H
f 75.190.
I
Tweede Premie*Reis.
uttfiaal van den dag
I f 750.keerden wij heden uit
ingevolge de voor onze abonnes geldende
gratis-ongevallen-verzekering aan Mevr, de Wed.
M. C. WINTERS, Sloterpolder E 349, Amsterdam,
wegens een aan haar echtgenoot overkomen
ongeval, den dood tengevolge hebbende. Dit is
H
Waar de Taigameteoor neerstortte
?zz
f
DE APOTHEEK
DE WITTE ZWAAN
ONZE 24 8ê UITKEERING
Luxemburg
Trier
en
naar
I
ROBINSONschoenens Ongeloofelijk sterk
Ongeloofelijk goedkoop
de onderzoekingen
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
„Hebben we niet een ladder
DONDERDAG 17 AUGUSTUS
in-
mannen
De „Toorn van Ogdy”
Fresco’s ontdekt
:A*rg
m
pen
Oud zwaard
Bandietisme
en
Slaapziekte
Een goed werk
Ter dóód gebracht
Moederschaps-tempel
lis
BEDRAG
EEN
TOTAAL
VAN
WAARMEDE
THANS
Nieuwe belasting
I
r
Slechts fluistarand iprtktn da
boorlingen van het vurige
monster
a
e
NAAR HET DUITSCH
RHE VAN RUDOLF HERZOG
I
I
VAN KOELIK
aan onze verzekerde abonne s is uitgekeerd.
DIRECtlE VEREEN. KATH PERS
Knoop dit eens stevig in
Uw oor
\De geslepen
Door gelukkige omstandigheden zijn we in staat,
den inschrijvingstermijn voor onze tweede premie-
reis naar Trier en Luxemburg (van 28 tot en met
31 Augustus a.s.) nog met eenige dagen te verlengen.
Zij, die hieraan alsnog wenschen deel te nemen,
dienen te zorgen dat de reissommen (lie klas f 47.50,
llle klas f 35.- l) uiterlijk Zaterdag 19 Augustus in ons
bezit zijn.
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN VITERLUK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Men vrage invulformulieren aan het bureau van
dit blad aan
t Verkeer von rechts
gaat altijd vóór
WM
en
i) Beide verhoogd met voor edminletratlegeld.
„Uil Hill I III 11 till 11 111 I
11 ii urn nitm iiniiiiiiiiiiiuniilh mi ii d u min ii ii i in i ii i un in ii in n i ii u i Hl 11 in i uni ui
liiillllliiui
300 Jaar
pakte.
om er
als
itwoord.
troenboom te plukken.”
„Wanneer zal hij de ladder noodtg
hebben," vroeg Topsy.
heeft
gegeten.”
schuit
meende
Freddy.
„Zoodra we bM de citroenen zijn,”
zeide 'Wlllle, terwijl hij grijnzend over
zijn schouder keek.
(Morgenavond vervolg)
op dit blad
Hing).
IIIHIHI
coloratuur
antwoordde bevestigend en stelde
7
1
zeide de zeeman, „hij gebruikt de
ladder om de citroenen van den d-
een wipplank van te maken?" vroeg
Robbie.
opgelicht, had Freddy geen tijd ge
had omQlen voet terug te trekken.
„Stop eens even," riep de zeeman,
die hinkend achter Wlllle aankwam.
d
h
aan gene
aan het
be
ate
aan de
van So
ld:
ran aal
n op de
■en na-
gszins
ht$nis
'angsten
rlvter-
n voor-
uitge-
hte om-
erop ge
in Cen-
uurvan
op t»
Inistert
mstin-
an een
sschers
i vast-
dl eerde
in vls-
n wer-
er Ja-
redlng
t
rs we-
>n het
hech-
t zulks
it, dat
orden.
1 had,
Ie een
0 vun.
ide de
gevol-
ils ge
le let-'
deelde
onvol-
*r 1933
werden
932 nog
928 nog
isschers,
vissche-
in vin-
de om-
Voudri-
ilng bij
n. ter-
ivember
ge-
passa-
opalen
doek.
arm-
ter
Uit Capua wordt gemeld, dat de architecto
nische resten, alsmede de beeldhouwwerken van
den antieken .Moederschaps-tempel” zijn over
gebracht naar een speciaal hiervoor ingerichten
vleugel In het Stedelijk Museum aldaar.
Tiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiititiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiu
levenslange geheele oi
lies van belde armen.
(Ingezonden Mededeellng)
„Je kunt een ladder krijgen
Willie Woensdag er mede gereed te,”
voet tusschen twee sporten gestaan
en toen de ladder door Wlllle werd
Wlllle Woensdag met
de ladder wilde weggaan, trok hij den
zeeman mede. Freddy had met zjjn
ste de
leente-
hetzij
en be-
jentee-
U door
z stel-
n met
week
t voor
,Jk denk, dat hM de ladder; zal ge
bruiken, zoodra hij de scheepsbe-
IS
Alleen Max en Moritz zetten onverdroten een
nieuw vers in.
Op hetzelfde oogenbllk moest de ruwe Apache
het leven laten. De spannende situatie vuurde
hun stemmen aan tot een krijgsgezang. Doch
de zege van den dapperen trapper mede te ma
ken, was niet meer voor hen weggelegd. Een
tomahawk of was het de vaderlijke hand
sloeg tegen het boek, zoodat het een eind door
de kamer vloog en op hetzelfde oogenblik had de
andere hand ze bij den kraag gepakt. Aan het
volgende gedeelte der stichtelijke samenkomst
onttrok ook Pfalzdorf zich.
Na het middageten herinnerde hij zich de
herhaalde uitnoodlglng van den ouden musicus
Meinard en hij besloot daar 's middags eens heen
te gaan. Hij liet zich door Dores, die hem met
voorgewende onnoozelheld aankeek, uitleggen
waar de oude heer woonde, nam zijn vioolkist
en stapte in den heerlijken zomer-namiddag
naar bulten. Hij voelde zich opgewekt en licht-
van-hart.
In het Augustijner-klooster nabij Breasanone
(Dolomieten), hetwelk bekend te door zijn bi
bliotheek van onschatbare waarde, zijn dezer
dagen zeer fraaie wandschilderingen uit de 13de
en 14de eeuw aan het licht gekomen. Verschil
lende van deze fresco's vertoonen een opmer
kelijke overeenkomst met wandschilderingen in
kasteelen en kloosters te Mantua.
ubüea
>ening
vieren
teren.
voor
t een
‘beur-
zoo’n
xls er
him
voor
Wat
nvoe-
nim-
i me
ieren,
enen!
deren
innen
n die
>egere
geko-
'hap-
e ea
rn
De Chileensche regeering heeft besloten een
belasting te heffen op begrafenissen. De hef
fing bedraagt bij „goedkoope begrafenissen”
25 pet., bij duurdere 50 pet. Begrafenissen be
neden 250 gulden zijn vrij van rechten. De
opbrengst uit deze belasting zal ten bate der'
ziekenhuizen worden aangewend.
worden. Toen zette hjj de viool aan zijn kin en
streek er heel zacht met den-strijkstok over
heen. alsof hij bang was dat hij de snaren zou
beschadigen.
En toen de muziek zacht en droomerig op
klonk, werden zijn gedachten onweerstaanbaar
getrokken naar zijn dierbaar tehuis, dat nu niet
meer bestond, aan de kleine 'oonkamer, die op
dit vertrek leek; aan zijn gestorven moedertje,
die, als vader avonds viool speelde, die handen
in haar schoot liet zinken en met een glimlach
luisterde. Juist als dat zwartlokklge, gracieuze
meisje in X wit hier', dat stil op een bankje aan
zjjn voeten was gaan zitten en dat, terwijl haar
hoofd op haar handen rustte, aandachtlg luis
terde. En opnieuw nam hjj den strijkstok en
weer liet hij de snaren beven, zoodat ze lach
ten en schreiden om duizend herinneringen aan
zijn vroeger thuis en hem nieuwe idealen voor
de toekomst voor den geest tooverden. Hij
speelde, alsof de geest van zijn vader In hem
ontwaakt was.
Zwijgend, met schitterende oogen, zag het
meisje naar hem op.
Bravo! Kolossaal! Drommels nog toe, dat
was nu precies de oude heer!
Meinard stond in de deur en applaudisseerde
met zijn geweldige handen, toen Heinrich de
viool neerlegde. Daarop liep hij op den jongen
man toe en trok hem bij zijn schouders.
Ik wist zeker, dat u sou komen, om den
ouden vriend van uw vader op te zoeken. Dat
wist ik zeker, al heeft het maanden geduurd
U zou niet de zoon van den ouden Pfalzdorf
toevertrouwde huisvrouwelijke schatten de ha
mer binnen, zette alles met >cel zorg -neer en
haalde de rest.
Avantl, papa, riep Vilma en trok haar va
der. die nog steeds over de viool gebukt zat en
aan de oude tijden dacht, aan zijn schouder.
Vooruit, papaatje, mijnheer Pfalzdorf heeft
koffie gezet en wil daar wel eens een compli
mentje over hebben.
Heinrich moest op de kleine sofa gaan zitten
die het pronkstuk van de kamer was. Rechts
van hem zat Vilma die de kopjes inschonk,
links zat de oude musicus in zijn rieten stoel.
Het helle licht van de zomerzon ziftte door de
tulen overgordijnen, zette de weinige meubels
en de helder witgedekte tafel in een gouden
gloed en wierp een* licht schijnsel in het haar
en op de gezichten van de drie menschen. Zoo
zaten ze vrooljjk pratend bijeen, alsof ze elkaar
Jaren kennen, in het pure licht van den zomer
middag.
Toen het begon te schemeren, vroeg Heinrich
den ouden Meinard vriéndelijk om wat te spe
len op de viool, die hjj had meegebracht. De
oude musicus liet zich niet lang nooden en ter
wijl hij X instrument stemde, maakte Heinrich
den anderen kant van de sofa vrij voor Vilma
en ze kwam naast hem zitten. In de kleine zon
nige kamer kwam een gewijde stemming. De
poesta-llederen van Brahms met hun juichen
de en wilde smart deed de beheerschende hand
van den kunstenaar door de kamer zingen en ze
drongen in het hart van de beide hoorders.
(Wordt vervolg.)
even 1
zagen er
Heinrich ging zitten met de vioolkist op zijn
knieën.
U wilt zeker met vader muslceeren? vroeg
het meisje.
Als mijnheer Meinard er wat voor voelt,
graag, antwoordde Heinrich. Eigenlijk heb ik de
viool alleen maar meegebracht om haar uw
vader te laten zien. Ik geloof, dat het instru
ment hem wel zal interesseeren, omdat hij het
nog van vroeger kent.
Van vroeger nog?
ZU is afkomstig van mijn overleden va
der, die met uw vader tn Hannover aan de
Opera verbonden is geweest
Kapelmeester Pfalzdorf? O. maar dat is
aardig!
Heinrich voelde een blijden trots, dat de naam
van zijn vader nog altijd met zooveel liefde werd
genoemd. Het was hem alsof daardoor een
hechte band tusschen hem en deze menschen
werd gelegd.
Hebt u hem gekend? vroeg hij levendig.
Zélf niet, maar mijn vader heeft zooveel
goeds van zjjn ouden dirigent verteld, dat ik zijn
naam nooit zal vegeten.
Ik dank u, Juffrouw Meinard, zei Hein
rich hartelijk. Wilt u de viool eens zien?
eJa. graag.
De belde muzikanten-kinderen stonden naast
elkaar over de vioolkist gebogen. Voorzichtig
sloeg Heinrich het deksel open en nam het in
strument voorzichtig op met de toppen van zijn
vingers. De oude viool scheen hem plotseling
een nog kostbaarder en dierbaarder bezit ge
rij n, als u te trotsch was om u in te laten
met een armen muzikant zooals ik. Dat is mijn
Vilma. Maar je kon wel koffie zetten. Vilma.
een Zondagsch kopje koffie en dan kunnen we
wat praten en muslceeren.
De oude musicus was zoo opgewekt en levens
lustig als zijn dochter hem bijna nog nooit ge
kend had.
Ja, ja, vadertje, en ze streek hem over
zijn gerimpeld gelaat. Maar laat u nu mijn
heer Pfalzdorf toch los en gaat u zitten, va
dertje.
Hij ging' zitten, maar meteen stond hij weer
op om de wondervlool óp te nemen. HM bekeek
het instrument aan alle kanten, onderzocht de
resonantie, gleed met zMn vingers over de sna
ren, legde de viool weer neer, nam ze weer op
en deed alles nog eens dunnetjes over. Inlus-
schen was Vilma naar de keuken gegaan en
even later hoorde men. haar bezig met het kof
fiegerei. Een oogenblik zag de oude van zMn
viool op en keek Heinrich strak aan.
Mijn Vilma, zei hM met Uefdevollen trots
kan Alles Alles. Als Ik haar niet had!
Daarop bepaalde hM zijn aandacht weer bM de
vlooi.
Vilma kwam terug en begon de tafel te dek
ken. Toen ze weer naar de keuken wilde gaan,
om kopjes en schotels te halen, vroeg Hein-
Hch:
Mag Ik u helpen, Juffrouw Meinard? In de
keuken stond hM naast haar en kreeg zijn breek
baren last mee met een waarschuwing om niets
te breken. Voorzichtig stapte hij met de hem
et was op een marktdag in een groots,
drukke fabrieksstad in X graafschap De
vonshire, welks inwoners den naam hebben
van bijzonder geslepen te zMn. De treinen had
den dien morgen uit alle hoeken van X graaf
schap duizenden samengebracht, de meesten
voor zaken, anderen voor plelzier, weer anderen
voor belde tegelMk.
In de stad waren de voornaamste Juweliers
de heeren Marshman en Poddle.
Hun winkelramen zagen er, op marktdagen
vooral, niet onbehaaghjk uit en zeker niet In de
dagen'dat het oude jaar op z'n laatste beenen
liep en tal van kostbaarheden voor het oog der
kijkers en koopers lagen ten toon gesteld.
Zoo scheen ook een reeds tamelMk bejaard
buitenman van een deftig voorkomen er over te
denken. Z'n hagelwitte das en de zware gouden
cachetten, die onder uit z’n vest hingen, toon
den aan. dat hM niet slechts, deftig, maar ook
i welgesteld was. HM maakte In elk opzicht, ook
door z’n zelfbewusten maar goedigen glimlach,
den Indruk van een man. aan wiens tafel men
graag zou willen plaats nemen en in wiens tes-
lament niemand zou weigeren opgenomen te
worden.
De heer Marshman z’n companon. mMn-
heer Poddle was op dit oogenblik afwezig
had uit den aard van z’n bedrijf groeten eer
bied voor alles wat welgesteld en deftig was
HM maakte dus een diepe buiging voor den be-
Jaarden heer, die op zMn beurt voor den heer
Marshman boog. De Juwelier gevoelde zich
i daarmee zeer vereerd, te meer daar beleefdheid
Juist geen stapel-artikel In de stad was. HM
i kende ook z’n menschen en wist op X eerste ge-
•- -zicht een heer van een pseudo-heer te onder
scheiden. Z’n winkelbediende liet hM dus een
anderen aanwezigen klant helpen, terwijl hM
zelf de zorg voor den nieuw aangekomene op
zich nam.
De deftige, minzame klant ging recht op z’n
doel af. „As. Donderdag Is het Nieuwjaar en
dan moet mevrouw Walcomb. zooals elk Jaar.
haar gewone geschenk hebben. De vraag Is
maar, wat zal Ik haar geven? Natuurlijk tets,
waar ze wat aan heeft en niet al te duur. Iets
niet boven de driehonderd, op z’n hoogst vier
honderd pond.”
Er werden nu aan mMnheer Urlël Walcomb
een aantal kostbare voorwerpen ter keuze voor
gelegd. maar ze werden door dien heer, glim
lachend, als te gering. terzMde geschoven. Ein
delijk viel z’n keus op een zwaar gouden dames
horloge, met diamanten omzet, met gouden ket
ting en de noodige aanhangsel^, Het geschenk
moest zeshonderd pond sterling'kosten. en ter-
wMl mMnheer Marshman’s bediende een kistje
zocht om het behoorlek In te pakken, haalde
mijnheer Walcomb een vtM smerig zwart leeren
zakboekje te voorschMn en nam er een bank
biljet van duizend pond uit.
Het deed den heer Walcomb wel leed, dat
hM mMnheer Marshman moest lastig vallen met
wisselen, maar de juwelier antwoordde natuur
lijk, dat hM maar al te gelukkig was, den heer
Walcomb te verplichten. HM kon het des te ge-
makkeltjker doen, daar het Juist marktdag was.
Het zakboekje met vier honderd pond in klein
bankpapier werd weer In een diepen binnenzak
gestoken en het gekochte kostbare gouden hor
loge in een fraai lederen étui, zorgvuldig In een
niet minder diepen anderen zak, en de heer
Walconfb ging even beleefd den winkel weer
uit. als hM dien was blnnenr-ekomen.
Op hetzelfde oogenbllk kwam er een jong
heer, uiterst elegant gekleed, den winkel met'
zoo’n vaart binnenstormen, dat hij den deftlgen
ouden heer op een alleronfatsoenlMkste manier
tegen X lijf Uep.
MMnheer Walcomb was niet boos, maar wel
zeer onthutst. HM bukte zich om z’n hoed op te
rapen, die door den schok van z’n hoofd was ge
vallen. Terwijl hM z'n hoofddeksel glad streek
kwam hM een weinig tot bedaren en herkende
den jongen man, die hem zoo onverhoeds aan
X schrikken gebracht had.
„Wel lieve hemel!” riep hM. „ben JM het Fred?
Hoe kom je zoo hier?"
„Och, mMnheer Walcomb, ik moet wat voor
Anastasia koopen. Maar ik hoop niet, dat ik u
bezeerd heb."
„Neen, dat zal wel schikken. Maar je moet
niet zoo wild bM de menschen komen binnen
De man met een uniform van het leger van
Mandsjoekwo aan heeft langs de spoorlijn
KirinHallung Chong een trein doen stop
pen door met een roode vlag te zwaaien.
Nauwelijks stond de trein stil, of deze werd
bestormd door 400 bandieten, die zich verdekt
hadden opgesteld De passagiers van den trein
werden van al hun geld en kostbaarheden
roofd. De bandieten namen 30 reizigers
gMzetear» mee.'
De Hongaarsche minister-president Ooem-
boes ontving dezer dagen een Japansche dele
gatie. die hem in opdracht van den voorzitter
der Daldo vereenlglng te Tokio, een
oud Japonsch zwaard overhandigde.
In het begeleidend achrMven wordt
wezen, dat voor het ridderlijke land
traal Europa, Hongarije, een zwaardhet ge
schiktste geschenk te om bhjk te géven van
vriendschap tusschen belde landen.
Evenals de kersenbloesem, te ook het zwaard
een symbool van den Japonscben geest. De
scheede van het zwaard bevat een gedicht, ge
schreven doer een oud-leeraar van den thans
over Japen regeerenden Mikado. Hlro-hito.
Meinard woonde met zMn dochter in een klein
huisje met één verdieping en met een tuintje
ervoor, even buiten de stad. Het huls en de
tuin zagen er goed verzorgd uit en Heinrich
voelde zich prettig gestemd, toen hM door de
kleine voordeur binnentrad. In een van de ka
mers hoorde hij zingen. Het was een niet om
vangrijke, maar geschoolde stem, die in parelen
de coloratuur opklonk. Heinrich klopte be
scheiden aan. Het gezang hield op en een mo
ment later stond een teer, slank, fMn-gebouwd
meisje met welig zwart haar en donkere, vra
gende oogen voor hem. De witte ja[>on, die ze
aanhad, stond haar uitstekend.
wou mijn vader spreken? vroeg ze met
een zachte. vriendelMke stem.
Heinrich
zich voor.
Het meisje wierp een snellen blik op de viool
kist en zei op verontschuldigenden toon;
Vader Is jammer genoeg niet thuis. U wilt zeker
les hebben?
Pardon, antwoordde Heinrich. MMnheer
Meinard was zoo vriendelMk mM te vragen om
hem eens op te zoeken. En daar wilde ik dezen
Zondagmiddag voor gebruiken. Maar Ik kan wel
eens terugkomen.
O neen, zei het meisje, komt u alstu
blieft binnen. Papa zal wel niet zoo lang weg-
blMven. En toen Heinrich aan haar uitnoodlglng
gehoor gaten de gezellig Ingerichte kamer bin
nentrad. vervolgde ze, terwMl ze hem een stoel
wees dicht bM het venster: HM maakt een
-vondeling Dat te zMn eenige ontspanning.
jjiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiinniiiiniiniiitiiiiiiiiiitHiiiittiiiiiiiiiiiiiiiHHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiHnm
nletlgd. Honderden woudreuzen, uit den bodem
gerukt en verkoold. In één richting tegen den
grond gesmakt, maakten een onbeechrMfaiMken
Indruk.
Men had de plaats, waar de meteocr
InOoclo rreovo tIn
er voor den geografischen voracher nog altijd
een geweldig arbeidsterrein braak. Nu en dan
moeten er lijnen op de kaart veranderd worden
en er zijn nog witte plekken op de globe. Er te
nog roem te behalen en er zijn nog gevaren te
overwinnen.
Zoo heeft de thans vermaarde Leonid Alekse-
Jewietsj Koelik X op zich genomen den meteoor
op te sporen, die 25 jaar geleden, op 30 Juni
190g, in de Siberische Taiga neerstortte, en
reeds is het hem na jaren van ontzaglMk moei
lijken arbeid gelukt de plaats te bepalen, waar
deze terechtkwam. HM heeft geconstateerd, dat
bet Podkammenaje Toengoeska was.
Merkwaardig te het, dat een zeldzaam
vreeselMk verschMnsel als de val van een reuzen
meteoor onmiddeliMk sagenvorming onder de pri
mitieve bevolking tot gevolg heeft Men maakt
de geboorte van een mythologie mee wanneer
men de ontwikkeling der Indrukken nagaat die
de natuurgebeurtenis bM de omwonenden ach
terliet.
Geheimzinnig voor den Westerling is al de
een stuk
oerwoud.
ste droogte wisselen er elkander af. Slechts bier
en daar zijn kleine nederzettingen, waar de in-
heemschen, de Toengoezen met pelsjagers en
pelshandelaren samenwonen. Gelukkig voor de
menschheid. dat de gast uit het hemelruim een
zoo weinig bevolkt gebied ate aardsche verblill-
plaats ultkooe.
Zooals gezegd, hebben de stammen
djde van den Oeral de herinnering
ontzettende voorval bewaard en uit hun rnede-
ieellngen heeft Koelik o.a gegevens gedestil
leerd. Slechts fluisterend durven de inboorlln-
jen, die zich den 30sten Juni 1908 nog goed
óerinneren. den naam van het vurige monster
te noemen uit vrees voor den ..toorn van Ogdy”
ijkx®cllaafde ooggetuigen!?) hebben
Schter, hetzM door hun verbouwereerdheid, het-
uj door een teveel aan fantasie, eveneens heel
•at sprookjes in de wereld gebracht. Passagiers
ran den Siberlë-expres hielden bij hoog en laag
vol. dat ze op 30 Juni, s ochtends tegen 8 uur
Kansk vurig Punt
den hemel hadden gezien, dat snel grooter werd
en toen X ongeveer den (schMnbarem omvang
fan de zon had bereikt In de Taiga verdween
Als men echter weet, dat de snelheid van nen
me^poor 1180 KM. per seconde moet rijn
weest, begrMpt men. dat de betreffende
pers waarschMnlMk iets te veel wodka op had-
Andere waarnemingen zMn echter volkomen
pluist: de vensters van den trein rinkelden ge-
durende het heele traject IrkoetskKrasno-
jarsk; de seismograaf te Irkoetsk toekende een
hevige aardbeving op. Te Tomsk en in het ge
bied van de Jenlssel was een oorverdoovend
gerommel hoorbaar. BM Angara werd men tegen
den grond geslingerd, kleine houten gebouwen
zegen in elkaar, en tot in West-Eurorx werden
Veertien dagen lang onweders genoteerd. u
Het direct ingestelde onderzoek leverde niets
op. Eerst na het einde van de Russische revo
lutie kon het probleem opnieuw onder de oogen
worden gezien.
Leonid AJeksejewletsj Koelik, lid der acade
mie van wetenschappen, verzamelde alle inlich
tingen van reizigers en Toengoezen, vergeleek
de seismografische en borografische notities en
concludeerde, dat de luchtreus pLm 200 K M.
ten Noorden van Angara achter de Podkam-
menaja Toengoeska was neergekomen. Vervol
gens stelde hM vast, dat de steen aan den
bovenloop van de Choesjmo, een zijrivier van
de Tsjambeh, in de' aarde was verdwenen.
Twee maal slaagde Koelik er niet In tot dit
gebied door te dringen. Den eersten keer zonken
de paarden tot aan hun ooren In de sneeuw. Den
tweeden keer probeerde hM het met rendieren,
maar moest terugkeeren door gebrek aan pro
viand. In het voorjaar deed hM een derde po
ging. Met twaalf man waagde hM zich In de
Taiga. Vierhonderd kilometer legde men per
boot af. Toen bleven de vaartuigen tusschen de
ijsschotsen hangen. Daarna moest men door
Ingeslagen. elndelMk bereikt.
Het volgend jaar ondernam Koelik een nieu
we expeditie. waarbM *Ue begeleiders van den
voracher scheurbuik kregen, zoodat hM ze moest
terugsturen en weken lang bleef hM alleen in dé
Taiga, wachtend op de komst van de hulp
expeditie. Toen hM naar huls trok, had men ge
middeld 38 gr. C. vorst.
Het werk te intusschen nog niet geëindigd.
Kort geleden is nogmaals een troepje dapperen
op onderzoek uitgegaan.
plek, waar de catastrofe zich voltrok:
grond in het onmetelMke Siberische
Het wordt bijna niet door menschen bewoond
en slechts enkele diersoorten houden het er uit’
Zonnegloed en koude, overstroomlng cn ulter-
moerassen been; om In het woud vooruit te
komen moest men boomen vellen en de takken
«r af kappen. In achttien dagen vorderde men
slechte 40 KM.
Daarna werd de bodem steeniger en naderde
men 'n bergketen. De kleeren hingen den leden
der expeditie in flarden om het IMf. Ouver-
wacht bereikte rten een diep dal, dat door een
heuvellgen horiéon werd begrensd. Deze betrek-
kelMk kale plek was iets volslagen ongewoons
midden In de Taiga. De een of andere oerkracht
moest hier eeuwenoude vegetatie hebben ver-
Te BerlMn te een „Liga tegen het Fransche
Vreemdelingen-Legloen" opgericht, onder lei
ding van een 8. 8.-man. die zelf 5 jaar in het
legioen heeft gediend, en betoogt, dat er op
het oogenbllk 45.000 Dultschers In het Vreem
delingen-Legioen dienen, en dat dagelMka 12 a
15 jonge Dultschers zich ervoor aanmelden, van
wie gemiddeld slechts drie procent hun vader
land terugzien.
De Liga wil de Dultschers ervan afhouden
dienst te nemen bM het Vreemdelingen-Legloen,
en wil tevens hen die er uit terugkeeren hel
pen, om zich In Dultschland weer een bestaan
te verwerven.
Korporaal Abd-el-Kader ben Mohamed van
het Fransche koloniale leger te door de recht
bank te Casablanca ter dood veroordeeld en
kort daarop geëxecuteerd. f'
Abd-el-Kader te de leider geweest van den
opstand, die twee jaar geleden op den buiten
post van Aguelte te ultgtbroken, waarbM een
officier en twee manschappen om het leven
kwamen.
De krijgsraad te Meknes had den korporaal
reeds terstond ter dood veroordeeld, doch hM
slaagde er in herziening te krijgen van het von-
nis, dat echter bevestigd werd.
stormen. Ga Je met den trein van kwart over
vieren?"
„WaarschMnlMk wel. mMnheer."
„Nu. dan kunnen we samengaan. Ik moet Je
nog spreken over dat geval met Cherrick. Koop
dus maar gauw wat je hebben moet, Jongenlief,
want we hebben niet veel tMd."
Urlël Walcomb's Jonge vriend toonde inder
daad niet veel tMd te hebben. HM had spoedig
z'n keus bepaald op een halssnoer van diaman»
ten en
met dito
speld en
banden
waarde van vMf-
honderd vMftig
pond en betaal
de in eens met 'n
bankbiljet van duizend pond.
..Ziedaar! Kunt u dat wisselen?" vroeg hM
en smeet z’n bankbiljet op de toonbank.
Nu stak er voor een man van ondervinding
als mMnheer Marshman geen gevaar In. om een
bankbiljet van welk bedrag ook te wisselen, ate
het gepresenteerd werd door een heer van mMn
heer Walcomb's voorkomen en manieren, maar
zoon jonge hardloojaer en driftkop, met z’n
handen in z’n zakken van'z'n gestreepte broek,
een bonte zijden das los om z’n hals, z’n hoed
schuin op het hoofd, zie. dat was iets anders.
Niet dat hij het jonge mensch voor een losbol
of een oplichter aanzag. Immers, die keurige
mMnheer Walcomb had hem ..Fred" genoemd,
en die zou zeker geen Fred zeggen tegen iemand
die niet door en door fatsoenlMk was. Maar
toch. Jongelui zijn jongelui en verkeeren soms in
slecht geselschap.
Dus daar het kantoor dicht bM de hand was.
zond mMnheer Marshman het bankbiljet van
mMnheer Fred voor de zekerheid even naar den
bankier, om dit te laten onderzoeken, onder
voorwendsel, ^jat hM niet genoeg klein papier
had om te wisselen. De looper kwam spoedig
terug en fluisterde z’n patroon In X oor, dat
het bankbiljet deugdelMk en echt was.
De .heer Marshman, die nu boos was op zich
zelf. omdat hM zoo n goeden klant verdacht had
en zoo lang had laten wachten, wisselde haastig
het bankbiljet en na het verschil van de waar
de er van en de kleinoodiën bestemd voor juf
frouw Anastasia aan den heer Fred ter hand
gesteld te hebben, boog hM z’n twee begunstigers
onder allerlei strijkages de deur uit, toen
een polltie-agent, ademloos vr.n schrik den win
kel binnenstormde, den deftlgen, ouden heer
Walcomb en z'n vluggen, jongen vrtend bM den
kraag pakte, waardoor al de deftigheid van
eerstgenoemde verdween, terwül hii bevend en
ate ontmaskerd voor den heer Marshman stond
„Wawa wswat is de’ stotter
de de als uit de lucht gevallen juwelier.
.Mijnheer!” riep de agent. „U hebt daar de
doortraptste gauwdieven van heel Engeland In
uw winkel gehad, anders niets.”
Onder X spreken had hij z’n twee gevange
nen de Ijzeren polsmofjes reeds .aangedaan.
„Hebt u ook bankbiljetten voor hen "gewisseld?”
„J....J.... >1” tw.... twee van duizend
pond ieder
„Die zMn vatech, al zMn ze nog zoo prachtig
nagemaakt. Geeft u ze mM. als X u belieft.”
De heer Marshman gehoorzaamde werktuige-
IMk.
„Ik moet ze." hernam de agent, „Inleveren
aan X politiebureau, om er proces-verbaal van
te maken Hier koetsier, een rMtulg!"
En nadat hM z’n twee arresianten vrij on
zacht In X rMtulg geduwd had en den ontstelden
Juwelier had toegefluisterd, zoo spoedig moge-
lljk naar X politiebureau te komen, om getui
genis af te leggen, reden ze weg.
Waarheen?
Op deze vraag gaf alleen de echo
Want van af dit oogenblik heeft mlfnheer
Marshman nooit meer iets gezien; nóch van
z’n belde klanten, nóch van den politie-agent
die hen arresteerde; nóch van den koetsier die
hen reed; nóch van het gouden horloge met
dito ketting voor mevrouw Walcomb; nóch van
het halssnoer van diamanten en opalen met
dito doekspeld en armbanden voor Anastasia,
evenmin van de twee echte bankbiljetten van
duizend pond, waarmee hM door de mannen
van Devonshire zoo behendig was opgellcht.
J J J ,f OD blad zMn Ingevolge de verzekeringsvoorwaarden tegen f bj) levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door f bU Mn ongeval met f by verlies van een hand f 1 9C OM verlies van een f Cfl bM een breuk van jtfi bM verlies van
Alle aOOntte 9 nngsvallsn verzekerd voor een der volgende ultkeeringen f verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen f U(/e~ doodeiyken afloop f een voet of een oog f 1 duim of wijsvinger been of armf anderen vinger
Een 28-jarig meisje te Chicago bevindt zich
reeds gedurende bMna 18 maanden in slaap en
de doktoren willen thans trachten haar te doen
ontwaken. ZM doen haar een behandeling on
dergaan, welke koorts moet verwekken en de
Infectie der slaapziekte moet uitbranden. TM-
dens haar langdurigen slaapheeft het meisje
een longontsteking opgeloójien. waarvan zij
echter weer hersteld te; ook heeft zij een kleine
operatie ondergaan en zijn bloedtransfusies op
haar toegepast.
In haar toestand is tot dusver weinig ver
andering gekomen.
oewel de geheele aardbol reeds in zoo
verre doorzocht te, ate er geen nieuwe
werelddeelen meer te ontdekken rijn, ligt
geweldig arbeidsterrein braak. Nu
