Reizen en
5ïrf v&Aaal van den dag
reizen is twee
I
Het Geheim van
Sir Carew
Juist voor Vrouwen l
zijn die “AKKERTJES" een ideaal
middel. Ze helpen verrassend bij
onbehaaglijkheid, maar bovendien
ook bij klachten op gezette tijden
AKKER.QCHETS
r-1
•té
WOLKEN.
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
Uw eigen winkelier verkoopt
ROBINSONschoenen
Alle abonné’s ongevallen verzekerd
Op den
toetssteen i
DINSDAG 27 JUNI
VELE METHODEN
Vrijheid
beweging
van
1
(Nadruk verboden)
Proteztrede tegen dr. Ley
u
De nieuwe Zeppelin
Korte berichten
KWALITEITEN
Moeder vindt het graf
van haar zoon
Katholiekendag te
Berlijn
AKKERTJES"
De handel van Sovjet-
Rusland
Je
mijn
notaris getelefoneerd. Hij zal van middag hier
komen om de akte op te maken, waarbij Je als
deelgenoot in onze firma wordt opgenomen.
Je blijft natuurlijk hier lunchen.”
Reizen beteekent niet „zich ver
plaatsend’, doch zien, gemeten
en bewaren
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
I
o
van een
De totale
Ha
Waarom
ik
verschrikkelük. Ik durf niet naar haar
toe te gaan, om te zien wat er aan
de hand is."
„Ach. hoe komen jullie er bijl" riep
Willy Woensdag uit. „De kat heeft
niet bezeerd.
gaan
zeM zien.*
ging vooruit, gevolgd door
Willy
nlca van den zeeman.
Ik dacht
werkelijk, dat de kat zoo’n pijn had,”
nog niet erg mooi kan spelen zelde
Willie.
dat
van
HOOFDSTUK XIV
„Er
denk
Sir George Toch geen
(Wordt vervolgd).
„O,” riep Topsy uit, „die arme Polly
zit achter den spükerboom en ze huilt
(Morgenavond vervolg)
(Ingezonden Mededeellng).
ik
in
H«. kijk
van zijn
ppelln”, de
navigatie-
lijfplaataen
het
aar
lag
en
wel
De beroemde filmster Mary Pickford heeft
van haar moeder een bedrag van 1.114.000 dollar
geërfd.
Robbie en Topsy.
Topsy dacht natuurlijk dat de kat
erg ziek was, maar weldra zagen zij
en Robbie, dat Polly de grootste pret
zei Topsy.
,Ja, maar dat komt omdat Polly
Als de Zondag langzaam nadert
En een week-end trekt ons aan,
Weet u wel waar onze oogen
Dan het allereerst naar gaan?
Naar het kleine weerbericht je,
Dat ze maken tn De Bilt.
Doch dit is niet steeds eensluidend
Met hetgeen ge zelve wilt!
En u kijkt dan ter contróle
Gauw het raam uit naar de lucht.
Maar dit kijken eindigt dikwijls
Met een grom en met een zucht.
Wat een week-end kan bederven
Zijn de wolken, die men ziet;
Want ze hangen daar tot teeken,
Dat u kans heeft, dat het giet!
Wolken kunnen veel bederven
En vooral in zomertijd.
Die zoo rijp is voor een week-end.
Toppunt van gezelligheid!
'Maar wanneer de hemel blauw is
En De Bilt is optimist,
Zoodat u ook overtuigd zjjt,
Dat het weer zich niet vergist,
Weet u, wat dan juist zoo vreemd is,
Ook al ligt het in de lijn?
Dat wij, door gemis aan wolken,
Zelve in de wolken zfin!
MARTIN BERDEN
.Misschien beeft zij zich aan die
nare prikkels bezeerd,” zelde Robbie.
Een blijde blos kleurde het gelaat van den
Jongen man. die God in stilte dankte, dat hij
aan de groote verzoeking had weerstaan.
Dat Garth Rutland, die Sir George van harte
gaarne lijden mocht. zooals trouwens ieder,
die met den baronet in aanraking kwam.
dien avond niet op zijn gemak was naar aan
leiding van het Incident in de bibliotheek, is
niet meer dan natuurlijk. Dat hij het dien vol
genden ochtend, toen hij Patty alleen vond in
den tuin van Capheaton, geheel vergat, was
evenmin te verwonderen.
Ze liep tusschen de bloemperken, dicht bij
de tennisbaan, en keek verrast op. toen ze hem
zag. Ze bood hem de hand en die drukte hij
warm. Toen verwachtte hij een berisping, dat
hij wat lang van Capheaton was weggebleven
en die volgde dan ook heel gauw.
„Ik hoop, dat u niet al te veel hoeft te ver
letten, Mr. Rutland, door uw bezoek hier. Het
Ergens in Duitschland leeft een oude vrouw;
zij leeft in de herinnering aan haar zoon, die
tijdens den wereldoorlog matroos op een Dultsch
schip was en nooit meer is teruggekomen. De
moeder heeft nooit gehoord, waar ter wereld
haar zoon zijn graf gevonden heeft.
Eenigen tijd geleden las het oude moedertje
een illustratie. Z(j vond daarin een foto, waarop
de Duitsche gezant in Amerika Von Prilwltz
te zien is, die op het kerkhof van Asheville in
Noord-Carollna een gedenksteen onthult voor
de tijdens den oorlog in het ziekenhuis aldaar
gestorven Dultschers.
De foto was zoo duidelijk, dat men de op den
gedenksteen gebeitelde namen kon lezen. En
het grijze moedertje ontcijferde: Richard, Paul.
Schlausz, den naam van haar zoon
Uit het onderschrift bleek dat het .Ameri
can Legion” dezen gedenksteen had laten op
richten. Moeder Schlausz wendde zich nu tot
het Amerikaansche legioen en vernam dat haar
zoon tijdens den wereldoorlog in Noord-Caro
llna was geïnterneerd en daar aan typhus ge
storven was.
De verzoenende daad van een vroegere vijan
delijke natie heeft dus een Duitsche moeder na
vele jaren van kwellenden twijfel en vergeefs
wachten zekerheid gegeven, zij het dan ook een
droeve Zekerheid.
Moeder Schlausz weet <iu waar haar kind
begraven ligt en ze heeft gedaan wat ze kon.
om aan haar liefde voor den lang verloren zoon
uiting te geven.
Zij legde op den dag, dat haar zoon vijftig
jaar zou zijn geworden, een krans op zijn graf
neer. En daar ze te oud en te arm is om het
verre graf zelf te kunnen bezoeken, heeft ze
aan een Amerikaansche dame, Mrs. Black, de
vrouw van den man, die voor de oprichting van
den gedenksteen geijverd had, verzocht, dezen
krans op het kerkhof van Asheville neer te
leggen.
:eien \erdeeld, vertoonde de ex-
ufe beeld: aan grondstoffen en
F werden uitgevoerd voor 64
Afgewerkte fabrikaten voor 139
procent en aan levensmiddelen voor 21.6 pet.
In den import nemen de afgewerkte fabri
katen de eerste plaats in met 60.4 procent, ver
volgens grondstoffen en half-fabrikaten met
32.5 procent, daarna levensmiddelen met 3.7
procent en levepde dieren met 3.4 procent.
De groote rede van den dag werd gehouden
door mlnisterlal-dlrektor dr. Klausener.
Blijkens het verslag in de „Kölnlsche Volks-
zeltung" verklaarde deze o.a.:
Het zal eiken varferlandsch. denkenden katho
liek met diepe smart moeten vervullen, nu In
deze dagen de katholieke en evangelische ar
beidersbonden eenvoudig tot staatsvijanden zijn
verklaard. Hij hoopte dat de zaak opnieuw on
derzocht zou worden. Ongetwijfeld hebben deze
bonden duizenden Duitsche arbeiders gevrij
waard voor de dwralleer van socialisme en com
munisme en dat vaak ondanks de meest grove
bestrijding en persoonlijke nadeelen. Spreker
verzocht den aanwezigen rijksminlster Eltz von
Rilbenach, dit ook aan flen rijkskanselier voor
te dragen, hem tegelijkertijd de hulde der
katholieken over te brengen en hem te zeggen,
welke waardevolle krachten hem in het Duit
sche katholicisme ten dienste staan. De Katho
lieke Kerk is niet internationaal, maar
universeel.
Het geraamte voor den
L. Z. 129, die op het oogenbl
in de groote montagehal van
drlchshafen. is reeds bijna half
Volgwnu recept roe Apotheker Ovmont
I
1 li»#-’
De president van de republiek Uruguay heeft
alle politieke’gevangenen in vrijheid gesteld.
het reizen als een diep genot kennen, laten zich
door die moeilijkheden niet van de wjjs brengen.
Zjj vinden zelfs het zoeken van een hotel een
genot, want de kunst is een gezellig en knus
hotelletje te vinden, dat vooral niet duur is en
voldoende aantrekkelijk. Daar komt het op aan.
Men moet niet het gevoel hebben, dat men
een heelen boel geld neertelt om enkele uren
per nacht te kunnen slapep. De uren op reis
zijn daar te kostelijk voor. Men geeft niet meer
uit dan noodzakelijk is. Het hotel op reis is
.alleen maar een oord waar men vertoeft, wan
neer men niet langer op stap kan zijn of de
troodzakelijke rust te nemen. Men dient er ech
ter ook rekening mede te houden, dat de enkele
uren, die men in het hotel verblijft, goed be
steed zullen zijn en u In prettige rust zullen
opnemen. Tenslotte Is het hotel de laatste
pleisterplaats van den dag en daarom mag het
den reiziger niet tegenstaan. Men geve dus vol
doende geld uit om aan die laatste eischen te
kunnen voldoen, maar niet zooveel geld, dat
men zich als X ware verplicht zou voelen enkele
uren langer in het hotel te verblijven dan men
als reiziger verantwoorden kan en dat alleen
omdat het geld anders zijn .rente" niet vol
doende opbrengt.
Dit zijn echter maar enkele overwegingen, die
wjj ten beste geven, nu het relsseizoen nadert
en het is nog de vraag of velen van deze over
wegingen zullen mogen proflteeren. nu de tijden
niet al te rooskleurig zijn. Maar zü. die dan toch
een trip willen wagen, laten zij vooral bedenken,
dat zjj nooit hun genoegens moeten laten be
derven. noch door een te duur, noch door een
te ongezellig hotel, noch door te bindende be
palingen van metgezellen. Want de schoonheid
van.Gods lieve wereld ligt zoo verspreid en is
in zoo ontelbare variaties te bewonderen, dat
de vrijheid op reis wel een van de grootste
voorrechten is.
voor de waarlijk belangrijke boekerij, maar er
stond een onvergelijkelijk makkelijke stoel,
waar de baronet al menige pijp had gerookt.
In de „morgenkamer” was Charley niet; dus
ging Garth nu vanzelf naar de bibliotheek.
„Zoo, is de schavuit er niet? Nu. wacht dan
nog even: misschien komt hij wel dadelijk te
rug. Ik weet niet, waar Wyckam is. dus moet
ik zelf een paar brieven beantwoorden. Wil Je
je intusschen met de Times onledig hou
den?.... Kijk, wat hebben we nu daar?"
De baronet nam een brief van zijn schrijfta
fel. en prevelde voor zich heen:
„Zek^r met de laatste post gekomen I En het
is een buitenlandsch product. Ik ken de hand
in het geheel niet".
zit een Australische postzegel op", zei
Garth en ging zich in de krant verdiepen.
5iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimtiiiiiiiiiiiininmiiiiiiniuiiuni<:
„Nu geloof ik ook nooit, dat zij zelve hem zou
willen hebben. Een paar dagen heeft zij zich
gehouden, of ze er wel zeer op gesteld was.
„Lady Baronswold' te worden, maar ik geloof
meer, dat zjj dit deed, om naar moeder en miss
Gunn te plagen. Als hjj haar persoonlijk met
zün aanzoek te voorschijn komt, dan scheept
hem zéker af!”
„Dus u denkt, dat zij niet voor hem voelt?”
..Neen, geen zier, zoomin als zij er iets om
geeft, om „Lady Baronswold" te worden. Het is
niet anders dan een grap van de kleine on
deugd. Ze heeft nagenoeg dezelfde opvattingen
als Ut betreffende geboorte, naam en wat dies
meer zij. Maar dit is nu juist een onderwerp,
waaromtrent wij het niet met elkaar eena zijn”.
•Neen, niet geheel. Sir George”.
„Nu, we kunnen ook niet allen gelijk den
ken," hernam de baronet met onderdrukten
kucht. „En toch, mijn jongen, je kunt er van
°P aan. dat, zooals ik dit ook eens tegen Wyc
kam zei t komt er niet op aan naar aan-
leuwen Beppelin
in aanbouw is
werf in Frie-
laar. Daar is
ook de afdeellng voor de passagiers zoo goed als
gereed. De constructiewerken maken goede vor
deringen, zoodat verwacht kan worden, dat het
nieuwe luchtschip in 1934 gereed zal zijn.
Het luchtschip wordt 248 M. lang en 412 M.
breed: het zal er dus niet zoo slank uitzien als
het luchtschip „Graf Zeppelin”. Voor het in
nemen van draag-gas zijn 16 van elkaar onaf
hankelijke gas-cellen aangebracht met een to
talen Inhoud van 190.000 kubleken M. De drijf
kracht wordt verkregen door Dieselmotoren met
een capaciteit van 4400 PK In deze Zeppelin
worden voor het eerst Dieselmotoren gebruikt.
Door het aanwenden van Helium als gasvulling
en zware olie als brandstof voor de motoren,
wordt de veiligheid aanmerkelijk verhoogd.
In het voorste gedeelte onder den scheeps
romp wordt, evenals bij de „GrafkZer
stuurgondef met de stuurstoelen,
ruimten enz., aangebracht. De verbll
der passagiers worden ingericht in twee boven
elkaar liggende dekken: in het bovendek be
vindt zich de eetzaal, de hal. schrijf- en lees
zaal. alsmede de wandelgangen en 25 hutten
met 5Q bedden. In het kleinere beneden-dek be
vindt zich de rooksalon, bet dlreoOe-ltantoor,
keuken, verblijfplaatsen van de bemanning enz.
De artistieke stoffeerlng van het verblijf voor de
passagiers is opgedragen aan Prof. Breuhaus te
Berlijn.
De „Graf Zeppelin" heeft Zondag onder com
mando van Dr. Eckener een tocht gemaakt
boven het Saargebied. In Saarbruecken werd
een landing uitgevoerd.
Volgens het rapport van de haven-douane is
de bultenlandsche handel van China de laatste
vier jaar bijna met tweederde verminderd.
zich heekimaal
jullie maar eens mee, dan zal Je het
„O, dan is het zeker de harmonica,
die zoo’n herrie maakte.
men reizen doet. Er. het diepste reizen
eigenlijk pas na de reis, wanneer men alles wat
men opgenomen heeft, heeft laten bezinken tot
het een geestelijke rijkdomsvermeerdering is ge
worden.
Het is wel waar, dat men boeker, kan knopen,
dl.' de heerlijkheden van de verre landen schil
deren, dat men kan luisteren naar de radio, hoe
elders muziek wordt gemaakt en gespróken
wordt, dat men bultenlandsche kranten kan
lezen, die dieper dan de onze ingaan op de
gebeurtenissen aldaar, maar dit alles is niet
precies hetzelfde als het bezoeken en goed be
zoeken van die landen. Het is zelfs waar, dat
men in één boek veel meer kan lezen, dan
men In tien reizen kan ervaren of constateeren.
Toch Is het eerste géén reizen, en het tweede
wel. Men denkt over een vreemd land heel an
ders, wanneer men er een keer is geweest, dan
wanneer men er jarenlang over leest. Het beeld
van het land, de mensch die er woont, begint
immers pas te leven bü eigen aanschouwing. De
grond en de voortbrengselen van den grond
zijn pas levende we .ns voor ons. wanneer we
ze gezien hebben. De bergen worden pas bergen,
wanneer wij aan hun voet hebben gestaan, ze
hebben gemeten met de omringende landschap
pen. met onze eigen landschappen, wanneer wij
ze hebben beklommen, al is het maar een paar
honderd meter.
Maar wee dengene. die reist zonder „gepeizen”.
Hij reist niet. Hij verplaatst zich en dat is aL
Schrijver dezer regelen sprak nog maar enkele
dagen geleden een zakenman, die zijn leven lang
niet anders deed dan sporen en vliegen van
Londen naar Rome, van Parijs naar Berlijn,
van Dresden naar Konstantinopel. Ik benijdde
hem. maar hij vond die jaloezie volstrekt onge
motiveerd. want hij vond dat reizen tijdverlies.
Hij wilde liefst zoo spoedig mogelijk van de
eene plaats naar de andere overspringen, want
het eenige wat hem interesseerde was het
zaken-doen. Het reizen was hem middel en
geen doel, hoewel hij. een goed reiziger zijnde,
dit noodzakeljjke middel mede tot *n aantrekke
lijk doel trachtte te maken. Maar die kunst ver
stond hij niet, omdat de aantrekkelijkheid van land
en mensch en het heimwee naar verre onbe
kendheden hem niet in het bloed zat. De gees
telijke waarde van het reizen was hem veertig
jaar onbekend gebleven en hij zag het reizen
als een noodzakelijk en tüdroovend kwaad. De
ongelukkige!
Reizen Ir een kw-stie van temperament, van
levenshouding. De romantische mensch zal het
weer anders doen dan de nuchtere of de realis
tische. De romanticus maakt geen plannen,
reist op goed geluk en heeft het land aan pro
gramma's. Hij neemt de schoonheden zooals zij
zich aan hem voordoen en hoopt leder oogen-
blik op de groote verrassing, de groote geest
drift. Liefst zou hij niet met den trein, maar
te voet, of per flets of per auto gaan, om te
kunnen komen waar hij wezen wil en waar de
trein hem niet brengen kan. Maar te voet duurt
het langer dan zijn vacantie toestaat, per flets
eveneens en de auto Is hem misschien te duur.
Maar éls hij tijd genoeg heeft, dan wandelt hij
bu voorkeur door Europa en laat zich niets
ontgaan van het stille land noch van de drukke
stad. Hij ziet honderden kleinigheden, die groot
z|jn door hun verrassende openbaring. Hij ge
niet veel meer dan de man, die den Pullmann
verkoos, omdat zijn beenen niet moe willen
worden. De wandelaar zal s^ms slapen in de
open lucht of in een van die kleine, nauwelijks
rindbare hotelletjes tegen de helling van een
Zuidelijk land en hij zal wijn drinken in het
herbergje, dat de Pullmannreiziger nooit te zien
krijgt en waarvan hij het bestaan niet kent. De
wandelaar zal aanzitten met den eenvoudigen
boer, die den wijn verzorgde, die zoo kostelijk
smaakt en hij leert den eenvoudige kennen In
een vreemt^ land, zóó als geen inzittende van een
vliegmachine het ooit zal kunnen. De wandelaar
komt een dorp of stad binnen met een heel
anderen kijk op de dingen dan een treinreiziger,
want deze laatste voelt zich als een man, die
komt log^eren voor geld en de eerste als een
vermoeide pelgrim, die weliswaar ook niet gratis
zal worden opgenomen, maar die zich de moeite
gaf het dorp binnen te wandelen en zich daar
door eenigszins lid van de familie voelt.
.Men kan ook reizen op commando. Wanneer
men aan een gezelschap gekoppeld. In Parijs
arriveert en het Louvre bezoekt, dan kan men
niet naar eigen goeddunken bij een bepaald
schilderij blijven staan. Men moet vooruit, men
moet precies zóó laat het gebouw verlaten, want
anders komt het dagprogramma in de war. In
zulke gevallen zit men gekluisterd aan wat an
deren -willen en kan men niet naar hartelust
vagebondeeren en dit is juist zoo verrukkelijk in
een vreemde groote stad. Natuurlijk kan men
niet altijd doen wat men wil en sommige.i geven
er nu eenmaal de voorkeur aan wat goedkooper
had, want ze speelde op de harmo-
te reizen en zich dan in ’s hemelsnaam aan
anderen over te geven en anderer aanvJjzingen
te volgen. Of deze echter ook dat heerlijke ge
voel achteraf krijgt, dat hij zooveel dingen naar
eigen wil in zich heeft opgenomen, is een vraag,
die wij liever niet zullen beantwoorden. Er zyn
nJ. heel wat menschen die minder op reis gaan
om er zich geestelijk door te verreken en een
soort doopsel door te maken, dan om te kunnen
zeggen, dat zü daar en daar in het buitenland
geweest zjjn en het beroemde dit of dat óók
had vermaakt. Inplaats
meisje mee te bezwaren”.
Daarmee nam hij den jongen man de hand
den schouder en ging, zelfs zoo vlug, als
wilde hij daarmee het antwoord ontkomen.
„Breng je mij even naar Capheaton. Garth,
dan kan je meteen Charley eens opzoeken".
Rutland bedacht zich niet tweemaal en dit
gaf eenig oponthoud, daar zijn paard nog ge
zadeld moest worden. Een oogenblik later
bracht Josua het vóór en reden de heeren op
hun gemak den weg op.
Toen ze op Capheaton de hall binnenkwa
men. lag daar een groote zonnehoed op een
stoel en een opengeslagen boek op tafel, wat
dus wel een bewijs was, dat miss Patty weer
thuis was gekomen.
„Charley zal in de kamer zijn waar wij 's och
tends altijd zitten; daar mag hij zijn vischtulg
bergen. Ik heb nog enkele brieven te beant
woorden; dus wil je mij hebben, dan kan Je
mij In de bibliotheek vinden”.
De bibliotheek was nu eenmaal Sir George’s
geliefd vertrek. Niet dat hjj nu zooveel voelde
L ik op X kantoor kwam, zinspeelde U er op. dat
ik na eenigen tijd deelgenoot in de firma zou
kunnen worden. Ik heb er U later nooit aan
herinnerd, maar ik heb het niet vergeten. U
zult toestemmen, dat ik hard gewerkt heb en
geheel vertrouwd ben met de details van het
bedrijf, en nu ben ik nog niets dan een klerk
met drie pond in de week. Ik had hier een heel
andere positie verwacht."
De oude man liep eenige malen de kamer op
en neer.
„Inderdaad. Harry, Ik deed die belofte en ver
geten heb ik ze niet. Maar heel zeker ben Ik er
nog niet van. dat ik Je als compagnon in een
firma als de onze kan opnemen. Ze is wereld
bekend en staat hoog aangeschreven, maar één
enkele verkeerde zet zou ons kunnen ruïneeren.
Je bent bekwaam genoeg. Harry, maar tk ben
niet zeker van je karakter. Dat je je in schul
den hebt gestoken, pleit niet voor je. Enfin, ik
zal er nog eens over denken. Ik zal je nu die
tien pond geven, maar dit is dan ook de laatste
maal."
Een week na dit onderhoud, liet Sir Marma-
duc z'n neef Harry, die nog steeds als klerk op
X kantoor der heeren Warden, Hanscott Co.
werkzaam was, in zijn privé-kantoor komen.
„Ik wenschte” zoo begon de oom, „dat je
voor mij naar Canada ging voor een zaak van
gewicht. Men heeft mij een uitgestrekte land-
.streek in West-Canada te koop aangeboden en
nu wil ik dat Jij er heen gaat om een onder
zoek naar dien grond in te stellen. Belooft die
grond winstgevend te zijn, koop re dan voor me
op jouw naam. Begrijp je me?”
„Gedeeltelijk, maar ik heb geen geld.”
„Ik zal Je dat geven en een wissel van 10.000
pond op een Canadeesche bank om de zaak
tot stand te brengen. Als je het werk tot mijn
genoegen ten uitvoer brengt, schiet er ’n goede
honderd pond voor jou over.”
„Dank u. oom. Wanneer moet ik vertrekken?"
„Zoo gauw mogelijk, liefst dadelijk. En, luis
ter eens. Harry, het is een particuliere aange
legenheid. Voordat je terug bent, mag niemand
er iets van weten, ook m'n compagnon niet.
„Ik zal er aan denken, oom.”
Harry vertelde aan z'n meisje, Flora Dean,
alleen, dat hij voor dringende bezigheden naar
Canada ging vertrekken.
Sir George keek den brief inHet volgend
oogenblik hoorde Rutland iets, dat het midden
hield tusschen een snik en een kreun en de
gastheer stond lijkwit, met het open epistel in
de hand.
Garth vloog naar hem toe. ondersteunde hem
en bracht hem naar zijn stoel.
„U is niet goed,
slecht nieuws gehad?”
„Neen, neen", luidde het antwoord, en ter
wijl de baronet zich langzaam achterover in
zijn stoel vlijde, vouwde hij den brief weer in
de enveloppe en zei met een gedwongen lach;
„Het was een soort kramp, die mij voor het
oogenblik den adem benam. Er staat cognac
daar in het buffet. Geef mij wat, wil je?"
lijke zomer geweest. Maar van den winter
houd ik óók veel! Ik verheug er me al op.
Garthdale en de heuvels geheel met sneeuw
overdekt te zien. En wat zal Ryecroft dan
mooi zijn!.... Het Ijjkt mij nu een onafzlenba-
ren tijd geleden, dat Lucinda en ik op de heide
verdwaalden en ik het voor het eerst zag. Wat
was ik boos op Josua! En wat hebben wjj toen
later nog gezellig zitten praten!.... Kijk maar,
daar babbel ik nu in één stuk door en zou nog
haast vergeten, wat ik vertellen wilde.... Her
innert u zich, dat ik u eens gesproken heb van
mijn nichtje, de dochter van tante Marion?”
mijnbeer
vergeten
worden. Maar propos, ik denk, dat u naar
Eagle-Lodge wilt gaan om uw tante Lady Wor
den te begroeten?”
„Juist, mijnheer. Ik had vanmiddag willen
gaan.”
„Nu. doe medan het genoegen en ga di
rect. Ik heb een dringenden brief voor lady
Warden en het zou me aangenaam zijn als u
dien persoonlijk zoudt willen bezorgen.”
Een half uur later Werd Harry op Eagle-
Lodge door den ouden huisknecht ontvangen.
„Gaat V maar naar de bibliotheek, mijnheer;
ik zal den brief dadelijk overhandigen. Harry
nam plaats en wachtte, terwijl hij zich afvroeg
hoe z'n tante en z'n neven en nichten den
zwaren slag zouden hebSen gedragen.
Zonder den ouden baronet zou het huls nooit
meer voor hem zijn wat het vroeger was.
HU draaide zich om toen de deur plotseling
geopend werd en stond als vastgenageld van
verbazing.
Sir Marmaduc stond voor hem, glimlachend
en zoo gezond als ooit.
.Wat drommel! Vergeef mij oom, maar bent
u het.... werkelUk?”
„Of ik leef? Ik geloof het wel m'n Jongen.
Verheugd Je te zien, zeer verheugd."
.Maar oom, ze telegrafeerden me, dat
dood was!"
De oude heer lachte hartelijk.
„Ik zond het telegram zelf en bracht Hans
cott van alles op de hoogte.”
„Maarmaar, ik begrijp u niet,
deed u dat?”
„Ga zitten, Harry. Herinner Je je. waarom
er niet toe kon besluiten. Je als compagnon
de firma op te nemen?”
„Ja. u zei u was er niet zeker van, dat
standvastig genoeg van karakter zou zün."
Precies. Ik heb er de proef van genomen;
hebt die schitterend doorstaan. Ik heb
sltie bereikt, dan zal je dit ook een groote vol
doening schenken. X Is. of er altUd eenige smet
kleeft aan geld, dat ons zoó in den schoot ge
worpen wordt! Geluk heeft het mU waarlijk
niet veel geschonken”. Dit zeggende legde hü
Garth de hand op den schouder en ging voort:
„Weet je wel, jongen, wat ik telkens en telkens
weer gewenscht heb, sinds ik je kende en wist,
dat je het petekind was van oom Batchford?..
Dat hU mü Capheaton had nagelaten, als hij
dit dan wilde, maar dat hU zUn geld aan jou
van er mijn klein
hebben gezien.
Hoe lastig is soms het kieren van een hotel.
Men moet zeer ervaren zUn in het reizen om
Juist te kunnen kiezen. Maar alleen degene,Ule
mU maar niet aoo. nu ik u een
hebt!” antwoordde hij op
is jouw vader wUzer geweest”.
HU had ook heel wat minder fortuin,
ik bracht Garth in herinnering.
X Is mogelUkl Maar dat heeft je zeker geen
kwaad gedaan. Naar hetgeen ik van meer dan
één zUde gehoord heb. zün Je vooruitzichten
niet slecht; zal Je binnen enkele jaren een
zeer goede positie hebben aan de fabriek”.
,Als ik dit niet verwachtte. Sir George, zou
ik het er niet zoolang uitgehouden hebben!”
JMt begrUp ik, mUn jongen. Heb je die po-
omzet van den bultenlandschen
handel van Sovjet-Rusland bedroeg, volgens
mededeellng van het Telegraaf-agentschap der
Sovjet-Unle, in de eerste vier maanden van het
loopende jaar 283.713 000 roebel, waarvan op
rekening van dén export 156.069POO en op die
van den Import 127.644.000 roebel, waarmede
de handelsbalans een actief saldo vertoonde
van 28.425.000 roebeF
De handel met Duitschland is het grootste en
bedroeg in totaal 104347.000 roebel.
De invoer van Duitsche goederen in Rusland
is echter belangrijk grooter dan de ultvoe^Jvan
Russische góéderen De eerste bedroeg 64 296DÓ0.
de tweede 40.051.000 roebel.
Als tweede op de lUst van den buitenl. han
del 'staat het Brltsche rUk met een totalen
cmzet van 48.213 000 roebel. Engeland blUkt een
belangrijk grooter afnemer te zUn van Russi
sche goederen dan dat het zelf Importeert.
De uitvoer naar Engeland bedroeg 34.000.000
en de Invoer in Rusland 14.205.000 roebel.
De derde is Mongolië, met een totalen omzet
van 15.043.000 roebel, vervolgens Italië met
14.546.000 roebel, gelUk over in- en uitvoer ver
deeld. Frankrijk en koloniën met 11.705.000 roe
bel (met een aanzlenlUk Russisch ultvoer-over-
schot), daarna West-China en vervolgens Ne
derland en koloniën met een totalen bmzet van
van 7.535 000 roebel, waarvan 4.503 000 voor den
uitvoer en 3.030.000 voor den Invoer.
Nederland staat in omzet ongeveer gelUk
met België. Perzlë en Amerika. Vervolgens ko
men Oost-China, Polen en Zweden. Een opval
lend lage plaats neemt Japan in, met *n totalen
omzet van slechts 2.691.000 roebel. De rU wordt
gesloten met Denemarken, TurkUe, Noorwegen
en Afghanistan.
Over de artiki
port het volgen
halffabrikaten J
procent, aan w
Vermoeid, maar zeer tevreden, keerde Harry
terug naar z’n pension in de kleine stad in X
Westen. Z’n onderzoek was afgeloopen en hU
had er zich van overtuigd, dat het bewuste land
een prachtige geldbelegging zou zün. Er was
olie op niet zeer groote diepte en in groote hoe
veelheid. Het was een ware goudmün. -
„Een telegram voor u. mUnheer!"'
Harry brak de enveloppe open en zag, dat
het een kabeltelegram uit Londen was.
„Uw oom Sir Marmaduc is ernstig ziek.”
Het was onderteekend door den huisknecht
van Eagle-Lodge.
Harry was besluiteloos wat te doen. Zou hU
voortgaan z’n instructies uit te voeren of
wachten op nadere orders? HU besloot te wach
ten tot den volgenden dag. Toen ontving hü
een tweede telegram:
,Blr Marmaduc hedenavond overleden.”
Maar Harry had reeds besloten het contract
in orde te maken en eenige dagen later waren
de eigendombewüzen in zün bezit en was hü
gereed om terug te keeren.
Toen kwam een denkbeeld bü hem op, dat
hem met kracht aangreep. Niemand bulten
hem zelf wist van z’n zending, want Sir Mar
maduc had ultdrukkelük gezegd, dat het een
geheim was voor de andere firmanten. De be
zitting In Canada was op z’n eigen naam ge
kocht en ook de acten stonden op zün naam.
Het land was formeel zün eigendom. Waarom
zou hü niet in Canada blüven. geld opnemen
om de olievelden te ontginnen en zoo tot wel
vaart en rijkdom te geraken?
Hoe meer hü er over nadacht, hoe meer het
idee hem aanlokte. Na eenige maanden kon hü
Flora laten overkomen; ze zouden trouwen en
de vooruitzichten zouden uitstekend zün. Z’n
oom. die zelf ,’n groot gezin had. zou hem wel
niets hebben nagelaten. Nu z’n oom er niet
meer was, zou de firma misschien ook z’n
diensten niet meer zoo op Prijs stellen. Z’n
vooruitzichten zouden In ieder geval minder
gunstig worden. Aan een deelgenootschap in
de zaak was geen denken meer. Het zou dus
dwaas wezen deze zoo gunstige gelegenheid, die
nu onder z’n bereik lag, voorbü te laten gaan.
Dit waren Harry Brandon's gedachten, toen
hü op een avond in z’n hotel te Montreal zat.
Den volgenden dag echter, bü X ontbüt. had
er een omkeer in zün gemoed plaats.
Hü schold zichzelf voor een schurk uit en ge
voelde diep berouw, omdat hü op het punt had
gestaan het vertrouwen te misbruiken, dat z’n
overleden oom in hem gesteld had. Hü verliet
Canada en reisde naar Londen terug.
Toen hü op den morgen van z'n terugkeer
het kantoor binnen trad, deelde een der kler
ken hem mede> dat de heer Hanscott hem di
rect wenschte te spreken.
was al heel weinig attent van vader, om u te
vragen. Juist nu er zoo weinig te doen is op
de fabriek!”
„Plaagt u
week niet gezien
zacht-verwütenden toon.
Zü keek hem aan met een blik. nd, zooals
zü dien enkel maar voor hém bewaarde, naar
hü hoopte.
„X Is verschrikkelijk warm, vindt u niet? Me
dunkt, we moesten maar niet tennissen; giste
ren heb ik mü nog zoo druk geoefend, dat ik
er blaren van aan de handen heb. Kük maar!
Zullen we hier wat in de schaduw gaan zit
ten?"
Ze zetten zich op een bank: onder een groo-
ten boom, die een heerlük natuurlük prieeltje
vormde, en zü begon weer:
..De bladeren zullen toch al niet gaan vallen?
Ik hoop maar van niet, want het is een heer-
zomer
óók veel!
en
te i
leiding van welke gelegenheid dat het slechts
van belang is, wie een mensch zelve is; maar
niet wie en wat Je voorouders zün. Een goed
mensch te zün is hooger eer. dan van goede
geboorte te wezen. Er zün omstandigheden,
waarin dit niet meer gewicht in de schaal legt
dan een stroohalm! Let eens op, of je te eenl-
gertijd ook niet tot dit inzicht kom, eer je nog
zoo oud ben als ik”.
De jonge man antwoordde niet. Hü voelde
zich .onder den indruk, niet zoozeer van de
woorden zelve, want die had hü al zoo dikwüls
van den baronet vernomen, maar door den on-
gewonen ernst, waarmee ze gesproken waren.
Andermaal een zucht onderdrukkend, stond
Sir George van tafel op.
„Ik moet nu terugkperenJe hebt zoo iets
gezegd, van dat ik magerder zou zün geworden,
hè?.... Nu, ik heb toch anders nog een be-
hoorlük gewicht! En toen ik zoo Jong was als
Jü. leek ik wel een talhout....! Maar ik heb
te'weinig gewerkt van mün leven, zie je! MUn
goede, vader hééft er verkeerd aan gedaan, dat
hü n>W nlet voor ietó heeft laten oplelden. Dan
nderdaad. reizen en reizen is twee. Men kan
vele landen ter wereld bezoeken zonder eigen-
lük op reis geweest te zün. Want reizen be
teekent niet zich verplaatsen van het eene land
naar het andere, noch van de eene stad naar
de andere, maar het beteekent, zün geest even
zooveel verfrisschingen te doen ondergaan ah
komt
vc kan Je niet langer geld blüven leenen,
I Harry. Een jongeman als JU moet leeren le-
ven van z'n inkomen.”
Sir Marmaduc Warden sprak ernstig, maar
niet, onvriendelük. HU stond met z’n rug naar
X vuur gekeerd in de bibliotheek van Eagle-
Lodye. Z'n neef, Harry Brandon, zat tn een
armstoel en zag er alles behalve vroolük uit.
„In theorie hebt U gelUk. oom. Maar met uw
rükdom kunt U zich niet voorstellen, hoe moei-
lÜk het voor mü is met' mün drie pond In de
week den schün op te houden, vooral als
men.
.Harry, je bent nauwelüks vüf en twintig
Jaar. Ik was verstandiger en niet getrouwd voor
m'n vüf en dertigste.”
„U kunt m'n Inkomen verhoogen, oom.”
Sir Mamaduc keek z’n neef aan.
„Dus je wenscht verhooglng van salaris?”
.Heen, dat Juist niet. Tien Jaar geleden, toen
„Zoo! Verheugd u te zien, münheer Bran
don." zei de tweede compagnon hartelük. „We
hebben uw hulp gemist. Ik begrijp, dat u voor
een particuliere aangelegenheid voor Sir Mar
maduc op reis was. Het zal me genoegen doen
als u zoo spoedig mogelük uw werkzaamhe
den hervat."
.Ja, mUnheer
Harry aarzelde en opnieuw kwam de verzoe
king over hem. Blükbaar wist de heer Hanscott
niets van de zaak af; hU'kon dus zwügen en
de rijke olievelden als de züne beschouwen.
Maar zün besluit was spoedig genomen.
„Excuseer me. mUnheer. maar nu Sir Mar
maduc helaas In mün afwezigheid Is overleden,
zal Ik mün verslag aan u moeten doen. De zaak
was In zekeren zin particulier, maar zü had
toch het voordeel van de firma ten doel.”
In weinig woor-
den bracht Harry
nu rapport uit
over z'n zending
en het resultaat
daarvan.
„Hier zün de
papieren, mün-
Z 2
•sesesossssssssM
heer. U zult zien, dat de velden In West-Caneda
een prachtige geldbelegging zün.
Hanscott s oogen schitterden en hü stak den
jongen man de hand toe.
„Ik dank u in naam der firma,
Brandan. Uw diensten zullen niet
HU run Ineevolee de veraekertngsvoorwaarden tegen f bü levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door Z 7^/1 bü een ongeval met Z 9C/) bü verlies van een hand Z 1 OIT bü ver!lea van een f Cfl „MLeen breuk van Z Zrt bü verlies van ta
S^vaUm v^kwdvw een d« Ogende ultkeerlngen f ÓUUU.~ verlies van belde armen'belde beenen of belde oogen f OU.- doodehjken afloop T een voet of een oog f IK, O.-duim of wüsvlnger l been of arm anderen vinger
Rutland deed dit en na het gebruik zag de
baronet er weer veel beter uit.
„Hoor eens, Rutland, er geen woord van zeg
gen tegen lady Carew. Ze zou dadelijk Barrow
weer op mü afzenden met een half dozün col
lega's In consult. Ik voelde mü een oogenblik
héél ellendig, dat is waar; maar nu ben ik
weer beter”.
„Heeft u al eens meer zoo'n aanval gehad?"
.Heen, niet zóó. O, maar het beduidt niets!
Je dacht zeker aan het hart?.... Dat is vol
komen gezond, hoor! Mankeert niets!.... O.
daar is Charley. Dat dacht ik wel.
eens even, of hü niet te veel vergt
voet, wil je?"
züde gehoord heb. zün je vooruitzichten
slecht; 1
