De dood van Max Immelmann Simplex rijwielen u&fiaal aan den daj aan Het Geheim van Sir Carew „ADELAAR VAN RUSSEL" ‘TJe^üdieJ&iofie è$s IS VOOR VISCH.TAUERFIJNSTE WATER IS-Sg= aef Wie stevig in zijn schoenen wil staan Wij trekke ROBINSONschoenen \De catastrophe ROBINSON CRUSoiÊ?S AVONTUREN1 Door den vijand geëerd Lange en korte golven Belasting in Japan KON HAAR HOOFD NIET MEER DRAAIEN Rijmen in het Engelsch Alle abonné’s Kemal Pasja en zijn partij Terwyl hij voor den zestienden keer een tegenstander ver sloeg, viel zyn kleine Fokker onder het lood van luite nant Miller Gemarteld door spierpijnen hebben mede'voor 99 °/o de buitenlandsche merken verdrongen, door kwaliteit, betrouwbaarheid en blijvend licht loopen. Koopt een Simplex niet als steun voor de Nederlandsche industrie, doch omdat dit in alle opzichten in Uw voordeel is. AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL den van houdt hem heelemaal verkeerd, en straks schiet hü zich zelf nog." En Deze vloog over de schouders recht In den pudding van den zeeman. En stad vroeg op- een naar de wilde toch Maar u ZÜ er otn niet gezegd, dat 17. HOOFDSTUK XII echt Wordt vervolgd)' Naar buiten kakend zag Sir George Patty's voordat Ivy bij hem was, Het Benja min, de baviaan, den pijl schieten.... de pudding vloog van den schotel op het strand „O, wat ben Ik blij, dat Benjamin zich zelf niet geschoten heeft. Maar ik zal toch moeten vertellen, hoe het komt, dat die heerlijke pudding In het zand is gevallen," zei Ivy. En toen FreHdy VrUdag het dan ook van Ivy hoorde, zelde hij: ..Dat zal wel een heel harde pudding geweest zijn, want hü is nog niet eens in stukken gevallen.” (Morgenavond vervolg) mU. dat hü haar geheel als een kind beschouw de; en, eerlijk gezegd, Allee, geloof Ik ook nooit, dat *■"- zijn stroom voeding stroom voeding en 1 1 1 I 1 I I I toch niet verwachten, dat zü zal geven; dit verlangt Mr. In Turkije is een speelsite wet gemaakt, die binnenkort door het Turksche parlement zal worden aangenomen, krachtens welke Kemal Pasja al zijn bezittingen kan nalaten aan de Kesmallstlsche partij. De president had vaak gezegd In zijn testa ment alles te willen beschikken voor zijn partij, doch de Turksche wet liet niet toe dat eigen dommen aan een derde vermaakt worden; zij mochten alleen worden nagelaten aan de fami lieleden van den overledene. Om aan dit bezwaar tegemoet te komen, Is de nieuwe wet gemaakt. 1 1 1 I 1 geljjk- irmatören vereen- Toen Ivy op zekeren dag de pud ding voor het middageten „Jajawel, dat Is ook zoo. maar de om standigheden waren anders. JIJ was niet zoo n onbesuisd ding als onze Pat en dan: wij waren tot over de ooren verliefd op elkaar en ik ge loof, dat zl) niets geeft om Brabazon”. Beiden zwegen een tijd, In herinneringen mij niet eenmaal „Heb ik het lachen zou?” John .Masefield, de offlcleele Poeta Laurea- tus van,Engeland, verklaarde In een lezing over Chaucer en de „Canterbury Tales” In de ka thedraal van Canterbury: „Bijna alle dichters zijn, wanneer ze de veertig naderen, kaal Zij verliezen hun haren bü de wanhopige pogingen om rijmwoorden te vinden in een taal, die voor de rljmvorming zoo ongunstig Is. Als ze begin nen. verheugen ze zich meestal in het bezit van 'n weelderigen haardos, maar op veertlg-jarlgen leeftijd is caarvan zoo weinig overgebleven, dat hun hoofden op biljartballen gelijken.” zich diep ‘in den vlieger. Soldaten rond de nrok- Een ons hulp Is meer waard dan een ton me delijden. Dat was het ook voor deze vrouw. Iedereen beklaagde haar. Maar één gaf haar raad, die hielp. Na deze goede raadgeving was zij niet langer het voorwerp van mede lijden. Zü schrijft: „Ik leed aan splerrheumatlek in den nek het was een marteling. Mijn hoofd kon ik niet meer omdraaien. Iedereen had medelijden met mij. Toen was er Iemand, die me raadde Kruschen Balts te probeeren, wat Ik deed. En in zes maanden was Ik een andere vrouw. Als ik nu maar het minste vleugje van rheumatlek voel, neem Ik direct een dosis van Uw wonderlijke Kruschen Balts en het verdwijnt. Na alles, wat Ik ondervonden heb zal ik nooit nalaten ook anderen Kruschen Balts aan te raden." Mevr. 8. Het zijn de opeengehoopte afvalstoffen in het lichaam, die de ondragaljjke rheumatische pij nen doen ontstaan. Kruschen Balts nu spoort nieren en inge wanden aan tot gezonde, geregelde werking en het gevolg Is dat de schadelijke afvalstoffen op volkomen natuurlijke wijze uit het lichaam ver wijderd worden. Wanneer U zich dus houdt aan de „Kleine dageljjksche dosis", zult U Inwendig schoon zijn en blijven, en In een gezond, frisch en „schoon" gehouden lichaam Is geen plaats voor het ontstaan van rheumatlek. Kruschen Balts Is uitsluitend verkrijgbaar bjj alle apothekers en drogisten 0.90 en 1.00 per flacon. Stralende gezondheid voor één cent per dag. (Adv.) allaumlnes, Noord-Frankrük. 18 Juni 1910 Alarm. Drie vijandelijke vliegers op groote hoogte waargenomen. Een klein Fokker- jachtvllegtuig wordt uit de hangar gezeuld Een jonge, slanke luitenant, zoo jong en zoo slank dat het zware leeren vliegpak zijn haast tengere gestalte vermannelijkt; klimt In de cockpit. Een mecanicien wentelt de schroef om. De motor zucht. Nog eens wordt de schroef rond gedraald en de motor puft, proest. „Frel?" ,-Losl” Nog een zwaai aan de schroef en de motor ■ingt zün eentonigen zang. Het gras buigt huiverend onder den storm der dol wentelende schroef. De kleine Fokker rolt weg. maakt plots snelheid, schokschoudert even, is als een kalf dat uit de schaduw van den stal het helle licht der welde Ingaat. De vijand drie Engelsche en Fransche tweedekkers is aangekomen en cirkelt boven Sallaumlnes. op zoo groote hoogte dat de toe stellen verijlen en van een doorzichtig blauw lijken. De kleine Fokker vlucht, vlucht en ver dwijnt aan den horizon: de jonge luitenant klimt, klimt, naar de hoogte zijner tegenstan ders. En plots verschijnt hij weer, bijna als een stip, boven Ballaumlnes Als een valk stort hü neer op de vljandelljke toestellen. Zijn linker hand aan den stuurknup- pel. zijn rechter aan de kolf van zijn machine geweer, valt hij loodrecht als een omgekeerd kruis, en terwijl ook de tweedekkers hun mo toren afzetten en trachten, eveneens vallende, hem te ontwijken, ratelt het ra-ta-ta-ta-ta van zijn geweer.' Vljf-honderd patronen verliezen zich in de ruimte. De trommel is leeg en er moet een andere aan het machinegeweer ge schroefd worden. De kleine Fokker ligt op haar vleugels. Ook de motoren der tweedekkers slaan aan. En dan sliert er plots een zwarte staart van rook uit een der toestellen. Een treffer I De tweedekker stort neer. Het is de zestiende reuzevogel die verslagen wordt door den „Adelaar van RUssel": dezen eeretltel hebben de Engelschen hun gevaarlljksten tegenstan der gegeven. Maar den tijd om zijn triomf te vieren heeft de Jonge luitenant niet. Zijn motor onkt weer. De kleine Fokker ligt op haar vleugels. De vijand poogt zjjn prooi te bespringen. Dit Is het moment dat. de jonge luitenant kent en lief heeft. Zelf schieten kan hij niet, maar hü ligt onder de reikwijdte der kogels van zijn vervolgers. Draalt hij met de wijde bocht waarmee andere vliegers draaien, dan is hjj verloren. Daarom trekt hij zijn toestel omhoog zoodat het, staande op zijn staart, ten hemel klimt. Dan zal hij plots naar rechts duiken, en terwijl de lucht zijn vaart stuit en hü een on deelbaar oogenbllk bijna sti: hangt In de ruim te, zal hij omdraaien, recht op den vijand af vliegen en het machinegeweer zal ratelen Ra- ta-ta-ta-ta-1 Eens zal men deze manoeuvre naar hem de ..Immelmann" noemen. Maar terwijl hü duikt, duiken wil, gaat er plots een schok door de kleine Fokker, ze blijft niet een oogenbllk hangen in de ruimte, maar glijdt af. In een impuls zet de jonge luitenant zijn motor af. Maar het helpt niet meer. Het toestel slaat over den kop, wentelt om zijn as en zwaait zijn vleugels als molenwieken, er Is een suizen, een fluiten van den wind, een wilde warreling van geluiden, van gedachten. En dan eindigt alles In een vreeselljken knaL Max Immelmann, de vljf-ed-twlntlg-jarlge „Adelaar van RUssel”, bezitter van het Uzeren kruis eerste en tweede klasse, der ..Pour le Mérite" en der Helnrich-orde, is gevallen voor zUn vaderland. Men kan Max Immelmann. geloof Ik. geen grooter onrecht aandoen dan hem te beoor- deelen volgens hetgeen er thans over hem ge schreven wordt. Wjj leven nu eenmaal in een tüd van heldenvereering en de geestesgesteld- (Ingezonden Mededeellng) Het gemeentebestuur van Tokio heeft nieuwe vermakelijkheidsbelasting Ingevoerd, welke 340.000 yen per jaar moet opbrengen en ook van toepassing is op bezoekers van café's en restaurants. iiniiimiiiiHiimimtiatiHtHiiiiHnmMM zeker In vroeg de dokter. „O, schitterend 1 Een vreemde snoeshaan, een mijnheer Ogden uit Australië, reed den aula HU nam ons mee en was allerhartelijkst voor ons. HU had geen schuld aan de aanrijding en we lunchten met- hem en zoo kwamen we per trein en taxi weer hier thuis. Als u maar tele foon had gehad, zouden we wel hebben opge held." eindigde Johnny zUn verre van volledig verhaal „En we hebben nog honderd andere dingen te vertellen," zelde Dolly blozend In het half-don- ker der kamer. .Maar t voornaamste daarvan Is, dat we ons verloofd hebben,” verklaarde Johnny plotse ling. „Hoe kwamen jullie opeens op die dwaas heid?" vroeg de professor. „Misschien wel door het heerlUke weer,” zei Dolly. „Of door de catastrophe met den wagen,” bedacht Johnny. „Of door dien vreemden snoeshaan!” zelde onverwachts iemand, die uit het duister naar voren kwam. zeeman kwam brengen, zag zü, dat de baviaan met den pijl en boog van Freddy VrUdag aan het spelen was. „Lieve hemeltje! kük dien baviaan nu eens doen!" riep Ivy uit. „HU hU met zUn verklaring te voorschün zou gekomen, als het niet was om der wille van het geld van oom Batchford.” .Maar George. dat is geen compliment aan het adres van Je dochter!" „Omdat ik zeg. dat die stUve. koudbloedige geleerde geen liefde voor haar voelt?.... Neem kwalijk. Allee, bU joü schünt hU nu in een heel goed blaadje te staan maar bü mjl niet. HU is zeer knap, dat zal ik niet ontkennen en ook wel goed In zUn soort, maar alleen is dat niet de soort, die ik verkies voor ons lief, vroolUk, warmvoelend kind. Bin nen een paar maanden zou hü haar bevroren hebben. Ik wilde wel. dat hü nooit dien ellen- dlgen brief geschreven had! Als ik naar mün hart te werk ging, gooide Ik 'm in het vuur en schonk er verder In het geheel geen aandacht meer aan. Ik heb niet graag, dat het kind haar hoofd vol krügt van dergelUken onzin!" „Zal mün dochter dan nooit in het huwelük treden?” vroeg Lady Carew sarcastisch. „Nóóit?.... Maar ze Is pas twintig”. „Ik was ook twintig, toen Ik Je trouwde, Oeorge”. In de laatste tien Jaren is de draadlooee te legrafie zeer sterk vooruitgegaan door de ont wikkeling en de succesvolle toepassing van de korte golven. Met behulp hiervan kan men tegenwoordig practisch alle plaatsen der aarde bereiken. Tusschen de voornaamste punten van den aardbol bestaat niet alleen een uitstekend telegrafisch snelverkeer, doch ook een zeer bruikbare en meer en meer toegepaste telefoon verbinding. De korte golven hebben dan ook ki het trans-oceanisch verkeer de lange golven vrüwel geheel verdrongen. Toch wordt de voornaam ste verbinding DuitschlandAmerika onder houden met lange golven. De korte golven heb ben hier n.l. het nadeel, dat zü door Invloed van het aardmagnetisme en van de zon niet altüd goed bruikbaar zün. De oorzaak hiervan ligt In de nabüheid van de magnetische noord pool bü de verbmdingslün DuitschlandAme rika. De lange golven ondervinden geen nadeel van deze Invloeden, zoodat ook thans, wat wellicht niet algemeen bekend is, een groot deel van het verkeer van Berlün met New-York over de machlnezenders te Nauen geleld wordt. De golflengten van deze zenders zün 13000 en 18000 meter. Deze zenders zün reeds 20 resp. 15 jaren In bedrüf en ongeveer 10 Jaren geleden naar den toenmaligen stand der techniek gemoderni seerd. Daar de lange golven ook verder naast de korte golven zullen worden toegepast, ont stond de behoefte om de lange-golfzenders we derom te laten modemiseeren. want de tech niek der lange golven had intusschen bü de groote zenders Rome en Japan bewezen, dat men dergelüke zenders, wat betreft vermogen, constantheid van de frequentie en telegrafie- snélheld, nog belangrük verbeteren kan. Om de frequentie-constantheid te verbeteren, werd in Nauen bü één machlnezender de draal- „Dus Je voelt niets voor hem. hè. vrouwtje? Nu. dat geeft den doorslag", zei Sir George en haalde zich daarmee een bitter verwijtenden blik van zün vrouw op den hals, terwül zü er hem aan herinnerde: „Maar, manlief, wat hebben we nu afgespro ken? Patty hoeft haar antwoord immers niet onverwijld te geven? Zóó onredelük Is hü niet, en wü evenmin. Een dergelüke vraag eisent tüd van beraad: ze moet wel degelük in over weging genomen worden.” „Hoor eens,. moesje, toen vader vroeg, noe lang heeft u zich toen bedacht?.... Vüf secon den?....” „Nooit zün de omstandigheden gelük, kindje! Dus wat heeft er dit nu mee te maken? Enkel wilde ik je nog even onder het oog brengen. Mr. Brabazon zal ons binnenkort bezoeken en dan zal hü zelf zün aanzoek doen- In «Un brief spreekt hü de hoop uit, dat dit het geval mag zün. Tot zoo lang dus ga Je nog eens ern stig met jezelve te rade, want dit is niet een zaak, om met een lichtvaardig gesproken: ,J* of „neen” te beantwoorden” leen zün aanzoek mee te deelen, zoodat zü het In overweging kan nemen”. „Zeker. Toch wilde ik wel. dat de heele zaak ai achter den rug was. Ik sou niet graag heb ben, dat het kind het aannam”. „Toch verdient Mr. Brabazon niet, dat je Pat tegen hem bevooroordeelt”. „Dat zal ook niet eens noodlg zün. Ik geloof niet, dat zü iéts om hem geeft. Daar heb ik evenmin eenlg teeken van gezien en van Jouw opvatting. Allee, dat hü zoozeer voor haar zqp voelen”. Er was bü dit onderhoud nog een derde per soon tegenwoordig geweest die echter géten woord in het midden gebracht had. Nu wendde Sir George zich Ineens tot haar met de vraag: „Wat denkt u er van. Miss Gunn? Geeft het kind iets om Mr. Brabazon?” „KUk, als Ik eerlük moet zeggen, wat ik er van denk. nu. ze zal u belden uitlachen om het Idee, dat zü in het huwelük zou willen tre den met Mr. Brabazon.... Ze denkt er net zoo weinig aan als.... Ja, als Mr. Rutland, om lief de op te vatten voor mül” Lady Carew keek haar eens goed aan. Had Lucinda hier nog de een of andere bedoeling mee, vroeg ze zich af. Miss Gunn zag er echter zoo onschuldig uit, als maar mogeUJk was. „Wil Je Pat even roepen, George? We zullen het maar dadelük aan haar mededeelen. We moeten Mr. Brabazon niet ormoodig op ant woord laten wachten”. Patty was in het eerst verbaasd, toen onge- loovlg; daarna vond ze het grappig; in ieder geval was zü totaal niet onder den indruk van het schitterend vooruitzicht, haar geopend, om Viscountess van Baronswold te worden. Ze scheen het meer als een grap op te vatten, zoo dat Lady Carew terechtwüzend zei: „Beste Pat, vergeet niet, dat Mr. Brabazon het ernstig meent.” .Daar hoeft u mü niet aan te herinneren, moeder. Hü is altüd ernstig! Maar toch vind ik het heele geval zoo komisch. Toe, paps, laat u mü eens lezen, wat hü schrüft!" .Meen, zeker niet!” viel Lady Carew in. „Je moet niet vergeten, kindje, dat de brief aan je vader geschreven is”. „Ja, dat Is juist zoo grappig: hü vraagt va der toch niet?.... Neem mü niet kwalük, moe der. KUk niet zoo streng! Ernstig moet ik we zen.' hè? Ja. dat wil ik dan wel zün. Waarom lach Je, Lucinda? Je mag toch wel ernstig kü- ken, In het vooruitzicht, een üsberg te trou wen Ja, waarlük het Is heel ernstig, want nü eerst dringt het tot mü door, dat dit mün eerste aanzoek Is, of liever: het eerste aan zoek om het geld van oom Batchford „Patrice!” vermaande Lady Carew, boos. ,Mu, dan zal ik het zóó stellen: Mr. Brabazon heeft mü gevraagd met de teederste en meest belangelooze bedoelingen, fk ben hem zeer verplicht daarvoor; maar tóch had ik liever, dat hü het niét gedaan had!.... Is het dan zóó goed?" De blik uit Luclnda’s kraaloogjes sprak dui delijk van een: „Wil Je wel gelooven. Alice, dat ik vannacht geen oog heb toegedaan, omdat ik steeds moest denken aan den brief van dien Brabazon. En JU zegt, dat je er in het geheel niet verrast door was? Ja. dat je t zelfs verwachtte?" vroeg Sir George op troosteloozen toon. „Niet dat ik dien brief verwachtte: in tegendeel. ik had vast gemeend, dat Mr. Bra bazon niet zou spreken, eer hü hier kwant Wat het aanzoek zelve betreft, Ja. ik had reden, dit te verwachten. Je hebt toch zelf ook wel gezien, hoezeer hü onze Patty bewonderde. Haar echtgenoot mocht dan al verslagen lü- ken, de lady voelde zich haast nog wel zoo ge lukkig bü dit aanzoek van den Honourable Nell Brabazon, als op de mededeellng van de testamentaire beschikking van oom Batch- ford. „Zoomin van zün bewondering als van zün verdiept als ze waren, attenties heb ik een sikkepit gezien! Het leek vervangen door eeA De frequentietransfor trilllngskrlngen werden belangrük voudlgd en meer verliesvrü gemaakt. De sein- Inrlchtlng werd In den antennekring gelegd, waarbü het tljdroovende op- en uitsllngegen van de antenne door een vernuftige Inrichting bespoedigd werd. Door de moderniseerlng van den lange-golfzender Nauen bereikt menteen vereenvoudiging van de stroomkosten bü voering van het vermogen. In de dokterswoning zaten de dokter, de pro fessor in plantkunde en een vreemdeling in de eetkamer na tafel büeen. „Een alleraardigst en klnderlük verliefd paartje was het.” zei de vreemdeling. „Ik hsd allerminst de bedoeling hun wagen In puin te rüden en ik had me nader kunnen Introducee- ren, toen Ik den naam van het meisje vernam, maar als ik de door het ongeval verstoorde blüdschap zag....” „Waarom bracht Je ze niet mee terug na de lunch?” vroeg de dokter aan den heer Ogden „Omdat ze alleen veel gelukkiger waren. Ik nam ze mee en liet het aan henzelf over voor elkaar te zorgen en terug te komen. Verliefde menschen moet Je voor een beetje moeilükheld zetten, daarna moet je 't verder aan hen over laten er weer uit te komen." „Daar gaat de bel!” onderbrak de professor. De heer Ogden trok zich terug in de schaduw. Dolly en Johnny kwamen binnen. Jammer dat we zoo laat zün," zei Johnny met een ingehouden juichen in zUn stem, .maar mün wagen verongelukte en „Toen zün we verder gereisd naar Londen,” vulde Dolly weinig duldeiük aan. „Toch zeker in een behoorlijk voertuig?” gemaakt. Het spüt me dat ik u nu alleen moet laten; intusschen heb ik ervoor gezorgd dat de reparatiekosten aan uw wagen voor mün reke ning komen; ik voel me verplicht daarmede mün fout zoo goed mogelük te herstellen." Johnny’s protest baatte niet en na een har- telljk afscheid verlieten zü het hotel. „Hoe zullen we teruggaan?" vroeg Dolly. „Waarom zullen we ons haasten?” zei John ny, „we zün nu eenmaal in Londen en niemand wacht op ons. Wat denk Je ervan om naar een theater te gaan?” „Heerlük.” stemde Dolly bü- Ze bezochten een revue en genoten als Hn- deren; daarna vonden ze een klein restaurant Ze dronken thee en aten in de gemoedelüke sfeer van eenvoud van het Interieur. „1 Is een heer lUke namiddag geweest." vond Johnny, „en hier over begint bet park en haast hebben we niet te maken.” „Als we tüd genoeg hebben," antwoordde Dol ly en volgde hem opgetogen. Ze wandelden door de lanen van het park, het was er heerlük koel en vol bloemengeur. Ze vonden een verlaten bank, gingen er zitten en probeerden volkomen normaal en onroman tisch te doen. Hun pogingen leden absolute schipbreuk. Misschien, als niet toevallig hun handen el kaar geraakt hadden Dolly's handen waren zacht en blank en smal, die van Johnny breed en gebruind. Heel haar handje verdween onder die breede hand, en, nietwaar, had vroeger een zomeravond ook voor ons niet zUn overrompelende bekoringen? Het geluid van een knetterenden auto-claxon bracht hen tenslotte tot de werkelükheid terug. „We moeten nu toch heusch naar huis,” zei DoUy bedeesd. „Ir.ik had het vergeten," bekende John ny eerlük. „laten we maar vlug opstappen." e zomer zat in de lucht en Juichte over I 1 de velden en de wegen. Amechtig puffend kraakte, wat Johnny Melbourne zün „auto" noemde, over den doorbakken landweg. Hü stuurde den wagen de bocht van den weg bü de wilgenhaag door en stond plotseling stil. Daar op een landhek, rechts van hem, zat Dolly Traver, waarschünlük uit te rusten van een wandeling. Johnny stapte uit: „Eh.... goeden morgen," zei hü. „Pracht weertje, nietwaar?” „Heerlük!" Ze zag hem aan en vroeg zich af of hü nog meer over het weer zou zeggen, en haar oogen dwaalden onwillekeurig naar den two-seater, dien Iedereen uit t dorp reeds uit de verte, zelfs in donker, aan zün zwoegend klagen zou her kennen. „Druk?” vroeg Johnny onverwacht. „Ik? Neen, niet büzonder. Wat dan?” „Wel. daar staat een wagen, en hier ben ik, zonder gezelschap en niets om te doen.” „Waar.zou Je heen willen gaan?” polste Dolly. .Maar de stad büvoorbeeld,” antwoordde Johnny. „Ik geloof niet dat ik daar iets op tegen kan hebben," besliste Dolly, en weinig later reden zü belden verder over den zon-bestookten weg. De .stad" was twintig kilometer van hun dorpje gelegen: Iedereen noemde Buchester de „stad" omdat het tienmaal zoo groot was als het dorpje en drie winkelstraten bezat Dolly zat met de handen in haar schoot en genoot van het lichte koeltje, dat het twintig kilometer- vaartje van het rammelende wagentje nog ver mocht op te wekken en Johnny zag strak voor zich uit en toch zag hü ook nog voortdurend Dolly naast zich zitten en hü vond het onver klaarbaar moeilük al zün aandacht op het stu ren te moeten concentreeren. Johnny was de eenlge zoon, helpér en secretaris van een alge meen bekend plantenkundige, die zün .hortus botanicus" in het dorpje had aangelegd en zoo op den bulten en toch niet ver van Londen zün wetenschap practisch beoefende. Dolly was de dochter van den dorpsdokter, die zich uit een drukke praktük in Londen had teruggetrokken wegens het verlies van zün rechterbeen bü een ongeval. De belde vaders waren vrienden en toch ontmoetten de jongelui elkander slechts een enkele maal, wat niet wegnam dat Johnny hoogst Ingenomen was met het gelukje. Juist Dolly mede te kunnen nemen op een pleizier- tochtje. Plotseling stootte het scherpe geluid van een claxon, een schitterende groote luxe- wagen naderde achter hem. Johnny draaide aan het stuurrad, om den wagen terzüde te sturen. Maar rammelend drong de auto nog Iets meer naar het midden van den weg. Weer stootte de claxon, de auto was vlak achter hen. „Wel allemachtig,” gromde Johnny en draal de opnieuw aan het stuurwiel om uit te wüken en opnieuw reed zün wagen nog meer naar het midden; een oogenbllk later had het voorwiel van den moojpn luxe-auto het rammelend wa gentje en schoot het met een schok een greppel van den weg in. Een plof, een knet teren en daarna volgde stilte. Johnny en Dolly scharrelden, ongedeerd, uit den greppel den landweg op. Een vreemdeling met een overjas aan kwam op hen toe: Met spüt me geweldig, dat Ikbegon hü. ,,'t Was uw schuld niet," verklaarde Johnny. „het ding vertikte uit te wüken." .Maar ik had moeten remmen," verklaarde de ander. „Hoe staat het met uw wagen?” „Die stoot Is catastrophaal voor ’m," legde Johnny uit, ,MÜ is niet berekend op andere onregelmatigheden dan die hü zelf zich heeft aangewend. Het wordt een wandeling terug.” Doch daarvan wilde de vreemdeling niet hoo- ren en toen hü vernam dat zü naar de stad gingen, stelde hü voor hen mede te nemen en dan vanuit een garage den verongelukten wa gen te laten wegsleepen. Het voorstel werd aan genomen, de vreemdeling stelde zich voor als Edward B. Ogden uit Sydney, Australië, en Johnny en Dolly kozen zich een heerlUke ruime zitplaats in den kostbaren auto, die hen weldra In een 80 K.M.-vaart door het landschap reed. Even voor Buchester nam de vreemdeling een anderen weg en reed om het plaatsje heen. „Nu ben ik toch benieuwd hoe die snoeshaan In de stad wil komen," merkte Johnny op, doch de wagen reed met dezelfde vaart verder en liet het stadje rustig ter züde liggen Eindelük stopten ze bü een benzine-station en kwam de vreemdeling een praatje met hen maken. „Nog een twintig kllomter, dan zün we er.” .Maar we zün er al lang voorbü,” zei Johnny, „Buchester zün we tien minuten geleden ge passeerd." „Buchester? stad?" ,X>e stad, dat is bü ons Buchester,” verklaarde Dolly was onrustig. ,Maar daar wist ik niets van,” verontschul digde zich Ogden. „Ja, maar mün wagen, daar in dien greppel?" begon Johnny, „O, daar kunnen ze hier wel voor zorgen denk ik. En, alles bü elkaar genomen, laat uw plelziertochtje nu niet mislukken. Waarom zoudt u niet naar de werkelüke stad meerüden en met mü lunchen?” En toen de heer Ogden met den garagehouder de kwestie van den verongelukten wagen gere geld had, reden zü gezamenlük verder en be reikten tenslotte Londen. De heer Ogden stapte af In een der grootste en nieuwste hotels en bestelde een lunch. Hü bleek een uitnemend en onderhoudend gastheer en bü het einde van den maaltüd besloot hü: ,Met is me een genoegen geweest met twee zoo prettige Jonge menschen te hebben kennis is niet meer hangt af van waar, kindje?" „Wü kunnen Ineens antwoord Brabazon ook niet. Hü zal zelve met haar spre ken, als hü hier komt. Wü hebben haar nu kl op dit blad zUn Ingevolge de verzekerlngevoorwaarden tegen Z bij levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door Z bü een ongeval met Z Cfi bU verlies van een hand f 1 9C OU verlies van een Z Cfï bü een breuk van f NO bü verlies van ‘n ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerlngen J verlies van belde armen, belde beenen ot belde oogen doodelUken afloop f een voet of een oog 1 V,duim of wUsvlnger «/l/s“boen of arm f anderen vinger bevallig figuurtje, als een vlinder van bloembed tot bloembed fladderend, en op zün gelaat viel weer waar te nemen de bezorgde uitdrukking, die zün echtgenoote er den laatsten tüd al zoo dlkwüls had gezien. „Toch is het gek, George," begon zü, „om In het geheel geen notitie te nemen van den brief. Mr. Brabazon moet een antwoord heb ben en Patty moet het aanzoek worden meege deeld. Ik zou nooit eenlge pressie op haar wil len uitoefenen en dat weet Je ook wel, maar ik wil wel eerlük erkennen, hoe ik hoop, dat zü genoeg voelt voor Mr. Brabazon, om hem aan te nemen. Ik heb altüd veel met hem op gehad en ik geloof ook vast, dat hü zeer op haar gesteld is. ofschoon ik niet ontkennen zal, dat haar geld van eenlgen Invloed op zün aan zoek zal zün geweest. Een man in zün positie zou nooit anders dan een vrouw met geld kun nen trouwen, hoe nu ook overigens zün gevoe lens mochten zün. Haar positie als Viscountess van Baronswold zou ook lang niet verwerpelük zün!” Sir George wendde zich af van het venster, legde zün vrouw de hand op den schouder en zei teeder: „Een moeder is altüd geneigd, eerzuchtige wenschen te koesteren voor haar dochter; dat dan natuurlijk....! Maar alles Patty's eigen opvatting, niet heid van het nieuwe Duitschland staat er al heel weinig borg voor dat de nationale helden geëerd worden voor wat ze waren: namelük menschen, doodgewone menschen, maar met een karakter en een ideaal Het beste wat er over Immelman geschreven werd, schreef hü zelf. Kort na den oorlog gaf een huisvriend de brieven uit .(Ue hü aan zün moeder schreef. Wat hü daarin niet beschreef, niet beschrü- ven kón. was zün val, daar bü Ballaumlnes. den 18en Juni 1918. Een ooggetuige. Walter Zuerl, vertelt er van In de „Völklsche Beobachter”. Het hoera over den val van den vüandelüken twteedekker was nog niet verstorven, toen ook de Fokker vreemde bewegingen begon te maken. Het kleine toestel deeddenken aan een ge wonden vogel die fladdert en geen ander doel heeft dan omhoog te komen, dan wèg te komen en die niettemin langzaam naar de aarde af zakt. Dan een ruk en de kleine Fokker staat recht op haar staart. Verademing. Maar büna op' hetzelfde oogenbllk slaat zü over den kop. Het staartstuk knapt af. Een der draagvlakken begeeft het en dwarrelt neer. De kleine Fokker stort neer, de motor wroet grond en vermorzelt den hoopen zenuwachtig samen stukken. „Ein Franzose 1st es!” „Neln, neln. Mein Gott. es 1st eln Deutscher”. „Was?" Vüandige blikken dreigen naar dengene die zeggen durft dat het een Dultscher Is. Nog meer soldaten komen er en ook offi cieren en men wentelt den motor van het lük. Men trekt het leeren vliegpak open. En het eerste wat men vln^t Is de ,Mour le Merite”. Een Dultscher dus! En wat voor een? Slechts Immelmann en Bólcke hebben deze orde. En dan ontdekt men een monogram: M. I. Den Isten Juli 1916 verscheen er boven de plaats waar de kleine Fokker haar nederlaag In den grond had zoeken te verbergen een tweedekker van dezelfde soort als die den 18en Juni gezegevierd had. Zü vloog laag en een lange witte wimpel wapperde achter haar aan. Zü beschreef een wüden cirkel en wierp dan een zwart omfloersten krans uit. Aan den krans was een doos gehecht waarin een brief school. „Aan de nagedachtenis van luitenant Immel mann, onzen dapperen en ridderlüken tegen stander van de Brttsche Konlnklüke lucht vaart. 1VI16. „Wü zün hierheen gekomen om dezen krans omlaag te werpen als een bewüs der achting van de Britsche luchtvaart voor luitenant Immelmann. Wü rekenen het ons tot een eer deze mededeellng te mogen overbrengen „Luitenant Immelmanh werd door alle Brit sche piloten seer hoog geschat en man vóór man zoo goed als allemaal te zamen zün zü het er over eens dat hü een .Ml round sports man” was.” De brief droeg de handteekenlng^n van luitenant-vlieger Chr. Miller en van luitenant- waarnemer Moward Ohouf. Luitenant, thans Majoor Chr. Miller, die het noodlottige schot op Max Immelmann richtte, wierp ook zelf den krans uit.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1933 | | pagina 6