wtóaaL
uan
te
den dag
derdl) ,Jk kon je toch niet aoo achterlaten a»
op reis gaan?”
Waar is de Roemeensche kroons chat?
D
Het Geheim
van
Sir Carew
I
I
GEHEIM VAN MOSKOU
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
Die goeie ROBINSONschoen
voor
r
Vader en Zoon
DINSDAG 18 JULI
r
1
Anti-Britsche actie in
Wat haar
Japan
scheelde
Bezoek aan de Keulsche
heiligdommen
Zomerfeesten te Venetië
Fascisten in Palestina
Us-automaten
Goudvervoer
I
1
Russisch emigrant zoekt
zijn recht
Meesterwerken onder
den prijs
I
-
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
o
IHII
voor
(Reuter).
1
i
looven, dat Muriel en Madge het ooit
zullen leeren, Robbie.'*
i
1
o
1
1
(Morgenavond vervolg)
c
1]
i
i
HOOFDSTUK XXV
38
9
i
I
I
XI
A
e
40 pet. reductie op de Duiteche
spoorwegen voor pelgrims
Topsy trof Robbie met de lepelaar»
Muriel en Madge en hij had aan hun
poolen touwen gebonden, waaraan aan
het einde appels waren vast gemaakt.
„Ik ben bezig hun „vangbal" te lee
ren.” verklaarde Robbie, „heb JU wel
een» vangbal gespeeld?"
„Zeker wel. maar nooit met appels,”
zelde Topsy, .jnaar Ik kan nooit ge
in
•SC*
De „Aquitanla” is te Cherbourg aangekomen
met een hoeveelheid goud ter waarde van ruim
5 mlllioen dollar, afkomstig van de Federal
Reserve Bank van New-York, bestemd voor de
Banque de France.
1
1
a
t
k
S
v
1
I
a
.Madge heeft Muriel’s bal opgevan-
gen en Muriel dien van Madge," aside
Topsy.
1
ees
der
ilul
dst
dee
lek
1
v
armen,
kus gaf
1
1
1
1
1
„Maar ae «pelen het op hun eigen
manier,* wide Topey.
ra
„Wat mankeert er dan aan?" vroeg
Robbie.
me
boe
Büi
Siul
c
rijn
voo
opl<
VOO
lest
bet
war
dat
W»
daa
ah
gele
emi
«rit’
best
O
I*
eng
B
Wd.
K
4
*j schudde hy andermaal den
de hand en kuste zijn dochter
Niet de monetaire kwestie.
Noch de bal- of tennissport,
Is wat door de meeste menschen
Nu breed-uit besproken wordt.
Zelfs het spek twee centen duurder
Laat de goe-gemeente koud.
Evenzeer of» ooit de dollar
Weer tal keeren tot het goud.
Maar .wat nü het hoogtepunt is
Der gesprekken van den dag.
Wat een ieder in den mond heeft
En men aandikt met een lach,
Waar men 's morgens al mee opstaat
En mee aankomt op kantoor,
Graag bespreekt met die en gene
Onder ’t drukste werkje door.
Wat men hoort in alle winkels.
In de bus en op de tram,
Waar de kalme Nederlander
Voor geraakt in vuur en vlam,
Ddt is thans het woord vacantie!
Want dit prachtig, schoone woord
Ketent thans het heele menschdom
Met een sterk en gouden koord/
Want vacantie!wat een mooie.
Wat een zielsverrukte tijd
Om zijn dagen door te brengen
In volmaakte ledigheid!
De vacantie!en de juichkreet,
Die daarbij wordt voortgebracht.
Geeft te denken, hoe inwendig
Over arbeid wordt gedacht!
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden).
In eenlge groots Amertkaansche steden zyn
op ds voornaamste pleinen mechanische «»-
leveranciers neergeaet. Voor t 0.1» heeft men
een brok ijs van vtff-en-twlntlg pond, keurig
afgesneden en zorgvuldig in met was bestre
ken manlllapapier verpakt.
Zooals w)j postzegels te voorschijn doen ko
men. haalt de Amerikaansche huisvrouw haar
dageiyksch Us uit de apparaten, welke door de
General Electrio Company zijn vervaardigd.
Ze hebben de grootte van een normaal prieel
en bestaan uit een koeUnrichtlng es> een ge
compliceerde machine, die de verpakking in
enkele seconden tot stand brengt
Wederom trekt de H. Rok te Trier tallooee
pelgrims naar de plaatsen der oudste Dultsche
cultuur, naar de centra van Duitschlands
groote geschiedenis. Duizenden sullen tevens
de gelegenheid niet voorbij laten gaan, op hun
reis ook vader Rijn te begroeten en een bezoek
te brenen aan de steden, waarin sedert bijna
3000 jaar vooral Duitschlands hart klopt en
speciaal aan het heilige Keulen, de trotschc
metropool aan den Rijn, de schatkamer van
de kostbaarste cultuurgoederen.
Spoorwegen, vreemdelingenverkeer en deker-
Toen de lepelaars bezig waren met
bet spelletje, gaf Robbie een gilletje.
„Hoera se vangen de appels," riep
hij uit „Had JU gedacht riat Muriel en
Madge aoo gauw „vangbal* «ouden
loeren?*
IIIIIIIIIIIHIIIU
(Ingezonden Mededeellng).
wachten. Hoe laat 1» het?.... Mijn hemel, al
over twaalven! Ik moet eens gauw In de keu
ken gaan kijken, want je begrijpt, daar zijn ze
nog niet klaar. Laat eens kijken, hoeveel
Bruze's komen er ook weer?”
„vijf, als se allen present sUn, en dat is vijf
te veel!” meende Patty, weinig gastvrij, want de
Bruce s stonden niet bij haar in de gunst.
.Waarom vraag je dat Lucinda?*
„Wel, omdat ik weten moet voor bosveel per
sonen er gedekt moet worden. Vijf dus; je va
der en moeder zeveir.-JU acht....”
Uk kom niet; Ik kan die meisjes Bruce niet
uitstaan en dat heb ik moeder ook gezegd. Dus
zit ik niet mee aan.”
„Als er ooit eentje verwend wordt.... Nu.
miss Dugarre acht en Mr. Brabazon negen....”
„Kom Je weet toch wel, dat hy naar Barons-
wold is en dat hij niet terug zal zijn voor na
het diner.”
..Dot is waar, dat heb ik vergoten. Nu, wat
ik ook weer: Miss Dugarre acht, Charley
^immtummHET GESPREK'
en verkoop hebben plaats gehad. Ook U bet
niet duidelijk dat men de beurslieden, die voor
hst meerendeel dagelijks niets anders doen dan
zulks transacties afsluiten, ongemoeid hun gang
laat gaan.
zei 1
negen en....”
Al tellende verliet Lucinda het vertrek en
eenige minuten heerachte er stilte. Weifelend
keek Patty naar Vashti. Het was de eerste keer,
dat de nichtje» weer samen waren na dat on.
derhoud in Vashtikamer, want se vadden el
kaar vermeden, ofschoon enkel Miss Gunn.
scherpzinnig als »y was, had opgemerkt, dat er
eenige verkoeling tusschen de jonge meisjes
was Ingetreden, al wist zy dan ook niet, wat de
aanleiding daartoe was.
Toch was Patty nu te gelukkig, om koud te
rijn togen iemand, on vooral niet tegen dat
Tsjeka had gehad. Van haar vernam K. een
wonderlijke geschiedenis, een sprookjesachtig
verhaal van een verborgen en te voorschijn ge
haalden schat in een gesantechapsvUla te
Moskou.
K. trachtte langs gerechteiyken weg vol
doening te krijgen. Maar wien moest hy aan
klagen? Inderdaad is het hem tot nu toe niet
gelukt, iets tegen de Russische staatsbank of
tegen het Sovjetgezantschap te Berlijn te on
dernemen. Een proces in Dultschland bleek
door formeele redenen onmogelijk. K. zoekt
nog steeds naar andere middelen om zijn doel
te bereiken, terwijl ook de Roemeensche regee-
ring er belang bij heeft, vast te stellen, waar
haar kroonschat is gebleven.
tend, en, omdat iemand anders ook wel eens
vergeten kon, hier binnen te komen zonder
kloppen, zou ik jullie raden, vervolg en slot dan
liever in den tuin af te spelen!”
Terwijl Sir George de jongelui stond na te
kijken, toen hij ze even later op het tuinpad
zag loopen, had hU toch weer de bezorgde uit
drukking op het gelaat, die daar den laatsten
tijd zoo dikwijls viel waar te nemen.
Ineens ging de deur open en vertoonde Lady
Carew zich op den drempel.
„O, JU hier, George? Ik heb in de bibliotheek
al naar je gekeken. Waar is Lucinda?”
„Ik zou het je niet kunnen zeggen, lieve. Ik
heb haar niet meer gezien sinds hét ontbijt?
Waarom?”
hartelijk ontvangen, ais JU dat zeker hebt ge
daan. Mijn klein meisje, dat rij de groote le
vensles van de vrouw nu al zoo gauw geleerd
zou hebbent”
„En ik denk niet, dat het haar ooit berou
wen zal.”
„Als zij aoo gelukkig mag worden als baar
moeder, dan zéker niet!”
Voor degenen, die alleen reizen, zijn talrijke
gunstige verbindingen ontworpen door sneltrei
nen. Voor de reis van Trier naar Keulen en
terug zullen bijzonder snelle treinen loopen.
Voor nadere bijzonderheden wende men zich
tot het ptaatseiyk bureau voor vreemdelingen
verkeer SUdtisches Verkehrsamt, Messe-
plats, Keulen-Deutz.
Men bedenke, dat voor deze reductie alleen
in aanmerking komen zij. die in het bezit rijn
van een kaart, waaruit blijkt, dat zy een bede
vaart naar Trier maken.
Het weer was omgeslagen; het woel en regen
de en de tuin in Capbeaton lag vól dom bla
deren.
„O, kijk die barometer nog eens achteruit
gaan!” plaagde Patty, ten dat, terwijl ik zoo
graas vanmiddag nog eens een wandeling had
gemaakt.”
„Maar je kunt toch ook niet verwachten, dat
het t heele jaar door mooi weer zou zijn,"
lachte Lucinda, die druk bezig was, een stapel
kwitantie» aaneen te rijgen. „My dunkt, jullie
belden suit het in huls toch ook veel gezelliger
hebben dan daarbuiten.”
.Maau* Garth aou.aün best doen, om nog lang
vóór het donker van de fabriek te komen. Tot
re» uur Is het bulten wel licht en dus dan «ou
den wij nog heel goed een wandeling of een rit
kunnen doen. Misschien dat paps hem onder
weg tegenkomt en hem dan meebrengt.”
„Dat ia niet heel waarschijnlijk. Sir George
sal «Un tijd wel noodlg hebben, wil hij tegen
de lunch thuis stfn. Hjj heeft Lady Carew na-
dftfltkeUJk beloofd, om juist wat vroeg terug te
komen mat het oog op bat beaoek, dat wy var-
vocht te drinken. Om haar l
kommerde ik mij niet. Ze mi
drinken
Toen het leeiyke goedje verdwenen was, bad
ze tranen in de oogen.
„En nu. jongedame," zei ik streng, Jk hoop
dat je in het vervolg niet meer van die dwaze
streken zu.t uithalen. De dokter was woest en
geen wonder. Denk eens aan, we hebben dien
goeden man uit zijn werk gehaald voor niets.
Je mankeert niets, bent niet stek of «octets.
Wat moet hij wel denken!
En nu moet je me ook maar eens vertellen,
wat dat plotselinge flauwvallen van je nu
eigenlijk wel te beteekenen had. Daar aat na
tuurlijk iets achter. Allo, spreek op!”
Mjjn vei manende toespraak bad tot gevolg,
dat Lotte oe handen voor het gezicht sloeg en
begon te huilen.
Ik keek naar buiten, maar ik vond meaelf
een bruut. Ik kap geen vrouwentranen zien!
„Nu, wees maar stil,” troostte ik, terwijl ik
bij haar neerknielde „Ik meende het niet zoo
erg; kom, droog je tranen nu maar en vertel
dan eens wat er aan hapert.” -
Het duu-de nog eenlgen tijd voordat Lotte in
staat was te spreken. a
^Je.... je had den dokter heelemaal niet be
hoeven op te bellen," snikte ze nog eens na.”,
„Ja, maar schat* (ik was heelemaal vei tea
Een groep jeugdige Chlrsteiyke Arabieren te
Bethlehem en Beit-Jallah is voornemens een
fascistische party in Palestina te vormen en
wil zich de door de Duiteche Nazi's gevolgde
politiek van .raszuivering" eigen maken.
Hun ultra-natlonallstlsche politiek beoogt
echter niet de uitsluiting der Mohammedanen
van een -politiek bondgenootschap.
Het deel van Adolf Hitler’s program, dat ben
het sterkst aantrekt, is dat betreffende de
maatregelen tegen de Joden.
Een der jeugdige leiders van deze ontluikende
Oostersche fascisten hield onlangs te Bethle
hem een rede, waarin hy verklaarde, dat »yn
groep een Palestina wenschte. bevrijd van de
Joodache bevolking.
HIJ zeide de antl-Joodsche actie der Duiteche
Xkri’s te bewonderth, „omdat daardoor een
imrkeiyk kwaad werd ultgdroeld*.
Zulk een actie, aldus betoogde de jongeman,
behoort ook in Palestina Ingezet te worden,
daar de bedreiging der Joodache overheer-
schlng hier sterker is dan in Dultschland.
Een Arabisch blad bevat echter een artikel,
waarin de houding der Nazi-regeering tegen
over de Joden sterk wordt betreurd, omdat de
voornaamste uitwerking er van geweest is,
dat de Joodsche belangen in de Zionistische
nederzettingen van Palestina nieuw leven is
Ingeblazen, dat het opnemen van kapitaal on
der de Joden is aangewakkerd en daardoor de
verwezeniyklng van het plan voor een Joodach
nationaal tehuis bevordert.
„Hitler's actie doet ons, Arabieren, in bet
geheel geen goed.” merkt bet blad op.
De jeugdige Arabische fascisten zien ook in
het dlctatorsschap van Mussolini een model
van staatsbeheer. (Reuter)
Het programma voor de zomerfeesten te Ve-
netig en het Venetlaansche Lido, is dit jaar
weder vol afwisseling. Het vermeldt o. a. ten-
nis wedstrijden, een bloemen féést en wedstrijden
’j^pan ^tsteüïmiri''hMr»cht tegen Enge-fJn de verschillende takken van watersport,
- -welke in den loop van deze maand plaats
vinden. Verder zullen er begin Augustus
nachtfeesten op het Lldo-ztrand woeden ge
organiseerd. een concours d'élégance, en water
polo-wedstrijden. Van' 13 tot 15 Augustus wor
den er internationale motorwedstrijden gehou
den. In den binnenhof van het Dogenpaleis
en aan het Lido worden in de tweede helft van
Augustus openluchtvoorstelllngen gegeven, er is
een regatta voor gondels, in bet nabije Murano,
en den 26en Augustus zal een luisterrijk nacht
feest op het Canal Grande plaats hebben, waar
bij vaartuigen, bruggen en de patriciërshuizen
langs de oever» sullen worden geïllumineerd.
Ook in September worden deze feestelijkheden
voortgeset, met velerlei attracties op bet gebied
van kunst en sport.
zoo verrast zyn, lieve? Jullie vrouwen merkt
zulke dingen immer» zoo gauw opt”
,JEn heb je Rutland al je toestemming gege
ven, George?”
^Ia en myn zegen ook. Ander» «ouden wy
ze In den tuin niet zoo samen hebben gezien.”
Lady Carew leek nog niet verzoend met de
situatie; vandaar dat haar echtgenoot den arm
om haar heensloeg en zei:
„Kom, Alice, denk nu eens aan twintig jaar
geleden, toen wy even jong waren als die twee
en de liefde ons een even nieuwe zaligheid was.
Het zou toen immers wreedaardig »yn geweest,
om ons te schelden. Daarom wil ik er my dan
ook in bet minst niet tegen verzetten. En daar
jy ons kleine meisje toch ook zoo teeder lief
hebt, ben ik overtuigd, dat jy hun geen moei
lijkheden in den weg zult leggen.”
Met tranen in de oogen sloeg Lady Oarew de
armen om zijn hal» en kuste hem.
„Neen, George, dat zal ik ook niet doen. Je
bent veel eenvoudiger dan ik. Sinds dat geld
van oom Batchford haar ten deel viel, heb Ik
steeds de eerzuchtlgste wenschen voor baar ge
koesterd. Daarom ging bet my sooaeer ter har
te, toen zy Brabazon bedankte. En jy was er
mee Ingenomen, omdat je meer aan hst waar
achtig geluk van ons kind dacht! Ik had beter
moeten weten; want als ooit een vrouw beeft
mogen ondervinden, hoe liefde het eenige noo-
dlge is In het huwelyksleven. dan ben ik dit
geweest, zy kuste hem andermaal en nu met
een glimlach keek «e uit hetvenster. JLe
zyn weg, George, maar als «e weer .verachynen,
■al ik den verioofoe van oom Ueve Patty even
Nadat in Tokio verscheidene malen plakkaten
waren aangeplakt, waarop Groot-Britannië open-
lyk wordt aangeklaagd wegens rijn „tyrannle”
over Indlë en waarop de Japanners worden
aangespoord hun Aziatische medebroeders „die
zuchten onder het juk van den Britschen
onderdrukker” te bevrijden, is thans wijd en
rijd een pamflet verspreid door een organisatie,
die zich noemt de Oostersche Aziatische Jeugd-
Uga.
Boven het pamflet staat: ,De Engelschen zyn
de vijanden der menzehheid". Het keurt de op
zegging van het Indlach-Japansche handels-
verdrag sterk af tn betoogt dat Indlë tegen
haar wil gedwongen was deze overeenkomst op
te «eggen, en dat voor Japan de tyd rijp 1»
om de 350 mlllioen Indiërs te hulp te komen,
daar Engeland tusschenbelde is gekomen, om
de vriendschappeiyke handelsbetrekklngen tus
schen Japan en Indlë te verstoren en een
economischen oorlog heeft verklaard tegen
Japan en het Oneten In het algemeen.
Het sluit met te betoogen, dat evenals
MandsjoeriJe Japan's richtsnoer Is te land, zoo
de Stille en Indische Oceaan Japan’s richtsnoer
zijn moet te water. Ofschoon deze plakkaten
en pamfletten kennelyk uit dezelfde bron stam
men van oproerig gezinde Indiërs en reactlon-
nalre Japanner», Is toch het aantal Japanners,
dat een willig oor aan dergelyke antl-Britsche
propaganda leent op het oogenbllk nu In ge
heel <7*"7
land in verband met de kwestie der tarieven
ongetwyfeld veel grooter dan In het normale
tyden zou zyn.
Het blad „Osaka Malnichi", dat een oplaag
heeft van 2 mlllioen, publiceerde onlangs opval
lend groot de meening van een der incest
actieve Indische ontevreden elementen in
Japan, die betoogde, dat de Indische bevolking
sterk gekant is tegen de onlangs afgekondlgde
verhooging van Invoerrechten op Japansche
textlelgoederen in Indlë.
Ook andere bekende Japansche bladen en
tydachriften voeren een actie tegen het Britsche
bestuur In Indlë, waarvoor de tarievenkwestie
alg de grondoorzaak wordt beschouwd.
keUjke colleges beijveren zich, om de pelgrims,
die Keulen aandoen, zooveel mogeiyk tegemoet
te komen en hen de reliquieën, vervat In bui
tengewoon kostbare schrynen, te laten zien.
De gebeenten der Heilige Drie Koningen, in
een wondermooi schrijn, waarop de geheele
rykdom der Rynlandsche kunst uit de twaalfde
eeuw tot uiting komt; de gebeenten van den
H. Engelbert, de H. Ursula en haar gezellinnen;
de reliquieën van de H.H. Thebeeen, die daar,
geborgen In monumentale sttenen zerken, nóg
onder de kerk bewaard worden; de sarcophaag
van den H. Albertus Magnus en niet het laatst
bet aan talrijken zoo dierbare graf van den
onvergeteiyken gezellenvader Adolf Kolplng.
wiens zaligverklaring binnenkort te verwachten
is. By deze kostbaarheden, welke de hoogste
veneering door de Katholieken waard zyn, slui
ten rich aan de trotache kprken van Keulen,
welke een aangesloten geschiedenis van den
Dultschen kerkbouw vormen: Gereon, Severin.
Caedlia, Panteleon, Maria van het Capitool,
8t. George en de Dom.
Wat reeds meer dan duizend Jaar gegolden
heeft, la ook thans nog waar: Qui non vldlt
Colonlam, non vldit mundum. Wie Keulen
niet heeft gezien, heeft de wereld niet gezien.
Voor de velen, die dit Jaar een bezoek bren
gen aan dén H. Rok te Trier, heeft de reis
langs den Rijn en zyn groote schatten, Juist
nu een diepere en symbolische beteekenls. Zy
moet worden een belofte van trouw aan de on-
vergankele Heilige oorden van bet geloot en
het Duiteche land. Het heilige Keulen wacht
op de pelgrims en ontvangt hen met open
armen en met open, oprecht Keulsch hart.
Voor de bedevaartgangers, die tegeiyk Trier
en Keulen bezoeken, doen zich verschillende
mogeiykheden voor. Pelgrims kunnen op het
Dultsche traject een reductie van 40 pet. krij
gen. Deze reductie geldt van alle stations der
Dultsche spoorwegen naar Trier, en zoowel
tweede als derde klasse. Kinderen van vier tot
10 jaar krijgen verder een reductie van 50 pet.
De geldigheidsduur bedraagt 10 dagen en moet
liggen tusschen 20 Juli en 17 September. De
retourkaartjes gelden alleen, als rij afgestem
peld zyn op een station te Trier. De reis mag
heen eenmaal en terug driemaal worden onder
broken
Verder wordt, om den reizigers, wier weg van
het Oosten of Zuiden over Koblenz naar Trier
leidt, een bezoek aan Keulen mogeiyk te ma
ken, tydens den duur der uitstelling te Trier
een omwegbaantje TrierGerolsteinKeulen
RijnlandKoblenz afgegeven. Deze kaartjes
worden slechts te Trier verstrekt.
„O, dus dkArom is het?.. En daarom heeft
myn klein ding haar neusje opgetrokken voor
Brabazon!” Met broeden glimlach stak Sir
George den jongen man de hand toe en sprak
harteiyk: „Op bet oogenbllk boef Je nu nog
niets te zeggen ot te vragen; Rutland. Wat
noodzakeiyk tusschen on» moet besproken wor
den. zal op een anderen tyd geschieden. Het is
niet «oo’n verrassing voor my, als je misschien
wel denkt En als ik niet ten volle overtuigd
waa, dat je haar evenzeer lief hebt als Ik baar
moeder, dan «ou ik niet doen, wat ik nü doe:
baar aan je afstaan en Je belden myn zegen
schenken.”
Dit zeggende
jongen man i_
teeder.
„Zal ik nu het nieuws aan moeder meedee-
len. kindje? Dan kan jullie vervolg en slot op
voeren van die kleine voorstelling, waarby ik Je
kwam nvervalton. Maar bet 1» «oo’n mooie ocb-
Martin kwgm de slaapkamer uit en ik
kla.apte hem dadelyk aan.
„Dokter, is het....-is het erg? I» «e
riek? Moet ik.... moet ik....”
„Ach wall" zei dokter Martin nydlg. terwyi
hy zyn jas aantrok, „uw vrouw mankeert niets.
Ze doet ah of ze op sterven ligt, maar ik begryp
werkeiyk - niet, waarom ik hier aoo overhaast
gehaald moest worden. Denkt u soms, dat ik
myn tyd niet beter kan besteden?"
„Maar," stamelde ik onthutst, „maar ae zag
er toch ellendig uit? Weet u wel zeker...."
Ik was orie maanden getrouwd en mijn be
zorgdheid was dus verklaarbaar.
.Klets!” antwoordde de dokter kgirt maar
krachtig, „allemaal aanstellerij. Ze la net zoo
gezond als u en ik. Maar ik heb een goed
middeltje voor haar. Geef haar van dit drankje
een flink glasvol te drinken, t Is absoluut on
schuldig. maar het smaakt afschuweiyk en
riekt nog erger. En als ik u een goeden raad
mag geven roep me «tan niet weer roor zulke
prutsgevallen.”
Snel beende hy de gang uit en sloeg de bui
tendeur met een harden stag achter zich «licht.
Ongetwyfsul zag ik er niet zeer snugger uit,
toen» ik hem met het gruweiyke drankje in
de hand nastaarde.
„Oef!" rei ik. toen hy verdwenen was en
begaf me naar de slaapkamer, waar Lotte, ge
kleed, met de oogen gesloten op bed lag.
„Lieveling," zei ik, „hier is bet drankje dat de
dokter vooi geschreven heeft."
Lotto opende de oogen. Ze aag er jaog erg
slecht uit. maar misschien had de dokter toch
geiyk en was het c«xnedle.
JHenri,” fluisterde sa, wilt me toch dat
akelige goedje niet laten drinken! Ik heb ge
hoord, wat hy togen je zei, daar op de gang.
Die oude leélykerd!" r
.Xotte," deed ik resoluut, .asjeblief: drinkt*
..Maar je wilt toch niet....*
Ik maakte korte metten en kneep haar neus
dicht. Dar. dwong Ik haar bet afschuwelyke
tegenspartelen be-
ioest en ze «ou bet
Mag een kunstkenner een duur stuk
weinig geld koopen?
"^Deze vraag zal de rechter moeten beant
woorden, die uitspraak «Ment te doen in M
kwestie Adolfo Venturi. Dese man is een be
kend kunstcriticus en -historicus. De antiquair
Quadrlnl heeft hem aangeklaagd wegens den
vermaarden appel en het niet minder bekende
el. die Venturi hem voor het schilderij van een
onbekenden meester in de commercieele
heeft gedrukt. Achteraf bleek het doek
schepping van Correggio te zyn.
De transactie had drle-en-twlntig jaar gele
den plaats. In het jaar l»10 bood de senator
den koopman drieduizend Ure en werd voor
dit bedrag eigenaar. Quadrlnl had hem verze
kerd. dat het aan den schilder Schldone werd
toegeachreven. Professor Venturi knikte maar
zoo’n beetje met het hoofd en legde zwijgend
de drie duizend lire op de toonbank. Kort daar,
op deed hy de gewaande Bchldone voor drie
honderd dulsend lire van de hand Glim
lachend «ou de antiquair rich in het verüss
hebben moeten schikken, wanneer hy er niet
achter was gekomen, dat de professor lang vóór
den aankoop een fotografie van het schildert]
in «yn beroemde kunstgeschiedenis had gepu
bliceerd met de vermelding dat Correggio ds
maker waa.
De gedupeerde handelaar is van meening, dat
Venturi hem met de waarheid bekend had moe
ten maken. Venturi verklaarde evenwel, dat
by by de aanschaffing in het geheel niet aan
de Venyg van Correggio had gedacht. HU wees
er op, dat hy twintig deelen met studies van
crlttochen en hlstorlachen aard had doen mt-
geven en dat hy derhalve niet leder oogenbllk
Wist wat hy allemaal had geschreven.
Zonderling genoeg weet men wel haast se-
ker, dat de gerechteiyko uitspraak in bet voor
deel van den antiquair ml zijn, zoextat de sena
tor nu twintig jaar later syn leverancier
tweehonderdaevenennegentlg duizend lire ml
hebben te vergoeden, «ynde het verschil tw-
schen driedulaend en driehonderdduizend. Na-
tuuriyk «ou een dergelyke maatregel, van een
bepaald standpunt berien. juist »yn. want bet
staat nagenoeg vast, dat de professor zich aan
een schurkenstreek heeft bezondigd maar dat
de wet hier kan ingrypen, doet wel «onderling
«•n, wyi toch een gewone, regelmatige koop
arme kind, dat aoo alles miste. Zachtjes Rreel-
ds «y de fyn-gevormde band en opkUkend
vroeg Vashti:
„Wat is er Patrice?”
„Zeg, hoor eens: Mr. Brateson gaat op hst
eind van de week naar Londen, is t niet?”
3k geloof, dat hy aoo iets tegen Sir Georgs
heeft gesesd.'*
^Ja, maar ik meen niet, wat hy tegen pap»,
maar vrat hy tegen jou heeft gezegd.”
3<y heeft by bet ook verteld."
VaahU keek weer in haar boek en baar toon
van spreken was aoo kort, als wilds «U daar
mee alle verdere vragen voorkomen.
Maar Patty liet gich hierdoor niet afschrik-
ken en ging voort:
„Wanneer komt hy terug?”
^TWllg?*
Ja ik bedoel natuuriyk niet, wanneer M)
op Capbeaton koznt: als ik dit wilde weten,
■ou ik bet net aoo goed aan moeder kunnen
vragen; ik meen, wanneer hy by job terug-
konity*
„HU komt nooit meer bU mU terug,"
Vashti, met den blik weer strak in haar boe»
gericht. „Waarom zou hy ktxnen? De reden
van onze scheiding, nu vier jaar geleden, be
staat vandaag nog net zoo goed. Zoover B
Weet, zal ik hem nooit weerzien. Bepaal JU Je
nu maar by je eigen liefdesgeschiedenis; ik
voel niets geen lust, om over Nell Brabazon te
■preken.”
Op dit oogenbllk stormde Charley het wr*
trek binnen;
,(Voc<U vervoirO-
Lotte hief het hoofd op.
„Dst was bet juist,” «el ae. ^Je moest on rat.
en je had zoo’n h^gst!”
kindje^0'1 d*” T““ haU neïen toch
.Ja, maar dat
was het hem juist.
Je wilde den trein
van half negen
balen. Je had
loo’n haast, «oo’n
haast, en dasir-
by....*
„Nu?”
,Kn daarby had je geen tyd om behoorlijk
afscheid van me te nemen, Henri. Nu zyn wv
drie maanoen getrouwd en nu wU je me ai
verlaten met een: „nou tabé”! Dat.... dat k».
ik toch niet toelaten?"
Ik zat geslagen!
„Dus daarom
,4a Juls’, daarom viel Ik flauw in je
Ik wilde, dat je me toch minstens een
voor Je vertrok. En bovendien kon den train
van kwart voor elf nog nemen.”
Wat kon ik doen?
Ik nam afscheid, zooals mijn vrouwtje het
gewild had en miste ook den trein van kwart
voor elf.
„Wel, ze is hier Patty een muziekles gaan
geven; ik dacht, dat ze er nog waren. Ze moe
ten dan wel heel kort bezig zyn geweest, t Is
toch zoo ongelukkig, dat Patty nooit studeeren
wil.” Onwillekeurig was mylady dichter aan
het venster getreden en. terwyi haar gelaat In
eens van uitdrukking veranderde riep zy:
„George, zie Je dat?”
^Ja, zeker, zie ik dat. Toen ik hier binnen
kwam. lieve, heb ik nagenoeg hetzelfde tooneel
waargenomen.”
„Heb je ze gezien?" herhaalde Lady Carew
scherp. ZU was ook in het minst niet verrast,
maar ze waa boos en wist niet precies, wat ee
zeggen «ou.
,Ja, en ik weet niet, wie van «xis drieën het
meest ontsteld was, maar zeker niet onze kleine
Patty! Hoor eens, Allee, je zult toch ook niet
J II «>p dit blad zyn ingevolge de verzekertngBVOorwaartlen tegen Z tjy levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door t by een ongeval met t 9Cn bfj verlies van een hand f 1 ot! vsrllss van een f C/i by een breuk van f jf/1 by verilee van
duOtlllK 8 ongevallen verzekerd v«x>r een der volgentl» ultkeerlngen s verilee vkn belde armen, belde beehkn of belde oogen f t doodeiyken afloop f Adv.’ een voet of een oog f d duisn ot mtsrinfes f ai arms anderen vingto
De lotgevallen van den Roemeenschen kroon
schat. die op het oogenbllk vooral in Russische
kringen te Berlijn bet onderwerp van gesprek
vormen, maken den indruk van een avontuur
lijk filmverhaal. Aan alle eischen ia Inderdaad
voldaan. De voorgeschiedenis gaat terug tot m
de opwindendste perioden van den wereld
oorlog.
Toen het zegevierende Oostenryksche leger
onder Mackensen in Roemenië binnendrong en
in September IS 16 Boekarest bedreigde, liet de
Roemeensche regeertng den kroonschat in het
diepste geheim naar Rusland brengen. Het
waren de kroonjuweelen van de Roemeensche
koninklyke familie, alsmede seldzame kostbare
gouden voorwerpen en edelsteenen, die aan ver
schillende Roemeensche kerken en kloosters
toebehoorden. Het goud werd ondergebracht in
de kelders van de Russische staatsbank, terwijl
de juweelen verborgen werden in de woning
van den Roemeenschen gezant Diamant!!. Het
geheele transport werd streng geheim gehou
den Behalve de' onmlddellyk bU de zaak be
trokken personen wist niemand, dat by den
Roemeenschen gezant juweelen van fantasti
sche waarde werden bewaard. Na de Bolsjewis
tische Revolutie besloten de diplomatieke ver
tegenwoordiger» der Entente, Sovjet-Rusland
te verlaten. In het voorjaar van 1918 droeg
Diamand! den Roemeenschen juweelenschat
over aan den consul-generaal der Vereenlgde
Staten te Moskou, die nog een tyd lang in
dienst van het Roode Kruis in Rusland sou
biyven. Toen ook deze Rusland verliet, ver
trouwde hy den schat toe aan den N«x>rschen
consul, die resideerde in een villa te Moskou.
Tegen het einde van 1918 werd ook het Noor-
sche consulaat te Moskou gesloten. Eigenaardig
genoeg wist niemand, dat de consul een groo-
ten schat in huis had. Vóór zyn vertrek liet
hy de juweelen in de villa Inmetselen, in de
hoop, dat hy na het herstel der normale toe
standen niemand geloofde, dat de Sovjet-
regeering zich langer dan een paar maanden
zou handhaven den schat aan den recht-
matigen eigenaar terug kon geven. Slechts één
man in geheel Moskou wist van het geheim
der villa. Dat was een beambte van het con
sulaat, een Rus, wien de Bovjetregeerlng ver
bood. met het overige personeel Rusland te
verlaten. Deze man werd weldra doodelijk ziek
tengevolge van ondervoeding. Vóór zyn dood
verried hy het geheim aan een vriend, een
zekeren wien hy tevens een nauwkeurig
schema van de plaats 0er juweelen gaf. Weldra
echter moest K., die er zich het hoofd over
brak, boe hy in bet bezit van den stdtat moest
komen, uit Rusland vluchten.
In 1923 bevond hy rich als uitgewekene te
Beriyn, zonder geld, zonder werk. Hy nam toen
een kloek besluit. Hy begaf zich naar de Sovjet-
ambassade en sloot met den toenmalig»™ ge-
zantschapssecretaris Jakoebowitsj een overeen
komst, waardoor hy zich verzekerde van een
aandeel in den »<ütat. Het «xmtract werd getee-
kend door een vertegenwoordiger van de Ru»-
sische Staatsbank, Bergejef-Romm. Deze laat
ste ontpopte zich als een schoolvriend van K„
waardoor vele formaliteiten werden verlicht,
zoodat K. ongehinderd kon teruggaan haar
Moskou, waar de overeenkomst nog eens werd
bevestigd. Daarna maakte K. de Russische
autoriteiten bekend met de nauwkeurige plaats
van den schat. Intusschen echter was de be
treffende villa verhuurd aan het Tsjechische
gezantschap. Hoe konden nu de ambtenaren
der Tsjeka, die de uitvoering van de zaak op
rich namen, dit exterritoriale gebied betreden?
De Tspeka vond ook voor «Ut gecompliceerde
geval een oplossing. Op zekeren dag verscheen
een commissie van het Moskousche gemeente
bestuur om een onderzoek in het huls in te
stollen. De waterleiding, oordeelde deze com
missie, moest onverwyid worden gerepareerd
om het huis voor verval te bewaren. Het Tsje
chische gezantschap werd zoolang elders on
dergebracht en Intusschen werd de schat onge
stoord te voorschUn gehaald en in veiligheid
gebraebt.
Merkwaardig genoeg hoorde K. niets van dat
alles. Hem werd medegedeeld, dat bet aan het
licht brengen van den schat te veel moeliyk-
beden van dlplomatieken aard zou meebrengen.
Overigens werd hem de raad gegeven. Moskou
zoo snel mogelyk te verlaten, daar by er van
verdacht- werd, te hebben deelgenomen aan
onrechtmatige speculaties. Op zekeren dag,
toen K. zich naar huis wilde begeven, hield een
vriend hem staande, die hem adviseerde, on
verwijld rechtsomkeert te maken, daar zich in
zUn woning reeds Tsjeka-lsten bevonden om
hem te arresteeren. Klaarbiykeiyk wilde men
K gedurende de werkzaamheden in het Tsje
chische gezantschap achter slot en grendel
hebben, om te verhinderen, dat hy op de een
of andere wyze achter de waarheid zou komen.
K. stond nu voor de keuze gearresteerd te
worden of onverwyid te vluchten. Hy prefe
reerde bet laatste en vertrok per trein. Daar
hy geen vergunning had om het land te ver
laten,’stapte hy niet ver van de grens uit. Met
de hulp van smokkelaar» gelukte het hem in
een kist over de grens te komen.
Daarna begon hy weer rijn leven als werk
loos emigrant te Beriyn. Eenige jaren tater
leerde hy een vrouw kennen, die werkzaam waa
by de Sovjet-instanties in de Dultstme hoofo-
stad en die vroeger een betrekking by de
