Litwinof’s verblijf te Royat
THE
MANCHESTER)
GUARDIAN!
COMMERCIAL
mMaol uan den daq
COTTON:FLAX:WOOL I
ARTIFICIAL SILK I
INDUSTRIES
DE APOTHEEK
DE WITTE ZWAAN
ZIJN EERSTE BEZOEK TE
PARIJS
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
Die goeie ROBINSONschoen
voor
Vader en Zoon
Holland
VRIJDAG 11 AUGUSTUS
o
Van kind af rheumatische pijnen
Bankoverval in Tiflis
van
Koene zeiltocht
WATCH THE PROCRKS
OF THE BRITISH
and
through the columns of
An annual subscription of 18
va
Br
de volmaakte
snelle rolfilm
COMMERCIAL", Guardian Buil
ding, Manchester England, will
bring the paper to you every
Saturday morning. Write for a
specimen copy, free of charge.
Musschen als Republi
keinen
Ooievaars bevrijders
van sprinkhanen
shillings, sent to the Publisher,
"MANCHESTER GUARDIAN
MEN MOEST HAAR DE TRAP
OPDRAGEN
I
’I
NAAR HET DUITSCH
1= VAN RUDOLF HERZOG Bi
ALTIID MOOIE KIEKJES!
Neem dan steeds
22>e Parel der Dranken
Voor het eerst einde 25 jaren kan
hy thane weer den Franechen
bodem betreden
In het gezicht
van d^n dood I
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
<0
te
F
I
lang ging alles goed. Maar toen
iiiiuiiiin
ë2t
verze
ker
i
op dit blad
IS
In»
tooneel? herhaalde Bftrenfeld
het
nst
sat
dig
de
ran
ant
chi
„Dls-moi qul sont tes amis et je te diral qui
tu es".
„Zeg mü wie je vrienden zijn en ik zal Je zeg
gen wie ge züt,” of op zijn Hollandsch eenvou
dig gezegd: het Is alles lanen van hetzelfde pak
Ingezonden Mededeellng)
De bevolking van Zuld-ServW is bevrijd van
een sprinkhanen-plaag door een aantal ooie
vaars. De sprinkhanen waren in zulke groote
zwermen komen opzetten, dat zij dreigden den
geheelen oogst te zullen verwoesten.
De Joego-Slavische regeering had in verband
hiermede reeds maatregelen genomen en een
aantal mannen, bewapend met vuurwerpers en
chemische spuiten, naar het bedreigde district
gezonden.
Doch voordat deze met hun werk begonnen,
hadden de ooievaars reeds zulk een opruiming
onder de sprinkhanen gehouden, dat de man
nen voorlooplg niet behoefden| in te-grijpen.
dig
den
en
wa-
kan
>:g»
ort-
»an,
~e3!
int)
de
U
:e*>
eve
om
iek-
I
rcr I
zijn
rak-
den
eljjk
1
Wat? Ter plaatsing aangeboden?
Ja. ik dacht, ik zal de stoute schoenen
maar eens aantrekken.
Je hebt gelijk, wie niet waagt, wie niet
wint.
Lisa was opgestaan en ging langzaam naar
.de piano, en onwillekeurig liet ze haar vingers
over de toetsen glijden.
Hoe sta je met Je zanglessen, Lisa? vroeg
Gertrud.
Lisa hield plotseling op en hield de handen
voor de oogen.
Ja, zeide ze weemoedig. Jij kunt je in
Jullie prettig, warm milieu, heelemaal aan Je
kunst wijden, en je hebt daarbij den mortelen
steun van je moeder. Maar ik? Ik word er nog
gek van. Je kent mijn familie en de opvattingen
die ze er hier op nahouden. Wat een leven heb
ik hier.
Oertrud legde zacht haar arm om haar vrien
din heen:
Stil maar, kind, dat komt wel in orde. Je
behoeft mü werkelijk niet tot voorbeeld te ne
men; ik ben maar een dilettante en ben daar
volkomen mee tevreden.
Als ik, antwoordde Lisa, zoo’n lief gezel
lig thuis had als Jij, zou ik er ook tevreden mee
wezen, alleen maar een dilettante te zijn.
WIJ zijn heel arm. kind.
Jullie? Lisa keek haar vriendin ernstig
aan. Ik wilde, dat ik met Je ruilen kon, dan zou
ik voor niets ter wereld van huls gaan. Maai
jij zou niet met mij willen ruilen!
(Wordt vervolgd)
liet zjjn pen vallen en steunde zijn hoofd in
handen.
’t Was doodstil in het kantoor. Alleen het
kloppen van zijn hart kon hij hooren. Hij wist,
dat iets, dat tot nu toe een vaag gevoel in hem
was^jjewéest. nu tot zekerheid werd. Weg. aan
het tooneel! En moest hU dan in dezen ouden
rommel achterblijven, bij deze ondraaglijke,
dorre kruideniers? Nu wist hij ook. waarom hij
het zoo lang hier had uitgehouden. Om dat
meisje, waarvoor hij medelijden en bewonde
ring koesterde, maar wier manier van doen hem
af en toe ook ergerdeDat mooie kind met
haar sianke figuur, het gracieuze kopje met
die vreemde groote grijze oogen was het, dat
hem aan dezen troep hier bond. Zou hij écht
van iemand kunnen houden?
Hij sprong van zijn stoel op. Wat wilde hij
eigenlijk? Hield zij van hem? HU wist het niet,
maar wat hij wél wist was. dat hü van h&&r
hield, dat hij, voor de eerste, maar ook voor de
laatste maal in zijn leven werkelijk een groote
liefde voor een vrouw had opgevat.
Van de straat klonken hamerslagen. Hannes
en Dores waren bezig onder oppertoezicht van
mijnheer Rose, den onttroonden Zwaan weer
op zijn eereplaats over de deur te herstellen.
En de Witte Zwaan breidde wederom zijn be
schermende vleugels over de burchtzaten uit,
alsof nooit een profane hand hem van zijn
plaats verwijderd had.
Het was in den namiddag. De vertoornde
heer des huizes had zich nog niet meer laten
Graaf Marie de Salnt-Front, oud-marine
officier en schilder, heeft een zeiltocht onder
nomen van Douamenez In Bretagne naar Fort
de France (Martinique), een afstand van bijna
7000 K M ZHn e-nige aanlegplaats Is geweest
Funchal op Madeira.
luierden wij, terwijl wij 's nachts
om met de smokkelaars mee te
In Kaapland bestaat er een soort musschen.
die Republikeinen genoemd worden, omdat
zij bjj honderden in kolonies b(j elkaar wonen.
Zy kiezen 'n geschlkten boom uit en bouwen
hier hun nesten: en wel leder een eigen met
een dak er over heen. Deze nesten worden
echter zoo dicht bij elkaar aangelegd, dat de
daken elkander raken, zoodat het geheel er
als een groot rond dak uitziet, voorzien van
een menigte gaten. Deze gaten vormen den in
gang tot de nesten der kleine bouwmeesters,
waarin zij hun eieren uitbroeden en hun jon
gen grootbrengen. Wanneer de vogeltjes den
volgenden keer broeden willen, gebruiken zfl
echter niet het oude nest, maar bouwen een
nieuw nest onder het oude. Dit herhaalt zich
jaar op jaar tot het gewacht van het geheele
bouwwerk zoo groot wordt, dat het op een goe
den dag neerstort en uit elkaar scheurt. Waar
op de kleine Republlkqlnen weer van voren af
beginnen.
(Naar het Dultsch door Christine Kamp)
chter het dorp moest een groote electri-
ZX sche centrale gebouwd worden. Er was
haast bij het werk en daarom was door
den opzichter een aantal vreemde werkkrach
ten aangenomen. Dat beviel de arbeiders niet,
die jaren lang bij den bouwpatroon hadden
gewerkt, want onder die mannen waren er. die
de Ideeën van Moskou waren toegedaan en ge
woon waren te spotten met alles’ wat den een-
voudlgen dorpswerklleden heilig en eerbied
waardig was. Vooral een der buitenlanders, een
nog jonge kerel, was haantje de voorste, wat
betreft gemeene taal en vuile scherts.
De reeds bejaarde metselaar Wessel scheen
er niet op te letten en de ooren voor die spot
ternijen gesloten te houden. Hij negeerde den
Jongen vullprater geheel, maar dat was maar
schijn. De andere dorpsgenooten begrepen wel
dat de oude man wachtte op een gelegenheid
om den kerel een flinke bestraffing toe te
dienen.
Op een middag lagen zü aan den rand van
den weg. bezig hun boterham te verorberen.
Zooals gewoonlijk waren het de vreemden, die
het hoogste woord hadden. Plotseling hoorde
men het geluld van een schel, een geestelijke
kwam van het dorp om een zieke de laatste
H.H. Sacramenten toe te dienen. De koster liep
voor hem uit met lantaarn en schel.
Nauwelijks had de jonge opperman den pries
ter gezien, of hij begon te spotten. De mannen
uit het dorp waren op de knieën gezonken en
hadden hun pet of muts afgenomen. Door het
heilig krulsteeken te maken, beleden zij hun
geloof. Maar de anderen schaterden het uit
over dat domme bijgeloof, over die kwezels, die
neerknielden In het stof van den weg. Vooral
de jonge communist vond de gemeenste scheld
woorden, om zijn geloovlge medewerklieden naar
het hoofd te slingeren. Maar eer hij er op ver
dacht was, kreeg hij van den ouden Wessel
zulk een klinkenden oorvijg, dat hem t lachen
en spotten verging. Hij wilde den man te lijf,
maar de anderen hielden hem tegen en daar
hij tegen de overmacht toch niets kon doen,
zette hij zich mokkend en boos weer aan den
rand van den weg neer.
Maar Wessel kwam vlak voor hem staan en
bulderde hem toe: „Jij, vlegel! Durf je ons be
spotten, die meer van het leven ondervonden
hebben dan jü. die pas komt kijken? Je bent
veel te laf om ons voorbeeld te volgen! Zöu je
ook voor iedereen je geloof durven belijden?
Ik weet dat je katholiek bent, maar je hebt je
geloof verzaakt! Schaam je."
Dan keerde hjj zich naar de anderen en
hernam„Ik ga jelui een geschiedenis vertellen,
die in mijn jongelingsjaren gebeurd is. Mis
schien kan die den een of ander nuttig zijn.
Toen ik zoo n jongeman was als die daar, dat
is al veertig jaar geledenhad ik een vriend,
die hetzelfde vak uitoefende als ik. Wij waren
metselaarsgezellen en besloten, zooals dat ge
bruikelijk Is, een tijdje op ons ambacht te rei
zen. Avonturen, die,wij onderweg samen had
den, versterkten bij ons den vriendschapsband
en wij gevoelden ons als broeders.
„Toen wjj van huls vertrokken, waren wü
braaf en rein, maar toen er een halfjaar ver-
loopen was. waren wij nog wel geen slechte ke
rels geworden, maar echte deugnieten, in staat
tot alle baldadigheden. Ons geloof hadden wij
verloren, toen wij merkten dat onze medewerk
lieden ons daarom bespotten. Weldra deden wU
zooals zij en waar wij priesters ontmoetten,
scholden wij hen uit en dan meenden wij nog
dat wij flinke kerels waren.
„Zoo kwamen wij aan de Hollandsche gren-
aen en daar vonden wij voor geruimen tijd
werk. Op een avond zaten wij in de herberg
met andere mannen, die weldra zich ontpopten
sis smokkelaars. Zij vroegen ons mee te doen,
dan behoefden wij niet zoo hard te werken en
konden geld verdienen als water. Wij stemden
toe en werden In alle trucs ingewijd. Oeen
week ging er meer voorbij of wij brachten goe
deren over de grens en ontvingen ons loon
daarvoor. Het gewone werk beviel ons niet meer
en overdag
rondslopen,
doen
„Een tijd
werd een groote tocht beraamd. Als die gelukte,
zouden wij een massa geld verdienen en konden
maanden lang In overvloed daarvan leven. Het
scheen te gelukken, toen wij nog een honderd
meter van de grens verwijderd waren. Het was
omstreeks twee uur In den nacht, het regende
en wij waren tot op ons hemd doornat Toen
knalde opeens een schot. WIJ bleven een oogen-
bllk stokstijf als versteend staan. Een licht
signaal achter ons vlamde op en er werd ons
bevolen te voorschijn te komen.
„De schrik, die ons eerst als verlamd had.
week en ieder van ons dacht aan niets anders
dan aan vluchten. Wjj wierpen onze pakken
neer en rendenrenden. Maar achter ons
de douaniers niet minder Bovendien werd er
voortdurend met scherp geschoten, omdat wij
op hun herhaald bevel niet waren blijven stil
staan.
„Ik liep als een haas en snelde voort In zig
zaglijn over stronken en kuilen. Na eenlge vree-
selijke minuten bevond ik mij aan de andere
zijde van de grens. Ik was. in veiligheid Een
tijdlang hoorde ik nog schieten, maar eindelijk
Werd alles stil.
.Hoe lang Ik daar luisterend op den grond
heb gelegen, weet ik niet. Eindelijk herstelde
ik mij en opstaande sloop Ik langs de mij be
kende boschpaadjes, om mijn gezellen op te
zoeken. Zoo was ik ongeveer een kwartier ver
der gegaan, toen ik opeens een zwak gesteun
hoorde. Een oogenblik bleef ik staan, maar het
geluid werd herhaald en nu werd ik door een
vreeselijken angst bevangen. Ik snelde voort
35 jaren In Frankrijk was geweest.
Want 25 jaren geleden, en wel op den 20en
Januari 1908, arresteerde dezelfde Mr. Guichard.
toen nog eenvoudig commissaris van politie en
leider der „brigade voor toezicht op anarchisten
In Parijs, op ditzelfde station denzelfden Maxim
Lltwinof. die toen zijn eenvoudigen waren
naam van Wallach-Meer nog droeg. Deze re-
volutionnaire Russische Jood werd beschuldigd
in Frankrijk verscheidene 500 Roebel-bankbil-
jetten 650 Holl. gulden) te hebben gewisseld,
die aan het agentschap der Russische Staats
bank in Tiflis (Zuid-Rusland) waren ontstolen
Dorus! Hannes! Meneer Rose! Meneer
B&renfeld! Meneer Pfalzdorf! en direct daarop
herhaalde hij de namen van de leden zijner
hofhouding nogmaals in dezelfde volgorde.
In een oogenblik hadden alle personen zich
om hun chef verzameld en keken hem ontsteld
en met vragende blikken aan. Deze wees met
een stom gebaar naar de mysterieuze kist; ze
traden naderbij, wierpen een blik in de embal
lage en waren met stommen schrik geslagen. In
de kiste rustte, in blanke onschuld, zacht neer
gevleid op
het embleem, dat steeds boven de apotheek en
groothandel-drogerijen van mijnheer Friedrich
had geprijkt.
Wie heeft me dat durven leveren? sprak
de apotheker somber en langzaam.
Maar, mijnheer Friedrichantwoordde
B&renfeld verontwaardigd,
naar de deur.
r axim Lltwinof, Volkscommissaris voor
Buitenlandsche Zaken der Sovjet-Unie.
A’A. rust na de „vermoeienissen" der oeco-
nomische wereldconferentie in Londen, in de
badplaats Royat in Frankrijk, uit. Natuurlijk
steeg hij hier in het Ijeste hotel af en wel onder
den schuilnaam Linde, maar een leder weet wie
hij is. en het hotelpersoneel spreekt hem niet
anders aan dan met: Monsieur le Mlnlstre!
Het was de eerste maal sinds 25 Jaren, dat
Lltwinof weer den Franschen bodem betrad of
juister gezegd mócht betreden, en ofschoon de
Fransche bladen niet melden, wie den „service
d’ordre” aan het spoorwegstation „Gare du
Nord” in Parijs had opgesteld, toch vermoeden
wij, dat dit de „directeur” der Parijsche politie,
Mr. Gulchard, wel zal zijn. Nu, Mr. Guichard
kan zich zeer goed herinneren wiaarom fïijn-
heer de Sovjetmlnlster Maxim Litwlnol in geen
peinsde wie den aanval op zijn Zwaan op zijn
geweten kon hebben en er kwamen in zijn naar
vergelding dorstende ziel duistere wraakplan
nen op. Die ellendige B&renfeld! Waar haalde
de kerel de brutaliteit vandaan om in tegen
woordigheid van het personeel zoo’n onbe
schaamde houding aan te nemen? Wacht maar,
waarde heer, daar zal je voor boeten. Prijs den
dag niet voor het avond is!
In de zaak ging alles verder zijn gewonen
gang. Alleen de provisor had dubbel werk, want
de apotheker kwam geen enkelen keer, zooals
anders, uit zijn slulmervertrekje te voorschijn,
om hem een handje te helpen. Heinrich en
Dores waren naar het douanekantoor om goe
deren in ontvangst te nemen en Hannes ging
met zijn medicijntrommel de klanten rond.
Konrad deed de correspondentie af met een
snelheid, alsof er hem vandaag veel aan gele
gen was om klaar te zijn.
Boven in de woonkamer zat Lisa met een
vriendin thee te drinken. Haar moeder was te
gen den middag even op geweest, maar had
gauw haar bed weer opgezocht. Het humeur
van man was niet bepaald bevorderlijk aan de
genezing van haar hoofdpijn.
Om niet den heelen middag alleen te moe
ten blijven, had Lisa den loopjongen met een
briefje naar haar vriendin gestuurd met het
verzoek een poosje bij haar te te komen. Het
vriendinnetje, een allerliefst meisje met prach
tig blond haar en mooie blauwe oogen, had
dadelijk aan de uitnoodlging gevolg gegeven, en
Ivy en de kinderen hadden drie
hoepels gemaakt van een oud vat en
ze waren nu aan het spelen, wie den
hoepel het verst van den heuvel kon
laten rollen. Robbie was er zeker van
dat hjj het zou winnen.
Maar juist toen de hoepels aan het
rollen gingen, kwam Edwin, de gi
raffe, aanloopen.
„Kijk uit, Edwin," riep Robbie, Jet
op onze hoepels."
'n bed van zaagselde Zwaan, steiHngen klaar te maken en B&renfeld bleef
aftn Xjjn lessenaar zitten en staarde vóór zich
uit. Weg! Aan het tooneel! Had hij er eigenlijk
Iets mee te maken? Neen. En toch was 1, als
of het nacht om hem heen werd, zoo stil en
troosteloos was het. als zij wegging. Biren-
feld trachtte zijn gedachten te verjagen en
probeerde zijn aandacht weer bij zijn corres-
ons verwijderd, in
den geheelen om
trek waren geen
woningen. Om
hulp te halen,
had ik minstens
een uur noodig
en mijn vriend
lag feitelUk al te sterven. Eer ik terug kon zijn,
zou hü den laatsten adem hebben geslaakt.
,JU had ik mijn eigen leven gegeven, ik kon
dat van mijn vriend niet redden en ook niet
zijn laatsten wensch vervullen. Toen, in die
oogenbllkken. begreep ik de waarde van een
rustig geweten. Toen leerde ik de troostmidde
len van onze Moeder de H. Kerk kennen en
waardeeren
.Met opgeheven handen bad ik 'vurig: „O,
God in den hemel, wees barmhartig,! Zend een
engel om dezen stervende in zijn doodstrijd bij
te staan!” En ondertusschen smeekte ook de
gewonde met krampachtig gevouwen handen:
Heilige.... Maria.... bid.... voor.... ons....
zondaars!"
„Zoo ging ongeveer een kwartier voorbij, toen
ik in de verte een zacht schelletje hoorde en.
een lichtschijn van een lantaarn zag. Ik snelde
naar buiten enDaar kwam een priester
aan! Was het een wonder?
„Ja, het was een geestelijke, die de laatste
H.H. Sacramenten naar een zieke bracht Jelui
denken misschien, dat ik maar iets fantaseer?
Maar alles is gebeurd juist zooals ik het ver
tel en leder kan zich voorstellen, hoe het mij
te moede was. Als een kind lag ik te snikken,
terwijl de geestelijke mijn vriend tot den dood
voorbereidde. WU baden nog de gebeden voor
de stervenden tezamen. MUn vriend was nu
rustig en drukte telkens weer het kruisbeeld
aan zUn lippen, dat de priester hem gegeven
had. Deze kon niet langer bü ons blijven, hem
wachtte een andere zieke. Een kwartier later
drukte ik mün vriend de oogen dicht. HU had
mU dikwUls over zUn moeder gesproken, dat ztf
zoo vroom en godsdienstig was. Misschien heeft
hU het aan haar gebeden te danken, dat hij
zoo goed is gestorven
„Wat zal ik verder vertellen. Na een uur kwam
de geestelUke terug en bleef bü den doode, ter
wijl ik naar een naburige hoeve ging om den
knecht te vragen met een wagen naar de hut
te komen. WU brachten mUn vriend naar het
dorp en drie dagen later volgde ik zUn dood
kist naar het kerkhof. Toen wilde ik niet lan
ger in die streek blUven. Ik ben weggegaan uit
die gevaarlUke omgeving en vanaf dien tUd heb
ik mU bekeerd. En iedereen, die het probeert
met den godsdienst of de geestelUken te spot
ten, kan van mU juist zoo n stevigen oorvUg krij
gen als hU daar al beet heeft. Ik wensch hem
toe den angst en de wanhoop te ondervinden,
die ik in dien nacht heb uitgestaan.
„En nu, mannen, aan het werk!"
Niemand zei meer een woord, zelfs de jonge
spotter was stil en dacht na....
deden elkaar confidenties. Want ondanks hun
verschil in karakter waren Lisa en de stille
Gertrud von Wald heel Intiem met elkaar.
Fraulein von Wald was het eenlge kind van de
weduwe van een staatsambtenaar. Om de in
komsten van haar moeder, die van een karig
pensioen moest leven, te vergrooten en tege
lijk haar eigen levensonderhoud zooveel moge-
lUk te verdienen, stuurde de jonge dame, die
een uitstekenden stUl schreef, vaak novellen en
artikelen naar dagbladen en tUdschriften en
was vaak zoo gelukkig ze geplaatst te krijgen
en er een aardig honorarium mee te verdienen.
Dat waren gelukkige oogenbllkken in de kleine,
stille huishouding van de twee dames. Vandaag
had Gertrud von Wald weer de laatste hand
aan een werk gelegd, waarvan ze nu haar vrien
din zat te vertellen,
Maar dat is reusachtig, zei Lisa enthou
siast. Je praat over socialisten, anarchisten,
alsof je lederen dag met dle'menschen omgaat.
Gaat een dergelUk onderwerp niet boven je
krachten?
Het is een eerste poging op dit gebied,
zei Oertrud bescheiden. Ik heb 'n heelen boel
lectuur moeten doorworstelen om den roman te
kunnen schrijven. Boeken met een socialen
achtergrond vinden tegenwoordig meer aftrek
dan gewone liefdesromans, zie je, en toen heb
ik gedacht; laat ik het maar eens probeeren.
Ja, JU durft wat aan, aei Lisa na een
oogenblik van peinzend zwijgen.
Ik heb den roman al aan de groote cou-
tljdens een roof-overval. BU deze f,ëxproprlatle”
werden niet minder dan 50 personen gewond
en gedood.
Op het einde van het Jaar 1907 bereikten-de
ParUsche politie mededeellngen, dat 500 Roebel
groote Russische Staatsbankbiljetten der Serie
AM. 062999, door een onbekende in verschillen
de ParUsche banken waren gewisseld. Juist tot
deze serie van nummers behoorden die Russi
sche bankbiljetten, welke op het Staats bankkan
toor in Tiflis waren gestolen.
De onderzoeklngsrechter Flory, later presi
dent der ParUsche rechtbank, beval den politie
commissaris Guichard, deze zaak te onderzoeken
en het gelukte dezen kundigen beambte uit te
visschen, dat er tvree personen In Parijs zich
onledig hielden met het wisselen dezer talrUke
gepote bankbiljetten, en wel een zekere Wal
lach-Meer, bekend onder den naam van „Abra
ham", en zUne maitresse, een zekere Dr. Fauny
Jasnopolskl. ZU leefden te samen in een kamer
in het Hotelletje <Malvaize, 23 rue des Ecoles
waarvoor zü 4 franken per dag betaalden. Jas
nopolskl bewoonde bovendien nog een kamei
in een hotel op de avenue des Gobelins.
TegelUkertUd kwam de ParUsche politie
weten, dat Wallach-Meer op het Noorder-sta-
tlon een koffer van geel leer in de garderobe
ter bewaring had afgegeven en dat deze nieuwe
koffer vol documenten zat. Een lid der geheime
politie ging er op post staan en deze politie-
inspecteur verloor den mooien gelen koffer geen
oogenblik uit het oog, tot eindelUk op den 20en
Januari Wallach-Meer, In gezelschap van zUne
geliefde Jasnopolskl op het spoorwegstation
aankwam, naar de kas ging en twee biljetten
eerste klasse naar Londen kocht. ZU wandelden
daarna kalm en gerust, zonder zich te haasten
naar de bergplaats voor handbagage en namen
den gelen nieuwen koffer In ontvangst. Nog
eenlge schreden en zU betraden het perron, waar
de trein gereed stond. Lltwinof wilde er juist
Instappentoen hU een hand op zUn schou
der voelde en zich omwendende den politie
commissaris zag, die hem het „u is gearresteerd”
toeriep.
OnmiddellUk v^rden Lltwinof en Jasnopolskl
van het station naar het commissariaat ge
bracht. Belden werden aan den hjve gefouilleerd,
en op Wallach vond men een biljet van 500
Roebel der „Tiflische serie”, naar aanleiding
waarvan men hem ook direct begon te onder
vragen. Niettegenstaande Lltwinof bU hoog en
laag bezwoer, dat hU nimmer eenig aandeel
aan de beruchte „expropriatle” had gehad, werd
hu toch dienzelfden avond nog in de ParUsche
gevangenis „Santé” opgesloten, terwUl zUne ge
liefd^ Jasnopolskl naar de gevangenis „St. La-
zare" werd overgebracht.
Den volgenden dag waren alle ParUsche dag
bladen vol van het gebeurde en meldden onder
senaationeele opschriften In vetschrift „de goede
vangst" die de ParUsche poHtle gedaan had.
„1* Journal” van dien dag hebben wU er
nog eens op nagelezen. In twee lange kolommen
vertelt het blad, op welke wUze „deze gevaar
lUke individuen” gearresteerd waren. Op bet
statlonsperron „omringden de inspecteuren der
derde brigade, die zich verdekt hadden opge
steld In de menigte”, opeens „het revolution-
naire paartje”.
Het onderzoek bracht aan het licht, dat de
laatste drie dagen Vóór hun Inhechtenisneming
Utwlnof en zUne geliefde In het Hotel „Moder
ne" op de place de la Républlque hadden door
gebracht. ZU hadden hier een kamer gehuurd
onder den schuilnaam van „Monsieur et Ma
dame Alexandrof”. ZU betaalden voor de kamer
9 fr. 50 centimes per dag. Als een karakteristie
ke eigenschap van den „gladden” Lltwinof zU
nog uit dit officieel verhoor medegedeeld, dai
Monsieur Alexandrof bü zUn vertrek een fooi
van slechts één franc gaf, die echter een ouo
pausehjk 1 francstuk bleek te zUn, van nul en
geenerlei waarde In FrankrUk. ofschoon het in
grootte zeer met den Franschen frank overeen
kwam.
Op deze wijze eindigde wel erg „treurig” het
eerste bezoek van Lltwinof in Parys. Alleen de
onderteekenlng van het Fransche Sovjetver-
drag maakte het ditmaal den „origewenschten
vreemdeling” weer mogelUk, na 25 Jaren naar
ParUs terug te keeren. De handdruk van zUn
ouden bekende. Monsieur le Commissaire Gui
chard, die hem vóór 25 Jaren de handboeien
op dit zelfde spoorwegstation aanlegde, moet
voor belden wel een zeer vreemde gewaarwor
ding zyn geweest.
De vroegere „expropriator” Is in het Commu
nistische Sovjet Rusland Volkscommissaris van
Buitenlandsche Zaken. HU klom op onder de
protectie van den grooten Stalin, wiens ware
naam DJoegasjwlU is en die in Tiflis bU een
roof-overval op het kantoor der Russische
Staatsbank zUn medehelper steler en heler was
geweest.
In de richting waar zich dat kermen deed hoo
ren endaar lag mUn vriend op de knieën,
terwUl hU een jongen denneboom met belde
armen omknelde, om zUn lichaam te ondersteu-
Toen ik mij over hem boog, voelde ik het bloed
uit zUn borst vloeien.
„Ik hief den gewonde op en droeg hem naar
een hut, die, zooals Ik wist, In de nabUheld
stond. Er bevonden zich geen bewoners in,
maar Ik vond er zooveel stroo, dat ik mijn
vriend daarop een ligplaats kon bereiden.
„Met mU is het gedaan,” fluisterde hU zwdk.
.Loop.... zoo hard Je kunt, naar het dorp....
en haal een priester..,, ik wil biechten!”
„Dan lag hU kermend neer en fluisterde
slechtsBiechtenbiechten
„Wat moest ik doen? Het dorp was ver van
Ik wil weten, wie me dat gelapt heeft,
herhaalde de apotheker.
Maar, mijnheer Friedrichriepen ze nu
allemaal in koor.
Dat is een complot.... een formeel com
plot, kreet de chef. Jullie spelen allemaal on
der één hoedje. Ik zal Jullie wel krUgen, Ik
Dank u vrlendelUk, zei B&renfeld, wenkte
Pfalzdorf en ging weer aan zUn werk.
Wie zou dien ouden gek die poets gebak
ken hebben? vroeg hü in 't kantoor aan Pfalz
dorf. Het is toch een kapitale mop. Geld waard
voor een verslaggever.
De baas heeft vandaag geen gelukkige
dag, antwoorde Heinrich.
boven wat te
Kan na weer dansen en speten
ZU was nog maar twaalf jaar oud, toen zU
aan rheumatiek begon te lUden. Dus Is het niet
te verwonderen, dat zU thans, nu zU van deze
kwaal bevrUd Is, danst en speelt met de kinde
ren, hoewel zU 30 is. In de volgende woorden
beschrUft zU zelf hoe zU haar leven veranderde:
„Op twaalfjarigen leeftUd kreeg ik voor het
eerst rheumatiek. Drie jaar geleden moest Ik
's avonds de trap opgedragen worden. Ook had
Ik rheumatische koorts. Toen begon Ik met
Kruschen Balts en dank zU dit middel ben ik
weer geheel Jn orde en dans en speel nu met
de kinderen. De flacon Kruschen staat altUd
bU ons op tafel en In eiken kop thee of koffie
neem ik een klein beetje. Zoodoende weet ik
zeker, dat ik eiken dag mUn vaste dosis inneem.
Ik ben nu dertig jaar, maar voel me veel jon
ger." Mevr. P. M. R
Rheumatiek wordt veroorzaakt door onvol
doende werking der Inwendige organen; een
toestand waarvan de lUder zich zelden bewust
is. Maar het wordt een ongemerkte ophooplng
van afvalproducten en een daarmee gepaard
gaande vorming van stoffen, die schadelUk zUn
voor den geheelen gezondheidstoestand. En deze
stoffen oridermUnen het geheele gestel.
Kruschen Salta is het natuurlUke recept tot
behoud van een Inwendige zuiverheid. De zes
zouten in Kruschen sporen nieren en ingewan
den aan tot gemakkelUke. geregelde werking.
U wordt dus Inwendig vrU gehouden van alle
onzuiverheden, welke, Indien ze zich kunnen
ophoopen, ongetwUfeld het peil Uwer gezond
heid zullen verlagen. De „kleine dagelUksche
dosis” Kruschen voorkomt dit. Want de z«es ver
schillende zouten in Kruschen verhoogen
werking der afvoerorganen, verschaffen
nieuwen levenslust.
Kruschen Salta is uitsluitend verkrUgbaar bU
alle apothekers en drogisten 0.90 en 1.60
per flacon en wordt gefabriceerd In Engeland
door de Fa.'E. Griffiths Hughes Ltd., sinds 1756
te Manchester gevestigd. Stralende gezondheid
voor één cent per dag. (Adv.)
Vf -<<n Invevolve de verzekeringsvoorwaarden tegen f “JOOfl bij levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door f JCO bU een ongeval met f OCfï bij verlies van een hand f IOC oU verllee van een f Cfi bij een breuk van f A bU verliea van *n
Alle a 00 ïl tl e dongevallen verzekerd voor een der volgende ultkeerlrgen JvVU,‘ verliea van belde armen, belde beenen of belde oogen J I OU,' doodel(jken afloop een voet of een oog f duim of wya vinger been of arm J TTlZ.” anderen vinger
Vanmorgen had ik
doen, en hoorde zonder het te
willen een scène met juffrouw Lisa.
Wat? vroeg B&renfeld, en hü legde zün
pen neer. z
Juffrouw Lisa wilde weg. Ze kan het hier
niet meer uithouden, zegt ze. Ze wil aan het
tooneel.
Aan
toonloos.
Heinrich ging naar het magazün om de be-
Robble’s waarschuwing kwam te laat
en Edwin trachtte de drie hoepels te
pakken. Dat gelukte. I
Met zün twee voorposten ving hij
twee hoepels en met zün nek den
derde.
„Hoe krUgen we de hoepels weer
van Edwin terug,” vroeg Ivy, ,Jk durf
ze niet weg te nemen."
„En ik durf het ook niet,"
kerde Robbie.
„We zullen moeten wachten tot
Freddy hier langs komt,” zeide Top-
sy, ,LÜ zal het wel voor ons doen.”
(Morgenavond vervolg.)
Wij Hollanders watan
wat zuiver isl Dat
bewijst het enorme
succes van Hero Perl.
Geen kunstmatige
kleur of smaak. Zuiver
Hollandsch Fruit - oen
natuurproduct I