IVOROL
vttfiaal wui den day
Met deCosta Rica” naar Skandinavië
H
M DE APOTHEEK
DE WITTE ZWAAN
EEN NIEUWE REISVORM
ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN
Wie stevig in zijn schoenen wil staan
f40-
Hij trekke ROBINSONschoenen aan
(Ingezonden Mededeeling)
u WIJ VERLIEZEN! iiiniimm
ZATERDAG 2 SEPTEMBER
Braziliaansche wonder-
wij naarstig gokten
doktoren
Hongarije*» scheepvaart
Venezolaansche haven
- J
Italiaansch in Albanië
Geen cabarets en geen
dancings
Draineeringswerken te
Buenos-Aires
Het Weensche koffie-
huis jubileert
£en trip per luxe panagiersechip
kan den meeat verfynden
reieliefhebber volkomen
bevredigen
Pluimveecongres te
Rome
Restaurant DORRIUS
NAAR HET DUITSCH
VAN RUDOLF HERZOG
Het drijvende „home”
De man met de negen
teenen
UTRECHT
AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL
Har-
i
niets
de
Is Engelsch
Nadat het aardmannetje van den
schommel was gekomen, trokken de
krokodillen het touw strak aan. Hier
op begon het aardmannetje met den
een circus was.
(Maandagavond vervolg)
en
1
(Wordt vervolgde.
4
ant-
Deze
stok óver het gespannen touw te loo-
pen en te balanceeren, alsof hl) In
Robbie en Topsy wandelden langs
de rivier, toen ze zachte stemmen
hoorden. Al spoedig kwamen se bj) een
plaats, waar drie aardmannetjes aan
het spelen waren met twee kroko
dillen.
Een van hen was aan het schomme
len op een touw, vastgebonden aan de
staarten van de krokodillen.
„Nou Is het mijn beurt,” riep het
aardmannetje, dat een stok droeg.
N.Z. Voorburgwal bh. Spui
PLATS DU JOUR EN LA CARTE
In antwoord op een hem door journalisten
gestelde vraag, waarom in de stad Peking ca
barets en dancings verboden zijn, antwoordde
Majoor Joean Llang. dat Westerlingen wel bij
wijze van tijdverdrijf zich konden amuseeren
met dansen, maar dat China te kampen heeft
met een der ergste crises uit haar geschiedenis
en dat derhalve geen enkele vaderlandslieven
de burger zich thans aan zulk een vermaak
mag te buiten gaan.
POOS 20 CT - TUBE 35
Jk
men
BOEDAPEST, 31 Aug. (V. D.) Bl) de opening
van de graantentoonstelling te Szolnok hield
de RDksdagregent Horthy een rede, waarin hij
o. a. de bevaarbaarmaklng van den bovenloop
van de Theiss aankondlgde. HU zei o. a.: „Er
Is zooveel van de beste kwaliteit in Hongarije
tê vinden: wijn, paarden, tarwe, fruit. Er ont
breekt slechts de geschikte gelegenheid om het
in binnen- en buitenland aan den man te bren
gen. Daarop moet al ons streven gericht zUn.
Een der middelen hiertoe is de uitbreiding van
de Donauhaven te Boedapest en de bevaar-
baarmaklng van de Theiss."
Het binnenkort te Rome te houden wereld
congres voor pluimveeteelt zal plaatsvinden op
het onlangs gerestaureerde Forum van Traja
nus. In Verband hiermede wordt het antieke
marktplein, eertijds het centrum van heel den
handel, zoo getrouw mogelUk. naar Romeinsch
voorbeeld gereconstrueerd.
Dit congres, waaraan een uitgebreide ten
toonstelling Is verbonden, duurt van 6—18 Sep
tember. De tentoonstelling wordt onderverdeeld
In 1063 groepen en vele landen, o. a. ook Ne
derland, zijn hierbU met belangrijke inzendin
gen vertegenwoordigd.
Het reeds geruimen tUd ontworpen doch her-
haaldelUk weer uitgestelde plan voor een nieu
we haven te Turiamo In Venezuela, zal In Sep
tember eindelijk uitgevoerd worden. Begonnen
zal worden met den bouw van een pier, waar
aan minstens twee groote schepen een goed
beschermde ligplaats kunnen vinden. Het werk
is gegund aan een Amerlkaansche firma, die
het op 19 December as., den 150sten geboorte
dag van Simon Bolivar en den 35sten verjaar
dag van het dictatorschap van generaal Go
mez, moet afleveren.
„De krokodillen maken altijd ple
zier met de aardmannetjes," zei Rob
bie.
ZIEKENHUIS EN PENSION
Broeden JBT JOANNES QE DEO"
Opname van mannelijke patiënten
van alle gezindten en Leeftijd
Eindelijk was het dan Zaterdag. Met klop
pend hart was Heinrich in een rijtuig gestapt
om de solisten af te halen en naar de zaal te
rUden. HU was dien dag dubbel opgewonden. BIJ
zUn angstige spanning hoe het dien avond zou
laan, kwam het verheugende nieuws, dat Bü-
renfeld geschreven had, dat hU den volgenden
dag zou komen. HU had den brief van mevrouw
Friedrich bijzonder vrlendelUk beantwoord en
zich bereid verklaard zijn best te doen om de
verloopen zaak er weer boven op te helpen.
Het rUtuig hield voor Meinard's huls stil. Va
der en dochter stapten in. Ze spraken alle drie
weinig Heinrich ging, nadat hU de belde solisten
tot in de garderobe vergezeld had. naar de zaal,
die dank zU Schöner’s reclame vrU goed bezet
was. Toen hU tusschen al die babbelende en
'achende menschenplaats nam, voelde hU zich
erg beklemd en dit gevoel werd met de minuut
erger. Hoe zouden de oude musicus en Vllma
zich houden voor dit groot en uitgelezen audi
torium! HU kreeg het benauwende gevoel, dat
alle oogen op hem gericht waren.
Twee en een half Jaar geleden werd een in
woner van Singapore aangevallen door een Chl-
neeschen bandiet.
Het slachtoffer kon zich zUn aanvaller niet
herinneren, doch kon alleen met zekerheid zeg
gen, dat de Chinees maar negen teenen had.
Eerst thans heeft de politie dezen Chinees
gevonden. HU bekende den overval te hebben
gepleegd, en is tot gevangenisstraf veroordeeld.
zUn caidere vriend op zUn eigen leven kon heb
ben.
Tot laat in den avond spraken ze nog over het
concert dat Melnard Zaterdagavond zou geven
in de concertzaal. Vllma zou hem begeleiden en
een paar door den ouden heer gecomponeerde
kleine liederen zingen.
De vioolmuziek klonk nog in de woonkamer,
toen Heinrich afscheid van zijn meisje nam om
naar de „Witte Zwaan” terug te gaan.
*s Avonds zaten Kers en Kets in een bar te
Maassluis. De vreemdeling van het schip trad
binnen.
.Ah, jullie zUn er all" riep hU uit en zette
zich aan hun tafeltje.
„Hoeveel poeders heb je verkocht?”
hebbende
koffie- A
De ArgentUnsche Kamer heeft de voorstellen
tot uitvoering van groote draineeringswerken
vam de laag gelegen stadsdeelen en districten
van Buenos-Aires, nJ. Belgmno. Palermo,
Nueva Popeya, Boca, Barracas en Parque Pa
tricios, die herhaaldelUk bU hoog water over
stroomd worden, welk euvel naar men zegt zelfs
erger is dan twintig jaar geleden, goedgekeurd.
De kosten worden geschat op 120 millloen
pesos. Een deel van het werk zal In werkver
schaffing door werkloozen worden uitgevoerd.
et was stormachtig weer op zee Kets en
Kers zaten op de boot, die een dagelUk-
schen dienst onderhoudt tusschen
hU iets van de eenvoudige zangen, die Mei-
nard zelf gecomponeerd had en Vllma’a niet-
omvangrUke, maar prettig klinkende stem, die
de toehoorders onder een eigenaardige bekoring
bracht.
HU keek maar strak voor zich uit, vlak op
den rug van een dame, die een Schotsche zU-
den japon droeg en hU telde met ongeloofelijk
tedUld de kleurnuances en de vierkantjes van
dit costuum. 't Was hem, alsof hU wegzonk in
een zee, waarvan de hooge golven zich boven
zUn hoofd sloten, zoodat het dof werd In zUn
herrem.
HU wist niet, dat hij wel anderhalf uur zoo
had gezeten. Plotseling schrok hU op, omdat de
laatste toon van Meinard's viool wegstierf en
het auditorium losbrak in een storm van luid
■n aanhoudend applaus, dat den kunstenaar
ong het laatste stuk da capo te spelen.
MUn gelukwensch met uw vrienden, me
neer Pfalzdorf, hoorde hU Schöner’s stem naast
■Jch. Van veel dingen, die ik in den loop van
den tUd in de krant geschreven heb, heb ik wel
eens spUt gehad, maar nu ben ik trotach op wat
-edaan heb
Toen sprak Gertrud Von Wald hem ook aan.
Ook zU wenachte hem geluk met het succes van
Melnard en zUn dochter en zU sprak den
wensch uit, aamen met hen nog een uurtje te
mogen doorbrengen.
Vllma, vroeg Heinrich zacht, heb je ver
driet?
Ze schudde ontkennend het hoofd.
Ik ben gelukkig, zei ze. Al zou het ook het
laatste succes van vader zUn.
t Zal niet het laatste zUn, zei Heinrich
zacht. Graaf Schöner heeft me beloofd, dat hU
In overleg sou treden met de opera hier, als je
vader succes heeft en daaraan twUfel ik niet.
Btranun heeft ons de huur opgezegd, vertelde
ze plotseling.
Wat doet dat er toe? antwoordde Hein
rich lachend. Dan behoef jullie hém niet op te
zeggen. Of doet het afscheid van dien braven
man je verdriet?
Behalve van vader, houd ik alleen van jou,
zei ze éénvoudig.
Vllma, juichte hf) en hl) sloeg zijn arm om
haar hals en trok haar naar zich toe. Zij vleide
zich als een vogeltje, dat een veilig nestje heeft
gevonden, in zijn arm. Toen begon hij enthou
siast over zijn toekomstplannen. Vier jaar moes
ten ze nog wachten, maar wat beteekenden
vier Jaren voor jonge menschen als zij elkaar
zoo Hef hadden als zij?
Ik ben net zoo oud als jij, zei ze naden
kend.
Des te beter, antwoordde hij overmoedig
Dan krijg ik een vrouw met levenservaring.
Hij vertelde verder. Van.BSrenfeld, die terug
zou komen, van BArenfeld’s liefde voor Lisa
Friedrich, van zijn hoop, dat het wat sou war
den tusschen die twee en van den invloed, dien
by verlies van *n
anderen vinger
voel me als
dat poeder
33
Heinrich dankte hartelijk en sprak met hem
af, dat hij hem den volgenden dag zou komen
■eggen, wanneer het concert zou plaats hebben.
Hij dacht dat het Zaterdag sou zijn. Misschien,
dat het vandaag al geadverteerd werd. De en
trée- kaarten worden ook door verschillende par
ticulieren verkocht.
Wel, zei de Graaf, dan hebben we niet veel
tijd meer. We laten het dus op Zaterdagavond.
Ik zal nog gauw een paar regels voor het avond
blad schrijven over het prachtige Instrument,
dat de violist bij zijn optreden sal bespelen.
Neem voor den ouden heer voorlooplg het num
mer van gisteren maar mee.
'S Avonds zat de Jonge man In de woonkamer
van Melnard naast Vllma, wier band In de zijne
rustte, op de sofa; beiden keken vol spanning
naar het gezicht van den ouden musicus, die
het artikel las; het scheen alsof deze zijn vroe-
geren roem niet vaak genoeg opnieuw kon door
leven.
Zooals bij lederen- kunstenaar het geval is.
adden ook bjj den vroegeren concertmeester
le zwarte drukletters een wonderbaarlijke uit
werking. Een trotsch gevoel ging door hem heen
■n bij het lezen van sommige zinnen schudde
hij heftig met zijn hoofd en sloeg met de knok-
kèis van zijn vingers op de tafel. Het was pre
cies zoo geweest, als In de krant stond, precies
zoo. En zou hij dat nu niet meer kunnen?
Plotseling stond hij op, richtte zich fier op en
ging langzaam naar zijn vioolkist.
Neem m U n viool, bood Heinrich aan En,
uiting gevend aan een spontaan gevoel, voegde
hij er bij: Beschouw het Instrument als uw
eigendom. Dat mag u niet weigeren. Als ik u
mocht overleven, dan erf Ik de vlooi wel weer
van u.
De oude musicus was blijven staan. Pfals-
dorfs wonder viool? stamelde hij.
Hij kwam op Heinrich toe en legde hem de
handen op zijn schouder. Heinrich, zei hU.
Ik kan je niet genoeg danken. Als Ik mijn heele
leven niet steeds van je zal houden en na mijn
-ood Vllma niet, dan heet ik geen Melnard
meer.
Kinderen, «el hij na een korte pause. gaan
jullie naar de keuken. Ik zou wel eens willen
probeeren of die meneer, die dat artikeltje In de
krant heeft geschreven, gelijk heeft.
Vllma was al eerder de kamer uitgegaan en
Heinrich volgde haar. Ze zat op de bank in de
keuken te piekeren i.. I7i’..jlch ging naast haar
ritten Uit de woonkamer klonken de tonen van
de viool.
Tegenwoordig geven de Brazlllaanache won-
derdoktoren de politie heel wat te doen. Er
vergaat geen dag of er worden in Brazilië één
of twee wonderdoktoren veroordeeld. Deze uit
buiters van het bijgeloof, dat nog bij het volk
bestaat, zijn tot een publiek gevaar geworden.
Bovendien heerscht nog het AfrikaansChe fe-
tlschlsme, dat tegenwoordig nog door negen
tiende van de Christelijke negers wordt gehul
digd. Zoo worden bijvoorbeeld nog levende ha
nen begraven; aan de „koningin der zee”
brengt men rijkelijk versierde en gekleede pop
pen als offerande. Fetischdienst en de vuur
proef als aanwijzing van een schuldige zijn
nog steeds in trek. De slavernij werd in Bra
zilië in 1871 gedeeltelijk en in 1888 volledig op
geheven, maar de Invoer van 41a ven uit West-
Afrika In de 16e eeuw heeft zulke diepgaande
sporen achtergelaten, dat zjj tot heden nog niet
ultgewlacht zijn.
„Twee-en-zeventig!”
„Goed zoo 73 maal 254 gulden is 180 gulden.
Dat is voor ieder van ons zestig gulden."
„Gemakkelijk verdiend geld." lachte
vreemde.
„Voor jou, ja. Maar wij hebben moeten wer
ken. Of denk je soms, dat het zoo'n pleziertje
Is, zich voor alle menschen ziek te houden, gri
massen te maken en zich te laten uitlachen?
Nu echter vlug voor aardappelmeel en zout ge
zorgd om nieuwe poeders te maken, want mor
gen. voor de terugreis, moeten we weer voor
raad hebben.
De geheele Italiaansche pers maakt gewag
van een besluit der Albaneesche regeerlng,
waarbij de Invoering van het Italiaansch als
verplicht leervak op de Albaneesche scholen
wordt voorgeschreven. Dit besluit berust op
de nauwe politieke en economische betrekkin
gen tusschen de belde landen aldus de Ita
liaansche bladen en op het feit, dat vele
Albaneesche scholieren Italiaansche hoogere
scholen bezoeken.
Een tikje op zijn schouder bracht hem tot de
werkelijkheid terug; hij keerde zich om en zag
achter zich graaf Schöner zittene, die hem aan
zijn meisje voorstelde. Fraulein von Wald In
formeerde dadelijk of Konrad BArenfeld terug
kwam en hiermede was het ijs gebroken.
Toen trad er opeens een diepe stilte in. Hein
rich wist, wat dat beteekende. Al zijn bloed
stroomde hem naar het hoofd en hij durfde van
angst bijna niet op zien. Eerst toen hij een be
wonderend gemompel hoorde, richtte hij zijn
hoofd op.
De oude Melniru was, de viool in zijn rech
terhand en met de linker zijn dochter gelei-
.dend, op het podium gekomen. Zijn verschijning
maakte indruk door zijn rustige waardigheid.
De musicus was In rok en witte dsa en zijn mar
kante kop deed denken aan een bard uit den
ouden tijd. Vllma droeg een eenvoudige wit
volle japon, met heel bescheiden décolleté; ze
had een paar witte rozen In de hand, die Hein
rich voor haar had meegebracht. Het bleeke
interessante gezichtje onder het donkere haar
trok In hooge mate de aandacht van 't publiek
en veroverde terstond vele harten.
Vllrpa opende het concert. Met beheerschlng
en virtuositeit speelde ze de Pathetlque van
Beethoven. Van dit oogenbllk af was he_t heele—
maal met Heinrich gedaan.
Hij zag en hoorde niets meer.. Hjj hoorde
niet het applaus van het enthousiaste publiek,
niet de geliefde viool, die onder Meinard’s prach-
Hgen streek jubelde en klaagde, toen h|) Beet
hoven en Brahms speelde en evenmin hoorde
t «Ut blad zijn ingevolge de verzekert
Alle QOOllne S ongevallen verzekerd voor een der r
Zooals men weet, hebben de Turken^na het -
ontzet en de bevrjjding van de stad Weenen in
wilde vlucht terugtrekkend, niet alleen ontel
bare schatten achtergelaten, maar ook honder
den balen koffie.
Het schenken van dezen toen nog bijna on
bekenden drank werd aan den dapperen
Kolschltzky, een Pool, ter belooning voor zijn
goede splonnagediensten toegestaan.
Het jaar 1683 moet dus als het geboortejaar
van het Weensche koffiehuis worden beschouwd
en deze inrichting, die op het maatschappelijke
en cultureele leven van Weenen grooten In
vloed heeft uitgeoefend, viert nu haar 250sten
verjaardag!
Dit feit is voor de „Wiener Kaffeehausbesit-
zer" een aanleiding geweest om op de Weensche
jaarbeurs voor het eerst een groote tentoon
stelling te organlseeren. waar de historische
ontwikkeling en het hedendaagsche peil van-
het Weensche Café'duidelijk voor oogen worden
gesteld.
In de eerste afdeellng, betrekking 1
op de geschiedenis van het Weensche
huls, is de keuken van helt door Kolschltzky
gestichte koffiehuis „Zur blauen Flasche” (In
de blauwe Flesch), die nog geheel onveranderd
gebleven is. te zien, evenals de oorspronkelijke
Inrichting van een ouderwetach koffiehuis uit
den „Bledermeler”-tijd.
Er bestaan ook nog enkele voorwerpen en
meubelen uit zekere Weensche koffiehuizen, die
genoemd worden In de Oostenrijksche littera
tuur. zooals bjjv. het Café Gabesam. stamcafé
van den dichter Anzengruber of Café Grien-
steldl. die onveranderd tot onze dagen zijn
bewaard gebleven Deze Inboedels zijn, dank zij
de medewerking van de stedelijke verzame
lingen, op de tentoonstelling te bezichtigen.
Uit verschillende oude oorkonden kan men de
strengheid der bedrijfsverordenlngen en der ar
beidswetten zien, waaraan de caféhouders des
tijds onderworpen waren.
De tweede afdeellng van de tenoonstelling ver
toont een hedendaagsch model-café naar de
plannen van een vooraanstaand architect. Ook
de kedken, geheel met moderne technische
hulpmiddelen ingericht, Is voor het publiek toe
gankelijk en laat zien hoe zorgvuldig en onbe
rispelijk hygiënisch de spijzen en dranten daar
worden toebereid.
De derde afdeellng is gewijd aan de indus
trie en houdt verband met alles vat op de in
richting en het koffiehulsbedrijf betrekking
heeft.
r was een tijd, dat het tot den „bon ton"
F j behoorde, om de keus op te trekken voor
een gezelschapsreis. Het gaf de allure van
hevige bereisdheid, wanneer men met zelf
genoegzaam „dédain" sprak over kudde-trans-
porten en touristen-vervoer engros.
Deze tijd Is nog wel niet geheel voorbij, maar
h(j heeft b(jna uitgediend. De communicatie-
middelen zijn zóó geperfectlonneerd, dat wer
kelijk leder die daar lust toe gevoelt en een
spaarpotje gekweekt heeft, dat dik genoeg is,
zelfstandig op reis kan gaan. Velen hebben dat
hoogst eigenhandig geprobeerd en..., leergeld
betaald.
Inderdaad, daar zit Iets sportiefs In, om zóó
maar In den trein of op de boot te stappen
en parmantig koers te zetten, naar het doel,
dat men óp de oude getrouwe Bos' atlas heeft
uitgezocht en dat men met behulp van een In
ternationalen reisgids wat nader heeft ge
bracht onder het bereik van de verkeersvoor-
stelling, die leder gewoon menachenklnd zoo in
zijn geheugenarsenaal mee ronddraagt. Maar
al spoedig volgen de bezwaren, niet alleen op
het gebied der verkeerstechniek, passen- en
vlsumsrompslomp. niet alleen op het hotel- en
restaurantgebied, maar vooral ter zake van het
reisgenot zelve. En hieronder verstaan wij het
hoogste rendement aan ontwikkeling en ont
spanning, dat wij op een vacantlereis kunnen
behalen.
Enfin, het is voor velen onzer lezers geen
nieuws, wat wij hier neerschrijven, al kan het
voor bepaalde categorieën, die juist aan het
reizen toe gekomen gekomen zijn, zijn nut heb
ben een en ander weer eens op te halen. Ver
schillende relsvereenlglngen en -bureaux danken
hun bestaan en bloei aan het groeiend besef
bij het reislustig publiek, dat men beter en
voordeeliger de beslommeringen van het reizen
an de vakmenschen kan overdragen en dat men
meer geniet wanneer men op aangename wijze
door een deskundigen gids wegwijs wordt ge
maakt In den vreemde.
Onder de diverse vormen der gezelschappe
lijke reizen is er één die vooral in dezen tijd
belangstelling verdient en dan ook heeft. Dit
is het maken van korte of lange ontspannlngs-
en ontwikkellngsreizen per luxe passagiersschip.
Per Nederlandsch passagiersschip, wel te
verstaan. En wel om de eenvoudige reden, dat
men daarmede, ook al verkeert men in den
verren vreemde, toch het geld in eigen land
verteert. Want dat stukje drijvende bodem
waarboven onze driekleur wappert, dat is in
den meest essentleelen zin een stukje van ons
algen land.
Bovendien reist men rustig. Men heeft gedu
rende den geheelen „trip" zijn eigen cabine,
waarin men gemakkelijk een zeer uitgebreide
garderobe stouwen kan, zonder het vervelende
gesleep met groote koffers. Voorts riskeert men
geen bedorven maag en daarmede een be
dorven vacantlereis! door het eten van
vreemde kostjes, want aan boord houdt men
onze voortreffelijke Hollandsche" keuken. Ten
slotte is ten allen tijde alle hulp bjj de hand
in dat drijvende hotel, dat ons niet alleen ver
voert naar de oorden van ons verlangen, maar
dat ook in de haven van elke stad waar wij
afgestapt zijn, trouw de wacht houdt.
Kortom, het tnaken van een gezellige trip
per luxe passagiersschip kan ook den meest
verfijnden reisllefhebber volkomen bevredigen.
Onder de groote Nederlandsche reederijen,
die deze vacantlereizen organlseeren, neemt
sinds eenlge jaren de Koninklijke Nederland
sche Stoombootmaatschappij te Amsterdam een
zeer prominente plaats In. Met haar prachtige,
moderne luxe-stoomers „Venezuela”, Simon
Bolivar”, „Colombia" en „Costa Rica", die zoo
als men weet de verbinding onderhouden met
Zuld-Amerika, maakt zij gedurende den tijd
tusschen twee reizen in, die anders ongebruikt
in de Amsterdamsche haven verloren ging, uit
stapjes naar verschillende lichtingen. En het
Is op een dezer uitstapjes, die momenteel de
„Coeta Rica” maakt, dat een onzer medewer
kers Is medegegaan, om eenlge indrukken te
verzamelen van de genoegens, die deze mo
derne vprpi van reizen biedt.
Wij laten dezen medewerker dan ook verdpr
aan het woord.
De „Coeta Rica” vertrok Woensdag 33 dezer
uit Amsterdam, met een aardig reisprogramma,
waarin de steden Hamburg, Kopenhagen.
Vishby en Stockholm de vaste punten vormen,
waarlangs zich de verdere route-variatles be
wegen. Dat de nieuwe relsvorm reeds vele
wich en Vlisslngen.
„Hoe lang nog?” vroeg Kers.
„Twee uur,” antwoordde Kets.
„In dien tijd ga ik dood. Ik voel me
lekker. En JU?”
„Ik maak het ook niet lang meer,"
woordde Kets weer, die zeer bleek zag.
paar woorden werden luid gesproken, waar
door de medepassagiers om hen heen kwamen
staan, behagen scheppend in het leed van de
twee vrienden.
„Jullie moeten een cognac nemen, jongelui,"
ried een der omstanders aan.
Maar een ander wist beter: „Neen, geen al
cohol! Tegen zeeziekte helpt alleen veel eten.”
„Onzin! Veel eten is het grootste vergif Niets
eten, een leege maag is het beste. Drinken jul
lie maar een kop sterke koffie.”
„Dat zal ook niet veel helpen. Alleen maar
rustig blijven zitten en recht voor je uitkijken."
meende weer een vierde.
Kets en Kers bleven echter niet zitten. ZIJ
vlogen zoo vlug mogelijk naar beneden. De zee
elschte het hare.
Na een poosje kwamen ze terug. Vaalbleek,
nauwelijks te herkennen. Maar nu waren ze
niet meer alleen. Andere passagiers waren er
nu ook door aangestoken en de meesten zag
men niet meer op het dek terug, als ze naar
beneden waren gegaan. Zij, die nog bóven wa
ren, hapten naar lucht en knipperden met de
oogen.
Ineens vlogen Kets en Kers weer naar be
neden. Toen ze weer boven kwamen, zat een
heer op hun plaats.
„Pardon, mijnheer," zei Kers.
„Sorry, ik wist niet, dat de stoel bezet was,”
en de vreemde stond dadelijk beleefd op, „het
schijnt den heeren niet al te .goed te gaan?”
„Niet bepaald," antwoordde Kers, „sterven zou
me nu heel aangenaam zijn."
„Wilt u iets tegen zeeziekte innemen?”
„Heeft u iets?"
„Ja,” knikte de vreemde. ,Jk heb op reis al
tijd een middeltje bij me
„En dan wordt u nooit zeeziek?"
„Nooit. Helaas is het middeltje wat duur. Een
poeder kost een rijksdaalder Maar het is het
beste, wat er Is."
Kets haalde zwijgend zijn beurs te voorschijn.
Spreken kon hij bijna niet meer. Hij legde een
rijksdaalder op de tafel De vreemde man nam
een klein doosje uit zijn actentasch. Hjj open
de het en haalde er een papiertje uit, dat de
poeder bevatte.
„U ook?" vroeg hij Kers.
„Ik moet eerst eens zien of het helpt." zei
Kers, voorzichtig.
Kets snoof wantrouwig, dan échter slikte hij
het in. Alle medepassagiers, die nog op het dek
waren, hadden het voorval nieuwsgierig gade
geslagen en keken belangstellend naar Kets.
Na een paar minuten kreeg Kets kleur. Zijn
natte oogen werden weder levendig, zijn lippen
weer rood, en spoedig gleed een lach over zijn
gezicht.
„Prachtig!” riep hij uit,
nieuw geboren. Waar kan
koopen?"
De vreemde antwoordde: „Het
Niet wanneer er wordt gevoetbald^
Of gezwommen of geraced.
Altijd zijn wü zéér succesvol
Op het sportterrein geweest!
Zelfs wanneer
In uitheemsche loterij
Is er altijd wel een prijsje
Voor den een of ander bij.
Dit is alles welrin orde.
Neen „bij ons schuilt enkel pech
Bij hetgeen wij graag verliezen
Op den openbaren weg!
Lees maar dagelijks het lijstje.
Dat ze plaatsen in de krant
En dan ziet u: de verliezen
Zijn opmerk’lijk en frappant!
Wij verliezen bankbiljetten,
Zoo maar in de tram of straat,
Slagersjassen, actetasschen
En ons foto-apparaat
Rijwielketting! en dan vraagt u,
Maar, hoe kwam de man dan thuis?
Regenjassen, gouden ringen.
Doch nooit met de vrouw incluis!
Ondergoed! hoe is het moog'UJk,
Hoe, hoe krijg je dat gedaan!
Ja, zelfs schoenen, dus men voelt niet
Als men kousenvoets moet gaan!
Wij verliezen! ja, warempel,
Of u ’t graag of niet gelooft.
Wij verliezen als wij loopen
Inderdaad daarbij oi\s hoofd!
MARTIN BERDEN
(Nadruk verboden)
^""iiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiuuiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiir:
1 fabrikaat en wordt niet in Nederland ingevoerd.
Ik heb het uit Londen meegebracht."
„Wilt u mij nog een poeder voor de terug
reis verkoopen?”
„Wel natuurlijk, meneer."
.Mij ook. asjeblieft," zei Kers, overhandigde
1 den rijksdaalder en slikte de poeder in. Ook hij
was na vijf minuten van zijn euvel verlost en
liep verheugd op het schip rond. Het duurde
niet lang, of de
andere passagiers - f
kwamen op den i
Iedereen kocht Het middel I
een of twee of
meer poeders, al i
-jaar- 2(jn behoefte
Innroorwaarden tegen f bij levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door f btj een ongeval met f OCfï b(J verlies van een hand f 1 oij verlies van een f Cfl een breuk van
volgende ultkeerlngen verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen doodelljken afloop f een voet of een oog 1 «J»duim of wijsvinger f been of arm
vrienden telt, wordt wel bewezen door het feit,
dat het fraaie schip voor deze reis totaal ult-
I verkocht was, lang voor den datum van ver
trek.
Het is een bont gezelschap, dat de met zoo
veel luxe en smaak Ingerichte cabines bevolkt.
Ook enkele buitenlanders zijn er onder, een
paar Fransche en Zwltsersche families Doch
hoe divers de pluimage ook al moge zijn, al
spoedig ontstaat er die gezellige harmonie, die
alleen maar aan boord van een schip geboden
wordt. Het Is trouwens wonderlijk telkens weer
te ervaren, wanneer Hollanders In gesprek ge
raken, hoe spoedig zjj ontdekken ergens nog
een gemeenschappelijken vriend te bezitten of
zelfs in de verte nog familie van elkander te
zijn. Het/duurt dan ook niet lang of de ge
heele bevolking van het schip voelt zich mln
of meer verwant en die paar buitenlanders
waarvan die Fransche meneer zoo hoffelijk is
en waarvan die Zwltsersche dame zoo grappig
Dultsch-Hollandsch spreekt worden op den
koop toe in de scheepsfamllle opgenomen.
Alvorens nu Iets naders van de reisgeneuchten
zelve te onthullen, willen we nog even Iets zeg
gen over ons reizend hotel, ons drijvende „ho
me". De Koninklijke Nederlandsche Stoomboot
maatschappij, komt een oprecht woord van
waardeering toe voor de gedétailleerde verzor
ging van het geheele schip. Elke cabine is tot
in de uiterste hoekjes proper. Heerlijke frlssche
lakens liggen op gemakkcltjke bedden gedekt
door reine, weelderlg-wollen dekens. Juist In
de kleinigheden herkent men de liefderijke ver
zorging. En die kleinigheden zijn tot het denk
bare uiterste gesoigneerd. In elk Inktpotje dat
zich in de knusse schrijftafeltjes* bevindt, welke
langs de wanden van den rooksalon zijn ge
plaatst, "is ook werkelijk zuivere Inkt zonder
haren of klonters. Daarnaast liggen penhou
ders met goede nieuwe pennen. Voorts ligt er
een nieuw vel vloeipapier ais onderlegger klaar
en hoeft men maar voor zich uit te grijpen
in een der vakjes van het schrijftafeltje, om
keurige enveloppen, briefpapier, kaarten enz.
gereed te vinden. Zie, dat alles Is typeerend
voor ons Nederlandsche schip.
Een andere bijzonderheid. Het geheele schip
is electrisch verlicht. Elke cabine heeft diverse
lichtpunten en extra-leeslampjes boven de bed
den. Maar wij hebben de steekproef geno
men er is geen enkel lamjfie, of het is ook
werkelijk Intact en wij konden geen enkel scha
kelaartje ontdekken, dat niet goed f unction-
neerde.
Belangstellende lezer, het luxe-stoomschlp
„Coeta Rica” bevat vele honderden vertrekken
en vertrekjes en vele duizenden lichtpunten
en het eigen huls maar enkele vertrekken met
een beperkt aantal lampen, maar kunt gij ook
met een gerust gevoelen verzekeren, dat ieder
schakelaartje In uw huls keurig Intact Is en dat
er geen electrisch lichtje stuk Is, zelfs niet in
het lampje op de piano?
Doch ter zake, wU waren op reis. De Noord
zee lag in een heerlijk kleurengamma uitge
spreid onder een Augustushemel, waarin de
witte en grijze wolken met elkander stoelden.
De boeg van het snelle schfp sneed een helder
witte en schuimende V in het geonduleerde
watervlak. De dames lagen op de luie dekstoe-
len en de heeren lagen daarnaast, ook op luie
dekstoelen. Overmoedige jeugd speelde boven
op het sloependek tennis, of stoelde In het voor
schip, zoodat kapitein Ten Klooster op de brug
zijn eigen commando's niet meer verstaan kon.
Een kwartet oude aee-kapltelns, die ook weer
eens meevaarden het bloed kruipt waar het
niet gaan kan! zaten In de bar en speelden
bridge onder het genot van een borrel. Zjj doen
dat nu al een etmaal aan één stuk.
In een hoekje van de waranda, die rondom
den slaon loopt en met zijn palmen aandoet als
een wintertuin, zit een jonge vrouw, die den
Indruk tracht te wekken van zeeziek te zijn.
Niemand gelooft het. ZU zelf ook niet, zooals
blUkt uit haar aanval op het volumineuze di
ner. dat den meest verfijnden gourmand moet
doen waterrtanden.
De zee is kalm en het goed-gebouwde schip
ligt overigens zóó stabiel, dat het een stevige
deining kan everwlnnen. zonder zijn passagiers
de Illusie van een mallemolen te bezorgen.
Onhoorbaar en hulpvaardig loopen de goed-
gedisclplineerde stewards af en aan. om vooral
ieder het zUne te geven. Na tafel komt de
mooie avond. Een goede scheepsband speelt
pittige foxtrots, dromerige „slow-fox” mee-
sleepende Engelsche waslmuzlek en elastische
tango’s. De jeugd danst over het algemeen
slecht.
De volwassen jeugd zit in den salon aan de
koffie met een poesje. Hier en daar klatert
over de wijde avondzee een luide lach, om een
goede mop.
De oude heeren blUven bridge spelen en de
bar-steward vult plichtsgetrouw hun glaasje
bU- Heerlijk moe van de zware zeelucht
zoekt tenslotte de een na den ander zUn kooi
op. De lichtjes in de cabine worden gedoofd.
Alleen boven lii de stuurhut waakt de gezag
voerder en zUn stuurlieden over aller welzUn.
Het groote schip snijdt rulschend door het
donkere water. Aan stuurboord, ver weg In den
duisteren horizon pinhir. lichtjes op. De vuur
torens op de Hollandsche en Friesche wadden
eilanden en eenlge uren later van de Dultsche
kust.
Het Is reeds tegen het morgengrijs wanneer
het schip de haven van Hamburg binnenglüdt,
om dieplndestd ligplaats te kiezen Als straks
de passagiers ontwaken en de gong hen naar
de ontbUttafel zal heben geroepen, dan zullen
ze gaan passagieren.
De gezellige touringcars waarin -ze Hamburg
zullen gaan doorkruisen staan al gereed. Doch
daarover In mUn volgenden brief.