Met de Cottica naar Madeira
E
J
THï
MANCHESTER
GUARDIAN
COMMERCIAL
Tiet mAaal oon cfcn
'■'?l
SMAKELIJK
FRISCH
TRTIFICIAL^SILK
INDUSTRIES
I COTTON:FLAX:WOOL
DE APOTHEEK
DE WITTE ZWAAN
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
GEZOND
Draag ROBINSONschoenen
Je kunt er fijn op tippelen!
|2Je I
i Zigeunerin i
Alle abonné’s fSOOO.-^TX^^^'^'S ^£^f750.-«STIK 1250.- a,”ÏÏ3 '.'.V™ f f50.-H.™ '^‘SS.f40.-
lit
p.
WATCH THE PROGRESS
OF THE BRITISH
Voelde zich als vergiftigd
through the columns ot
I
"MANCHESTER GUARDIAN
COMMERCIAL". Guardian Buil*
ding. Manchester, England, will
-
bring the paper to you every
Saturday morning. Write for a
specimen copy, free of charge.
KON DE DEKENS NIET
VERDRAGEN
Neem voor uw
kiekjes steeds
NAAR HET DUITSCH
VAN RUDOLF HERZOG |gl
J2)e ^ard der 2)rajikui
de volmaakte
snelle rolfllm
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
An annual subscription of 18
shillings, serf! to the Publisher,
f 1
VRIJDAG 25 AUGUSTUS
9 en
ouw,
I en
eelt:
9 sn
aoer,
heer
en
eelt:
„Heb jy je even laten beet-
Ifde.
waar-
Lisette naar
and
Rheumattsche pijnen nu
overwonnen
Robbie en Topsy waren met Willie
Woensdag naar het voederen der zee
leeuwen gaan kijken, doch toen ze bij
I
rich zelf te helpen.
„Kijk eens, een van hen wipt de
ton om. aoodat al de visch er uit
oe-
valt,” riep Robbie, „en ze zullen ze
ker wel een lekker maaltje hebben."
Doch het was niet een ton met
visch, welke door de zeeleeuwen was
gevonden, de ton was slechts gevuld
met water. Toen de ton werd omge
gooid, bleek het dat de ton slechts
van de
zee
niet van een douche
leeuwen.
die
hield, sprong op zij.
„Je ziet, wat je kan gebeuren als
ER
„Ik heb de ton met water gevuld, om
I
illiillHIIIIUIItllUIIIIIUHIIUHII
te.
39
Ik
hU
n
(Wordt vervolgd).
je niet wat geduld hebt om te wach
ten tot het etenstijd is,” zelde Wlllie.
left
ng
na
iupé
zoor
iten
Ach ja, pardon. Natuurlijk! Alleen zou ik u
Willen vragen, dengene. die u dit vertelt er niet
van te laten worden.
kunt verzekerd zijn van mijn dankbaar-
zal
Is
aan
ak;
lub»
en
op
antwoordt niet, vervolgde de provisor
snel. Is het niet naar uw zin. wat ik u uit
eengezet heb? Zeg het dan!
Twee honderd vijftig duizend Mark, zei de
Het
sltje
cht.
ider
>are
uik,
t u
Lch,
zou
ebt.
ant
Hjk
tan
aar
een
:ol-
nrij
wen
scob
’eet.
het
ver-
rer-
ven
cht
xn-
iger
er
ian-
aar;
J.
ten-
sen,
ger-
Net
niet
di-
be-
wat
en
se-
een
be-
ik
>.U
doe
pen
Hero Perl. De nieuwe
Natuurdrank, die
Holland in 3 maan
den v e r e v e r d e I
Publiek en Per* zijn
enthousiast over
Hero Perl. Geen
kunstmatige kleur of
smaak. Vloeibaar
Hollandsch fruit.
crl
apotheker dof Tachtig en honderdzeventig
duizend Mark, samen, nietwaar?
Wat? voor een ellendige vijftigduizend
Mark wilt u het geluk van uw dochter vernie
tigen? riep mijnheer Rose verontwaardigd.
Doet u er maar wat bij, beste meneer
Rose!
Nu. zei meneer Rose, nadat hij eenige mi
nuten overlegd had, ik zal u tegemoet komen.
Laten we het verschil deelen en vergeet u niet
dat ik contant betaal!
De apotheker stond op.
Goed. antwoordde hij, accoord dan! Mor
gen zullen we het contract teekenen. Sluit u nu
de apotheek en komt u naar boven. Daar is
Jette al om ons te roepen voor het eten. Dat
zal een gezegende maaltijd worden!
Bevend van geluk liet mijnheer Rose eigen
handig de Ijzeren rolluiken naar beneden en
volgde zijn chef en schoonv*der-ln-spé naar Zt
woonvertrek.
In het bruln-behangen woonvertrek zaten de
familieleden al aan tafel. Lisa had den eersten
tijd na Barenfeld's liefdesverklaring hem zoo
veel mogelijk vermeden. Later evenwel toen de
scherpe kantjes een beetje waren afgesleten en
BKrenfeld door niets toonde, dat er ieta tus-
achen hen was geweest, kwam ze ook weer aan
de gemeenschappelijke maaltijden.
BArenfeld en Pfalzdorf hadden juist plaats
genomen, toen tot aller verwondering de apo
theker gelijktijdig met zijn provisor binnentrad.
tusmorgen hadden deze drie alle passagiers-
harten veroverd, omdat niemand hen toewuifde
bij t uitvaren. Niemand pinkte een traan weg
toen zij de loods der K. N. S. M verheten.
Als de Cottica haar laatsten gil uitstiet en
1 ruime sop koos namen de passagiers de drie
favorieten in hun midden en verdwenen er
mede naar de drie kajuiten.
En nü. m voUe zee. zijn alle tranen vergeten.
Een prachtige zon zet alles in gloed. De
Oceaan is zoo kalm als de Keizersgracht op
Zondagmiddag.
De Cottica is als een drijvend filiaal van 't
Leldsche plein.
Er wordt gedanst onder een avondhemel, die
in de Tropen thuis behoort. Er wordt Brldge-
gespeeld niet een toewijding een bankierskan
toor waardig. Er wordt gelachen, gemusiceerd.
ge-ping-pongd en gezwommen. Daar is geen
hulskamersport ter wereld of op de Cottica
wordt zy beoefend.
Stewards die er uitzien als ongewapende adel
borsten reiken dranken en cake uit met ge
baren, die uit de deining der zee geboren wor
den.
Blauw-zilveren hofmeesters omringen de pas
sagiers met zorgen waaraan dezen zelf niet
eens denken. Drietalige programma's en me
nu's prijken met verrassingen, die het onder
werp der gesprekken op 't dek vormen, zooals
in de wande'gangen van ’t parlement gesproken
wordt over de politiek van den dag.
En bjj a'. de bedrijvige vroolykheid waken
boog op de brug de kapitein en zijn officieren
Terwijl de passagiers zich verdiepen in het
Voorlrelfelyke menu houdt de gezagvoerder n
oogje op den oceaan. Als de boot door den
hevel drjjft en haar signalen uitstoot, klikken
de vorken en messen en parelt de wijn. Het
te zoo veilig op de zee!
Geen claxons, geen auto's, geen vluchtheu
vels. Het siësta-uurtje aan den zonnekant is
oen lust. De zon streelt de slapers, die al hun
bjj verlies van 'n
vinger
Mijnheer Rose, riep de chef.
Een oogenblik, meneer Friedrich. De ven-
kelhonig is op.
Eenige minuten gingen voorbij, toen hield
de apotheker het niet langer uit.
Laat die venkeihonig toch alstublieft waar
Is, U ziet toch, dat ik het gesprek wilde
Voortzetten, beste mijnheer Rose.
Tot uw dienst, meneer Friedrich!
<Dus we gaan verder.
K Waar spraken we ook al weer over?
Maarbeste meneer Rose
Ach ja, pardon. Natuurlijk! Alleen zou ik
niet direct het geld stelen, maar uw dochter, om
daardoor nog zekerder te zijn van het andere.
Doordoor Lisa
De apotheker verloor zijn kalmte. De elegante
provisor knikte bevestigend.
Zoo is het. zet hl). HU gebruikte zijn tijd,
dat hl) hier in de zaak had behooren te zUn, om
Juffrouw Lisa ongestoord buitensnuis te kun
nen ontmoeten. In4 ieder geval heeft hij haar
met zjjn verleidelijke mooie praatjes ingepalmd:
ik heb zelf gezien, dat ze elkaar, terugkomend
van een wandeling, heel vertrouwelijk de hand
drukten.
O, die schoft, steunde meneer Friedrich en
hU sloeg zijn hand tegen het voorhoofd. Nu
worden een heeleboel dingen mij duidelijk.
Wat wordt u dan duidelijk? vroeg de pro
visor snel.
Alles, alles, steunde de chef; o, ik doorzie
het gemeens samenweefsel. DAArorn wilde Lisa
hier vandaan, dAArom wilde ze met alle geweld
aan het tooneel, om gedaan te krijgen dat ik
van twee kanten het minste zou kiezen en zou
toestaan dat ze zich met dien BArenfeld ver
loofde, als die mijn toestemming vroeg. O, nu
doorzie ik alles.
De provisor had verbaasd geluisterd.
Nu. triomfeerde hij, dus u hebt zelf de proef
op de som.
Mijnheer Friedrich wilde opstaan. Hij wilde
de schuldigen bij elkaar roepen; hl) wilde ter
stond terechtstelling houden. Met moeite bracht
meneer Rose hem van deze overijlde plannen af.
Dat moet u zoo niet aanleggen, zei hij en
gerecht meer en meer familie totdat ze by de
kaas met beschuitjes een rechtstreeksche tante
is.
't Bevordert in hqoge mate de huiselijkheid.
Het wordt lederen avond 'n bruiloft waaraan
alleen de naaste familieleden zyn genoodigd.
Daar zjjn twee dingen waardoor de Hollander
zich op reis onderscheidt: de heimwee naar
koffie omstreeks elf uur in den morgen efl he
vig verlangen naar nieuwe familieleden.
En hjj slaagt erin met groote zekerheid.
Aan iedere tafel zitten nichten en neven en
als de reis maar lang genoeg duurt wordt de
kapitein langzamerhand een koude zwager. De
Hollander ziet zijn lant^ overal en vergelijkt
niet mee aan die verlakkert,” zei hy bruusk,
t Is geldwegsmyterl)!'*
Maar Lisette, nieuwsgierig, liet haar hand in
die van de zigeunerin. Even keek de waarzeg
ster kwaad naar Wim. maar na even aarzelen,
sprak ze:
„Het verleden is goed voor u geweest, me
vrouw. De lynen wyzen het uit, maar hier....”
en ze fronste het voorhoofd.... „wat is dit voor
een lijn, een....”
Lisette kreeg eensklaps een akelig gevoel.
Ze staarde de waarzegster met groote oogen
aap. Ze durfde niets zeggen.
De zigeunerin vervolgde, „er zal iets gebeu
ren. ik weet niet
precies wat. maar
dat een wolk over
uw geluk
brengen. Er
een einde
die duistere wolk,
maar ik kan het
niet zien.”
„Nou!" zet Wim.
nemen? Dat rnensch kletst natuurlijk.”
Voor Lisette echter was ht leuke dagje aan
zee in het water gevallen. Het was alsof ze
nog de woorden van de zigeunerin hoorde.
„Een ongeluk, Wim!” zei ze angstig.
,.Er gebeurt niets, hoor" trachtte haar man
haar gerust te stellen. „Dat zei ze alleen maar
omdat ik haar eerst wilde afpoeieren. Zoo'n
zigeunerin liegt er toch altyd maar op los!”
„Ja." kwam Lisette opeens vinnig, „dat zal
jy wel weer zeggen, maar ik weet dat byna alles
uitkomt wat ze voorspellen. En nu voorspelt ze
my een wolk, een duistere wolk.
Da's ongeluk! O. Wim stel Je voor, dat er iets
gebeurde
„Onzin!" luidde het korte antwoord van Wim.
„Hoe kom Je er toch by om zoo iets te ge-
looven?” i
„Ik voel dat het waar is. Laten we maar naar
huls gaan, Wim. Ik voel me hier opeens zoo
angstig!"
En van Oudenhoven was niet zoo goed ct
het gebeurde Terwyi de dag nog in volle glo
rie was. vertrokken ze weer naar de stad, bros
en bedrukt.
Zwygend kwamen ze thuis. Toen opeens een
angstkreet van Lisette:
„Wim! Een telegram!"
Wim nam het van haar over. En terwyi Li
sette hisn met groote angstoogen aanstaarde,
las hy: „Op uw lot T7853 prys 10 000.—. Ran-
ders. collecteur”.
„Gewonnen! 10.000.Ah. Lisette, zulke
duistere wolken zijn me welkom!”
ze eens een lesje te geven.”
(Morgenavond vervolg.)
(Ingezonden Mededeeling)
hy drukte den chef zacht in zyn stoel terug.
Eerst moeten wü krijgsraad houden, we
moeten een krygsplan opstellen, waarmee we ze
in één slag verpletteren. Laten we overleggen.
Dan sluiten we de apotheek vóór het avondeten
en boven aan tafel, waar BArenfeld zich voor de
dames Inhouden moet, pakt u hem onverwacht
aan en verplettert hem.
De apotheker vond dezen raad prachtig Bo
ven. in den (ping van de zynen, voelde hy zich
ook veiliger. En de belde veldheeren gingen by
elkaar zitten, stelden samen hun plan de cam
pagne op en berekenden hun eventueel succes.
Er is eigeniyk maar één ding, zuchtte me
neer Friedrich in den loop van het gesprek, dat
my ergert. Dat is. dat ik met myn zaak blijf
zitten en ik heb er genoeg van. Ik ben niet Jong
meer en het begint my te vervelen.
Op hoeveel schal u de grossierderU me
neer Friedrich?
Ik heb het voor BArenfeld met het maga-
rijn mee op 80 000 Mhrk getaxeerd.
Hoe hoog schat u de apotheek?
Die Is onder ons gezegd, 170.000 Mark
waard
Een aardige som. Dat wilde tk wel eens In
baar geld zien.
U schertst, zei de apotheker schouderop
halend. U bezit nu toch wel het dubbele.
Nu. nu, niet heelemaal En t ts zuur ver
dierf. meneer Friedrich! Het beetje geld, dat
men heeft, moet men vasthouden.
Zeker, zeker, stemde de chef toe. Tk zie
ook liever klinkende munt dan dien ouden rom-
de plaats van de zeeleeuwen kwamen
zagen ze, dat de dieren bezig waren,
Als een lange, magere alleen-reizende Ame-
rlkaansche lacht moet er een ernstige reden
voor zyn.
Voor die reden zorgt de oom op enthousiaste
manier. Hy lacht altyd en overal luid en zijn
lach is aanstekeiyk.
Hy lach: naast het lieve, blonde mevrouwtje
dat hy aan zyn groene zijde heeft tydens de
lunch, hy lacht by ieder nieuw gerecht.
En overal ontdekt hy verre verwanten.
Want 't is een merkwaardig geval op zee. dat
je eigenlijk allemaal familie van elkaar bent
De stille heer die by de schildpadsoep nog
zwygend naast je zat is by de Caneton de
Rouen al een neet van Je en by t dessert dee'
Je met hem dezelfde peettante.
En d» dame aan je linkerkant, die zoo tref
fend op Nap de la Mar lukt, wordt by ieder
mei hier. En daarom vind ik het ook vervelend,
dat het zaakje met BArenfeld misloopt. Nu moet
tk my er zelf weer voor sparfhen. totdat ik een
anderen geschikten kooper vind
Mynheer Rose kwam overeind, ging naar de
deur, keek naar buiten of er ook klanten in t
zicht waren en kwam met afgemeten stap terug.
Mynheer Friedrich, begon hy en hy
schraapte zijn keel. V weet wat ik waard ben
voor u en uw zaak. Daarbij ben ik een kapitaal
krachtig man, niet waar? Ik heb zoo lang de
eer gehad onder u te werken, dat ik my vast
met u verbonden voel. Het onheil, dat u boven
het hoofd hangt, gaat me zeer ter harte,
zoek naar een uitweg.
Opnieuw schraapte
H zyn keel en keek
schichtig naar de deur Hy vervolgde: U be
vindt zich in een onaangename positie, daar u,
die de rust zoozeer verdient, opnieuw gedwon
gen wordt, uw laatste mooie levensjaren aan
den arbeid op te offeren, terwijl u een zekere
onrust zult houden over de toekomst van uw
familie. Want, laten we het maar openiyk zeg
gen, juffrouw Lisa heeft zich door haar ver
houding tot Iemand, dien u met smaad en
schande uit huis zult jagen, erg gecompromit
teerd. De zaak zal ruchtbaar worden en Juffrouw
Lisa zou de hoop, om met lemana van stand te
trouwen, wel eens kunnen moeten laten varen.
De apotheker liet zyn hoofd op de borst zin
ken.
Welnu, ging mynheer Rose op pathetischen
toon voort, in my zult u zich niet bedriegen.
Nu‘ik. aooals ik Ki. als kapitaalkrachtig man
de dekens zelfs
toch, dank zy
beweegt zij zich nu zoo goed
ieder' ander. Maar hier volgt haar eigen
verslag van haar herstel zooals zy het zelf
schreef:
„Ik had hevige rheumatiek en het werd zoo
ernstig, dat ik niet meer loopen kon; ik lag
zelfs in bed met een rek om mij heen gebouwd,
omdat ik het gewicht van de dekens met ver
dragen kon. Myn heele organisme leek «'el ver
giftigd. In een Engelsch blad, dat een vriendin
me leende, had ik eens een Kruschen-adver-
tentle gelezen, en die advertentie wilde my
maar niet uit de gedachten. Ik kocht toen een
flacon Kruschen Balts en vanaf de eerste paar
dosesvoelde ik me al beter. Dus ben ik er
steeds mee doorgegaan. Dat alles was ongeveer
acht jaar geleden. Maar ik heb sedert Jaren
geen rheumatiek meer gehad en kan nu even
goed loopen als ieder ander. Nog steeds ga ik
door met Kruschen te nemen. Eiken dag mijn
kleine dosis, anders heb ik niets noodlg. Myn
teint is frlsch en helder als van een baby. Ik
ben 48 Jaar oud. maar ik. voel me ongeveer
20. dank zy Kruschen.” Mevr. M. G.
De oorzaak van rheumatiek is een teveel aan
urinezuur in het lichaam, hetgeen ontstaal* is
door te trage werking der Inwendige organen
(o.a. ingewanden en nieren). En Indien deze
organen niet beter gaan werken, hoopt dit
kwaadaardig urinezuur en andere afvalstoffen,
die Uw gezondheid kunnen benadeelen, zich
steeds meer in Uw lichaam op. De zes ver
schillende zouten in Kruschen nu. sporen deze
afvoerorganen tot betere werking aan, zóó, dat
alle opgehoopte schadeiyke afvalstoffen uit het
lichaam ver» Uderd worden. Daarna zal de ge
regelde „kleine, dageiyksche dosis” ervoor zor
gen dat dergelyke schadeiyke stoffen zich nooit
meer in Uw organisme ophoopen.
Kruschen Salts is uitsluitend verkrygbaar bU
alle apothekers en drogisten A 0.90 en f 1.60
per flacon en wordt gefabriceerd In Engeland
door de Fa. E. Griffiths Hughes Ltd., sinds 1756
te Manchester gevestigd. Stralende gezondheid
voor één cent per dag. (Adv.)
altyd.
Toen de oom van de eerste klas midden op
den oceaan een leege Hero-jambus zag dryvec
pinkte hy een traan weg.
„Eet meer jam” zei hy aandoenlyk.
En de accountant in zyn dekstoel fluisterde
hoorbaar, dat de oom Hero-aandeelen heeft.
Sedert ontbyt van dezen morgen weet je,
dat de dikke dame tegenover u een zwak hart
heeft en tv.ee kinderen die in Semarang wo
nen; dat ze eens, by toeval, met Kreuger ge
dineerd heeft in „die vier Jahreszeiten” te
Ems en dat haar overleden man denzelfden
Leidschen kleermaker had als u.
En Je zult dat alles aanhooren met de groot
ste belangstelling omdat je vacantie hebt en
heel den dag wel zoudt willen fluiten en om
dat je alles wat in het leven der dikke dame
gebeurd is toch zoo buitengewoon belangrijk
vindt.
Zóó werken de zee èn de Cottica op Je hu
meur. Ze kneden je tot een rnensch, die voor
alles bruikbaar is. Je verkleedt je driemaal per
dag met ’t grootste genoegen. Je spreekt over
dingen waarover je vroeger zelfs niet droom
de. Je trek: je pochette iets hooger uit je
borstzakje; je gaat met een bepaalde houding
by de reeling staan net als Maurice Chevalier;
je vraagt aan menschen wier bestaan je voor
de afvaart niet eens vermoedde of ze lekker
geslapen hebben: je leent aspirlne-tabletten
uit; je neemt negerkinderen op Je knie, knip
oogt tegen Indiërs en speelt paardje met Joo-
pie van Leeuwaarde.
In de minlatuur-toko van den coiffeur koop
Je crème waarvan Je de bestemming niet kent,
met den eersten machinist spreek je over de
machlne-kamer alsof je er een achter Je keu
ken laat bouwen by thuiskomst; jé praat over
boeg. kiel, kombuis en bakboord zooals je thuis
praat over den prUs van aardappelen en an-
thraciet.
In één woord, de Cottica hervormt Je. Nu het
drijvend filiaal van 't Leldscheplein ons veilig
en zeker naar Madeira brengt en nog slechts
honderd mylen behoeft af te leggen om het
wonderland te bereiken, stugt de begeestering
der passagiers ieder uur.
De koffers worden gepakt.
Alle nieuwe neven en nichten hebben het
zelfde visioen: een soort luilekkerland waar de
palmen over je heen waaien om je af te koelen
■noopte van Leeuwaarde, drie jaren oud
I omstreeks vyftlg centimeter hoog, steekt
*J zyn eentje den Atlantischen Oceaan over,
gekleed in een baadje van Surinaatnsche ruit
jes. Zyn oogen vertoonen de Mongoo'sche
spleet, zyn lippen zijn llchteiyk Afrikaan^ en
z|jn haren sluik als van een Javaan. Hy zit
op het achterdek van de „Cottica”, brabbelt de
eerste noten van 'n blueUedje en speelt met
Europeesch prentenboek.
joopie is op weg naar vader en moeder.
Een gultaar-spelende neger houdt een oog
je op hem, een weemoedig peinzende halfbloed
wascht hem en droogt hem af en een student
uit Engelsch-Indië mtt 'n Krlshnamurti-gezicht
vertelt hem verhaaltjes in Neger-Engelsch De
steward var. ’t achterdek haalt Joopie telkens
uit de schad'.w en zet hem in het zonnetje
Hy is de lieveling der tweede klas. Nu en
dan klimt ny het ijzeren trapje op om rich op
’t promenadedek te vertoonen.
Daar grynst hy een breed lachje, pikt bon
bons en klontjes weg en verdwynt laconiek
met 'n laaghangende broek en kromme beenen
Vier getailleerde negers met uilenbrillen en
Intelligente gezichten kijken naar Joopie als
rij niet naar de gramofoon luisteren of bana
nen eten. De Indiër zit in de houding van
’n slangenbezweerder in Joopie's buurt als een
trouw waker en een Creoolsche, met wimpers
waarop Greta Garbo jaloersch kan zyn. volgt
met me'ancholieke blikken zyn bewegingen.
Zoo heeft iedere k'.as haar middelpunt.
In de derde is het een droomerige Fransch-
man naar wiens slanke figuur veel donkere
oogen gericht zyn.
In de eerste is het een ex-commandant der
cavalerie, oie zich met hoffeiyk gemak onder
dé passagiers beweegt, galant bloemen uitreikt,
Hltlermoppen vertelt en precies zooveel uit zyn
dienstjaren heeft overgehouden, dat zyn com-
mando-toon iets vriendeiyks heeft gekregen.
Hy is een dier breed-levende menschen. die
Iedereen oom noemt en die de jovialiteit uit
de officierensociëteit meenemen naar het der
de deel van hun leven. Zulke ooms verheugen
y lm”, nel mevrouw van Oudenhoven, „het
Vy 1» nu schitterend weer. My-dunkt, we
moesten nu maar eens een dagje naar
zee gaan. Je herinnert je zeker wel dat Je me
dat beloofd hebt, nietwaar?"
Inderdaad, het wAs buitengewoon mooi weer
en Wim van Oudenhoven hAd het zyn vrouwtje
beloofd.
„'k Zal er eens over denken”, gaf Wim ten
antwoord, maar Lisette nam daar geen genoe
gen mee.
..Nee, niet er eens over nadenken. Meteen
doen! Denk er aan. je hebt het me beloofd. En
bovendien, wat kan dat nu kosten. Zullen we
overmorgen gaan? Ja. fyn, een door-de-week-
sche dag. Dan is het niet zoo geweldig druk
aan het strand Dat doen we hè!"
Het gevolg van dit gesprek was dat de heer
en mevrouw van Oudenhoven een heeriyk dagje
aan zee doorbrachten. Het was in één woord:
zalig! De zon brandde boven hun hoofden, maar
,een vleugje wind bracht de noodige koelte. De
zee was blauw en rolde witte schuimkoppen
naar het strand. Een enkele meeuw zweefde op
wyde vleugels boven het water
Ze genoten!
Ofschoon het seizoen nog niet aangebroken
was. waren dr- sttrandstdfelen om hen heen
tameiyk druk bezet. Een paar kinderen speel
den aan hét water. Jongens, die met versche
pinda's leurden, zwierven van strandstoel tot
strandstoel.
„O. kyk daar eens. Wim.” zei Lisette eens
klaps.
„Wat een echte zigeunerin! Zie je <»it?”
„Waar?” vroeg Wim.
Lisette duidde het uit.
„Daar! O. kyk, ze gaat handlezen of toekomst
voorspellen."
De zigeunerin, een vrouw van misschien der
tig jaar liep met een korfje onder den arm naar
een ligstoel waarin een oud heertje gezeten
was. Ze was donkerbruin getint en had zwarte,
amandel vormige oogen. Aan haar ooren ben
gelden zware, gouden hangers; het haar was
in een dikke wrong opgemaakt en werd byeen-
gehouden door een hoógen sierkam.
„Handlezen, meneer!” vroeg ze het heertje.
„Zien in de toekomst?”
Maar de man schudde energiek het hoofd.
Misschien interesseerde hem de toekomst niet.
„Handlezen, mevrouw?”
Dit was tegen Lisette.
„Mevrouw wil de toekomst weten? Mevrouw
wenscht een blik door de nevelige wolken, die
de toekomst oversluieren? Ik kan uit de hand
lezen en u alles vóórspellen.”
En dadeiyk had de zigeunerin Lisette's hand
gegrepen.
Ondeugend glimlachendkeek
haar echtgenoot.
„Zal ik het doen. Wim? Ja?”
Van Oudenhoven keek geërgerd. „Doe toch
Het lykt byna ongeloofiyk. dat een vrouw
in een dergelyken toestand kan geraken
bedlegerig door rheumatiek, zoo gekweld door
pyn, dat zy het gewicht van
niet verdragen kon en
Kruschen, leeft en
als ieder' ander.
water bevatte en een
zorgen vergeten zyn en hun droom beginnen
van het palmenland en de schoonheden van
den Kanarischen archipel.
Wanneer een accountant-op-vacantie hardop
dreomt van de debetzijde klatert een lach over
het dek. Zijn reispet ligt op zyn gebruind ge
zicht en in zyn droom onthult hy 't geheim,
dat ie z'n dekstoel tydens de opruiming in den
Bazar Francais heeft gekocht.
Nauwelyks zyn de krijtrotsen der Engelsche
kust uit het gezicht verdwenen of de oom der
eerste klas, die met 'n küker het laatste blonde
kustiyntje heeft bestudeerd, keert zich om en
zegt, diep-zuchtend: enfin seul.
We zyn dus alleen met de zee.
Maar het is zoo wél aan boord en we drijven
zoo stil en rustig, dat de eenzaamheid als een
troost wordt. We begrypen het nu allen op
eens waarom de kapitein in zyn dertigjarig
zeemanleven zu'k een kalm, blijmoedig rnensch
is geworden En waarom zyn blauwe oogen
zoo rustig kyken. Als ik den kapitein der Cot
tica aan t werk zie. kan ik my niet voorstellen
dat hy in het derde deel van zyn leven 'n vil-
la’tje bouwen zal in Wassenaar of Rijswijk en
eenmaal in z’n hemdsmouwen Spaanse he kers
zal gaan begieten of goudvlsschen in een aqua
rium zal gaan fokken.
Deze kapitein verlaat de zee nooit.
Eerder zullen we de middelbare Amerikaan-
sche begrijpen, die lederen morgen aan den
stewart een pannekcek met ice-cream voor
ontbyt bestelt.
Ook zy voe't zich getroost door de eenzaam
heid althans de wyze waarop zy rien oceaan
bekykt is vol goede hoop. Toegerust' met pan-
nekoek en ice-cream buigt ze haar slanke le
den naar óen vorm van ’r dekstoel, zet haar
oranjekleur igen bril op en hult 'heel de wereld
in eens in een warm licht. Het is alsof, ergens
op de reeling Amor zit te grinneken.
Wie weet misschien brengt haar deze
tocht naar het Palmenland niet alleen panne-
koek met ice-cream. doch de vervulling van
een stil georoomd ideaal.
Maar, zy zou geen lange, magere Amerikaan-
sche met 'n zonnebril zyn a's zy niet in een
detective-rc-man de illusie smoorde.
Ze blijftgeïsoleerd, sluit zich by niemand
aan. Slechts nu en dan waagt ze terzijde een
blik aan ons aller oom den ex-commandant
en lacht eens.
en waar een sprookjesachtige bevolking je aan
den wal tegemoet komt met belegen Madeira,
reusachtige druiventrossen en zware after-
dinners.
Den oom der eerste klas. Joopie van Leeu
waarde en den Franschman moeten we achter
laten op de Cottica. tvant deze reist verder
naar de onbegrepen kolonie Suriname.
Maar zoolang we nog tot dezelfde familie
aan boord behooren zullen ze onze harten be
zitten. Nu de eerste regenbui valt, zyn de ge
zellige salons gevuld van kaartspelers en dan
sers. De gramofoon zingt 'n Nigger Song,
waarin het heimwee der Surinamers klinkt.
Joopie klimt X trapje op, naar 't leege dek.
waar by de dekstoelen de verlaten kleintjes
koffie staan
En Joopie pikt de klontjes weg.
Met z’n hangende broek en z'n kromme
beentjes verdwynt hy naar 1 achterdek, waar
uit de kajuit de muziek der guitaar klinkt.
HERMAN MOERKERK.
heid
Uitstekend, mijnheer Friedrich. Ik zal daar
op terug moeten kernen.... Toen ik
Juist zei, dat d'? =- “?-r bij u was blnnenge-
•hongen, moesi u U t arders opvatten. Hy wilde
(hy legde zeer veel nadruk op het woord „kapi
taalkrachtig" voor u sCa, kan ik myn inneriyke
gevoelens zonder voorbehoud blootleggen. Ik
heb uw dochter Lisa altyd graag mogen lyden.
alleen al omdat ze uw dochter is en ik ben be
reid haar haar misstap te vergeven. Ik kan da-
deiyk 300.000 Mark losmaken; dat is 'n ^ardig
bedrag en ik lien daartpé bereid
Een jongen, die voor een stuiver Karlsbader
zout wilde hebben./ onderbrak den woorden
stroom van mijnheer Rose. Of dat wonderolie
misschien beter was, liet moeder vragen.
Zonder den verstoorder van het intieme on
derhoud een antwoord waardig te keuren, wierp
de provisor hem de artaeny toe en streek het
nikkelen muntstuk op.
Toen hervatte hy zyn betoog.
Drie maal honderdduizend Mark, herhaal
de hy dup ernstig. en Ik ben bereid myn ge
luk met het uwe te verbinden. Ik vraag u om
de hand van uw dochter en tegeiykertyd om de
zaak, de apotheek en de grosslerdery. En die
wil ik niet trachten in te palmen als schoon
zoon, zooals die nobele BArenfeld van plan is.
neen, ik betaal u de som van twee honderd dui
zend Mark voor beide ineens hy ademde dtepr
ineens!
Mijnheer Friedrich had plotseling zijn hoofd
weer laten zinken. Er ontstond een angstige
pauze.
U
sssisssstssssiesssststsesMssssssssstsssssssesssssiesssisMSsatts^ssssss sssssmi
zich steeds in de gunst der vrouwen om het
vleugje me.nnenmoed. dat hun nog aankleeft
uit den mobilisatietyd en om de manier
op zy een smoking en een lintje dragen.
De oom der eerste klas van de Cottica is
een klassiek voorbeeld van dit voortreffelijke
menschensoort. Met Joopie en den Franschman
Is hy het sieraad van den Atlantischen Oce
aan. 1
Reeds Sy de afvaart op den warmen Augus-
i
1
4
