De dood van keizer Napoleon u&Aaal uan THE MANCHESTER GUARDIAN SIMPI l IARPH kl I net Erfdeel commercial! COTTON: FLAX: WOOL ARTIFICIAL SILK INDUSTRIES ZIJN LAATSTE DAGEN OP ST. HELENA ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN Als U toch schoenen koopt, vraag dan ROBINSON Alleabonné’s VRIJDAG 5 MEI 1 WATCH THE PROGRESS OF THE BRITISH and Door verwaarloosde rheumatiek through the columns ol De ziel van COMMERCIAL". Guardian Buil- r 1 Ooievaars Verbittering over de En- gelsche behandeling ALLE LEDEMATEN VERSTIJFD An annual subscription of 18 shillings, sent to the Publisher, "MANCHESTER GUARDIAN „De buitenland echo politiek tal in Frankryk nog langen tyd ge wichtiger xyn dan de binnenlandache” I I I I I ooeaana, aie op een ouue icuipeizuu iu ueu hoek stond. De steen in het voorhoofd van dien Hm I I Boeddah i ding. Manchester, England, will bring the paper to you every Saturday morning. Write for a specimen copy, free of charge. AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTÏG UUR NA HET ONGEVAL I II K> links ge. a If 11 t 3 Ivy had een moolen strik voor Pol- I ly’s nek gemaakt van de handen van haar hosselaar en Potty trotech op zün strik. Ook Robbie en Topsy bewonderden Polly, maar wen Polly voorbij lepelaars ging, Madge grepen Muriel. beide einden van den strik en trokken er, ieder op rijn beurt, aan. met het gevolg, dat Polly's hals werd dichtgeknepen en de arme kat hulp kreten slaakte. .Arme Polly”, schreeuwde Try, „ze sullen haar doen stikken, Jaag de le pelaars weg, Robbie.” (Morgenavond vervtRg). (Ingezonden Mededeellng) vond je zijn bezoek onaange- f (Wordt vervolgd) I i i k n n i SIMPLEX RIJWIELEN loopen Hebt, z^n absoluut betrouwbaar. Prijzen vanal f. 49.50 SIMPLEX MOTORRIJWIELEN 1‘fc PK. f. 199.50 SIMPLEX MOTORRIJWIELEN 3 PK. f.265— aan. wat In Turkije komen duizenden ooievaars aan, tot verheugenis van de Turken, die de komst der vogels als een goed voorteeken beschouwen. Vele dezer vogels dragen alluminlum plaatjes aan de pooten, waardoor te zien is, dat rij door verschillende unlverriteiten in Europa zijn los gelaten. Zoo komen er vooral uit Nederland, Duitech- land en de Baltlsche landen. vonden vriend Uit hef Engelsch vss Joseph Hocking 8, t- 0. F. L t. I- n le r, n. t, n l- t, n breekt aan, de laatste morgen gloort. Woedend steekt om vijf uur in den morgen een Zuld- Oost-passaat met vernielende kracht op. Hoo rnen worden uitgerukt. Aan de stervenssponde van Napoleon staan twee Fransche generaals. Montholon en Bertrand, de oude aristocraat en de Jongen uit het volk. Een forsche ruk van den wind, een rochelend geluld en bet is ge beurd! De sectie. nog denrelfden dag verricht, bracht aan het licht, dat de maag was dóórvreten en vergroeid met de lever. Het klimaat had Na poleon vervroegd aan zijn levenseind gebracht. hebt gelijk. We mogen de hoop niet opgeven, het zal ons toch wel ééns gelukken. Dienselfden avond teekende Nancy het con tract en verbond zich om twee jaar lang uit sluitend voor de firma Shawcross te werken. HOOFDSTUK XVI NANCY KHUOT ARGWAAN Vier dagen later, toen Nancy van de fabriek thuis kwam, vond ae miss Judson ontsteld en senuwachtig. Maar de vrouw begroette haar hartelijk als altijd en vroeg, ot haar werk haar nog altijd beviel Het bevalt mij uitstekend. kun je goed ópschieten met de pa- Je bent getrouwd, sinds Je van mijn vader bent weggegaan, hè? Ja, ik heb twee kinderen. En daar moet ik aan denken, aan ben en aan mijn vrouw. Ik zeg niet, dat ik geen goed loon verdien op de fabriek, maar ik wil iets beters dan mijn leven slijten in een weverij. Ik wil mijn kinderen een goede opvpeding geven en dat kan ik niet bol werken van het loon dat ik verdien. Natuurlijk kent u mij wel? Mijn vader sprak dikwijls over Je. Ja, dat is too. Uw vader deed meer voor mij. dan alle professoren van Yorkshire Col lege samen. Als hij was blijven leven, sou hij iets groots hebben bereikt. Hij wist, dat hjj verstandig deed op dezen toon te spreken. Er was één zwakke plek in Mary Judson: ae aanbad de nagedachtenis van haar vader en vond bet heerlijk, over hem te hooren spreken. Bovendien bestaat er geen tweede labora torium als het uwe. Ik sou u buitengewoon dankbaar zijn, als ik er af en toe gebruik van mocht maken. Ik kan u niets in geld vergoe den, miss Judson, maar ik weet dat u rich ook met scheikunde bezig houdt en misschien kan ik u. zooals ik al gezegd heb. af en toe van dienst zijn. Ik sou nacht en dag voor u werken, miss Judson; het beteekent mijn heele toe komst, waar ik nu mee bezig ben. Je zult slagen, verzekerde Nancy haar, al moest bet nog Jaren duren, maar slagen ■ul je. Jaren! riep de oudere vrouw verschrikt «üt Misschien leef ik dan al lang niet meer. Ik ben niet sterk, Nancy, en ik denk er dik wijls met schrik aan, dat ik te veel van mijn krachten verg. Bovendien wil ik. dat je geld krijgt om je huis terug te koopen. Hoe lang duurt die optie nog? We hebben allen tijd van de wereld. Meer dan vier jaar.. Vier Jaar, herhaalde de vrouw langzaam Ik vraag me el. ot dan Ik moet nu naar Shawcross, zei Nancy. Dien sou ik heelemaal vergeten. Neem je zijn voorstel aan? Ik moet wel. antwoordde het meisje. Het beetje geld dat ik nog heb, vermindert zienderoogen en ofschoon het salaris klein is, bet la beter dan niets. Ja, antwoordde Mary nadenkend. Je De kleine dageiykaehe deals brengt redding. De ervaring van dezen man bewijst weer eens, hoe belangrijk het is om met Kruschen door te zetten, wanneer het tegen rheumatiek gaat. Hij schrijft: „ik was meer dan 7 Jaar buitens lands, toen ik terugkwam kreeg ik last van rheumatiek, vooral in voeten en armen. Drie Jaar geleden werd mijn rheumatiek veel erger en ik moest tenslotte in het ziekenhuis worden opgenomen, niet meer in staat armen of beenen te bewegen. Na twee maanden verliet ik het ziekenhuis, tpen ik wat beter was. Men had mij geraden Kruschen Salts te nemen en dat heb Ik ook geregeld gebruikt. En sindsdien ben ik langzamerhand mijn rheumatiek kwijt geraakt, terwijl ik nu geheel van die verschrikkelijke pijnen bevrijd ben. Voor niets ter wereld zou ik mijn Kruschen willen missen.” M. B. Geen middel kan blijvende verbetering bren gen van rheumatiek, tenzij het drie verschillen de werkingen verricht Deze zijn: a. neutrali- seertng van het kwaadaardig urinezuur, dat de pijn veroorzaakt; b. verdrijving van het urine zuur uit.het lichaam; c. voorkoming van ver dere ophooplng van urinezuur. De. zes verschillende zouten In Kruschen nu verrichten alle drie genoemde functies. Twee der Ingrediënten In Kruschen vormen het meest werkzame oplossingsmiddel van urinezuur, dat de medische wetenschap kent. Andere zouten in Kruschen hebben een aansporenden invloed op de afvoerorganen en helpen zoodoende om het opgeloste urinezuur langs den natuurlijken weg te verwijderen. Weer andere zouten voorkomen, dat Voedselresten in de Ingewanden zouden gisten, en maken daardoor ónmogelijk dat er weer een teveel aan kwaadaardig urinezuur kan ontstaan. Dat is de oorzaak van de blijvende verbetering door „de kleine, dagelijksche dosis”. Kruschen Balts Is uitsluitend verkrijgbaar bij alle apothekers en drogisten k 090 en 1.80 per flacon. Stralende gezondheid voor één cent per dag. (Adv.) -a ren kan gerust zeggen, dat er geen twee- VI de sterveling in de Europeeeche geschle- ■l-’-*- denis verscheen, op wiens fantastische leven zóó het gezegde van toepassing is, dat de mensch wikt en God beschikt. Alles wat men- schelijke fantasie kan bedenken wordt door de werkelijkheid van Napoleons lotgevallen met dubbele lengte geslagen. Een wieg en een doods bed In de nederigste omstandigheden, daartus- schen een leven tot barstens gevuld met de felste emoties. Meer dan een eeuw reeds is Napoleon van het wereldtooneel verdwenen, hij houdt niet op de verbeelding te boeien van kunst- en we- tenschapbeoefenaar. De cineast onzer dagen brengt Napoleon, en alsof hij pos In 1921 en niet in 1821 stierf, stroomen de scharen naar de film, om den legendarischen held van zoovele legendarische veldslagen, van zoovele legenda rische daden en hervormingen op het gebied van staatkunde, van politiek, van wetgeving, te bewonderen. En alles is toch zoo In en In werkelijk aan dezen reus onder de menschen geweest. Blograpbie op blographle verschijnt en altijd weer is het de klacht, sells bij de knapste standaardwerken, dat het niet de heele Napo leon Is die wordt weergegeven. Een eeuw bracht nog niet genoeg weten- schappelijk-peychologlsche spankracht voort om werkelijk dé geschiedenis van dezen mensch te beschrijven. Hjj stierf op den 5den Mei 1821. „In Moskou had ik moeten sterven. Tot op dat oogenblik is m(jn roem niet verminderd Had de hemel mü slechts in bet Kremlin een kogel gezonden! Dan zou mijn dynastie thans regeeren, de geschiedenis zou mij op één lun stellen met Alexander en Caesar. In plaats dat ik, zooals thans, zoo goed als niets ben.” „Alles bij elkaar genomen: welk een ballade was mijn leven.” „Wat Ik ben en was. Ik dank alles aan mijn moeder, sjj heeft mij baar grondbeginselen Ingeprent, vooral de gewoonte om te werken.” „Ik wensch dat mijn asch zal rusten aan de oevers van de Seine, temidden van het Fran sche volk, dat ik zoo heb liefgehad.” ,4k sterf te vroeg, vermoord door de Engel sche oligarchie en haar gehuurde moordenaars, het Engelsche volk aal mjj wreken.” Mün zoon mag er niet aan denken, mijn dood te wreken, hij moet er zijn voordeel mee doen. Hij moet met inspanning van alle krach ten ernaar streven door vrede te heerschen. Zoo hij enkel uit lust tot navolgen en zonder drin gende noodzaak, mijn oorlogen weder zou wil len beginnen, zou hij slechts mijn aap zijn. Mijn werk opnieuw te beginnen, zou beteekenen te veronderstellen, dat Ik niets volbracht had. Men kan niet tweemaal in één eeuw hetzelfde doen. Ik was genoodzaakt Europa door de wa penen te bedwingen; heden ten dage moet men het overtuigen. Ik heb In Frankrijk en Europa nieuwe Ideeën geplant, die niet meer uit te roeien zijn. Moge mijn zoon tot rijpheid bren gen. wat ik gezaaid heb.” „Het is mogelijk, dat de Engelschen, om de herinnering aan hun vervolgingen uit te wis- schen, den terugkeer van mijn zoon naar Frankrijk begunstigenmaar om met Enge land in goede verstandhouding te leven moet men tot eiken prijs zijn handelsbelangen be vorderen. Deze noodzakelijkheid houdt twee dingen in: of Engeland bestrijden of met hem saam den wereldhandel deelen. Alleen *t tweede is heden ten dage mogelijk: de bultenlandsche politiek zal In Frankrijk nog langen tijd ge wichtiger zün dan de binnenlandscbe. Ik laat aan mijn zoon voldoende macht en sympathie na, om mijn werk uitsluitend met bet wapen eener faire en verzoeningsgezinde diplomatie voort te zetten. Moge mijn zoon nooit door buitenlandschen invloed op den troon komen. Zijn doel mag niet zijn, enkel te heerschen, doch moet rijn, rich den M van bet nageslacht te verwerven. Moge vader had. Dien avond, nadat de twee vriendinnen ge geten hadden, diende Sarah Ellen den bezoe ker aan. HU droeg een nieuw pak en zag er heel wat beter uit dan den avond, dat Ben Briggs hem had opgezocht. Dit is mijn vriendin miss Trevanion. stelde miss Judson voor. Nancy keek den man onderzoekend aan. Zijn gezicht beviel haar niet en hij geleek meer op een kleermakers-bedien de dan op een knap chemicus. Zijn lichaam was slecht gebouwd: smalle schouders, smalle borst, kromme bee nen. Maar eenlge minuten later veranderde ze van meaning: zijn hoofd was goed gevormd, zijn breed voorhoofd getuigde van intelligen tie, zijn oogen keken scherp-onderzoekend rond. Deze man, wie en wat hij verder mocht zjjn. was iemand van groote gaven. Het is vriendelijk van u. mij nog eens te willen ontvangen, miss Judson, begon hü. et regende nu al eenlge weken onafgebro ken en zóó hard, ais het alleen maar in de tropen kan regenen. De omgeving zav vaal en grauw, de wolken hingen laag. Als een spooa- gestalte gleed af en toe een inlander voorbij, de slip van z*n kleed over z’n hoofd De regen kletste neder op het dak van de groote veran da. waarin we mA z’n drieën zaten. Er is niets eentonigere dan te luisteren naar het vallen van den regen; het maakt iemand peinzend. Willoos en schroomvallig. Onze gastheer Mac Pharson lag in een bam boestoel en rookte, in nadenken verzonken, uit z’n korte Engelsche püp. Als men hem zoo. half in den schemer zag zitten, maakte hjj nog den Indruk van een jongen man. Maar z’n eene ver woeste oog gaf hem een eenigszlns riekelijk voorkomen. Aboe, de Indische dienstknecht, dekte gerulschlooe de theetafel. M’n vriend Ha- rison sloeg hem zwijgend en aandachtig gade en toen Aboe het huls binnenging om de thee te halen, bracht hij het gesprek op het vraag stuk der Indische dienstboden. Onze gastheer lachte: „Het eenlge onpret tige ervan is. dat men zoo gauw aan hun uit stekende bediening gewend raakt. Aboe is er steeds en is er nooit. Waar of wanneer ik hem noodig heb, is hij er; heb ik hem niet noodig. dan is hij er niet en heb dus ook geen last van hem.” Harrison keek rond, zag Aboe in ’t aangren zend vertrek en vroeg met gedempten toon: „Maar is het niet gevaarlijk, dat die Indiër je altijd beluistert? Je vertelde zooeven dat je hem alleen maar om je heen hebt om je te bedienen en nu vandaag HU hield even op.' Mac Pharson haalde z’n schouders op. ,,’t Geeft niets.” antwoordde hU- .Aboe ver staat toch geen Engelsch; ik spreek alleen in zijn taal tegen hem.” HU leunde dieper terug in z’n stoel, en weer viel het zwijgen als een sluier om ons heen. In eens kreeg ik het kil. Ik stond huiverend op en ging naar de aangrenzende kamer. Hier heersch- te een vaal-grüze schemering. Dit vertrek was eenvoudig IngerichL Het diende slechts als wachtkamer voor de Inlandsche bedienden. Juist wilde ik weer terugkomen naar de ve randa, toen mijn blik viel op een groeten bronzen Boeddha, die op een oude tempelzuil in den En troons? Ze zün allebei alleraardigst voor me. IR hoop toch zoo, dat ik succes zal hebben. Want se hebben me verteld, dat ze hun heele kapi taal in de nieuwe machines en installaties heb ben gestoken, zoodat alles afhangt van bet succes van- mUn teekenlngen. Mary Judson antwoordde niet. Ze luisterde nauwelUks naar wat Nancy haar zei. Is er iets met je gebeurd? Ik voel me een beetje vervelend. Wat is er dan? Ik weet niet wat ik doen moet, antwoord de Mary langzaam Waarom niet? Ik wil Je niet lastig vallen met die ge schiedenis Je hebt genoeg aan Je hoofd. Je valt me heelemaal niet lastig Toe, ver tel bet me maar, Mary. hoorden het ge kraak van takken in het struikge was en haastige schreden. We Ue- pen op het ge- schreeuw toe en i onzen .Mijnheer de Gouverneur! Keizer Napoleon Is den tengevolge van een lange en pUnlUke riekte gestorven. Ik heb de eer u dit te melden. Ik verzoek u, mU te berichten, welke beschikkingen door uwe regeering, betreffende de overbrenging van zün IUk naar Europa, a'smede betreffende de per sonen van zUn gevolg, zUn voorgeschreven." Den éden Mei komt de geestelUke ongeroepen bU den keizer. Lang blUft hU alleen, het Heilig Oliesel wordt toegediend. De maag kan geen H. Sacrament meer verdragen. De laatste nacht schappen brengen. HU zocht naar een breek. Uzer. vond er echter geen en herinnerde zich, dat er een was in het kastje van den auto, dien de regeering ons ter beschikking had ge steld. Aboe was de kamer uitgevlucht. Vol ijver liep Harrison door den tuin, die in den sche mer van den nacht voor ons lag, om het breek ijzer te halen. De regen had opgehouden. Mac Pharson was met mU naar de veranda gegaan. hU in nadenken verzonken, ik geërgerd over het Indiscrete optreden van mUn vriend. Het was koel in de natuur. Heel In de verte, schril en eentonig, klonk het geroep van een krekel Plotseling werd de stilte verbroken door een toomlgen. luiden schreeuw van Harrison. We MSsseessseeaseeMsssssssssass eeMMsseoegëëteeeeseees met opgewonden gericht en woedend. HU drukte z’n zakdoek tegen z’n arm, waar het bloed afdroop. „Vervl....!” riep hU. toornig; ..heb Je hier strulkroovers? Die kereld hing als een klit aan mUn bgls, en die steek is zeker bU vergissing een paar centimeter te veel naar links ge. gaan!" Onze gastheer was bleek geworden en trok den gewonde in het helle lamplicht van de veranda. We zagen dat het een diepe vleesch- wond was en Mac Pharson zei: .Ken steek'var. een mes van een inlander. Hoe la het mogelUk” Je hebt hier toch geen vUanden?” Harrison lachte. .Keen, hoogstens Boeddl - daar.” De niet gevaarlijke wond werd volgens d; regels der kunst verbonden en een paar uu. later lag het heele huis in rust. Ik was juist Ingeslapen toen Ik een gerulsch hoorde. Harri son was opgestaan en ik zag hem in z’n koffer naar z’n electrische zaklantaarn zoeken. Ik vroeg hem of ik hem behulpzaam kon zUn. HU Raadde me aan me om te draaien en te gaan slapen; hU wilde nog eens naar z’n Boeddha kijken. Ik hoorde z’n voetstappen wegsterven, toen was ’het weer stil. Van slapen was natuur lijk geen sprake meer en ik was niet weinig verstoord op mijn vriend. Daar moest die gekke Harrison de mü roo noodlge en lang verlangde rust, ter wille van z’n dwazen inval, ontstelen Maar misschien had hü de wondkoorts. Die gedachte deed me opspringen. Ik liep de kame- door, zag een klein lichtje en vond mUn vriend in een hoek voor het beeld staan. HU keek me lachend aan en zei: ,Jk wist wel. dat het je ook interesseerm ouwe jongen.” Ik trachtte hem over te halen, weer naar bed te gaan, maar er was niets met hem te beginneh. Harrison greep met z’n hand achter om den schouder van Boeddha, zette zich schrap en verzocht me van voren Jllnk te trekken. We slaakten een kreet van vêrbaring, want de plooien van den mantel op de schou ders van het beeld lieten los; het werd als t ware in tweeën verdeeld en we keken in de holle ruimte van het inwendige. Harrison bekeek het bovenstuk opmerkzaam en zei: „Hier aan den schouder rit een kleine stalen veer, die het er uit deed springen.” Voorzichtig greep hü in het gat en haalde er eerr saamgevouwen stuk papier uit, dat hü mü gaf. Het was met Indisch schrift geschre ven en ik las het woordelük bericht van Mac Pharson’s gesprek met ons van dien morgen over den politleken toestand van het oogenblik in Britsch.lndlë. We zagen elkander verbaasd aan. „Wie is er nog meer bU dat gesprek geweest?” vroeg ik. „Alleen Aboe.” ..Die zoogenaamd geen woord Engelsch ver staat.” Maar wat doet die brief in het beeld?” ,Jk dacht een oogenblik na: Met vertrek hier is de wachtkamer der Indische bedienden.” „Juist. En Boeddha de geheime postiljon van hun spionnage Harrison was nadenkend geworden. .JSoo. zei hü. „nu wordt me alles duldelük. De van Aboe. als z’n meester het beeld naderde; z’n vrees, toen hü er mü mee bezig zag, en.... die messteek, die mü wat ongeschikter maakte om iets te doen Den volgenden morgen deelden we onzen gastheer alles mede. HU was zoo verbaasd, als een Engelschman maar zün kan. die dertig Jaar in dit land geleefd heeft. Voor de goede orde gaf hü kennis van t geval aan de politic, maar verdere aanwüzingen gaf hü haar niet Hü wenschte zoo weinig mogelük met die aan gelegenheid te maken te hebben. Toen we na een week Harrison’s wonde was na dien tüd vrijwel genezen afscheid van Mac Pharson namen, viel mijn blik nog eenmaal op den Boeddha, met op zün gericht de uitdrukking van verheven rust. De steen op z’n voorhoofd lichtte met een matten glans. afgod lichtte met een matten glans. In het vage licht van het late uur leek het, alsof het lachje-van-zelf-overwinning leefde op het ove rigens rustig gelaat; verheven, zonder wenschen. de handen gevouwen in den schoot, zat hü daar. Zachtjes streek ik met mün hand over het koele brons, dat aanvoq^ty als het lichaam van een doode. Toen herinnerde ik mü. dat deze oude afgodsbeelden dikwüls hol zün en dat vrome zielen soms edelgesteenten en parelen als een „riel” van Boeddah erin doen, eer ze het beeld onderaan sluiten. In de veranda teruggekeerd, uitte ik tegen Mac Phardon m’n voldoening over het mooie kunstwerk. HU knikte en ik zag een eigenaar diger: glans in z’n eene oog. Onder het thee drinken vroeg ik onzen gastheer: „Denk je dat ook deze Boeddha een ziel heeft?” HU keek me vluchtig aan, zweeg een oogen blik en antwoordde toen: „Wat zal ik je zeg gen? We hadden het zooeven over de myste riën van dit land. Deze Boeddha heeft meer dan Iemand anders in mün leven Ingegrepen. Luister. Ook Ik had vroeger dikwüls hooren praten over de riel van Boedha en ik dacht er weer aan, toen ik jaren geleden dit beeld in Bonares kocht. De oude handelaar, die m’n ge dachten scheen te raden, bezwoer me bü hoog en laag het beeld nooit te openen. Het was nog nooit voorgekomen, dat zoo iemand niet nog den «elfden dag door een vreeaelük onheil werd getroffen. De heftigheid waarmee de man mü waarschuwde, versterkte mü In m’n nieuwsgierigheid. Nauwelüks had ik dan ook het beeld hier m huis, of ik be klopte en schudde het. Ik dacht daarbü een zacht gekletter te hooren. Ongeduldig nam ik het eerste het beste wat in mün bereik was mün zalrmes, en probeerde het lemmet in de groef van den bodem van het beeld te steken. Het metaal was zacht en het kwam me voor, alsof het langzaam meegaf. Ik drukte harder hoorde een luid geknap en voelde een pün in m’n oog, die me büna waanzinnig maakte. Qe punt van m*n mes was er af gesprongen cn had m’n oog vernield. HU zweeg even, haalde diep adem en ver volgde: „Laten we er verder niet over uitwei den. Het is gebeurd, mün ééne oog toont bet duldelUk. Ik vertelde niets van ’t geval aan m’n Indi sche bedienden; Ik vond het niet goed, dat ze dachten, dat Ik met hun god op een gespan nen voet stond. Alleen Aboe wist er van; die heeft me dan ook in de dagen dat ik met zware koorts te bed lag, trouw verpleegd. HU was zóó door m’n ongeluk aangegrepen, dat hü me*, smeekte, den Boeddha uit m’n kamer te mogen nemen, en hem in de wachtkamer te zetten, waar hü niemand kwaad kon doen. Aboe wordt al ongerust, als ik toevallig dicht bü het beeld kom.” Harrison, die aandachtig had toegeluisterd, zat met z’n handen in z’n zakken voorover ge bogen en keek met glinsterende oogen naar het Boeddha-beeld. Eensklaps riep hü opgewonden uit: „Heb je er Iets tegen Mac Pharson, dat Ik dien Boeddha open maak?” Ik zag dat deze vraag onzen gastheer onaan genaam aandeed maar hü bedwong zich en antwoordde, hoffelük: .Als mün gast, staat al het müne tot je beschikking." Harrison ging naar het beeld en beklopte het. Daarna liet hü zich door Aboe die bleek van angst tegen den muur stond gereed- op dlt blsd sun Ingevolge de veroekerinnvoorwsarden tegen f bü levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door 7C/1 bU een ongeval met t OCft bü verlies van een hand f 1 OC oU verUes van een f C/i bü een breuk van J El bU verUes van *n ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerlngen f verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen tüVt' doodelüken afloop f een voet o< een oog f A duim ot wijsvinger T «JV«"been of armf TVe* andoren vinger hü, zoo spoedig hü kan. rich met mün familie in verbinding ttellen; mün moeder is een vrouw van antiek karakter. Van alle naties is de Fransche het gemak- kelükste te regeeren, zoo men het niet ver keerd aanlegt; niets evenaart haar vermogen, om snel en gemakkelük de dingen te begrijpen; zü onderscheidt onmlddellük wie voor haar en wie tegen haar werkt; maar men moet ook steeds haar zinnen aanspreken; als men dat niet doet, wordt haar onrustige geest wakker, zü begint te gisten, brulscht op.” „Ik wensch dat hü allen partgeest veracht; dat hü niets anders zal rien dan de massa; met uitzondering van hen, die het vaderland hebben verraden, moet hü het verleden van alle anderen vergeten, hü moet, waar hU talent en verdienste vindt, die beloonen.” „Frankrijk Is het land waar de voornaamste personen den gerlngsten Invloed hebben; wie op hen vertrouwt, heeft op zand gebouwd. In Frankrijk zün groote dingen slechts dan te volbrengen, wanneer men op de massa steunt.” „Ik heb steun gezocht bü de massa zonder uitzonderingen te maken; ik heb het eerste voorbeeld gegeven eener regeering. die voor de belangen van allen opkwam. Wie de belangen eener „natie scheidt, verwekt den burgeroorlog, men scheidt niet, wat naar zün wezen onscheid baar is. men verminkt het. Ik hecht niet aan de constutltie. Doch de voornaamste grondslag moet algemeen kiesrecht zün.” .MUn dictatuur was onvermüdelUk, bet be- wijs daarvoor is, dat men mü steeds meer macht aanbood, dan Ik verlangde. Voor mün zoon zal het niet zoo zün; men zal hem de mécht betwisten, hü moet alle verlangen naar vrüheld voorkomen. De taak van een aouverein is niet alleen te heerschen, doch onderwijs, mo raal, welvaart, te bevorderen. Alles, wat niet deugdelük is, is ook een slechte hulp.” ,Koo Ik in 1812 in Rusland overwinnaar ware geb'even, sou het probleem van een honderd jarigen vrede zün opgelost, ik had den Gor- dlaanschen knoop van den volkerenstrüd door gehakt.” Dit zün eenlge zinnen uit Napoleons testa ment, dat op zich zelf alweer met het cachet van een gemalen geest is gestempeld. Ieder weet dat Engeland aan „generaal Bonaparte een on waardig strenge en met voorbedachten rade on gezonde gevangenschap heeft opgelegd. In een draaglük klimaat had iemand van zün uithou dingsvermogen het hoogstwaarschünlük naar de verklaring van veel deskundigen, nog lange jaren kunnen uithouden. Fel is dan ook in zün laatste levensdagen de verbittering over de Engelsche behandeling. Als eindelük een En gelsche dokter toegang tot hem heeft gekregen, zegt Napoleon tegen Bertrand: „Kom hier. Bertrand, en vertaal voor dezen heer letterlük. alles wat ik zeggen zal. Mün dood is het gevolg van beleedlglngen, de hand waardig, die zü mü toediende. Ik gaf mü over aan het Brltsche volk, om aan zün naard een onderkomen te vinden. In strijd met leder volkenrecht sloeg men mü in boelen. Enge'and oveneedde de vorsten, zoodat de wereld het ongehoorde schouwspel zag, dat vier grootemogendheden zich wierpen op één enkelen man. Hoe hebt gü mü op deze rots behandeld! Zoo on waardig was iets niet, of gü hebt getracht mü er mee te krenken! Met koude berekening hebt gü mü langzaam vermoord! De onwaardige gouverneur was de beulsknecht uwer ministers! Ik eindig, zooals de fiere republiek Venetië! Ik vermaak de schande van mün dood aan de regeerende konlnklüke familie van Engeland.” lederen Zondag laat Napoleon de Mis lezen, die hü dan self eerbiedig büwoont. Hü weet dat zün einde nadert, hü vraagt dan den Corsi- kaanschen priester: „Weet u, wat een chapelle ardente is? Hebt u er reeds een bediend? Niet? Nu. dan zult u de müne bedienen!" Allerlei büsonderheden regelt hü dan zelf. In den aanvang van zün testament verklaart hü ultdrukkelük te behooren tot den Roomsch- Katholieken godsdienst. „Na mün dood moet u bet altaar bü mün bed zetten en de mis bedienen met alle daarbü beboerende ceremoniën, totdat Ik ouder de aarde rit.” Lang blüft de keizer met den geestelUke alleen hü maakt zich reisvaardig voor zün laatsten tocht. Zelf dicteert hü zün doodsbericht aan den gehaten gouverneur Hudson Lowe. Is dat geen vreemd aanbod? Misschien wel. Ik heb er niet bü gedacht. Ik herinner me wel, dat mün vader zei, dat Langham een aangeboren talent had voor chemie. Heeft hü er eenig idee van, wat JU aan t ontdekken bent? vroeg Nancy. Niet het minst. Ik heb hem voorzichtig ondervraagd, maar ik ben er zeker van, dat hü er niets van af weet. Het is een stroohalm, waar ik mü aan vastklem, Nancy. Misschien kan hü mü van dienst rijn. Ik weet zeker, dat er geen bezwaar tegen zou hebben ge- Waarom naam? Hü vroeg of hü bet laboratorium mocht gebruiken en ik voel er veel voor, het hem toe te staan. Vader zei altüd, dat hü na een ge sprek met Langham geïnspireerd scheen en dat hü hem aanvuurde om te werken, mis schien heeft hü op mü dezelfde uitwerking. Ik heb misschien niet lang meer te le ven, ging ze voort en ik wil mün doel bereiken voor ik sterf. Misschien kan hü mü helpen, en het is ook in Jouw belang. Praat niet over sterven. Mary. Je zult Zien, dat je honderd jaar wordt! En om mü behoef je je niet bezorgd te maken. Maar Ik heb je beloofd het huls terug te koopen en ik wil mün belofte nakomen. Nancy. HU kan mü misschien helpen; vanavond komt bU terug. Vanavond? Ja. ik wilde jou eerst vragen welke beslis sing ik moest nemen. Ze vertelde Nancy in korte woorden Lang ham’s betrekking tot baar vader, vertelde het een en ander uit zün leven, hoe hü scheikunde gestudeerd had en dat erl groote verwachtin gen van hem werden gekoesterd Hü heeft een laboratorium noodig, zei Mary. Hü zegt dat hü ejn belangrijk experi ment wil doen en dat niemand In Leeds zoo’n goed Ingericht laboratorium heeft als mün vader. In ruil daarvoor zal hü mü bü alles assisteeren waarbü ik hem noodig mocht heb ben. Maar Mary sprak nog steeds niet. Plotseling begon ze: Ja, Ik heb het opnieuw geprobeerd, Nancy, sinds dien dag. Je weet wel.... En je had me beloofd eerst eens flink uit te rusten. Ik kon er niets aan doen. Maar ik heb geen resultaat gehad. Nog altüd ontbreekt een kleinigheid, maar wat is het? Wat is bet? Als Je me de formule maar eens wilde la ten zien, zou ik bet misschien kunnen vinden. Ik zal je geheim niet verraden, Mary.... Ik vertrouw je alles, alles toe, Nancy, dat weet je wel. Maar ik beloofde mün vader voor zün dood dat Ik het nooit iemand zou toonen, voor ik rubber kon maken. Daarom kan ik het niet laten zien. Ik zou het graag willen, maar Ik durf niet! Ik ben mün vader bü zün leven nooit ongehoorzaam geweest, en ik wil hem niet ongehoorzaam zün nu hü gestorven is. Daarom, daarom.... Welnu? vroeg het meisje. Ik heb vandaag bezoek gehad van iemand, zei Mary. En ik weet niet wat ik hem moet antwoorden. Bezoek gehad? Ken ik hem? De vrouw schudde het hoofd. Neen, bü is hier nog nooit geweest, zoo lang JU hier bent. Hü heet Langham en mün vader zei altüd. dat hü een genie was. Hü werkte als assistent bü mün vader en kort voor zün dood is hü weggestuurd ik weet niet waarom.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1933 | | pagina 10