Litwinof’s verblijf te Royat THE MANCHESTER) GUARDIAN! COMMERCIAL mMaol uan den daq COTTON:FLAX:WOOL I ARTIFICIAL SILK I INDUSTRIES DE APOTHEEK DE WITTE ZWAAN ZIJN EERSTE BEZOEK TE PARIJS ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN Die goeie ROBINSONschoen voor Vader en Zoon Holland VRIJDAG 11 AUGUSTUS o Van kind af rheumatische pijnen Bankoverval in Tiflis van Koene zeiltocht WATCH THE PROCRKS OF THE BRITISH and through the columns of An annual subscription of 18 va Br de volmaakte snelle rolfilm COMMERCIAL", Guardian Buil ding, Manchester England, will bring the paper to you every Saturday morning. Write for a specimen copy, free of charge. Musschen als Republi keinen Ooievaars bevrijders van sprinkhanen shillings, sent to the Publisher, "MANCHESTER GUARDIAN MEN MOEST HAAR DE TRAP OPDRAGEN I ’I NAAR HET DUITSCH 1= VAN RUDOLF HERZOG Bi ALTIID MOOIE KIEKJES! Neem dan steeds 22>e Parel der Dranken Voor het eerst einde 25 jaren kan hy thane weer den Franechen bodem betreden In het gezicht van d^n dood I AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL <0 te F I lang ging alles goed. Maar toen iiiiuiiiin ë2t verze ker i op dit blad IS In» tooneel? herhaalde Bftrenfeld het nst sat dig de ran ant chi „Dls-moi qul sont tes amis et je te diral qui tu es". „Zeg mü wie je vrienden zijn en ik zal Je zeg gen wie ge züt,” of op zijn Hollandsch eenvou dig gezegd: het Is alles lanen van hetzelfde pak Ingezonden Mededeellng) De bevolking van Zuld-ServW is bevrijd van een sprinkhanen-plaag door een aantal ooie vaars. De sprinkhanen waren in zulke groote zwermen komen opzetten, dat zij dreigden den geheelen oogst te zullen verwoesten. De Joego-Slavische regeering had in verband hiermede reeds maatregelen genomen en een aantal mannen, bewapend met vuurwerpers en chemische spuiten, naar het bedreigde district gezonden. Doch voordat deze met hun werk begonnen, hadden de ooievaars reeds zulk een opruiming onder de sprinkhanen gehouden, dat de man nen voorlooplg niet behoefden| in te-grijpen. dig den en wa- kan >:g» ort- »an, ~e3! int) de U :e*> eve om iek- I rcr I zijn rak- den eljjk 1 Wat? Ter plaatsing aangeboden? Ja. ik dacht, ik zal de stoute schoenen maar eens aantrekken. Je hebt gelijk, wie niet waagt, wie niet wint. Lisa was opgestaan en ging langzaam naar .de piano, en onwillekeurig liet ze haar vingers over de toetsen glijden. Hoe sta je met Je zanglessen, Lisa? vroeg Gertrud. Lisa hield plotseling op en hield de handen voor de oogen. Ja, zeide ze weemoedig. Jij kunt je in Jullie prettig, warm milieu, heelemaal aan Je kunst wijden, en je hebt daarbij den mortelen steun van je moeder. Maar ik? Ik word er nog gek van. Je kent mijn familie en de opvattingen die ze er hier op nahouden. Wat een leven heb ik hier. Oertrud legde zacht haar arm om haar vrien din heen: Stil maar, kind, dat komt wel in orde. Je behoeft mü werkelijk niet tot voorbeeld te ne men; ik ben maar een dilettante en ben daar volkomen mee tevreden. Als ik, antwoordde Lisa, zoo’n lief gezel lig thuis had als Jij, zou ik er ook tevreden mee wezen, alleen maar een dilettante te zijn. WIJ zijn heel arm. kind. Jullie? Lisa keek haar vriendin ernstig aan. Ik wilde, dat ik met Je ruilen kon, dan zou ik voor niets ter wereld van huls gaan. Maai jij zou niet met mij willen ruilen! (Wordt vervolgd) liet zjjn pen vallen en steunde zijn hoofd in handen. ’t Was doodstil in het kantoor. Alleen het kloppen van zijn hart kon hij hooren. Hij wist, dat iets, dat tot nu toe een vaag gevoel in hem was^jjewéest. nu tot zekerheid werd. Weg. aan het tooneel! En moest hU dan in dezen ouden rommel achterblijven, bij deze ondraaglijke, dorre kruideniers? Nu wist hij ook. waarom hij het zoo lang hier had uitgehouden. Om dat meisje, waarvoor hij medelijden en bewonde ring koesterde, maar wier manier van doen hem af en toe ook ergerdeDat mooie kind met haar sianke figuur, het gracieuze kopje met die vreemde groote grijze oogen was het, dat hem aan dezen troep hier bond. Zou hij écht van iemand kunnen houden? Hij sprong van zijn stoel op. Wat wilde hij eigenlijk? Hield zij van hem? HU wist het niet, maar wat hij wél wist was. dat hü van h&&r hield, dat hij, voor de eerste, maar ook voor de laatste maal in zijn leven werkelijk een groote liefde voor een vrouw had opgevat. Van de straat klonken hamerslagen. Hannes en Dores waren bezig onder oppertoezicht van mijnheer Rose, den onttroonden Zwaan weer op zijn eereplaats over de deur te herstellen. En de Witte Zwaan breidde wederom zijn be schermende vleugels over de burchtzaten uit, alsof nooit een profane hand hem van zijn plaats verwijderd had. Het was in den namiddag. De vertoornde heer des huizes had zich nog niet meer laten Graaf Marie de Salnt-Front, oud-marine officier en schilder, heeft een zeiltocht onder nomen van Douamenez In Bretagne naar Fort de France (Martinique), een afstand van bijna 7000 K M ZHn e-nige aanlegplaats Is geweest Funchal op Madeira. luierden wij, terwijl wij 's nachts om met de smokkelaars mee te In Kaapland bestaat er een soort musschen. die Republikeinen genoemd worden, omdat zij bjj honderden in kolonies b(j elkaar wonen. Zy kiezen 'n geschlkten boom uit en bouwen hier hun nesten: en wel leder een eigen met een dak er over heen. Deze nesten worden echter zoo dicht bij elkaar aangelegd, dat de daken elkander raken, zoodat het geheel er als een groot rond dak uitziet, voorzien van een menigte gaten. Deze gaten vormen den in gang tot de nesten der kleine bouwmeesters, waarin zij hun eieren uitbroeden en hun jon gen grootbrengen. Wanneer de vogeltjes den volgenden keer broeden willen, gebruiken zfl echter niet het oude nest, maar bouwen een nieuw nest onder het oude. Dit herhaalt zich jaar op jaar tot het gewacht van het geheele bouwwerk zoo groot wordt, dat het op een goe den dag neerstort en uit elkaar scheurt. Waar op de kleine Republlkqlnen weer van voren af beginnen. (Naar het Dultsch door Christine Kamp) chter het dorp moest een groote electri- ZX sche centrale gebouwd worden. Er was haast bij het werk en daarom was door den opzichter een aantal vreemde werkkrach ten aangenomen. Dat beviel de arbeiders niet, die jaren lang bij den bouwpatroon hadden gewerkt, want onder die mannen waren er. die de Ideeën van Moskou waren toegedaan en ge woon waren te spotten met alles’ wat den een- voudlgen dorpswerklleden heilig en eerbied waardig was. Vooral een der buitenlanders, een nog jonge kerel, was haantje de voorste, wat betreft gemeene taal en vuile scherts. De reeds bejaarde metselaar Wessel scheen er niet op te letten en de ooren voor die spot ternijen gesloten te houden. Hij negeerde den Jongen vullprater geheel, maar dat was maar schijn. De andere dorpsgenooten begrepen wel dat de oude man wachtte op een gelegenheid om den kerel een flinke bestraffing toe te dienen. Op een middag lagen zü aan den rand van den weg. bezig hun boterham te verorberen. Zooals gewoonlijk waren het de vreemden, die het hoogste woord hadden. Plotseling hoorde men het geluld van een schel, een geestelijke kwam van het dorp om een zieke de laatste H.H. Sacramenten toe te dienen. De koster liep voor hem uit met lantaarn en schel. Nauwelijks had de jonge opperman den pries ter gezien, of hij begon te spotten. De mannen uit het dorp waren op de knieën gezonken en hadden hun pet of muts afgenomen. Door het heilig krulsteeken te maken, beleden zij hun geloof. Maar de anderen schaterden het uit over dat domme bijgeloof, over die kwezels, die neerknielden In het stof van den weg. Vooral de jonge communist vond de gemeenste scheld woorden, om zijn geloovlge medewerklieden naar het hoofd te slingeren. Maar eer hij er op ver dacht was, kreeg hij van den ouden Wessel zulk een klinkenden oorvijg, dat hem t lachen en spotten verging. Hij wilde den man te lijf, maar de anderen hielden hem tegen en daar hij tegen de overmacht toch niets kon doen, zette hij zich mokkend en boos weer aan den rand van den weg neer. Maar Wessel kwam vlak voor hem staan en bulderde hem toe: „Jij, vlegel! Durf je ons be spotten, die meer van het leven ondervonden hebben dan jü. die pas komt kijken? Je bent veel te laf om ons voorbeeld te volgen! Zöu je ook voor iedereen je geloof durven belijden? Ik weet dat je katholiek bent, maar je hebt je geloof verzaakt! Schaam je." Dan keerde hjj zich naar de anderen en hernam„Ik ga jelui een geschiedenis vertellen, die in mijn jongelingsjaren gebeurd is. Mis schien kan die den een of ander nuttig zijn. Toen ik zoo n jongeman was als die daar, dat is al veertig jaar geledenhad ik een vriend, die hetzelfde vak uitoefende als ik. Wij waren metselaarsgezellen en besloten, zooals dat ge bruikelijk Is, een tijdje op ons ambacht te rei zen. Avonturen, die,wij onderweg samen had den, versterkten bij ons den vriendschapsband en wij gevoelden ons als broeders. „Toen wjj van huls vertrokken, waren wü braaf en rein, maar toen er een halfjaar ver- loopen was. waren wij nog wel geen slechte ke rels geworden, maar echte deugnieten, in staat tot alle baldadigheden. Ons geloof hadden wij verloren, toen wij merkten dat onze medewerk lieden ons daarom bespotten. Weldra deden wU zooals zij en waar wij priesters ontmoetten, scholden wij hen uit en dan meenden wij nog dat wij flinke kerels waren. „Zoo kwamen wij aan de Hollandsche gren- aen en daar vonden wij voor geruimen tijd werk. Op een avond zaten wij in de herberg met andere mannen, die weldra zich ontpopten sis smokkelaars. Zij vroegen ons mee te doen, dan behoefden wij niet zoo hard te werken en konden geld verdienen als water. Wij stemden toe en werden In alle trucs ingewijd. Oeen week ging er meer voorbij of wij brachten goe deren over de grens en ontvingen ons loon daarvoor. Het gewone werk beviel ons niet meer en overdag rondslopen, doen „Een tijd werd een groote tocht beraamd. Als die gelukte, zouden wij een massa geld verdienen en konden maanden lang In overvloed daarvan leven. Het scheen te gelukken, toen wij nog een honderd meter van de grens verwijderd waren. Het was omstreeks twee uur In den nacht, het regende en wij waren tot op ons hemd doornat Toen knalde opeens een schot. WIJ bleven een oogen- bllk stokstijf als versteend staan. Een licht signaal achter ons vlamde op en er werd ons bevolen te voorschijn te komen. „De schrik, die ons eerst als verlamd had. week en ieder van ons dacht aan niets anders dan aan vluchten. Wjj wierpen onze pakken neer en rendenrenden. Maar achter ons de douaniers niet minder Bovendien werd er voortdurend met scherp geschoten, omdat wij op hun herhaald bevel niet waren blijven stil staan. „Ik liep als een haas en snelde voort In zig zaglijn over stronken en kuilen. Na eenlge vree- selijke minuten bevond ik mij aan de andere zijde van de grens. Ik was. in veiligheid Een tijdlang hoorde ik nog schieten, maar eindelijk Werd alles stil. .Hoe lang Ik daar luisterend op den grond heb gelegen, weet ik niet. Eindelijk herstelde ik mij en opstaande sloop Ik langs de mij be kende boschpaadjes, om mijn gezellen op te zoeken. Zoo was ik ongeveer een kwartier ver der gegaan, toen ik opeens een zwak gesteun hoorde. Een oogenblik bleef ik staan, maar het geluid werd herhaald en nu werd ik door een vreeselijken angst bevangen. Ik snelde voort 35 jaren In Frankrijk was geweest. Want 25 jaren geleden, en wel op den 20en Januari 1908, arresteerde dezelfde Mr. Guichard. toen nog eenvoudig commissaris van politie en leider der „brigade voor toezicht op anarchisten In Parijs, op ditzelfde station denzelfden Maxim Lltwinof. die toen zijn eenvoudigen waren naam van Wallach-Meer nog droeg. Deze re- volutionnaire Russische Jood werd beschuldigd in Frankrijk verscheidene 500 Roebel-bankbil- jetten 650 Holl. gulden) te hebben gewisseld, die aan het agentschap der Russische Staats bank in Tiflis (Zuid-Rusland) waren ontstolen Dorus! Hannes! Meneer Rose! Meneer B&renfeld! Meneer Pfalzdorf! en direct daarop herhaalde hij de namen van de leden zijner hofhouding nogmaals in dezelfde volgorde. In een oogenblik hadden alle personen zich om hun chef verzameld en keken hem ontsteld en met vragende blikken aan. Deze wees met een stom gebaar naar de mysterieuze kist; ze traden naderbij, wierpen een blik in de embal lage en waren met stommen schrik geslagen. In de kiste rustte, in blanke onschuld, zacht neer gevleid op het embleem, dat steeds boven de apotheek en groothandel-drogerijen van mijnheer Friedrich had geprijkt. Wie heeft me dat durven leveren? sprak de apotheker somber en langzaam. Maar, mijnheer Friedrichantwoordde B&renfeld verontwaardigd, naar de deur. r axim Lltwinof, Volkscommissaris voor Buitenlandsche Zaken der Sovjet-Unie. A’A. rust na de „vermoeienissen" der oeco- nomische wereldconferentie in Londen, in de badplaats Royat in Frankrijk, uit. Natuurlijk steeg hij hier in het Ijeste hotel af en wel onder den schuilnaam Linde, maar een leder weet wie hij is. en het hotelpersoneel spreekt hem niet anders aan dan met: Monsieur le Mlnlstre! Het was de eerste maal sinds 25 Jaren, dat Lltwinof weer den Franschen bodem betrad of juister gezegd mócht betreden, en ofschoon de Fransche bladen niet melden, wie den „service d’ordre” aan het spoorwegstation „Gare du Nord” in Parijs had opgesteld, toch vermoeden wij, dat dit de „directeur” der Parijsche politie, Mr. Gulchard, wel zal zijn. Nu, Mr. Guichard kan zich zeer goed herinneren wiaarom fïijn- heer de Sovjetmlnlster Maxim Litwlnol in geen peinsde wie den aanval op zijn Zwaan op zijn geweten kon hebben en er kwamen in zijn naar vergelding dorstende ziel duistere wraakplan nen op. Die ellendige B&renfeld! Waar haalde de kerel de brutaliteit vandaan om in tegen woordigheid van het personeel zoo’n onbe schaamde houding aan te nemen? Wacht maar, waarde heer, daar zal je voor boeten. Prijs den dag niet voor het avond is! In de zaak ging alles verder zijn gewonen gang. Alleen de provisor had dubbel werk, want de apotheker kwam geen enkelen keer, zooals anders, uit zijn slulmervertrekje te voorschijn, om hem een handje te helpen. Heinrich en Dores waren naar het douanekantoor om goe deren in ontvangst te nemen en Hannes ging met zijn medicijntrommel de klanten rond. Konrad deed de correspondentie af met een snelheid, alsof er hem vandaag veel aan gele gen was om klaar te zijn. Boven in de woonkamer zat Lisa met een vriendin thee te drinken. Haar moeder was te gen den middag even op geweest, maar had gauw haar bed weer opgezocht. Het humeur van man was niet bepaald bevorderlijk aan de genezing van haar hoofdpijn. Om niet den heelen middag alleen te moe ten blijven, had Lisa den loopjongen met een briefje naar haar vriendin gestuurd met het verzoek een poosje bij haar te te komen. Het vriendinnetje, een allerliefst meisje met prach tig blond haar en mooie blauwe oogen, had dadelijk aan de uitnoodlging gevolg gegeven, en Ivy en de kinderen hadden drie hoepels gemaakt van een oud vat en ze waren nu aan het spelen, wie den hoepel het verst van den heuvel kon laten rollen. Robbie was er zeker van dat hjj het zou winnen. Maar juist toen de hoepels aan het rollen gingen, kwam Edwin, de gi raffe, aanloopen. „Kijk uit, Edwin," riep Robbie, Jet op onze hoepels." 'n bed van zaagselde Zwaan, steiHngen klaar te maken en B&renfeld bleef aftn Xjjn lessenaar zitten en staarde vóór zich uit. Weg! Aan het tooneel! Had hij er eigenlijk Iets mee te maken? Neen. En toch was 1, als of het nacht om hem heen werd, zoo stil en troosteloos was het. als zij wegging. Biren- feld trachtte zijn gedachten te verjagen en probeerde zijn aandacht weer bij zijn corres- ons verwijderd, in den geheelen om trek waren geen woningen. Om hulp te halen, had ik minstens een uur noodig en mijn vriend lag feitelUk al te sterven. Eer ik terug kon zijn, zou hü den laatsten adem hebben geslaakt. ,JU had ik mijn eigen leven gegeven, ik kon dat van mijn vriend niet redden en ook niet zijn laatsten wensch vervullen. Toen, in die oogenbllkken. begreep ik de waarde van een rustig geweten. Toen leerde ik de troostmidde len van onze Moeder de H. Kerk kennen en waardeeren .Met opgeheven handen bad ik 'vurig: „O, God in den hemel, wees barmhartig,! Zend een engel om dezen stervende in zijn doodstrijd bij te staan!” En ondertusschen smeekte ook de gewonde met krampachtig gevouwen handen: Heilige.... Maria.... bid.... voor.... ons.... zondaars!" „Zoo ging ongeveer een kwartier voorbij, toen ik in de verte een zacht schelletje hoorde en. een lichtschijn van een lantaarn zag. Ik snelde naar buiten enDaar kwam een priester aan! Was het een wonder? „Ja, het was een geestelijke, die de laatste H.H. Sacramenten naar een zieke bracht Jelui denken misschien, dat ik maar iets fantaseer? Maar alles is gebeurd juist zooals ik het ver tel en leder kan zich voorstellen, hoe het mij te moede was. Als een kind lag ik te snikken, terwijl de geestelijke mijn vriend tot den dood voorbereidde. WU baden nog de gebeden voor de stervenden tezamen. MUn vriend was nu rustig en drukte telkens weer het kruisbeeld aan zUn lippen, dat de priester hem gegeven had. Deze kon niet langer bü ons blijven, hem wachtte een andere zieke. Een kwartier later drukte ik mün vriend de oogen dicht. HU had mU dikwUls over zUn moeder gesproken, dat ztf zoo vroom en godsdienstig was. Misschien heeft hU het aan haar gebeden te danken, dat hij zoo goed is gestorven „Wat zal ik verder vertellen. Na een uur kwam de geestelUke terug en bleef bü den doode, ter wijl ik naar een naburige hoeve ging om den knecht te vragen met een wagen naar de hut te komen. WU brachten mUn vriend naar het dorp en drie dagen later volgde ik zUn dood kist naar het kerkhof. Toen wilde ik niet lan ger in die streek blUven. Ik ben weggegaan uit die gevaarlUke omgeving en vanaf dien tUd heb ik mU bekeerd. En iedereen, die het probeert met den godsdienst of de geestelUken te spot ten, kan van mU juist zoo n stevigen oorvUg krij gen als hU daar al beet heeft. Ik wensch hem toe den angst en de wanhoop te ondervinden, die ik in dien nacht heb uitgestaan. „En nu, mannen, aan het werk!" Niemand zei meer een woord, zelfs de jonge spotter was stil en dacht na.... deden elkaar confidenties. Want ondanks hun verschil in karakter waren Lisa en de stille Gertrud von Wald heel Intiem met elkaar. Fraulein von Wald was het eenlge kind van de weduwe van een staatsambtenaar. Om de in komsten van haar moeder, die van een karig pensioen moest leven, te vergrooten en tege lijk haar eigen levensonderhoud zooveel moge- lUk te verdienen, stuurde de jonge dame, die een uitstekenden stUl schreef, vaak novellen en artikelen naar dagbladen en tUdschriften en was vaak zoo gelukkig ze geplaatst te krijgen en er een aardig honorarium mee te verdienen. Dat waren gelukkige oogenbllkken in de kleine, stille huishouding van de twee dames. Vandaag had Gertrud von Wald weer de laatste hand aan een werk gelegd, waarvan ze nu haar vrien din zat te vertellen, Maar dat is reusachtig, zei Lisa enthou siast. Je praat over socialisten, anarchisten, alsof je lederen dag met dle'menschen omgaat. Gaat een dergelUk onderwerp niet boven je krachten? Het is een eerste poging op dit gebied, zei Oertrud bescheiden. Ik heb 'n heelen boel lectuur moeten doorworstelen om den roman te kunnen schrijven. Boeken met een socialen achtergrond vinden tegenwoordig meer aftrek dan gewone liefdesromans, zie je, en toen heb ik gedacht; laat ik het maar eens probeeren. Ja, JU durft wat aan, aei Lisa na een oogenblik van peinzend zwijgen. Ik heb den roman al aan de groote cou- tljdens een roof-overval. BU deze f,ëxproprlatle” werden niet minder dan 50 personen gewond en gedood. Op het einde van het Jaar 1907 bereikten-de ParUsche politie mededeellngen, dat 500 Roebel groote Russische Staatsbankbiljetten der Serie AM. 062999, door een onbekende in verschillen de ParUsche banken waren gewisseld. Juist tot deze serie van nummers behoorden die Russi sche bankbiljetten, welke op het Staats bankkan toor in Tiflis waren gestolen. De onderzoeklngsrechter Flory, later presi dent der ParUsche rechtbank, beval den politie commissaris Guichard, deze zaak te onderzoeken en het gelukte dezen kundigen beambte uit te visschen, dat er tvree personen In Parijs zich onledig hielden met het wisselen dezer talrUke gepote bankbiljetten, en wel een zekere Wal lach-Meer, bekend onder den naam van „Abra ham", en zUne maitresse, een zekere Dr. Fauny Jasnopolskl. ZU leefden te samen in een kamer in het Hotelletje <Malvaize, 23 rue des Ecoles waarvoor zü 4 franken per dag betaalden. Jas nopolskl bewoonde bovendien nog een kamei in een hotel op de avenue des Gobelins. TegelUkertUd kwam de ParUsche politie weten, dat Wallach-Meer op het Noorder-sta- tlon een koffer van geel leer in de garderobe ter bewaring had afgegeven en dat deze nieuwe koffer vol documenten zat. Een lid der geheime politie ging er op post staan en deze politie- inspecteur verloor den mooien gelen koffer geen oogenblik uit het oog, tot eindelUk op den 20en Januari Wallach-Meer, In gezelschap van zUne geliefde Jasnopolskl op het spoorwegstation aankwam, naar de kas ging en twee biljetten eerste klasse naar Londen kocht. ZU wandelden daarna kalm en gerust, zonder zich te haasten naar de bergplaats voor handbagage en namen den gelen nieuwen koffer In ontvangst. Nog eenlge schreden en zU betraden het perron, waar de trein gereed stond. Lltwinof wilde er juist Instappentoen hU een hand op zUn schou der voelde en zich omwendende den politie commissaris zag, die hem het „u is gearresteerd” toeriep. OnmiddellUk v^rden Lltwinof en Jasnopolskl van het station naar het commissariaat ge bracht. Belden werden aan den hjve gefouilleerd, en op Wallach vond men een biljet van 500 Roebel der „Tiflische serie”, naar aanleiding waarvan men hem ook direct begon te onder vragen. Niettegenstaande Lltwinof bU hoog en laag bezwoer, dat hU nimmer eenig aandeel aan de beruchte „expropriatle” had gehad, werd hu toch dienzelfden avond nog in de ParUsche gevangenis „Santé” opgesloten, terwUl zUne ge liefd^ Jasnopolskl naar de gevangenis „St. La- zare" werd overgebracht. Den volgenden dag waren alle ParUsche dag bladen vol van het gebeurde en meldden onder senaationeele opschriften In vetschrift „de goede vangst" die de ParUsche poHtle gedaan had. „1* Journal” van dien dag hebben wU er nog eens op nagelezen. In twee lange kolommen vertelt het blad, op welke wUze „deze gevaar lUke individuen” gearresteerd waren. Op bet statlonsperron „omringden de inspecteuren der derde brigade, die zich verdekt hadden opge steld In de menigte”, opeens „het revolution- naire paartje”. Het onderzoek bracht aan het licht, dat de laatste drie dagen Vóór hun Inhechtenisneming Utwlnof en zUne geliefde In het Hotel „Moder ne" op de place de la Républlque hadden door gebracht. ZU hadden hier een kamer gehuurd onder den schuilnaam van „Monsieur et Ma dame Alexandrof”. ZU betaalden voor de kamer 9 fr. 50 centimes per dag. Als een karakteristie ke eigenschap van den „gladden” Lltwinof zU nog uit dit officieel verhoor medegedeeld, dai Monsieur Alexandrof bü zUn vertrek een fooi van slechts één franc gaf, die echter een ouo pausehjk 1 francstuk bleek te zUn, van nul en geenerlei waarde In FrankrUk. ofschoon het in grootte zeer met den Franschen frank overeen kwam. Op deze wijze eindigde wel erg „treurig” het eerste bezoek van Lltwinof in Parys. Alleen de onderteekenlng van het Fransche Sovjetver- drag maakte het ditmaal den „origewenschten vreemdeling” weer mogelUk, na 25 Jaren naar ParUs terug te keeren. De handdruk van zUn ouden bekende. Monsieur le Commissaire Gui chard, die hem vóór 25 Jaren de handboeien op dit zelfde spoorwegstation aanlegde, moet voor belden wel een zeer vreemde gewaarwor ding zyn geweest. De vroegere „expropriator” Is in het Commu nistische Sovjet Rusland Volkscommissaris van Buitenlandsche Zaken. HU klom op onder de protectie van den grooten Stalin, wiens ware naam DJoegasjwlU is en die in Tiflis bU een roof-overval op het kantoor der Russische Staatsbank zUn medehelper steler en heler was geweest. In de richting waar zich dat kermen deed hoo ren endaar lag mUn vriend op de knieën, terwUl hU een jongen denneboom met belde armen omknelde, om zUn lichaam te ondersteu- Toen ik mij over hem boog, voelde ik het bloed uit zUn borst vloeien. „Ik hief den gewonde op en droeg hem naar een hut, die, zooals Ik wist, In de nabUheld stond. Er bevonden zich geen bewoners in, maar Ik vond er zooveel stroo, dat ik mijn vriend daarop een ligplaats kon bereiden. „Met mU is het gedaan,” fluisterde hU zwdk. .Loop.... zoo hard Je kunt, naar het dorp.... en haal een priester..,, ik wil biechten!” „Dan lag hU kermend neer en fluisterde slechtsBiechtenbiechten „Wat moest ik doen? Het dorp was ver van Ik wil weten, wie me dat gelapt heeft, herhaalde de apotheker. Maar, mijnheer Friedrichriepen ze nu allemaal in koor. Dat is een complot.... een formeel com plot, kreet de chef. Jullie spelen allemaal on der één hoedje. Ik zal Jullie wel krUgen, Ik Dank u vrlendelUk, zei B&renfeld, wenkte Pfalzdorf en ging weer aan zUn werk. Wie zou dien ouden gek die poets gebak ken hebben? vroeg hü in 't kantoor aan Pfalz dorf. Het is toch een kapitale mop. Geld waard voor een verslaggever. De baas heeft vandaag geen gelukkige dag, antwoorde Heinrich. boven wat te Kan na weer dansen en speten ZU was nog maar twaalf jaar oud, toen zU aan rheumatiek begon te lUden. Dus Is het niet te verwonderen, dat zU thans, nu zU van deze kwaal bevrUd Is, danst en speelt met de kinde ren, hoewel zU 30 is. In de volgende woorden beschrUft zU zelf hoe zU haar leven veranderde: „Op twaalfjarigen leeftUd kreeg ik voor het eerst rheumatiek. Drie jaar geleden moest Ik 's avonds de trap opgedragen worden. Ook had Ik rheumatische koorts. Toen begon Ik met Kruschen Balts en dank zU dit middel ben ik weer geheel Jn orde en dans en speel nu met de kinderen. De flacon Kruschen staat altUd bU ons op tafel en In eiken kop thee of koffie neem ik een klein beetje. Zoodoende weet ik zeker, dat ik eiken dag mUn vaste dosis inneem. Ik ben nu dertig jaar, maar voel me veel jon ger." Mevr. P. M. R Rheumatiek wordt veroorzaakt door onvol doende werking der Inwendige organen; een toestand waarvan de lUder zich zelden bewust is. Maar het wordt een ongemerkte ophooplng van afvalproducten en een daarmee gepaard gaande vorming van stoffen, die schadelUk zUn voor den geheelen gezondheidstoestand. En deze stoffen oridermUnen het geheele gestel. Kruschen Salta is het natuurlUke recept tot behoud van een Inwendige zuiverheid. De zes zouten in Kruschen sporen nieren en ingewan den aan tot gemakkelUke. geregelde werking. U wordt dus Inwendig vrU gehouden van alle onzuiverheden, welke, Indien ze zich kunnen ophoopen, ongetwUfeld het peil Uwer gezond heid zullen verlagen. De „kleine dagelUksche dosis” Kruschen voorkomt dit. Want de z«es ver schillende zouten in Kruschen verhoogen werking der afvoerorganen, verschaffen nieuwen levenslust. Kruschen Salta is uitsluitend verkrUgbaar bU alle apothekers en drogisten 0.90 en 1.60 per flacon en wordt gefabriceerd In Engeland door de Fa.'E. Griffiths Hughes Ltd., sinds 1756 te Manchester gevestigd. Stralende gezondheid voor één cent per dag. (Adv.) Vf -<<n Invevolve de verzekeringsvoorwaarden tegen f “JOOfl bij levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door f JCO bU een ongeval met f OCfï bij verlies van een hand f IOC oU verllee van een f Cfi bij een breuk van f A bU verliea van *n Alle a 00 ïl tl e dongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerlrgen JvVU,‘ verliea van belde armen, belde beenen of belde oogen J I OU,' doodel(jken afloop een voet of een oog f duim of wya vinger been of arm J TTlZ.” anderen vinger Vanmorgen had ik doen, en hoorde zonder het te willen een scène met juffrouw Lisa. Wat? vroeg B&renfeld, en hü legde zün pen neer. z Juffrouw Lisa wilde weg. Ze kan het hier niet meer uithouden, zegt ze. Ze wil aan het tooneel. Aan toonloos. Heinrich ging naar het magazün om de be- Robble’s waarschuwing kwam te laat en Edwin trachtte de drie hoepels te pakken. Dat gelukte. I Met zün twee voorposten ving hij twee hoepels en met zün nek den derde. „Hoe krUgen we de hoepels weer van Edwin terug,” vroeg Ivy, ,Jk durf ze niet weg te nemen." „En ik durf het ook niet," kerde Robbie. „We zullen moeten wachten tot Freddy hier langs komt,” zeide Top- sy, ,LÜ zal het wel voor ons doen.” (Morgenavond vervolg.) Wij Hollanders watan wat zuiver isl Dat bewijst het enorme succes van Hero Perl. Geen kunstmatige kleur of smaak. Zuiver Hollandsch Fruit - oen natuurproduct I

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1933 | | pagina 5