woord. Hoewel ze haar de methode had laten zien, durfde ze haar niet alles toevertrouwen. Twee uur en twee en dertig minuten, fluis terde ze zoolang moeten we wachten. Waartoe dient die electrische stroom? Om het mengsel te verhitten. Hoeveel volt te het? Tweehonderd vyftlg. Nu niet meer pra ten: we moeten af wachten. Gedurende de volgende twee en een half uur besefte Nancy hoe hard het te te wachten. Het eerste half uur ging vlug voorbij, maar daarna duurde iedere seconde een eeuwigheid, beerde te lezen: het was onmogelijk. een chaos in haar denken. Zou het Wat zou er gaan gebeuren? Waarom kleverige massa in rubber veranderen? Wat ge beurde er in dien oven? Het was een onmoge- lyke geschiedenis, die niet meer beteekenis had dan de hocus-pocus van een kermisklant. En waarom eigenlijk zou het niet mogelijk zijn? Mary Judson had verzekerd, dat het rub ber dat op tafel lag, eenlge uren geleden door haar was bereid. Haar hoofd bonsde, haar ze nuwen waren tot het uiterste gespannen, de minuten kropen om Het eerste uur was eindelijk verstreken. Ik ga naar huis om me wat bij het vuur te wannen, dacht Nancy, die huiverde van kou. Maar ze verroerde zich niet. Ze scheen vast geketend aan haar plaats. Ze was bang dat er iets gebeuren zou, terwijl zij er niet bij was. Kon ze maar wat doen! Maar ze had alleen te wachten. Ze probeerde aan allerlei dingen te denken: aan haar meisjesjaren, aan de St. An drew school, aan de unlversltelt. maar het ge lukte haar niet haar gedachten te conoen- t ree ren. Alles hing af van deze scheikundige proef, die onder haar oogen gebeurde. Ze keek op haar horloge. Het stond stil; ze had verge ten het op te winden. Hoe laat te het? Kwart voor drieën. Natuurlijk. Mary dachten Mary Judson beefde van opwinding, terwijl haar oogen schitterden. Ik ben er den heelen avond mee bezig ge weest, zei ze heesch. Vertel me er alles van.... Neen, je moet het zelf zien. Ik heb de be- standdeelen afgewogen en ze precies zoo ge mengd als mijn vader deeden dit keer is het gelukt! Sinds mijn vaders dood te het nooit zoo goed geslaagd als vanavond. De handen van de vrouw beefden, haar stem klonk schor. Is het vink binnentrad. Met een hoofdbeweging nam zij z’n tegenwoordigheid, maar sprak woord; haar donkere oogen flitsten de vraag toe: „Wat doet u hier?” Hij antwoordde niet op die onuitgesproken vraag. Ook by mevrouw Loovink scheen de ani mo tot het voeren van een gesprek beneden het vriespunt te zijn gedaald. Met een paar beleefd heidswoorden nam hij afscheid. Van af dien dag bemerkte hy duldeiyk Her- mine’s streven om een onderhoud tusschen haar moeder en hem te voorkomen en, deels uit ver zet tegen haar, deels uit medeiyden met de arme vrouw, die hem, als hy langs het raam liep, wenkte, zooals een schipbreukeling een voorbyvarend schip tracht te praaien, zocht hy naar een gelegenheid, om een praatje met de oude ziel te maken, zonder de bevriezende at mosfeer, door Hermine’s tegenwoordigheid in t leven geroepen. Juffrouw Hermlne stapte op een morgen In de tram, die de buitenwijken met de stad ver bond, voorzien van een reismandje. Inkoopen doen, vermoedde hy. Ongetwyfeld waren die inkoopen hoog noodzakelyk én niet geschikt om aan anderen te worden opgedragen, anders zou den ze hem niet de kust vrygelaten hebben. Schynbaar onopzetteiyk drentelde hy den tuin, groette beleefd de voor het raam zit tende mevrouw Loovink, die hem onmiddeliyk naar binnen wenkte. Hy gaf aan haar ultnoo- diging gehoor, maar kon niet verhinderen dat een onaangenaam gevoel van schuldbewustzyn hem bekroop „Onzin!” prevelde hy, de openstaande huis deur binnenstappend. „Hoe kan er nu van in discretie sprake zyn, waar de oude dame naar myn gezelschap schynt te verlangen?” Mevrouw Loovink begroette hem met zicht bare blijdschap. Neen, er Is geen verschil tusschen. Kun Je het nog eens maken? vroeg Nancy, na een nieuw zwijgen. Ik zal het voor je oogen doen! Ik zal het nu maken. Maar je bent veel te vermoeid. Vermoeid! Ik voel geen moeheid meer. Let op. Eenige minuten later was Nancy haar onder houd met Elyah Briggs en Ben’s huweiyksaan- zoek vergeten. Al haar liefde voor schei kundige experimenten ontwaakte in haar en ze was nu even enthousiast als de ander. Bo vendien, als het Mary gelukte, zou ze Ben’s woorden kunnen logenstraffen, en dan.... Ze keek oplettend toe, terwyi Mary Judson de bestanddeelen afwoog. Het waren doodge wone stoffen, glycose, theriakel. Het mengsel werd in een yzeren pan gegoten en daarna in een electrtechen oven geschoven. Luister, fluisterde Mary, Ik zal op den stroom letten; in achttien minuten heeft het de Juiste temperatuur. Dan moet het er twee uur in staan en dan.... de stem stierf weg in een fluistering. Is dat alles? vroeg Nancy. Ik zal het deksel er vast over leggen, ging de vrouw voort, en dan hebben we niets te doen dan te wachten. Het ergste in de wereld te wel te moeten «achten, geduldig, rustig af wachten. Het leek Nancy of haar toekomst afhing van de volgen de uren. Gedurende het mengen van de stoffen was Nancy kalm en zeker van zichzelf geweest. niet beter, als Je eerst wat rust neemt? vroeg het meisje. Ik zie dat Je óp bent het is niet verstandig, nu weer naar het la boratorium te gaan. Ik kan niet rusten, antwoordde Mary ik zou geen oog dicht doen. Oa nu dadeiyk met me mee, ik zal het Je laten zien. Nancy voldeed aan haar verzoek. Zoodra ze laboratorium waren gekomen, veran- Mary Judson In dc wetenschappeiyke, koele vrouw die ze altyd was. Kyk, zei ze, op een bruine stof wyzend, dit heb ik vanavond gemaakt Nancy bekeek het crittech. Het leek op rub ber, maar toch was het meisje niet overtuigd; er rees een twyfel in haar op. Mary, begon ze, Je zei. dat van de rub ber die je vader heeft gemaakt, eens drijfrie- De gemeenteraad van Lausanne heeft den beroemden pianist Paderewski benoemd tot eereburger der stad. Paderewski - - - huis, waar doorbrengt. men zyn vervaardigd. Ben Je daar heel zeker van? Twyfel je aan myn woorden? vroeg de vrouw. Dat weet je wel beter, antwrordde het meisje, je bent net zoo min in staat te lie gen als de maan te grijpen, maar iedereen kan zich vergissen. Weet Je heel zeker, dat die drijf riemen waren gemaakt van de rubber van je vader? De vrouw keek een oogenbllk zwygend voor zich uit. Ik heb daar zelf ook dlkwyis aan gedacht, ging ze voort. Ik vroeg me af, of Joe Flet cher het maar gezegd heeft om myn 'ader plelzler te doen en toch gewone rubber ge bruikt heeft. Ik had het Jlm graag gevraagd, maar hy te ook gestorven, meer dan een jaar geleden. In ieder geval heb ik dit gemaakt; en ze vrees naar de stof op de tafel. Heb je hier natuuriyke rubber by de hand? vroeg het meisje. Ja, hier is het. Nancy vergeleek de twee soorten zorgvuldig. Je kunt ze ternauwernood van elkaar on derscheiden, is het niet? vroeg de vrouw trotsch. Het woordde Nancy zou den haar toen hy dit niet vervolgde zy op geheimzln- nigen fluister toon: ..Myn man IK'SW - y had het goed getroffen, buitengewoon goed. Zn kamer had twee ramen, die een wyden kyk gaven op veld en bosch; een derde raam, op zy van het huls, gunde een blik in den landeiyken tuin. Het huisje zelf lag aan den buitensten ring van een niet onaardig pro vinciestadje. By z’n aankomst had hy mevrouw Loovink even gezien en gegroet. Verder zag hy niemand dan juffrouw Hermlne. de dochter des huizes, door wie hy bediend werd en op wie de leiding der huishouding geheel scheen te rusten. Hy begon juffrouw Hermlne dan ook jnet be langstelling gade te slaan en zich te verdiepen in vragen en onderstellingen omtrent haar ka rakter en levenservaring. Op een middag bracht zy voor de lunch een extra smakelyk schoteltje mee en hy begon: „U verwent me. juffrouw Hermlne,” licht schrikkend van den voornaam, die hem over de lippen glipte. „U bedoelt?" vroeg ze koel-beleefd. „Wel, alles wat u me voorzet is zoo buiten gewoon smakelyk." „Het doet me genoegen, dat het eten naar uw zin iaj’ luidde haar vormeiyk antwoord, op yzigen toon' gegeven. Den volgenden dag beging hy de onhandig heid een in z’n kamer geplaatste bloemenvaas om te gooien. Op zyn verzoek kwam ze toeloo- pen, gewapend met een dweil, om het op den grond gestroomde water op te tippen. „Wat bezorg ik u een last!” sprak hy veront schuldigend, terwyi hy keek naar d’r handige bewegingen. „Last behoort by kamer-verhuren,” weerde ze koel af, „We moeten daarvan leven en dus willig de lasten accepteeren. „Maar het is toch zeker geen gewoonte, dat uw huurders bloemenvazen omgooien en daar door overstroomlngen doen ontstaan," schertste hy. „Een ongeluk kan iedereen overkomen,” luid de haar effen antwoord. Haar stugheid maakte hem korzelig, temeer omdat hy intuïtief voelde dat die aangeleerd, niet aangeboren was. Hij gevoelde neiging Jiaar door elkaar te schudden. Maar hy deed het niet. Twee dagen later kwam de werkvrouw, die hy in tie morgenuren soms zag rondploeteren, hem haastig roepen; mevrouw Loovink was on gesteld en verzocht hem, als medicus, haar by- stand te verleenen. Hij ging mee naar de huis kamer van moeder en dochter en bracht de oude dame, die over benauwdheid klaagde, spoe dig tot kalmte. Als een kind, dat om een gunst bedelt, vroeg ze: „Blijf me wat gezelschap houden.” „Ik.... ik weet niet....” weifelde hy, over leggend wat juffrouw Hermlne daarvan zeg gen zou, „Ik ben zooveel alleen,” klaagde mevrouw Loovink, „dag in dag uit zit ik hier in myn leunstoel by het raam u weet immers dat ik niet goed meer loopen kan? met niemand om eens met my te praten.” „Maar uw dochter „Die heeft geen tyd zich met my te be moeien. O, ze is een goed meisje; ze kan het niet helpen, ze moet werken en verzorgt my best, maar ik heb zoo weinig aanspraak aan haar. Doe me het genoegen wat te blyven, nu u eenmaal hier bent." Hy zette zich op een laag stoeltje dicht by haar en wilde met een banaliteit over den mooien zomer een gesprek beginnen, toen de deur geruischloos openkierde en Hermlne Loo- OD dit blad slln Ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen f by levenslange gebeele ongeschiktheid tot werken door f by een ongeval met f by verllee van een hand f 1 OC oy verllee van een f Cfi by een breuk van f Aby verlies van "n Ahg—ellen verzekerd voor een der volgende ultkeerlngen J (/(/(ƒ•-verllee van belde armen, belde beenen of belde oogen f doodeiyken afloop een voet of een oog f JAVe duim oX wysvlnger «/l/«“been at armf Trl/e" anderen vinger zy babbelde druk over haar dekte, over huls- houdeiyke aangelegenheden, over vroegere zo mergasten en gaf hem nauweiyks tyd nu en dan een belangstellende «nmerklng te plaatsen. Maar toch scheen het hem toe dat zy iets op het hart had, waarmee ze niet goed dadelyk voor den dag durfde komen. Hy vergiste zich niet. Zich naar hem toebuigend en haar stem dem pend. xprzuchtte zy plotseling in aansluiting op een pas geëindigd verhaal over menschen, dié hy niet kende: „Ook ik heb heel wat doorgemaakt!’’ „Ja, mevrouw?” „Ik heb meer ellende ondervonden dan me nigeen, die klaagt en moppert, maar ik heb ge leerd myn leed in stilte te dragen, zonder op roerigheid.”' Ze hield even op, biykbaar verwachtend dat zit in de gevangenis!” „Het is heusch waar,” bevestigde zy met een klankje van triomf in d’r stem, om z’n ont stelde verbazing. „Verschrlkkeiyk!” „Zegt u dat wel!” „Maar wat....?" „Z’n naam is niet Loovink. Ik laat me hier Loovink noemen. Dat doe ik om de schande, die aan zyn naam kleeft, niet over te brengen op my en op Hermlne. Myn man heet Bouman. Kent u dien naam?” Hy kende den naam van dien schurk, die bedriegiyke bankbreuk had gepleegd en tal- ryke gezinnen tot den bedelstaf had gecoacht, die. toen hy het masker had moeten laten val len, onbeschaamd op z’n schurkenstreken en z’n langdurige straffeloosheid had gepocht. „Ik zie,” hernam de oude dame, „dat u van hem gehoord hebt; de heele wereld heeft van hem gehoord. Daarom hebben we ons in dit kleine stadje opgeborgen onder myn meisjes naam. M'n arme Hermlne werd ook zwaar ge troffen. Haar verloofde schreef haar af. Hy wilde niet met de dochter van een misdadiger trouwen, zy heeft me verboden met lemaqd over het verleden te spreken; ze is zoo bang, dat men hier onzen werkelyken naam zal lee- ren kennen, dat men ons dan schuwen zal en wy geen huurders voor de kamers meer zullen vinden. Ach, wat een verschrikkelijken tyd heb ik doorleefd heb. Stel u voor...," 4 Haar woordenvloed was niet te stuiten. Hy luisterde naar het uitvoerige, alle byzonderhe- dend, door woorden van zelfbeklag onderbroken verhaal, dankbaar, toen hy elndelyk kon heen gaan. Des middags trad Hermlne by hem binnen. Het fonkelen van haar oogen vertelde hem da delyk dat zy wist! „Het is u dus geluktl” siste zy. „Het te u gelukt ons geheim uit te vorschen. Uw Indringen in onze huiskamer was dc eerste schrede. Ik had u voor een gentlemau gehouden Oa nu maar heen en verkondig het van de daken, dat we de vrouw en de dochter zyn van een ge vangenisboef! Ontneem ons het schamele stuk brood maar, dat we verdienen. Dag in dag uit ben ik op myn post geweest! Ik weet immers dat mh arme moeder niet geheel toerekenbaar meer te, ten minste op dpt punt. Zy kan niet laten over haar ellende te klagen en daarom moet ik voorkomen dat er iemand tot haar doordringt, als ik er niet by ben. Andere huur ders van onze kamers zyn gevoeliger geweest dan u. Zy begrepen dat ik geen toenadering wenschte. Maar menschen als u schynt men dat te moeten toeschreeuwen, eer ze het be- grypen." Ze zweeg, maar bleef hem met een blik vol minachting aanzien. Hy had haar laten uit spreken, was alleen wat bleeker dan anders toen hy antwoordde: „U bent hard tegen my geweest; ik zal u daar geen verwyt van maken, omdat ik weet dat u ongelukkig bent. Maar wilt u me eens zeggen wat ik had moeten doen, toen uw moe der my in myn kwaliteit van medicus liet roe pen, omdat ze ongesteld was? Had ik haar ver zoek moeten weigeren „Heeft moeder „Ja, de eerste maal dat ik uw huiskamer be trad, was het om uw moeder, die benauwd was. „Vermoedeiyk een voorgewende aan val.. „Dat is mogeiyk, maar dat kon ik niet voor uit weten.” „U hebt geiyk,” sprak ze op zachter too® „Ik heb u te hard beöordeeld. Ik dacht.... Vergeef my. Het is zoo verschrlkkeiyk, dat ik zoo op moeder moet passen, dat maakt de el lende voor my nog moeiiyker te dragen. ZU heeft toegestemd, om haar meisjesnaam aan te nemen, maar wat helpt dat, als ze tegen iedereen....? Ik heb u hard toegeschenen, mis schien begrypt u nu de reden daarvan: u weet myn geheim; wilt u het bewaren? Ik smeek u er om!" zy nam z’n vasten, stilzwygenden handdruk als een belofte aan. -j-^e stryd om den Oran-Chaco in Zuld- I 1 Amerika, tusschen Bolivia en Paraguay. heeft nog steeds de aandacht der wereld en zal dit voorloopig wel blyven behouden. Maar by na nergens is de belangstelling voor Zuld- Amerika zoo groot als in Duitachland, dat in dat verre land een byzonder geschikt afzetge bied vindt voor de talryke niets om handen hebbende Dultschers uit alle rangen en standen. De Dultschers zyn bekend om hun zucht naar emigreeren. Het zit hun in het bloed en niets doen zy liever dan den edelen wedstryd te voe ren met de andere landen in de wereld om de superioriteit van de naties. Inderdaad hebben de Dultschers in den loop der eeuwen hun naam verbonden aan Bolivia. In de vroegste tyden hebben verschillende Duil- sche ontdekkingsreizigers Zuld-Amerlka door kruist, met name het land van Slmnn Bolivar en zy doen het nog. Van tyd tot tyd duikt een Dultsche ,J"orscher” op, die een film uit Zuld- Amerlka meebrengt, daarmede de steden van Europa afreist, een speech houdt vóór, onder en na de film en dan verdwynt in de heilige over tuiging, dat hy zyn hoorders volledig ver- zuld-amerikaniseerd heeft. Het is vooral generaal Hans Kundt, die Duitschland in Bolivia vertegenwoordigt en die midden in de Bollviaansche beweging staat. Ge neraal Kundt ging in 1911 voor het eerst naar Amerika, naar Bolivia’s hoofdstad La Paz, als chef van een militaire missie, die tot taak had het Bollviaansche leger te reorganiseeren. Dit is steeds een byzondere eigenschap der Dultschers geweest. Zy waren het volk, die de Chlneesche soldaten hebben leeren vechten en daarby heb ben ze 1 werkeiyk niet gelaten. Als we de Dultsche pers gelooven mogen is Kundt er in geslaagd een keurkorps van officie ren te vormen en een perfect leger, dat geheel op Dultsche leest is geschoeid. De discipline van het Bollviaansche leger moet voorbeeldig zyn. en is een vreugde voor iedereen, die het militarisme als een ideaal ziet! Met trots ver meldt dan ook de Dultsche pers, dat ieder vreemdeling die Bolivia bezoekt, wordt getroffen door de prachtige organisatie van het leger en dat de buitenlandsche journalisten deze organi satie de noodige aandacht in hun publicaties waard vinden. Kort voor den wereldoorlog kwam Kundt naar Duitschland terug, waarna hy meerdere malen van zich deed spreken door daden, die men in een oorlog nu eenmaal grootsch pleegt te noemen. Dit verhoogde den goeden naam, dien hy in Bolivia reeds had en na den oorlog werd hy wederom uitgenoodigd naar Zuid- Amerika terug te keeren, om de eenmaal be gonnen taak tot het gewenschte einde te bren gen. Daarna was hy tot 1930 in Bolivia werk zaam. Van een Dtriteehen generaal maakt men meestal een voorstelling als van een brutalen, meedoogenloozen sabelwellustellng. Deze gene raal echter heeft in Zuld-Amerlka een repu tatie gewonnen van een X>vlalen, beleefden man van de wereld. Rustig en bezonnen met open en eeriyke oogen, die waariyk niet alleen door den militairen bril keek. En juist zyn rustig en bezadigd optreden was van beteekenis voor de warmbloedige bewoners van het Zuideiyke Bo livia. Hy heeft nooit den oorlog gepredikt en zyn taak steeds beschouwd als dienende om een leger sterk en paraat te maken ter ver dediging van bet volk, niet ter aanranding van een ander volk. Hy beschouwde een goed leger als een garantie voor den lieven vrede. Dat een vyandig sterk leger deae garantie zon der meer wegneemt, zag hy niet in, maar dit gemis aan inzicht vermindert niet zyn vrede lievende bedoeling. Toen dan ook het groote conflict met Para guay uitbrak, gaf hy te kennen, dat hy niet- begrijpen kon, hoe kinderen van één moeder een der wielen heeft in Zwitserland een land- hy een groot deel van het jaar ,X>it moet zeker

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1933 | | pagina 6