De dood van Max Immelmann
Simplex rijwielen
u&fiaal aan den daj
aan
Het Geheim
van
Sir Carew
„ADELAAR VAN RUSSEL"
‘TJe^üdieJ&iofie è$s
IS VOOR VISCH.TAUERFIJNSTE WATER IS-Sg=
aef
Wie stevig in zijn schoenen wil staan
Wij trekke ROBINSONschoenen
\De
catastrophe
ROBINSON CRUSoiÊ?S AVONTUREN1
Door den vijand geëerd
Lange en korte golven
Belasting in Japan
KON HAAR HOOFD
NIET MEER DRAAIEN
Rijmen in het Engelsch
Alle abonné’s
Kemal Pasja en zijn
partij
Terwyl hij voor den zestienden
keer een tegenstander ver
sloeg, viel zyn kleine
Fokker onder het
lood van luite
nant Miller
Gemarteld door spierpijnen
hebben mede'voor 99 °/o de buitenlandsche merken
verdrongen, door kwaliteit, betrouwbaarheid en
blijvend licht loopen. Koopt een Simplex niet
als steun voor de Nederlandsche industrie, doch
omdat dit in alle opzichten in Uw voordeel is.
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
den
van
houdt hem heelemaal
verkeerd,
en
straks schiet hü zich zelf nog." En
Deze vloog over de schouders recht
In den pudding van den zeeman. En
stad
vroeg
op-
een
naar de
wilde toch
Maar u
ZÜ er otn
niet gezegd, dat
17.
HOOFDSTUK XII
echt
Wordt vervolgd)'
Naar buiten kakend zag Sir George Patty's
voordat Ivy bij hem was, Het Benja
min, de baviaan, den pijl schieten....
de pudding vloog van den schotel op
het strand
„O, wat ben Ik blij, dat Benjamin
zich zelf niet geschoten heeft. Maar
ik zal toch moeten vertellen, hoe het
komt, dat die heerlijke pudding In
het zand is gevallen," zei Ivy.
En toen FreHdy VrUdag het dan ook
van Ivy hoorde, zelde hij: ..Dat zal
wel een heel harde pudding geweest
zijn, want hü is nog niet eens in
stukken gevallen.”
(Morgenavond vervolg)
mU. dat hü haar geheel als een kind beschouw
de; en, eerlijk gezegd, Allee, geloof Ik ook nooit,
dat *■"-
zijn
stroom voeding
stroom voeding
en
1
1
1
I
1
I
I
I
toch niet verwachten, dat zü
zal geven; dit verlangt Mr.
In Turkije is een speelsite wet gemaakt, die
binnenkort door het Turksche parlement zal
worden aangenomen, krachtens welke Kemal
Pasja al zijn bezittingen kan nalaten aan de
Kesmallstlsche partij.
De president had vaak gezegd In zijn testa
ment alles te willen beschikken voor zijn partij,
doch de Turksche wet liet niet toe dat eigen
dommen aan een derde vermaakt worden; zij
mochten alleen worden nagelaten aan de fami
lieleden van den overledene.
Om aan dit bezwaar tegemoet te komen, Is
de nieuwe wet gemaakt.
1
1
1
I
1 geljjk-
irmatören
vereen-
Toen Ivy op zekeren dag de pud
ding voor het middageten
„Jajawel, dat Is ook zoo. maar de om
standigheden waren anders. JIJ was niet zoo n
onbesuisd ding als onze Pat en dan: wij waren
tot over de ooren verliefd op elkaar en ik ge
loof, dat zl) niets geeft om Brabazon”.
Beiden zwegen een tijd, In herinneringen
mij niet
eenmaal
„Heb ik het
lachen zou?”
John .Masefield, de offlcleele Poeta Laurea-
tus van,Engeland, verklaarde In een lezing over
Chaucer en de „Canterbury Tales” In de ka
thedraal van Canterbury: „Bijna alle dichters
zijn, wanneer ze de veertig naderen, kaal Zij
verliezen hun haren bü de wanhopige pogingen
om rijmwoorden te vinden in een taal, die voor
de rljmvorming zoo ongunstig Is. Als ze begin
nen. verheugen ze zich meestal in het bezit van
'n weelderigen haardos, maar op veertlg-jarlgen
leeftijd is caarvan zoo weinig overgebleven, dat
hun hoofden op biljartballen gelijken.”
zich diep ‘in den
vlieger. Soldaten
rond de nrok-
Een ons hulp Is meer waard dan een ton me
delijden. Dat was het ook voor deze vrouw.
Iedereen beklaagde haar. Maar één gaf haar
raad, die hielp. Na deze goede raadgeving was
zij niet langer het voorwerp van mede
lijden. Zü schrijft: „Ik leed aan splerrheumatlek
in den nek het was een marteling. Mijn
hoofd kon ik niet meer omdraaien. Iedereen
had medelijden met mij. Toen was er Iemand,
die me raadde Kruschen Balts te probeeren, wat
Ik deed. En in zes maanden was Ik een andere
vrouw. Als ik nu maar het minste vleugje van
rheumatlek voel, neem Ik direct een dosis van
Uw wonderlijke Kruschen Balts en het verdwijnt.
Na alles, wat Ik ondervonden heb zal ik nooit
nalaten ook anderen Kruschen Balts aan te
raden." Mevr. 8.
Het zijn de opeengehoopte afvalstoffen in het
lichaam, die de ondragaljjke rheumatische pij
nen doen ontstaan.
Kruschen Balts nu spoort nieren en inge
wanden aan tot gezonde, geregelde werking en
het gevolg Is dat de schadelijke afvalstoffen op
volkomen natuurlijke wijze uit het lichaam ver
wijderd worden. Wanneer U zich dus houdt aan
de „Kleine dageljjksche dosis", zult U Inwendig
schoon zijn en blijven, en In een gezond, frisch
en „schoon" gehouden lichaam Is geen plaats
voor het ontstaan van rheumatlek.
Kruschen Balts Is uitsluitend verkrijgbaar bjj
alle apothekers en drogisten 0.90 en 1.00
per flacon. Stralende gezondheid voor één
cent per dag. (Adv.)
allaumlnes, Noord-Frankrük. 18 Juni 1910
Alarm. Drie vijandelijke vliegers op groote
hoogte waargenomen. Een klein Fokker-
jachtvllegtuig wordt uit de hangar gezeuld
Een jonge, slanke luitenant, zoo jong en zoo
slank dat het zware leeren vliegpak zijn haast
tengere gestalte vermannelijkt; klimt In de
cockpit.
Een mecanicien wentelt de schroef om. De
motor zucht. Nog eens wordt de schroef rond
gedraald en de motor puft, proest.
„Frel?"
,-Losl”
Nog een zwaai aan de schroef en de motor
■ingt zün eentonigen zang. Het gras buigt
huiverend onder den storm der dol wentelende
schroef. De kleine Fokker rolt weg. maakt
plots snelheid, schokschoudert even, is als een
kalf dat uit de schaduw van den stal het helle
licht der welde Ingaat.
De vijand drie Engelsche en Fransche
tweedekkers is aangekomen en cirkelt boven
Sallaumlnes. op zoo groote hoogte dat de toe
stellen verijlen en van een doorzichtig blauw
lijken. De kleine Fokker vlucht, vlucht en ver
dwijnt aan den horizon: de jonge luitenant
klimt, klimt, naar de hoogte zijner tegenstan
ders. En plots verschijnt hij weer, bijna als
een stip, boven Ballaumlnes
Als een valk stort hü neer op de vljandelljke
toestellen. Zijn linker hand aan den stuurknup-
pel. zijn rechter aan de kolf van zijn machine
geweer, valt hij loodrecht als een omgekeerd
kruis, en terwijl ook de tweedekkers hun mo
toren afzetten en trachten, eveneens vallende,
hem te ontwijken, ratelt het ra-ta-ta-ta-ta van
zijn geweer.' Vljf-honderd patronen verliezen
zich in de ruimte. De trommel is leeg en er
moet een andere aan het machinegeweer ge
schroefd worden. De kleine Fokker ligt op haar
vleugels.
Ook de motoren der tweedekkers slaan aan.
En dan sliert er plots een zwarte staart van
rook uit een der toestellen. Een treffer I De
tweedekker stort neer. Het is de zestiende
reuzevogel die verslagen wordt door den
„Adelaar van RUssel": dezen eeretltel hebben
de Engelschen hun gevaarlljksten tegenstan
der gegeven.
Maar den tijd om zijn triomf te vieren heeft
de Jonge luitenant niet. Zijn motor onkt weer.
De kleine Fokker ligt op haar vleugels. De
vijand poogt zjjn prooi te bespringen. Dit Is
het moment dat. de jonge luitenant kent en
lief heeft. Zelf schieten kan hij niet, maar hü
ligt onder de reikwijdte der kogels van zijn
vervolgers. Draalt hij met de wijde bocht
waarmee andere vliegers draaien, dan is hjj
verloren. Daarom trekt hij zijn toestel omhoog
zoodat het, staande op zijn staart, ten hemel
klimt. Dan zal hij plots naar rechts duiken, en
terwijl de lucht zijn vaart stuit en hü een on
deelbaar oogenbllk bijna sti: hangt In de ruim
te, zal hij omdraaien, recht op den vijand af
vliegen en het machinegeweer zal ratelen Ra-
ta-ta-ta-ta-1 Eens zal men deze manoeuvre
naar hem de ..Immelmann" noemen.
Maar terwijl hü duikt, duiken wil, gaat er
plots een schok door de kleine Fokker, ze blijft
niet een oogenbllk hangen in de ruimte, maar
glijdt af. In een impuls zet de jonge luitenant
zijn motor af. Maar het helpt niet meer. Het
toestel slaat over den kop, wentelt om zijn as
en zwaait zijn vleugels als molenwieken, er Is
een suizen, een fluiten van den wind, een wilde
warreling van geluiden, van gedachten. En
dan eindigt alles In een vreeselljken knaL
Max Immelmann, de vljf-ed-twlntlg-jarlge
„Adelaar van RUssel”, bezitter van het Uzeren
kruis eerste en tweede klasse, der ..Pour le
Mérite" en der Helnrich-orde, is gevallen voor
zUn vaderland.
Men kan Max Immelmann. geloof Ik. geen
grooter onrecht aandoen dan hem te beoor-
deelen volgens hetgeen er thans over hem ge
schreven wordt. Wjj leven nu eenmaal in een
tüd van heldenvereering en de geestesgesteld-
(Ingezonden Mededeellng)
Het gemeentebestuur van Tokio heeft
nieuwe vermakelijkheidsbelasting Ingevoerd,
welke 340.000 yen per jaar moet opbrengen en
ook van toepassing is op bezoekers van café's
en restaurants.
iiniiimiiiiHiimimtiatiHtHiiiiHnmMM
zeker In
vroeg de dokter.
„O, schitterend 1 Een vreemde snoeshaan, een
mijnheer Ogden uit Australië, reed den aula
HU nam ons mee en was allerhartelijkst voor
ons. HU had geen schuld aan de aanrijding en
we lunchten met- hem en zoo kwamen we per
trein en taxi weer hier thuis. Als u maar tele
foon had gehad, zouden we wel hebben opge
held." eindigde Johnny zUn verre van volledig
verhaal
„En we hebben nog honderd andere dingen te
vertellen," zelde Dolly blozend In het half-don-
ker der kamer.
.Maar t voornaamste daarvan Is, dat we ons
verloofd hebben,” verklaarde Johnny plotse
ling.
„Hoe kwamen jullie opeens op die dwaas
heid?" vroeg de professor.
„Misschien wel door het heerlUke weer,” zei
Dolly.
„Of door de catastrophe met den wagen,”
bedacht Johnny.
„Of door dien vreemden snoeshaan!” zelde
onverwachts iemand, die uit het duister naar
voren kwam.
zeeman kwam brengen, zag zü, dat
de baviaan met den pijl en boog van
Freddy VrUdag aan het spelen was.
„Lieve hemeltje! kük dien baviaan
nu eens doen!" riep Ivy uit. „HU
hU met zUn verklaring te voorschün zou
gekomen, als het niet was om der wille
van het geld van oom Batchford.”
.Maar George. dat is geen compliment
aan het adres van Je dochter!"
„Omdat ik zeg. dat die stUve. koudbloedige
geleerde geen liefde voor haar voelt?.... Neem
kwalijk. Allee, bU joü schünt hU nu
in een heel goed blaadje te staan
maar bü mjl niet. HU is zeer knap, dat zal ik
niet ontkennen en ook wel goed In zUn soort,
maar alleen is dat niet de soort, die ik verkies
voor ons lief, vroolUk, warmvoelend kind. Bin
nen een paar maanden zou hü haar bevroren
hebben. Ik wilde wel. dat hü nooit dien ellen-
dlgen brief geschreven had! Als ik naar mün
hart te werk ging, gooide Ik 'm in het vuur en
schonk er verder In het geheel geen aandacht
meer aan. Ik heb niet graag, dat het kind haar
hoofd vol krügt van dergelUken onzin!"
„Zal mün dochter dan nooit in het huwelük
treden?” vroeg Lady Carew sarcastisch.
„Nóóit?.... Maar ze Is pas twintig”.
„Ik was ook twintig, toen Ik Je trouwde,
Oeorge”.
In de laatste tien Jaren is de draadlooee te
legrafie zeer sterk vooruitgegaan door de ont
wikkeling en de succesvolle toepassing van de
korte golven. Met behulp hiervan kan men
tegenwoordig practisch alle plaatsen der aarde
bereiken. Tusschen de voornaamste punten van
den aardbol bestaat niet alleen een uitstekend
telegrafisch snelverkeer, doch ook een zeer
bruikbare en meer en meer toegepaste telefoon
verbinding.
De korte golven hebben dan ook ki het
trans-oceanisch verkeer de lange golven vrüwel
geheel verdrongen. Toch wordt de voornaam
ste verbinding DuitschlandAmerika onder
houden met lange golven. De korte golven heb
ben hier n.l. het nadeel, dat zü door Invloed
van het aardmagnetisme en van de zon niet
altüd goed bruikbaar zün. De oorzaak hiervan
ligt In de nabüheid van de magnetische noord
pool bü de verbmdingslün DuitschlandAme
rika.
De lange golven ondervinden geen nadeel van
deze Invloeden, zoodat ook thans, wat wellicht
niet algemeen bekend is, een groot deel van het
verkeer van Berlün met New-York over de
machlnezenders te Nauen geleld wordt. De
golflengten van deze zenders zün 13000 en 18000
meter. Deze zenders zün reeds 20 resp. 15 jaren
In bedrüf en ongeveer 10 Jaren geleden naar
den toenmaligen stand der techniek gemoderni
seerd. Daar de lange golven ook verder naast
de korte golven zullen worden toegepast, ont
stond de behoefte om de lange-golfzenders we
derom te laten modemiseeren. want de tech
niek der lange golven had intusschen bü de
groote zenders Rome en Japan bewezen, dat
men dergelüke zenders, wat betreft vermogen,
constantheid van de frequentie en telegrafie-
snélheld, nog belangrük verbeteren kan.
Om de frequentie-constantheid te verbeteren,
werd in Nauen bü één machlnezender de draal-
„Dus Je voelt niets voor hem. hè. vrouwtje?
Nu. dat geeft den doorslag", zei Sir George en
haalde zich daarmee een bitter verwijtenden
blik van zün vrouw op den hals, terwül zü er
hem aan herinnerde:
„Maar, manlief, wat hebben we nu afgespro
ken? Patty hoeft haar antwoord immers niet
onverwijld te geven? Zóó onredelük Is hü niet,
en wü evenmin. Een dergelüke vraag eisent
tüd van beraad: ze moet wel degelük in over
weging genomen worden.”
„Hoor eens,. moesje, toen vader vroeg, noe
lang heeft u zich toen bedacht?.... Vüf secon
den?....”
„Nooit zün de omstandigheden gelük, kindje!
Dus wat heeft er dit nu mee te maken? Enkel
wilde ik je nog even onder het oog brengen.
Mr. Brabazon zal ons binnenkort bezoeken en
dan zal hü zelf zün aanzoek doen- In «Un
brief spreekt hü de hoop uit, dat dit het geval
mag zün. Tot zoo lang dus ga Je nog eens ern
stig met jezelve te rade, want dit is niet een
zaak, om met een lichtvaardig gesproken: ,J*
of „neen” te beantwoorden”
leen zün aanzoek mee te deelen, zoodat zü
het In overweging kan nemen”.
„Zeker. Toch wilde ik wel. dat de heele zaak
ai achter den rug was. Ik sou niet graag heb
ben, dat het kind het aannam”.
„Toch verdient Mr. Brabazon niet, dat je
Pat tegen hem bevooroordeelt”.
„Dat zal ook niet eens noodlg zün. Ik geloof
niet, dat zü iéts om hem geeft. Daar heb ik
evenmin eenlg teeken van gezien en van Jouw
opvatting. Allee, dat hü zoozeer voor haar zqp
voelen”.
Er was bü dit onderhoud nog een derde per
soon tegenwoordig geweest die echter géten
woord in het midden gebracht had.
Nu wendde Sir George zich Ineens tot haar
met de vraag:
„Wat denkt u er van. Miss Gunn? Geeft het
kind iets om Mr. Brabazon?”
„KUk, als Ik eerlük moet zeggen, wat ik er
van denk. nu. ze zal u belden uitlachen om
het Idee, dat zü in het huwelük zou willen tre
den met Mr. Brabazon.... Ze denkt er net zoo
weinig aan als.... Ja, als Mr. Rutland, om lief
de op te vatten voor mül”
Lady Carew keek haar eens goed aan. Had
Lucinda hier nog de een of andere bedoeling
mee, vroeg ze zich af.
Miss Gunn zag er echter zoo onschuldig uit,
als maar mogeUJk was.
„Wil Je Pat even roepen, George? We zullen
het maar dadelük aan haar mededeelen. We
moeten Mr. Brabazon niet ormoodig op ant
woord laten wachten”.
Patty was in het eerst verbaasd, toen onge-
loovlg; daarna vond ze het grappig; in ieder
geval was zü totaal niet onder den indruk van
het schitterend vooruitzicht, haar geopend, om
Viscountess van Baronswold te worden. Ze
scheen het meer als een grap op te vatten, zoo
dat Lady Carew terechtwüzend zei:
„Beste Pat, vergeet niet, dat Mr. Brabazon
het ernstig meent.”
.Daar hoeft u mü niet aan te herinneren,
moeder. Hü is altüd ernstig! Maar toch vind
ik het heele geval zoo komisch. Toe, paps,
laat u mü eens lezen, wat hü schrüft!"
.Meen, zeker niet!” viel Lady Carew in. „Je
moet niet vergeten, kindje, dat de brief aan je
vader geschreven is”.
„Ja, dat Is juist zoo grappig: hü vraagt va
der toch niet?.... Neem mü niet kwalük, moe
der. KUk niet zoo streng! Ernstig moet ik we
zen.' hè? Ja. dat wil ik dan wel zün. Waarom
lach Je, Lucinda? Je mag toch wel ernstig kü-
ken, In het vooruitzicht, een üsberg te trou
wen Ja, waarlük het Is heel ernstig, want
nü eerst dringt het tot mü door, dat dit mün
eerste aanzoek Is, of liever: het eerste aan
zoek om het geld van oom Batchford
„Patrice!” vermaande Lady Carew,
boos.
,Mu, dan zal ik het zóó stellen: Mr. Brabazon
heeft mü gevraagd met de teederste en meest
belangelooze bedoelingen, fk ben hem zeer
verplicht daarvoor; maar tóch had ik liever,
dat hü het niét gedaan had!.... Is het dan zóó
goed?"
De blik uit Luclnda’s kraaloogjes sprak dui
delijk van een:
„Wil Je wel gelooven. Alice, dat ik vannacht
geen oog heb toegedaan, omdat ik steeds moest
denken aan den brief van dien Brabazon. En
JU zegt, dat je er in het geheel niet verrast
door was? Ja. dat je t zelfs verwachtte?"
vroeg Sir George op troosteloozen toon.
„Niet dat ik dien brief verwachtte: in
tegendeel. ik had vast gemeend, dat Mr. Bra
bazon niet zou spreken, eer hü hier kwant Wat
het aanzoek zelve betreft, Ja. ik had reden,
dit te verwachten. Je hebt toch zelf ook wel
gezien, hoezeer hü onze Patty bewonderde.
Haar echtgenoot mocht dan al verslagen lü-
ken, de lady voelde zich haast nog wel zoo ge
lukkig bü dit aanzoek van den Honourable
Nell Brabazon, als op de mededeellng van de
testamentaire beschikking van oom Batch-
ford.
„Zoomin van zün bewondering als van zün verdiept als ze waren,
attenties heb ik een sikkepit gezien! Het leek
vervangen door eeA
De frequentietransfor
trilllngskrlngen werden belangrük
voudlgd en meer verliesvrü gemaakt. De sein-
Inrlchtlng werd In den antennekring gelegd,
waarbü het tljdroovende op- en uitsllngegen
van de antenne door een vernuftige Inrichting
bespoedigd werd. Door de moderniseerlng van
den lange-golfzender Nauen bereikt menteen
vereenvoudiging van de stroomkosten bü
voering van het vermogen.
In de dokterswoning zaten de dokter, de pro
fessor in plantkunde en een vreemdeling in de
eetkamer na tafel büeen.
„Een alleraardigst en klnderlük verliefd
paartje was het.” zei de vreemdeling. „Ik hsd
allerminst de bedoeling hun wagen In puin te
rüden en ik had me nader kunnen Introducee-
ren, toen Ik den naam van het meisje vernam,
maar als ik de door het ongeval verstoorde
blüdschap zag....”
„Waarom bracht Je ze niet mee terug na
de lunch?” vroeg de dokter aan den heer
Ogden
„Omdat ze alleen veel gelukkiger waren. Ik
nam ze mee en liet het aan henzelf over voor
elkaar te zorgen en terug te komen. Verliefde
menschen moet Je voor een beetje moeilükheld
zetten, daarna moet je 't verder aan hen over
laten er weer uit te komen."
„Daar gaat de bel!” onderbrak de professor.
De heer Ogden trok zich terug in de schaduw.
Dolly en Johnny kwamen binnen.
Jammer dat we zoo laat zün," zei Johnny
met een ingehouden juichen in zUn stem, .maar
mün wagen verongelukte en
„Toen zün we verder gereisd naar Londen,”
vulde Dolly weinig duldeiük aan.
„Toch zeker in een behoorlijk voertuig?”
gemaakt. Het spüt me dat ik u nu alleen moet
laten; intusschen heb ik ervoor gezorgd dat de
reparatiekosten aan uw wagen voor mün reke
ning komen; ik voel me verplicht daarmede
mün fout zoo goed mogelük te herstellen."
Johnny’s protest baatte niet en na een har-
telljk afscheid verlieten zü het hotel.
„Hoe zullen we teruggaan?" vroeg Dolly.
„Waarom zullen we ons haasten?” zei John
ny, „we zün nu eenmaal in Londen en niemand
wacht op ons. Wat denk Je ervan om naar een
theater te gaan?”
„Heerlük.” stemde Dolly bü-
Ze bezochten een revue en genoten als Hn-
deren; daarna vonden ze een klein restaurant
Ze dronken thee en aten in de gemoedelüke
sfeer van eenvoud van het Interieur.
„1 Is een heer
lUke namiddag
geweest." vond
Johnny, „en hier
over begint bet
park en haast
hebben we niet
te maken.”
„Als we tüd genoeg hebben," antwoordde Dol
ly en volgde hem opgetogen.
Ze wandelden door de lanen van het park,
het was er heerlük koel en vol bloemengeur.
Ze vonden een verlaten bank, gingen er zitten
en probeerden volkomen normaal en onroman
tisch te doen. Hun pogingen leden absolute
schipbreuk.
Misschien, als niet toevallig hun handen el
kaar geraakt hadden
Dolly's handen waren zacht en blank en smal,
die van Johnny breed en gebruind. Heel haar
handje verdween onder die breede hand, en,
nietwaar, had vroeger een zomeravond ook voor
ons niet zUn overrompelende bekoringen?
Het geluid van een knetterenden auto-claxon
bracht hen tenslotte tot de werkelükheid terug.
„We moeten nu toch heusch naar huis,” zei
DoUy bedeesd.
„Ir.ik had het vergeten," bekende John
ny eerlük. „laten we maar vlug opstappen."
e zomer zat in de lucht en Juichte over
I 1 de velden en de wegen. Amechtig puffend
kraakte, wat Johnny Melbourne zün „auto"
noemde, over den doorbakken landweg. Hü
stuurde den wagen de bocht van den weg bü
de wilgenhaag door en stond plotseling stil.
Daar op een landhek, rechts van hem, zat
Dolly Traver, waarschünlük uit te rusten van
een wandeling.
Johnny stapte uit: „Eh.... goeden morgen,"
zei hü.
„Pracht weertje, nietwaar?”
„Heerlük!"
Ze zag hem aan en vroeg zich af of hü nog
meer over het weer zou zeggen, en haar oogen
dwaalden onwillekeurig naar den two-seater,
dien Iedereen uit t dorp reeds uit de verte, zelfs
in donker, aan zün zwoegend klagen zou her
kennen.
„Druk?” vroeg Johnny onverwacht.
„Ik? Neen, niet büzonder. Wat dan?”
„Wel. daar staat een wagen, en hier ben ik,
zonder gezelschap en niets om te doen.”
„Waar.zou Je heen willen gaan?” polste Dolly.
.Maar de stad büvoorbeeld,” antwoordde
Johnny.
„Ik geloof niet dat ik daar iets op tegen
kan hebben," besliste Dolly, en weinig later
reden zü belden verder over den zon-bestookten
weg.
De .stad" was twintig kilometer van hun
dorpje gelegen: Iedereen noemde Buchester de
„stad" omdat het tienmaal zoo groot was als
het dorpje en drie winkelstraten bezat Dolly
zat met de handen in haar schoot en genoot
van het lichte koeltje, dat het twintig kilometer-
vaartje van het rammelende wagentje nog ver
mocht op te wekken en Johnny zag strak voor
zich uit en toch zag hü ook nog voortdurend
Dolly naast zich zitten en hü vond het onver
klaarbaar moeilük al zün aandacht op het stu
ren te moeten concentreeren. Johnny was de
eenlge zoon, helpér en secretaris van een alge
meen bekend plantenkundige, die zün .hortus
botanicus" in het dorpje had aangelegd en zoo
op den bulten en toch niet ver van Londen zün
wetenschap practisch beoefende. Dolly was de
dochter van den dorpsdokter, die zich uit een
drukke praktük in Londen had teruggetrokken
wegens het verlies van zün rechterbeen bü een
ongeval. De belde vaders waren vrienden en
toch ontmoetten de jongelui elkander slechts
een enkele maal, wat niet wegnam dat Johnny
hoogst Ingenomen was met het gelukje. Juist
Dolly mede te kunnen nemen op een pleizier-
tochtje. Plotseling stootte het scherpe geluid
van een claxon, een schitterende groote luxe-
wagen naderde achter hem. Johnny draaide
aan het stuurrad, om den wagen terzüde te
sturen. Maar rammelend drong de auto nog
Iets meer naar het midden van den weg. Weer
stootte de claxon, de auto was vlak achter hen.
„Wel allemachtig,” gromde Johnny en draal
de opnieuw aan het stuurwiel om uit te wüken
en opnieuw reed zün wagen nog meer naar het
midden; een oogenbllk later had het voorwiel
van den moojpn luxe-auto het rammelend wa
gentje en schoot het met een schok een
greppel van den weg in. Een plof, een knet
teren en daarna volgde stilte. Johnny en Dolly
scharrelden, ongedeerd, uit den greppel den
landweg op. Een vreemdeling met een overjas
aan kwam op hen toe:
Met spüt me geweldig, dat Ikbegon hü.
,,'t Was uw schuld niet," verklaarde Johnny.
„het ding vertikte uit te wüken."
.Maar ik had moeten remmen," verklaarde
de ander. „Hoe staat het met uw wagen?”
„Die stoot Is catastrophaal voor ’m," legde
Johnny uit, ,MÜ is niet berekend op andere
onregelmatigheden dan die hü zelf zich heeft
aangewend. Het wordt een wandeling terug.”
Doch daarvan wilde de vreemdeling niet hoo-
ren en toen hü vernam dat zü naar de stad
gingen, stelde hü voor hen mede te nemen en
dan vanuit een garage den verongelukten wa
gen te laten wegsleepen. Het voorstel werd aan
genomen, de vreemdeling stelde zich voor als
Edward B. Ogden uit Sydney, Australië, en
Johnny en Dolly kozen zich een heerlUke ruime
zitplaats in den kostbaren auto, die hen weldra
In een 80 K.M.-vaart door het landschap reed.
Even voor Buchester nam de vreemdeling een
anderen weg en reed om het plaatsje heen.
„Nu ben ik toch benieuwd hoe die snoeshaan
In de stad wil komen," merkte Johnny op, doch
de wagen reed met dezelfde vaart verder en
liet het stadje rustig ter züde liggen Eindelük
stopten ze bü een benzine-station en kwam de
vreemdeling een praatje met hen maken.
„Nog een twintig kllomter, dan zün we er.”
.Maar we zün er al lang voorbü,” zei Johnny,
„Buchester zün we tien minuten geleden ge
passeerd."
„Buchester?
stad?"
,X>e stad, dat is bü ons Buchester,” verklaarde
Dolly was onrustig.
,Maar daar wist ik niets van,” verontschul
digde zich Ogden.
„Ja, maar mün wagen, daar in dien greppel?"
begon Johnny,
„O, daar kunnen ze hier wel voor zorgen
denk ik. En, alles bü elkaar genomen, laat uw
plelziertochtje nu niet mislukken. Waarom
zoudt u niet naar de werkelüke stad meerüden
en met mü lunchen?”
En toen de heer Ogden met den garagehouder
de kwestie van den verongelukten wagen gere
geld had, reden zü gezamenlük verder en be
reikten tenslotte Londen. De heer Ogden stapte
af In een der grootste en nieuwste hotels en
bestelde een lunch. Hü bleek een uitnemend en
onderhoudend gastheer en bü het einde van
den maaltüd besloot hü:
,Met is me een genoegen geweest met twee
zoo prettige Jonge menschen te hebben kennis
is niet meer
hangt af van
waar, kindje?"
„Wü kunnen
Ineens antwoord
Brabazon ook niet. Hü zal zelve met haar spre
ken, als hü hier komt. Wü hebben haar nu kl
op dit blad zUn Ingevolge de verzekerlngevoorwaarden tegen Z bij levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door Z bü een ongeval met Z Cfi bU verlies van een hand f 1 9C OU verlies van een Z Cfï bü een breuk van f NO bü verlies van ‘n
ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerlngen J verlies van belde armen, belde beenen ot belde oogen doodelUken afloop f een voet of een oog 1 V,duim of wUsvlnger «/l/s“boen of arm f anderen vinger
bevallig figuurtje, als een vlinder van bloembed
tot bloembed fladderend, en op zün gelaat viel
weer waar te nemen de bezorgde uitdrukking,
die zün echtgenoote er den laatsten tüd al zoo
dlkwüls had gezien.
„Toch is het gek, George," begon zü, „om
In het geheel geen notitie te nemen van den
brief. Mr. Brabazon moet een antwoord heb
ben en Patty moet het aanzoek worden meege
deeld. Ik zou nooit eenlge pressie op haar wil
len uitoefenen en dat weet Je ook wel, maar
ik wil wel eerlük erkennen, hoe ik hoop, dat
zü genoeg voelt voor Mr. Brabazon, om hem
aan te nemen. Ik heb altüd veel met hem op
gehad en ik geloof ook vast, dat hü zeer op
haar gesteld is. ofschoon ik niet ontkennen zal,
dat haar geld van eenlgen Invloed op zün aan
zoek zal zün geweest. Een man in zün positie
zou nooit anders dan een vrouw met geld kun
nen trouwen, hoe nu ook overigens zün gevoe
lens mochten zün. Haar positie als Viscountess
van Baronswold zou ook lang niet verwerpelük
zün!”
Sir George wendde zich af van het venster,
legde zün vrouw de hand op den schouder en
zei teeder:
„Een moeder is altüd geneigd, eerzuchtige
wenschen te koesteren voor haar dochter; dat
dan natuurlijk....! Maar alles
Patty's eigen opvatting, niet
heid van het nieuwe Duitschland staat er al
heel weinig borg voor dat de nationale helden
geëerd worden voor wat ze waren: namelük
menschen, doodgewone menschen, maar met
een karakter en een ideaal Het beste wat er
over Immelman geschreven werd, schreef hü
zelf. Kort na den oorlog gaf een huisvriend
de brieven uit .(Ue hü aan zün moeder schreef.
Wat hü daarin niet beschreef, niet beschrü-
ven kón. was zün val, daar bü Ballaumlnes. den
18en Juni 1918. Een ooggetuige. Walter Zuerl,
vertelt er van In de „Völklsche Beobachter”.
Het hoera over den val van den vüandelüken
twteedekker was nog niet verstorven, toen ook
de Fokker vreemde bewegingen begon te maken.
Het kleine toestel deeddenken aan een ge
wonden vogel die fladdert en geen ander doel
heeft dan omhoog te komen, dan wèg te komen
en die niettemin langzaam naar de aarde af
zakt. Dan een ruk en de kleine Fokker staat
recht op haar staart. Verademing. Maar büna
op' hetzelfde oogenbllk slaat zü over den kop.
Het staartstuk knapt af. Een der draagvlakken
begeeft het en dwarrelt neer. De kleine Fokker
stort neer, de motor wroet
grond en vermorzelt den
hoopen zenuwachtig samen
stukken.
„Ein Franzose 1st es!”
„Neln, neln. Mein Gott. es 1st eln Deutscher”.
„Was?"
Vüandige blikken dreigen naar dengene die
zeggen durft dat het een Dultscher Is.
Nog meer soldaten komen er en ook offi
cieren en men wentelt den motor van het lük.
Men trekt het leeren vliegpak open. En het
eerste wat men vln^t Is de ,Mour le Merite”.
Een Dultscher dus! En wat voor een? Slechts
Immelmann en Bólcke hebben deze orde. En
dan ontdekt men een monogram: M. I.
Den Isten Juli 1916 verscheen er boven de
plaats waar de kleine Fokker haar nederlaag
In den grond had zoeken te verbergen een
tweedekker van dezelfde soort als die den 18en
Juni gezegevierd had. Zü vloog laag en een
lange witte wimpel wapperde achter haar aan.
Zü beschreef een wüden cirkel en wierp dan
een zwart omfloersten krans uit. Aan den
krans was een doos gehecht waarin een brief
school.
„Aan de nagedachtenis van luitenant Immel
mann, onzen dapperen en ridderlüken tegen
stander van de Brttsche Konlnklüke lucht
vaart. 1VI16.
„Wü zün hierheen gekomen om dezen krans
omlaag te werpen als een bewüs der achting
van de Britsche luchtvaart voor luitenant
Immelmann. Wü rekenen het ons tot een eer
deze mededeellng te mogen overbrengen
„Luitenant Immelmanh werd door alle Brit
sche piloten seer hoog geschat en man vóór
man zoo goed als allemaal te zamen zün zü
het er over eens dat hü een .Ml round sports
man” was.”
De brief droeg de handteekenlng^n van
luitenant-vlieger Chr. Miller en van luitenant-
waarnemer Moward Ohouf.
Luitenant, thans Majoor Chr. Miller, die het
noodlottige schot op Max Immelmann richtte,
wierp ook zelf den krans uit.