232e UITKEERING
I
I
u&ifaal wui den dag
I
Het Geheim
van
Sir Carew
Dominions Savio, de heldhaftige
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
In ROBINSONschoenen is plaats
5 teenen
voor
EERBIEDWAARDIG”
DONDERDAG 13 JULI
Pan-Indisch congres
Voorbeeld voorde jeugd
Arische filmsterren
Godsdiensthaat
Tusschen de wilde dieren
Roosevelt zoekt nieuwe
handelsrelaties
Nieuwe tentoonstelling
Verkeer in Tokio
Modern
Gebruik van walvisch-
-vleesch
Automobilisme in
So v jet-Rusland 1
DIRECTIE VEREEN. KATH. PERS
Reedt onderhandelingen met
zes landen
weddenschap i
L VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Decreet van het Vaticaan op
Zondag 9 Juli 1933
Alleabonnésf1250.- eeu
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE
re
hem
nu
denkbeeld.
dit
voet
houden
htj
HOBO.
zeide
(Morgenavond vervolg).
onze
(Ingezonden Mededeellng)
Patty
zo
(Wordt vervolgd).
Terwijl de Jubileumtentoonstelling te Rome
nog In vollen gang Is. wordt reeds thans een
aanvang gemaakt met de voorbereiding van
een nog grootscher en ultgebreider tentoonstel
ling. Rome's cultuur gedurende 2000 jaar be
treffende. Deze tentoonstelling zal van Septem
ber 1937Sept. 1938 plaats vinden.
er om vergeet; dat hij zich niet
herinnert, hoe nik Ik ben. en hoe
verzekerde abonnés uitgekeerd.
leen
den
dansvloer.
..Signori e
WASHINGTON, 12 Juli (Reuter). President
Roosevelt heeft met een zestal landen onderhan-
dellngen geopend voor het vernieuwen der han
dels betrekkingen.
Roosevelt heeft aan Phillips opdracht gege
ven met de gezanten van verschillende landen te
onderhandelen en hy heeft reeds besprekingen
gevoerd met de vertegenwoordigers van Brazi-
BERLIJN, 12 Juli (W. B.) Allen, die ta
filmindustrie werkzaam zijn, zoowel
zeer met
niet, waarom
heeft, dat Sir
maar ik zal
sn ze daar sa-
Om het verzamelen van souvenirs tegen te
gaan is te Praag een restaurant geopend, waar
geen messen, geen borden en geen vorken zijn.
Het eten wordt in uithollingen gedaan die in
de tafel gemaakt zijn.
Houten pollepels, die met een kettlngkje aan
de tafel bevestigd zijn, moeten dienen om het
voedsel naar den mond te brengen.
aan
ïïilllllllllllllllllllllllllllllilliHIllllUllllllllilllllllllllHIlillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
Moskou met den
in de stad een grort
ite van den tocht aan
middel van een eiec-
:t verloop van den tocht
Op een dag, nadat hij de zeeleeu
wen had gevoerd, vond Freddy Vrijdag
een touw en begon daarmede touwtje
te springen,
,Jk zal jullie nu een paar aardige
sprlngtoeren latei» zien," zeide hij.
Robbie en Topsy wilden graag die
kunstjes zien, maar nauwelijks was
de zeeman begonnen te springen of
het touw sloeg hem zijn hoed van het
hoofd.
,Je bent toch geen goed springer,
anders zou jij je hoed niet van het
hoofd slaan." riep Topsy.
POONA, 12 Juli De plenaire zitting
Van het Pan-Indische Congres is tot morgen
verdaagd.. Zestien van de 17 sprekers, die heden
het woord hebben gevoerd, hebben het staken
der burgerlijke ongehoorzaamheid bepleit.
Het verkeerswezen in Tokio is vrijwel geheel
gemotoriseerd.
In 1907 waren in Tokio nog slechts 16 auto's,
thans zijn er meer dan 25 000. terwijl van de
50.000 rickshaws, die er toen waren, nog slechts
2000 over zijn.
het rhythme der muziek, terwijl de Italiaansche
schoone zijn bewegingen met een artistieke ac
curatesse volgde.
de
acteurs
als technisch personeel, moeten hun Arische
afstamming bewijzen. Den firma's, Welke films
produceeren wordt aanbevolen hun personeel te
betrekken vla de „Buehnennachweis", degenen,
die hun Arische afkomst niet hebben bewezen,
worden door dit Instituut niet geholpen.
lyiimiiiimiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHuiiiiiiiiiiiimiiiiitiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiin
dig hadden we „Belloni", het grootste cabaret-
dancing van Genua, bereikt.
Binnen was reeds een» talrijk publiek aan
wezig, ofschoon er, in verband met het
vroege uur, nog niet veel' gedanst werd,
waren nog maar pas gezeten, of Fred was al
van ons tafeltje verdwenen. Even later zagen
we hem een schoone Italiaansche ten dans lei
den. Fred was een voortreffelijk danser, de Ita
liaansche deed echter niet voor hem onder. En
het leek wel, alsof zij al jaren samen gedanst
hadden, zoo goed wisten zij zich bij elkander
aan te passen.
De volgende dans, die aangegeven werd, was
een tango. Fred was de eerste, die zijn partner
naar den dansvloer bracht. En met een soe
pelheid. zooals wij die tot nu toe nog niet van
hem gezien hadden.^ bewoog hij zich voort op
by verlies van T»
anderen vinger
verwaanden.
O, jou
ten loopen. O. ik zou het niet hebben willen
gelooven, als ik het niet zelf met eigen oogen
en ooren gezien en gehoord had. Je bent dus
van plan. Garth Rutland op te geven voor dien
kouden, verwaanden, houten Klaas van een
BrabazontO. jou ondeugend, harteloos
kind!"
..Lucinda, als je zoo vreeselijk lomp bent, zal
ik het aan moeder vertellen, en zeg alsjeblieft
geen kwaad van Mr, Brabazon, want die staat
bijzonder in de gunst bij haar."
„Jawel, lomp!.... Weet je. wat Ik je van
harte toewensch: dat je er je gerechte straf
voor krijgen zult. Had die arme Garth mijn’
raad maar gevolgd en was hij weggebleven van
Capheaton! Toen je dien nonsens vertelde, van
Mr. Brabazon te zullen aannemen, heb ik hem
gewaarschuwd, dat hij je uit den weg zou blij
ven.”
..Ja, waarlijk? Dat is heel lief van je, maar
hij is toch teruggekomen, nietwaar?"
Er was geen tijd om te antwoorden, daar
Mrs. Yull al met Lucinda's hoed en mantel
verscheen. Miss Gunn wenschte de huishoud
ster goeden-dag en de dames stapten in.
Er werd onderweg geen woord gesproken,
tot Patty zich ten slotte wat naar haar gouver-
toeboog en zei:
..Lucinda, je moest heusch toch je humeur
wat beter in bedwang houden. HU is niet eens
goeden-avond komen wenschen. Je zag er zoo
„verschrikkelijk" uit, dat hij je zeker niet meer
durfde naderen!"
jiiiiiniiiiiiiiiiiiiiilinnZj4 WAAI
In de dichte bosschen op de Zlatibor-bergen
van Joego-Slavië, waar nog talryke beren, wol
ven en andere wilde dieren wonen, heeft men
een zevenjarigen knaap ontdekt, die tusschen
deze dieren leefde.
Na een opwindende jacht is het kind door
boeren gevangen. Het was geheel wild en beet
en krabte zonder pardon.
Aanvankelijk dacht men dat het knaapje
doof en stom was, omdat hij geen antwoord gaf
op hem gestelde vragen. Na eenige dagen bleek
echter dat de knaap goed spreken kon.
By onderzoek bleek dat de knaap twee Jaar
geleden door zijn moeder in het bosch verloren
was en na eenig zoeken had de vrouw haar
pogingen opgegeven in de veronderstelling dat
het kind door de wilde dieren was gedood.
Hij was echter in leven, voedde zich met gras
en wilde vruchten en somtijds stal hij ook
etenswaren in alleenstaande boerderijen. Na
eenigen tijd raakte hij gewend aan de wilde
dieren, die hem nooit aanvielen en die hij
leerde te ontwijken door In boomen te klimmen.
De jongen wordt thans door doktoren onder
zocht om na te gaan in hoeverre zijn zintuigen
door het wilde leven zijn ontwikkeld en in hoe
verre zijn verstandelijke vermogens zijn ver
zwakt. Zijn moeder is in hechtenis genomen.
by verlies van een hand f 1 9 E t>y verlies van een f Cfl by een breuk van f
voet of een oog f J^v«"dulmoi wijsvinger been of arm f frtz»”
Volgens de Noorsche bladen is het vraagstuk
van 4e productieve gebruikmaking van wal-
vischvleesch thans opgelost.
Tot dusver werd van de in de Zuidelijke Ijs
zee gevangen walvisschen practise!) alleen de
traan gebruikt, daar het transport van de reus
achtige hoeveelheden walvlschvleesch vanuit het
Zuidpool-gebied naar Noorwegen te veel moei
lijkheden opleverde.
Thans is een systeem uitgedacht, volgens het
welk het walvlschvleesch aan boord van de
walvisch-vaartuigen vermalen wordt tot een
soort vleeschmeel.
Dit meel wordt naar Noorwegen vervoerd en
daar wordt er een zeer fijn vleesch-extract van
geproduceerd.
De genomen proeven zouden reeds een uit
stekend resultaat hebben opgeleverd qp indien
alle verwachtingen worden vervuld, zal het
nieuwe product van even groote waarde voor
Noorwegen blijken te zijn als de walvischtraan
zelf.
Rijd u met een kleine auto
Of een motorfiets op straat,
Zorg dan altijd, dat uw claxon
Herrie schopt in groot formaat!
Als een fietser voor u uit rijdt,
Of wanneer dit niet gebeurt!
Maak steeds herrie als een zeeleeuw,
Die zijn middagmaal verscheurt.
Ligt een kruispunt of een zijstraat
Nog een mijl van u vandaan,
Kondig dan door luid getoeter
Uw gewichtigheidje aart!
Rijd u met een gróóte auto.
Maak het tot uw liefste sport.
Dat de kleinere collega
Danig overtoeterd wordt!
Maak een herrie als een oordeel,
Nog het liefste aan een stuk.
Houd uw vingers op den claxon.
Maar met permanenten druk!
Vul de straten met getoeter.
Met lawaai van prima soort.
Zorg, dat men uw auto altijd
Op een reuze afstand hoort:...
Neen, het hoeft niet aangemoedigd!
Zóó reeds is het, inderdaad.
Het lawaai is oorverdoovend
Van de banjers van de straat!
Maar de échte autorijer
Claxont enkel waar het móet.
Want voor nóódeloos getoeter,
Daarvoor rijdt hij toch te goed!
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
niiiimiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiii:
loof ik toch niet. Paps is altijd zoo sterk ge
weest. Zoudt u morgen niet even willen aan
komen? Dat moest ik u vragen in zijn naam.
Het zal een heel kalme Zondag zijn; er is nie
mand anders."
„Niémand anders? Néén?"
„O. Mr. Brabazon, meent u. Ja. die is nog op
Capheaton. Ik vond het dwaas, om dat nu ver
schil te laten maken, dus heb ik gezegd, dat hij
maar liever blijven moest.”
„Herinnert u zich nog. wat u gisterenavond
tegen mij gezegd heeft." fluisterde hy.
„Wat dan?" fluisterde zij terug.
..Dat ik maar eens raden moest, wat u tegen
hem zeggen zou."
„Heb ik dat gezegd?"
„En dat weet u ook wel. Maar vertel mij nu
eens liever: waarom hebt u „neen" tegen hem
gezegd?"
„Dat moet u zelf maar eens uitvinden."
En nu zou er zeker iets heel verwonderlijks
zijn gebeurd, als Lucinda niet tusschenbeide
gekomen was. Op dat kritieke oogenblik ver
scheen ze om den hoek van het scherm en in
een ommezien was Miss Carew de eenige, die
op den stoel zat.
„Wij moeten gaan." bracht het kittige gou-
vernantetje in herinnering, terwijl zy beiden
een verwijtenden blik toewierp. „Misschien
wilt*’ u zoo vriendeUjk zyn. Mr. Rutland, om
eens te Mjken of Brown niet voor de deur staat
met het wagentje. Het is later, dan ik dacht.”
Toen Garth weg was. begon Lucinda beris-
pend:
„Wat was dat nu voor manier van doen7....
p Zondag 9 Juli heeft het Vaticaan de
f 1 afkondiging gegeven van het decreet,
waar by de vyftlen-jarige Domlnicus
Bavio verk aard wordt de deugd op heldhaftige
wijze te hebben beoefend.
Domlnicus Savio was een leerling van den
zaligen Don Boscö, zoodat hy, zoo niet als
lig. dan toch als Eerbiedwaardige zyi/ J
meester bsnadert.
Het is vooral de Congregatie der Paters 8a-
lesianen, die zich over deze verklaring van het
Vaticaan mogen verheugen. Trouwens: reeds
geruimen tyd werd dit uitverkoren kind niet
alleen door de Paters, maar ook door het ge-
loovige volk vereerd.
Het „geval", dat de vergadering der Riten
hier te benandelen had, is een niet alledaagse!»
geval. Het is zelfs een zeer byzonder, want de
vergadering had te onderzoeken in hoeverre de
eerbiedwaardige knaap de deugd op heldhaftige
wijze had beoefend. Een jongen dus, een school
jonger zelfs van vyftlen jaar! De eerste vraag,
die zich opdrong, was, of de heldhaftigheid op
dezen lee”ljd wel mogeiyk was. Deze vraag
werd nooit gesteld, wanneer de zaak van een
jeugdigen martelaar werd behandeld. De mar
teldood ze’f immers en er zyn veel jeugdiger
martelaars geweest dan Domlnicus Savio is
reeds een bewijs op zichzelf. Hierop kan zonder
veel moeite een heiligverklaring volgen. Maar
in het geval van dezen heldhaftigen knaap had
men met een veel ingewikkelder proces te doen.
De levensloop van Domlnicus is zeer byzon
der geweest. Reeds op zevenjarigen leeftyd
mocht hy MJn eerste H. Communie doen. Dit
beteekent reeds een byzonder voorrecht, want
dit geschiedde in het Jaar 1850. Dit hield ten
nauwste verband met zyn milieu en zyn werk
zaamheden.. Don Bosco had hem n.L aangeno
men in zijr. Oratorium te Turyn en het was
voornamelijk de H. Eucharistie, die de aan
dacht van het kind had. Don Bosco Immers
was de man, die lang voor de gedachte der
veelvuldige Communie van Paus Pius X aan
deze veelvuldige Communie werkte met al den
yver en al de liefde, die dezen jeugdapostel
steeds hebben geteekend.
Spoedig had Don Bosco een groep engel
achtige jongens om zich heen verzameld, die
zich zoo veelvuldig mogeiyk spyzigden met de
H. Eucharistie. Een van de bekendste onder de
jongens we« Domlnicus Savio, wiens leven met
dat van nog twee andere jongens door Don
Bosco is beschreven.
Voor hy in het Oratorium Intrad, woonde
Domlnicus in Murlaldo en in Castelnuove. Op
den dag van zyn eerste H. Communie maakte
hy verschillende voornemens, nJ. om dikwijls
te biechten en te communiceeren, zoo dlkwyis
als zyn biechtvader het hem zou toestaan; om
de Zon- e»> feestdagen te heiligen; om als zyn
eerste vrienden te erkennen Maria en Jezus en
ten slotte om liever te sterven dan te zon
digen. Zijn godsvrucht en zyn gehoorzaamheid
trokken algemeen de aandacht en nooit be
klaagde hij zich over een valsche beschuldiging.
Maar op dien leeftyd, of Uever, zoolang hy op
eigen gelegenheid de deugd beoefende, voelde
hij zich ge'Uk aan alle andere kinderen. Dit
veranderde, toen hy Don Bosco had léeren
kennen. Vanaf dat oogenblik groeide in hem de
overtuiging, dat hy op een bijzondere wyze
door God was geroepen om een heilige te wor
den. Hy wilde, zooals hy verklaarde, een heilige
worden, geen buitengewone heilige, die zich
door groote dingen zou onderscheiden, maar
een heilige van alledaagsche zaken, een heilige,
die volmaakt wilde zyn in de kleine gewone
dingen. Voor waar geen simpele taak!
De gehoorzaamheid aan Don Bosco was voor
beeldig. Wanneer hy zich voorneemt zich te
versterven, geeft hy dit voornemen direct op,
zoodra Don Bosco zyn toestemming niet geeft.
Juist toen Robbie dit zeide, zag hy.
dat een van de zeeleeuwen den hoed
van Freddy op zyn neus balanceerde.
„Zie je wel. dat ik nog niet zoon
slechte springer ben als Je denkt,"
zeide de zeeman
„Wou Je nou zeggen, dat Je dat
expres hebt gedaan, opdat de zee
leeuw jouw hoed zou opvangen?"
vroeg Robbie.
-Ja. dat heb ik gedaan,"
Freddy, „want de zeeleeuw kende het
kunstje al heel lang.”
Hy hield den arm om je heengeslagen."
.4a, waariyk?"
„Doe nu maar niet, of je dit niet weet."
..Neen, doe jy dat liever. Lucinda!" zei Patty
lachend.
„Zeker, nu moet je er nog om lachen ook,
hè?"
„Wel. natuuriyk. Het was iets heel aardigs,
dat hy zoo den arm om my heengeslagen hield.
Eeriyk gezegd, dacht ik nog, dat hy mij kussen
zou ook. Dat zou hy ook zeker gedaan hebben,
als je ons niet zoo wreed had gestoord. Ik heb
gemaakt, dat hy zoo dol op my is. dat hy al
het andere
eens meer
arm hy is. Hy heeft het geld van oom Batch-
ford totaal vergeten en het voorname huwelijk,
dat ik kan doen, als ik dit verlang. Hy wilde
het niet vergeten; hy deed zelfs «yn best, het
te onthouden; maar Ik heb gezorgd, dat hy
alles om zich heen vergat behalve my. En hy
is dwaas genoeg, om te denken, dat ik dit ook
zal vergeten; dat Is nog het mooiste van de
grap. Hy zal half waanzinnig worden, als ik
met iemand anders trouw. Denk je ook niet?"
Lucinda was maar klein, maar nu zy zich in
het vuur van haar verontwaardiging hoog op
richtte. leek zy byna lang en riep:
„Dus dAarom lach je?.... Daarom beschouw
Je als „een grap”, wat de ernstigste zaak ter
wereld voor je moest zyn, als je maar verstand
en hart bezat! Opzetteiyk heb je dus dien ar
men jongen kl die maanden om den tuin ge
leid, ja. ik ben niet blind. om. als Je ge
noeg had van het spelletje, hem gewoon te la-
Te Sanfuentes naby Bilbao hebben brand
stichters een kapel, dateerende uit de 8ste eeuw,
verwoest.
Na het gebouw te hebben geplunderd, goten
zy petroleum op het altaar en staken het ver
volgens in brand-
Het plaatsje Sanfuentes, dat hoofdzakeiyk
door mynwerkers wordt bewoond, had twee Jaar
geleden nog vier kerken. Thans Is er nog maar
één. De drie andere zyn sedert de revolutie
verwoest.
Vorige week heeft te Moskou de start plaats
gehad var. een groep auto's voor den tocht
MoskouKarakumMoskou, een afstand van
9000 K.M_, waarvan 1600 K.M. over hoofdver-
keersweger 6000 K.M. over buitenwegen, die
niet voor auto's geschikt zyn, en 1400 KM. door
de woestyn van Karakum.
Twintig, in de Sovjet-Unle vervaardigde
auto’s nemen aan den tocht deel, en totaal 100
personen.
De tocht door de woestyn Karakum, die on
der de moeliykste omstandigheden moet wor
den ondernomen, heeft niet alleen sportieve,
doch ook wetenschappelijke en technische be
teekenis en per dag wordt op dit traject niet
meer dan 175 K.M. afgelegd om het uithou
dingsvermogen der wagens nauwkeurig te kun
nen gadeslaan.
Teneinde de bevolking yi
tocht te doen medeleven,
bord opgeheld, dat de rj
dUidt. en waarop d<
trisch sigraalstelsel
wordt weergegeven/
En Domlnicus wordt het direct duldèiyk, dat
er geen schoonere versterving is dan de ge
hoorzaamheid, die hem dwingt zich van de
versterving zelf te versterven.
Hy yvert onder zyn vrienden voor de veel
vuldige Communie. Hy vecht onophoudeiyk
tegen twist en tweedracht onder de kameraden,
tegen slechte lectuur en slechte gesprekken.
Hier ligt dus Domlnicus Savlo’s heldhaftig
heid, dat hy geen groote daden zocht, maar
groot wilde zyn in het alledaagsche en dan
nog in dien zin, dat het hem allerminst te
doefl was om de grootheid, maar voornamelijk
en uitsluitend om de volmaaktheid, waarmede
hy zyn dageiykschen plicht volbracht.
Is het worder, dat de Kerk juist in dezen tyd
den eerbiedwaardigen Domlnicus ten voorbeeld
stelt aan de Jeugd, die meer dan ooit behoefte
heeft aan een voorbeeld van heldhaftigheid.
Want heldhaftigheid is niet bepaald de grootste
deugd, poch van de volwassenen, noch van de
jeugd. Opofferende liefde, gehoorzaamheid,
zelfverloochening, ziedaar enkele deugden, die
ons vrijwel vreemd zyn geworden en die juist
Domlnicus Savio in perfecte mate bezat.
Onmiddeliyk in verband met de verklaring
van het Vaticaan staat de bedevaart, die de
Nederlandsche Salesianen hebben georganiseerd
naar Turyn en Rome in September as. Daar
zal men het graf van den Eerbiedwaardige
bezoeken in de Basiliek van Maria, Hulp der
Christenen te Turyn.
De lezers van dit blad, die godsvrucht voelen
voor den heldhaftigen jongen uit Turyn, en die
prijs stellen op een prentje van hem, een rele-
kwie of een Nederlandsche vertaling van zyn
leven, kunnen dit alles verkrygen bij de Paters
Salesianen. Dr. Kuyperstraat 12. Den Haag
Mogen de Paters ervaren, dat de vereering
voor Domlnicus Savio werkelijk zoo sterk ver
breid is afc de heldhaftige Eerbiedwaardige dit
verdient. En dat is van groote beteekenis
ingevolge de voor onze abonné's geldende
GRATIS ONGEVALLEN-VERZEKERING
aan den heer A.J. LOMERS, Rosendaalschew. 318
te Arnhem wegens een aan hem overkomen
ongeval. Hiermede is thans een totaal bedrag van
F. 74065 -
van tint, dat sommigen het er wel voor hou
den. dal ze zich blanket. Ze ziet er dan ook nog
zoo jong uit. dat u nooit zoudt kunnen begry-
pen, dat zy al een volwassen dochter hééft."
.Mrs. Yull, wat is dit voor een eigenaardig
gtbouw?” vroeg Lucinda ineens. -
De huishoudster trad weer wat dichter aan
de tafel en gaf eenige toelichting by de foto.
stelde daar niet byzonder belang in en
was blij, toen de thee binnenkwam.
Nadat zy echter een kopje thee gedronken
had, vond ze het weer even saai, want Lucin
da's belangsteling in al wat Amerika betrof,
was niet te verzadigen.
Patty deed nu precies, wat zy gedaan had op
den eersten dag, dat zy op Ryecroft was ge
weest: ze ging naar de hall, klom In een van
de reuzenstoelen en installeerde zich daar
kalm tusschen een hoop kussens.
.Komt hy nu. dan zal ik hem weer net zoo
doen verschrikken als toen." dacht zy. „Wat
was hy boos, toen hy struikelde over het haard
kleedje. en hoe verbaasd keek hy op, toen ik
tegen hem sprak!"
zy had nu nog vóór, dat de reuzenstoel aan
drie zyden ingesloten was door een hoog tocht
scherm, zoodat hy haar niet ontdekken zou.
eer hy hierom heen geloopen en byna over
haar gevallen zou zyn.
Zóó gebeurde het ook: Even later kwam
Garth binnen, hy liep om het scherm heen en
toch schrikte hy nu niet zoo van haar als
toen. Vry kalm vroeg hy zelfs:
„Hoe komt u hier? is toch niet alleen ge
komen? Is Sir George er ook?
lië. Chill, Columbia en eenige Scandinavische
landen.
Het is nog onzeker of Roosevelt ook wyzi-
ging der bestaande douane-tarieven op het oog
heeft door het sluiten van wederkeerlge over
eenkomsten.
Roosevelt hechtte weinig beteekenis aan het
verdagen der economische conferentie, daar
hierin van tevoren was voorzien voor het geval
de werkzaamheden niet konden worden afge
maakt.
Dit was met recht een kolfje naar Lucinda's
hand en met een vergrootglas gewapend, zat zy
weldra zoozeer te genieten van de foto's, dat ze
niets yoorde van hetgeen Patty en de huis
houdster spraken.
„Heb ik dat niet wel. Mrs. Yull?” vroeg het
Jonge meisje, „dat u my aankykt op een ma
nier. of u my al eens eerder gezien heeft?”
„Neen, Miss, daar dacht ik toch niet aan. Ik
heb u nooit eerder gezien, voor zoover ik weet."
„Het is ook heel onwaarschijnlijk, daar u,
zooals u zegt, nog niet lang uit Amerika terug
is. en ik er nooit van myn leven geweest ben.
Maar dat is waar ook: Vader kwam hier gis
teren aanrijden. Misschien dat u my zoo aan
keek om te zien, of ik op hem leek?”
,Jk zie in het geheel geen gelykenis, miss.
Sir George is blond en u...."
,2oo donker als een Zigeunerin! Neen, ik
MJk niets op vader; en op moeder trouwens
ook niet."
„Neen?"
■Geen sikkepit! Moeder is blond en zoo blank
Ze wisten de be- j
langstelling van I De
het publiek zoo et j
boeien.” dat ze al-
bleven op
dansvloer, j
Sommige toe-
schouwers gingen er geheel in op. terwijl van
alle kanten uitroepen van bewondering klon
ken, het meest wel vanaf de balustrade.
Toen de dans ten einde was. werden de sig-
norina en Fred met een applausje gehuldigd,
hetgeen Fred wel 'n weinig verlegen maakte. Dan
bracht hy met de groote hoffeiykheid
eigen de Italiaansche weer naar haar chape
ronne terug.
„Wel zei Fred, toen hy zich weer by ons
had gevoegd, .hoeveel sigaretten krijg ik
nog?" Dat was inderdaad een probleem.
„Ik geef geen honderdvyftig sigaretten weg”,
zei Pons, zelf schrikkend by
„wel vyftlg, die moeten jullie dan maar ver
deden."
We stapten op. Een bezoek aan „Ferrari",
de tegenover „Belloni", eveneens aan de Vla
Roma gelegen dancing, mochten we voor dezen
avond niet overslaan. Er heerschte een gezel
lige stemming en weer werd er gedanst, nu
door ons allen. Tot een der nummers van het
programma werd aangekondlgd. Een danseres
trad op. Al gauw kreeg Fred te hooren, dat dit
dansen toch nog heel iets anders was. Dan
keerden we ons tot Fons. die als eenige verlie
zer van de weddenschap was overgebleven en
dit in zijn gelaatsuitdrukking merken liet,
„Waarom zing Je niet?" vroeg Han. Fons
ging er altyd prat op. dat hy een goed zanger
was. Hoewel ongeschoold, had hy een goede
stem.
„Aan boord zing je den geheelen dag en hier
durf jé niet”, begon Fred nu. „en laatst vertelde
je nog, dat je met zingen eigeniyk je carrière
was mlsgeloopen. Allicht, op die manier kom
je er nooit.”
Deze opmerking van Fred bracht Fons tot
het doen van dingen, die hy anders zeker niet
gedurfd zou hebben. Want toen het dansnum-
mer was afgeloopen stond Fons op en liep re
gelrecht naar den Ingang tot den
Daar stond Fons. Hy begon met
signorini”, de rest van zyn inleiding ben ik ver
geten. ofschoon ik nog wel geloof, dat alleen
wy het Italiaansch van Fons konden verstaan.
Dan zette hy in met ..Het smartlied van Pal-
jasso." Eenig rumoer in de zaal luwde onmid-
deliyk. Fons zong goed, doch vooral de zulver-
Hollandsche tekst scheen het publiek te boeien.
Toen zyn zang ten einde was. kon men
even een speld hooren vallen, zoo stil bleef het,
voordat een hartelyk applaus losbrak. En dan
kwam de zangeres, wier beurt het eigeniyk ge
weest was om op te treden, naar Pons toe,
reikte hem de hand en even later werd Fons,
ten aanschouwen van het geheele publiek, door
een paar frlssche roode lippen die niet afgaven
gekust. Wy allen zagen het en zelfs Fred keek
er jaloersch naar.
Schuchter stevende Fons weer op ons ta
feltje toe en even achter hem aan kwam de
chef van .Ferrari" en vroeg, of we voor reke
ning van de zaak iets wilden gebruiken. Dit
verzoek werd gaarne ingewilligd.
„Nu hebben we allemaal de weddenschap ge
wonnen', zei Fons.
„En kan leder van ons zyn eigen sigaretten
oprooken”, voegde ik hier aan toe.
„Ja", zei Han, een beetje spytig, alsof
dacht aan de gulheid, waarmede hy dien mid
dag zyn sigaretten, met het oog op de te be
halen belooning, had uitgedeeld.
„Neen, maar Lucinda wel. Paps had waar-
schyniyk zyn sigarenkoker laten liggen, toen
hy gisteren hier was geweest.”
„Ik weet niet, dat hy gisteren hier geweest
is."
,Ja zeker, hy dacht, geloof ik. dat u *eer een
dag vrijaf had op de fabriek. In le^fer geval,
hy heeft hier zyn sigarenkoker laten liggen en
dus zyn wy dien komen halen. Lucinda is by
Mrs. Yull in de kamer. Die lykt ons beiden een
heel geschikte persoon."
„Daar ben ik biy om. Ik ben -Ook
haar ingenomen. Ik begrijp n<
ze my eigeniyk niet vertel,
George hier gisteren is gewet
het haar eens vragen. Wat d
men?"
„Ze bekyken foto’s en pptten over Amerika.
Lucinda toont een belangstelling, of ze van
plan is. er de volgende wèek heen te gaan. Ze
zullen nog wel niet uitgepraat zyn."
„U weet niet, hoe klein u hikt in dien groo-
ten stoel. Herinnert u zich nog wel dien eer
sten keer toen ik er u/ln vond zitten?"
„Of ik my dat nog herinner! Ik dacht er
juist zelf aan. toen n binnenkwam."
HU gmg op een van de breede armleuningen
zitten en had van daar een prachtig gezicht op
Patty, verschanst tusschen haar muur van
kussens.
„Hoe staan de zaken op Capheaton?" vroeg
hy na een pauze.
„Och, zooals gewooniyk: Paps schynt dien
aanval weer te boven. Moeder was bang, dat
het van het hart kwam, ziet u. Maar dat ge-
-p-w aar heb Ik een behooriyke winst mee be-
I 1 haald," zei Han, „twintig sigaretten heb ik
uitgedeeld en ik kryg er van Jullie hon-
derdvyftig terug."
Han had gelyk. Geen van ons had aan de
weddenschap gedacht, die we eenige dagen ge
leden aangegaan hadden. We hadden tegen
iclkander zitten bluffen en toen had Han voor
gesteld, dat degene, die in staat zou zyn een
gezelschap vreemde menschen, bestaande uit
meer dan tien personen, langer dan vyf minuten
bezig te houden, van elk der anderen een doos
van vyftig stuks sigaretten zou krijgen. Den
eersten dag in Genua zou de eventueele winnaar
van zyn kunnen biyk moeten geven. Fred, Fons
en ik hadden dat goed gevonden.
En'nu zoojuist, voordat we er erg in hadden,
had Han de weddenschap al gewonnen. In een
der vele zystraatjes van de Vla del Campo, zoo’n
straatje', geomeerd met waschiyntjes. waren we
terecht gekomen in een leuk straat-tafereeltje
Direct had Han zyn fototoestel Ingesteld om
er een kiekje van te maken en onmiddeliyk
stroomden toen de nieuwsgierigen toe om van
het foto nemen getuige te zyn. Nu pas begrepen
we, waarom Han toen zoo getreuzeld had. Hy
begon met de menigte, waaronder zelfs verschei
dene volwassenen, toe te spreken. Dit ging met
vele moeliykheden gepaard, daar het grootste
gedeelte van Han's Italiaansche vocabulaire wel
bestond uit de getallen van één tot twintig.
Daarna deelde hy een handvol sigaretten uit en
zag zoodoende kans een groepje jongens zoo op
te stellen, dat er een aardige foto van gemaakt
kon worden. By het nemen van de foto treu
zelde hy toen zoo lang, dat de geheele groep
nog eens opnieuw opgesteld moest worden. Ten
slotte was de foto genomen en klitte de Ita
liaansche jeugd om Han heen, die naar alle
kanten beloofde, dat hy afdrukken van de foto
op zou staren. De adressen, die hem hiervoor
cpgegeven werden, scheen hy zoo maar uit zyn
hoofd te kunnen onthouden.
Dat Han dit alles gedaan had met de heime-
tyke bedoeling er honHerdvyftlg sigaretten mee
te verdienen drong nu pas tot ons door.
We wandelden verder door de Vla San Lucia
en besloten, het was een mooie Zondagmiddag,
het even buiten Genua gelegen .Campo Santo"
te bezoeken. Op de Piazza de Ferrari stapten
we op de tram en binnen een half uur hadden
we het „Campo Santo dl Genoa", het om zyn
pracht over de geheele wereld beroemde kerk
hof, bereikt.
Op onze wandeling door de galerijen van het
„Ckmpo Santo" maakten we kennis met een
groepje Hollandsche touristen. Ze stonden te
kyken naar een byzonder mooi beeldhouwwerk
en maakten gissingen omtrent de beteekenis
ervan. Daar ik op vorige reizen verscheidene
malen het „Campo Santo" bezocht had. wist ik
de beteekenis toevallig en legde haar uit. In
een kring schaarden de touristen zich om my
been. Waarschyniyk hadden zy nog niet veel
gereisd en vonden het dus vreemd en interes
sant om in het buitenland landgenooten te ont
moeten. Met een wel even helmeiyke bedoeling
als Han gekoesterd had. maakte Ik nu van deze
gelegenheid gebruik om ook de beteekenis van
andere beelden uit te leggen. Daarna nam ik
de touristen mee naar de kleine gewijde kapel
len en liet hen vanaf een soort plateau het
uitzicht bewonderen op de rij van graftombes,
die langs een weg naar boven als kleine kerkjes
en kapellen oprezen. Het marmer blonk in het
zonlicht.
Later, by den uitgang van het „Campo Santo”
namen we hartelyk afscheid van de touristen,
elkander verder een prettige reis toewenschend.
Toen we weer op de tram stonden, zei ik:
„jy krijgt van my geen vyftig sigaretten.
Han". en tegen de anderen, „wel krijg Ik er
nu natuuriyk van jullie ieder vyftig.”
Zooals ik vermoed had. veroorzaakte deze op
merking een hevig protest, doch ik hield
by stuk en tenslotte werd toch ook-myn pres
tatie om menschen bezig te kunnen
erkend.
Inmiddels was het reeds laat geworden. Jam
mer. dat de middag zoo gauw om was. want
we hadden nog graag de oude kathedraal en
het schitterende interieur van de „Chlesa Sant
Ambrogio" willen bezichtigen, doch moesten
dit nu maar voor een anderen dag bewaren.
We dineerden in de „Oiardino d'Italla", en
bespraken plannen, waar we den avond door
zouden brengen. Na den maaltyd wandelden
we vanaf de Piazza Corvetti de hoofdstraat
van Genua, de Via Roma, op. Ons door de
menschendrukte heen bewegend, bekeken we
lichtreclames, tevens lettend op de interessante
Italiaansche typen, die we passeerden. Al spoe-
