Zij, die leven van menschenroof
vttfiaal <wwi den dag
I
J
f
Het Geheim
van
Sir Carew
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
ROBINSONschoenen zijn
'Uw beste vrienden
SPRUTOL
Bi; alle drogisten.
DE SCHADUW
WOENSDAG 12 JULI
Een stad onder de Doode Zee
Enkele herinneringen
vlag
Verdronken steden
t
n
Spoorwegaanleg door
werkloozen
OP
den bodem der zee
Resten van Romeinsche
beschaving
Le Bourget als goud-
haven
SCHANDELIJK
BEDRIJF
Canopus, de Egyptische residentie
van Alexander den Groot en
Geldzucht, die tot de gemeenste
misdaden verleidt
z
s
iitMiiimntn
Zomer
sproeten
verdwijnen spoedig
door een pot <-
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
-- J
waarvoor
i
hU
vroeg
t
Het
ben
hem
J
erfenis
«r
RCh
(Morgenavond vervolg)
(Ingezonden Mededeeling).
duwde de deur verder open en
je. George. Je wist
toch,
nu
HOOFDSTUK XXII
l
i
i
i
t>
i
i
..Om u
Ik
roe
oe-
jse-
de
en
nf.
[in-
het
ou
nf-
an.
wr-
ixi-
ien
fCtó
jen
:en
De
ar.
in
ch
eat
uit
er-
al-
ln-
jen
tiet
Rh
te
an
ïht
el-
re-
;n-
ita)
iai-
ten
ir-
de
er-
al-
;rd
jor
HIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIKIUV"'
De ParUsche vlleghaven le Bourget ia In deze
dagen van monetaire instabiliteit een der goud-
slulzen van de wereld geworden.
Behalve, dat Le Bourget het clearingstation
voor goud bestemd voor de Parüsche banken is,
worden ook groote hoeveelheden van dit gele
metaal naar andere landen doorgezonden
De vorige week landden twee vliegtuigen uit
ZAlrlch met 2'i ton goud aan boord op Le
Bourget,' vanwaar het naar Londen werd door
gezonden.
tal jaren geleden meldde zich bü de politie een
bedelaar, die beweerde Charley Rom te zl!n.
De leeflüd klopte precies, maar de bedelaar
had geen andere bewjjaen In handen, zoodot
men hem niet gelooven kon. t
Inuisschen vraagt men zich al hoe verschrik
kelijk het lot moet geweest Zijn van de ouders
van dsn knaap. Deze laatste zal zich mettertijd
gemakkelük hebben kunnen wennen aan de
nieuwe levensomstandigheden, zelfs wanneer hü
een bedelaar zou geworden zijn, die niet beter
wist dan alle andere bedelaars Maar de ouders
zün blijven leven in de angstige veronderstel
ling, dat hun kind misschien een verschrlkke-
lyken dood is gestorven en zoo niet, dat ergens
een menach op de wereld moet leven, die hun
zoon te en die het niet weet, of die het weet,
maar bjj gebrek aan bewijs niet spreken durft.
Bljjft de vraag, of een man zich zijn onders pre
cies zal herinneren, die hjj sinds zijn zevende
Jaar niet heeft gezien.
Dat de misdadigers, die zich met ontvoerin
gen bezighouden, geen rekening houden met de
ellende en de smart van zulke ouders, noch met
het lot van zoo’n kind, te wel de verschrikke
lijkste ontdekking die men doen kan En toch
is dit het geval, getuige de steeds toenemende
reeks van menschenroof, waartegen de over
heid on de politie niet streng genoeg kan op
treden.
„Accoord”, zei de kameraad, en hij hief zijn
1 glas op
..Proost”, zei Linke Bill en de zaak werd be-
I klonken.
S3
„Ja zeker. En toen heeft hij mü aan die al
gebrasom gezet en ging zelf weg, omdat hij nog
een brief te schrijven had of zoo iets. Maar nu
zit Ik zoo leelljk voor anker, dat hü mij eens
een handje helpen moet. Ik heb al in de biblio
theek gekeken en In zijn kamer, maar Ik zie
niets van hem.... Dan moet ik maar wachten,
tot hij weer boven water komt. Ga je mee
wat tennissen. Pats? Tenminste als u haar
niet noodig hebt, tante Allee?"
„Neen, maar zoo lang kan Mr. Wyckam toch
niet wegblijven en het gaat toch niet aan, dat
hü dan weer naar jou zou moeten zoeken."
„O, maar hj) kan ons makkelijk vinden, moe
der," meende Patty. „Want zij verlangde ook
niets liever dan een tijdje buiten te blijven:
tot dusverre was het alles prachtig gegaan; er
was geen scène geweest; moeder had het geval
waarlijk nog al philosophise?! opgevat, maar als
*e nu bjj elkaar bleven, zou zich allicht weer
een gesprek ontwikkelen betreffende Mr. Bra
bazon. Charley kwam met zijn voorstel dus
S
i
I
I
niiiiMiilliiiMiiiliimiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiimiiiliiiiiiiiiiliiiiiinir:
door en verslond da stad Canopus met al haar
prachtige bouwwerken. Interessant te. dat de
groote zeeslag van Aboeklr. waarin de vloot van
Napoleon I door de Engetechsn onder admiraal
Nelson verpletterend verslagen werd, zich boven
de ruinen der oude stad afspeelde.
In de laatste 150 jaren trekt het water der
Mlddellandsche Zee zich langzaam van het
kustland terug en zoo kwamen thans do zullen
spitsen der verdronken stad Canopus weer te
voorschijn.
BIJ gelegenheid van een vliegtocht over de
Mlddellandsche Zee van Cairo naar Athene,
viel de aandacht van den Engetechen comman
dant der Egyptische vesting Aboeklr. Sir John
F. Cull, in de nabijheid van het Neteonelland
op een voorwerp, dat uit de zee oprees en den
vorm van een hoefijzer had. HU vloog nogmaals
over deze plaats en zag, dat het verschillende
zullen waren, die oud-Grieksche versieringen
hadden. Nadat hü zün reis beëindigd had,
bracht Cull een bezoek bij den bekenden Egyp-
tischen archaeoloog Prins Omar Toessouw en
deelde hem zUn ontdekking mede. De prins nam
de gelegenheid waar, rustte een schip uit en
begaf zich met verschillende duikers naar de
aangewezen plaats. Het onverwachte resultaat
van deze expeditie was, dat er op den bodem
der zee de overblUfselen van een Grleksche stad
gevonden werden. De inscripties op de ruïnen
gaven den naam der verdronken stad aan. het
Grleksche Canopus kwam wederom te voor
schijn. de residentie van Alexander den Groeten,
die de stad na zijn Egypttechen veldtocht, bU
het einde der *e eeuw vóór Chr. aan de kust ge
sticht had. De groote Macedoniër vertoefde
gaarne in Canopus en verfraaide de stad met
grootscho gebouwen.
De zuil, die er van uit de vliegmachine gezien,
als een paardenhoef uitzag, draagt de buste van
den koning op den top, andere zullen hebben
reliefs, die zijn beroemde veldslagen In Klein-
Azië, waaronder de slag van Issus tegen de
Perzen, voorstellen. De zuilen zjjn van rood
graniet opgebouwd.
Reeds in de middeleeuwen drong de Mlddel
landsche Zee verder in'het Egyptische kustland
bU verlies van *n
anderen vinger
Haast even Interessant te een tweede ontdek
king. die door Engeteche vlleger-offlcleren ge
daan werd. BU een vliegtocht boven Palestina
ontdekten zü onder den waterspiegel der Doode
Zee de contouren van een groote stad. BU na
der onderzoek der geheimzinnige ontdekking
bleek, dat het de overblUfselen van een oud-
Chaldeesche groote stad waren. Sommige ar-
chaeologen zijn van meenlng, dat het misschien
de overblUfselen der BUbelsche steden Bodoma
en Gomorra waren, anderen beweren echter, dat
de overblUfselen van deze steden reeds door de
Vatlcaansche archaeologlsche expeditie op een
andere plaats van Palestina opgegraven zUn.
Het te voorlooplg nog niet uitgemaakt, wie het
hier aan het juiste eind heeft.
Naar gemeld wordt zUn er in de laatste weken
in de nabUheid van de badplaats Pistyan In
TSjecho-SlowakUe belangwekkende oudheidkun
dige vondsten gedaan, juweelen, gedecoreerde
glazen, drinkbekers, vazen van aardewerk en
brons. Al deze kunstvoorwerpen, afkomstig uit
den Romeinschen tVd. zullen binnenkort wor
den tentoongesteld In het kortelings geopende
museum te Pistyan.
Deae vondsten bevestigen opnieuw, dat de
grens van het oude Pannomië de Romeinsche
Donauprovincie geenszins gevormd werd door
den Donau, maaj dat het Romeinsche gebied
zich aanmerkelijk verder Noordwaarts ullstrekte.
tot aan de rivier de Waag, hetgeen overigens
reeds door Mommsen is aangetoond.
Eenlge honderden werkloozen zün door het
Zuld-Afrlkaansch Departement van Arbeid.
Handel en NUverheld aangesteld tot het aan
leggen van een spoorweg langs de groote Baal
nabU Natal. Het grootste gedeelte der koeten
zullen worden bestreden door het Departement,
terwül een klein percentage door liefdadige In
stellingen wordt vergoed. Vooreerst zal er een
begin worden gemaakt met deyelectrfflcatie der
spoorlUn tusschen Ladysmith* en Harrlsmlth.
Men heeft de hiervoor benoodlgde gelden ge
raamd op 20 000 pond sterling. Wanneer de be
groeting zal zUn opgemaakt, wordt onmiddellUk
met de werkzaamheden een aanvang gemaakt.
Voorts zal ër een bedrag van 90.900 pond ster
ling worden uitgetrokken ter verdubbeling der
hoofdlUn tusschen Mount Vernon en Cliffdale,
welke lUn tot nog toe één raiiweg bezat. De
nieuwe spoorwegbrug te Oemlnas. waaraan reeds
eenigen Ujd geleden een begin werd gemaakt,
zal In Augustus as. gereed komen. De uitkomst
betreffende de kosten dezer spoorlijn Is echter
vrU wat hooger dan men aanvankelUk vermoe
den kon. Nog 10.000 pond sterling zal moeten
worden toegestaan, wil men met den arbeid
dezer lün voortgaan. Dat deze spoorweg zoo snel
heeft kunnen vorderen, dankt men aan het
feit, dat de regeering over meer dan Voldoende
werklooss arbeiders heeft zorg gedragen, waar
door de werkzaamheden met rasse schreden
voort konden gaan.
voorschUn keek. Kortom, ze maakte dadelijk al
zoo’n gunstlgen Indruk op Lucinda, dat die
tegen Patty zei. toen de huishoudster even den
sigarenkoker ging halen, dien Sir George wer-
kelUk op Ryecroft had laten liggen:
„Ik mag haar graag, Patty. ZU heeft Iets
heel eerlUks en vriendeUjks over zich. Ik geloof,
dat Mr. Rutland geen slechten ruil heeft ge
daan met haar voor Mrs. Gloasop.”
Toen Mrs. Yull even later weer binnenkwam,
vroeg zü. of de dames ook wilden thee-drinken
en Miss Gunn nam die invitatie aan.
.Ken kopje thee zal ons heel goed smaken na
onzen rit over de heide. Zóó'n haast hebben we
nu ook niet. omdat de Markhams komen,
weet je wel. Pat? En het te nu pas vuf uur.
Dus u heeft een paar jaar In Amerika ge
woond. Mn. Yull? Dat sou ik nooit gezegd heb
ben aan uw accent."
„O. maar Ik was ook zoo jong niet meer, toen
ik daarheen ging. Ik was goed vier en dertig
en dan neem Je zoo gauw niet meer een accent
aan. Bovendien heb ik den langsten tüd in Ca
nada gewoond en daar wordt zooveel Fransch
gesproken."
„Dat heeft u daar zeker wel geleerd?"
.Ja, dat komt dan zoo vanzelf." Mrs. Yull
scheen nu niet zooveel lust te hebben, om uit
te weiden over haar ervaringen In Amerika;
althans zü keek, of ze nu niet zoo heel erg op
haar gemak was, en stond op. „Ik heb enkele
heel goede foto's meegebracht uit Canada,
een album vol. Misschien aoudt u ae graag
eens zien?" (Wordt vervolgd).
»U
dat
zal zUn.”
„Nu. hü zal ons geen kwaad doen, moes! En
Charley mag het dan al prettig vinden, wü
laten ons ook graag eens doorwaaien. Boven
dien verlang ik er bUzonder naar, om die nieu
we huishoudster te zien met dien abnormalen
r.aam: Jessamy Yull. was X niet zoo?.'... O. u
heeft haar gezien, hè, paps? Maakt ze een
prettigen indruk?"
„Ik denk, dat je wel met haar ingenomen
zult zUn. kindje," zei Sir George.
Het nieuwe ponywagentje bleek een heele
aanwinst te zün en bracht de dames op mak-
kelüke wUze naar het doel van haar tocht.
In de hall was een van de meisjes bezig een
houtvuur aan te leggen, want de avonden Wer
den al kil In die groote ruimte.
Zc vroegen de gedienstige naar Mrs. Yull en
hoorden, dat die op haar zitkamer was. waar
na se zich onmiddellUk daarheen begaven.
Mrs. Yull had een keurige zwarte japon aan,
met een zwart zUden schortje en een mutsje
waaronder haar frtech gezicht vriendelijk te
de prachtige
vond L„
en hoorde van
niets gemerkt hadden.
Sir George reed regelrecht naar Conclara en
gaf daar de boodschap van zUn vrouw af. Maar
hU gaf geen gevolg aan de ultnoodiging van
den kleinen majoor, om af te stappen. HU was
niet zoo heel wel geweest, zooals hü zei. en
wilde niet lang uitblüven, om zün vrouw niet
ongerust te maken.
Toch reed hü van conclara naar Ryecroft,
bond daar zün paard aan het hek, ging het
bordes op en trad de hall binnen, waar hü
Garth niet vond, zooals hü dit ook niet anders
verwacht had, daar lie op dezen tijd immeis
op de fabriek was. Toen liep hü nog een eind
verder naar de kamer van de huishoudster,
waar nü menigmaal geweest was. om er op zün
genioedelüke. joviale wüse een praatje te ma
ken met Mrs Glossop. De deur stond aan en
even bleef Sir George kijken naar de vrouw.
z-y Inds de ontvoering en den tragischen dood
van baby Lindbergh, hebben de menschen-
roevers. zooals men terecht deze misda
digers noemen kan, met elkaar gewedijverd in
üver En waarlük niet alleen In Amerika, hoe
wel dóór meer dan elders de ontvoeringen mo-
gelük schünen te zün. Nog slecht/ een paar we
ken geleden heeft de hoofdstad van Ooalenrük
büna zoo'n ontvoerlngsgeval meegemaakt. Ge
lukkig werd het complot nog tüdig ontdekt en
men kan zich indenken, dat reeds deze büna
geslaagde ontvoering eenlge consternatie heeft
gewekt in een land, dat zulke menschonteeren-
de praktüken nu eenmaal niet kent. Amerika
echter is matador In deze zaken en China niet
minder.
In China zün het voomamelük movers, be-
roepsroovers, die bemiddelde burgers ontvoeren
en verbergen, om daarna de familie een kapitaal
aan losgeld*af te persen. Voortdurend lezen we
Immers in de bladen van die gevallen, waarin
o.a. kooplieden ot ook wel vreemdelingen (mis
sionarissen of zendelingen) ontvoerd worden.
Blüft de familie In gebreke, dan ontvangen zü
soms een waarschuwing In den vorm van een
brief met bedreigingen, doelf ook wel In den
vorm van een pakje een.... oor van den ont
voerde, enkele dagen later gevolgd door een
arm of een been en wanneer het daarbü blüft
en de familie niet te hulp snelt, dan beteekent
het stllzwügen, dat het slachtoffer definitief is
af gemaakt.
In Amerika te het niet veel beter. Weliswaar
snijdt men daar geen ooren of beenen af, maar
het geval-Llndbergh bewüst voldoende, dat de
ontvoerders uit Dollarland niet opzien tegen
harde maatregelen. Ook voordien hadden in
Amerika vaak ontvoeringen plaats, doch den
naam van den oceaanvlieger in verband ge
bracht met deze praktüken, schudde de aan
dacht van de wereld feller wakker dan een reeks
misdaden doen kon. Vroeger beteekende een
ontvoering voor het Ajrerlkaansche publiek
niet veel meer dan een opwindend geval. Titans
echter werd het een moorddadige Industrie en
die was blükbaar noodig om de autoriteiten in
het gareel te krügsn. De invloed van de on
derwereld op de pdlitie en het publiek is steeds
zoo groot geweest, dat men volstond met be
vend toezien en niets of weinig te doen, tot
de beroemde baby om het levan kwam en meu
plotseling helder inzag, dat het zóó niet langer
kon.
Intusschen wordt deae ontvoerlngslndustrie
meer en meer uitgeoefend op kinderen en dit
maakt haar nog afschuwelüker dan ze al was.
Het ergste van al is, dat niemand den julsten
omvang van deze misdaden vermoeden kan,
maar de politie is er van overtuigd, dat de mis
dadigers een organisatie hebben over heel Ame
rika. Deze organisatie te zoo sterk, dat zü in
staat is iedereen, die men maar wil, te doen
verdwünen. zonder dat een spoor van het slacht
offer wordt ontdekt. Voor de bandieten zün
deze ontvoeringen meestal ongevaarlük. Het
slachtoffer nJ. zwUgt als een graf, om zich
onaangenaamheden te besparen; want wie ga
randeert hem dat In weerwil van een fabel
achtig losgeld, zün kinderen, zün vrouw of hü
zelf, op een kwaden dag niet ten tweeden male
wordt ontvoerd en ditmaal met nóg ernstiger
gevolgen. Een Inlichting aan de politie gegeven,
kan een doodvonnis ten gevolge hebben, niet
voor den misdadiger, maar voor het onschul
dige slachtoffer.
De „secret six", een geheim comité In Chi
cago, dat tot taak heeft de praktüken van de
onderwereld te bestrüden, heeft uitgerekend
dat het vorige jaar ongeveer tweeduizend ont
voeringen hebben plaats gehad. Msn de vier
honderd gevallen, die bü de politie werden aan
gebracht, kon deze In slechts zeven gevallen
voldoende bewüsmateriaal verzamelen, om een
vonnis tegen de misdadigers te motlveeren. En
van de zeven ontvoerde kinderen werden er
zesdood teruggevonden I
Vooral in de laatste jaren hebben de ontvoe
ringen en de daarmee steeds gepaard gaande
chantage een geweldige vlucht genomen en een
van de voornaamste oorzaken zoekt men, mis
schien niet ten onrechte. In het feit, dat in
Amerika niet de dwang bestaat zich aan te
melden. De lüsten van namen van logé'.; in
hotels en pensions worden niet eens gecontro
leerd en zoo kan iedere boef zich vrü in de Ver.
Staten bewegen.
Een der jongste offers van de Amerikaansche
onderwereld is de bierbrouwer William Hamm,
een rük man, die midden Juni in de handen
van bandieten viel en met den dood werd be
dreig^. zoo men geen losgeld van 100.000 dollar
wilde betalen Het geld moest binnen een be
paalden tüd op een aangegeven plaats worden
worden gedeponeerd. De familie liet zich echter
niet intlmideeren en gaf de zaak bü de politie
aan. Deze vermoedde reeds onmiddellUk wie
de dader zou zün. Sinds gerulmen tüd ver
dacht zü de bende van Sankey, die men ove
rigens ook van andere ontvoeringen verdacht
had, o a. van die van den mllllonnalr Boett
cher, die tegen betaling van zestig duizend dol
lar werd vrügelaten. Direct na de vrülating van
Alt wi) tn de somsrOaoen
Sna/then naar een glaasje kwast.
Kn het dun flanellen pakje.
Van het vorig jaar, nog past,
Ja, dan weet u, dat het heet is
En de luiheid wordt gewekt
Als men maar een brokje echaduw
Tusschen al die ton ontdekt!
Schaduw.' en de groote nadruk.
Dien men op het woordje legt,
Daarmee wordt een groot verlangen
Met een simpel woord getegd!
Reeds het zitten is een loflied,
Want men doet dit ongeveer
Met een zucht, die men hoort rjjzen
Tot de hooge stratosfeer!
Zon is mooi en zon is heerlijk,
Doch het puffend menschdom vindt.
Dat de schaduw, als idylle,
Het van zonnehitte wint!
En de sonU>'re schaduwzijde.
Welke men zoo grdag ontvlucht.
Daarin voelt men zich warempel
Voor een keertje.... opgelucht!
MARTIN BERDEN
Nadruk verboden)
„O, paps toch! Als uw neus los gat zoudt u
dien zeker ook vergeten. Het te toch wat te
zeggen
„Op Ryecroft?" vroeg Lady Carew. ,Jk wist
dat je daar gisteren geweest was.
mer.
Robbie en Topsy hadden met den
aeeman een ritje op den rug van de
giraffe gemaakt en t_;~
keerden sagen ae. dat Willie Woensdag
bezig was het boveneinde van een i
houten pakkist te schaven,
„Ik vond deze schaal In da gereed
schapskist aan boord van het ver
ongelukte schip." vertelde Wlllie,
„en nu maak ik het bovenste glad
voor Ivy. om daarop haar koekjes te
leggen.”
.,Ik had er Jutet mün noten in willen
doen." aelde de zeeman.
legen gedeelte van
voorkeur zaten, om daarna
taurant te gaan lunchen.
Robert Mayfair had haar ruim een week
geleden leeren kennen, haar leeren bewonde
ren en zü waren beste vrienden geworden.
In den namiddag meldde zich een uitste
kend gckleede Jongeman bü den chef de ré-
ceptlon van Hotel Continental en liet zich in-
schrüven als Lord Connlnuham onder mede-
deeling. dat nü voornemens was tenminste
drie dagen te blüven.
„Er logeert hier ook een vriendin van mü".
merkte hü na de formaliteit op. „miss Row-
stry.” doch terwül hü zich om wendde, zag hü
haar naast zich staan
„Ach. miss Rowstry. hoe maakt u het? Wat
een genoegen u te ontmoeten."
„O. uitstekend, dank u," zei Maggy, terwül
zü hem ontstemd aanzag. ..gaat u ince naar
de lounge, dan.... ik.... dan vertel ik al het
nieuws En hoe maakt het lady Conntngham?"
„Pas op", waarschuwde Robert, „die bestaat
niet."
In een rustig hoekje in de lounge verweet
hem Maggy haar in het geval betrokken te
hebben. .Maar wat dacht Je? Als ik hier drie
dagen als Lord moet rondtwerven. denk Ik er
toch niet aan je gejflschap te moeten missen.
Om te beginnen noodig ik Je dan ook uit met
me te dlneeren.”
Maggy veraoende zich spoedig met hem. en
accepteerde. „Maar veronderstel een*. dat
Lord Connlngham inderdaad kwam logeeren!”
„O”, antwoordde Robert, „daar te geen
sprake van!"
schrlkkelük naar een wandeling. Toe. Luce, leg
Je werk nu eens weg en maak Je klaar."
„Maar Jullie kunt riet dat heele eind heen
en terugloopen,” verzette Lady Carew zich.
„Nu. goed, dsn nemen wü Brown en het
ponywagentje. Herinner je je nog vel onzen
eersten rit over Garthdale. Lucinda?”
Miss Gunn knikte en Lady Carew lel*.
„Kom, laat Charley er nu maar heenrüden;
zou *t zoo prettig vinden! En je vergeet,
het Zaterdag Is en dat Mr. Rutland thuis
„Zie Je die twee daar?” vroeg Linke Bill
aan zün makker, „die Jongen en d^t meisje.
En begrüp Je me?”
„Dat meisje logeert hier al ruim een week”,
antwoordde de ander, die evenals Linke BUI.
keurig gekleed in het restaurant van het ho
tel dineerde, „de Jongen kwam vanmiddag en
heet Lord Connlngham
„HU te Lord Was-lk-t-maar”, zei linke BUI
..Ik ken Lord Connlngham van vroeger, hü
lükt niets op dien ouden bok. t Is een grap
om te geuren, maar die hem zal opbreken. 8ta
JU Je portie?"
„Voor honderd procent", grünsde de ander
„Goed, zie je die oude vrüster daar, aan den
anderen kant in den hoek? Die draagt te veel
Juweelen en bovendien heeft ze er nog heel
wat in een klein juweelenkistje in haar ka-
Terwül ik haar den dienst bewüs haar
van waakzaamheid te verlichten, kük
JU uit. En als de zaak ontdekt wordt, dan zor
gen wü ervoor, dat die Lord Connlngham in
toen ze terug- öe Katen loopt
niet eens,
George.”
„Ja. ik ben er even aangereden, liefste....
Maar zoek maar niet meer. Patty. Ik heb 'm
zeker djar laten vallen."
eigenaardig van
.t Mr. Rutland niet thuis kon zün."
iTfaps dacht zeker, dat hü wel eens een dag
vrijaf kon hebben, te het niet? Maar goed, ik
zal nu niet langer zoeken, al was het nu ook
uw zilveren sigarenkoker en nogal een geschenk
van moes. Hoe komt u er Mgenlük bü. dat u *m
op Ryecroft sou hebben verloren?"
„Wel, lieverd, omdat ik mü herinner, dat Ik
een sigaar heb opgestoken. Juist even voordat
ik wegging. En dat weet ik nog zoo goed, om
dat ik mün lucifers vergeten had en er dus
eentje vragen moest. Maar wat ik er toen later
mee heb gedaanRutland zal 'm in leder
geval wel vinden!"
„Ik hoop het maar," zei nu Lady Carew. „Je
hebt 'm al sooveel jaren gehad; je weet wel, we
hebben juist zoo dikwüte gezegd, dat dit nu 1
eenlge ding was. dat je nooit verloren hebt, en
dat beschouwde ik als een groot compliment
aan mü. omdat het büna het eerste cadeau
was, dat ik Je gegeven heb. Charley kan er im
mers straks even heenrijden, als Wyckam hem
laat gaan." -
„O, neen, moesje! Lucinda verlangt ook ver-
De zeeman was Jutet op tüd geko
men om te voorkomen, dat Willie
Woensdag het haar aan het achter
einde van den nek van de giraffe af
schaafde.
„Stop eg mee." riep Freddy,
'..dat te geen manier om Edwin’s haar
te anüden
„Ging het dan niet goed.” aelde
WUlte, ,Jk dacht er goed aan te doen,
ik dacht je wat moeite uit te sparen,
anders had JU met een schaar de
haren moeten knippen."
„Beter wat moeite met een schaar,
dan op zulk een wüze te willen knip
pen.” aelde de zeeman kwaad.
Boettcher trok de geheels politiemacht van
Denver tegen de bende op, zonder echter het
minste resultaat te bereiken.
In Mel van dit Jaar was het weder een kind,
dat het slachtoffer van een ontvoering werd,
n.l het dochtertje van den Amerikaanschen
staalmagnaat Mac Math, dat door een telefoon
gesprek uit de school werd gelokt. Na een doo-
dend wachten van vier volle dagen en een
betaling van zestigduizend dollar, kon de vader
elndelük zün kind in zün armen sluiten.
Het einde van de ontvoeringen vinden niet
altüd een zoo goed betrekkelük goed einde,
zooals trouwens door het geval-Lindbergh dul-
delük werd gedemonstreerd. Zulk een geval te
b.v. dat van Charley Roes, die ongeveer zestig
Jaar geleden op zevenjarigen leeftüd uit de
ouderiüke woning werd ontvoerd. De ouders,
die in een dorp van den staat New-York woon
den. waren zeer bemiddeld en dus werd een
zwaar losgeld geèischt, dat zU zeker zouden be
taald hebben, wanneer niet toevallige omstan
digheden de oorzaak van den dood van de ont
voerders waren geworden. Dezen, een man en
een vrouw, behoorden tot een bandietenbende
en werden in een gevecht met de politie ge
wond. De vrouw trachtte stervend nog te ver
tellen. waar het kind verborgen was, doch vóór
zü het geheim ontsluierd had, gaf zü den geest.
De man, die direct gedood was, had zelfs niets
meer kunnen zeggen en de verblüfplaats van
het kind bleef een geheim. In weerwil van alle
pogingen heeft men het kind nooit terug kun
nen vinden. De mogelükheid bestaat dat het
kind zóó verborgen was. dat niemand dan de
twee ontvoerders zün schuilplaats kende. In
dat geval Is het niet onwaarschünlük, dat het
kind van honger te gestorven. Anderzüds besluit
de politie uit het feit, dat het lük van den
knaap nooit gevonden werd, dat hü dus nog in
leven zou zUn en vermoedelük wordt opgevoed,
of althans werd opgevoed bü menschen, waar de
ontvoerders hem hadden uitbesteed, zonder dat
deze menschen wisten welk drama achter het
geval stak.
Het gevolg van deze veronderstelling was, dat
Jaren lang steeds jongemannen opdoken, die
voorgaven Charley Ross te zün en een vijftlen-
wier eigenaardige naam mylady zoozeer ge
amuseerd had: Jessamy Yull.
Zü had een vriendelük, blozend gezicht, le
vendige lichtbruine oogen en droeg een net
kapje, terwül zü druk bezig was met eenlg
naaiwerk.
De baronet
trad binnen.
„Goeden morgen. Mrs. Yull."
„Goeden morgen, sir." Verrast stond zü
op. hield ook eenigen tüd den blik gericht op
knappen, ouden heer en zei toen: „Neem
Mr. Rutland
en komt te-
enkelen scherpen
blik of ’n „slacht
offer" tot de mis-
dadlgerswereld
behoorde, en Ro
bert maakt dien indruk allerminst op hem.
HU behandelde de zaak uiterst kiesen. De di
recteur zat aan zün bureau met den Inspec
teur aan de eene züde en Linke Bill aan de
andere, voor het bureau zaten Maggy en Ro
bert. Tenslotte zei de Inspecteur:
me voor, dat het eenlge wat tegen u pleit
is, dat u niet degene bent, waarvoor u zich
uitgeeft. En." vervolgde hü. zich vertrouwe-
lUk vooroverbuigende, „als u de Juweelen hebt
gestolen, vinden wü dat toch vandaag of mor
gen uit; zoo niet, dan heeft u niets te vree-
zen. Doch de identiteitskwestie moet geregeld.
Ik vraag als man tegenover man, te u Lord
Connlngham of niet?"
Kalm en rustig antwoordde Robert:
dan inderdaad de waarheid te zeggen:
weet het zelf niet!"
De Inspecteur keek verbluft. „Ik „wilde u
even van dienst zün",. begon hU. ..maar als
u de zaak belachelük gaat maken
„Ik spot absoluut niet”, zeide Robert, én
u kunt mü een dubbel genoegen doen,
eerste te een toestemming om te telefoneeren,
en het tweede, den heer, die mU beschuldigde,
in het-oog te houden; hij staat mU heclemaal
niet aan
„Ik geef u een kwartier om te doen, wat
u wilt, behalve hier weg te gaan." antwoord
de de inspecteur en Robert vroeg een telefo
nische verbinding aan. Er volgden een tiental
minuten van onprettige stilte, dan ging de
telefoonschel. Robert luisterde. „Hallo.” zei
hü. en dan: „Ben het, James? Je spreekt
met Mayfair. Hoe te de patiënt?.... Wat?!-.
Dun volgde een pauze, waarin Robert emstll
toeluisterde, dan set hü: „In orde. James, ik
dank je," en hü legde den haak op liet toestel
terug.
„Heeren.” sprak hü dan rustig, „ik
Lord Connlngham.”
Maggy zat perplex, de directeur zag
aan met van verbazing wüd-open mond. De
inspecteur gaf opeens een harden slag op
het bureau: „Allemachtig, wat ben ik een
stommerd!” riep hü uit.
„HU kletst." riep Linke Bill, „arresteer hem."
„Direct," antwoordde de inspecteur, „je han
den op en beweeg Je niet.” En geroutineerd
deed hü Linke Bill even later de handboeien
aan.
..Kent u de zaakwaarnemers van Lord Con-
ningham?” vroeg Robert den inspecteur.
„Zeker....” antwoordde deze, „bedoelt u dat
ik hen even zal opbellen?"
.Jutet. en als u mün persoon beschrijft, ver
geet u dan niet deze moedervlek te noemen,
hier op den rug van mün linkerhand.”
„Heusch Maggy,” zeide Lord Connlngham,
toen hü 's avonds met haar een wandeling langs
het strand maakte, „liet spUt me, dat ik Je
een beetje bedrogen heb
„Och", zuchtte Maggy, „ik geloof, dat ik lie
ver wilde, dat Je Robert Mayfair gebleven was.
Maar ik wensch je toch geluk met je
van den titel."
„Dat te büzaak.” zei hü. „de wereld zal me
gelukwenschen met jou. als...."
„Je schUnt niet erg te geven om hetrotjerlü-
den van je neef.” weerde Maggy af.
„Inderdaad.Ik mag over de dooden geen
kwaad spreken, maar hü was het tegendeel
van geliefd bü iedereen. Ik wist, dat hü ern
stig ziek was; hü stuurde me weg. toen ik bü
hem kwam. Later vernam ik. dat hü stervend
was. maar ik heb me niet meer aan 'n nieuw
beeoek gewaagd. Door de telefoon vernam ik
van zün butler, dat hü tegen den middag over
leden was, maar men wist niet, waar ik uit
hing En wat ons nu betreft. Maggy, ik zou Je
Iets heel ernstigs willen vragen...."
„Goed, maar ik zal Je eerst mün verloren
weddenschap betalen." fluisterde zü.
„Zoowaar. Ik vrees, dat ik ’m op Ryecroft
heb laten vallen." zei Sir George peinzend.
den
mü niet kwalük, sir, maar als u
soms wilde spreken, die te uit
gen den avond pas thuis.”
„Dat weet ikHU trad wat meer in het
licht en vroeg: „Kent u mü. Mrz. Yull?"
Ze keek nu eenlgszins ontsteld en ant
woordde:
„Neen, ik ken u in het geheel niet, sir.”
„Niet?.... Dan moet ik toch wel veel ver
ouderd zün; méér dan u. want Ik zou 0 her
kend hebben al had ik uw naam ook niet ge-
gehoord. Maar kük u nu nog eens en denk aap
enkele jaren terug.... Moet ik nu nóg zeggen,
wie Ik ben?"
„O, neen, neen, sir!" Met een gelaat, haast
zoo bleek als het süne. viel zü In haar stoel te
rug. „Neen, nu hoeft het niet meer. Ik
herken u."
^J.X v
sis l •Sm dit blad rijn Ingevolge de verzekerlngsvoorwaarden tegen f bü levenslange geheels ongeschiktheid tot werken door f Mn ongeval met f bU verlies van sen hand f 1 *SC t>U verlies van een f Cfl t>U breuk van f Afi
Alle OLDOTlUe S ongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerir.gen f O </W*” verlies van belde armen, bslde bssnsn ot beid* oogen s doodeUJksn afloop alsJl/.” een voet of een oog J 1 At U» duim of wijsvinger f sJ V»been of arms *SV»~
juist van pas. „O, Ja. hü kan ons makkeluk
vinden en het te zoo n prachtige ochtend, dat
het zonde en Jammer zou zün, om In huis te
zitten. Komt u ook wat buiten; u beeft gis
teren met paps den heelen dag binnen gezeten;
u ziet er nog bleek van. O. daar Is Thomp
son!.... Hoor eens hier, Thompson, als je Mr.
Wyckam soms ziet ei. hü vraagt nsnr ons, zeg
dan maar, dat master Charley en ik aan het
tennissen zün
Toen Lady Carew een uur later, verlokt door
Octóberzon. naar bulten trad,
sU er de Jongelui nog aan bet tennissen
hen, dat ze van Mr. Wyckam
Den volgenden namiddag eaten Maggy en
Robert in de lounge en hadden de verdekte
belangstelling van de verschillende logeergas
ten. die al spoedig vernomen hadden van het
verblüf van Lord Connlngham In hun midden.
.Je moet er mee ophouden", zei Maggy, „ik
wil mün weddenschap gewonnen geven”.
.Maar Ik krijg er Jutet plezier in", antwoord
de Robert.
„Als men Je herkent, of ate de echte Lord
nu tóch eens wel kwam”, begon Maggy.
„Hü te ziek en komt niet naar een hotel.
HU te een vreeselüke vrek en gehaat bü Ieder
een."
„Maar toch ben Ik bang” hield Maggy vol,
„ik heb een voorgevoel....”.
Op dat moment hoorden de gasten plotse
ling luid gejammer op de gang boven de
lounge: ..MUn parels, mün Juweelen! Men
heeft me bestolen! Help! Help! Ik ben besto
len!" riep een schelle vrouwenstem.
Alle gasten liepen In haast de marmeren
trap in de lounge op. waar zü een bejaarde
dame vonden, In de hall der eerste etage, die
lammerend haar verhaal deed aan den toe-
geanelden chef der directie.
„Er Bün dieven hier”, schreide zü- „Ik ben
voor duizenden bestolen; büna al mün Ju-
Weeleh zün verdwenen. Men had me wel in
mün kamer kunnen vermoorden! Het te een
schandaal!”
VrU hulpeloos zag de chef om zich heen en
al die gasten, die nieuwsgierig om hem heen
stonden, maakten het geval voor hem nog on-
verktfikkelüker.
„Maar 't hotel staat uitstekend bekend, me
vrouw. onze gasten zün allen menschen van
standing en
„Maar uw contróle te niet al te nauwkeurig”
zeide opeens een sarcastische stem. „Er staat
hier dlchtbü bUvoorbeeld een man met een
gestolen naam.”
De chef zag den spreker verrast aan, en
toch ook met eenlge hoop, dat de zaak een
onverwachte, afleldende wending zou nemen
■j—4 n Ik wed. dat Je zooiets niet durft!" riep
H het meisje uit.
-1-* „Goed: om alles wat Je wilt!" lachte de
Jongeman In den badstoel naast haar.
„Bovendien te het gevaarlük”, ging zü ver
der. „De politie houdt niet van menschen. die
zich uitgeven voor de een of andere adellUke
persoonlükheid. Ze kunnen je er wel eens voor
In de gevangenis zetten".
„En toch wed ik met Je om een kus. dat ik
den naam van Lord Connlngham voor drie
dagen zal aannemen. Vanmiddag verteat Ik
mün pension en laat me in jouw hotel Inschrij
ven.
Maggy aarzelde, doch haar gevoel voor hu
mor behaalde de overwinning en zU antwoord
de: „Vooruit dan. Ik neem de weddenschap aan."
Robert Mavfair stak zijn hand uit. Magiy
nam ze aan en de overeenkomst waa-gesloten 4
Daarop wandelden zij samen langs het afge- hü zag met een Cjnrlpr 1V1I
legen gedeelte van het strand, waar zü bü --- rnuil LtflóCZItf
in een stil res-
..Wllt u zich nader verklaren?"
schünbaar scherp.
„Met genoegen”, glimlachte Linke BUI. „daar
staat Lord Connlngham, die dat evenmin ia
ate ik”.
„Ol" fluisterde Maggy. „ik voelde het in
komen. X Is mün schuld met die dwaze wed
denschap. Wat heb Ik gedaan!”
„Mü- d*n gelukklgsten man ter wereld ge-
maakt”. fluisterde Robert terug, „wees niet
bang, alles kofht terecht”. En dan tot den
chef zich wendengle zei hü volkomen rustig en
uit de hoogte: „Ik stel mij geheel te Uwer be
schikking. maar natuurlijk stel Ik de aanwe
zigheid van mün beschuldiger op prijs. Zul
len wU in uw kantoor wachten?”
De Inspected' der recherche, die spoedig
verscheen, was *n
geboren detective.
„Het komt
