IVOROL vttfiaal wui den day Met deCosta Rica” naar Skandinavië H M DE APOTHEEK DE WITTE ZWAAN EEN NIEUWE REISVORM ROBINSON CRUSOE’S AVONTUREN Wie stevig in zijn schoenen wil staan f40- Hij trekke ROBINSONschoenen aan (Ingezonden Mededeeling) u WIJ VERLIEZEN! iiiniimm ZATERDAG 2 SEPTEMBER Braziliaansche wonder- wij naarstig gokten doktoren Hongarije*» scheepvaart Venezolaansche haven - J Italiaansch in Albanië Geen cabarets en geen dancings Draineeringswerken te Buenos-Aires Het Weensche koffie- huis jubileert £en trip per luxe panagiersechip kan den meeat verfynden reieliefhebber volkomen bevredigen Pluimveecongres te Rome Restaurant DORRIUS NAAR HET DUITSCH VAN RUDOLF HERZOG Het drijvende „home” De man met de negen teenen UTRECHT AANGIFTE MOET, OP STRAFFE VAN VERLIES VAN ALLE RECHTEN, GESCHIEDEN UITERLIJK DRIE MAAL VIER EN TWINTIG UUR NA HET ONGEVAL Har- i niets de Is Engelsch Nadat het aardmannetje van den schommel was gekomen, trokken de krokodillen het touw strak aan. Hier op begon het aardmannetje met den een circus was. (Maandagavond vervolg) en 1 (Wordt vervolgde. 4 ant- Deze stok óver het gespannen touw te loo- pen en te balanceeren, alsof hl) In Robbie en Topsy wandelden langs de rivier, toen ze zachte stemmen hoorden. Al spoedig kwamen se bj) een plaats, waar drie aardmannetjes aan het spelen waren met twee kroko dillen. Een van hen was aan het schomme len op een touw, vastgebonden aan de staarten van de krokodillen. „Nou Is het mijn beurt,” riep het aardmannetje, dat een stok droeg. N.Z. Voorburgwal bh. Spui PLATS DU JOUR EN LA CARTE In antwoord op een hem door journalisten gestelde vraag, waarom in de stad Peking ca barets en dancings verboden zijn, antwoordde Majoor Joean Llang. dat Westerlingen wel bij wijze van tijdverdrijf zich konden amuseeren met dansen, maar dat China te kampen heeft met een der ergste crises uit haar geschiedenis en dat derhalve geen enkele vaderlandslieven de burger zich thans aan zulk een vermaak mag te buiten gaan. POOS 20 CT - TUBE 35 Jk men BOEDAPEST, 31 Aug. (V. D.) Bl) de opening van de graantentoonstelling te Szolnok hield de RDksdagregent Horthy een rede, waarin hij o. a. de bevaarbaarmaklng van den bovenloop van de Theiss aankondlgde. HU zei o. a.: „Er Is zooveel van de beste kwaliteit in Hongarije tê vinden: wijn, paarden, tarwe, fruit. Er ont breekt slechts de geschikte gelegenheid om het in binnen- en buitenland aan den man te bren gen. Daarop moet al ons streven gericht zUn. Een der middelen hiertoe is de uitbreiding van de Donauhaven te Boedapest en de bevaar- baarmaklng van de Theiss." Het binnenkort te Rome te houden wereld congres voor pluimveeteelt zal plaatsvinden op het onlangs gerestaureerde Forum van Traja nus. In Verband hiermede wordt het antieke marktplein, eertijds het centrum van heel den handel, zoo getrouw mogelUk. naar Romeinsch voorbeeld gereconstrueerd. Dit congres, waaraan een uitgebreide ten toonstelling Is verbonden, duurt van 6—18 Sep tember. De tentoonstelling wordt onderverdeeld In 1063 groepen en vele landen, o. a. ook Ne derland, zijn hierbU met belangrijke inzendin gen vertegenwoordigd. Het reeds geruimen tUd ontworpen doch her- haaldelUk weer uitgestelde plan voor een nieu we haven te Turiamo In Venezuela, zal In Sep tember eindelijk uitgevoerd worden. Begonnen zal worden met den bouw van een pier, waar aan minstens twee groote schepen een goed beschermde ligplaats kunnen vinden. Het werk is gegund aan een Amerlkaansche firma, die het op 19 December as., den 150sten geboorte dag van Simon Bolivar en den 35sten verjaar dag van het dictatorschap van generaal Go mez, moet afleveren. „De krokodillen maken altijd ple zier met de aardmannetjes," zei Rob bie. ZIEKENHUIS EN PENSION Broeden JBT JOANNES QE DEO" Opname van mannelijke patiënten van alle gezindten en Leeftijd Eindelijk was het dan Zaterdag. Met klop pend hart was Heinrich in een rijtuig gestapt om de solisten af te halen en naar de zaal te rUden. HU was dien dag dubbel opgewonden. BIJ zUn angstige spanning hoe het dien avond zou laan, kwam het verheugende nieuws, dat Bü- renfeld geschreven had, dat hU den volgenden dag zou komen. HU had den brief van mevrouw Friedrich bijzonder vrlendelUk beantwoord en zich bereid verklaard zijn best te doen om de verloopen zaak er weer boven op te helpen. Het rUtuig hield voor Meinard's huls stil. Va der en dochter stapten in. Ze spraken alle drie weinig Heinrich ging, nadat hU de belde solisten tot in de garderobe vergezeld had. naar de zaal, die dank zU Schöner’s reclame vrU goed bezet was. Toen hU tusschen al die babbelende en 'achende menschenplaats nam, voelde hU zich erg beklemd en dit gevoel werd met de minuut erger. Hoe zouden de oude musicus en Vllma zich houden voor dit groot en uitgelezen audi torium! HU kreeg het benauwende gevoel, dat alle oogen op hem gericht waren. Twee en een half Jaar geleden werd een in woner van Singapore aangevallen door een Chl- neeschen bandiet. Het slachtoffer kon zich zUn aanvaller niet herinneren, doch kon alleen met zekerheid zeg gen, dat de Chinees maar negen teenen had. Eerst thans heeft de politie dezen Chinees gevonden. HU bekende den overval te hebben gepleegd, en is tot gevangenisstraf veroordeeld. zUn caidere vriend op zUn eigen leven kon heb ben. Tot laat in den avond spraken ze nog over het concert dat Melnard Zaterdagavond zou geven in de concertzaal. Vllma zou hem begeleiden en een paar door den ouden heer gecomponeerde kleine liederen zingen. De vioolmuziek klonk nog in de woonkamer, toen Heinrich afscheid van zijn meisje nam om naar de „Witte Zwaan” terug te gaan. *s Avonds zaten Kers en Kets in een bar te Maassluis. De vreemdeling van het schip trad binnen. .Ah, jullie zUn er all" riep hU uit en zette zich aan hun tafeltje. „Hoeveel poeders heb je verkocht?” hebbende koffie- A De ArgentUnsche Kamer heeft de voorstellen tot uitvoering van groote draineeringswerken vam de laag gelegen stadsdeelen en districten van Buenos-Aires, nJ. Belgmno. Palermo, Nueva Popeya, Boca, Barracas en Parque Pa tricios, die herhaaldelUk bU hoog water over stroomd worden, welk euvel naar men zegt zelfs erger is dan twintig jaar geleden, goedgekeurd. De kosten worden geschat op 120 millloen pesos. Een deel van het werk zal In werkver schaffing door werkloozen worden uitgevoerd. et was stormachtig weer op zee Kets en Kers zaten op de boot, die een dagelUk- schen dienst onderhoudt tusschen hU iets van de eenvoudige zangen, die Mei- nard zelf gecomponeerd had en Vllma’a niet- omvangrUke, maar prettig klinkende stem, die de toehoorders onder een eigenaardige bekoring bracht. HU keek maar strak voor zich uit, vlak op den rug van een dame, die een Schotsche zU- den japon droeg en hU telde met ongeloofelijk tedUld de kleurnuances en de vierkantjes van dit costuum. 't Was hem, alsof hU wegzonk in een zee, waarvan de hooge golven zich boven zUn hoofd sloten, zoodat het dof werd In zUn herrem. HU wist niet, dat hij wel anderhalf uur zoo had gezeten. Plotseling schrok hU op, omdat de laatste toon van Meinard's viool wegstierf en het auditorium losbrak in een storm van luid ■n aanhoudend applaus, dat den kunstenaar ong het laatste stuk da capo te spelen. MUn gelukwensch met uw vrienden, me neer Pfalzdorf, hoorde hU Schöner’s stem naast ■Jch. Van veel dingen, die ik in den loop van den tUd in de krant geschreven heb, heb ik wel eens spUt gehad, maar nu ben ik trotach op wat -edaan heb Toen sprak Gertrud Von Wald hem ook aan. Ook zU wenachte hem geluk met het succes van Melnard en zUn dochter en zU sprak den wensch uit, aamen met hen nog een uurtje te mogen doorbrengen. Vllma, vroeg Heinrich zacht, heb je ver driet? Ze schudde ontkennend het hoofd. Ik ben gelukkig, zei ze. Al zou het ook het laatste succes van vader zUn. t Zal niet het laatste zUn, zei Heinrich zacht. Graaf Schöner heeft me beloofd, dat hU In overleg sou treden met de opera hier, als je vader succes heeft en daaraan twUfel ik niet. Btranun heeft ons de huur opgezegd, vertelde ze plotseling. Wat doet dat er toe? antwoordde Hein rich lachend. Dan behoef jullie hém niet op te zeggen. Of doet het afscheid van dien braven man je verdriet? Behalve van vader, houd ik alleen van jou, zei ze éénvoudig. Vllma, juichte hf) en hl) sloeg zijn arm om haar hals en trok haar naar zich toe. Zij vleide zich als een vogeltje, dat een veilig nestje heeft gevonden, in zijn arm. Toen begon hij enthou siast over zijn toekomstplannen. Vier jaar moes ten ze nog wachten, maar wat beteekenden vier Jaren voor jonge menschen als zij elkaar zoo Hef hadden als zij? Ik ben net zoo oud als jij, zei ze naden kend. Des te beter, antwoordde hij overmoedig Dan krijg ik een vrouw met levenservaring. Hij vertelde verder. Van.BSrenfeld, die terug zou komen, van BArenfeld’s liefde voor Lisa Friedrich, van zijn hoop, dat het wat sou war den tusschen die twee en van den invloed, dien by verlies van *n anderen vinger voel me als dat poeder 33 Heinrich dankte hartelijk en sprak met hem af, dat hij hem den volgenden dag zou komen ■eggen, wanneer het concert zou plaats hebben. Hij dacht dat het Zaterdag sou zijn. Misschien, dat het vandaag al geadverteerd werd. De en trée- kaarten worden ook door verschillende par ticulieren verkocht. Wel, zei de Graaf, dan hebben we niet veel tijd meer. We laten het dus op Zaterdagavond. Ik zal nog gauw een paar regels voor het avond blad schrijven over het prachtige Instrument, dat de violist bij zijn optreden sal bespelen. Neem voor den ouden heer voorlooplg het num mer van gisteren maar mee. 'S Avonds zat de Jonge man In de woonkamer van Melnard naast Vllma, wier band In de zijne rustte, op de sofa; beiden keken vol spanning naar het gezicht van den ouden musicus, die het artikel las; het scheen alsof deze zijn vroe- geren roem niet vaak genoeg opnieuw kon door leven. Zooals bij lederen- kunstenaar het geval is. adden ook bjj den vroegeren concertmeester le zwarte drukletters een wonderbaarlijke uit werking. Een trotsch gevoel ging door hem heen ■n bij het lezen van sommige zinnen schudde hij heftig met zijn hoofd en sloeg met de knok- kèis van zijn vingers op de tafel. Het was pre cies zoo geweest, als In de krant stond, precies zoo. En zou hij dat nu niet meer kunnen? Plotseling stond hij op, richtte zich fier op en ging langzaam naar zijn vioolkist. Neem m U n viool, bood Heinrich aan En, uiting gevend aan een spontaan gevoel, voegde hij er bij: Beschouw het Instrument als uw eigendom. Dat mag u niet weigeren. Als ik u mocht overleven, dan erf Ik de vlooi wel weer van u. De oude musicus was blijven staan. Pfals- dorfs wonder viool? stamelde hij. Hij kwam op Heinrich toe en legde hem de handen op zijn schouder. Heinrich, zei hU. Ik kan je niet genoeg danken. Als Ik mijn heele leven niet steeds van je zal houden en na mijn -ood Vllma niet, dan heet ik geen Melnard meer. Kinderen, «el hij na een korte pause. gaan jullie naar de keuken. Ik zou wel eens willen probeeren of die meneer, die dat artikeltje In de krant heeft geschreven, gelijk heeft. Vllma was al eerder de kamer uitgegaan en Heinrich volgde haar. Ze zat op de bank in de keuken te piekeren i.. I7i’..jlch ging naast haar ritten Uit de woonkamer klonken de tonen van de viool. Tegenwoordig geven de Brazlllaanache won- derdoktoren de politie heel wat te doen. Er vergaat geen dag of er worden in Brazilië één of twee wonderdoktoren veroordeeld. Deze uit buiters van het bijgeloof, dat nog bij het volk bestaat, zijn tot een publiek gevaar geworden. Bovendien heerscht nog het AfrikaansChe fe- tlschlsme, dat tegenwoordig nog door negen tiende van de Christelijke negers wordt gehul digd. Zoo worden bijvoorbeeld nog levende ha nen begraven; aan de „koningin der zee” brengt men rijkelijk versierde en gekleede pop pen als offerande. Fetischdienst en de vuur proef als aanwijzing van een schuldige zijn nog steeds in trek. De slavernij werd in Bra zilië in 1871 gedeeltelijk en in 1888 volledig op geheven, maar de Invoer van 41a ven uit West- Afrika In de 16e eeuw heeft zulke diepgaande sporen achtergelaten, dat zjj tot heden nog niet ultgewlacht zijn. „Twee-en-zeventig!” „Goed zoo 73 maal 254 gulden is 180 gulden. Dat is voor ieder van ons zestig gulden." „Gemakkelijk verdiend geld." lachte vreemde. „Voor jou, ja. Maar wij hebben moeten wer ken. Of denk je soms, dat het zoo'n pleziertje Is, zich voor alle menschen ziek te houden, gri massen te maken en zich te laten uitlachen? Nu echter vlug voor aardappelmeel en zout ge zorgd om nieuwe poeders te maken, want mor gen. voor de terugreis, moeten we weer voor raad hebben. De geheele Italiaansche pers maakt gewag van een besluit der Albaneesche regeerlng, waarbij de Invoering van het Italiaansch als verplicht leervak op de Albaneesche scholen wordt voorgeschreven. Dit besluit berust op de nauwe politieke en economische betrekkin gen tusschen de belde landen aldus de Ita liaansche bladen en op het feit, dat vele Albaneesche scholieren Italiaansche hoogere scholen bezoeken. Een tikje op zijn schouder bracht hem tot de werkelijkheid terug; hij keerde zich om en zag achter zich graaf Schöner zittene, die hem aan zijn meisje voorstelde. Fraulein von Wald In formeerde dadelijk of Konrad BArenfeld terug kwam en hiermede was het ijs gebroken. Toen trad er opeens een diepe stilte in. Hein rich wist, wat dat beteekende. Al zijn bloed stroomde hem naar het hoofd en hij durfde van angst bijna niet op zien. Eerst toen hij een be wonderend gemompel hoorde, richtte hij zijn hoofd op. De oude Melniru was, de viool in zijn rech terhand en met de linker zijn dochter gelei- .dend, op het podium gekomen. Zijn verschijning maakte indruk door zijn rustige waardigheid. De musicus was In rok en witte dsa en zijn mar kante kop deed denken aan een bard uit den ouden tijd. Vllma droeg een eenvoudige wit volle japon, met heel bescheiden décolleté; ze had een paar witte rozen In de hand, die Hein rich voor haar had meegebracht. Het bleeke interessante gezichtje onder het donkere haar trok In hooge mate de aandacht van 't publiek en veroverde terstond vele harten. Vllrpa opende het concert. Met beheerschlng en virtuositeit speelde ze de Pathetlque van Beethoven. Van dit oogenbllk af was he_t heele— maal met Heinrich gedaan. Hij zag en hoorde niets meer.. Hjj hoorde niet het applaus van het enthousiaste publiek, niet de geliefde viool, die onder Meinard’s prach- Hgen streek jubelde en klaagde, toen h|) Beet hoven en Brahms speelde en evenmin hoorde t «Ut blad zijn ingevolge de verzekert Alle QOOllne S ongevallen verzekerd voor een der r Zooals men weet, hebben de Turken^na het - ontzet en de bevrjjding van de stad Weenen in wilde vlucht terugtrekkend, niet alleen ontel bare schatten achtergelaten, maar ook honder den balen koffie. Het schenken van dezen toen nog bijna on bekenden drank werd aan den dapperen Kolschltzky, een Pool, ter belooning voor zijn goede splonnagediensten toegestaan. Het jaar 1683 moet dus als het geboortejaar van het Weensche koffiehuis worden beschouwd en deze inrichting, die op het maatschappelijke en cultureele leven van Weenen grooten In vloed heeft uitgeoefend, viert nu haar 250sten verjaardag! Dit feit is voor de „Wiener Kaffeehausbesit- zer" een aanleiding geweest om op de Weensche jaarbeurs voor het eerst een groote tentoon stelling te organlseeren. waar de historische ontwikkeling en het hedendaagsche peil van- het Weensche Café'duidelijk voor oogen worden gesteld. In de eerste afdeellng, betrekking 1 op de geschiedenis van het Weensche huls, is de keuken van helt door Kolschltzky gestichte koffiehuis „Zur blauen Flasche” (In de blauwe Flesch), die nog geheel onveranderd gebleven is. te zien, evenals de oorspronkelijke Inrichting van een ouderwetach koffiehuis uit den „Bledermeler”-tijd. Er bestaan ook nog enkele voorwerpen en meubelen uit zekere Weensche koffiehuizen, die genoemd worden In de Oostenrijksche littera tuur. zooals bjjv. het Café Gabesam. stamcafé van den dichter Anzengruber of Café Grien- steldl. die onveranderd tot onze dagen zijn bewaard gebleven Deze Inboedels zijn, dank zij de medewerking van de stedelijke verzame lingen, op de tentoonstelling te bezichtigen. Uit verschillende oude oorkonden kan men de strengheid der bedrijfsverordenlngen en der ar beidswetten zien, waaraan de caféhouders des tijds onderworpen waren. De tweede afdeellng van de tenoonstelling ver toont een hedendaagsch model-café naar de plannen van een vooraanstaand architect. Ook de kedken, geheel met moderne technische hulpmiddelen ingericht, Is voor het publiek toe gankelijk en laat zien hoe zorgvuldig en onbe rispelijk hygiënisch de spijzen en dranten daar worden toebereid. De derde afdeellng is gewijd aan de indus trie en houdt verband met alles vat op de in richting en het koffiehulsbedrijf betrekking heeft. r was een tijd, dat het tot den „bon ton" F j behoorde, om de keus op te trekken voor een gezelschapsreis. Het gaf de allure van hevige bereisdheid, wanneer men met zelf genoegzaam „dédain" sprak over kudde-trans- porten en touristen-vervoer engros. Deze tijd Is nog wel niet geheel voorbij, maar h(j heeft b(jna uitgediend. De communicatie- middelen zijn zóó geperfectlonneerd, dat wer kelijk leder die daar lust toe gevoelt en een spaarpotje gekweekt heeft, dat dik genoeg is, zelfstandig op reis kan gaan. Velen hebben dat hoogst eigenhandig geprobeerd en..., leergeld betaald. Inderdaad, daar zit Iets sportiefs In, om zóó maar In den trein of op de boot te stappen en parmantig koers te zetten, naar het doel, dat men óp de oude getrouwe Bos' atlas heeft uitgezocht en dat men met behulp van een In ternationalen reisgids wat nader heeft ge bracht onder het bereik van de verkeersvoor- stelling, die leder gewoon menachenklnd zoo in zijn geheugenarsenaal mee ronddraagt. Maar al spoedig volgen de bezwaren, niet alleen op het gebied der verkeerstechniek, passen- en vlsumsrompslomp. niet alleen op het hotel- en restaurantgebied, maar vooral ter zake van het reisgenot zelve. En hieronder verstaan wij het hoogste rendement aan ontwikkeling en ont spanning, dat wij op een vacantlereis kunnen behalen. Enfin, het is voor velen onzer lezers geen nieuws, wat wij hier neerschrijven, al kan het voor bepaalde categorieën, die juist aan het reizen toe gekomen gekomen zijn, zijn nut heb ben een en ander weer eens op te halen. Ver schillende relsvereenlglngen en -bureaux danken hun bestaan en bloei aan het groeiend besef bij het reislustig publiek, dat men beter en voordeeliger de beslommeringen van het reizen an de vakmenschen kan overdragen en dat men meer geniet wanneer men op aangename wijze door een deskundigen gids wegwijs wordt ge maakt In den vreemde. Onder de diverse vormen der gezelschappe lijke reizen is er één die vooral in dezen tijd belangstelling verdient en dan ook heeft. Dit is het maken van korte of lange ontspannlngs- en ontwikkellngsreizen per luxe passagiersschip. Per Nederlandsch passagiersschip, wel te verstaan. En wel om de eenvoudige reden, dat men daarmede, ook al verkeert men in den verren vreemde, toch het geld in eigen land verteert. Want dat stukje drijvende bodem waarboven onze driekleur wappert, dat is in den meest essentleelen zin een stukje van ons algen land. Bovendien reist men rustig. Men heeft gedu rende den geheelen „trip" zijn eigen cabine, waarin men gemakkelijk een zeer uitgebreide garderobe stouwen kan, zonder het vervelende gesleep met groote koffers. Voorts riskeert men geen bedorven maag en daarmede een be dorven vacantlereis! door het eten van vreemde kostjes, want aan boord houdt men onze voortreffelijke Hollandsche" keuken. Ten slotte is ten allen tijde alle hulp bjj de hand in dat drijvende hotel, dat ons niet alleen ver voert naar de oorden van ons verlangen, maar dat ook in de haven van elke stad waar wij afgestapt zijn, trouw de wacht houdt. Kortom, het tnaken van een gezellige trip per luxe passagiersschip kan ook den meest verfijnden reisllefhebber volkomen bevredigen. Onder de groote Nederlandsche reederijen, die deze vacantlereizen organlseeren, neemt sinds eenlge jaren de Koninklijke Nederland sche Stoombootmaatschappij te Amsterdam een zeer prominente plaats In. Met haar prachtige, moderne luxe-stoomers „Venezuela”, Simon Bolivar”, „Colombia" en „Costa Rica", die zoo als men weet de verbinding onderhouden met Zuld-Amerika, maakt zij gedurende den tijd tusschen twee reizen in, die anders ongebruikt in de Amsterdamsche haven verloren ging, uit stapjes naar verschillende lichtingen. En het Is op een dezer uitstapjes, die momenteel de „Coeta Rica” maakt, dat een onzer medewer kers Is medegegaan, om eenlge indrukken te verzamelen van de genoegens, die deze mo derne vprpi van reizen biedt. Wij laten dezen medewerker dan ook verdpr aan het woord. De „Coeta Rica” vertrok Woensdag 33 dezer uit Amsterdam, met een aardig reisprogramma, waarin de steden Hamburg, Kopenhagen. Vishby en Stockholm de vaste punten vormen, waarlangs zich de verdere route-variatles be wegen. Dat de nieuwe relsvorm reeds vele wich en Vlisslngen. „Hoe lang nog?” vroeg Kers. „Twee uur,” antwoordde Kets. „In dien tijd ga ik dood. Ik voel me lekker. En JU?” „Ik maak het ook niet lang meer," woordde Kets weer, die zeer bleek zag. paar woorden werden luid gesproken, waar door de medepassagiers om hen heen kwamen staan, behagen scheppend in het leed van de twee vrienden. „Jullie moeten een cognac nemen, jongelui," ried een der omstanders aan. Maar een ander wist beter: „Neen, geen al cohol! Tegen zeeziekte helpt alleen veel eten.” „Onzin! Veel eten is het grootste vergif Niets eten, een leege maag is het beste. Drinken jul lie maar een kop sterke koffie.” „Dat zal ook niet veel helpen. Alleen maar rustig blijven zitten en recht voor je uitkijken." meende weer een vierde. Kets en Kers bleven echter niet zitten. ZIJ vlogen zoo vlug mogelijk naar beneden. De zee elschte het hare. Na een poosje kwamen ze terug. Vaalbleek, nauwelijks te herkennen. Maar nu waren ze niet meer alleen. Andere passagiers waren er nu ook door aangestoken en de meesten zag men niet meer op het dek terug, als ze naar beneden waren gegaan. Zij, die nog bóven wa ren, hapten naar lucht en knipperden met de oogen. Ineens vlogen Kets en Kers weer naar be neden. Toen ze weer boven kwamen, zat een heer op hun plaats. „Pardon, mijnheer," zei Kers. „Sorry, ik wist niet, dat de stoel bezet was,” en de vreemde stond dadelijk beleefd op, „het schijnt den heeren niet al te .goed te gaan?” „Niet bepaald," antwoordde Kers, „sterven zou me nu heel aangenaam zijn." „Wilt u iets tegen zeeziekte innemen?” „Heeft u iets?" „Ja,” knikte de vreemde. ,Jk heb op reis al tijd een middeltje bij me „En dan wordt u nooit zeeziek?" „Nooit. Helaas is het middeltje wat duur. Een poeder kost een rijksdaalder Maar het is het beste, wat er Is." Kets haalde zwijgend zijn beurs te voorschijn. Spreken kon hij bijna niet meer. Hij legde een rijksdaalder op de tafel De vreemde man nam een klein doosje uit zijn actentasch. Hjj open de het en haalde er een papiertje uit, dat de poeder bevatte. „U ook?" vroeg hij Kers. „Ik moet eerst eens zien of het helpt." zei Kers, voorzichtig. Kets snoof wantrouwig, dan échter slikte hij het in. Alle medepassagiers, die nog op het dek waren, hadden het voorval nieuwsgierig gade geslagen en keken belangstellend naar Kets. Na een paar minuten kreeg Kets kleur. Zijn natte oogen werden weder levendig, zijn lippen weer rood, en spoedig gleed een lach over zijn gezicht. „Prachtig!” riep hij uit, nieuw geboren. Waar kan koopen?" De vreemde antwoordde: „Het Niet wanneer er wordt gevoetbald^ Of gezwommen of geraced. Altijd zijn wü zéér succesvol Op het sportterrein geweest! Zelfs wanneer In uitheemsche loterij Is er altijd wel een prijsje Voor den een of ander bij. Dit is alles welrin orde. Neen „bij ons schuilt enkel pech Bij hetgeen wij graag verliezen Op den openbaren weg! Lees maar dagelijks het lijstje. Dat ze plaatsen in de krant En dan ziet u: de verliezen Zijn opmerk’lijk en frappant! Wij verliezen bankbiljetten, Zoo maar in de tram of straat, Slagersjassen, actetasschen En ons foto-apparaat Rijwielketting! en dan vraagt u, Maar, hoe kwam de man dan thuis? Regenjassen, gouden ringen. Doch nooit met de vrouw incluis! Ondergoed! hoe is het moog'UJk, Hoe, hoe krijg je dat gedaan! Ja, zelfs schoenen, dus men voelt niet Als men kousenvoets moet gaan! Wij verliezen! ja, warempel, Of u ’t graag of niet gelooft. Wij verliezen als wij loopen Inderdaad daarbij oi\s hoofd! MARTIN BERDEN (Nadruk verboden) ^""iiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiuuiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiir: 1 fabrikaat en wordt niet in Nederland ingevoerd. Ik heb het uit Londen meegebracht." „Wilt u mij nog een poeder voor de terug reis verkoopen?” „Wel natuurlijk, meneer." .Mij ook. asjeblieft," zei Kers, overhandigde 1 den rijksdaalder en slikte de poeder in. Ook hij was na vijf minuten van zijn euvel verlost en liep verheugd op het schip rond. Het duurde niet lang, of de andere passagiers - f kwamen op den i Iedereen kocht Het middel I een of twee of meer poeders, al i -jaar- 2(jn behoefte Innroorwaarden tegen f bij levenslange geheele ongeschiktheid tot werken door f btj een ongeval met f OCfï b(J verlies van een hand f 1 oij verlies van een f Cfl een breuk van volgende ultkeerlngen verlies van belde armen, belde beenen of belde oogen doodelljken afloop f een voet of een oog 1 «J»duim of wijsvinger f been of arm vrienden telt, wordt wel bewezen door het feit, dat het fraaie schip voor deze reis totaal ult- I verkocht was, lang voor den datum van ver trek. Het is een bont gezelschap, dat de met zoo veel luxe en smaak Ingerichte cabines bevolkt. Ook enkele buitenlanders zijn er onder, een paar Fransche en Zwltsersche families Doch hoe divers de pluimage ook al moge zijn, al spoedig ontstaat er die gezellige harmonie, die alleen maar aan boord van een schip geboden wordt. Het Is trouwens wonderlijk telkens weer te ervaren, wanneer Hollanders In gesprek ge raken, hoe spoedig zjj ontdekken ergens nog een gemeenschappelijken vriend te bezitten of zelfs in de verte nog familie van elkander te zijn. Het/duurt dan ook niet lang of de ge heele bevolking van het schip voelt zich mln of meer verwant en die paar buitenlanders waarvan die Fransche meneer zoo hoffelijk is en waarvan die Zwltsersche dame zoo grappig Dultsch-Hollandsch spreekt worden op den koop toe in de scheepsfamllle opgenomen. Alvorens nu Iets naders van de reisgeneuchten zelve te onthullen, willen we nog even Iets zeg gen over ons reizend hotel, ons drijvende „ho me". De Koninklijke Nederlandsche Stoomboot maatschappij, komt een oprecht woord van waardeering toe voor de gedétailleerde verzor ging van het geheele schip. Elke cabine is tot in de uiterste hoekjes proper. Heerlijke frlssche lakens liggen op gemakkcltjke bedden gedekt door reine, weelderlg-wollen dekens. Juist In de kleinigheden herkent men de liefderijke ver zorging. En die kleinigheden zijn tot het denk bare uiterste gesoigneerd. In elk Inktpotje dat zich in de knusse schrijftafeltjes* bevindt, welke langs de wanden van den rooksalon zijn ge plaatst, "is ook werkelijk zuivere Inkt zonder haren of klonters. Daarnaast liggen penhou ders met goede nieuwe pennen. Voorts ligt er een nieuw vel vloeipapier ais onderlegger klaar en hoeft men maar voor zich uit te grijpen in een der vakjes van het schrijftafeltje, om keurige enveloppen, briefpapier, kaarten enz. gereed te vinden. Zie, dat alles Is typeerend voor ons Nederlandsche schip. Een andere bijzonderheid. Het geheele schip is electrisch verlicht. Elke cabine heeft diverse lichtpunten en extra-leeslampjes boven de bed den. Maar wij hebben de steekproef geno men er is geen enkel lamjfie, of het is ook werkelijk Intact en wij konden geen enkel scha kelaartje ontdekken, dat niet goed f unction- neerde. Belangstellende lezer, het luxe-stoomschlp „Coeta Rica” bevat vele honderden vertrekken en vertrekjes en vele duizenden lichtpunten en het eigen huls maar enkele vertrekken met een beperkt aantal lampen, maar kunt gij ook met een gerust gevoelen verzekeren, dat ieder schakelaartje In uw huls keurig Intact Is en dat er geen electrisch lichtje stuk Is, zelfs niet in het lampje op de piano? Doch ter zake, wU waren op reis. De Noord zee lag in een heerlijk kleurengamma uitge spreid onder een Augustushemel, waarin de witte en grijze wolken met elkander stoelden. De boeg van het snelle schfp sneed een helder witte en schuimende V in het geonduleerde watervlak. De dames lagen op de luie dekstoe- len en de heeren lagen daarnaast, ook op luie dekstoelen. Overmoedige jeugd speelde boven op het sloependek tennis, of stoelde In het voor schip, zoodat kapitein Ten Klooster op de brug zijn eigen commando's niet meer verstaan kon. Een kwartet oude aee-kapltelns, die ook weer eens meevaarden het bloed kruipt waar het niet gaan kan! zaten In de bar en speelden bridge onder het genot van een borrel. Zjj doen dat nu al een etmaal aan één stuk. In een hoekje van de waranda, die rondom den slaon loopt en met zijn palmen aandoet als een wintertuin, zit een jonge vrouw, die den Indruk tracht te wekken van zeeziek te zijn. Niemand gelooft het. ZU zelf ook niet, zooals blUkt uit haar aanval op het volumineuze di ner. dat den meest verfijnden gourmand moet doen waterrtanden. De zee is kalm en het goed-gebouwde schip ligt overigens zóó stabiel, dat het een stevige deining kan everwlnnen. zonder zijn passagiers de Illusie van een mallemolen te bezorgen. Onhoorbaar en hulpvaardig loopen de goed- gedisclplineerde stewards af en aan. om vooral ieder het zUne te geven. Na tafel komt de mooie avond. Een goede scheepsband speelt pittige foxtrots, dromerige „slow-fox” mee- sleepende Engelsche waslmuzlek en elastische tango’s. De jeugd danst over het algemeen slecht. De volwassen jeugd zit in den salon aan de koffie met een poesje. Hier en daar klatert over de wijde avondzee een luide lach, om een goede mop. De oude heeren blUven bridge spelen en de bar-steward vult plichtsgetrouw hun glaasje bU- Heerlijk moe van de zware zeelucht zoekt tenslotte de een na den ander zUn kooi op. De lichtjes in de cabine worden gedoofd. Alleen boven lii de stuurhut waakt de gezag voerder en zUn stuurlieden over aller welzUn. Het groote schip snijdt rulschend door het donkere water. Aan stuurboord, ver weg In den duisteren horizon pinhir. lichtjes op. De vuur torens op de Hollandsche en Friesche wadden eilanden en eenlge uren later van de Dultsche kust. Het Is reeds tegen het morgengrijs wanneer het schip de haven van Hamburg binnenglüdt, om dieplndestd ligplaats te kiezen Als straks de passagiers ontwaken en de gong hen naar de ontbUttafel zal heben geroepen, dan zullen ze gaan passagieren. De gezellige touringcars waarin -ze Hamburg zullen gaan doorkruisen staan al gereed. Doch daarover In mUn volgenden brief.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noord-Hollandsch Dagblad : ons blad | 1933 | | pagina 21