De Sovjet en de universiteit
H
H
SIMPI l\ l APPIFkl h
“let Erfdeel
Uit hot Engolsch ven
Joseph Hocking
I
Sïet u&Aaal uan den
Hliptkaedt's pMdcr
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
Alle jongens op school dragen
ROBINSONschoenen
I
I
DE ZON HiuiniiniiiHiiiniiiiiiu
MAANDAG 15 MEI
„ZUIVERING” IN 1924
Taak der spionnen
Roofstammen aan den
Chineeschen spoorweg
tha
Marx als wiskundige
De flesch in zee
K W A L I T E I T E N
I
Hoe Moskou de situatie
voorstelt
die van een bourgeoia-
af kornet xyn worden
verwijderd
Prawda spreekt van
tusschen Amerika
een oorlog
en Engeland
\De camera
van No. 17
HESE?
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK. DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
mn
*>- i
(Morgenavond vervolg)
9
(Wordt vervolgd).
Polly’s nek was daardoor aoo ver
rekt, dat Ivy besloot den nek van
Polly tusschen plankjes te aetten, osn
tot steun te kunnen dienen.
De arme kat kon haar hals niet
buigen, om voedsel tot zich te nemen,
soodat Ivy haar moest voeden, door
middel van een lepel.
„Je moest Je schamen, de arme Pol
ly tusschen plankjes te aetten," seide
Ivy tot Willie Woensdag.
„Ik geloof niet, dat rij self het zoo
erg vindt,” seide Willle, ,.se kan zich
nou lekker laten bedienen.”
(Ingezonden Mededeellng)
»e-
mt-
der
iche
tro-
lum,
om
en
erde
le
H
Een vlsecher uit Toulon heeft in see een
flesch gevonden, die vier jaar geleden tusschen
Colombo en Australië, vanaf een schip over
boord was geworpen.
In de flesch bevond zich een In bet Engelsch
geschreven brief, gedateerd Oviede 31 Januari
1928, waarin verzocht werd den afzender ervan
op de hoogte te stellen, indien de flesch ge
vonden ward.
Aan die verzoek heeft de vinder voldaan en
hu kreeg een brief terug, waarin de afzender
zijn vreugde ultte over bet vinden van de
flesch.
HU had de hoop reeds geheel opgegeven0 er
nog ooit iets van te hooren.
MOSKOU. Het Marx-Engels-Lenln-instituut
is, naar Reuter verneemt, in het bezit geraakt
van manuscripten van de hand van Kar! Marx,
betreffende hoogere wiskunde, welke tientallen
Jaren In de archieven gelegen hebben van de
Dultsche sociaal-democratische partij.
Het instituut zal deze werken uitgeven, waar
door de vader van het wetenschappelijk socia
lisme in een nieuw daglicht komt ta staan, nJ.
als Marx de wiskundige.
De manuscripten behandelen algebra en ver
schillende wiskundige vraagstukken van hooger
orde. Zij bevatten ook brieven aan zijn meest
intiemen vriend Friedrich Engels, waarin hy sjjn
standpunt weergeeft over verschillende wiskun
dige formules.
Marx begon over wiskunde te schrijven in de
laatste jaren van zyn leven en in de het vorig
Jaar gepubliceerde brieven van Engels zegt deze
„Ik bestudeerde uw wiskundige geschriften en
ik maak u mijn compliment. De zaak Is mU zoo
helder als het daglicht geworden."
tar-
lid
ort-
miiinmniMiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiitiiiiniiiiiiiiininiiiiiiinHiniiiiiiiiiiiin
Hij is in de electro-techniek. antwoordde
Nancy.
Dan verdient hij zeker weinig?
Hij is zelfs arm. ZUn familieleden leven
geen van alle meer. De Trefry's zijn zoo iets
als de Trevanlons; eens was het een groot ge
slacht en bezaten se veel land, maar ze heb
ben later alles verloren. Mau, voegde ae eraan
toe, John is een gentleman gebleven.
Dat is hij, erkende Mary, dat zie je op
het eerste gezicht. Eerst dacht ik dat er niet
veel bij zat, maar later merkte Ik. dat ik me
had vergist.
HU is de beste vriend, dien ik bezit, zei
het meisje, en toen mijn vader stierf, was
niemand zoo goed en aardig voor me als hij.
Mary Judson keek haar onderzoekend aan.
Is het niet meer dan een vriend?
Néén, maar een échte vriend, antwoordde
het meisje.
Dit gesprek had plaats na de thee, terwijl
John een praatje maakte bU Mrs. Uren.
Ik heb opgemerkt, dat Mrs. Uren hem net
behandelt, als ze jou doet. Bent dacht ik, dat
hU een Lord was of iets dergeUjks. Ik stond
ervan te kUken, toen hij vertelde dat hy een
baantje had. Maar je kunt wel zien, dat het
geen gewone jongen uit het volk la
John kwam op dit oogenbllk de kamer weer
binnen, en Mary liet ze alleen.
Jullie zullen elkaar wel veel te vertellen
hebben, zei ae glimlachend.
John, waarom doe je zoo vreemd? vroeg
Nancy, toen Mary de kamer uit was gegaan.
Doe Ik vreemd?
De directeur van de Sovjet-spoorwegen te
Khabarovsk heeft gerapporteerd, dat de situatie
aan de Oostelijke IUn van den Chineeschen Oos-
terspoorweg steeds ernstiger wordt, tengevolge
van de aanvallen van de Hunhus-stammen.
Sinds 1832 zün van het spoorwegpersoneel M
man gedood, 825 gewond en 593 ontvoerd.
In den zelfden tUd zUn meer dan duizend
man van het personeel van den spoorweg be
roofd, terwijl 50 locomotieven, 958 personenrij
tuigen en 855 goederenwagens rijn beschadigd.
Op meer dan 50 plaatsen is de spoorweg be
schadigd over een totale lengte van ongeveer
4 KM. Ook de verschillende gebouwen van den.
spoorweg, kantoren, seinhuizen en klokhuizen
zijn herhaaldelUk beschadigd bij overvallen.
De hunhus stelen de voedselvoorraden van de
employé’s, die thans gebrek lijden.
De verliezen, welke geleden Un door de aan
vallen van deze movers, worden geschat op een
millloen roebel.
In bet rapport worden verder een aantal
maatregelen voorgesteld ter bestrijding van de
movers en wel op de eerste plaats om de trei
nen op het traject Inunlangpo—Pogranitsjnaia
vergezeld te doen gaan van pantserwagens.
Ook hoopt men, dat de directie van de spoor-
lUn zal besluiten langs den geheelen spoorweg
versterkte posten te plaatsen.
tTMPI FT RIJWIELEN loopen licht. rijn absoluut betrouwbaar. Prijzen vanai f. 49. 5C
tlMPIFT MOTORRIJWIELEN 1‘j, PK. f. 199.50 SIMPLEX MOTORRIJWIELEN 3 PK. f. 265.
f. 139.—. SIMPLEX DRIEWIELERS mot motor f. 325.-
schudde het hoofd en mompelde iets
van ,.geen tUd hebben”.
Kom nu, zei het meisje, je moet niet zoo
tegen me sUn. Anders krüg ik er spüt van, dat
we elkaar hebben ontmoet, voegde ze eraan
toe.
Ik wilde niet komen! barstte hy uit; maar
toen hU de pijnlijke kleur zag op de wangen
van het meisje, voegde hU er haastig aan toe:
Neen, Nancy, vergeel me, aoo bedoel ik het
niet.
Maar John toch
Ik ben een zelfzuchtige ellendeling, riep
de Jongeman uit. Welk recht heb ik om zoo
tegen Je te spreken?
Maar we sUn toch goede vrienden, zei het
meisje.
Ik weet het en ik probeerde aoo aan je te
denken, maar ik kon het niet, Nancy, ik kon
eenvoudig niet. Weet je waarom ik niet eerder
et te steeds een kenmerkende eigenschap
jeweest van de Sovjet-tactlek om vol
komen in het geheim een bepaald oeslutt
voor te bereiden en het daarna met een niets
esitriende kracht tot uitvoering te brengen.
Zoo geschiedde het ook in Maart 1924 met de
eg. zuivering der unlverslteiten. Binds eenlgen
tijd was uitgelekt, dat men maatregelen over
woog om alle bourgeois van de hoogesohool te
verwijderen, te beginnen met de studenten, te
eindigen met de professoren Nauwelijks was
het gerucht tot de studenten dóórgedrongen, of
een algemeene consternatie ontstond onder de
studeerende jeugd. Men wist immers, dat hU of
zjj, die van de universiteit werd verwijderd en
dus de studie niet kon afmaken, voor goed ver
loren was, want hoe zou men aan een betrek
king kunnen komen zonder examen, wanneer
men niet ingeschreven was by de partij. En
juist de niet ingeschrevenen, op een kleine uit
zondering na, zouden verwijderd worden.
Het zou spoedig genoeg blijken, dat de ge
ruchten Juist waren. Op 30 Maart werden de
lijsten der „opgerulmden” in een gang van het
gebouw opgehangen. In koorteachtige opwinding
drongen de studenten voor de lijsten samen,
een drom armoedig gekleede en uitgevaste jonge
menschen. De lijsten hingen op het donkerste
gedeelte van de gang, soodat men alleen met
behulp van een lucifer nu en dan een naam
kon lezen. BU ieder opvlammend lucifertje klonk
een wanhopige kreet van deze of gene die zUn
naam op een lijst had gelezen. En telkens las
men namen van ben, die juist hun uiterste best
hadden gedaan om aoo proletarisch mogeiyk te
doen. Maar er hielp niets aan. Men behoeft
slechts de zoon of dochter van een dokter, een
leeraar, een advocaat, een koopman te zUn. om
tot de bourgeois gerekend te worden en dit wil
de zeggen, dat men van alle levensmogeUjk-
heden moest worden beroofd en van honger
moest sterven, langzaam ten onder gaande. Er
was wanhoop onder de studenten en de zelf
moorden kwamen dagelyks voor. Als motief
voor de schrapping werd inmiddels opgegeven
„onvoldoende studieresultaat”, maar toen een
van de studenten beweerde, dat hU bewUzen
kon een proletariër te syn, gaf een partUlld
hem den raad naar den commlssarte te gaan,
dan zou hU zeker van de lijst verwijderd wor
den. Een andere student merkte daarbij op.
dat het dus elgeniyk niet ging om de „studie
resultaten", maar om de willekeur. Ben scherp
oordeeld was. HU werd echter begenadigd, doch
toen men hem dit wilde mededeelen, was zUn
cel leeg.
In de afgeloopen drie maanden „kraakte"
hU minstens een dozijn brandkasten. HU werd
echter door een oud vriend verraden en tUdens
zUn slaap gevangen genomen.
Toen men hem vroeg waar hy zyn inWekers-
gereedschap had verborgen, bood hU aan do
plaats te wfjzen. Vastgeketend aan een ser
geant van de gendarmerie en begeleid door een
patrouille gendarmen, leidde hU hen dwars door
dichte bosschen. Plotseling rukte hU de ketting
van de hand van den sergeant en snelde weg
De korporaal van de patrouille gelastte hem
stil te staan en vuurde In de lucht. Horvat
liep echtere door. De korporaal vuurde nog
maals en Horvat viel, In bet hoofd getroffen,
levenloos neer.
REIS-KRABELS
Wanneer ge reist, dan is de zon
Uw beste tochtgenoot;
Daar rij u steeds naar buiten jaagt
En 't uitgaan dus vergroot!
Ook uw humeur stijgt met het kwik
En *t wordt met u gesteld,
Alsof zij u aan één stuk door
Een grappigheid vertelt!
Want waar ge zift en wat ge ziet,
Waarheen ge u ook richt.
Daar wordt het leelijkste verguld
Door dit natuurlijk licht!
En ieder zegt„Mijnheer u boft".
Ook, als g"er niet naar vraagt.
Doch beter, dat men u benijdt,
Dan dat ge wordt beklaagd!
En aangezien vacantieweer
Zoo graag wordt opgeschroefd,
Is 't een verdienste van de zon.
Als gij niet liegen hoeft!
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
antwoord van het partUlld was echter voldoen
de om den protesteerende te doen zwUgen. Men
wist maar al te goed, dat één woord van een
partijlid den dood kon betoekencn van een on
tevredene.
Maar wellicht nog geraffineerder dan de
schrapping zelf, was de datum, waarop hU be
kend werd gemaakt. Dat was nl. prectles de
dag. nadat de ceilegelden betaald waren. En
tegelUk werd medegedeeld, dat die gelden niet
konden terugbetaald worden. Dit beteekende
iets verschrikkelijks voor de betrokkenen. Men
moet nl weten, dat de bourgeois zeer hooge
collegegelden moesten betalen en dit onmoge-
hJk konden doen, wanneer niet voor één stu
dent ieder lid van de gansche familie sUn laat
ste penning offerde. Tegen den datum der be
taling werd dan ook in een familie, waar een
student aanwezig was, niet gegeten, om in
■s hemelsnaam maar het geld bU elkaar te kun
nen brengen. Met opaet waren de collegegelden
zoo hoog mogehjk gesteld, om zooveel moge
lUk bourgeois te kunnen weren. Maar dezen
vochten tot de laatste minuut, om het geld bU
elkaar te krijgen, want hun heele leven hing
af van het welslagen van hun studie. Welnu,
men kan zich voorstellen, hoe ellendig de „ap-
geruimden” zich moesten voelen, toen zU niet
alleen hun toekomst vernietigd sagen, maar
bovendien het dure, zure geld van hun familie
volkomen nutteloos zagen wegsmUten. Begrijpt
men dat zulke dulvelsche practijken Jonge men-
schen tot wanhoop moet brengen. En het erg
ste Is nog, dat de Sovjet die zelfmoorden be
schouwde als eenvoudiger oprulmlngsmlddelen
dan het dooden door de Gepeoe.
Deze gruwelijke .Instelling werkt in 1934 weer
op andere wijze dan vroeger Het geschiedt min
der opvallend, geheimzinniger. Men doodt niet
zooveel meer, maar men verbant des te meer,
bedaart spoedig met een
Per stuk 8 ct. Doos 15 et. Bij Uw drogist
Willle Woensdag was berig een
groote kist naar de zandbanken te
brengen.
„Wat is die zwaar,” zuchtte Willle,
terwUl hU naar adem snakte, ,4k laat
de Hst nog vallen.”
„Let op de arme Polly,” riep Ivy
verschrikt uit. JJaat de Hst vallen'
waar Je wilt, maar dan ergens, waar je
niemand kunt beaeeren.”
,Jk kan de kist niet langer houden,
ae is te zwaar,” zelde Willle, terwijl
hU kreunde.
En hU liet de Hst vallen op den
kop van de kat.
moet zich onbespied wanen en zich volkomen
op zUn gemak gevoelen; eerder zal hU geen po
gingen aanwenden om zUn doel te bereiken."
Lang werd er nog gepraat over den man, die
weldra in *t hotel verwacht kon worden. Men
gaf elkander wjjze raadgevingen en nuttige
wenken. Ten slotte werd een plan de campagne
in elkaar gezet, waarbU de leiding geheel in
handen van Leopold Velton gegeven werd.
De gentleman-spion deed z’n intrede in *t
hotel en al spoedig scheen hU zich in z’n nieuwe
omgeving volkomen op z’n gemak te gevoelen.
Dit was ook bet geval met z’n mooi, aardig
vrouwtje, dat met haar lieve stem en coquette
maniertjes iedereen voor zich innam.
„ZU kan z’n medeplichtige niet sUn," fluis
terde Harry Smalt z’n collega Bob Reeman in
t oor.
„Natuurlijk niet. Misschien te ze wel s’n dupe;
overigens, ook hU te een aardige kerel. Het is
bUna niet te gelooven, dat hU zoo’n schurk la,
als Velton hem ons heeft afgeschilderd.”
Jdaar met dit al,” meende Bmalt. „zullen we
hem in de gaten houden.”
Enkele uren daarna zaten allen, de jonge
vrouw incluis, opdist terras en er ontspon zich
een vroolijk gesprek over alles en nog wat.
„ZUn uw opnamen goed gelukt, mijnheer Vel-
f Mn breuk van f Afi by verlies van *n
«Jl/e“bsen of uml anderen ving*
In een hoofdartikel „Van Washington tot Lon
den” schrijft de Prawda
Het Engelsche imperialisme heeft, wat het
Verre Oosten aangaat, tot dusverre onveran-
deriuk zUn standpunt gehandhaafd. Een felle
economische oorlog tusschen de Ver. Staten en
Engeland wordt begeleid door voorbereidselen
op grooter schaal voor een oorlog dezer lan
den en er bestaat geen twüfel aan, dat men
gedurende de economische wereldconferentie
zal overgaan tot dezelfde pogingen als te Oenève,
waar men met pseudo-paciflstteche phrases de
koortsachtige wedloopen der generale staven
maskeert. De eerste ronde der besprekingen in
Washington te met een fiasco geëindigd. De deel
nemers begeven zich nu naar Londen in de
hoop, dat de mist der Britsche eilanden in zeke
ren zin den grooten ernst zal verhullen van de
opgekomen conflicten. Reeds thans echter kan
opgemerkt worden, dat de Londensche conferen
tie geen kansen biedt op een accoord tusschen
de tegenstanders. ZU zal de tegenstellingen en
geschillen tusschen de beide mogendheden
slechts ernstiger maken.
(Dat de wensch hier vader der gedachte te,
UJkt een niet onwaarschUnlüke veronderstelling.
Red.).
ofwel naar Siberië, ofwel naar de SolowjetzM-
ellanden. In belde gevallen moeten de ballin
gen hard werken voor zoo weinig mogelUk eten.
Dit ondermynt hun gestel volkomen, tot zU
dood bU neervallen. Dit te dus een nieuwe
methode. Men exploiteert den bourgeois als
arbeidskracht en als hU niet meer mee kan,
kan hU sterven. Vele partUmannen en vrouwen
achten dit ook openlUk de Juiste methode. ZU
achten den bourgeois inderdaad alleen goed
ate arbeidskracht, die niets kost en meenen dat
hU niet ineens, maar langzaam aan moet uit
sterven.
De Oepeoe vermeerdert ook haar sptonnen.
BU voorkeur kiest zU iemand, die niet van de
party te, maar leeft in milieus waar gesplon-
neerd moet worden. In vele gevallen weigerde
de ultgenoodlgde rechtstreeks of door een ver
zinsel, maar vaak ook durfde hU niet, uit
vrees gevangen genomen en verbannen te wor
den. Inderdaad, wie weigerde, verdween op ge
heimzinnige wijze en niemand hoorde meer
iets van het slachtoffer. Ook onder de profes
soren van het stadje R was een spion. Ieder
een was ervan overtuigd, maar niemand wist,
wie het was. Elndeiyk op een feestelijke bijeen
komst, waar zoowaar wodka aanwezig wds,
kwamen de tongen weer los en de geleerden
redeneerden lustig over den waanzin van het
Bovjet-regime. toen een van de professoren plot
seling een dronk uitbracht op de bolsjewie
ken, daarmee openbarend, dat hU de spion
was. Algemeene consternatie’ Niemand sprak
nog een woord en men ging verslagen uiteen.
Etadeiyk, na dagen, kwam de vrouw van den
professoraten spion bU eenlge collega’s van
baar man vergiffenis voor hem vragen, zeg
gend dat haar man uit doodsangst had gehan
deld en niet anders had gedurfd dan ge
hoorzamen aan den etech van de Gepeoe.
Nu komen de buitenlanders aan de beurt. Tot
dusver had men hen nog al ontzien, De con
suls waakten en de Gepeoe had respect. Maar
nu was ook dat uit. Weliswaar stond men de
buitenlanders niet naar het leven, maar zU
moesten uit alle baantjes worden verwijderd
en werden meestal gedwongen binnen enkele
weken het land te verlaten met achterlating
van al wat bruikbaar was. Zoo kwam ook de
Duitscher aan de beurt, die aan de universiteit
doceerde en met een Russische vrouw was ge
trouwd. Dit vertrek uit Rusland, en zoo syn er
vele geweest, was dubbel hard, omdat de man
een betrekkeUjk veilige betrekking verliet, en
omdat de vrouw afscheid moest nemen van
haar vaderland en haar familie. Maar dit alles
kon voor de machthebbers geen*bezwaar zUn-
BU dezen Dultschen docent gold bet boven
dien een persooniyke wraak. HU was nJ. enkele
maanden tevoren bU de Gepeoe ontboden, die
van hem verlangde, dat hy onder de professo
ren zou spionneeren. De docent weigerde dit
te doen. Men probeerde het met dreigementen
enz. Maar toen hU voet by stuk hield, liet men
hem een clausule teekenen. waarin hU *n eeuwig
stilzwijgen over het geval beloofde op straffe
van doodgeschoten te worden. Het was dulde-
lyk, dat de uitzetting uit Rusland daaraan was
toe te schrijven.
Ziedaar enkele episoden uit de Russische ja
ren omstreeks 1924. zooals die werden opge-
teekend in verschillende dagboeken. Men kan
natuuriyk aan de volledige objectiviteit van
die geschriften In zooverre twijfelen, dat zU
door andersdenkenden dan Sovjet-menschen
werden geschreven. Men kan echter van de
verklaringen niet zooveel aftrekken, of er biyft
genoeg over voor de conclusie, dat In Rusland
alle recht en alle eeriyk denken verloren zUn
gegaan of In bedwang wordt gehouden.
Ja. Wat te er met je?
Niets byzonders.
Maar waarom ben Je niet eerder geko
men?
M Had je dat dan gewild?
Maar natuuriyk! Ik heb je in geen twee
Jaar gezien en ofschoon ik Je schreef dat ik
naar Cornwall kwam, heb je niets van je la
ten hooren. Heb ik je soms beleedlgd zonder
dat ik het weet?
John draalde het hoofd naar het raam, dat
uitkeek naar het strand, maar hy gaf geen
antwoord.
Is er iets, John? WU je me het niet ver
tellen?
John
ben gekomen? Omdat ik bang was voor mUn
eigen gevoelens, omdat Ik niet durfde.... Toen
je In Leeds was en ik je schreef, kon Ik me
tenminste beheerschen.maar nu. nu....
Luister, Nancy, zei hy plotseling, we zyn
samen van kind af aan opgegroeid; jaren ge
leden beschouwde ik Je als mUn toekomstige
verloofde en Ik verlangde naar den tUd, dat ik
je tot mijn vrouw zou kunnen maken.... Na
tuuriyk heb ik je dat nooit durven zeggen,
maar zoo was het. Ik maakte al plannen voor
de toekomst, ik wilde een fortuin verdienen en
jou alles gevén, maar.... ik ben een mislukke
ling, Nancy.
Het meisje gaf geen antwoord, maar er was
een vreemde blik in haar oogen.
KUk me niet zoo aan. smeekte hy, ik
wilde je niet kwetsen. Ik ben een laffe ellende
ling, ik zal weggaan voordat ik nog meer
stommiteiten zeg..
Maar hu ging niet weg. hU bleef haar met
bewonderende oo^en a&nzien.
Ik wilde me beheerschen, ging hy voort,
ik wilde mezelf wUsmaken, dat ik alleen een
vriend voor Je wilde zUn, maar toen Je weg
was, o, Nancy, vergeef me....
Nog altyd zweeg ae. Dit was heel anders dan
wat Ben Briggs of Jack tegen haar gezegd
hadden en het ontroerde haar op een vreemde
manier. Ze wist wel dat John veel van haar
hield, maar ze had hem altUd beschouwd als
een kameraad; dit had ze toch niet verwacht.
Weet je, wat ik me had voorgenomen,
Nancy? Ik wist, dat je hart brak van verdriet,
toen Xrevanion Court verkocht werd eu de
et was In den groeten oorlogstyd. Op het
terras van het voornaamste hotel in een
havenstad, die als basis voor oorlogsope-
raties van beteekenis was, groepten eenlge offi
cieren de meesten in uniform rookend
byeen.
„Wie is elgeniyk die nieuweling?” vroeg Bob
Reeman, aan een van z’n collega's.
„Wlen bedoel Je?” informeerde Harry Bmalt.
Iqpm.
„WeL de man die sinds een paar dagen kamer
no. 17 bewoont.”
Uk weet het niet, maar hy maakt geen on-
gunstlgen indruk.’’
„Inderdaad, maar wat zou hem hier heen ge
dreven hebben in een tyd als deze, waarin nie
mand er aan denkt een pleizierrels te maken?”
hernam Reeman.
„En allerminst aan een plelzierreisje naar
hier, dat midden in de gevaariyke zóne ligt,”
meende Smalt. .HU scheen er prys op te stellen
in ons gezelschap te worden opgenomen, maar
we hadden wel eerst eens mogen onderzoeken,
wat hy elgeniyk in z’n schild voert.”
.Daar komt hü aan!” waarschuwde Bob Ree
man.
„Wie?”
„No. 17 natuuriyk.”
Onwillekeurig richtten zich aller oogen naar
de wyd open staande deuren, die van uit de
eetzaal naar het terras leidden. Op den drem
pel stond een kleine, magere, correct gekleede
heer, die zich by z’n aankomst als Leopold Vel
ton had bekend gemaakt.
Na een lichte weifeling trad hU op het groep
je toe en vroeg op bescheiden toon: „Mag Ik me
by u aansluiten, heeren?”
„Ga zitten, mynheer Velton,” noodde Harry
Smalt, „we spraken juist over u.”
„Zoo?”
„We gisten naar de motieven, die u van uit
het veilige vaderland naar hier gedreven heb
ben.”
,Jk begrUP. dat myn komst hier verwonde
ring heeft gewekt.” antwoordde de heer Velton.
„Eeriyk gezegd, had ik verwacht, eerder onder
vraagd te worden. Maar ik zal....”
.4*ardon,” onderbrak Bob Reeman, „laat ik
U even zeggen, dat uw ophelderingen niet nood-
zakeiyk zijn. Ook zonder deze.
.Dank u," zei de bewoner van kamer no. 17
haastig en met een lichte buiging, „maar ik
sta er pp u te vertellen, wat mU hierheen ge
bracht heeft.”
.Jn dit geval sullen we met genoegen naar u
luisteren.”
„Ik ben hier gekomen,” zoo begon Velton,
„een als gevaarUjk gesignaleerd spion te snap
pen en onschadeiyk te maken. Wel heb ik daar
toe geen speciale opdracht ontvangen, maar het
toeval speelde mU eenlge gegevens in handen,
die Ik zoo goed mogelyk zal gebruiken, waarmee
ik mU den dank van onze regeering en tegelUk
een kans, om carrière te maken, hoop te ver
zekeren. En,” vervolgde de bewoner van no. 17,
glimlachend den kring rondziende, „Ik vertrouw,
dat ik op de hulp van de heeren mag rekenen,
waar het geldtniet het vaderland te red
den, zulke groote woorden zyn hier niet op hun
plaats.... maar dan toch in ieder geval moei
lijkheden af te wenden, die zeker zouden ont
staan, als de schurk s’n plannen volvoerde en
waardevolle inlichtingen aan den vyand ver
strekte."
„U kunt op ons rekenen,” sprak Bob Ree
man met vuur, en de anderen gaven hun in
stemming met die toezegging te kennen.
,Jn welk opzicht kunnen wU u helpen?" vroeg
Smalt.
„Dat zal ik u zeggen. De man, dien ik bedoel,
is op weg hierheen. Men heeft hem een exor-
bitanten prijs geboden voor een reeks foto’s van
de havenwerken en de vesting en hem ruim van
geld voorzien om de te maken onkosten te dek
ken. Het zal hem dus niet moeiiyk vallen, hier
zeer royaal te leven. Tot meerdere veiligheid
heeft hU z’n vrouw meegenomen. Ieder onln-
gewljde zal het tweetal houden voor onschul
dige toeristen, die op den inval gekomen zyn,
eens een kykje te nemen op bedreigd gebied.
.Maar hun passen?" opperde een der toehoor
ders.
,Die zullen wel in orde zUn. Hy te een ge
slepen schurk en kent alle wegen en kanalen
om zich te verschaffen wat hy noodlg heeft.”
„Weet hy, dat u op hem loert?”
„Neen, en dat te Juist mUn kans! De heeren
zouden myn taak zeer vergemakkeiyken als zU
het echtpaar zeer welwillend bejegenden en
vooral er over zwegen, dat ik nog niet lang tot
uw clubje ben toegelaten. De gentleman-spion
die haar het bleed naar 1 hoofd deed vliegen.
John! Ben JU het? riep ze uit.
John Trefry stond van zyn plaats op, maar
hU kon niet spreken van ontroering.
We hebben ons al aan elkaar voorgesteld,
zei Mary HU Is een half uur geleden gekomen
en toen moest hy zich maar met mUn gezel
schap tevreden stellen.
Ik heb Je al dagen eerder verwacht, zei
Nancy, heb Je myn brief niet ontvangen?
Ja. ontvangen had hU den brief en hy ver
telde haar verward en verlegen, dat hy het zoo
bUzonder druk had gehad met zUn werk. HU
scheen slecht op syn gemak te zUn.
We zullen eerst thee drinken, zei Nancy,
ik ben zoo biy Je te zien. John, dat ik Je
maar niet zal verwyten, dat je me hebt ver-
WBftrtOOHd.
Jou verwaarloosd! riep de jonge man uit.
Natuuriyk heb je dat, lachte Nancy. Je
wist tmmers al dien tyd al. dat ik hier was.
John Trefry scheen erg verstrooid. Nancy
praatte over honderd dingen, maar hy luister
de nauwdyka. Mary kreeg een raren indruk
van höin.
Alle Cornwallers xUn precies eender: se
hebben een heeleboel praats en als het er op
aankomt, staan ae met hun mond vol tanden.
Ik begrijp niet, hoe Nancy dezen jongen aardig
kan vinden!
En toch moest se later toegeven, dat hU veel
sympathieks had en ze zei tegen Nancy, dat 1
een Jongen scheen waarvan je op aan kon.
Wte te hU? vroeg ae. Wat doet hy voor dsn
kostl
gedachte dat Jack Beel er eigenaar van werd,
moest je wel ontzettend hinderen. Daarom
heb je op die optie aangedrongen. Ik begreep
dat het een onbegonnen werk was; hoe moest
JU tien duizend pond by elkaar krijgen?
Ut herinner me, viel Nancy hem in de
rede, dat Je me al je spaargeld hebt aange
boden; dat was Bef van je, John!
Dat had niets te beteekenen. antwoordde
hy ongeduldig, maar ik had een plan in myn
hoofd, waarmee ik dat geld dacht te verdie
nen. Ik zou het je als geschenk aangeboden
hebben, Nancy, maar het is mislukt, het is mis
lukt.... Daarom schaam ik me zoo.... Ik zou
den grond willen kussen, waarop je hebt ge-
loopen en toch kan ik je niet helpen. Ik ben
je niet waardig, nooit, nooit I
Nancy’s oogen werden vochtig; de ernst en
de eerlijkheid van den jongen ontroerden haar,
zooals nog nooit iets haar had ontroerd.
-- Ik wilde er nooit over spreken, vervolgde
ny, maar ik tam bet niet helpen. Nancy.
Direct nadat JU was weggegaan, verdiepte ik
me in de studie over de electriclteit. Ik schreef
een boek en ik stelde me voor, dat ik er veel
mee zou verdienen, maar het beeft my byna
niets opgebracht.
Heb je een boek geschreven? riep ae uit.
en te het uitgegeven? Waarom heb je me
geen exemplaar gestuurd?
ton?” vroeg het jonge vrouwtje Befjes, zich tot
den aangesprokene wendend.
Mijn opnamen?” vroeg de bewoner van ka
mer no. 17 verbaasd.
TV zag u vanmiddag zoo druk met uw ca
mera in de weer, juist bU den straathoek, die...
Maar wat is er? WaaromHeb ik Iets ge
zegd, dat....?”
Fr ontstond een Vzige stilte.
Leopold Velton voelde zich in verwarring ge
bracht door de ultvorschend op hem gerichte
blikken. HU wilde wat zeggen, maar aün lippen
trilden; hU kon geen woord uiten. HU wist dat
er nu een zware verdenking op hem rustte.
„Is dat waar,
mUnheerVetton
vroeg Bob Ree
man.
„Gelooft u me
niet?” pruilde
het vrouwtje, dat
de portée van
haar vraag niet scheen te begriJP*11-
„Mevrouw vergist sichl” bracht Velton met
moeite uit. Uk ben niet aan t strand geweest
met mUn camera."
„U bezit dus een camera?”
.Ja zeker; dat is toch geen misdaad.”
„Nu stond de echtgenoot van de mooie vrouw
op en vroeg haar:
„WU Je een oogenbllk naar binnen gaan.
Nettle?"
„Ik.... waarom?.... wat....?”
,Jk verzoek Je er vriendelUk om.”
Als een verschrikt kind verwijderde zU zich.
..Nu zUn we onder ons heeren,” sprak haai
echtgenoot. „In haar onwetendheid heeft myn
vrouw een teere snaar aangeroerd. Zonder dit
kleine voorval zou ik gezwegen hebben, maar
nu acht ik mU verpUcht u te waarschuwen te
gen den heer Velton, die zich inet schoonschU-
nende woorden by u ingedrongen heeft, maar
niets anders is dan een laaghartig spion.
Doodsbleek sprong Leopold Velton op.
„Schurk!” siste hU, .dk zal je ontmaske
ren....”
„Ik kan bewUzen hetgeen ik beweer.”
Hevig opgewonden riepen de getuigen van
deze woordenwisseling om bet bewijs der be
schuldiging.
.Dat bewjjs is gemakkelyk te leveren,” ver
klaarde de aanklager. „Laat iemand de camera
van no. 17 halen. De ontwikkeling van de zich
daarin bevindend^, platen zal u doen zien, dat
mUn vrouw zich niet heeft vergist en ik even-
min.”
..Mijnheer Velton.” vroeg Harry Smalt op
koelen toon, ..staat u ons toe
„Zeker,” antwoordde de beschuldigde, „haal
gerust mUn camera en u zult u kunnen over
tuigen van de ongehoorde brutaUtelt van dien
man, die mU z’n eigen misdaden in de schoenen
wU schuiven.”
Het bleek, dat de bewUzen onweerlegbaar wa
ren. In de camera van no. 17 bevond rich een
serie opnamen, die voor den vyand senatten
waard waren.
Ondanks z’n protesten werd Leopold Velton
achter slot en grendel gezet. De club kon geen
woorden genoeg vinden, om haar verontwaardi
ging te uiten over de handigheid, waarmee de
spion de beschermer van het vaderland had ge
speeld.
„Ik wil hier niet langer biyven,” mopperde de
Jonge vrouw den volgenden morgen. „Hè, wat
een akelige geschiedenis. Ik wil hier van daan.”
„Zeker, zeker,” suste haar man. „We gaan
weg van hier."
Nog op den zelfden dag zeUde een statig jacht
uit de haven en een klein, wit zakdoekje wuifde
het clubje een vrooiyk afscheid toe.
Een week later ontving majoor Bob Reeman
een brief van den volgenden inhoud: „Laat den
stumper nu vry. Ik wist, dat hy op my loerde.
MUn taak heb ik volbracht, maar ik vreesde
niet ongehinderd met mUn kostbaar bezit te
kunnen vertrekken. Daarom moest hy tljdeUJk
onschadelljk gemaakt worden. Ik kocht een be
diende om en hoe myn vrouw haar rol speelde,
weet u. Nu ben ik bulten gevaar. De groeten
aan mijn onhandigen belager.”
De terneergeslagen Leopold Velton aanvaard
de de betuigingen van leedwezen, waarmee hU
werd overladen.
,De camera is mUn ongeluk geweest.” zuchtte
hy. „Die bracht den schurk op het idee my te
dupeeren. Had ik maar ontkend, er een te be
zitten. Maar voor u heeren, la bet een geluk,
dat ik geen offlcieele opdracht van het gouver-
nmnent kan toonen.”
Na het middagmaal «tog Nancy alleen naar
het strand en voor den honderdsten keer dacht
ae ovht alles na. Ze had geen vertrouwen in
Mary’s eucoeo. Er scheen niet ma* kans te be
staan om synthetische rubber te maken dan
om sand te veranderen in goud. Voor geen
van beide manhan voelde se iets. Was het dan
ten slotte niet beter om het huls maar In de
handen van een vreemde te laten, dan sich
stmder eenig diep* gevoel aan een man te
geven?
Maar ik heb hot vader beloofd, herbaalde
se in slchself, ik sou er alles voor ov* heb
ben om het huis terug te krijgen!
Zo herinnerde rich de woorden vah den jon
gen Jack. HU hield ongetwUfeld veel van haar,
hy was zelfs toe bereid osn sUn naam te
veranderen!
En toen de* opstond osn terug te gaan naar
Dorcas Uren's huisje, was ae byna besloten in
godsnaam zyn aanzoek aan te nemen.
Maar nauweiyks was se het buis binnenge-
komen, of se hoerde den klank van een stem.
30-
rin
Bek
w
n
tr
rt
tr
>-
Ie
