De Sovjet-republiek in 1923
WiAaal uan den day
FAVORIET
Erfdeel
I
J
DeEfbcfig J'taofie
Parels
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
ROBINSON! Zoo’n
voor
Alle abonné’s
„echte” jongens
„echte” «choen
«Hoe gaat dat nu verder
f3000,verllM'van bTide^umèn?^ïde1b«nentor belde*^ogen f 750.- dood^Jken*T^ifloop f250.- een voet of een oog f125.duim of wijsvinger fSO.-^'S^ f 40.- anderen vinger
VRIJDAG 12 MEI
UIT SIBERIE WEG!
Ondergaande jeugd
KNIEËN ALS VERSTEEND
Vrouw die 10 jaar rheuniatiek
had loopt nu gemakkelijk 6 K.M.
15OPLA (27?)cigarillos I
Windmolen door slang
vernield
Eenige opluchting in don klein
handel, maar niet in de onder
drukking van den geest
Minder Westersche op
schik in Irak
I^e CDi^fWnet vijl
premiebons geeft. rtChtjLOp .een
bonden dierenboekje. De cou]
op i JuK 1933 baar gek»
^AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
jut
id-
iur
i
At
erker te voorkomen, forceerden de gasten
la
ur
53
,(AdvJ
bleven In de bekken der zeeleeuwen.
gedeelte
den
Het middelste
van
zat.
beeft eigenlijk
Polly
loren
Robbie.
(Morgenavond vervolg)
>g ge-
(Ingezonden MededeeUng)
denk
Ik
Wordt vervolgd.
.ei
Potseling brak de visch aan belde
einden en alleen de kop en de staart
visch, waar het meeste vleesch zit,
viel Juist op de plek, waar de kat
„Geen van beiden
lets van den visch gekregen," zelde
Als je eens een bruin beest tegen
komt, dat in een zak kan zijn buik
zijn jongen draagt, en dat wel v|jf
meter ver kan springen, dan kun
je er wel zeker van z|jn, dat het
een kangoeroe is.
50
50
niet over, antwoordde de
een ander plgn in mijn
dat
ge
lag
alf
de
na
de
UT
iut
Uit het Engelich van
Joseph Hocking
r.
en
7
lo-
m-
Id-
itte
Je weet, dat er visseben zijn, die
kunnen vliegen, maar je weet niet,
dat vliegende visseben eens het
leven van de matrozen van den
Schoener „Mary” hebben gered.
verdedigers van de godloosheid is verbijsterend
en maken een schandelijk figuur, maar aan liet
eind der vergadering werden alle verdedigers
van den godsdienst gevangen genomen
Op de unlversltelten is het streven zooveel
mogelijk de oude leerkrachten aan te tasten
en er nieuwe jongere krachten voor in de plaats
te zetten. Deze nieuwen hoeven niets te ken
nen van het vak, dat zij moeten doceeren,
doch kunnen volstaan met wat getheoretiseer
over den nieuwen staat. Maar gemakkelijk gaat
het niet, omdat de geleerden weinig kans geven
en aooveel mogelijk lezingen houden voor fa
brieksarbeiders en anderen. Met de studenten
is het erger gesteld. Die schrijven hun profes
soren de les voor, protesteeren, als zij iets niet
begrijpen en dreigen met verbanning als zU geen
kans hebben op succes in een examen.
Zij hebben dus kans en slagen schitterend,
behalve bij den Duitschen echtgenoot van Aljé
Rachmanowa. Die is nJ. een buitenlander, waar
voor men nog respect heeft en hij is vrijwel de
eenige, die met wat voorzichtigheid zijn vak
nog eerlijk kan uitoefenen. De geestverwanten
komen bij elkaar om te debatteeren over de
toestanden en het toekomstige lot van Rusland.
Het Russische Intellect, de Russische weten
schap wanhoopt aan de toekomst, maar houdt
dapper stand en tracht de wetenschap vrij te
houden van een fatale politiek.
Einde 1933 is de markt plotseling overstroomd
met suiker, boter, honing, visch, kaviaar enz.
Houten winkeltjes verrijzen bij de vleet. Dit is
de nieuwe economische politiek, die doorgezet
wordt, een verstandige maatregel van Lenin, die
den moed had het mislukken van zijn eerste
systeem te erkennen. Maar tegelijk doen ge
ruchten de ronde, dat de Oepeoe weer strenger
gaat werken. Men weet er het fijne niet van,
maar feiten doen zich voor, dat menschen zon
der bekende reden worden gevangen genomen
en niet meer terugkeeren
Men herinnert zich den „heiligen duivel” Ras-
poetln, den man die den Czaar en zijn vrouw
volkomen In zijn macht had? Welnu, onder het
bolsjewistisch régime zijn navolgers van Ras-
poetln opgestaan, maar dezen verkondigen de
leer, dat het communisme de eigenlijke gods
dienst van Christus is. Wolodka Gusjen is zoc’n
monnik. Hij Is zelf een bisschop, eet en drinkt
evenveel als Raspoetln in zijn tijd en heeft
evenals de staritz een groote macht op vrou
wen. Als hij stomdronken is lastert hij, dat de
bisschop Cyrillus, die door de Rooden levend
begraven was, eigenlijk volstrekt ongeloovlg was
en de menschen In godsdienstzaken bedroog om
dat het gemakkelijker is de menschen dom te
houden dan hen over de waarheid In te lichten.
Cyrillus zou hem dit zelf hebben gezegd en de
monnik vindt zoowaar gehoor bij een reeks
onevenwichtige vrowen, zonder dat hjj haar
door zijn walglijk gedrag afstoot. Later be
kende hij weer, dat hij over Cyrillus gelogen
had om even daarna die leugen weer te her
roepen. Zoo houdt hij zijn vereersters voort
durend in spanning en daarbij predikt hij dc
leer, dat het hoogste genot op aarde te vinden
Is en wel In de meest bandelooze .Jlefde".
Zoo heeft ook het typisch Russisch verschijn
sel van den fasclneerenden monnik, die de
zonde aanbeveelt, zich op den rommunisti.sehen
stam overgeplant. Hjj zelf geeft het voorbeeld
en doet aan veelwijverij in bet groot....
De eigenaar van een boerderij te Boshof ont
dekte onlangs tot zijn niet geringe verbazing,
dat de windmolen, welke lederen dag wordt ge
bruikt, op onverklaarbare wijze was vernield.
De belangrijkste onderdeden der machine wa
ren gebroken, terwijl zich In den muur eenige
groote gaten bevonden. Daar de machinerie
niet meer te herstellen was, zag hij zich ge
noodzaakt den molen voor ’n groot deel te doen
afbreken en opnieuw opbouwen. Hierbij kwam
de dader aan *t licht; onder in den molen
bevond zich namelijk een groote geelalang van
een ontzaglijken omvang. Nadat het dier zijn
vernielingswerk had aangericht, moet het naar
beneden zijn gestort, waardoor men het ondier
niet tijdig heeft kunnen ontdekken. Bij onder
soek bleek, dat de slang, die vermoedelijk tus-
schen een der cylinders heeft bekneld gezeten,
dusdanige verwondingen had opgeloopen,
ze gemakkelijk onschadelijk kon worden
maakt.
De minister van onderwijs heeft, naar Reu
ter meldt, een circulaire gezonden aan alle on
derwijzeressen. waarin zü worden aangespoord
tot meer bescheidenheid en minder gebruikma
king van Westerschen opschik.
Eeuwenlang hebben de vrouwen zich verscho.
len achter sluiers en bleven zü voor de buiten
wereld verborgen, doch de grootere vrijheid heeft
tot overdrijvingen geleld.
De minister verbiedt derhalve aan onderwijze
ressen gebruik te maken van lippenstift of poe
der, alsmede van het bezoek aan cabarets. Doo?
overdreven opschik, aldus de minister, geven de
onderwijzeressen een slecht voorbeeld aan de
onder hun hoede staande kinderen.
De ouders hebben de opleiding hunner kin
deren in handen gelegd van de onderwMzeres-
sen en dezen moeten derhalve zorgen den kinde
ren bescheidenheid te leeren.
.Binds ik hier kwam uit Engeland, nu 10 jaar
geleden," schrijft ons een vrouw. ..heb ik vree-
selijke rheumatlek gehad. Ik heb veel moeten
liggen en eindeloos geld eraan besteed. Ik kocht
medicijnen, waschmlddeltjes. smeersels en aller
lei preparaten, tot ik er genoeg van had. Ik
hoorde zoo vaak van Kruschen Salts, dat ik
dacht: laat ik dat eens probeeren. In dien tijd
waren mijn knieën zoo stijf geworden, alsof ze
versteend waren. Ik was werkelijk wanhopig,
want ik voorzag dat het niet lang meer zou
duren, of ik zou me heelemaal niet meer kun
nen bewegen en dat maakte me zoo treurig.
Welnu. Ik kocht een flacon Kruschen Salts en
nam eiken ochtend een theelepel vol. Toen de
flacon op was, zei ik: Och. het is hetzelfde als
al het andere; ik ben niets beter. Maar mijn
man zei: Doorzetten. Probeer nog eens een fla
con. Geef het den tijd op Je bloed In te werken.
Wel, toen kocht Ik nog een flacon en voordat
die op was waren mijn knieën niet meer zoo
stijf. Ik kon het zelf nauwelijks gelooven. toen
ik weer kon bukken en opkomen zonder hulp.
Ik was er zóó blij over. Ik ging door met Kru
schen en werkelijk, ik ben dezelfde vrouw niet
meer. Onlangs liep ik 8 K.M. en voelde me best,
terwijl ik vroeger nauwelijksdoor de kamers
kon loopen. Mijn man is den heelen winter zon
der werk geweest, maar ik moet mijn Kruschen
hebben, vóór dat ik geld aan mijn eten besteed.
Het is té belangrijk dat men gezond is en goed
kan loopen. Ik voelde me verplicht U dit alles
te vertellen, opdat het ook anderen goed kan
doen.” Mevr. B. A.
Wat hoeft er nog meer gezegd te worden om
andere lijders te overtuigen? Het beste is. pro
beer Kruschen zelf eens.
Kruschen Salts is uitsluitend verkrijgbaar bij
alle apothekers en drogisten i 0.90 en 1.00
per flacon. Stralende gezondheid voor één cent
per dag.
mstreeks de tweede helft van het Jaar 1921
f 1 begon onder de vluchtelingen, die vanuit
Rusland naar Siberië waren getrokken,
een stroomlng te ontstaan om naar Rusland,
naar hun vroegere woonplaatsen terug te keeren’
Er kwamen berichten, dat weliswaar de toestand
peg ellendig was, maar dat men tenminste leven
kou zonder lederen dag met de vrees rond te
joopen. dat men zijn laatsten dag had geleefd.
Men kon echter alleen dan teruggaan, als men
in de plaats van bestemming een betrekking
bad gevonden, natuurlijk in dienst van den
staat en dus moeilijk door een bourgeois te ver
overen. Na ontzaglijk veel moeite en na vele
teleurstellingen gelukte dit eindelijk aan het
gezin van dokter Rachmanof, wiens dochter het
reeds gepubliceerde besproken dagboek uit dien
tijd zoo nauwkeurig bijhield. De directe aan
leiding voor deze permissie was echter een K|e-
ral. Het geviel nJ. dat de man, die hierover te
beslissen had, een oogje had op een meisje,
dst met de familie Rachmanof bevriend was.
Dit meisje nu had hem gevraagd het verzoek
doel van de reis. Geen sterveling op strakt. Nu
en dan een oude vrouw, die een emmer water
droeg. De straat uitgestorven, de huizen ver- fover zijn ziekte. Alleen wordt vermeld, dat hü
vallen. Het leek wel of niemand bulten durfde
komen. Het vroegere huis van den dokter stond
daar nog vrij ongehavend. Dezelfde gordijnen,
dezelfde planten voor de ramen. Daar woonde
de vroegere keukenmeid en zij verhuurde kamers.
Zij was eigenares geworden en dacht er niet
aan, iets den vroegeren eigenaars terug te geven.
ZU begreep er zelf niet veel van en ontving de
dochter met uitroepen van verbazing en har-
telUke bezorgdheid. Maar het huis en de in
boedel, daar moest men afblijven, zoo was het
nu eenmaal. Haar vroegere meesters waren
maar bourgeois en zij was een proletarische
vrouw. Bovendien woonde ook haar „verloofde"
in een van haar kamers en dat was behalve een
dat de familie bü het bewuste meisje een goed
woord voor den elementen redder zou doen.
En daar begon de reis huistoe. Dagen lang
bobbelde de trein door de onmeteHJke landen
en aan ieder station werd nieuwsgierig naar den
toestand geïnformeerd. Overal stipten enkele
reizigers uit en telkens werden de berichten
minder bevredigend. Er gingen geruchten, dat
in Rusland dagelijks honderden menschen van
honger omkwamen, maar Iedereen verkoos de
onzekere toekomst boven de onmenschelüke toe
standen in het ijzige Siberië.
Een jongeman reisde mee in dezen trein. HU
was zenuwachtig en verwachtte niet anders of
de dood wachtte hem in zijn vroegere woon
plaats. HU had een brief ontvangen van zUn
zuster, die hem smeekte terug te komen. Twee
dagen later schreef zU hem om In 's Hemels
naam weg te blijven. Het was duidelük, dat de
eerste brief geschreven was onder pressie van
de Tsjéka en dat de briefkaart door het meisje
nagezonden was om den broer te waarschuwen.
De Jongeman begreep dit beat, maar had niet
den moed om terug te gaan. Het leven had geen
lm Cruise zag hoe Robson’s hand voor de
laatste maal boven de golven zichtbaar werd
en vervolgens voor goed verdween. HIJ
wendde het hoofd af en greep de riemen. Ge-
rulmen tüd liet hü de sloep over de ongeluks
plek kruisen en daarna zette hU koers naar het
eiland.
Het was achter den rug. bat heen en weer
varen was noodlg om mogelUke menschen met
verrekUkers op het eiland, in den waan te bren
gen, dat hü naar het lük van zUn verdwenen
makker zocht. Alles moest stipt en nauwkeurig
gebeuren. Nu zün plan tot zoover was gelukt,
moest hi^ zorgen geen fouten te maken, die hem
in de gevangenis konden brengen.
Met Robson was hü uit Singapore gekomen
en onderweg had Robson hem Ingelicht over
het verloren fortuin van een schoener „Hosang-
hel”. Robson was de eenige overlevende van 'de
ramp, welke het oude schip op de rotsen van
Nieuw Zeeland, te pletter had doen slaan. Met
een groot gedeelte van de parelvangst had hU
zich kunnen redden, maar, bevreesd voor de
scheepseigenaren die op de parels aanspraak
konden maken, had hij het fortuin in een
flesch verborgen. Slechts een paar parels had
hU behouden en met behulp daarvan geraakte
hU in Sidney. Door allerlei omstandigheden was
hü niet in staat geweest de parels terug te krU-
gen toen de ramp van den schoener in het ver
geetboek was geraakt. HU zag zich zelfs genood
zaakt om te monsteren naar Singapore. Op de
terugreis had hü Jim Cruise aangeboden de
kaart en de nauwkeurige beschrüving van de
verblUfplaats der parels tegen contant geld te
verkoopen en Jim Cruise had daar wel ooreii
naar.
En nu op dit pleziertochtje waren de zaken
tot een eind gekomen. Jim had genoeg geld om
voor de kaart te betalen en over te houden voor
de opsporing van de parels. Maar hü had het
verstandiger gevonden om Robson de kaart af
handig te maken en hem overboord te stooten.
Dat spaarde geld uit. Niemand had het gezien
en Jim's verklaring was al bedacht. Geen ster
veling zou achterdocht koesteren en bovendien
wist niemand dat de kaart het eigendom was
van Robson, die thans voor altud zwijgend
door de golven van den oceaan werd meege
voerd. i
Na een uur roeien landde Jim op het eiland.
Nancy sprak niet, maar haar oogen lelden
genoeg.
Wel, je kunt hét terug krijgen, als je wilt.
Ik weet het. zei ze kört-af. ik heb im-
®ers een optie.
Daar praat ik
°ude man. Ik hid ---
hoofd. NatuurlUk is er ook nog de optie, maar
twee Jaar van de vUf »Un al voorbU.... Zie je
kans om het terug te krijgen?
Er was een klank van ironie in zün stem en
dat maakte Nancy woedend. Tot nu toe had ze
wlendelUk naar hem geluisterd, bovendien
dacht ze nog steeds wat jonge Jack voor haar
Bedaan had. maar nu voelde ze. dat de oude
man haar opzettelüke beleedlgde en haar trots
kwam in opstand tegen dien ouden parvenu.
HU zou niet merken boe wanhopig zü zich
voelde.
Ik zal het natuurlUk terugkoopen, zei ze
Tien dulaend pondl Ik zou wel eens wll-
weten hoé.
IS VOOR VISCH T ALLERFIJNST! WAT ER
EindelUk vertrok men, verheugd, dat rr“ ~z
kon uit deze omgeving, waar een van de felste
bourgeois-jagers zelf een bourgeois was ge
worden
EindelUk het station van het stadje R„ het
niet oifc het partij-congres aanwezig waa. Het
moet dus wel ernstig zün. In Mei wordt beri'nt,
dat de leider door een beroerte is getroffen. Het
is algemeen bekend, maar niemand durft er
over te spreken dan in 't geheim. Men fluistert,
dat niemand Lenln zal kunnen opvolgen en dat
de overige leiders radeloos zijn. Dit zou de red
ding beteekenen.
Intusschen heeft de partUleidlng een alge-
meene loonsverlaging In de fabriek afgekondlgd
en dit wekt groot misnoegen onder de arbeiders
Want al is het waar, dat.de arbeiders hei eerst
voor de voedselvoorziening in aanmerking ko
men, ook zü hebben lang niet genoeg en klagen
bitter. Het nieuwe systeem van Lenln, de N E P.
of nieuwe economische politiek, die het parti
culier initiatief eenigszlns herstelde, is slechts
langzaam tot andere stéden dan Moskou dóór
gedrongen. Men durft nog altüd niet gelooven,
dat de regeerlng den kleinhandel toestaat. Ook
in de godsdienstige gevoelens komt een lichte
kentering. De menschen laten weer in t geheim
hun kind doopen en geven het eveneens in het
geheim een doopnaam, maar dit doen dan
meestal de moeders bulten weten van den man,
wanneer die tot de partij der bolsjewieken be
hoort. Zoo loopen er dan kindertjes lu Rurkind
rond met den doopnaam van een heilige, tei\ljl
zU een burgerlUken naam hebben die b.v. luidt
Ninel (omzetting van Lenln)in de kerk werd
de baby in zoo’n geval Nina gedoopt. Behalve
Nlnel is ook de naam Wil in zwang. Deze naam
wordt gevormd door de voorletters van Wladi
mir Iljltsch Lenln.
Een begrafenis aan het einde van 1933. Een
partijman is gestorven. Geen geestelijke bü de
begrafenis natuurlUk. Een groepje mannen en
vrouwen volgen de open kist, waarin de doode
ligt. ZU kUken somber en nijdig. De begrafenis
Is een karwei voor hen en hun gezichten zün
volmaakt in tegenspraak met het opschrift op
de kist, dat luidt: ..BlUmoedig gaan WU, com
munisten, in den dood!"
Een bourgeois-jongen of meisje, dat naar de
unlverslteit wil, kan daar alleen komen, via
de jeugdvereenlglng, de Komszomolen en dit
beteekent in de meeste gevallen een volslagen
ondergang. Vandaar, dat de ouders zich zoo lang
mogelUk verzetten, al kunnen zü er, indien de
kinderen willen, absoluut niets aan doen. Meer
en meer hoort men trouwens van kinderen, die
hun ouders niet meer erkennen, die hun ouder-
wetschheld verwUten en burgerlUk egoïsme. Ook
in de openbare optochten die nu en dan plaats
hebben voert de moderne jeugd den ooventoon
en het zUn Juist de jonge meisjes die het schan-
delUkst te keer gaan. Het publiek reageert nau
welijks en op school vloeken en tieren de leer
lingen, zonder dat er ook maar Iemand gevonden
wordt, die. daar Iets tegen doen kan. Straf is
verboden, strafwerk eveneens. Huiswerk maken
zU niet, opletten doen ze ook niet. Alles komt
hierop neer, dat niet de ouderen de jeugd, maar
de jeugd de ouderen opvoedt en volgens de
jeugd hoort het ook zoo.
Dan maar weer eens de unlverslteit. Als er een
nieuwe rector moet gekozen worden, komt een
partijman de vergadering voorzitten. Er zUn
twee candldaten: een „vroegere” en een com
munist. De laatste heeft geen schUn van kans.
Dan staat de voorzitter na de stemming op. ver
klaart deze voor ongeldig, zegt, dat men mets
van den nleuweren tüd heeft begrepen en stelt
opnieuw den communist voor. Er wordt ge
vraagd de hand op te steken als men tegen den
communist is. Geen hand gaat natuurlUk om
hoog en de communist is gekozen, ’t Is alles
heel eenvoudig. Maar er zün ook openbare de-’
batten over godsdienst. De onwetendheid der
Over de avonturen van de kangoeroe of de vlie
gende visschen kun je lezen in een mooi boekje,
dat je kunt krijgen, als je negen bons uit de
Quaker-bavermoutpakken verzamelt. Maar als je
de coupon hieronder met vijf bons naar ons toe
stuurt, krijg je bet boekje veel eerder. Op deze
manier kun je een aantal verschillende boekjes
krijgen. Stuur dus de coupon en vüf bons mét je
naam en adres aan: The Quaker Oats Company,
Postbus 905, Rotterdam.
Misschien heb je gelUk. jong. Ze is soo
trotsch als een prinses, maar een knappe meld
is ze en ik sou haar graag als schoondochter
hebben.
Ik zal haar krUgen. wat er ook gebeurt.
Als ze terug komt zal ik met haar spreken
Maar dan moet u er niet bU komen.
Waarom niet?
Omdat u alles bederft. Vanmorgen ook al.
Waarom?
U praat op een verkeerden toon met
haar. U kwetst haar door haar te laten mer
ken dat ze geen geld heeft.
Oude Jack zweeg een oogenbllk; toen begon
hU spottend te lachen.
Luister, Jongen. Ik ben niet voor niets ze
ventig jaar geworden. De menschen zeiden dat
je moeder de lastigste vrouw uit Cornwall was
en toch heb Ik haar klein gekregen. Ik ken de
vrouwen en ik heb vanmorgen meer voor Je
gedaan dan JU wel denkt.
Maar vader
Hou je mond en wees geen kind, zei de
oude Jack en liet hem alleen staan.
onmondige Jongeling ook nog een felle bolsje
wiek. die zeker niet zou willen, dat zU haar
nieuwe eigendommen zou afgeven aan misda
digers, die de „vroegeren" uiteraard waren. Wel
(ging ze eens bU de familie op bezoek om te
constateeren dat de arme stakkers volkomen
aan den grond waren geraakt. Maar daar kon
zU verder ook niets aan doen, want zoogls het
nu was, zoo hoorde het nu eenmaal, allres had
men haar geleerd.
Het eenige voedsel, dat de menschen in dien
tUd gebruikten, waren de z.g „patrUzen”. O,
niet de vogels, die wU dezen naam hebben ge
geven, maar aardappels, zoo dun mogelUk ge
schild, dan in schutjes gesneden en licht ge
bakken. Deze luxe wordt met vereende vreugde
opgesmuld en men Is tevreden.
Evenals het eten, is ook de brandstof ellen
dig. In den strengen winter van 1931 is het
natte hout het eenige, wat men krUgen kan en
het verspreidt een ondraaglUken rook, die het
stoken vrUwel onmogelUk maakt.
Overal hoort men verhalen van nieuwe hu-
welUken en nieuwe scheidingen. Het is een al-
gemeene ontreddering en wee de arme moeders,
die onder dezen verschrlkkelUken hongersnood
en deze afschuwelUke moreele depressie kinde
ren moeten groot brengen. Alles wat voor een
baby onmisbaar is, is niet te krUgen. Men staat
uren in een ru om te trachten op een distribu
tiekantoor iets machtig te worden, doch wie
daar haar heil zoekt, loopt kans baby bU thuis
komst niet meer levend aan te treffen.
Van tUd tot tUd komt een Gepeoe-man op
bezoek om Inlichtingen. Dan heeft de oude
dokter, dien men spaart, omdat men hem als
dokter niet missen kan, zich weer eens onvoor
zichtig uitgelaten, zoodat een waarschuwing
noodlg is. Maar de oude en versleten man kan
niet zwUgen, dan nadat hU al zUn. gal heeft
uitgespuwd.
In April 1933 gaan geruchten over Lenln, die
ernstig ziek moet zUn. Er wordt aoo weinig mo
gelUk over hem verteld en de kranten zwUgen
Twee dagen lang werd er op het eiland ge
sproken over den ongelukklgen aeeman,«dle bU
een spelevaart overboord geslagen was. Jim
werd ondervraagd en moest verklaringen af
leggen en onderteekenen. Na een week was het
voorval vergeten. Echter ging Jim pas een
maand later op weg om zün parels te halen.
De reis was duur, daar hü als passagier voer
en verder overland maakte hü meer onkosten
dan hü van plan was geweest. Wat deed het
er toe? Hü had de kaart en Robson kon niet
meer spreken.
Na een langen moelUjken tocht over de rot
sen kwam hU op het terrein waar hü de kaart
gebruiken kon.
Beneden hem bruiste de branding De rotsen
Topsy.
„Maar de visch is toch niet ver
heeft hem,” zelde
Gedurende
Nancy niet
haar tüd i
waren kaal en ontelbare zeevogels hadden er
hun nesten. Een afschrikwekkend oord. Somber
luguber. Een plaats waar de zielen van ver
dronken zeelieden rondwaarden. Hier was de
„Hosang-hei” vergaan, bedacht Jim, maar die
oude schoener was de eenige niet die hier zün
einde had gevonden. Jaren lang moesten hier
schepen van allerlei slag op de rotsen zün ge
slagen. De plaats
was een schepen- 5
kerkhof en
voelde zich on
aangenaam te
moede toen hü
tusschen het
doolhof van rots-
hler bent. Ik heb een boel nieuwe dingen laten
maken en alles is prachtig onderhouden. Als
God wil, zullen we een goeden oogst hebben dit
jaar. Ga eens mee naar het veld en vertel me
of Je ooit mooier kudde schapen in Cornwall
hebt gezien.
Vanmorgen niet, zei het meisje gedeci
deerd, Ik moet nu heusch weg....
En hoelang ben Je van plan hier te blij
ven?
Een maand.
En ga je dan terug naar Yorkshire?
Ja.
Drie jaar zün gauw voorbü; als de optie
verloopen is, Is het afgeloopen, denk daar aan,
deerntje I
Deze woorden klonken als een bedreiging en
ze waren ook als zoodanig bedoeld. Maar Nan
cy scheen er geen aandacht aan te schenken.
O, die tien duizend pond zal ik wel krU
gen, zei ze uit de hoogte.
Van je eigen geld?
NatuurlUk van mün eigen geld.
Tien duizend pond van een ander is niet
hetzelfde, zei hü nadenkend.
Waarom wist ze niet, maar die woorden hin
derden haar. Gesteld dat ze met Ben Briggs
zou troua-en en Trevanion Court als huwe-
Ujkscadeau kreeg, dan zou dat toch niet het
zelfde zün als het terug te koopen van eigen
verdiend geld en over de vreugde van het op
nieuw bezitten zou een schaduw vallen.
Het huls zou. moreel gesproken, niet a*n
haar, maar asm Ben behooren.
Je Je wat ik je twee Jaar geto-
Jim
I
I
sseseMeeeeeaaMSieaeeeesaeaneeegasseaseeiseaeeaeeear
blokken, in hammen en kloven zün weg zocht.
Er moest den laatsten tüd heel wat veran
derd zün. want de kaart gaf niet zeer duldelük
de omgeving weer MogelUk was Robson on
nauwkeurig geweest.
Ten langen leste bereikte hü echter de kloof
waar de parels moesten zün. Nerveus begon hü
te zoeken Zoo dicht bü het doel begonnen zün
zenuwen hem parten te spelen.
Een uur lang keerde hü lederen steen om.
Toenmet een gil van verrukking sprong
hü op. DaardaarI Met bevende han
den tasttte hü in een spleet en haalde er een
ongeschonden flesch uit.
Er was een papier in. waarop met drukletters
stond geschreven:
.XMt is alles. Veel geluk er mee!”
Het was Jim alsof zün hart stilstond. De
parels? Ze waren er niet. Robson had gelogen!
Robson, die met de deining van den oceaan
mee wiegde en nooit meer spreken zou.
den gezegd heb, nietwaar? ging de oude voort,
ik zou het een beroerde geschiedenis vin
den, maar als je erop gesteld bent, zou je je
naam niet behoeven te veranderen, en hü
fluisterde de woorden als er kinderen zou
den komen, zouden ze Trevanion kunnen blü-
ven heeten. Denk daar aan, deerntje,
daar aan!
Nancy vloog weg zonder een woord te ant
woorden. De twee mannen keken haar na. ter-
wül ze de laan uit rende. Maar ze was niet
ver gekomen, of ze merkte het getrippel van
pooten echter zich en voelde iets kouds en nats
op haar hand. Het was John, de hond, die haar
was gevolgd.
John, John, John! Hier! hoorde ze den
ouden Beel roepen.
Maar John bleef naast haar loopen.
JU wilt bü mU blüven, nietwaar? zei het
meisje, het dier streelend.
John blafte van vreugde en keek het meisje
met zün groote trouwe oogen aan.
Laat hem maar roepen, lachte ze. blüf
maar bü me, als je wilt.
En ze vervolgden samen hun weg.
Ben je van plan dat toe te staan? zei de
oude man kwaad tegen zün zoon.
Wét toestaan?
Dat ze je hond inpalmt?
Ze mag nemen, wat ze wil. antwoordde
Jonge Jack. BegrUp Je niet, vader, dat John
niet eerder terug komt, voordat zü hem terug
brengten dan
Beide mannen zwegen een poos.
Toen begon de oude Jack opnieuw:
Heel aardig. 1
Waar hou Je meer van, van Cornwall of i
van Yorkshire?
Dat was een verstandige vraag van den
ouden Beel, want niettegenstaande haar er- i
gemis was ze gevoelig voor alles wat het tehuis 1
betrof.
Trevanion Court scheen haar nog meer dan
vroeger de lleflükste plaats ter wereld.
Cornwall! Yorkshire! zei ae. Dat is niet
te vergelüken.
Dus je denkt er niet aan om ginds te
ilüven wonen?
Hoe aoa ik dat kunnen. Mr. Beel. Ik zou
liever in een schuur willen wonen in mün
eigen land, dan in een paleis in Yorkshire.
Waarom doe je het dan. Met, liefje? Ieder
een zou bUJ zün om je temg te zien. Ik zie zelf
dat het huis niet is als'vroeger, als JU er niet
bent. Nietwaar, Jack?
Maar jonge Jtak gaf wüselük geen ant
woord. HU bad op heete kolen geseten, terwül
zün vader sprak, en was bang, dat alle kansen
verloréh waren.
Ik zou alles voor mün Jongen over heb
ben. ging de oude man voort. En je weet heel
goed, waar het hem om te doen is. Waarom
wacht je dan langer? Nu je eenmaal hier bent,
moest je maar bü ons blijven, drong hü aan,
en zün stem klonk vleiend.
Goeden dag, Mr. Beel. Ik moet nu weg.
ben met een vriendin hier en ik kan niet
zoo lang wegblüven.
Waarom heb je zoo’n haast? mopperde de
oude n&Mio KUk oorit 00x1* rond» qu J* MDinMd
1 de drie volgende dagen kwam
naar Trevanion Court. Ze gaf al
aan Miss Judson, hopend op deze
manier haar verdriet te vergeten. Maar ver
geefs. Ze kon de belofte aan haar vader niet
vergeten en het heerlijke landschep om haar
heen was als een stil verwüt.
waarde meer voor hem en hü zag in zün wan
hoop met doffe berusting den dood tegemoet.
Aan zün station stapte hü uit. Zün zuster
wachtte hem op en toen zU elkaar begroetten,
traden twee tajékisten op hem toe om hem te
arresteeren. Nog dienzelfden nacht werd hü
opgeruimd. HU had destüds in het leger van
de Witten gediend.
De familie Rachmanof durfde zoo dicht bü
hun eigen stad hun wagon niet te verlaten, uit
vrees, dat zü ontmoetingen op het perron zou
den hebben die gevaarlük konden zün. Maar
daar verscheen een beambte, die de familie ult-
noodlgde uit te stappen en hen te volgen. Niet
zonder vrees besteeg men een wagen, die aan
het station gereed stond en die de familie bracht
naar den militairen commandant, een zekeren
Gorbunow, vroeger arbeider op het' landgoed
van den schoonvader van den dokter. Deze man
woonde vorstelük en at en dronk vorstèlük. Geen
wonder, want hü had alles van zün vroegeren
meester gestolen en meegenomen. De familie
R. kwam dan ook in een welbekenden salon en
zat op welbekende meubelen, dronk ült eigen
famUleglazen en was op bezoef bü een vroegeren
dienaar, die thans over hun leven kon beschik
ken. Gorbunow, de man, die een reeks moorden
en folteringen op zün geweten had, ontving zijn
gasten met groote voorkomendheid en zün vrouw
deed niet in vriendelükheld voor hem onder.
Er werden herinneringen opgehaald, voor den
gastheer „roemrük", voor de gasten meer dan
pünlük. De oude dokter kon zich dan ook niet
langer bedwingen en voer heftig uit tegen het
sovjet-systeem, maar de gastheer meende, dat
hü den spreker tot de orde moest roepen en
ernstig moest bedreigen. Eten was onder deze
omstandigheden nauwelüks mogelUk en alleen
om erfcer te voorkomen, forceerden de gasten
te willen inwilllgen en hü deed het In de hoop, zich tot het nemen van wat visch en koek, hoe
wel zü door hevlgen honger werden gekweld.
men weg
Dat Is mün «aak. Maar u kunt er zeker
van zün.
Zul je bet buis in drie jaar tüds terug
koopen?
J»-
Hoe wU Je dat doen, deerntje? Je werkt
voor een vast salaris, nietwaar? Iemand die in
betrekking Is, kan toch geen tien duizend pond
overbouden.
Als Ik sou willen, aou bet morgen mün
eigendom zün. liet ze zich ontvallen.
Ze had dit niet willen zeggen, maar ze kon
zich niet langer beheerschen.
Morgen je eigendom zün? herhaalde de
man.
Plotseling had hü het begrepen. Hü zag op
nieuw hoe goed Nancy er uit zag, zag haar bü-
zondere charme; begreep, dat in Yorkshire, in
die streek van rijke menschen. waar kapitalen
werden verdiend, wel een jonge man zou zün,
die met Nancy wild trouwen.
Bedoelde ze dat? Als dat zoo was. stonden
de kansen van zün jongen slecht. HU werd
woedend toen hü hieraan dacht. Maar toch
twüfelde hü: als Nancy door een rijken Yotfcs-
hlrer te trouwen, tien duizend pond kon krU
gen. waarom had se het dan nog niet gedaan?
Neen, neen, hü geloofde er geen woord van,
maar hü moest het voorzichtig aanleggen en
probeeren er achter te komen.
—Hoe vind je Yorkshire? vroeg hü na een
'Unlüke stilte.
Heel mooi In sommige opaiebten.
'00
re
et
visch krügt," zelde Topsy.
elkaar over een visch. Robbie,” riep
Topsy.
