I
I
wui den ia$
Gecentraliseerde Jeugdbeweging
DE APOTHEEK
DE WITTE ZWAAN
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
Weg met de werkloosheid Leve de
EEN EIGEN HUIS IN
DEN HAAG
Neder landsche ROBINSONschoen
Alle abonné’s ongevallen verzekerd
REGEN
DONDERDAG 24 AUGUSTUS
t.
wat
POLDER SCHERMEER
In nieuwe banen
et
d
VLEESCHKEURINGSDIENST
Koning Sydney I
Toespraak rector J. Mol
Papier en glas tekort
Portugeesch
Onderzeeboot voor één
persoon
NAAR HET DUITSCH ggg
VAN RUDOLF HERZOG
Nadat meneer BArenfeld op die manier ge-
Mgr. J. D. J. Aengenent
dankbaar
Bijzondere dag voor de mannelijke
Jeugd ver eeniging en in het
Haarlemse he diocees
Als je ergens aan de zee zit
Met je bruin gebrand gelaat
En daar louter voor genoegen
Eiken dag je portie baadt,
Dan, wanneer het even regent,
Is je stemming niet meer ddt,
En je moppert en je foetert.
Want je bent zoo bang voor ndt!
Houd je veel van wandeltochten,
Daar het loopen amuseert,
Het hoogtepunt i
van zijn leven i
u
van mijn manschappen
„De blauwe mantel**
„Kring Barsingerhorn”
f. Ja, dan spreekt het, dat u jieel
Herdenkingsrede
Wie aanwezig waren
^AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
n.
len tegen den oorlog
en
OO-
i
tend
I 15
de ondeugende aardmannetjes over
vielen hen en beschoten hen met pijl
en boog.
„De aardmannetjes denken, dat de
meloenen aardige schietschijven zijn”.
merkte Topsy op, „maar wat zal Ivy
er wel van zeggen. Ze wacht op de
Ivy kwam op het strand om naar
de lepelaars te kijken, omdat ze erg
om de meloenen verlegen was. Doch
„We
hebben
de
meloenen
ge
bracht," zei Muriel.
gelijk terug en brengt me twee an-
dere."
(Morgenavond vervolg.)
xint
Ik
XI
iiiiiiniiiiiiiiiimiimiie
E
toen ze Madge en Muriel zag, schrok
ze ervan.
„Meloenen", riep Ivy, „noem je dat
meloenen, ze lijken meer op spelden
kussens.
Madge en Muriel, de twee lepe
laars. brachten twee watermeloenen
Er Is nu eenmaal in onzen tijd geen beter
werk voor de Kerk te verrichten dan het op
bouwen van een degelijk jeugdwerk op een diep
religieuzen grondslag.
reeds
Laan
plechtig
te
van
H.
het
te
OP
van
(Een
m t
gaan
noest
de
Herdenkingsrede van den DUkgraai-
Met op 4 na algemeene stemmen
bestolen lood garantie te verleenen
voor de Polderfeesten.
(Ingezonden Mededeeling)
De Sovjet-Russlsche autoriteiten hebben een
nieuw plan bedacht om te voorzien in het tekort
aan papier, waardoor de pers en de handel ern
stig belemmerd wordt. Voortaan moet elk bur
ger te Leningrad die een krant wenscht te koo-
pen eerst een oude krant in ruil geven, en even
als voorheen den volledigen prijs van 5 kopeken
betalen. Hetzelfde Is kort geleden toegepast bij
den verkoop van wodka, tengevolge van bet ge
brek aan flesschen Elk burger die wodka wil
koopen, moet met zijn geld een leege flesch ge
ven, anders kan hij den drank niet krijgen.
fluisteren. Ik vraag u, wat moet een ontwikkelde
Jonge man in zulk 'n gezelschap?
Ontzettend!
aan
be-
ver-
rge-
rend
ikele
nen
i de
ge-
>rzie-
enz.
be-
Dezer dagen vergaderde bovengenoemde Kring
onder voorzitterschap van den heer K. Bree-
baart.
Van de gemeente Nieuwe Niedorp was mede
deeling ontvangen dat de noodslachtplaats is op
geheven. Daar de directie der Wieringermeer
geen bijdrage verleent in het exploitatietekort
zal z(j geen ultkeering ontvangen voor de hul
den van ingebrachte cadavers.
Behandeld werd de begroeting voor 1934.
In principe werd tot salariskorting besloten.
el.
its
id
1'
van
prs
sen
de
irer-
sis-
het
lec-
iar-
rof-
fi-
voor
rin-
200-
deer
i en
ist
de
ar
m.
ttHd
«n-
ver-
be-
den
ter,
iie-
van
4en
lien
ten
oo-
inr
Ldi-
öor
be
ng;
<e-
P«
igen
gen,
ige-
kter
de
bte-
der-
tieid
kon
Deze
niet
n t
SL
der-
Jgen
erk
en
w,
u-
Ve
en
en
zoo
ster-
ider-
par-
-tge-
Ni-
sche-
l is
leden
ekort
:>rdat
ngen
reeds
leden
van
de
o/c
J
tracht heeft u klein te krijgen (ik bedoel, klein
in de beteekenls van het spoedig overdoen van
de zaak) speelde hij zijn laatsten truc uit, om
zich van uw geld meester te maken, hij drong
bij u binnen.
Wat? schreeuwde de apotheker, die bleek
om zijn neus werd. Heeft hij Ingebroken? Heeft
hij zich dan aan mijn goed vergrepen? Ik wil
kascontrole en inventarisatie van de goederen!
Ik houd me aan u. u kunt bet bewijzen!
Kalm, kalm, suste de provisor. Ik bedoel
dat figuurlijk.
Maar de geldwolf was in zijn zwakke plaats
getroffen en Het zich niet gauw kalmeeren.
Wat? figuurlijk? Hoe figuurlijk? U heeft
toch zelf gezegd, dat hjj binnengedrongen is.
Als u zoo doorgaat, verklaarde meneer
Rose beleedigd, dan zal ik, wat ik weet, voor mi]
houden.
Met deze woorden ging hij de apotheek bin
nen om een klant te bedienen en liet den apo
theker in zijn folterenden angst alleen. Hij kon
nauwelijks wachten tot de klant vertrokken
was. Maar meneer Rose zorgde opzettelijk lang
werk te hebben en onderhield zich met zijn
klant op de meest aangename en uitvoerige
wijze over de verandering van het weer. Einde
lijk vertrok de man, nadat de apotheker In zijn
kantoor hem tienmaal naar de maan gewenscht
had. Maar niettegenstaande dit, keerde meneer
Rose niet terug. Een paragraaf in zijn pharma-
copoea over venkelhonig en hoestmlddeltjes
scheen hem levendig te interesseeren.
Wordt vervolgd).
Z. H. Exc. Mgr. J. D. J. Aengenent consta
teerde, dat, zoo er iemand dankbaar wezen
mocht op dezen da& Hijzelf het dan zijn moest.
Het was immers steeds een zijner vurigste
wpnschen geweest, dat in de leiding, ook van
het mannelijk jeugdwerk, eenheid zou komen.
Waterdruppels transpireert!
Maar zoodra het even regent^
Is je stemming niet meer dat,
En je moppert en je foetert.
Want je bent zoo bang voor ndt!
Ieder, die nu met vacantie
Ergens uithangt in pension,
Speculeert op mooie dagen
Met alleen maar heete zon!
En wanneer 't een dagje regent,
Zegt men met een kwaden snuit:
Met vacantie en zóó’n dagje,
Nou, dan ben je buiten uit!
Maar de boer kijkt bij de droogte
Nogal tamelijk bedrukt.
Want hij weet, dat zonder regen
Altijd elke oogst mislukt.
Als het dan een dagje regent,
Lucht hij vroolijk zijn gemoed:
Dat het menschdom het tenslotte
Van zoo’n buitje hebben moet!
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
Na de inwijding nam allereerst rector J. Mol
het woord, die tot den blsschop woorden van
dankbaarheid richtte voor de groote offervaar
digheid en geestdrift, waarmede Z. H. Exc.
had Ingestemd met de inrichting van het bu
reau. Spreker schetste als doel van het Cen
traal Huis, aan de leiders van de mannelijke
jeugd een middelpunt te geven, waar zij van
den diep godsdienstigen geest worden door
drongen, dien zij op hun beurt hebben door te
geven aan de jeugd
Ook aan pastoor Van de Ven en het kerk
bestuur van St. Antonlus Abt bracht spr. har-
telijken dank voor de schenking van het ge
bouw. En evenzeer dankte hjj de Graal, die
kandelaars voor de huiskapel schonk en allen,
die aan de totstandkoming van het Centraal
IKls hadden meegewerkt bf thans van hun
belangstelling blijk gaven. Spreker bad Gods
zegen over dit werk af, opdat het zou mogen
geleid worden tot een heerlijk einde.
Van de aanwezigen merkten wij op: Pastoor
J. H. v. d. Ven, wiens parochie het gebouw aan
het jeugdwerk schonk, de voorzitter van den
D. H. V. B„ pater Esser, mej. I. Seybel van het
hoofdbestuur van „De Oraal", rector Groot en
rector Braakman, resp. voorzitter en secreta
ris van het centraal comité tot behartiging
van patronaatsbelangen in Nederland, pastoor
van Adrichem van de parochie van den H.
Jacobus, binnen wier gebied hét Centraal Huis
gelegen is. Mgr. Th. Verhoeven, directeur van
bet Centraal Bureau voor RK. Onderwijs, rec
tor Bannenberg, secretaris van het interdio
cesane jeugdcommissie, prof. Niekel, voorzitter
van den diocesanen Jeugdraad, rector van Ga
len. leidr van de jeugd boven 17 jaar en wet
houder Quant.
De benedenvertrekken waren versierd met
bloemstukken van organisaties, die hier haar
centrale krijgen.
van de bewaarplaats naar de keuken,
doch dat ging niet gemakkelijk, want
mij een woning laten inrichten. Maar die roode
salamander? Daar komt niets van in. Enfin, we
zullen er maar eens over slapen!
Heinrich ging dezen avond niet met het
warme gevoel naar bed, dat hij zich aanvanke
lijk in zijn geluksroes had gedacht.
De omstandigheden waren plotseling veran
derd. Aan den stralenden hemel van zijn jonge
liefde trokken zich wolken samen, leelijke, som
bere wolken, die den vorm van het gezicht van
meneer Rose aannamen. Als die de apotheek
kocht, of de heele zaak en Konrad B&renfeld
voor hem moest wyken? Dan had hjj ook zijn
steun verloren. En nu juist had hij dien noo-
dig, terwille van Vilma.
Vit het vertrf <e van den huisknecht klonk
zicht en melancholiek ntata, ntata. Het klari
netspel'van zjjn lotgenoot.
Er broeit een samenzwering tegen ons. U
kunt me gerust gelooven, zei meneer Rose op
somberen, overtuigenden toon en hjj wreef zich
in zijn handen bU deze opmerking, want het
was bulten koud herfstweer. De heer Rose sprak
in 1 algemeen op een anderen toon dan vroe
ger, sinds hij van de begrafenis van zijn tante
was teruggekeerd; een toon, heelemaal in ©ver
in den Indlschen Oceaan ligt een eilanden
groep, die geregeerd wordt door een nakomeling
van een Schot. Het betreft hier een onafhan
kelijk koninkrijk. De naam van den man is
Sydney Clunies Ross en hij onderteekent steeds
als koning Sydney I. Hij is de bezitter en be
stuurder van de Keellngeilanden. die door hun
rijkdom aan cocospalmen als cocoseilanden be
kend zijn.
De dynastie Ross werd gegrondvest in het
Jaar 1823. toen John de Shetlandetlanden ver
liet en op een verlaten plekje gronds in den
Iqdischen Oceaan terecht kwam. Kort daarna
vestigde zich daar ook een avonturier, genaamd
Alexander Hare, die het zich er met zjjn sla
ven en harem gemakkelijk maakte. Dit heer
schap gedroeg zich evenwel zoodanig, dat zijn
slaven van hem vluchtten en bij Ross bescher
ming zochten. Ten slotte ging de kolonie van
Hare ten gronde, terwijl het den Schot steeds
meer meeliep. In 1856 werden de eilanden hem
door de Britsche regeerlng voor 999 jaar afge
staan. John Clunies werd qpgevolgd door zijn
zoon John George. Deze huwde met een Ma-
leische prinses en stuurde zijn kinderen naar
Schotland om te worden opgevoed. John II
stierf in 1910, en na hem besteeg Sydney den
troon.
ik gehaam me er voor het bedrag harop te noe
men, dat zou te veel eer voor dien kerel zijn.
Wét? riep Heinrich en deed een stap ach
teruit. Drie honderd duizend Merit? I Dat is ón
mogelijk.
Dores knikte.
Nietwaar, het is gemeen! Als die tante nog
leefde, zou ik een hekel aan haar hebben.
Dus mijnheer Rose zal wel van positie ver
anderen?
Of hij! antwoordde Dores droog. Hij koopt
nu vast de apotheek van den oude. Daar kun
nen we ons wel op voorbereiden.
D*t zal mijnheer Bkrenfeld ook wel niet
aangenaam vinden.
personeel lekker gemaakt en ze door fooien en
beloften *voor zich gewonnen. Wanneer u na
verloop van de twee jaar niets voor de voort-
zéttlpg van de afspraak met hem zoudt voelen
en het contract zou opzeggen, dan zouden op
denz'élfden dag' Dores, die vrijwel onmisbaar is,
omdat hij met alles op de hoogte is en Pfalzdorf
wiens leertijd dan ongeveer afgeloopen zou zijn:
het werk neerleggen en zoo zou de heele boel in
t honderd loopen. U ziet, het is een dulvelach
plan.
Verder, hijgde de apotheker.
Verder heeft die mooie bedrUfsteldar^p-étet
leven zuur gemaakt, doordat hij met geregelde
tusschenpoozen de Witte Zwaan boven de deur
van de apotheek liet weghalen en u het dier
zelfs op reis nastuurde. HU wilde u zoolang trei
teren, dat u van ergernis en door behoefte aan
rust u zou terugtrekken. Allemaal trucs, om den
prijs te drukken en u te dwingen gauwer toe te
geven.
Dat is gemeen, tandeknarote de apotheker.
Dat is verduiveld gemeen!
Hannes, vervolgde de provisor, op wiens
geloofwaardigheid ik kan bouwen, heeft de sa
menzweerders in opdracht van mij bespied. Hij
heef» gezien, dat op den avond, dat de Zwaan
voor den eersten keer werd weggehaald, Pfalz-
dorf met Dores en een vreemde persoon uit de
De vereenlglng van „De Blauwe Mantel'’, een
Chineesche Fascistische organisatie, heeft een
lijst gepubliceerd met de namen van 55 voor
aanstaande personen, die vermoord moeten
worden.
Deze lijst werd gelijktijdig gepubliceerd te
Sjanghai en te Kanton en het tijdschrift „Chi
na Forum" zegt, aan de echtheid ervan niet te
twijfelen.
Onder de aangedulde personen bevindt zich
de bekende Chineesche politicus Eugene TSjen,
alsmede eenige Cantoneesche generaals en ver
scheidene poUticl, die men van communistische
neigingen verdenkt.
Het ruikt, hier overal naar benzine. Die vuil
poets!
Mijnheer Rose heeft dus geërfd?
Geërfd? herhaalde de huisknecht grijns-
menchen op systematische wijze vormen wil,
en Rector de Groot, die de vooraanstaande
figuren uit vroegere jaren op het gebied van het
jeugdwerk in herinnering riep en in de tot
standkoming van deze Centrale een prikkel ook
voor de andere bisdommen zag en Rector J. Th.
van Galen.
Ma afloop had Rector J. Mol vele geschenken
in ontvangst te nemen.
eenstemmlng met zijn financieele positie en
zijn modieuze kleeding. Want hjj zag er uit om
door een ringetje te halen.
Er is al lang een samenzwering tegen ons
op touw gezet, herhaalde hij.
Apotheker Friedrich zat in zijn klein kan
toortje en keek zijn vertrouweling vol spanning
aan. De apotheker noemde hem sinds de erfe
nis getpouwelijk: beste meneer Rose.
Zeker, mijnheer Friedrich. Ik koesterde al
lang verdenking, maar tot dusverre vond Ik het
niet gepast om u mijn hulp aan te bieden. Nu
Is dat anders.
HIJ streek zich over zijn broekzak, waarin zijn
welgevulde portemonnale zet. De chef volgde
peinzend deze beweging.
U bent mij altijd sympathiek geweest, zei
hij vertrouwelijk. Spreekt u dus, zooals tusschen
goede vrienden past.
Dien mijnheer Barenfeld, begon de provi
sor en hl) streek zijn das glad, heb Ik
nooit vertrouwd.
Wat wilt u daarmee zeggen?
Niets bepaalds. Maar, nietwaar, u was toch
van plan hem de grossierderiJ te verkoopen?
Dat was mijn plan onder zekere voor
waarden natuurlijk. Ik heb den tijd.
Zeker. En daarop heeft hij zijn gemeene
plannen gebouwd. Let op wat ik u zeg. Ik be
weer, dat hij er u eenvoudig uit wil werken, kroeg kwam en voor de deur samen stonden te
zonder u een pfennig te moeten betalen.
Gaat u voort, gaat u voort! Dat schijnt
een interessant verhaal te zullen worden.
In de eerste plaats heeft die Barenfeld het
niiiiiuillllllilllllllllllliilllliliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiMiiin
WILNA, 22 Aug. (Reuter) Een leerling van
de technische school alhier heeft een kleine
onderzeeboot uitgevonden voor één persoon.
Tijdens een proeftocht op de rivier Wllja.
dook de jongen met de boot onder en bleef
een uur lang onder water.
Vist! En de oude Dores boog zich over^»
zijn pijp. De ben namelijk wat van plan.
Zoo?
ja. Jette en ik willen trouwen.
En hij blies nu i~ ---- - - _-c-
aan
ik in het leger. Tweemaal werd ik gewond. Het
is nu precies zestien jaar geleden dat Ik met
mijn ordonnans, hier, mijn vriend Bollau, in een
kelder bivakkeerde zooals deze. Ik was eerste
luitenant en in den omtrek was op dat tijdstip
geen meerdere te vinden. Op enkele kilometers
afstand lagen de Dultschers. Juist had Ik be
richt gekregen dat er een aanval op ons zou
worden ondernomen.
In allerhaast nam ik maatregelen om bereid
te zijn. De dichtst bijgelegen posten liet ik waar
schuwen om op hun hoede te zijn.
Tegen middernacht zouden de Dultschers ko
men. Ik was rus
tig. Bewust dat
alles van mjjn
beleid afhing,
vaardigde ik mijn
bevelen uit. Op
dat oogenblik
hing het wel en
wee, leven en dood
enkel en alleen van mij af.
De versterkingen waarom Ik gevraagd had
konden eerst enkele uren na middernacht aan
komen. Tot zoolang moesten wij den aanval
doorstaan.
En. meneer, wij doorstonden hem. Glansrijk.
Ik had mijn manschappen aangevuurd, ze had
den het volste vertrouwen In mij. Wij behielden
onze verschansingen.
Enkele dagen later werd Ik tot kapitein be
vorderd. En nu herdenken mijn ordonnans en*
Ik dien gewlchtigen datum. Het was het hoogte
punt van mijn leven. Nooit voordien had Ik zoo
veel verantwoording gehad en later In het bur
gerleven als boekhouderacht, dat is ook
maar een leven als een sloofje!
Die overwinning, die bevordering, meneer, die
vieren we thans. Doe ons een genoegen en drink
een glas met ons.”
„En je vredesidealen. Vardier?” vroeg Ik.
Hij keek heel ernstig
„Ik werk voor den vrede en dat zal Ik blijven
doen, meneer, want Ik haat den oorlog met al
zijn afschuwelijkheden. Ik haat den oorlog....
behalve dat kleine stukje, mijn eigen oorlog.”
Hij hief zijn glas op. Met een vreemd, ont
roerd gevoel ledigde Ik het mijne.
De regeeringen van Portugal en van Brazilië
hebben gelijktijdig een decreet gepubliceerd,
waarbij de bewoners van belde landen genood
zaakt worden de spelling van de Portugeeeche
taal te gebruiken volgens de overeenkomst ge
sloten tusschen de Academie van Wetenschap
pen te Lissabon en de letterkundige Academie
van Rlo dj Janeiro.
(Het Portugeesch In Brazilië, ofschoon de
landstaal, heeft In de spelling verschillende
veranderingen ondergaan. Door dit decreet aan
vaardt BraziHë, dat 20 maal grooter is dan
Portugal, de spelling van het vroegere moe
derland.)
Eerst echter zullen de betreffende vakorganisa
ties gehoord worden. De post vergaderkosten
werd veshoogd met /'100.
De gebouwen zullen opnieuw worden ge
taxeerd.
De bijdrage voor de aangesloten gemeenten
werd, althans voorloopig, vastgesteld op een
maximum van 35 ct. per inwoner.
Opgegeven Is aan de Rundveecentrale hoe
veel materiaal per week door deze Inrichting
boven het gewone werk verwerkt kan worden
en voor hoeveel deze Inrichting per 1000 KG.
kan verwerken. Van het aanbod om voor 175
het af gekeurde materiaal voor de gemeente
Heer Hugowaard te verwerken, wenscht deze ge
meente geen gebruik te maken.
De gemeente Alkmaar zal. Indien een defi
nitieve beslissing aan de orde Is, nader overleg
plegen.
Instemming werd betuigd met het adres dat
de Federatie van Destructoren aan de Regee-
ring heeft gezonden om geen voorschot te ver
leenen van 100.800 aan de N.V. Nederl. Ther-
mochemische fabrieken voor het bouwen van
een destructor te Woerden, omdat een dergelijke
groote uitgaaf geenszins gewettigd is. Aange
drongen zal er op worden, dat door de Regee
rlng aan de bestaande destructoren geen con
currentie zal worden aangedaan.
noodig. Wat zou er dan van de gezelligheid hier
terecht komen?
Ik heb er al eens over nagedacht, zei de
huisknecht ernstig. Als meneer Bkrenfeld de
lachend. Hoort u eens. Ik zal het u Influisteren; zaak kreeg, dan zou hU misschien voor Jette en
Gaan jullie beide aoo gauw mo
sloten de verhooging van den pensloenaftrek
van 3J4 tot 8% pCt. voor 3 Jaar, tUdelljk vast
te stellen. Met het verzoek van Ged. Staten,
om de salarissen van den chauffeur-timmerman
en van den stratenmaker niet te verlagen, kon
den D. en H. niet meegaan; zij stelden voor
het uurloon van dgze werklieden te hand
haven op 53 en 52 cent per uur; aldus beslo
ten.
Hierna kwam aan de orde het bestuursvoor
stel om voor 1000 deel te nemen In het ga
rantiefonds van de feesten.
De heer Govers vindt het werk van het co
mité van dien aard, dat geen schade of nadeel
verwacht mag worden, tenzij moeder natuur
tegenwerxt. Ook In Heer Hugowaard behoefde
het garantiefonds niet te worden aangespro
ken. Mocht dit wél het geval zijn, dan komt
het nog neer op 22 cent per bunder. Spr. vindt
het sympathiek om voor te stemmen.
De heer Slooten vindt het zoo aardig, dat
de jongelui zoo prettig samenwerken voor de
feestviering. Spr. hoopt, dat de vergadering
unaniem het voorstel zal aannemen.
De heer W. Gróót Cz. herinnert eraan, dat
sommige ingelanden de lasten niet kunnen be
talen en wan daarom niet voorstemmen.
De heer D. de Boer herinnert aan het be
sluit van Alkmaar, om ook f 1000 garantie te
geven. Het is een eereschuld jegens onze voor
ouders om Ijet feit te herdenken. Ofschoon spr.
geen voorstander was van feestvieren, wil spr.
niet ten achter blijven en gëzlen de toezegging
van het comité, dat alles sober zal worden op
gezet, wil spr. medewerken.
De heer Huyser van Reenen stelt voor 500
in het garantiefonds te storten.
De heer Govers zegt, dat Alkmaar met alge
meene stemmen t besluit nam en noemt 't een
plicht om ook f 1000 garantie te verleenen.
De heer M. Groot herinnert er aan, dat
overal medewerking verleend werd en ook
Akersloot met algemeene stemmgn 100 In
het garantiefonds stortte.
Het voorstel wordt met op 4 na algemeene
'temmen aangenomen. Tegen de heeren G. de
Jong, p. Dekker, J. Kramer en W. Groot Cz.
Als blijk van waardeering voor het schrijven
van het fraaie gedenkboek bood de dijkgraaf
onder instemming van de vergadering namens
het polderbestuur den secretaris mr. J. Belonje
een schilderij aan, voor welk onverwacht hulde
blijk de secretaris hartelijk dankte.
Hierna sluiting.
De tijd, waarin wij leven, is moeilijk en be
angstigend, maar van den anderen kant is er
toch ook de lichtzijde, dat de jeugd meer dan
vroeger in enthousiasme raakt voor heilige
Idealen.
Spr. herinnert aan het woord van Paus
Plus XI, dat het Is alsof er een aanblazing
van den H. Geest over onze jeugd gaat.
Dat verschijnsel moet opgevangen en in
goede banen geleid worden.
Na dank te hebben gebracht aan God den
Gever van alle goeds, en aan het Kerkbestuur
van St. Antonlus Abt. dat thans heel het
jeugdwerk in het bisdom a. h. w. draagt
Immers het gold ook het Centrale Grsalhuis
Prijst spreker rector Mol als de ziel van deze
onderneming en roept hij Gods zegen af, op
dat in de toekomst door middel van het jeugd
werk het godsdienstig jeugdwerk In het Dio
cees tot de hoogst mogelijke ontwikkeling
moge komen.
Vervolgens spraken nog prof. Niekel. die
nadruk legde op het feit, dat onze tijd aller
eerst behoefte heeft aan betere menschen en
dat het katholieke jeugdwerk. die betere
Spr. herinnerde voorts aan het 300-jarig be
staan van de droogmaling en zelde, dat we be
wondering moeten hebben voor hetgeen de
menschen in dien tijd hebben gepresteerd; men
had toen nog niet die hulpmiddelen, die men
thans bjj droogmakingen heeft; het werk ia
hier zonder, groote tegenslagen verloopen
dijkdoorbraken, zooals in de Beemster en de
zUpe, zijn daarbij niet voorgekomen. De Scher
mer werd een welvarende polder en steeds
meer bevolkt; die welvaart heeft niet altijd be
staan; een veeziekte heeft Indertijd den polder
geteisterd. Dooreengenotnen is de Schermer
echter een van de gelukkigste polders geweest.
In de bestuursvorming zijn in den loop der
tijden veranderingen gekomen; aanvankelijk
had Alkmaar 2 en Hoorn 1 bestuurszetel bij
het verleenen van het octrooi toegewezen; m
1857, bij de herziening van de wet op de Wa
terschappen. is dat gewijzigd en zijn die oude
rechten afgeschaft; de vacature van hoofdin
geland werd door de hoofdingelandenvergade
ring op voordracht van het D. B. aangevuld.
Dit was een gevolgd van den veranderden tijd
geest; zoo kunnen er nu bij de totstandkoming
van het nieuwe Waterschapsreg’.ement voor de
Schermeer ook wel weer eens veranderingen
komen.
Na 1857 kwam de bemallngskwestie aan de
orde; de schepradbemallng werd door vijzelbe-
mallng vervangen. Doch ook daar was leder
niet mee tevreden. Na 1873 werd een commis
sie benoemd, die plannen zou maken voor een
betere bemaling; verschillende voorstellen, o. a.
van stoombemaling. werden afgewezen. In 1925
kwam het vraagstuk van machinale bemaling
weder aan de orde en werd aan de fa. W. C.
K. de Wit te Amsterdam opgedragen een ont
werp te maken voor Diesel- of electrische be
maling. Met algemeene stemmen werd nadat
beide ontwerpen waren bekeken besloten tot
electrische bemaling. In 1927 kwam het eerste
gemaal, „Emma", in Polder H tot stand; in
1930 volgden de gemalen „Wilhelmina" en „Ju
liana”.
Deze groote ommekeer in de bemaling werd
een gunstige verandering In de geschiedenis
van den polder; de e'ectrische bleek een van
de sterkste bemalingen te zijn; zij heeft een
capaciteit van 100 M3 per 1000 bunder per
minuut. We mogen dus trotsch zijn op het
besluit Inzake electrische bemaling.
Spr. herinnerde er voorts aan, hoe het be
stuur eerst geen feestviertngsp'annen had. ge
zien de slechte tijdsomstandigheden, yanuit de
Ingelanden kwam echter een 'andere gedachte
tot uiting en een comité werd gevormd.
8pr. hoopt, dat straks het feest door inge
landen en bestuur samen in eendracht mag
worden gevierd en het een waardige herden
king zal worden. (Applaus).
Van den vorigen Dijkgraaf, den heer Cou-
wenhoven te Alkmaar, was een schrijven van
gelukwensch met het 300-jarig bestaan Inge
komen, waarin tevens de wensch werd geuit
voor betere tijden; gezien de tegenwoordige
tijdsomstandigheden had hU geen gevolg kun
nen geven aan de ultnoodlging om in het co
mité zitting te nemen. Bes'oten werd den heer
Oouwenhoven een dankschrijven te zenden.
De dijkgraaf herdenkt voorts in dankbare
bewoordingen de overleden hoofdingelanden B.
N. de Koning en D. Koster.
Mededeeling werd gedaan van de herbenoe
ming van den heer D. de Boer en de benoeming
van den heer D. Huyser van Reenen tot Heem;
raad. Beide heeren worden door den dijkgraaf
gelukgewenscht.
Voorts wordt medegedeeld, dat door Ged.
Staten het besluit inzake verlaging van de sa
larissen van D. ed H. is goedgekeurd.
Besloten werd aan de Provincie een perceel
grond en water aan de Ringsloot te Scher
merhorn. benoodigd voor het doortrekken van
den Provincialen w«g, te verkoopen voor totaal
/L-
De heer W. Groot Cz. werd herkozen a)s
hoofdingeland voor de Uitwaterende Sluizen.
De kohieren van den omslag over het loo-
pende jaar voor de Schermeer en de Matten
werden conform vastgesteld.
Besloten werd de sluis te Nauerna wederom
te verhuren voor f 1500 aan P. Schipper.
Aan de heeren P. en A. Volger werd, op een
nader door D. en H. te bepalen prijs, onders
hands verhuurd, het zs. Fokje.
Ingevolge verzoek van Ged. Staten werd be-
In het Noorderpolderhuis te Schermerhorn
werd gisteren een vergadering gehouden van
hoofdingelanden van de Schermeer onder voor
zitterschap van den dijkgraaf, den heer C. Kra
mer Glynis, die allen, speciaal den heer Kal-
verboer, die voor het eerst als hoofdingeland
zitting heeft. Welkom heet, den wensch uitspre
kende, dat hij met lust en ijver in het belang
van den polder mag werkzaam zijn en aan de
besprekingen, In den goeden toon, waarin re
altijd gehouden worden, zal deelnemen.
O, zei Heinrich, dat is droevig voor Rose
Ja heel droevig, bevestigde Dores. Hl) fluit
anders al den heelen avond een vroolijk wijsje!
Praat niet zoo lichtzinnig, verweet Hein
rich zijn bondgenoot; al kun je den provisor niet
uitstaan, met iemand die in rouw Is, mag Je den
spot niet drijven.
- De drommel mag me halen, verzekerde de
huisknecht, als ik ook maar met één enkel woord
gesproken heb over iemand, die in rouw is.
Mijnheer Pfalzdorf, de provisor in rouw? Hij
heeft zoo lang en vurig haar dood gewenscht,
dat ze waarschijnlijk alleen daarvan al gestor
ven 'isl
Ze waren Inmiddels de binnenplaats overge
stoken.
Waar zit Hannes? vroeg Heinrich.
Boven bij zijn rooden vriend. De provisor
heeft hem gezegd, dat hij op zijn kamer moest
komen, om zijn zwarte jas schoon te maken,
want morgen is de begrafenis. Ruikt u niets?
zooals
aan de
127
Gisteren is, zooals reeds gemeld,
^Gravenhage aan de Laan Copes
Cattenburgh 127 plechtig door Z.
Exc. Mgr. J. D. J. Aengenent ingewijd
Centraal Huls voor de Mannelijke Jeugdbewe
ging in het bisdom Haarlem.
Nadat Mgr. Aengenent in de huiskapel een
stille H. Mis had opgedragen, is Z. H. Exc. te
elf uur tot de plechtige wijding van het ge
bouw overgegaan.
Aanwezig waren daarbij tal van autoritei
ten op het gebied van mannelijk en vrouwe-
lijk jeugdwerk. Bulten In de gang stond een
eerewacht van Jonge Wachters en Katholieke
Verkenners opgesteld terwijl van het gebouw
de nationale vlag met pauselijke wimpel vroo
lijk wapperde, evenals de vlaggen van de
Jonge Wachters en de Verkenners.
doodelijkén*1'Afloop f250.- odfc f 125a"" duim of wijsvinger 750.-^^^ f 40.— anderen vinger
I y y ardler was een onaanzienlijk mannetje,
kaal, een tikje gebogen en zijn eentonig,
bijna triest leven als boekhouder van de
I firma Labande en Brison. groothandelaren in
oellulold-voorwerpen. maakte hem »ot een
I sloofje, een erg alledaagsch mensch. De men-
schen met wie hij in aanraking kwam kregen
echter reeds spoedig een ander oordeel over
I hem, want Vardier had een stokpaardje, dat
zijn leven vulde en waarmee hij zich boven-
i dien zeer verdienstelijk maakte.
HU was uitgesproken pacifist, haatte den
oorlog, maar wat hem onderscheidde van de
meeste stervelingen, die er dezelfde meenlng
op nahielden was, dat hU in woord en geschrift
zUn meenlng verkondigde, met de pen vocht
i als een leeuw voor zün overtuiging. Het spreekt
i vanzelf dat hU lid was van een organisatie tot
behoud en bevordering van den vrede, dat hU
trouw de vergaderingen, de meetings en con-
i gressen bezocht. Maar daarmee alleen was Var-
dier niet tevreden.
ZUn krachtig^ artlk
i hadden hem eeA plaats bezorgd tusschen de be-
kende publicisten over dat onderwerp. Van vele
tUdschrifteq was hU een gewaardeerd mede-
werker en men behoefde nooit tevergeefs bU
hem aan te kloppen, wanneer men een spreker
zocht om de afschuwelUkheden van den oorlog
te schetsen. Deze geweldige activiteit was zeer
zeker In tegenspraak met zUn bUna zielig alle-
I daagsch uiterlUk Maar vergissen wU ons niet
vaak In het uiterlUk van een mensch?
Onder zUn collega's was Vardier zeer gezien.
1 bemind zelfs. ZUn Uveren voor den vrede was er
de oorzaak van.
He^ was puur toeval dat Ik op een avond in
de buurt van zUn woning wandelde en opeens
het idee kreeg om eens wat nader met hem
kennis te makep. Ik was nog niet lang genoeg
aan de directie der firma verbonden om reeds
met Vardier vriendschap te hebben kunnen
sluiten, maar ik vertrouwde er op dat Ik welkom
zou wezen.
Ik belde aan. Wachtte. Maar er verscheen
niemand. TegelUkertUd viel het me op dat de
deur niet gesloten was.
Dan maar de stoute schoenen aangetrokken,
dacht Ik bU mezelf en ging binnen. Een paar
keer riep ik zUn naam, maar antwoord kreeg
ik niet.
Opeens hoorde ik uit den kelder stemmen. Dat
was Vardier zelf die sprak. HU was dus wel de-
gelUk thuis.
Ik daalde de wenteltrap af en belandde In
den kelder.
Het schouwspel dat ik daar zag was zóó ver
bazingwekkend. onmogelijk. Ja bUna belachelijk,
dat Ik meende met open oogen te droomen.
Ik was binnengetreden In een kelder, dien ik
mU heel goed herinnerde. VUftlen jaar geleden
had Ik denzelfden kelder gezien, vlak achter de
loopgraven van het front. Er stond een tafel,
die verscholen ging onder stafkaarten, oude
uniformstukken slingerden in alle hoeken. Aan
den wand hing een gebroken stuk spiegel. Het
was een offlclerskwartier vlak bU een slagveld.
Er waren twee mannen In den kelder, van wie
ik er één met moeite herkende als Vardier. HU
droeg een oude kapiteinsuniform en zat kaars
recht op een zeepkist achter de tafel. De andere
man was gekleed als ordonnans. Zyn uniform
was hem door den loop der jaren wat te klein
geworden. Belden hadden halfgevulde wUnglazen
voor zich staan.
MUn binnentreden had tot gevolg dat de held
haftige houding van Vardier plotseling ver
dween. HU werd ondanks de uniform weer het
gewone boekhoudertje. Bovendien deed mijn on
verwachte komst hem onaangenaam aan en
I maakte hem verlegen.
HU stamelde excuses.
„Maar m'n beste Vardier", zei ik verbaasd.
,Jk heb altUd gedacht dat je een hekel had aan
den oorlog, dat je erg voor den vrede Uverde!"
Vardier kreeg een kleur.
„Ik zal u de geschiedenis vertellen, meneer"
sprak hU. terwUl hU me op een stoel Het plaats
nemen. „Dan zult u het misschien kunnen be
grijpen.
Gedurende den geheelen grooten oorlog was
En hU blies nu de kamer vol rook, om zich
xan den blik van zUn vriend te onttrekken.
Maar daarom kun je hier toch wel als be
diende blUven, Dores. Spreek er eens met me
neer Barenfeld over, die zal het wel in orde
maken. .Je hoeft niet weg. Dores, dat Is niet
Die moet maar zien dat hjj en ik een an
der baantje krUKen-
Dores, riep Heinrich verschrikt. Je wilt
toch niet weg?
meloenen."