I I wui den ia$ Gecentraliseerde Jeugdbeweging DE APOTHEEK DE WITTE ZWAAN ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN Weg met de werkloosheid Leve de EEN EIGEN HUIS IN DEN HAAG Neder landsche ROBINSONschoen Alle abonné’s ongevallen verzekerd REGEN DONDERDAG 24 AUGUSTUS t. wat POLDER SCHERMEER In nieuwe banen et d VLEESCHKEURINGSDIENST Koning Sydney I Toespraak rector J. Mol Papier en glas tekort Portugeesch Onderzeeboot voor één persoon NAAR HET DUITSCH ggg VAN RUDOLF HERZOG Nadat meneer BArenfeld op die manier ge- Mgr. J. D. J. Aengenent dankbaar Bijzondere dag voor de mannelijke Jeugd ver eeniging en in het Haarlemse he diocees Als je ergens aan de zee zit Met je bruin gebrand gelaat En daar louter voor genoegen Eiken dag je portie baadt, Dan, wanneer het even regent, Is je stemming niet meer ddt, En je moppert en je foetert. Want je bent zoo bang voor ndt! Houd je veel van wandeltochten, Daar het loopen amuseert, Het hoogtepunt i van zijn leven i u van mijn manschappen „De blauwe mantel** „Kring Barsingerhorn” f. Ja, dan spreekt het, dat u jieel Herdenkingsrede Wie aanwezig waren ^AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL n. len tegen den oorlog en OO- i tend I 15 de ondeugende aardmannetjes over vielen hen en beschoten hen met pijl en boog. „De aardmannetjes denken, dat de meloenen aardige schietschijven zijn”. merkte Topsy op, „maar wat zal Ivy er wel van zeggen. Ze wacht op de Ivy kwam op het strand om naar de lepelaars te kijken, omdat ze erg om de meloenen verlegen was. Doch „We hebben de meloenen ge bracht," zei Muriel. gelijk terug en brengt me twee an- dere." (Morgenavond vervolg.) xint Ik XI iiiiiiniiiiiiiiiimiimiie E toen ze Madge en Muriel zag, schrok ze ervan. „Meloenen", riep Ivy, „noem je dat meloenen, ze lijken meer op spelden kussens. Madge en Muriel, de twee lepe laars. brachten twee watermeloenen Er Is nu eenmaal in onzen tijd geen beter werk voor de Kerk te verrichten dan het op bouwen van een degelijk jeugdwerk op een diep religieuzen grondslag. reeds Laan plechtig te van H. het te OP van (Een m t gaan noest de Herdenkingsrede van den DUkgraai- Met op 4 na algemeene stemmen bestolen lood garantie te verleenen voor de Polderfeesten. (Ingezonden Mededeeling) De Sovjet-Russlsche autoriteiten hebben een nieuw plan bedacht om te voorzien in het tekort aan papier, waardoor de pers en de handel ern stig belemmerd wordt. Voortaan moet elk bur ger te Leningrad die een krant wenscht te koo- pen eerst een oude krant in ruil geven, en even als voorheen den volledigen prijs van 5 kopeken betalen. Hetzelfde Is kort geleden toegepast bij den verkoop van wodka, tengevolge van bet ge brek aan flesschen Elk burger die wodka wil koopen, moet met zijn geld een leege flesch ge ven, anders kan hij den drank niet krijgen. fluisteren. Ik vraag u, wat moet een ontwikkelde Jonge man in zulk 'n gezelschap? Ontzettend! aan be- ver- rge- rend ikele nen i de ge- >rzie- enz. be- Dezer dagen vergaderde bovengenoemde Kring onder voorzitterschap van den heer K. Bree- baart. Van de gemeente Nieuwe Niedorp was mede deeling ontvangen dat de noodslachtplaats is op geheven. Daar de directie der Wieringermeer geen bijdrage verleent in het exploitatietekort zal z(j geen ultkeering ontvangen voor de hul den van ingebrachte cadavers. Behandeld werd de begroeting voor 1934. In principe werd tot salariskorting besloten. el. its id 1' van prs sen de irer- sis- het lec- iar- rof- fi- voor rin- 200- deer i en ist de ar m. ttHd «n- ver- be- den ter, iie- van 4en lien ten oo- inr Ldi- öor be ng; <e- P« igen gen, ige- kter de bte- der- tieid kon Deze niet n t SL der- Jgen erk en w, u- Ve en en zoo ster- ider- par- -tge- Ni- sche- l is leden ekort :>rdat ngen reeds leden van de o/c J tracht heeft u klein te krijgen (ik bedoel, klein in de beteekenls van het spoedig overdoen van de zaak) speelde hij zijn laatsten truc uit, om zich van uw geld meester te maken, hij drong bij u binnen. Wat? schreeuwde de apotheker, die bleek om zijn neus werd. Heeft hij Ingebroken? Heeft hij zich dan aan mijn goed vergrepen? Ik wil kascontrole en inventarisatie van de goederen! Ik houd me aan u. u kunt bet bewijzen! Kalm, kalm, suste de provisor. Ik bedoel dat figuurlijk. Maar de geldwolf was in zijn zwakke plaats getroffen en Het zich niet gauw kalmeeren. Wat? figuurlijk? Hoe figuurlijk? U heeft toch zelf gezegd, dat hjj binnengedrongen is. Als u zoo doorgaat, verklaarde meneer Rose beleedigd, dan zal ik, wat ik weet, voor mi] houden. Met deze woorden ging hij de apotheek bin nen om een klant te bedienen en liet den apo theker in zijn folterenden angst alleen. Hij kon nauwelijks wachten tot de klant vertrokken was. Maar meneer Rose zorgde opzettelijk lang werk te hebben en onderhield zich met zijn klant op de meest aangename en uitvoerige wijze over de verandering van het weer. Einde lijk vertrok de man, nadat de apotheker In zijn kantoor hem tienmaal naar de maan gewenscht had. Maar niettegenstaande dit, keerde meneer Rose niet terug. Een paragraaf in zijn pharma- copoea over venkelhonig en hoestmlddeltjes scheen hem levendig te interesseeren. Wordt vervolgd). Z. H. Exc. Mgr. J. D. J. Aengenent consta teerde, dat, zoo er iemand dankbaar wezen mocht op dezen da& Hijzelf het dan zijn moest. Het was immers steeds een zijner vurigste wpnschen geweest, dat in de leiding, ook van het mannelijk jeugdwerk, eenheid zou komen. Waterdruppels transpireert! Maar zoodra het even regent^ Is je stemming niet meer dat, En je moppert en je foetert. Want je bent zoo bang voor ndt! Ieder, die nu met vacantie Ergens uithangt in pension, Speculeert op mooie dagen Met alleen maar heete zon! En wanneer 't een dagje regent, Zegt men met een kwaden snuit: Met vacantie en zóó’n dagje, Nou, dan ben je buiten uit! Maar de boer kijkt bij de droogte Nogal tamelijk bedrukt. Want hij weet, dat zonder regen Altijd elke oogst mislukt. Als het dan een dagje regent, Lucht hij vroolijk zijn gemoed: Dat het menschdom het tenslotte Van zoo’n buitje hebben moet! MARTIN BERDEN (Nadruk verboden) Na de inwijding nam allereerst rector J. Mol het woord, die tot den blsschop woorden van dankbaarheid richtte voor de groote offervaar digheid en geestdrift, waarmede Z. H. Exc. had Ingestemd met de inrichting van het bu reau. Spreker schetste als doel van het Cen traal Huis, aan de leiders van de mannelijke jeugd een middelpunt te geven, waar zij van den diep godsdienstigen geest worden door drongen, dien zij op hun beurt hebben door te geven aan de jeugd Ook aan pastoor Van de Ven en het kerk bestuur van St. Antonlus Abt bracht spr. har- telijken dank voor de schenking van het ge bouw. En evenzeer dankte hjj de Graal, die kandelaars voor de huiskapel schonk en allen, die aan de totstandkoming van het Centraal IKls hadden meegewerkt bf thans van hun belangstelling blijk gaven. Spreker bad Gods zegen over dit werk af, opdat het zou mogen geleid worden tot een heerlijk einde. Van de aanwezigen merkten wij op: Pastoor J. H. v. d. Ven, wiens parochie het gebouw aan het jeugdwerk schonk, de voorzitter van den D. H. V. B„ pater Esser, mej. I. Seybel van het hoofdbestuur van „De Oraal", rector Groot en rector Braakman, resp. voorzitter en secreta ris van het centraal comité tot behartiging van patronaatsbelangen in Nederland, pastoor van Adrichem van de parochie van den H. Jacobus, binnen wier gebied hét Centraal Huis gelegen is. Mgr. Th. Verhoeven, directeur van bet Centraal Bureau voor RK. Onderwijs, rec tor Bannenberg, secretaris van het interdio cesane jeugdcommissie, prof. Niekel, voorzitter van den diocesanen Jeugdraad, rector van Ga len. leidr van de jeugd boven 17 jaar en wet houder Quant. De benedenvertrekken waren versierd met bloemstukken van organisaties, die hier haar centrale krijgen. van de bewaarplaats naar de keuken, doch dat ging niet gemakkelijk, want mij een woning laten inrichten. Maar die roode salamander? Daar komt niets van in. Enfin, we zullen er maar eens over slapen! Heinrich ging dezen avond niet met het warme gevoel naar bed, dat hij zich aanvanke lijk in zijn geluksroes had gedacht. De omstandigheden waren plotseling veran derd. Aan den stralenden hemel van zijn jonge liefde trokken zich wolken samen, leelijke, som bere wolken, die den vorm van het gezicht van meneer Rose aannamen. Als die de apotheek kocht, of de heele zaak en Konrad B&renfeld voor hem moest wyken? Dan had hjj ook zijn steun verloren. En nu juist had hij dien noo- dig, terwille van Vilma. Vit het vertrf <e van den huisknecht klonk zicht en melancholiek ntata, ntata. Het klari netspel'van zjjn lotgenoot. Er broeit een samenzwering tegen ons. U kunt me gerust gelooven, zei meneer Rose op somberen, overtuigenden toon en hjj wreef zich in zijn handen bU deze opmerking, want het was bulten koud herfstweer. De heer Rose sprak in 1 algemeen op een anderen toon dan vroe ger, sinds hij van de begrafenis van zijn tante was teruggekeerd; een toon, heelemaal in ©ver in den Indlschen Oceaan ligt een eilanden groep, die geregeerd wordt door een nakomeling van een Schot. Het betreft hier een onafhan kelijk koninkrijk. De naam van den man is Sydney Clunies Ross en hij onderteekent steeds als koning Sydney I. Hij is de bezitter en be stuurder van de Keellngeilanden. die door hun rijkdom aan cocospalmen als cocoseilanden be kend zijn. De dynastie Ross werd gegrondvest in het Jaar 1823. toen John de Shetlandetlanden ver liet en op een verlaten plekje gronds in den Iqdischen Oceaan terecht kwam. Kort daarna vestigde zich daar ook een avonturier, genaamd Alexander Hare, die het zich er met zjjn sla ven en harem gemakkelijk maakte. Dit heer schap gedroeg zich evenwel zoodanig, dat zijn slaven van hem vluchtten en bij Ross bescher ming zochten. Ten slotte ging de kolonie van Hare ten gronde, terwijl het den Schot steeds meer meeliep. In 1856 werden de eilanden hem door de Britsche regeerlng voor 999 jaar afge staan. John Clunies werd qpgevolgd door zijn zoon John George. Deze huwde met een Ma- leische prinses en stuurde zijn kinderen naar Schotland om te worden opgevoed. John II stierf in 1910, en na hem besteeg Sydney den troon. ik gehaam me er voor het bedrag harop te noe men, dat zou te veel eer voor dien kerel zijn. Wét? riep Heinrich en deed een stap ach teruit. Drie honderd duizend Merit? I Dat is ón mogelijk. Dores knikte. Nietwaar, het is gemeen! Als die tante nog leefde, zou ik een hekel aan haar hebben. Dus mijnheer Rose zal wel van positie ver anderen? Of hij! antwoordde Dores droog. Hij koopt nu vast de apotheek van den oude. Daar kun nen we ons wel op voorbereiden. D*t zal mijnheer Bkrenfeld ook wel niet aangenaam vinden. personeel lekker gemaakt en ze door fooien en beloften *voor zich gewonnen. Wanneer u na verloop van de twee jaar niets voor de voort- zéttlpg van de afspraak met hem zoudt voelen en het contract zou opzeggen, dan zouden op denz'élfden dag' Dores, die vrijwel onmisbaar is, omdat hij met alles op de hoogte is en Pfalzdorf wiens leertijd dan ongeveer afgeloopen zou zijn: het werk neerleggen en zoo zou de heele boel in t honderd loopen. U ziet, het is een dulvelach plan. Verder, hijgde de apotheker. Verder heeft die mooie bedrUfsteldar^p-étet leven zuur gemaakt, doordat hij met geregelde tusschenpoozen de Witte Zwaan boven de deur van de apotheek liet weghalen en u het dier zelfs op reis nastuurde. HU wilde u zoolang trei teren, dat u van ergernis en door behoefte aan rust u zou terugtrekken. Allemaal trucs, om den prijs te drukken en u te dwingen gauwer toe te geven. Dat is gemeen, tandeknarote de apotheker. Dat is verduiveld gemeen! Hannes, vervolgde de provisor, op wiens geloofwaardigheid ik kan bouwen, heeft de sa menzweerders in opdracht van mij bespied. Hij heef» gezien, dat op den avond, dat de Zwaan voor den eersten keer werd weggehaald, Pfalz- dorf met Dores en een vreemde persoon uit de De vereenlglng van „De Blauwe Mantel'’, een Chineesche Fascistische organisatie, heeft een lijst gepubliceerd met de namen van 55 voor aanstaande personen, die vermoord moeten worden. Deze lijst werd gelijktijdig gepubliceerd te Sjanghai en te Kanton en het tijdschrift „Chi na Forum" zegt, aan de echtheid ervan niet te twijfelen. Onder de aangedulde personen bevindt zich de bekende Chineesche politicus Eugene TSjen, alsmede eenige Cantoneesche generaals en ver scheidene poUticl, die men van communistische neigingen verdenkt. Het ruikt, hier overal naar benzine. Die vuil poets! Mijnheer Rose heeft dus geërfd? Geërfd? herhaalde de huisknecht grijns- menchen op systematische wijze vormen wil, en Rector de Groot, die de vooraanstaande figuren uit vroegere jaren op het gebied van het jeugdwerk in herinnering riep en in de tot standkoming van deze Centrale een prikkel ook voor de andere bisdommen zag en Rector J. Th. van Galen. Ma afloop had Rector J. Mol vele geschenken in ontvangst te nemen. eenstemmlng met zijn financieele positie en zijn modieuze kleeding. Want hjj zag er uit om door een ringetje te halen. Er is al lang een samenzwering tegen ons op touw gezet, herhaalde hij. Apotheker Friedrich zat in zijn klein kan toortje en keek zijn vertrouweling vol spanning aan. De apotheker noemde hem sinds de erfe nis getpouwelijk: beste meneer Rose. Zeker, mijnheer Friedrich. Ik koesterde al lang verdenking, maar tot dusverre vond Ik het niet gepast om u mijn hulp aan te bieden. Nu Is dat anders. HIJ streek zich over zijn broekzak, waarin zijn welgevulde portemonnale zet. De chef volgde peinzend deze beweging. U bent mij altijd sympathiek geweest, zei hij vertrouwelijk. Spreekt u dus, zooals tusschen goede vrienden past. Dien mijnheer Barenfeld, begon de provi sor en hl) streek zijn das glad, heb Ik nooit vertrouwd. Wat wilt u daarmee zeggen? Niets bepaalds. Maar, nietwaar, u was toch van plan hem de grossierderiJ te verkoopen? Dat was mijn plan onder zekere voor waarden natuurlijk. Ik heb den tijd. Zeker. En daarop heeft hij zijn gemeene plannen gebouwd. Let op wat ik u zeg. Ik be weer, dat hij er u eenvoudig uit wil werken, kroeg kwam en voor de deur samen stonden te zonder u een pfennig te moeten betalen. Gaat u voort, gaat u voort! Dat schijnt een interessant verhaal te zullen worden. In de eerste plaats heeft die Barenfeld het niiiiiuillllllilllllllllllliilllliliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiMiiin WILNA, 22 Aug. (Reuter) Een leerling van de technische school alhier heeft een kleine onderzeeboot uitgevonden voor één persoon. Tijdens een proeftocht op de rivier Wllja. dook de jongen met de boot onder en bleef een uur lang onder water. Vist! En de oude Dores boog zich over^» zijn pijp. De ben namelijk wat van plan. Zoo? ja. Jette en ik willen trouwen. En hij blies nu i~ ---- - - _-c- aan ik in het leger. Tweemaal werd ik gewond. Het is nu precies zestien jaar geleden dat Ik met mijn ordonnans, hier, mijn vriend Bollau, in een kelder bivakkeerde zooals deze. Ik was eerste luitenant en in den omtrek was op dat tijdstip geen meerdere te vinden. Op enkele kilometers afstand lagen de Dultschers. Juist had Ik be richt gekregen dat er een aanval op ons zou worden ondernomen. In allerhaast nam ik maatregelen om bereid te zijn. De dichtst bijgelegen posten liet ik waar schuwen om op hun hoede te zijn. Tegen middernacht zouden de Dultschers ko men. Ik was rus tig. Bewust dat alles van mjjn beleid afhing, vaardigde ik mijn bevelen uit. Op dat oogenblik hing het wel en wee, leven en dood enkel en alleen van mij af. De versterkingen waarom Ik gevraagd had konden eerst enkele uren na middernacht aan komen. Tot zoolang moesten wij den aanval doorstaan. En. meneer, wij doorstonden hem. Glansrijk. Ik had mijn manschappen aangevuurd, ze had den het volste vertrouwen In mij. Wij behielden onze verschansingen. Enkele dagen later werd Ik tot kapitein be vorderd. En nu herdenken mijn ordonnans en* Ik dien gewlchtigen datum. Het was het hoogte punt van mijn leven. Nooit voordien had Ik zoo veel verantwoording gehad en later In het bur gerleven als boekhouderacht, dat is ook maar een leven als een sloofje! Die overwinning, die bevordering, meneer, die vieren we thans. Doe ons een genoegen en drink een glas met ons.” „En je vredesidealen. Vardier?” vroeg Ik. Hij keek heel ernstig „Ik werk voor den vrede en dat zal Ik blijven doen, meneer, want Ik haat den oorlog met al zijn afschuwelijkheden. Ik haat den oorlog.... behalve dat kleine stukje, mijn eigen oorlog.” Hij hief zijn glas op. Met een vreemd, ont roerd gevoel ledigde Ik het mijne. De regeeringen van Portugal en van Brazilië hebben gelijktijdig een decreet gepubliceerd, waarbij de bewoners van belde landen genood zaakt worden de spelling van de Portugeeeche taal te gebruiken volgens de overeenkomst ge sloten tusschen de Academie van Wetenschap pen te Lissabon en de letterkundige Academie van Rlo dj Janeiro. (Het Portugeesch In Brazilië, ofschoon de landstaal, heeft In de spelling verschillende veranderingen ondergaan. Door dit decreet aan vaardt BraziHë, dat 20 maal grooter is dan Portugal, de spelling van het vroegere moe derland.) Eerst echter zullen de betreffende vakorganisa ties gehoord worden. De post vergaderkosten werd veshoogd met /'100. De gebouwen zullen opnieuw worden ge taxeerd. De bijdrage voor de aangesloten gemeenten werd, althans voorloopig, vastgesteld op een maximum van 35 ct. per inwoner. Opgegeven Is aan de Rundveecentrale hoe veel materiaal per week door deze Inrichting boven het gewone werk verwerkt kan worden en voor hoeveel deze Inrichting per 1000 KG. kan verwerken. Van het aanbod om voor 175 het af gekeurde materiaal voor de gemeente Heer Hugowaard te verwerken, wenscht deze ge meente geen gebruik te maken. De gemeente Alkmaar zal. Indien een defi nitieve beslissing aan de orde Is, nader overleg plegen. Instemming werd betuigd met het adres dat de Federatie van Destructoren aan de Regee- ring heeft gezonden om geen voorschot te ver leenen van 100.800 aan de N.V. Nederl. Ther- mochemische fabrieken voor het bouwen van een destructor te Woerden, omdat een dergelijke groote uitgaaf geenszins gewettigd is. Aange drongen zal er op worden, dat door de Regee rlng aan de bestaande destructoren geen con currentie zal worden aangedaan. noodig. Wat zou er dan van de gezelligheid hier terecht komen? Ik heb er al eens over nagedacht, zei de huisknecht ernstig. Als meneer Bkrenfeld de lachend. Hoort u eens. Ik zal het u Influisteren; zaak kreeg, dan zou hU misschien voor Jette en Gaan jullie beide aoo gauw mo sloten de verhooging van den pensloenaftrek van 3J4 tot 8% pCt. voor 3 Jaar, tUdelljk vast te stellen. Met het verzoek van Ged. Staten, om de salarissen van den chauffeur-timmerman en van den stratenmaker niet te verlagen, kon den D. en H. niet meegaan; zij stelden voor het uurloon van dgze werklieden te hand haven op 53 en 52 cent per uur; aldus beslo ten. Hierna kwam aan de orde het bestuursvoor stel om voor 1000 deel te nemen In het ga rantiefonds van de feesten. De heer Govers vindt het werk van het co mité van dien aard, dat geen schade of nadeel verwacht mag worden, tenzij moeder natuur tegenwerxt. Ook In Heer Hugowaard behoefde het garantiefonds niet te worden aangespro ken. Mocht dit wél het geval zijn, dan komt het nog neer op 22 cent per bunder. Spr. vindt het sympathiek om voor te stemmen. De heer Slooten vindt het zoo aardig, dat de jongelui zoo prettig samenwerken voor de feestviering. Spr. hoopt, dat de vergadering unaniem het voorstel zal aannemen. De heer W. Gróót Cz. herinnert eraan, dat sommige ingelanden de lasten niet kunnen be talen en wan daarom niet voorstemmen. De heer D. de Boer herinnert aan het be sluit van Alkmaar, om ook f 1000 garantie te geven. Het is een eereschuld jegens onze voor ouders om Ijet feit te herdenken. Ofschoon spr. geen voorstander was van feestvieren, wil spr. niet ten achter blijven en gëzlen de toezegging van het comité, dat alles sober zal worden op gezet, wil spr. medewerken. De heer Huyser van Reenen stelt voor 500 in het garantiefonds te storten. De heer Govers zegt, dat Alkmaar met alge meene stemmen t besluit nam en noemt 't een plicht om ook f 1000 garantie te verleenen. De heer M. Groot herinnert er aan, dat overal medewerking verleend werd en ook Akersloot met algemeene stemmgn 100 In het garantiefonds stortte. Het voorstel wordt met op 4 na algemeene 'temmen aangenomen. Tegen de heeren G. de Jong, p. Dekker, J. Kramer en W. Groot Cz. Als blijk van waardeering voor het schrijven van het fraaie gedenkboek bood de dijkgraaf onder instemming van de vergadering namens het polderbestuur den secretaris mr. J. Belonje een schilderij aan, voor welk onverwacht hulde blijk de secretaris hartelijk dankte. Hierna sluiting. De tijd, waarin wij leven, is moeilijk en be angstigend, maar van den anderen kant is er toch ook de lichtzijde, dat de jeugd meer dan vroeger in enthousiasme raakt voor heilige Idealen. Spr. herinnert aan het woord van Paus Plus XI, dat het Is alsof er een aanblazing van den H. Geest over onze jeugd gaat. Dat verschijnsel moet opgevangen en in goede banen geleid worden. Na dank te hebben gebracht aan God den Gever van alle goeds, en aan het Kerkbestuur van St. Antonlus Abt. dat thans heel het jeugdwerk in het bisdom a. h. w. draagt Immers het gold ook het Centrale Grsalhuis Prijst spreker rector Mol als de ziel van deze onderneming en roept hij Gods zegen af, op dat in de toekomst door middel van het jeugd werk het godsdienstig jeugdwerk In het Dio cees tot de hoogst mogelijke ontwikkeling moge komen. Vervolgens spraken nog prof. Niekel. die nadruk legde op het feit, dat onze tijd aller eerst behoefte heeft aan betere menschen en dat het katholieke jeugdwerk. die betere Spr. herinnerde voorts aan het 300-jarig be staan van de droogmaling en zelde, dat we be wondering moeten hebben voor hetgeen de menschen in dien tijd hebben gepresteerd; men had toen nog niet die hulpmiddelen, die men thans bjj droogmakingen heeft; het werk ia hier zonder, groote tegenslagen verloopen dijkdoorbraken, zooals in de Beemster en de zUpe, zijn daarbij niet voorgekomen. De Scher mer werd een welvarende polder en steeds meer bevolkt; die welvaart heeft niet altijd be staan; een veeziekte heeft Indertijd den polder geteisterd. Dooreengenotnen is de Schermer echter een van de gelukkigste polders geweest. In de bestuursvorming zijn in den loop der tijden veranderingen gekomen; aanvankelijk had Alkmaar 2 en Hoorn 1 bestuurszetel bij het verleenen van het octrooi toegewezen; m 1857, bij de herziening van de wet op de Wa terschappen. is dat gewijzigd en zijn die oude rechten afgeschaft; de vacature van hoofdin geland werd door de hoofdingelandenvergade ring op voordracht van het D. B. aangevuld. Dit was een gevolgd van den veranderden tijd geest; zoo kunnen er nu bij de totstandkoming van het nieuwe Waterschapsreg’.ement voor de Schermeer ook wel weer eens veranderingen komen. Na 1857 kwam de bemallngskwestie aan de orde; de schepradbemallng werd door vijzelbe- mallng vervangen. Doch ook daar was leder niet mee tevreden. Na 1873 werd een commis sie benoemd, die plannen zou maken voor een betere bemaling; verschillende voorstellen, o. a. van stoombemaling. werden afgewezen. In 1925 kwam het vraagstuk van machinale bemaling weder aan de orde en werd aan de fa. W. C. K. de Wit te Amsterdam opgedragen een ont werp te maken voor Diesel- of electrische be maling. Met algemeene stemmen werd nadat beide ontwerpen waren bekeken besloten tot electrische bemaling. In 1927 kwam het eerste gemaal, „Emma", in Polder H tot stand; in 1930 volgden de gemalen „Wilhelmina" en „Ju liana”. Deze groote ommekeer in de bemaling werd een gunstige verandering In de geschiedenis van den polder; de e'ectrische bleek een van de sterkste bemalingen te zijn; zij heeft een capaciteit van 100 M3 per 1000 bunder per minuut. We mogen dus trotsch zijn op het besluit Inzake electrische bemaling. Spr. herinnerde er voorts aan, hoe het be stuur eerst geen feestviertngsp'annen had. ge zien de slechte tijdsomstandigheden, yanuit de Ingelanden kwam echter een 'andere gedachte tot uiting en een comité werd gevormd. 8pr. hoopt, dat straks het feest door inge landen en bestuur samen in eendracht mag worden gevierd en het een waardige herden king zal worden. (Applaus). Van den vorigen Dijkgraaf, den heer Cou- wenhoven te Alkmaar, was een schrijven van gelukwensch met het 300-jarig bestaan Inge komen, waarin tevens de wensch werd geuit voor betere tijden; gezien de tegenwoordige tijdsomstandigheden had hU geen gevolg kun nen geven aan de ultnoodlging om in het co mité zitting te nemen. Bes'oten werd den heer Oouwenhoven een dankschrijven te zenden. De dijkgraaf herdenkt voorts in dankbare bewoordingen de overleden hoofdingelanden B. N. de Koning en D. Koster. Mededeeling werd gedaan van de herbenoe ming van den heer D. de Boer en de benoeming van den heer D. Huyser van Reenen tot Heem; raad. Beide heeren worden door den dijkgraaf gelukgewenscht. Voorts wordt medegedeeld, dat door Ged. Staten het besluit inzake verlaging van de sa larissen van D. ed H. is goedgekeurd. Besloten werd aan de Provincie een perceel grond en water aan de Ringsloot te Scher merhorn. benoodigd voor het doortrekken van den Provincialen w«g, te verkoopen voor totaal /L- De heer W. Groot Cz. werd herkozen a)s hoofdingeland voor de Uitwaterende Sluizen. De kohieren van den omslag over het loo- pende jaar voor de Schermeer en de Matten werden conform vastgesteld. Besloten werd de sluis te Nauerna wederom te verhuren voor f 1500 aan P. Schipper. Aan de heeren P. en A. Volger werd, op een nader door D. en H. te bepalen prijs, onders hands verhuurd, het zs. Fokje. Ingevolge verzoek van Ged. Staten werd be- In het Noorderpolderhuis te Schermerhorn werd gisteren een vergadering gehouden van hoofdingelanden van de Schermeer onder voor zitterschap van den dijkgraaf, den heer C. Kra mer Glynis, die allen, speciaal den heer Kal- verboer, die voor het eerst als hoofdingeland zitting heeft. Welkom heet, den wensch uitspre kende, dat hij met lust en ijver in het belang van den polder mag werkzaam zijn en aan de besprekingen, In den goeden toon, waarin re altijd gehouden worden, zal deelnemen. O, zei Heinrich, dat is droevig voor Rose Ja heel droevig, bevestigde Dores. Hl) fluit anders al den heelen avond een vroolijk wijsje! Praat niet zoo lichtzinnig, verweet Hein rich zijn bondgenoot; al kun je den provisor niet uitstaan, met iemand die in rouw Is, mag Je den spot niet drijven. - De drommel mag me halen, verzekerde de huisknecht, als ik ook maar met één enkel woord gesproken heb over iemand, die in rouw is. Mijnheer Pfalzdorf, de provisor in rouw? Hij heeft zoo lang en vurig haar dood gewenscht, dat ze waarschijnlijk alleen daarvan al gestor ven 'isl Ze waren Inmiddels de binnenplaats overge stoken. Waar zit Hannes? vroeg Heinrich. Boven bij zijn rooden vriend. De provisor heeft hem gezegd, dat hij op zijn kamer moest komen, om zijn zwarte jas schoon te maken, want morgen is de begrafenis. Ruikt u niets? zooals aan de 127 Gisteren is, zooals reeds gemeld, ^Gravenhage aan de Laan Copes Cattenburgh 127 plechtig door Z. Exc. Mgr. J. D. J. Aengenent ingewijd Centraal Huls voor de Mannelijke Jeugdbewe ging in het bisdom Haarlem. Nadat Mgr. Aengenent in de huiskapel een stille H. Mis had opgedragen, is Z. H. Exc. te elf uur tot de plechtige wijding van het ge bouw overgegaan. Aanwezig waren daarbij tal van autoritei ten op het gebied van mannelijk en vrouwe- lijk jeugdwerk. Bulten In de gang stond een eerewacht van Jonge Wachters en Katholieke Verkenners opgesteld terwijl van het gebouw de nationale vlag met pauselijke wimpel vroo lijk wapperde, evenals de vlaggen van de Jonge Wachters en de Verkenners. doodelijkén*1'Afloop f250.- odfc f 125a"" duim of wijsvinger 750.-^^^ f 40.— anderen vinger I y y ardler was een onaanzienlijk mannetje, kaal, een tikje gebogen en zijn eentonig, bijna triest leven als boekhouder van de I firma Labande en Brison. groothandelaren in oellulold-voorwerpen. maakte hem »ot een I sloofje, een erg alledaagsch mensch. De men- schen met wie hij in aanraking kwam kregen echter reeds spoedig een ander oordeel over I hem, want Vardier had een stokpaardje, dat zijn leven vulde en waarmee hij zich boven- i dien zeer verdienstelijk maakte. HU was uitgesproken pacifist, haatte den oorlog, maar wat hem onderscheidde van de meeste stervelingen, die er dezelfde meenlng op nahielden was, dat hU in woord en geschrift zUn meenlng verkondigde, met de pen vocht i als een leeuw voor zün overtuiging. Het spreekt i vanzelf dat hU lid was van een organisatie tot behoud en bevordering van den vrede, dat hU trouw de vergaderingen, de meetings en con- i gressen bezocht. Maar daarmee alleen was Var- dier niet tevreden. ZUn krachtig^ artlk i hadden hem eeA plaats bezorgd tusschen de be- kende publicisten over dat onderwerp. Van vele tUdschrifteq was hU een gewaardeerd mede- werker en men behoefde nooit tevergeefs bU hem aan te kloppen, wanneer men een spreker zocht om de afschuwelUkheden van den oorlog te schetsen. Deze geweldige activiteit was zeer zeker In tegenspraak met zUn bUna zielig alle- I daagsch uiterlUk Maar vergissen wU ons niet vaak In het uiterlUk van een mensch? Onder zUn collega's was Vardier zeer gezien. 1 bemind zelfs. ZUn Uveren voor den vrede was er de oorzaak van. He^ was puur toeval dat Ik op een avond in de buurt van zUn woning wandelde en opeens het idee kreeg om eens wat nader met hem kennis te makep. Ik was nog niet lang genoeg aan de directie der firma verbonden om reeds met Vardier vriendschap te hebben kunnen sluiten, maar ik vertrouwde er op dat Ik welkom zou wezen. Ik belde aan. Wachtte. Maar er verscheen niemand. TegelUkertUd viel het me op dat de deur niet gesloten was. Dan maar de stoute schoenen aangetrokken, dacht Ik bU mezelf en ging binnen. Een paar keer riep ik zUn naam, maar antwoord kreeg ik niet. Opeens hoorde ik uit den kelder stemmen. Dat was Vardier zelf die sprak. HU was dus wel de- gelUk thuis. Ik daalde de wenteltrap af en belandde In den kelder. Het schouwspel dat ik daar zag was zóó ver bazingwekkend. onmogelijk. Ja bUna belachelijk, dat Ik meende met open oogen te droomen. Ik was binnengetreden In een kelder, dien ik mU heel goed herinnerde. VUftlen jaar geleden had Ik denzelfden kelder gezien, vlak achter de loopgraven van het front. Er stond een tafel, die verscholen ging onder stafkaarten, oude uniformstukken slingerden in alle hoeken. Aan den wand hing een gebroken stuk spiegel. Het was een offlclerskwartier vlak bU een slagveld. Er waren twee mannen In den kelder, van wie ik er één met moeite herkende als Vardier. HU droeg een oude kapiteinsuniform en zat kaars recht op een zeepkist achter de tafel. De andere man was gekleed als ordonnans. Zyn uniform was hem door den loop der jaren wat te klein geworden. Belden hadden halfgevulde wUnglazen voor zich staan. MUn binnentreden had tot gevolg dat de held haftige houding van Vardier plotseling ver dween. HU werd ondanks de uniform weer het gewone boekhoudertje. Bovendien deed mijn on verwachte komst hem onaangenaam aan en I maakte hem verlegen. HU stamelde excuses. „Maar m'n beste Vardier", zei ik verbaasd. ,Jk heb altUd gedacht dat je een hekel had aan den oorlog, dat je erg voor den vrede Uverde!" Vardier kreeg een kleur. „Ik zal u de geschiedenis vertellen, meneer" sprak hU. terwUl hU me op een stoel Het plaats nemen. „Dan zult u het misschien kunnen be grijpen. Gedurende den geheelen grooten oorlog was En hU blies nu de kamer vol rook, om zich xan den blik van zUn vriend te onttrekken. Maar daarom kun je hier toch wel als be diende blUven, Dores. Spreek er eens met me neer Barenfeld over, die zal het wel in orde maken. .Je hoeft niet weg. Dores, dat Is niet Die moet maar zien dat hjj en ik een an der baantje krUKen- Dores, riep Heinrich verschrikt. Je wilt toch niet weg? meloenen."

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1933 | | pagina 7